#Rouw

[vermijme]

Ik ben bang en bangst om te verliezen wat ik had - wat eigenlijk al verloren is.

Ik mis. Ik mis. Ik mis.

[vanderwaa]

Approaching the moment it will be seven years ago she died.

I still cry over her almost every night. Sometimes five seconds, sometimes an hour.

[havetowriteitoff]

Er zijn nog zoveel open einden.

Er zijn nog zoveel van onze verhalen onafgemaakt.

[mereljournals]

de reis

ik huil het liefst in de bus hier wordt het komen en gaan vertegenwoordigd - je verlaat het verleden om de toekomst tegemoet te gaan  de tranen smaken net zo zout als  de zee waar ik vanmiddag in zwom de glinsteringen grote druppels waarvan je het geluid eigenlijk niet meer opmerkt wanneer ze elkaar vinden en botsen tenzij de rotsen hun val breken en ik weer oog in oog sta met mijn rouw

[mijndagboekblog]

Vandaag is het alweer 2 weken geleden dat ma is overleden. Afgelopen vrijdag een week geleden hebben we haar begraven.

Er gaat van alles door mijn hoofd: hoe moeilijk ze te peilen was, hoe bot en lomp ze soms kon zijn, hoe afstandelijk ze was... Maar ook, hoe ze haar stinkende best heeft gedaan om ons op te voeden, met alle fouten en gebreken.

Hoewel ik nooit goed hoogte van haar kreeg, en onze band niet sterk was, ik ben blij, dat ik haar, zover ik kon, haar altijd gerespecteerd heb. Lang geleden heb ik afstand van haar genomen, ik probeerde niet meer om onze band te verbeteren, om in een goed blaadje te komen, ik heb dat losgelaten.

Haar liefde was altijd voorwaardelijk. Als je dit, en als je dat, dan... Het geeft ook aan, hoe onzeker, en niet gewaardeerd ze zichzelf waarschijnlijk altijd gevoeld heeft. Ze sprak daar niet over.

Achteraf is het proces 4 augustus begonnen. Ze was misselijk, zei ze tegen ICare, en ze had last van haar schouder. 5 augustus zijn we nog naar de SEH van het Meander geweest. De 2e fase trad 8 augustus in. Anneke was die dag nog bij haar geweest voor haar verjaardag. 9 augustus waren wij bij haar 's avonds. Tegen de zorg had ze gezegd, dat ze zich uitgeput voelde, tegen ons sprak ze daar niet over, hoewel haar ogen bijna dichtvielen. 12 augustus, toen wij bij Anneke op de verjaardag waren, trad de 3e fase in. Ik denk, dat ze toen begon in te zien, dat het niet meer ging, ze gaf de moed op. Ze vroeg naar Hillie en de volgende morgen naar Anneke. Zoiets deed ze nooit. Ze kon het zelf wel. Maar nu gaf ze aan dat ze niet meer kon, maar ook, dat ze niet meer wilde. Geen angst voor de dood, alleen maar vermoeidheid.

Vrijdags avonds is ze naar bed gegaan, en zaterdag op zondagnacht is ze gestorven. Ze is gegaan zoals ze was: flink blijven, je masker niet afzetten. Geen teken van gevoel of zwakte. Een stervensproces wat ze alleen heeft doorlopen.

Ik denk dat ze rust heeft. Rust zacht, ma. Ik weet dat je het niet zo zag, maar toch wens ik het je toe.

[zielsvlucht]

19/04/2024 (Nona)

Een kind, zo herinner ik me haar. Toen we haar broer uitnodigden, kwam zij mee. Ze speelde met mijn kleine zus. Nadat zij en haar broer verhuisden, heb ik geen van beiden meer gezien. De rest van mijn jeugd, mijn pubertijd en mijn volwassen dagen, hoorde ik niet meer van haar.

Nu pas. Ik hoorde het per toeval en anders had ik het nooit geweten. Zelfmoord gepleegd. Zoveel jaren later. Ze zeiden dat haar leven gruwelijk was geweest sinds de laatste keer dat ik haar zag. Dat ze uiteindelijk ontspoorde. Ik kende haar niet. Ik kende enkel het kind dat ze ooit was. Een klein meisje. Een onschuldig idee in mijn hoofd, dat ik nooit zou kunnen rijmen met de horror waarin ze terrecht gekomen was.

Ik kan er niet veel over zeggen want ik kende haar niet meer, en ik kende haar geliefden niet. Ik ken enkel dat kind. Maar ik denk niet dat het zo belangrijk is dat ik haar nauwelijks kende. Dat kindje dat ik wel kende, verdiende beter. Ze verdiende liefde en steun. Ze verdiende meer kansen. Nu is ze een verhaal van onmetelijke duisternis geworden, maar ik zal me haar altijd herinneren als dat kleine lichtpuntje. Dat extraatje dat in mijn leven verscheen, en met de barbie poppen mijn klein zusje deed lachen.

Rust in vrede. Het spijt me dat je niet in vrede mocht leven.

[familiekes]

Mijn ogen lekken

Mijn ogen lekken sinds een jaar en niet zo’n beetje ook. Mijn hart huilt net zo hard mee. Zoveel verdriet, zoveel tranen.

[atevegter]

3220 Onbarmhartig

Wat is het toch een prachtig boek, dat Logboek van een onbarmhartig jaar van Connie Palmen. Het is geen dagboek zegt ze, maar het heeft de structuur van verschillende door elkaar gevlochten dagboeken van verschillende jaren, met name de rond de tijd van haar huwelijk met Hans van Mierlo op 11 november 2009 en het jaar na zijn dood op 11 maart 2010. Toen ze trouwden waren ze 11 jaar en 11 dagen…

[yucka]

Mam, toen ik aan je ziekbed jouw koude hand in mijn warme handen nam werd jij het kind en ik de vrouw die wilde dat ze jou kon geven datgene wat je haar eens gaf:

leven.

- Ida Vos

[erikvelema]

Verdriet en blijdschap.

[rikwintein]

Sprookje

Laatst verscheen een fantasie-tekst van de piot in de brochure van een Vrijzinnig Humanistische Herdenkingsplechtigheid, een jaarlijks evenement van het huisvandeMens. Het land ontwaakt. Zoals elke ochtend start de dag met een grillige, bizarre volksdans: in duizenden slaapkamers, badkamers en keukens floept het licht aan en uit. Steeds weer, steeds opnieuw. Chris staat voor de spiegel. Een…

[d-i-x-i-t]

Ze noemen het verlies, maar ik ben je niet verloren. - Brihang

[havetowriteitoff]

Soms voelt het alsof het allemaal geen zin meer heeft. De wil om te leven kan ik niet meer vinden.

Ook weet ik dat het nu zo voelt en dat het overgaat, maar ik kan me er niet toe zetten om dit gevoel, de steen in mijn maag en de wespen in mijn hoofd, kwijt te raken. 

[dichtendevrouw]

Verliezen en missen

Hoeveel pijn het doet

Om te verliezen en te missen

Wat onlosmakelijk met je verbonden is

Om nog zoveel liefde in je te hebben

Die geen plek meer kan vinden

Het is hartverscheurend om te denken

Dat wat er is geweest

Nooit meer zal zijn

En dat we verder moeten gaan

Denkend aan jou

Maar zonder jou

[peterpauldoodkorte]

Mag ik huilen, alsjeblieft

Pieter Pottenkijker is verdrietig. Verdrietig om het afscheid dat hij nemen moest. Van mensen die zijn leven kleur even. Gisteren zeker, maar ook vandaag en morgen. Als hij zich laaft aan de mooie herinneringen die hij met deze mensen bijeen mocht sprokkelen. “Herinneringen verbinden wat het oog niet meer ziet,” vertelt Pieter. “Verlies is bewaren wat de ander voor je betekent, voor altijd. Ik…

[masjoefel]

#gedicht #gedichten #gedachten #troost #rouw #verlies #schrijversvaninstagram #schrijver #schrijfsels #gemis #liefde https://www.instagram.com/p/CqSdNQCM7Wg/?igshid=NGJjMDIxMWI=