#bestraling

[haarlemupdates]

Deze informatiebijeenkomst is voor mensen met borstkanker en hun naasten. U krijgt uitleg over het nut en noodzaak van bestralen bij borstkanker. Ook de vroege en late bijwerkingen van bestraling worden besproken. Er is ruime gelegenheid om uw vragen te stellen. Spreker: R. Kalisvaart, physician assistant afdeling radiotherapie AVL Datum: Dinsdag 4 april Tijd: 19.30-21.00 Adres van de locatie: Inloophuis Kennemerland, Wulverderlaan 51, 2071 BH Santpoort Noordstocjk Inschrijven (verplicht) U kunt zich voor deze bijeenkomst aanmelden bij: het Inloophuis Kennemerland via info@inloophuiskennemerland.nl of (023) 888 5367 het Adamas Inloophuis via mail@adamas-centrum.nl of (0252) 680 233 Meer informatie Heeft u vragen over deze bijeenkomst? Neem dan contact op met de afdeling patiëntenvoorlichting van het Spaarne Gasthuis via patientenvoorlichting@spaarnegasthuis.nl of via (023) 224 2060. Of belt u met een van de inloophuizen.          

[trunswicked]

Snowpetal ❄️

[randomnameless]

Alright, I've done it, and ordered the UO artbook!

"But random, it's in Japanese and you can't understand it at all!"

As if that ever stopped me from buying FE5 light novels before!

I'll just have to wait until the 21 or 23rd of october then, but hey, I'm finally excited to wait for something again!

[loregoddess]

the eternal banes of drawing fanart for me are:

lack of varied and well-defined noses (an extension of: lack of head and face shape variety), meaning I am constantly walking the line between "I need to come up with headcanons for what this person's face looks like" and "I want to keep this as close to the original art style as I can so the fanart's recognizable"

I actually draw waists to look like they contain internal organs and muscles, including for women--this is a rarity in 99% of the art styles of the professional illustrators hired to draw video game character I am trying to draw, and makes me continually question how to translate clothing over without looking wonky

wtf is this? fantasy armor edition (characters in casual outfits save me <-- plea of an artist who plays a lot of games set during fantasy wars)

my god why aren't there any useful ref images of this character

[lazytechsupport]

"The Frostblooms is a resistance group based in Bastorias, a nation of bestrals to the north of the continent that spans the vast frigid region. Bastorias is home to various races, and national affairs are controlled by a council of bestral leaders as there is no king at present."

ah yes the terrifying beast races:

lion-person

wolf-person

bird-person

ginger

[amechyofsorts]

Anybody else feel kinda weird about how in Unicorn Overlord, the one kingdom in the game with any people of color in it, is also the one with it's country's royal family being the most aryan looking blond hair blue eyes types in the game? And like, most those only brown people in the game are also explicitly mentioned as being the descendents of criminal sent into exile into the desert.

The plot doesn't demonize or particularly treat it's poc characters differently from any of the white characters or anything, but that's just because the game's politics and ideologies never go beyond "Zenoira bad. Divine right of kings based". There's barely even any fantasy racism. Bestrals were mentioned as having been slaves in the past, but these days their land is full of non zenoiran human citizens, with no tensions in between the two mentioned. Elves and dark elves seem totally cool, just living in different elevation levels. The most ethnic tensions present in the entire game is the dude in Palevia who is tired of hostile inferstructure of his city, being nothing but stairs, cause half the population can fucking fly.

[catiuapavel]

Unicorn Overlord Act 3: Bastorias

I honestly don't have much to say about Bastorias other than it was mechanically fun and very whatever in terms of story but I still enjoyed it far more than I did Elheim.

If pressed, I could say a great many things about the three leads and how their patched-together foster family dynamic was sweet and I loved the rapport conversations between all three of them (until the covenant oath between Yunifi and Alain betrayed what I loved about it, business as usual) or how I love the Bestrals, but hate how the female ones are designed but ultimately I'll just tunnel-vision focus on what matters the most and that is:

[prancingnougat]

Unicorn Overlord Side Quest: Backdoor Treachery

Josef: "My prince, several members of the Liberation have raised issue with one of our hired swords. I beseech you answer their request for an audience." Alain: "Of course, I would turn no grievance away. Who is it they speak ill of?" Josef: "A sellsword from the city of Adopti, by the name of Jeremy." Alain: "Hired steel of Drakenhold - I am familiar. And the Liberation is to call his character into question?" Josef: "Aye, my prince, with grave ubiquity. Of late, he has been making obscene moves upon all manner of allies, man and bestral alike. But it is his chosen verbiage that brings disgust to our otherwise amicable camp."

Alain: "Rare have I heard such reticence in your voice, though I know what has been said must be relayed. Haste, Josef, lest this matter pains you further." Josef: "He comments on the buttocks of our allies. Lady Yunifi has heard tell of herself referred to as 'The Bastorias Dumptrucc'. But it is his choice of the term 'shittoris' that has drawn deadly ire." Alain: "... and his words of myself?" Josef: "He speaks not, my prince." Alain: "... I fear this marching has stolen me of my former Palevian juiciness. Time is not with us, Josef - bare your steel, less your cheeks are made to face the sun."

[loremanart]

It gets a bit chilly in the north so bestrals couple up for warmth, amongst other things.

It was hard to choose who to wife during my first playthrough of Unicorn Overlord, but I settled on Ramona, because owl wifey. Spicy version here https://subscribestar.adult/smutley

[rotterdamvanalles]

De bouw van de dr. Daniel den Hoed-kliniek aan de Groene Hilledijk, gezien vanaf de Valkeniersweide, 21 mei 1963.

Daniël den Hoed (Gouda, 18 oktober 1899 – Rotterdam, 10 maart 1950) was een Nederlandse arts en een belangrijke grondlegger van de radiotherapie in Nederland. Hij was directeur van het Rotterdams Radiotherapeutisch Instituut en werd na zijn overlijden bekend als naamgever van de oncologische kliniek in Rotterdam-Zuid.

Daniël den Hoed groeide op in Gouda waar hij aan de plaatselijke Rijks-HBS zijn HBS-diploma behaalde. Vervolgens studeerde hij geneeskunde aan de Universiteit Utrecht, waarna hij zijn loopbaan begon bij het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam. Hier wijdde hij zich aan de bestraling van kanker ofwel radiotherapie, toentertijd een nauwelijks ontwikkeld vakgebied in de geneeskunde. In 1925 kreeg Den Hoed de leiding over de betreffende afdeling.

Den Hoed promoveerde in 1934 aan de Universiteit van Amsterdam tot doctor in de geneeskunde op het proefschrift Over de werking van harde röntgenstralen en gammastralen van radium en kan daarmee gezien worden als de eerste radiotherapeut van Nederland.

In 1940 werd Den Hoed directeur van het in 1914 opgerichte Rotterdams Radiotherapeutisch Instituut. In een oud pand aan de Bergweg werkte hij verder aan de behandeling van kwaadaardige gezwellen met behulp van röntgenstraling. Zeker in het begin was dit een kleine organisatie met zeer beperkte middelen. De kleine groep medewerkers, waaronder de echtgenote van Den Hoed die eveneens radiologe was, groeide geleidelijk uit tot een multidisciplinair team van radiologen en andere academici.

Den Hoed overleed in 1950 aan een hartinfarct. Na zijn dood werd hij benoemd tot erelid van de Noord-Amerikaanse Vereniging van Radiologen (Radiological Society of North America).

Tegenwoordig is Daniël den Hoed vooral bekend als naamgever van de voormalige Daniel den Hoedkliniek aan de Groene Hilledijk in Rotterdam Vreewijk. Deze in 1960 opgerichte kliniek, gelegen naast het toenmalige Zuiderziekenhuis, groeide uit tot een internationaal gerenommeerd multidisciplinair kankerinstituut. De kliniek was sinds 1995 onderdeel van het Erasmus MC. In 2018 werd de Kliniek definitief gesloten.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[teefa85]

Well, dug up all five of the original Albion Maps and did a small sidequest in Elheim after finding a lil' kitty Bestral while doing so. And used the cash to get some shopping done at the Basilica. Gonna look at the other shops I liberated on the mission next time, and get to work on some other stuff. I need to use all my meal tickets to grab random Rapport convos between people who didn't party up but I want to see how they interact with each other (Scarlett went out to eat with the four angels you get in Albion, for example).

[havetowriteitoff]

ik moest door een passage in een boek ineens denken aan de keer dat je de laatste bestraling kreeg. Een soort laatste redmiddel om de tijd wellicht nog iets te rekken…

ik was iets te laat, en stond aan de verkeerde kant van het ziekenhuis. Toen ik aankwam kon ik je nog net zien en ging je met mam een hok in. Flies kwam later tegemoet en daar zagen we mam ook weer.

Het was zo vreselijk je zo te zien. Zo fragiel, zo ziek.

ik zou er alles voor geven om je nog een knuffel te kunnen geven…

[randomnameless]

WDYM only Alain can get the killing blow on Baltro???

TFW the Tricorns keep on whacking him to no avail, ditto with Magellan :(

even if plot wise it makes sense

@pandp-author Feathershields are absolutely ridiculous lol, Fodoquir basically exists and makes mage teams/teams where Sorceress try their "surprise you're frozen !" combo completely meaningless !

Sanatio's healing is completely stupid too lol, too bad we can't play more maps with the angels/feathered people, because they're fun to use!

I'll make a more detailed post about the epilogue later but plot wise for the final chapter, as expected, Gharnef Baltro backstabs the Red Emperor, it is revealed Ilenia - Alain's mom - survived in the prologue, but Red Emperor Galerius Galvius when defeated body/soul hopped on hers so she became his unwilling medium (which raises all sorts of questions here, when Alain kills Galvius during the "Rescue Scarlett" mission, did he aleady kill Ilenia and Baltro resurrected her, but she's somehow still alive and not a zombie?) but ultimately she is free when Baltro uses Galvius' soul to open the "gate to the netherworld" or something, to use the souls of the Zenoiran currently in limbo as fuel for his spells.

Given how Baltro notes that the Cornian Royal fam has the blood of the Maiden who survived the sacrifice of the Unicorn and its curse 800 years ago, I guess he implies that is the reason why Ilenia makes for a better host than the random Valmore - the previous human who was Galvius' host - but then it raises the question of Giethe hunting Virginia : wouldn't she have been used as a spare ? Granted, given how Galvius incarnates in the flesh of people who defeat him, the only way to incarnate in Virginia would be for either her or a random to kill Galvius while he's using Ilenia's body (and Virginia would later kill the random).

So I guess if Giethe brought her head Baltro would have been "you dumb fuck", but Alcina's plan to uwu with Gerard in Alain's body wouldn't put a dent in his plans, since he could get rid of Gerard in Alain's body to put Galvius instead if needed.

As cheesy as it was, I liked how the plot unfolded here - despite his "perfect lord" appearances, Alain still wants revenge for his mom and didn't forget what happened 10 years ago : if the player chooses to give Alain his vengeance, despite learning the plot and the truth about Zenoira, he... actually kills his mother, and Baltro is still Baltroing around.

If he acts as the better person and the "saviour", he tries to offer mercy to Galvius, despite him killing his mother and plunging the continent in a sea of blood, which gives Baltro the occasion and opportunity to betray Galvius, thus freeing Ilenia without killing her, and it gives the party the occasion to kill/banish him to oblivion instead.

The usual "follow the plot = you're rewarded + vengeance is meaningless" trope.

Of course I can't talk about the final map without ranting about the green NPCs that are here to "help" you - nice nod to have them be Drakengardians to echo Gilbert's earlier (at the end of arc 2!) words of sending Drakengard's help to help Cornia when it will be needed - sure his help is green units + Hermann (one of his retainer that is blue this playable \o/) but it's a nice nod to the former plot and you can honeypot about the political ramifications of this move (the Liberation Army led by the Cornian prince helped free Drakengard, so now the Drakengard Army will help the Cornian prince to free his country?).

No such lines about the enemy Bestrals - who as Bestrals can't be soul snatched - who are recruited by Dyna who basically tells them "wtf dudes stop fighting with them and join us instead!" but I confess I laughed at their names (il y en a qui s'appelle Paulo mdr, pourquoi pas Bébert pendant qu'on y est?).

Too bad the named minibosses aren't more developped, but I wonder if in the Norbelle aka worst ending we get to fight Reimann and pals instead.

Oh well, I'll have other occasions to replay that map to get the different endings - at least the normal one on this PT (the one where Alain kills Galvius but fights off the possession thanks to his magical plot ring that resonates with the plot ring of his partner).

[loregoddess]

also bc obviously if I'm attempting the final map I finished up the other main quests, and therefore got all the exposition, and honestly I love the in-game lore, like I had already figured out about 90% of the stuff that was explained for good measure bc I was paying attention, but still, having it actually be confirmed in-game instead of just suggested is kinda refreshing honestly. Too many game stories relying solely on suggestion/implication alone, I think a good ol' exposition dump is a good thing sometimes actually

[jurjenkvanderhoek]

ÉÉN SCHETS PER DAG ALS RECEPT OM DE REALITEIT TE ONTVLUCHTEN

Het was een bezigheid op therapeutische basis. Niet medisch voorgeschreven, maar zichzelf als taak opgelegd. Abel Groenewold, schilder en tekenaar, had zichzelf verplicht om iedere dag een tekening te maken. Elke dag dat hij afreisde en verbleef in het UMCG voor bestralingen zou hij zijn omgeving van dat moment vastleggen. Of zijn gedachten verbeelden terwijl hij moest wachten op wat komen ging. De schok van een serieuze ziekte werd verzacht door de keuze voor radiotherapie in plaats van een ingrijpende operatie. Maar, vroeg hij zich wel af, zal ik de reeks van 35 bestralingen kunnen volhouden. Daarom nam hij zich voor elke dag een schetsje te maken. Als reden om door te gaan, als extra doel. Een bezigheid om naar toe te leven als kunstenaar. Het heilig moeten naast het willen leven.

In het voorwoord tot het boekje, waarin de 42 tekeningen als resultaat van dit heilzame avontuur zijn opgenomen, legt Groenewold het zelf allemaal haarfijn en bewogen uit. Dat dagboekje is op initiatief van de kunstenaar in een eenmalige oplage verschenen bij uitgeverij Philip Elchers te Groningen. Het tekenen leidde hem af van de reden van de bestralingen. Gaandeweg de periode van ziekenhuisbezoek begon Groenewold genoegen te scheppen in de hemzelf opgelegde opdracht. Werden de schetsjes meer tekeningen, meer gedetailleerd of juist minder om de emotie te duiden. Hij tekende wat hij zag, een gang of een zaal, zo direct naar de waarneming. Daaruit blijkt zijn talent om de omgeving scherp op te merken en in enkele lijnen te verbeelden. Maar in de tekeningen die hij uit zijn hoofd haalde, die geen onmiddellijke aanleiding van plaats en tijd waren, spreekt de gave om de fantasie als joker in te zetten. Daarnaast gaven plaatjes in folders of reisgidsen hem tevens inspiratie. Weidse landschappen, weelderige tuinen.

Het boekje is een kraamkamer voor schilderijen. Elke dag was er een ander idee, een diverse ingeving. Met viltstift op een kladblaadje registreerde Groenewold zijn indrukken en denkbeelden. “Zo ver mogelijk weg van een ‘officiële’ tekening. Maar met een reden, en de intensiteit van het moment.” Voorzichtig tekenen. Meer kijken, minder tekenen. Niet arrangeren, de eerste ingeving is de beste. Zoeken naar de ruimtelijke vorm, vanuit een paar eerste lijntjes laten groeien. Groenewold ontsnapte ermee aan de plicht waarom hij daar op die plek in dat gebouw wás. Als een soort van drug, zielenpijnbestrijding. Die eerste verzachting kreeg dan thuis versterking door de basisschets om te vormen naar een aangenaam beeld, er een ingekleurde tekening van te maken. Om er mee voor de dag te kunnen komen in het voorgestelde boekje “Een schetsje als reden…”. Als herinnering aan die moeizame tijd: het is voorbij, maar gelukkig heb ik de plaatjes nog.

Jammer eigenlijk wel dat Groenewold het nodig heeft gevonden de schetsen te transformeren tot tekeningen. Van het krabbelen arceringen te maken. Dichterbij een ‘officieel’ kunstwerk te komen. Van de eerste indruk een tweede afdruk te maken. De spontaniteit van het moment weg te kleuren. Van de persoonlijke uitdrukkingen publiekelijke composities te maken. Zo is de emotie voor een deel verdwenen om te kunnen aansluiten bij het gevoel van de kijker. Om zijn belevingswereld kenbaar te maken in duidelijke notities. De suggestie van een andere wereld. Even afdwalen in de zachte fantasie om de harde realiteit niet onder ogen te hoeven komen. Even weg zijn van de waarheid om het leven aan te kunnen. Het hier en nu, het toen en dan, te ontvluchten.

Met de schetsen stak Abel Groenewold niet de kop in het zand, probeerde hij ook niet het onheil af te wenden. Het was zijn manier om de essentie van dat moment van bestraling minder zwaarte te geven. Aan de ene kant was het zaak de radiotherapie vol te houden om een kans van leven te hebben. Aan de andere kant was het van belang de tekenkuur tot een goed einde te brengen om plezier in het leven te be-0thouden. Het boekje is een neerslag van een zware tijd die door Groenewold lichter is gemaakt. Daarbij kunnen de kleine schetsen inspiratie zijn voor grote schilderijen. Vele van de tekeningen hebben deze potentie.

De beleving van het moment van denken en proberen, het ontstaan van een afdruk van de indruk, heeft Groenewold achteraf opgeschreven. Een beschrijving bij de voorstelling. Hierin lees ik nog meer de emotie van de periode. Is de schets vaak een vlucht, de tekst is de realiteit. Op 4 maart 2021 noteert hij bij een landschap: “Eiland / Andere wereld / Buiten zijn / Open, glooiend / Een enkel dennenbos / Gewoon laten groeien / Uit de herinnering / Heerlijk”. En op 11 maart 2021: “Gevoel van Limburg, of Engeland / Of een scène uit een tv-serie / Zo’n soort idee / Vanuit een beeld in mijn hoofd / Heggen dichtbij, en dan nog één boom / En dan verte / Waar nog veel moois moet zijn…”. En een dag later: “Tja, vrijdag / Geen zin meer, geen ideeën / Maar ik moet wat tekenen / Het tweede doel… / Dan maar wat stoeltjes die voor me staan… / Best nog lastig zo’n stoeltje”.

Met woorden is Groenewold toch ook wel weer op de vlucht. Probeert hij figuurlijk weg te rennen van de kille omgeving van het ziekenhuis naar de warme ruimte van zijn atelier. In de landschappen wil hij niet in de voorgrond zijn maar wegdwalen naar achter de horizon. Liggen in het gras op de dijk langs de rivier. Duin, strand, zee, verlangen. Door de sfeer van het schilderen en tekenen is hij zichzelf. In de kuur van bestraling voelt hij zich een ander, zijn lijf heeft hem dan op dat moment verlaten. Hij is één geworden met de machine. Met het beschadigen en doden van cellen verdwijnt goddank niet de gave van het scheppen van iets uit niets, het creëren van kunst. Dat bewijst de uitgave “Een schetsje als reden…” waarvoor Abel Groenewold tekende voor concept, beeld, tekst en fotografie. Met dank.

Op 1 april 2021: “Ik wil eindigen met ruimte en verte en lucht / De ruimte van een eiland / De verte van de groene kwelder / De eindeloze lucht daarboven / Met de zwevende vogels…” Abel Groenewold krijgt zijn leven terug na 48 dagen en 35 bestralingen. Zijn schetsen heeft hem door deze inspannende tijd heen geholpen. Het uitwerken van omgeving en fantasie heeft hem ontspannen en op de been gehouden. Het boekje als resultaat is een kleinood. Daarin bewaard Groenewold de tijd. Ik was een moment getuige.

Een schetsje als reden… Abel Groenewold. In eenmalige oplage van 200 gemonogrammeerde en genummerde exemplaren bij uitgeverij Philip Elchers te Groningen, 2023.

[rausule]

DIE OORSPRONG VAN KLEUR IN MINERALE

Om 'n mineraal enige kleur aan te neem, moet dit sekere ligfrekwensies kan absorbeer. Hierdie moontlikheid word verseker deur die teenwoordigheid van die sogenaamde 'chromatiese sentrums', wat gevorm word deur gepigmenteerde stowwe wat voorsien is van 'n elektriese lading (byna altyd metale), of deur vrye elektrone teenwoordig in die kristallyne rooster, of uiteindelik deur sekere strukturele toestande , wat die van die invallende ligstrale en hul gedeeltelike absorpsie behels. In al die genoemde gevalle word die ligenergie deur die elektrone geabsorbeer en in kinetiese energie omgeskakel.

Wanneer die beweging van die elektrone stadiger word, word die geabsorbeerde energie vrygestel, om oorgedra te word in die vorm van termiese straling (infrarooi strale), sigbare lig en mikrogolwe. Hierdie emissie is egter geneig om so flou te wees dat dit skaars waarneembaar is. Infrarooi bestraling is die duidelikste; en aan hulle is byvoorbeeld die feit dat 'n klip wat aan die son blootgestel is, hitte uitstraal. Fluoresentasie (sigbare lig) is kenmerkend van sommige minerale, maar is slegs met die blote oog in die donker waarneembaar. Laastens kan mikrogolwe nie deur die menslike oog waargeneem word nie. Ten slotte het ons dat 'n deel van die invallende wit lig 'verdwyn', terwyl die gereflekteerde deel kleur aan die rots gee.

Kleursentrums word bepaal deur elektries gelaaide mineraaldeeltjies

Die mees algemene geval is dié waarin die kleur van die mineraal bepaal word deur die teenwoordigheid van metale - veral chroom, yster, koper, kobalt, mangaan en nikkel - wat sekere ligfrekwensies absorbeer. Om hierdie rede word hierdie metale 'ligdraers' of 'chromofore', (van die nabootsende kleure 'chroma', kleur en 'phoros, draer). In die geval waarin hierdie metale as hoofkomponente in die samestelling van die mineraal optree, en dus deel van die chemiese formule daarvan is, praat ons van 'natuurlike kleur', of 'idiokromatiese kleuring' (van die Griekse 'idio', eintlik) . As die kleur van die mineraal daarenteen deur stowwe wat in spore voorkom, geproduseer word, praat ons van 'eksterne kleur', aangesien dit nie aan die komponente van die mineraal self toegeskryf kan word nie.

Om vas te stel of die kleur van 'n mineraal natuurlik of uitwendig is, kan die sogenaamde 'strooktoets' gebruik word: die mineraal word op 'n growwe porseleintablet gevryf (as dit baie hard is, sal dit verpoeier word). In die geval van natuurlike kleuring, aangesien die mineraal kleurstowwe in aansienlike hoeveelhede besit, sal die strook wat dit laat gekleur lyk: in die geval van uitwendige kleuring, as gevolg van die skaarste aan kleurstowwe, sal die streep wit bly.

Met hierdie metode kan 'n mens die aard van die verskillende minerale beter definieer. Natuurlike kleur is die minste algemeen. Byvoorbeeld, hematiet, malakiet, asuriet en piriet vertoon strepe van onderskeidelik rooi, groen, blou en swart. Omgekeerd, in veelkleurige fluoriet en gekleurde kwarts, sal die toets 'n wit streep toon. In hierdie gevalle het ons te doen met 'n eksterne kleursel.

Kleursentrums word bepaal deur vrye elektrone in die kristalrooster

Die radioaktiewe deeltjies wat deur sommige minerale vrygestel word, het 'n ioniserende effek: dit wil sê, hulle is in staat om die elektrone uit hul wentelbane te ruk, wat dus in die kristallyne rooster vasgevang bly. Laasgenoemde, danksy sy kompakte struktuur, verhoed dat die elektrone na hul atome van oorsprong terugkeer. Vrye elektrone kan maklik ligenergie absorbeer. word dus chromatiese sentrums. In sommige gevalle word die hele ligspektrum uiteindelik geabsorbeer, wat die mineraal 'n donker of swart kleur gee. In hierdie verband word die beste voorbeeld aangebied deur gerookte kwarts.

Minerale waarvan die kleur deur die aktiwiteit van vrye elektrone geproduseer word, vertoon natuurlik 'n wit streep. Verder kan hul kleuring verdwyn met die toename in temperatuur, aangesien die hitte die kristallyne rooster laat vibreer, en dit laat die vrye elektrone terugkeer na hul atone van oorsprong.