#dus ze zetten geen bussen in.

[nedermemes]

een moment stilte voor de mensen die van en naar Amsterdam Centraal moesten reizen btw jezus

[offtoljubljana]

121. *Octo stem* toekoooomst

23/06/2020

Snel even een dansende kat.

Ik heb net mijn Professionalisering eindgesprek gehad en ik heb het vak gehaald. Hoera.

Update studieproces:

UoL

GLINT: tentamen gemaakt en punt terug - afgerond

B&T: werkstukken ingeleverd, maar moet punten krijgen - nog niet afgerond

MC: tentamen gemaakt en punt terug, werkstuk ingeleverd, maar moet nog punt krijgen - nog niet afgerond

Sociologie: moet alles nog inleveren en ik ben nu aan het schrijven - nog niet afgerond

RU

MvO A: tentamen gemaakt, maar moet nog punt krijgen - nog niet afgerond en ik wil hier nooit meer aan denken, want ik heb nog steeds stress van dit vak

Professionalisering: profielen ingevuld en feedback terug - afgerond

***

fucking yiiiikes

***

Het is veel leuker om te koken als je alleen thuis bent, want dan kan je kei vals meezingen met Hamilton. Damn, deze musical is gewoon zo goed en ja, ik ben nog steeds geïrriteerd dat Lin het heeft verkocht aan Disney, maar hierdoor kunnen mensen het wel makkelijker kijken.

Draag alleen geen witte jurk als je donkere saus gebruikt. Draag ook een witte jurk als je blauwe acrylverf gaat gebruiken. Ik ben een idioot. Ik wilde gewoon eventjes Barbara’s goedkope acryl gebruiken en ik dacht niet na.

***

24/06/2020

Raad eens wie vandaag 4 uur heeft gespendeerd aan Animal Crossing? Ik! Ik had het impulsieve idee om een “rock garden” te maken en ik wist ook dat het heel lang ging duren. Eerst een plekje zoeken voor mijn stenen. En daarna mijn hele eiland ruïneren door overal shit neer te zetten. Dat kostte een uur.

Ja, ik ben nu verkleed als Genevieve van Barbie en de 12 dansende prinsessen, maar dan Aziatisch en met turquoise haar. Eindelijk een reden om mijn ballet schoenen te gebruiken.

Oh... en stonks. Niet 558 Bells zoals verwacht, maar nog steeds.... stonks.

Oh en ja die stenen? Dat kon rond de 6 tot 30 dagen duren om te doen. Dan maar tijdreizen. Ik heb nog nooit zitten tijdreizen in de 6 jaar dat ik dit spel speel, dus woah.

Ik ben dus heel veel heen en weer gegaan en het duurde heel lang (2 uur??) voordat ik eindelijk alle stenen goed had.

VINDICATION! 

En ha, lol, het is gelukt op “29 juni”. Het was shit werk, maar het was het waard. Ik moest ook nog alles opruimen, maar ik heb nu een rock garden. En nu wilt Knox verhuizen, dus hij kan er niet van genieten. 

Voordat je denkt dat dit weer een Animal Crossing post wordt: nope. Ik had geen echte geweldige plannen, maar toen kreeg ik een bericht van Cristina om ijs te komen eten met Sofia. Heck yeah.

Helaas reden de bussen weg voor mijn neus en een persoon nam de laatste city bike. Yay. Gelukkig kwamen twee andere fietsers aan na een paar minuten. Eenmaal in het centrum bleek het mega druk te zijn. Er was weer een protest. Ik was een beetje verbaasd, want het linkse anti-overheid protest is normaal op vrijdag. Blijkbaar was dit het rechtse nationalistische (pro-overheid?) protest. 

Oh ja. Er is dus veel politieke onrust in dit land, maar aangezien ik over een maand weg ga: “Politics, not my thing!”. Het was wel mega onrustig en er was ook mega veel politie en geschreeuw, maar ik keek erna en dacht: fuck dit. Er waren camera’s en nonnen en mensen met bloemen en ugh. Ik snap alleen niet waarom mensen zeggen dat ze tegen antifa (anti-facisme) zijn en daarna zeggen ze dat racisme slecht is. Juist.... facisme is slecht. Dus de ideologie dat facisme slecht is, is ook slecht. Ah. Politiek.

Dus ik keek er naar voor 10 hele seconden en toen liep ik naar de VIGÒ. Blijkbaar was dit dus een afscheid. Sofia heeft haar been gebroken, dus ze gaat volgende week al terug naar Spanje.

Ik denk dat de Vigò smaak de beste is en dan samen met de fruitige aardbeiensmaak is het een goede combinatie.

En toen zei Cristina iets interessants: de maskerplicht komt terug. Ik heb het net even opgezocht en het klopt. Aangezien ik nog steeds maskers droeg, verandert er niet veel. Ik had alleen geen masker op als ik ergens snel naar binnen ging, zoals snel een flesje Cola kopen voor 60 cent.

Ook is er weer quarantaineplicht vanuit Portugal en Albanië. Montenegro en Luxemburg zijn nu ook niet meer “veilig”, maar het is nog niet zo slecht als Albanië en Portugal. Ministers van Slovenië en Oostenrijk proberen om de grens open te houden.

Dat is dus de Corona update voor nu.

Oh, een ander ding: de Boni eindigt in juni. Dat wist ik niet. Oké, Cristina en Sofia waren niet zeker, maar het lijkt erop dat ik pa, ma en Lu niet de Boni kan laten zien. Hopelijk kunnen ze nog komen, want Corona... oh BOI.

Tijd om de Boni te gebruiken. Het was 20:38 en je kan Boni krijgen t/m 21:00, dus we gingen snel naar FANY & MARY. Het was mega druk en er waren maar drie obers, dus ik voelde me best wel slecht. We hadden Boni besteld, maar de ober was het waarschijnlijk totaal vergeten. We vroegen snel een ander om 20:55 en zei ook geïrriteerd: “Don’t come here 5 minutes before it ends!” en ja, daar zijn het mee eens. Dat is ook een shit iets om te doen, maar hey, we waren enigszins op tijd, dus dat vertelde we ook. Het was hun fout als we geen Boni konden krijgen. En alsnog, het was gewoon veel te druk voor maar drie man, maar ik had zin in Boni, want ik wilde niet koken.

Ergens na 22:00 was het tijd om te gaan. Sofia reed weg in een taxi en ja, het is raar. Alles komt ten einde. 

Tenminste, als ik weg kan gaan. Ik ga ervan uit dat ik wel nog gewoon in juli met de auto weg kan gaan, maar Corona komt dus een beetje terug en alles is weer aan het veranderen.

(Oh, by the way, ik luister naar mijn derde nieuwe glee playlist Ultimate glee playlist. Het zijn de 442 nummers die ik eigenlijk leuk vind. Oké, er staan ook een paar op mijn Glee guilty pleasure songs lijst die net iets te cringe waren voor deze lijst, maar deze show kan ik niet laten gaan. Als ik oud en bejaard ben, dan zit ik in mijn bejaardentehuis mee te zingen met Don’t Stop Believin’.)

***

25/06/2020

Oh, het is 0:00. Een goed moment om te gaan.

[kulabata]

Nairobi

Hoewel we van bovenop Oboke, de heuvel boven het dorp, in de verte Kenia kunnen zien liggen, gaan we er eigenlijk nooit heen. Maar nu moet ik naar Nairobi, dus kan ik eens kijken hoe het leven er aan de andere kant van de grens uitziet. Ik heb meerdere mensen horen zeggen dat Kenia en Tanzania een beetje als Nederland en België zijn: het noordelijke land is welvarender, en veel dingen zijn er beter georganiseerd, maar als je de grens naar het zuiden passeert, wordt het eten wel beter en worden de mensen ook gezelliger. We gaan het zien. Of tenminste: dat is nog maar even de vraag, want als ik bij de Keniaanse grens aankom, blijkt dat ik van tevoren een visum had moeten aanvragen. Ik word allicht al meer Tanzaniaan dan ik bewust doorheb, want ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat dat zou moeten – in Tanzania doen we daar niet aan en kun je het gewoon aan de grens aanvragen. De grensbewaker geeft aan dat ik anders wel nu op mijn laptop een online aanvraag kan doen, en dat hij hem met het referentienummer gelijk kan goedkeuren. En zo geschiedt.

Aan de andere kant van de grens wacht Joseph mij op met zijn auto. De inwoner van Nairobi is hier gisteren naartoe gereden, en rijdt mij vandaag in een rit van zo’n acht uur weer terug. Het eerste wat opvalt aan Kenia is dat er langs bijna de gehele route vrolijk beschilderde winkels zijn. Geen hutjes met golfplaten dakjes, maar winkels van beton. Op de gevel staat dan dikwijls reclame voor een ander merk dat deze reclame heeft gesponsord (concurrenten Crown Paints of Royal Paints waarmee de zaak geschilderd is, of de lokale monopolist op de telecommarkt) en de naam van de zaak. En daar zijn Kenianen erg creatief mee. Een bloemlezing:

-        Clean cuts butchery

-        We are good in bed – quality mattresses and pillows

-        Da Booze-up – fine wines and spirits

-        The Panadol bar (Panadol is een merknaam van paracetamol, oftwel: hier kun je je pijn laten verzachten)

-        Catherines blessings (de gevel verraadt verder niet wat er nou verkocht wordt, maar mensen zullen toch niet naar binnen gaan om tegen betaling gezegend te worden?)

-        Mannenmodezaak Mr Sir Shop

-        Vrouwenmode: Mother and Dotas (daughters)

-        Kledingzaak The corny collection

-        Jumbo supermarkt (zelfs in karakteristieke gele kleur!)

-        Drips hotel (niet heel aanlokkelijk??)

-        En ook heel erg twijfelachtig: Lolita Girl’s school uniforms

Wat niet anders is dan in Tanzania zijn de volgepropte bussen met rijdende gebedsteksten erop: a prayer a day keeps the devil away. Wat we in Tanzania dan weer niet hebben, zijn de echt gevaarlijke, roestende gebutste koekblikken met ofwel de behoorlijk ironische opdruk ‘Prestige’ (niets prestigieus aan te ontwaren) of fonetisch geschreven teksten in Swenglish, de samentrekking van Swahili en English. Waar ze in Swenglish vooral gek op zijn, is het verbasteren van de -er aan het einde van een woord, waardoor je vindingen krijgt als ‘city hoppa’, ‘badda dan most’ (better of badder?) en het prachtige ‘kata pila’ (catterpillar = rups). Op deze ochtend waarop ik, eerlijkheid gebiedt te zeggen, een beetje een kater heb, ben ik blij een privéauto te hebben gehuurd zodat ik niet opeengepropt in zo’n bus zit. Op de stukken waar het wegdek plots verdwijnt en we stapvoets over de losse keien rammelen, heb ik al genoeg medelijden met mezelf. Dat neemt alleen maar toe als we aan het begin van de avond op de ringweg van Nairobi stil staan. Doordat ook de bermen in beide richtingen inmiddels muur- en muurvast staan, staan we op deze tweebaansweg in een vierbaansfile. Op meerdere plekken staan auto’s in tegengestelde richting met hun voorbumpers tegen elkaar aan op dezelfde baan. Dit gaat duidelijk wel even duren. Gelukkig heb ik in de afgelopen maanden het wachten herleerd, zoals de Tanzanianen als het regent wachten tot het droog wordt, en in de tussentijd simpelweg hun brein lijken uit te zetten. Dus is het: gordel los, dutje op de achterbank, en wachten tot het verkeer weer op gang komt.

Na drie uur stilstaan, lost de file op, en pas tegen middernacht komen we bij mijn hotel aan. Bij de entree zijn zware beveiligingsmaatregelen getroffen en wordt de auto van buiten en van onder helemaal geïnspecteerd voordat we mogen voorrijden. Joseph vertelt dat dit normaal is sinds de aanval van Al-Shabaab op een groot winkelcentrum in Nairobi in 2013. In de praktijk voelt de stad echter helemaal niet onveilig, enkel heel chaotisch. Dat blijkt bijvoorbeeld als ik de volgende dag bij daglicht in een taxi zit en er over de snelweg een kudde koeien over de linkerbaan sjokt zonder herder erbij. Als ze te ver de weg op komen, worden ze door de automobilisten bijgestuurd met hun voertuigen. Om onduidelijke reden zien de dieren er hier midden in de grote stad gezonder uit dan hun soortgenoten op het groene Tanzaniaanse hoogland.

In Nairobi begint duidelijk te worden dat er inderdaad wat dingen beter geregeld zijn dan in Tanzania. Zo dragen alle motorrijders gele helmen, die volgens een taxichauffeur goedkoop gesubsidieerd worden geleverd. Het dragen ervan wordt ook de door de politie afgedwongen. Hoeveel hoofdwonden we op male ward zouden kunnen voorkomen als dat bij ons ook zo was, dan was de hele acha pombe, endesha ng’ombe-campagne niet nodig. Ook qua COVID-beheer heeft het land het beter voor elkaar, al zit daar ook wel een luchtje aan. Zo zegt de taxichauffeur: ‘Eerst had de regering helemaal geen zin om de COVID-statistieken wereldkundig te maken. Maar toen zei de WHO: we betalen jullie voor elk geval dat gemeld wordt. En prompt had Kenia de dag erop zijn eerste geval! In die week liep het heel snel op. Aan het eind van de week waren het er al 500. Daar heeft de regering goed aan verdiend.’

Op een vrijdag rijd ik met Joseph weer terug naar Tanzania. Halverwege de ochtend staat het verkeer in de hele stad muurvast. Volgens Joseph is dat omdat veel mensen het weekeinde doorbrengen met hun familie in dorpjes door het hele land. Met het geld dat ze in de grote stad verdienen, bouwen ze daar mooie huizen voor zichzelf en hun familie, ook al is dat soms honderden kilometers verderop. De bouwvallen die verder langs de weg tegenkomen, suggereren dat de bouw van zulke huizen hetzelfde gaat als in Tanzania: als er wat geld is, wordt er eerst een stuk land gekocht. Dan wordt er verder gespaard, en als er voldoende geld bij elkaar is, wordt er een fundering opgezet. De volgende fases zijn achtereenvolgens muren, dak, en hang- en sluitwerk. Als je een overgroeide bouwval ziet zonder dak erop, is het onduidelijk of daar iets in aanbouw is, of alweer in verval, wat helaas de architectuur in Oost-Afrika vrij goed samenvat. Aandoenlijk zijn de al dan niet afgebouwde bouwsels met platte daken waar de metalen spijlen aan de bovenkant uit de muren en dak steken. Ik stel me zo voor dat de droom is dat hier ooit nog een tweede verdieping opgezet kan worden. Dat zou het gebouw een ghorofa maken, het Swahiliwoord voor een gebouw met meerdere verdiepingen. En ghorofa hebben status. Zo werkt Chirangi op de bovenverdieping van de enige ghorofa op het ziekenhuisterrein, en staat in het gehuchtje Ingri Juu bij ons in de buurt opeens een ghorofa omdat daar de District Commissioner werkt. Die heeft nog iets meer status nodig, dus rondom dit kantoor is de weg, die dan al 25 kilometer onverhard is, plotseling gedurende 100 meter geasfalteerd. Want een overheidsgebouw aan een ongeasfalteerde weg, dat kan niet.

Als we Nairobi eenmaal uit zijn, is het goed doorrijden, maar desalniettemin zijn we wel een uur of acht onderweg. Dit keer ben ik wat beter voorbereid op de grenspassage, maar desalniettemin sta ik ruim een uur bij de douane omdat een visum waarmee je meerdere keren mag in- en uitreizen een compleet nieuw concept lijkt voor de douaniers. In hun verwarring wordt er zelfs met het ministerie gebeld hoe dit precies zit. Joost en Kees zouden me aan de Tanzaniaanse kant ophalen met de auto, en als Joost op een gegeven moment bel waar ik blijf en ik vertel wat er aan de hand is, zegt hij: “Oh, maar wij zitten hier in de lokale bar te drinken met Kiasi, het hoofd van deze grenspost, en we zijn hele goede vrienden geworden! Ik neem hem wel even mee, dan is het zo opgelost.” Kiasi blijkt straalbezopen, komt strompelend aanzetten, maar opgelost is het dan inderdaad. Als tegenprestatie wil de straalbezopen, corpulente eind veertiger dat we nog even zijn ambtswoning zien, het portret van zijn vrouw bekijken en zijn vader spreken aan de telefoon. Al met al een surrealistische ervaring, die toch ook weer niet zo gek voelt omdat ik terug ben in ‘mijn’ land, en dit nu eenmaal is hoe de dingen hier gaan. Na Kiasi’s vader telefonisch een goede nachtrust te hebben gewenst, vindt hij het goed dat we gaan, als we maar beloven om snel terug te komen. Die belofte kunnen we veilig doen – hij lijkt niet in een staat te verkeren waarin hij zich iets van deze avond gaat herinneren. We stappen in de Nissan, en rijden richting Shirati. Ik ben niet lang weg geweest, maar wat ben ik blij om weer terug te gaan. Het is toch een beetje thuiskomen.

[hetrodevaandel]

OPSTAND IN DE STRATEN VAN WENEN

Als een regering of een systeem de controle begint de verliezen kennen ze meestal nog maar een weg; verbodsbepalingen gekoppeld aan repressie. Dit alles was goed voelbaar in de straten van Wenen op een koude zondag in januari. Oostenrijk heeft in de laatste weken een ongekend aantal demonstraties en andere acties gezien tegen de Corona maatregelen van de regering Kurz. Er kwamen zoveel mensen vredig op straat dat de regering het met de angst te doen kreeg. De voorlopige climax zou op zondag 31 januari zijn, en de oproep volgend trokken duizenden mensen naar de Oostenrijkse hoofdstad voor een massademonstratie in het oude stadscentrum.

Na een eerdere demo een paar weken terug, begon de Kurz regering een campagne om de demonstranten in een kwaad daglicht te zetten. Ze werden terroristen, extreem rechtse activisten en een gevaar voor de samenleving genoemd. Echter, de gemiddelde Oostenrijker laat zich door dit soort staatspropaganda niet meer om de tuin leiden. Het stond dus vast dat de demo van 31 januari reusachtig zou worden. Een paar dagen voor de demonstratie sloegen de stoppen binnen de Oostenrijkse overheid volledig door. Men besloot praktisch alle demonstraties in Wenen op voorhand te verbieden. Als reden werd gegeven dat de demonstranten zich niet aan de Corona regels zouden houden. Blijkbaar had Kurz een aantal helderzienden in dienst genomen, die op voorhand wisten wat er ging komen.  Als tegenmaatregel kondigde de grootste oppositie partij, de FPO, een eigen demonstratie in Wenen aan. Ook deze demo werd echter verboden, de eerste keer in de geschiedenis van de 2de Republiek dat een demonstratie van een partij die in het parlement vertegenwoordigd is niet werd toegestaan.

Het is al heel lang een feit dat over het algemeen de Oostenrijkers erg trouw aan de wet zijn. Ze accepteren autoriteit en voelen meestal niet voor zaken die tegen de heersende orde in gaan. Maar vertel een Oostenrijker dat iets niet mag, en hij of zij wordt een ander mens. Het demonstratieverbod werkte dan ook als een rode lap op een stier. Op de morgen van de demonstratie was Wenen vol met politie, de meeste in gevechtsuitrusting. Ook het aantal politieauto’s en bussen was niet te tellen. Op de achtergrond stonden de waterkanonnen al klaar. In het begin leek het er op dat de demo zou floppen. Er waren maar weinig mensen op het centrale plein, en de politie was verre weg in de meerderheid. Maar dat duurde maar kort. Langzaam aan nam het aantal demonstranten toe, en de politie begon een omsingeling voor te bereiden. Op dat moment kreeg een van de organisatoren een inval. Hij verklaarde de demo een religieuze processie, in de hoop dat de politie in het katholieke Oostenrijk dan van een aanval zou afzien.

Of dit heeft gewerkt weet niemand want intussen kwamen er zoveel mensen naar de binnenstad dat de politie zelf ingesloten raakte. Ze probeerden hun verdedigingslijn nog een poosje te houden, maar de druk van de demonstranten was zo groot, dat de politie het moest opgeven en aan de kant gaan. Ze konden alleen nog maar het verkeer regelen en de demonstratie, die nu pas echt van start ging, door de straten begeleiden. Dit was het begin van een urenlange protestmars door heel Wenen, inclusief de Ring, de grootste verkeersader van de stad. Gewapend met vlaggen en spandoeken trokken de mensen door de straten terwijl steeds dezelfde leus klonk: “Kurz moet weg”. Ook “Vrede, Vrijheid, geen Dictatuur’, deed het weer goed. Steeds opnieuw trokken de demonstranten door de straten, en zelfs het vallen van de avond kon geen einde aan de demo maken.

De politie nam nog een kleine wraak door een van de organisatoren op te pakken, maar hij was dezelfde avond al weer vrij. Ook pogingen van de steeds meer gefrustreerd rakende politie om kleine groepen demonstranten te omsingelen liepen op niets uit. De mensen gingen gewoon niet weg, en men weigerde ook om voor de politie aan de kant te gaan. Later werd bekend dat de minister van binnenlandse zaken, die eerder de demonstraties verboden had verklaard, druk op de politie had gezet om de waterkanonnen in te zetten. De politieleiding weigerde dit echter omdat ze bang was voor de reactie van de demonstranten. Niet dat de deelnemers agressief waren, integendeel, de stemming was geweldig. Er werd gezongen, er werden leuzen geroepen, en voorbijgangers werden gevraagd om zich aan te sluiten. Maar er waren zo veel mensen op de been dat de politie vreesde onder de voet gelopen te worden als men gebruik zou maken van de waterkanonnen of andere dwangmiddelen.

Dus kon de demo rustig haar weg voortzetten tot het te donker werd, en de grote mensenmassa uit eigen beweging besloot om naar huis te gaan. Men nam een grote overwinning, en een geweldig gevoel van triomf mee op de terugweg. Voor een dag was Wenen bevrijdt geweest van de Corona dictatuur. Geen gedwongen muilkorven, geen boetes en geen angst voor de politie. Nu was het de politie die angst moest hebben, want de rollen waren volledig omgedraaid. Ze moeten hebben gedacht dat heel Wenen op straat was, en ze zullen inwendig blij zij geweest dat de demonstranten vreedzaam waren. Zelfs op provocaties gingen de mensen niet in. Hier en daar probeerde de autonome Antifa, staatstrouw als altijd, de weg te blokkeren. De politie ruimde de blokkades snel op voordat de mensenmassa in de buurt kwam. Dat is het gevolg van een grote opkomst. Als je met genoeg mensen bent, staat het zogenaamde gezag machteloos. Echt prachtig om te zien.

Natuurlijk kan het hier niet bij blijven. De druk op de autoriteiten moet verder worden opgevoerd om uiteindelijk van de Corona dictatuur, en het huidige systeem, af te komen. Dit kan alleen als er genoeg mensen meedoen. Wenen heeft dit opnieuw bewezen. Wie de straat verovert, veroverd uiteindelijk de macht. De volgende stap is om meer bruggen te bouwen tussen de bewegingen in Oostenrijk en Duitsland. Hiermee werd op 6 februari een begin gemaakt met een grote gezamenlijke demonstratie aan de grens van Oostenrijk en Duitsland. De autoriteiten in Beieren raakten hier zo door in paniek dat ze de grens sloten. De macht van het volk laat zich overal zien, en als dit fenomeen nog verder wordt ontwikkeld en uitgebouwd, gaan we een paar hete maanden tegemoet. De zogenaamde machthebbers in heel Europa zijn nu toch echt gewaarschuwd. De maat is vol!

Links:

Internet: www.volkskracht.blogspot.com

Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

VK: https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2021

[balderenheleen]

The lake district

In San Martin de los Andes (Argentinië) arriveren we de 24ste december. Het zonnig weertje voelt helemaal niet als kerstmis, maar er zijn wel enkele hints: de winkels sluiten vroeger, er rijden minder bussen en de kerstman is in levende lijve aanwezig. :)

Er worden rooksignalen uitgewisseld met de familie in ons belgenlandje, met de huidige technologie konden we bijna de gratin patatjes op de feesttafel proeven. We preparen zelf een iets soberder feestmaal en gaan erna nog een frisse neus halen aan het meer.

Een van de enige bussen op kerstdag voert ons langs de prachtige omgeving van de 7-meren regio. Meer van dat! (ahahaha)

Wandelen, kamperen voor de eerste keer sinds de Salkantay trek (da's al 2 maand geleden) en onze trip nog een beetje verder zetten.

Bike en hike is de beste manier om de omstreken van Bariloche te verkennen. Plat kennen ze hier niet. Stevige kuitenbijters belonen ons met verschillende 'puntos panoramicos' en de nodige Patagonia IPA. Tijdens een regenachtig en winderig rustdagje (de temperatuur dropt zowaar zwaar onder de 10°) proberen we de lokale chocolade. Helaas kennen ze hier het verschil niet tussen gesmolten melkchocolade en nocciola pasta wat ons een bezoekje aan de spoed oplevert (wie zegt dat gezondheidszorg geen deel van cultuur is?). Om het jaar goed af te sluiten kamperen en hiken we naar de refugio Frey. 20km op 1 dag, hop hop met de beentjes. Het jaar sluit zich af met een lekker feestmaal (hert en lam) accompagné door de nodige argentijnse wijn, nomnomnom.

1 januari, broldag, dus dan maar terug de grens over richting Puerto Varas, Chile.

Gelukkig Nieuwjaar!

[froy]

This slideshow requires JavaScript.

Toen eind vorig jaar aangekondigd werd dat Robbie Williams weer op tour zou gaan ter promotie van zijn recentste album ‘The Heavy Entertainment Show’ was het bang afwachten of België ook op die lijst zou staan. Een beetje later bleek dat het op de wei van Werchter zou zijn onder de naam ‘Werchter Boutique’. Voorheen een volwaardig concert dat gewoon plaatsvond op de wei van Werchter.

Dit jaar werd Werchter Boutique voor het eerst ook een festival. Voornamelijk Belgische namen, op Emili Sandé (en Marco Borsato) na. Dat die eerste een week voor het festival moest afzeggen wegens oververmoeidheid zorgde ervoor dat de affiche alsnog Belgischer dan voorheen kleurde met Tourist Lemc als vervanger.

Aangezien het een lange dat zou worden besloot ik met Lotte om in tegenstelling tot 2013 in het Koning Boudewijnstadion niet zo vroeg te gaan aanschuiven maar rond half drie af te spreken, wanneer Niels Destadsbader aan zijn eerste concert bezig zou zijn.

Met bussen van De Lijn was het festival vlot te bereiken vanuit Leuven, ideaal daar het hotel waar ik verbleef (Ibis Budget) vlak achter het station huist. Vanaf de stopplaats was het nog een klein half uurtje wandelen tot aan het terrein, maar reeds van ver hoor je het concert dat reeds bezig is.

Wanneer we de ticket- en bagagecontrole doorstaan hebben is het dus tijd om een plaatsje te veroveren met de nodige drankjes in onze handen, want warm was het alleszins wel! We slagen er in om tegen de barrier van de PA te gaan aanstaan waardoor we fantastisch zicht hebben  over het gehele podium en de catwalk. De barrier wordt beveiligd door een aantal fijne security-mensen waar ik zelfs voor één iemand een bekend gezicht ben (wat Tweeten al niet doet!). Voor we het weten zijn we bevriend met de gehele security-crew, al kunnen ze ons jammer genoeg niet dichter bij Robbie helpen. 😉

Het eerste concert waar we van meegenieten is dat van Erasure. Als je het al genieten kan noemen. Het lijkt eerder een beschamend vrij podium met een opa op de keyboards, twee backing vocals in veel te foute glitterjurken dat het zelfs zo fout is dat het niet fout meer te noemen valt en een zeer flauw afkooksel van Paul de Leeuw in vreemde kleding, amper goed bij stem en foute danspasjes etaleert.

Gelukkig fietst achter de set van Erasure Stan van Samang het podium op. De kersverse vader toont de wei van Werchter hoe je exact levensdromen waar maakt. Met een dosis flinke goesting, heel veel energie en voor de volle 100% genieten en je laten gaan. En dat doet Stan effectief, bij de meer gekende nummers zingen de meeste mensen vlot mee en bij de minder bekende participeren graag door handen in de lucht te steken. Stan duikt bij ‘Hang On’, de dance-hit met Regi, zelfs het publiek in. Neem dat vooral letterlijk, want met de PA-gang die niet afgesloten is om de mogelijkheid te geven tussen de vakken in de inner pit te wisselen moet de security deze snel met mensenketens afschermen. Stan duikt het publiek in het vak achter de inner pit in en de security moet zich snel mee in de mensenmassa weten te duiken. Even paniek onder de security, maar het publiek kan het zichtbaar smaken en gaat volledig los. Eén ding is zeker, de wei staat om 17 uur reeds in vuur en vlam. Stan van Samang fietste letterlijk van bij hem thuis in Wijgmaal naar de wei van Werchter.

Na Stan was het tijd voor één van de bekendste Noorderburen: Marco Borsato. Een gebalanceerde set tussen up-tempo nummers en enkele ballads zorgde hij voor een mix die zowel gesmaakt kon worden door zijn echte fans als mensen die oppervlakkig thuis zijn in zijn repertoire. Van voor tot achter heeft hij de wei mee en wanneer hij even overgaat tot ‘We Will Rock You’ zie je van voor tot achter een heuse mensenzee golven met de handen. Marco amuseert zich zichtbaar.

Tourist Lemc was na Marco de enige man die ons nog van Robbie Williams scheidde. Dat hij voor een moeilijk opdracht stond was vanaf het begin duidelijk. Het gat vullen dat Emili Sandé achterlaat én daarnaast een ander soort muziek brengen dat deed vermoeden dat er wel eens een dipje qua sfeer kon ontstaan tussen Marco Borsato en Robbie Williams. Jammer genoeg werd die vrees ook bewaarheid, de wei leek in te dommelen tijdens zijn set en het feit dat er plots een technische panne was waardoor het concert in het midden plots volledig stil viel deed geen goed. Hij wist uiteindelijk met een cover van ‘Ik wil deze nacht in de stad verdwalen’ wel de wei tot een sterrenhemel om te toveren.

Maar stipt om 23 uur was het tijd voor de man waarvoor iedereen op Werchter was: Robbie Williams! Met gedoofde lichten bouwde de show op met Eminem’s ‘Lose Yourself’ op de achtergrond. Zoals het een echt koning betaamt liet de king of pop zich verwelkomen op een volkslied, ‘God Bless Our Robbie’. En toen stond de man zelf op het podium in een heuse box-outfit. Met ‘The Heavy Entertainment Show’ opende hij de show en op de tonen van ‘Let Me Entertain You’ bracht hij het hele veld in beweging. Zijn eigen podium van deze tour was dan wel niet mee, met de nodige energie en bravoure wist hij iedereen te overtuigen. ‘Monsoon’, publiekslieveling onder de fans maande aan tot hevig meegezwaai en met ‘Minnie the Moocher’ werden de stembanden gesmeerd voor een medley van verschillende hits van vroeger en nu. Ook een eerbetoon aan één van Robbie’s idolen kon niet ontbreken, met de allereerste solo-single van Robbie (‘Freedom ’90’) eerde hij George Michael die vorig jaar onverwacht overleed. Eén van mijn favoriete nummers van het meest recente album is ‘Love My Life’, een anthem waar Robbie een mantra maakt van hoe in het leven te staan: “I am powerful, I am beautiful, I am free. I love my life. I am wonderful. I am magical. I am me.”

Voor ‘Somethin’ Stupid’ haalt hij iemand uit het publiek om mee te zingen, met een magisch zangmasker moeten haar zangkwaliteiten gelijk getrokken worden aan die van Robbie. Maar het blijft steken op een Miss Piggy-niveau. Voor het eerst bracht hij ook één van mijn andere favorieten compleet live, ‘Rudebox’! Een rappende Robbie en het klonk nog goed ook! Die ‘Rudebox’ ging naadloos over in een energieke ‘Kids’ waar het publiek de rol van Kylie Minogue overnam en wanneer papa Williams op het podium verscheen liet het publiek zich maar al te graag overhalen om luidkeels mee te zingen op ‘Sweet Caroline’, met een geamuseerde Robbie en zijn vader op de sofa. Met ‘Feel’ gingen we de rechte lijn in voor een spetterende finale met ‘Rock DJ’, een versie van ‘Strong’ aangepast dat het één grote middelvinger vormt naar terroristen om af te sluiten met vuurwerk tijdens ‘Angels’ en een fijne versie van ‘My Way’.

Dat de setlist enigszins aangepast werd voor het festival ten opzichte van de normale setlist deze tour mag de pret niet drukken. En dat Robbie, ondanks zijn geblokkeerde rug en hernia, toch een energieke show weet neer te zetten waar hij zelf zichtbaar van genoot roept alleen maar respect op. Volgende keer zie ik hem toch liever terug op een echt concert van hem, al is het in het Sportpaleis. Ook de klank liet bij momenten meer dan de wensen over op Werchter Boutique en zelfs bij Robbie Williams stond de bas-klank nog veel te luid. Gelukkig liet ik vorige maand oordopjes op maat maken via de actie van Humo, zo bewezen die meteen hun nut.

Ook nog even een thumbs up naar de fantastische security-leden van Rock Werchter (en bij uitbreiding van de Lokerse Feesten die ondersteuning boden) voor de fijne gesprekken, de goede zorgen en uiteraard: de veiligheid.

Vandaag sloot ik het weekend af met een gezellige lunch met Saskia, om alvast luidop te dromen over het volgende belangrijk aangestipte agendapunt: Disneyland!

Setlist

I Will Talk and Hollywood Will Listen (Ouverture)

God Bless Our Robbie

The Heavy Entertainment Show

Let Me Entertain You

Monsoon

Party Like a Russian

Minnie the Moocher

Freedom ’90

Love My Life

Medley (Livin’ on a Prayer / Rehab / The Best / Kiss / U Can’t Touch This / Don’t You Want Me / Stayin’ Alive / Candy / Here Comes the Hotstepper / You’re The One That I Want)

Come Undone

Millennium

Somethin’ Stupid

Rudebox

Kids

Sweet Caroline

Feel

Rock DJ

Encore:

Strong

Angels

My Way

Werchter Boutique presents Robbie Williams: The Heavy Entertainment Show Tour Toen eind vorig jaar aangekondigd werd dat Robbie Williams weer op tour zou gaan ter promotie van zijn recentste album 'The Heavy Entertainment Show' was het bang afwachten of België ook op die lijst zou staan.

[wheelpointaudi1-blog]

Audi A6 Velgen

Iedereen maakt zijn auto van tijd tot tijd schoon. Of je dit nu zelf voor de deur doet of in een wasstraat maakt niet uit. Veel mensen maken hun auto regelmatig goed schoon. Toch vergeten mensen vaak dat de velgen van een audi. A6 ook vies worden en ook aandacht nodig hebben. Je kunt je velgen op meerdere manieren reinigen. Lichtmetalen velgen worden behandeld met een lak. Deze lak wordt meestal ook op de rest van de auto gebruikt. Daarom is het verstandig om de velgen schoon te maken met warm water en een doek. Producten die je niet op de auto gebruikt, kun je in dit geval ook beter niet voor de velgen gebruiken. Meer hardnekkige vlekken kun je behandelen met speciale shampoo of velgenwax. Dit zijn schoonmaak producten die speciaal voor het reinigen van de velgen van een audi. A6 worden gemaakt. Lees wel altijd goed de gebruiksaanwijzing en kijk altijd of jouw velgen hiermee behandeld mogen worden. Als je je niet prettig voelt bij het schoonmaken van audi. A6 velgen, kun je dit altijd laten doen bij een monteur. Krassen aan velgen komt helaas regelmatig voor. De meest voorkomende krassen is schade door stoepranden, dat is schade ontstaan door het raken van de stoeprand. Stoeprandschade uit zich vaak in kleine deuken en/of krassen op de velg. Deze soort deuken kun je meestal simpelweg zelf maken. Wat hier vaak voor gebruikt wordt zijn velgenreiniger, doek, tape, schuurpapier, stoffer, aluminium plamuur, spateltje, warmtelamp, primer, velgenspray en transparante lak. Voor je aan de slag gaat maak je de velg van de audi. A6 goed schoon met behulp van de doek en velgenreiniger. Gebruik nu het schuurpapier om de deuken op te schuren. Gebruik eerst het korrel 400 papier, dan het korrel 800 papier en daarna het papier met korrel 1000. Stof de velg nu af met een stoffer. De velg is nu echt goed schoon. Ga aan de slag met de spatel en het aluminium plamuur. Vul de krassen en eventuele deuken op, zorg met behulp van het spateltje voor een egale afwerking en laat het volledig drogen onder een warme lamp. De lamp plaats je op ongeveer 1m afstand. Na 10 minuten schuur je de velg op met papier korrel 1000. Reinig de velg weer met de stoffer en plak de band af met tape. Spuit de velg in met de primer, let er op dat je de logo's van de velg verwijderd. Zodra de primer droog is spuit je de velg in met de velgenspray. Is de velgenspray opgedroogd dan spuit je de velg in met transparante lak. Nadat de lak droog is, plaats dan de logo's terug en je audi. A6 is weer als nieuw. Je hebt een prachtige audi. A6 maar de kleur, die wil je graag veranderen. Het kan dan een keuze zijn om de auto te laten spuiten of te wrappen. Bij wrappen krijgt je auto een dunne laag vinylfolie die de kleur van de auto wijzigt. Vinylfolie is te verkrijgen in elke denkbare kleur en kan een goedkopere oplossing zijn dan het spuiten van de auto. Het laten spuiten is vaak wel mooier dan wrappen. Een nadeel is dat spuiten permanent is en en bij wrappen je de vinyl weer kan verwijderen mocht je op je nieuwe kleur zijn uitgekeken. In beide gevallen is het belangrijk dat je de verandering van kleur laat opnemen in het kentekenbewijs bij het RDW. De kleur van de auto veranderen is geen probleem, maar moet wel gemeld worden. Dit is in verband met boetes en de vindbaarheid van de auto. De kleur in combinatie met het kenteken zijn de vingerafdruk van de auto. Als je de kleur niet doorgeeft zal je waarschijnlijk door de politie van de weg gehaald worden omdat deze ziet dat je kleur niet klopt. https://www.wheelpoint.nl/velgen-voor/audi/A6 De auto kan gestolen zijn of misschien het kenteken en dus zetten ze je aan de kant. Vermeld een kleurwijziging dan ook altijd zodra je deze toegepast hebt. Kiezen tussen spuiten en wrappen is vaak een kwestie van geld, vrijwel iedereen zal spuiten mooier vinden. Wrappen is voordeliger en de kwaliteit is slechter. Heb je er het geld voor, kies dan voor spuiten. De lak zal mooi zijn, sterker in vergelijking met vinyl en de kans op loslaten is erg klein. Kies je voor vinylwrappen, denk er dan om dat het vinyl los kan laten, kan gaan bubbelen bij hete temperaturen, eenvoudig kan aantasten (krassen) en dat sommige schoonmaakmiddelen het vinyl zullen beschadigen. De juiste plaats op de weg in een audi. A6 hangt af van verschillende redenen. Denk aan de bedrijvigheid op de weg, kwaliteit van het wegdek en de tempo waarmee je rijd. In het algemeen geldt dat de beste plaats op de weg de veiligste plaats is. Dit geldt voor elke auto en dus ook voor de audi. A6. Bij wet is het verplicht altijd zo rechts mogelijk te rijden en alleen gebruik te maken van de linker baan bij het inhalen. In de praktijk, zeker in ons volle land, is het steeds meer de vraag waar op de weg een positie vrij is om te rijden. De beste plaats is een positie met afstand tot je voorganger. Hoe groter de afstand hoe veiliger en dus beter de plaats op de weg zal zijn. Vaak is het zo dat zodra er 3 wegen zijn degene in het midden de beste positie inhoud. Je kunt vlotter rijden dan de rechterbaan, indien nodig voorbij gaan via de linker baan en in het geval van een calamiteit heb je twee mogelijkheden tot aan de kant gaan, rechts of links. De baan in het midden is dan ook de beste rijbaan om op te rijden. De rechter rijbaan is vaak het meest onveilig, deze plaats brengt de meeste gevaren met zich mee. De weg is door het vele vrachtverkeer meestal in een slechtere staat, mensen komen en gaan (veel beweging) en de kans op ongelukken met grote weggebruikers (bussen en vrachtwagens) is meer aanwezig. Wil je met je audi. A6 op de beste plaats gebruik maken van de weg probeer dan zo veel mogelijk een veilige plek te vinden.

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Gods genezing: mijn kind is kritiek ziek – Wie brengt hem buiten gevaar?

Begin 2003 stierf mijn baby, die ik ruim negen maanden had gedragen, in de baarmoeder. Deze vreselijke gebeurtenis bezorgde ons hele gezin veel pijn. Ik wilde nog een kind, maar ik was bang dat ik het weer zou verliezen, en daarom kreeg ik een postpartum depressie.

Omdat ze zagen in hoeveel pijn ik leefde, vertelden mijn moeder en oudere zus mij in 2006 over het evangelie van Gods koninkrijk. Onverwachts werd mijn aandoening beter zonder dat ik me daarvan bewust was en een jaar later, ondanks het feit dat ik al jaren geen kind had gekregen, beviel ik geheel onverwacht van een zoon. De geboorte van mijn zoon maakte ons gezin heel gelukkig …

In maart 2007 ging ik met mijn zoon, die nog geen 50 dagen oud was, naar het huis van mijn moeder om mijn ouders te bezoeken. Mijn ouders werden verliefd op dit kleine jongetje dat ik met zo veel moeite had gedragen, en ze vroegen naar alles wat hij nodig had. Maar een paar dagen later begon zijn gezondheid te verslechteren. ’s Nachts maakte mijn zoon, die graag lachte, helemaal geen geluid. Toen we zagen dat hij eruitzag alsof hij wilde huilen maar daartoe niet in staat was, werd ons gezin verteerd door zorgen en we belden de dokter en vroegen hem om langs te komen. De dokter nam de temperatuur van mijn zoon op met een thermometer, en zei: “Ik kan niet echt medicijnen geven aan zulk een kleine baby. Ik kan hem slechts een ontstekingsremmend middel geven en dan moeten we afwachten.” Nadat hij wat van het medicijn had genomen, bleven we hem de halve nacht in de gaten houden, maar hij werd nog steeds niet beter. Zijn temperatuur steeg ook erg hoog en hij was gloeiend heet … In mijn pijn en hulpeloosheid trad ik voor God en sprak een gebed: “O God! U bent almachtig en ik kijk naar u en leg de ziekte van mijn zoon in uw handen. Wilt u alsjeblieft over hem waken en hem beschermen.” Na het bidden dacht ik aan Gods woorden: “Almachtige God, Hoofd van alle dingen, oefent gezeten op Zijn troon Zijn koninklijke macht uit. Hij heerst over het heelal en alle dingen, en over de hele wereld leidt Hij ons nu. Regelmatig zullen we Hem nabij zijn, rustig voor Zijn aangezicht komen. We zullen geen enkel moment mogen missen, altijd hebben we iets te leren. Onze omgeving en de mensen, zaken en dingen om ons heen zijn er bij toestemming van de troon. Zorg dat je geen klagend hart hebt, want dan schenkt God je geen genade.” Ja, inderdaad, God heerst over alle dingen in het universum. Alles wat die dag gebeurde lag eveneens in Gods handen en de toestand van mijn zoon werd geleid onder Gods heerschappij. Er zou niets gebeuren met mijn jongen zonder dat God het toestaat. In mijn hart bad ik in stilte tot God en vroeg Hem om mijn hart rustig te houden zonder klagen over alles wat er op dat moment gebeurde en geleidelijk aan kalmeerde mijn hart een beetje.

Later, na enig overleg, kwamen we overeen dat mijn moeder en ik mijn zoon om vier uur ’s ochtends naar het plaatselijke dorpsziekenhuis zouden brengen. Toen we daar aankwamen, onderzocht de arts mijn zoon en stelde zijn ziekte vast, waarbij hij zei: “De temperatuur van het kind heeft meer dan 40 graden bereikt en hij heeft ook nog een andere ziekte. Onze kennis en de uitrusting van dit ziekenhuis volstaan niet. U moet zo snel mogelijk naar het districtsziekenhuis gaan.” Toen mijn moeder en ik dit hoorden waren we stomverbaasd en ik dacht bij mezelf: “Het is pas 5 uur en er zijn nog geen districts bussen. Zelfs als dat wel zo zou zijn, is het een reis van twee uur. Mijn zoon ligt al de hele nacht te woelen – moet hij nog meer uren lijden? Wat als de toestand van mijn zoon plotseling verergert terwijl we op weg zijn naar het andere ziekenhuis en er geen dokter in de buurt is? Wat gaan we dan doen? Als er iets met hem zou gebeuren, hoe zou ik dan verder kunnen leven?” Mijn moeder kon zien wat ik dacht en ze pakte mijn hand en zei: “Maak je geen zorgen om hem, we hebben nog steeds God! Vertrouw op God om ons te helpen. God heerst over zowel levende als niet levende dingen. Laten we samen bidden tot God en vertrouwen op God!” Wanneer ik haar dit hoorde zeggen, dacht ook ik bij mezelf: “Ja! We hebben altijd God nog. God heerst over het universum en over alle dingen. Liggen het leven en de dood van mijn zoon niet in Gods handen?” En dus wendden mijn moeder en ik ons tot God en we baden. Na het bidden dacht ik aan Gods woorden die zeggen: “Daarom, alleen als je geloof hebt en je twijfelt niet aan God, alleen als je echt geloof in Hem hebt, ongeacht wat Hij doet, zal Hij je verlichten en illumineren in je ervaringen en alleen dan kun je Zijn daden zien. Deze dingen worden allemaal bereikt door geloof en geloof wordt alleen bereikt door loutering – geloof kan zich niet ontwikkelen als er geen loutering is. Waar verwijst het geloof naar? Geloof is het oprechte geloof en het oprechte hart dat mensen zouden moeten bezitten wanneer ze iets niet kunnen zien of aanraken, wanneer Gods werk niet in overeenstemming is met menselijke noties, wanneer het buiten het menselijk bereik ligt. Dit is het geloof waarover ik spreek.” Door Gods woorden begreep ik dat, ongeacht welke situaties zich kunnen voordoen, ik altijd geloof in God moet hebben. Maar ik dacht aan mijn eigen geloof en hoe ik, toen alles goed ging, geloofde in God en Hem gehoorzaamde. Maar toen deze huidige ongelukkige situatie zich voordeed raakte ik vervuld van zorgen en angst, voelde ik me rusteloos van angst en verloor ik mijn geloof in God. Geconfronteerd met de feiten, werd ik ontmaskerd als iemand van een zeer kleine gestalte. Echt geloof betekent in feite dat iemand standvastig kan staan in zijn getuigenis tot God zonder enige twijfel, ongeacht de situatie en ongeacht of het al dan niet overeenstemt met zijn eigen wil. De situatie waarin ik verkeerde deed me denken aan Abraham in de vroege dagen. Hoewel hij Gods wil niet begreep, was hij bereid om de pijn te verdragen en zijn geliefde enige zoon op te geven en hem aan God aan te bieden. Toen hij een mes pakte om zijn zoon te doden, werd Gods wil hem duidelijk gemaakt. Niet alleen heeft God hem zijn zoon niet laten doden, hij zegende Abraham ook, zodat zijn nageslacht zo talrijk zou zijn als de zandkorrels op een strand. Vergeleken met het geloof in God van Abraham, zag ik dat er aan mijn eigen geloof serieus wat ontbrak. Pas dan begon ik te begrijpen dat God wilde dat ik mijn vertrouwen niet zou verliezen in de situatie waarin ik verkeerde, maar dat ik op Hem zou vertrouwen en oprecht naar Hem kijken. Met dit begrip werd mijn hart geleidelijk minder bang dan het was geweest.

Enkele uren later arriveerden we zonder enig ongeluk in het districtsziekenhuis. De dokter daar onderzocht mijn zoon heel snel en grondig. Daarna vroeg hij ons om naar zijn CT-scan te kijken en vertelde ons dat mijn zoon plotselinge symptomen van bilaterale longontsteking had ontwikkeld. Toen hij naar mijn zoon keek die niet huilde of ophef maakte, zei hij tot ons met verbazing: “Hij is een zeer vasthoudend kind.” Toen ik hem dit hoorde zeggen, dankte ik God met heel mijn hart! Het was niet dat mijn zoon vasthield, het was God die over hem waakte en hem beschermde. De dokter zei toen: “Beide longen zijn ontstoken. Als je later was gekomen, zou zijn toestand ernstig zijn verslechterd. Zijn koortsachtige temperatuur is zo hoog en zijn hersenen kunnen mogelijk worden beschadigd. Hij moet dringend opgenomen worden voor behandeling.” Nadat de dokter dit had gezegd, werd mijn lichtjes gekalmeerde hart weer angstig. Ik maakte me zorgen dat mijn zoon, die nog geen twee maanden oud was, door zijn koorts mogelijk hersenbeschadiging zou krijgen en heel zijn leven aan de gevolgen daarvan zou lijden; wat zouden we dan doen? Net toen ik me zorgen maakte en bang was, dacht ik aan een passage van Gods woorden: “Geloof is een wankel bruggetje. Zij die stumperig aan het leven hangen, kunnen het niet oversteken, maar zij die bereid zijn hun leven op het spel te zetten, kunnen er gerust overheen gaan. Als mensen laffe of bange gedachten hebben, worden ze door Satan in de luren gelegd. Want hij is bang dat we de brug van geloof oversteken om binnen te treden in God. Satan probeert van alles om ons zijn gedachten te sturen. We moeten steeds God vragen ons te beschijnen met Zijn licht, steeds vertrouwen op God om ons te zuiveren van Satans gif. We moeten ons in onze ziel steeds erin oefenen dicht bij God te komen, zodat Hij kan heersen over onze gehele persoon.” Dankzij Gods woorden kon ik Satans listige plan doorzien. Ik overwoog bij mezelf: telkens wanneer ik het geringste beetje slecht nieuws hoorde, begon ik wild te gissen en maakte ik me zorgen over wat ik zou doen als hij door zijn koorts hersenletsel zou oplopen. Piekeren dat de toestand van mijn zoon zou verslechteren, toonde aan dat ik nog steeds geen echt geloof in God had! Ik draaide deze dingen steeds opnieuw in mijn hoofd totdat zowel mijn lichaam als mijn geest uitgeput waren en dat was Satan die met me speelde en me pijnigde. In werkelijkheid was het niet aan de arts wat de toestand van mijn zoon was en of deze wel of niet zou verergeren; de dokter kon niet beslissen welke richting de toestand van mijn zoon zou uitgaan. Dit alles werd beheerst door God en ik wilde naar God kijken en mijn zoon toevertrouwen aan Hem, en me er verder geen zorgen meer over maken.

Toen ik op God vertrouwde en naar Hem keek, en ik mijn zoon aan zijn handen toevertrouwde, zag ik echt Gods wonderbaarlijke daden: de hoge koorts van mijn zoon nam die nacht af, en na een paar dagen medicijnen, klaarde ook zijn bilaterale longontsteking op.

Na deze ervaring te hebben ondergaan, ben ik diep gaan waarderen dat, wanneer we ontberingen tegenkomen, zolang we bidden en oprecht op God vertrouwen, Hij ons altijd zal verlichten en tonen hoe Zijn wil te begrijpen; Hij zal ons door de obstakels leiden en zal te allen tijde een hulp voor ons zijn. Deze ervaring verhoogde ook mijn geloof in God en ik kreeg enige kennis van Gods almacht en heerschappij.

Nadien kreeg mijn zoon plotseling een acute verkoudheid en zijn temperatuur steeg tot meer dan 40 graden; hij was het ene moment koud, de volgende minuut heet en hij werd niet beter, zelfs niet nadat hij medicijnen had genomen in de plaatselijke kliniek. Zonder alternatief konden we enkel naar het Chinese ziekenhuis voor geneeskunde gaan. Toen hij de ernst zag van de toestand van mijn zoon, verwees de dokter ons daar naar de eerste hulp, waar ze mijn zoon een bloedtest gaven. Omdat het lichaam van mijn zoon op dat moment zo uitgeput was, kon hij het echter niet meer aan om nog eens bloed te laten afnemen, en zijn ogen werden wit terwijl hij zijn laatste adem uitblies. Ik huilde terwijl ik hulpeloos mijn zoon zag sterven, en ik schreeuwde: “Dokter, red mijn zoon. Dokter, red mijn zoon …” Bijna stortte ik in. in mijn onmacht en pijn, kwam plotseling een passage van Gods woorden in me op: “Almachtige God is een oppermachtige dokter! Wie in ziekte leeft is ziek, wie in de ziel leeft is niet ziek. Zolang je nog adem hebt, zal God je niet laten sterven.” Gods woorden waren een redding, en ze maakten dat ik God zelfs niet één moment zou verlaten. De mens is machteloos – alleen God kan mensen redden, en zonder dat God het toestond, zou mijn zoon niet sterven. Net toen ik in mijn hart zwijgend God aanriep, rende een dokter naar voren en drukte op het centrale acupressuur punt van mijn zoon, en mijn zoon met witte ogen begon plotseling luid te brullen. Toen mijn zoon werd gered van de deur des doods, omhelsden mijn moeder en ik hem en huilden, en ik bleef God in mijn hart danken …

Door deze twee enge ervaringen begreep ik hoe machteloos en onbetekenend wij mensen zijn wanneer we worden beproefd, en het werd ook in mijn hart bevestigd dat alleen God regeert over ons leven en dood. Precies zoals God zei, “Hart en geest van de mens zijn in Gods hand en al het leven van de mens wordt door Gods ogen aanschouwd. Of je dit nu gelooft of niet, alle dingen, of ze nu levend of dood zijn, zullen verplaatsen, veranderen, vernieuwen en verdwijnen in overeenstemming met Gods gedachten. Zo regeert God over alle dingen.” Door deze ervaringen heb ik eindelijk de ware betekenis begrepen van deze woorden van God en ik kreeg een oprechte waardering voor Gods gezag en zijn heerschappij over alle dingen, dat alle levende en niet-levende dingen onder Gods heerschappij staan, en dat onze levens, onze dood en ons lot zelfs nog meer in Gods handen liggen. Ik ging ook beseffen dat we, als geschapen wezens, ons moeten onderwerpen aan Gods heerschappij en dat we op God moeten vertrouwen om alle situaties te ervaren die ons in onze echte levens overkomen. Alleen op deze manier krijgen we een diepere waardering en een meer realistisch begrip van Gods gezag.

uit 'Online Bijbelstudie'

Gerelateerde aanbevelingen:

verlossing

[sorayaadinda]

https://sorayaadinda.blogspot.com/2019/10/waarom-reizen-jullie-dan-niet-de-hele.html

''Waarom reizen jullie dan niet de hele route samen?''

Als ik iemand niet vertrouwde tijdens solo reizen liep ik altijd rond met twee leugens. De eerste leugen was dat ik vijfentwintig jaar oud of ouder was, terwijl ik pas achttien of negentien jaar oud was. En de tweede leugen was dat ik een vriend had (die tijdens sommige gesprekken op mij stond te wachten in het hotel waar ik naar op zoek was). Er waren natuurlijk wel meer leugens die ik wel eens bedacht tijdens het rondtrekken maar deze twee stonden altijd vast. Als je me vraagt: ''Alleen reizen? Als vrouw? Hoe doe je dat?''. Nou dan sta ik met dit antwoord klaar: ''Ik heb altijd twee leugens gehad die ik dicht bij me hield. Om mezelf te beschermen.''. Want ja, een beetje leuk doen en tegen iedereen de waarheid vertellen, dat ik achttien jaar oud was en single en dat ik geen idee had welke bestemming mijn volgende zou zijn omdat ik met de dag leefde. Tja, dat had ik kunnen doen, maar ik realiseerde me al snel dat dat niet de meest veilige manier is van alleen reizen als vrouw. Nu ben ik al een erg wantrouwend mens van mezelf. Zo denk ik niet als eerste ''oh diegene stoot zich per ongeluk'' als iemand zich ook daadwerkelijk tegen mijn fiets aanstoot in een volle fietsenstalling. Zo denk ik eerder dat diegene met mijn fiets wilt wegrennen. Dat klinkt niet heel aardig, maar het hielp altijd wel mee tijdens alleen reizen. Nou, altijd wil ik niet zeggen, soms kon het ook hele ongemakkelijke situaties veroorzaken. Zo durfde ik tijdens mijn eerste busrit in Zuid-Amerika niet mijn backpack aan de buschauffeur af te geven zodat hij hem in de opberging kon achterlaten. Dus dan zit je daar tien uur met een backpack onder je benen op een krappe stoel uit het raam te staren. Maar nee hoor, gelukkig was die bikini nu wel helemaal veilig bij mij gebleven. En dan heb je nog alle lokale mensen in de bus die je niet begrijpend aankijken en je buurman die zich ook nog irriteert omdat hij nu ook minder ruimte voor zichzelf heeft. Alleen omdat ik die buschauffeur niet vertrouwde toen hij naar mijn rugzak wijste en zei: ''Si senorita, la mochila por favor''. Ongemaaaahkkelijk... Maar soms heeft die wantrouwende kant van mij wel zeker geholpen. Zo wist ik een keer niet hoe snel ik weg moest komen uit een situatie. Ik zat in een locale bus in het noorden van Colombia. Ik zat pas vijftien minuten in de bus van een ander halfuur durende rit, en een man kwam naast me zitten. De man begon direct met mij te praten. Na een kort gesprek in mijn gebrekkige Spaans waarin ik vertelde waar ik vandaan kwam en waar ik naartoe ging, snapte ik al niet meer wat de meneer allemaal zei. De meneer bleek dit niet door te hebben en stopte niet met praten. Uit beleefdheid probeerde ik duidelijk te maken dat ik niet snapte wat hij probeerde te vertellen. Maar in plaats van dat hij opgaf om met mij een gesprek te voeren, verhief de meneer zijn stem en schoof hij zich dichter naar mij toe. Ik probeerde het contact af te wuiven. En op het moment dat ik dacht dat ik niets van zijn verhaal snapte, werden die Spaanse woorden toch wel heel duidelijk. De meneer vroeg of ik met hem mee wilde uitstappen in Santa Marta en in zijn grote huis wilde slapen. Hij vertelde over zijn mooie huis en hoe graag hij het aan mij wilde laten zien. Ik schoot in paniek en had geen idee wat ik moest doen. De bus was propvol dus naar een andere plek verplaatsen was ook niet mogelijk. En zodoende maakte ik gebruik van de raamkant waar ik zat en deed ik alsof ik muziek aan het luisteren was (ook al deden mijn oortjes het niet eens, het gaat om het beeld hier). Ik negeerde de meneer volledig maar dat was voor hem nog geen reden om te stoppen met praten. Dit heeft nog wel zo'n drie kwartier lang geduurd en toen ik op de kaart op mijn telefoon zag dat ik uit moest stappen, pakte ik mijn rugzak en rende ik de bus uit. Het eerste stuk vanaf de bushalte heb ik zo hard als ik kon gerend. Constant keek ik om of die man mij achterna zat. Met hartkloppingen kwam ik aan in mijn hostel. Ik kon niet uitleggen wat er was gebeurt, aan niemand niet. Want ik twijfelde. Was dit echt zo erg als ik verbeeldde in mijn hoofd? Of overdreef ik? Heeft hij nou iets verkeerds gedaan of niet? Of maakte ik er iets veel groters van dan dat het echt was? Die avond kon ik maar niet in slaap vallen. En hoe mooi mijn tijd in Colombia ook was geweest, ik was heel blij om de volgende dag op het vliegtuig te stappen richtig Ecuador. Er zijn niet veel momenten geweest dat ik me zo onzeker en onveilig voelde tijdens reizen. Niet veel. Maar toch een paar. Zoals het eerder genoemde incident in Colombia. Eerder die reis had ik mij voorgenomen om mezelf zo goed mogelijk te beschermen. Een belangrijke huishoudelijke regel hoorde hierbij: niet na zonsondergang alleen of met meiden buiten rondlopen. Tot ik op een avond geen andere keuze had. Het was een van mijn eerste dagen in Colombia. Ik bevond mijzelf in de grote (bekend om haar criminele geschiedenis) stad Medellin. Ik stond te dansen in een club samen met allerlei mensen van mijn hostel. ''Geen zorgen, zij kunnen allemaal met je mee naar huis lopen als je geen zin meer hebt'' dacht ik toen ik besloot mee te gaan met de groep. De gratis shotjes van de bar veroorzaakte wat buikpijn en ik had al proberen over te geven op het toilet maar dat hielp niet. Dus besloot ik op mijn hostel ''vrienden'' af te stappen om te kijken of iemand met mij mee naar huis wilde lopen. ''But it's only one o'clock Soraya!'' kreeg ik als antwoord van allen met een restje wit onder hun neus. Ik laat die aan jou over wat ik daarmee bedoel te zeggen. Een taxi regelen, dacht ik. Ik liep naar de Security en vroeg of zij wisten waar ik een taxi kon regelen. ''Zeven minuten lopen'' zeiden ze, ''het is beter als je gewoon lopend gaat naar je hostel, dat is ook zeven minuten, maar dan de andere kant uit.''. En toen liep ik daar op straat, mijn hart klopte in mijn keel. Alleen, om kwart over een s'nachts in Medellin, Colombia. Ik was ontzettend boos op mezelf en tegelijkertijd probeerde ik met mijn kin omhoog op snel tempo door te lopen. Ik zei tegen mezelf: ''Als er nu iets gebeurt, is dat volledig jouw eigen schuld.''. Met mijn jurkje die net boven mijn knieen stopte en tranen in mijn ogen van de angst, kwam ik gelukkig veilig aan in mijn hostel. Nooit meer, zei ik. Nooit meer. Maar toch een paar keer had ik al eerder aangegeven. Hoe ik de situatie na middernacht in Medellin wel had kunnen voorkomen, weet ik niet hoe ik mijn volgende verhaal had kunnen voorkomen. Het moment dat ik wist dat ik terug naar Nederland wilde gaan, was toen ik mezelf na middernacht in een hostel in Peru bevond, zonder andere backpackers terwijl ik vreemde geluiden hoorde van het portier. Die avond was ik in het donker aangekomen. De eigenaresse woonde naast het hostel. Ze had me aan kamer aangewezen en zei dat het erg rustig was. Oftewel geen andere gasten. Beetje vreemd wel, maar op het eerste gezicht leek het me prima. Toen ik me later besefte dat Ica niet altijd erg veilig was en ik in een verlaten hostel zat zonder gezag, begon ik me toch wat nerveus te voelen. Ik deed mijn kamer op slot en ging in bed liggen. Na middernacht werd ik plotseling wakker van geluiden. Ik hoorde de portier van het hostel opengaan en meerdere mensen heen en weer lopen. Niemand die iets zei. Ik weet nog hoe ik berichten stuurde naar Jamil. Hij zei dat het niet veilig was en dat ik eigenlijk direct weg moest gaan. Maar ja, waar naartoe? Geen bussen die nu nog reden. Nogmaals voelde ik me doodzenuwachtig en had ik geen idee wat ik moest doen. Maar om je die extra spanning te besparen: ditmaal nog een keer, heb ik het veilig overleefd, gelukkig. Veel lessen heb ik uit deze ervaringen gehaald. En toch het allerbelangrijkste: op je gevoel afgaan. Als die zegt dat iets fout zit, dan zit het hoogstwaarschijnlijk ook fout. Een taal kennen helpt, dan kun je de sfeer van je omgeving beter aanvoelen. Anders kan iedere schreeuw (ook al is het een lach) als gevaar aanvoelen. Tijdens reizen ben ik veel meisjes tegengekomen die door dit soort ervaringen naar huis zijn gegaan. Of andere solo female backpackers die de catcalling cultuur van Latijns-Amerikaanse mannen niet aankonden. En met die catcalling cultuur bedoel ik niet een paar jongens die je ook wel eens in de stad tegenkomt die zachtjes iets ongepast tegen je zeggen. Nee, ik bedoel een cultuur van over straat gaan en om de haverklap een man tegenkomen die op je af probeert te stappen of een cafe langslopen en vijftien paar ogen op je gericht hebben. Daar moet je tegen kunnen als je alleen als vrouw besluit te reizen. Ik heb wel eens dagen gehad dat ik binnen bleef om deze confrontaties even te vermijden. Dan verbleef ik in een hostel met een restaurant zodat ik geen stap buiten het hostel hoefde te zetten. Dan bleef ik de hele dag in bed om films en series te kijken. Tja, om jezelf even van de realiteit te laten vluchten. En ondanks de meiden die ik ontmoette die al een enkel ticket naar huis hadden geboekt omdat ze deze cultuur te veel vonden, kwam ik genoeg meiden tegen die wel doorgingen. En ieder van hen had een sterke wil en iets enorms avontuurlijks in zich. Als female solo backpacker kwam je elkaar tegen en voelde je geen druk om een slap praatje te maken met de ander. Maar als je geen zin had om alleen iets te ondernemen, wist je altijd dat die andere het wel samen met je zou willen doen. Vaak kwam ik dames tegen die precies dezelfde route aflegden. Dan kwam je elkaar op een andere plek weer tegen.  Het is grappig hoe je samen reist en uiteindelijk toch weer je eigen kant op gaat. ''Waarom reizen jullie dan niet de hele route samen?'' kreeg je dan vaak gevraagd als je samen met een andere solo female backpacker zat te praten over elkaars individuele reisplannen. Dat noem ik juist de magie van reizen. Samen de hele route afleggen was voor mij geen optie. Want het is je eigen reis, die je individueel moet afleggen. Het zijn jouw ervaringen, jouw ontmoetingen, jouw gesprekken, jouw avonturen en jouw lessen die uiteindelijk jouw reis en persoonlijkheid vormt zoals die is. Als vrouw alleen reizen brengt zijn spanningen en onzekerheden mee, maar het brengt juist ook de prachtigste kanten van jezelf en van de wereld naar boven. Hoe je als vrouw op je gevoel afgaat en de kracht zelf bij elkaar raapt als het echt nodig is. Niet alleen in gevaarlijke situaties, maar ook in veilige en mooie situaties. In situaties waar taal geen obstakel is. Op de dagen dat lokale vrouwen je kracht om alleen te zijn en te reizen waarderen. Ze zien je langslopen. Je drinkt wat in hun restaurant. Ze zien je aankomen, ontdekken, inpakken en vertrekken. Soms alleen, soms met nieuwe vrienden en dan weer alleen. Ze knikken naar je en maken een praatje, ze waarderen jouw interesse en moed. Je stelt jezelf letterlijk kwetsbaar op om alleen de wereld in te gaan. Maar het mooiste is dat alles wat jij hebt gezien, alleen jij hebt gezien op een manier die alleen jij zo ervaren hebt. En dat houd je voor de rest van je leven bij je. Niemand die die ervaringen van je af kan pakken. Velen die je met die ervaringen kan inspireren.

[vanfransebodem]

Ruik de geur van knapperig stokbrood en zelfgebakken crêpes. Geniet onder het genot van een glas wijn en een stuk Franse kaas van Franse chansons of strijk neer aan één van de vele bistrozitjes. Voel je nog even in het Franse land tijdens de vierde editie van het Franse Food evenement Déjeuner sur l’herbe. Het Stadsplein in Amstelveen wordt op zondag 22 september ondergedompeld in een Franse ambiance.

Vanuit diverse Franse rollende keukens kun je genieten van authentieke hapjes. een aantal Citroën HY-bussen (lees mijn artikel over deze hippe foodtrucks) bieden een mooi assortiment aan Franse delicatessen. Denk aan crêpes, knoflookworst, kazen en diverse andere Franse hapjes. Alles wordt vers bereid. Naast het eetgedeelte is er natuurlijk ook Franse wijn te proeven.

De Franse picknick is gratis te bezoeken vanaf 11.00 uur (sluit om 20.00 uur) en is te vinden in het stadshart van Amstelveen op het Stadsplein. Onder het Stadsplein bevindt zich een parkeergarage.

  Het Dejeuner sur l’herbe is een klein culinair event dat een aantal keer per jaar terugkomt op diverse locaties zoals Amstelveen, Amsterdam en dit jaar ook in Laren.  Afhankelijk van het seizoen is er een aangepast menu denk aan raclette, crêperie, Bretonse grill en Bruno’s Burger. 

Organisator is Bruno Béchard, geboren en getogen op Franse bodem. Hij trok vanuit Bretagne noordwaarts voor liefde en werk naar het land van de voorvaderen van Citroën; Nederland. Bruno Béchard en zijn vrouw Astrid Béchard zetten hun ervaring bij multinationals sinds enige jaren om en voort in Souvenirs de France. Met oog voor kwaliteit en hart voor het MKB kopen de Béchards in bij 40 kleine ambachtelijk werkende Franse producenten/ families. Souvenirs de France levert geen “lopendeband-werk”, maar juist ouderwets ambachtelijk bereid voedsel; slow-food. Een genot voor de smaakpapillen.

Met hun delicatessen willen ze vooral een culinair hoogwaardig product leveren, met aandacht voor de klant en de gast. Vanuit de `gebroeders HY`, Léon, Louis, Victor, Antoine en Guillaume, en hun kleine zusje, 2cv Marie, verzorgt Souvenirs de France catering van culinaire kwaliteit in een ouderwetse relaxte sfeer die in de huidige gehaaste maatschappij soms verdwenen lijkt. Met rollende keukens is de missie van de Béchard, Nederlanders als een Francofiel  laten genieten van de beste produits du terroir.  En de bezoekers inspiratie meegeven en ingrediënten bieden die zij thuis zelf lekker kunnen klaarmaken.

Voor de lezers van dit blog is er een leuke actie opgezet. Laat de foto hieronder zien bij de kassa en je krijgt korting op verschillende kaarten. Een Familie kaart kost dan 30 euro + Kids kaart is gratis twv 5 euro. Een Dubbele kaart kost dan 55 euro ipv 60 euro en een groepskaart kost dan: 3 kaarten 82 eur ipv 90.

  Franse ambiance tijdens Dejeuner sur l’herbe op 22 september in Amstelveen + actie Ruik de geur van knapperig stokbrood en zelfgebakken crêpes. Geniet onder het genot van een glas wijn en een stuk Franse kaas van Franse chansons of strijk neer aan één van de vele bistrozitjes.

[nomadenbestaan1983world]

Georgië

Georgië is dé bakermat van de wijn (en geboorteland van Josef Stalin). Daarenboven is dit land gezegend met woeste Kaukasusbergen en afgelegen plaatsen waar de tijd is blijven stilstaan... Kortweg waar wacht je nog op? Inpakken en weg zijn we op avontuur in een betoverend ongerept land!

Tbilisi

Dit is de hoofdstad van Georgië en whaaw heeft deze stad je wat te bieden! Mooie (vooral herenhuizen) architectuur, omringd door bergen en gelegen aan de rivier Mtkvari (PS een boottochtje langsheen de rivier is zeker een aanrader, je vaart langsheen de rotsen en het is indrukwekkend hoe sommige huizen hier tegenaan zijn gebouwd)). Pittoresk is het hier zeker wel! De vele kerken mengen zich in het stadsbeeld en staan overal verspreid op de omliggende bergen. De stad heeft ook vele moderne architectuur, zoals de vredesbrug, het presidentieel paleis en de concerthal, die mooi blenden met de talloze kerken en de restanten van het fort op de top van de berg. Overal waar je kijkt zie je wel een mooi gebouw. Je kunt de stad het best ervaren door een ritje te nemen met de kabelbaan, zo krijg je een mooi overzicht. De kabelbaan gaat recht naar het fort op de top van de berg. De oude stad vind ik persoonlijk minder aantrekkelijk, het is een beetje een getto vol met onafgewerkte krotten en het stinkt er naar (katten)pis. Ik denk wel dat dit een beter beeld geeft van het echte Georgische leven dat je niet krijgt in het afborstelde toeristengedeelte. Voor de echte avonturiers zou ik zeggen. De mensen zijn wel zeer vriendelijk en behulpzaam. Ze spreken vaak wel geen Engels dus oefen zeker je gebarentaal;-).

In de stad kun je ook naar een kuuroord gaan, de zwavelbaden kun je terugvinden in het centrum. De naam van de stad betekend dan ook letterlijk Warme Waterbron.

Niet weg te denken in de stad zijn de vele restaurants en cafés. Echt super gezellig! Ook een kans om hun wijn te kunnen proeven. Ik persoonlijk was niet onder de indruk van de wijn...want ofwel smaakte hij naar azijn ofwel naar druivensap. Misschien gewoon pech gehad met mijn keuzes? Het eten vind ik persoonlijk ook niet zo lekker maar het kan er mee door. Georgië zal niet snel bekendstaan voor haute cuisine volgens mij.

Tip: koop de oplaadbare Tbilisi kaart voor je openbaar vervoer (is goedkoop en gemakkelijk, ook de kabelbaan kun je betalen met deze metrokaart, net zoals bussen in andere steden als Batumi). De metro zelf is uitstekend.

Tip: je kunt je excursies makkelijk zelf organiseren of een tour boeken bij een van de vele touroperators. Tip boek je tour niet bij een agentschap in het echte toeristische centrum maar hierbuiten - veel goedkoper en al de tour operators werken samen zodat je op het einde toch samen zit op dezelfde ingelegde (mini)bus.

Tip: je kunt via trein ook Gori bezoeken, de geboortestad van Stalin, die ook nog in het teken van de Grote Leider staat. Ik heb voor deze gelegenheid gepast. Ik zou mij niet goed voelen om een museum hier te bezoeken waar ze die dictator nog verheerlijken en zijn wandaden onder de mat schuiven.

Tour naar Kazbegi gebergte

Met een tour operator boekten wij een tour naar Kazbegi. Tussen de toppen van deze Kaukasusbergen ligt de prachtige Tsminda Sameba kerk. Onze tour verliep echter niet vlekkeloos. Georgiërs zijn een chaotisch volk, ze hebben geen kaas gegeten van organisatie (toch tenminste zoals wij dat kennen). Omdat er niet genoeg mensen waren voor de wijnproeverijtour werd deze geannuleerd en werden deze mensen in onze tour gezet. Dit was niet het ergste. Onze tour bestond vooral uit Russen. De gids sprak dus alleen maar Russisch. We hoorden later van de Russen dat ze nog maar een studente was, die haar eerste dag deed als gids en niets wist over de sites zelf. Ze wist zelfs voor het vertrek niet eens wat we allemaal zouden bezoeken!

Maar gelukkig bestaat de elektronische editie van de Lonely Planet waar we alles zelf konden nalezen. Wij bezochten eerst het kerkje van Ananuni. Dat ligt aan een stuwmeer en het uitzicht is echt wel de moeite waard. Je kunt ook binnen in de kerk nog de oude fresco's bewonderen. Na ons bezoek stapten we weer in de minibus en – hup! - op naar het volgende. Wij gingen in de bergen een monument bezoeken dat de vriendschap tussen Georgië en Rusland uitdrukt, in Gadauri. Ironisch eigenlijk, want tijdens het communistisch bewind werder er heel veel mensen vanuit Georgië naar de goelag werden gestuurd en dan nog maar te zwijgen over de inval van Rusland in Georgië (Zuid-Ossetië en Abchazië) waarbij een deel van het land de facto is ingepalmd door Rusland. De situatie is vergelijkbaar met de inval van Rusland in Oekraïne. Voor de Georgiërs is het dat ook een bitterzoet monument. Ook zie je doorheen de stad de autostickers met de tekst 'Russia is an occupier”. Ook een open wifiverbinding had dit als ID. Buiten dit monument dat de bewogen geschiedenis weergeeft tussen de twee landen kun je alleen maar vaststellen dat de omgeving in deze bergen echt wel supermooi is. Er zijn vele stalletjes waar je lokale producten kunt kopen...populair is een soort geleiachtige worst met daarin noten. Echt lekker als snack en gezond. Aan de rand van dit monument ligt een familierestaurantje. Je kunt er salades en kebabs kopen. Het eten is simpel, lekker en goedkoop. Je kunt ook een glas druivensap – oeps, ik bedoel wijn - bestellen bij je eten.

Na lang rijden kwamen we aan bij het hoogtepunt van de trip: een bezoek aan de Tsminda Sameba kerk. Wij moesten er heen met een jeep (dat kostte 10 lari extra per persoon). Het is echt wel een prachtige site. De kerk ligt op een berg en het uitzicht is werkelijk fenomenaal. Er liepen honden rond, een zou zelfs, volgens de Russen, een tamme wolf zijn...

Op het einde van de tour was er de optie om te gaan raften. Dat kostte 20 euro per persoon. Ik zou dit echt wel aanraden! Voor mij was dit echt wel het leukste van de trip. We werden vergezeld door een professionele rafter. Hij deed door het meeste van het sturen en begeleidde ons langsheen de wilde rivier. Het was wel een leuke ervaring (de eerste maal voor mij). Voldaan en helemaal nat gingen we terug in de bus richting naar huis.

David Garedja

Dit is wel een topattractie van Georgië, dus als eeuwenoude kloosters bezoeken (met een rijke geschiedenis) jouw ding is mag je dit niet missen! De wegen in dit deel van Georgië zijn op zijn zachts gezegd, slecht onderhouden! Zo komt het dat je over een relatief korte afstand heel lang kunt doen.

Zoals je misschien weet liggen Georgië en Azerbeidjan nogal in conflict over deze site, die net op de grens ligt. Azerbeidjan, nochtans een moslimland claimt deze site ook als haar cultureel erfgoed. Zij claimen dat hun voorheen christelijke bevolking deze site bouwde en dus David Garedja hun toebehoord. Georgië blijft voet bij stuk houden en stelt dat David Garedja hun toebehoort en hun cultureel erfgoed is. Daarom is er hier dus een mini-grensconflict met militairen aan weerszijden.

Zodra je in buurt van David Garedja komt, zul je erg speciale bergen zien, met verschillende kleuren (tinten van rood, geel en wit). De kleuren zijn als penseelstreken op deze bergen, echt wel bijzonder en iets wat ik nog nooit had gezien. Voor de site zelf heb je zeker minstens twee uren nodig om alles te bezoeken. Je kunt een kerkje bezoeken op de bergkam, op enkele meters van de grens (was niet open). Je kon alleen binnen gluren naar de kleine fresco's. Op de bergflank kon je de rotswoningen van de monniken zien. De oude rotskerk met fresco's is door het conflict met Azerbeidjan op dit ogenblik niet te bezoeken. Ze ligt aan de andere kant van de berg. Jammer want ze was wel het top tuk van deze site. Je kunt zoals wij de bergen wel beklimmen (genieten van het uitzicht over de bergen, Azerbeidjan en een meer in de verte). Eens bovenaan word je aan de Georgische kant verwelkomd door de soldaten. Ze laten toe dat je vanaf de top foto's neemt van de omgeving. De klim naar omlaag gaat een stuk vlotter als deze naar boven.

Batumi

Deze stad is een badplaats en populair bij de Russen. De stad herbergt naast wolkenkrabbers ook nog wat oude gebouwen en mooie pleinen, . Een wandeling aan de zee is ook best aangenaam. Het strand is wel een ramp. Overal op het strand liggen grote keien, makkelijk stappen is het dus niet. Aan de waterkant kun je de alfabettoren bezoeken, een oude moskee en kuieren op de vele pleinen. Persoonlijk vond ik de stad geen topper maar wel leuk om een dag een pauze te nemen en gezellig te wandelen aan zee. Je kunt in het naburige plaatsje Gonio ook een oude Romeins fort bezoeken - je geraakt er met een gedeelde taxi of met de lokale lijnbus.

Tip: met de trein kun je in vijf uur vanuit Tsibili naar Batumi gaan. Boek op voorhand want de trein is meestal uitverkocht, en dan moet je per marshrutka (gedeelde taxi), wat veel minder comfortabel is.

Tip: indien je over een Tsbilisikaart beschikt kun je hier deze ook gebruiken om met het openbaar vervoer te reizen. Zoals bijv. vanaf het treinstation naar het centrum van de stad. Neem geen taxi's want die zetten je gegarandeerd in het zak.

Tip: vanuit Batumi kun je goedkope vluchten naar Istanboel nemen. En vanuit Istanboel kun je met Pegasus goedkope vluchten naar Charleroi boeken.

Kutaisi

Kutaisi is een eerder klein slapend stadje met – in de omgeving – toch leuke bezienswaardigheden. In de stad zelf is er niet zo veel te zien. Een fontein met die de legende van het Gulden Vlies uitbeeldt staat in het midden van de stad. Verder kun je de oude huizen zien waarin de mensen hier nog steeds wonen. In het centrum is een centrale markthal, het is er super gezellig en je kunt er verse en lokale producten kopen (tip: koop hier Georgische zwarte thee!!). Er zijn in de stad ook (gratis) kerken te bezoeken. Heel pittoresk. Maar vooral buiten de stad kun je vele verborgen parels bezoeken. Daarvoor kun je het beste een taxi huren voor een dag. Je hebt verschillende opties:

Satapliapark: hier hebben ze dinosauruspootafdrukken gevonden. Doorheen het park kun je ze ontdekken. Overal in het park staan ook beelden van dino's, ik denk dat dit wel ook een leuke plek is voor kinderen.

Prometheusgrot: dit is een grottencomplex dat je kunt bezoeken. Echt wel mooi gebracht met neonlichten om de grotten op te lichten. Je kunt mooie foto's maken van het steeds veranderende licht dat zich op de rotswanden werpt.

Okatse kloof: deze kloof is erg mooi. Ze hebben een metalen brug en wandelpaden gebouwd langsheen deze kloof. Je hebt ook een goed uitzicht over de omgeving (valleien en bergen). Zeker de moeite waard om te bezoeken.

Gelati: een oud klooster, gesticht door David de Bouwer, de grote koning van Georgië en dan ook een heel belangrijke plek in de Georgische cultuur/

Tip: Vanuit Charleroi zijn er goedkope vluchten met WizzAir naar Kutaisi.

Georgië is zeker een land dat veel te bieden heeft, het heeft vele Unescosites en qua natuur is het land nog bijna ongerept: indrukwekkende bergen met sneeuwtoppen. Er zijn tal van hikking- en raftingactiviteiten voor de liefhebbers van extreme sporten. Ook het wijn proeven is wel iets wat je niet mag vergeten. Ik persoonlijk vind Georgië een aangenaam land en bij mijn volgende bezoek zou ik graag naar Svaneti gaan. Dit is nog een van de weinige plekken op aarde waar de tijd nog echt is blijven stilstaan.

[offtoljubljana]

93. Geen pizza

13/05/2020

Alweer hallo vanuit het centrum. Het is 19:58 en ik had geen zin om te koken. Nu we het toch over koken hebben, dit had Kath gisteren gemaakt voor haar en Sophia:

Het is salade, met eigengemaakte yoghurt dressing, tomaten en rozijnen. Daarna brood gebakken in olie en iets genaamd "chick peas" (ik verstond automatisch Check, Please!), oftewel kikkererwten. Blijkbaar is het makkelijk om te maken, maar ik zei al dat ik mega snel onder de indruk ben, aangezien ik problemen heb met eieren bakken.

Maar dadelijk meer. Gisteren kwam ook het nieuws dat de gefilmde versie van Hamilton een jaar eerder wordt uitgegeven dan gepland. Guys, het is bijna de hele OBC (een paar ensemble mensen missen), dus dit is mega groot nieuws. Lin-Manuel Miranda, de maker van Hamilton, pleit altijd voor een grotere toegankelijkheid van theater en nu gaat hij zijn musical op Disney+ zetten.

Yup. Disney+. Ik heb geen Disney+, maar Leon wel.

Lin wilde de musical altijd als film uitbrengen, maar blijkbaar was er sinds 2018 een heftige bidding war voor de rechten. Het ziet ernaar uit dat Disney won, ook al ik liever gewild dat een theater service zoals BroadwayHD het kon doen.

Maar ja, meer mensen hebben Disney+, dus dan is het weer logisch dat Lin voor een bekendere streaming platform heeft gekozen.

Snel kwam ik er achter waarom Lin het “zo belangrijk vond on musical theatre toegankelijk te maken in deze tijden”. Gisteren werd aangekondigd dat Broadway dicht blijft t/m 6 september.

Wow. 12 maart t/m 6 september, dat is bijna een half jaar. Oh, dit is shit.

Ik heb wat Six posts in de reblog tag gegooid, want Six was één van de vele shows die niet open is gegaan wegens Corona. Het had open moeten gaan op de dag dat de Broadway shutdown begon. Gelukkig hebben ze wel previews gehad. 

Dus dat is het theater nieuws. In beter theater nieuws: Ruthie Ann Miles heeft een gezonde dochter en Nick Cordero is wakker uit zijn coma ontstaan door Corona.

Verder heb ik gisteren voor de eerste keer in anderhalve maand de Sims gespeeld, nadat ik wat Dan and Phil Sims heb gekeken (.... rip) en mijn Sims zijn allemaal zeer gelukkig, bedankt voor het vragen. Dat was dus gisteren.

Vandaag was gevuld met *drumroll please* academische stress! Alle deadlines komen eraan en het is niet dat ik laat begonnen ben, maar alles is tegelijkertijd en ik sprong vandaag mentaal van onderwerp naar onderwerp naar onderwerp. Dan is het queer theory, dan is het male gaze, dan is het de dood, dan is het semiotics, dan is het art criticism... pfoe.

Het enige chille vandaag was mijn quest om mijn turnips te kunnen verkopen op het eiland van acteur Dylan Sprouse. Ik en meer dan 1000 anderen maakten kans, dus ik ben niet verbaasd dat het me niet is gelukt.

Eh, ik kon het proberen. Mijn eigen stonks gaan namelijk omlaag.

Toen ook nog een mindfulness module voor Professionalisering (lang verhaal) en ik was meer relaxt dan verwacht. I mean, mijn gedachten kunnen niet ophouden (brain has zero chill), maar lichamelijk was het beter dan verwacht.

En toen moest ik maar eens gaan eten. Ik wilde al sinds vorige week een pizza halen bij de pizzeria bij het universiteitsplein, dus ik ging naar Sophia om de fietssleutel te vragen. Blijkbaar hadden de anderen al andere plannen en er waren nog maar 3 fietsen, aangezien Aga de vierde had genomen en niemand wist wanneer ze terug zou komen.

Ik vond het niet erg. Dan maar de bus. De bussen rijden nu eenmaal weer. Ik moest wel weer geld zetten op mijn Urbana card (herinner je dat ding?) en ik besloot om niet mijn €20 maand abonnement te nemen, want [typ dit thuis] ik weet niet of ik veel met de bus ga reizen. Voor de lockdown nam ik elke dag de bus, soms wel meerdere keren, en dan haal je de €20 er wel uit, maar nu weet ik het niet. Een retour is €2,60, dus ik moet 10x gaan reizen om dat in de laatste twee weken van mei eruit te halen en ik weet niet of dat gaat gebeuren. Zeker nu dat ik (soms) een fiets heb.

Dus ik liep naar de bus en toen ik bijna bij het busstation kwam, kwam Aga fijn aanfietsen. Als ik dus ietsjes langer had gewacht, waren er genoeg fietsen geweest. Maar ja, ik wilde ook wel met de bus, gewoon om te kijken hoe het ging.

Plus, toen ik weg ging, riepen Anouk en Kath vanaf het balkon dat ze heel dankbaar waren dat ik de bus nam, dus dat was lief.

Maar hey, een bus! Wow, een bus! 

Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar ja de bus was leeg. Het ziet er naar uit dat alleen lange bussen worden gebruikt om meer afstand te creëren. Er waren misschien 4 of 5 anderen in de bus.

Natuurlijk kan je niet op alle zitplaatsen zitten.

Je kan dus niet voorin instappen en er hangt een flesje desinfectiemiddel vastgeplakt met duct tape. Het was een raar nostalgisch gevoel om alle busstations te horen.

Er was ook zo'n raar déjà vu moment naar de laatste keer dat ik in het centrum was. Toen ging ik met Caroline en Kath uit eten bij de Mexicaan en toen vonden we het zo raar dat de mega drukke lijn 6 gewoon leeg was. Nu ook weer. De buschauffeur reed langs zowat alle stops, want niemand hoefde in te stappen.

Er waren wel veel fietsers, dus dat speelde waarschijnlijk ook een rol. Het weer was goed, ook al had ik dat eerst niet door. Gelukkig ging ik voor vertrek uit Barbara’s raam hangen om te voelen, want ik had bijna een trui, een dik vest, een winterjas en handschoenen aangedaan.

Het was 20 graden.

Ik stapte uit en ik liep naar de afhaal pizzeria EN HET WAS DICHT.

WHAT THE-

Dan maar tijd voor een back up plan: de Hit Wok. Die zou vast wel open zijn. En dat klopt. Ik liep dus richting het populaire plein en wow guys, de toeristische accordeonist is er weer! Elke dag zat er een accordeonist op het plein typische Sloveense accordeon muziek te spelen, maar wegens de lockdown was hij er niet. Nu dus wel weer. Ik weet niet echt waarom, want voorlopig komen hier geen toeristen.

Toen naar de wok. Zie hier mijn eerste buitenshuize (???) Boni sinds midden 13 maart (oh, precies 2 maanden geleden):

Het is lekker, maar ik kom voorlopig niet meer terug. Het was best duur en dan kan je ergens anders veel meer krijgen dan dit. Ik was wel een idioot en ik zei dat ik geen appel of salade erbij wilde.

Het is best rustig in de stad, maar ik maakte deze foto een paar minuten geleden om te laten zien hoe leeg het is:

Maar nu, om 20:19, beginnen de straten drukker te worden. Misschien gaan mensen nu pas wat drinken.

***

21:59 en ik ben gedoucht en ik zit weer aan de thee. Ik heb mijn wokbox niet opgegeten, dus de restjes zijn in de koelkast.

Ik liep even rond door het centrum en dit gebouw was mooi belicht.

Het is een winkel met dure modemerken. Toen ging ik weer eens bij het standbeeld zitten en de lichten gingen ineens aan. 

En oh OH GOD, ik zat daar dus en een meter verderop zat een Aziatische man met zijn dochtertje. Ineens kwam er zo’n vent die “nĭ hăo” riep, want je weet wel, mensen overal op de wereld zijn kut, dus ik zei “nĭ hăo” terug.

Toen keek die Aziatische man en hij begon Chinees met me te praten, maar toen moest ik weer uitleggen dat ik geen Chinees kan. Het was best wel grappig.

Een tactiek dat is soms gebruik is om op een mega serieuze manier Chinees te praten. Dan doe ik alsof ik oprecht een conversatie aan wil gaan en dat ik geen enkele andere taal kan spreken. Mensen die me lastig vallen worden dan mega oncomfortabel.

Helaas had dat nu geen zin, want anders had die Aziatische man een Chinese zin zoals “Mǎ bái bàba fàn huáng shuǐ shān lǎo shī yī' èr sān sì wǔ liù qī bā jiǔ shí shǒu ěr tù?” oftewel “Paard wit vader rijst geel water berg leraar één twee drie vier vijf zes zeven acht negen tien hand oor konijn?” moeten horen. Of het kleine, witte konijnenliedje. Of whatever. 

Ik nam het geluid van de accordeon op om naar Sanne te sturen en toen was het tijd om naar de bus te gaan. Ik liep langs de Balkan grill van januari, maar aangezien dat restaurant in een kelder zit, is het dicht. Ik was bijna bij de bus en toen kwam bus 14 aan, dus ik begon te rennen terwijl ik mijn mondkapje op probeerde te doen en ik wees ook naar de bus, zodat de buschauffeur zou weten dat ik die bus nodig had.

Helaas zat er een gat in mijn plastic tas en mijn eetstokjes vielen op de grond en ik voel me zeer schuldig dat ik ze niet op heb kunnen rapen om ze in de prullenbak te doen, maar anders zou ik de bus missen en wegens de nieuwe dienstregeling is er een langere wachttijd.

Wow, dat was een lange zin.

Dus toen ging ik naar huis met bus 14 en alle bussen waren zo leeg. Dan moet je bedenken dat ze dus met 30% capaciteit rijden. Sommige bussen waren helemaal leeg.

De bus 14 ging ineens een totaal andere kant op, dus ik schrok. What the hell? Uiteindelijk kwamen we aan op een punt dat ik herkende en toen ging de bus verder via de normale route, maar waarom???? Ik was even bang dat ik helemaal de andere kant op zou gaan.

Dus hoera, Slovenië gaat goed. Brussel en andere vliegtuigen willen vanaf juni weer naar Ljubljana vliegen. Kasteel Bled wilt morgen weer open, maar het eiland waar het kasteel op ligt gaat pas op de 18e open. Geen idee hoe dat gaat.

Op de 11e was er 1 nieuwe besmetting en 0 nieuwe doden. Gisteren zijn er 2 nieuwe besmettingen en 1 dode bijgekomen. 

Ik heb geen idee hoe het in Nederland gaat. Brb.

Slowakije heeft het goed zeg. 

Ah.

Oké.

Yeah, I’m good.

[melaniewebbers]

Go with the flow (Maleisië)

Maleisië (25 juni t/m 12 juli)

Met trillende benen vetrek in in de vroege ochtend naar het vliegveld van Labuan Bajo, Flores. Ik voel me niet al te best, maar het had slechter gekund. Zodra ik naar het vliegtuig loop, zakt de moed me in de schoenen; voor me staat een klein propellorvliegtuigje. Het vliegtuig is zo smal dat mijn backpack amper door het gangpad past. Het vliegtuig stinkt naar sigarettenrook en ik vraag me af of dit vliegtuig al sinds 1996 niet meer is gebruikt of dat de regels hier gewoon niet worden nageleefd.  Zodra ik zit, val ik gelijk in slaap. Ineens word ik wakker door een en oorverdovende herrie ; de propellor is gaan draaien, we gaan opstijgen.

Na een hele schokkerige vlucht, ben ik blij als het vliegtuig met een enorme klap de grond van Bali aanraakt.

Ik heb 2 uur de tijd tot mijn volgende vlucht naar Kuala Lumpur, gelukkig hoef ik niet op mijn bagage te wachten, want die zit al op mijn rug. Aangezien ik op de nationale luchthaven aankom en via de internationale luchthaven vertrek, moet ik nog een heel eind lopen om vervolgens in een enorme rij terecht te komen voor het inchecken.

De volgende ochtend haalt mijn taxichauffeur van de dag ervoor me weer op bij het hostel en brengt me naar het Pantai Hospital, we doen 2 uur over de rit vanwege al het verkeer op de weg. In het ziekenhuis word ik gelijk goed behandeld en krijg direct een arts te zien. Zij neemt mijn probleem erg serieus en verwijst me direct door naar de specialist.

Na een consult met de specialist, word er besloten dat ik minimaal 1 nacht (of meer) moet verblijven in het ziekenhuis ter controle.  

Na 6 nachten in het ziekenhuis te hebben gelegen met diverse testen, krijg ik te horen dat er naast de bekende parasiet ook nog eens salmonella in mijn lichaam is gevonden, dit is dan ook de reden dat ik maar niet beter werd na het innemen van de antibiotica tegen de parasiet; deze antibiotica is resistent voor salmonella.

Helemaal gedrogeerd van alle antibiotica, mag ik dan eindelijk het ziekenhuis verlaten na 7 dagen.

Ik besteed een paar dagen in Kuala Lumpur om aan te sterken. Mijn wandelingen blijven beperkt tot de wijk Chinatown, waar ik verblijf en eten doe ik meestal ergens onder het hostel of in het hostel.

Ik heb een hele leuke en interessante ochtend gehad tijdens een traditionele batik schilder workshop. Tijdens het drogen van mijn kunstwerk, wandel ik de Bukit Bintang in, het ultramodere shopping centrum van KL. 4 uur later mag ik mijn kunstwerk ophalen en neem ik uitgeput een Grab taxi terug naar mijn hostel om uit te rusten.

Na nog een dagje in het ziekenhuis te hebben doorgebracht voor de controle test, zit ik de volgende ochtend in de bus naar Cameron Highlands, een berggebied zo'n 4 uur rijden van KL. Het staat bekend om de theeplantages en aardbeien.

Eenmaal aangekomen in Tanah Rata, het dorpje in Cameron Highlands waar ik verblijf, boek ik een 'countryside' tripje voor de volgende dag, langs meerdere farms in Cameron Highlands.

Het begint met een stop bij de vlindertuin waar ik onwijs mooie en vooral heel veel soorten vlinders heb gezien, maar ook waren er kikkers, kevers, slangen en schorpioenen. De volgende stop was bij een bloemenkwekerij. Voornamelijk rozen maar ook anderen soorten bloemen waren hier te zien, niet erg bijzonder als je uit Nederland komt. De volgende stop was bij de aardbeienplantage. Ik had kilometers lange aarbeienvelden verwacht, maar helaas viel dit nogal tegen. De aarbeien worden hier alleen in potten gekweekt, in plaats van aarde gebruiken ze hier kokosschil als compost. Helaas was de oogst erg slecht door de regen van de afgelopen tijd en kon ik niet mijn eigen aardbeien plukken. De aardbeien die er wel waren smaakten niet zo lekker als gehoopt, maar een verse aardbeienmilkshake (daar komt iedereen voor) ging er wel goed in. De volgende stop was de theeplantage. Na een rommelige rit door de smalle bergweggetjes, bevond ik me, samen met nog een miljoen andere toeristen, in de beroemde theeplantages BOH.

De kleine theefabriek was erg interessant om te leren over het verbouwen van thee. Het duurt blijkbaar 2 dagen om van verse theeblaadjes de thee te transformeren tot een theezakje. Ik had nogal een geromantiseerde gedachte dat ik een van de weinige toeristen zou zijn en lekker een theeproeverij kon doen van de lokale thee onder genot van uitzicht op de theeplantage. Helaas viel dit dik tegen en maakte geen van mijn verwachtingen waar. De rij voor het café waar je de thee kunt bestellen, stond wel 30 meter lang en had een wachttijd van minstens een uur. Daarna moet je vechten om een zitplekje en als je heel veel geluk hebt, kan je buiten zitten. Maar veel uitzicht heb je ook niet behalve de rijen vol toeristen die ook maar een glimp van het theeveld op de foto proberen te zetten. Om tussen die menigte te komen, moet je eerst een slagveld aan selfiestokken doorstaan om zelf iets van het theeveld te kunnen zien. Ik besluit dit hele circus dus maar even over te slaan en ik loop de berg af, de theeplantage in. Ook hier ben ik zeker niet de enige maar ik kan in ieder geval wel de thee ruiken en voelen. De theezakjes van BOH kan ik overal in Maleisië wel kopen, dus die proef ik later wel.

De volgende stop is een bijenhouderij met honingfabriekje. Dit was totaal niet interessant, maar de honing was wel erg lekker.

De laatst stop voor de dag was een Chineze boeddhisten tempel, ik heb nogal veel tempels in mijn leven gezien dus deze Chineze versie viel me nogal tegen. Ik hou gewoon echt niet van de Chinezen kleuren en stijl.

De dag ga ik in de ochtend weer met de bus terug naar Kuala Lumpur.

Na mijn (hopelijk) allerlaatste bezoekje aan de dokter, ben ik gezond verklaard; hoera!

Om dat te vieren trakteer ik mezelf op een Subway broodje en een vliegticket naar Nepal.

Nepal?! Ja, Nepal.

Ik had nog niet eerder over Nepal nagedacht als reisbestemming op deze reis, maar plotseling kwam het op in mijn hoofd en zonder er ook maar iets over op te zoeken, besloot ik dat ik er heen wilde.

Pas nadat ik mijn ticket had geboekt, begon ik het een en ander op te zoeken over Nepal. Al gauw begonnen mijn reiskriebeltjes weer te komen, ik heb echt onwijs veel zin om naar een compleet ander land toe te gaan. Nou zal ik niet de Mount Everest gaan trotseren, maar ik voel me al ontzettend gelukkig dat ik het geboorteland van de Boeddha mag bezoeken als toerist, een land met een rijke historie en een eigen verhaal.

Ik moet nog 2 dagen wachten op mijn vlucht naar Nepal, dus besluit nog even wat dingen in Kuala Lumpur te doen die ik de vorige keer niet heb gedaan toen ik in KL was.

Ik begin bij de Botanical Gardens; vorig jaar heb ik minstens een uur gezocht naar de ingang van de tuinen; uiteindelijk heb ik het opgegeven toen ik ineens op het punt stond om de snelweg over te steken.

Deze keer heb ik verstandig even online opgezocht hoe ik als voetganger de tuinen in kon komen en zonder ook maar enige moeite, liep ik zo het prachtige park in. Na een heerlijke lange wandeling, ga ik het Muzium Negara in; het nationale museum. Dit is echt een van de meest interessante musea die ik ooit heb bezocht; ik heb in 2 uur tijd echt zoveel geleerd over Maleisië en het gehele gebied rondom Maleisië. De geschiedenis van 250 miljoen jaar geleden tot aan de dag vandaag. De geschiedenis van Maleisië maakt het voor mij wel een van de meest interessante en gevarieerde bestemming in Zuid-Oost Azië om te bezoeken.

Ik had niet verwacht dat een museum bezoeken zo zwaar is voor je benen, maar ik heb echt pijn van het slenteren en lange staan. Toch besluit ik richting Little India (Brickfields) te gaan lopen, maar om daar te kunnen komen moet ik eerst een heel doolhof door en vervolgens door een enorme shoppingmall lopen om in de wijk uit te komen waar ik wil zijn. Little India is een schattige wijk met veel pastelkleurige gebouwen en decoratie.

De volgende ochtend besluit ik de bus naar Genting Highlands te nemen; het klinkt wel interessant en is niet heel ver weg, maar ik heb totaal niet opgezocht wat er te doen is. Eenmaal aangekomen in het station van Genting Highlands, moet ik een gondel in en ga vervolgens via de 'skyway' kabelbaan omhoog. Het uitzicht is echt prachtig. Eenmaal boven aangekomen zie ik al gelijk dat Genting Highlands een enorme vergissing is geweest. Ik heb nog nooit zo iets in mijn leven gezien, maar het is eigenlijk gewoon een berg die helemaal is volgebouwd is met extreem dure hotels, een pretpark, een enorme overdekte shoppingmall wat echt een doolhof is en de grootste attractie; het casino. Alles is verschrikkelijk duur en compleet opgezet voor hele rijke mensen. Na een paar minuten door het verschrikkelijke 'resortparadijs' te hebben gelopen; ga ik het liefst direct weer terug naar beneden richting KL, maar helaas moet ik nog 4,5 uur wachten tot de bus weer terug gaat, alle eerdere bussen zitten al volgeboekt. Wachten bovenop de berg is minder erg dan in het busstation die dateert uit 2 eeuwen geleden. Ik voel me uiterst ongelukkig in dit volgebouwde berggebied, ik had iets compleet anders verwacht bij de naam Genting Highlands.

Op naar Nepal!

[hetrodevaandel]

75 JAAR BEVRIJDING, MAAR NOG STEEDS GEEN VRIJHEID

De kranten staan er vol van. Op televisie komen ontelbare extra programma’s voorbij. De reden; volgend jaar is het 75 jaar geleden dat Nederland werd bevrijdt. Omdat het zuiden al meer dan een half jaar eerder werd bevrijdt zijn de vieringen nu al begonnen. Geen probleem, het is belangrijk om stil te staan bij gebeurtenissen uit het verleden en de geschiedenis goed te kennen. Alleen zo kunnen we voorkomen dat dezelfde fouten steeds opnieuw worden gemaakt. Het zal vreemd zijn; toen we 50 jaar bevrijding vierden, in 1995, waar veel ooggetuigen nog in leven. Nu hebben de meesten ons verlaten, een natuurlijk proces, maar ook iets dat we niet moeten onderschatten. Nu wordt de geschiedenis niet meer verteld door hen die in de voorste rijen stonden, maar door mensen die het zelf niet hebben meegemaakt. En precies daar in schuilt een gevaar.

 Het wordt namelijk steeds makkelijker om de geschiedenis die kant op te buigen die de heersers graag zien. Wie zal ze immers nog op de vingers tikken? Natuurlijk zullen er altijd heldere geesten zijn die zelf nadenken en het ware beeld najagen. Maar zij hebben niet de autoriteit die de ooggetuigen wel bezaten. We kennen het fenomeen geschiedvervalsing al heel lang, maar tot nu toe moest men toch wat voorzichtig zijn. Er waren immers altijd mensen die konden zeggen dat ze het zelf hadden gezien, en dat het geschetste beeld niet klopte. Die tijd is nu voorbij, dus moeten we extra waakzaam zijn. Er bestaat geen twijfel aan dat de elite de geschiedenis, en dus ook de geschiedenis van 1940-1945, voor eigen doeleinden gebruikt. Niets is makkelijker dan inspelen op emoties, en gevoelens van onzekerheid.

 De wereld is in de laatste jaren sterk veranderd, en daar hebben veel mensen moeite mee. Niets is makkelijker voor de globalisten dan van deze gevoelens gebruik te maken. Misschien klinkt dit allemaal te abstract, en moeten we iets duidelijker zijn. Tijdens 75 jaar bevrijding zal steeds opnieuw worden beweerd dat we nu vrij zijn, en dat we die vrijheid moeten koesteren en verdedigen. Dat laatste klopt, maar over het eerste kunnen we alleen maar grote twijfels uitspreken. Want hoe vrij zijn we eigenlijk, zoveel jaren na de oorlog? Waarschijnlijk zal het antwoord voor iedereen anders uitvallen, maar als we met een heldere blik naar de wereld kijken, zonder roze bril of illusies, moeten we vaststellen dat we nu dichter bij een dictatuur zweven dan in welke periode dan ook sinds 1945. Compleet is deze dictatuur nog niet, en er is ook nog veel sprake van camouflage, maar als we daar door heen kijken, kunnen we alleen maar vaststellen dat de alarmbellen niet meer mis te verstaan zijn.

 Laten we even wat dingen op een rij zetten. In feite worden we niet meer geregeerd door onze eigen regeringen. Bijna alle macht is overgedragen aan de EU in Brussel. Deze EU machine is niet democratisch gekozen, en hoeft dus ook geen rekening te houden met kiezers. Of het nu gaat om criminaliteit bestrijding, massamigratie, milieubescherming, de lucht die we inademen, het voedsel dat we eten of welke lamp we thuis gebruiken, overal heeft de Brusselse bureaucratie een vinger in de pap. En niet alleen een vinger, meestal is het de hele hand. Maar tevreden is men nog steeds niet. Er wordt nu gesproken over het opstellen van een Europees leger. Een leger zonder gezicht, en waar wij geen politieke controle over zullen hebben. Hoe dit leger de belangen van Brussel zal verdedigen, als het er eenmaal is, mag duidelijk zijn. Een zelfde beeld zien we als het gaat om geheime diensten, en politiediensten. Steeds meer wordt centraal geregeld, en wij hebben er steeds minder controle over. Sterker nog; eigenlijk hebben we er nu al helemaal geen controle meer over. De orders en bevelen komen uit Brussel, Berlijn en Washington, en het is niet overdreven om dit de Driehoek van het Kwaad te noemen. Zij beïnvloeden ons leven, en spelen gelijktijdig heerser over leven en dood.

 Maar wachten eens even; ging het er tijdens de Tweede Wereld Oorlog niet om, dat we juist dit niet meer wilden? Dat we niet vanuit een centrale positie mochten worden gebruikt en gestuurd? Zijn juist daarvoor niet ontelbare mensen gevallen? Ondanks al die offers zijn we precies daar terecht gekomen waar onze voorouders tegen gestreden hebben. En ook daar blijft het niet bij. De bovengeschetste dictatuur is nog enigszins verborgen, maar de meningsdictatuur kunnen we nu al iedere dag in geuren en kleuren aanschouwen. De heersers schrijven een mening voor, de gelijkgeschakelde media geeft deze mening door, omkranst door de nodige propaganda, en iedereen wordt geacht deze mening voor de volledige waarheid aan te nemen. Doe je dat niet, heb je een andere mening, of weet je gewoon zeker dat ze er naast zitten, dan heb je een probleem. Dan worden alle middelen in gezet om je van je ongelijk te overtuigen, of je wordt gewoon geïsoleerd. Voor vrijheid van meningsuiting is alleen ruimte als je de gangbare mening bent toegedaan.

 Er zijn voldoende voorbeelden. Zo wordt in het migratie pact gezegd dat er juridische stappen mogelijk moeten zijn, tegen mensen die kritiek hebben op de massamigratie en de islamisering. Dat is dus al weer een stap verder, dan de gebruikelijke sociale druk en controle. Die druk is er overigens ook, op verschillende terreinen. Tijdens de recente zogenaamde klimaatstaking waren er scholen in Duitsland die hun leerlingen praktische dwongen om aan de demonstraties mee te doen. Deed je dat toch niet, dan hoorde je er eigenlijk niet meer bij, en maakte je kans op problemen. Er waren zelfs verklaringen voor ouders, die toestemming konden geven voor de deelname van hun kinderen. In sommige sectoren kregen medewerkers een vrije dag om te kunnen deelnemen, en er waren ook gratis bussen om jongeren naar de demo’s te vervoeren. Bij geen enkele andere staking is dit ooit vertoond. Het systeem wilde mensen op de straat, dus kwamen er mensen op de straat. Dit soort zaken wordt bedreven door dezelfde leidende figuren, die ooit beweerden dat mensen in de voormalige Sovjet Unie en de DDR gedwongen werden om deel te nemen aan demonstraties en manifestaties. Bewijzen hadden ze toen natuurlijk nooit, maar ze gebruiken nu wel de tactieken waar ze toen zogenaamd verbolgen over waren. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de oorverdovende propaganda, die rond de  klimaatwaanzin wordt uitgestrooid.

 Maar er zijn meer onderwerpen waar niet of nauwelijks meer over gesproken mag worden. Als je op Facebook of YouTube aan geeft dat je tegen de inentingsplicht bent, of niets moet hebben van orgaandonatie, worden je stukken verwijderd. Ga je er toch mee door is de kans groot dat je account wordt afgesloten. Soms voor een paar dagen, soms voor goed. Dit gebeurd trouwens ook vaak als je zegt dat de klimaatwaanzin gebaseerd is op leugens. Schrijf je in een taal met een klein bereik valt het meestal nog al mee. Maar probeer het niet in het Engels, het Duits of het Frans, want dan staat de censuur binnen heel korte tijd op de stoep. Het komt intussen ook steeds vaker voor dat oudere artikelen van jaren geleden worden gebruikt om mensen van Facebook te gooien. De trend is duidelijk; men wil geen afwijkende meningen meer. Meestal wordt “hate speech” als het excuus gebruikt, maar als je kijkt naar wat er allemaal verwijderd wordt, kun je alleen maar concluderen dat alles wat tegen de globalisten agenda spreekt moet verdwijnen. Met “hate speech” heeft dat over het algemeen niets te maken. Is dat de vrijheid die we zo nodig moeten vieren?

 Dan is er nog een ander punt waar we niet over heen moeten kijken. Tijdens de herdenkingen en de vieringen zullen weer de bekende uitspraken te horen zijn zoals: “Nooit meer oorlog”, en “Nooit meer fascisme”. Niets mis mee natuurlijk. Ware het niet dat deze woorden meestal worden uitgesproken door figuren die de rest van de tijd bezig zijn met het voeren of voorbereiden van nieuwe oorlogen, of maar al te bereid zijn om fascistische dictaturen in stand te houden. Deze huichelaars spreken over de Tweede Wereld Oorlog, en gelijktijdig doen ze alles om een oorlog met Rusland uit te lokken, wat een Derde Wereld Oorlog zal betekenen. In feite hebben ze niets bij herdenkingen en bevrijdingsactiviteiten te zoeken. Zij zijn eerste klas volksverraders, en collaborateurs die nauw samenwerken met de globalisten elite. Luister dus niet naar de woorden van deze hypocrieten. Draai je om en loop weg, als een stil protest.

 Tot slot; vier 75 jaar bevrijding, maar vergeet niet dat de strijd voor echte vrijheid nog lang niet gestreden is. Terwijl alle ontwikkelingen richting een dictatuur gaan, is juist deze strijd harder nodig dan ooit te voren. Zodat de vele offers uit het verleden niet voor niets zijn geweest.

 P.S. Laten we te midden van het hele mediacircus rond 75 jaar bevrijding, vooral niet vergeten dat zonder de enorme inzet van de toenmalige Sovjet Unie de bevrijding er waarschijnlijk nooit was gekomen. Dit feit wordt vaak weggestopt als de geschiedenis van de bevrijding wordt verteld, toen al en nu nog steeds.

 Links:

 Internet: www.volkskracht.blogspot.com

 Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

 Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

 VK: https://vk.com/id484133031

 Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2019

[ruchamanijenhuis]

Israël - Jeruzalem dag 4

Gisteren waren we in de oude stad. Vandaag gingen we wandelen rondom de oude stad. Via het King David hotel (waar we aanvankelijk wat koffie wilden drinken, maar was niet echt open) naar het park erachter, door een kunstenaarswijkje naar de graftombe van koning David. Hier bleek ook de kamer te zijn van het laatste avondmaal. Waarschijnlijk weer zo’n plek die met natte vinger aangewezen is als belangrijke plek. De ruimte oogde meer als een middeleeuwse kapel. Niks bijzonders aan. Niets om ook hier een voorstelling van te kunnen maken van hoe het geweest moet zijn. Na wat koffie te hebben gedronken bij de Duitse nonnen weer verder gewandeld langs de muur naar de stad van David (niet in geweest) naar hof van gethsemane.

Het was overwegend een rustige wandeling langs de stadsmuur. De meeste toeristen gaan denk ik toch via de oude stad. Bij een van de poorten zagen we nog een feestelijke intocht van een bar mitswa groep. De olijfberg met de joodse graven is indrukwekkend om langs te lopen, zeker ook met de archeologische vondsten van koningsgraven. Onderweg naar Gethsemane en olijfberg liepen hordes Palestijnen met hun gebedskleed ons tegemoet richting de gouden moskee. Wat een drukte. Tegen de stroom in van orthodoxe Russen en andere toeristen. Gethsemane was maar een klein tuintje, daarnaast - offcourse - weer een grote kerk gebouwd op de steen/rots waar Jezus geweend moet hebben. De steen lag achterin de kerk. Een groep Russische (?) geestelijke toeristen zetten een zang in rondom de steen. Dat was dan wel weer mooi om te horen.

Daarna naar boven gelopen. De olijfberg op om van het uitzicht te genieten. Weer beneden werd de wandeling naast de muur voortgezet. De moskee was net weer klaar. Dus weer hordes Palestijnen/Arabieren liepen ons tegemoet of stapten in een van de vele bussen die klaar stonden. Best wel een beetje chaos en niet fijn om te wandelen. Het Arabische gedeelte was sowieso niet zo mooi. Eerder chaotisch, druk en schreeuwerig. Terwijl het joodse gedeelte weer zo schoon, opgeruimd en strak is.

We liepen verder naar de graftuin (een andere plek waarvan men denkt dat daar mogelijk het graf van Jezus en golgotha was). Het voelde een beetje aan alsof we verkeerd liepen. Midden tussen een Arabische markt (waar we wat brood hebben gekocht) lag deze omheinde tuin verscholen. Een oase van rust. En bij deze plek kon je in ieder geval wel beter voorstellen dat hier mogelijk het graf lag van Jezus. Gevoelsmatig een betere plek dan in de oude stad waar we gisteren geweest zijn en die ook claimen het graf van Jezus te hebben. Een groot contrast tussen deze twee plekken. De ene vol bombarie en toeristische drukte, deze plek een rustige oase.

Na het rondje rondom de oude stad af te hebben gemaakt zijn we weer terug gegaan naar onze airbnb. Even weer bijkomen. We hebben de afgelopen dagen flink wat kilometers gelopen.

Einde van de middag wilde we toch nog het Aramese gedeelte van de oude stad zien, dat hadden we gisteren nog niet bezocht. Omdat ook de sabbat zou beginnen kwamen honderden joden de stad binnen. Een bijzonder gezicht al die verschillende joden. We liepen ze grotendeels achterna naar de klaagmuur. Deze keer was veel indrukwekkender. Het was enorm druk. Er werd gezongen, gedanst, gebeden, geweend en onderwezen. Je voelde een soort van saamhorigheid onder alle bezoekers van de klaagmuur. Groepen toeristen begonnen ook met dansen en zingen, Israëlische jonge soldaten begonnen ook mee te doen in de rijdans. Bijzonder. Na het vallen van de avond teruggewandeld naar de airbnb.

Voor morgen hebben we toch maar een tour geboekt. Naar Bethlehem, jericho, Qum Ran en de dode zee. Lekker toeristisch en niet bepaald goedkoop. Maar goed, dan hebben we het in deze korte trip wel ineens gezien. Wel jammer dat ik geen badkleding mee heb genomen. Het stond in eerste instantie niet op de planning. Maar aangezien morgen alles dicht is vanwege sabbat, leek ons een trip toch wel erg leuk naar het Palestijns gebied. Maar de ervaring van drijven in zoutwater hebben Maarten en ik al eerder meegemaakt tijdens het floaten in Nederland. En een beetje modder op onze huid smeren moet wel kunnen met kleding aan. We zijn benieuwd.

[yasschrijft]

H1

Ze had haar pols gebroken, de linker gelukkig, anders had ze zich de komende weken ziek moeten melden en was de hele planning vergooit. Misschien had ze dan zelfs wel haar ontslag gekregen en kon ze weer beginnen met nachten lang pennen in elkaar zetten, bij nader inzien had ze dat ook niet gekund met een gebroken pols. Ze werkte nu een half jaar als vaste illustrator bij een uitgever en rechts was haar dominante hand. Maar het was gelukkig haar linker pols geweest en nu zat ze rustig met een papieren beker koffie in de gang van de eerste hulp te wachten op Eli. Hij was direct vertrokken naar het ziekenhuis, maar stond nu al een half uur in de file. Wat er precies was, wist hij niet, waarschijnlijk een ongeluk. Ze nam een slok van haar koffie en bestudeerde de man voor haar. Hij had warrig lichtbruin haar, net niet blond en zo snel ze had kunnen zien grijs bruine lichte ogen die naar de grond staarde. Hij wiebelde zenuwachtig met zijn been op en neer, ze had hem dolgraag willen vragen daarmee te stoppen, omdat zij er ook onrustig van werd, maar de enige keer dat hij op had gekeken had ze gezien dat hij op het punt stond om te huilen. En zij wist dat ze niet goed was met huilende mensen, dus nam ze nog een slok van haar, inmiddels lauwe, koffie en staarde naar de poster met tulpen voor haar. Verder was er niet veel te zien, hij was de enige andere aanwezige in de gang, wat niet heel raar was, gezien de tijd, half drie in de ochtend. Wie breekt er nou haar pols om half drie in de ochtend, dacht ze bij zichzelf. Ze was zomaar ineens uit haar hoogslaper gevallen, ze had Eli al meerdere malen verteld dat de zijkant van haar bed nogal instabiel was. Hij had een aantal keer aangebonden om hem te komen maken, alleen had hij dat nooit gedaan. Typisch Eli, laks en vergeetachtig. Hij was zelfs een keer vergeten haar uit school te halen toen de bussen niet reden, ze was toen pas dertien. Ze had drie uur op hem gewacht, omdat ze geen mobiel had was ze uiteindelijk lopend naar huis gegaan. Meer dan 2 uur had ze erover gedaan en toen ze thuis was lag Eli rustig naar televisie te kijken. Het was fijn een oudere broer te hebben, maar soms wenste ze dat ze een nadere had. Die gedachte nam ze snel terug, hij was er altijd als ze echt in nood zat, zelfs nu om half drie sochtend.

‘Gaat het?’ besloot ze uiteindelijk toch maar, na nog een kwartier in stilte te hebben gezeten. Ze had meteen spijt toen het betraande gezicht opkeek en ‘nee’ schudden. Ze opende haar leren rugzak die op het stoeltje naast haar stond, ze had hem snel ingepakt voor ze op haar fiets naar het ziekenhuis was gefietst. Iets wat de doktoren haar de eerste tijd afraden, fietsen. Mooi niet had ze al direct gedacht, maar Eli had erop gestaan haar op te halen en nu zat ze dan al bijna een uur te wachten. Ze had er ergens spijt van dat ze Eli gebeld had, maar ze was in paniek geweest toen haar pols bijna helemaal dubbel geklapt was. Door diezelfde paniek was ze ook naar het ziekenhuis gefietst. Ze vond, na rondgraven in haar tas, een pakje zakdoeken, extra zacht en haalde er een uit de verpakking. Vervolgens stond ze op om naast de man te zitten en hem het zakboekje te overhandigen. Hij pakte het aan en er kwam iets uit hem dat klonk als ‘bedankt’. ‘Wil je erover praten?’ vroeg ze voorzichtig. Hij veegde zijn tranen weg, keek haar even aan en schudde toen weer nee. ‘Geen probleem,’ ze snapte het best, maar ze wilde graag de stilte opvullen, ‘ik zit hier alleen maar omdat ik uit m’n bed, een hoogslaper, gevallen ben. En m’n pols heb gebroken, op drie plaatsen, en toen naar het ziekenhuis ben gefietst, maar ik mag nu niet meer fietsen. M’n broer staat in de file, dus ik ben nu maar aan het wachten. Stom eigenlijk dat er om half drie ’s nachts geen openbaar vervoer rijdt. Alsof iedereen bezit over een auto of bevoegd is te fietsen. Eli staat daardoor in de file, omdat er iets van een ongeluk is gebeurd. Als er wel openbaar vervoer had gereden, had er geen ongeluk gebeurd geweest, had ik lekker naar huis kunnen gaan en op de bank in slaap kunnen vallen. Ik ga natuurlijk niet weer in die hoogslaper liggen, want de zijkant ligt eraf, omdat ik er dus uit ben gevallen. ’ ze had zelf niet door dat ze aan het doorratelen was, hij wel. Maar voor nu vond hij dat niet erg, hij bekeek haar even. Ze was waarschijnlijk rond zijn leeftijd, misschien iets jonger, met lang bruin haar en donker groene ogen. ‘Gefietst?’ vroeg hij uiteindelijk. ‘Gefietst ja, zoals ik al eerder zei reedt er verder niets,’ ze haalde haar schouders op, ‘het is gelukkig m’n linker.’ ‘Ik teken met rechts,’ ging ze verder toen de stilte net iets te lang duurde,’ ik teken als beroep, illustreer boeken voor kinderen.’ Hij wilde net iets zeggen over zijn eigen beroep, toen haar telefoon ging, ze zetten haar, nu lege, koffie beker op de grond en haalde met een beetje onhandigheid haar telefoon uit haar linkerbroekzak, met haar rechter hand. Ze gebaarde dat ze op moest nemen. Hij knikte. Hij probeerde afleiding te zoeken in het schilderij voor hem van hoge grassprieten en een koe die onbezorgd gras aan het eten was. Hij hoopte dat er spoedig een dokter kwam binnenlopen die hem zei dat alles goed ging, dat hij haar mocht zien. Maar toen het meisje haar telefoon terug in haar, dit keer rechter, zak stopte was er nog steeds geen spoor van een dokter te bekennen. ‘Dat was Eli, door dat ongeluk is de hele weg geblokkeerd, het gaat waarschijnlijk nog een uur duren,’ ze geeuwde even,’hoelang moet jij nog blijven?’ Hij haalde zijn schouders op, en voelde de tranen weer branden achter zijn ogen, bij de gedachte dat het nog lang kon duren voor hij haar weer kon zien. ’Nog steeds niet zo spraakzaam,’ ze probeerde de stemming luchtig te houden, maar was er van bewust dat er iets heel ergs was gebeurd met de jongen. ‘Dat ongeluk,’ begon hij na een tijdje, ‘de auto kwam uit het niets. ik reed erachter en zij zat op de bijrijdersstoel van haar zus. Hij kwam uit het niets.’ Dat was alles wat hij kon zeggen toen er een dokter de gang in kwam lopen. Hij keek ernstig en ze wist al dat hij niet met goed nieuws aankwam. Het begon haar nu ook te dagen dat het ongeluk waardoor haar broer nu in de file stond waarschijnlijk hetzelfde ongeluk was als die waar de jongen het over had gehad, ze hoopte dat ze er niets verkeerd over had gezegd. ‘Meneer Ingberg? Kunt u even meekomen.’ Hij stond op en heel even hadden ze oogcontact, ze probeerde zo meelevend mogelijk te kijken. Toen hij uit het zicht was, hoopte ze dat hij niet terug zou komen of dat Eli hem voor zou zijn. Hoe erg ze het ook voor hem vond en hoopte dat alles goed kwam, ze had geen idee hoe ze hem zou kunnen troosten.

Er ging een kwartier voorbij en ze had haarzelf een tweede kop koffie ingeschonken om niet in slaap te vallen. Heel even had ze zelfs overwogen om op de stoeltjes te gaan liggen, maar dat idee had ze afgeschud. Stel je voor dat ze was gaan liggen en van de stoeltjes af zou vallen om vervolgens haar andere pols te breken. Toen haar broer haar een berichtje stuurde, haalde ze opgelucht adem, over tien minuten zou hij arriveren. Ze wilde opstaan om alvast naar de uitgang van het ziekenhuis te lopen, iets wat ze eerder had moeten doen. De deur ging open, en de jongen kwam binnen gewankeld. Hij zag enorm wit en zijn ogen waren dik en rood opgezwollen van het huilen. Ze had waarschijnlijk snel weg kunnen lopen, hij verkeerde duidelijk in een soort shock, maar ze kon het niet en liep terug. ‘Hey,’ op het moment dat ze voor hem stond zakte hij in. Ze ving hem nog net op en met moeite hield ze hem overeind. Hij deed geen moeite om te blijven staan en na enkele seconden zakte zij eveneens door haar knieën. Geen tel later begon de jongen onbeheersbaar te huilen. Even daarna kwam er een andere dokter dan die de jongen opgehaald had, ook de deur uit. ‘Hij heeft net heel zwaar nieuws gehad, maar het is het beste voor hem als hij naar huis gaat en gaat slapen. Er is voor nu niets dat hij kan doen.’ Hij sprak tegen haar alsof ze bij hem hoorde, ze wilde graag zeggen dat dat niet het geval was, maar voor ze iets kon zeggen kwam haar broer binnen gelopen. ‘Eli!,’ haar broer keek verward naar zijn jongere zus, die op de grond zat met een wildvreemde huilende man een ingegepiste pols. De dokter liep langs hem, kneep hem zacht in zijn schouders en zei, ‘heel veel sterkte,’ voor hij de hoek om verdween.

Ze zaten in de auto. Eli had voorgesteld om naar zijn huis te gaan. Hij had nog een slaapbank en alcohol. Vooral dat laatste achtte hij belangrijk. Alcohol was Eli’s antwoord op bijna alles, en zeker op het verdriet van de jongen achterin. En misschien nog wel meer op de empathie van zijn zusje die erop had gestaan de jongen niet achter te laten. Hij huilde niet meer, daar was hij al blij om, ze hadden nog een half uur met hem gepraat. Zelfs de doktoren hadden hem erop gewezen dat hij in ieder geval tot morgen einde ochtend zijn vriendin niet kon zien. Ze werd met spoed geopereerd. Wat er precies allemaal beschadigd was, wist Eli niet meer. Maar dat de operatie nog ruim 9 uur zou kunnen duren was duidelijk. Wat Eli wel wist, na Nea’s hardnekkige vastbeslotenheid om de jongen niet achter te laten, was dat ze hem nu al leuker vond dan zou moeten. En hij gunde haar een man die er voor haar kon zijn. Of de huilende jongen de juiste keuze was, wist hij met zekerheid nee op te antwoorden. Maar hij begreep ook wat ze zag in de jongen zijn verdriet en ontroostbaarheid. Het was hetzelfde wat Eli in Nea had gezien, twee jaar terug. Een dag die hij nooit meer kon vergeten.

Ze stopten na een kleine twintig minuten voor Eli’s huis. Bij binnenkomst schonk hij drie, net iets te grote glazen whiskey in. Nea keek haar broer bezorgd aan, ze was zich bewust van Eli’s drankverslaving, maar ze was te moe om te protesteren en de drie dronken in stilte tot de fles leeg was, Eli hun glazen steeds vol schenkend.