#er doorheen zitten

[betoverheks]

Heerlijke kerstdagen vol genietingen en verrassingen. Smeuïge  Kalkoen zo zacht als boter. Tiramisu binnen het dieet van Heks. Een fabuleuze cadeaubox van Kras. En: Er wonen kabouters in het plantsoen..... Allemaal geweldig. Maar het mooiste cadeau is net binnen. Krijsend en wel. Een hongerig cadeautje. Een knorrend en snorrend presentje. Dank Vrouwe Freya. Dank Anneke Tanneke Toverheks

Heerlijke kerstdagen vol genietingen en verrassingen. Smeuïge  Kalkoen zo zacht als boter. Tiramisu binnen het dieet van Heks. Een fabuleuze cadeaubox van Kras. En: Er wonen kabouters in het plantsoen….. Allemaal geweldig. Maar het mooiste cadeau is net binnen. Krijsend en wel. Een hongerig cadeautje. Een knorrend en snorrend presentje. Dank Vrouwe Freya. Dank Anneke Tanneke Toverheks

[stomgetoeter]

.

[jogjadays]

Vorige week was ik ziek. Ik was in het begin wat koortsig, en had later vooral last van m'n keel. Ziek zijn is sowieso niet echt een pretje, maar in de hitte zeker niet. In de airco zitten was ook niet echt een optie, zeker niet met keelpijn.

Ondertussen had Sam het druk met organiseren voor haar projecten. Aanstaande vrijdag 'host' ze een avond bij Cemeti, waarbij een lokale tourguide/historicus komt vertellen over de relatie tussen Java en Cambodja.

Daarnaast is ze bezig om het team op één pagina te krijgen met betrekking tot haar eindshow. Voor deze show moeten verschillende objecten gevonden en/of gemaakt worden, is bepaalde techniek nodig en moet ze vooral ook veel mensen ontmoeten.

De consequentie van dit alles is dat we niet echt boodschappen in huis hadden of naar buiten konden om te eten. We waren dus overgeleverd aan Gojek. En zo reden de bezorgers af en aan voor ontbijt, lunch en/of avondeten.

Het voelde wel wat decadent aan, want in Nederland hadden we met hetzelfde gedrag na één dag waarschijnlijk het maandbudget er doorheen gejaagd. Maar nu waren we iets meer kwijt dan normaal, maar nog steeds niet heel veel. Het grootste probleem is dat je te 'gretig' wordt van alle keuze in de app en zonder reden een extra gerecht besteld dat helemaal niet nodig was, of ineens een mango juice bij je pizza hebt.

Gelukkig ben ik inmiddels weer beter en kunnen we weer terug naar een iets normalere leefstijl. Hoewel we de Gojek er wel in blijven houden, is het fijn om ook weer zelf overal te kunnen gaan en staan.

[pandaklas]

Rupsje rupsje nooit genoeg, rupsje rupsje nooit genoeg. Wat eet jij dat is de vraag?

Op maandag at rupsje nooit genoeg dwars doorheen de APPEL

We deden een waarneming van de appel, hoe ziet een appel er uit? Mag je de schil opeten? Zitten er pitjes in? Mag je de pitjes opeten? Zijn alle appels rood? Hoe smaakt een appel: zuur of zoet?

En voor de oudste panda's koppelden we tellen eraan vast. Rupsje at vandaag door 1 appel.

[hildeshongarije]

Een flitsbezoek aan papa

10 februari 2023

Eind januari ging ik dus even heen- en weer naar België.  Met het vliegtuig.  Ondanks die vervelende hernia, wilde ik toch niet langer wachten.  Luc bleef met de hondjes thuis.  En dat heeft hij geweten ... Xena is bijna de hele tijd blijven piepen en janken .... verlatingsangst als ze mij niet ziet hé.

Luc bracht me naar het treinstation van Szentlörinc.  Ticket in 1ste klasse geboekt en zitplaats gereserveerd ... 13 euro voor een rit van 2u30 tot Budapest.  Treinen rijden stipt op tijd en heel zacht.  Dat was prettig voor mijn rug.  Ik zat in een stiltebox.  In elke box is er een schermpje aar je de vorderingen op kunt volgen: verwachtte aankomsttijd in het volgende station, welke aansluitingen je daar hebt en op welk spoor, temperatuur buiten, de snelheid van de trein, afgewisseld met een kaartje waarop je kunt zien waar ergens op het traject je bevindt.  In Budapest nam ik een taxi tot de luchthaven.  Dat was minder ... amai een echte cowboy was die chauffeur!  Mijn rugske protesteerde luid!  In de luchthaven kon ik meteen doorheen de security, waar ik veel hulp kreeg van lief en attent personeel.  Daarna was het wachten tot we konden boarden.  Gelukkig had ik een wandelstok bij, want de gate was helemaal de andere kant ...  Maar ik had tijd genoeg hé. De vlucht verliep voorspoedig en in Eindhoven werd ik opgewacht door een broer van Magda die me naar het WoonZorgCentrum bracht.

Papa was heel blij en verrast om me te zien.  Ik denk dat hij het toch niet helemaal doorhad.  Hij was ook erg moe.  Met de belofte dat ik ‘morgen’ d hele dag bij hem zou zijn, vertrokken Magda en ik.  Ik had een kamer in een B&B gehuurd, op wandelafstand van het WZC.  

De volgende morgen wandelde ik dus via een wandel- en fietspad heel makkelijk naar het WZC.  Papa was erg blij dat ik er weer was.  Hij had geen beste dag en viel heel vaak in slaap.  Maar tussenin, als hij wakker was, hadden we fijne babbels en intense momenten.  Een heel fijne verrassing ... een van de medewerkers was in een vorig leven professionele cellist.  In het WZC gaat hij geregeld een privé-concertje geven met zijn cello.  Het was prachtig en soms erg emotioneel.  Papa leek geregeld te slapen, maar als hij een stuk herkende glimlachte hij.  ‘s Avonds ben ik samen met Magda een hapje gaan eten.  Dat gaf ons ook de kans om eens goed bij te praten.

De tweede dag was het even flink fout, net toen ik arriveerde.  Papa hallucineerde en was erg gefrustreerd en boos.  Dat was erg confronterend.  Vreselijk wat die ziekte met iemand doet!  Uitgeput viel hij in slaap.  En toen hij weer wakker werd, was hij weer helemaal helder, vrolijk en lief.  Na de middag was de cafetaria open (door vrijwilligers bemand) en dus gingen papa, Magda en ik even iets drinken daar.  Papa zegde dat hij zo blij was dat ik er was, helemaal uit Hongarije.  Dat vind ik geweldig, het deed zoveel deugd dat hij inderdaad besefte dat ik er echt was.  

Jammer genoeg was het de volgende ochtend weer tijd om te vertrekken.  Magda reed me naar het vliegveld in Eindhoven.  Dit keer had ik meer geluk.  Toen het gatenummer op het infobord verscheen, bleek ik net voor die gate te zitten!  Na een turbulente vlucht, kon ik met een taxi naar het treinstation in Budapest. Een lieve en rustige chauffeur die heel goed Engels sprak ... dat was prettig.  Ook de treinrit verliep weer heel vlot.  Tegenover me zat een jongedame met haar zoontje.  Ze sprak me aan in het Nederlands ....  ze was Hongaarse maar woonde al heer haar leven in België.  Het werd een leuke babbel ..., gedeeltelijk in het Nederlands, deels in ‘t Hongaars met de medepassagiers. In Szentlörincs stond Luc me al op te wachten.  

De volgende dagen waren nodig om de ervaringen met papa een plekje te geven.  ik ontving via mssgr een foto van het WZC van papa die zit te smullen van pannenkoeken ... ah ja, dat is een traditie hé ... “er is geen vrouwke zo arm of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm”.  Gelukkig zijn ze in het WZC zo lief om ons via de TV en een laptop te helpen om op woensdagnamiddag te kunnen videobellen!!!!  Zo kunnen wij toch wekelijks even virtueel ‘op bezoek’!!!

[thebiksperience]

De les herpakken part 2

We zitten in een kring in het midden van de studio. Dit deed ik ook voor het eerst (dom), want ze worden heel lui als we in een hoekje tegen een muur gaan zitten. Ik bleef dit doen, omdat ik dacht: “Ach ik doe al zoveel met ze the least I could do is let them chill a bit als we aan het praten zijn”.  Oke jullie hebben dus een plot nodig dus wat fijn dat ik dat als hw opdr heb gegeven. Ik ging de kring rond om naar iedereen zijn plot te luisteren. !! NIEMAND DIE DUS EEN PLOT HEEFT WANT HET WAS TE MOEILIJK. En ohja Prisca snapte de opdracht niet dus die heeft het niet gedaan. !! Ik werd niet boos, maar wel heel heel duidelijk.  “Dit is wat ik bedoel.. Eerst werken jullie niet met mij mee dus probeer ik met jullie mee te werken, maar dat gaat blijkbaar ook niet. Prisca je moet echt kappen met je hw niet doen. *Prisca krijgt weer een nerveus, ik ben cool en mij boeit het niet, maar toch boeit het me wel lachje en zegt sorry* Aan je sorry heb ik niks als je het telkens blijft zeggen en er niks veranderd. En stop met alles een beetje weg lachen, want je vindt het wel erg dat je het niet hebt gedaan en dat komt nu niet zo over. Neem de verantwoordelijkheid en schuif het niet weg door te lachen. Wil ik ook nog even zeggen dat X het hele weekend om hulp heeft gevraagd in de groepsapp en niemand van jullie heeft hem geholpen. Het is dat ik op zondag avond thuis kwam en hem had geholpen anders had hij zijn huiswerk niet kunnen doen.. Niet dat je het hebt gedaan blijkbaar, mijn tijd daarin steken was dus ook voor niks. Wat jullie vragen, eerst een hele voorstelling en daarna de vloer op dat kan ik ook niet. Ik weet niet wie dat wel kan, maar dat is echt heel moeilijk. Dus volgende keer heb iets meer vertrouwen in mij en dat ik wel een beetje weet wat ik aan het doen ben. En Prisca wat ga jij doen als je iets niet snapt? *Ik ga vragen stellen* En de rest vd groep wat doen jullie als iemand hulp nodig heeft? *Dan helpen we en geven we tenminste een reactie* Oke top! Dan ben ik nu klaar met praten en wil ik door naar het volgende namelijk de hw opdracht die ik jullie heb gegeven, heb ik wél gemaakt. Ik vond het heel moeilijk, maar opeens had ik het. Wat ik nu aan jullie laat zien is wat ik van jullie verwacht als ik jullie een hw opdracht geef. Het hoeft er niet precies zo uit te zien, maar tenminste altijd een poging tot i.p.v. lege handen” Ik laat hen nu op mijn computer zien hoe ik de teksten heb geknipt en geplakt tot een verhaal en welke (beweging)scenes en transities ik voor ogen heb. Ik heb de rollen ook al verdeeld voor ze en ik ga er een keer doorheen met hun. 

X: Look this is what we needed before doing anything. This is all we were asking for.  Najaaa toen werd ik een beetje pissig, maar nog wel humoristisch. Dus hij kon het hebben en snapte dat zijn opmerking ook een beetje dom was.  “X if this was what you needed then why didn’t you do it yourself?? This was really difficult and we don’t even know if all of it is going to work. These are the same scenes I tried out with you but y’all didn’t like it. We are going to try this out and some of it will work and some of it won’t. We still have to figure out how things will transition into each other. It’s good that you know that you work best when things are visual, but I couldn’t have made this without seeing the little bits that we tried out on Wednesday.” Toen was het duidelijk. Ik zag eindelijk het kwartje vallen en we gingen aan de slag. Ze stonden open voor nieuwe dingen, hadden een actieve houding en langzamerhand kwamen ze zelf ook met ideeën. Uiteindelijk goed gewerkt en plezier gehad.  YESSSS! Nu nog drie repetities tot de showcase..

[dethijssens]

Maandag 5 september: Andiamo!

Van Rome naar Marseille, naar Port Napoleon…

We worden allerhartelijkst uitgezwaaid door Kailesh! Hij heeft het afgelopen jaar écht een oogje in t zeil gehouden samen met Dr. Alberto.

Het is in alle opzichten een goede overwinteringshaven gebleken voor ons. De eerste stop is de dieselpomp bij Porto Romano, halverwege de Tiber op weg naar de ingang van de rivier. We tanken 100l bij, daar kunnen we voorlopig mee vooruit… Eenmaal op open water de zeilen gehesen.

Altijd even spannend of alle lijnen in één keer goed zullen zitten, en ja! En... of de kapitein het in een keer omhoog krijgt. Daar kan geen sportschool tegenop...

We zijn op weg naar Santa Marinella, 30 mijl noordelijker. We hebben kunnen zeilen, motoren en uiteindelijk weer zeilen, tot bijna 8 knts. De Dutchess en wij kunnen het nog… Bij aankomst blijkt de haven te klein voor ons en dus wordt het buiten ankeren met een beetje deining…!

Dinsdag 6 september - donderdag 8 september

De vrijheid die ankeren je geeft is niet te omschrijven. Niemand om je heen behalve ‘s morgens een paar vissersboten, zwemmen in je nixie, buiten douchen en ontbijten met zicht op ‘t strand en de wijdsheid van ‘t water… Om 10.00 uur anker op en met de wind van achteren en een uitgeboomde fok richting Porto Ercole. Later met de wind die ruimde de Code 0 gehesen en de Dutchess heeft het bepaald naar haar zin, loopt tot 8 knts. Porto Ercole is een vriendelijke, bijzonder rustige vakantieplaats waar onze koninklijke familie vroeger een huis bezat. Alles behalve mondain en we vroegen ons af hoe Prins Bernard zich hier amuseerde… De weersverwachting is onzeker en onvast voor de komende dagen. In de Ligurische zee wordt stormachtig weer verwacht. Nu verder varen levert weinig en het bevalt ons hier. Dus we besluiten te blijven wachten. Twee rustige dagen met wandelingetjes om de berg heen naar het dorp voor wat proviand (die later nog van pas blijkt te komen). Twee jongens van de buurboot komen helpen om een bakstag te bevrijden. Die had zich vastgewerkt om de radardome en de mastlichten.

Vrijdag 9 - Dinsdag 13 september

De weersverwachting is gunstig om te gaan. Wij hebben nog niet besloten hóe we Marseille zullen gaan bereiken. Er zijn twee mogelijkheden. Of de Italiaans/Franse kustlijn volgen met nog heel wat stops. Of oversteken naar Elba en dan een oversteek via noord Corsica naar het Franse vaste land, met twee langere trajecten die vermoedelijk niet in één dag te doen zijn. We besluiten t weerbericht (Windy) heel goed in de gaten te blijven houden en naar Punta Ala, ca. 40 NM naar t noorden te varen. Daarmee kunnen we een beslissing nog even uitstellen. Daar doorheen speelt dat dit onze laatste tocht is en dat maakt de keuzes om allerlei redenen ook weer anders. Het eerste stuk géén wind. Dat is vaker zó. Rond het middaguur trekt de wind aan. Uiteindelijk wind tot 18 knts. De Code O bewijst opnieuw zijn grote verdienste. Een groot zeiloppervlak en heel gemakkelijk in en uit te rollen. Eerst gezeild met de motor erbij, later was dat niet meer nodig. Mooie zeildag! Onze reservering bleek niet geregistreerd maar gelukkig was er toch plek. Matig geholpen bij lastig aanleggen met stevige zijwind. Terwijl wij nog bezig zijn met vastmaken, besluit een Italiaanse charterboot met Polen direct naast ons aan te leggen. Zij verliezen de controle en raken ons aan de zijkant, gelukkig viel de schade achteraf mee. Wat helemaal niet meeviel is dat zij zich later gedroegen alsof er niets gebeurd was. Geen enkel excuus en alleen maar ordinair gekijf. Ontkenning lukte niet écht want het blauw van onze gelcoat zat op hun witte schip… Jammer want zo zou het niet moeten gaan. En of wij t nog gaan claimen bij de verzekering van de chartermaatschappij is erg de vraag.

Op zaterdag 10 september verlaten we deze haven keurig om 9.00 uur, deze keer met een zetje van de marinero op ons verzoek. Op naar Zuid Elba naar de Golfo della Lacona, dat is alvast een beslissing. Mooi voor de wind gezeild, weer met uitgeboomde fok… Allemaal fotogenieke momenten worden ons gegund. De kust is schitterend mooi en het weer ook. Volop genieten dus. Later bakstagwind, tot 15 knts. Fok verwisseld voor Code 0 en later weer terug. Het laatste half uur nog één keer uitgeboomd!!!

Om 13.45 gooien we ons anker uit in de middelste van de drie baaien, naast de Golfo del Campo waar we op de heenweg waren om Ien Fürstner te ontmoeten. Na ons gooien nog een paar schepen om ons heen hun anker uit. Een hele grote baai maar schepen hebben vaak de neiging dichtbij elkaar te kruipen. De wind is nog niet helemaal weg maar de verwachting is dat dat wel gaat gebeuren. Een beetje deining zal wel blijven. Toch blijft het opletten bij ankeren, dat is ook onze eerdere ervaring. Om 16.30 komt er ineens toch nog wat wind over de bergen vanaf de kust onze kant op. De mooie buurjongens met een 50 ft jacht schuiven gevaarlijk dicht onze kant op. Zij begrijpen het spel en besluiten een stukje verderop opnieuw hun anker uit te gooien. Het wordt een rustige nacht met een beetje schommelen en af en toe checken of we nog op dezelfde plaats liggen.

Op zondag 11 september geniet ik van een schitterende stille zonsopkomst. Wat een cadeautje !! Om 9.30 gaat het anker op en we besluiten richting Corsica (Maginaccio) te varen en onderweg te kiezen of we wél of niet zullen doorvaren.

Steven helpt op afstand met informatie over de havens in Antibes en omgeving. Het weerbericht is gunstig dus we besluiten door te varen en Corsica van afstand te bekijken! Een prima nacht en tocht begeleid door een bijna volle maan. Vanaf 4 uur ‘s middags gaat de motor aan, maar na ronding van Cap Corse kunnen we toch nog een paar uur zeilen met een beetje motor erbij.

Mooi avondlicht... vanuit voorluik en aan bakboord! Zicht op Frankrijk...

Als de avond valt, valt ook de wind weg en gaan de zeilen eraf. Zo tjoeken wij met plm. 6 knts richting Franse Riviera. Niets zo veranderlijk als het weer. Het kan hier stevig poeieren maar nu geen aasje wind…

De Franse vlag kan gehesen ... (een beetje te laat...!!!)

Op maandag 12 september komen wij om 13.15 uur aan in de haven van Antibes. Ongelooflijk schouwspel van megajachten en motorboten met verdiepingen…Telefonische en email contacten leverden niks op. Dus maar proberen. Helaas….zonder reservering ben je hier niet welkom. Ook niet bij de buren. Bij de haven lagen wel een paar zeilschepen voor anker, wij hebben ons daar ook bijgevoegd. Palaver en weerbericht bekeken en onze knopen geteld. We gaan in één keer door naar Marseille. Dat vergde even een mentale aanpassing maar die is snel gemaakt! Zwemmen, lunchen, koken, lampje vervangen van het vaarlicht, nog een beetje meer diesel tanken en we verlaten deze Riviera. Om 15.45 gaan we vol goede moed ons laatste traject tegemoet. Na een een paar uur zeilen gaat de motor erbij. Om 21.00 uur de zeilen gestreken en met wind van achteren richting Port Napoleon. Nog steeds bijgelicht door de maan, dat helpt in een donkere nacht. Af en toe een tegenligger. Het blijft opletten, vooral bij de toegangsroute naar de haven van Marseille, maar met behulp van AIS gaat het prima. Ter hoogte van de stad Marseille is het ineens heel druk op het water, wij moeten nog een stukje verder.

Op dinsdag 13 september leggen wij aan in de haven Port Napoleon. Een lange route naar binnen. Het aanleggen was een beetje rommelig met onverwachte ondiepte en weinig ruimte. Gelukkig: behulpzame zeilers kwamen te hulp schieten. Eind goed al goed: keurig vast. Vandaag 14 september waait het de hele dag al plm 30 knts, dus wij zijn heel blij dat we hebben doorgezet.

Nu opruimen en de Dutchess voorbereiden voor vertrek over de weg. Althans ons deel.

Nog een paar foto's gemaakt voor de boeken van de plank gaan en we de kussens gebruiken om in de kastjes te stoppen...

Voor de mast etc, die eraf moet, krijgen we hulp. Van de Wetering uit Loosdrecht zorgt voor het transport.

Wij hebben samen enorm veel avonturen beleefd op en vanuit de Dutchess op veel plaatsen. En ook met anderen.

Wat een rijke ervaring waar wij heel erg blij mee zijn en natuurlijk ook dankbaar dat t zo goed gegaan is.

19.208 mijl verder… daar drinken we op met nog Whisky uit Schotland... !

En deze Scandinavische dolfijn heeft een oogje in het zeil gehouden!!!

[walhella]

180822

Ik zie steeds je tanden. Ik weet niet hoe het komt maar die tanden van je, die voortanden die net iets anders zijn dan de rest van je gebit. Ik denk dat dat het eerste was waarvoor ik viel, die witte kubussen aan de binnenkant van die volle lippen, die grote mooie rode lippen.  Ik keek vandaag iemand in de ogen en ineens waren het de jouwe. Ineens, een seconde lang was je bij me. Je bruine diamanten met die dikke donkere wimpers. Was dat het tweede waar ik voor viel?

Wat was het eerste waardoor ik twijfelde? Mijn angst om te springen, om opnieuw te beginnen. De angst dat ik niet zou kunnen zijn wat je nodig had. De angst dat ik je pijn zou doen. Ik heb zo lang geleefd in angst, in een vlucht, in de alcohol. Ik verloor er alles door, en jij was er om me op te vangen. Tot die fatale klap, en ik uiteindelijk verloor wat me het dierbaarst was. Ik verloor jou.

Mijn psycholoog zegt dat ik mezelf moet vergeven. Dat ik moet stoppen met mezelf te straffen. Dat er manieren zijn om met de schuld en de schaamte om te gaan. Maar ik ben er niet klaar voor, ik wil boeten, ik wil naar je foto’s blijven kijken tot ik als een huilende baby op de grond in elkaar zak omdat ik die ogen en die lippen niet van mijn netvlies krijg. Ik vind niet dat ik iets anders verdien dan dit. Ik kan mezelf niet vergeven wat ik je aandeed. De hele dag dwaalt het door me heen. De storm in je stem, je woede, je drang om me iets aan te doen. Je wanhoop en je pijn. Ik wil ze vastnemen en strelen, ik wil ze wegnemen. Maar ik kan niet ongedaan maken wat ik deed. Ik kan niet terug. Ik zou er verdomme alles voor geven om het om te keren, maar het gaat niet.

Eén troost rest me: dieper dan dit kan ik niet zinken. Na wat ik mezelf dinsdag aandeed, weet ik dat het niet meer erger kan. Er is nog altijd de paniek bij het ontwaken, de eerste twee uren van de dag zitten huilen in de douche, op bed, aan tafel. De hyperventilaties blijven, de drang om van een gebouw te springen blijft, de onophoudelijke pijn doorheen de dag blijft. Maar erger kan niet meer. Als ik hier mee leer omgaan, doorga totdat ik de pijn gewend ben, totdat de paniek als een vriend aanvoelt, dan kan ik weer verder. Ik neem al mijn gevoelens vast en draag ze, draag ze als een ketting aan mijn been, sleur ze de dag door, klets ze op het bed wanneer ik weer uiteen val. Maar ik zal ze dragen. 

Ik sta hier nu alleen, op een kruispunt. Achter me hoor ik mijn vrienden lachen, hoor ik ze zwijgen, hoor ik jou huilen. Achter me blijft alles doorgaan. Het is een ritme in mijn hoofd dat niet stil te krijgen is. Voor me is er enkel mist. Grijs, onbekend. Ik zie er niemand staan. Er is geen licht, geen aanwijzing. Enkel één grote waas. Hier ben ik dan, in mijn handen niks. Het is tijd om af te slaan. Nog één keer denk ik aan je tanden, voel ik je tong over de mijne. Ik neem een grote hap lucht, en ik ga.

[euroadventure]

Pforzheimer hütte - Schweinfürter hütte  (Etappe 4 - Sellrainhutteronde - 7,3 km)

Donderdag 28 juli

De zon schijnt wanneer we wakker worden dus dat belooft een mooie dag! Na ons ontbijt zien we in de verte toch de eerste wolken verschijnen. Het zal toch niet weer een bewolkte dag worden? We zijn juist weer toe aan meer zon 😉.

De route start weer gelijk met een goede steile klim. Net als de voorgaande dagen lijken onze benen zo vroeg nog niet wakker. Ze verzuren soms, maar we gaan gewoon door natuurlijk 💪🏻. Onderweg zien we nog een bergmarmot, een van de velen die hier zitten en we aan hun schelle roep kunnen herkennen.

Eenmaal op de top zijn we de vermoeidheid in de benen natuurlijk vergeten en trekt de lucht weer eens open 😁. Wauw, wat een tof uitzicht over de bergkamen het dal waar we straks doorheen wandelen!

We besluiten hier even te stoppen...nou ja even...we drinken koffie, vervolgens pak ik mijn drone en maken we foto's om daarna weer een bakje thee te drinken 😂.

Terwijl we iedereen uit onze hut zien passeren, nemen wij alle tijd voor een bakkie en om van het uitzicht te genieten.

Uiteindelijk gaan ook wij aan de afdaling beginnen. We komen uit in een mooie vallei waar we maar weer eens neerploffen om nu maar eens te lunchen. Het is dan wel de kortste dag qua kilometers, maar we maken er gewoon weer een heerlijke volle dag van 🙃💪🏻.

We liggen beiden na het eten nog een beetje weg te doezelen in het zonnetje wat inmiddels volop schijnt.

Wanneer we verder lopen zien we in de verte een perfect stukje rivier om in te zwemmen 😀. Gaan we echt het ijskoude water in? Tja, het water lonkt echt naar ons en zijn we overtuigd! We trekken onze bikini aan en liggen een paar minuten later in het water.

Ik vraag Femke foto's te maken, maar vind ze elke keer niet goed wat ertoe leidt dat ik maar liefst drie keer het water in mag. Ach het is koud, maar ik doe het zelf, moet ik maar niet zo pietluttig zijn wat betreft de foto's 😂.

We zijn bijna bij de Schweinfurter hütte wanneer we nog een leuk klein boerderijtje met bar zien. Dat ziet er gezellig uit! We gaan zitten morgen en bestellen een glas limonade en eten lekker kaiserschmarrn 😋.

Eind van de middag zijn we dan toch eindelijk bij de hut 😉. We hebben trouwens geluk dat we hier nog een plekje konden krijgen. Eigenlijk zouden we deze etappe en de etappe morgen combineren omdat we geen slaapplek hadden in deze hut, maar doordat we daardoor onze route hebben moeten aanpassen komen we nu op donderdag hier aan en is er nog wel plek voor ons in de lagerruimte. De lagerruimte bestaat normaal gesproken uit een ruimte met allemaal matrassen naast elkaar. In deze hut zijn er ook stapelbedden in de lagerruimte. Helaas zijn wij daarvoor te laat gearriveerd en mogen wij op twee van de vijf naast elkaar gelegen matrassen liggen. 'S avonds liggen er drie mannen naast ons, waaronder een Mark Tuitert lookalike haha 😉😂.

Onze Duitse vrienden zijn hier ook weer. Samen met Jochen, Eva, Bernd en Annette eten we het uitmuntende drie gangen menu op wat de huttenwaard ons serveert. Nadien komt de Skipboo weer op tafel en kletsen we nog uitgebreid met elkaar over de prachtige dag die we hebben gehad. Morgen de laatste dag, het is veel te gezellig en gaat helaas veel te snel.

[stefselfslagh]

Stien den Hollander: “Ik heb de verovering van België een beetje losgelaten.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 9 juli in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Ze ging voor Nederland naar het Songfestival, bracht deze week een nieuwe single uit en staat straks op het podium van Pukkelpop. S10, bij de burgerlijke stand ook bekend als Stien den Hollander (21), rekent al zingend af met de demonen uit haar verleden. "Ik heb besloten dat mijn leven leuk zal zijn."

Wanneer ik geflankeerd door Stien den Hollander de Instroom Academy binnenloop, kan de ober van dienst zijn ogen niet geloven. "Stien", zegt hij, terwijl zijn wenkbrauwen de hoogte ingaan. Hij kijkt haar aan alsof ze een ex is die hij al jaren niet meer gezien heeft. Dan zegt hij dat hij haar tijdens het Songfestival De Diepte heeft horen zingen. En dat haar lied sindsdien weigert om zijn hoofd te verlaten. "Jouw Diepte is een oorwurm. Maar wel de mooiste oorwurm die ik ooit gehoord heb."

Nadat hij zijn wenkbrauwen opnieuw in de buurt van zijn ogen heeft gedropt, vraagt hij Stien minzaam of hij met haar op de foto mag. Ze staat het lachend, maar een beetje onwennig toe. "Ik had niet verwacht dat ik hier herkend zou worden", verklaart ze wat later haar terughoudendheid. Maar eigenlijk bedoelt ze: kan je ook een intergalactische popster worden zónder met je fans op de foto te moeten, ook al zijn ze lief?

Antwerpen heeft een cadeau voor ons: een goudomrande zomeravond. De zon denkt nog lang niet aan ondergaan, een zomerbries komt regelmatig onze gezichten strelen en de Antwerpse haven baadt in het soort licht waarmee doorgaans enkel Toscaanse bergdorpjes worden overgoten. 

We outen ons allebei als zomerzielen: mensen die zonnecrème de status van parfum toekennen en tijdens een avondlijke autorit hevig ontroerd kunnen worden door een buitenspiegel die de laatste restjes zonlicht weerkaatst. "Tijdens de zomer heb ik de hele tijd zin om in Amsterdam op een terras te zitten en bier te drinken", zegt Stien. Maar vanavond is een tafel in de mooiste refter van Antwerpen ook goed.

Met haar lange blonde haren en haar zwarte baggy kleren verschilt de Stien die voor me zit weinig van de S10 die op het Songfestivalpodium in Turijn haar hart leeg zong. Maar soms, wanneer er onverwacht een gespreksvacuüm ontstaat, zie ik een wat schuchterder Stien, nog op zoek naar de handleiding van haar bekendheid. Wanneer we over haar drukke festivalagenda praten, zegt ze dat ze het liefst 's nachts optreedt. "Als het donker is, zie je het publiek minder goed. Dat vind ik fijn. Als ik de toeschouwers te goed zie, gebeurt het dat ik denk: wat zitten jullie nou toch naar mij te kijken?" (lacht)

Vroeger dacht ze tijdens het zingen soms aan haar boodschappenlijstje. Of vroeg ze zich af of ze het strijkijzer wel uit het stopcontact had gehaald. Maar haar deelname aan het Songfestival heeft haar als artiest doen groeien, zegt ze. "Ik heb in Turijn bijna elke dag zangles gehad: ik sta vocaal sterker dan ooit. En Wende Snijders gaf me een performance training. Aan elke zin van De Diepte moest ik een beeld, een herinnering koppelen. Zo startte er in mijn hoofd een film als mijn liedje begon. En verdwaalde ik niet langer in gedachten als: 'Wie zit er allemaal in de zaal? Past mijn pak wel bij me? Zitten mijn schoenen wel lekker?'"

"Het Songfestival was bij momenten insane. Ik heb me er echt doorheen moeten lachen. Maar ik heb er ook veel van geleerd: wie ik wil zijn als artiest, hoe ik mezelf wil uitdrukken, wat ik moet doen om mijn focus te behouden. Ik heb in Turijn mijn artistieke coming of age beleefd. En toch heb ik helemaal mijn ding kunnen doen. Ik heb geen grammetje van mijn persoonlijkheid hoeven in te leveren." 

Ondanks haar prille leeftijd heeft S10 in Nederland al meer harten veroverd dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. De Diepte werd binnen de 24 uur meer dan één miljoen keer gestreamd. En twee weken geleden bracht ze nog een uitverkochte Paradiso in extase. Om uw kennisachterstand zo vroeg mogelijk in dit stuk weg te werken: een korte, zij het niet-geautoriseerde biografie. Stien den Hollander wordt op 8 november 2000 geboren in Hoorn. Haar vader verdwijnt kort na haar geboorte uit haar leven, ze groeit op in het gezelschap van haar moeder en haar tweelingbroer. Het gros van haar jeugd brengt ze door in Abbekerk, een dorpje in Noord-Holland dat twee bezienswaardigheden claimt: een witgepleisterde Hervormde Kerk en een museum waar Westfriese oudheden tentoongesteld worden. 

Ze begint muziek te maken wanneer ze 14 is. Vier jaar later liggen er al twee ep's van haar in de Spotify-rekken: Antipsychotica (2017) en Lithium (2018), beide genoemd naar de medicijnen die ze moet slikken in de psychiatrische instelling waar ze een tijdlang verblijft. Nog eens twee jaar later kan ze aan haar discografie twee albums toevoegen: Snowsniper (2019) en Vlinders (2020). Voor Snowsniper mag ze een Edison - het Nederlandse equivalent van een MIA - in ontvangst nemen, voor Vlinders werkt ze samen met kleppers als Zwangere Guy en Ronnie Flex. Tussendoor maakt de VPRO de documentaire Storm Om Mij Heen - over haar passage in de geestelijke gezondheidszorg - en noemt de Volkskrant haar 'de meest oorspronkelijke stem van de Nederlandse hiphop'. 

Hiphop? Jawel: vóór De Diepte en Adem Je In, haar recente hits, omschreef de Nederlandse pers haar muziek als 'een mengeling van hiphop en indiepop, met kille, duistere synths en al even donkere teksten.' Woorden die u ook toen al met een kilootje zout mocht nemen: S10 dribbelt al zeven jaar net zo elegant om muziekgenres heen als Neymar Junior om verdedigers. Ga haar muziek dus vooral zelf ontdekken: op 19 augustus speelt ze op Pukkelpop, op 6 oktober in Trix in Antwerpen. Is de annexatie van België een dingetje voor haar? Of maakt ze in deze krijgszuchtige tijden liever geen territoriale aanspraken?

"Ik heb al een tijdje het gevoel dat mijn muziek in België niet echt landt. Ik heb met De Diepte wel in de Belgische hitparade gestaan, maar even goed heb ik in Antwerpen al een show moeten afgelasten omdat er maar dertien kaartjes verkocht waren. Ik heb de verovering van België dus een beetje losgelaten. Belgen houden van alternatieve muziek. Misschien vinden ze mijn vroegere nummers te onvolwassen en mijn huidige te commercieel."

Of misschien houdt de Belg van duidelijkheid en vindt hij het vervelend dat hij je niet in één muzikaal hokje kan huisvesten. "Dat zou jammer zijn, want ik zal me nooit tot één specifiek genre bekeren. Ik wil met alle soorten producers en artiesten kunnen samenwerken. Misschien maak ik ooit een album dat integraal uit piano-nummers bestaat. Of sluit ik me een tijdlang bij een Londense band aan. Er zijn nog zoveel muzikale werelden waarin ik op wandel kan gaan. Ik kijk er naar uit om die allemaal te ontdekken."

Op je veertiende speelde je je liedjes nog op gitaar, maar dat vond je 'te pussy'. Je had geen zin om de zoveelste breekbare singer-songwriter te worden? Je wilde je zieleroerselen vertalen in iets stoerders? "Ja. Ik had alleen maar een gitaar gekocht omdat dat dat ding mij de kortste weg naar het podium leek: als je wil optreden, heb je een gitaar nodig, dacht ik. Maar ik kende slechts een paar akkoorden en dus voegde ik met mijn laptop elektronische beats aan mijn nummers toe. Een pure singer-songwriter ben ik nooit geweest."

Waar gaf je je eerste concert? "In een cafeetje op Terschelling. Ik had allerlei kroegen gebeld en gezegd: ik wil graag bij jullie optreden. Tien kroegbazen hingen op, de elfde zei: kom maar. En dus trok ik met mijn gitaar en mijn laptop naar West-Terschelling. 'Showtje geven, lukt me wel', dacht ik. (lacht) Dat ik op mijn veertiende zo roekeloos was, vind ik nog steeds mooi."

Heb je die onbesuisdheid kunnen bewaren? "Ja. Ik ben voor heel veel dingen bang - naar de supermarkt gaan, de tram nemen, in een restaurant zitten - maar ik sta volkomen onbevreesd op het podium. Ik ben er ten diepste van overtuigd dat mijn muziek de moeite waard is."

Het Parool omschreef je shows als 'oud en sereen, en jong en wild tegelijk'. Dat lijkt me op het eerste gezicht ook een prima omschrijving van Stien den Hollander zélf. "Klopt: ik heb zowel een rustige als een onstuimige kant. Al neig ik de laatste tijd toch iets vaker naar baldadigheid. (lacht) Mijn carrière is best wel groot geworden. De druk en de verantwoordelijkheid die daarmee gepaard gaan, hebben een tegengewicht nodig. Onlangs smokkelde ik mijn vrienden binnen in het Amsterdamse Soho House: ik had tickets versierd voor de set van DJ Kaytranada. Nog diezelfde nacht infiltreerden we de Melkweg om de VIP-plaatsen op het hiphopfeest van een kwistige sjeik te gaan opeisen. (lacht) Ik hou ervan om met mijn vrienden random ergens naartoe te gaan en te zien wat er gebeurt. Hoe ouder ik word, hoe meer ik behoefte heb aan onbeschroomd jong zijn."

We bestellen bij de Palestijnse ober een Italiaanse wijn om ons hoofdgerecht uit Irak gezelschap te houden. De avondzon schijnt in onze ogen. Ik overweeg om binnen mijn zonnebril op te zetten, maar realiseer me op tijd dat alleen popsterren dat mogen. Stien den Hollander zou er wél mee wegkomen. Maar gelukkig is ze niet van het 'zie mij hier eens ondoorgrondelijk zitten wezen'-type.

Op haar achttiende schreef ze zich in aan de Utrechtse Herman Brood Academy, de onderwijsinstelling die zich op het internet als volgt aanprijst: 'Wij bieden een leeromgeving waarin de dynamiek van en processen in de popmuziekwereld al werkelijkheid is. Centraal staat de muziek die in verschillende contexten wordt gemaakt. Om van die muziek daadwerkelijk een product te maken, vervullen de studenten diverse functies, zoals dat in de professionele wereld gebruikelijk is.' Ik vraag Stien of het ondanks die vreselijke woorden toch een beetje leuk was aan de Herman Brood Academy.

(lacht) "Ja hoor. Ik was er omringd door zielsverwanten, zat er vaak in de studio, leerde er contracten opstellen, dat was allemaal heel erg fijn. Alleen: op een gegeven moment had ik het al zo druk met mijn carrière dat ik geen tijd meer had om nog naar school te gaan. Halverwege het tweede jaar overwoog ik om ermee te stoppen. Maar na overleg met de leiding van de school besloot ik om één keer per week te komen lesgeven en op die manier mijn diploma te behalen. 'Songwriting', noemden we mijn vak. Maar om eerlijk te zijn: ik was een beroerd docent. Ik chillde gewoon een beetje met de studenten. 'Laat je lievelingsvideoclip maar eens zien', zei ik. Of ik toonde een filmpje waarin performancekunstenares Marina Abramovic een satanisch ritueel voltrok en zei: 'Kijk, dit is nou vrij zijn.' (lacht) Als ik een nieuw liedje klaar had, liet ik het altijd eerst aan mijn mede-studenten horen. Als zij het vet vonden, wist ik dat het goed was. Ook De Diepte heb ik eerst aan hen laten horen en pas nadien aan de Songfestivalcommissie."

Je jongste album, Vlinders, bracht je twee jaar geleden uit. Voor iemand van 21 is dat een eeuwigheid. "Daarom snak ik ook naar de release van mijn nieuwe album in november: ik ben er echt aan toe om nieuwe nummers te zingen. Bovendien hoor ik op mijn oude albums heel wat dingen die ik vandaag anders zou doen. Al hou ik nog altijd van de onbezonnenheid waarmee ik ze heb gemaakt. Ik liet mijn ideeën niet lang in de weegschaal liggen, ik voerde ze gewoon meteen uit. Ten tijde van Vlinders bedacht ik dat het wel leuk zou zijn als een kunstenaar met behulp van oude Nikes grote vlindervleugels voor me zou maken. Vierduizend euro heb ik voor die vleugels betaald. Vandaag liggen ze onder mijn bed omdat ik niet zou weten waar ik ze anders kwijt moet." (lacht)

Zijn de eerste jaren van een muzikantencarrière de leukste? "Misschien wel. Toen ik mijn eerste liedjes opnam in een studio onder de Dam, had ik niks te verliezen en alles te winnen. Ik had geen verplichtingen, ik kon gewoon lekker muziek maken. Dat kan ik vandaag natuurlijk nog steeds, maar sinds ik succes heb, heb ik toch beduidend meer verantwoordelijkheden. Als ik morgen beslis om voortaan enkel nog rare, alternatieve muziek te maken, mag ik het aan mijn platenlabel gaan uitleggen."

In De Balie in Amsterdam zong je onlangs De Oude Man van Ramses Shaffy. In dat nummer woont de mooie zin: 'Muziek in zijn ziel, gelukkig en verloren.' Je vertelde het publiek in De Balie dat die zin vrij accuraat je huidige gemoedstoestand beschrijft. "Ik voel me heel gelukkig en heel verloren, ja. Enerzijds weet ik donders goed wat ik aan het doen ben, anderzijds heb ik geen idee van wat er nog op me afkomt. Ik sta met beide voeten op de grond, maar tegelijkertijd ben ik aan het zweven. Wat ik overigens niet als een probleem ervaar. 'Gelukkig en verloren zijn' lijkt me een spannender vorm van geluk dan 'gelukkig en verzadigd zijn'."

Waar droom je qua carrière van? Ik las dat een loopbaan zoals die van Anouk je wel wat lijkt: met één liedje doorbreken en vervolgens nog twintig vetbetaalde optredens per jaar geven. "Ik wil nog heel lang optreden en muziek uitbrengen. Maar ik wil ook ontzettend graag een gezin. Ik kijk er nu al naar uit om voor mijn toekomstige kinderen broodjes te smeren en ze met de fiets naar school te brengen. Vandaar de aantrekkelijkheid van het Anouk-model: zij bewijst dat je én een mooie carrière kan hebben én een intens gezinsleven. Precies wat ik zelf ook voor ogen heb. Ik wil op een dag het warme nest creëren dat ik zelf niet gehad heb. En dat mijn ouders en de generaties vóór hen ook niet gehad hebben. Ik wil een patroon doorbreken."

Ze gaat even naar buiten om voor de ingang van het restaurant een sigaret te roken. Boven haar, op de gevel van het Instroom-gebouw, staat in grote letters: 'Soms is het gewoon wachten, Stormkop, tot de wind je vangt.' Het zijn woorden die het verhaal van Stien den Hollander onbedoeld, maar treffend samenvatten: tussen haar veertiende en haar zeventiende leek het leven haar te ontglippen, tot ze besloot om alles wat haar deed wankelen uit haar bestaan te bannen en haar hart beetje bij beetje kon beginnen te revalideren.

Over de psychische problemen waar ze een tijdlang mee kampte, is in Nederland al veel gezegd en nog meer geschreven. De ongemakkelijke samenvatting: ze werd geplaagd door een uitgebreid assortiment van angsten, hoorde stemmen in haar hoofd, viel ten prooi aan psychoses en depressies, ondernam meerdere zelfmoordpogingen en werd een tijdlang opgenomen in een psychiatrische kliniek. Maar Stien den Hollander is veel meer dan haar getroebleerde verleden. En dus praat ze liever over het licht aan het einde van de tunnel dan over de tunnel zelf.

"Het verhaal over mijn vroegere psychische problemen is in de buitenwereld een onderdeel van mijn identiteit geworden. Maar de laatste keer dat het echt slecht met me ging, is inmiddels vier jaar geleden. Ik heb me losgemaakt van mijn verleden. Wat er toen speelde, definieert niet langer wie ik ben. Daarom praat ik er in interviews niet zo graag meer over. Dat doe ik in mijn privéleven namelijk ook niet."

"En toch blijven journalisten mijn woelige adolescentie ter sprake brengen. Dat begrijp ik ook wel, alleen komen ze met hun vragen veel te dichtbij. Een journalist vroeg me ooit zonder omwegen: 'Hoe zit het nu met die stemmen in je hoofd? Wat zeggen ze zoal tegen je?' Ik dacht: ik ken jou helemaal niet, waarom zou ik dat in godsnaam aan jou vertellen?"

"Het is niet zo dat ik nooit meer over vroeger wil praten. Maar het moet wel op een liefdevolle manier gebeuren. En dat is vaak niet het geval. Mensen realiseren zich niet hoe traumatiserend mijn verleden is geweest. En hoe ontwrichtend het nog altijd kan zijn om erover te praten."

"Vorige week ging ik naar het concert van een artiest waar ik heel vaak naar luisterde toen het niet goed met me ging. Ik zag in het publiek veel jongeren die het zichtbaar moeilijk hadden. Dat greep me echt bij de keel. Net zoals de verhalen van fans die hun eigen suïcidale verleden met me delen. Ik ken de dynamiek die ze beschrijven heel goed. Maar het is niet gezond voor me om daar opnieuw in mee te gaan. Het triggert me, het kan me opnieuw de afgrond in drijven. Ik moet maar in een gebouw komen dat qua architectuur lijkt op de kliniek waarin ik ben opgenomen of mijn hart gaat al te keer. Ik moet mezelf een beetje beschermen."

Dat je vandaag gelukkiger bent dan op je zeventiende: heeft de psychiatrie daar op één of andere manier toe bijgedragen? Of heb je jezelf het leven aangeleerd? "Het laatste. De manier waarop de geestelijke gezondsheidszorg in Nederland functioneert, is niet echt bevorderlijk voor de ontwikkeling van een jongvolwassene. Wat mij gered heeft, is mijn beslissing om mijn onveilige thuissituatie, waar ik verder niet teveel over wil uitwijden, resoluut achter mij te laten. Het had heel anders met me kunnen aflopen als ik dat niét had gedaan. Maar ik ben dapper geweest: ik ben op mijn achttiende over het ravijn gesprongen. Met een lege bankrekening en een volle emotionele rugzak. En toch kan ik vandaag in de spiegel kijken en zeggen: 'Moet je kijken, Stien: je hebt een fijn leven en heel veel leuke mensen om je heen.'"

Heb je je moeder ooit verweten dat ze je in een psychiatrische kliniek heeft laten opnemen? "Over mijn moeder praat ik liever niet. Maar om je vraag toch enigszins te beantwoorden: ik word niet verteerd door 'was het allemaal maar niet gebeurd'-gedachten. Ik geloof dat het leven ons in grote mate overkomt. Sommige gebeurtenissen kan je beïnvloeden, de meeste niet. Ik kan me dus wel neerleggen bij het verhaal van mijn adolescentie. Min of meer toch." (lachje)

Jezelf het leven aanleren: hoe deed je dat? Naar verluidt boekte je op je achttiende een reis naar Ibiza om je van je angsten te bevrijden. Kwam je er al reizend achter dat het leven gewoon doorgaat als er iets gênants gebeurt of je de controle verliest. "Als ik voor iets bang ben, zoek ik mijn angsten op en probeer ik ze recht in het gezicht te kijken. In de eerste week na het Songfestival durfde ik niet meer uit te gaan. Toen heb ik mezelf gedwongen om elke dag in mijn eentje ergens een koffie te gaan drinken, tot ik de buitenwereld weer aankon. En met succes: zie mij hier vanavond eens zitten." (glimlacht)

Je noemde je vroegere thuissituatie onveilig. Zonder je tot ongewilde confidenties te willen verleiden: wat heb jij nodig om je wél veilig te voelen? "Ik heb vooral nood aan gezonde relaties. Met mensen die me vertrouwen. Die ervan uitgaan dat ik het goed bedoel. En die me dus niet straffen of pijn doen als ik iets fouts doe. Want dat heb ik vroeger veel te vaak meegemaakt. Het goede nieuws is: ik héb momenteel zo'n gezonde relaties. Mijn vrienden en ik benoemen niet elkaars lelijke, maar elkaars mooie kanten. We kennen en begrijpen elkaar door en door. En als we er samen op uit trekken, vieren we het leven. Er is nooit ruzie, nooit gezeik. Heerlijk is dat."

Toch deelde je op Twitter een sombere tweet van de Nederlandse rapper Jonna Fraser: 'Maakte ik geen muziek, had ik geen therapie. Wie het meest entertaint, heeft vaak het meest verdriet.' "Ik herkende mezelf in die woorden. Ik ben iemand die mensen blij wil maken. Die iedereen aan het lachen wil brengen. Maar mijn drang om te entertainen is toch geworteld in een soort van verdriet: een sluimerende droefenis, die ik overal mee naartoe neem. Al klinkt dat erger dan het is: ik kan mijn verdriet heus wel de baas. Eén van mijn grootste talenten is ervoor zorgen dat het goed met me gaat." "In een interview zei ik onlangs: 'Het leven is in principe kut en af en toe gebeurt er iets leuks.' Maar eigenlijk is dat helemaal niet waar. Natuurlijk is het leven af en toe kut. Maar als je thuis nu en dan een kaarsje aansteekt en regelmatig een goeie fles wijn opentrekt, valt het allemaal nog wel mee. Ik maak me in ieder geval niet langer druk om dingen waarover ik geen controle heb. Ik heb besloten dat mijn leven leuk zal zijn."

Je wil ook het leven van je luisteraars niet bemoeilijken: je waakt erover dat je teksten hen niet op zelfdestructieve gedachten brengen. Dat is mooi, maar je kan als artiest toch niet verantwoordelijk gesteld worden voor hoe mensen op je muziek reageren? "Misschien niet, maar ik wil op een gezonde manier met mijn carrière omgaan. In de muziek van sommige artiesten zit iets verwoestends. Iets giftigs, iets naars. Ik wil niet dat dat in míj́n nummers ook het geval is. Als ik een verdrietig liedje zing, wil ik dat het mooi eindigt. Dat er op het einde weer wat licht binnengloort. Ik wil laten zien dat bijna niks het einde van de wereld is."

Op haar keel, ter hoogte van haar stembanden, is een ankh getatoeëerd: volgens de oude Egyptenaren de sleutel tot liefde en oneindigheid. Op haar kuiten staan geïnkte versies van Medusa en Maria, bien étonnées de se retrouver ensemble. Op haar rechterarm prijkt het mistroostige poppetje dat ook op de Pink Moon-cover van Nick Drake zweeft. En op haar linkerarm staan zes streepjes. Elk streepje staat voor iets waar ze trots op is. En er is ruimte zat voor nog méér streepjes. "Ik neem tattoos wanneer er iets buitengewoons staat te gebeuren. Wanneer er een nieuwe fase in mijn leven aanbreekt. Toevallig dacht ik vandaag nog: het is weer tijd voor een paar nieuwe tattoos. Ik voel aan alles dat ik een bijzondere tijd tegemoet ga."

We drinken koffie, het einde van de avond sluipt op zomerslippers dichterbij. Bij wijze van epiloog bespreken we nog of het wel klopt dat mensen met het ouder worden ook wijzer worden. Senioren trekken zich vaak terug in hun herinneringen, zeg ik. En hoewel het daar met een beetje geluk fijn vertoeven is, is het meestal niet de plek waar je wereldbeeld nog interessante evoluties doormaakt. 

"Dat zou kunnen. Maar wat ik aan het leven van oude mensen niettemin leuk vind, is dat ze hun dagen zo strak indelen. Ze doen elke week op precies dezelfde dag boodschap-pen, kopen elke week precies dezelfde producten en bereiden daar elke week precies dezelfde maaltijden mee. Dat vind ik om één of andere reden erg aantrekkelijk." (lacht)

"Als je in een psychiatrische kliniek verblijft, wordt je leven ook in een mal gegoten: op maandag eet je aardappelen, op dinsdag broccoli, op woensdag vis, alles ligt op voorhand vast. Routine maakt mensen rustig, zeggen psychiaters. En dat klopt ook wel: als je psychisch ziek bent, helpt het dat je over een boel dingen alvast niét hoeft na te denken. Zelfs vandaag probeer ik mijn dagen nog altijd een vaste structuur mee te geven: ik sta elke dag min of meer op hetzelfde uur op en ga grosso modo op hetzelfde uur slapen. Ik voel dat ik daar baat bij heb. Er is niks mis met een minimum aan routine en huiselijkheid."

En dus vertrekt Stien den Hollander na haar laatste slok koffie meteen terug naar haar huis in de Amsterdamse Jordaan. Een dik jaar woont ze er nu: naar haar normen best lang. En toch wil ze er nog een hele tijd blijven. Ze is er thuis. Ze is er gelukkig. Ze is er veilig. Soms is een huis geen verblijfplaats, maar een overwinning.

[beelceem]

Het is warm, zo warm, dat ik even twijfel of ik mijn vestje wel aan zal laten. Ik fiets naar Barth, waar me een grote betonnen muur met een roze driehoek opvalt. Een oorlogsmonument voor slachtoffers uit een massagraf. Barth zelf is een prachtig plaatsje, met een wal eromheen. ‘Een Dammstift’ vertelt een inwoonster. ‘En er wonen vooral oude mensen’. Vandaag rijd ik naar Rügen, het grootste eiland van Duitsland. De weg ernaar toe volgt weer de Ostseeradweg. Maar het is stil onderweg. Geen fietsers. Waar zijn ze gebleven? Of hebben ze het weerbericht beter gelezen? Want inmiddels betrekt het, vallen er een paar spetters. Te weinig om heel nat van te worden, te veel om te negeren. De regenjas gaat aan. Het land is, na een wat heuvelachtiger stukje intussen heel vlak. Er doemt een fietser op, nog een paar, ik word ingehaald door twee mannen die van Travemünde naar Stralsund rijden. Dat staat op een T-shirt op hun rug. Een groepje van vier komt me tegemoet, en dat is het dan wel. Het wordt droog, windstil, de binnenzee is strak als een spiegel. Vogels, die ik eerst niet herken, blijken kraanvogels. Altijd weer fijn, die borden met uitleg. Een bakker is geen velden of wegen te bekennen. Bij een bushokje stop ik, om wat te eten. Een motorzaag verknalt de stilte. Ik hoor een donderslag, maar het is droog. Ik twijfel even, vertrek dan toch. Nog geen tweehonderd meter verder, valt er een druppel, nog een en dan komt in een klap het hemelwater omlaag. Ik trek in grote haast mijn regenjas weer aan en zoek beschutting onder een boom, om daar dan verder druipnat te worden. Hagelstenen komen omlaag, de weg verandert in een rivier. Het houdt zeker een kwartier aan. Doorweekt stap ik op, om te constateren dat er verderop nog droge stukken weg zijn. Op het verkeerde moment op de verkeerde plek, blijkbaar. Het wordt snel weer warm en ik denk al wat op te drogen, als een nieuwe bui nadert. Bij toeval kom ik bij een schuilhut, waar ook twee andere fietsers staan. Na zo’n twintig minuten houdt het regenen op en kan ik door, naar Stralsund. Mooi, ook een Hanzestad. Op het marktplein is een terras. Zekerheidshalve ga ik onder een grote parasol zitten en eet eindelijk eens ‘Matjes’. Haring, die ieder restaurant wel op de kaart heeft staan. Dan begint het weer te regenen. Enorme hoeveelheden water vallen omlaag, en deze keer houdt het aan. Ik overweeg nog naar de kerk aan de overkant te lopen, om daar wat tijd door te brengen, maar de markt oversteken is gewoon niet te doen. Uiteindelijk vlucht ik het restaurant in. De zorgzame ober adviseert me om Sanddornthee te drinken. Beetje zurig, maar inderdaad, het verkwikt wel. Na een uur zwakt de regen eindelijk af. Over mijn nog vochtige kleren trek ik nu mijn hele regenpak aan: broek, jas, sloffen, kapje over de helm, en verlaat Stralsund. Jammer van die stad, maar het is al laat en ik moet door naar Rügen. Via een brug bereik ik het eiland. Een grote tak verspert het pad. In de verte ligt Stralsund er treurig bij. De regen is nu nagenoeg opgehouden. Mijn route gaat eerst over erg slechte verharde paden, dan over onverharde stukken, met plassen waar ik doorheen moet. Een geasfalteerd pad is meer een hobbeldek, wortels van bomen steken er doorheen. Op een plek staat zoveel water, dat fietsen onmogelijk is. Ik probeer erlangs te lopen, maar evengoed reikt het water tot mijn enkels. Het is afzien. Dan, bij Bessin, verandert het wegdek, naar normaal te berijden wegdek. En dat houdt ook ineens op. Wegwerkzaamheden zonder aankondiging. Ik kom er toch. Nog een stukje over een 80 kilometerweg zonder fietspad, een heuvel op, een heuvel af. Het hotel is een soort jaren 60-relikwie, met sportzalen, zwembad, wellness en een welkomstdrankje. Mijn fiets mag overnachten in de sporthal. Wifi hebben ze niet. Het is half tien en ik kan mijn ogen niet meer open houden. Ik fietste 77 kilometer

[creatievegert]

Spëcht @trefpunt, Luisterbezoek: muziek

Ik bezocht een optreden van Spëcht, waarbij ze hun nieuwste album 'Triptyques' voorstelden.

Spëcht is een Belgisch percussietrio, waarbij Robbe Kieckens, Simon Leleux en Celestin Massot doorheen het optreden verschillende instrumenten aanwenden (drums, jambay, xylofoon, marimba, triangel...)

De lichteffecten zijn minimalistisch en statisch, wat een pure en sobere sfeer creëert die past bij de muziek.

De mix van akoestische percussie en elektronische effecten zorgt voor trance-achtige sferen die bijna hypnotiserend werkten. Deze combinatie werkt voor mij. Ik kan erin verdwalen, en mijn verdere contact met de buitenwereld verliezen. De herhaling in het ritme, zorgt ervoor dat ik vanbinnen één lijk te worden met de muziek. De twee versmelten met elkaar, waardoor het na een tijdje lijkt alsof de muziek vanuit mij komt, dat de geluiden die je hoort mij eigen lichaam zijn.

Wanneer één van de twee wegvalt, en er bvb enkel jambay of enkel elektronische experimentele geluiden overblijven, ondervind ik wel wat weerstand. Ik voel 'het' dan niet, waardoor ik mijn aandacht vestig op wat er effectief aan het gebeuren is. Ik vind het afzonderlijk wat saai geloof ik. Mensen die rondom mij enthousiast mee aan het knikken zijn, komen wat raar over op dat moment. Alsof ze in een trip zitten, en ik de enige ben die niks genomen heeft.

Wat er zeker uitspringt is het technische vernuft, en de ritmische precisie van het trio. Het is duidelijk dat ze meesters zijn in hun vak. Daarnaast trachten ze een haast spirituele connectie over te brengen op het publiek. Bij velen leek dit steeds te lukken. Ik kon er maar af en toe van proeven. Wanneer het te experimenteel wordt, en zijn flow verliest, dan zit ik er ook niet meer in.

[kiriakisblog]

Recensie opdracht

Eerste recensie :

In Half leven, een generatieroman, neemt Aya ons mee naar het Marokko van de jaren vijftig, waar de stille Fatna misschien niet de luidste woorden heeft, maar wel de gave om je met kruiden en ingrediënten te betoveren zodat je voelt, proeft en ruikt hoe haar leven verkruimelt tot brokjes geluk, die je ontglippen als je niet oppast. Het leven van Fatna is het lijvigste verhaal, waaraan de brieven van haar dochter aan een achtergelaten geliefde in Marokko en de schitterende essays van haar kleindochter aan vastgebreid worden. Kleindochter Shams (alter ego van Aya?) goochelt met woorden en doet dat meesterlijk met zinnen als: "Ze zegt dat mijn oma de helft van haar leven heeft geleefd en een heel leven van haar. Anderhalf. Ze gunt me een heel leven, zegt ze dan, doe er mee wat je wil, verpest het op je eigen creatieve, schattige manier." Dit boek wil je niet wegleggen, maar gulzig lezen. Probeer je ondanks de smakelijke woorden toch te beheersen, en lees ingetogen, en verlekker je aan de kleurrijke beelden en zuurzoete verhalen. En onthoud de naam van deze beloftevolle jonge schrijfster, Aya Sabi, want zij gaat nog potten breken met haar literair lekkers!

Tweede recensie :

Half leven van Aya Sabi. Het verhaal gaat over drie generaties Marokkaanse vrouwen. Grootmoeder Fatna, de naamloze dochter en kleindochter Shams. Het verhaal van Fatna is in een mooie stijl verteld met soms zelfs poëtische zinnen. De naamloze dochter schrijft in een briefstijl en kleindochter Shams schrijft essays. Door de verschillende schrijfstijlen zou je denken dat het wat rommelig wordt, maar niets is minder waar. Alles wordt één geheel. In alledrie de verhalen gaat het over moeder worden (wel of niet) en de gevolgen daarvan, maar bovenal ook de keuzes die je maakt. Ik vond het boeiend, indringend en origineel.

Half leven" van Aya Sabi.

mijn recensie :

Het verhaal neemt ons mee op een reis door de levens van drie Marokkaanse vrouwen: oma Fatna, haar dochter en kleindochter Shams. Oma Fatna is een speciaal karakter . Hoewel ze niet de luidste stem heeft, weet ze je aandacht trekken met haar verhalen en haar talent voor koken. Het boek speelt zich af in het Marokko tijdens de jaren vijftig. Je voelt doorheen het verhaal hoe moeilijk ze het heeft en hoe haar leven uit elkaar valt. Haar dochter schrijft brieven aan haar oude liefde in Marokko, en dan nog de  kleindochter Shams die essays schrijft. Ze hebben allemaal een verschillend stijl van schrijven maar het mixt zich allemaal goed samen. Je ziet hoe verschillende generaties in elkaar zitten en hoe ze omgaan om een vrouw of moeder te zijn. Hoe keuzes je leven kunnen beïnvloeden. Ik vond dit boek ook super interessant hoe we de verhaal en verschillen zien tussen verschillende generaties. Ook is de schrijfstijl bijzonder maar helemaal niet slecht. Ik vond het zelf aangenaam om te lezen. Je kan je in de personages inleven en begrijpen. Ik raad die sterk aan.

[mrdepoortersleeservaringen]

Boekopdracht 3 - Godverdomse Dagen op een Godverdomse Bol - (Kijkdoos)

Beste lezers,

Voor deze laatste boekopdracht heb ik de opdracht gekregen om ene kijkdoos te maken dat het thema van mijn boek voorstelt. Ik heb zelf nog nooit een kijkdoos gemaakt dus dit was een uitdaging voor mij, maar toch ik het gelukt! In deze blog zal ik een aantal foto's van mijn kijkdoos posten en ga ik daarbij vertellen waarom ik sommige elementen in de doos heb geplaatst.

De Vis. Het eerste dat we zien als we door het gaatje kijken, is een vis. Het boek van Dimitri Verhulst gaat simpelweg over de evolutie van de mensheid doorheen de jaren. Het boek begint daarmee dan ook met het feit dat we als vissen uit de wateren zijn gekropen en op het land zijn gaan leven.

2. De holbewoner. Het tweede dat we gaan zien is een holbewoner van PlayMobil (oud speelgoed dat ik nog heb gevonden). Deze heb ik geprobeerd te omsingelen door stenen aangezien de holbewoners in grotten leefden.

3. De ridders. Het volgende dat we zien zijn twee ridders die met elkaar vechten. Deze mannetjes heb ik in de doos gezet aangezien er nogal veel wordt gesproken over het feit dat de mensheid vaak oorlog heeft gevoerd in het verleden. De oorlogen die expliciet genoemd worden in het boek zijn de godsdienstenoorlogen en de tweede wereldoorlog (voor de uitvinding van de atoombom). Ook wordt er tussen deze twee oorlogen gesproken over gladiatorengevechten die als een vorm van entertainment dienden, daarom heb ik ook ridders gekozen (ik had ook geen militaire PlayMobil mannetjes)

4. De boer. Nadien zien we een boer op zijn stoeltje zitten. Ik heb een boer toegevoegd aan de kijkdoos aangezien er wordt vermeldt dat de mens niet meer elke dag wilt jagen en graan begint te groeien. (omdat het een boer is heb ik er ook twee schaapjes aan toegevoegd)

5. De moderne mens. Ten slotte zien we een meer moderne mens waar we ons misschien zelf in kunnen herkennen. Hiervoor heb ik een koelbox, fiets, koptelefoon en een volledige zwemoutfit gekozen, aangezien ze die toch niet hadden in het verleden. Ook is er een astronaut te zien die in de ruimte zweeft. Hiermee wil ook nog eens laten zien welke vooruitgang we hebben geboekt als mensheid. (hint; er hangt nog een tijgertje in de ruimte. Dit heb ik gedaan aangezien dit boek op humoristische en sarcastische wijze wordt verteld. Dus ik dacht; 'waarom geen klein mopje?'. (moderne mens bevindt zich links aan de achterkant)

Dit was het dan voor de boekopdracht van dit schooljaar. Ik heb er enorm van genoten en kijk er naar uit om jullie volgend jaar weer te zien.

Tot volgend schooljaar!

[regioonlineofficial]

Op zondag 31 maart organiseert Staatsbosbeheer een vroege vogelwandeling vanuit het Buitencentrum in Appelscha. De excursie start om 7.00 uur en is dus geschikt voor mensen die vroeg hun nest uit kunnen komen. Want de klok verzetten naar zomertijd, wat wij doen in de voorafgaande nacht, dat doen de vogels niet. Zij beginnen te zingen zodra het eerste licht zich aandient en dat is zelfs al voor zonsopkomst. Ochtendconcert Langzaam nog iets beter wakker worden, terwijl je rustig van het Buitencentrum naar het Aekingerzand wandelt. Onderweg toegezongen, of aangemoedigd, om te ontdekken welke vogels er te horen zijn. Omdat het gebied waar je doorheen wandelt heel gevarieerd is, is er kans op heel veel verschillende vogelsoorten. Van de bebouwing rondom het bezoekerscentrum, door het bos naar de open zandvlakte van de Kale Duinen. De natuurgidsen van Staatsbosbeheer zijn geoefende vogelaars, die de vogelsoorten moeiteloos kunnen herkennen aan hun zang of contactroep. Zij delen deze kennis graag met de deelnemers aan deze excursie. Omdat er nog weinig bladeren aan de bomen zitten, is het in deze tijd van het jaar ook makkelijker om te zien wie er zingt. Territorium van Vogels De vogels zingen natuurlijk niet om mensen een echt lentegevoel te geven, al is dat een mooie bijkomstigheid. Het is voor hen pure noodzaak, want hun manier om te laten weten dat ze daar hun territorium (willen) hebben. Op zoek naar het mooiste plekje en het geschiktste vrouwtje. Is het eenmaal gelukt die te veroveren, dan is het tijd om een nestje te bouwen en te zorgen voor nageslacht. Nadat die is uitgevlogen, begint het riedeltje weer opnieuw. Want er kunnen in het broedseizoen meerder legsels worden uitgebroed. Informatie in het kort: Datum: zondag 31 maart 2024 Tijd: 7.00 – 9.00 uur Start: Buitencentrum Drents-Friese Wold, Terwisscha 6a, 8426 SJ Appelscha. kosten: € 9,50 kind t/m 12 j. € 6,00 Vooraf aanmelden; https://www.staatsbosbeheer.nl/vogelsdrentsfriesewold Voor meer informatie en overige activiteiten kun je kijken op www.staatsbosbeheer.nl/DrentsFrieseWold

[autophobiajournal]

De zitting van het stoeltje piept gevaarlijk onder me als ik ga zitten. Even vrees ik dat ik er doorheen ga zakken, maar gelukkig doet het wat het zou moeten doen en ik waag me daarna tegen de oncomfortabele rugleuning. Mijn blik is verwijtend als ik haar zie grijnzen. Ze heeft het zichzelf gemakkelijk gemaakt op de grond tegen de glanzende velg van haar BMW, die ze – nu ik erover nadenk – al zo lang heeft als mijn herinneringen teruggaan. “Kijk niet zo zuur,” werpt ze me toe. “Natuurlijk voelt het ongemakkelijk. Je hebt zo’n beetje je Rolls Royce nu ingeruild voor een klapstoeltje van de Action.” Ik wiebel nog wat heen en weer in mijn zoektocht naar een gemakkelijke houding. De gekiezelde ondergrond lijkt haarzelf niet te deren. “Hoe doe je dat?” Het lukt met niet de geërgerde klank uit mijn verbazing weg te laten. “Wat?” “Je zit daar zo… zo relaxed! Je lijkt je nooit ergens zorgen over te maken. Toch heb ik je nog nooit op navigatie zien rijden of duidelijk de stroom met de anderen zien volgen.” Ze staart me aan alsof ik rare shit uitkraam en haalt dan onverschillig haar schouders op. “Ik ben altijd een solo rijder geweest.” Ze klopt tevreden op de auto. “Deze is onverwoestbaar, dus het maakt niet zoveel uit waar ik afsla. Het komt altijd wel goed. Meer heb ik niet nodig, toch?”