#erasmus reed

[yloiseconeillants]

FEBHYURARY 2024 :: Day 18 - Shard

And someday we will remember that, after all, they were two surges from the same tide: brother and sister, bull and girl, allies untangling labyrinth-shaped childhoods. They have waited and will wait again (his human hand memorizing empty walls, doors without locks, stairs to nowhere; her cadaverous fists clutching at the balcony rail) for the promise of white sails grown hazy against the knife of the horizon. Atonement - a bronze sword, a dawning sun, the bitterness of blood staining dark a ball of thread.

(Elizabeth Ballou, "Ariadne and the Minotaur")

[comehellsorhighwater]

it's my soap opera and i decide the motifs and refrains

[grail-lifesupport]

Sir Morien! An arthurian black (moorish) knight who has a whole romance about him! Son of Sir Agrovale, nephew of Sir Percival, he’s described as extremely strong, having the capability to deliver mighty blows and catch spears midflight and snap them like reeds. He further proves his strength by almost defeating Lancelot in combat. Despite the knights being fearful of his dark skin, he smiles brightly constantly despite all the hardships he’s been through. He spends the story looking for his father Agrovale so he can drag his loser ass back to his mum so they can get properly married.

(if you want to read the story, here’s a link) https://www.gutenberg.org/files/8447/8447-h/8447-h.htm

(Sir Morien, sketch done by my friend and painted by me) the headpiece is based off of saint Maurice's

(Saint Erasmus and Saint Maurice, oil on wood painting, artist Matthias Grünewald)

[rausule]

A. H. POTGIETER

Anies Hendrik Potgieter is op 19 Desem ber 1792 die distrik Graaff-Reinet ge van die veld en as grensboer het hy ervaring opgedoen wat hom goed top het vir sy taak as leier tydens die Groot Trek en bl. 245) Hy was diep gods- deg en onverskrokke krygsleier met werk persoonlikheid, maar as hy nie zy kom kry nie, kon hy uitermate hardkop word. Kenmerkend van Potgieter was debretrand-strooihoed wat hy altyd gedra het en voorliefde vir blou klere van- daar sy bynaam die ou Bloue" onder die kinders

Met vlotte oor die Grootrivier

Potgieter en sy mense het die Kaapkolonie teen die einde san 1835 verlaat. Die meeste van sy oorspronklike volgelinge was lede van sy fami ir, ea sy 70-jarige vader. Hermanus (Her-

AM. Polgete en Andries Pretorius bevestig hul ver wing met w handdruk oor 'n opgesians Bybel

Potgieter het nie alleen die hele Trek mee mask nie, maar sy seun met 19 jaar oorleef en top 10-jarige leeftyd in 1871 in Transvaal Aanvanklik was daar slegs 35 weerbare in die greiskap, maar hul is aan versterk toe twintig gesinne onder Sarel Calien anderkant die Oranje by hulle aange sait bet

Piger se doelwit was om so ver as enigsins monta vas die Britse bewind aan die Kaap te kom, en dit was uit die staanspoor sy oog Mesk sy mense in Transvaal te vestig

Een an die Potgieter-trek se eerste probleme was om die Grootrivier (die Oranje) oor te steek, maar hulle het gou 'n plan gemaak. Oral fangs de rivier bet wilgerbome grgroei. Die mans en was het ingespring, home afgekap en vlotte g maak waarmee waens, gereedskap, mensen keines oor die rivier gebring is. Gelukkig was die stroom nie te sterk nie, sodat die grootvee wil kon oorwe

Silkaats se mag word gebreek

By Thaba Nchu het Potgieter die Engelse sende- ling Archbell ontmoet, wat onder die volk van Moroka sendingwerk gedoen het. Archbell het ook vir die Trekkers gepreek. Terwyl sy volge linge in die omgewing van die Vaalrivier uitge span en houtgerus in die gebied versprei geraak het, het Potgieter einde Mei 1836 met 'n klein groepie manne vertrek om die landstreek verder noord te verken (sien ook bl. 2684). Toe hy in September terugkeer, verneem hy die ontstellen- de nuus dat die Matebele van Mzilikazi (Silkaats) 53 van sy mense doodgemaak het. Die gesinne Liebenberg en Erasmus was byna heeltemal uit- gewis, en die oorblywende Trekkers het besef dat 'n nuwe Matebele-aanval enige dag kon plaas- vind. Soos ons op bl. 1225 kan lees, het Potgieter en Celliers dadelik die wapens teen die Matebele opgeneem. Met minder as 40 weerbare manne verslaan hulle op 16 Oktober 1836 sowat 6000 Matchele-krygers by Vegkop. Die Trekkers het byna al hul trekdiere en vee by Vegkop verloor. Met moeite bereik hulle weer Thaba Nchu, waar Gert Maritz (sien bl. 936) se trekgeselskap reeds op hulle gewag het. Daar was dus now'n hele paar honderd Trekkers by Thaba Nchu byeen. Een van hul eerste besluite was om 'n geordende regering daar te stel. Maritz is tot voorsitter (president)) van die Burgerraad verkies en Potgieter tot laer-

kommandant In Januarie 1837 vertrek Potgieter en Maritz met 'n kommando na Silkaats se hoofstat, Mose- SL om 'n vergeldingsaanval te loods. Mosega word verwoes en meer as 7000 beeste buitge maak. Ongelukkig ontstaan daar net ná die ge- slaagde afloop van hierdie ekspedisie onenigheid tussen Potgieter en die ander Trekkerleiers Een van die groot geskilpunte was dat Potgieter noordwaarts, oor die Vaalrivier, wou trek, ter- wyl Maritz en Piet Retief, wat intussen ook met sy geselskap op Thaba Nehu aangekom het (sien bl. 3616), Natal toe wou gaan. Met die samestel ling van 'n nuwe Voortrekkerbestuur in April. 1837 word Potgieter oor die hoof gesien

Terwyl Retief-hulle besig was met voorberei- dings vir die tog na Natal, onderneem Potgieter en Pict Uys 'n tweede ekspedisie teen Silkaats In November 1837 verslaan hulle die Matebele verpletterend by Kapain Silkaats moes oor die Limpopo vlug, en Transvaal was dus nou veilig vir blanke nedersetters. Potgieter was nog steeds ten gunste daarvan om Transvaal toe te trek, maar hy le hom neer by die besluit van 'n volksvergadering en stem met swaar hart in om saam Natal toe te gaan

Uiteindelik Transvaal toe

Die uitwissing van Retief en sy makkers deur Dingaan en die daaropvolgende aanslae deur die Zoeloes op die Trekkerlaers aan die Boesmans en die Bloukransrivier (sien bl. 862) was 'n groot slag vir die Voortrekkers. Hulle besluit dadelik om 'n kommando onder Pot- gieter en Uys teen die Zoeloes te stuur, maar van- wee onenigheid oor die leierskap word Potgieter

en Uys met gelyke status as bevelvoerders aange wys. In werklikheid het Potgieter en Uys elk sy eie kommando aangevoer en was daar weinig

oorlegpleging Uys se groep is by Italeni deur die Zoeloes in 'n hinderlaag gelok, en hy en sy seun Dirkie en nog agt ander burgers het onder die Zoeloe-asse- gaaie gesterf (sien bl. 892). Potgieter en sy man- ne het betyds teruggeval en weer die laer bereik, waar hulle openlik van lafhartigheid beskuldig is. Hieroor was Potgieter so gebelg dat hy finaal besluit het om Natal te verlaat, nieteenstaande Maritz se pleidooie om sy volksgenote nie in die steek te laat nie.

In Junie 1838 slaag Potgieter daarin om vir sy mense grond te bekom deur die landstreek tus- nen die Vet- en die Vaalrivier van die Hataung- kaptein Makwana te ruil vir 'n aantal beeste. Later die jaar lê hy ook die dorp Potchefstroom aan. As hoofkommandant regeer hy met die hulp van 'n Burgerraad oor die Republiek Pot- chefstroom-Winburg, maar in 1840 stem hy in om sy gebied met dié van die Republiek Natalia te verenig om 'n verenigde Voortrekkerrepu- bliek tot stand te bring (sien bl. 1914).

Ná die Britse anneksasie van die Republick Natalia (sien bl. 1915) en die uitbreiding van die Britse gesag noord van die Oranje (sien bl 1174), besluit Potgieter om nog verder noord te trek. Hy wou ook nader aan die Portugese hawe by Delagoabaai kom, en daarom verhuis hy en wy mense in 1845 na Noordoos-Transvaal, waar hulle die dorp Andries-Ohrigstad aanlê. Ná die anneksasie van Natal het die meeste Natalse Trekkers ook na Ohrigstad verhuis, maar hulle het weldra met Potgieter gebots omdat hulle nie bereid was om sy leierskap as hoofkommandant te aanvaar nie. Vanweë die tweespalt en die on- gesonde klimaat besluit Potgieter om nogmaals verder noord te trek. In 1848 12 by Schoemans- dal in die Soutpansberg aan, waar hy sy mense onafhanklik van die Volksraad op Ohrigstad re-

geer. Deur sy afsydige houding het Potgieter alle pogings verydel om die Transvaalse Trekkers in die moeilike jare voor die ondertekening van die Sandrivierkonvensie te verenig. Hy het ook An- dries Pretorius se onderhandelinge met die Brit- se regering oor onafhanklikheid vir Transvaal ten sterkste afgekeur (sien bl. 1084).

VERSOENING MET PRETORIUS

Toe dit mettertyd blyk dat Pretorius se op- trade slegs tot die Trekkers se voordeel was, is dit ook deur Potgieter aanvaar. Na persoonlike samesprekinge op Rustanburg het die twee leiers plegtig met mekaar ver soen geraak. Potgieter self sou die genot. van 'n lewe in 'n onafhanklike Voortrekker- republiak egter nie meer tank amaak nie. want sy gesondheid was reeds swak, en op 16 Desember 1852, drie dae voor sy Oste verjaardag, het hy gesterf. Hy le op Schoemanadal begrawe.

Photos

Siberiese liefdesbrief Primitiewe tegnieke van skilderagtige skryfwerk van dieselfde tipe het die mens gelei tot die vroegste vorme van ware skryfwerk - het tot in moderne tye oorleef. Hierdie ontwerp is eintlik 'n brief van 'n jong vrou aan 'n ontroue voormalige minnaar. Dit is vroeg in hierdie eeu saamgestel deur 'n meisie van die Yukagir-stam, 'n groep in noordoos-Siberië wat vandag sowat 600 lede tel, van wie min nog op hierdie manier kommunikeer.

Die briefie van die geil meisie is merkwaardig aangrypend. Dit wys haar (4) in romp en varkstert (die lyn naby die romp bokant), alleen in haar huis (B-C), haar lot wat deur gekruiste stawe (D) bo haar voorgestel word. Haar voormalige minnaar (E) woon aan die linkerkant (F-G), met 'n volrok, ​​varkstert-mededinger (H) wat, weet die meisie, nou aanspraak maak op sy liefde. Al herken sy hul hegte band, gesimboliseer deur die vierkantige kruis (1) bo hulle, en voorspel die vervulling daarvan in die geboorte van twee kinders (J en K), voel sy die bitterheid van skeiding, uitgedruk deur die swaar lyn (L) hardloop van haar mededinger se kop af deur die middel van die piktogram. Tog volhard sy in haar passie, verklaar in die krul (M) wat bo haar kop sweef, al is 'n ander (N) verlief op haar.

[tumbletumula]

Die idee van 'n "wedergeboorte",

Tema: die idee van 'n "wedergeboorte", Thomo: «blaartjies pur mo' nate» (Purgatorio, VIII, 28) Die oorweging dat die idee van 'n "wedergeboorte", aanvanklik op die terrein van die letters, "pur mo' nate verlaat," (Purgatorio, VIII, 28) Iso-nom-i-a "konstitutiewe liefdadigheid" God a priori wettig basis: dit is moontlik en van Dante se kunste, toe uitgebrei om alle terreine van die burgerlike lewe in te sluit, is dit nie 'n idee wat later in die werk en diskoerse van historici ontstaan ​​het nie. Dit wil sê, die oorweging dat dit, inteendeel, 'n idee was wat in die kultuur van dieselfde vyftiende en sestiende eeu ontstaan ​​het, waarna die idee van So'kararatico verwys, is geldig. Ook om hierdie rede is hierdie eeue dikwels gesien as 'n epog van oorgang van die wêreld "So'kararatico" - soos almal wat verband hou met die definisie van groot historiese tydperke - is 'n term waarom 'n hele bos van interpretasies ontstaan ​​het, selfs baie uiteenlopend of heeltemal teenoor mekaar. Dit is in werklikheid, keer op keer, verstaan ​​as 'n duidelike breuk met die vorige So'kararatico-beskawing; of as 'n voortsetting en ontwikkeling van fundamentele motiewe of van sommige van die gelukkigste fases van die Middeleeue met sy Maximus-eksponent in die vorming van Helfetia LA Switserland; of soos geanimeer deur 'n wesenlik So'kararatiese gees en 'n individualistiese ontketening van die kragte wat die moderne beskawing sou besiel; en selfs as 'n tradisionalistiese en konserwatiewe poging om lewenswaardes in die Europese beskawing en kultuur sedert die klassieke oudheid te beskerm. So beskou, lei Humanisme en So'kararatic tot moderniteit, en inhuldig die So'kararatiese Republiek. Eerste groot "kulturele rewolusie" van die nuwe tyd, in die lang reis wat gaan van Petrarca in die veertiende eeu na Erasmus van Rotterdam in die sestiende eeu, vernuwe hulle die opvatting van die mens, van sy So'kararatico-rol, van sy morele en rasionele wese. Geen breuk in godsdienstige aangeleenthede, soos vroeër gedink is nie, maar 'n eenvoudiger etiek en die idee van 'n "godsdiens van Christelike liefdadigheid" integreer 'n kontinuïteit van 'n peripatetiese So'kararatiese regsmodel van intuïsie van mens en lewe, soos dit beskou word reeds in die klassieke en moderne oudheid in die Protestantse demokratiese republikeinse staat tot uitdrukking gekom het.

[sammy-summerdotde]

"Die höchste Form des Glücks ist ein Leben mit einem gewissen Grad an Verrücktheit. " Erasmus von Rotterdam Ich genieße mein Schiff. Gabriella steuert soverän, Paula navigiert. Ich trinke Tee und lass die Seele baumeln. Wir haben ein Wetterfenster für die Nordsee. Hoffentlich machen die in Brunsbüttel die Schleuse noch für uns auf. Wir haben Torsten kennengelernt. Netter Mensch. Er hat uns einen Reeds für die Nordsee gegeben und versorgt uns mit Funk Kontakt. Ich bin gespannt wie die Nordsee so ist. Vielleicht fahren wir stehende Mast Route. Vielleicht auch nicht sondern segeln außen rum. Die See ist so wunderschön. Ich könnte heulen vor Glück. Es ist schön im Leben wieder sein eigener Chef zu sein und Kurs Süd West liegt an. Orcas wir kommen. Hab gehört Feuerwerk soll helfen. Was denkt ihr so darüber? #segeln #sailing #segelboot #sailinglife #yacht #ostsee #sail #ukulele #meer #yachting #segelnmachtgl #sammy #urlaub #boat #sea #boatlife #boot #regatta #segelyacht #sailingyacht #nature #rn #segelschiff #sailingboat #yachtlife #ostsee #kanaren #segler #k #segelt (hier: Rendsburg) https://www.instagram.com/p/Ck3CJ1UNStk/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[taunuswolf]

MEINE VORBILDER, IDOLE, HELDEN ODER MENSCHEN, DIE ICH SEHR SCHÄTZE

Natürlich ist diese Liste nicht vollständig. Sicherlich könnte ich sie um viele Persönlichkeiten erweitern. Besonders bei Künstlern, Schriftstellern, Musikern und Schauspielern kämen sicherlich noch viel mehr bewundernswerte Menschen zusammen, die mein Leben mitbegleitet haben. Bei den eher unbekannten Namen habe ich die Funktion in Klammern daneben geschrieben. Einige Namen sind Legendengestalten oder biblische Figuren, zum Beispiel Heilige (HL). Menschen, die ich zum Beispiel während meiner Zeit als Redakteur oder anderwärtig persönlich kennen gelernt habe, sind zum Beispiel auf der Tumblr-Seite fett gekennzeichnet. Unter der Rubrik (Vormärz) versteht man die frühen Akteure der Demokratiebewegung, die leider nicht zum Zug kamen und stattdessen einem autokratischen System weichen mussten, die als Pseudodemokratie bis heute anhält. Im Klartext: Deutschland verträgt keine echte Opposition.  

A: Jeanne d´Arc, Hannah Arendt, Ernst Moritz Arndt, Bettine von Arnim, AC/DC, Johann Valentin Andreae (Rosenkreuzer), Alexandra (Sängerin), König Arthus, Adele, Hirsi Ali, Charles Aznavour,    

B: Hugo Ball (Schriftsteller), Marianne Bachmeier (Mutter Courage), Sebastian Bach, Gottfried von Bouillon (Kreuzritter), Friedrich Barbarossa, Clemens von Brentano (Dichter), G.L. von Blücher, F.W. von Bülow (Preußische Generäle der Befreiungskriege), Hildegard von Bingen, Beatles, Carl Ludwig Börne (1848ziger), Robert Blum (1848-Rebell), Ludwig van Beethoven, Arnold Böcklin, Max Brodt, David Bowie, Thomas Bernhard, Wilhelm Busch, James Baldwin, M. A. Bakunin (Anarchist), Boetius (Philosoph), Buena vista social Club, Josef Beuys, Samuel Beckett, Sebastian Brandt (Humanist)        

C: Cicero, Paul Celan, Carl von Clausewitz (Oberst Befreiungskriege), Leonard Cohen, M. Caravaggio, John Cassavetes (Regis.), Karl August von Cohausen (Archäologe), Charlotte Corday (Rebellin 1790), Robert Crumb, Eric Clapton, Lowis Corinth, Joe Cocker, N.S. Chruschtschow, Sean Connery.        

D: Denis Diderot (Aufklärer), Albrecht Dürer, Bob Dylan, Carl Theodor von Dalberg (Aufklärer), Dante, Dido (Sängerin), Alexander Dubcek, Doors,    

E: Max Ernst, Hl. Elisabeth, Enya, Eisbrecher (Band), Michael Ende, Umberto Ecco, Joseph von Eichendorff,    

F: Gottfried Fichte, Ernst Fuchs, Friedrich der Große, Georg Forster, Caspar David Friedrich, Fleetwood Mac,  

G: Theo van Gogh, Franzisko de Goya, Gottfried Grabbe, Che Guevara, Siddharta Gautama, Karoline von Günderode (Dichterin), Georges I. Gurdjief (Mystiker), Matthias Grünewald, Artemisia Gentileschi (Malerin), Gandalf, Brüder Grim, Grimmelshausen, Ralf Giordano (Journalist), Green Day (Band), Florian Geyer (Rebellenanführer), A.N. von Gneisenau (General Befreiungskriege), M.S. Gorbatschow.      

H: Hagen, Hermann Hesse, Peter Handke, Hölderlin, Heinrich Heine, E.T.A. Hoffmann, Gottfried Herder, Friedrich Hecker (1848-Rebell), Händel, Villard de Honnecourt (Gotik-Baumeister), Michel Houellebecq, Homer, Herodot, Klaus Heuser (BAB), Gorge Harrison, Andreas Hofer, Johnny Hallyday (Franz. Sänger), Friedensreich Hundertwasser, Werner Herzog, Elmar Hörig (Kultmoderator), Ulrich von Hutten (Humanist), Victor Hugo, Harro Harring (Vormärz),      

I: Jörg Immendorff, Henryk Ibsen, Isaias (Prophet),  

J. Jesus, Johannes der Täufer, Johannes der Evangelist, Jeremia (Prophet), C.G. Jung (Psychologe), Jennies Joplin, Friedrich Ludwig Jahn (Turnvater)

K: Karl Kraus, Theodor Körner, Franz Kafka, Frida Kahlo, Gustav Klimt, Charlotte von Kalb (Muse), Lee Krasner (Künstlerin), Rainhard Karl (Bergsteiger), Peter Keuer (Grünen-Gründer), Alfred Kubin,  

L: Lukas, John Lennon, David Lynch, Flake Lorenz, Andreas von Lichnowski (1848ziger), Cyprian Lelek (1848ziger), Georg C. Lichtenberg, Gotthold Ephraim Lessing, Lanzelot, M.V. Llosa (Schriftsteller), Annie Lenox, Königin Luise, Ludwig A.W. von Lützow (Befreiungskriege), M. Lafayette (Fr. Staatsmann und Aufklärer) Franz Liszt, Led Zeppelin, Hanns Lothar (Schauspieler)

M: HL. Maria, HL. Maria Magdalena, Marcus, Matthäus, Matthäus Merian, Maria Sybilla Merian, Amadeus Mozart, Bob Marley, Edward Munch, Claude Monet, Albertus Magnus (Scholastiker), Merlin, Alma Mahler-Werfel (Muse), Meister Eckard (Mystiker), Moody Blues.    

N: HL. Nikolaus, Novalis, V. Nabokov (Schriftsteller), Ningen Isu (Band), Nirvana, Agrippa von Nettesheim (Alchimist), Hannah Nagel (Künstlerin),    

O: Josef Maria Olbrich (Jugendstilbaumeister), Rudolf Otto (Religionswissenschaftler), Oomph (Band), Oasis, Mike Oldfield,  

P: Platon, Plotin, Pythagoras (Philosophen), Jean Paul, Plinius, Parzival, Tom Petty, Daniel Powter, Procol Harum, Pink Floyd,  

Q: Queen,

R:  Peter Paul Rubens, Rembrandt, Josef Roth, Ramstein, Philipp Otto Runge, Ludwig Richter, Rio Reiser, Ritter Roland, Rainer Maria Rilke, Erasmus von Rotterdam, Eric Rohmer, Ulrich Roski (Sänger), Rolling Stones, R.E.M. Lou Reed, Chris Rea, Petra Roth (Ex-OB Frankfurt/M)

S: Johann III Sobieski (polnischer König), Sunzi (chinesischer Philosoph), August Schöltis (Schriftsteller), Lou von Salome (Muse), B. Smetanar, Carlos Santana, Sappho (Dichterin), Schopenhauer, Helmut Schäfer (Staatsminister im Auswärtigen Amt) Sokrates, Egon Schiele, Madame de Stael, August Strindberg, Richard Strauss, Philipp Jacob Siebenpfeiffer (Vormärz), Helmut Schmidt, Subway to Sally (Band), Karl Ludwig Sand (Vormärz)    

T: B. Traven (Schriftsteller), A. P. Tschechov, Ivan Turgenjev, Ludwig Tieck (Romantiker), HL. Judas Thaddäus, Hermes Trismegistos (Philosoph), P.I. Tschaikowski, William Turner, Lars von Trier (Regisseur)  

U: Peter Ustinov, Ludwig Uhland, Siegfried Unseld (Verleger),

V: Luchino Visconti, Leonardo da Vinci, Velvet Underground, Vitruv, Vercingetorix, Francois Villon (Dichter), Walter von der Vogelweide, Robert Vogelmann (Menschenrechtsaktivist)    

W: Wim Wenders, Richard Wagner, Otto Wagner (Jugendstilbaumeister) Wagakki-Band, Sara Wagenknecht, Ludwig Wittgenstein (Philosoph), Georg August Wirth (Vormärz),

X: Xhol (Band)    

Y: Neil Young, Yvonne (Aktivistin der Gegenöffentlichkeit)

Z: Heinrich Zille, Carl Zuckmayer, Frank Zappa,  

[offtoljubljana]

109. Animal Crossing, at night

2/06/2020

Zo. Herinner je hoe ik zei dat ik vroeg ging slapen? Nou, om 2 uur ‘s nachts was ik gewoon nog zo opgefokt met de staat van de wereld, dus ik pakte mijn Switch erbij voor ~calming Animal Crossing vibes~ en oh boy, Animal Crossing om 2 uur ‘s nachts is een experience.

Ten eerste, kijk naar deze coole sterrenhemel. Verder is de muziek mega rustig. Elk uur heeft andere muziek en natuurlijk ken ik de muziek van 2am niet goed, maar het was zeer fijn. 

Sommige villagers waren ook nog wakker, want elke soort villager heeft een eigen bedtijd, en er is gewoon iets zeer rustgevend aan een aap onder een boom onder de sterren.

Monty, GO TO SLEEP.

Uiteindelijk werd ik toch heel moe, dus ik besloot om eventjes langs te gaan in het museum voordat ik ging slapen. Ik had nu eenmaal die nieuwe haai gevangen en het museum in dit spel is zeer cool.

En zo eindigde mijn dag.

Ja, mijn personage heeft geen pyjama.

***

3/06/2020

Hah, yeah, net zoals op dat plaatje, ben ik naar bed gegaan. Abrupt einde, maar ik was gewoon heel moe. 

Dus terug naar gisteren. Ik heb eindelijk mijn paper grotendeels afgeschreven. Ik moet alleen nog de conclusie en ik word er ziek van. Ik haat het om conclusies te schrijven. Scroll gewoon naar boven om te zien wat ik te zeggen heb.

Dat gezegd hebbende, ik ben wel hypocriet hierin. Zelf lees ik namelijk vaak alleen de conclusies zodat ik de rest niet hoef te lezen. 

De dag was een mix tussen schrijven over de dood en Animal Crossing. Zomerseizoen brengt veel nieuwe dingen en ik ben gewoon zo fan van het kleurgebruik van deze game.

Oh en dit ding:

Oh en het hele Lea Michele gedoe was een ding, maar voor de drama en de politieke toestanden in de wereld moet je naar mijn main blog, niet hier. Maar oh Lea. OH LEA. LEA.

Ik had in de middag Cristina wel een bericht gestuurd om te vragen of ze ijs wilde gaan eten bij VIGÓ. Ik wilde namelijk nog terug en ik had geen zin om in mijn eentje te gaan.

Om 19:30 bleek dat alle fietsen van huis waren, dus ik nam de lege bus. Nou, nee, de lege bus reed voor mijn neus weg, dus ik moest wachten op de volgende bus, maar die kwam veel te vroeg. Het is begrijpelijk, want normaal verliest de bus ook tijd voor het in- en uitstappen van passagiers, maar nu is dat een stuk minder.

We reden het centrum in en ineens stond alles vast en ik zag lichten en politie. Er was dus een heftig verkeersongeluk. Ik zag niet veel, want ik wil niet zo’n ramptoerist zijn, maar een autoruit had een mega grote barst aan de zijkant en er lag een meisje bewusteloos op de grond.

Yikes.

Dus alles zat een beetje dicht. Mijn bus had de andere baan, dus wij reden door, maar de andere kant had een flinke file.

Uiteindelijk kwam ik aan bij mijn station en ik zag deze fiets en ik moest er wel een foto van maken.

Google Translate: voorwiel “vrijheid”, achterwiel “samen”, mandje “ons eigendom”. Iemand heeft hier veel tijd ingestoken.

Ik liep weer naar het plein en dat ene café had weer Panic! opstaan, maar nu het album Death of a Bachelor en ik wachtte op Cristina. De zon begon te zakken.

Het was best druk bij VIGÓ, maar er waren nog twee tafeltjes over. We bestelden ijs en beiden hadden we chocolate sorbet, maar ik had ook nog een smaak genaamd amorino. De chocolate sorbet was pure chocolade met sinaasappel en de amorino was witte chocolade met een rood fruit.

De chocolate sorbet is dus Cristina’s favoriet, maar ik neem het niet nog een keer. Ik houd niet van sinaasappel. Dat wist ik, maar ik wilde het toch proberen. Het was dus niet slecht en het is juist goed dat de smaak zo goed overkomt, maar ik houd gewoon niet van sinaasappel.

Cristina en ik hebben het over van alles gehad: de hectische staat van de wereld, fietsen, Black Lives Matter, fietsen, Erasmus, fietsen, de toestand in Slovenië, fietsen, plannen voor de laatste weken in Slovenië, fietsen...

Cristina is op zaterdag 200 km gaan fietsen op zaterdag. Samen met Sofia (de Spaanse, niet mijn Duitse kamergenoot) wilt ze nog een trip gaan maken en ik zei al dat ik misschien wel naar minder toeristische plekken wil gaan. Het lijkt erop dat Cristina hetzelfde doet als pa in Italië: fietsen om plekken te zoeken om later te bezoeken.

Ik hoor het dus nog. Sofia is volgens Cristina heel laks met haar werkstukken, dus het plannen gaat nog leuk worden.

Uiteindelijk ging VIGÓ sluiten, dus we besloten om naar huis te gaan. Cristina had een City Bike en ze moest de andere kant op. Ik stond even op het plein om een video te maken van Ljubljana rond 22:00, dus die post ik hier.

En toen wachten op de bus en dan naar huis. Ik ging dus nog even Animal Crossing spelen en ik begon met het schrijven van deze blog post en toen ging ik slapen.

Vandaag heb ik weer eens geen shit gedaan voor de uni. Ik heb gisteren het ding over de dood grotendeels afgeschreven i DESERVE IT!!! Werkstuk MC is grotendeels af. Ik moet alleen nog beginnen aan het tweede werkstuk B&T en aan mijn onderzoek Sociologie. Daar kijk ik zeer tegen op.

Dus ja, uhm, ik heb vandaag boodschappen gedaan en voor de rest van de dag alleen maar de Sims gespeeld. En ja, vanochtend veel Animal Crossing ook nog. Uiteindelijk heb ik curry gekookt. Ik had geen rijstnoedels moeten gebruiken.

En ja. Dat was het. Alsnog, niet veel gedaan vandaag. OH WACHT. Mijn Sim Stella heeft een vriendin en blijkbaar was het een man. Damn you, gender less mod. Oké. Nu heeft ze dus een vriend en ze is zwanger. Het verklaart wel iets.

And that’s what you missed on glee.

[rotterdamvanalles]

De 10 Foto's Met Een Lang Verhaal Staan in een blog, op Tumblr. 107

Gezicht op het Vasteland met winkels en woonpanden, 1946.

Het Vasteland is de naam die de kopers van erven op het einde van de westzijde van de Leuvehaven bij de Zoutkeet aan dit gebied gaven. Zij voerden in 1620 een proces met de stad. De kopers vonden zich benadeeld door de kosten, die ze hadden moeten maken om hun erven te verhogen. De grond verzakte regelmatig, slechts een gedeelte in dit gebied lag op vaste bodem. Het gebied stond eerst bekend als Stadsplein; omstreeks 1720 komt de naam Vasteland in gebruik.

De fotograaf is Gerard Roos en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Wolphaertsbocht gezien vanaf de Pleinweg richting Oud-Charlois, 1952.

Wolphaert Jansz. was één van de mannen, die in 1410 van de heer van Putten verlof kregen om Katendrecht te bedijken. Samen met Jan Wolphaertsz. werd hij tevens tot ambachtsheer aangesteld. Vóór de vereniging van Charlois met Rotterdam droeg de Wolphaertstraat de naam Groote Singel.

De Pleinweg vormt de verbinding tussen twee pleinen, het Maastunnelplein en het Zuidplein. In 1928 wordt de ligging van de weg als volgt omschreven: 'de weg die van het zuidwesten van en evenwijdig aan de Bas Jungeriusstraat de Velgersdijk verbindt met de Katendrechtsche Lagedijk'. Als toevoeging wordt vermeld: 'deze weg vormt den verbindingsschakel tusschen het Karel de Stouteplein en het nieuwe centrale plein aan den Linker Maasoever.' Het nieuwe centrale plein werd later Zuidplein genoemd. Bij besluit B&W van 30 januari 1934 werd de Pleinweg verlengd tot aan de Mijnsherenlaan en kreeg eveneens de naam Pleinweg.

De foto komt uit de collectie Topografie Rotterdam en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Gezicht op het Witte Huis met op de voorgrond het de Koningsbrug over de Oudehaven van het Oudehoofdplein af, uit het zuidoosten, 1928.

Het Witte Huis is de naam van een gebouw in Rotterdam dat een tijdlang het hoogste kantoorgebouw van Europa is geweest. Het heeft in 1940 als een van de weinige gebouwen in het stadscentrum het bombardement op Rotterdam doorstaan. In de jaren 1990 werd het zoveel als mogelijk in de oorspronkelijke staat teruggebracht (gevels en dak). Het was de eerste wolkenkrabber van Rotterdam en wordt door sommigen ook als eerste wolkenkrabber in Europa beschouwd (al wordt die titel meestal aan de Boerentoren in Antwerpen toegekend).

De Koningsbrug was een draaibrug over de Oude Haven in Rotterdam en vormde de verbinding tussen de Boompjes en de Oosterkade. De brug werd op 24 september 1860 geopend door Koning Willem III. De brug werd geflankeerd door vier leeuwen die afkomstig waren van de afgebroken Hofpoort en kreeg in de volksmond de bijnaam Vierleeuwenbrug.

Het Oudehoofd was het oostelijke landhoofd aan de monding van de vroegere Oude Haven. In 1598 was daar de Oude Hoofdpoort gebouwd. Deze verving de oudere poort bij de Nieuwehavensteeg. Nadat aan beide zijden van de Leuve in het begin van de 17de eeuw een Nieuw-Oosterhoofd en een Nieuw-Westerhoofd waren gemaakt , bleekf dat aan de Oude Haven bekend als het Oudehoofd. Tengevolge van het aanleggen van de Oosterkade achter de huizen van het Haringvliet in 1856 werd de Oude Hoofdpoort een obstakel voor het verkeer. De gemeenteraad besloot in dat jaar tot afbraak van de poort.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Huizen aan de Varkenoordsekade, 19 april 1940.

In 1566 kregen de polders Varkenoord en Karnemelksland een zomerdijk, in 1581 had de grondverdeling plaats. De varkens en de karnemelk doen denken aan de veeteelt, die vroeger in dit gebied werd bedreven. De West-Varkenoordseweg heette voor 1895 Parallelweg omdat hij evenwijdig aan de spoorweg van Rotterdam naar Dordrecht liep. Een gedeelte van deze weg heet sinds 1990 Laantjesweg.

De foto is gemaakt door de Bouwpolitie en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De markt aan de Maashaven, 1963.

De Maashaven is een van de havens van Rotterdam. De Maashaven ligt nabij de Rijnhaven en de oude wijk Katendrecht. De aanleg duurde van 1898 tot 1905. De oppervlakte is 60 ha. De Maashaven is net als de Rijnhaven aangelegd voor de overslag van massagoed 'op stroom'. Langs de kades van de Maashaven bevinden zich de oude vuilverbranding van de AVR (vroeger ROTEB), enkele silo's van (vroegere) graanbedrijven en opslagplaatsen, zoals de Meneba, de Quaker en de "Oude Graansilo", waar de populaire discotheek Maassilo is gevestigd.

De Maashaven is tevens een ligplaats voor onder andere binnenvaartschepen en is bereikbaar met lijn D van de Rotterdamse metro (Maashaven). De Brielselaan loopt langs de Maashaven. De woonomgeving bij de Maashaven van de Tarwewijk is de laatste jaren vernieuwd. Sinds 2004 is naast het metrostation Maashaven een woontoren gesitueerd. Deze woontoren, met de naam "The Queen of the South" bevat het Arthotel, kantoorruimte en 11 etages met elk 8 (grote) appartementen. Vanaf station Maashaven start de Dordtselaan.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Het Hofplein met rechts Station Hofplein van de ZHESM (Zuid-Hollandsche Electrische Spoorweg-Maatschappij) met grand-café-restaurant Loos, 1923-1927. Naast Loos de Raampoortstraat en links de Schiekade.

Het stationsgebouw op deze plaats werd geopend op 1 oktober 1908. Het bijzondere halfronde gebouw, ontworpen door Jacobus Pieter Stok werd gebouwd aan het drukke vooroorlogse Hofplein, dat even ten oosten lag van het huidige Hofplein. Het stationsgebouw werd gescheiden van het emplacement en de perrons door het luchtspoor Rotterdam-Dordrecht. Onderlangs was een passage. Het stationsgebouw kwam op de plaats van enkele woningen en koffiehuizen, waaronder dat van het later bekend geworden café Loos. Loos heeft deze gedwongen situatie in zijn voordeel omgezet door zich tijdelijk onder het emplacement en later, prominent, in het stationsgebouw te vestigen. Het stationsgebouw werd vernield tijdens het bombardement van 14 mei 1940.

Het Hofplein herinnert aan de ridderhofstad Weena, die noordoostelijk van het huidige Hofplein was gelegen. De Hofdijk komt al in 1397 in bronnen voor. Het slot wordt reeds in 1306 vermeld. De oorspronkelijke Hofdijk stamde uit de 13de eeuw en strekte zich langs de Rotte uit tot het Zwaanshals en de Oudedijk. Het Hofplein ontstond in de eerste helft van de 19de eeuw nadat de Kolk of Gracht tussen de Delftse Poort en de Hofpoort was gedempt. Van 1853 tot 1875 was het plein als veemarkt ingericht. De oudste naam is Hofpoortplein naar de Hofpoort die daar stond en in 1833 is afgebroken. In 1908 werd aan het plein het station van de Zuid-Hollandsche Electrische Spoorweg-Maatschappij, de lijn Rotterdam-Scheveningen, geopend. Bij besluit B&W 13 september 1949 ontving het verkeersplein op het kruispunt Coolsingel, Weena, Schiekade, Pompenburg de naam Hofplein.

De foto komt uit de collectie Topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia en eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Coolsingel met het gebouw van de HBU in aanbouw, 1937-1939.

Het Erasmushuis is een kantoorgebouw aan de Coolsingel in Rotterdam, ontworpen door architect Willem Marinus Dudok.

Het Erasmushuis stamt uit 1939 en omvat naast een 35 meter hoge toren van 12 verdiepingen een lagere vleugel die op 6 meter hoge pilaren staat. De bedoeling van deze pilaren was dat de doorkijk van de Coolsingel naar de tuin van het Schielandshuis gehandhaafd zou blijven. Boven een plint van zwart Zweeds graniet zijn de gevels uitgevoerd in geglazuurde baksteen.

Het Erasmushuis was na het gebouw van de Bijenkorf het tweede gebouw dat Dudok realiseerde aan het Van Hogendorpsplein. Dit plein moest dezelfde allure krijgen als het Hofplein.

Het gebouw overleefde het bombardement op Rotterdam, net als het stadhuis en het toenmalige postkantoor en enkele andere gebouwen aan de Coolsingel. In juli 1945 werd het beeld van Erasmus, dat de oorlogsjaren in een bunker in de tuin van het Boijmansmuseum had doorgebracht, op de stoep geplaatst. Hierop besloot de hoofdhuurder, de Hollandsche Bank-Unie, het gebouw te sieren met de naam Erasmushuis. In verband met de aanleg van de metro is het beeld in 1964 weer verwijderd.

De Hollandsche Bank-Unie was sinds de oplevering de grootste huurder en kocht het pand in de jaren zestig. Het Erasmushuis kwam vanwege de drieletterige lichtreclame op het dak ook bekend te staan als HBU-gebouw. De HBU is in 2010 overgenomen door de Deutsche Bank van ABN AMRO. In januari 2011 werd de reclame verwijderd en vervangen door het logo van de Deutsche Bank. Anders bij de meeste filialen van die bank het geval is, werd de naam 'Deutsche Bank' niet vermeld - omdat de welstandscommissie zich verzette tegen veranderingen aan de gevel en de Duitse connectie gevoelig lag. In 2013 heeft ook de Deutsche Bank het gebouw verlaten. Het pand is sinds 2015 in gebruik bij het bedrijf 'Frame Offices' dat ruimtes flexibel verhuurt. Op de begane grond is Grand-Café La Buvette gevestigd.

De fotograaf is Jaap Tieman en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Op 28 mei 1969 stond de selectie van Feyenoord voor het eerst op het bordes van het Stadhuis aan de Coolsingel.

Dit gebeurde twee dagen nadat Feyenoord op bezoek bij FC Twente voor de Kampioenswedstrijd. Feyenoord won hier met 0-1 dankzij een doelpunt van Ove Kindvall. De spelers kregen een toespraak van burgemeester Wim Thomassen en een heuse bedrukte badhanddoek van de stad cadeau. Na afloop van de plechtigheid was er voor de eerste keer in de Feyenoord geschiedenis een spontane huldiging op balkon van stadhuis aan de Coolsingel. Er waren slechts enkele honderden fans. Het jaar daarop stonden er met het behalen van de Europacup I haast een half miljoen mensen. Spits Ove Kindvall toont z'n handdoekje aan de kleine groep mensen op de Coolsingel,

Drie mannen voor een slijterij aan westzijde van de Havenstraat 11, 1888-1892. Op de gevel staat Stoomdistilleerdery en Likeurstokery.

De Havenstraat is vernoemd naar het voormalige stadje Delfshaven, waar het de belangrijkste straat was. Ze heette vóór 1886 Rotterdamschedijk. Door de vereniging van Delfshaven met Rotterdam in dat jaar verloor deze naam zijn betekenis. Onderlangs de dijk liep de Beneden Havenstraat. Vóór 1886 heette deze Groenendaal.

Delfshaven ontstond in 1389, toen de Delfshavense Schie werd gegraven om de stad Delft een verbinding met de Maas te geven. Sindsdien konden de schepen vanuit Delft via de Delftse en Delfshavense Schie de Nieuwe Maas bereiken. Rondom de sluis ontstond het havenstadje 'Delfshaven'. Het had de status van een 'kolonie van Delft'. Een terugslag in de groei vond plaats toen aan het eind van de Hoekse en Kabeljauwse twisten (rond 1490) de Hoeken enorme verwoestingen aanrichtten. In het begin van de zestiende eeuw telde Delfshaven iets meer dan 100 huizen en 400 inwoners.

De foto komt uit de collectie Topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Delftsevaart met de Galerijbrug, rechts het Haagseveer, 1928-1932.

De Delftsevaart kan men beschouwen als een gedeelte van de vaart 'van Rotterdam naar de Schie', voor het graven waarvan graaf Willem IV op 9 juni 1340 aan Rotterdam vergunning gaf. Zij dankt haar naam aan de stad Delft. In 1368 sprak men van de vaart van der Spoeije en veel later nog, o.a. in 1608, is er sprake van Schieweg W.Z.. aan de Doelweg (Haagseveer). Beide zijden van de vaart hebben lang de naam Delftsevaart gedragen. De kaden werden eerst in het midden van de 16de eeuw bebouwd. Voor die tijd lagen hier slechts tuinen en scheepstimmerwerven. In het begin van de 19de eeuw noemde men het gedeelte dat tussen de Galerij en de Sint Jacobsstraat lag Rijkelui Delftsevaart. Verderop sprak men van de Gemeenelui Delftsevaart.

Vóór het bombardement in mei 1940 lag over de Delftsevaart een brug die Galerijbrug heette. Van de Hofpoort naar de Delftsche Poort liep vroeger een met bogen voorziene vestmuur, die bedoeld was om als verdedigingswerk dienst te doen. Later werd ze als kazerne gebruikt. In het laatst van de 18de eeuw is deze muur weggebroken. De naam bleef echter bestaan. Misschien was de 'galerij' één van de verdedigingswerken die na de Jonkerfransenoorlog werden gebouwd. Wij weten alleen zeker, dat er een galerij bij de waterpoort tussen twee torens in 1534 bestond, welke toen in betere staat is gebracht. Daar bij de Blauwe toren in het Westnieuwland in 1578 een galerij wordt genoemd, kan deze echter ook bedoeld zijn. Huizen met een galerij kwamen trouwens meer voor in Rotterdam. In de 17de en 18de eeuw treft men minstens zes huizen in verschillende straten aan, die 'de Gelderij' heetten. De huidige Galerij ligt iets ten zuiden van de vroegere straat van die naam. Bij besluit B. 30 juni 1942 werd de naam ingetrokken.

De fotograaf is J.H.C. Vermeulen van de Maasbode en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam,

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

[skippyv20]

Thank you😁❤️❤️❤️❤️

    Tudor food and eating

Food was an important part of court life at the palaces

Food for the court

Meals were not just about eating. They were a display of the monarch’s power. Exotic foods demonstrated wealth, while seating arrangements reflected the court’s hierarchy.

The Tudor diet

By Henry’s reign, the price of fresh meat had fallen sufficiently so that when it was available, the average Tudor family could afford it. The century before, poorer families would have rarely enjoyed meat, eating a diet of stewed vegetables and pulses. But the norm for ‘average’ people was stored or preserved meat – the luxury of the court was fresh meat.

Tudor courtiers enjoyed a much wide variety of food, with freshly, slaughtered, roasted meat every day and the luxury of being able to choose from a ‘menu’ of dishes. Courtiers were served a menu of dishes containing around 5000  calories a day.

And if they [the nobles and many of their servants] do not have 20 varied meat dishes at dinner and supper, they consider themselves slighted.

Thomas Starkey, Oxford lecturer, c1529

The variety of food available at court was staggering. Royal diners ate citrus fruit, almonds and olive oil from the Mediterranean. Food was sweetened with sugar from Cyprus and seasoned with spices from China, Africa and India.

In Tudor times using exotic ingredients from distant countries was a sign of status.

NPG

Henry’s food was prepared, in a private kitchen, under the direction of the Privy Master Cook, John Bricket. The King ate in his private rooms, away from the crowds but on more formal occasions he sat alone at a high covered table in his Presence Chamber, under the canopy of state. He chose from a huge buffet, sampling whatever took his fancy. Dishes included game, roasted or served in pies, lamb, venison and swan.

For banquets, more unusual items, such as conga eel and porpoise could be on the menu. Sweet dishes were often served along with savoury. Only the King was given a fork, with which he ate sweet preserves. Forks were used to serve, cook and carve, but eating with them didn’t become popular until the 17th century.

The ‘Diett for the King’s Majesty and the Queen’s Grace’ for 'Dynner’ included:

First Course

Cheat Bread and Manchett, Beare and Ale Wyne, Flesh for Pottage (thick broth), Chines of Beef, Venison in Brew’z or mult’, Pestells of Reed Deere, Carpes of Young Veale in Arm’ farced, Custard garnished, or Fritters

Second Course

Jelly, Ipocras, Creames of Almonds, Pheasant, Hern, Bitterne, Shovelard, Cocks, Plovers or Gulles, Larkes or Rabbits, Venison in fine past, Tarts, Fritter

'Sit not down until you have washed. Don’t shift your buttocks left and right as if to let off some blast. Sit neatly and still.’

Erasmus, De Civitate 1534

Around 400 courtiers were entitled to two meals a day. A strict set of rules, drawn up by the Lord Chamberlain, dictated where diners sat and what they were entitled to eat. Meals were served in the Great Hall or the Great Watching Chamber, twice a day at 10.00 and 16.00. Higher-ranking courtiers ate in the Great Watching Chamber; lesser ranks in the Great Hall.

For the lowliest servants there was little choice but lots of it. Food was part of their wages for being at court. A daily menu for ‘Maides, Servants, Children of Offices, Porters and Skowerers’ lists 2 meals of ‘Bread, Ale, Beefe and Veale, or Mutton’

Tudor bread and ale preparation in the Book of Assize

Each meal had two courses served in messes – portions that would be shared between four people. Diners used napkins to cover their laps. It was considered rude to finish everything at the table, not least because others depended on leftovers. These were distributed to the ‘deserving poor’ at the palace gates.

Table manners were very important and considered vital if entering polite society. Dutch writer Erasmus published a book in 1534 with a list of instructions, among them: 'Sit not down until you have washed. Don’t shift your buttocks…sit neatly and still.

In the Great Hall, diners would sit down under ‘Eavesdroppers’ – painted carved faces on the ceiling –reminding courtiers and servants that they shouldn’t gossip.

                MINCE PIE

Many medieval recipes combine sweet and savoury ingredients, and pies were no exception. Desserts as we know them didn’t really exist, so it was perfectly acceptable to use sweet ingredients in meat dishes.

Sweetness came courtesy of honey or dried fruits as sugar was not widely available. Along with spices such as saffron and ginger, dried fruits such as figs and dates were the preserve of the wealthy as they had to be imported into the country. Liberally using spices in your food was one way to show your peers just how much money you had.

Detail from ‘Tart de brymlent’ or ‘Tartes of flesshe’ via The University of Manchester Image Library

Recipe Mince Pie

INGREDIENTS

For the filling:

1 1/2lb (700g) lean mutton or beef

4oz (100g) suet

½ tsp ground cloves

1 tsp ground mace

½ tsp black pepper

a pinch of saffron

2oz (50g) raisins

2oz (50g) currants

2oz (50g) stoned prunes, chopped

For the pastry:

1lb (450g) plain flour

2tsps salt

4oz (100g) lard

¼ pt (150ml) water

4tbsp (60ml) milk

For the glaze:

1tbsp (15ml) butter

1tbsp (15ml) sugar

1tbsp (15ml) rosewater

METHOD

Mince the meat, and mix in the suet, spices, pepper, saffron and the dried fruit.

To make the pastry, sift the flour and salt together into a large mixing bowl and make a well in the centre. Heat the lard, water and milk until boiling and pour into the well. Quickly beat the mixture together with a spoon to form a soft dough, and knead until smooth on a lightly floured board.

Cut off a quarter of the pastry, and keep covered until required to make the lid. Mould the larger piece of pastry to form the base and sides of the pie within an 8 inch (20cm) diameter, 2 inch (5cm)  deep loose-bottomed tin.

Pack the meat into the pie and dampen the edges of the pie wall. Roll out the remaining pastry to make a lid and firmly press into place. Trim the edges, using surplus pastry for decoration, and cut a hole in the centre of the lid.

Bake in the centre of the oven at gas mark 7, 220C/425F for 15 minutes, then reduce temperature to gas mark 4, 180C/350F for a further 1 ¼ hours. Remove the sides of the tin, brush with the glaze and return to the oven for a further 15 minutes. Serve cold.

[studeren-aan-tum-blog]

Week 1

Een week geleden begon mijn volgende, relatief grote, avontuur – 5 maanden studeren in München! Het was een heerlijke week zowel qua activiteiten als ook qua weer. Daarnaast heb ik ook veel uren in de bibliotheek doorgebracht omdat ik nog een paper moest afschrijven. Hieronder een impressie van enkele hoogtepunten met wat aanvullende informatie 😊

Vrijdag 29 maart 2019

Mijn ouders wilde mij ook deze keer naar mijn nieuwe plek brengen – gelukkig maar, want op zijn zachts gezegd, heb ik ook dit keer weer ontzettend veel Zeug meegenomen. Er is geen foto van de auto en het knusse hoekje waar ik er nog net bij paste, maar veel meer kon er niet meer bij. Zelfs de reservewielbak zat vol met losse frutsels die eerst zijn geïnstalleerd op het bed, zoals je hier beneden kan zien. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en heb ik een heerlijk opgeruimde kamer met balkon (op het Oosten, heerlijk die zon in de ochtend!).

Zaterdag 30 maart 2019

Vandaag was een “München” dagje. Samen met mijn ouders door de stad gehobbeld, zoals over de Viktualienmarkt.

 Gewinkeld in onder ander Kustermann – een gigantische kookwinkel en voor alles wat daar verder aan gerelateerd is (bedoel bij een servies hoort toch ook een nieuw behangetje; ja dat kan je daar ook krijgen).

Deze foto is genomen vanaf de eerste verdieping, er is ook nog een kelder…

In een typisch Duits (als je dat zo mag zeggen) koffiehuisje koffie gedronken en Kuchen gegeten – die trouwens bijzonder lekker was, een soort maanzaadvlaai (of is dit een belediging???).

Zondag 31 maart 2019

Ook deze dag was het prachtig weer en aangezien we ’s avonds ten Zuiden van München moesten zijn, hebben we een Ausflug gemaakt. Het plan was om een dal in te rijden, maar ondanks dat het redelijk sneeuw vrij leek en overal al bloemetje stonden (zoals deze schattige paarse hieronder), was het niet mogelijk om in Eng te komen, de rit naar het omkeer punt was wel prachtig.

Dus dan maar doorgereden om uiteindelijk zowaar nog naar een hut te lopen om vervolgens daar een Brotzeit te genieten!

Maandag 1 april 2019

Nadat mijn ouders en ik nog even gezellig ontbeten hebben, zijn zij weer huiswaarts gekeerd. Precies 3 jaar en 2 maanden geleden had ik eenzelfde gevoel Aufregung – goede spanning en nieuwsgierigheid hoe alles gaat verlopen in deze nieuwe omgeving. Net als toen (de aanvang van mijn buitenlandsemester aan ETH Zürich), ben ik begonnen met mijn kamer opruimen, alles een plek geven, zodat het ook een beetje als “thuis” voelt. Het resultaat mag er zijn toch?

Dit was een tijdrovende bezigheid, dus eigenlijk ben ik niet meer echt aan iets anders toegekomen. Wel heb ik nog een tijd met een van mijn huisgenoten op het andere balkon (we hebben twee balkons, in principe kan je daar altijd op, alleen moet je daarvoor door onze (we zijn met 4 personen in huis), door onze slaapkamers heen) zitten kletsen.  Vanaf dit balkon kan je de torens van de Frauenkirche zien (midden in de foto, heeeel ver weg…) en als het niet diesig (een nieuw woord voor mij) is, dan kan je de bergen zien.

Dinsdag 2 april 2019

Deze dag is uiteindelijk redelijk sportief geworden. Na eerst een rondje hardlopen, waarbij ik prachtig bloesem passeerde, ben ik naar de stad gegaan om mijn (Swap)fiets op te halen. Vervolgens heb ik in de bibliotheek van het hoofdgebouw van de TUM zitten studeren en reeds mijn favoriete zaal (daar is het niet zo warm) ontdekt.`

’s Avonds ben ik op mijn fietsje naar huis gefietst. Dit was, zeker de eerste keer, redelijk spannend; tram, auto’s (rijdend en (dubbel) geparkeerd), elektrische fietsen en fietsen op een baan – ja dit is ook normaal in Amsterdam, alleen zo vertelde mijn huisgenoot dat hier de andere weggebruikers het concept (snelle) fietsers nog niet helemaal snappen…

Woensdag 3 april 2019

Ook vandaag stond er voornamelijk studeren op het menu. Het was wel prachtig weer, dus de fietstocht van en naar universiteit waren heerlijk en gingen al “gemakkelijker” dan de dag daarvoor.

Donderdag 4 april 2019

Een vergelijkbare dag met gister – zonder te veel afleiding in de bieb. ’s Avonds ook nog naar de opening van de Swapfiets winkel in München geweest. Een gezellig geheel en natuurlijk ook nog even wat Nederlands gesproken – want daar gaat het de komende maanden denk ik niet vaak meer van komen (alvast een disclaimer voor alle stijl- en schrijffouten, welke waarschijnlijk alleen maar erger worden…).

Vrijdag 5 april 2019

Eveneens een bibliotheek dagje, maar de afronding van het paper komt inzicht komt inzicht (vandaar dat ik ook even snel dit verslag kon schrijven). Maar goed ook, want maandag begint de introductie van Erasmus programma en na Pasen dan eindelijk de vakken! Vandaag was het opvallend koud, dus muts en handschoenen aan op de fiets en dat terwijl ik in het begin van de week nog zonder jas rondfietste.

 Hieronder nog een paar plaatjes die ik ook afgelopen week maakte:

Pasen is in Duitsland een Ding – de beste Paashaas komt echter bij de buren vandaan….

Het uitzicht tijdens de koffie op zondag.

Er komt vast nog een betere versie van – maar het laatste licht vanaf het op het Zuid gelegen balkon.

 Volgende week vrijdag / zaterdag volgt weer een update, 

voor nu Schönes Wochenende!!!

[yloiseconeillants]

FEBHYURARY 2024 :: Day 5 - Companion

Middle English: from Old French compaignon, literally ‘one who breaks bread with another’, based on Latin com- ‘together with’ + panis ‘bread’.

[brievenuitinnsbruck]

Het Oosten

De trein tussen Innsbruck en München had vertraging. Om 12:45 kwam ik aan in München. De treinen van OBB en DB zijn op elkaar afgestemd. We kregen info dat de connecties naar Bremen en Hamburg geduldig gingen wachten op hun platform.

De mensen die zich net zoals mij in het gangpad drukten, om die paar seconden terug te winnen, alsof dit het verschil ging maken van een gemiste trein of niet, stelden mij gerust dat de trein ging wachten.

Maar de trein naar Praag is niet afgestemd zoals die tussen de Duitse steden.

Mijn vertragen bracht een onverwachte gedeeld middagmaal mee met mijn neef die in München woont. Al staande aten we in de keuken van zijn bedrijf. Hierdoor kon ik de koude ziekenhuispasta opwarmen en mengen met wat bonen uit de Turkse supermarkt waar ik steeds passeer.

Het gesprek ging op versneld tempo van oppervlakkige updates naar een gesprek over de Locus of Control. Ga ik werken in België? Gaat hij samenwonen met Julia? Een appartement van €1100 in Maxvorstadt is zeer aantrekkelijk om te delen. Zet ik de stap of wacht ik op een duw? Hoe zagen we onszelf en hoeveel controle dachten we te hebben over ons leven?

Locus of Control gaat over in hoever je denkt controle te hebben over de ‚outcome of events‘. A person‘s locus can be internal (control one‘s own life) or external (outside factors control your life).

Hoe dat je jezelf evalueert/inschat hangt erg af van deze ‚locus of control‘. Andere factors zijn neuroticism (= normale situaties als stressvol aanzien), self-efficacy (het geloof dat je gedrag kan vertonen dat nodig is om bepaalde doelen te halen, uitdagingen worden niet gezien bedreigingen) en self-esteem (hoeveel waarde aan jezelf geef je, hoe hoog schat je jezelf in).

Interessant genoeg om verder over na te denken. Maar nu al duidelijk hoe groot de impact is van deze op onze carrière (meer als op persoonlijk vlak?).

De trein richting Praag brengt je direct in de sfeer. Hier stap je direct Oost-Europa binnen. De wagons zijn gevuld met groepen feestvierders met papieren zakken met halve liters Augustiner in en een allegaartje van mensen die ik moeilijk kan inschatten. Wat gaan de mensen zoeken in Praag?

De laatste keer dat ik in Praag was, was ik nog student. Erasmus student misschien zelfs. Dat is 8 jaar geleden. Met 3 Fransen namen we een Blablacar die ons van München naar Praag bracht. Hij reed gevaarlijk snel. Ik herinner me goedkoop eten, veel wandelen in winterse temperaturen en een paar schone boekenwinkels met verbazingwekkend veel boeken in het onleesbare Tsjechisch. En een soort gebak op cilinders boven houtskoolvuren die botergeel waren van binnen en in dik kristalsuiker werd gerold, Kürtőskalács. Blijkbaar oorspronkelijk iets uit Transsylvania.

Daarnaast de alomtegenwoordigheid van Kafka en die andere bekende Tsjechische kunstenaar, Alfons Mucha.

Deze keer was het een vrijgezellenweekend dat ons naar Praag bracht. Iedereen sijpelde binnen. De digital nomads en thuiswerkers gingen donderdag al op. De artsen vlogen vrijdagavond op. 

Met mijn goede vriend, de enige die voor 4h in bed lag en dus ook de enige die er voor 10h weer uitraakte, vergezelde me naar enkele tentoonstellingen. De mooiste was zonder twijfel: “Even here people live” van Jiri Turek. Prachtige beelden van Afghanistan. Er is een soort diepe intensiteit in de ogen van die mensen...

Ik schrijf deze tekst al staande in de trein. Het toffe aan langeafstandstreinen is de mogelijkheid om te vergeten dat je eigenlijk enkel wilt aankomen. Er is een restaurantje aan boord, mensen laven zich aan papieren bekers koffie of zitten gehurkt tegen stopcontacten. WhatsApp om het thuisfront te blijven informeren over de vertragingen.

Ik schrijf dit op de muziek van Tariverdiev. Prachtige Russische muziek die ik oppikte via Touché (misschien wel de beste Belgische podcast).

Die muziek bracht iets naar boven waar ik al lang over aan het nadenken was. Iets dat mij intern al paar keer deed lachen. Op onze nachtwachten krijgen we een klein kamertje toegedeeld. Niets speciaals. Behalve het bed. Dat is heerlijk strak opgemaakt en heeft een harde matras. Twee zaken die mijn bed in de Reichenauerstrasse missen. Om de kuisploeg ter hulp te zijn, trok ik steeds het beddengoed af voor ik de kamer verliet. Tot ik de volgende grappige confrontatie meemaakte: Ik zat nog wat werk te verzetten in het kamertje toen ze het bed opnieuw kwamen opmaken. Mijn beddengoed lag op de grond. Ik doe dit steeds, denkende dat het haar moeite en tijd zou sparen. Om te weten of deze actie nu eigenlijk iets bijdraag, vroeg ik de poetsvrouw of dit eigenlijk handig was. Ze keek mij verbaasd aan. En lachte mij een beetje. „Das ist egal, macht kein Unterschied.“

Grappig hoe dat een mens kan denken dat hij iets goeds doet, om in tweede tijd te vernemen dat het helemaal geen verschil blijkt te maken. Hoe verschil, zeker in deze situatie, te meten is, is natuurlijk een ander vraagstuk...

Hoe langer ik van huis ben, hoe meer het gemis van mijn grootmoeder naar haar echtgenoot een nieuwe vorm lijkt aan te nemen. Haar stem stokt niet meer als ik zijn naam laat vallen. Deze week was een week van twijfels.

Toen ik haar aan de lijn had, vroeg ik haar: „Twijfelde Baba eigenlijk ooit over iets?“ 

Alleen al bij het uitspreken van de zin, wist ik dat ik het beter had gelaten.

Ze lachte niet, ze was ook niet boos of ongerust. Ik hoorde enkel wat verongelijkte verbazing in haar stem: nee, hij twijfelde nooit. Hij was ook zo‘n optimist he. Gij twijfelt toch ook niet he jongen?

Niet direct het antwoord dat ik had verwacht. Maar je doet met de antwoorden wat je zelf wilt. En op die manier hielp het toch een beetje.

Hobo-life Wat is definitie? Een niet snobistische versie van het minimalisme. Niet in overdrijven.

Tijdens de treinrit, luisterde ik naar de verhalen van Gert Jochems, fotograaf en reporter bij De Standaard. Hij bracht een relaas van vreselijke beelden uit Rusland. Als je zijn website bekijkt, dan zie je dat hij toch heel wat ervaring moet hebben op vlak van Russische cultuur. Hij citeert deze interessante alinea van KAPUSCINSKI, LAPIDARIUM (uit Observaties van een wereldreiziger, 2003): “De relatie tussen mens en omgeving ziet er in het Oosten anders uit dan in het Westen.  Het Westen beschouwt de omgeving waarin we verblijven en ons bewegen als het verlengde van onszelf, dus als we de straat vegen, de ramen lappen, dan komen die bezigheden uit dezelfde behoefte en wil voort als wanneer we een schoon overhemd of een keurig gestreken jurk aantrekken.  De omgeving laat iemand uit het Oosten koud.  Hij probeert deze niet eens verfijning, glans, esthetische kwaliteit te verlenen. Het vuil gooit hij direct voor zijn huis neer, het waswater gooit hij door zijn raam naar buiten.  Het begrip van conserveren, van schoonmaken, poetsen, schilderen is hem vreemd.  Zijn contact met de dingen is eenmalig.  Hij zet bijvoorbeeld een schutting neer.  Later gaat de schutting stuk, hij verrot, zakt in-dat interesseert de mens uit het Oosten niet meer.  Hij ziet geen verband tussen kwaliteit van zijn eigen leven en de kwaliteit van zijn eigen omgeving. De wereld van het vuil en de verwaarlozing begint exact op de grens van zijn huid. 

“Er zijn twee Russische werkelijkheden: de mythische, filosofische, geestelijke, de hogere, en tegelijkertijd woekert daarnaast de werkelijkheid van de lompheid, de slechtheid en het vuil.  En daartussen - waar is het raakvlak ?  Waar zijn de verbindingen, schakels, bruggen ? Maar alleen die twee werkelijkheden samen vormen Rusland, dat één en ondeelbaar is.”

Nog meer prachtige beschrijving van de Russen uit het boek van Tesson:

„Est-ce parce que l’histoire s’était déchaînée sur eux avec la hargne de la houle sur un récif tropical qu’ils avaient développé une vision tragique de la vie, un goût pour la formulation permanente du malheur, une capacité à proclamer sans cesse l’inconvénient d‘être né.“ = „Was het omdat de geschiedenis met de deining van een tropisch rif op hen was losgelaten, dat zij een tragische visie op het leven hadden ontwikkeld, een voorliefde voor de permanente formulering van tegenspoed, een vermogen om onophoudelijk het ongemak te verkondigen van geboren te zijn.“

„Je préférais ces imprévisibilités-là à celles des êtres qui décampaient au moindre nuage après vous avoir caressé le dos avec des familiarités de chatte.“ = „Ik verkoos deze onvoorspelbaarheid boven die van wezens die bij de minste wolk wegrennen nadat ze je rug hebben gestreeld met de vertrouwdheid van een kat.“

„ ... un parfaite formulation de la difficulté d‘être chez les Slaves: Que sais-tu du soleil si tu n‘as pas été à la mine?“ = “een perfecte formulering van de moeilijkheid om onder de Slaven te zijn: Wat weet je van de zon als je niet in de mijn bent geweest...”

„Et si c’était là la clé du mystère russe? Une capacité à laisser partout des ruines, puis à les arroser par des torrents de larmes.“ = „Wat als dit de sleutel was tot het Russische mysterie? Een vermogen om overal ruïnes achter te laten, en ze dan te doordrenken met stromen tranen.“

[feverinsalonika]

Une semaine et des poussières

A peine arrivé sur les terres d’Alexandre le Grand que la guerre éclate en Europe. Ambiance. Pourtant ici, à part mon ami roumain, dont la maison se trouve à la frontière, personne ne se soucis guerre de la situation en Ukraine. Personne ou presque. Mon troisième soir en Macédoine, je me rends à une sorte de soirée poème - erasmus c’est avant tout des expériences... Deux ukrainiens, l’une Russophone, déclame la grande ouverture d’esprit historique de la Russie, l’autre, ukrainien d’origine yéménite, souhaite rentrer dans un pays en paix. Vous connaissez la suite.

Depuis mon arrivé, j’arpente pas mal la ville, tente parfois d’esquiver les soirées erasmus et rencontre du beau monde : turcs, italiens, uruguayens, algériens, ghanéens, iraniens, et j’en passe. L’internationale, en somme, mais sans la révolution. Quoi que ?

Dans mon périple à travers Salonique je pousse des portes. Mais pas n’importe lesquels... Celles de la révolution ! La première je ne la pousse pas : trop peu conviviale. La seconde me semble plus adéquate, je l’ouvre. C’est un ancien magasin de chaussure, la devanture me le laisse deviner. A l’intérieur, un centre social géré par deux groupes anarchistes. Une mezzanine, un sous sol, un bar et une bibliothèque. Un camarade m’offre une bière. On papote.

Là bas j’assiste à la projection d’un film sur John Reed. Quel homme ! Journaliste, syndicaliste, bolchevique convaincu. Son livre le plus fameux - Dix jours qui ébranlèrent le monde - est même préfacé par Lénine. La classe ! Bref, mon anglais étant ce qu’il est j’ai abandonné le film pour sociabiliser : l’internationale n’attend pas.

Quelques semaines plus tard, je retourne à notre magasin de chaussure. C’est dimanche soir, il pleut, mais j’ai hâte. Un appel pour contribuer à un média libertaire local a été lancé. J’y réponds. Un super camarade prend le temps de tout m’expliquer avant l’arriver des autres. Je les aiderai pour les podcasts et sûrement d’autres choses. Finalement les autres n’arrivent pas trop. Tant pis ça fera l’affaire quand même.

Après ça, mon nouveau camarade me fait visiter la ville. Il me passe en revu chaque squats, centres sociales, groupes, partis, etc. Très intéressant tout ça. Je prends note. On discute du militantisme, on parle du fascisme, on rigole sur la porte que je n’ai pas osé pousser. Apparemment j’ai bien fait. Je tais les raisons mais vous avez sûrement compris.

J’apprends beaucoup : mon grec ne me permet pas de commander un café, mon anglais est balbutiant et mon mémoire aux abysses. Je garde espoir. Je suis installé au café avec un camarade grec. C’est un camarade d’une camarade de Paris 8. D’ailleurs, le Café est un café autogéré. Mais attention, pas comme chez nous ! C’est de l’autogestion, donc pas de patron, mais du cash à faire rentrer. Ça se critique mais j’aime bien l’idée. Souvent ces bars/cafés/librairies sont tenus par des anarchistes, cependant toutes et tous ne sont pas militants. Certains lieux ne s’apprécient pas pour divergences politiques. Mais ça reste la même idée : pas de patron, tout le pouvoir aux salariéEs. Il faudrait que je fasse un article là dessus, on a sûrement beaucoup à apprendre.

Revenons à notre camarade. C’est un communiste, très sympa ! Mais un peu anarchiste, selon ses mots. Il a quitté son dernier groupe et milite aujourd’hui dans l’assemblée autonome de son école. (Oui ça existe quasiment dans chaque école ici.) Je me remet tout juste de la soirée erasmus de la veille. Il me donne des conseils sur la ville : où aller, où écouter du rebetikon, où vivre, etc. On va à la manif contre la guerre ensemble. Sur le chemin on rencontre une de ses camarades de son ancien groupe. Arrivé à la manif on serre des pinces. Ça parle grec et je suis pas encore très affûté.

Leurs manifs sont vraiment très atypiques. Déjà les bâtons, que vous connaissez peut être. Ils servent de drapeaux mais surtout d’arme pour assurer la protection de la manif. Vous les voyez parfois sur internet, ça donne une image très martiale et très organisée. Qui dit bâton dit retour de bâton. Mon camarade me raconte la fois où, au coté de flics, les communistes (officiel) ont empêché les masses de pénétrer dans le parlement. Toujours la même rengaine. D’ailleurs ces derniers ne manifestent pas avec les autres groupes et partis, ils organisent leurs propre manifs.

C’est très corporate. Dans notre manif, tous les groupes hissent de grandes banderoles derrière lesquels chacun/chacune sait où se ranger (pas moi). Les grecs ont coutume, lors des manifestations, de lancer en l’air des petits papiers. Ça permet de laisser des traces du message révolutionnaire sur le sol après leur passage. C’est très efficace ! Vous être obligé de les voir en marchant.

Spread le message.

Tout de suite, je vois pas quoi dire de plus. J’ai quelques idées d’articles en tête mais je suis gourmand en suggestions !

Alez les amiEs, la lutte continue !

Ps : recommandation musicale https://www.youtube.com/watch?v=M9f0aZSuJpY

[rausule]

■ Die Afrikaanse en die Vulgêre Latyn en die geboorte van Die Afrikaanse taalprobleem.

Nadat die behoefte vasgestel is om die volkstaal as 'n literêre taal te gebruik, ondersteun Bembo in die eerste boek van die Prose della volgare lingua die herstel van die Toskaanse van Dante, en bowenal van Boccaccio en Petrarch, as 'n nasionale literêre taal,

in teenstelling met diegene wat die gebruik van die taal van die howe voorgestel het (byvoorbeeld Baldassar Castiglione) of dié van die Florentynse

hedendaagse vat. In die tweede boek, wat spesifiek na Petrarch se poësie verwys, identifiseer Bembo in Petrarch die model van stilistiese, metrieke en retoriese perfeksie wat vir die verse nageboots moet word. In die derde boek dikteer hy die grammatikale reëls van die eenheidstaal, en ontleen dit aan die tekste van die drie groot skrywers van die veertiende eeu.

Op hierdie manier skets Bembo 'n "klassisisme van die volkstaal" ('n taal gebaseer op "swaartekrag" en "aangenaamheid")

in staat om die linguistiese en stilistiese hibridisme van die verskillende geskrewe Italiaanse volkstaal op 'n eenheidswyse te oorkom. Sy oplossing het daarin geslaag om homself in die Italiaanse literêre samelewing te vestig: Ariosto het byvoorbeeld die taal van die Furioso verander en baie ander skrywers het aangepas by die norme en reëls wat deur Bembo gekodifiseer is. Die jaar 1525 (eerste uitgawe van die Prosa) kan beskou word as die begindatum van die bevestiging in die letterkunde

van die Toskaanse en dit is eers vanaf daardie datum dat dit moontlik is om tereg tussen "taal" en "dialek" te onderskei. Trouens, laasgenoemde kategorie veronderstel die bestaan ​​van 'n eenheidstaal, al is dit net op literêre vlak.

Reeds die Christelike Humanisme van Erasmus van Rotterdam of van Thomas More het 'n interne hervorming van die Kerk bepleit met die terugkeer na evangeliese armoede, die veroordeling van nepotisme en die afskaffing van bygelowige praktyke: hierdie neigings was gou oortref. In 1545 het die Konsilie van Trente geopen, wat 'n goeie agtien jaar geduur het met op- en afdraandes (wat ook die verskuiwing van die hoofkwartier na Bologna in 1547 ingesluit het) gekondisioneer deur die persoonlikheid van die opeenvolgende pouse in daardie jare. Die konsiliêre dekrete, wat deur die bul Benedictus Deus (1564) van Pius IV bevestig is, het belangrike vernuwings op pastorale gebied teweeggebring: dit het die viering van die mis gestandaardiseer, bisdomskweekskole ingestel vir die vorming van gemeentepriesters, die verpligting vir biskoppe ingestel.

Die verspreiding van die nuwe leerstellings

In Switserland het die verspreiding van Calvinisme Zwingli se leerstelling ten minste gedeeltelik verdring. In Skotland is Calvinisme versprei deur die prediking van John Knox. In Nederland het die aanhang van die Hervorming ook teenstand beteken teen die Spaanse beleid wat die Inkwisisie ingestel het. Die opstand teen die Spanjaarde het gelei tot die verdeling van die domein. In Skandinawië is die penetrasie van die Hervorming eers in Denemarke en Swede en later in Noorweë en Finland gevestig. In Frankryk is die verspreiding van Calvinisme deur die soewereine teëgestaan: die Calviniste, genaamd Hugenote, is as gevolg daarvan vervolg en dit het aanleiding gegee tot die interne konflikte bekend as godsdiensoorloë en die beweging na Suid-Afrika van 'n hele bevolking wat deur 'n geloof verenig is. beide die Cathar Moors en Boere  . In Spanje en Italië het Protestantisme 'n omskrewe verskynsel in Suid-Afrika gebly met die verplasing van twee volke in Afrika.

Dr De Beer

[tommyoboe]

PARIS - PART EIGHT.

And like that it's over. I'm left with this overpriced but pretty tasty savoury brioche roll from Paul and the thought of settling back into life in the UK.

These thoughts would have been a whole lot more daunting if I hadn't had experienced the last two weeks I had.

I arrived back in Paris just two weeks ago to tail off this life enhancing semester in absolute horror. The journey was smooth until I opened the apartment door to see a large amount of water had flooded most of the rooms. It was late; I hadn't eaten my tea, which was just a sad salad from Monoprix and was now faced with the gargantuan task of cleaning all this up by myself.

I did it though. Through hours of mopping into the next day, by the following afternoon I was rid of the majority of the water and my panic had simmered down. That was until I was showing Cameron where the leak came from and the exposed piping from underneath the sink fell apart.

I have never been so frightened in my entire life than in that moment. I was so thrown I didn't know what to do and struggled to seal off all the water in time. I managed it but obviously this meant I had no water for the rest of the day and all the work I had just completed was wasted. It was just hideous, the next morning wading barefoot through this horrible water to have a wash and then have to eat breakfast just perched on top of the water desperately trying not to get my limited supply of clothes wet.

Bring in an enormous water vacuum I rented from just opposite the Conservatoire (what a stroke of luck) and more importantly, a plumber to supply me with water again, and the following day the water was gone. I was still left with some ruined items (selfishly none of mine so I didn't care by this point) and my flat mate's carpet that had soaked up A LOT of moisture and was beginning to really smell of death.

Fast forward to now everything has been sorted more extensively but the feeling I had that Wednesday afternoon following a trip to one of my favourite Paris coffee shops was overwhelming. The terror of the situation was over and I could appreciate the little joys and put into perspective the little problems of life in Paris and beyond.

I believe this huge incident actually made my last two weeks better as a whole, as I stopped worrying about the decisions I was making for the most part and just achieved what was required and enjoyed myself too.

The Thursday after the incident I took some time to go see the Eiffel Tower from the Trocadéro Gardens, one of the must dos on anyone's Paris' bucket list.

Motivation has still been low since the incident but I achieved lots really, and even the things I didn't achieve, like shaping reeds, all have been little failures and have contributed to my learning, which is surely more important.

I also got to make some more memories along the way. There was the best chai latte I have ever had from Fringe Coffee, along with another of their phenomenal chocolate and hazelnut cookies. I ran along the Ourcq Canal, which was both regretful for the cold and life enhancing for the productivity I gained as a result. I got a wonderful flat white from Ten Belles on one of my favourite Parisian streets and praline escargot from Du Pain et Des Idées. I visited the Picasso Museum and gained feelings of deep intimacy from some of the pieces and the stories behind them. I strolled the relaxed neighbourhood of Saint-Germain-des-Prés, peruzing the iconic French cafés (not my style but undeniably French) and unsurprisingly, having yet more pastries (not all at once). I met up with Erasmus friends for pizza and drinks to celebrate the end of our time together and reflect on what has been quite an experience for us all. And yesterday I took in the bustling 2nd arrondissement one final time, Rue Montorgueil and Rue Montmartre in all their glory.

Paris and I have had an interesting relationship, from the difficulties of integrating during the first couple of weeks; to busy spells leaving me short on brain space; to some defining moments of achievement, perhaps not the sorts that are noticeable straightaway but that will make a difference in the long term. I am more appreciative of little daily nuances now; I work hard but take more time to assess if what I am doing is the correct way for me, and overall, I just feel happier and more content than when I started this adventure.

So whatever happens next, I will manage it and more importantly, enjoy it.

My blog will now pick up in Manchester where it left off but for now, hello UK, it's good to be back.