Tumgik
#felipe tejero
knario47 · 2 years
Text
ESCUDOS ABORIGENES.
Tumblr media
EDRA - Origen
¿COMO ERAN LOS ESCUDOS DE LOS ANTIGUOS CANARIOS?
Las fuentes etnohistóricas mencionan la utilización de 𝐭𝐚𝐫𝐡𝐚𝐬, broqueles, escudos o rodelas fabricadas con madera de dragos:
«[…] de este arbol [drago] hacian rodelas pa. su defenza i eran 𝐠𝐫𝐚𝐧𝐝𝐞𝐬 𝐢 𝐩𝐢𝐧𝐭𝐚𝐝𝐚𝐬 𝐝𝐞 𝐝𝐢𝐮𝐢𝐬𝐚𝐬».
[Pedro Gómez Escudero ca. 1484]
«[…] tenían espadas de palo a modo de montantes y unas adargas 𝐜𝐮𝐚𝐝𝐫𝐚𝐝𝐚𝐬 𝐲 𝐨𝐭𝐫𝐚𝐬 𝐫𝐞𝐝𝐨𝐧𝐝𝐚𝐬 𝐢 𝐩𝐢𝐧𝐭𝐚𝐝𝐚𝐬 𝐝𝐞 𝐚𝐥𝐦𝐚𝐠𝐫𝐚 𝐲 𝐜𝐚𝐫𝐛𝐨‌𝐧 𝐜𝐮𝐚𝐫𝐭𝐞𝐚𝐝𝐨𝐬 𝐲 𝐚𝐥𝐱𝐞𝐝𝐫𝐞𝐬𝐞𝐬 […]».
[Pedro Gómez Escudero ca. 1484]
«...armas...traían rodelas 𝐦𝐮𝐢 𝐠𝐫𝐚𝐧𝐝𝐞𝐬 𝐝𝐞 𝐚𝐥𝐭𝐮𝐫𝐚 𝐝𝐞 𝐮𝐧 𝐡𝐨𝐦𝐛𝐫𝐞, eran de una madera ligera estoposa de un árbol llamado Drago. La spada llamaban majido i el broquel tarja; ...traían en las rodelas sus diuisas pintadas a su modo de blanco i colorado de almagra [...]».
[Cedeño (ca. 1490) 1934: 12r].
«[…] que sería conocído por la diuisa dela tarja 𝐛𝐥𝐚𝐧𝐜𝐚 𝐢 𝐜𝐨𝐥𝐨𝐫𝐚𝐝𝐚 𝐝𝐞 𝐪𝐮𝐚𝐫𝐭𝐞𝐚𝐝𝐨».
[Antonio Cedeño (ca. 1490) 1934: 12v].
«[…] tenian hechas rodelas de un arbol estoposo qe. llamaban drago i a estas rodelas llaman tarjas trai[a]nlas pintadas de 𝐛𝐥𝐜𝐨‧ 𝐢 𝐜𝐨𝐥𝐨𝐫𝐚𝐝𝐨 𝐜𝐨𝐧 𝐬𝐮𝐬 𝐝𝐞𝐛𝐢𝐬𝐚𝐬 𝐜𝐚𝐝𝐚 𝐯𝐧𝐨 𝐚 𝐬𝐮 𝐦𝐨𝐝𝐨 jugauan dellas diestramte […]».
[Antonio Cedeño ca. 1490]
+ INFO
Proyecto Tarha
https://proyectotarha.org/.../01/de-tarjas-y-pintaderas-22/
Diccionario Ínsuloamaziq
https://imeslan.com/2017/10/15/tarha/
📷 1 y 2. Pepe Tejero. Recreación realizada por Isidro Cedrés (Tenerife).
https://www.facebook.com/pepe.tejero.1
📷 3. Guerreros Tuareg.
Tumblr media
Tumblr media
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0q3cJgfohCoDoBW5HDSze7MNpD2UqGbMoDWJhSXF3YYdeYtW19GPVHoU7pzKupCsQl&id=100046478508495&__cft__[0]=AZX584gug8jCEgc4qApC7DSgn0KhCpB_bWKIzx_2MKUj-j5xnvJPvcqx35SC7dyt618d1lYrc1SM99qYBADe9cXRNwKJvMxJShLNjq62UuSAp1OPesEaV5acps-p_zqsJXFlIPrwy0VaLOcw6Ub3zwrPTK4BBGJq7iXjpukiAwz6YCRFmqHSjHvQ1It3JY4J5p15GdOYe0dBAoJPiN4911kj&__tn__=%2CO%2CP-y-R
9 notes · View notes
Text
my great grandfather was born in 1903 and died in 1989 which means he lived through:
the rule of alfonso xiii (1901-1923)
the melilla war and the tragic week (1909)
the creation of the spanish protectorate in morocco (1912)
wwi (1914-1918)
the institution of the first national parks (picos de europa and oropesa) (1918)
the inauguration of the madrid metro (1919)
the dictatorship of primo de rivera (1923-1929)
the 'dictablanda' (soft dictatorship) of berenguer (1930)
the second spanish republic (1931-1936)
the spanish civil war (1936-1939)
the dictatorship of francisco franco (1939-1975)
wwii (1939-1945)
spain enters the un (1955)
the independence of morocco (1956)
the palomares incident (1966)
eta starts doing terrorist attacks (1968)
the carrero blanco assasination <333 (1973)
franco dies (1975)
the transition to democracy under king juan carlos i (1975-1981)
the failed coup of tejero (1981)
the statute of autonomy of castilla-la mancha (where he's from) (1982)
decriminalization of abortion (1985)
spain enters nato and what would be the eu (1986)
he died during felipe gonzález's presidency (there were elections in 1989 and he won, starting his third term that year)
6 notes · View notes
gonzalo-obes · 7 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
IMAGENES Y DATOS INTERESANTES DEL DIA 25 DE FEBRERO DE 2024
Día Internacional del Implante Coclear, Año Internacional de los Camélidos.
San Cesáreo de Nacianzo, Santa Herena, Santa Aldetruda, San Cesario y San Donato.
Tal día como hoy en el año 1990
En Nicaragua, la coalición Unión Nacional Opositora, encabezada por Violeta Chamorro y financiada por los Estados Unidos, gana las elecciones derrotando al Frente Sandinista de Liberación Nacional, liderado por Daniel Ortega. Violeta será designada presidenta del país y lo gobernará desde 1990 hasta 1997. (Hace 34 años)
1986
Tras las recientes elecciones, cuyos resultados ha falseado para tratar de mantenerse en el poder, Ferdinand Marcos abandona Filipinas presionado por la revuelta popular y por EE.UU., rumbo al exilio, lo que desemboca en que Corazón Aquino, viuda del senador asesinado en 1983, jure el cargo de presidenta del país. Su primera medida será la proclamación de una Constitución provisional, que se aprobará en referéndum popular en febrero de 1987. La oposición la acusará de corrupción y el ejército no le prestará su apoyo, dificultando mucho la tarea de gobierno. Su mandato se prolongará hasta las elecciones de 1992 en que Fidel V. Ramos tomará el relevo. (Hace 38 años)
1981
Dos días después del intento fallido de golpe de Estado del Coronel Tejero, Leopoldo Calvo Sotelo es elegido presidente del gobierno español tras someterse a la investidura del parlamento, al haber dimitido su antecesor, Adolfo Suárez, el pasado 28 de enero. (Hace 43 años)
1956
En Moscú, en sesión cerrada del XX Congreso del PCUS (Partido Comunista), Nikita Krushchev pronuncia su discurso secreto criticando los efectos perjudiciales del culto a la personalidad de Stalin, dando inicio a la desestanilización de la Unión Soviética. (Hace 68 años)
1954
Nasser, coronel del ejército egipcio, se hace con el poder y pasa a ocupar la Jefatura del Gobierno. El 14 de noviembre destituirá definitivamente a Naguib y asumirá la presidencia de la República de Egipto, cargo que ocupará hasta su muerte repentina, de un ataque al corazón, el 28 de septiembre de 1970. (Hace 70 años)
1948
En Checoslovaquia el presidente de la República, Edvard Benes, cede el poder al comunista Klement Gottwald, después de dos semanas de intensas presiones por parte de la Unión Soviética. En un hábil golpe de Estado, el poder comunista es absoluto y durará 40 años. (Hace 76 años)
1944
En Argentina, el Vicepresidente Edelmiro Julián Farrell asume el poder tras la dimisón ayer del dictador Pedro Pablo Ramírez por las presiones recibidas de los jefes y oficiales de las guarniciones de la Capital Federal, Campo de Mayo, Palomar y La Plata. (Hace 80 años)
1848
En Francia se proclama oficialmente la Segunda República francesa, siendo recibida con gran entusiasmo, ya que durante el reinado de Luis Felipe la burguesía asumió el poder en forma corrupta. Pese a su brevedad, hasta 1852, tendrán lugar grandes reformas. (Hace 176 años)
1836
Samuel Colt patenta el revólver, cuya principal ventaja reside en la posibilidad de realizar 6 disparos sin necesidad de recargar cada vez el arma. (Hace 188 años)
1570
En Roma, el Papa Pío V, severo con quien compromete la unidad de la Iglesia, excomulga a la reina Isabel I de Inglaterra mediante una bula papal, a sabiendas de las trágicas consecuencias que esto acarreará a los católicos ingleses, que serán sometidos a persecución. (Hace 454 años)
1 note · View note
entrehojas2023 · 1 year
Text
Nido de piratas
Tumblr media
«En el pan, como hermanos; en la información, como gitanos». Nido de piratas es una historia del diario Pueblo, que comienza en 1964, cuando el periódico de los sindicatos verticales se traslada al número 73 de la madrileña calle de las Huertas. Bajo la batuta de Emilio Romero, y con una tirada de más de doscientos mil ejemplares, se encuentra en la cima del éxito. Entre whiskys, partidas de póker y una nube de humo de tabaco negro, se oye el inconfundible repiqueteo de las teclas de las Olivettis. Los reporteros y fotógrafos que se pelean por las exclusivas se cuentan por decenas. Y están dispuestos a todo. Así lo recuerdan en este libro muchos de los que por allí pasaron. Desde Arturo Pérez-Reverte hasta Rosa Villacastín, Carmen Rigalt, Raúl del Pozo, Julia Navarro (y su padre, Felipe Navarro, Yale) o Andrés Aberasturi. Pero también otros -abogados, curas, fotógrafos, peluqueros, etc.-, testigos directos de esa manera salvaje y apasionante de hacer periodismo. Pueblo, herido de muerte tras la salida de Romero, reacciona de forma tardía al golpe de Estado de Tejero, y sufre un fuerte recorte de plantilla y pérdidas millonarias. Aquel transatlántico en proceso de desguace se hunde irremediablemente. Esa parte de la historia, por desgracia, no parece tan ajena. Sus puertas cierran de forma definitiva en 1984, cuando el Gobierno de Felipe González termina de ejecutar el plan de Suárez de acabar con la prensa pública. Y, con él, desaparece una manera única, voraz y trepidante de entender el oficio. "Érase una vez un periódico que no se parecía a ningún otro. Se llamaba Pueblo , era el más leído de España y tuve el privilegio de trabajar en él. Ya no quedan lugares como aquél, ni periodistas como quienes lo habitaban. Y de los que una vez lo hicimos, andan enterrando a los últimos. De vez en cuando llegan cartas de jovencitos, de esos que duermen mal y sueñan despiertos, preguntando cómo se hace. Pero ya no se hace. Ahora hay periodismo al que llaman serio y equipos de investigación, o eso cuentan, y teléfonos móviles e internet, y en las redacciones prefieren tener robots de minga fría conectados a un ordenador. Ahora incluso hay una asignatura de ética profesional en las facultades y todos los periodistas tienen la Verdad y la Certeza con mayúscula sentadas en el hombro y la obligación de ser responsables, la misión de liderar opinión, salvar la democracia, garantizar la libertad de expresión, convertir el mundo en un lugar paritario de libertad, igualdad y fraternidad, salvar a los delfines y las focas, acabar con las guerras y el hambre, y cosas así. Ahora, periódicos y periodistas se toman tan en serio a sí mismos que aburren a las ovejas. Así que, aburridos, los viejos reporteros van y se mueren. Tuve el privilegio de conocerlos, e incluso de ser uno de ellos. De los de Huertas 73, quiero decir, que no es lo mismo. Durante doce años formé parte de aquella pintoresca tribu de canallas sin dios ni otro amo que la fiebre del periodismo y la necesidad de llegar a fin de mes, por ese orden. Durante doce años viví entre desalmados de ambos sexos capaces de dar la vuelta al mundo sin hablar una palabra de idioma alguno excepto el suyo, tener en algún caso seis mujeres y ocho hijos, colarse vestidos de enfermero en el hospital donde el yerno del Caudillo hacía trasplantes de corazón, disfrazarse de monja, viajar en aviones presidenciales, ir a Vietnam con la misma naturalidad que a Vallecas, emborracharse con estrellas de cine, entrevistar a criminales y a folklóricas, agotar reservas de alcohol y tabaco, jugarse la paga y perderla en media hora, encamarse con señoras propias y ajenas, y firmar quinientas veces en primera página cuando para firmar en primera página había que jugarse la magra hacienda y la libertad por conseguir una exclusiva. O sea, mentir, trampear, adoptar falsas identidades, sobornar a funcionarios, guardias y secretarias, ir a los velatorios haciéndose pasar por íntimo del fiambre y, además, robar la foto de boda, con marco de plata y todo, para publicarla en primera. Y de paso, empeñar el marco." Read the full article
0 notes
felipeandletizia · 4 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
February 23, 2021: King Felipe attended the institutional event celebrating the 40th anniversary of the "23 de febrero de 1981", the 1981 Spanish coup d'état attempt.
On February 23, 1981, Lieutenant-Colonel Antonio Tejero led 200 armed Civil Guard officers into the Congress of Deputies during the vote to elect a President of the Government. The officers held the parliamentarians and ministers hostage for 18 hours, during which time King Juan Carlos I denounced the coup in a televised address, calling for rule of law and the democratic government to continue. Though shots were fired, the hostage-takers surrendered the next morning without killing anyone.
4 notes · View notes
unpensadoranonimo · 5 years
Text
Felipe VI y la maldición
Desde el primer día del reinado de Felipe VI existe un halo de morbo negro por la posibilidad de que, con él en el trono, la monarquía se extinga para siempre en España después de completar un círculo imperfecto de tres siglos. El primer Borbón en llegar al trono fue Felipe V, en noviembre de 1700, y desde que el príncipe empezó a llamarse así, Felipe VI, se instaló esa maldad, ‘el primero y el último’; tal y como están las cosas en el mundo, tal y como están las cosas en España, a ver quién se atreve a afirmar tajantemente lo contrario.
Los dos reyes, además, han tenido que enfrentarse a lo mismo, a la misma deslealtad catalana, porque hay cosas que no cambian, y eso también engorda el morbo negro. La traición catalana a Felipe V —que no tuvo nada que ver, como es sabido, con una guerra de independencia, sino con una Guerra de Sucesión del trono de España— se acabó con el Tratado de Utrecht, por tratarse de un conflicto internacional, con un real decreto de 'Indulto y perdón general a los catalanes', promulgado en 1713, y la traición a Felipe VI, al que dicen no reconocer, ha ido a parar al Tribunal Supremo y ya veremos cómo se acaba, porque otra vez están pidiendo lo mismo.
En fin... Que Felipe VI fue proclamado rey de España el 19 de junio de 2014, y ahora que han pasado cinco años conviene recordarlo y resaltar lo que se ha constatado otras veces aquí mismo, que la estabilidad de la Corona, en la actualidad, va más allá de ideologías y de las predilecciones de cada cual sobre un modelo de Estado u otro.
El debate de la actualidad sobre la monarquía española con lo que tiene que ver es con la permanencia de la Constitución, porque quienes atacan la Corona en la actualidad lo que pretenden es romper el orden constitucional que nos hemos dado. Y saben bien que si esta Constitución cae, no habrá otra que la sustituya porque será la propia España la que no resista el seísmo.
De la misma forma que la figura de un monarca fue fundamental y decisivapara que los españoles pudieran pasar de una dictadura a una democracia sin derramar una gota de sangre, con la extraordinaria proeza de liquidar el franquismo con las propias leyes de la dictadura, ahora la figura del rey Felipe es esencial para cohesionar y preservar la Constitución.
La figura de un monarca fue fundamental para que los españoles pudieran pasar de una dictadura a una democracia sin derramar una gota de sangre
Don Juan Carlos, como reconocen los mayores historiadores e hispanistas, desde Paul Preston a Stanley Payne, tuvo un papel decisivo en la llegada de la democracia porque, gracias a que tenía en su mano todos los poderes heredados del anterior jefe del Estado, venció la resistencia del búnker del franquismo y pudo sortear las incontables tensiones de aquel momento. A partir de que España se dotó de una Constitución, los españoles, tan poco dados a las adhesiones y sentimentalismos institucionales, vieron en él un referente de las libertades, el 'rey de un pueblo', y se hicieron juancarlistas.
Tras su abdicación, Felipe VI es el primer rey de la historia de España que ha crecido y se ha formado en un régimen democrático y bajo el amparo de una Constitución votada mayoritariamente por todos los españoles. Su defensa de la Constitución en el otoño independentista, el 3 de octubre de 2017, supuso un punto de inflexión en el conflicto, del que ya nadie duda y que se analizará con más claridad al paso de los años. Todo parecía desbordarse hasta que el rey Felipe se dirigió a los españoles “para subrayar una vez más el firme compromiso de la Corona con la Constitución y con la democracia, mi entrega al entendimiento y la concordia entre españoles, y mi compromiso como Rey con la unidad y la permanencia de España”. A partir de entonces, todos los mecanismos de autodefensa del Estado de derecho se alinearon hasta anular aquel intento de golpe de Estado contra el orden constitucional. Igual que había ocurrido con su padre un 23 de febrero de 1981.
La diferencia entre un momento y otro es que, por muchos motivos, el discurso del Rey tras la angustiosa asonada de Tejero en el Congreso le sirvió a don Juan Carlos para afianzar su inmensa popularidad entre los españoles y para ser visto, ya sin recelos de nadie, incluidos los republicanos, como el garante de las libertades en España.
Esa oleada de populismo, que empapó a don Juan Carlos hasta que la Corona se horadó a sí misma de desprestigio por distintos escándalos, no le va a llegar tan fácilmente a Felipe VI. Ni la revuelta catalana se percibe de la misma forma que el 23-F, aunque en la práctica hayan supuestos dos intentos de golpe de Estado, ni el carácter de don Felipe es el de su padre.
Donde don Juan Carlos transmitía campechanía, su hijo Felipe inspira seriedad y distancia institucional. Quizá sea lo que le hace falta a la Corona ahora
Donde don Juan Carlos transmitía campechanía, cercanía, su hijo Felipe inspira seriedad y distancia institucional. Quizá sea lo que le hace falta a la Corona en estos momentos o, mejor aún, quizá sea esa imagen la que quiere transmitir Felipe VI para recuperar el prestigio que fue perdiendo la Corona, como si se estuviera desangrando. Es eso que dijo el Rey cuando recibió la abdicación de su padre, que su objetivo era preservar la dignidad y el prestigio de la Corona “observando una conducta íntegra, honesta y transparente”.
De ese camino, no se ha apartado ni un solo día. Y por esa misma obsesión, ahora que se cumplen cinco años de Felipe VI como rey de España, no habrá ni fastos ni celebraciones. Quién sabe, a lo mejor es la pócima que se precisa para vencer la maldición y el morbo negro del primer y el último Borbón, los dos llamados Felipe.
Fuente: Javier Caraballo
2 notes · View notes
lebjaperal · 3 years
Photo
Tumblr media
SAN FRANCISCO DE MALABON (GENERAL TRIAS) - ITS COUNTESS AND ITS REVOLUTIONARY LEADERS From Naic, my sister, my brother-in-law and I continued our 2020 tour of Cavite's heritage churches by visiting the church of General Trias City, also known as the St. Francis of Assisi Parish Church. Based on the information I got from two National Historical Institute markers (1990 and 1992), General Trias City used to be called San Francisco de Malabon after St. Francis of Assisi, the patron saint of the Franciscans. As for Malabon, the official website of the Province of Cavite claims that it came from "labong" (bamboo shoot). It also states that San Francisco de Malabon used to comprise its present area and those of Santa Cruz de Malabon (Tanza) and Tejeros (Rosario). It was the Franciscans who built the first chapel in the area in 1611 when it was still under Kawit. In 1624, the Jesuits took over the administration of the residents' spiritual needs. San Francisco de Malabon became a separate town from Kawit in 1720. In 1753, it became a separate parish. A stone church was built in 1769 under the leadership of Doña María Josepha de Yrizzari y Ursúa (María Josefa de Irisarri y Ursúa), the Condesa de Lizárraga. In his paper, "Un vocablo expresivo, espera de rescate," Eulogio Zudaire Huarte wrote that Rey Felipe V of España granted the title of Conde de Lizárraga-Bengoa to Don Martín de Ursúa y Arizmendi (Arismendi) in 1705 for his services, especially in the conquest and reduction of the Itzá provinces in México. In 1709, Ursúa sailed to Filipinas, where he served as its Governor-General and President of its Real Audiencia until his death in 1715. In his article, "Footnotes fuel history," Ambeth Ocampo wrote that Ursúa was known for ordering the reduction of Chinese traders living in Manila to avoid Chinese revolts against the Spanish, intervening in the internal dispute between the Archbishop of Manila and the regular friar orders, and establishing the first state monopoly on "tuba" (coconut wine). #captivatingcavite #thetimetrekker https://www.instagram.com/p/CWJ5ZAghSDn/?utm_medium=tumblr
0 notes
alternativaportugal · 4 years
Text
Espanha: 40º Aniversário do “23-F”
New Post has been published on https://alternativaportugal.org/espanha-40o-aniversario-do-23-f/
Espanha: 40º Aniversário do “23-F”
Tumblr media
No passado dia 23 de Fevereiro completaram-se 40 anos sobre a tentativa de golpe de Estado ocorrido na mesma data em 1981, em Espanha, a qual ficou conhecida por “23-F”. Com o falecimento do Caudillo e Generalíssimo Francisco Franco em 20 de Novembro de 1975 e a proclamação de Don Juan Carlos de Borbón como Rei de Espanha pelas Cortes em 22 do mesmo mês e ano, tudo em conformidade com a Lei da Sucessão franquista de 1947 e sua indigitação formal em 1969 pelo Chefe de Estado como seu sucessor e Rei, iniciou-se a denominada transição do regime e sistema autocrático franquista, aliás já uma Monarquia sem Rei, para o regime monárquico constitucional e sistema democrático pluralista, o qual, em termos formais, culminou com a aprovação por referendo popular, universal e livre da Constituição espanhola de 1978 vigente; esta aprovação contou com o voto favorável de 15.706.087 votantes num universo de 17.873.301, correspondendo assim a 88,54% dos votos expressos.
Convém notar que esta foi a única consulta popular em que o Rei Don Juan Carlos I e a Rainha Doña Sofia exerceram o seu direito de voto, o que fizeram com vista a darem o exemplo e a incentivarem os espanhóis a pronunciarem-se sobre o projecto de Lei Fundamental que lhes era proposto pelas Cortes para ratificação; desde então os reis de Espanha nunca mais exerceram tal direito por serem símbolo da unidade de Espanha e dos espanhóis, e assim se afirmarem como estando acima de qualquer disputa político-partidária.
Portanto, de forma claríssima, a maioria dos espanhóis, mesmo contando com o número total de 26.632.180 recenseados, ratificou o regime monárquico constitucional e o sistema democrático pluralista de carácter parlamentar, em que o Rei deixava de ter quase todos os poderes legislativos e a totalidade dos executivos “herdados” de Franco, passando a ter funções eminentemente protocolares, e o poder legislativo e executivo ficava nas, e emanava das, Cortes Gerais (Câmara dos Deputados e Senado) eleitas por sufrágio universal, directo e proporcional: Espanha viu assim legitimadas pelo voto popular e livre as suas instituições do poder político. Ou seja, os espanhóis votaram favoravelmente o regime monárquico constitucional, consequentemente confirmaram como seu Rei Don Juan Carlos I e o sistema democrático pluralista parlamentar.
Porém, a direita radical franquista, aliás com expressão significativa, que não necessariamente maioritária, nas hierarquias das Forças Armadas e da Guardia Civil (força de segurança militar correspondente à Guarda Nacional Republicana portuguesa), não se “acomodou”. E para tal contribuiu em muito o recrudescimento das acções armadas, ou seja, terroristas, da esquerda extremista independentista basca marxista-leninista, protagonizadas pela ETA militar (Euskadi Ta Askatasuna — Pátria Basca Livre ou Pátria Basca e Liberdade) fundada em 1959 e apoiada politicamente pelo seu “braço civil” o partido político Herri Batasuna (Unidade Popular), fundado em 1978 como coligação de todas as organizações da dita esquerda basca, o qual veio a ser ilegalizado pelo Tribunal Supremo de Espanha em 2003 por ligação à organização terrorista.
Tais acções traduziram-se na multiplicação de atentados bombistas contra pessoas e bens, de assassinatos de membros da Policía Nacional e, sobretudo, militares da Guardia Civil e das Forças Armadas de várias patentes, com especial relevo para o Exército, magistrados, civis e políticos representantes ou tidos por coniventes com o poder político central de Madrid e de empresários bascos que se recusavam a pagar o “imposto revolucionário” extorquido pela ETA com vista ao seu financiamento. Contudo, não obstante estas acções serem predominantemente praticadas em território do País Basco espanhol, composto pelas províncias de Álava, Biscaia e Guipúscoa, situadas no nordeste de Espanha, as mesmas eram igualmente levadas a cabo noutras regiões, com especial incidência em Madrid, mas também no País Basco francês, correspondente às circunscrições ou províncias de Lapurdi, Nafarroa Beherea e Zuberroa nos Pirenéus e sudoeste de França.
Assim, esta onda de violência terrorista separatista não só criou um sentimento generalizado de insegurança e repúdio entre os espanhóis pelas acções etarras, como levou a uma “revolta surda” no seio das Forças Armadas e Guardia Civil, e propiciou um clima conspirativo entre as hostes franquistas contra o recém nascido regime monárquico constitucional e sistema democrático parlamentar instituídos pela Constituição de 1978.
O resultado foi a convergência de várias conspirações civis e militares na tentativa de golpe de Estado, ocorrida em Madrid a 23 de Fevereiro de 1981.
Às 18h20 horas desse dia, uma força de mais de 200 militares da Guardia Civil, comandada pelo seu Tenente-Coronel António Tejero Molina, ocupou o Palácio das Cortes e sequestrou no seu interior quase todo o Governo e parlamentares da Câmara dos Deputados. Pouco depois, em Valência, o prestigiado Capitão-General Jaime Milans del Boch, comandante da III Região Militar aí sedeada, sublevou-se e colocou nas ruas da cidade carros de combate (tanques) e declarou o “estado de excepção”, assumindo na mesma o poder civil. Por outro lado, nos bastidores, o General de Divisão Luís Torres Rojas, à data governador militar da Corunha e ex-comandante da poderosa Divisão Blindada Brunete do Exército, concentrada em várias unidades nos arredores de Madrid e comandada pelo General de Divisão Just, tentou reassumir, sem êxito, o comando da mesma com vista à ocupação militar da capital espanhola, o que, a ter acontecido, teria ditado a quase certa vitória dos golpistas. Mas também o General de Divisão Alfonso Armada, à data 2º chefe do Estado-Maior do Exército, amigo íntimo do Rei e seu ex-colaborador na Casa Real, manobrou junto de outras altas patentes militares tentando convencê-las de que o golpe era do conhecimento de Don Juan Carlos I e, de alguma forma, caucionado por ele, o que não era verdade nem logrou conseguir — Armada chegou a ir ao Palácio das Cortes para negociar com Tejero a desocupação e ser ele o próximo Presidente do Governo (primeiro-ministro), o que foi recusado pelo Tenente-Coronel.
Face ao “vazio político” criado pelo sequestro do Governo e dos deputados, o Rei, ainda que à margem da Constituição, reassumiu de imediato os plenos poderes “herdados” de Franco, constituiu um governo de emergência integrado por secretários e subsecretários de Estado daquele e chefiado por Francisco Laína, director da Segurança de Estado (serviços secretos civis), homem da confiança do monarca, assumindo este a absoluta chefia do Estado e o comando em chefe das Forças Armadas.
Às 21h00 horas locais foi divulgado pelo Ministério do Interior um comunicado que informava sobre a constituição do referido governo provisório chefiado por Laína e que o mesmo estava em estreito contacto com a Junta de Chefes de Estado-Maior dos 3 ramos das Forças Armadas. De igual modo, o carismático Presidente da Generalitat (governo autonómico) da Catalunha, Jordi Pujol, cerca das 22h00 horas, fez uma alocução ao país via Rádio Nacional e Rádio Exterior apelando à tranquilidade face à situação vivida em Madrid e Valência, colocando-se ao lado do Rei. Esta comunicação terá sido mais dirigida, ainda que subliminarmente, às várias chefias das Regiões Militares de Espanha. E isto porque as mesmas estavam expectantes face ao desenrolar dos acontecimentos e, na sua maioria, aguardando a sublevação da já citada Divisão Brunet e da Região Militar sedeada em Barcelona para, qual “efeito dominó” invertido, também se sublevarem e aderirem ao golpe, como foi o caso, por exemplo, da Região Militar sedeada em Saragoça, Aragão, que aguardava o levantamento da de Barcelona para a seguir, o que não sucedeu em nenhum dos casos.
Entretanto, a partir do Palácio da Zarzuela, o Rei desdobrou-se em contactos telefónicos com múltiplas chefias militares visando assegurar-se da sua lealdade à Coroa, isto é, a si próprio, e em defesa da legalidade constitucional, o que terá conseguido na sua totalidade cerca da 01h00 hora do dia 24 de Fevereiro, quando, envergando o uniforme de Capitão-General do Exército, dirigiu aos Espanhóis, via TVE em directo, uma breve alocução a partir da sua residência oficial, informando que tinha ordenado às chefias militares para obedecerem às ordens da Junta de Chefes de Estado-Maior e às demais autoridades civis, sendo que desde o início Don Juan Carlos tinha contado com a lealdade das chefias nacionais da Guardia Civil e da Policía Nacional.
O golpe tinha fracassado!
Seguiu-se a rendição e detenção de Milans del Boche em Valência por ordem do próprio Rei, cerca das 05h00 horas, e a de Tejero Molina em Madrid por volta das 12h00 horas.
À laia de curiosidade, o hoje Rei Don Felipe VI, à data com 13 anos de idade, acompanhou o pai no seu gabinete de trabalho durante a maior parte do tempo até ter adormecido num sofá do mesmo. Esta revelação foi efectuada por sua mãe, a Rainha Sofia, numa autobiografia mediante entrevistas concedidas a uma reputada biógrafa, tendo justificado a presença do adolescente Príncipe das Astúrias no gabinete de seu pai por este pretender que o filho começasse a aprender como se lidava com dificuldades extremas. Parece que neste e outros aspectos Juan Caros I teve êxito quanto à educação e formação do seu filho, o que tem sido demonstrado pelo comportamento exemplar de Don Felipe VI, quer em termos pessoais como enquanto Rei de Espanha.
Nos dias que se seguiram ao “23-F” milhões de espanhóis manifestaram-se nas ruas de Madrid e de outras cidades espanholas em apoio a Don Juan Carlos I e em preito de homenagem ao mesmo por ter assegurado a continuidade do sistema democrático parlamentar. E um dos testemunhos mais significativos desse reconhecimento foi o discurso do já mítico secretário-geral do PCE Santiago Carrillo efectuado na tribuna da Câmara dos Deputados na primeira sessão plenária realizada após o frustrado golpe. Aliás, o líder comunista, ao longo da sua vida demonstrou sempre grande apreço e consideração por Don Juan Carlos I, chegando a afirmar numa das suas últimas entrevistas televisivas que, sendo comunista era republicano mas, como homem e espanhol, era “juancarlista”.
Ironicamente, quando Espanha comemora os 40 anos sobre o “23-F” e a consolidação da Monarquia constitucional democrática, pluralista e parlamentar, turbas de desordeiros, saqueadores de lojas de marcas de luxo e vândalos de património público assim agem em defesa de um “rapper” condenado três vezes pelos tribunais espanhóis: a última a prisão efectiva de 9 meses, por reiterada reincidência na prática de crimes de injúrias contra a Coroa e toda a Família Real, desde o Rei Emérito Don Juan Carlos I a seu Filho e Rei Don Felipe VI, ignorando que se hoje se podem criticar livremente as instituições políticas espanholas e seus titulares, o devem ao Rei que ora é insultado.
A título de epílogo, refira-se não se poder estranhar que injúrias proferidas contra o Rei em Espanha sejam consideradas crime, como o é qualquer injúria dirigida a um espanhol comum; e em Portugal também a injúria é crime previsto e punido pelo artigo 181º do Código Penal com pena de prisão até 3 meses ou multa até 120 dias, sendo a pena agravada ou elevada em metade nos seus limites mínimo e máximo, isto é, até 4 meses e 15 dias de prisão ou multa até 180 dias se a pessoa injuriada for, entre outros, o Presidente da República, tudo nos termos do artigo 184º e alínea l) do nº 2 do artigo 132º do mesmo Código.
Portanto, é tão aceitável, compreensível e justificável ser criminalizada e punida a injúria dirigida ao Rei em Espanha, como o é em Portugal quando dirigida ao Presidente da República Portuguesa, pois ambos são chefes de Estado.
Face à notícia de que em Portugal houve umas quantas pessoas a assinar um documento de indignação e solidariedade para com o rapper espanhol por ter sido vítima de um “atentado” à liberdade de expressão, tal só pode ter mesmo saído de “cabeças iluminadas” dos “costumeiros pseudo-intelectualoides” cá do burgo, sempre lestos, em Terras Lusas, ou a partir delas, a acusar de delito de opinião, até perante a Justiça, quem expressa ideias diferentes das suas.
Francisco Garcia dos Santos In O Notícias de Almeirim
Bibliografia: Juan Carlos Biografia, de Paul Preston, Quetzal Editores; Anatomia de um Instante, de Javier Cercas, D. Quixote (investigação exaustiva e considerada a melhor obra sobre o “23-F”), entre outros.
VOLTAR
0 notes
xtruss · 4 years
Text
For Spaniards Who Remember 1981, the Storming of the Capitol Looked Eerily familiar
— Giles Tremlett | Guardian USA | Saturday December 9, 2021
The events in Spain marked the definitive end of Francoism. Will the assault on the Capitol do the same for Trumpism?
Tumblr media
Lt Col Antonio Tejero during the attempted coup in the Spanish parliament on 23 February 1981. Photograph: Manuel Barriopedro/AP
Tension was high, security was weak and a bitter handover of power was under way when violent intruders forced the people’s representatives to stop their debate and cower on the floor.
Future generations of Americans will identify this as a description of events at the Capitol in Washington DC on 6 January 2021. For Spaniards, however, it fits an earlier moment in history – an assault on Madrid’s parliament, the Congreso de los Diputados, on 23 February 1981.
Spain’s attackers – reactionary followers of the dictator General Francisco Franco, who had died six years earlier – were also led by men in silly hats, although Lieutenant Colonel Antonio Tejero was sporting the patent leather tricorn of Spain’s civil guard paramilitary police force rather than a pair of buffalo horns.
Comparisons mostly end there. Tejero was waving a real weapon. Some of the 200 soldiers and civil guards with him peppered the debating chamber ceiling with machine-gun fire.
This was a proper coup attempt, not a shambolic human tidal wave containing costumed followers of an egomaniacal conspiracy theorist. In Spain, tanks rolled down the streets of the eastern city of Valencia to support the coup. Some people began packing for exile. Others worried about firing squads, recalling the techniques employed by Franco.
Reactions in the Spanish debating chamber were also different. The outgoing prime minister, Adolfo Suárez, and the deputy prime minister for defence affairs, General Manuel Gutiérrez Mellado, refused orders to hit the floor, while the latter angrily commanded the armed assailants to desist. They ignored him.
The communist leader, Santiago Carrillo, was the only other deputy to remain in his seat, slouching calmly and chain-smoking. “Old, disobedient and smoking away,” is how Javier Cercas describes him in his masterpiece of literary non-fiction, The Anatomy of a Moment. “He understands that if he survives the gunfire, the golpistas [coup leaders] will execute him.”
In Spain, there was no need to urge the head of state to make a television address condemning the assault. King Juan Carlos organised that himself, donning his commander-in-chief uniform and rebuking the “actions or attitudes of anyone who wants to interrupt by force the democratic process … voted on by the Spanish people”.
He did not say, like Donald Trump, “We love you. You’re very special.” Yet it seems Juan Carlos may also have unwittingly encouraged the plotters in advance, since many were convinced he was on their side. “In the King’s name!” some shouted during the assault.
Those who stormed the Spanish parliament thought a military junta was ready to take over, led by a mysterious figure known as White Elephant (probably the now deceased former royal aide, General Alfonso Armada).
When the gunmen burst in (failing to turn off a TV camera that recorded the whole thing), there were good reasons to believe people would die, but in the end nobody was hurt. White Elephant did not reveal themselves and, after 18 hours holding the deputies hostage, the attackers surrendered. The coup had flopped.
I once met a musician who claimed that, during his military service, he had taken part in the coup. He recalled being bundled into a truck and deposited outside the parliament building, but he sneaked off to buy cigarettes while his unit awaited orders. When he returned, they had gone. A policeman told him they had entered the parliament building, so he ran in and joined them. For Spaniards, then, there was a spooky element of deja vu in the scenes transmitted live from Washington on Wednesday, not least because they combined real danger with farce.
The good news, though, is that Spain’s coup was an end, not a beginning. When it failed, Spaniards realised they no longer had to fear an army that had been the backbone of Franco’s regime. Democracy and its institutions proved resilient, just as they have in the United States. The assailants went to jail, even if their shadowy backers mostly escaped identification and retribution.
In fact, apart from a few frights in the 1980s, Spain has barely witnessed any further military stirrings in the post-Franco era – until last month. In a 6 December “patriotic” letter, 34 aged generals and admirals, and hundreds of other ex-officers, claimed the Socialist-Podemos coalition government led by Pedro Sánchez was intent on imposing a form of communism.
Publication of the letter, which was also signed by the 1981 coup plotter Major Ricardo Pardo and one of Franco’s grandsons, followed revelations of a group Whatsapp chat among retired officers in which one participant wrote that “there is no other choice but to start executing 26 million sons-of-bitches”.
The reactionary old Spanish military officers clearly feel emboldened by a global normalisation of far-right, anti-democratic rhetoric, but their threats are empty. A year after the failed 1981 coup, Spaniards voted in their first leftwing government since the 1930s. The socialist prime minister Felipe González stayed in power for 14 years, overseeing a remarkable and solid transformation in Spain.
The trauma, then, need not last. In fact, an incident like this can be purifying and clarifying. For Spain it marked the limits of violence and the definitive end of the rotten era of Francoism.
In time, one can only hope the events in Washington on 6 January may seem just the same.
—Giles Tremlett is a correspondent based in Spain. He is the author of Ghosts of Spain, and biographies of Catherine of Aragon and Isabella of Castile
0 notes
gamewin88id-blog · 5 years
Text
Prediksi Eibar vs Atletico Madrid 19 Januari 2020 Pukul 03.00 WIB
Tumblr media
Selamat datang di Prediksi Skor Bola banyakprediksibola.blogspot.com dan Selamat Bergabung di website Prediksi bola jitu gratis setiap harinya. Dalam 17 pertemuan kedua tim, Eibar hanya mampu menang 1 kali saja atas Atm (M1 S4 K12). Jika melihat catatan pertemuan dan juga kualitas kedua tim, Atm jelas akan lebih diunggulkan atas Eibar pada laga ini. Namun, Atm tetap harus waspada mengingat laga ini berlangsung di markas Eibar. Terlebih, Eibar juga tampil cukup baik dalam beberapa laga terakhirnya. Prediksi Susunan Pemain Eibar vs Atletico Madrid Eibar: Marko Dmitrovic; Álvaro Tejero, Pedro Bigas, Esteban Burgos, José Ángel, Edu Expósito, Sergio Álvarez, Takashi Inui, Pedro León, Charles, Sergi Enrich. Manager: José Luis Mendilibar. Info pemain Eibar: Paulo Oliveira (kartu merah), Anaitz Arbilla (meragukan), Pape Diop (meragukan), Gonzalo Escalante (meragukan), Garcia Kike (meragukan), Ivan Ramis (meragukan). Atletico Madrid: Jan Oblak; Kieran Trippier, Stefan Savic, Felipe, Renan Lodi, Marcos Llorente, Saúl Ñíguez, Thomas Partey, Ángel Correa, Joao Felix, Álvaro Morata. Manager: Diego Simeone.
Prediksi Eibar vs Atletico Madrid 19 Januari 2020 Pukul 03.00 WIB
Info pemain Atletico Madrid: Diego Costa (cedera), Dario Poveda (cedera), Jose Maria Gimenez (meragukan), Koke (meragukan), Thomas Lemar (meragukan). Head To Head Eibar vs Atletico Madrid 02.09.2019 Atletico Madrid 3-2 Eibar (La Liga) 20.04.2019 Eibar 0-1 Atletico Madrid (La Liga) 15.09.2018 Atletico Madrid 1-1 Eibar (La Liga) 20.05.2018 Atletico Madrid 2-2 Eibar (La Liga) 14.01.2018 Eibar 0-1 Atletico Madrid (La Liga) 5 Pertandingan Terakhir Eibar 12.01.2020 Cacereno 1-2 Eibar (Copa del Rey) 04.01.2020 Valencia 1-0 Eibar (La Liga) 21.12.2019 Eibar 3-0 Granada (La Liga) 18.12.2019 SD Logrones 0-5 Eibar (Copa del Rey) 15.12.2019 Athletic Bilbao 0-0 Eibar (La Liga) 5 Pertandingan Terakhir Atletico Madrid 13.01.2020 Real Madrid 0-0 Atletico Madrid (Super Cup) 10.01.2020 Barcelona 2-3 Atletico Madrid (Super Cup) 05.01.2020 Atletico Madrid 2-1 Levante (La Liga) 22.12.2019 Real Betis 1-2 Atletico Madrid (La Liga) 15.12.2019 Atletico Madrid 2-0 Osasuna (La Liga) Prediksi Skor: Eibar 0-0 Atletico Madrid Handicap : Eibar 3/4:0 Atletico Madrid Over/Under : 2 Saran Betting : Eibar +3/4 | Under 2 Baca juga: Prediksi Napoli vs Fiorentina 19 Januari 2020 Pukul 02.45 WIB
0 notes
fefusamendoza · 5 years
Photo
Tumblr media
Con motivo de continuar los trabajos pensando en el año 2020 el cuerpo técnico de la selección Mendocina C20 ha elaborado una TERCERA lista de jugadores para trabajar en dos turnos el día SABADO 14 DE DICIEMBRE EN ALEMAN. Los jugadores convocados deberán llenar una encuesta cuyo link se encuentra en la publicación de Facebook. Primer turno 9.15 hs 1.Julián Provenzano Don Orione 2.Lucas Fajer Maipú 3.Juan Millán UNC 4.Mauro Dimarco Don Orione 5.Blas Fuertes Alemán 6.Mauro Barbizotto Sanidad 7.Facundo Tejada Talleres 8.Ignacio Stocco Goretti 9.Matías Arias Godoy Cruz 10.Lucas Brasilli Don Orione 11.Ignacio Mamani Godoy Cruz 12.Rodrigo Mitri UNC 13.Tomás Molina Don Orione 14.Matias Diconto Alemán 15.Enzo Alemano Maipú 16.Gonzalo Favaro Maipú 17.Nicolás Carlen Don Orione 18.Agustín Tapia Sanidad 19.Federico Castro Sanidad 20.Fernando Díaz Martin Zapata 21.Gastón Alanís COP 22.Sihuen José Rosello Alemán 23.Tomás Dacosta Regatas 24.Facundo García COP 25.Matías Rodríguez Cementista 26.Manuel González San Pablo 27.Alan Galarce Pacifico 28.Martín Castro Jockey 29.Santiago Sandez Don Orione 30.Lautaro Biondi Cementista 31.Ignacio González Regatas 32.Tomas Civelli Talleres Segundo turno 10.45 hs 33.Maximo Guizazola Godoy Cruz 34.Gino Stalloca Regatas 35.Valentino De Blas. Alemán 36.Nicolas Maure Luján 37 Karim Jalid Goretti 38.Ignasio Romero Regatas 39.Felipe Dipaola San Martín 40.Lucas Rodríguez Talleres 41.Gianluca Comandini CUC 42.Ignacio Alvarez UNC 43.Nicolás Delugan Regatas 44.Ezequiel González Jockey 45.Esteban Peralta Ujemvi 46.Leandro Rivas Coquimbito 47.Facundo Gómez Talleres 48.Ignacio Díaz CUC 49.Rodrigo Tejero Don Bosco 50.Facundo Strugo Martín Zapata 51.Lorenzo Elizalde Alemán 52.Imanol Carmona Alemán 53.Juan Cruz Giménez Alemán 54.Santiago Del Olmo Regatas 55.Lautaro Cherubin Talleres 56.Ignacio González Don Orione 57.Franco Rodríguez San Martin 58.Facundo Juarez V. Hipódromo 59.Ramiro Araya Goretti 60.Leonardo Stocco Goretti 61.Augusto Ragusa Talleres 62.Santino Musianisi Talleres 63.Lautaro Bricco Sanidad. 64.Emiliano González Aleman 65.Juan Gallina Cementista 66.Leonel Coleta Maipú 67.Santiago Barrera Don Orione 68.Lautaro García Talleres https://www.instagram.com/p/B5-xXtHJSLI/?igshid=1hrr7n0g4wdxq
0 notes
realmadridnews · 7 years
Text
Rumored transfers 2017
Transfer in:
Goalkeepers: David De Gea (Manchester United), Thibaut Courtois (Chelsea London), Kasper Schmeichel (Leicester City), Bernd Leno (Bayer Leverkusen), Jan Oblak (Atletico Madrid), Gianluigi Donnarumma (AC Milan), Luca Zidane (promotion), Alex Craninx (promotion)
Defenders: Jesus Vallejo (staying), Theo Hernandez (Atletico Madrid/Deportivo Alaves), Benjamin Mendy (AS Monaco), Hector Bellerin (Arsenal London), Marcos Alonso (Chelsea London), Achraf Hakimi (promotion), Leonardo Bonucci (Juventus Turin), Lucas Hernandez (Atletico Madrid), Alvaro Odriozola (Real Sociedad), Kostas Manolas (AS Roma), Thomas Meunier (PSG)
Midfielders: N’Golo Kante (Chelsea London), Ousmane Dembele (Borussia Dortmund), Eden Hazard (Chelsea London), Thomas Lemar (AS Monaco), Marcos Llorente (staying), Enzo Zidane (promotion), Daniel Ceballos (Real Betis)
Forwards: Kylian Mbappe (AS Monaco), Robert Lewandowski (Bayern Munchen), Paulo Dybala (Juventus Turin),  Pierre-Emerick Aubameyang (Borussia Dortmund), Vinicius Junior (C.A. Flamengo), Borja Mayoral (staying), Sandro Ramirez (Malaga CF), Domenico Berardi (US Sassuolo), Kasper Dolberg (Ajax Amsterdam), Harry Kane (Tottenham Hotspur)
Transfer out:
Keylor Navas: PSG, AC Milan
Kiko Casilla: Newcastle United
Ruben Yanez: Real Valladolid, Cadiz CF
Danilo: Inter Milan, Juventus Turin, Chelsea London, Manchester City
Fabio Coentrao: Sporting Lisbon, Galatasaray SK
Pepe: PSG, Inter Milan, Chelsea London, Hebei Fortune, Besiktas JK
Nacho Fernandez: AS Roma
Marcos Llorente: Atletico Madrid, FC Barcelona, PSG, FC Sevilla
Toni Kroos: Manchester United
Luka Modric: Bayern Munchen, PSG, Chelsea London, Arsenal London
Mateo Kovacic: Tottenham Hotspur, AS Roma, AC Milan, Juventus Turin (loan)
James Rodriguez: Juventus Turin, Manchester United, Inter Milan, Chelsea London, AC Milan (loan), Bayern Munchen (loan)
Isco: FC Barcelona
Marco Asensio: FC Barcelona
Gareth Bale: Manchester United, PSG, Chelsea London, Bayern Munchen
Cristiano Ronaldo: PSG, AS Monaco, Manchester United, Chelsea London, Bayern Munchen
Lucas Vazquez: AS Roma, Borussia Dortmund, FC Liverpool, Newcastle United, Atletico Madrid
Alvaro Morata: Juventus Turin, Borussia Dortmund, Arsenal London, FC Liverpool, Chelsea London, Manchester United, Tianjin Quanjian, AC Milan
Mariano Diaz: Real Betis, Olympique Lyon, RCD Espanyol, Malaga CF
Jesus Vallejo: VfL Wolfsburg (loan), Eintracht Frankfurt (loan)
Borja Mayoral: VfL Wolfsburg (loan), CD Leganes (loan), Deportivo La Coruna (loan), Getafe CF (loan)
Diego Llorente: Real Sociedad, Malaga CF
Burgui: Deportivo La Coruna, Celta Vigo, SD Eibar, Deportivo Alaves, Real Betis, RCD Espanyol, Getafe CF
Carlos Abad (Castilla): CD Tenerife (end of loan)
Achraf Hakimi (Castilla): Deportivo Alaves (loan)
Enzo Zidane (Castilla): Deportivo Alaves (loan)
Federico Valverde (Castilla): Real Betis (loan), Deportivo La Coruna (loan), RCD Espanyol (loan)
Philipp Lienhart (Castilla): SC Freiburg (loan)
Aleix Febas (Castilla): Getafe CF (loan), Real Zaragoza (loan), UD Almeria (loan), CD Tenerife (loan), Real Valladolid (loan), Sporting Gijon (loan), RCD Espanyol (loan), Real Betis (loan)
Alvaro Tejero (Castilla): Getafe CF (loan)
Raul De Tomas (Castilla): Real Zaragoza (loan), Getafe CF (loan), CD Leganes (loan), Real Valladolid (loan), CA Osasuna (loan), Rayo Vallecano (loan)
Lucas Torro (Castilla): CA Osasuna
Mario Hermoso (Castilla): RCD Espanyol (loan)
Alex Craninx (Castilla): Sparta Rotterdam
Javi Munoz (Castilla): Lorca FC (loan)
Nikos Vergos (Castilla): Olympiakos Pireus (end of loan)
Jose Lazo (Castilla): Recrativo Huelva (loan)
Abner Felipe (Castilla): Estoril Praia (loan)
Miguel Garci (Castilla): Union Adarve (loan)
Dani Hernandez (Castilla): CF Fuenlabrada (loan)
6 notes · View notes
kiro-anarka · 4 years
Link
Me encanta que empiecen a salir en la prensa corruptelas que afectan a los actuales monarcas. Quiero decir, en un país donde los partidos están corruptos, las empresas están corruptas (o son corruptoras), la Universidad está corrupta, el Tribunal Constitucional está corrupto y los órganos de gobierno de los jueces están corruptos, creo que nadie iba a esperar que el pijo cincuentón que ocupa la jefatura del Estado por designio divino y que ha vivido toda su vida rodeado de lujos sea un modelo de probidad y honradez. Pero claro, suponerlo no es lo mismo que saberlo. Este año han ido saliendo, en rápida sucesión, al menos tres anécdotas que han enmierdado a Preparado I y a su señora. La primera fue hace tres meses, a principios de la crisis del coronavirus, cuando se destapó que Juan Carlos se había estado lucrando con comisiones ilegales en paraísos fiscales (menudo sorpresón). La reacción de la Casa Real fue retirarle a Juan Carlos la asignación que venía percibiendo desde su abdicación. Además, publicó un documento lleno de sinsentidos jurídicos, que de inmediato fueron analizados y troceados en titulares a pesar de la voluntad salvadora de buena parte de las fuerzas llamadas “constitucionalistas”. Si la Casa Real sabía del pufo de Juan Carlos desde marzo de 2019 (como reconocía en el propio documento), ¿por qué esperó a que el asunto se hiciera público para retirarle la asignación? Y ¿qué es esa tontería de anunciar su decisión de renunciar a la herencia y a cualquier activo cuyo origen no esté claro, si no se puede repudiar una herencia antes de la muerte del causante y tampoco se puede renunciar a ella de forma parcial? Fue eso, y no el hecho en sí, lo que embozó al rey actual. El segundo caso lo hemos visto estos días, cuando la Fiscalía anunció que estaba investigando la posible responsabilidad de Juan Carlos en el saqueo de las obras del AVE a La Meca. Aquí ya entramos en aguas muy pantanosas, porque parece que el rey emérito cometió (presuntamente) estos hechos después de abdicar en 2014. Es decir, cuando ya no era rey ni estaba protegido por el privilegio de inviolabilidad. Ups. Y sin duda esto salpica al titular de la Corona, igual que el escándalo de Urdangarín salpicó a la infanta Cristina, porque ¿de verdad alguien se va a creer que Felipe VI no sabía nada de lo que hacía su padre? Al final a Juan Carlos no le pasará nada, igual que no le pasó nada a la infanta Cristina. Se hará una ampliación ad hoc del concepto de inviolabilidad, o los magistrados del Tribunal Supremo harán como los letrados del Congreso: entender que estos hechos traen causa de otros iniciados cuando el rey aún era rey y que por tanto sí son impunes. La suerte para el rey es que esta crisis concreta haya pillado con Podemos en el Gobierno, ya que es el partido que más caña podría dar con el asunto. Tampoco mucha, no creamos que Pablo Iglesias es Lenin, pero la pieza central del caso es la inviolabilidad real y un rey que no es inviolable es ya muy poco regio. Además, volvemos a lo mismo. Sobre este tema está habiendo una discusión pública y una denostación del previamente popular Juan Carlos que no se había visto nunca en este país. Hablamos de Campechano I, el que nos trajo la democracia, el que detuvo a Tejero con la fuerza de sus enormes, eh, discursos (1). Y este mismo señor está, cuarenta años después, convertido en un golfo irresponsable que se va de caza con sus amantes, tiene que abdicar porque la quema llega hasta él y todavía después de eso sigue liándola y complicándole la vida a su hijo. Todo ello en titulares. Pero es que, cuando la Casa Real había conseguido pasar de perfil sobre este escándalo paternal (y sus escandalitos derivados, como el anuncio de que Juan Carlos va a fijar su residencia en República Dominicana), sale la siguiente bomba, que golpea de lleno al monarca reinante y a su señora: en 2004, cuando Felipe y Letizia acababan de casarse, Juan Carlos pagó 467.000 dólares para que tuvieran una luna de miel a todo trapo en tres continentes. ¡Sorpresa! El escándalo aquí tiene varias capas. La primera, que en su momento se nos vendió que la luna de miel de los príncipes de Asturias sería sencilla, por distintas ciudades españolas, para poner en valor lo nuestro. Al final fue un viaje por medio mundo. Este es el dato menos importante, pero es el que añade sal a la herida. Si el pijo que vamos a tener como jefe de Estado quiere llevarse a su flamante esposa de paseo por todas las escalas del postureo a cargo de los presupuestos generales el Estado, pues bueno, sigue siendo más barato que una república, pero entonces que no intenten vender una imagen de sencillez que no es tal. Pero si vamos a la procedencia del dinero es cuando ya uno puede empezar a enfadarse. Más de la mitad de ese dinero (269.000 dólares) fue donado por el empresario Josep Cusí. Que a ver, uno puede ser muy monárquico y muy amigo del rey, pero no suelta un cuarto de millón de dólares sin esperar nada a cambio, de verdad. El resto, 198.000 dólares (unos 177.000 €, al cambio actual), los pagó el rey. ¿De su bolsillo? ¿De las comisiones? Estén atentos a sus pantallas. Para librarse de este último escándalo, la Casa Real ha tirado de propaganda vieja. Ha publicado la ejecución de su presupuesto durante el primer trimestre de 2020, y en esas cuentas queda claro que en efecto a Juan Carlos se le retiró la asignación en marzo, justo después del primero de los tres escándalos. No sé cuál de las dos versiones me gusta más: si esperaban vendernos dos veces la misma retirada de paguita o si es que asumen que su crédito está tan por los suelos que saben que no nos creemos nada de lo que digan salvo que lo prueben con soporte documental. Pero da igual, porque si los dos primeros escándalos solo tocaban de refilón a Felipe y a señora, este les golpea, como he dicho, de lleno. ¡Que es su luna de miel la que se pagó con dinero de a saber qué procedencia! De un tiempo a esta parte, la estrategia de la Casa Real parece ser salvar el prestigio de Felipe como sea. Al margen de otros asuntos, esto significó en 2014 la abdicación de Juan Carlos en su hijo, una operación de maquillaje tan burda que daba hasta risa. ¿Hasta dónde van a dejar que caiga el rey emérito? ¿Veremos al salvador de nuestra democracia, abuelo de la Constitución, tío segundo de la soberanía nacional, arrastrado por los tribunales? Y, sobre todo, si la hoguera sigue subiendo y empieza a publicarse (como siempre, primero en medios extranjeros y luego en nacionales) que Felipe VI ha tenido sus corruptelas propias, ¿se montará una segunda abdicación? Al fin y al cabo, Leonor de Borbón tiene 14 años. Todavía no puede estar MUY podrida, ¿no? Que se hable de los negocios turbios de los reyes (de este y del anterior) siempre es bueno. Aunque las investigaciones nunca lleguen a nada, ni en sede judicial ni en sede parlamentaria, el silencio mediático y el consenso popular que parecía haber en torno a la figura de Juan Carlos no era sano ni decente. El poder corrompe, y aunque el rey no es una figura muy poderosa sí que tiene una inviolabilidad absolutamente hipertrofiada: si le sumamos el nulo escrutinio de la prensa y de los poderes públicos, tenemos corrupción asegurada. Yo tengo la seguridad de que este rey ha metido mano en la caja igual que el anterior, y que antes o después se acabará sabiendo. Entonces lo mismo montan otra abdicación-maquillaje para salvar la cara de la monarquía, pero con suerte para ese momento la operación se queda en un simple ejercicio de tanatoestética. (1) Comprobar dato antes de publicar.
0 notes
yesyohan01 · 4 years
Text
10 Nogler til ikke at miste dig selv i SEVILLE EUROPEAN FILM FESTIVAL 2018
Den 15. udgave af den andalusiske konkurrence afholdes 9. til 18. november, og her afslorer vi med hj?lp af sin instruktor nogle hemmeligheder for at opdage det mest kontroversielle, sp?ndende og forventede ved dens programmering.
Den europ?iske biograf lander endnu et ar i Sevilla, og denne gang er den pa farten. Politiske krav, eksplicitte historier om seksualitet og overgreb, et ufrakommelig portr?t af kongen emeritus, et kig pa fortiden gennem upublicerede post-Franco-film ... Sevilla European Film Festival har bragt en masse gear til sin 15. udgave, der fejres fra 9. til 18. november. "Dette ar er meget specielt," siger dens direktor, José Luis Cienfuegos , der fort?ller FOTOGRAMAS hvor meget begivenheden er vokset i de senere ar. " Vi er i et ojeblik af anerkendelse , stotte fra filmskabere og distributorer, bade nationale og udenlandske, der stotter vores programmeringslinje og vores engagement i europ?isk film," han siger.
Cienfuegos og hans team har v?ret arkitekter for et program af mere end 200 titler , opdelt i sektioner, der spiller med blikke pa fortiden, samtaler mellem forskellige film og kombinationen af ??mere kr?vende titler og andre, der er mere tilg?ngelige for offentligheden. Fra alt dette har vi valgt de 10 nogler, du skal huske pa i denne nye og sp?ndende udgave .
Cienfuegos fortalte os allerede: Selvom Sevilla-festivalen altid har haft film som sit hovedfokus, er det uundgaeligt at se den beromte gruppe filmskabere, der vil ramme gaderne i den andalusiske by i de n?ste ti dage. Olivier Assayas ('Journey to Sils Maria', 'Personal shopper') abner begivenheden med 'Non-Fiction', og han vil blive efterfulgt af navne som f.eks. Mia Hansen-Løve med 'Maya', Christoph Honoré med 'Live hurtigt, elsker langsomt', Abdellatif Kechiche ('Ads livèle ') med' Mektoub, min k?rlighed: Canto uno ', den Oscar-vindende Florian von Donnersmarck ('Andres liv') med 'Obra sin autor' eller LáSZLó Némesmed 'Atardecer', der vandt FIPRESCI-prisen ved den sidste udgave af Venedigfestivalen. Til stede i programmet, men ikke i Sevilla, det tyrkiske Nuri Bilge Ceylan vil ogsa v?re med 'El peral Salvado'. Regn af stjerner af europ?isk forfatterbiograf!
"I ar er der en mobbe og krigsforende," siger konkurrerende direktor, og nar vi ser nogle film fra programmet, er vi ikke overraskede. "Det er altid blevet sagt, at europ?isk film er limet til virkeligheden, og i dette tilf?lde limes den ikke kun pa den, men den tager sider," siger Cienfuegos, der fremh?ver tilstedev?relsen af ??denne militante biograf og beskylder den for en krampaktig politisk situation. og sociale i hele Europa. Vi vil se det i film som 'Idrissa, kronik om enhver dod' , ved Xapo Ortega og Xavier Artigas , forfattere af den kontrovers 'Ciutat morta'. Nu vender de tilbage med en anden efterforskningsdokumentar om en indvandreres dod i Barcelona i 2012.'Den skjulte by' ved Víctor Moreno ('Edificio España '), der tager en rontgenbillede af undergrundsbanen i Madrid for at reflektere over ideen om fremskridt. "For et par ar siden ville vi ikke have designet et sadant program, men det er det tid til at give plads til frihed til debat, krav og uden at miste filmkvaliteten af ??syne ; vi programmerede ikke aktiekino for dens egen skyld," pr?ciserer instruktoren.
3 Kontroversen serveres
Hvad ville en festival v?re uden nogen kontroverser? Nogle film ankommer til Sevilla, som har givet meget - meget - at tale om i de seneste maneder, og som lover at ikke forlade nogen ligeglade. Dette er tilf?ldet med 'Touch me not' af Adina Pintilie, der vandt Guldbjornen pa Berlin-festivalen og efterlod et antal seere forf?rdet af hendes vision om sex og intimitet. Pintilie vil v?re pa festivalen, ligesom to andre kvinder med meget splittende film: Elsa Amiel og hendes 'Pearl', og Yolande Zauberman og 'M'. "De besk?ftiger sig med emner som fascinerende og nye for mange af os som moderskab knyttet til sportsverdenen, i dette tilf?lde bodybuilding ['Pearl'] eller komplekse og upublicerede emner som f.eks. Seksuel misbrug i det jodiske religiose samfund i Israel [ 'M'] ", siger Cienfuegos. "Det er nye, udfordrende emner: en ny type biograf, der er ved at opsta for nylig i Europa, " tilfojer han.
4 Bl?ser til monarkiet
Tumblr media
Nabolagsteater
Hvis der er en film, der h?ver blemmer i denne udgave af Sevilla-festivalen, vil det v?re 'Kongen'. Og hvad forventede du at have Willy Toledo og Alberto San Juan som dine ledere? Efter at have fyldt teatre i to ar, genopfores historien pa sk?rmen for at fort?lle livet for en konge ved navn Juan Carlos I (spillet af Luis Bermejo), og de mange besog, han modtager for at fort?lle os i detaljer den nylige historie i Spanien. Fortidens spogelser sp?nder fra Francisco Franco til Felipe González, der passerer gennem sa berommelige figurer som Carrero Blanco, Antonio Tejero eller Salvador Puig Antich. En risikabel galskab i disse tider med f?ngslede tweets og eksilerede rappere, der pa en komisk made reflekterer overgangen og de effekter, den har efterladt vores samfund.
Annoncering - L?S Nedenfor
5 Fra modstand mod revolution
Tumblr media
Seff
'Kongen' vil v?re en af ??revolutionerne, men ikke den eneste. Dette afsnit udvikler sig fra sidste ars modstand, for som Cienfuegos fort?ller os, er det en made at holde festivalens struktur i live. "Vi synes, det skal ?ndres, men ikke pludseligt, men dette var is?r en nodvendighed, som vi havde aftalt med repr?sentanterne for den anden spanske film, som vi satte i dialog med lignende europ?iske film," forklarer instruktoren, der forsikrer, at det er en formel der "kan fungere meget godt". I disse dele finder vi film som 'lt; 3' af Maríen antón, et medlem af Lacasinegra-kollektivet, 'Roi Soleil' af Albert Serra, der vender tilbage til de minimalistiske historier med doende konger, eller 'Happy lament' af Alexander Kluge, som beskrives som "en af ??de freest og mest radikale film" som vi kan se i lang tid.
6 Hjornet af den store offentlighed
Seff
Det er underteksten, der ledsager denne sektion af festivalen, hvor vi finder film noget fjernet fra de kontroverser, som vi har gennemgaet for. "De er t?ttere og mere tilg?ngelige film, fordi vi heller ikke vil v?re sa radikale og spille harakiri, " vittigheder Cienfuegos. I dette valg kunne en offentlig favorit som Dani Rovira ikke mangle, men i en sammenh?ng som du ikke havde set ham endnu: Han blev producent og hovedperson i en dokumentar, 'Alle veje', der sigter mod at skabe opm?rksomhed omkring Rett syndrom . Ogsa spansk finder vi de eksklusive premierer af 'El desentierro' af Nacho Ruipérez, en vestlig i Valencia, eller 'El silencio de los otros' af Almudena Carracedo og Robert Bahar, en dokumentar forfremmet af El Deseo, og som vandt adskillige priser pa Berlinale pa kravet om retf?rdighed omkring Francos forbrydelser. De folges af andre som 'Alegría, tristeza 'af Ibon Cormenzana,' Tiempo efter 'af José Luis Cuerda eller 'Oscuro y lucientes' af Samuel Alarcón, blandt andre.
7 Roy Andersson: Hyldest til det excentriske
Getty Images
I aret for hundredearsdagen for Ingmar Bergmans fodsel er det en anden svenske, der bes?tter hovedtribunen af ??Sevilla-festivalen. Vi taler om Roy Andersson, en helt original og atypisk instruktor, forfatter af excentriciteter som 'Livets komedie' eller den nylige 'En duge ligger pa en gren for at reflektere over eksistensen', som han vandt den gyldne love i Venice Festival. Cienfuegos erkender, at de har forsogt at bringe ham til Sevilla siden da. "I ar er det endelig lykkedes os, og pa en meget speciel made: Han bringer os 15 minutter af sin nye film ['Om uendelighed'], som filmer lige nu, "han siger." Det er en begivenhed for os, "siger instruktoren, der fremh?ver fra filmproducenten" hans s?rlige sans for humor "og hans evne til at v?re" en fodt provokator ".
8 To kvinder til at beundre
Seff
Selvom Roy Andersson vil tage mange rampelyser i sin hyldest, er svensken ikke den eneste, der hylder i denne 15. udgave af festivalen. Yderligere to filmskabere vil v?re genstand for retrospektiver, og de vil gore det ud fra forskellige perspektiver, stilarter og oprindelse. Selvfolgelig: De er begge kvinder. Ula Stöckl kan v?re stolt over at v?re den forste feministiske instruktor i Vesttyskland i linjen med revolution?re af de nye bolger i europ?isk film, sasom Agnès Varda i Frankrig, der andede moderne ideer og et konsperspektiv ind i en biograf, hvor det personlige endelig var politisk. For hendes del var den ungarske Ildiko Enyedi, der sejrede pa festivaler for et ar siden med 'En cuerpo y alma', et eksempel pa hans mystiske og overnaturlige stil, hvorigennem han skildrer karakterer med en empati ud over det s?dvanlige. To kvinder der er v?rd at beundre.
Annoncering - L?S Nedenfor
9 Forbind med fortiden
Tumblr media
Seff
En af de store nyheder i denne 15. udgave af Sevilla-festivalen er afsnittet Found Rituals, hvor vi ser pa en post-Franco-biograf, der onskede at gendanne det kritiske og harde look af Buñuel fra 30'erne for borgerkrigen, hvor ritualerne og traditionerne blev set pa pa en tankev?kkende og kunstnerisk made. Fem vil v?re spillefilmene, der er genvundet fra den tid, som vises, ledsaget af aktuelle kortfilm, der er direkte i dialog med dem. Nogle meget interessante samtaler, som ritualerne vil have.
10
Sevilla, biografens hovedstad
Seff
Der er ingen tvivl: Sevilla er nervecentret i biografen denne s?son. Ikke kun er det hjemsted for en af ??de mest interessante festivaler i vores land, men den vil ogsa v?re v?rt for European Film Awards-gallaen n?ste december og Goya Awards-gallaen i februar 2019, i et forsog pa at decentralisere begivenheden, som normalt afholdes i Madrid. Hvad sker der i den andalusiske by? "Der er en klar forpligtelse over for Sevilla ogsa som et s?t og scene for filmoptagelse", tilfojer Cienfuegos, der henviser til serier som 'Game of Thrones', der er blevet droppet af dets smukke landskaber. "Internationale produktioner kommer, fordi der er gode fagfolk her, og det er vigtigt", pr?ciserer instruktoren. "Det gar ud over et s?t eller rod t?ppe: her er folk, der arbejder," forts?tter han og uddyber karakteren af ??en by, der kaldes til store - og cinephiles - ting i de kommende maneder.
0 notes
felipeandletizia · 4 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
February 23, 2021: King Felipe attended the institutional event celebrating the 40th anniversary of the "23 de febrero de 1981", the 1981 Spanish coup d'état attempt.
On February 23, 1981, Lieutenant-Colonel Antonio Tejero led 200 armed Civil Guard officers into the Congress of Deputies during the vote to elect a President of the Government. The officers held the parliamentarians and ministers hostage for 18 hours, during which time King Juan Carlos I denounced the coup in a televised address, calling for rule of law and the democratic government to continue. Though shots were fired, the hostage-takers surrendered the next morning without killing anyone.
2 notes · View notes
unpensadoranonimo · 6 years
Text
Opiniones de política española (21/10/2018)
Adelante Andalucía ante la cuadratura del círculo - Antonio Avendaño
Casado, Montserrat, Tejerina... los problemas de comunicación en el PP reavivan las tensiones internas - Iñigo Aduriz
Ciudadanos deja de ser el partido 'comodín' para entrar a competir con Casado - Jorge Sáinz
Claves de la encuesta andaluza - Ignacio Varela
Comparaciones odiosas - Alejo Vidal-Quadras
Consolidar el frentepopulismo - Jesús Cacho
Cuando la política entra en la cárcel - Antonio Casado
Cui Prodest. ¿A quién beneficia el caos político? - Carlos Sánchez
Días de furia - Jorge Bezares
El alegato del Villamagna: Casado 'in action' - Graciano Palomo
El castillo de naipes - Gregorio Morán
El dilema de Teresa Rodríguez: frenar a la derecha sin entrar en el Gobierno de Díaz - Diego Molpeceres
El niño andaluz y la política simplista - Raquel Ejerique
El PSOE le coge la medida a Dolors Montserrat - Marina Alías
El salario mínimo en el acuerdo PSOE-Podemos - Valeriano Gómez
El surrealismo político - Jordi Mercader
El titiritero de la derecha se pasa a Vox - Daniel Fernández
Enviado especial - Victoria Lafora
Felipe a su pesar e infame Pablo - Aníbal Malvar
Iglesias ridiculiza por segunda vez a Sánchez - José Antonio Zarzalejos
La levedad 'hernández-manchiana' de Pablo Casado - Isidoro Tapia
La lucha es por la igualdad - Ignacio Paredero
La Monarquía española, ante sus horas más bajas - Marcos Paradinas
La Patria Andaluza - Manuel Francisco Reina
¿Le puede salir mal la jugada presupuestaria a Pedro Sánchez? - María Tejero Martín
Manual para perder elecciones - Cristina Espinoza
Marta González, sustituta de Casado: una portavoz sin apenas voz - Jose Alejandro Vara
Muy fan de... los políticos son filósofos y tú también - Raquel Martos
Pablo Iglesias se ha llevado un chasco - Carlos Elordi
Patriotismo presupuestario - Fernando Berlín
Liberalismo: ideología, tipos y características - Politocracia
Por sus frases les conoceréis - José Luis Sastre
PP: disparar al bulto - Rodolfo Irago
Presupuestos, de entrada no: Iglesias sale de la cárcel más cerca de un tripartito - Iván Gil
Quillo, Juanma, no me he visto en la lista; estoy preocupado - Lourdes Lucio
Sánchez se frota las manos: los sondeos empujan a Díaz al pacto con Podemos - Gabriel Sanz
Santamaría-Cospedal: choque de damas en diferido en plena campaña andaluza - Jose Alejandro Vara
Tejerina, García Egea, Montserrat: Casado se atasca en la comunicación... por exceso - Ángel Collado
1 note · View note