#fietsen in De Marken

[fietskriebelskos]

AO02 In Het Midden Van De Marken (Osimo - San Severino Marche 71 km 1.541 hm)

De routemaker noemt deze track eufemistisch uitdagend. Ik denk dat ik 20x moest afstappen. Ik kan niet anders als ik merk dat mijn voorwiel van de grond afkomt en mijn achterwiel spint. Snel afstappen en lopend naar boven. Om de paar meter stop ik om op adem te komen. De heuvels van De Marken zijn venijnig steil. Een paar keer kijk ik of er geen vlakkere weg is. Gewoon over asfalt, of tenminste…

[pedaalridder]

Vrijdag 30 augustus - 209 km op de fiets van Enschede naar Enkhuizen, via Schokland en Urk.

Kort na het helder worden doorbrak de opkomende zon de laaghangende mist. De in de verte voorbij komende treinen leken schimmige flitsen, en er passeerden bij het vorderden van de kilometers steeds meer. De dag begon tempo te krijgen. Of wellicht niet. Misschien was je wel getroffen door een ingrijpende gebeurtenis. Dusdanig nieuws dat het elke vezel in je lichaam verlamt. Je gaat voort, maar in feite sta je stil. Stil bij de gedachte aan de passanten in de voortracende treinen en/of voorbijgangers die je op straat tegenkomt. En één ieder met zijn eigen doel en bagage.

Tal van dichters schreven “het leven is een vreemde reis”. Een overtuiging die ik deel. Vaak mooi en soms heel wreed.

Nog maar kort voordat ik aan deze fietstocht begon ervoer ik van een onheil dat iemand die ik graag mag, overkomen is, vandaar dit bijzondere begin van dit verslag.

Ik zou naar zee gaan. Naar de oude Zuiderzee. Een tocht door Overijssel, voorbij Kampen, waar het op oude kaarten lijkt of je aan het einde van de wereld gekomen bent. Met de daar in die voormalige gevaarlijke zee gelegen eilanden Schokland en Urk. Halverwege de ochtend verder westwaarts merkte ik dat de wind aanwakkerde. De IJssel naderde. Na het dorpje Windesheim gepasseerd te hebben, waar idylissche huisjes met gave rode dakpannen, luiken en bloemen staan, klom ik de dijk op. De rivier was rustig, het weer zomers, maar aangenaam. Via de spoorburg ten zuiden van Zwolle kwam ik aan de andere kant, om vervolgens hellend een autosnelweg over te moeten. Een nieuwe dijk bood uitzicht op grote oude kerken in het lage land. Via Zalk, het altijd bezoekenswaardige Kampen en het Kampereiland, bereikte ik na het middaguur de polder. Op naar Schokland. Een voormalig eiland dat in 1859 ontruimd is. In maart van dat jaar werd via aanplakbiljetten bij het gemeentehuis bekend gemaakt dat één ieder van de 650 bewoners hun huizen binnen vier maanden verlaten moest. Het was de armste gemeente van Nederland, een watersnoodramp kwam vaak voor en natuurlijk was er veel inteelt.

Een correspondent van het Algemeen Handelsblad schreef in augustus 1859 het volgende: “dezer dagen het eiland Schokland bezoekende zag ik met weemoed de ledige plekken der voormalige visschers-woningen. Wat echter het meest trof, was het gezigt der ledig staande godsgebouwen en scholen met de leeraren en onderwijzers, welke laatsten, even als de geneesheer, doelloos op dit eiland rondwaarden, reikhalzend uitziende naar hunne verdere bestemming.”

Nog maar een paar kilometers in het nieuwe land betreden te hebben, fiets je ‘alweer’ op oud land, met een toch ook wel opmerkelijke geschiedenis. Rond Schokland was destijds druk scheepverkeer, het eiland werd veel bezocht en dat met de nodige reuring. Na Nagele doorkruist te hebben, een dorp dat in de jaren ‘50 gebouwd is, en waar de gebouwen alleen platte daken hebben, beland ik opnieuw op een voormalig eiland. Urk. Ik geraak eer ik uitzicht heb op de zee, eerst de tel kwijt, hoeveel kerkgebouwen telt deze plaats wel niet? Om de drie straten passeer je er wel één. Het mooiste staat echter vlak bij het water. Een klein oud kerkje, nog uit de tijd dat Urk in bezat was van de stad Amsterdam, vanwege de strategische ligging in de Zuiderzee. Prachtig zijn de godshuizen toch, waar houten modellen schepen boven de kerkgangers hangen. Vaak tref je dit niet aan, maar wel op voormalige eilanden. Op Marken heb ik het ook gezien. Het kerkje uitkomende heb je meteen zicht op het standbeeld van de Urkervrouw, een vissersvrouw, wachtende op haar man en zonen, die wellicht nooit meer terugkomen. Genomen door de zee. Velen zijn dit noodlot overkomen, getuige de naamsborden met overledenen. Wat een dag wel niet aan geschiedenis kan bevatten. Voordat ik uit Urk vertrek is heb ik nog even uitzicht op het water, waar de zon op femoniale wijze de zee laat verzilveren. Nog even een straatje door, geplaveid met visnetten omringd door huizen bij een scheepswerf.

Voordat mijn première gaat beginnen, om te fietsen over de dijk tussen Lelystad en Enkhuizen, heb ik nog ruim 30 kilometer voor de boeg.

Fietsen door de polder...ik heb er nooit veel aangevonden. Maar éénmaal over de ketelbrug, hetgeen wel weer fantastisch is om daarover te fietsen, en ik in Flevoland ben geraakt doet mij beseffen, dat de ene polder de andere niet is.

Eigenlijk viel de Noordoostpolder mij best mee. Vooral van de schuren bij de boerderijen was ik gebiologeerd. De bouwsels deden denken of ik in de oude DDR was. Plattenbau in de polder. Allemaal argrarische gebouwen bestaande uit beton. De verklaring blijkt dat de Noordoostpolder die tijdens de Tweede Wereldoorlog opgeleverd is, niet bebouwd kon worden met boerenbedrijven van stenen, omdat zo kort na de oorlog daar een zwaar gebrek aan was.

Flevoland daarentegen, en jonger van datum, heeft dat niet. Er rest je niet anders om dan maar over de kaarsrechte wegen de strijd aan te gaan tegen de wind en saai landschap. Toch ook daar komt een eind aan. De verschillen zijn, blijken aan het begin van de avond als ik na Lelystad gepasseerd te hebben, de dijk op naar Enkhuizen, groot. Het is hier puur genieten. Ik ben helemaal alleen op de weg, de wind door mijn haren, de zon op mijn lijf, met aan weerskanten de zee. De schoonheid van een land in optima forma blijkt, want nergens op de wereld kun je op zee fietsen. De vogels voor mij doen aan ballet. Hun choreografie bestaat uit hoogtewerk en sprongen.

Aan de horizon ligt Enkhuizen, de ooit zeer machtige handelsstad met de oude stadspoorten, ligt uitnodigend te wachten. Tegenover de haven ligt het Snouck van Loosen Park, de entrees van de huizen met schuine daken is bezaaid met kiezelstenen en waar rozen de muren bedekken. Ach hier zou je ook wel willen vertoeven, om je terug te trekken met al je gedachten, hetzij op verdrietige en goede dagen.

[fietspat]

Op naar Marken

Afgelopen zondag was het een mooie dag om te fietsen. Daarom heb ik een bezoek gebracht aan Marken. Hoe het me verging? Dat lees je hier.

Oké, het is zondag. De ene helft van het gezin zit op Korfbalkamp. Het andere deel van het gezin had een logé en had besloten om er een lange nacht van te maken. Kortom, ik had het rijk alleen. Ik besloot er maar weer eens een lange fietstocht tegenaan te gooien. Zo rond de 200 km. Vanwege de wind die best wel aanwezig was besloot ik maar in noordelijke richting te gaan. Hoewel ik wel weer eens…

[chantalsblog]

Update GBP & de weg naar dit traject

We leven inmiddels een maand met een gastric bypass (GBP) en het gaat best goed! Ik weeg me maar één keer per week en afgelopen vrijdag zag ik dat ik de grens van – 10 kg (sinds de operatie) ben overgegaan.

Ik ben nog steeds druk met het vinden van een goede balans tussen eten, drinken en het innemen van mijn medicatie, calcium (3x per dag) en vitaminepillen (1x per dag). Niet alles mag tegelijk, er moet tijd tussen zitten en dat is allemaal wennen. Maar gaat zeker al de goede kant op.

Het bewegen gaat steeds beter, maar mede door de corona-maatregelen niet zoals ik zou willen: op de fiets wat boodschappen doen of gewoon een stukje wandelen / fietsen en thuis wat oefeningen doen gaat prima, maar omdat sporten in groepsverband niet mag, kan ik niet aquasporten en dat mis ik enorm. Ook ben ik nog een beetje huiverig voor de sportschool… Verder ben ik vooral moe... zal een nawee zijn van de narcose en operatie, maar ik heb soms het idee dat alle vermoeidheid van 2020 eruit komt.

In het weekend ga ik lekker samen met Robbert (coronaproof) op pad, gaan we ergens heen om er gewoon even tussenuit te zijn. Robbert werkt inmiddels ook al 4 weken thuis en dan is het lekker om in het weekend even in een andere omgeving te zijn. Zo hebben we al vliegtuigen gekeken op Schiphol, een strandwandeling in Bloemendaal gemaakt, LEGO geshopt in Gouda, gewandeld door Marken & De Rijp en zijn we afgelopen zaterdag naar de Bossche markt geweest. Zo werk ik meteen aan een aantal punten van mijn ‘Fifty before 50’- lijstje 😉

Door de jaren heen heb ik geleerd om niet teveel naar een vakantie toe te leven, maar om je leven als een vakantie in te richten. Dit jaar komt dat zeker van pas… Hoewel ik wel echt snak naar een vakantie ergens waar het warm is, in een mooie omgeving, liefst aan zee. Maar dat gaat zeker wel weer een keer komen. Tot die tijd doen we binnen de grenzen wat nu kan.

Maar… even terug: waarom heb ik voor een GBP gekozen? Het moeilijkste aan dit hele traject was niet de operatie, de voorbereiding of het toch best heftige herstelproces (waar ik nog middenin zit), maar het nemen van de beslissing om me bij de Obesitas Kliniek aan te melden om – na goedkeuring - geopereerd te worden. Deze beslissing neem je namelijk voor de rest van je leven. Want eenmaal geopereerd kun je niet meer terug.

Het kostte mij heel wat overpeinzingen over het waarom. Waarom deze stap, waarom kan ik het niet zelf? Zeker, ik heb het geprobeerd. Zelf en met een diëtiste. Door koolhydraatarmer te gaan eten, was ik al de nodige kilo’s kwijt, maar dat was niet voldoende.

Na mijn meniscus (2008) en voorste kruisband (2010) operaties, is bewegen lastiger geworden, de knie wil / doet al jaren niet wat ik wil. Daarna kwam het vreselijke proces met de vaten in mijn onderbenen en de wonden op het scheenbeen en beide enkels (2013-2019). Omdat ik een groot deel van deze periode ingezwachteld heb gezeten was gewoon lopen al bijna niet te doen, laat staan sporten. Over bewegen in het water zullen we het maar helemaal niet hebben.

En ik kan nu wel zeggen dat ik door het minder sporten meer aangekomen ben, maar dat is natuurlijk niet waar. Ik werd weer zwaarder doordat ik hetzelfde bleef eten. Of meer snaaide omdat ik weer eens medelijden met mezelf had als ik baalde van mijn blessures. Ik was een niet alleen een emotie-eter, maar ook een sociale eter. Als het maar gezellig is, want ik was (en blijf nog een beetje) Bourgondiër.

Tot ik vorig jaar september niet meer wist hoe ik uit de vicieuze cirkel van blessures en niet bewegen moest komen. Mijn gewicht liep de spuigaten uit en ik had een goed gesprek met mijn vaatchirurg, die me deze stap echt aanraadde omdat het anders niet goed zou komen. Hij heeft toen een goede verwijzingsbrief geschreven.

Op naar de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK) Omdat het JBZ geen samenwerkingsverband met de NOK heeft, moest ik uitwijken. Ik koos voor Nieuwegein omdat het vanuit ’s-Hertogenbosch niet veel uitmaakt met Eindhoven en omdat een verhuizing naar Vianen er ooit zou komen, was dat makkelijker. Na de screening en gesprekken met diëtiste, arts en psycholoog kreeg ik het bericht dat ik was goedgekeurd. Ik moest alleen nog een slaaponderzoek ondergaan (nu slaap ik met een apparaat tegen apneu) en daarna kon het traject starten. Oja, er was nog één ding dat ik moest ‘regelen’: de wond in mijn linker enkel moest dicht zijn. Gelukkig was dat medio februari ‘20 het geval.

Vervolgens mocht ik kiezen wanneer ik met het 13-weekse traject wilde starten: 6 weken lang, elke vrijdagochtend een NOK-bijeenkomst. Binnen 7 weken na de laatste bijeenkomst (ergens tussen 11 mei en 3 juli) zou de operatie plaatsvinden.

Omdat wij het laatste weekend van maart naar Lissabon zouden gaan, koos ik ervoor om per 1 april te starten. Maar ja, toen gingen we de intellectuele lockdown vanwege corona in en dat veranderde alles. Lissabon werd geannuleerd, wel startte ik op 3 april met de NOK-bijeenkomsten. Via ZOOM, omdat we niet bij elkaar mochten komen. Dat was raar, want je zag elkaar wel op beeld, maar bouwde niet echt een band op (dat is inmiddels verbeterd). Via whatsapp hadden we ook contact, zo spraken wel elkaar toch regelmatig.

Uiteraard ging de operatie nog niet door, bericht was dat het 3-4 maanden na de oorspronkelijke periode uitgesteld was. Preciezer konden ze het niet zeggen. Het was een onzekere periode, een erg drukke tijd op het werk i.v.m. corona en toen besloot ik ook nog eens de stap te zetten om naar Vianen te verhuizen… De psychologe snapt nu nog niet dat ik dat allemaal in dezelfde periode heb gedaan en toch positief bleef.

Na de verhuizing en de tijd dat het iets rustiger op het werk werd, merkte ik dat ik fysiek en mentaal tot rust kwam. Kon me daardoor beter op het NOK-traject en de voorbereiding op de operatie focussen. Tot half september de verlossende brief kwam met de melding dat ik op 30 september geopereerd zou worden.

En zo geschiedde…

In den beginne heb ik niet veel mensen verteld dat ik geopereerd zou gaan worden, dit mede omdat e.e.a. onzeker was vanwege corona en ik niet constant vragen wilde krijgen. Uiteraard wist mijn directe familie, schoonfamilie en wat collega’s het, maar verder niet veel mensen. Dit is me niet altijd in dank afgenomen, maar hé… het is mijn leven. En lichaam.

En nu?  Inmiddels ben ik vanuit thuis bezig het werk weer beetje bij beetje op te pakken, mailbox doornemen en me weer inlezen in allerlei zaken. Dus we gaan lekker verder met hoe we nu bezig zijn, dan komt het vast wel goed.

Dat was het voor nu.

Ciao! X Chantal

[waarwaspaulien]

Een aantal maanden introduceerde Vera van verawandelt.wordpress.comde #wandeltag. Al een paar keer kreeg ik de vraag om deze lijst met vragen over wandelen in te vullen. Elke keer las ik leuk de ingevulde wandellijst van mijn collega-bloggers, maar zelf was ik nog niet zo ver. Sinds ik een paar jaar geleden last kreeg van een blessure (hielspoor of een peesplaatontsteking bij mijn hak, wie zal het zeggen) wandel ik niet meer zo veel. Tegenwoordig pak ik eerder de fiets wanneer ik behoefte heb aan een frisse neus. Maar ik realiseerde me vandaag dat ik misschien geen echte wandeltochten meer maak, maar nog wel steeds wandel. Vandaar vandaag toch mijn wandeltag-verhaal.

wandelen bij Mont Saint Michel

Hoorneboegse heide

Wanneer wandel je?

Voor dat ik last kreeg van mijn hak/hiel wandelde ik best veel. Ik wandelde een keer per maand met een wandelclub en heb regelmatig korte wandelvakanties gedaan. Wandelingen van 15 tot 20 km waren geen probleem. Omdat wandelen erg pijnlijk werd, ging ik veel meer fietsen, maar ondertussen wandel ik weer met enige regelmaat.

Ik wandel vooral tijdens mijn vakanties, ik bezoek dan stadjes of wandel door de omgeving waarin ik verblijf. Mijn jongste zus woont in Zwitserland aan het Meer van Geneve en daar kan je heerlijk wandelen, van Villeneuve naar Montreux, een route door de wijnvelden of een wandeling door Les Grangettes, een prachtig natuurgebied. Maar als ik in Nederland ben, wandel ik ook, bijvoorbeeld door mijn eigen stad, Hilversum of in de directe omgeving. Soms fiets ik bijvoorbeeld naar ‘s Graveland waar Natuurmonumenten een paar prachtige natuurgebieden heeft en loop dan door de siertuin bij Landgoed Gooilust of bij het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten. Verder heb ik al weer een paar keer meegelopen met wandelingen van ‘mijn’ wandelclub Flow.

Waar wandel je het liefst?

Het liefste wandel ik in de natuur, maar ik kan evenveel genieten van een wandeling door een stad. In februari was ik in Rome en ik heb genoten van het lopen door de stad en het dwalen door de straatjes.

Rome, wandelen langs de Tiber

Dwalen door de straten van Rome

Park bij Vila Borghese

Wandel je samen of alleen?

Meestal wandel ik alleen. Ik ga vaak alleen op vakantie en wandel dan dus ook alleen. Maar wandelen met de wandelclub of een vriendin vind ik zeker zo leuk.

wandelen bij Mont Saint Michel

Mont Saint Michel

Wat is voor jou het perfecte wandelweer?

Ik ben een mooiweerwandelaar. Niet te warm, daar kan ik niet goed tegen. Met warm weer stap ik liever op de fiets om een beetje wind ‘te vangen’. Wandelen in de regen vind ik ook niet leuk. Gewoon droog weer, niet te warm en niet te koud vind ik het prettigst.

Op Marken

Onderweg naar het Paard van Marken

Wat neem je mee tijdens jouw wandeling?

Ik heb geen vaste spullen die ik meeneem. Voor een langere tocht neem ik water en iets te eten mee. Een fototoestel of mijn smartphone heb ik wel altijd bij me.

Voetstappenpad rondom Hilversum

Hoorneboegse heide

Park bij Kasteel Groeneveld in Baarn

Wat is jouw wandeltempo?

Ik denk dat ik tussen de 4 en 5 kilometer per uur wandel. Het is een beetje afhankelijk van waar, wanneer of met wie ik loop. Wanneer ik veel foto’s neem (paddenstoelentijd, stadswandelingen), dan gaat het tempo wat omlaag.

Dit voorjaar in Halle in Belgie

Bij kasteel Groeneveld in Baarn

Op welke schoenen wandel je?

Toen ik naar Rome ging, heb ik een paar Footnotes gekocht. Fijne sneakers waar ik zalig op kan stappen. Deze schoenen lopen zo lekker, dat ik in de uitverkoop een extra paar heb gescoord. Deze zomer heb ik lekkere wandelsandalen gekocht in de uitverkoop en ik heb wandelschoenen die ik aantrek wanneer ik een echte lange wandeling (10 kilometer en meer) ga maken.

Wandel je het liefst hard of onverhard?

Onverhard loopt vaak het lekkerste. Maar wanneer je me laat kiezen tussen een mulle ondergrond, zoals zand of een stevige stoep …, nou dan weet ik het wel.

Le Puy en Velay

14 Karaatsroute bij de Grebbelinie

Wanneer is een wandeling voor jou geslaagd?

Eigenlijk is een wandeling bij mij snel geslaagd, wandelen is heerlijk en ontspannend. Afgelopen juni heb ik een keer gewandeld toen het voor mij te warm was. Toen vond ik het even allemaal niet zo geslaagd. Maar ja, als ik dan weer op het terras zit met een fris drankje, dan is het leed snel vergeten. Een korte wandeling in de winter of ‘s avonds voor het slapen gaan is zalig, maar een langere wandeling of een stadswandeling is ook fijn. Zaterdag heb ik in ‘s Graveland gewandeld op zoek naar paddenstoelen en ik heb weer genoten.

Tegenwoordig fiets ik liever dan dat ik wandel, maar lekker de natuur in is altijd fijn! Bij mooi weer moet ik er altijd even uit, op de fiets of te voet, als ik maar buiten ben (geweest)!

Zwolle

Amsterdam

Zanderij Crailo

De Wandeltag Een aantal maanden introduceerde Vera van verawandelt.wordpress.comde #wandeltag. Al een paar keer kreeg ik de vraag om deze lijst met vragen over wandelen in te vullen.