#schokland

[renewolf99]

Museum Schokland #schokland #dronefotografie #mavicair2 (bij Schokland (UNESCO World Heritage)) https://www.instagram.com/p/CgvsAAisoqW/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[jurjenkvanderhoek]

RUIGOORDERS ZIJN REALISTISCHE IDEALISTEN

De uitgave die ik al een tijd in huis heb, maar nu pas actueel is, is getiteld Ruigoord 50 jaar. In het jaar 2023 is het namelijk een halve eeuw geleden dat een stel kunstenaars de verlaten huizen in het kleine dorp onder de rook van Amsterdam hebben gekraakt om er een culturele vrijhaven te stichten. Maar eigenlijk bestaat Ruigoord als geografische locatie op de wereldkaart veel langer. Eeuwen voor vandaag was er al sprake van eigenlijk. Al vanaf de 11e eeuw wordt 't Ruyge Oort bewoond. In de 13e eeuw kalft het veen rondom af door watersnood en blijft de plek als eiland in het IJ gespaard.

Tot 1875 doorstaat de weerbarstige klomp klei in het IJmeer, waarop vanaf 1835 de eerste stenen huizen worden gebouwd, vele stormen. Dan wordt het Noordzeekanaal aangelegd en het IJmeer ingepolderd. In de Houtrakpolder is Ruigoord net als Schokland in de Noordoostpolder een bebouwde verhoging in het landschap. Ruigoord wordt een heus dorp met de kerk in het midden, een café ernaast en bij bewoning van zo'n 200 mensen een school en een bank.

Amper een eeuw later komt het water opnieuw welhaast naar het eerdere eiland terug door de verplaatsing en aanleg van de Amsterdamse haven. Het plan is er een tweede Pernis te stichten en de bewoners van het kleine dorp worden uitgekocht. Maar de wereldwijde oliecrisis steekt een dikke stok voor de plannen. Het dorp Ruigoord is echter inmiddels grotendeels afgebroken en de overgebleven huizen zijn onbewoonbaar verklaart. Zo is Ruigoord een spookdorp dat gelaten wacht op wat komen gaat.

Kunstenaars uit de omgeving zien heil in het verlaten en verwaarloosde oord. Zij kraken de leegstaande huizen om deze te behoeden voor sloop. Het is dinsdag 24 juli 1973, de kunstenaarskolonie is gesticht en de culturele vrijhaven een feit. In 1991 evenwel hangt het zwaard van Damocles opnieuw boven het dorp. In een vers opgesteld bestemmingsplan zal het dorp moeten verdwijnen, echter na een lange juridische strijd wordt het gebied onderdeel van de gemeente Amsterdam. Ondanks protesten schurkt de haven tegen het gebied en komen de industrieterreinen wel heel nader aan de creatief bruisende kolonie.

In 2000 valt het besluit dat Ruigoord definitief mag blijven en is dan nu een culturele broedplaats in een groene oase. Zie je het in vogelvlucht van bovenaf dan is het inderdaad een lieflijke plek in een onaangename omgeving. Een plek aan het eind van de wereld lijkt het wel, met uitzicht over de Afrikahaven. Maar het ligt middenin de oververhitte stad ingeklemd tussen bedrijvige industrie. Maar bewoond wordt het niet. De huizen zijn ateliers en werkplaatsen. De kerk is het spirituele centrum en ontmoetingsplaats, waar onder meer ruimte is voor tentoonstellingen en concerten, zaal voor feesten en vergaderingen, trouw- en rouwlocatie en laboratorium en broeinest voor allerlei activiteiten en evenementen. Er is een dorpshuis, een vlindertuin, een voedselbos. Het dorp is nog voortdurend in ontwikkeling, de website kondigt een kabouterhuys, een tempel en een piramide aan. Op de groene weide aan de voet van de kerktoren worden door het jaar diverse markten, festivals en landjuwelen gehouden. Ruigoord is een dynamische plek, waar het denkelijk goed toeven is.

Ruigoord lijkt alternatief, een plek waar het schijnt dat de bloemenkinderen en kabouters van de jaren 60 van de vorige eeuw de tijd zijn vergeten. Maar dat de klok er stil is blijven staan is inderdaad maar schijn, want Ruigoord is door de jaren heen een goed georganiseerde gemeenschap geworden. Er is een dorpsraad en een drietal stichtingen regelen met een aantal commissies de dagelijkse en algemene zaken. De meervoudige structuur zorgt er voor dat in principe alles in consensus plaatsvindt. “Ruigoord is een plek waar ruimte is voor verlangens, dromen en ambities van mensen”, lees ik op de website.

Het is als een bijenkorf waar de werksters af en aan vliegen, een honingpot met onweerstaanbare aantrekkingskracht, een bedrijvige mierenhoop. Een luis in de pels van Nederland. Wel vervelend vriendelijk, maar niet om schade toe te brengen – juist goedmoedig laten zien hoe een gemeenschap ook productief kan samenwerken. Op vrijwillige basis, maar wel met een gevoel van verantwoording om de plek ook voor de toekomst in stand te houden. Vrienden van Ruigoord steunen vanaf een afstand het dorp moreel en financieel.

Ruigoord is een bijzonder stukje Nederland. Het idee vindt grond in de revolutionaire tijden en het kunstenaarsprotest van de jaren 60 van de vorige eeuw. De ludieke protestbeweging een decennium later is voedingsbodem voor Ruigoord. Provo, Kabouter en Oranje Vrijstaat, het milieuprotest van de Insekten Sekte. “Dit waren bewegingen die zich hebben ontdaan van achterhaalde normen en opvattingen en die daarmee grote invloed kregen op de ontwikkeling van de samenleving.” Ruigoord werkt aan een betere toekomst door de kracht van kunst en kennis die de mens bevrijdt uit de klemgreep van afkomst en omgeving, lees ik in het jubileumboek. “In een wereld waar je je kunt ontwikkelen in richtingen waarvan je niet wist dat ze in je zaten.” Ruigoorders zijn realistische idealisten.

In “Ruigoord 50 jaar” leer ik de culturele vrijhaven kennen, voor zover ik nog niet bekend was met deze hedendaagse kunstenaarskolonie. In het verzoek van het lid van de Stichting Honderd jaar Ruigoord kunstenaar Rob van Tour, waarvan ik zijn werk had besproken in een expositie, om mij aan te sluiten bij het Comitë van aanbeveling stemde ik ruimhartig in. Ruigoord sprak mij tot de verbeelding nog voor ik wist van de hoed en de rand.

In dit jubeljaar zet Ruigoord veel activiteiten op de agenda om publiek te trekken en het dorp nog steviger op de kaart te zetten om vrolijk toe te werken naar de 100. In het boek wordt daarop vooruit gelopen, het is een gids om het pad te vinden naar de plek, een handleiding om de plaats te onderzoeken en te begrijpen. Ruigoord, wat je met de klompen kunt aanvoelen, waar je toch met de pet niet bij kunt. ‘

Het blijft een bijzondere enclave in het landschap, een tussengebied, een grensgeval. Met recht schrijft de Amsterdamse Kunstraad: “Het unieke van Ruigoord is dat deze gemeenschap zich organisch heeft ontwikkeld, dat wil zeggen zonder vast plan en zonder ingrijpen van buitenaf. Dit weerspiegelt zich zowel in het landschap en de huizen als in het artistieke aanbod. Het is van vitaal belang voor het karakter van dit ‘cultuureiland’ dat deze organische ontwikkeling zich kan voortzetten.” Waarop een Ruigoordse kunstenaar opmerkt: “Het zou me niet verbazen als op een dag, hier, de dieren zouden gaan praten… zomaar.” Dat schetst het karakter van het onwerkelijke dorp, een surrealistische plek zwevend boven de Nederlandse realiteit maar met beide benen stevig op de grond.

Ruigoord 50 jaar. Culturele vrijhaven. Uitgave in eigen beheer Stichting Ruigoord, 2021.

[elkedagvakantie]

Nederlandse jeugd blijkt nauwelijks bekend met Werelderfgoed: wat doe je daar aan?

Nederlandse jeugd blijkt nauwelijks bekend met Werelderfgoed: wat doe je daar aan?

Het voormalige eiland Schokland in de Noordoostpolder staat o.a. op de Werelderfgoed-lijst. Foto: Elkedagvaknatie Hoewel de bekendheid van Werelderfgoed onder Nederlanders is toegenomen, zijn het nog altijd vooral ouderen die Werelderfgoed-locaties bezoeken. Van de jeugd (14-17 jaar) geeft ruim een kwart aan niet geïnteresseerd te zijn in een bezoek aan een Nederlandse erfgoedlocatie en/of een…

[veiligplekje]

Schokland, the Netherlands

[dutchjan]

August 07, 2019

[fthomassen]

Onderweg naar... #Oostvaardersdijk #Oostvaardersplassen #Lelystad #Markermeer #Schokland #Flevoland #igersFlevoland #Toeristineigenland #jamaicablue #jamaikablau #vwbuslove #volkswagent4 #volkswagen #t4 #vwcamper #t4camper #vwt4camper #vwt4 #vwvanlife #vwvan #vwbus #fthomassen #elfloro fthomassen.nl (bij Langs de Oostvaardersdijk) https://www.instagram.com/p/CF79wo2hvWG/?igshid=jd8zzst8okec

[pedaalridder]

Vrijdag 30 augustus - 209 km op de fiets van Enschede naar Enkhuizen, via Schokland en Urk.

Kort na het helder worden doorbrak de opkomende zon de laaghangende mist. De in de verte voorbij komende treinen leken schimmige flitsen, en er passeerden bij het vorderden van de kilometers steeds meer. De dag begon tempo te krijgen. Of wellicht niet. Misschien was je wel getroffen door een ingrijpende gebeurtenis. Dusdanig nieuws dat het elke vezel in je lichaam verlamt. Je gaat voort, maar in feite sta je stil. Stil bij de gedachte aan de passanten in de voortracende treinen en/of voorbijgangers die je op straat tegenkomt. En één ieder met zijn eigen doel en bagage.

Tal van dichters schreven “het leven is een vreemde reis”. Een overtuiging die ik deel. Vaak mooi en soms heel wreed.

Nog maar kort voordat ik aan deze fietstocht begon ervoer ik van een onheil dat iemand die ik graag mag, overkomen is, vandaar dit bijzondere begin van dit verslag.

Ik zou naar zee gaan. Naar de oude Zuiderzee. Een tocht door Overijssel, voorbij Kampen, waar het op oude kaarten lijkt of je aan het einde van de wereld gekomen bent. Met de daar in die voormalige gevaarlijke zee gelegen eilanden Schokland en Urk. Halverwege de ochtend verder westwaarts merkte ik dat de wind aanwakkerde. De IJssel naderde. Na het dorpje Windesheim gepasseerd te hebben, waar idylissche huisjes met gave rode dakpannen, luiken en bloemen staan, klom ik de dijk op. De rivier was rustig, het weer zomers, maar aangenaam. Via de spoorburg ten zuiden van Zwolle kwam ik aan de andere kant, om vervolgens hellend een autosnelweg over te moeten. Een nieuwe dijk bood uitzicht op grote oude kerken in het lage land. Via Zalk, het altijd bezoekenswaardige Kampen en het Kampereiland, bereikte ik na het middaguur de polder. Op naar Schokland. Een voormalig eiland dat in 1859 ontruimd is. In maart van dat jaar werd via aanplakbiljetten bij het gemeentehuis bekend gemaakt dat één ieder van de 650 bewoners hun huizen binnen vier maanden verlaten moest. Het was de armste gemeente van Nederland, een watersnoodramp kwam vaak voor en natuurlijk was er veel inteelt.

Een correspondent van het Algemeen Handelsblad schreef in augustus 1859 het volgende: “dezer dagen het eiland Schokland bezoekende zag ik met weemoed de ledige plekken der voormalige visschers-woningen. Wat echter het meest trof, was het gezigt der ledig staande godsgebouwen en scholen met de leeraren en onderwijzers, welke laatsten, even als de geneesheer, doelloos op dit eiland rondwaarden, reikhalzend uitziende naar hunne verdere bestemming.”

Nog maar een paar kilometers in het nieuwe land betreden te hebben, fiets je ‘alweer’ op oud land, met een toch ook wel opmerkelijke geschiedenis. Rond Schokland was destijds druk scheepverkeer, het eiland werd veel bezocht en dat met de nodige reuring. Na Nagele doorkruist te hebben, een dorp dat in de jaren ‘50 gebouwd is, en waar de gebouwen alleen platte daken hebben, beland ik opnieuw op een voormalig eiland. Urk. Ik geraak eer ik uitzicht heb op de zee, eerst de tel kwijt, hoeveel kerkgebouwen telt deze plaats wel niet? Om de drie straten passeer je er wel één. Het mooiste staat echter vlak bij het water. Een klein oud kerkje, nog uit de tijd dat Urk in bezat was van de stad Amsterdam, vanwege de strategische ligging in de Zuiderzee. Prachtig zijn de godshuizen toch, waar houten modellen schepen boven de kerkgangers hangen. Vaak tref je dit niet aan, maar wel op voormalige eilanden. Op Marken heb ik het ook gezien. Het kerkje uitkomende heb je meteen zicht op het standbeeld van de Urkervrouw, een vissersvrouw, wachtende op haar man en zonen, die wellicht nooit meer terugkomen. Genomen door de zee. Velen zijn dit noodlot overkomen, getuige de naamsborden met overledenen. Wat een dag wel niet aan geschiedenis kan bevatten. Voordat ik uit Urk vertrek is heb ik nog even uitzicht op het water, waar de zon op femoniale wijze de zee laat verzilveren. Nog even een straatje door, geplaveid met visnetten omringd door huizen bij een scheepswerf.

Voordat mijn première gaat beginnen, om te fietsen over de dijk tussen Lelystad en Enkhuizen, heb ik nog ruim 30 kilometer voor de boeg.

Fietsen door de polder...ik heb er nooit veel aangevonden. Maar éénmaal over de ketelbrug, hetgeen wel weer fantastisch is om daarover te fietsen, en ik in Flevoland ben geraakt doet mij beseffen, dat de ene polder de andere niet is.

Eigenlijk viel de Noordoostpolder mij best mee. Vooral van de schuren bij de boerderijen was ik gebiologeerd. De bouwsels deden denken of ik in de oude DDR was. Plattenbau in de polder. Allemaal argrarische gebouwen bestaande uit beton. De verklaring blijkt dat de Noordoostpolder die tijdens de Tweede Wereldoorlog opgeleverd is, niet bebouwd kon worden met boerenbedrijven van stenen, omdat zo kort na de oorlog daar een zwaar gebrek aan was.

Flevoland daarentegen, en jonger van datum, heeft dat niet. Er rest je niet anders om dan maar over de kaarsrechte wegen de strijd aan te gaan tegen de wind en saai landschap. Toch ook daar komt een eind aan. De verschillen zijn, blijken aan het begin van de avond als ik na Lelystad gepasseerd te hebben, de dijk op naar Enkhuizen, groot. Het is hier puur genieten. Ik ben helemaal alleen op de weg, de wind door mijn haren, de zon op mijn lijf, met aan weerskanten de zee. De schoonheid van een land in optima forma blijkt, want nergens op de wereld kun je op zee fietsen. De vogels voor mij doen aan ballet. Hun choreografie bestaat uit hoogtewerk en sprongen.

Aan de horizon ligt Enkhuizen, de ooit zeer machtige handelsstad met de oude stadspoorten, ligt uitnodigend te wachten. Tegenover de haven ligt het Snouck van Loosen Park, de entrees van de huizen met schuine daken is bezaaid met kiezelstenen en waar rozen de muren bedekken. Ach hier zou je ook wel willen vertoeven, om je terug te trekken met al je gedachten, hetzij op verdrietige en goede dagen.

[smoeshaon]

Reconstruction of the harbour of Emmeloord on the island of Schokland #schokland #harbour #reconstruction https://www.instagram.com/p/CBL3qgvhs06/?igshid=1r9ksp9qu4ab6

[fotografiecor]

Het voormalige Zuiderzee eiland Schokland heeft zijn eigen verhaal te vertellen. Kunstprojecten zoals'Dwaalgasten' van #zomeropschokland, brengen deze historie tot leven en lijken soms bizar echt. . . . Follow my INSTA @fotografiecor or tag #fotografiecor 📸Vragen of een verzoek? Stuur een PB 🙃 . . Check out my website: www.fotografiecor.nl #linkinbio☝🏻 . #dutchmuseum #museum #ig_discover_holland #igersholland #omroepflevoland #ig_photooftheday #schokland #cameranu_nl #instanetherlands #dutch_connextion #heelnederland_fotografeert #catch_holland #super_holland #igersflevoland #wonderfull_holland #contemporaryart #landart #environmentalart #sitespecificart #ecoart #textileart #contemporarysculpture #installationart #karinvandermolen #dichterophetland #instaart #artlovers #artcollectors @jokezeebos @schokland_werelderfgoed @bedandbreakfastschokland @museumschokland @restaurantschokland @scandinaviemarktschokland @gemeentenop @vvvnoordoostpolder @flevolandschap @omroepflevoland @provincie_flevoland @het_flevo_landschap @kunstbendeflevoland @cameranu_nl @visitflevoland (bij Schokland (UNESCO World Heritage)) https://www.instagram.com/p/BxhgD6QoLIR/?igshid=19fz1cfetduzs

[stevenphonographer]

Rondje Noordoostpolder

Vaak reed ik over de A6 tussen Urk en Schokland door richting Steenwijk, maar nooit kwam ik er toe deze plaatsen te bezoeken. Hieronder een beeldverslag. Urk valt me vooral op door de alom aanwezige visserij. Vissersboten, visrestaurants, uitzicht op het IJsselmeer en de vuurtoren all over. Met name schokland vond ik indrukwekkend. Het leven moet hard geweest zijn op het langgerekte eiland in de Zuiderzee. Aan de ijsbrekers aan de randen van het voormalige eiland is te zien dat het er vroeger onherbergzaam moet zijn geweest in de winter.

[cspoppe]

Schokland, Flevoland, Netherlands

More photos on www.sanderpoppe.com

[therearelightningonthetatra]

My Himaruya's style version of APH Flevoland by @askfryslanandholland! It's a sketch, I'll finish her soon.

She is the youngest province, who was created on 1986 after the unification of Urk and Schokland islands with polders, based on the Flevopolder, and having her name from the Lake Flevo (which existed on Roman times).

If you like it, please follow the original artist, she makes cute drawings and her knowlegde of the Netherlands it's great! Her OCs are so cool.

(the small plush it´s one of Nijntje/Miffy), and she carries a small backpack too)

[laurasimonsdaughter]

Anonymous asked: I'm from Flevoland, what myths do you have for me?

Hmm, Flevoland is a young province, so there are not a lot of old legends. Folklorist Simon Franke wrote down some in the first half of the 20th century, but it’s not quite clear how authentic they are. Still, I like this one about witches: 

When Schokland was still an island and families still lived there, it was a treacherous place. On stormy nights all the witches and sorcerers and ghostly beings from the southern sea congregated there. On the most northern point of the island the witches would boil their Cauldron of Quarrels. All kinds of rubbish were thrown in there and once it boiled and bubbled they would dance a witch-dance of the devil around it. Sailors brave enough to sail past the island in stormy weather could see the witches do their dance clear as day.

On nights like those the villagers barred their doors and windows from fright. Because the strangest things happened there during those nights...

Once, even, a young man called Berend was walking home while the storm was swelling – he had been visiting his sweetheart you know – and he had to pass by where he knew the Cauldron of Quarrels would be boiling. With every step he grew more afraid that he would run into the witches, but he almost made it home. Then, right in front of him, there was suddenly a troupe of cats that screamed at him so terribly that he drew his fishing knife and threw it wildly in the midst of them. The cats screeched a blood curdling scream and while they ran one way, he ran the other, and slammed his front door behind him.

The years passed and he married his sweetheart, they even had four healthy children, and the misadventure with the cats had been nearly forgotten. But one day the fisherman had to travel all the way to Harderwijk. He went to an inn to have dinner and when the innkeeper came to set the table for him, she placed a knife beside his plate that gave him an awful fright.

“Do you know that knife?” she asked.

“Yes,” he said. “That is my own knife!”

“Quite right,” the woman said. “And it gave me a nasty scar on my foot! So here’s a word of warning for you, never again throw your knife at a troupe of cats! You’ve been very lucky this time, but it might have cost you your life!”

Berend paid for his dinner and left the inn without having eaten even a single bite of it. He went home and told everyone that would listen that the witches that danced on Schokland came from as far away as Harderwijk.

[shinsaibashiarmy]

Azor Schokland — Waarmakers_Schokland

[dutchjan]

October 24, 2020

[varientmedia]

2,5 miljoen uit ZZL-middelen voor eerste fase ontwikkeling Schokland

2,5 miljoen uit ZZL-middelen voor eerste fase ontwikkeling Schokland

Gemeente Noordoostpolder heeft een subsidieaanvraag bij het programma ZuiderZeeLijn-gelden Noordelijk Flevoland ingediend voor de eerste fase van het project ‘Integrale Gebiedsontwikkeling Schokland’. Met de integrale gebiedsontwikkeling wil de gemeente maatregelen nemen ter bescherming, instandhouding en ontwikkeling van het gebied. Naast cultuurhistorische, landschappelijke en natuurlijke…