#fotoğraf karesi

[tarumarimm]

🌼 🍃 🌱‧

[geceninisiklarii]

"Bir fotoğraf karesi hiçbir şeyin canımı yakmadığı kadar canımı yakıyor."

[birumutsuzunnefesi]

Elimde eski bir albüm, bir fotoğraf karesi var . Bir süre bakışıyoruz , ben ona dayanamıyorum , o bana . Dayanamadığım fotoğraf karesinde ,büyük bir gülümseme ile yer alan , arkasında yaşanan hiçbir şeyin farkında olmayan bir kız çocuğu var ve ben bu fotoğrafa baktığımda fark ediyorum onun edemediklerini . Geçmiş bir kere daha yüzüme vuruyor gerçekleri . Yaşananlar ve yaşadıkça anlaşılanlar .

[yanlizziz]

Tek bir fotoğraf karesi kaç iç çektirir sevene.

[panzehri]

bomboş bir odada yıllardır asılı duran bir fotoğraf karesi gibiyim. fotoğraftaki herkes çoktan ölmüş, fakat ben hâlâ nefes alıyor gibiyim. öyle iğreti duruyor ki üzerimde yaşamak. çerçeveyi kırıp yere atsan un ufak hâle gelecek gibiyim.

[furkanonallll]

ben hep kaçmak istedim kendimden. bulunduğum yerden. olduğum kişiden. belki korktum. belki çekindim. ama hep kaçmak istedim. bir yere bağlı kalamadım hiçbir zaman. bir noktada sabit kalmak, orada nefes alıp vermek bana göre değildi. garip bir şey bu; yani içinde bulunduğum durum. kötüyüm. iyi değilim. uzun zamandır iyi hissetmiyorum. hissetmekten uzağım, bir eylemi hissetmek adı altında yaşıyorum. hissetmek nedir unuttum. paramparça bir haldeyim. darmadağın olmuş duygularım var. elimde tutamadığım zamanlarım ve yarım kalmış birkaç hayalim var, ceplerimde. ben iyi değilim. iyi olmaktan kilometrelerce uzakta bir yerlerdeyim. yolların getirdiği hüzünle savruluyorum. kendimi toplamaktan bıktım. koleksiyon olarak kendimi topluyorum. hiç beklenmedik yerlerde bir parçamı buluyorum. nasıl kaybettiğimi hatırlamaya çalışıyorum. olmuyor; hatırlayamıyorum, yapamıyorum. kaybetmekten usandım. hem de fazlasıyla. defalarca yenilmekten; yara almaktan bıktım. bu yaralar çok ağır taşıyamıyorum. bazıları çok fazla acı veriyor. derinlerde. saklıyorum herkesten. bazen ben bile unutuyorum. sonra bir şarkı çalıyor veya bir fotoğraf karesi canlanıyor aklımın kuytularında; yaram aklıma geliyor, acı veriyor. iğrenç bir durum bu. katlanamıyorum. intiharlar biriktiriyorum. kayboluyorlar. üzülüyorum. ben günün belli saatleri fazlasıyla hüzünlü oluyorum. genelde gece yarısından sonra. hüzün büyüyor. kocaman oluyor. bazen karşıma oturuyor. bazen içimde bir yerlerde kördüğüm oluyor. anlam veremiyorum. hüznüm benim mirasım. ben gömleğimi hüznüme asarım. bazen hüznümü gökyüzüne ısmarlıyorum. griye çalıyor gökyüzü. gri gökyüzünün hüzünlü yüzüdür. süreyya’dan bir dize okuyorum, gökyüzünün hüzünlü yüzüne makyaj niyetine. canım acıyor. yine de yapıyorum bunu. her satırı farklı bir anıya çıkıyor. bir şiir okuyorum sana, olmadık yerimden vuruyor beni. şiire inanırım ben. hem de fazlasıyla. iyi değilim ben. hiç olamadım. iyi olmak nedir bilmiyorum. belki yolculuklar iyi hissettiriyordur. bilmiyorum. kedere rastlıyorum, sana gelirken. yakamı bırakmıyor. kurtulamıyorum. mecbur yoluma yoldaş yapıyorum onu da. sen ve gözlerin çok güzelsiniz. araya girme dur. bazen düşünüyorum bu saatlerin mutlulukta bir derdi mi var diye? ne zaman mutlu olsam saatler olması gerektiğinde daha hızlı akıyor. ne zaman mutsuz olsam, saatler, günler, haftalar, aylar hiç geçmiyor. hele geceleri bastırıyor kasvet. bir şarkı çalıyorum. pencereyi açıyorum. rüzgâr vuruyor şakaklarıma. rahatlıyorum. bunu sık sık yapıyorum. elimden fazlası gelmiyor. yazmak güzel eylem. yazıyorum. düzenli olarak yazıyorum. sürekli yazıyorum. yoksa öleceğim. biliyorum. sen bana bakma. ben yine sahipsiz acıların dilinden birkaç satır karalıyorum. onların dilinden anlamak gerek. anlıyor musun? emin değilim. rüyalarım gitgide yok oluyor. fark ediyorum. kâbuslarım artıyor. bu hiç iyi değil. karanlığa karışıyorum. kendime yurt edinmişim karanlığı. kimseler yok burada. yalnızlıktan yutkunamıyorum. kesik kesik nefes alıyorum. Gecenin kör karanlığına doğru ölümün sesi yankılanıyor. içim ürperiyor. ses iyice artıyor. bir süre sonra sese eşlik ediyorum. yoruluyorum. oturuyorum bir kenara. bekliyorum. beklemeye devam ediyorum. saatler geçiyor. insanlar geçiyor. bekliyorum. her şey değişiyor. ben kalıyorum. ben bir kenara oturmuş bekliyorum. bilmiyorum. ben yine hiçbir şey bilmiyorum. sadece bekliyorum.

[sehvens-blog]

Gündüz ve gece, görmesini bilenler için bin bir türlü manzara saklar içinde. Bir kartpostal, bir fotoğraf karesi gibi insan cebinde saklamak ister gördüğü manzarayı.

Kimileri dünyaları dolaşır en güzel manzarayı görmek için kimileri ise baktığı her yerde bir manzara görür.

İşte Karadeniz de her yer manzara benim için

Bu yer bizim göçebe kafemiz 🥰

[yazan-kalem-siyah06]

Benim adım Cemal Süreya. Kürt Cemo derler bana. Alevi ve Kürdüm. Zazayım da. Çoğu bilmez bu yönümü. Küçüktüm ve sürgün edilmiştik. Arkadaşlarıma alay konusu oldum hep. Zaten Kürt Cemo lakabını da onlar taktı lakap olarak. Daha rahat alay ediyorlardı. Ben bu şekilde büyüdüm. Anasız, babasız. Her küçük çocuk görüşümde ağlarım ben. Yaşayamadığım çocukluğuma. Ne zaman bir aile görsem, o an çekerim fotoğrafını.

Tek fark ne biliyormusunuz? Çektiğim fotoğraf karesi her seferinde aynı. Kalemimle çekiyorum çünkü... O kılıçtan kuvvetli olan kalemimle...

Hüzün var çünkü o karede... Gözyaşı var... Az önce gelirken çektiğim bir fotoğrafı sizlere sunmak isterim..

Durakta üç kişi vardı.

Adam, kadın ve çocuk..

Adamın elleri ceplerinde,

Kadın çocuğun elini tutmuş.

Adam hüzünlü.

Hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü.

Kadın güzel,

Güzel anılar gibi güzel.

Çocuk

Güzel anılar gibi hüzünlü

Hüzünlü şarkılar gibi güzel.

İşte böyle sayın heyet. Şimdi karar sizin. Benim adım ya Kürt Cemo olur, devam ederim kaldığım yerden hayatıma; ya da koyarsınız adımı Cemal Süreya, unutmazlar beni 100 yaşıma bastığımda da.

Çünkü biliyorum ki; Hayat kısa kuşlar uçuyor...

Anısına saygıyla…

Rahmetle anıyorum 🤲🤲

[tarumarimm]

[titreyendizlerim]

Yıkık dökük bir harabe var bu sokağın ardında, dışı beyaz olan ama koridorun sonundaki odanın zifiri karanlığa bulaştığı kimsesiz bir ev. Duvarları simsiyah acı dolu olan bir oda, rutubet kokan, acıya boyun eğmiş bir oda... yatağın baş ucundan hiç eksilmeyen o fotoğraf karesi, birbirlerinin elini sıkıca tutan gülmeyi unutmuş iki çocuk, dik duruşlarına boyun eğiyor bu karanlık. Biraz ölüm biraz yaşam taşıyan, küf tutmuş kitaplarla dolu, toza bulanmış o raf. Çığlıklarını haykırdığı renkli kelebek desenli defteri, en sevdiği kitapların ardına saklamış çocuk.

[yascicegi]

yıkık dökük bir harabe var bu sokağın ardında, dışı beyaz olan ama koridorun sonundaki odanın zifiri karanlığa bulaştığı kimsesiz bir ev. duvarları simsiyah acı dolu olan bir oda, rutubet kokan, acıya boyun eğmiş bir oda... yatağın baş ucundan hiç eksilmeyen o fotoğraf karesi, birbirlerinin elini sıkıca tutan gülmeyi unutmuş iki çocuk, dik duruşlarına boyun eğiyor bu karanlık. biraz ölüm biraz yaşam taşıyan, küf tutmuş kitaplarla dolu, toza bulanmış o raf. çığlıklarını haykırdığı renkli kelebek desenli defteri, en sevdiği kitapların ardına saklamış çocuk.

[alasestrellas]

Bir fotoğraf karesi,

[virangezegeni]

Yaşlılıktan titreyen elinde eski bir fotoğraf karesi... aklın mazide, gözlerin keşkeler fısıldıyor.

[cehennemindibindeki]

Bi fotoğraf karesi var ne zaman ki çok içsem ya da çok mutlu olduğum bi an olsa beni yakalar hemen.

[aynodndr]

Benim adım Cemal Süreya. Kürt Cemo derler bana. Alevi ve Kürdüm. Zazayım da. Çoğu bilmez bu yönümü. Küçüktüm ve sürgün edilmiştik. Arkadaşlarıma alay konusu oldum hep. Zaten Kürt Cemo lakabını da onlar taktı lakap olarak. Daha rahat alay ediyorlardı. Ben bu şekilde büyüdüm. Anasız, babasız. Her küçük çocuk görüşümde ağlarım ben. Yaşayamadığım çocukluğuma. Ne zaman bir aile görsem, o an çekerim fotoğrafını.

Tek fark ne biliyor musunuz? Çektiğim fotoğraf karesi her seferinde aynı. Kalemimle çekiyorum çünkü... O kılıçtan kuvvetli olan kalemimle...

Hüzün var çünkü o karede... Gözyaşı var... Az önce gelirken çektiğim bir fotoğrafı sizlere sunmak isterim..

Durakta üç kişi vardı.

Adam, kadın ve çocuk..

Adamın elleri ceplerinde,

Kadın çocuğun elini tutmuş.

Adam hüzünlü.

Hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü.

Kadın güzel,

Güzel anılar gibi güzel.

Çocuk

Güzel anılar gibi hüzünlü

Hüzünlü şarkılar gibi güzel.

İşte böyle sayın heyet. Şimdi karar sizin. Benim adım ya Kürt Cemo olur, devam ederim kaldığım yerden hayatıma. Ya da koyarsınız adımı Cemal Süreya, unutmazlar beni 100 yaşıma bastığımda da.

Çünkü biliyorum ki;

Hayat kısa kuşlar uçuyor...

Anısına saygıyla…

Günaydın Cemal Süreya ailesi