#hans steinhoff

[rwpohl]

[er1chartmann]

Hans-Joachim Marseille

This is Hans-Joachim Marseille, the Stern von Afrika, timeline:

1919: He was born on December 13th in Berlin

1926: He attended the Volksschule in Berlin

1933: Adolf Hitler was appointed Chancellor of Germany.

1938: Between April and September 1938 he served in the Reich Labor Service.

1938: He joined the Luftwaffle.

1939: He completed his training at a fighter pilot school in Vienna.

1939: The Second World War began.

1940: He fought in the Battle of Britain

1940: He was transferred to the 4th Staffel of Jagdgeschwader 52

1940: Oberleutnant Rudolf Resch confined Marseille to his room for five days for calling a fellow pilot a "silly pig". As punishment for "insubordination" – said to be his passion for American jazz music, womanizing and a blatantly "playboy" lifestyle – and inability to fly as a wingman, Steinhoff transferred him to Jagdgeschwader 27.

1941: His unit participated in the invasion of Yugoslavia.

1941: He was shot down on 23 April by second lieutenant James Denis.

1941: He by mid-September had shot down another eleven British planes.

1941: Marseille shot down Pat Byers of No. 1 Squadron. Royal Australian Air Force 451.Marseille flew to Byers Airport and left a note informing the Australians of his condition and treatment. He returned several days later to endorse the first note with the news of Byers' death. Marseille repeated these sorties after being warned by Neumann that Göring had banned further such flights.

1941: His sister was killed.

1942: He was decorated with the Knight's Cross of the Iron Cross.

1942: Due to poor health, he was sent on leave to Germany.

1942: During his stay he was personally decorated by Hitler with oak fronds and swords on the Iron Cross.

1942: He met Hitler for the first time, but thought ''The Fuhrer was a rather strange fellow''.

1942: Obergruppenführer Karl Wolff, of the Reichsführer-SS General Staff, confirmed that during his visit Marseille overheard a conversation in which crimes against Jews and other peoples were discussed.

1942: He befriended a black prisoner of war in the South African Army, Corporal Mathew Letuku, nicknamed Mathias.

1942: He died September 30.

sources:

Wikipedia: Hans Joachim Marseille.

if you don't like it go with your life

I DON'T SUPPORT IN ANY WAY NAZISM, FASCISM OR ZIONISM THIS IS AN EDUCATIONAL POST

[workersolidarity]

NATO's Nazi Background

Literally, Hitler's Chief of Staff Adolf Heusinger became the Chairman of the Military Committee for NATO from 1961-1964

Then there's one of Hitler's most infamous German Field Martials Erwin Rommel's Chief of Staff, General Hans Speidel became the Supreme Commander of NATO's Ground Forces in Central Europe from 1957-1963.

And then again from 1971 to 1975 a notorious Luftwaffe Fighter Pilot who even earned the Knights Cross of the Iron Cross, one of Nazi Germany's highest medals of honor, named Johannes Steinhoff became Chairman of NATO's Military Committee.

As if THAT wasn't enough, Johann Von Keilmansegg, who was a General Staff Officer to the High Command of the Wermacht, occupied the position of Commander in Chief of Allied Forces Central Europe from 1967-1968.

A Major in the Wermacht and Group Leader of the Organizational Department of the Supreme Command of the Wermacht from 1943-1945 and a recipient of the Iron Cross named Ernst Ferber was NATO's Commander in Chief of Allied Forces 1973-1975

And NATO's Commander in Chief of Allied Forces Central Europe from 1977-1979 was Franz Joseph Schulze who was a Lieutenant in the reserve and Chief of the 3rd Battery of the Flak Storm Regiment 241 and became a recipient of the Knights Cross of the Iron Cross in 1944.

Another Nazi, Ferdinand von Senger und Etterlin who was a Lieutenant in the 24th Panzer Division in the German 6th Army, a participant in the Battle of Stalingrad, adjutant to Army High Command, of course became NATO's Supreme Commander of Allied Forces Central Europe from 1979 to 1983.

So to make this perfectly clear; the United States who led the creation of NATO with its Allied partners the UK and France, instead of capturing, imprisoning and prosecuting in a War Crimes Tribunal like the Nuremberg Trials this list of Nazi War Criminals, these Western Imperialist Powers chose to put these Nazis in charge of NATO and its Armed Forces.

If you think the NATO of today is any different; that it wouldn't ally itself with Nazis today, like in Ukraine, then you are sorely mistaken.

Here's a couple of links if you have any doubts

Adding this pic:

[dieerstenunddieletzten]

Mutiny of the Fighter Pilots

The year is 1945 and the situation in war-torn Germany is not looking good. With each passing day the front lines get closer to home and the skies are dominated by enemy aircraft. The cities are being bombarded day and night and almost no opposing force can stop them. German fighter pilots fall into despair, feeling hopeless and lost in their attempt to save lives.

Internal power struggles within the Luftwaffe have existed from the beginning, but now many of the aces feel compelled to fulfill their wish and free themselves from Reichsmarschall Hermann Göring, the master of all war aviation

After General der Jagdflieger Adolf Galland was forced out of office in January 1945, those loyal to him (and that was the majority of the leading aces) decided that enough was enough: they wanted Göring gone and Galland reinstated.

The conspirators met in a secret meeting to decide how to proceed. The group consisted of Günther Lützow, Hannes Trautloft, Günther von Maltzahn, Eduard Neumann, Gustav Rödel, Johannes Steinhoff and Hans-Heinrich Brustellin. All expierienced fighters and now in high positions within the Luftwaffe. All united in their deep-rooted hostility towards the Reichsmarschall. Günther Lützow, who was apparently the most passionate in his hatred of Göring, suggested shooting him, but the group decided to try negotiation first.

Günther Lützow and Johannes Steinhoff secretly flew to the Eastern Front to Robert Ritter von Greim. They wanted the World War I ace to replace Goering. The plan was to put so much pressure on Göring that he voluntarily resigned, have Greim take his place, and reinstating Galland as general of the fighter pilots. Greim was hesitant, he supported the idea, but knew that at this stage of the war it would not be possible to get rid of Göring and did not want to risk his head. Lützow and Steinhoff returned disappointed.

In the meanwhile Göring had gotten wind of the situation, someone had told on them. He invited the aces to an “open conversation”. At the end of January, the group met with the Reichsmarschall and presented him with their demands. The main points were the reinstatement of Galland and the prevention of Göring from constantly insulting and disrespecting the fighter pilots by threatening them with a court-martial for cowardice in front of the enemy. Göring's reaction was as expected: he exploded in anger and threatened to execute the speaker Lützow. He denied all allegations and refused to discuss the situation.

The mutiny was a complete failure. Most of the conspirators were allowed to return to their posts with the promise never to attempt anything like that again, Steinhoff was left without a post, Lützow was exiled to Italy and was not allowed to have any contact with the other conspirators.

[gatutor]

Gaby Basset-Jean Gabin "Chacun sa chance" 1930, de René Pujol, Hans Steinhoff,

[ulrichgebert]

“Rebellion, Rebellion!” tönt es aus den Katakomben (und man wundert sich doch ein bisschen, wie sie damit durchgekommen sind), zur Melodie des etwas überstrapazierten, aber eingängigen Liedchens von der Nacht, die nicht allein zum Schlafen, sondern, daß etwas gescheh, da ist. Der charismatische Theaterliebling trägt es zur allgemeinen Erheiterung vor, ist aber doch selber unglücklich verliebt in die gräfliche Geliebte des Königs, den er deshalb, und ein bisschen natürlich auch wegen der repressiven Verhältnisse (in Frankreich! 1830!), auch gleich stürzen hilft, und nicht einsehen mag, daß er mit seiner reizenden standesgemäßen Kollegin sowieso besser dran wäre.

[lyslily]

Jean Gabin Chacun sa chance, Hans Steinhoff & René Pujol (1930).

[laurent-bigot]

S’il est un acteur dont le nom est à jamais associé au cinéma de l’entre-deux-guerres, aux chefs-d’œuvre du réalisme poétique, c’est bien Jean Gabin. Après la guerre, il connait tout d’abord une période creuse en termes de succès, puis, à partir de 1954, il devient un “pacha” incarnant la plupart du temps des rôles de truands ou de policiers, toujours avec la même droiture jusqu’à la fin des années 1970. 

Jean Gabin (Jean-Alexis Moncorgé, pour l’état civil) naquit à Paris, 23, boulevard Rochechouart dans le 18e arrondissement, le 17 mai 1904, il mourut toujours à Paris, le 26 novembre 1976. La date de naissance que nous rapportons est celle qui est généralement admise. D’autres biographes ne mentionnent pas Paris comme lieu de naissance mais Mériel, en Seine-et-Oise. En fait, Gabin est sans aucun doute né dans la capitale et il a ensuite été élevé à Mériel par l’aînée de ses sœurs (il était le septième enfant de la famille Moncorgé).

Ses parents faisaient tous les deux partie du monde du spectacle : son père était chanteur d’opérette et de café-concert ; sa mère, Hélène Petit, était chanteuse fantaisiste, comme on disait alors. Jean passa ses premières années à Mériel et c’est là qu’il prit goût à la campagne, qu’il acquit des habitudes qu’il ne devait plus perdre et qui, beaucoup plus tard, devaient le pousser à se replier le plus souvent possible dans son domaine où il se consacrait à l’élevage. Il fréquenta l’école primaire du village, puis revint chez ses parents à Paris, afin de suivre les cours d’une école de la rue de Clignancourt. Son père le fit ensuite entrer comme pensionnaire au lycée Jeanson-de-Sailly, mais les études ne l’attiraient pas. Il voulait lui aussi, comme ses parents, se consacrer au théâtre. [La grande histoire illustrée du 7ème art – Editions Atlas (1983)]

Jean Gabin et Madeleine Renaud dans La Belle Marinière (Harry Lachman, 1932)

Josephine Baker et Jean Gabin dans Zouzou (Marc Allégret, 1934)

Gaby Basset et Jean Gabin dans Chacun sa chance (Hans Steinhoff, René Pujo, 1930)l

Jean Gabin, Josseline Gaël, Marcel Lévesque dans Tout ça ne vaut pas l’amour de Jacques Tourneur (1931)

Fernandel et Jean Gabin dans Paris béguin (Augusto Genina, 1931)

Premiers pas sur scène

De fait, il fit l’école buissonnière plus souvent qu’à son tour, puis s’échappa de l’école pour s’essayer à différents métiers : il fut manœuvre à la gare de La Chapelle, ouvrier dans une fonderie à Beaumont, magasinier aux Magasins généraux de Drancy, jusqu’à ce que son père prît en compte la volonté de son fils de faire du théâtre. Il le présenta enfin à Pierre Fréjol, l’administrateur des Folies-Bergère ; Jean avait alors dix-neuf ans. C’est à ce moment qu’il devint figurant et prit le nom de Gabin, un pseudonyme qui avait déjà été le nom de scène de son père.

Jean Gabin, Annabella, Fernand Gravey dans Variétés (Nicolas Farkas, 1935)

Jusqu’à la fin de l’année 1929, Jean Gabin fit ses premières armes dans le spectacle en participant à ces fameuses revues qui ont fait la célébrité de Paris dans le monde entier. Ses débuts eurent lieu le 14 avril 1923, au Vaudeville, dans une revue de Rip ; il faisait de la figuration dans quatre silhouettes ; c’est ainsi qu’il était tout à tour garde égyptien, contrôleur, mendiant et pirate. De nombreux autres spectacles suivirent : la même année, aux Bouffes-Parisiens (il joua dans cette opérette pour la première fois au côté de son père) ; puis en 1927, un tour de chant en province et en Amérique du Sud.

Josephine Baker et Jean Gabin dans Zouzou (Marc Allégret, 1934)

En 1928, il fut remarqué par Mistinguett qui le fit engager comme “boy” au Moulin-Rouge pour “Paris qui tourne” ; en chantant et dansant avec la “Miss”, il allait attirer l’attention des critiques. Dans “Allo’… Ici Paris”, toujours au Moulin-Rouge, il avait déjà quelques chansons et deux numéros comiques. Enfin, la même année, de nouveau aux Bouffes- Parisiens, il fut le jeune premier (et toujours comique) de “Flossie”, une opérette en trois actes. L’année suivante, on revit Gabin dans “Arsène Lupin banquier”, où il joua avec son père. Ce spectacle lui valut d’élogieuses critiques pour ses talents comiques.

Jany Holt, Louis Jouvet, Jean Gabin et Junie Astor dans Les Bas-fonds (Jean Renoir, 1936)

A la fin de 1930, toujours aux Bouffes-Parisiens, il apparut encore dans une opérette en trois actes, “Les Aventures du roi Pausole”, où figuraient aussi, dans de petits rôles, Simone Simon et Edwige Feuillère. Il revint exceptionnellement au théâtre en 1949 pour interpréter, avec Madeleine Robinson et Claude Dauphin, “La Soif” d’Henry Bernstein. Dès le début des années 30 et jusqu’à sa mort, il ne se consacra plus qu’au cinéma. [La grande histoire illustrée du 7ème art – Editions Atlas (1983)]

Jean Gabin dans le rôle de Ponce Pilate – Golgotha (Julien Duvivier, 1935)

Jean Gabin dans Variétés (Nicolas Farkas, 1935)

Madeleine Renaud et Jean Gabin dans Maria Chapdelaine (Julien Duvivier, 1934)

Un grand professionnel

Après une série de petits rôles, Jean Gabin connut très vite la consécration. Star de l’écran dès les années 30, il le resta jusqu’à sa disparition et ne connut guère la désaffection du public. Peu d’acteurs de sa génération pourront se flatter d’avoir connu, et su préserver, une telle popularité, qu’il devait autant à sa présence physique qu’à ses incontestables qualités de professionnel de l’écran.

Jean Gabin et Annabella dans La Bandera (Julien Duvivier, 1935)

Les premières années, la carrière cinématographique de Gabin fut liée, fort logiquement, aux rôles comiques d’opérette ou de vaudeville qui l’avaient révélé au théâtre. C’est ainsi que Gabin fut engagé dans une opérette filmée, Chacun sa chance (1930) de Hans Steinhoff. Jusqu’en 1934, année de sa consécration comme acteur dramatique, il tourna quelques rôles souvent comiques qui étaient loin d’annoncer les futurs “personnages” que Gabin incarnerait bientôt : le prolétaire révolté, le “parigot” désenchanté mais toujours prompt à l’action, l’aventurier respectueux du code d’honneur, le “mauvais garçon”.

Jean Gabin, Charles Vanel, Raymond Aimos, Charles Dorat et Raphaël Médina  dans La Belle équipe (Julien Duvivier, 1936)

Le tournant de sa carrière se situe au cours de 1934-1935. Après l’avoir utilisé dans Maria Chapdelaine (1934) et Golgotha (1935), Duvivier lui confia le rôle principal de La Bandera (1935), d’après le roman de Pierre Mac Orlan. Ce personnage de Français fugitif s’engageant dans la légion étrangère espagnole fut pour Gabin le premier d’une série de rôles d’aventuriers désespérés et “romantiques”. A partir de ce film il allait en effet collectionner les personnages d’homme traqué, de réprouvé, de révolté un peu fruste.

Jean Gabin dans Pépé le Moko  (Julien Duvivier, 1937)

Ayant débuté dans le Paris des ouvriers et des employés de caf’ conc’, Gabin, enfant de la balle, se révéla l’interprète idéal de ce prolétaire plutôt “grande gueule” que réellement contestataire, sombre et individualiste, ironiquement parisien, parigot même, mais sans vulgarité, et enfin assez malheureux pour susciter la sympathie des spectateurs. [La grande histoire illustrée du 7ème art – Editions Atlas (1983)]

Jean Gabin et Viviane Romance dans La Belle équipe (Julien Duvivier, 1936)

Jean Gabin et Simone Simon dan La Bête humaine (Julien Duvivier, 1938)

Jean Gabin et Mireille Balin dans Gueule d’amour (Jean Grémillon, 1937)

Michèle Morgan et Jean Gabin dans REMORQUES (1941) de Jean Grémillon

Jean Gabin et Gina Manès dans Le Récif de corail (Maurice Gleize, 1939)

La grande occasion de “Pépé”

Après l’expérience pseudo-russe des Bas-Fonds (1936) de Renoir, Il se vit offrir par Julien Duvivier le rôle principal de Pépé le Moko (1936), un rôle qui allait l’imposer définitivement en créant le “mythe” de Gabin. Dans le monde lourdement exotique de la Casbah d’Alger où évolue le dangereux caïd campé par Gabin, ce ne sont qu’aventures pittoresques et haletantes, défilé de personnages stéréotypés, dignes des meilleurs romans populaires, amour fou et perdu… Gabin conservera des années durant le charisme dont l’entourèrent Jeanson et Duvivier, charisme qui s’était déjà manifesté dans un autre film de Duvivier : La Belle équipe (1936). La France qui s’identifia à Gabin était celle de l’avant-guerre, ballottée entre le Front populaire et les frissons de la guerre prochaine ; et quand cette France là disparut, Gabin dut changer d’emploi.

Jean Gabin dans La Grande illusion (Jean Renoir, 1937)

Durant ces années il fut le lieutenant Maréchal de La Grande Illusion (1937), Lucien Bourrache dit “Gueule d’amour” dans le film du même nom réalisé en 1937 par Jean Grémillon, Jean, le déserteur, et François, l’ouvrier en révolte, respectivement dans Le Quai des brumes (1938) et Le Jour se lève (1939) de Marcel Carné, puis Jacques Lantier, triste héritier de la noire lignée des Rougon-Macquart, dans La Bête humaine de Renoir.

Jean Gabin, Jules Berry, Jacqueline, Arletty dans Le Jour se lève (Marcel Carné, 1939)

Cette brève mais remarquable galerie de personnages le fit rapidement devenir le symbole de tout un cinéma mélancolique et populiste, sombrement, mais toujours poétiquement, réaliste, un cinéma composé de grands ports noyés dans la brume, de petits bars de province (comme celui où Gabin retrouve Mireille Balin des années après que celle-ci l’eut quitté en gâchant sa vie, dans Gueule d’amour), de rues parisiennes, d’ombres et de révoltes soudaines, d’amours intenses et toujours malheureuses. Ces repères nous aident à déterminer tout ce que ce cinéma, en dépit de son apparente nouveauté, pouvait avoir de conventionnel, sinon de convenu. Il était l’héritier de la tradition littéraire populiste, une longue filiation qui, à travers Zola, Eugène Sue, Eugène Chavette, puis Henri Poulaille et Pierre Mac Orlan, avait posé les bornes de l’univers où se croisent la tragédie, le peuple et l’aventure. Cinéma de rêves et de fantasmes tout autant que les pires productions hollywoodiennes, mais auquel Gabin a prêté son visage, le rendant par là même vraisemblable. Car il était «peuple», ce qui ne s’apprend pas dans les cours d’art dramatique…

Jean Gabin, Mireille Balin dans Gueule d’amour (Jean Grémillon, 1937)

Dans les années qui précédèrent immédiatement la guerre sa popularité fut indiscutable en France et à l’étranger. A la création de son mythe avaient contribué de manière décisive non seulement les cinéastes déjà mentionnés, mais aussi certains scénaristes dont le travail fut tout aussi décisif tant pour l’acteur que pour l’ensemble du cinéma français de l’époque : Jeanson, déjà cité (sa contribution ne fut importante que pour Pépé le Moko) , et surtout Charles Spaak – La Bandera, La Belle équipe (1936), Les Bas-Fond, Gueule d’amour et Le Récif de corail (1939) de Maurice Gleize – ainsi que Jacques Prévert – Le Quai des brumes, Le Jour se lève et Remorques (1939) de Grémillon. Certains d’entre eux collaborèrent aussi aux films d’après-guerre de Gabin, mais ce fut surtout pendant les années 30 qu’ils réussirent à mettre en valeur, par leurs textes, la personnalité de l’acteur, et à transformer le joyeux comique de caf’conc��� en un sombre champion des causes perdues. [La grande histoire illustrée du 7ème art – Editions Atlas (1983)]

Jean Gabin et Michèle Morgan dans Le Quai des brumes (Marcel Carné, 1938)

Jean Gabin, Simone Simon et Julien Carette La Bête humaine (Julien Duvivier, 1938)

Pierre Fresnay et Jean Gabin dans La Grande illusion (Jean Renoir, 1937)

Mireille Balin et Jean Gabin dans Pépé le Moko  (Julien Duvivier, 1937)

Jean Gabin, Jules Berry, Jacqueline Laurent, Arletty dans Le Jour se lève (Marcel Carné, 1939)

Les années de guerre et la seconde carrière

Appelé sous les drapeaux le 2 septembre 1939, Gabin gagna le dépôt de la marine de Cherbourg. En avril 1940 il obtint une permission pour terminer Remorques puis, par la suite, le gouvernement de Vichy l’autorisa à s’embarquer pour les Etats-Unis afin de tourner un film pour la Fox, à condition qu’il revienne dans les huit mois. Gabin tourna deux films, Moontide (La Péniche d’amour, 1942), d’Archie Mayo et The Impostor (L’Imposteur, 1943) de Duvivier qui s’était lui aussi réfugié en Amérique.

Jean Gabin et Ida Lupino dans Moontide (La Péniche de l’amour, Archie Mayo, 1942)

En avril 1943, il s’engagea comme volontaire dans les Forces navales françaises libres, la marine gaulliste. Il fut affecté à Norfolk et en Afrique du Nord, au sein de la 2e D.B. de Leclerc. Il débarqua en France en 1944 et fut démobilisé en juillet 1945 avec le grade de second maître fusilier ; il reçut la médaille militaire et la croix de guerre. La France qu’il retrouvait n’était plus celle qu’il avait quittée deux ans plus tôt. Elle avait changé, comme lui dont les cheveux grisonnants annonçaient qu’il allait devoir changer de personnages (il n’était d’ailleurs pas dans le tempérament de Gabin de chercher à faire “jeune” s’il ne l’était plus).

Jean Gabin et Nicole Courcel dans La Marie du port (Marcel Carné, 1950)

Jean Gabin et Danielle Darrieux dans La Vérité sur Bébé Donge (Henri Decoin, 1952)

Jean Gabin dans La Nuit est mon royaume (Georges Lacombe, 1951)

Il était temps pour Gabin de donner un nouveau départ à sa carrière. Après avoir refusé le rôle principal des Portes de la nuit (1945) de Carné et Prévert, qui fut attribué à Yves Montand, il accepta celui de Martin Roumagnac (1946), un film de Georges Lacombe qui n’eut aucun succès, mais dans lequel il donnait la réplique à Marlene Dietrich. Il tenta un retour à son personnage des années d’avant-guerre avec Au-delà des grilles (1949), réalisé à Gênes par René Clément dans un esprit assez proche de celui de Pépé le Moko. Mais Gabin ne persista pas dans cette voie qui pouvait être dangereuse pour son image de marque.

Jean Gabin, Marilyn Bufferd dans Touchez pas au grisbi

Les années avaient passé et le “mauvais garçon” de jadis, avec l’âge, avait acquis la physionomie d’un homme mûr ; on l’imaginait plus aisément désormais du côté de la loi que contre elle. Il eut quelque mal à retrouver la voie du succès, malgré le film de Marcel Carné, La Marie du port (1949), inspiré de Georges Simenon, où il bénéficiait d’un rôle à sa mesure. En 1951, le film de Georges Lacombe La Nuit est mon royaume lui permit de remporter la coupe Volpi à Venise, et Le Film français lui attribua le titre de meilleur acteur français de l’année pour La Vérité sur Bébé Donge d’Henri Decoin, autre adaptation d’un roman de Simenon.

Jean Gabin et Nadja Tiller dans Le Désordre et la nuit (Gilles Grangier, 1958)

Jean Gabin et Bourvil dans La Traversée de Paris (Claude Autant-Lara, 1956)

Roland Lesaffre et Jean Gabin dans L’Air de Paris (Marcel Carné, 1954)

Jean Gabin dans L’Affaire Saint-Fiacre (Jean Delannoy, 1959)

Lino Ventura et Jean Gabin dans le Rouge est mis (Gilles Grangier, 1957)

La même année, il côtoya Madeleine Renaud et Danielle Darrieux dans “La Maison Tellier”, un des trois épisodes du Plaisir de Max Ophuls. Mais ce n’est qu’en 1953 qu’il rencontra enfin celui qui allait le servir pleinement. En effet, dans Touchez pas au Grisbi, il campa magistralement pour Jacques Becker Max le Menteur, pittoresque figure de la “Série noire” issue de l’imagination pleine de verve d’Albert Simonin. Avec ce rôle en or, Gabin renouait avec ses anciens personnages de voyous du cinéma, mais avec plus de “puissance ”, affichant un optimisme tranquille en toutes circonstances qui annonçait la plupart de ses interprétations des années 60.

Jean Gabin dans Le Cave se rebiffe (Gilles Grangier, 1961)

Parmi les personnages marquants de sa seconde carrière, on se souviendra du peintre de La Traversée de Paris (1956) de Claude Autant-Lara, de l’ancien boxeur malin et paternel de L’Air de Paris (1954) de Marcel Carné, de l’imprésario de French Cancan (1954) de Jean Renoir, du vieil avocat confronté à la jolie Brigitte Bardot dans En cas de malheur (1958) de Claude Autant-Lara, d’au moins deux Maigret peu orthodoxes mais agréables et de l’inspecteur Valois du Désordre et la nuit, du vieil homme politique bourru, sorte de Clemenceau du régime, dans Le Président (1961) d’Henri Verneuil, du patriarche réactionnaire, très proche de l’homme Gabin dans ses vieux jours, de La Horse (1969) de Pierre Granier-Deferre, et d’un impénétrable Gaston Dominici de l’assez banale Affaire Dominici (1973) de Claude Bernard-Aubert.

Jean Gabin dans Mélodie en sous-sol (Henri Verneuil,1963)

Jean Gabin dans Le Président (Henri Verneuil, 1961)

Jean Gabin et Jeanne Moreau dans Gas-oil (Gilles Grangier, 1955)

Micheline Presle et Jean Gabin dans Le Baron de l’écluse (Jean Delannoy, 1960)

Il ne faut pas oublier la foule de personnages pittoresques et truculents qu’il a interprétés devant les caméras plus ou moins inspirées de Denys de La Patellière, de Jean-Paul Le Chanois, de Gilles Grangier (11 films en tout), d’Henri Verneuil et de Jean Delannoy. Enfin il n’avait pas son pareil pour “sortir” les dialogues – faits sur mesure, il est vrai – de Michel Audiard (qui a signé les scénarios d’une vingtaine de ses films), de Pascal Jardin et d’Alphonse Boudard. [La grande histoire illustrée du 7ème art – Editions Atlas (1983)]

Jean Gabin et Annie Cordy dans Le Chat (Pierre Granier-Deferre, 1961)

Pour aller plus loin…

COUP DE COEUR Estimant que l’on n’est jamais si bien servi que par soi-même, Gabin a souvent acquis lui-même les droits de romans qui pouvaient lui offrir de belles compositions, c’est ainsi que sont nés des films aussi majeurs que La Bandera et Quai des brumes. Lire la suite…  [Photo : Martin Roumagnac (Georges Lacombe, 1946)]

FILMS EN COSTUMES Sur les quatre-vingt-quinze films tournés par Gabin au cours de sa carrière, six seulement appartiennent au genre historique, pourtant fort à la mode durant toutes ces années : s’estimant trop “typé”, l’acteur ne se sentait à l’aise que dans l’univers du XXe siècle. Lire la suite… [Photo :  Les Misérables (Jean-Paul Le Chanois, 1958)]

LA STAR ET L’ARISTO S’il n’est pas le réalisateur avec qui Gabin aura le plus tourné, Denys de La Patellière peut se targuer d’avoir dirigé l’acteur dans pas moins de six films, dont la plupart ont connu un grand succès public. Retour sur une relation faite de respect et d’estime réciproques. Lire la suite…  [Photo : Rue des Prairies (Denys de La Patellière, 1959)]

UN ACTEUR MYTHIQUE De La Bandera au Clan des Siciliens, en passant par Le Jour se lève et Un singe en hiver, Jean Gabin a mené durant près de cinquante ans un parcours en tous points exemplaire. Retour sur l’étonnante carrière d’un artiste de légende.  Lire la suite…

D’autres publications seront régulièrement ajoutées…

S'il est un acteur dont le nom est à jamais associé au cinéma de l'entre-deux-guerres, aux chefs-d'œuvre du réalisme poétique, c'est bien Jean Gabin. Après la guerre, il connait tout d'abord une période creuse en termes de succès, puis, à partir de 1954, il devient un "pacha" incarnant la plupart du temps des rôles de truands ou de policiers, toujours avec la même droiture jusqu'à la fin des années 1970.  S'il est un acteur dont le nom est à jamais associé au cinéma de l'entre-deux-guerres, aux chefs-d'œuvre du réalisme poétique, c'est bien Jean Gabin. 2,812 more words

[rwpohl]

https://www.youtube.com/watch?v=FumWmC50EqA

*

[maxmaggr]

Ναζιστική προπαγάνδα: 15 σημαντικές ταινίες

Η ναζιστική προπαγάνδα έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ναζιστική προπαγάνδα, εγκαθιδρύθηκε από τον Joseph Goebbels, Υπουργό Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Οι ταινίες της ναζιστικής προπαγάνδας είναι γεμάτες ιμπεριαλιστικά και μιλιταριστικά όνειρα, ενώ όλες οι ταινίες διαχέονται από μια έντονη καλλιτεχνική αύρα. Ο κύριος υπαίτιος για αυτήν την αύρα είναι οι σκηνοθέτες που βρισκόντουσαν πίσω από την κάμερα, όπως η Leni Riefenstahl, o G.W. Pabst, o Fritz Hippler κ.α. Όλοι τους, μεγάλοι ευεργέτες του σινεμά, σε μια εποχή που ο κινηματογράφος θεωρούταν ακόμα επιστήμη. Ο Χίτλερ είδε την δύναμη που περιέχει αυτή η επιστήμη και αποφάσισε να την μετατρέψει σε όπλο. Επιστράτευσε τους μεγαλύτερους Γερμανούς σκηνοθέτες της εποχής του και άνοιξε τα πανιά του, ώστε να φτιάξει το δικό του Hollywood. Αυτό το άρθρο δεν προωθεί τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό, είναι ένα άρθρο καθαρά κινηματογραφικό. Το άρθρο αναδεικνύει 15 σημαντικές ταινίες από την ναζιστική προπαγάνδα που για λόγους ιστορικούς και καλλιτεχνικούς, αξίζει να δει κάθε σινεφίλ αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του.

The Blue Light (1932)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: Leni Riefenstahl, Mathias Wieman, Beni Fuhrer H Junta είναι μια μυστηριώδης και δυναμική γυναίκα, που την μισούν οι κάτοικοι του χωριού που μένει. Οι χωριάτες την θεωρούν μάγισσα καθώς είναι η μόνη που μπορεί να ανεβεί τα ψηλά βουνά, οπού εκεί βρίσκεται μια σπηλιά με ένα μπλε φως. Όσοι άνδρες ακολούθησαν την Junta στο βουνό, δεν επέστρεψαν ποτέ πίσω στο χωριό. Η Junta θα εκμυστηρευτεί το αρχαίο μυστικό του μπλε φωτός σε έναν άνδρα, θα καταφέρει όμως ο άνδρας να κρατήσει κρυφό τον όρκο τιμής; Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Leni Riefenstahl, ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα με την δυναμική ματιά μιας παθιασμένης σκηνοθέτριας όπως ήταν η Riefenstahl. Μια από τις ταινίες της Riefenstahl, προτού ακόμα η ναζιστική προπαγάνδα της φανερώσει τα "δυνατά" της χαρτιά.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Storm Trooper Brand (1933)

Σκηνοθεσία: Franz Seitz Πρωταγωνιστούν: Hein Kleigenberg, Wera Liesem, Rolf Wenkhaus Ένας οδηγός φορτηγού που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ακούει τις διδασκαλίες του Αδόλφου Χίτλερ και αποφασίζει να καταταγεί στο κίνημα του για να γίνει ένας περήφανος αξιωματικός. Ταυτοχρόνως πείθει τον Μαρξιστή πατέρα του, ώστε να τον ακολουθήσει στο σωστό μονοπάτι. Ο μικρός άνθρωπος που γίνεται μεγάλος μέσα από τα δίχτυα της ναζιστικής ιδεολογίας.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Hans Westmar (1933)

Σκηνοθεσία: Franz Weszler Πρωταγωνιστούν: Emil Lohkamp, Paul Wegener, Heinrich Heilinger Η αληθινή ιστορία του Hans Westmar, ενός ναζί λοκατζή που πάλεψε ενάντια στους Κομουνιστές και πέθανε από αυτούς, προτού ολοκληρωθεί η ταινία.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Our Flags Lead us Forward (1933)

Σκηνοθεσία: Hans Steinhoff Πρωταγωνιστές: Heinrich George, Berta Drews, Jurgen Ohlsen Την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, ο Vater είναι ένα μικρό αγόρι που βρίσκεται σε δίλημμα, καθώς θα πρέπει να αφοσιωθεί στην φροντίδα του άνεργου κομμουνιστή πατέρα του η να καταταγεί στην Χιτλερική νεολαία. Μια ιστορία ενηλικίωσης, με έναν έφηβο που προσπαθεί να βρει τον εαυτό του σε ένα χαώδες περιβάλλον.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Victory of Faith (1933)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: Joseph Goebbels, Hermann Goring, Adolf Hitler To πρώτο ντοκιμαντέρ για την ναζιστική προπαγάνδα από την Leni Riefenstahl. Η ταινία έχει ένα ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς δείχνει τον Χίτλερ με τον Ερνστ Ρεμ σε μια ζεστή και  φιλική στιγμή, προτού ο Ρεμ δολοφονηθεί με εντολές του Χίτλερ στην Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Για χρόνια θεωρούταν χαμένη ταινία, καθώς ο Χίτλερ διέταξε την καταστροφή κάθε αντίτυπου. Τελικά, όμως μια κοπιά βρέθηκε την δεκαετία του ’90 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Πηγή εικόνας: imdb.com

The Prodigal Son (1934)

Σκηνοθεσία: Luis Trenker Πρωταγωνιστούν: Luis Trenker, Maria Andergast, Bertl Schultes Ο Tonio είναι ένας μετανάστης, ο οποίος κατά την περίοδο της Μεγάλης Κρίσης, πήγε στην Νέα Υόρκη. Η ζωή εκεί όμως δεν του άρεσε, για αυτό επιστρέφει στην πατρίδα του την Γερμανία για να ξαναφτιάξει από την αρχή το σπίτι του. Μια από τις πιο σημαντικές δραματικές ταινίες που μας πρόσφερε η ναζιστική προπαγάνδα.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Master of the World (1934)

Σκηνοθεσία: Harry Piel Πρωταγωνιστούν: Walter Janssen, Sybille Schmitz, Walter Franck Ένας Γερμανός γιατρός κατασκευάζει ένα μηχάνημα το οποίο θα κάνει όλες τις δύσκολες δουλείες των ανθρώπων. Όμως, το μηχάνημα αρχίζει να παίρνει τον έλεγχο και οι ζωές των ανθρώπων βρίσκονται σε κίνδυνο. Μια από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που μας πρόσφερε η ναζιστική προπαγάνδα.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Triumph of the Will (1935)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: Adolf Hitler, Hermann Goring, Max Amann Το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ της Riefenstahl, ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο και με μια απίστευτη εικαστική δεινότητα που μέχρι και σήμερα παραμένει δυνατή. Αυτό είναι το "διαμάντι" που η ναζιστική προπαγάνδα άφησε πίσω της.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Joan of Arc (1935)

Σκηνοθεσία: Gustav Ucicky Πρωταγωνιστούν: Angela Salloker, Gustaf Grudgens, Heinrich George Η ιστορία της Ιωάννας της Λωρραίνης ξαναζωντανεύει μέσα από τα πρότυπα της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Olympia Part One: Festival of the Nations (1938)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: David Albritton, Arvo Askola, Jack Bersford Οι ολυμπιακοί αγώνες που διεξάχθηκαν στο Βερολίνο του 1936, μέσα από την διορατική ματιά της Leni Riefenstahl. Απέκτησε και ένα δεύτερο μέρος, που στην ουσία είναι η ίδια ταινία απλ�� με περισσότερα καλλίγραμμά σώματα και αρρενωπά πρόσωπα, ώστε η ναζιστική προπαγάνδα να επιδείξει την τελειότητα στο ανθρώπινο σώμα. Ο τίτλος της ταινίας είναι, Olympia Part Two: Festival of Beauty (1938).

Πηγή εικόνας: imdb.com

The Eternal Jew (1940)

Σκηνοθεσία: Fritz Hippler Πρωταγωνιστούν: Curt Bois, Charles Chaplin, Alber Einstein Ο "Αιώνιος Εβραίος", το ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει τους Εβραίους σαν παράσιτα και τους συγκρίνει με τους αρουραίους. Ένα σκοτεινό και αποκρουστικό πολιτικό μανιφέστο που έχει περισσότερο ιστορική αξία παρά καλλιτεχνική. Έχει πολύ ενδιαφέρον να το δείτε (αν το αντέξετε) για να παρατήρησε τις τεχνικές εκφοβισμού που χρησιμοποιεί ο Hippler, ώστε να επηρεάσει τις μάζες των θεατών.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Jew Suss (1940)

Σκηνοθεσία: Veit Harlan Πρωταγωνιστούν: Ferdinand Marian, Kristina Soderbaum, Heinrich George Μια ακόμα ταινία προπαγάνδας κατά των Εβραίων, οπού πρωταγωνιστής είναι  ένας σατανικός Εβραίος έμπορος που εκμεταλλεύεται τον Δούκα της Βυρτεμβέργης, ώστε να του κάνει πανούργα θελήματα.

Πηγή εικόνας: imdb.com

The Rothschilds (1940)

Σκηνοθεσία: Erich Waschneck Πρωταγωνιστούν: Erich Ponto, Carl Kuhlmann, Albert Lippert Μια αντισημιτική βιογραφία για την μεγαλύτερη οικογένεια τραπεζιτών στον κόσμο. Μια ταινία "βάλσαμο" για τους συνωμοσιολόγους.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Paracelsus (1943)

Σκηνοθεσία: G.W. Pabst Πρωταγωνιστούν: Werner Krauss, Harry Langewisch, Annelies Reinhold Η ζωή και το έργο του αλχημιστή γιατρού Θεόφραστου Παράκελσου, μια από τις ταινίες που ο σκηνοθέτης G.W. Pabst, κατάφερε να την απελευθερώσει από την ναζιστική προπαγάνδα, κάνοντας το Paracelsus μια ακόμα παρεξηγημένη καλλιτεχνική ταινία, πνιγμένη ανάμεσα σε αντισημιτικές χυδαιότητες που προκαλούσαν τον τρόμο και το μίσος. Η ταινία περιέχει μια εξαιρετική σκηνή, που μετέπειτα ιστορικοί κινηματογράφου την ονόμασαν “The Dance of Death”(Ο Χορός του Θανάτου).

Πηγή εικόνας: imdb.com

Kolberg (1945)

Σκηνοθεσία: Veit Harlan Πρωταγωνιστούν: Kristina Soderbaum, Heinrich George, Paul Wegener Μια από τις τελευταίες ταινίες της ναζιστικής προπαγάνδας, η ταινία αφηγείται την μάχη της πόλης Kloberg ενάντια στα Γαλλικά στρατεύματα του Ναπολέοντα.

Πηγή εικόνας: imdb.com Read the full article

[maxmaggreece]

Ναζιστική προπαγάνδα: 15 σημαντικές ταινίες

Η ναζιστική προπαγάνδα έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ναζιστική προπαγάνδα, εγκαθιδρύθηκε από τον Joseph Goebbels, Υπουργό Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Οι ταινίες της ναζιστικής προπαγάνδας είναι γεμάτες ιμπεριαλιστικά και μιλιταριστικά όνειρα, ενώ όλες οι ταινίες διαχέονται από μια έντονη καλλιτεχνική αύρα. Ο κύριος υπαίτιος για αυτήν την αύρα είναι οι σκηνοθέτες που βρισκόντουσαν πίσω από την κάμερα, όπως η Leni Riefenstahl, o G.W. Pabst, o Fritz Hippler κ.α. Όλοι τους, μεγάλοι ευεργέτες του σινεμά, σε μια εποχή που ο κινηματογράφος θεωρούταν ακόμα επιστήμη. Ο Χίτλερ είδε την δύναμη που περιέχει αυτή η επιστήμη και αποφάσισε να την μετατρέψει σε όπλο. Επιστράτευσε τους μεγαλύτερους Γερμανούς σκηνοθέτες της εποχής του και άνοιξε τα πανιά του, ώστε να φτιάξει το δικό του Hollywood. Αυτό το άρθρο δεν προωθεί τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό, είναι ένα άρθρο καθαρά κινηματογραφικό. Το άρθρο αναδεικνύει 15 σημαντικές ταινίες από την ναζιστική προπαγάνδα που για λόγους ιστορικούς και καλλιτεχνικούς, αξίζει να δει κάθε σινεφίλ αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του.

The Blue Light (1932)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: Leni Riefenstahl, Mathias Wieman, Beni Fuhrer H Junta είναι μια μυστηριώδης και δυναμική γυναίκα, που την μισούν οι κάτοικοι του χωριού που μένει. Οι χωριάτες την θεωρούν μάγισσα καθώς είναι η μόνη που μπορεί να ανεβεί τα ψηλά βουνά, οπού εκεί βρίσκεται μια σπηλιά με ένα μπλε φως. Όσοι άνδρες ακολούθησαν την Junta στο βουνό, δεν επέστρεψαν ποτέ πίσω στο χωριό. Η Junta θα εκμυστηρευτεί το αρχαίο μυστικό του μπλε φωτός σε έναν άνδρα, θα καταφέρει όμως ο άνδρας να κρατήσει κρυφό τον όρκο τιμής; Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Leni Riefenstahl, ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα με την δυναμική ματιά μιας παθιασμένης σκηνοθέτριας όπως ήταν η Riefenstahl. Μια από τις ταινίες της Riefenstahl, προτού ακόμα η ναζιστική προπαγάνδα της φανερώσει τα "δυνατά" της χαρτιά.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Storm Trooper Brand (1933)

Σκηνοθεσία: Franz Seitz Πρωταγωνιστούν: Hein Kleigenberg, Wera Liesem, Rolf Wenkhaus Ένας οδηγός φορτηγού που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ακούει τις διδασκαλίες του Αδόλφου Χίτλερ και αποφασίζει να καταταγεί στο κίνημα του για να γίνει ένας περήφανος αξιωματικός. Ταυτοχρόνως πείθει τον Μαρξιστή πατέρα του, ώστε να τον ακολουθήσει στο σωστό μονοπάτι. Ο μικρός άνθρωπος που γίνεται μεγάλος μέσα από τα δίχτυα της ναζιστικής ιδεολογίας.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Hans Westmar (1933)

Σκηνοθεσία: Franz Weszler Πρωταγωνιστούν: Emil Lohkamp, Paul Wegener, Heinrich Heilinger Η αληθινή ιστορία του Hans Westmar, ενός ναζί λοκατζή που πάλεψε ενάντια στους Κομουνιστές και πέθανε από αυτούς, προτού ολοκληρωθεί η ταινία.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Our Flags Lead us Forward (1933)

Σκηνοθεσία: Hans Steinhoff Πρωταγωνιστές: Heinrich George, Berta Drews, Jurgen Ohlsen Την περί��δο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, ο Vater είναι ένα μικρό αγόρι που βρίσκεται σε δίλημμα, καθώς θα πρέπει να αφοσιωθεί στην φροντίδα του άνεργου κομμουνιστή πατέρα του η να καταταγεί στην Χιτλερική νεολαία. Μια ιστορία ενηλικίωσης, με έναν έφηβο που προσπαθεί να βρει τον εαυτό του σε ένα χαώδες περιβάλλον.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Victory of Faith (1933)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: Joseph Goebbels, Hermann Goring, Adolf Hitler To πρώτο ντοκιμαντέρ για την ναζιστική προπαγάνδα από την Leni Riefenstahl. Η ταινία έχει ένα ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς δείχνει τον Χίτλερ με τον Ερνστ Ρεμ σε μια ζεστή και  φιλική στιγμή, προτού ο Ρεμ δολοφονηθεί με εντολές του Χίτλερ στην Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Για χρόνια θεωρούταν χαμένη ταινία, καθώς ο Χίτλερ διέταξε την καταστροφή κάθε αντίτυπου. Τελικά, όμως μια κοπιά βρέθηκε την δεκαετία του ’90 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Πηγή εικόνας: imdb.com

The Prodigal Son (1934)

Σκηνοθεσία: Luis Trenker Πρωταγωνιστούν: Luis Trenker, Maria Andergast, Bertl Schultes Ο Tonio είναι ένας μετανάστης, ο οποίος κατά την περίοδο της Μεγάλης Κρίσης, πήγε στην Νέα Υόρκη. Η ζωή εκεί όμως δεν του άρεσε, για αυτό επιστρέφει στην πατρίδα του την Γερμανία για να ξαναφτιάξει από την αρχή το σπίτι του. Μια από τις πιο σημαντικές δραματικές ταινίες που μας πρόσφερε η ναζιστική προπαγάνδα.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Master of the World (1934)

Σκηνοθεσία: Harry Piel Πρωταγωνιστούν: Walter Janssen, Sybille Schmitz, Walter Franck Ένας Γερμανός γιατρός κατασκευάζει ένα μηχάνημα το οποίο θα κάνει όλες τις δύσκολες δουλείες των ανθρώπων. Όμως, το μηχάνημα αρχίζει να παίρνει τον έλεγχο και οι ζωές των ανθρώπων βρίσκονται σε κίνδυνο. Μια από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που μας πρόσφερε η ναζιστική προπαγάνδα.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Triumph of the Will (1935)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: Adolf Hitler, Hermann Goring, Max Amann Το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ της Riefenstahl, ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο και με μια απίστευτη εικαστική δεινότητα που μέχρι και σήμερα παραμένει δυνατή. Αυτό είναι το "διαμάντι" που η ναζιστική προπαγάνδα άφησε πίσω της.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Joan of Arc (1935)

Σκηνοθεσία: Gustav Ucicky Πρωταγωνιστούν: Angela Salloker, Gustaf Grudgens, Heinrich George Η ιστορία της Ιωάννας της Λωρραίνης ξαναζωντανεύει μέσα από τα πρότυπα της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Olympia Part One: Festival of the Nations (1938)

Σκηνοθεσία: Leni Riefenstahl Πρωταγωνιστούν: David Albritton, Arvo Askola, Jack Bersford Οι ολυμπιακοί αγώνες που διεξάχθηκαν στο Βερολίνο του 1936, μέσα από την διορατική ματιά της Leni Riefenstahl. Απέκτησε και ένα δεύτερο μέρος, που στην ουσία είναι η ίδια ταινία απλά με περισσότερα καλλίγραμμά σώματα και αρρενωπά πρόσωπα, ώστε η ναζιστική προπαγάνδα να επιδείξει την τελειότητα στο ανθρώπινο σώμα. Ο τίτλος της ταινίας είναι, Olympia Part Two: Festival of Beauty (1938).

Πηγή εικόνας: imdb.com

The Eternal Jew (1940)

Σκηνοθεσία: Fritz Hippler Πρωταγωνιστούν: Curt Bois, Charles Chaplin, Alber Einstein Ο "Αιώνιος Εβραίος", το ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει τους Εβραίους σαν παράσιτα και τους συγκρίνει με τους αρουραίους. Ένα σκοτεινό και αποκρουστικό πολιτικό μανιφέστο που έχει περισσότερο ιστορική αξία παρά καλλιτεχνική. Έχει πολύ ενδιαφέρον να το δείτε (αν το αντέξετε) για να παρατήρησε τις τεχνικές εκφοβισμού που χρησιμοποιεί ο Hippler, ώστε να επηρεάσει τις μάζες των θεατών.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Jew Suss (1940)

Σκηνοθεσία: Veit Harlan Πρωταγωνιστούν: Ferdinand Marian, Kristina Soderbaum, Heinrich George Μια ακόμα ταινία προπαγάνδας κατά των Εβραίων, οπού πρωταγωνιστής είναι  ένας σατανικός Εβραίος έμπορος που εκμεταλλεύεται τον Δούκα της Βυρτεμβέργης, ώστε να του κάνει πανούργα θελήματα.

Πηγή εικόνας: imdb.com

The Rothschilds (1940)

Σκηνοθεσία: Erich Waschneck Πρωταγωνιστούν: Erich Ponto, Carl Kuhlmann, Albert Lippert Μια αντισημιτική βιογραφία για την μεγαλύτερη οικογένεια τραπεζιτών στον κόσμο. Μια ταινία "βάλσαμο" για τους συνωμοσιολόγους.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Paracelsus (1943)

Σκηνοθεσία: G.W. Pabst Πρωταγωνιστούν: Werner Krauss, Harry Langewisch, Annelies Reinhold Η ζωή και το έργο του αλχημιστή γιατρού Θεόφραστου Παράκελσου, μια από τις ταινίες που ο σκηνοθέτης G.W. Pabst, κατάφερε να την απελευθερώσει από την ναζιστική προπαγάνδα, κάνοντας το Paracelsus μια ακόμα παρεξηγημένη καλλιτεχνική ταινία, πνιγμένη ανάμεσα σε αντισημιτικές χυδαιότητες που προκαλούσαν τον τρόμο και το μίσος. Η ταινία περιέχει μια εξαιρετική σκηνή, που μετέπειτα ιστορικοί κινηματογράφου την ονόμασαν “The Dance of Death”(Ο Χορός του Θανάτου).

Πηγή εικόνας: imdb.com

Kolberg (1945)

Σκηνοθεσία: Veit Harlan Πρωταγωνιστούν: Kristina Soderbaum, Heinrich George, Paul Wegener Μια από τις τελευταίες ταινίες της ναζιστικής προπαγάνδας, η ταινία αφηγείται την μάχη της πόλης Kloberg ενάντια στα Γαλλικά στρατεύματα του Ναπολέοντα.

Πηγή εικόνας: imdb.com Read the full article

[ritterkreuz1939-1945]

Major Gerhard "Gerd" Barkhorn (20.03.1919, Königsberg - 11.01.1983, bei Frechen) -Vizepräsident des exklusiven Klub 300- Nachdem Barkhorn 1938 freiwillig in die Luftwaffe eingetreten war, durchlebte er die normalen Stationen eines Flugschülers. Nach erfolgreicher Absolvierung der Flugzeugführerprüfung wurde er zum Leutnant befördert und ins traditionsbewusste Jagdgeschwader 2 "Richthofen" versetzt. Erste Erfahrungen konnte Barkhorn in den Luftschlachten über Belgien, Frankreich und England sammeln. Obwohl er in dieser Zeit etwa 100 Einsätze flog und dabei auch oft Feindkontakt hatte, zeigte sein Leitwerk zum Jahresende 1940 noch immer keinen einzigen Luftsieg. Zweimal wurde er im Luftkampf abgeschossen und musste über dem Ärmelkanal mit dem Fallschirm aussteigen. Nichts deutete darauf hin, dass dieser vom Jagdfieber gebeutelte Ostpreuße einmal der zweiterfolgreichste Jagdflieger der Welt sein würde. Im August 1940 wurde Barkhorn ins Jagdgeschwader 52 versetzt, kurz darauf erhielt er für seinen Fronteinsatz das Eiserne Kreuz 1. Klasse. Einer seiner damaligen Staffelkameraden war der junge, hitzige Oberfähnrich Hans-Joachim Marseille, der Staffelkommandeur kein geringerer als Johannes Steinhoff. Seinen lang ersehnten, ersten Luftsieg verbuchte der junge Barkhorn erst in seinem 120. Einsatz, den er am 2. Juli 1941 an der Ostfront flog. Somit glich Barkhorn Erich Hartmann, der anfangs auch schwer mit seinem Jagdfieber zu kämpfen hatte. Nach seinem ersten Erfolg sichtlich lockerer und von seinen Fähigkeiten mehr überzeugt, schoss Barkhorn in den kommenden Monaten mit erstaunlicher Sicherheit und Präzision Tag für Tag russische Maschinen ab. Dabei konnte man eine ständige Verbesserung seiner Schießkunst feststellen - so fielen alleine am 19. Juli 1942 sechs Gegner unter Barkhorns Kanonentreffern. Nur wenige Tage später wurde dieser während eines Kurvenkampfes jedoch seinerseits erstmals verwundet. Unmittelbar nachdem er als Oberleutnant (01.11.41) die 4. Staffel von Hauptmann Steinhoff übernommen hatte, erhielt er nach 59 Luftsiegen am 23. August 1942 das begehrte Ritterkreuz verliehen. Der einstige Spätzünder war in die Spitzengruppe des Elite-Geschwaders vorgestoßen. Nach weiteren Erfolgen, davon einige äußerst gute Einsätze im Winter 1942/43, konnte Barkhorn am 1. Jänner 1943 seinen 100. und nur zehn Tage später seinen 120. Luftsieg melden. Dafür erhielt er im Alter von 23 Jahren als 80. Angehöriger und zugleich 50. Tagjäger der Luftwaffe das Eichenlaub zum Ritterkreuz verliehen. Barkhorns langjähriger Katschmarek, Oberfeldwebel Heinz Ewald, erhielt im Laufe der guten Zusammenarbeit das Eiserne Kreuz 1. Klasse sowie das Deutsche Kreuz in Gold. Wenige Wochen vor Kriegsende erhielt er nach 82 Luftsiegen schließlich das Ritterkreuz. Zum Kommandeur der II. Gruppe ernannt, führte Hauptmann (01.04.43) Barkhorn seine Piloten zwischen Dezember 1943 und Mai 1944 in pausenlose Einsätzen über der Krim – hier konnte der Eichenlaubträger nicht weniger als 70 Siege melden. Am 30. November konnte er als fünfter Jagdflieger der Welt seinen 200. Gegner in die Tiefe schicken - traditionsgemäß wurde er überschwänglich durch seine Kameraden und das Bodenpersonal gefeiert. Durch sein hervorragendes Sehvermögen, seine blitzschnellen Angriffe und sein gutes flugtaktisches Vorstellungsvermögen konnte Barkhorn bis zum 13. Februar 1944 als dritter Jagdflieger 250 bestätigte Luftsiege erzielen und kurz darauf die Schwerter zum Ritterkreuz mit Eichenlaub entgegennehmen. Wenig später war der Hauptmann der bereits erfolgreichste Jagdpilot des Krieges. Wie auf viele erfolgreiche Spitzenasse hatte das Rote Oberkommando natürlich auch bereits auf ihn ein hohes Kopfgeld ausgesetzt. Am 1. Mai 1944 wurde Barkhorn zum Major befördert. Wie viele Spitzenasse der Luftwaffe hatte sich auch der junge Major im Laufe der Zeit auf die effektive Angriffsart des aus kurzer Entfernung Schießens spezialisiert. Bei einer Schussentfernung von oft nur vierzig Metern erzielten die Geschosse seiner Kanonen so die maximale Durchschlagskraft. Unter den deutschen Jagdfliegern zudem verbreitet war die Tradition, seine Jagdmaschine mit irgendeinem persönlichen Erkennungszeichen oder Emblem zu versehen. An Gerhard Barkkorns Bf 109 konnte man in großen Buchstaben den Namen seiner Frau Christl lesen. Im Sommer 1944 wurde Barkhorn während eines Geleitschutzeinsatzes für den hoch dekorierten Stukapiloten Hans-Ulrich Rudel von einem hervorragenden Aircobra-Piloten überrascht und abgeschossen. Der verwundete Schwerterträger konnte seine schwer beschädigte Maschine jedoch hinter den eigenen Linien notlanden. Durch den mehrmonatigen Lazarettaufenthalt wurde er von seinem Konkurrenten und Freund Erich Hartmann (Barkhorn war 1944 Trauzeuge bei Hartmanns Hochzeit) überholt. Den in dieser Zeit entstandenen Rückstand konnte Barkhorn bis Kriegsende nicht mehr wettmachen. Zu diesem Zeitpunkt war der erfahrene und erfolgreiche Jagdflieger bereits achtmal im Luftkampf abgeschossen worden - soviel zur weit verbreiteten Meinung, die Rote Jagdwaffe sei im allgemeinen ungefährlich gewesen. Bis auf einmal hatte Barkhorn eine Notlandung dem Fallschirmsprung vorgezogen. Unmittelbar nach seiner Genesung und Rückversetzung an die Spitze seiner II. Gruppe konnte Gerhard Barkhorn nach Hartmann als zweiter und auch letzter Jagdpilot der Kriegsgeschichte seinen 300. bestätigten Luftsieg erringen. Zu dieser Zeit lag Erich Hartmann bereits etwa 30 Luftsiege vor ihm. Die großen Erfolge der deutschen Spitzenasse wurden nach dem Krieg von alliierter Seite lange angezweifelt und als Propagandatrick abgetan. Am 5. Jänner 1945 konnte der Major seinen 301. und letzten Luftsieg erzielen, unmittelbar darauf übernahm er das in Deutschland stationierte Jagdgeschwader 6. Obwohl dieses Geschwader vollständig mit der modernen Focke Wulf Fw 190 ausgerüstet war, blieb Barkhorn beim Altgewohnten und flog weiterhin mit seiner geliebten Bf 109G. Das JG 6 bestand zum Großteil aus unerfahrenen Piloten und erlitt aus diesem Grund bereits in den ersten Einsätzen gegen amerikanische Jagdverbände schwere Verluste - darunter auch drei Staffelführer. Barkhorn selbst musste unmittelbar darauf aufgrund schwerer psychischer und körperlicher Erschöpfung - eine Folge des jahrelangen Dauereinsatzes - vom Kommando abgelöst und in Erholungsurlaub geschickt werden. Nach wenigen Wochen wieder “auf dem Damm”, holte ihn Generalleutnant Galland in seinen berühmten Elite-Düsenjagdverband 44. Zusammen mit den Spitzenkönnern und alten Haudegen der Luftwaffe (u.a. Lützow, Bär, Krupinski und Hohagen) flog er den revolutionären Me 262 Düsenjäger. Trotz wiederholter Gefechtseinsätze errang er auf diesem neuen Jägertyp jedoch keine Luftsiege mehr. Nach eigener Aussage war Barkhorn von dieser, sonst als "Wundervogel" gepriesenen Maschine, auch wenig begeistert. Am 21. April 1945 fiel während eines Feindfluges ein Triebwerk seiner Me 262 aus, so dass sich Barkhorn vom Gegner lösen und zum Stützpunkt zurückkehren musste. Während des Landeanfluges von mehreren patrouillierenden amerikanischen Jägern attackiert, konnte das Top-As seinen ramponierten Vogel gerade noch runter bringen und die Pilotenkanzel zwischen den feindlichen MG-Garben verlassen. Nur leicht verwundet, war dies sein 1104. und zugleich letzter Einsatz - nur ein halbes Dutzend Jagdflieger erreichten während des Krieges eine solch hohe Feindflugzahl. Im September 1945 wurde Major Barkhorn aus der Kriegsgefangenschaft entlassen. Mit 301 bestätigten Luftsiegen ist Gerhard Barkhorn hinter Erich Hartmann der zweiterfolgreichste Jagdflieger aller Zeiten und aller Kriege. Nach dem Krieg trat Barkhorn wieder in die Bundesluftwaffe ein, wo er u.a. von 1957 bis 1962 das Jagdbombergeschwader 31 "Boelcke" anführte und 1964 als Oberst Stabsoffizier beim Luftwaffen-Erprobungskommando wurde. 1969 zum Brigadegeneral und vier Jahre darauf zum Generalmajor befördert, wurde Gerhard Barkhorn schließlich Stabschef der 4. taktischen Luftflotte innerhalb der NATO-Streitkräfte Mitteleuropa. Bereits in den Ruhestand versetzt, kamen der dreifache Vater und seine Frau Christl 1983 tragischerweise bei einem schweren Autounfall ums Leben. Beide wurden am Tegernsee zu Grabe getragen. Quelle Florian Berger: "Mit Eichenlaub und Schwertern“, mit Verweis auf http://www.waffenhq.de/biographien/biographien/barkhorn.html

[cinemasfutbol]

(vía Cartelistas franceses: Vers l'abîme. 1934. Hans Steinhoff, Serge Veber. Cartel: Francia: Boris Grinsson | LAS PELÍCULAS QUE YO VEO: una página de cine)

[que-noticias]

Dos eurocazas se estrellan tras chocar durante el vuelo en Alemania

Dos eurocazas se estrellan tras chocar durante el vuelo en Alemania

Dos cazas Eurofigher del Ejército alemán se han estrellado después de chocar durante el vuelo, en el norte del país, ha anunciadoe este lunes la Bundeswehr.

«Los dos pilotos han podido eyectarse» antes de que los aviones cayeran al suelo, ha precisado un portavoz del 73 Escuadrón Steinhoff. Uno de ellos ha sido encontrado con vida, el segundo todavía está siendo buscado.

Según diarios…

[lyslily]

Gaby Basset & Jean Gabin Chacun sa chance, René Pujol & Hans Steinhoff (1930).