#het hek

[queerwizardofmusic]

Watching The Owl House in Dutch (part 6)

Season 3:

Thanks to Them:

When they practice Spanish in Thanks to Them, they practice that R-sound that is often difficult for English-speakers. But in the Dutch dialogue in that same scene, they use that very same R-sound multiple times, as well as all over the place as a part of their language. Makes me wonder what they do in the Spanish dub.

I'm amazed how they made the rebus kinda work in dutch!

For the Future:

The screeches of the owl beast are dubbed. Also some grunts coming from monster Belos, making it sound a bit weird when you know the original version.

Did they forget the heavy panting from the Titan in the beginning? There is no sound when he tries to contact Luz.

Watching and Dreaming:

In front of The Owl (Bird) House: Collector (incorrectly) - "Het Uilenhuis" Eda (correcting them) - "Huis van de Uil!"

It is better to have any kind of owl beast screech than none at all, like they did right after Luz died.

I think the Collector's VA did a good job. Different voice, but it got better the more I heard it.

The very last "Later" of the show! This has been fun, but I have one last post to make.

(Part 1) (Part 2) (Part 3) (Part 4) (Part 5) (Epilogue) (Conclusion)

[madeliefkrans]

wonderlijk om toevallig, omdat jullie klokken gelijk staan, degene tegen het lijf te lopen die je leven heeft veranderd. jullie weten het allebei. jullie vragen elkaar naar de koetjes en de kalfjes. jullie weten het allebei. jullie kijken elkaar aan, lachen naar elkaar. jullie weten het allebei. jullie staan midden op het rode fietspad, onder een straatlantaarnpaal, op spoor negen, aan de jan van scorelstraat, de biltstraat, de waterlinieweg, de burgemeester reigerstraat, de nobelstraat, de vlaamse toren. jullie weten het allebei. hoe jullie elkaar wakker hielden, hoe jullie je favoriete films, boeken, muziek deelden, hoe jullie elkaar hoogstens één keer op een gevaarlijke plek hebben aangeraakt, hoe jullie zeiden: ik ben verliefd op je, terwijl thuis iemand op jullie wachtte.

jullie weten het allebei.

[betoverheks]

Het leven geeft Heks een koude douche. Dingen gaan eerst fout, om dan toch goed te komen. Om dan weer fout te gaan. Of helemaal niet te gaan. Mercurius in retrograde kent geen genade.

Het leven geeft Heks een koude douche. Dingen gaan eerst fout, om dan toch goed te komen. Om dan weer fout te gaan. Of helemaal niet te gaan. Mercurius in retrograde kent geen genade.

[lefabuleuxdestinde5grlamtwe]

[homoerotisch]

waarom nederlands beter is dan engels, door victor frölke

Wacht, is er ook al geen woord voor ‘hals’ in het Engels? Toch best een belangrijk lichaamsdeel zou je zeggen. Throat is echt iets anders, en neck is, nou ja, een nek.

Mijn stokpaardje aan de borrel- en eettafel, als het weer eens over de teloorgang van het Nederlands gaat, is dat het Engels geen woord voor ‘gunnen’ heeft, ook best een belangrijk woord. In ieder geval voor ons, de gebruikers. Voor ‘misgunnen’ hebben Engelstaligen dan wel weer een woord: begrudge.

Laatst had ik Amerikaanse vrienden te eten, en hoewel mijn Engels niet slecht is (dat denkt elke Nederlander, niet altijd terecht), stond ik toch weer met een mond vol tanden (heerlijke uitdrukking), toen ik ze „smakelijk eten” wilde wensen. Aan enjoy heb ik een broertje dood (idem); dat vind ik ook meer iets voor een masseuse om te zeggen, voor de happy ending.

Leenwoorden

Legio zijn uiteraard de gevallen waarin wij geen woord hebben voor bijzonder nuttige Engelse begrippen. Uiteraard, want als native Dutch speakers weten wij maar al te goed waar onze taal tekortschiet. Het Nederlands barst van de Engelse leenwoorden. Privacy is een bekende, understatement een andere. Maar wat te denken van anal? Ik merk dat die term nog niet helemaal is ingeburgerd. Wie iemand die eindeloos doorgaat over details toevoegt: „Doe niet zo anal!”, kan rekenen op een opgetrokken wenkbrauw. Ik heb dat woord overgehouden aan mijn tijd in New York, de hoofdstad van de naoorlogse psychoanalyse. Anal verwijst naar Freuds anale fase, het betekent zoiets als anaalgefixeerd, waarmee hij gedrag probeerde te verklaren dat thans als OCD, ofwel obsessive compulsive disorder, te boek staat. Denk: smetvrees.

Ik probeer aan te tonen dat het Nederlands beter is dan het Engels – een impopulair standpunt in een tijd van overvloedig Engels, of beter: Globish, die imperfecte variant die non native speakers van het Engels brouwen in alle hoeken van de wereld. Ons gorgeltaaltje heeft dankzij film, televisie en muziek sowieso al veel Engels te verduren, maar sinds het internet, en in het bijzonder YouTube en de sociale media de belangrijkste hangplek van de jeugd is geworden, is het hek van de dam.

Linguïstische overgave

‘Nice, nice, maar what the...? Niet dat ik je wil accusen van something, maar zit je me nu te dissen?’ Ik parafraseer hier mijn puberzoon in een moment van ongetwijfeld terechte verontwaardiging. Dit is geen leentaal meer, dit is regelrechte linguïstische overgave.

Mijn tienjarige dochter liet onlangs trots haar rapport zien. Twee G'tjes voor Engels. Wacht even, Engels, op een lagere schoolrapport? Onderwijskundigen lijken unaniem in hun standpunt dat een kind zich niet vroeg genoeg kan voorbereiden op een wereld die, whether you like it or not, (Amerikaans-)Engels spreekt. Maar is dat wel zo wijs, nu vertaalprogramma's steeds beter worden en AI op allerlei manieren kan worden ingezet om een boodschap over te brengen? Je zou kunnen beweren dat het beter is om je eigen taal zo goed mogelijk te beheersen, dan te investeren in een vreemde taal waarinje nooit zo goed wordt als een native speaker.

Onderbuiknationalist

Er is geen land, vermoed ik, dat zich zo bereidwillig toont zijn belangrijkste cultuurproduct – taal – bij het grofvuil te zetten. Het tij is aan het keren, om te beginnen in de academische wereld, waar wordt getwijfeld of het wel zo’n goed idee is om Engels als voertaal te nemen, ook nu er grenzen worden gesteld aan de instroom van buitenlandse studenten. Zeker, de belangrijkste wetenschappelijke vakbladen zijn Engelstalig, en vooral Amerikaanse universiteiten slagen er nog altijd in om de rest van de wereld te doen geloven dat zij de slimste mensen in huis hebben, maar Franse Taal- en Letterkunde doceren in het Engels aan een Nederlandse universiteit, omdat de meerderheid van de studenten geen Nederlands verstaat, is van de zotte. Je hoeft geen verstokte onderbuiknationalist te zijn om de algehele uitverkoop van het Nederlands af te keuren.

„Pak je weg, galgebrok!”, lezen mijn dochter en ik in De scheepsjongens van Bontekoe, een honderd jaar oude, en nog steeds leesbare avonturenroman van Johan Fabricius – afgezien van het endemische racisme van die tijd. „Pak je weg, galgebrok”, dat is toch veel leuker dan „Fuck off, asshole?”

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt. Het kernvak op middelbare scholen lijkt te zijn ontworpen om elke liefde voor deze taal van meet af aan uit het tienerhart te stampen. In plaats van de diversiteit en vindingrijkheid van ons kleine taaltje te ‘showcasen’ (sic), wordt eindeloos gehamerd op grammatica en tekstverklaren.

Boooring! En hoewel ik het nut van tekstverklaren heus inzie – leent een vak als geschiedenis, maatschappijleer of, nog beter, filosofie, zich niet veel beter om logisch te leren nadenken? Laat leerlingen bij Nederlands een hiphoptekst schrijven, laat ze een scène uit Shameless vertalen, laat ze een vlog maken over archaïsche uitdrukkingen die hun (groot?-)ouders gebruiken, zoals (drie van mijn favorieten): in de aap gelogeerd zijn, ergens een punthoofd van krijgen en (uit het Fries): men moet het zeil niet hoger hijsen dan de mast.

Shakespeare

Als het inderdaad zo is dat creativiteit onze belangrijkste skill (sorry) moet worden in een door AI geregeerde wereld, kunnen we maar beter zo diep mogelijk putten uit onze rijke moedertaal. Volgens sommigen is het Nederlands zelfs rijker dan het Engels omdat ons Woordenboek der Nederlandse Taal meer lemma's zou kennen (maar dat kan ook liggen aan het fanatisme der woordenboeksamenstellers).

Sure, ook ik blijf een liefhebber van het Engels, de taal die ons niet alleen de onvergelijkelijke schatkamer van Shakespeare heeft geschonken, maar ook, zoals ik onlangs een Brit op de BBC hoorde zeggen, een puntige zinsnede als to rearrange deck chairs on the Titanic – iets nutteloos doen dat aan de uitkomst van de situatie niets verandert. Ik hoop niet dat ik, door een pleidooi te houden voor het Nederlands, precies dat aan het doen ben.

[onnodig-genederlands]

tumblr.com/beetledrink/616910311668252673/not-to-be-insensitive-but-some-of-the-salem-witch

"Ik wil niet ongevoelig doen, maar sommige Salem heks rechtszaken waren zo grappig, zo van 'Ik zag haar bij het duivels sacrament!!!', meid... waarom was JIJ bij het duivels sacrament 👀"

[sugdenlovesdingle]

Also eigen risico omlaag in 2027??

Dan zijn we op z'n minst alweer 3 kabinetten verder. Of we hebben een dictatuur en er staat een hek langs de Nederlandse grens en iedereen moet 'sch' zeggen voor die het land in mag. Eerst zien dan geloven!

[dejufuniverse]

Een soort van merkteken...streepjescode of een label kan ook hoor. Of een tatoo met een nummer...Je kunt ze na het vaccineren ook achter een hek plaatsen met stroom er op...of ga ik nu te ver? Laat iedereen vrij in zijn of haar keuze...Dat is mijn persoonlijke boodschap aan die globalisten club.

[bramsnor]

Hek van de Dam.

Kato hier, hallo vanmorgen vroeg, voor zondagse begrippen liet die Snor me uit en ook even wat langer. Daarna gingen we mooi weer plat. Het vrouwtje was het eerste weer beneden en begon lekker ontbijten klaar te zetten. Uiteindelijk kwam die Snor ook. Alles ging weer relaxed zoals meestal hier gelukkig.

Na de koffie ging hij ineens zijn schoenen aan doen, dat is meestal het teken dat we er op uit gaan, en ja hoor onderweg. We wandelden richting het boerenweggetje, altijd leuk, daar kreeg ik de lange lijn aan. Dan kan ik tenminste even snuffelen waar ik wil, dan ruik ik al die stoere mannen die hier ook soms lopen. Kwamen we ook die grote worstvent “Diesel” tegen, tegen mij wel aardig tot nu toe, maar geen polonaise aan mijn lijf.

Even verder lopend kom ik er achter dat mijn lijn helemaal los is van de baas, krijg ik dus het vertrouwen van hem. Maar goed dat ik geen schoenen draagt anders zou ik er bijna naast gaan lopen😉. Heb me natuurlijk een tijd lang gedragen, alhoewel…… Op de terugweg kwamen we langs een Dam waar het hek plat lag, altijd leuk om even daar te klojen toch? Ja daar ging ik even in de fout, vond de baas niet goed, en ook zat het touw nog klem achter een plank, sorry baas zal het niet meer doen.

Gelukkig redelijk snel opgelost met mijn hulp natuurlijk mocht ik nog steeds los wandelen, heerlijk. Bijna bij de “harde” weg kon ik het niet laten, die Snor liep een eindje voor ons uit en toen ben ik even lekker gaan rollen, was hij niet blij mee. Oeps, tweede foutje, tweede waarschuwing, heb vanaf daar maar weer prima gedragen tot thuis toe. Na wat eten zijn we met z’n drieën naar boven gegaan, moest nog geklust worden, heb ik lekker liggen slapen aan zijn voeten.

Tot dat ik heel in de verte het fluitje hoorde, lag net te dromen over een uitstapje met die stoere Diesel dus schrok ik wakker. Shit iedereen weg, lag ik helemaal alleen op de zolder, waren ze zonder mij te roepen pleite. Ik als de sodemieter naar beneden, stond die Snor me uit te lachen omdat ik niets in de gaten had gehad. Even later mocht ik met het vrouwtje aan de wandel, een lekker rondje om het sportpark. Toen we thuis kwamen lag die Snor te ronken op de bank. Ik dacht, laten liggen ha ha, het vrouwtje heeft hem toen gewekt.

Inmiddels zijn we met z’n drieën van de avondwandeling weer thuis en gaan we lekker “pitten”.

Kato 🐕

[devosopmaandag]

Blanche Madeleine Dumenil en Souw Han Nio – Een vrouw, en nog een vrouw

In het boek over haar moeder* schrijft Annie Ernaux: “Mijn project is van literaire aard omdat het erom gaat een waarheid over mijn moeder te achterhalen die slechts met woorden gevonden kan worden. [–] Maar op een bepaalde manier wens ik onder het niveau van de literatuur te blijven.” Eerder schrijft ze dat ze niet alleen de vrouw van haar eigen verbeelding wil vinden, maar ook de vrouw die buiten haar bestaan heeft.

Blanche Madeleine Dumenil werd geboren als kind van een thuisweefster en een voerman op een boerderij. Op haar twaalfde ging ze werken in de margarinefabriek. Acht jaar later zou ze trouwen met een man die in de touwfabriek werkte. “Het was dus zaak een man te herkennen die in staat was 'een vrouw gelukkig te maken'.”

Voor mijn moeder viel er niets te herkennen. Een veel oudere man betaalde het gezin waar mijn moeder opgroeide een flink bedrag en vond zo een nieuwe bruid. Zij was Chinees, eerstgeborene en weggedaan door haar ouders. Hij werd haar eerste echtgenoot. Ernaux schrijft dat voor een vrouw als haar moeder in haar tijd en omstandigheid het huwelijk leven of dood betekende, een beter leven of de definitieve val. En zo worden een fabrieksmeisje in Noordwest Frankrijk en een Chinees, analfabeet meisje op Java verbonden door het eeuwenoude lot van de vrouw.

'Een literair project beginnen en toch onder het niveau van de literatuur blijven', drukt precies het zorgvuldige evenwicht uit waardoor ik zo geraakt raak tijdens het lezen. De precisie waarmee zij schrijft, tussen bijna vertedering en weerzin, tussen een zekere intimiteit en distantie, maken deze kleine 'roman' tot een ontroerend eerbetoon aan haar moeder.

Hoe zou ik, net als Ernaux de enige dochter, hier binnen 500 woorden (een literaire, zelf opgelegde regel) recht kunnen doen aan mijn moeder, aan dat duizelingwekkende leven van haar. Zij droeg het met waardigheid en zelfbewustzijn. Ze gebruikte daar niet de middelen voor die mij toebedeeld zijn: het woord, intellectuele kennis, ontmoetingen met werelden ver buiten die van mijn herkomst. Zij deed dat met innerlijke krachten die ook haar toebedeeld waren, vooral door het leven zelf.

“Mijn moeder, die geboren is in een onderdrukt milieu waaruit zij zich los wilde maken, moest eerst geschiedenis worden opdat ik mij minder alleen en kunstmatig voel in de overheersende wereld van woorden en ideeën waarin ik, naar haar wens, ben overgestapt”, zijn bijna de laatste woorden uit Ernaux's roman. Ik prijs mij gelukkig dat ik altijd mijn moeder naast mij hebt gevoeld, ondanks de wereld van woorden en ideeën die de mijne waren.

Daar staat ze, gebogen over een van de vier hekken van het asstrooiveld dat ik ontwierp. 'Er is geen terug, en er is geen blijven en geen verder', staat er op het hek. Het zijn de woorden van J.C. van Schagen. Acht jaar later zouden we er haar as uitstrooien. Ze besloot op haar negentigse niet naast mijn vader begraven te worden maar uitgestrooid te worden op het veld van haar dochter.

* 'Een vrouw' | Annie Ernaux | vertaling Geerten Meijsing | uitgeverij De Arbeiderspers | oorspronkelijke Franse uitgave 1987 | oorspronkelijke Nederlandse vertaling 1992

[queerwizardofmusic]

Watching The Owl House in Dutch (part 5)

Season 2b:

"Luz is kapot" - this is why I love the Dutch language!

Is Luz gonna say "zoet aardappel" from now on? For some reason it doesn't roll off the tongue as good as sweet potato.

"The best and the brightest" that Hunter seeks becomes "creme de la creme" in the Dutch dub

Darius sounds good. The voice fits really well with the character.

"You" can be both singular and plural in English, so when translating, they have to adapt things. In "Reaching Out", Amity says "I don't want to talk to you - either of you". In Dutch, it has to be " ... jij - en jij ook" (you - and you too).

The cloaked figures in ep 16 are supposed to be mysterious, but when Raine writes in English on the ground, they have to read it out loud in Dutch, making their identity less secret.

Hunter's VA is playing it really good with the panic in "Hollow Mind".

How do they translate the old-fashioned English phrases? Do they just use older Dutch language? "O Titan, Where Art Thou" Is translated as "O, Titan, waar zijt u", where "zijt" seems to be old-fashioned or dialectal.

Whenever the breathing exercise comes in "Labyrinth Runners", I always do it too, even in Dutch.

Another thing with Gus' voice: in the flashback, his voice is high.

King Anti-Troen Strijders! Once again a really good name that becomes a good acronyme.

"Who are these people" becomes "wie bent deze mensen", but "mensen" also means "humans", and "these people" at the end of "O Titan, Where Art Thou" are certainly not humans.

Interesting how King talks to the Collector. First using the formal "Meneer" and "U", and then realizing that he needs to use informal speech.

(Part 1) (Part 2) (Part 3) (Part 4) (Part 6) (Epilogue)

[devilscreekballad]

I'm proud of you. You did the right thing. People should not help that witch in any way to become more popular. I hope the negative doesn't get you down. You deserve everything is the world. And don't miss the people who left your blog. They would only have brought more negativity or maybe got angry again about something else. Love from South Africa.

Sorry I don't trust my english so google translate is my buddy now

Ek is trorts op you. Jy het die regte ding gedoen. Mense moenie daai heks enige sins help om meer populer te word nie. Ek hoop die negatief kry jou nie af nie. Jy verdien alles is die wereld. En moenie die mense mis wat jou blog verlaat het nie. Hulle sou net meer negatief gebring het of dalk weer kwaad geraak het vir iets anders. Liefde van Suid Africa.

Jammer ek vertrou nie my engels nie so google translate is nou my maatjie

thank you, the translation looks fine to me.

You're right. It still stings.

[uiltjesklas]

De start van een nieuw thema. Wij gaan aan de slag met AXENLAND! We starten met het maken van het voorblad van onze pauwenmap aan de hand van een stappenplan. We bouwen een hek/huis voor de dieren met clics. We kwamen zelfs enkele dieren tegen in de huishoek, want we konden ons verkleden. Ook stempelen kon niet ontbreken want dat wouden we heel graag doen!

[fransopdefiets]

5-7 Hunmanby

Om te eten opnieuw naar de brouwerij gegaan, je kunt daar goed binnen zitten aan grote tafels gemaakt van pallets. Op het moment dat je je pint tussen in plaats van op de planken zet, wordt het tijd om te vertrekken.

Dit keer een pizza ham genomen. Ik had alleen wat gelopen, dus dat was genoeg.

Voor het eten zat ik wat te somberen over de zwaarte van de route, het echte werk moet namelijk nog komen, maar uiteindelijk besloot ik dat als ik maar 20 kilometer op een dag zou afleggen, dat dat ook goed is. En dat als ik het redt, dat ik volgend jaar de Andes ga proberen. Gewoon om te zien waar mijn limiet ligt, voordat ik ingehaald wordt door het verval van de ouderdom. Want dat was wel mijn constatering gisteren, toen ik spontaan bejaardenkorting kreeg aangeboden. Anderen hebben het altijd eerder door dan jijzelf. Je wordt oud en op een dag kom je de berg niet meer op. Maar dat moment ligt nog voor me.

Het regent een beetje als ik opsta, niet hard maar ik pak natuurlijk wel een natte tent in. Half acht weg, de route gaat weer over een oude spoorlijn, the Cinder Trail. Eerst klimmen naar Ravenscar, dan dalen naar Scarborough, het wegdek bestaat afwisselend uit gravel, asfalt, keien en modder. Toch schiet het best lekker op en je hebt prachtige uitzichten over zee. In Scarborough is het tijd voor een korte koffiepauze. Ik kom ergens terecht waar je alleen buiten kunt zitten, wat prima is, maar pal voor het terras staat een koelwagen met generator te loeien. Dan neem ik later nog wel een tweede koffie.

Het is nog maar een dikke 20 kilometer naar de camping van Hunmanby en die bestaat, is open en accepteert tenten, dat heb ik gisteren telefonisch allemaal gecontroleerd.

Ik heb het maar koud vandaag, ondanks drie lagen kleding. Om me heen lopen mensen in korte broeken te wandelen, ik snap niet hoe ze dat doen. Volgens mij hebben ze gewoon een ongeschreven regel, tussen 21 juni en 21 september loop je in zomerkleding.

Een tweede stop in het Clock Café aan de noordkant van Scarborough, leidt tot thee met een zalmsandwich. Dat is pal voordat ik aan de getijderoute begin. Dat is een pad dat bij vloed onderloopt, het is nu laag en eind van de middag pas hoog, dus dat komt goed. Die route wordt met veel bombarie aangekondigd, maar is in tien minuten gefietst en dan mag je als beloning je fiets over een gravelpad letterlijk tegen de klippen op duwen. Maar goed, bij het Clock Café spreek ik een Engels echtpaar uit de omgeving en ook enthousiaste fietsers. Die raden me een andere route naar Hunmanby aan, omdat mijn route over een hele drukke en steile weg met inhaalverbod leidt. Dat advies volg ik graag op en zo sta ik een uur later bij een bordje “public footpath, no bikes please” . Nu kan ik Hunmanby al zien liggen dus ik denk, niemand die me ziet, ik ga ervoor. Toen minuten later haal ik twee wandelaars in en ik hou me van de domme. “I am a bit lost, is this the right direction to Hunmanby?”. Jazeker, maar verderop is een hek en daar moet je overheen klimmen. Maar we helpen u wel. Inderdaad, een groot hek en op slot. Alle tassen eraf en er overheen, daarna tillen we samen de fiets erover. O ja, zeggen ze daar is nog een hek, ziet u wel? Dat zijn kissing gates dus dat zal u wel lukken. Maar die kissing gates zien er van bovenaf zo uit <-. Een heel klein deurtje, dat tussen de poten van de V beweegt. Met daarboven, op circa 2 meter, een dwarsbalk. Daar kan die fiets niet door, zelfs niet rechtop op zijn achterwiel. Dus weer alle bagage eraf en met zijn drieën wurmen we de fiets over het deurtje en onder de balk door. Als ze dan ook nog de weg naar de camping voor me gaan vragen, kan mijn middag niet meer stuk.

De camping, met de bloemrijke naam Orchard Farm staat als rustig beschreven. Dat klopt in die zin, dat er nauwelijks kampeerders zijn. Maar het trekkersveld ligt naast de doorgaande weg en de spoorlijn. En die leveren een hoop lawaai op.

Afstand: 60 kilometer

Tijd: 5 uur

[midlifeinla]

0scardag 12 maart 2023

In de straten een bizarre mix van zwervers en dagjestoeristen achter een hek waar continu geblindeerde SUV´s langs passeren. Ik merk een verloren gereden acteur op die vast staat met zijn chauffeur voor een hek. "But I´m nominated tonight", zegt hij met licht teleurgestelde stem tegen de politieagent. Een half uur later zie ik hem dan toch uitstappen, al zwaaiend, aan de andere kant van het hek. Maar niemand anders herkent hem. #danielbruhl

Die avond staat hij nog op het podium om mee de Oscar te ontvangen voor beste Foreign Language Film.

Na deze petite histoire beweeg ik me richting WeHo, West-Hollywood, de gaybuurt van L.A., om de Oscars mee te volgen.

Ik passeer eerst nog even bij Amoeba Music op Hollywood & Vine, een platenwalhalla, om enkele vinylplaten te zoeken die een vriendin van me graag wou. Maar de buit valt tegen. Enkel hiphop en pop in de zaak.

In het park achter de Roxy is er ook een kijkparty, van Elton John, die me een beetje te duur leek. Om aan te schuiven bij dat feestje moet je 6000 euro op tafel leggen.

Het gejuich bij elke belangrijke winst doet me denken aan een wereldkampioenschap van de Rode Duivels. De Oscars zijn zowat het Eurovisiesongfestival van de States.

Later die avond beweegt een colonne geblindeerde SUV´s zich over Santa Monica Boulevard, naar WeHo, waar ondertussen Go-go-dansers halfnaakt op platformen aan het dansen zijn, om eerst bij Elton langs te springen en daarna verder door naar de Vanity Fair-party in Beverly Hills voor een uitgebreid fotomoment.

Ik zie Billie Eilish, Lady Gaga, Rihanna en Lenny Kravitz passeren en ook een resem acteurs die opeens niet zo belangrijk meer lijken. Ook Justin Bieber loopt hier ergens rond, gehuld in een tapijtje om zijn ex te vermijden. Ik ben wat verzadigd in het sterrenspotten. Zelfs een verloren gelopen Nobelprijs-winnares boeit me nog amper.

Zoals Hugh Grant het die avond nog in een interview zei: "It´s all a bit Vanity Fair", doelend op het boek van Thackeray, niet op het feestje. Een verwijzing waarbij hij merkte dat die interviewster het niet door had. Op haar volgende vraag over wat hij die avond aan had van kledij reageerde hij heel laconiek "My suit".

Bij Vanity Fair zie ik nog een plethora van ontplofte jurken en glimmende smokings met een edgy twist passeren. Geen hemdloze herenkostuums deze keer. Wellicht omdat het best fris was in mistig L.A. De etiquette in restaurants en hotels is ook wel wat strikter. Of misschien is Californië wat preutser of gevoeliger op dat vlak.

In de befaamde Larry Edmunds cinemaboekhandel op Hollywood Boulevard hangt er dan ook een bordje, no shoes, no shirt, no entry.

Ik begeef me nog even naar Carney´s. Het hotdog restaurant in een afgedankte treinwagon op Sunset. Er is een wachtrij van mensen in galakostuum die na drie uur vastzitten in een zaal wel een klein hongertje gekregen hebben. Ze mengen zich in de treinwagon tussen twintigers die van een RPG-party komen en enkele verdwaalde zwervers die laat op de avond met hun verzameld bedelgeld snel nog een goedkope maaltijd komen halen.

Ik zou zo een Martin Parr-achtige foto kunnen nemen.

[madeliefkrans]

vroeger kleurden mijn dromen over degenen op wie ik verliefd was rood van het bloed dat uit hun polsen, hun nek kwam. ik had ze van de trap geduwd. ik had linten om hun polsen gebonden. ze huilden naar me, ik lachte naar ze. en nog steeds was ik jaloers op ze. want zij hadden alle warmte, al het licht, en ik was de ijskoningin, de heks.

elke verliefdheid bedierf, want elke verliefdheid muteerde zich tot obsessie, tot macht, tot controle.

het ging zo: ik koos ze uit. ze werden verliefd op mij. ik greep ze bij hun kern. hun bonzend hart in mijn hand deed me realiseren dat de gevoelens wederzijds waren, want hoe kan je anders dan van iemand houden als je alles in een opslag kan zien? de mogelijkheid dat ze me konden afwijzen, dat hun liefde kon worden vervangen door afgunst, maakte me doodsbang. ik klauterde mijn podium op. zij, rauw, bloot, ik, onaantastbaar, onmenselijk. ik brak hun hart.