#hij wordt 90 deze zomer | Explore Tumblr Posts and Blogs

judocritics · 2 years

Text

2022 Masters (day-1): start in mineur: 4 Belgen oogsten samen 1 overwinning (een uitsluiting dan nog).

(20-Dec-2022)

>> 2022 Masters (live results ijf.org)

Géén Amber Ryheul en dus vechten voor België op day-1 Jorre Verstraeten /-60kg, Ellen Salens /-48kg en eindelijk ook nog eens Charline Van Snick /-52kg, haar eerste tornooi sinds de Olympische Spelen ! Tenslotte ook nog Mina Libeer /-57kg.

Mijn voorspelling: - Ellen: heeft een kans in haar 1ste kamp tegen Chen-Hao Lin om één wedstrijd te winnen; - Charline: wint héél misschien haar 1ste kamp tegen Masha Ballhaus, maar verliest daarna tegen Odette Giuffrida. - Mina: mag/moet in haar 1ste ronde tegen absolute topper Tsukasa Yoshida; dan ken je dus het verdict. - Jorre: wint zijn poule (al wordt het moeilijk tegen de vice-wereldkampioen bij de junioren Giorgi Sardalashvili (°03; Geo; 8°WRL); verliest in 1/2-fin tegen Harim Lee, en vecht voor brons tegen een Azeri.

---------------------------------

Ellen Salens (°96; /-48kg; JS Merelbeke; 34°WRL): out (1 own) treft het in haar openingskamp tegen Chen-Hao Lin (°97; Tpe; 32°WRL), die ook niet binnen de top-30 staat, en waartegen Ellen al won, vorig jaar op de GSL Abu Dhabi; >> video : gelijkopgaande kamp met Chen-Hao die vooral probeert te dreigen met o-uchi, maar dan vaak gecounterd wordt door Ellen met tani-otoshi; vervolgens,... 13″sec in GS, en Lin scoort ippon met uchi-mata; dat is echter zonder de tafel gerekend: diving van de Taiwanese, hansoku-make, en Ellen op een diefje naar de 1/8-fin !! In die 2de ronde tegen Abiba Abuzhakynova (°97; Kaz; 11°WRL): dit jaar 2°AK; 3°WK; en ook nog 2x3° op GSL’s (Ulaanbaatar & Abu Dhabi); >> video: waza-ari-awasete-ippon voor Abiba: net voor halfweg uchi-mata/o-uchi en 20″sec voor tijd kata-guruma; wat maakt dat dag-1 voor België erop zit om 11h30 CET, 2.5 uur na aanvang van het tornooi.

Charline Van Snick (°90; /-52kg; JC Bushido Saive; 33°WRL): out (0 own) nog geen tornooi sinds de Olympische Spelen, en toch geplaatst voor de Masters; dat zegt véél natuurlijk over de lome start tot nu toe van vele judoka’s in aanloop naar de volgende Olympics. Mascha Ballhaus (°00; Ger; 18°WRL) heeft zeker niet het palmares van Charline, maar heeft zeker niet stilgezeten dit jaar: nadat ze Europees vice-kampioene werd u23 in Nov-2021, is dit haar 12de WTour-tornooi dit jaar !! Geraakte wel nooit op het podium; wél 3x 5° (zoals op het EK) en 4x 7°; >> video : Wel, ik wil geen voorbarige conclusies trekken na amper een eerste tornooi, maar ik vrees dat het tijdperk Van Snick op zijn einde loopt...

Mina Libeer (°97; /-57kg; JS Merelbeke; 15° WRL): out (0 own) geen cadeau natuurlijk, maar ja, ‘t zijn de Masters, en dan kom je al makkelijker vroeg tegen een topper; Tsukasa Yoshida (°95; Jpn; 16°WRL; 3 WK-finales; 3°OG Tokyo) toont nogmaals wat grondwerk is; >> video;

Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; IGW; 4°WRL): out (0 own) heeft een ‘bye’ en gaat rechtstreeks naar de 1/8-fin; kan dus zijn mogelijke tegenstanders observeren en ik zet in op de Azeri: - Bauyrzhan Narbayev (°98; Kaz; 23°WRL): zijn beste ooit behaalde hij dit jaar met 2°GSL TelAviv (ook 5°GSL Budapest), maar ging er meer recent onmiddellijk uit in Abu Dhabi & Baku. - Turan Bayramov (°02; Aze; 25°WRL): vorig jaar vice-wereldkampioen juniors (en 5°WK u21 deze zomer) en dit jaar Europees vice-kampioen juniors; als senior dit jaar 3° GSL Tbilisi; 5° GSL Abu Dhabi; 7° GSL Baku; verslag: een 1/8-fin inderdaad tegen Turan Bayramov dus; >> video : wel, 3 uiterst ongelukkige shido’s tegen Jorre, en ondertussen incasseerde hij halfweg de kamp ook nog een waza-ari tegen deze junior; een onverwacht, vroegtijdig einde dus, zelfs voor Jorre.

Balans Day-1: 4 judoka’s oogsten samen één overwinning, dankzij een uitsluiting van de tegenstander...

#judo #judocritics #JudoMasters #judo-wtour

0 notes

bonjouronourtour · 2 years

Text

Cantabrië - Asturië - Galicië

18 oktober - 12 november

🏄🏻‍♀️ We vertrekken uit Bilbao en komen aan bij Langre, een fijne plekje naast Santander met een mooi strand. Hier komt Jacqueline al aardig in de slag van het surfen terwijl Hendrik op kniehoogte in het water met zijn zwembroek de nodige instructies geeft. We staan hier hoog op de kliffen en vangen hier enorm veel wind wat ons doet besluiten om snel weer verder te trekken.

🏕️ We slaan Santander over en trekken door naar San Vicente de la Barquera. Dit is in de zomer een waar surf walhalla en het dorp lijkt ook wel erg gezellig, al is het zichtbaar dat het hoogseizoen hier voorbij is. Dat is voor ons perfect, want de camping aan het strand is precies net gesloten, maar hebben een groot terrein gratis open gelaten voor alle post-hoogseizoen camperaars. En dat zijn er nog steeds behoorlijk wat. En nog steeds is 90 % Duits. We hebben hier verder geen faciliteiten, maar met heerlijk weer hebben we ook weinig nodig.

🥗🍷 We ontmoeten hier weer wat reisvrienden om samen mee te borrelen en te surfen. Daar komt de Franse Aurelién bij, die tijdelijk bij 1 van de surfscholen werkt en gratis in een nabij gelegen appartementje woont. Tussen zijn werkuren door kan hij wat surfen en ‘s avonds schuift hij gezellig aan voor het avondeten of een borrel. Ook ontmoeten we een Nederlands gezin uit Waalwijk die 2 jaar lang met een supervette Mercedes bus uit ‘99 aan het reizen zijn en zich wellicht hier ergens gaan vestigen en met goede reden: Het is hier nog niet zo hyper-toeristisch als aan de Spaanse zuidoost-kust, terwijl het er in de zomer meestal ook niet zo snikheet wordt als daar, maar het er zoals nu in oktober dus nog wel heerlijk vertoeven blijft. Daarnaast heb je hier prachtige stranden en de hoge bergen er gelijk achter, als je van wat afwisseling houdt. Op deze manier houden we het wel even vol en staan we hier uiteindelijk 8 dagen.

💊 Inmiddels is Hendrik aan de pijnstillers gegaan omdat de pijn aan zijn ribben niet over wil gaan. We weten niet zeker of Hendrik iets gekneusd heeft of spieren heeft verrekt, ontstoken of wat dan ook, maar het lijkt erop dat ‘even’ rust nemen een steeds rekbaarder begrip begint te worden. Dit is voor Hendrik wel een flinke teleurstelling, nadat we al onze spullen hebben aangeschaft en we hier echt op ideale plekken komen om het surfen onder de knie te krijgen. Namelijk met brede zandstranden, niet al te hoge golven met ook nog eens heerlijk weer. Het zij zo. Er zijn ergere dingen dan, in dit geval: een beetje over het strand struinen, boekje lezen, socializen, spelletje spelen en zorgen dat de camper leefbaar blijft.

⛰️ Na San Vicente gaan we de bergen in, maar een paar kilometers vanaf de kust. Ondanks een geringe afstand is het wel een redelijke opgave om bij Fuente Dé te belanden. Vanaf hier gaat er een kabelbaan omhoog: 1 lijn zonder palen of tussenstations in één keer een kilometer steil de lucht in. Helaas niet vandaag, vanwege te veel wind. We blijven hier een nacht slapen op de parkeerplek voor bussen. Beetje illegaal maar we merken al dat er in Spanje wat flexibeler met de regels wordt omgesprongen. Blijkt wel uit het feit dat er diezelfde middag nog een aantal campers om ons heen komen staan waarmee er geen enkele plek meer is voor een bus. Waaronder een aantal Nederlanders, wat het ook wel weer gezellig maakt.

🥾 De volgende dag blijkt de wind nog steeds te sterk en laten we de hoop op de kabelbaan varen en gaan te voet een flinke hike maken. We nemen een hoop water en eten mee en gaan vol goede moed op pad. 3,5 uur staat er op het bordje. We vertrekken rond 12:00. Na 2 uur aardig stijgen komen we bij een berghut uit. Toevallig komen we hier 2 Nederlanders tegen die we eerder hebben gesproken en zij gaan weer terug. Reden daarvoor is een iets te steile klim en behoorlijke wind. Wij eten onze lunch snel op en na spoedoverleg besluiten wij om de route wel verder te vervolgen en beginnen de klim omhoog. Hier komen we bijna bovenaan 2 Spanjaarden tegen die behoorlijk professioneel uitgerust lijken en met een zorgwekkend rap tempo naar beneden gaan. Nog 2 uur sjouwen voor ons, geven ze aan. Hun haast om zich uit de voeten te maken, de wind die toeneemt, de donkere wolken die zich beginnen samen te pakken boven onze hoofden en het feit dat we blijkbaar nog 2 uur te gaan hebben, geeft ons een wat onheilspellend gevoel.

⛈️ We komen gelukkig zonder kleerscheuren over de top en vervolgens in een prachtig dal. Hier begint het wel harder te waaien en ook nog eens te regenen. We proberen met gestaag tempo een half rondje door het dal te maken, waarbij we de nodige wilde berggeiten passeren, om vervolgens aan de overkant van het dal de afdaling in te zetten. Al met al zijn we dan al 4,5 uur aan het sjouwen geweest en beginnen we de benen aardig te voelen, mede ook omdat we in de tussentijd precies 1.000 meter zijn gestegen, wat we op dat moment nog niet helemaal beseffen. We komen aan bij de andere kant van het dal en gluren naar beneden, in de hoop ons dal te zien waar we geparkeerd staan. En die zien we. Maar alleen wel heel, heel, héél erg diep en steil onder ons. Toch voelt het dichtbij, hemelsbreed. Een half uurtje gokt Jacqueline, Hendrik schat het op driekwartier. Anderhalf uur later met pijn in onze bovenbenen, knieën, kuiten en enkels zijn we dan eindelijk weer terug. Geen 3,5 uur maar 6 uur lang ploeteren. Het andere Nederlandse stel had zich al zorgen gemaakt om ons en urenlang naar onze terugkomst uitgekeken. We leggen hen uit hoe de route zich vervolgde vanaf het moment dat zij rechtsomkeert hadden gemaakt. We wijzen hen aan door welke kloof we zijn gekomen. De beste mensen hebben de Kilimanjaro beklommen en in Nepal een tiendaagse tocht gemaakt in de Himalaya. Ze kijken ons aan en weten niet wat ze meemaken. “Dat is niet normaal hoor, wat jullie hebben gedaan. Dat is een A-klasse hike man, gewoon een bergpas op jullie gympies.” Wisten wij veel.

😴 We hebben niet eens meer energie om te koken, dus eten we chips, salade en nemen een flinke slok wijn waarna bij ons het licht al snel uitgaat. De volgende dag is het weekend, mooier weer en zien we meer hikers die ook ons pad nemen. Allemaal met serieuze uitrusting, niemand zonder 2 stevige stokken. Beter waarschijnlijk.

🍕 Wij rijden terug richting Potes, een bergdorp met een geweldig sfeertje. Tijdens de siësta zit iedereen aan bier of wijn en een goede lunch, zo ook wij. Maar dan met een cola: wij zijn nog zo gaar als wat. We trekken verder of eigenlijk: terug richting de kust en van daaruit verder naar het westen. Al reizende door Spanje zien we de kwaliteit van voorzieningen wel achteruit gaan. Men voelt zich hier wat minder verantwoordelijk om dingen netjes achter te laten of wat beter te onderhouden, wat vreemd is aangezien best veel locals je het idee geven dat de openbare ruimte vooral niet van jou is maar van hen, en dat desnoods met zuchten, puffen, steunen of in het luchtledige klagen proberen duidelijk te maken. Dit kan te maken hebben met het aantal toeristen waarmee ze te maken krijgen, of het is onderdeel van een algemene mentaliteit, geen idee.

🚐 Het wel of niet vinden van die voorzieningen speelt ook een rol mee in het reistempo dat we hanteren. Soms gaan we heel sloom, meestal omdat we dan een heerlijke plek hebben gevonden die alles heeft voor ons. Maar andere momenten gaan we opeens heel snel en leggen we in korte tijd een flinke afstand af. Niet altijd zo gepland maar vaak omdat je dan in dat mooie national park niet gemakkelijk kan of mag wild kamperen. Of omdat de realiteit van een bepaalde plek niet helemaal overeenkomt met de vooraf gestelde verwachtingen en we het daardoor nodig achten op zoek te gaan naar een volgende bestemming. Dat maakt dat we tussen Picos en La Coruña eigenlijk weinig spectaculairs beleven: Zon, bewolking, drupje regen, mooi strandje hier, mooi strandje daar: je kent het wel.

🅿️ Maar in La Coruña blijven we opeens weer langer dan verwacht. We vinden hier een camper parkeerplek (gratis) waarbij we prachtig uitzicht hebben op de baai waar de stad aan ligt en waar vandaan we ook snel te voet in het centrum belanden. Aanvankelijk is het hier vol, maar net als wij hier weer weg willen gaan is er een plek vrijgekomen die heel snel door ons wordt ingenomen en waar we vervolgens 3 nachten geen afstand van doen. De reden dat wij hier zo lang blijven is omdat La Coruña gewoon een verrekte leuke stad is. Komt dat zien, ga erheen als een ander en vooral wèl origineel citytripje. Een keer geen Barcelona, Parijs, Wenen of Praag maar gewoon La Coruña. De stad heeft een gezellig haventje, niet normaal veel tapasbarretjes in het oude centrum, een leuke winkelstraat, een nieuwer en hippere wijk met allerlei trendy kledingzaken en koffie barretjes en een mooi surfstrand.

💇🏼‍♂️Voor ons is het ook de plek om eindelijk weer eens de kapper te bezoeken (Hendrik) en een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan, namelijk het laten zetten van een neuspiercing (Jacqueline).

💨 Na La Coruña overkomt ons hetzelfde als ervoor: we belanden op best leuke plekken maar niet altijd de meest ideale. Bij de ene voelen we ons iets te alleen, bij de ander waaien we ongeveer met camper en al weg, bij weer een andere plek maken de golven zo’n verschrikkelijk lawaai (van-life-problemen), en bij de volgende blijkt het weer één en al vergane glorie. Oftewel: onbedoeld zit het tempo er aardig in langs de ‘Costa da Morte’. Dat is Galicisch voor ‘Costa de la Muerte’ en dat is dan weer Spaans voor: ‘Kust van de dood’. Misschien maar goed dat het tempo hier wat hoger ligt. Nee alle gekheid op een stokje is deze naam voornamelijk van toepassing op gelukkig reeds vervlogen tijden toen er nog vele schepen zich stukbeten op 1 van de meest verraderlijke kusten ter wereld en ook deels van toepassing op de tijd dat men dacht dat dit nog het ‘einde van de wereld’ was en men nog niets wist van het land achter de atlantische oceaan waar we nu onze, aardappelen, koffie en iPhones aan te danken hebben.

🛕 We overnachten dan ook in de plaats Fisterra, het einde van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Fisterra is ook Galicisch, Spaans voor Finisterre, wat is afgeleid van het Latijn ‘Finis Terrae’, oftewel: einde van de wereld. Maar zeker niet het einde van onze reis.

🙏🏼 Wij trekken namelijk weer het binnenland in. We blijven een nacht in Santiago de Compostela, wat een mooie, oude stad is. Een studentenstad maar natuurlijk vooral een bedevaartsoord. Zelfs in november is het hier aardig druk en lopen er gidsen rond met groepen toeristen. De stad is mooi en de grote kathedraal is echt indrukwekkend, alleen is de stad niet zo camper-praktisch waardoor wij snel doorgaan naar een volgende plek.

💦 We komen langs een mooie, 30 meter hoge waterval, waarbij we nog een aardige wandeling maken en eindigen die dag bij een gratis camperplaats. We kunnen het niet geloven maar wat we online gevonden hadden blijkt waar: gratis parkeren, genoeg ruime parkeervakken maar vooral: gratis elektriciteit en een net toiletgebouw met niet alleen wc’s maar ook warme douches. Allemaal gratis.

☀️ Na dagen van regen en bewolking knapt het weer hier inmiddels ook op waardoor we hier juist weer wat langer staan en genieten van deze plek. De omgeving is rustig en leent zich uitstekend voor mooie wandelingen door de bossen, maar verder ook niet. Oh ja we zitten naast het dorpje Cea, waar het beste brood van Spanje gemaakt blijkt te worden: Pan de Cea, goed spul.

🇵🇹 We vertrekken hier morgen weer en gaan dan richting Ourense en de warmwaterbronnen in deze omgeving waarna we de grens met Portugal zullen overgaan. Daarover later mee!

Warme groeten voor het laatst (voorlopig) uit Spanje, Jacqueline & Hendrik

1 note · View note

brievenuitinnsbruck · 2 years

Text

En dan is het plots herfst en moet je ‘s ochtends een jas aandoen.

Een verzameling van menselijke momentjes/connecties.

1. Rood ligt. Een drukke straat met tramsporen in beide richtingen. Het zebrapad wordt onderbroken door een strook waar je als voetganger kan wachten als je het tweede deel van de straat niet gehaald hebt. In het midden staat een zwaardere vrouw, in een elektrische rolstoel. Ik heb mijn handen vol met spullen van de supermarkt. Ze glimlacht breed als ze mij ziet twijfelen om gewoon (zoals altijd eigenlijk) over te steken wanneer het licht nog op rood staat. Dan duwt zij plots op haar startknop en steekt de straat over, terwijl het licht nog op rood staat. In het midden kruisen we elkaar en glimlachen we samenzweerderig. Het licht sprong pas op groen als wij al lang waren overgestoken.

2. Het is iets voor 23h. De straten liggen er verlaten bij. Het is terug wat afgekoeld. Te warm voor handschoenen, te koud om zonder pull rond te lopen, te nat om je K-way thuis te laten. Een kleine auto, type Fiat, staat op de stoep geparkeerd. Het lichtje brandt, de motor draait niet. Een jonge kerel zit aan het stuur. Hij moet zich voorover om zijn blikje energiedrank te kunnen ledigen. Toskana - pizza, kebab, pasta, grill, staat er op de zijkant. Ik kan niet inschatten of zijn bestelling al is afgeleverd en hij een kort momentje neemt voor zichzelf of dat hij gewoon wacht tot de besteller zijn woning uitkomt. Misschien heeft hij nog geen goesting om de volgende bestelling te gaan ophalen. We glimlachen naar elkaar. Zo‘n ander leven en toch een soort van mutual agreement dat het ne goeien dag was.

3. Eind juni. België. Volle zomer. Of deze lijkt zich toch in te zetten. De eerste festivals zijn ingezet. Niet op de roaring-twenties-manier waarop iedereen het had verwacht maar we zijn in elk geval toch vertrokken voor toch iets van interessante reviews van hippe bands in de katern cultuur. Zij verdringen oorlogsberichten naar diepere katernen. De inflatie wint wel als het aankomt op blijvende aandacht. Inflatie krijgt dit jaar wel de prijs van party-poeper. Blijkbaar is hardcore is terug.

Ik verblijf bij mijn grootmoeder. Elke keer als ik terugkeer van Innsbruck, meestal kort en elke dag volgepakt, zijn de ochtenden vrijgehouden om te ontbijten met mijn grootmoeder. Niets groots: boter op toast, omelet (te haastig bereid, wat uitgedroogd, mijn fout). Zij blijkt het echter fantastisch te vinden. Zij doet ook, ik niet, bruine suiker op haar omelet. Oldskool.

Handen frambozen van de struiken plukken en ze niet in het verzijp maar in de mond steken. Dat als 10-uurtje.

Alles is hier in kleinere maten aanwezig. Alles wordt gedeeld tussen ons 2. We kabbelen de dag voor mijn examen door. Ze maakt een lijstje voor de supermarkt. Daarheen wilt ze zelf niet gaan omdat ze nog een afgeplakt litteken heeft van een huidletseltje onder haar linkeroog.

Ze staat erop het middageten te prepareren. We hebben nog salade en komkommer van een bevriende tuinman. Daarnaast frieten, want ze weet niet hoe de nieuwe rijstkoker marcheert.

4. Telefoon van mijn grootmoeder. Ze klinkt goed. Levendig. Ook al is het richting 21h aan het gaan en moet ze waarschijnlijk al met een half been in bed zitten. Ze belt voor de tweede keer. Zondag belde ze ook. Dan had ik een gemiste oproep en een voicemail die ik niet beluisterde. Ze is ongerust. Al geloof ik haar niet helemaal. Ergens in haar stem klinkt ook wat leedvermaak. Toen ik enkele weken geleden in België was, en moest studeren voor mijn examen neurochirurgie, bakte ze me op een middag een kaaskroket en een herstensteakje. We aten middag op ons twee. Ik maak graag gebruik van de situatie om een aantal vragen te stellen, over dingen die ik niet wil vergeten van haar. En vooral vanuit het geloof dat je van 90+-ers het meeste kan leren. Op dat moment moet ik de foute vraag hebben gesteld. Ze vraagt waarom ik per se wou weten wat haar voorkeur is voor jongens-/meisjesnamen (haar antwoord: Rik voor een jongen, Marie voor een meisje, niet Maria benadrukte ze nog eens extra). Die vraagt het blijkbaar een gedachtenmolen in gang gezet. Ze verdenkt me ervan vader-ambities te hebben. Dit ontkende ik, ik zei haar uit nieuwsgierigheid. Ze gelooft me niet helemaal en wilt dat ik haar verzeker dat ik geen zwangere vrouw heb rondlopen. We lachen beiden.

5. Het openluchtzwembad van Innsbruck, Tivoli Freibad, is een prachtige plek. Het strand van Oostende maar dan midden in de stad, met gras in plaats van zand en een 50m bad in plaats van een zee. Oudjes bakken zich bruin op hun gehuurde strandstoelen in de zon, koppeltjes liggen elkaars hoofdhuid te masseren of hebben hun been over elkaar geslagen. Doezelend genieten ze, of slapen ze echt? Aan wat zouden ze denken? Zijn ze zorgeloos?Frieten op kartonnen bordjes. Gekartelde frieten. De frieten die wak zijn van de opgewarmde ketchup worden als laatste opgegeten. Veel meer als dat, naast vochtig-koude biertjes, kan je in de kantine niet krijgen. Daarom dat de meeste stukken watermeloen in plastieke dozen en zakken chips hebben uitgestald. Het gras wordt random afgewisseld door dikke bomen, platanen en linden. De mensen koesteren de zon te veel om te vechten om de schaduw. Ik verdenk ze er zelfs van mee te draaien. Het zwembad is zo gelegen dat je zon hebt tot op het eind. Pas rond 21h, als het zwembad al gesloten is, verdwijnt de zon achter de Nordkette. Het 50m biedt aan de andere kant van de tribune plaats om te zonnen op een communistische manier: een ruw betonnen mogelijkheid om direct na het zwemmen op te warmen op opgehitste stenen. Een haag haalt de wind ook weg. Nergens warm je zo snel op als hier. Na het zwemmen moet ik vaak even bekomen van de koude. Het hoofd is dan leeg en moe. Pauze, niet meer lezen maar “Blinzeln”. Als ik blijf tot na 19h en ze mij buitenshotten als ze door hebben dat ik niet bij de zwemclub hoor, zie ik waarom ik in Oostenrijk woon: elk vuiltje is opgeruimd, en dan nog in één van de 5 verschillende tonnen.

0 notes

rotterdamvanalles · 4 years

Text

De 10 Foto's Met Een Lang Verhaal Staan in een blog, op Tumblr. 110

Luchtopname van de wijk Kleinpolder, de straat rechts met oude bebouwing is de Rotterdamse Rijweg. In het midden de Burgemeester Koningssingel, links de Delfshavense Schie, in noordwestelijke richting, 1951-1956.

Kleinpolder is een wijk in het zuiden van het Rotterdamse stadsdeel Overschie. Kleinpolder is vanaf 1947 gebouwd.

Kleinpolder wordt begrensd door de Delfshavense Schie in het westen, de A20 in het zuiden, de Rotterdamse Schie in het oosten en de oude dorpskern van Overschie in het noorden. Kleinpolder wordt doorsneden door de A13 en knooppunt Kleinpolderplein waar de weg aansluit op de A20, is naar deze wijk vernoemd.

Bij het bombardement op Rotterdam van 14 mei 1940 waren 25.000 woningen verloren gegaan en werden 80.000 mensen dakloos. In 1941 werd de gemeente Overschie door Rotterdam geannexeerd. In 1947 begon de stedenbouwkundige Lotte Stam-Beese van de Dienst Stadsontwikkeling met het ontwerp van de wijk. De structuur van de wijk was gebaseerd op de zogenaamde 'wijkgedachte'.

De wijk Kleinpolder was bedoeld voor de huisvesting van arbeiders van het industriegebied de Spaanse Polder. Vanwege het gebrek aan materialen direct na de Tweede Wereldoorlog en de grote woningnood is in Kleinpolder uitgebreid geëxperimenteerd met industrialisatie van de woningbouw.

In de jaren negentig is de wijk gerenoveerd, waarbij de kwaliteit van de woningen ingrijpend is verbeterd.

De foto is gemaakt door KLM Aerocarto en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Interieur van het café A. van der Graaf aan de Catharina Beersmansstraat nummer 2, 1922-1926. Op de foto links A. v.d. Graaf en midden Helena Beele.

Van theaterencyclopedie.nl:

Catharina Beersmans was een Vlaamse actrice. Zij bracht vanaf haar 12e levensjaar haar verdere jeugd door in Brussel, waar zij op 16-jarige leeftijd debuteerde in de Koninklijke Vlaamse Schouwburg. De eerste tien jaar speelde zij bijna uitsluitend bij Vlaamse gezelschappen. Haar opleiding kreeg ze van Victor Driessens. Hij was het ook die haar in de zomer van 1871 naar Nederland meenam. Haar eerste rol van betekenis waarmee zij voorgoed haar naam hier vestigde was in het stuk Fernande van Sardou de rol van Clotilde, die zij bij Jan Albregt en Van Ollefen speelde in de tent bij de Plantage in Amsterdam. In 1877 kreeg zij een vast engagement in Rotterdam, waar zij al snel uitgroeide tot een der belangrijkste krachten. Haar eerste rol was die van koningin Louise in Multatuli's Vorstenschool, wat deze laatste ook positief ter ore kwam (bewonderend had hij het over het talent van dat "Brabantsch boerenmeisje").

Daarna kwam zij voorgoed bij Antoine le Gras, Willem van Zuylen sr. en Jaap Haspels en zij bleef bij Le Gras en Haspels tot het laatst. Bij dit gezelschap was zij jaren de eerste vrouw. Haar 25-jarig jubileum werd zowel in Nederland als in België, waar zij ook bleef optreden, gevierd. Dat was in januari/februari 1887, respectievelijk als Medea en Jane Shore. Zij had twee dochters die ook aan het toneel waren, t.w. Mina en Pauline Beersmans. In 1980 werd ze samen met haar dochter Mina en schoonzoon Jan Dilis herbegraven op de Antwerpse ere-begraafplaats Schoonselhof.

In Antwerpen, Rotterdam en Turnhout is een straat naar Catharina Beersmans genoemd.

De foto komt uit de collectie WPK Originelen en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van theaterencyclopedie.nl

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Gezicht in de Grote Visserijstraat met links de Mathenesserdijk, 1935.

De Grote Visserijstraat herinnert aan de haringvisserij, die Grote Visserij werd genoemd vanwege het grote aantal schepen dat hiervoor uitvoer. Het aantal schepen dat ter walvisvangst uitvoer, was aanzienlijk kleiner. Vandaar dat deze de Kleine Visserij werd genoemd. Ter plaatse van het Visserijplein lag van 1920 tot 1952 het Grote Visserijplein.

De naam Mathenesserdijk is ontleend aan de ambachtsheerlijkheid Mathenesse die al in 1276 voorkomt. De naam zal een samenvoeging zijn van de woorden made (weide) en nes (aangeslibd land). Als oudste ambachtsheer wordt genoemd Dirk Bokel, wiens kleinzoon zich Dirk van Mathenesse noemde. Het Slot Mathenesse of Huis te Riviere, waarvan nog een ruïne aanwezig is, lag aan de Schiedamse Schie ten noordwesten van Schiedam. Binnen de ambachtsheerlijkheid lagen de polder Nieuw- en Oud-Mathenesse. De Mathenesserdijk, vroeger Schiedamsedijk geheten, maakt deel uit van Schielands Hoge Zeedijk. De dijk heette vroeger ook Groenedijk. De Mathenesserbrug ligt over de Delfshavense Schie en verbindt het Mathenesserplein en de Mathenesserlaan met de Mathenesserweg. De eerste brug van die naam werd in 1923 in gebruik genomen. In 1983 is ze vervangen door de huidige brug.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Goudsesingel met werkzaamheden aan de trambaan en op de achtergrond molen De Noord, 1948-1950.

De Goudsesingel was oorspronkelijk de buiten de stad gelegen vestkade. In 1481 wordt de singel genoemd van de Oostpoort naar het kleine Goudse Poortje. Deze singel moet even ten noorden van de huidige Warande en het Ammanplein hebben gelegen. Na 1505, toen de stad in zuidelijke richting was ingekrompen, verstaat men onder Goudsesingel de weg van de Goudse Poort tot Couwenburghseiland (ter hoogte van het huidige Pompenburg). Ten oosten van de Goudse Poort heette hij Oostsingel. De Goudsesingel en Oostsingel waren de kaden ten noorden van de Goudsevest en de Oostvest. Het eerste gedeelte van de Oostvest werd in 1871 gedempt. Dit gedeelte heette sindsdien Gedempte Oostvest. In 1888 volgde de demping van het tweede gedeelte. Op deze plaats ontstond het Oostvestplein. Ook de Goudsevest en Luthersche Vest werden gedempt. Nadat de demping was voltooid, ontving de nieuw gevormde brede weg vanaf het Boschje tot aan het Oostplein de naam Goudsesingel.

Korenmolen De Noord was een stellingmolen aan het Oostplein in Rotterdam. De molen werd in 1711 gebouwd ter vervanging van een standerdmolen. Vanaf de bouw tot in de negentiende eeuw werd de Noord gebruikt als moutmolen; later werd overgeschakeld op het malen van graan voor veevoer. In 1919 dreigde sloop, wat ternauwernood voorkomen kon worden door ingrijpen van de gemeenteraad. De Noord werd gerestaureerd en verhuurd aan de firma van Vliet uit Goidschalxoord. Tijdens het bombardement op Rotterdam stond de omgeving in lichterlaaie. De molenaars lieten de wieken draaien om overslaan van de brand naar de molen te voorkomen.

In de nacht van 27 op 28 juli 1954 brandde de molen door onbekende oorzaak uit. De molenromp, die te slecht was om gebruikt te kunnen worden voor herbouw, werd in het najaar van hetzelfde jaar afgebroken. Een plan voor herbouw werd door de gemeenteraad afgekeurd.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Het Beursplein met markt, 1975-1979. Op de voorgrond een deel van de (rol)trappen van het metrostation Beurs.

Het Beursplein is vernoemd naar het nieuwe, in 1940 gereedgekomen, beursgebouw aan de Coolsingel, ontworpen door architect J.F.Staal. Voordien werd dit plein Spinhuisstraat genoemd. Tot 1942 bevond zich bij de Blaak een plein dat eveneens de naam Beursplein droeg.

Station Beurs werd geopend op 9 februari 1968, toen de Erasmuslijn (destijds Noord-Zuidlijn genoemd), als eerste Rotterdamse metrolijn in gebruik kwam. Op 6 mei 1982 werd ook een station geopend aan de Calandlijn. Dit station, dat al in 1967 in ruwbouw gereed was, heette destijds station Churchillplein en was ondergronds verbonden met station Beurs. Sinds eind jaren 90 worden beide gedeelten beschouwd als één geheel, onder dezelfde naam. In 2000 werd het station opgeknapt en kreeg het een veel lichtere en modernere uitstraling. De perrons van lijn D werden dubbel zo breed om de toegenomen reizigers meer ruimte te bieden.

Het station heeft de vorm van een T. Aan de noordzijde van de perrons van metrolijn D en E bevindt zich een kleine stationshal die uitkomt in de passage van de Koopgoot onder de Coolsingel. Aan de zuidzijde van het station, tussen metrolijn D, E en de één niveau hoger gelegen sporen van de lijnen A, B en C, bevindt zich een winkelpassage met uitgangen richting het Churchillplein en het Binnenwegplein. Onder deze zuidelijke stationshal bevinden zich twee tunnels die de perrons van de lijnen verbinden.

De fotograaf is Ralph Schuurman en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Pompenburgsingel bij avond, met het spoorwegviaduct en de brug over de Rotte, 1910. Uit het oosten.

De Pompenburgsingel is genoemd naar het Pompenburg. Een goede verklaring van deze straatnaam is niet te vinden. De naam wordt eerst in 1589 vermeld, wanneer er sprake is van de stadsvest bij Pompenburg. Oorspronkelijk was Pompenburg slechts de buurt die zich tegenover het Couwenburghseiland bevond. In 1505 had de vroedschap besloten de stad te versterken en verschillende torens aan de vesten te bouwen, o.a. 'eene toorn in de crimp omtrent die hantboochscuttersdoel'. Zeer waarschijnlijk is deze toren op het latere Pompenburg verrezen en zal hij die naam wel gedragen hebben.

In de stadsrekening van 1644 komt de 'toren van Pompenburg' voor. In 1638 had men daar ook een korenmolen 'Pompenburch'. De hoofdlieden van het korenmolenaarsgilde verkochten in 1740 de molenwerf, vanouds genaamd Pompenburch, waarop de molen 'De Pomp' had gestaan, met het verbod er ooit weer een molen neer te zetten. In 1837 en latere jaren gold de naam Pompenburg voor een blok huizen. Toen in 1905 de stadsvest ter hoogte van het Pompenburg was gedempt werd de hierdoor ontstane brede weg Pompenburgsingel genoemd. De naam Pompenburg werd in 1949 gegeven aan de weg die ter hoogte van de vroegere Pompenburgsingel is aangelegd. Bij besluit B. 30 juni 1942 werd de naam ingetrokken.

De fotograaf is Henri Berssenbrugge en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Linker Rottekade ter hoogte van de Noorderbrug, 1909 (geschat). Het overladen van melk op een binnenschip.

De Linker Rottekade heet naar het riviertje de Rotte, waaraan de stad Rotterdam zijn naam te danken heeft. De Rotte wordt in 1242 voor het eerst genoemd. Ze moet echter eeuwen oud zijn, want in een oorkonde uit 1028 is er sprake van een nederzetting 'Rotta'. De Rotte werd voor 1200 ter hoogte van Crooswijk voor het eerst afgedamd in het kader van de aanleg van een dijk vanwege de grote 12de-eeuwse overstromingen. De aanleg van Schielands Hoge Zeedijk meer naar het zuiden rond het midden van de 13de eeuw, betekende een tweede afdamming. In deze dam, het midden van de latere Hoogstraat, bevonden zich enkele uitwateringssluizen waardoor de (Binnen-)Rotte in verbinding beelf staan met de Maas. De beide kaden langs de Rotte ten noorden van de oude stad ontvingen de namen Rechter en Linker Rottekade. Waar deze kaden door Hillegersberg en Terbregge lopen kregen ze na de annexatie de plaatsnamen als toevoegsel. De Rottebrug verbindt over de Rotte de Gordelweg met de Boezembocht. De Rottestraat ontving haar naam omdat ze op de Rotte uitloopt. Zie ook Binnenrotte.

In 1860 werd ter hoogte van het latere Noordplein een hoge houten brug over de Rotte gemaakt, die de naam Rottebrug ontving. Deze werd in 1895 vervangen door een ijzeren ophaalbrug, die Noorderbrug werd genoemd omdat ze toegang gaf tot het Noordplein. In 1909 kwam hiervoor een vaste stenen brug in de plaats. De ophaalbrug werd verplaatst en kwam iets noordelijker over de Rotte te liggen ter hoogte van de Crooswijksestraat en de (Nieuwe) Zaagmolenstraat. Hier deed de Zaagmolenbrug, zoals ze sindsdien genoemd werd, dienst tot 1956.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Gezicht op de Steigersgracht met het luchtspoor, 1910-1920.

De Steigersgracht is na het bombardement van 1940 aanzienlijk verbreed en ligt thans gedeeltelijk op de plaats van de vroegere bebouwing van het Hang. Wegens de goede diensten door de stad aan hertog Willem V van Beieren verleend, gaf deze haar in 1351 het recht tot vrij gebruik van de steiger, die reeds in 1334 wordt genoemd. Deze aanlegplaats lag aan de Middeldam, vlak tegenover de ingang van de Oudehaven. Ze werd later gewoonlijk de Dordtsche Steiger genoemd. Nog later werden bij de uitbreiding van deze gracht verschillende gedeelten van de kaden als volgt onderscheiden: Smal Steiger, Kleine Steiger en Boerensteiger.

In 1905 werd het gedeelte van het Steiger tussen het spoorwegviaduct en de Hoofdsteeg gedempt. Dit gedempte gedeelte ontving de naam Middensteiger. Tengevolge van deze demping kwam de Hoenderbrug te vervallen. Op 11 januari 1911 werd besloten het gedeelte dat bekend stond als Boerensteiger, te dempen. Voorts liep van de Korte Hoogstraat naar het Steiger een klein straatje, dat de naam Toe-Steiger droeg. 'Toe' betekent in dit geval: dicht, gesloten, aan twee zijden bebouwd.

De Steigersgracht, die waarschijnlijk van oorsprong niet meer dan een buitendijksloot was, liep van de Soetensteeg tot het Groenendaal, grotendeels langs het hierboven genoemde Steiger. In onze oudste bronnen noemde men dit water steeds haven. Aan de ene kant stond deze in verbinding met de Leuvehaven, aan de andere kant kwam ze, voor de demping van het Groenendaal, uit op de Nieuwehaven. Vroeger mondden in de Steigersgracht de Schie en de Rotte uit door een vijftal sluizen. Van 1953 tot 1959 lag ten zuiden van deze gracht een expeditiestraat met de naam Steigershof.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam. De kaart uit 1897 komt van rotterdamkaart.nl

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Bouw van winkelcentrum Zuidplein, 1962-1970 (geschat).

Winkelcentrum Zuidplein is een groot, overdekt winkelcentrum in Rotterdam Zuid. Het winkelgedeelte is niet op grondniveau maar op de eerste "etage"; op grondniveau bevindt zich een grote parkeergarage in twee lagen met ongeveer 1400 parkeerplaatsen, een bewaakte fietsenstalling, opslagruimte en een busstation. De evenementenhal Ahoy Rotterdam, het Ikazia ziekenhuis, politiebureau Zuidplein en het Theater Zuidplein bevinden zich op loopafstand. Momenteel bevindt zich tevens een tijdelijke fietsenstalling ter plaatse van de Pleinweg.

Winkelcentrum Zuidplein is gekoppeld aan een belangrijk knooppunt voor het regionale openbaar vervoer (metrostation en veertig regionale en stadsbuslijnen), zie: Zuidplein (metrostation)

Het overdekte winkelcentrum Zuidplein is een van de belangrijkste werken van de Rotterdamse architect Hermanus Dirk Bakker (28 augustus 1915 - 12 oktober 1988) en was voor die tijd een zeer modern concept. Aan het winkelcentrum werd gebouwd van 1962 tot 1972 op een grotendeels braakliggend terrein tussen het metroviaduct en een aantal brede verkeerswegen. De Nieuwe kerk moest er echter voor worden gesloopt. In 1972 werd het winkelcentrum geopend door Mies Bouwman. In die tijd bestond een deel van het Zuidplein nog uit winkelkramen. Tussen 1993 en 1995 werd het winkelcentrum in oostelijke richting uitgebreid met circa 11.000m² door architectenbureau Bakker & Partners i.s.m. Chiel Verhoeff. Tussen 1999 en 2003 werd het interieur gerenoveerd zonder noemenswaardige uitbreiding door JHK Architecten uit Utrecht i.s.m. Greig + Stephenson Architects uit Londen. Het onoverzichtelijke centrale plein werd rustiger gemaakt door de vervanging van de wirwar aan oude kiosken door twee nieuwe kiosken.

Met een oppervlakte van 55.000 vierkante meter is dit het belangrijkste winkelcentrum voor Rotterdam-Zuid en de gemeenten aan de zuidrand van Rotterdam. In 2004 had het winkelcentrum ongeveer 150 winkels. Het is één van de grootste overdekte winkelcentra van Nederland. Het winkelcentrum trekt ongeveer 10 miljoen bezoekers per jaar.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Maaskade ter hoogte van het gebouw van de firma Hulstkamp, 1931-1936.

Het Hulstkamp-gebouw is een rijksmonument aan de Maaskade in Rotterdam. Het is een gezichtsbepalend pand aan de noordzijde van het Noordereiland. De Rotterdamse architect Jacobus Pieter Stok ontwierp het in 1888 in Neorenaissancestijl. Kenmerkend is het gebruik van rode baksteen, versierd met witte banden en ornamenten.

Opdrachtgever tot de bouw was de firma Laming & Sons, die het gebouw in 1892 betrok. Het diende als margarine- en kaasfabriek met kantoor, woonhuis en opslagplaats. Na het faillissement van dit bedrijf werd het van 1919 - 1972 eigendom van de firma Hulstkamp & Zoon & Molijn die er een distilleerderij vestigde voor jenever. Bij de aanval op Rotterdam in mei 1940 werd dit gebouw als een van de eerste door Duitse militairen bezet. In 1979 kwam het gebouw leeg te staan. Van 1980 tot 1995 was er het Mariniersmuseum gevestigd.

Na een grondige renovatie van het kantoorgebouw en sloop van de distilleerderij werd het monumentale pand een bedrijfsverzamelgebouw annex feest- en congrescentrum dat wordt geëxploiteerd door Maison van den Boer. In de centrale expeditieruimte werden galerijen aangebracht en de voormalige opslagruimtes werden omgebouwd tot kantoorruimtes. Beneden zijn vijf zalen en in het centrale deel is een wintertuin met glazen dak. In de zalen De Branderij en De Stokerij zijn oorspronkelijke staalconstructies zichtbaar. In 2012 heeft er een metamorfose van de zalen plaatsgevonden.

De fotograaf is Frans van Dijk en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

0 notes

chiquinha72 · 5 years

Text

Taxiverzekering blijft pijnpunt voor veel ondernemers

Taxiverzekeringen worden al jaren duurder en ook in 2020 zien veel taxiondernemers hun premie flink stijgen. Het wordt mede daardoor steeds lastiger om met name kleine taxibedrijven voort te zetten, zeggen taxiondernemers in een enquête van TaxiPro. Brancheorganisatie KNV herkent de signalen maar zegt tegelijk ook een kanteling te zien bij steeds meer verzekeraars.

Dat taxibedrijven het steeds lastiger krijgen, komt niet alleen doordat ze steeds meer geld kwijt zijn aan hun verzekeringen. Zo wordt de BPM-terugave op taxi’s afgeschaft en werd eerder al de btw op personenvervoer verhoogd. Dat kost taxibedrijven dan weliswaar zelf niets, maar het wordt wel doorberekend in de duurdere ritprijs.

Dit neemt niet weg dat veel taxiondernemers, vooral de zelfstandigen zonder personeel, veel last hebben van de steeds duurdere taxiverzekeringen. Die ontwikkeling komt vooral doordat de sector als geheel veel meer schades is gaan rijden en claimen de laatste jaren. Laatst bleek nog uit onderzoek dat taxi’s sinds 2015 veel vaker bij ernstige ongevallen betrokken zijn dan daarvoor.

‘Enorm frustrerend’

Ralph van Kruchten werkt met zijn bedrijf C-Level Drivers in het zakelijke vervoer. Hij rijdt zelf veel ritten en coördineert het vervoer dat anderen rijden. “We claimen nooit schade en raken niet bij ongevallen betrokken, maar toch kreeg ik de mededeling dat ik door mijn verzekeraar uit de verzekering word gegooid. Deze houdt het verzekeren van taxibedrijven blijkbaar voor gezien. Dat komt vooral door de compleet overspannen straattaximarkt, waar steeds meer schade wordt gereden.”

“Wij rijden nooit in die markt”, vervolgt de taxiondernemer uit Maastricht. “Maar door wet- en regelgeving zijn worden alle taxibedrijven op het gebied van verzekeringen wel gelijk getrokken. Er is geen onderscheid tussen taxiondernemers die veel schade rijden partijen die eigenlijk nooit schade rijden, zoals wij. Dat dit onderscheid niet bestaat, is enorm frustrerend”, vindt Van Kruchten, die nu op zoek moet naar een nieuwe verzekering.

Premie met 70 procent omhoog

En hij is de enige niet. De laatste tijd ontving TaxiPro veel berichten van mensen die, net als voorgaande jaren, met fors hogere premies te maken kregen. Zo liet één verzekerende partij zijn taxiklanten weten dat voor iedereen de premie met 70 procent wordt verhoogd. Voor taxiondernemers die werken in Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Den Haag en/of Schiphol geldt dat ze bij deze partij geen nieuwe verzekering af kunnen sluiten. Voertuigen kunnen alleen nog WA/casco worden verzekerd en nieuwe aanvragen worden op voorhand afgewezen als er niet minstens sprake is van vier schadevrije jaren.

Deze en andere geluiden waren reden om een enquête uit te zetten onder de lezers van TaxiPro. Eenzelfde onderzoek werd in 2018 gedaan. En de uitkomsten verschillen weinig van elkaar. Nu zegt 90 procent van de ondervraagden (opnieuw vooral zelfstandigen zonder personeel) dat hun taxiverzekering de laatste jaren duurder is geworden, variërend van enkele tot vele tientallen procenten. Niet zelden zeggen mensen dat de premie meer dan verdubbeld is.

Broodwinning loopt gevaar

Zo’n 40 procent krijgt ook in 2020 met duurdere verzekeringen te maken. Dat was vorig jaar 70 procent, maar de meeste ondervraagden weten nu nog niet of de premie in 2020 hoger wordt. Slechts 2 procent zegt dat dit niet zo is. Wat niet is veranderd, is dat 60 procent van de ondervraagden door de opnieuw duurdere taxiverzekeringen zijn broodwinning gevaar ziet lopen. En nog steeds vindt 95 procent dat de politiek en brancheorganisaties veel te weinig aan het probleem doen.

Uit de voorgedragen oplossingen blijkt dat veel taxiondernemers het gevoel hebben onder de kwaden te lijden. Zij willen graag dat premies individueel worden vastgesteld en dat mensen die weinig of geen schades claimen anders worden behandeld dan zij die wel schades claimen. Het probleem wordt door heel wat mensen ook gelegd bij chauffeurs die voor Uber rijden en bij de steeds minder streng geworden eisen om als taxichauffeur te kunnen werken.

Sector niet onverzekerbaar maken

Branchevereniging KNV ziet een tweeledige ontwikkeling plaatsvinden, legt Hubert Andela uit. “Wij horen nog wel van leden dat ze forse stijgingen om de oren hebben gekregen. Dat kunnen ze dan beperken door een hoger eigen risico of minder dekking te accepteren. Aan de andere kant hoorden we ook dat er verzekeraars wat aan het kantelen lijken te zijn, zich realiserend dat ze een maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben en niet een sector haast onverzekerbaar kunnen maken. Zo zouden alle verzekeraars er naar moeten kijken.”

KNV zet intussen wel in op voorlichting over schadepreventie. Begin 2020 wordt daar samen met Busvervoer Nederland een dagdeel voor leden over gehouden. De brancheorganisatie wacht nog op een vervolg met het overleg dat het Verbond van Verzekeraars voor de zomer met alle betrokkenen had. De poging om voor de sector een oplossing over de grens te vinden, is intussen op niets uitgelopen.

“Onlangs is duidelijk geworden dat het niet gaat lukken een buitenlandse partij over de streep te trekken. Reden is vooral dat er te weinig gegevens opgehaald konden worden bij onze leden. Een aardig aantal heeft wel meegewerkt aan het onderzoek, maar er waren er te veel die niet bereid waren om mee te doen. Misschien een teken dat ze het voor zichzelf op dat moment goed hadden geregeld”, aldus Andela.

Lees ook:

Aantal ongevallen met taxi’s sinds 2015 gestegen

Minister: geen eenvoudige oplossing voor dure taxiverzekeringen

https://www.taxipro.nl/ondernemen/2019/11/14/taxiverzekering-blijft-pijnpunt-voor-veel-ondernemers/

0 notes

omroepcastricum · 5 years

Link

REGIO – Fletcher Hotels start na de zomer met een aantal unieke opleidingen tot kok of medewerker in de bediening. De opleiding wordt volledig vergoed en biedt plek aan maximaal zestig kandidaten, die aan de slag gaan in de regio’s Groot Veluwe, Noord- en Zuid-Holland.

Voor deze opleiding hebben kandidaten geen (horeca)ervaring of vooropleiding nodig en krijgen een arbeidsovereenkomst bij Fletcher Hotels. Ook de benodigde kleding voor het werk wordt verzorgd.

Aan het eind van de opleiding hebben de studenten een officieel diploma mbo-niveau 2 op zak. Kandidaten die wel beschikken over een relevante vooropleiding, kunnen de opleiding volgen op mbo-niveau 3.

De opleidingen starten op maandag 2 september 2019. De lessen – een dag in de week – worden verzorgd op een centrale locatie. Afhankelijk van de woonplaats van de kandidaat zal hij of zij direct aan de slag gaan in een van de deelnemende hotels.

Voor de start van de opleidingen worden er wervingsdagen georganiseerd. Voor de regio Noord-Holland kun je terrecht op woensdag 12 juni bij Fletcher Hotel Heiloo van 14.00 tot 16.00 uur.

Enthousiast geworden? Neem dan contact op met de afdeling Fletcher Academy via [email protected] of telefonisch via 0347- 32 90 90.

#Castricum #Limmen #Akersloot #Bakkum #De Woude

0 notes

batterijnl · 5 years

Text

OnePlus 7 waterdicht zonder IP-certificaat?

OnePlus is erin geslaagd om enorm veel aandacht te krijgen voor zijn volgende vlaggenschip, de OnePlus 7 (Pro). We hebben aan de hand van geruchten al heel wat informatie zien verschijnen. Zo hoorden we al over een uitschuivende frontcamera, een qhd+-scherm met een verversingsgraad van 90 Hz, Qualcomms Snapdragon 855, 12 GB aan werkgeheugen ...

Mocht je het toestel kopen en er meteen mee op vakantie gaan deze zomer, kan je natuurlijk geïnteresseerd zijn in de waterdichtheid ervan voor het geval hij een onverwachte duik neemt in het zwembad. Een IP-rating zal je in ieder geval geen gemoedsrust geven, want uit een tweetvan het bedrijf kunnen we afleiden dat de OnePlus 7 die niet zal krijgen.

De reden hiervoor is dat dergelijke certificering veel geld kost en OnePlus bekend staat om high-end specificaties te leveren voor een (iets) lagere prijs. Dat betekent natuurlijk dat er kosten vermeden moeten worden. Het toestel zou echter wel waterdicht zijn, wat meteen ook gedemonstreerd wordt in een ludiek filmpje waarin je kan zien dat het toestel valt in een emmer water.

0 notes

geensandalen · 8 years

Text

Las Vegas, 30 januari 2017

We moeten vroeg op, want we hebben ons weer laten overhalen om naar een verkooppraatje te luisteren. Om half negen worden we opgehaald met een shuttle en naar een ander hotel gebracht. Hier krijgen we koffie en een prima ontbijt en wordt er twee uur lang geadverteerd voor een keten van resorts, waar je voor een bepaald bedrag lid van kunt worden en dan overnachtingen krijgt als compensatie. Het model is op zich nog heel prima en de presentatie wordt leuk gedaan, maar we kunnen naar alle eerlijkheid zeggen dat we zelfs het kleinste pakket niet kunnen betalen. Als tegenprestatie voor het luisteren krijgen we naast het ontbijt ook vouchers waarmee we vanavond gratis een show kunnen bijwonen en gratis eten krijgen. Aangezien ’s ochtends niets te doen is in Vegas, kunnen we op deze manier alles doen wat we in Vegas willen doen en nog steeds binnen budget blijven.

We gaan even terug naar het hotel om te eten (wentelteefjes gemaakt van een kaneelbroodje – zo zoet, zo plakkerig, maar zo lekker) en ik werk een stuk van het verslag bij terwijl Iris naar het zwembad gaat. Rond een uur of vier zetten we koers richting The Strip, het centrum van Las Vegas waar het merendeel van de beroemde casino’s staat. Zoals te verwachten was, is alles hier enorm over de top. We zien opgeblazen replica’s van Venetie, de Eiffeltoren en Hollywood. De daklozen worden voor de verandering eens afgewisseld met straatmuzikanten, al ziet het merendeel eruit alsof ze ook dakloos zouden kunnen zijn. Het is niet zo druk als het in het hoogseizoen moet zijn, maar desalniettemin struikel je over de mensen en is er ook geen gebrek aan mensen die je iets willen verkopen. Dit laatste varieert van mensen die onderaan de roltrap kaartjes uitdelen met kortingscodes tot halfnaakte (zeg gerust: vijfzesde-naakte) dames die graag willen dat je in hun limo gratis naar hun stripclub komt. Niets is gratis in het leven.

We gaan naar de Planet Hollywood en halen kaartjes voor de comedyshow vanavond. Ondanks het late moment van afhalen, blijken we gewoon kaartjes op de vierde rij in het midden te krijgen. Zal wel niet zo druk zijn, dan. We krijgen ook dinertickets waarmee we in een aantal restaurants gratis kunnen eten.

De show is pas om 9 uur, dus we hebben nog genoeg tijd om de extravagantie te bekijken – en er valt genoeg te zien. We lopen naar de ‘5 O’clock somewhere’-bar, waar elke dag tussen 5 en 6 happy hour is... en het bier welgeteld 5 dollarcent kost. Dat kunnen we natuurlijk niet aan ons laten voorbijgaan en daarmee zijn we gelijk een ervaring rijker die we zo lang mogelijk hadden uitgesteld: we maken kennis met lightbier, een Amerikaanse uitvinding voor mensen die niet van bier houden. Ze hebben hier zelfs Heineken Light. Achteraf moet ik toegeven dat het niet half zo waterig smaakte als ik me had voorgesteld, en voor 5 cent mag je niet klagen, maar volgende keer bestellen we gewoon weer normaal bier.

Op het hele uur is er in de grote vijver voor de Bellagio, een van de grootste en meest centrale casino’s, een water- en lichtshow. We zijn op tijd voor de show van 6 uur en de zon is net onder, wat de lichtshow goed doet. Het is duidelijk waarom deze show zo populair is en je zou bijna vergeten dat dit alles gewoon vanaf de stoep te bewonderen is.

Inmiddels zouden we wel wat willen eten en gaan we naar een Braziliaans steakhouse. Het eten, bestaande uit steak, aardappelpuree en groenten plus oneindig eten van de saladebar, krijgen we gratis, dus kunnen we ons wel een extra drankje veroorloven: we bestellen een fles bubbels en ik bestel een margherita voor bij de steak. Dit laatste is een gewoonte die ik heb opgedaan door met mijn baas uit eten te gaan; hij wilde vorige zomer toen we samen op congres waren nergens eten tenzij ze steak en margherita’s hadden. We scheppen beiden flink op bij de saladebar en proberen het groentegebrek van de afgelopen week in een avond aan te vullen. We doen een dappere poging, maar ik vrees dat er nog wel enig tekort blijft bestaan. De rekening blijkt 60 dollar lager dan normaal dankzij de tickets en de kaartjes voor de comedyshow moeten samen ook zo’n 90 dollar hebben gekost. Het was wel een beetje vermoeiend vanochtend, maar een besparing van 150 dollar is toch wel de moeite waard geweest.

Na het eten kunnen we direct door naar de show. De plaatsen blijken inderdaad helemaal prima te zijn en de vier stand-up comedians die we te zien krijgen maken de verwachtingen zeker waar. Het is verrassend hoeveel onderwerpen taboe zijn in de V.S. en in een comedy club plotseling wel besproken kunnen worden. Met name racisme en sociale ongelijkheid zijn zeer pijnlijke onderwerpen, die echter bij alle comedians terugkomen en waarom in deze setting wel uitgebreid gelachen kan worden. Vermoedelijk verklaart dit op zich al de populariteit van comedy clubs in dit land.

Na de voorstelling steken we over en gaan we naar de Bellagio. Dit casino heeft een hoop grandeur, maar zonder het gemaakte en pretentieuze van de andere casino’s. We stellen een budget van 40 dollar, en als dat op is, is het ook echt op. Uiteindelijk verliezen we 45 dollar, maar enkel omdat we 5 dollar in het casino hadden gevonden. Voor dat bedrag weten we de hele avond (tot na een uur ’s nachts) te spelen, terwijl we ook met massa’s spellen meekijken waar mensen dit bedrag veelal binnen een minuut of twee verliezen. En wees nou eerlijk: voor twee onervaren gokkers is een gemiddeld verlies van een tientje per persoon per avond toch een prima resultaat? De belangrijkste les die ik er in ieder geval uit meeneem: speel niet op de slot machines, maar speel een echt spel. We spelen een groot deel van de avond poker en blackjack en daar blijven de verliezen urenlang beperkt. De slot machines slurpen het geld echter een stuk sneller weg en weigeren ons de jackpot van 11 miljoen dollar uit te keren... Ach, je kunt niet alles hebben, zelfs niet op je huwelijksreis.

Terug in het hotel moeten we nog een hele tocht langs de verschillende horecagelegenheden maken omdat ik plotseling verschrikkelijk zin heb in een milk shake. Drie plekken en twintig minuten verder kruip ik tevreden met mijn milkshake in bed.

0 notes

judocritics · 3 years

Text

EK Sen (Lisbon): deelnemers

(11-Apr-2021 - voorbeschouwing)

10 Belgische judoka’s: 4 Walen, 6 Vlamingen.... Om nu te weten op basis van welke criteria judoka’s werden geselecteerd, stelde ik de vraag aan Koen Sleeckx (Technisch Directeur Topsport) himself; Immers, de tekst van het Beleidsplan 2021-2024 roept bij mij meer vragen op dan dat het antwoorden biedt... Al staat er ergens wel te lezen: “in corona-tijden zal Judo Vlaanderen selecties maken via de sportcommissie”... Maar goed, en respect !, Koen heeft ook onmiddellijk geantwoord: Normaal (in niet-corona-tijden) is het de ‘nationale sportcommissie judo’ die haar criteria publiceert (>> zoals hier); gelet evenwel de huidige pandemie, werd dit nu éénmalig overgelaten aan de expertise van de ‘sportcommissie JV’ (Koen, Mark vd Ham, Tijl Lindekens; en Tom Verhoeven voor het medische); zij legden hun lijst ter goedkeuring voor aan de ‘topsportcommissie JV’, (ttz. dezelfde mensen + RvB + Heidi Rakels + Eddy De Smedt + Sport-Vlaanderen + BOIC), en zodoende, het moet gezegd, werd mogelijke kritiek van vooringenomenheid al meteen netjes in de kiem gesmoord. Tenslotte wordt de lijst alsnog door de ‘nationale sportcommissie judo’ geratificeerd. Met andere woorden: Vlamingen en Walen die geven en nemen en tot een compromis à la belge komen. [6 Walen vs. 6 Vlamingen] ... Fantastisch :-).

Wie helaas dus ontbreekt in de finale lijst is uiteraard de onfortuinlijke Gaby Willems (°97; /-70kg; 24° WRL), die zopas in Antalya een ernstige knie-blessure opliep (afgescheurde voorste kruisband van de rechter knie) en die onder het mes gaat bij Dr. Declercq in Antwerpen. Ook afwezig blijkbaar is Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; 14° WRL), die in November laatstleden nog brons pakte op het EK 2020, en trouwens ook 3° werd op het EK 2019 in Minsk !

We overlopen even de geratificeerde lijst van diegenen die er wel zullen zijn.

Ellen Salens (°96; /-48kg; 57° WRL): wordt 25-jaar in Dec. twee plaatsen gezakt op de WRL sinds het vorige EK. géén JV elite-atleet; voor mij momenteel “beter WCup-niveau” resultaten laatste 15 maand: - WCups: 5° Bratislava’20; 5° Warsaw’20; 3° Prague’21; (6 own in 3 tornooien); - WTour: out in 5 tornooien met 2 overwinningen in totaal; - EK: verloor 1st kamp EK’20; geen deelname EK’19; geselecteerd op basis van haar brons op de WCup Prague’21 ?

Anne-Sophie Jura (°92; /-48kg; 42° WRL): wordt deze zomer 29-jaar. voor mij momenteel “beter WCup-niveau” resultaten laatste 15 maand: - WCups: aan geen enkele deelgenomen; - WTour: out in 8 tornooien met 3 overwinningen in totaal; - EK: won 1 wedstrijd EK’20; geen deelname EK’19; moest ze deelnemen aan WCups, Anne-Sophie zou allicht wel ergens een medaille pakken, en aangezien Ellen deelneemt aan het EK die 15 plaatsen lager staat... (ja, we zijn vindingrijk als het moet ...)

Sophie Berger (°97; /-78kg; 41° WRL): werd 24 in januari. voor mij momenteel “beter WCup-niveau” resultaten laatste 15 maand: - WCups: 1° Odivelas’20; out Bratislava’20; (3 own in 2 tornooien, meer dan een jaar geleden) - WTour: out in 7 tornooien met 3 overwinningen in totaal; - EK: verloor 1st kamp EK’20; geen deelname EK’19; geselecteerd op basis van haar goud op de WCup Odivelas’20 ?

Mina Libeer (°97; /-57kg; 48° WRL): wordt 24 eind dit jaar. JV elite-atleet; voor mij momenteel “matig WTour-niveau” resultaten laatste 24 maand (wegens blessures gaan we 2 jaar terug): - WCups: 5° Cluj-Napoca’19 (3 own); 3° Prague’21 (3 own) - WTour: 5° GP Montreal’19 (1 own); out in 5 andere tornooien met 2 own in totaal; - EK: verloor 1st kamp EK’20; 1 own EK’19; (telkens Marica Perisic) geselecteerd op basis van haar brons op de WCup Prague’21 ?

Kenneth Van Gansbeke (°90; /-66kg; 34° WRL): wordt binnenkort 31-jaar. voor mij momenteel “matig WTour-niveau” resultaten laatste 15 maand: - WCups: aan geen enkele deelgenomen; - WTour: 7° GSL Budapest’20 (2 own); out in 4 andere met 4 own in totaal; - EK: verloor 1st kamp EK’20; 1/8-fin EK’19 (2 own); geselecteerd op basis van één top-7 op een GSL ?

Jeroen Casse (°98; /-73kg; 78° WRL): voor de zomer wordt hij 23-jaar JV elite-atleet (net als Selina Delen trouwens); en dan mag, denk ik terecht de vraag gesteld worden: wat triggert deze status ? voor mij momenteel “matig WTour-niveau” resultaten laatste 15 maand: - WCups: out Warsaw’20 (1 own); out Prague’21 (1 own); - WTour: 7° GSL Antalya’21 (2 own); out GSL Tashkent’21 (1 own); - EK: verloor 1st kamp EK’20; geen EK’19; geselecteerd op basis van één top-7 op een GSL ? (ik denk zelfs dat hij al op de lijst stond vóór Antalya).

Ik stel dus vast dat volgens de ‘topsportcommissie JV’, en bij uitbreiding de ‘nationale sportcommissie judo’, enkele final-blocks op niveau WCup of éénmalig 2 overwinningen op een WTour-tornooi, een deelname aan een EK justifieert ... Hallelujah !

En zo belanden we dan bij die judoka’s die momenteel mijns inziens écht een EK-selectie verdienen. Meer dan een WTour-deelname, vind ik, is een EK-selectie iets wat je écht moet verdienen (qua resultaten) en waar je dan ook terecht trots mag op zijn; al verschillende jaren echter heb ik de indruk dat zo’n EK-selectie alsmaar meer in de schoot wordt geworpen, enerzijds gewoon als an incentive naar de judoka toe (’blijf aub toch judoën’), maar anderzijds vooral ook om naar de geldschieters toe (de overheid) hun subsidies te verrechtvaardigen (’we kunnen 6 judoka’s naar een EK sturen’).

In mijn visie zou een EK niets minder mogen zijn dan een Europese Masters. Anderzijds dan weer, moet volgens mij iedereen het recht hebben om zich in te schrijven voor om het even welk internationaal tornooi (ttz. ECup, WCup of WTour). En op basis van éénduidige regels zal een federatie dan sponsoren tussen 0% en 100%. Als judoka’s zich ‘onsterfelijk’ willen maken door steeds weer na 1 of 2 wedstrijden te worden uitgeschakeld op zo’n internationaal tornooi, dan is dat hun probleem. Maar wie zijn Bart Demuynck, Koen Sleeckx of Mark van der Ham om tegen een judoka te zeggen dat ze zich niet mogen inschrijven voor een tornooi (judoka centraal ?). En als er dan omwille van organisatorische limieten zich toch een beperking opdringt, dan bestaan daar 2 éénvoudige oplossingen voor voor de organisator: men beperkt zich tot de hoogst gerankten, al dan niet in combinatie met een onschuldige loting. En dat tegenwoordig een WCup niks meer waard is, is mijns inziens alweer een zoveelste schromelijke blunder van de bobo’s. Enfin, ik ben natuurlijk maar niks meer dan een azijnpisser. Proficiat alvast aan diegenen hieronder die mijn inziens hun EK-selectie wél verdienen.

Amber Ryheul (°98; /-52kg; 40° WRL): wordt binnenkort 23-jaar. JV elite-atleet; voor mij momenteel “matig WTour-niveau” resultaten laatste 15 maand: - WCups: 3° Bratislava’20 (3 own); 1° Prague’21 (3 own); - WTour: 5° GSL Hungary’20 (3 own); out in 4 andere met 1 own in totaal; - EK: 1 own EK’20 (Korkmaz; dan Chitu); verloor 1st kamp EK’19 (A.Gneto) Nu inderdaad, zelfs een Amber Ryheul is voor mij momenteel kantje-boordje qua EK-selectie. Uiteindelijk doet ze qua uitslag amper beter dan Mina; beiden winnen 3 wedstrijden op de WCups waaraan ze deelnemen; alleen moet de 5°-plaats van Amber in Budapest hoger worden ingeschat: Mina wordt 5° in Montreal met 1 overwinning zonder score ! Amber wint 2 kampen in GS ook telkens met shido; in de repechage dan wint ze wel van Astride Gneto in GS met ippon (10s2/00s2). Vooral dit laatste betekent voor mij “kassa”.

Dat Matthias Casse, Toma Nikiforov en Sami Chouchi een EK-selectie verdienen (naast Gaby en Jorre), is uiteraard de evidentie zelve. Maar 5/6 die het echt verdienen tegenover 12 is wel een wezenlijk verschil; met dat budget betaal ik misschien wel een extra stage richting Tokyo, of een stage voor de u21, of extra deelnames aan een tornooi voor transitie-judoka’s. (zoals binnenkort de WCup Zagreb bvb).

Wordt vervolgd komend weekend.

#judo #judocritics #judo-EK #judo-sen

0 notes

judocritics · 4 years

Text

GSL Tashkent (day-1): Jorre, beste van 4 Belgen, strandt als 7°.

(05-Mar-2021)

>> 2021 GSL Tashkent, Uzb (live results)

Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; 18° WRL) : 7° (2 own) Een dagje dat zeker in de kleren is gekropen. Het eerste deel van mijn prognose klopte nog, nl. Jorre die zijn eigen eerste kampen wint; ook al liep dat dan niet makkelijk, hij won ze wel: Rodrigo (Costa) Lopes (°96; Por; 38° WRL) heeft wel degelijk Bremen gewonnen u18/-60kg, en werd datzelfde jaar 2013, als Braziliaan, ook PanAm kampioen u18/-60kg; één jaar later werd hij als 1ste-jaars nationaal kampioen u21; heeft zowaar een gat in zijn CV en allicht - zo vermoeden we - gerelateerd aan zijn verhuis naar Portugal. In 2019 stak hij zijn neus écht aan het venster: won o.a. al van Moritz Plafky (GP Zagreb’19), Artem Lesiuk (GSL Brasilia’19), Tornike Tsjakadoea (GP TelAviv’20) of Sharafuddin Lutfillaev (GSL Budapest’20); qua tornooien zelf: 5° GSL Brasilia’19 en in October laatstleden, 3° GSL Budapest’20. >> video (1/16-fin) Jorre - Rodrigo Lopes geen van beide judoka’s was bij machte de tegenstander in gevaar te brengen; Jorre dreigde wel het meest, en meestal op zijn gekende ne-waza manier, want Rodrigo is groot, krachtig, toont uithouding, wat maakte dat rechtstaand noch de één, noch de ander ook maar in de buurt van een score kwam; het verdict kwam er dan ook enkel via shido’s (s1/s3) na een lange 6′44″min. Zoals voorspeld, in 1/8-fin tegen de jonge, getalenteerde Kubanychbek Aibek Uulu (°00; Kgz; 46° WRL); op de GSL TelAviv twee weken terug won Aibek op shido van Rodrigo Lopes na een slopende 08′45″min, dus Jorre was gewaarschuwd...In zijn voorkamp hier had Aibek makkelijk gewonnen in minder dan een minuut van Joshua Katz (°97; Aus; 48° WRL). >> video (1/8-fin) Jorre - Kubanychbek Aibek Uulu wel de beelden spreken voor zich: een zware kamp; twee weken geleden op de GSL TelAviv ontmoette Aibek toevallig Rodrigo Lopes en werd het een marathon van 8′45″min beslecht op shido (s2/s3), dus Jorre ware gewaarschuwd. Ook nu een genietbare, spannende, vermoeiende wedstrijd, maar met Jorre die na 7′28″min toch nog de kracht vindt voor een snelle seoi-nage die Aibek niet kan ontwijken en daarmee waza-ari scoort... >> video (1/4-fin) Jorre - Kemran Nurillaev Hier ging mijn prognose dus de mist in : dat Eric Takabatake (°91; Bra; 13° WRL) zou sneuvelen tegen Kemran Nurillaev (°97; Uzb; 43° WRL) daar was ik eigenlijk van overtuigd, maar ik hoopte dat Plafky (°96; Ger; 29° WRL) zou overleven, en verwachtte ook niet dat Oruj Valizada (°94; Aze; 73° WRL) zou verliezen van de Uzbeek; Oruj ken ik van bij de junioren: 3° EK Lommel’11 u20/-55kg; 3° EK Sarajevo’13 (met Thomas) en 5° WK’13, telkens u21/-60kg; Nu, Nurillaev, jongere broer van Sardor (°94; /-66kg; 18° WRL; en regelmatig in WTour final blocks), is natuurlijk verre van slecht, en Jorre heeft hem trouwens al 2x bekampt: verloor ervan hier in Tashkent in 2019, en won dan weer 4 maand later in Tel Aviv’20. Jorre probeert dominantie af te dwingen, maar het is toch de Uzbeek die het gevaarlijkst dreigt, en net halfweg scoort met kata-guruma. De twee maken er een uiterst genietbare kamp van; Jorre moet komen, en dat laat openingen voor Nurillaev, die daar na ruim 3′min ook gebruik van maakt om opnieuw een w-a op te tekenen; in plaats van een wedstrijd tegen de n°1 van de wereld (Ryuju Nagayama, die zoals voorspeld deze /-60kg zal winnen), wordt Jorre verwezen naar de herkansing. >> video (repechage) Jorre - Luka Mkheidze Herkansen dus tegen de verliezer van Nagayama, wat blijkt Luka Mkheidze (°96; Fra; 24° WRL) te zijn, of the 5th seeded (Jorre) tegen de 8th seeded (Luka). De Fransman die nog altijd een gevaar betekent voor Walide Khyar (16° WRL) voor uitzending naar de Spelen. Jorre kent overigens Mkheidze, want ook zij bekampten mekaar al twee maal; telkens won Jorre: op de bescheiden ECup te Saarbrücken (zomer’18) en op het EK in Minsk (Jun-2019); welnu, na 45″sec een combinatie ko-uchi-gari/seoi-nage/kata-guruma van de Fransman, die Jorre moet ondergaan en een waza-ari tegen krijgt. Jorre nu duidelijk de aanvaller, Mkheidze de verdediger, maar niet in overdreven mate. Zijn 2de shido krijgt hij 40″sec voor tijd, maar blijkt voldoende om te overleven. Ne de teleurstellingen (qua uitslag) op de Masters en in Tel Aviv, nu Jorre toch heel verdienstelijk 7° op deze WTour. Voorlopig beste Belg. En de twee judoka’s waarvan hij verliest pakken beiden brons. Das ook niet onbelangrijk om weten. Mina Libeer (°97; /-57kg; 47° WRL): out (0 own) ja, zo gaat dat op een WRL (met 24 rolling months & 5+1 results/year): je staat op het podium van een WCup (ttz.Prague: 50p), maar zakt toch een plaats (van 46° naar 47°), omdat in dit geval Zemanova 2° in Prague over jouw springt... (voor het EK in Nov. stond Mina 44°). Nu, wat dit tornooi betreft, wel, soms zegt een beeld meer dan duizend woorden. Hieronder de uitslagen van tegenstandster Bakyt Kussakbayeva (°95; Kaz; no WRL):

U begrijpt dan waarom ik in mijn prognose zeg: “een godsgeschenk” ?

>> video (1/32-fin) Mina - Bakyt Kussakbayeva de allereerste kamp van de dag in dit gewicht, want ook een voorronde, en dus is het tornooi voor Mina eigenlijk al afgelopen op het moment dat het nog moet starten. Ik geef toe dat 22″sec voor tijd Bakyt allicht een 3de bestraffing had moeten krijgen, maar dan anderzijds: wat stond daar tegenover van Mina gedurende 3′20″min, nadat ze waza-ari achter kwam na de tai-otoshi van de Kazakse ? >> link: Libeer & Tokyo (vrt.be) >> link: interview Mina (Radio2 O-Vl) Er is nog werk.... ik zou zeggen: “nuchterheid is een deugd”

Anne-Sophie Jura (°92; /-48kg; 43° WRL): out (1 own) We volgen haar deels (882p) omwille van háár onderlinge “duel” met Ellen Salens (°96; /-48kg; 56°WRL; 493p). Nu, opnieuw, een Olympische droom is mooi, en kan motiveren, inspireren, maar hopelijk wordt het geen obsessie, voor geen van beiden. De kloof tussen droom en realiteit kan nl. erg groot blijken. >> video (1/16-fin) Gabriela Chibana - AS Jura Gabriela (°94; Bra; 29° WRL): excellent WCup niveau, en kan mee in de lichter bezette WTours, maar in de zware competities moet ze afhaken; zo ook op de eigen PanAm-kampioenschappen stond ze nooit op het podium. Leuk voor Anne-Sophie om dan ook niet kansloos te starten op een GSL: een slecht uitgevoerde aanval van Chibana ruim voorbij halfweg, wordt door Anne-Sophie doorgestuurd (w-a); wat volgt is zwak en Anne-Sophie kan stand houden ondanks de reële dreiging van een 3de shido. >> video (1/8-fin) AS Jura - Francesca Milani (°94; Ita; 45° WRL). even voorbij halfweg, op zijn Ryheul’s.... sankaku en over voor Anne-Sophie; Milani zelf zal ook geen kamp meer winnen want verliest: - in 1/4-fin van de latere winnares (Arantsetseg Munkhbat (Mgl, 4° WRL), die Natsumi Tsunoda (Jpn; 48° WRL) klopt in finale) en - in repechage van de 3° Milica Nikolic (Srb; 17° WRL); de andere 3° is overigens ook een Servische (Andrea Stojadinov; 19° WRL). >> video (fin) Natsumi Tsunoda - Arantsetseg Munkhbat

Kenneth Van Gansbeke (°90; /-66kg; 44° WRL) : out (1 own) Opent tegen iemand van Tapei: Ming Yen Tsai (°96; Tpe; 50° WRL) Zijn beste resultaat ooit: brons op de GP Hohhot’19; meestal wint hij slechts één kamp op een WTour en moet dan beteren laten voorgaan; >> video (1/32-fin) Van Gansbeke - Ming Yen Tsai halfweg, en eigenlijk was er nog niks (of niet veel) gebeurd, maar dan doet Kenneth iets wat hij wel goed kan: volgen naar grond en een verwurging aanzetten. >> video (1/16-fin) Van Gansbeke - Limhwan Kim Kim (°93; Kor; 11° WRL; 4th seeded) werd vice-wereldkampioen in 2019, toen ook 2° GSL Düsseldorf’19, maar soms ook onregelmatig en daarom niet in de top-10; 2° GSL Paris’20; op de recente Masters’21 in Doha wint hij eerst van Zantaraia, maar verslikt zich dan in 1/8-fin in Yerlan Serikzhanov (Kaz; 12° WRL). Zijn grote concurrent (of misschien wel voorbeeld ?) is natuurlijk Baul An (°95; Kor; 4° WRL). Kenneth heeft de verdienste om 5′min aan te klampen, maar de seoi-nage’s bleven komen, en na een minuut in GS lukte het Kim dan toch. Uiteindelijk zal Kim hier zijn poule winnen, verliezen in 1/2-finale van diens landgenoot en genoemde Baul An (die uiteindelijk ook de finale wint), maar zal Kim ook voor brons verliezen van de eerder genoemde Sardor Nurillaev (oudere broer van Kemran /-60kg - zie Jorre).

En daarmee zat dag-1 erop, met een eindresultaat dat in de lijn der verwachting mag genoemd worden: - Jorre als best presterende judoka, en behaalt net de top-8 - de anderen die in het beste geval sneuvelen in de 1/8-finale - Wallonië dat beter presteert dan Vlaanderen: [4 own vs. 0 own]

Hopelijk voor Sleeckx kantelt dat voordeel morgen. Is het niet Koen ?

#judo #judocritics #judo-gsl #JudoTashkent

0 notes