#nu is alleen opa er nog

[madeliefkrans]

ik maakte matchakoekjes en toen de mixer in de bak alles met elkaar mengde en ik golven in het beslag maakte en de geur rook die de mixer maakte moest ik

denken aan mijn oma

en de chocoladetaarten die ze maakte voor onze verjaardagen tijdens zomers in frankrijk

[remidavs]

Bewogen weken…

Weken van vermoeidheid en herstel met tussen de rust door mooie momenten… gelukkig bracht die rust wat moest en kan ik zeggen dat we aan de helft van het eerste deel zitten… yes, al zover! ☺️ en voorlopig ook niks meer van de tumor te voelen 🤞🏻🙏 ik ga ervan uit dat dat zo blijft, maar we blijven voorzichtig he 🙃

Ik ben dankbaar voor de vele steun en hulp die het mogelijk maken om voldoende rust te nemen en de kinderen vakantie geven…

Ondanks de vermoeidheid na de korte ziekenhuisopname, probeerde ik het beste te maken, zeker met het extra weekje rust dat mijn lichaam kreeg. Dat het weekje rust niet overbodig was, merkte ik aan mijn lichaam en de blijvende vermoeidheid. Vandaar dat ik zo blij ben voor de mooie momenten die de voorbije twee weken geschonken zijn door vrienden, familie en in het bijzonder voor alles wat Jan en de kinderen en mijn ouders er extra bij nemen voor me. Extra taken, meer rekening houden met me, begrip voor hoe het loopt…

we vierden Jan zijn verjaardag in het midden van deze twee weken, maar dit was toch wel anders dan de voorbije jaren… dat belooft volgend jaar goed gemaakt te moeten worden 😉

De kinderen mochten tot twee keer toe bij vriendjes gaan spelen en hadden daar een fantastische tijd terwijl ik kon uitrusten.

We gingen naar Bruisend Balegem (tussen mijn rustbeurtjes door) waar de kinderen verwend werden met een prachtige haartooi en waar Remi zijn liefde voor Willy Sommers mocht ontdekken…

Een nicht van me kwam met haar zoontje spelen en nam het entertainment van de kinderen op zich waar ze enorm van genoten…

Ze gingen bij opa en omda zwemmen terwijl mama kon rusten en gingen op wandel en fietstocht om de allergrootste maïs in Reninge te gaan bewonderen… en of die groot was.

Tussen alle nood aan rust is dus ook voldoende tijd voor het leven en nu zeker de vakantie van de kinderen die doorgaat. We blijven gewoon doorgaan en of het nog wel een lastig wordt, natuurlijk. Het is pittig maar dat wil niet zeggen dat het ondanks alles ook geen mooie periode kan zijn…

Ik kreeg nog heerlijke bloemen van mijn collega’s en mocht tijdens de lange therapiedag met immunotherapie en chemotherapie heel wat collega’s verwelkomen en kon genieten van het gezelschap van mijn schoonzus… fijner kind je zo’n dag toch niet wensen… wetende dat zo ook de jongens een dagje samen hadden en dat Ida w er verwend werd met aandacht en heerlijk spelen in de Lieving.

🥰 gezien de omstandigheden kan ik toch alleen maar blij zijn met hoe het loopt en wie we rondom ons hebben…

Altijd een fijn weerzien van vrienden en een warm omringd zijn. Zeeeeeeer veel liefde is wat ik voel en wil uit sturen 😘❤️💕♥️

[nevereveragainnottoday]

Interview van eigen cultuur

Beschrijf je eigen cultuur. (Gebruik je interview)

Geef een inleidende omschrijving van wie je bent en waar je vandaan komt. Wat is jouw ervaring met cultuur?

      a.    Wat vindt je mooi, interessant, (on)interessant of stom aan je

             Cultuur (gewoonten, tradities). Leg uit waarom.

Ik heb een grootte passie voor kunst en kan er uren mee bezig zijn dus steek ik er extra tijd en extra energie in. Ik heb altijd bij een oppas gelopen omdat mijn ouders altijd te werk waren. Mijn vader en moeder zijn uitelklaar since dat ik 9 maanden oud ben dus ben ik opgegroeid met 4 ouders en weinig aandacht van mijn moeder want ik heb 2 zusjes en 2 broertjes aan mijn moeders kant en 2 zusjes bij mijn vader maar die zijn nog zeer jong. Mijn opa en oma zijn gelovig maar mijn ouders en ik niet dat zijn wij redelijke wijs afgeleerd mijn vader de allen bidden als er echt iets mis was of zijn leven niet meer bij een kreeg.

      b.   Welke overeenkomsten en verschillen zijn er tussen jou en

             Je ouders/verzorgers? Legt uit waardoor dit komt.

Ik en mijn vader hebben een connectie in crossen en ik en mijn moeder met mijn kleding en make up en ik en mijn stiefmoeder in kunst ik ben de enige die echt super gek is op honden en de katten de rest van de familie vindt paarden leuker. Ik moest snel verstandig zijn mijn vader wordt nu nog steeds door mijn oma als een klein kind opgevoed en alles en ik was zeer snel zelfstandig.

Beschrijf je ervaringen met kunst tot nu toe. Doe dit aan de hand van alle 8 kunstdisciplines: architectuur, beeldende kunst, muziek, film, fotografie & nieuwe media, theater, dans, design.

Welke kunstdiscipline(s) spreken je het meest en het minst aan.

Bespreek ze alle 8. Leg uit waarom je dit vindt.

Ik hou van architectuur en dat wil ik later graag gaan doen. Muziek ik ben er mee opgegroeid bijna al mijn ouders luisteren alleen maar naar muziek en ik luister zelf er ook graag naar. 3 ooms van mij zaten in een band of zitten nog. Theater ik ben since dat ik 4 ben ga ik met mijn opa en oma naar een musical en mijn allereerste musical is sneeuwwitje en de 7 dwergen. Ik heb wel eens een naai machine gehad en kleding genaaid dat was zeer zeker leuk maar het is niks voor mij. Ik heb zelf vroeg op ballet gezeten maar dat Was ook niks voor mij. Ik ben volgens vrienden van mij ben ik geweldig in foto’s maken en dat doe ik soms nog steeds.

Tot slot beschrijf je dromen en wensen wat betreft cultuur en kunst.

Welke kunstdisciplines en buitenlandse culturen zou je meer over willen weten of leren, leg uit waarom.

Ik zou graag veder in kunst zelf studeren maar dat kan helaas niks en ik hou ook van huizen maken en schetsen dus ik zou graag veder willen in de architecten gaan want ik zou daar een baan in kunnen vinden en mijn leven zou er wel van af hangen dus ik ben wel blij dat ik een passie en iets wat ik leuk vind kan samenvoegen.

Wat betekend kunst voor jou?

Kunst is voor mij mijn emoties en gevoel teken mijn hoofd leeg maken en overzetten in beeld dus mijn hoofd is leeg en dan heb je ook weer een kunst werk. Al mijn kunst dat ik maak heeft een betekenis voor mij behalve het paard dat ik wil teken voor een vriendin van mijn vader p de camping.

Wat betekend cultuur voor jou?

Kerst vieren 5/12 en meerdere veestdagen.

[dejufuniverse]

Wat een moeilijke tijd!

Afgelopen donderdag ben ik naar de condoleance geweest van de kleindochter. Wat een mensen stonden in de rij om afscheid te nemen van M! Mensen uit de buurt, vrienden, familie, bekende en collega's. Ze lag bij haar ouders thuis waar ze de laatste weken werd verzorgd door haar ouders. In de tuin en in de woonkamer stonden vazen waar je een bloem in kon zetten want dat was de wens ipv bloemstukken. Ook waren er leuke foto's van haar ingelijst zodat we haar op die manier konden herinneren.

Het viel sommige erg zwaar en ik kon mijn tranen ook niet bedwingen. Als je zo hoog gevoelig bent dan voel je die energie ook van andere. Na het condoleren van haar ouders en broers en even met hun te hebben gesproken over de zorg van mijn cliënt/vader en opa, ben ik weer richting huis gegaan. Ik zou dan alleen maar staan huilen en dat is ook niet prettig.

Gister weer bij hem op bezoek geweest in het ziekenhuis met een nieuwe shortama in de tas en zijn kleinzoons zaten er ook. Hij was best te spreken en ik kreeg nog foto's te zien van de ruimte waar de uitvaart was gehouden. Vandaag kreeg ik bericht van hem dat hij deze week naar huis mag met de nodige thuiszorg die ze gaan regelen. Hij had al een rondje gelopen met de rollator dus het gaat de goede kant op. In ieder geval beter dan het vorige week was. Als hij woensdag nog niet thuis is ga ik nog even langs in het ziekenhuis en vragen wat er nu echt allemaal met hem aan de hand is. Hij had problemen met zijn blaas en zijn prostaat was iets vergroot. Met een katheter gaat hij naar huis. Ik wil graag weten waar ik aan toe ben en of hij extra hulp nodig heeft.

Aan zijn dochter kan hij het nu niet vragen want die moet eerst het verlies van haar dochter verwerken en haar kleinkindjes opvangen.

Natuurlijk weet ik dat het een keer ophoudt en dat ook hij een andere reis zal gaan maken maar ik wil daar even nog niet over na gaan denken.

Als je al 12 jaar elke week bij iemand komt dan begin je bij de familie te horen en ik zal hem erg gaan missen mocht hij er niet meer zijn. Het leukste is dat hij mij zo kan plagen en er lol in heeft als ik weer reageer op mijn manier. Je moet niet zo happen zegt hij dan...

Eerst maar kijken naar de dag dat hij weer lekker naar huis mag en dat we samen onder de thee weer gezellig kunnen kletsen.

[magheteenonsjeminderzijn]

Vannacht heeft Manuel gewoon doorgeslapen 🎉 Rond 4.40 maakte hij een beetje geluid, ging Marcel eruit om al wat eten te maken maar dat was dus niet nodig want hij werd pas om 6.25 wakker. Opa blij, eindelijk iemand die actief is in de vroege ochtend 😅

Ze zijn al vroeg een rondje gaan fietsen. Om 8.45 komt Marcel met Manuel naar boven dat ik mij snel moet omkleden want mama en papa zijn onderweg om Manuel op te halen. Mama heeft hem gemist 😉 Terwijl Koen en Hannah er zijn drink ik mijn yoghurt.

Een uurtje later gaan ze naar huis en ga ik weer eens goed mijn ogen checken. Het lijkt weer iets minder blauw te zijn.

We gaan even gezamenlijk naar TICA en bij thuiskomst gaat Marcel lekker onder het rieten dakje liggen en ik ga weer met goed beschermde ogen in het zonnetje liggen. Wel op tijd draaien want het is best wel warm.

Ik hou even lunchpauze met 3 crackers en Philadelphia en ga dan nog heel even liggen. We hebben vanmiddag een bbq afspraak bij Hetty en Winibald dus ik stuur even een berichtje wanneer ze ons verwachten. Kom nu maar stuurt Hetty terug. Dat vinden we iets te vroeg maar om 15.15 vertrekken we richting Houten.

Lekker in de tuin gezeten en Winibald heeft lekker gebarbecued voor ons. Ik heb geen brood en sausjes gegeten, alleen vlees en een portobello met paneer ook van de bbq. Het toetje: banaan met rum en boerenjongens sla ik over. Het vlees was allemaal weer heerlijk verzorgd door Winibald.

We kletsen nog lange tijd gezellig na en om 00.15 gaan we huiswaarts. Rond 1.15 liggen we in bed.

[krankjorum]

Studiekeuzes

Elk jaar om deze tijd hangen er weer een handvol vlaggen en tassen bij mij in de straat, en dan voel ik een heerlijk gevoel van plaatsvervangende opluchting. De weken naar dat eindexamen toe, en de examens zelf, herinner ik me als dodelijk vermoeiend, stressvol, en ietwat isolerend. Het feit dat er ook dit jaar weer zes verlost zijn van het lijden van de middelbare school, stemt me tevreden. 

Maar automatisch denk ik ook aan studiekeuzes, aan de hele reis die je in je hoofd moet maken als puber over wat je wil, en al die goedbedoelende ooms, tantes, opa’s, oma’s, docenten, ouders en ander volwassen gespuis dat komt vragen wat je nu dan gaat doen en wat je later wil worden. Dit is natuurlijk niet voor iedereen herkenbaar; sommige mensen lijken na het verlaten van de baarmoeder direct te hebben besloten ‘ik word later…’ vul maar in, en hebben vervolgens exact het pad afgelegd wat voor een dergelijk beroep nodig is. Anderen ontdekken op de middelbare school waar hun passies en talenten liggen, komen met wat hulp bij een studie of opleiding of baan terecht, en met wat eventuele horten en stoten, maken ook zij hun dromen waar. 

Mijn eigen toekomstidee en studiekeuzereis, voelde altijd een beetje als twee stappen naar voren, en zeven achteruit. Ik wist het simpelweg niet. Op een bepaalde leeftijd blijkt dat zeemeermin-elf-prinses worden geen optie is, en wat moet je dan in godsnaam? Ik kwam er helemaal niet uit, en dus werd het voor mij een tussenjaar. Ik had al besloten dat ik de universiteit ECHT niet ging doen, school was stom, leren was stom, en ik wilde nooit meer een boek lezen in m’n hele leven. Ik wilde de creatieve kant op, dus keek ik bij kunstopleidingen, allerlei richtingen: game design, animatie, regisseur, ik vond het allemaal wel wat hebben. 

Ik herinner me vooral goed een open dag bij de HKU. Ik was daar met mijn moeder samen, en we kwamen voor van alles. Het gebeurde bij de audiovisuele media, dat mijn moeder mij aanmoedigde de mevrouw van de HKU iets te vragen – god mag weten wat de vraag was die ik wilde stellen maar niet direct durfde te stellen. Hoe dat gesprek verliep, weet ik ook niet zo goed meer, maar de mevrouw stelde mij een vraag waarop mijn antwoord was ‘weet ik niet’ en vervolgens barstte ik in tranen uit. Wij zijn toen met zijn drietjes naar een rustiger hoekje, of een lokaaltje, of iets daartussenin verplaatst, zodat ik rustig kon huilen (toch fijn). Mijn moeder en de HKU-mevrouw raakten in gesprek over dat ik echt niet wist wat ik nou wilde, en de HKU-mevrouw raakte evenzeer geëmotioneerd over dat het ook moeilijk was allemaal, en dat ik en al die kinderen die moeten kiezen nog zo ontzettend jong zijn, dat er zoveel keuze is en zoveel druk, dat zij zelf ook lang gedacht heeft, etc. Ook mijn moeder heeft het niet drooggehouden, en zo zaten we daar met zijn drietjes te huilen over hoe moeilijk het eigenlijk is om te weten wat je later wil.

De echte fans weten dat mijn studiekeuze waarbij ik vervolgens tóch naar de universiteit ging en koos voor een vakgebied dat ik op de middelbare school had afgerond met een 5 gemiddeld, een nogal impulsieve keuze was. Het is allemaal bij toeval gebeurd: mijn moeder zei ‘och, Annetje (zo mag alleen mijn moeder mij noemen en ik sla je dood als je mij zo noemt en niet mijn moeder bent), we kunnen toch even in Leiden gaan kijken?’. Vooruit, besloot ik, maar dan alleen bij Engelse taal en cultuur. Waarop mijn moeder zei dat ik net zo goed nog iets kon kiezen, we waren er dan toch, en als het stom was, konden we altijd weglopen. Prima. Geschiedenis. Whatever.

De open dag aan Universiteit Leiden boeide me geen knal, maar toen ik bij de presentatie van Engelse taal en cultuur een potentiële medestudent naar binnen zag lopen met een Harry Potter sjaal, had ik al besloten: dit ga ik echt niet doen. Vond ik de presentatie van Geschiedenis dan leuk? Nee, maar ik moest wat, dus dat ging ik dan maar doen.

Het heeft maar 1 hoorcollege gekost om me te doen inzien dat ik Geschiedenis het allermooiste en allerleukste vak van de hele wereld vond (en vind), en dat college was nog maar de inleiding van de inleiding van de inleiding (iykyk). 

Wat ik met dit lange, zielige, tranentrekkende verhaaltje over mezelf eigenlijk wil zeggen, is dat er zoveel druk ligt op 'De Goede' keuzes maken, met grote baanzekerheid en snel, veel geld verdienen. Ik zie kinderen op de middelbare school die al zeventien bedrijven hebben, achtendertig apps hebben gemaakt, tweetriljoenbiljoen cryptocenten hebben, en een sixpack ook nog als het even kan, en dat is heel knap, maar niet zo lekker voor je zelfvertrouwen als je een verlegen, onzeker pubertje bent dat het echt even niet weet allemaal. Je wordt overspoeld met het gevoel dat je nu moet kiezen voor de rest van je leven, hoe dat gaat verlopen, wie je wordt als mens. Wat als je fout kiest? Wat als je het niet weet? Je voelt je van alle kanten ingehaald door degenen die het wel weten, of lijken te weten. Je voelt je alsof je grandioos aan het falen bent, terwijl je nog niet eens bent begonnen.

Dat slaat helemaal nergens op, maar je bent 16 of 17 of 18, weet jij veel. Ik ben nu 26, en ik weet nog steeds ontzettend weinig, maar ik weet wel dat het leven geen race is, en dat je nooit 100% zeker hoeft te weten wat je voor baan wil later. Het is maar werk, er zijn veel leukere dingen om je druk om te maken. Er doen zich altijd nieuwe kansen voor, en je verandert als mens, in wat je wil en wat je kan en wat je weet. Je trekt niet direct elke deur dicht als je besluit die ene opleiding te gaan volgen. Daarbij gaan sommige gesloten deuren ook heus weer open als je even aanklopt, of de deur een goed zetje geeft.

Mijn lieve moeder zei toen en zegt nog steeds altijd dat je vooral moet doen wat je leuk vindt, en dan komt het altijd wel goed. En, zo ontdekte ik in 2017, als je niet goed weet wat je leuk vindt, dan moet je soms maar je ogen dicht doen en wijzen bij het kiezen, en hopen dat als je eenmaal begint, dat het dan fucking vet is. 

[peterpijls1965]

Een herberg in Firenze

De foto laat de jeugdherberg in Florence zien waar ik een week logeerde tijdens mijn eerste vakantie in Italië. Ik sliep in een zaal met stapelbedden. De meeste andere gasten waren jonge Italianen die geen Engels spraken.

Op mijn beurt beheerste ik het Italiaans niet. Wel begreep ik de baas van de jeugdherberg. Hij kwam me iedere ochtend met handen en voeten vragen hoeveel nachten ik nog bleef. Zijn herberg was populair en mudvol. Dat lag behalve aan de schoonheid van zijn logement dat ik fotografeerde vermoedelijk aan het tarief. Hoogstens 15 euro per nacht in Italiaanse Lire, destijds de Italiaanse munteenheid.

Ik ging met de trein. Buiten Nederland decennia mijn favoriete vervoermiddel, naast taxi's, lijnbussen en binnenlandse vluchten met vliegtuigmaatschappijen die niet het logo van KLM droegen.

In de sneltrein via Maastricht naar Belgie en Frankrijk kwam even na station Luik een Waal naast me zitten, tot Florence zelfs. Hij was iets jonger dan ik toen, namelijk 18 of 19. Hij had een jongere broer van Arnon Grunberg kunnen zijn, al schreef deze toen nog geen boeken.

De Waal studeerde architectuur in Florence. Hij had een korte vakantie bij zijn ouders in Belgie doorgebracht. De hele reis droeg hij een chique regenjas. Zijn haar was bruin krullend. Zijn Engels geaffecteerd, maar niet bekakt. Hij was in zekere zin de eenvoud zelf.

Decennia later trof ik mensen zoals hij, soms ouder, soms net zo jong, in Luik en andere Belgische steden. En twee keer in het restaurant van Chateau Neercanne. Toen kende ik Luik, Brussel en Namen beter dan Harlingen of Delfzijn, en niet omdat mijn Frans zo goed was.

De jonge student architectuur was uren bijzonder spraakzaam. Hij was mededeelzaam over Florence, architectuur en zijn literaire voorkeuren. Eenmaal gearriveerd in Florence deed ik er mijn voordeel mee. De stad was nog lang geen platgewalst pretpark in een hoogseizoen dat nu twaalf maanden duurt.

In Florence deed ik als 20-jarige wat ik tijdens vakanties daarvoor en daarna ook het liefste deed, namelijk doelloos wandelen en toeristische bezienswaardigheden niet speciaal opzoeken, maar ook niet ontwijken.

Ik was melancholisch van aard toen, als ik alleen was. Met GGZ-diagnoses associeerde ik dat nog lang niet, toen. Ik vond mezelf sinds de dood van mijn opa en oma het enige psychisch gezonde gezinslid in de boerenfamilie waar ik opgroeide. Dat vind ik bijna veertig jaar later nog steeds.

Mijn medische en niet-bestaande politiedossiers (ik heb een blanco strafblad) en GGZ-dossiers bewijzen het ten overvloede, voor zover die dossiers niet gehackt, vervalst en online verspreid zijn, net als mijn gehackte Facebook-Messengerberiochten, Hotmailberichten en mijn regelmatig gehacke Linkedinaccount en X(Twitter)-account

Als 20-jarige was ik nog geen functionele alcoholist, en nog niet merkbaar bipolair of manisch-depressief, zoals dat toen genoemd werd. Daarvoor leek ik teveel op mijn vrienden en vriendinnen van toen. En op mijn vader Pierre, net als ik een intelligente, gevoelige man die vatbaar was voor verslaving, maar minder zelfdestructief dan zijn jongste zoon na zijn 35ste. En ik leek ook op de Waalse student architectuur die me in de trein van Luik naar Florence gezelschap hield en een open boek voor me was. Waarvoor dank, tot op heden.

[tjenkehpala]

“Ik voldeed wat dat betreft aan het stereotype Molukker.” Deel 2.

Ondanks dat ze pretendeerden progressief te zijn waren ze toch conservatief. Op zich is dit logisch aangezien veel studenten plattelandskinderen waren met een bepaald vooringenomenheid. Vervolgens ben ik teruggaan naar Geleen en werd ik aangenomen bij de Sociale Acacemie in Sittard en ben ik, hoe ironisch het mogen klinken, afgestudeerd in de gevangenis. Door omstandigheden zoals recalcitrant gedrag en vechtpartijen, kwam ik in de gevangenis terecht, wat ook typisch iets Moluks was in die tijd. Ik voldeed wat dat betreft aan het stereotype Molukker. In de gevangenis hielp ik de bewaarders met hun MBO opleiding en zij gaven mij de kans om mijn studie af te maken. Ik ben een paar jaar werkzaam geweest in Geleen als sociaal werker en was ik breed inzetbaar voor de gemeenschap. In deze tijd kwam ik mijn huige vrouw tegen en ben ik naar Gennep verhuisd. Daar kwam ik Carla, de vrouw van Nino Latuny, tegen die bij mij bij mij op de lagere school in Geleen heeft gezeten. In de jaren 80 wilde ik niet werkloos zijn en ben ik bij Page gaan werken, eerst als hulp later in de laboratorium en heb ik dit 4 jaar gedaan. Familieleden van mij hebben mij aangeboden in het kader van trajecthulp wat te gaan doen en werd ik in Cuyck door de Molukse gemeenschap gevraagd opbouwwerker te worden. Dit heb ik gedaan van 1991 tot 2007 en werd ik kort daarop ziek. Ik kreeg “out of the blue” een hersenbloeding terwijl ik geheelonthouder was. Ik rookte niet en dronk niet meer, rende 4 keer in de week 20 km per dag maar ging deze hersenbloeding niet aan mij voorbij. Mijn leven is nu rustiger geworden en ben ik veel in huis of in de buurt. Vroeger ging ik veel weg op pad, naar de stad of naar vrienden. Mijn ziekte heeft mijn ideeën versterkt en wil ik doorgaan kosten wat het kost. Ik ga niet bij de pakken neerzitten en is mijn motto om door te gaan oftewel Madju Terus. Ik heb altijd geschreven en ben ik erg blij dat ik dit doe. Nu ben ik in een Moluks platform bezig met bung Nahumury en Marianan uit Assen en ben ik daarnaast één van de voortrekkers van het Moluks belang. De Molukse realiteit is dat je hier voorgoed moet blijven en er wat van moet maken. Onze ouders hebben ons hierheen gehaald om noodgedwongen wat van het leven te maken, aan de andere kant is als we hier niet waren gekomen, we misschien boer, visser of sterker nog bedelaar waren geworden. Onze kracht is dat we hier niet zomaar zijn. We zijn gekomen met een missie. Je bent een bevoorrechte minderheidsgroep in Nederland alleen moeten we hier goed gebruik van maken. We zijn geen achterhoedevechters maar voorhoedevechters. Maak gebruik dat je Moluks bent, dat de Nederlandse staat schuldgevoelens heeft is evident maar maak daarvan gebruik. Voor de nieuwe generaties zou ik willen zien dat ze alles afmaken waar ze aan begonnen zijn. Over 50 jaar ben je een bruine Nederlander met een rare achternaam; zorg en pas goed op je cultuur en identiteit aangezien je Molukker bent. Dit blijf je in hart en in nieren. Keer altijd terug naar je eigen essentie. Dat we miskent zijn is duidelijk maar word geen slachtoffer. Ik schrijf graag kritische columns in de Marinjo. Lekker tegen Molukse heilige huisjes aan schoppen, knuppels in het Molukse hoenderhok  smijten. Ze worden eg gewaardeerd. Intussen woon ik in een andere Molukse wijk, getrouwden 3 keer opa, maar ben nog steeds dezelfde gebleven. Overigens, Ik schrijf nog steeds boeken schrijf die te koop zijn bij elikser.nl

[regioonlineofficial]

Vroeger was alles beter. Althans, dat is een uitspraak die we regelmatig voorbij horen komen. Maar is dit ook echt het geval? Natuurlijk zijn er een hele hoop dingen van vroeger die ons zijn bijgebleven, maar of ze ook allemaal zo goed waren, dat is voor iedereen anders. Waar de meeste opa’s en oma’s vandaag de dag nog terug rekenen naar de gulden, is dat natuurlijk wel een beetje passé. Toch zijn er ongetwijfeld nog ontzettend veel dingen die je zijn bijgebleven van vroeger. Neem bijvoorbeeld Bassie en Adriaan of voor de oudere generatie ‘de fabeltjeskrant'. Omdat het er te veel zijn om op te noemen, hebben we ons beperkt tot een paar typische dingen van vroeger, die bij het grootste gedeelte van de mensen wel op hun netvlies zijn blijven staan. Huiswerk maken met pen en papier Je zit aan je bureau, omgeven door stapels boeken en schriften. Met een pen in je hand ga je aan de slag met je huiswerk. Pagina na pagina vul je met aantekeningen en berekeningen, terwijl je gedachten zich concentreren op het onderwerp. Er was iets magisch aan het vastleggen van al die kennis op papier, alsof je een stukje van de wereld in handen had. Tegenwoordig is dat natuurlijk allang niet meer het geval en doen we voor het grootste gedeelte alles digitaal. Toch is het wel belangrijk om regelmatig te schrijven, aangezien uit verschillende onderzoeken blijkt dat dit niet alleen goed is voor de hersenen, maar ook voor het beter onthouden van de lesstof. Zeker iets om over na te denken dus. Buitenspelen was vroeger de standaard Je kent het vast nog wel, de tijd waarin er ontzettend veel kinderen buiten waren en waar je nog daadwerkelijk bij iemand aan de deur moest om te vragen of diegene kon spelen. Tegenwoordig is dit letterlijk uit het straatbeeld verdwenen en zien we dat de jeugd van tegenwoordig meestal achter de pc of spelcomputer zit, ook wanneer het buiten heerlijk weer is. De tijd waarin we ouderwets stoeprandje deden of hutten bouwden lijkt, op enkele uitzonderingen na, wel voorgoed te zijn verdwenen. Het is dan ook de taak aan ouders om de kinderen van tegenwoordig zo veel mogelijk te stimuleren weer lekker naar buiten te gaan. Vriendenboekjes Ken je ze nog, die boekjes die je kon invullen door je vriendjes en vriendinnetjes zodat je echt alles over elkaar te weten kwam? Dit boekje nam je vaak mee naar school en gaf je iedere keer aan een ander. Op deze manier kwamen alle kinderen die je leuk vond in het boekje te staan en kon je ook direct zien wat andere kinderen voor interesses hadden. Jij was natuurlijk niet de enige met zo’n boekje, waardoor je ook zelf druk aan het schrijven was. Het leukste onderdeel was natuurlijk het stukje waarin je werd gevraagd wat je later wilde worden. De beroepen liepen vaak enorm uiteen en is het vooral leuk om nu te zien waar iedereen eigenlijk terecht is gekomen.

[laurapraat]

Een nachtmerrie deel 3

Na lang er niks mee te hebben gedaan staat hier dan toch het laatste deel van de brand.

Door de brand is mijn mooie Aixam weg. Mijn wagentje waarin ik samen met Bram heel erg veel ritjes heb gemaakt. Mijn toet toet zoals Bram hem altijd noemde. Mijn eigen wagentje. De dag voor de brand had ik van mijn vader een bakfiets gehad. Zodat ik lekker met de kinderen door de wijk kon als het nodig was. En zodra het weer nodig was Bram naar school kon brengen samen met Ferry. Ik zag het al helemaal zitten lekker door de wijk fietsen met de kindjes. Naar opa en oma in de zomer en met de hondjes in de bak erbij naar het bos. Helaas heeft het nooit zo ver mogen komen…. De gestolen terug gevonden scooter is nu ook weg.

11 januari 2023: De dag waarop de woningbouw eindelijk begon met het laten bergen van de voertuigen uit de parkeer garage. Natuurlijk was de vrouw die mijn man beschuldigt ook ter plaatsen. Vanuit de woningbouw hadden wij begrepen dat er een scooter nog in goede staat leek. Daarvoor stonden wij klaar. Want die mochten wij na een hoop gebel meteen mee nemen. De politie en recherche waren ook ter plaatsen voor onderzoek. De wijkagent kwam naar ons toe gelopen. Waarom wij op de trap richting de woningen waren gaan staan. Zo konden wij ook mee kijken en bleef er een grote afstand tussen de mensen die inmiddels zijn opgestookt en met een beschuldigend vingertje in onze richting wijzen. De wijkagent was dat ook al ter oren gekomen. Maar vond dat wij door juist daar te gaan staan natuurlijk wel een bepaald beeld af gaven… Ik werd lichtelijk geïrriteerd. Hoe vaak ik al via het algemene nummer om contact met deze man had gevraagd….. En nooit is er contact geweest. De meldingen van het afgelopen jaar…. En nooit was er vanuit de politie grondig onderzoek gedaan. Elke keer kregen wij te horen doe maar even online aangifte. Elke keer een half uur na dat de aangifte was gedaan werd deze weer afgesloten wegens gebrek aan bewijs….. En nu vond deze man dat wij na alles ons toch wel verdacht gedroegen. Toen ik hem wees over alle aangiftes van het afgelopen jaar moest hij nog in het systeem zoeken want dat was hem allemaal niet bekend….

Natuurlijk had deze agent verder ook niks… Want ik heb meteen aangegeven dat hij bij de buren van nummer 13 kon checken dat mijn man die avond bij mij en de kinderen was. Dat wij samen naar buiten zijn gelopen na het horen van een enorme knal en dat bij ons alles stond te trillen. Vervolgens vroeg hij waarom wij er dan toch waren als iedereen naar ons wees en wij ons daardoor niet heel veilig voelen. Het maakte mij alleen maar geïrriteerder. Ik reageerde geïrriteerd dat ik het volste recht had om bij de berging van mijn voertuigen te zijn. Dat mijn werk een interview met mij zou komen doen op locatie, dat ik voor mijn werk foto’s stond te maken en dat ik stond te wachten tot dat ik een van mijn scooters in ontvangst kon nemen. De wijkagent vond het verstandig dat nadat ik mijn scooter in ontvangst had genomen wij zouden vertrekken. Vrij snel daarna werd mijn scooter uit de parkeergarage gehaald. Mijn man en ik liepen samen met een van de beveiligers van het pand richting onze aanhanger. Mijn man ging vervolgens Bram ophalen en ik liep terug om mijn collega’s op te vangen. Ik regelde dat ze wat meer in de parkeer garage konden filmen. Toen de hoofdredacteur er was is er een tweede interview afgenomen. De wijkagent kwam nog vragen of dat het onderhand klaar was.

Andere media mocht er onbeperkt staan. BredaNu werd toch wel als lastig gezien…. Na het interview kwam mijn man terug met Bram. Dit was voor Bram de eerste keer dat hij kon zien wat de brand had aangericht. Vervolgens konden we nog even naar binnen in onze woning. Bram vond het eng. Maar wel fijn om te zien dat alles alleen vies was maar niet verbrand was. Het gaf hem wat meer rust. Hij mocht wat dingetjes pakken die hij graag mee wilde nemen.

12 januari 2023: Eindelijk kon ik zien wat er van mijn wagentje, onze toet toet over was. Het onderstel, stuur, stoelen, gesmolten delen van de kappen, het motorblok, remtrommels, kentekenplaat en de velgen. Wat doet dat pijn… Om te zien hoe iets waar je trots op was, wat je vrijheid gaf… Zo er bij te zien staan. Ik haat de persoon die dit heeft gedaan zo enorm erg… Ik ben weer afhankelijk van anderen als het gaat om vervoer. En dat irriteert mij enorm.

12 november 2023: Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Vuurwerk en dan vooral de harde knallen blijven voor mij een trigger. Mijn geweldige lieve vader is er niet meer. We hebben een andere woning toegewezen gekregen. Bram is van School gewisseld, Bram is inmiddels 7 en Ferry 16 maanden oud. Politie heeft het onderzoek gesloten wegens te weinig bewijs om een dader aan te kunnen wijzen. Hoe het nu met het afgebrande pand er voor staat ik weet het niet. Het is een grote ellende geweest. En ik hoop dat wij snel wat rust mogen gaan krijgen.

[saarschrijft]

Vuurbal

Vandaag kwam ik een man tegen in de supermarkt. Een wildvreemd figuur van in de, wat zal het zijn, begin 70. Onze wegen kruiste bij het meest willekeurige schap in de winkel met zowel afbak focaccia’s als slagroomsoezen in een plastic bakje met 30% korting sticker (weggooien is namelijk zonde). Mijn dag was vreemd en niet erg aangenaam dus ik bevond mij op deze kruising door de behoefte aan pittig eten en soja chocolademelk. Niet wetende dat ik ook een vriendelijke lach nodig had van iemand die ik nog nooit eerder had gezien.

De man met vriendelijke ogen zei, zich vastklampend aan zijn winkelwagentje, met een knipoog “Ladies first!”. Ik voelde me totaal niet vrouwelijk door mijn joggingsbroek met verfvlekken, hoodie en vette haar, een typische combi die ik draag als ik een dag minder lekker in mijn vel zit. Een dag dat ik keihard Fleetwood Mac aanzet en mee huil en schreeuw met Stevie Nicks die preekt over dat ze een man gaat beheksen met haar stem. Niet iets waar ik me per se in herken maar de emotie in haar stem voelt dan wel als een aanmeerpunt. In de zee van muziek kan de boot waarmee ik mijn tranen bezeil haar anker laten zakken, geluidsgolven voelen aan als een warme deken waar de golven van mijn emoties overweldigend kunnen zijn. Zo kan de sterke stroming mij niet overnemen, wel werd ik begeleid naar de doosjes met eieren in de supermarkt.

Ik was al vergeten dat ik net voorrang werd verleend door een wildvreemde man met vriendelijke ogen terwijl ik keek welke eieren de meeste Beter Leven sterren hadden. Tot ik dezelfde stem die mij voor liet gaan nog een keer contact hoorde zoeken. “Ja, die manieren zitten er gewoon ingebakken. Ik kom uit de jaren ’60.” De man verwees naar zijn traditionele maar lieve gebaar van zojuist en was duidelijk op zoek naar een leuk praatje, een stukje verbinding op de dinsdagavond. Ik besloot eropin te gaan aangezien ik me gezien voelde door de vriendelijke ogen van een man die mijn opa had kunnen zijn. “Mooie tijd, de jaren ’60” zei ik, wat de man bevestigde. Je kon zijn enthousiasme opmerken door mijn oprechte reactie, de vriendelijke ogen begonnen nog feller te fonkelen. Kleine sterretjes glommen me tegemoet en begonnen nog harder te stralen toen ik zei “Vooral goede muziek ook.”

Boem, een klik. De man begon te lachen en zijn blijdschap heelde een klein scheurtje die die dag in mij was ontstaan. Het leek nu alsof de Bluetooth connectie helemaal was gelukt, de wildvreemde begon gelijk over zijn passie voor muziek uit de jaren ’60. Nu wetende dat ik daar ook groot fan van ben. Hij vroeg wat ik van Jimi Hendrix vind en dat hoef je mij geen twee keer te vragen. Na mijn voorspelbare reactie zei de man “Ik heb hem gezien hé, in Amerika. Wat was dat te gek”. Een kort verhaal hierover volgde waarna ik mijn admiratie en jaloezie uitsprak. Ik vertelde hem over dat ik in mijn vrije tijd met mijn vrienden en vriendje een beetje doe alsof we in de jaren 60/70 leven en dat wij een grote voorliefde delen voor die tijd. Ik vergat te vertellen dat ik de dag ervoor ook een Jimi Hendrix kandelaar aan het kleien was. Maar dat gaf niet.

De wildvreemde en ik wensten elkaar een fijne avond terwijl ik verder opzoek ging naar koriander en limoen voor de noedelsoep die ik wilde gaan maken. Dit deed ik alleen anders dan voorheen, ik had namelijk nu een lachje op mijn gezicht en geen sippe uitstraling meer. Het is daarom zo ontzettend waardevol om verbindingen te leggen met mensen die niet voor je voor de hand liggen. De mensen die je misschien maar één keer in je leven tegenkomt. De man op leeftijd in de supermarkt die vroeger waarschijnlijk een enorme hippie was. De vrouw met knalrode haren en matchende lippenstift in de bus die je van top tot teen bekijkt en dan een goedkeurend lachje geeft over je outfit. De man met rasta haar voor je op de fiets die bij een rood stoplicht zijn hoofd als een uil helemaal naar achter draait en heel oprecht zegt “Wat zie jij er mooi uit zeg.” Een fijne en hoopgevende afwisseling op wat andere mannen in Rotterdam centrum tegen je kunnen zeggen als je je hebt opgetut.

Deze kleine uitwisselingen zijn lichtvonkjes die samen een hele grote vuurbal aan positiviteit in iemands leven kan slingeren. We leven in een samenleving waar polarisatie een steeds groter wordend probleem is. Een samenleving waar juist de drempel voor verbinding veel lager zou moeten liggen. En deze verbinding zou kunnen liggen in een enkele groet, kleine blijk van interesse of zelfs een gesprekje met elkaar. Met de wildvreemde, wie hij of zij of hen of wie dan ook is. Wie weet heb je veel meer met elkaar in gemeen dan je denkt, al is het alleen maar dat je beide, gewoonweg, mens bent.

[magheteenonsjeminderzijn]

D-day vandaag: de hechtingen gaan eruit!

Rond 9 uur gaat de wekker. Na de yoghurt die ik als ontbijt eet, ga ik eerst de spinazieschotel maken. Vandaag is ook mijn fles Purify leeg en ik ga geen nieuwe meer kopen bij New Fysic. Vanaf nu hou ik het alleen op de eiwit supplementen. Misschien dat ik nog een flesje meeneem naar Canada, maar de komende weken wil ik eens kijken hoe het zonder gaat de komende weken.

Eerst weer oogcontrole. Het lijkt dat nu ook mijn oogleden iets minder vocht vasthouden. Maar ik vind ze nog steeds wel dik.

Rond kwart voor 12 rijden we naar Faceland. Dezelfde receptioniste als de vorige 2 keren zit er weer. Wat blijft het een eng opgespoten (geen) gezicht 🥴 Er komt ook een of andere prikdokter met een strakke dame uit een behandel kamer die meteen heel popie Jopie gaat doen met de dames bij de receptie, en Marcel en ik schieten allebei in de lach 😅

Uiteindelijk blijkt het meisje in wit tenue achter de receptie de doktersassistente te zijn die mijn hechtingen gaat verwijderen. Ik loop achter haar aan een behandelkamer in en ik mag plaatsnemen op de ligstoel.

Aardig meisje en ze kletst gezellig. Ze maakt eerst de pleisters natcen daarna trekt ze ze voorzichtig van de hechtingen af. Voel ik dus niks van. Daarna de hechtingen eruit. Het is een kwestie van aan het draadje trekken, voelde ik ook amper dus ook dat valt allemaal heel erg mee 😅 Eerst mijn rechteroog en daarna mijn linkeroog. Rechts is goed genezen, links is nog wat open. Is niet erg zegt ze maar houdt wel in dat ik pas over 2 weken met littekencreme mag smeren (eerst nog SPF50 op ooglid) en ook pas over 2 weken mijn ogen mag opmaken, lenzen in, zwemmen, sauna etc. Dat is een beetje jammer. Ook moet ik nog oppassen met bukken, tillen en sporten. En zodra ik naar buitenga een zonnebril op. Alles moet nog even 2 weken wachten. Jammer, maar het is wat het is.

Als ik van de stoel afkom mag ik in spiegel kijken en ook al zie ik nog wat korstjes ik zie wel heel duidelijk oogleden. Ze maakt nog even een paar foto’s en dan kan ik gaan. Heel in de verte schrijnt het allemaal een beetje, maar eigenlijk niet noemenswaardig.

Ik app even met mijn leidinggevende en ik heb afgesproken dat ik maandag en dinsdag nog vakantie opneem en dan volgende week vrijdag weer eens voorzichtig vanuit huis ga beginnen. Maar even rustig aan allemaal, fijn dat het kan!

Tijdens mijn lunch met 3 crackers met Philadelphia app ik nog wat met Jolanda van het werk. Ook altijd betrokken! Daarna rij ik naar TICA want nu de hechtingen eruit zijn mag ik ook weer autorijden 🎉 Ik spreek Jolanda nog even, de caissière bij TICA, die ook af een toe een leuk whatsappje heeft gestuurd de afgelopen week.

Ik breng de spulletjes naar huis en daarna ga ik Ivy halen. Die heeft vanaf vandaag zomervakantie. Ik ga met haar naar AH, daar mag ze een snoepje voor zichzelf en Ryan uitzoeken en voor mijzelf koop ik nog een maaltijdsalade voor vanavond.

Daarna breng ik Ivy naar ons huis, ga ik haar douchen (er zit olie in haar haar , dat smeert ze er elke ochtend in omdat ze zulk dik haar heeft) en dan gaat ze de jacuzzi in. Ik ga daarna Ryan ophalen. Als altijd is hij super enthousiast als ik hem ophaal.

Bij thuiskomst zet ik Ryan op zijn tractor en dat vindt hij heel leuk.

Daarna wil hij naar opa zijn speelautomaat dus dat doet opa ook nog even tussen het werken door 😉

Als ik bij Ivy kom is ze een beetje sip. Ze is een oorbel verloren. Ik buk een beetje maar krijg last van wenkbrauwen dus opa gaat op z’n knieën, maar helaas niks gevonden.

Linda arriveert om 17 uur en zij gaat ook nog zoeken. Ivy vindt haar oorbel uiteindelijk in bad en Linda ziet haar slotje op de bodem liggen.

Ivy laat nog haar rapport zien, allemaal ruim voldoende en goed dus dat kan niet beter dus van oma krijgt ze een tientje voor haar mooie rapport.

Om 17.10 komen Mike en Natas er ook bij. We eten buiten want het is heerlijk weer. Een uurtje later vertrekken Mike en Natas. Niet naar huis maar naar België. Ze hebben vorige week nog 2 weken Zuid Frankrijk geboekt en vertrekken vanavond, de eerste stop bij Vielsalm in België. Linda gaat ook meteen huiswaarts dus om half 7 is de rust wedergekeerd.

Nu Mike en Natas op vakantie gaan is Natas er niet om mee te helpen op de midzomerbraderie in Lisse op 3 augustus, gelukkig hebben we Nynke bereid gevonden om mee te helpen. Super lief!

We kijken nog wat tv, ik ga nog even lekker douchen en dan op tijd naar bed. Althans dat was de bedoeling maar na het douchen heb ik nog wat nieuwe items in de webshop gezet en ging ik pas om 1 uur naar bed.

[leondesignnederland]

Het ontstaan van Vaderdag: een eervolle traditie

De Tradities van Vaderdag

Vaderdag heeft door de jaren heen een rijke traditie opgebouwd. Het is een dag waarop we onze vaders eren en bedanken voor hun liefde, toewijding en wijsheid. Een van de meest geliefde tradities is het geven van cadeaus die speciaal zijn uitgezocht voor de belangrijke mannen in ons leven. Maar naast cadeaus zijn er nog andere manieren om Vaderdag te vieren. Het samen genieten van een heerlijke maaltijd, het maken van herinneringen tijdens een dagje uit of gewoon "quality time" doorbrengen met je vader, bonuspapa of opa.  

Het Begin van een Eervolle Traditie

Lang geleden, toen de band tussen vaders en kinderen nog niet zo gevierd werd als tegenwoordig, ontstond er een beweging die de waardering voor vaders wilde vergroten. Het was een tijd waarin moeders en kinderen op de voorgrond stonden tijdens speciale dagen, terwijl vaders vaak op de achtergrond bleven. Maar dat veranderde allemaal toen Vaderdag zijn intrede deed.  

Een Toegewijde Dochter Brengt Vaderdag tot Leven

Het verhaal begint met een toegewijde dochter genaamd Anna. Anna had een diepe bewondering voor haar vader en wilde hem op een speciale manier eren. Ze was geïnspireerd door de Moederdagtraditie en besloot dat vaders ook een dag van erkenning en waardering verdienden.  

De Eerste Vaderdagviering

In 1909 organiseerde Anna een intieme viering ter ere van haar vader, William. Ze nodigde vrienden, familie en buren uit om haar vaderschap te vieren. Het was een eenvoudige, maar betekenisvolle gelegenheid waarop ze haar vader bedankte voor al zijn inspanningen en opofferingen.  

Een Nationale Erkenning

Anna's initiatief begon al snel bekendheid te krijgen en verspreidde zich als een lopend vuurtje door het hele land. Mensen zagen de waarde in van het eren van vaders en wilden de traditie voortzetten. In 1910 werd de allereerste officiële Vaderdag gevierd in de staat Washington. Dit legde de basis voor een nationale erkenning van vaderschap.  

De Groei van Vaderdag

Met de groeiende populariteit van Vaderdag begonnen steeds meer staten de viering over te nemen. Mensen begonnen cadeaus te kopen om hun vaders te verwennen en te bedanken voor hun onvoorwaardelijke liefde en steun. De commercie speelde in op deze trend en begon speciale aanbiedingen en cadeau-ideeën te promoten.  

Vaderdag Wordt Een Nationale Feestdag

In 1972 werd Vaderdag eindelijk erkend als een nationale feestdag in de Verenigde Staten. Dit betekende dat op de derde zondag van juni alle vaders in het hele land werden geëerd. Het succes van Vaderdag inspireerde ook andere landen om soortgelijke vieringen te organiseren.  

Passende Cadeaus voor Vaderdag

Nu Vaderdag een jaarlijks terugkerende traditie is, is het tijd om na te denken over passende cadeaus om je vader mee te verrassen. Bij LeonDesign.nl vind je een breed scala aan geschenken die perfect zijn voor deze speciale gelegenheid. Laten we eens kijken naar enkele geweldige cadeau-ideeën.  

Verwen Jouw Vader met een Uniek Cadeau

Bij LeonDesign.nl hebben we het perfecte cadeau voor elke vader, bonuspapa of opa. Onze prachtige lederen sleuteletuis en portemonnees zijn niet alleen functioneel, maar ook stijlvol en handgemaakt van de mooiste huiden. Met zorg en vakmanschap ontworpen om lang mee te gaan, zijn ze het ideale geschenk voor de speciale man in je leven.  

Stoere Motoren en Gave Tractoren - Een Cadeau dat Bij Hem Past

Bij LeonDesign.nl begrijpen we dat elke vader uniek is. Daarom hebben we een ruime keuze aan lederen portemonnees met opdruk van motoren en tractoren. Als jouw vader een liefhebber is van stoere motoren, zal hij zeker dol zijn op onze portemonnees met gedetailleerde motoropdrukken. Ze zijn niet alleen functioneel, maar ook een blikvanger. Is jouw vader meer een fan van tractoren? Geen probleem! Onze portemonnees met tractoropdrukken zijn perfect voor hem. Met levendige kleuren en nauwkeurige details laten ze zijn liefde voor deze iconische voertuigen zien. Wat je ook kiest, je kunt er zeker van zijn dat elk item met de hand is gemaakt en met liefde is vervaardigd.  

Tijd Samen Doorbrengen

Soms is het beste cadeau dat je kunt geven simpelweg "quality time" met je vader doorbrengen. Plan een dagje uit, ga samen wandelen, maak een culinaire maaltijd of speel zijn favoriete spel. Het gaat erom dat je je vader laat zien dat je om hem geeft en tijd met hem wilt doorbrengen.   Conclusie Dit jaar kun je Vaderdag 2023 extra speciaal maken door de tradities voort te zetten en je vader, bonuspapa of opa te verwennen met een uniek cadeau van LeonDesign.nl. Onze prachtige lederen sleuteletuis en portemonnees zijn met de hand gemaakt van de mooiste huiden en bieden stijl en functionaliteit. Of hij nu een liefhebber is van motoren of tractoren, we hebben een cadeau dat bij zijn interesses past. Maak van deze Vaderdag een onvergetelijke ervaring door de tradities te omarmen en je vader te laten zien hoeveel hij voor je betekent. Bezoek vandaag nog onze webshop op www.LeonDesign.nl en ontdek het perfecte cadeau voor de belangrijkste man in jouw leven. Met onze hoogwaardige producten en aandacht voor detail weet je zeker dat je hem iets speciaals geeft waar hij jarenlang van kan genieten. Vaderdag is een traditie die blijft groeien en evolueren. Het is een dag waarop we onze vaders eren en erkennen voor hun liefde, steun en toewijding. Dus, dit jaar, laat je vader zien hoeveel hij voor je betekent en vier Vaderdag op een speciale manier. Neem een kijkje op www.LeonDesign.nl voor inspirerende cadeau-ideeën en maak van deze Vaderdag een dag die hij nooit zal vergeten. Read the full article

[veselinasboekenkast]

Een Zomer zonder slaap van Bram Dehouck

hallo daar, lang geleden. Ik had de laatste tijd niet zoveel tijd om te lezen. Maar hier ben ik weer met een nederlandse opdracht. Ik heb het boek een zomer zonder slaap van Bram Dehouck gelezen. Hij was beter dan ik dacht. hieronder ga je een samenvatting en mijn leeservaring kunnen vinden. Er zijn wel spoilers in mijn ervaring. Dus als je het boek wilt lezen, lees niet mijn ervaring.

Samenvatting:

Het boek vindt zich plaats in Nederland in een afgezonderd dorp (Blaashoek) naast de zee. In de zomer zijn er veel toeristen omdat er daar typische Nederlandse windmolens te vinden zijn die een attractie zijn voor de toeristen. Tegelijkertijd is het ook een dorp waarin mensen met allerlei verschillende verhalen leven. Het boek is verdeeld in hoofdstukken die elk de naam van een dag krijgen (zoals maandag, dinsdag enz.…behalve zondag), het verhaal wordt ook door meerdere perspectieven verteld. Je hebt wel een hoofdpersonage die Herman heet. Hij is de eigenaar van een slagerij en in de zomer is er veel volk rond zijn slagerij. Niet alleen de toeristen, maar ook de inwoners van het dorp komen vaak bij Herman langs. Hij staat bekend om zijn zomer paté. In het begin van het boek gebeuren er geen bijzondere dingen. Je komt eerst de verschillende personages te weten en waarom ze in Blaashoek leven. Het bijzondere van dit is dat elke personage zijn stukje in het boek krijgt om zijn/haar verhaal te vertellen en doorheen het boek kom je ook het vervolg te weten. De oorzaken van de gebeurtenissen in het boek. Het worden al in het begin vermeld begint allemaal bij de slaaploosheid van Herman door de Windmolens, die maken doorheen de nacht een bepaald geluid waardoor Herman niet rustig kan slapen. De eerste week is hij zeer moe, maar kan nog juist met die paar uur slaap en energie dranken de dagen overleven. En dan beginnen de vreemde gebeurtenissen ineens op te dagen, we zitten nu in het midden van het boek. De bekende zomer paté van Harmen is niet goed en iedereen in het dorp heeft diarree en heeft last van hun buik. Daarnaast heeft de zoon van Herman iemand omvergereden met zijn fiets en moet hij voor de jeugdrechter komen. Je kan dus duidelijk zien dat Herman het druk heeft, hij weet niet echt hoe hij moet omgaan met die stress. Er wordt dan een controle op zijn slagerij gepland. De controleur komt de volgende dag aan, hij begint aan zijn controle totdat Herman hem plots dood met een mes. Hij deed dit uit wraak, omdat dit voor het eerst gebeurd is en hij wil zijn zaak niet verliezen door een klein foutje die hij heeft gemaakt omdat hij niet goed kan slapen door die molens. Hierna escaleren alle gebeurtenissen. Dit was alleen de verhaallijn van Herman. Daarnaast heb je Saskia, Bienvennu, Jan en Catherine en boer Maes. Saskia had een abusieve relatie met haar opa (boer Meas) en zat in geldproblemen, ze is naar Blaashoek gekomen om weer een eigen leven op te starten. De man die de zoon van Herman heeft omvergereden was de opa van Saskia. Catherine had met Bienvennu geslapen en Jan is dat achter gekomen en heeft haar uit het huis gezet. Bienvennu is een jonge zwarte gevluchte man, en dus is Jan zeer boos maar ook jaloers. Hij vroeg zich af waarom Catherine met hem zou slapen. Dit toont aan dat het hele dorp samenleeft, als er met iemand iets gebeurd gaat het niet snel duren vooraleer er iets met de andere zal gebeuren. Aan het einde van het boek wordt het daarom ook een chaos. Er worden moorden gepleegd en mensen nemen wraak op andere mensen. Het boek heeft uiteindelijk wel een goed einde. Herman besluit om samen met zijn vrouw eindelijk op vakantie te gaan naar de Caraïbische eilanden.

De titel Een zomer zonder slaap is afgeleid van de slaaploosheid van Herman, maar ook hoe de hele drop wakker blijft en het hele drama mee volgt.

Leeservaring:

Ik had in het begin een ander boek gekozen om te lezen, maar toen had ik toch verwisseld met dit boek. Ik had dit boek tweedehands gekocht als doel om dit ooit voor Nederlands te lezen. Aan de ene kant had ik geen grote verwachtingen omdat het niet echt een bekende schrijver is, maar aan de andere kant heeft het boek wel de gouden stroop gewonnen in 2012 (een jaar na de uitgave). Dus was ik sceptisch begonnen. Het boek was in zijn geheel niet al te moeilijk om te lezen en er werden niet zeer moeilijke zinsconstructies gebruikt. In het begin van het boek kwam je alle personages te weten en je wist ongeveer wat hun problemen in het leven waren. En toen begon het leven in een dorp echt. Er was altijd een beetje drama rondom de personages, maar dat was gewoon hoe mensen in afgelegen dorpen leefden. Ik vond Saskia het leukste van ze allemaal. Omdat zij ten minste probeerde om vrolijk tegenover de wereld te staan. Ze had misschien een tragische verleden en geldproblemen, maar ze probeerde toch om uit die problemen te geraken door een job te zoeken en door hulp te gaan zoeken. Ik vond het leuk dat je de meningen van de verschillende personages te weten kon komen en ze daarna vergelijken met de andere personages. Toen kwam ik het midden van het boek aan, ondertussen waren er al een paar rare dingen gebeurt. Bijvoorbeeld: het kind van Herman die een man omverrijdt, de postbode van het dorp die langs het kanaal poept en dat een jong meisje hem ziet poepen of de mislukte diarree van Herman. Al deze dingen waren zo onverwacht, maar dat vond ik best leuk. Meestal heb je al in het midden van het boek de zaken door, maar hier had ik dat totaal niet. En dan komt het einde van het boek zeer snel aan, omdat er zo een rare dingen zonder enige verklaring gebeuren, kijk je niet meer naar de pagina’s. Je bent een beetje verloren in het boek. En dan komt het einde, voor mij was die zeer onverwacht. Toen Herman de controleer vermoorde was ik een beetje geschrokken, maar ik voelde me slecht voor hem. Hij was niet zichzelf toen hij dit deed, dit was een gevolg van zijn slaaploosheid. Dan begint Jan uit wraak met een pistool te schieten richting de windmolens. Maar die weerkaats richting Saskia en zij sterft helaas. Hij probeert dan opnieuw om op Bienvennu en Catherine te schieten, maar hij heeft niet veel kans omdat boer Meas ook met een pistool aankomt. Hij wil meest waarschijnlijk wraak nemen op zijn kleindochter (Saskia). En dan schiet boer Meas sperongeluk op Bienvennu, hij sterft ook. Daarna gaat hij richting het appartement van Saskia, maar hij realiseert niet dat Saskia in al dood is en dat Catherine in het appartement schuilt. Plots schiet een politieagent boer Meas dood. Eindelijk komt er een einde aan de chaos. In al deze drama besluit Herman samen met zijn vrouw om definitief in te pakken en naar een warm plekje te verhuizen.

Ik vond het boek leuker dan ik dacht. Het was makkelijk om te lezen en de inhoud was zeer origineel. Ik zag het einde totaal niet aankomen en vond het speciaal dat alles op het einde gebeurde, er was geen duidelijke opbouw. Je had alleen de verschillende verhalen apart die op het einde samen kwamen als één.

[peterpijls1965]

Het Hard Rock Café in Jakarta gaat dicht

Het Hard Rock Café in Jakarta was in 1998 een stuk fancier dan de 180 vestigingen in 75 andere landen, meende ik op te merken toen ik er per ongeluk naar binnen liep.

Geen hamburgers met frites en een winkel met merchandise in Jakarta, maar vanaf het balkon uitzicht op een loeigrote dansvloer met plaatselijke fotomodellen die dat waarschijnlijk niet waren, althans niet professioneel.

Dat is binnenkort afgelopen, het Hard Rock Café in de Indonesische hoofdstad gaat dicht. De uitbaters kunnen na 10 jaar de nieuwe contractvoorwaarden niet opbrengen. Liefhebbers moeten nu uitwijken naar de enige andere vestiging van het Hard Rock Café in de archipel, namelijk die in Denpasar, Bali.

Ik stond eerlijk gezegd wat verdwaasd naar al die dansende meiden in Jakarta te staren. Een sympathieke Indonesiër, ik meen een staflid, had me even daarvoor gewaarschuwd voor de schoonheid van de vrouwen in Bandung. Dat was na Jakarta mijn volgende reisdoel.

Even later kwam er een jongedame naast me staan, die zich voorstelde als Paulina. Ze was, zei ze, van gemengd bloed en katholiek. Behalve van Chinese en Indonesische komaf, had ze ook Nederlandse roots. Paulina had een Hollandse opa. Haar achternaam wees daar inderdaad op. En of ik weer thuis naar het Hard Rock Café in Amsterdam wilde gaan, om een T-shirt van die vestiging te kopen en het op te sturen. Dat zou ik later doen.

De volgende avond gingen we uit eten. Zij en haar moeder, zei ze, hadden het niet makkelijk in de Chinese wijk waar ze woonden. Die was na de val van president Soeharto enkele maanden daarvoor het doelwit van rampokkende Indonesiërs en militairen. Ze sloopten de boel en maakten slachtoffers. Veel Chinese vrouwen werden verkracht.

Extremistische Indonesiërs waren jaloers op de zakelijk vaak succesvolle Chinezen in Jakarta, vandaar die aanvallen.

Het werd me al snel duidelijk dat Paulina droomde van een bestaan in Europa. Niet alleen was ze opeens een stuk formeler dan de avond ervoor in het Hard Rock Café, ze had het ook over een Zwitser die ze eerder had leren kennen in Jakarta. Ook hem had ze gevraagd een T-shirt op te sturen, in zijn geval van de Hard Rock-vestiging in Davos.

Toch was Paulina geen postorderbruid. Ze was eerlijk en maakte een integere en intelligente indruk. Op haar subtiele avances ging ik niet in. Gezien de politieke onrust in Indonesië na de val van Soeharto, en de wrede aanvallen op Chinezen, kon ik me voorstellen dat ze er vandoor wilde.

Toen ik naar Indonesië ging, gold voor het hele land een negatief reisadvies van het ministerie van Buitenlandse Zaken, zo gespannen werd de situatie ingeschat.

Paulina en ik correspondeerden later nog een poos, ook nadat ze haar T-shirt gekregen had van het Hard Rock Café in Amsterdam. Mijn laatste brief, of één van mijn laatste, ontstemde haar nogal. Ik had die brief geschreven met een rode balpen. ´Dat is in Indonesië een teken van vijandigheid´, schreef ze terug.

[hildeshongarije]

Een lach en een traan ...

dinsdag 28 februari 2023

Het zijn vreemde weken hier bij ons.  De zorg om papa natuurlijk.  Dat wordt er niet beter op en we proberen te leven van moment tot moment.  We genieten van de wekelijkse skype.  Soms met een leuk babbeltje, soms doet alleen al het ‘elkaar zien’ deugd.

Vorige week was dan weer heerlijk.  Dochter Els en Fenno kwamen een weekje logeren.  Papa Nils kon jammer genoeg niet mee, hij had geen verlof.  We hebben er van genoten!  Wonder boven wonder was het de hele week prachtig lenteweer.  Dat maakte dat Fenno buiten kon ravotten.  Het brandhout was wel al gezaagd en gekliefd, maar nog niet binnen gebracht in de schuur.  Ideaal om de bergbeklimmerskunsten op te oefenen.  

Het mooie weer bracht natuurlijk ook wat tuinwerk mee.  Leuk om opa te kunnen helpen met takjes verzamelen en deze dan te hakselen!

Mama en oma konden intussen genieten van het zonnetje op de gaanderij!

Fenno had een verlanglijstje voor de menu doorgegeven ... En naast zelfgemaakte pizza stonden ook gezonde groentjes zoals broccoli, worteltjes en spinazie op zijn lijstje!  Dat smaakt allemaal nog veel beter als je samen met opa mag koken!

Oma keek toe van aan de zijlijn.  Dat moest wel, want ik sukkel al en tijdje met een flinke hernia.  Sterke pijnstillers en spierverslappers brengen vooralsnog weinig soelaas.

Fenno verklaarde dat hij die lentezon zou meenemen in zijn valies.  Ik zou het geloven ook?  Want de dag dat ze vertrokken, regende het.  En zondag en gisteren lag er zelfs een vijftal cm sneeuw!

Dat Els en Fenno onze gedachten wat kon verzetten, kwam als geroepen.  Want we moesten zondag 19 februari onze Zohra laten inslapen.  Die sukkelde al enkele weken met haar rechter achterepoot.  Dr. Gippert zag op de foto deels afgescheurde ligamenten in de knie.  Een pijnstiller hielp enkele dagen, daarna volgde een infiltratie in die knie.  Als dat na een maand nog niet voor verbetering zorgde, zou een operatie volgen.  Maar na 10 dagen ging het opeens snel bergaf.  Plots kon ze niet meer recht geraken, kreeg ze ook stijve voorpoten, wankelde ze bij het stappen.  Toen ging ze ook scheef stappen, zoals een krab.  En daarna kon ze helemaal niet meer stappen en amper staan.  Luc moest haar naar buiten dragen voor een plasje en terug naar binnen.  En toen werd ook duidelijk dat ze pijn had.  Zohra was nooit kleinzerig, maar nu jankte ze als je haar moest helpen.  Ons motto is altijd geweest dat je een hond niet onnodig mag laten lijden.  Dus die zondagvoormiddag de DA laten komen.  Niets meer aan te doen.  En zo werd ons roedeltje op enkele maanden tijd geminimaliseerd.  In november onze Duña en nu Zohra.