#zij en opa waren een dag voor mij jarig

[madeliefkrans]

ik maakte matchakoekjes en toen de mixer in de bak alles met elkaar mengde en ik golven in het beslag maakte en de geur rook die de mixer maakte moest ik

denken aan mijn oma

en de chocoladetaarten die ze maakte voor onze verjaardagen tijdens zomers in frankrijk

[gertherman]

Vandaag verandert ons ouderlijk huis definitief van eigenaar. Vandaag geven we dus onze sleutels af aan voor ons zo goed als onbekende mensen, die dat vanaf dan hun thuis mogen noemen. Of wellicht doen ze dat pas nadat er een aantal verbouwingen zijn gebeurd, zo gaat dat als een huis van eigenaar verandert.

De afgelopen weken zijn mijn broer en ik dan ook bezig geweest om ‘het huis leeg te halen’ zoals dat heet. En dat houdt wel wat in. We hebben dat systematisch aangepakt. Zo zijn we begonnen op zolder, om dan via de kamers boven naar beneden te komen.

Mijn ouders waren gelukkig geen typische verzamelaars. Integendeel. Dus het viel al bij al nog mee. We zijn een 7-tal keer met een volle auto of gehuurde bestelwagen naar het containerpark gereden. We kunnen ondertussen de plaats van de containers met grof vuil of bewerkt hout blindelings vinden. Ook het kringloopcentrum zag ons graag komen met een vintage bureau en antieke zware eiken stoelen. De notelaarhouten buffetkast en tv-meubel kregen we aan geen vrienden of kennissen kwijt, dus die staan ondertussen ook te pronken in die winkel, tussen andere ontheemde woonkamers.

Ik vind zo’n kringloopwinkel altijd een beetje droevig. Hoe de gezellige eiken salonnetjes en barokke eetkamers naast elkaar uitgestald worden als in een appartementencomplex zonder binnenmuren. Je ziet zo de oma’s en opa’s nog tussen de dunner wordende kussens zakken, ‘het kaske’ van de veel te zware breedbeeldtv uit de jaren ’90 tussen hen in. Het ene ontheemde gezin naast het andere, met hun oude serviezen in de dressoirs en de zware glazen asbakken op het salontafeltje. Tussen die kakofonie aan stijlen en geschiedenissen staat nu ook onze eetkamer te wachten op gelukkige kopers. Denk ik, want ik ben nog niet gaan kijken. Dat zal ik overigens ook niet doen. Dat is toch iets te confronterend.

Want er komen wat emoties bij kijken, bij zo’n opruim. Om een voorbeeld te geven: al onze Matchboxautootjes zaten in een grote kartonnen waston op zolder. De meeste waren licht beschadigd. Denk dan aan wieltjes die mankeren, of de verf die van sommige wrakken volledig verdwenen was.. Ja er zijn, zittend op onze knieën, aardig wat kilometers file gemaakt op de banen van de laagpolige oosterse tapijten die vroeger in de woonkamer lagen.

Vermits beide Hermanzonen enkel dochters ter wereld hebben gebracht is deze ton voor het grootste deel van de tijd onaangeroerd op zolder blijven staan de laatste pakweg 40 jaar. Maar nu was het dus de tijd voor de laatste rit, recht naar de container voor ‘oude metalen’. We kregen het toch niet over ons hart om de trap naast die container op te lopen en die waston met een fikse draai om te keren om dan die tientallen autootjes te horen vallen tussen afgedankte parasollen, fietswielen en gietijzeren tuinmeubilair. We stonden daar zo wat beduusd met die ton boven aan de trap, en we haalden er een brandweerwagen zonder ladder uit. Oh ja, die herinnerden we ons nog. Hij was van mijn broer geweest. Net als die legertank waarvan de rupsbanden al jarenlang verdwenen waren. En die ziekenwagen, bouwjaar 1968 staat op de onderkant. Die moet dus van mij geweest zijn. Je herkent de ronde koplampen van de typische sixtiesstijl. Het kwam er dus op neer dat we elk autootje apart hebben vastgehad en plechtig langs de wand van de container naar beneden hebben laten rijden. We hebben elk 3 autootjes bijgehouden. De mooiste onbeschadigde, of diegene waar een te grote herinnering aan vasthangt. En die Dashton van begin jaren ’80 heb ik ook bijgehouden (tot ik dan een paar dagen later thuis toch maar beslist heb om die bij het oud papier te zetten.. wat doé je er in godsnaam mee).

Naast de tijdschrijften uit de jaren ’80 (JNM-tijdschriften, het blaadje van Jeugdhuis De Vlegel, Vogels, Grasduinen en veel Humo’s) kwamen ook de archiefdozen uit het middelbaar en de schoolrapporten boven. Rechtstreeks het oud papier in (behalve de rapporten uit de lagere school, die zijn zalig vintage). Je vraagt je af waarom dat daar 35 jaar op die zolder heeft gestaan.. Maar wel leuk: oude kranten. 9/11, de val van de muur, het bezoek van de Poolse paus in Antwerpen. En ouder nog: het sluiten van de kleine ring van Antwerpen, de eerste maanlanding, … Mijn vader had de voorpagina van de krant ten tijde van de eerste maanlanding laten inkaderen. Die kader hing naast de trap, de rest van de krant ontdekte ik op zolder in een doos. Die kader met de voorpagina hangt nu naast de trap in ons huis. Binnen een maand is die krant exact 50 jaar oud. Ik beloof plechtig dat ik die dag onder die kader aan de trap een toost zal uitbrengen op mijn vader en op zijn aandacht en zorg voor dingen uit het verleden. Hij heeft me altijd gezegd dat hij me toen ’s nachts uit bed heeft gehaald om mee naar de maanlanding te kijken op tv, omdat hij vond dat ik zo’n historisch moment moest meemaken. Ik weet niet hoe enthousiast ik toen als 2-jarige was, maar ik ben hem er nog altijd dankbaar voor. Ik was erbij!

Een verdieping lager troffen we dozen vol zwartwit familiefoto’s aan. Dan is het moeilijk om niet aan de verleiding te weerstaan om te gaan zitten en al die foto’s een voor een door je hand te laten gaan. Met dikwijls de vraag van, wie was dat, waar was dat, wanneer… de eerste – verschenen -  vakantiefoto’s in kleur uit de jaren ‘60, fier opgestelde voetbalploegen met een jonge vader met een lelijk gebit, plechtige trouwfoto’s van mijn grootouders, of portretten van onbekende mensen die we alleen kenden van horen zeggen. Voor je het weet ben je 3 uur verder en staat die kast nog vol. Vooral onder impuls van mijn broer die daar iets rationeler in is dan ik werd dat nostalgisch terugblikken toch maar uitgesteld. Dus die dozen wachten thuis in een andere kast op het moment dat ik ze inscan en in mijn genealogisch programma bij de juiste personen voeg. Dat is alvast mijn voornemen. U zal later van mijn dochters horen of dat gelukt is, als zij dezelfde dozen zullen opruimen, ooit.

Nadat hier en daar een meubelstuk toch nog een nieuwe bestemming had gekregen geraakte het huis meer en meer leeg. En daarmee verdween langzaamaan, haast ongemerkt ook de geur van moeder uit het huis. Nadat ze overleden was hebben we het huis enkele maanden onaangeroerd gelaten. Tot we het uiteindelijk te koop hadden gezet. Dat is een proces dat moet rijpen, je doet dat niet van het ene op het andere moment. Al die tijd kwam de geur van moeder je tegen vanaf het moment dat je de voordeur opendeed. Net of ze nog thuis was en met de hond aan haar voeten op ons zat te wachten op de bank.

Na de verkoop moesten we er toch aan beginnen. En dus, beetje bij beetje was er minder moeder thuis. Tot ze haar thuis niet meer vond en stilletjes is verdwenen. Moeder is nu thuis bij haar twee zonen die de meest waardevolle spullen koesteren. Haar geur voorlopig nog in een handdoek, of in lege parfumflesjes. Tot ze ook daaruit zal vertrekken, en ons enkel nog kan aankijken vanop oude foto’s of video8-opnames.

Gisterenavond ben ik met Marjan nog een laatste keer naar ‘ons moeder thuis’ geweest. We hebben afscheid genomen van de lege kamers. Van het uitzicht uit de slaapkamer, van de verwilderende tuin, van het huis dat ons huis niet meer is.

Het ga je goed, huis. Het ga je goed, mam.

[sanneopsicilia]

Ciao ragazzi e ragazze!

En toen moest ik opeens mijn normale leven hier in Italië weer oppakken.. Toen ik maandagochtend wakker werd was het erg stil en wanneer ik savonds thuis kwam in huis, rook ik Ardi zijn parfum nog altijd in huis. Nu moest ik me weer gaan beseffen dat hij er niet meer is. Hij is gewoon al op bezoek geweest. Zo vreemd, je leeft zo naar die week met zijn tweeën toe maar dan opeens vliegt die week voorbij en is die alweer in Nederland en zul je elkaar weer voor langere tijd niet zien. Ik had deze dag ook moeite met het feit dat ik in Italië zit voor langere tijd en verlangde voor het eerst even naar thuis.

Maar na een aantal dagen heb ik me gewoon weer bedacht, voordat Ardi langs kwam, dat ik het ook kon en plezier had. Dat ik genoot van elke dag hier en dat ik weet dat ik dit nu ook weer ga doen en ook kan. En dat is me ook weer gelukt! Ik ben terug in mijn oude ritme, zie weer in wat voor een mooie kans dit is en hoe gelukkig ik me hier eigenlijk voel!

Daarom ben ik met Benthe uiteten geweest op maandagavond. We kwamen van stage af en zeiden tegen elkaar, we gaan uiteten! We vonden dat we dit wel een keer verdiend hadden. Dus we zijn weer gaan eten bij Galloway! Echt een aanrader!

De rest van de week zijn er weinig bijzondere dingen gebeurd en hadden we alweer weekend. Vrijdag hadden we vrij en was het 18 graden, dus we zijn in de zon gaan liggen. Vroeg uit bed gegaan, goed ontbeten en wat fruit gemaakt en we zijn de rest van de dag niet meer van het balkon afgekomen. We hebben echt het geluk dat de zon goed staat. Want wij kunnen de zon zien opkomen en weer zien onder gaan! Onze bikini lijntjes beginnen nu langzaam te komen!

Vrijdag was ook mijn vader jarig. Hij is 51 jaar oud geworden. Ik heb hem daarom dan ook een kaartje gestuurd omdat ik hem wilde laten weten dat ik wel op deze dag aan hem denk. Hij bedankte me dan ook voor de prachtige kaart! Later kreeg ik een berichtje van thuis of ik al gegeten had met Benthe en dit hadden we nog niet, dus we kregen wat geld om voor mijn vader zijn verjaardag gezellig uiteten te gaan! Ik heb voor dat we uiteten gingen nog even gefactimed met thuis en de hele familie zat in de woonkamer! Ik heb echt genoten van de reacties van mijn familie, allemaal enthousiast, nieuwsgierig en aan het zwaaien naar mij! Ik heb mijn opa en oma’s weer even kunnen zien, ooms en tantes, mijn nichtje en neefje en natuurlijk mijn ouders en broer! Ben ik er toch nog een klein beetje bijgeweest!

Benthe en ik zijn uiteten geweest bij een klein Italiaans restaurant dichtbij Teatro Massimo. Als je op de foto kijkt kun je Teatro Massimo ook zien! Een super plek om uiteten te gaan! Na het eten liepen we door de stad en er waren weer straatmuzikanten! Ze deden allerlei verschillende bekende nummers spelen en de zanger kwam nog naar ons toe om te vragen waar we vandaan kwamen en of we mee wilden zingen. Dit hebben we dan ook even gedaan!

Zaterdag zijn we naar stage geweest en toen we naar huis gingen kregen we een hele grote zak vol met gepelde mandarijnen! Stage had zakken vol gekregen en daarom mochten wij er één mee naar huis toe nemen. Het verschil qua smaak is groot, er zit zoveel meer smaak aan een mandarijn hier maar ook veel meer pitten in één klein stukje mandarijn. Soms wel 3 of 4.. Toen we erover straat mee liepen naar huis toe, ging elke Italiaan over onze zak met mandarijnen praten. Want het woord ‘mandarino’ kunnen we zeker wel verstaan..

Blijkbaar was het erg bijzonder om te zien. In de avond zijn Benthe en ik samen met onze andere klasgenootjes Tessa en Roby naar één van de populairste uitgaansplekken in Palermo geweest. We liepen in het donker, door smalle steegjes en hoe verder je door de steegjes liep, hoe meer mensen je zag en hoe meer muziek je hoorde. En uiteindelijk kom je uit op een groot plein. We waren hier kwart over 12 en toen stonden er allemaal tafels en stoelen op het plein waar de mensen drankjes aan drinken. Maar om half1 komen de mensen van de pubs naar buiten toe en halen alle tafels en stoelen weg. Het plein word omgetoverd tot dansvloer en uitgaansplek. Vanaf 4 hoeken hoor je muziek en er staan dan ook grote boxen. Je staat tussen allemaal huizen die er vervallen uitzien en waar graffiti op de muren zit. Ik heb nog nooit zo’n plek gezien! Het lijkt net of je in een film zit.

Er wonen ook gewoon mensen rond dit plein en een oude vrouw stond vanaf het balkon mee te dansen. Ik schat dat zij zeker al rond de 60 jaar oud is maar de heupjes deden het nog goed! Dit kun je ook een klein stukje zien op een GIF dat ik toegevoegd heb bij de foto’s.

Ookal is het een plek waar verschillende afkomsten bij elkaar komen, wat echt mooi is om te zien, want dit zag je minder bij de andere clubs, maar wij als Nederlanders zijn hier wel opvallend. Ik hoop ook als wij er vaker komen dat mensen ons gaan herkennen en ze ons niet meer zoveel zullen aanspreken. Je komt er desnoods om uit te gaan en het gezellig te hebben met de meiden en niet om continu te beantwoorden waar je vandaan komt etc. Sommige mensen hebben dan ook geen grenzen ook wanneer je je eigen grens aan de persoon aangeeft! Maar ondanks dat, was het echt een geslaagde avond en zullen we er zeker vaker heen gaan! Aan de muziek mag wel nog iets gedaan worden trouwens, want we merken heel erg dat ze hier meer muziek luisteren van een paar jaar geleden dan van tegenwoordig..

Zondag hebben Benthe en ik uitgeslapen en hebben daarna weer aan onze examen boekjes gewerkt, dit moet natuurlijk ook gedaan worden. Het is nooit echt top om aan school te werken maar door dat je in een ander land zit, waar dus op anderen manieren gewerkt word, is dit wel veel interessanter om over te schrijven. Ik denk ook echt dat wanneer Benthe en ik klaar zijn met de examen boekjes dat we oprecht trots zijn!

Nu zijn jullie weer helemaal bijgepraat tot aan een week geleden! Dus mijn volgende blog zou dan ook over deze week gaan! Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen en dan zeg ik jullie, fino alla prossima volta!

Heel veel liefs

[atevegter]

Toen wij in de zomer van 1961 vanuit Apeldoorn naar Rotterdam verhuisden, was ik acht jaar oud. In augustus kwam ik in de derde klas bij juffrouw Dijkstra. Zij was een jonge juf, net van de kweekschool en heel erg lief, herinner ik mij. We mochten een keer met de hele klas bij haar thuis op bezoek. Ze woonde op een kamer die opeens vol zat met kinderen. Ik denk Ranja. Ze was zo lief dat ik voor Gedrag een acht kreeg, een cijfer dat ik verder alleen kende van de Bijbelse Geschiedenis. Toen ik laatst mijn rapport inkeek, zag ik tot mijn schrik dat ze Hoekstra heette, wat toch geen moeilijke naam is, want mijn oom Wobbe heette ook Hoekstra. Ik begrijp dan ook niet dat ze zich Dijkstra noemde.

Ze ging helaas na de kerst alweer van school en toen kwam juffrouw Frif, waar ik niets meer van weet, maar die ik wel moest helpen bij het cijfers geven. Die waren zo laag dat ik op mijn rapport de halfjes heb toegevoegd. Ik deed dat nadat mijn vader zijn handtekening had gezet, die ik in een moeite door overtrok. Je hoeft geen Sherlock Holmes te zijn om het te kunnen zien.

Van de vierde klas weet ik nog dat ik op dezelfde dag jarig was als Wenda Kok, die op de Van Bijnkershoekweg woonde en bij mij in de klas zat. We zongen dan twee keer achter elkaar Lang zal ze leven, waarbij zij eerst en ik daarna op een stoeltje voor de klas moest staan. Waarom geen twee stoeltjes tegelijk? Daarna gingen we samen de klassen rond. Het was ook de klas waarin ik zat toen ik op de toiletten water stond te drinken, ik drink nog altijd water het liefst direct uit de kraan, en ik van een vriendje een gemoedelijke schouderduw kreeg waarbij mijn twee voortanden beide een hoekje verloren.

Ik de vijfde klas zat ik bij meester Huizinga, die een prachtige stem had, waarmee hij heel spannend vertelde over Floris de Vijfde, der keerlen god en Bonifatius, die bij Dokkum schaatste en vermoord werd en dus nooit zijn Elfstedenkruisje heeft gekregen. Het was die stem die ik hoorde toen ik een keer door de gang liep. Hij stond even verderop met een klein meisje te praten: ‘Kijk lieve, hier werkt opa,’ zei hij teder tegen het meisje, waaruit ik opmaakte dat het zijn kleindochter was. Het voorval schoot me te binnen toen ik vorig jaar Piep meenam naar mijn werk en tegen haar zei: ‘Kijk Piep, hier werkt papa.’

Ate Vegter, 6 april 2020

1741 Naar school (lieve juffen en meesters, we missen jullie) Toen wij in de zomer van 1961 vanuit Apeldoorn naar Rotterdam verhuisden, was ik acht jaar oud.

[bookaliciousjourney]

Wow er is alweer een maand voorbij. Inmiddels is het alweer juni en begint de zomer er dus aan te komen en de afgelopen weken hebben we al van heerlijk zomerweer kunnen genieten. Nu er weer een nieuwe maand is aangebroken is het ook weer tijd om terug te kijken op de afgelopen maand, in dit geval dus mei. Benieuwd wat ik allemaal las en deed en welke artikelen er allemaal online verschenen in mei? Lees dan vooral verder.

Wat ik las in mei

In vergelijking met voorgaande maanden las ik in mei niet zo heel erg veel. Ik las in totaal uiteindelijk vijf boeken en aangezien dat wel redelijk mijn normale leestempo is in een maand ben ik hier zeker wel tevreden over. Favoriet van deze maand waren Het eeuwige leven en Zeven perfecte dagen. Van allebei deze boeken zal mijn recensie de komende tijd nog online verschijnen.

Schimmenvlucht (Schimmenwereld #3) – Lynn Robin

Dinah is zes jaar geleden een Waker geworden en iedere dag is het een gevecht om het Schimmenmeer te bewaken en te voorkomen dat ze in de Kerkers belandt; de grootste nachtmerrie van iedere Waker. Maar het noodlot lijkt andere plannen voor haar te hebben. Een gezicht uit het verleden duikt op: De gesluierde vrouw. Als Dinah niet doet wat zij zegt, zal haar zus sterven – maar het is onduidelijk wat de vrouw precies van haar wil. Dinah is al snel gedwongen om samen te werken met haar vijanden, herinneringen van haar leven als medium worden opgerakeld, beloftes zijn verbroken en leugens komen aan het licht. Wiens kant zal Dinah kiezen?

De sekte (De sekte #1) – Mariette Lindstein

Op een klein eiland aan de Zweedse kust heeft zich een New Age-beweging gesetteld. Hun charismatische leider, Franz Oswald, ontwikkelde de doctrine ViaTerra, die een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft op beroemdheden en vooraanstaande politici. Sofia Bauman, net afgestudeerd aan de universiteit, raakt gefascineerd door de leer van ViaTerra. Ze is gecharmeerd van Oswald en accepteert de baan die hij haar aanbiedt. Wanneer de idyllische zomer ten einde loopt en een ondoordringbare mist het eiland opslokt, vraagt Sofia zich af of ViaTerra wel zo’n nobele beweging is als ze aanvankelijk dacht. Er lijkt echter geen weg terug naar haar oude leven. Want niemand kon ViaTerra ooit verlaten.

Bloed en beenderen (The Orïsha Legacy #1) – Tomi Adeyemi

Ooit leefden er in Orïsha mensen met magische krachten. Tot een wrede koning besloot de maji, een minderheid met donkere huid en zilverwitte haren, te vervolgen. Zélie kan zich de nacht dat ze toe moest kijken hoe de handlangers van de koning haar moeder ophingen nog levendig herinneren. Sindsdien is magie een doodzonde en een donkere huid iets om op neer te kijken. Tien jaar later krijgt Zélie de kans om de magie terug te brengen naar Orïsha. Met de hulp van een prinses op de vlucht, moet ze uit handen zien te blijven van Inan, de kroonprins, die vastbesloten is de magie nu voorgoed uit te bannen. Gevaar ligt overal op de loer in Orïsha, maar het grootste gevaar schuilt misschien nog wel in haar groeiende gevoelens voor de vijand…

Zeven perfecte dagen – Rosie Walsh

Zeven perfecte dagen. En toen verdween hij. Een liefdesverhaal met een geheim in het hart. Stel je voor dat je een man ontmoet, een geweldige man, en zes dagen met hem doorbrengt. Aan het einde van deze week ben je er zeker van: dit is hem, de Grote Liefde. En hij denkt hetzelfde. Er is geen twijfel mogelijk. Dan gaat hij op reis en belooft je dat hij zal bellen, nog vanaf het vliegveld. Maar hij belt niet. Hij laat niets horen. Je vrienden zeggen dat je hem moet vergeten, maar je weet dat ze ongelijk hebben. Er moet iets gebeurd zijn, er moet een reden zijn voor zijn stilte, voor zijn verdwijning. En stel je nu eens voor dat je gelijk hebt. Er is een reden, maar die kun je niet veranderen. Want die reden, dat ben jij…

Het eeuwige leven – Matt Haig

De 41-jarige geschiedenisleraar Tom Hazard ziet eruit als een normale man, maar leeft door een ongewone aandoening al eeuwenlang. Hij is overal geweest, heeft alles meegemaakt, is talloze malen van identiteit veranderd. Hij wil nu vooral een gewoon leven, net als ieder ander. Hij mag alleen niet verliefd worden…

Het eeuwige leven is een bitterzoet verhaal over identiteit, over de onvermijdelijkheid van veranderingen en over de tijd die het kost om te leren hoe te leven.

Wat ik verder deed in mei

In mei was het vaak mooi weer en dus was ik ook regelmatig buiten te vinden. Een dagje naar Breda, varen en wandelen in de Biesbosch, genieten van de zon in het Kralingse Bos of gewoon een ijsje halen bij mijn favoriete ijssalon. Ik word echt blij van al die zon en lekker naar buiten gaan met m’n vriend.

Daarnaast boekte ik in mei ook een nieuwe vakantie, eentje waar ik echt heel enthousiast over ben. Eind augustus ga ik namelijk samen met mijn vriend naar New York en ik heb er nu al zoveel zin in. Ik kan niet wachten om allemaal plannen te gaan maken de komende maanden.

Verder was ik aan het eind van de maand ook nog jarig. Ik heb dit niet heel uitgebreid gevierd, maar toch een hele fijne dag gehad. Ik ging lunchen met mijn moeder en ‘s avonds nam mijn vriend me mee uiteten als verjaardagscadeau. Hij wilde steeds niet vertellen waar we uit eten gingen, omdat hij vond dat aangezien het een cadeautje was het een verrassing moest blijven en als iemand die altijd uitgebreid de menukaart al checkt voordat ze ergens gaat eten is dat dus super irritant haha. Hij nam me gelukkig wel mee naar een hele mooi plek, namelijk Villa Augustus in Dordrecht. Dit is een oude watertoren die omgebouwd is tot restaurant-hotel-winkel en waar ze hun eigen groente verbouwen in de moestuin. Het eten daar was echt heel lekker, maar vooral de plek maakt dit restaurant echt de moeite waard om te gaan eten. Zeker toen we na het eten door de tuin wandelde, vol met mooie bloemen en bomen, en de zon onderging was het echt prachtig en superromantisch.

Als verjaardagscadeautjes kreeg ik verder van mijn opa en oma een nieuw hoesje voor mij ereader, die had ik echt nodig want mijn oude hoesje was nogal versleten, en het boek The sun and her flowers van Rupi Kaur. Ik vond Milk and Honey van haar erg mooi en ben dan ook heel benieuwd wat ik van deze ga vinden. Van mijn ouders en broertje kreeg ik een cadeaubon voor een high tea bij Hotel New York in Rotterdam. En van mijn vriend kreeg ik, naast het etentje, ook nog bloemen, chocolade en twee reisgidsen van New York, die zeker wel van pas gaan komen voor en tijdens onze trip. Vooral Time to Momo vind ik altijd hele fijne boekjes voor een stedentrip, dus daar ben ik heel erg blij mee.

  Verschenen artikelen in mei

Friday Five

Friday Five #1 | Nieuwe boeken waar ik naar uitkijk

Friday Five #2 | Auteurs die naar YALFest 2019 moeten komen

Friday Five #3 | Welke boeken zou ik nomineren voor ‘Beste boek voor jongeren 2018’

Friday Five #5 | Personages die zouden winnen tijdens The Hunger Games

Recensies

Recensie | Allesbehalve oké – Laura Steven

Recensie | Schimmenvlucht (Schimmenwereld #3) – Lynn Robin

Recensie | De sekte (De sekte #1) – Mariette Lindstein

Recensie | Bloed en Beenderen (The Orïsha Legacy #1) – Tomi Adeyemi

Reizen

Nieuwe vakantieplannen….

TBR

TBR | Boeken die zich afspelen in de Tweede Wereldoorlog

Te verschijnen boeken

Te verschijnen boeken | juni 2018

Winactie

Ik ben jarig & ik trakteer! (Winactie)

WWW Woensdag

WWW Woensdag #6 | Met o.a Allesbehalve oké & Schimmenvlucht

WWW Woensdag #7 | Met o.a Bloed en Beenderen & De sekte

WWW Woensdag #8 | Met o.a. Het eeuwige leven & Bloed en Beenderen

    Wrap up | Mei 2018 Wow er is alweer een maand voorbij. Inmiddels is het alweer juni en begint de zomer er dus aan te komen en de afgelopen weken hebben we al van heerlijk zomerweer kunnen genieten.

[pedaalridder]

Oma Peters 100 jaar Foto 1: Super jaren '70 beeld ;-), ik met dat T shirt naast mijn oma. Foto 2: Jaren '50, het kleine meisje voorop is mijn moeder aan de hand van haar oma Peters, links haar opa Peters, haar moeder en haar vader, wie de andere twee vrouwen zijn, is mij niet bekend. Foto 3: 1969 Ik enkele weken oud met mijn oma en moeder. Let ook even op de tuinkabouter achter mijn oma ;-), volgens mij stond ie de nog jaren! Foto 4: Jaren '20 Indië: Het meisje met de strik in haar haar, is mijn oma, achter de tafel met plant zit haar moeder. Het meisje helemaal links wekt medelijden bij mij op, hoe zij daar staat helemaal alleen... Foto 5: Jaren '50 in het Volkspark te Enschede. Van links naar rechts: mijn moeder, oma, oom Henk en mijn overgrootvader, de vader van mijn opa. Wat er al niet in je boven komt borrelen als je denkt aan je oma. Wellicht heb ik aan sommige dingen al wel dertig jaar niet meer gedacht. Haar verhalen waren zeer beluisterwaardig. Het liefst vertelde ze in haar keuken, gezeten bij het raam, onder een houten plantenmeubel in de vorm van een slang, waar een papieren papagaai hing. Als het zou kunnen zou je toch nog best even weer dat (klein)kind van weleer willen zijn. Maar je wordt snel volwassen. Toen mijn oma overleed stonden we aan de vooravond van een strenge winter. Wat blijkt uit een telefoongesprek dat ik mij herinner dat ik toen met een nicht van haar had. Het was op een vrijdagavond in januari '86, een maand voordat die fameuse Elfstedentocht met als deelnemer o.a. een zekere Willem Alexander van Buren zou plaatsvinden, dat de telefoon ging. Ik nam op. "Met tante Hennie", klonk de begroeting aan de andere kant. "Zijn je ouders ook thuis?" Aangezien zij een avond uit waren moest ik haar teleurstellen. Ik sprak nog even met haar. Uiteraard over mijn oma, haar nicht, die kort daarvoor plotseling op 68 jarige leeftijd op Eerste Kerstdag was overleden. Tante Hennie was net zoals mijn oma in Indië geboren. Mijn grootmoeder, dat moet ik zeggen had best een bijzondere familie. Na de onafhankelijkheid van Indonesië, waren zij allemaal begin jaren '50 na een wekenlange bootreis naar Nederland gekomen. En alleen mijn oma ging in het oosten wonen, de rest van haar familie in het westen. Dat had tot resultaat, tot mijn grote vreugde, wij in de jaren '70, regelmatig op pad gingen om hun te bezoeken. Naar tante Ilse en oom Oscar in Alblasserdam bijvoorbeeld. Met fascinatie heb ik als jongetje daar thuis nog de taferelen gadegeslagen. Oom Oscar had namelijk twee televisietoestellen op elkaar staan, want zo immers hoefde je geen programma te missen! Mijn oma zou zeggen: 'Adoeh!' (Wat heb ik dat trouwens allang niet meer gehoord). Iemand die het ook gezegd zou hebben was tante Pet. Zij woonde in Den Haag in een naoorlogse flat aan de Wasperveenstraat. Een alleraardigste vrouw met wie ik jarenlang heb gecorrespondeerd, ze stuurde mij daarbij mooie kaarten met honden of treinen bijvoorbeeld. En dan tante Hennie, en dat was helemaal het einde, woonde in Amsterdam. In Buitenveldert, vanuit haar flat kon je de bungalow van Joop den Uyl zien. Op sommige verjaardagen van mijn oma zag je dan al die bijzondere Indische mensen. De verjaardagen van mijn oma op 5 juli herinner ik mij als een dag waarop het altijd zomer was, en je buiten in de tuin kon zwemmen. Ik vond het een prettig huis waar ze woonde, en met de Balinese maskers aan de muur, had het ook iets mysterieus. Op het toilet was iets typisch Indisch aan te teffen, flessen gevuld met water. Jarenlang logeerde ik er van woensdag op donderdag. Na 'Gewest tot gewest', was het bedtijd. De volgende ochtend stonden we op om half zeven en dan at ik cornflakes met scheppen suiker. Ik kon het goed met haar vinden, samen met haar zoon, mijn oom Henk gingen we op zondagen naar de ridders! Kastelen bezoeken. Haar verhalen over Indië brachten je in een andere wereld. Dat ze als typiste werkte bij de StaatsSpoorwegen. Ze kreeg daarbij reductie op de treinreizen op Java. Haar ouders, waren al op haar zevende in 1924(!) gescheiden. Haar vader woonde in de oostelijke havenplaats Soerabaja. Met de trein vanuit haar woonplaats Bandung, dat in het westen ligt, was je uren onderweg op het eiland. Met haar chef meneer Noorduin, die éénmaal in Nederland aangekomen zich vestigde in Haarlem, correspondeerde ze tot haar dood. Over de oorlog heeft mijn oma niet veel verteld, wel dat ze samen met haar moeder in een Jappenkamp heeft gezeten, en de Japanners hun elke ochtend op appel riepen en dat de gevangenen dan in de brandende zon werden geteld, telkens opnieuw, want de Jappen waren opvallend vaak de tel kwijt. En ook dat andere kampbewoners katten opaten. Mijn oma heeft precies de helft van haar leven in Indië gewoond en de andere helft in Nederland. Wat ik als kind niet besefte maar wat ik mij nu afvraag is, hoe het was dat je een land verlaten moest, dat niet meer bestond, maar waar wel je wortels lagen. Ik vind het heel jammer dat het gezin Peters er niet meer is. Haar man is al in 1973 gestorven, en haar kinderen mijn ooms en mijn moeder leven ook al niet meer. Je hebt toch altijd grote verbondenheid gevoeld. Die is er zeker nog en zal altijd voor mij blijven bestaan. Erg blij ben ik ook met mijn familiegeschiedenis, waarin mijn oma zo'n belangrijke rol heeft gespeeld. Haar vader was Duitser. De meisjesnaam van mijn oma was Gamisch. Ik weet dat er familie in de voormalige DDR woonde. Met Pasen ontving mijn grootmoeder altijd een kaart uit de Duitse Democratische Republiek, en in albums van mijn moeder vond ik laatst een foto met op de achterkant een adres. Op dat adres de Ellenburger Strasse 59 in Delitzsch (ten noorden van Leipzig) waar toen de fotograaf gevestigd was, zit nu een bakker. Het is het bezoeken meer dan waard. Duitse 'Kuchen', smaken altijd en wellicht weten zij of daar nog een 'Gamisch' woont. Ik zou heel blij zijn als ik nog eens familie van mijn oma zou ontmoeten. Met al die fijne herinneringen die ik aan haar heb en aan haar gezin en familie.

[ankiesblogs]

Pap (2)

Hier zijn we dan..Jij daar...wij hier....Dat die tijd eens komt, weten we allemaal. Maar hoe we het ook verwachten, hoe voorbereid we ook zijn, welke mooie leeftijd we ook bereiken het zal nooit goed voelen...

Niet goed voor ons, je gezin, omdat wij verder moeten met het gemis van jou...

Wel vòòr jou....Omdat je niet hebt geleden en rustig bent ingeslapen, omdat we konden zeggen dat je was waar je was de laatste tijd om sterker te worden..Omdat je er geen weet van had...

Elke keer vroeg je "wat doe ik hier dan, ik voel me hartstikke goed!?" "Wanneer gaan we naar huis Jan"?........

De laatste keer dat Mam en ik s`nachts naar het ziekenhuis moesten met jou, in de nacht dat we te horen kregen dat je lichaam "op was", lag je in dat kamertje met allerlei plakkertjes, slangetjes en noem maar op...Mama was even water aan het halen en jij liet het voor de derde keer gedwee over je heen komen . Totdat je zomaar uit het niets, de dekens van je afgooide, probeerde te gaan zitten en riep "Jan!!!!! Kòm!! We gaan!!! en de monitor op tilt sloeg . Mam haar koppie door de kieren van het gordijn toen was geweldig...

Of die keer, een paar dagen later, toen we binnen kwamen in het ziekenhuis en je mam zag en gelijk zei "Waar wàs je dan"??? "Wat duurde het lang"??? "Ik dacht dat je me verlaten had"! Waarop we moesten lachen en je zei "Jaaaaa! dat dacht ik ècht!!!....

Nu heb jij ons verlaten....En moeten wij verder zonder jou.

Je was geen prater Pap, niet tegen mij in ieder geval...We waren daar erg verschillend in. Jij noemde mij vroeger weleens een emotioneel, veel te gevoelig, verlegen, overbezorgd "trutje"....Maar kijk me hier staan Pap, ik flik dit toch maar.....

Toch hadden we samen wel een aantal overeenkomsten, die misschien soms botste maar die ik nu koester...Het Horecagevoel in ons, het regelen en organiseren van alles en nog wat en het contact met mensen. En wat dacht je van onze artistieke kant....

Daar waar Mama, John en Christel, bijna àlles konden tekenen en schilderen wat hun ogen maar zagen en zien, konden wij samen prècies hetzelfde vierkantje of rondje op papier zetten!!!!

Waar je hèèl consequent in was, was het overhoren van huiswerk.

Zo blij als ik was dat de school uit was, zo rot voelde ik me als jij vroeg of ik mijn huiswerk nog had geleerd en wanneer je me kon overhoren....De Tafels en Aardrijkskunde.....dàt was wat het allerbelangrijkste was op school en je dramde het figuurlijk in me...

Tafelmanieren....Ik denk dat er geen een persoon is die zòveel weet wat Tafel-Etiquette als ik...Thuis, als we gingen eten, moest het prècies zoals bij Holiday Inn, waar ik als 16-jarig meisje bij je kwam werken...Je zou het mes maar aan de andere kant van het bord leggen....En dat is altijd gebleven..

Herinneringen....Je was niet zo`n deler met wat je had meegemaakt en waar je geweest bent..We hadden daar wel wat meer van willen horen maar jij was van de "let by gone`s be by gone`s...

Pap, sorry, dit wordt weer een lange toespraak, korte zijn niet mogelijk voor mij....Toespraken voor jou gingen makkelijker...Kort en krachtig, zoals je was.

Als er een feest, partij, of noem maar op was en we hoorde getik tegen een wijnglas, wisten we dat JIJ een woordje ging spreken....Als er een live-bandje was en er stond hèèl veel wijn of bierglazen op tafel, wisten we dat JIJ naar de band liep en vroeg of je "even iets mocht meespelen"....Meestal nam je dan plaats achter een drumstel...En het was àltijd nog goed ook!

In de tijd dat er nog MOPPEN werden VERTELD, was werkelijk iedereen stil, omdat jij dat als geen ander kon vertellen en was het net alsof iedereen er daawerkelijk BIJ WAS!

En dan het dansen met mama......Zelfs de neven en nichten hebben het er nog over....Je moves, je stijl, het inspelen op mama op die dansvloer was fenominaal om te kijken altijd toen wij ouder werden. Daarvoor, als klein kind zijnde, wilde we alleen maar wegkruipen ergens als jullie samen de danssvloer op gingen, want welk kind wil nou dat zijn ouders in de belangstelling komen?

Op de een of andere manier kreeg je ALTIJD de belangstelling...Jij kwam BINNEN en je WAS ER gewoon...

Toen je hoorde op 49-jarige leeftijd dat je voor het eerst OPA ging worden, kon je hier niet zo goed mee overweg, omdat je moeite had met "ouder worden".

"Als hij of zij maar geen OPA gaat zeggen"! ....maar je kocht wèl al kleine voetbalschoentjes ...Je stoeide en ravotte met je kleindochter toen zij wat stoeibaarder werd...En de naam Opa accepteerde je gelijk toen ze begon te praten!

Die voetbalschoentjes werden de kast in gedaan, omdat je, in de jaren daarnà nog 5 kleindochters kreeg.............De kleinzoons bleven uit en tegen de tijd dat er 2 achterkleinzoons kwamen, waren je gedachten al begonnen een eigen leven te leiden en had je gehoor je al een poosje in de steek gelaten....

Je hebt de 2e Wereldoorlog meegemaakt, de Watersnoodramp waarbij je je steentje als Marinier hebt bijgedragen, je bent op de Holland Americalijn gaan varen als Kelner,... je hebt in Australie gewoond en in Frankrijk, waar we veel meer van wilde weten maar waar je bijna nooit iets over vertelde...je sprak je Engels, Frans en Duits vloeiend en je bent ooit gevraagd om een figurantenrol te spelen in een film van Paul Verhoeven wat je toen weigerde, omdat het een figurantenrol was van een Nazi die in een Duitse tank voorbij moest rijden met een arm omhoog...

Pap, je was geen makkelijke meegaande man.....Alles waar MOET voor stond, stuitte je tegen de borst...je was een VRIJBUITER, maar nam uiteindelijk altijd weer je verantwoordingen en dat sierde je en............ je hield ONVOORWAARDELIJK van mama en van ons, wat niet altijd even makkelijk was voor je om te zeggen......

En O, wat hield je van mam. Ze was je allessie, zeker de laatste jaren waar ze bijna dag en nacht met je bezig was, omdat jullie bij elkaar wilde blijven...Maar lieve pap, wij beloven dat wij nu voor mama gaan zorgen, dat ze niets tekort komt en dat ze het gemis van jou beter kan verdragen, want ook al was je vaak STRONTeigenwijs, zij hield ook met heel haar hart van jou...en nog.

Je was een MANNENMAN, hield van kaarten, biertjes en je eeuwige pakje shag....Je werk in de Horeca was verbonden aan jou, je kòn gewoon nooit anders....

Ieder huisje heeft zijn kruisje en dat was in jou, in ons geval zeker waar, maar ons huisje gaat ons huisje nooit meer worden zònder jou.....

Je hebt een lang leven gehad, een bewogen leven, met veel schitterende herinneringen die je achterlaat en die we tijdens ons verdriet en gemis ook vaak zullen gaan ophalen...Pap, slaap lekker en LETS DO IT OUR WAY.

[projectenjardn-blog]

Ik ben gelukkig, met NAH

Op mijn stage 2 weken geleden was de opdracht om een coverstory te maken. Snel wist ik al met wie ik dit wilde doen, ik ging naar de man toe en vroeg of hij dit ook leuk vond. Natuurlijk wilde hij dat was zijn antwoord. Zijn naam is Henk (wegens privacy redenen andere naam) hij is een 45-jarige man met NAH (niet aangeboren hersenletsel). Graag wil ik jullie meenemen in dit bijzondere verhaal.

                                     VERKEERDE VRIENDEN

Om bij het begin te starten begin ik bij Henk zijn kindertijd. Zelf verteld hij dat hij het een geweldige tijd vond en hij heel vrij is opgevoed alles mocht en kon eigenlijk wel. Hij vertelde dat hij altijd deed poolstok springen over sloten. Zijn opa en oma waren belangrijke personen in die tijd. Daarna kwam de middelbare school ook dit vond hij een geweldige tijd. Ook al weet Henk niet meer de precieze jaren dat alles is gebeurd. In die tijd heeft hij veel uitgespookt hij was veel buiten en vocht regelmatig met leeftijdsgenoten vertelt hij. Ook begon hij ongeveer na zijn 16e met drinken zo’n 3-4 jaar lang heeft hij vrijwel elke dag aan bier en whisky gezeten. Op zijn 20e ontmoette hij zijn toenmalige vrouw. Door deze vrouw kwam hij ook terecht bij de verkeerde mensen dit waren destijds vrienden. Op het laatste moment heeft hij zelfs nog aan drugs gezeten (ongeveer 1 jaar). Volgens hem heeft hij ongeveer 4 jaar aan de drank gezeten. Toen ik Henk vroeg wat zijn ouders hiervan vonden vertelde hij mij dat zijn vader hier wel van wist maar het niet aan zijn moeder vertelde. Toen Henk 25 jaar oud was kreeg hij een dochter. Maar helaas kreeg Henk op zijn 26ste zijn 1e hersenbloeding. (Zijn 2e kreeg hij een paar jaar geleden dacht hij)

                              VROUW EN DOCHTER WEG

 Na zijn hersenbloeding is hij naar het ziekenhuis gebracht en vervolgens is hij naar De Bavo in Noordwijkerhout gegaan. Toen dit gebeurde ging zijn toenmalige vrouw weg bij hem met zijn kind. Zijn toenmalige vrouw was op dit moment verslaafd. Zijn dochter heeft zij bij haar ouders gebracht en zij is daar ook grotendeels opgegroeid. Zij probeerde ook zijn dochter bij hem weg te houden door dacht Henk zelf slechte verhalen te vertellen. Na dat dit alles was gebeurd is Henk weer begonnen met drinken ook is hij hier gelukkig na een tijdje mee gestopt. Na zijn 2e hersenbloeding kon hij dingen veel minder goed bijvoorbeeld: niet lopen, slechte concentratie, armen deden het slechter, onthouden gaat slecht en zijn evenwicht is slecht. In die tijd kreeg hij ook een elektrische rolstoel ook gebruikt Henk een schrift waar dingen worden in opgeschreven omdat, hij het zelf slecht onthoudt. Ook gaat hij naar de fysio om zijn kracht te behouden. In die tijd had hij veel steun aan zijn vrienden (goede) die langs kwamen. Achteraf zegt Henk zelf dat hij de 1e hersenbloeding niet zo bijzonder vond hij kon nog veel. Zijn 2e hersenbloeding vond hij wel erg omdat, hij hierna minder kon.

                                        WEER CONTACT MET DOCHTER

 De jaren erna zijn er nog veel mooie dingen gebeurd hij is getrouwd met zijn vrouw die hij in die tijd heeft ontmoet ook heeft hij een eigen huis en is hij heel blij dat hij van alle troep af is. Ook heeft hij sinds kort weer contact met zijn dochter hij praat graag over zijn dochter en zoals hij zelf zegt is het zijn kleine meisje en is hij heel blij met der.

                                        Vroeger was het een zooitje

 Ik vroeg Henk hoe hij het leven nu vind hij gaf hierop het antwoord ik heb een mooi en beter leven. Ook zei hij dat hij veel meer de waarde van het leven ziet niet zoals vroeger dat hij gewoon ja zei tegen drugs. Hij verteld mij dat vroeger het leven een zooitje was en dat ondanks de hersenbloeding en dat hij nu in een rolstoel zit hij veel gelukkiger is. Hij is blij met zijn goede vrienden en geniet overal van. Ik vroeg aan Henk waar hij nog van droomde om te doen hij hoefde er niet lang over na te denken, lopen zei hij. Graag wil hij ooit nog is een klein stukje kunnen lopen. Ook zei hij vliegen: hij vertelde dat een goede vriend van hem in Denemarken woont en hij heel graag daar heen wilt. De belangrijke personen voor Henk zijn natuurlijk: zijn vrouw en zijn dochter, maar ook zijn ex-schoonouders en zijn schoonouders, maar eigenlijk de mensen die naast zijn vrouw en dochter op nummer 1 staan zijn zijn vrienden. Hij verteld dat al deze mensen zoooooo belangrijk zijn. Mijn laatste vraag was: waar kijkt u met een glimlach op terug? Hij zei eigenlijk overal wel op ondanks dat het misschien minder leuke dingen zijn heeft hij ervan geleerd. Ook vond hij zijn trouwerij schitterend. Hij zegt ook dat hij houdt van koken maar eigenlijk vooral van het daarna opeten. Het laatste wat Henk tegen mij zei was als tip voor de mensen die dit lezen.

NOOIT AAN DRANK OF DRUGS BEGINNEN EN ALTIJD EERLIJK BLIJVEN.