#kafdağı

[mormezarlik]

Eskiden hep Kaf Dağı'nı gerçek sanırdım..hatta bir kitap vardı Kaf Dağı'nın ardındaki mutluluk okulu..diye bişidi sanırım..

[kissadan-bin-hisse-ofa]

Bülbül yine mey’ustu; vatan virandı gülüm

Uğrunda hayallerim bile yıprandı gülüm

Mecnun dahi Leyla’yı anmaz oldu yürekten

Güzeller güzeliydi; hani sultandı gülüm

Yaşamak, sonsuzluğu tattı avuçlarından

Ölüm tomurcuklandı; kabir uyandı gülüm

Bir kafdağı kalmıştı varlığından bihaber

Seni görünce, o da tutuşup yandı gülüm

[ciceksinur]

ben ki, toz kanatlı bir kelebeğim,

minicik gövdeme yüklü kafdağı,🦋

[mnsrykt]

"Dünyanın bütün şiirleri sizi söyler, bütün şarkıları size söylenmiştir. Çocuk kalbiniz gövdenizde çiçek açmaya başlamıştır. İçinizde binlerce karınca dünyayı size, sizi dünyaya taşıyıp durmaktadır. Baktığınız her şey büyülü aynanızdır. Sesiniz billur gibi açar ağzınızda. Parmaklarınız saçlarınızdan değil gökyüzünden taşar. Bütün sesler bir uzaklık hevesi, bir arzu atlasıdır. Bütün masallar siz olursunuz. Kafdağı her gün gidip geldiğiniz bir murat yoludur. Leyla sizden ayrılır, Mecnun'a çöller kurarsınız. Evler her gün biraz daha küçülür. Bütün kızlar o küçük odalarda güzelleşir. Pencereler siz baktıkça kapanır. Kimse acınızı duymuyordur! Her şey bir incinme yumağına dönmüştür. Sokaklar yalnızlığınızın ıslığı olur. Bir avuç mahallelerde bir şarkı boyu gider gelirsiniz. Sonsuzluğun elifi başlamıştır. Sizi insan içinden çekip alan aşk, götürüp insan içine katmaktadır yine. Okuduğunuz her şiir, her hikâye içinizdeki nar ocağına düşer. Bütün kitaplar sizi söylemektedir. Yeni bir büyümedir bu, acının bile yaşama gücüne, dünya bağışına dönüştüğü."

[klndrmsrp]

bülbül yine mey’ustu; vatan virandı gülüm

uğrunda hayallerim bile yıprandı gülüm

Mecnun dahi Leyla’yı anmaz oldu yürekten

güzeller güzeliydi; hani sultandı gülüm

yaşamak, sonsuzluğu tattı avuçlarından

ölüm tomurcuklandı; kabir uyandı gülüm

bir kafdağı kalmıştı varlığından bihaber

seni görünce, o da tutuşup yandı gülüm..

#NurullahGenç

[gundemarsivi]

Enver Karagöz Şiir Yarışması

✍🏻 Hayrettin Geçkin

https://www.gundemarsivi.com/enver-karagoz-siir-yarismasi/

12 Eylül’le birlikte Artvin Öğretmen Okulu işkence hane haline getirildi ve çok sayıda insan orada işkence gördü. İşkence görenlerden biri de Enver Karagöz’dü. Karagöz şairdi, edebiyat öğretmeniydi. Bir daha güzel şiirler okumasın, yaptığı konuşmalarla insanların yüreğini havalandırmasın diye boğazına kaynar su dökülerek sesini aldılar işkence sırasında.

O haliyle bir süre Almanya’da mülteci olarak yaşadı. 2007’de kaybettik onu. Bir Direnç Gülü olarak kaldı belleklerde Enver Karagöz.

Onun adına Almanya’nın Köln şehrinde uzun zamandan beri edebiyat etkinlikleri düzenlenmektedir. Bu şiir yarışması onun adına düzenlenen etkinlikleri desteklemek, Direnç Gülü Enver Karagöz’ü ve ona yapılanları unutturmamak amacı taşımaktadır.

Seçici kurul (jüri); Neşe Yaşın, Emel İrtem, Sezai Sarıoğlu, Hayrettin Geçkin ve Şeref Bilsel’den oluşmaktadır.

Yarışmaya katılmak isteyenler, herhangi bir yerde yayınlanmamış birer şiirini 1 Ekim 2024 tarihine kadar i.karagoez@interkultur-ev.net adresine gönderebilirler.

Yarışma sonuçları 12 Ekim’de yapılacak Enver Karagöz Edebiyat Dostları Etkinliği sırasında açıklanacak ve yarışmaya katılacak şiirlerin tamamından bir şiir sergisi oluşturulacaktır. Ayrıca yarışma sonucunda ilk üçe giren eserlere çeşitli ödüller verilecektir.

***

< 1x

“Direnç Gülü” Enver Karagöz Üzerine…

Enver Karagöz, bu toprakların direngen ruhunu taşıyan, geleceği umut ve sevgiyle dokuyan bir insandı. Onun varlığı, bir güneş gibi penceremizde beliren ve odalarımıza sıcaklık katan bir ışık gibiydi. Kendi adımlarıyla, sessizce ama kararlı bir şekilde ilerleyen, kimseye duyurmadan ama herkese dokunan bir yürekti. Kitaplar, sanat ve edebiyat onun mücadelesinin ana yollarıydı; bu yollarda ilerlerken insanları barışa, aşka ve daha güzel bir dünyaya inandırdı.

“Bizi sesimizden vurdular

dilsiz kuşlar evreninde

adressiz bir mektuptuk

postacı kendisi yazdı adresimizi

bu yüzden

ne biz bir yerlere ulaştık

ne bir yerler bize (b)ulaştı

gel demek kolay

bir bağırtı nefes

bir çırpı kanat

kaç okyanus tükettim içimde

bu kaçıncı Kafdağı

Bizi düşlerimizden vurdular

masallarımız kanadı

üç elma düşmedi gökten

ağzımız küçüldü

bundandır çıkamadığımız kerevetine

dön demek kolay

Kimse var mı orda

sessizliğimizi duyacak biri

yorgun değiliz

uzun kalmayacağız

hatta

girmesek de olur içeriye

bir merhaba yeter

masal sürsün diye”

Enver Karagöz, sadece bir öğretmen ya da şair değildi. O, insanlığın en temiz yüzlerinden biriydi; dilsiz bir evrenin içinde bile sesini duyurabilen, yüreklerde yankı bulan bir sestir. Onunla ilgili her anı, her sözcük, onun insanlığın oğluyduğunu gösterir. Kavgalarını sanat ve edebiyatla yürütmüş, düşünceleriyle kalplere dokunmuş bir rehberdi. Karşısına çıkan her türlü zorlukta, insanlığa dair umutları yeşertmiş ve bu umutları kalemiyle bizlere aktarmıştır.

“Ayak sesleri

kısa adımlı

kendinden emin

sirensiz

düdüksüz

postalsız

bir ses

bir güneş penceremde

ya gülüşüm olsun

kapının aralığında

ya duruşun dolsun odama

sıcaklığınla

eylülsüz gel ne olur”

Enver ağabeyin mücadele dolu hayatında, sadece idealleri değil, aynı zamanda insanlara olan sevgisi de onu farklı kılmıştır. Köyünde, büyük bir ciddiyetle genç bir öğrenciyi (beni) karşılayıp, ona yaşamın ve bilginin değerini anlatarak beyinleri yıkamaya değil, aydınlatmaya çalışmıştır. Onun bir sözcüğü, ateşten ve sudan yorgun düşmüş bir dünya için umut olmuş, tomurcuklara, tohumlara dönüşerek aşk ve devrim olarak patlamıştır.

“Böylece

yolcu etti beni bir kitap

başka bir kitaba

öyle öyle ulaştım

kendime, sana, dünyaya

yazardan aldım sözü

biraz da ben yürüdüm

yaklaştım güzelliğine

kendimin, senin, dünyanın…”

Enver Karagöz, o büyülü ses tonuyla yalnızca şiirler okumaz, o şiirleri yaşar, adeta onlarla nefes alırdı. İnsanların yüreklerine kazınan sözleri, onun yaşamının bir yansımasıydı. Onun dünyasında, aşk ve devrim iç içe geçer, insanı insan yapan değerlerin peşinde bir arayışla harmanlanırdı. Yaşadığımız karanlık zamanlarda bile, onun ışığıyla aydınlanan yollarda ilerlememizi sağlar.

“Ne güzeldir yaşamak

Bir ırmak gibi coşkunca

Dağların üzerinde yürümek

Bulutlara değdirmek başımızı

Sıcak ak bir somun

Koltuğumuzun altında

Kırlara çıkmak

Karışmak insanların arasına

Milyonların arasına…”

Enver ağabey, hayata sadece mutlu olma amacıyla bakmayan, aynı zamanda yararlı olmayı, bir fark yaratmayı ve şefkatle dünyaya dokunmayı bilen bir insandı. Onun varlığı, bugün bizlere hala bir yol gösterici, bir direniş sembolü olarak ilham vermektedir. Gerçek bir insanlık dersi veren, vicdan sahibi bir kale olarak yaşadı. Ve o, bizlerin hayatında bir Direnç Gülü olarak hep var olacak, asla unutulmayacak. O unutulmadığı sürece, dünyanın daha güzel bir yer olması için satırları ve sesi en güzel yarınlara ulaştıracak.

“Diren! Ey kalbim

Diren! Hayasızlığa

Namussuzluğa

Diren! Kötüye

Çirkine, yanlışa

Diren! Yenilme”

Enver Karagöz’ü anlatmak, onun yaşamını sadece bir anı olarak hatırlamak değil, aynı zamanda onunla birlikte var olan değerleri yaşatmak anlamına gelir. Onun adımları, onun sesi, bizim için hala bir umut kaynağıdır. Bu umutla, onun anısını ve mirasını yaşatmaya devam edeceğiz ve o, içine düşürülmek istendiğimiz karanlık, umutsuzluk ve geleceksizleştirme politikaları karşısında bizlerin önünde duran bir çoban ateşi ve bir gemici feneridir. İçimizde hiç sönmeyecek olan adil, eşitlikçi, özgürlükçü bir dünya arzusudur. Böyle bir dünyanın mümkün olduğuna dair inançtır. Böyle bir dünyayı yaratmak için baş başa, düş düşe verdiğimizde şiirin bize katacağı güçtür.

“Böylece

yolcu etti beni bir kitap

başka bir kitaba

öyle öyle ulaştım

kendime, sana, dünyaya

yazardan aldım sözü

biraz da ben yürüdüm

yaklaştım güzelliğine

kendimin, senin, dünyanın…”

Hayatın amacı sanırım yalnızca mutlu olmaya indirgenemez. Yararlı ve şefkatli olmak; en önemlisi fark yaratmak; katkıda bulunmak, bir şeyi temsil etmek ve yaşamış olmakla bir değişim meydana getirmek olmalı hayatın amacı… İzin verirseniz, tam da bu tanıma uygun yaşamış Enver ağabey için yazdığım ve ona ithaf ettiğim bir şiirimi paylaşmak istiyorum şimdi de:

bir sözcük olsa

bir sözcük ki

ateşten ve sudan yorgun

düşmüş yollara bir başına

üşümüş belki

aç susuz yaralı

yüzü dağların rengi

teni toprak kokusunda

gelip bir delik bulsa kalbimde

dünyanın bütün acılarının dolduğu

ordan içeri girse

bir çiçek hızıyla yürüse

yürüse

yurdum ol diye bağırdığını duymamış olabilirim

benim suçum

avazı yırtılmışsa

gördüğüm düş

kutsal kitapların hiçbirinde yok

sözcük dilencisiyim aslında

bu yüzden diyorum

bir sözcük olsa

bir sözcük ki

ateşten ve sudan yorgun

tomurcuğa mı dönüşür

tohuma mı

hiç bilmem

aşk ve devrim olarak patlasa içimde

dağılsa yeryüzüne

Hayrettin Geçkin

[jotem]

Kapısı kilit nedir bilmeyen o eski evlere girdim bugün

Hala eski büyüsüyle

Taze ekmek sıcaklığı sinmiş kalmış bir yerlerden süzülür gelir

Çocuk yanımı sobeler ansızın

Duvardaki gaz lambasıyla aydınlatır gözbebeğimi

Etamin işlemeli örtülerden ses verir sevdasına mani dizen ablaların iplikleri

İğne ucunda biriken nakışlarla

Odun sobasında unutulmuş portakal kokusuyla

İncir reçeli akar yanık ekmek üstüne

Mavi demlikten süzülen çayın buharı çoktan bulut olmuş

Deminde tatlar bırakmış ince belli bardaklarda

Zeytinle ekmek çoktan doyurmuş kara önlüklü çocukları

Okul yoluna dizilmiş her biri

Nine masalları ezberinde

Kafdağı arkasında düşlenen yarınların hevesiyle

Berrak dereler gibi akıp giderler okul bahçesine

Öğle yemeğinin nevalesi sebzeler toplanmış mutfak masasına çoktan

Komşu hakkı da ayrılmış alüminyum tencerede pişmeden

Sabun kokulu çamaşırlar rüzgârla dansa durmuş askılarda

Hiç gitmemiş gibi dururlar eski komşular

Hiç eksilmemiş gibi duvarlara dizilen kalın çerçeveli siyah beyaz anılarda

Kilit tutmaz heveslerle

Eski plaktan seslenen Zeki Mürenle:

"Uçan kuşlar martılar

Yeşil tatlı bir bahar

Gülen şen sevdalılar vardı" o eskimeyen evlerde

Eksilmeyen çocuk hevesiyle

Hayırlı Akşamlar güzel insanlar☕💙🌸

[musabhamzacelik]

"Bulsam Kafdağı'nın eteklerini, Başımı çevirip gitsem mi bilmem." Nurullah Genç #selametle #nurullahgenç #nurullahgenc #şiir #şiirler #şiirsokakta #şiirheryerde #şiirhayattır #siir #şiirdefteri #şiirduvarda #kartopu #kafdağı #kızım #canımkızım #babakız #bozüyük #bilecik #bozuyuk #bozüyüklife #tekkemahallesi #hatıra #bozüyükhaber https://www.instagram.com/p/CM-bdt0n6nA/?igshid=1px478pj2zejd

[mormezarlik]

Bir gül gibi soluyor olabilirim ama

bir anka kuşu gibi tekrar küllerimden doğacağım

/Lucia Veronica

[ufakbiroda]

"... Belki masal diyarında kaf dağının ardındasın..."

Böylesine inanarak seviyorum seni. Herkesin dilindeki o dağda kavuşacağımıza inanarak. O dağın gerçek olmadığını bildiğim halde "gönüldekini yukarıdaki görür," sözüne inanarak. Görecek. Biliyorum. Seni bilmiyorum, tanımıyorum sadece kavuşmak istiyorum. Bu yıllarımı asla görmediğim, tanımadığım birini bekleyerek geçiriyorum. Belki yıllar, aylar, haftalar, günler, saatler, dakikalar, saniyeler, saliseler sonra ilk defa kalbimi durduracak ama tek bir seferde kemiklerimi kırdıracak kadar sert attıracaksın kalbimi. Kimsin? Necisin? Kaç yaşındasın? Boyun bosun nasıl? Bilmiyorum. Ama bekliyorum. Gel.

~yazı şahsıma aittir!~

[bosgemidenizcisii]

Şimdi buradan çok uzakta, rüzgarların tahtındasın...belki masal diyarlarda, kaf dağının ardındasın.

[ssselenophileeee]

@kapatgozlerinibulusalim

Şimdi burdan çok uzakta rüzgârların tahtındasın.

Belki masal diyarlarda kaf dağının ardındasın...

[seherhatun]

[herseyinbirzamanivar]

“Kafdağı’nın ardından bir ses geldi: ‘Aşk, gizemli sokaklar, geniş caddeler ve çiçekli yollarla dolu bir ülkenin hükümdarıdır.’ ”

[gundemarsivi]

Direnç Gülü Enver Karagöz

✍🏻 Hayrettin Geçkin

https://www.gundemarsivi.com/direnc-gulu-enver-karagoz/?amp=1

Ayak sesleri

kısa adımlı

kendinden emin

sirensiz

düdüksüz

postalsız

bir ses

bir güneş penceremde

ya gülüşüm olsun

kapının aralığında

ya duruşun dolsun odama

sıcaklığınla

eylülsüz gel ne olur

Enver Karagöz

Eğer kitaba, edebiyata ve sanata yönelebilirse, silahların arkasına sığınmış cesaretinden ve sürmekte olan ilkel iletişimlerinden kurtulup, barış ve aşk yüzlü bir dünya kurabilir insanlık. Yeryüzü her düşünceden, her kültürden ve her renkten bir çiçek tarlasına dönüşebilir.

Bir kuşa kaptırdım kalbimin bir ucunu

Kuş uçtu gitti, ta uzaklara

Üstüne bomba yağan şehirlere

Tuhaf şey, kalbimin ben de kalan ucuyla

Bir gökkuşağı kuruldu aramızda

Ordaki çocuklarla

Enver Karagöz bu toprakların soyundandı. Geleceğin beklenen değil, yapılan ve yaratılan bir şey olduğunu bilen yeryüzülü en iyi hemşerilerimizden biriydi o. Tutarlı bir düşçüydü. Binip Kafdağı’ndan atına / yarın daha güzel olacaklar satardı /düş fiyatına… Dil, din, inanç farkı gözetmezdi… Mümkün bir hayata ve mümkün insan ilişkilerine âşık olarak yaşadı hep. Öyle bir mücadelenin içinde ve önünde oldu her daim. Kavgasını; sanatın, edebiyatın ve belli bir estetiğin içinden yürüttü.

Şilili öğretmen Victor Jara’nın; gitar çalıyor, söylediği parçalarla kitleleri devrimci saflara kazandırıyor diye kırılan parmaklarını, kesilen bileğini, stadyuma doldurup gözdağı vermek istedikleri insanlara sergileyen, bu yolla onlarda korku, panik ve yılgınlık yaratmak isteyen, onları başka türlü bir dünya inancından ve özleminden koparmayı amaçlayan mantık, ülkemizde de okuduğu şiirlerle yürek hoplatan, yaptığı konuşmalarla kitleleri havalandıran Öğretmen Şair Enver Karagöz’ü aynı amaçla ve benzer bir şekilde cezalandırdı. Onu bizden ve hayattan erken koparmak istediler. Artvin Öğretmen Okulu 12 Eylül’le birlikte yaman bir işkencehaneye dönüştürülmüştü. Enver Karagöz’ün sesini, baygın olduğu bir sırada boğazına kaynar su dökerek orada aldılar.

Benim büyüğümdü o… Kendimi bildim bileli, ana ayrı baba ayrı ağabeyim olarak hissettim onu hep. Öğretmenim olmadı ama hiçbir öğretmenim onun kadar da etkileyemedi beni. Aynı köylüydük. Artvin’in Şavşat ilçesinin Çoraklı köyü… Arada bir de olsa köyüme gitmek istediğimde, beni öğretmen, Enver ağabeyi ise sesinden eden o binanın önünden geçmek zorunda kalıyorum. Ama dönüp bakamıyorum bir türlü. Yüzüm avuçlarıma gömülüyor kendiliğinden.

Ondan bir şiir daha okumak istiyorum:

Bizi sesimizden vurdular

dilsiz kuşlar evreninde

adressiz bir mektuptuk

postacı kendisi yazdı adresimizi

bu yüzden

ne biz bir yerlere ulaştık

ne bir yerler bize (b)ulaştı

gel demek kolay

bir bağırtı nefes

bir çırpı kanat

kaç okyanus tükettim içimde

bu kaçıncı Kafdağı

Bizi düşlerimizden vurdular

masallarımız kanadı

üç elma düşmedi gökten

ağzımız küçüldü

bundandır çıkamadığımız kerevetine

dön demek kolay

Kimse var mı orda

sessizliğimizi duyacak biri

yorgun değiliz

uzun kalmayacağız

hatta

girmesek de olur içeriye

bir merhaba yeter

masal sürsün diye

Türkiye’nin neresinde olursa olsun, faşizme, ırkçılığa, gericiliğe karşı bir ses yükselmiş, bir yürek çarpmışsa ve bir isyan ateşi yanmışsa Enver ağabeyin en az bir iki öğrencisi ve onun etkilediği birkaç kişi orada olmuştur. Bu özelliği onun insanlığın oğlu olmasından geliyordu. Geleceğe sağlam halkalar atmaktı bütün derdi çünkü. O yüreğini ileri bir insanlığın laboratuarına dönüştürmüştü. Yaşadığı kadar da vicdandan bir kale olarak yaşadı.

Madem buradayım ve Enver ağabeyden söz ediyorum, onunla ilgili bir iki anıya yer vermeden edemem. Yaz tatiliydi. 13-14 yaşlarındaydım. Daha öğretmenliğinin ilk yıllarında düşünsel faaliyetlerinden ötürü açığa alınmıştı. Sonradan onun gibi düşünmeye başlayan bir öğretmen ağabeyin, “gitme beynini yıkar, seni allahsız kitapsız yapar, o azılı komünisttir, zehirler seni ” uyarısına aldırmadan kararlaştırdığımız bir gün onun köydeki evine konuk oldum. Beni evin dışında, büyük bir ciddiyetle karşılayarak odalardan birine aldı. Hal hatır sorma işi henüz bitmemişti ki birden kapı açıldı, annesi elinde yeni pişirdiği sıcak ekmek ve yöresel peynir bulunan bir tepsi ile içeri girdi. O sırada Enver ağabeyin yüzünde bir heyecan, bir tedirginlik hissettim. Annesi bizi baş başa bırakıp çıktıktan sonra ekmeği peynire bandırıp yemeye başladık. Söz sırası doğal olarak ondaydı: “Biliyor musun Hayrettin ben fakültede öğrenciyken babam ölmüş. Erzurum’dan köye yol parası hesabı yapıldığından babamın cenazesine çağrılmamışım. Bu yüzden olmalı ne zaman bu eve gelsem ve odanın kapısı aniden açılsa babamın içeri gireceğini sanırım” dedi. Biraz önceki heyecanını ve tedirginliğini böylelikle anlamış oldum. O bunları söylerken bu denli yumuşak, bu denli sıcak, sevgi dolu ve duyarlı birisinin kimseye kötülük edemeyeceğini, acımasız biri olamayacağını geçiriyordum kafamdan.

Konuşmamız devam ederken divanın üzerinde rastgele duran birkaç kitap ilişti gözüme. Kapital, Türkiye’nin Düzeni, Kurtuluş Savaşı Destanı ve kalın olmayan birkaç kitap daha… Onlardan birini ödünç olarak bana verip veremeyeceğini sordum. Roman, öykü veya şiir türünde kitaplar okuyup okumadığımı sordu. Pek değil dedim. “O zaman anlayamasın, senin için bu kitapları okumak şimdilik erken olur” dedi. Okur ezberlerim dediğimde ise “o, öğrenme olmaz, kitap okuyan kişi yazar kadar olmasa da okurken bir çabaya girecek, eleştirel yaklaşmayı bilecek, gerekirse okuma sırasında yazarın düşüncelerinden ayrılmayı göze alabilecek, bu da ister istemez bir anlama eşiği gerektirir” dedi. Zehirlendiğim an o an olmalı. Demek ki “beyninin yıkanması” için önce okur düzeyine geleceksin. Zor iş!

Kitap vermese de okumam gerektiği üstüne birkaç şey daha söylemeyi esirgemedi benden. Düş ve düşünce gücü olmayan insanlar verili olanlara kolayca teslim olur. Soru bile soramaz, basit olan şeyler onlara doğru gelir şeklinde birkaç şey daha… Demek ki bir alt yapı gerekiyormuş her şeyden önce. Anlayacağınız bu halimle beynimi yıkamaya tenezzül etmemişti. Şaka bir yana bugün bir kova okuyup bir damla yazan biriysem, bu özelliğim biraz da onun eseri.

Böylece

yolcu etti beni bir kitap

başka bir kitaba

öyle öyle ulaştım

kendime, sana, dünyaya

yazardan aldım sözü

biraz da ben yürüdüm

yaklaştım güzelliğine

kendimin, senin, dünyanın…

Lise yıllarımda bir hayli etkisinde kaldığım Enver ağabeyin, şiir yolculuğuma katkısını da asla yadsıyamam. 16-17 yaşlarımdayken köydeki bir voleybol maçından sonra üç beş ağabeyle birlikte soğuk bir pınarın başına gidilmişti. Ben de yanlarına ilişmiştim. Jean Jaures’ten, Henrich Böll’den ve Asım Bezirci’den öylelikle haberdar olmuştum. Orada Enver ağabey, o gür, coşkulu ve sıcak sesiyle Nazım’dan, Pablo Neruda’dan ve daha birkaç şairden şiirler okumuştu. Daha doğrusu okumamış, adeta o şiirleri yaşamıştı.

“Diren!Ey kalbim

Diren!Hayasızlığa

Namussuzluğa

Diren! Kötüye

Çirkine, yanlışa

Diren! Yenilme”

Dizeleriyle başlayan ve

“Ne güzeldir yaşamak

Bir ırmak gibi coşkunca

Dağların üzerinde yürümek

Bulutlara değdirmek başımızı

Sıcak ak bir somun

Koltuğumuzun altında

Kırlara çıkmak

Karışmak insanların arasına

Milyonların arasına…”

Dizeleriyle devam eden o muhteşem kavga şiirinin sahibi, Dünyalı Şair Özkan Mert‘i ilk kez bu şiirle orada duymuş, heyecanımı hiçbir yerime sığdıramaz olmuştum. Yüreğimi “kuracağız her şeyi yeniden” şiarının içine daldırmamın tam da o günlere rastladığını rahatlıkla söyleyebilirim sizlere…

Onunla yaşanan anılar kuşkusuz her birimizde ayrı ayrı bir değerdir. Ama hepimizin anıları biraraya geldiğinde çok daha büyük bir toplam oluşmakta ve daha büyük bir değer ortaya çıkmaktadır. O, içine düşürülmek istendiğimiz karanlık, umutsuzluk ve geleceksizleştirme politikaları karşısında bizlerin önünde duran bir çoban ateşi ve bir gemici feneridir. İçimizde hiç sönmeyecek olan adil, eşitlikçi, özgürlükçü bir dünya arzusudur. Böyle bir dünyanın mümkün olduğuna dair inançtır. Böyle bir dünyayı yaratmak için baş başa, düş düşe verdiğimizde şiirin bize katacağı güçtür.

Hayatın amacı sanırım yalnızca mutlu olmaya indirgenemez. Yararlı ve şefkatli olmak; en önemlisi fark yaratmak; katkıda bulunmak, bir şeyi temsil etmek ve yaşamış olmakla bir değişim meydana getirmek olmalı hayatın amacı… İzin verirseniz, tam da bu tanıma uygun yaşamış Enver ağabey için yazdığım ve ona ithaf ettiğim bir şiirimi paylaşmak istiyorum şimdi de:

bir sözcük olsa

bir sözcük ki

ateşten ve sudan yorgun

düşmüş yollara bir başına

üşümüş belki

aç susuz yaralı

yüzü dağların rengi

teni toprak kokusunda

gelip bir delik bulsa kalbimde

dünyanın bütün acılarının dolduğu

ordan içeri girse

bir çiçek hızıyla yürüse

yürüse

yurdum ol diye bağırdığını duymamış olabilirim

benim suçum

avazı yırtılmışsa

gördüğüm düş

kutsal kitapların hiçbirinde yok

sözcük dilencisiyim aslında

bu yüzden diyorum

bir sözcük olsa

bir sözcük ki

ateşten ve sudan yorgun

tomurcuğa mı dönüşür

tohuma mı

hiç bilmem

aşk ve devrim olarak patlasa içimde

dağılsa yeryüzüne

Kocaeli’nde yaşadığım sırada uzunca bir dönem özel eğitim kurumlarının birinde yöneticilik yapmıştım. Kurumun kütüphanesinin duvarında şu iki söz öğrencilerimin hep dikkatini çekerdi. Bu sözler üzerinden hayatı da konuşurduk onlarla. Birincisi, Che Guvera’nın “gençler mantıklı olun imkânsızı isteyin” sözüydü. İkincisi ise; “Rüyamda bir kitap dile geldi. Bana şöyle diyordu. Ben okundukça kitap, sen okudukça insan olursun.” İkinci söz, bir aşk gerillası ve bir barış militanı olarak yaşamış, anılarımızda ise daima bir Direnç Gülü olarak yaşayacak olan Enver ağabeyin… Bu söz onun sizlere selamı olsun.

13.09.2015

Hayrettin Geçkin

[iklimdora]

☆*:•.☆ ☆.•:*´ `*:•.☆ ☆.•:*´ `*:•.☆ ☆*:•.☆ ☆.•:*´ `*:•.☆ ☆.•:*´ `*:•.☆ #beyninikullan #kişiselgelişim #ömür #kafdağı #dedikoduyapma #nergaltürkiye #kooplog #boşkonuşma #iklimdora #sevgi #edebiyat #kendinol #psikoloji #boşsözler #huzur #insan #zaman #hayat #keşfet #ağzıkulaklarında ☆*:•.☆ ☆.•:*´ `*:•.☆ ☆.•:*´ `*:•.☆ https://www.instagram.com/p/CTnYAR2InH1/?utm_medium=tumblr