#kermissen

[twafordizzy]

Rembrandt tekende olifant Hansken

Het verhaal van Hansken, de beroemdste olifant uit de 17de eeuw, is wonderlijk, maar ook aangrijpend. Olifant Hansken werd langs jaarmarkten, kermissen en hoven gevoerd en inspireerde Rembrandt (1606-1669) om haar een aantal keer te tekenen. Het dier heeft veel moeten doorstaan: ze werd gedwongen lange tochten te maken door Europa en moest veel optreden. In 1633 was Hansken voor het eerst in…

[regioonlineofficial]

Het is alweer bijna zo ver: de kermis in Stramproy! De kermis vindt plaats vanaf aanstaande zaterdag 14 september tot en met dinsdag 17 september. Er staan mooie attracties en er is vermaak voor jong én oud. Openingstijden kermis Stramproy Op zaterdag en zondag start de kermis om 13.30 uur en sluiten de attracties om 00.00 uur. Op maandag en dinsdag start de kermis een uur later: om 14.30 uur. De attracties sluiten op dinsdag om 23.00 uur. Omleidingsroute tijdens de kermis Vanwege de kermis en de op- en afbouw hiervan is de Julianastraat (provinciale weg N292) in Stramproy afgesloten, vanaf de Prinses Beatrixstraat tot aan de Molenweg. Deze afsluiting is van woensdag 11 september 19.00 uur tot en met dinsdag 18 september 18.00 uur. In die periode geldt er een omleidingsroute. Deze route wordt aangegeven op gele borden. Vanwege de kermisattracties is het Kerkplein tijdens de kermis ook niet bereikbaar. Kermisattracties Ook dit jaar is het weer gelukt om mooie attracties te strikken voor de kermis! Hieronder vind je het overzicht van de attracties die dit jaar aanwezig zijn in Stramproy: Snoepkraam Vispaleis Cranes Eendensport Vietnamese loempia Pinda, Popcorn en Suikerspin Rups Olliebollenkraam Trampoline Schietsalon The Beast Carrousel Cake walk Ophalen huisvuil gaat gewoon door De afvalinzameling in Stramproy gaat tijdens de kermis gewoon door. Het huisvuil wordt op de reguliere dag opgehaald. Kijk voor meer informatie over de kermis in Stramproy én andere kermissen in onze gemeente op www.kermisweert.nl

[rotterdamvanalles]

Oude entree van de Diergaarde in Blijdorp.

In 1855 werd in de Rotterdamse binnenstad, bij de Kruiskade, een tuin ingericht voor fazanten en watervogels. De vogeltuin was eigendom van de spoorwegbeambten F. van der Valk en G.M. van den Bergh. Het werd een succes en op 18 mei 1857 werd als vervolg de Rotterdamsche Diergaarde geopend. De eerste directeur was de dompteur Henri Martin. Het zelfde jaar werd de 'Vereniging Rotterdamsche Diergaarde' opgericht. Alleen leden van de vereniging, vooraanstaande burgers, mochten de dierentuin bezoeken. Later mochten Rotterdamse niet-leden gedurende enkele dagen in augustus eveneens de diergaarde in, maar wel via een aparte ingang. De dierexpositie was gedurende de eerste halve eeuw van zijn bestaan een groot succes en groeide meer en meer. Vooral de opvolger van Martin, de dierkundige A. A. van Bemmelen richtte vanaf zijn benoeming in 1866 de dierentuin in met ruime verblijven die er min of meer natuurlijk uitzagen. In plaats van kooien met tralies liet hij ruimten aanleggen waarin de dieren vrij konden bewegen. Beroemd werd de kunstmatige rotspartij met onder andere yaks en moeflons en een volière van 50 bij 24 bij 9 meter met steltlopers, reigers en gieren. Hij voerde ook een goed personeelsbeleid en stichtte een pensioenfonds voor het personeel. Hij bleef directeur tot aan zijn overlijden in 1897.

In 1924 raakte de dierentuin in financiële problemen. De negentiende-eeuwse wijze van dieren tentoonstellen raakte met de komst van de Hagenbeckstijl uit de mode, en met het drukker wordende verkeer had de gemeente de locatie op het oog om een weg aan te leggen tussen het Hofplein en Spangen, Tussendijken en Blijdorp. Ook werd de grond van de binnenstad veel te duur. De dierentuin probeerde het tij te keren door lidmaatschap goedkoper te maken, tentoonstellingen en kermissen te organiseren op het terrein en verlichting aan te brengen, zodat de dierentuin ook 's avonds te bezoeken was.

In 1932 werd er besloten om de dierentuin te reorganiseren. Eerst werd er besloten om vaker niet-leden toe te laten en het lidmaatschap aantrekkelijker te maken, maar het mocht niet baten. In 1937 werd er besloten om de dierentuin te verhuizen naar een nieuwe locatie. De dierentuin ruilde grond met de gemeente: de gemeente kreeg een deel van de oude diergaarde gratis, de rest moesten ze betalen. In ruil daarvoor werd de dierentuin eigenaar van twee derde van een nieuwe 13 hectare grote locatie in de wijk Blijdorp, terwijl over een derde van de nieuwe locatie pacht van één gulden moest worden betaald. Met financiële hulp van de Stichting Volkskracht werd een nieuwe dierentuin gefinancierd. De Volkskracht stelde echter een voorwaarde: voortaan moest de dierentuin voor iedereen toegankelijk zijn. Op 26 oktober 1938 werd de Vereniging opgeheven, en de Stichting Rotterdamsche Diergaarde opgericht.

In 1940, aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, werd de oude dierentuin op 12 mei zwaar beschadigd door bommen, twee dagen voor het grote bombardement op Rotterdam op 14 mei. Bij het grote bombardement werd de dierentuin niet getroffen. De dierentuin was toen al grotendeels verplaatst naar de huidige locatie. Tussen 1939 en 1941 werd er gebouwd op een locatie liggend tussen de spoorlijn Utrecht - Rotterdam en de Van Aerssenlaan. Bij het bombardement kwamen veel dieren om, terwijl een paar andere ontsnapten. Zo liep er een zebra door een winkelstraat en enkele zeeleeuwen zwommen in de singels van de stad.

Het ontwerp van de nieuwe dierentuin is van Sybold van Ravesteyn, waarbij traliewerk en hekken zo veel mogelijk zijn vermeden en vervangen door greppels en grachten. De verwarmde binnenverblijven en ruime leefweiden waren toentertijd uniek in de wereld.

Op 7 juli 1940 werd het noordelijk gedeelte geopend en in december was de nieuwe diergaarde geheel open. Van Ravesteyn had de dierentuin zo ontworpen dat er een symmetrieas door het park liep, waarop de betonnen gebouwen lagen: de Rivièrahal, de 47 meter hoge uitkijktoren, het roofdiergebouw, de grote vijver en het theehuis. Aan weerszijden van deze as lagen grote weiden voor hoefdieren als bizons en zebra's

Ter gelegenheid van het 100-jarige jubileum in 1957 werden tegels met gestileerde dierenfiguren vervaardigd door Groeneveldts aardewerkfabriek. In dit jubileumjaar werd ook het predicaat Koninklijk verleend en werd de naam gewijzigd in Stichting Koninklijke Rotterdamse Diergaarde. In 1963 werd de Vereniging Vrienden van Blijdorp opgericht. Deze vereniging ondersteunt de diergaarde financieel, waardoor onder andere in 1965 het Henri-Martinhuis kon worden gebouwd, een gebouw voor kleine apen en nachtdieren. In 1972 werd de markante uitkijktoren wegens bouwvalligheid afgebroken. In 1984 werd in Blijdorp het eerste olifantje geboren, een Aziatische olifant met de naam Bernhardine, vernoemd naar Prins Bernhard. Bernhardine is voor zover bekend de eerste olifant die werd geboren in een Nederlandse dierentuin. Inmiddels zijn er zo'n tien olifanten geboren in Blijdorp.

In 1988 kwam Blijdorp met een masterplan, dat de hele dierentuin heeft veranderd. Volgens het masterplan worden dieren per werelddeel geordend, in natuurlijk ogende biotopen. Daarbij worden niet alleen dieren, maar ook planten en culturele elementen uit het nagebootste biotoop getoond. De eerste jaren stonden deze aanpassingen in het teken van Azië. Zo werd in de lente van 1991 de vleermuisgrot geopend, waar bezoekers vrij tussen honderden vliegende roezetvleermuizen konden lopen. In 1992 werd de wolvenvallei geopend, het eerste nieuwe verblijf voor Europese dieren, een groot bosrijk verblijf waar een roedel wolven wordt gehouden.

In 1994 volgde Taman Indah, het grote verblijf voor onder meer Aziatische olifanten, Indische neushoorns en Maleise tapirs. In 1999 werd het Afrikaanse Gorilla-eiland geopend en in 2000 volgde het Oceanium. Het Oceanium werd gebouwd op een 11 hectare grote uitbreiding van de dierentuin aan de andere kant van de spoorlijn naar Utrecht. De totale oppervlakte van de dierentuin is nu ongeveer 28 hectare.

In 2005 is de speeltuin Oewanja kinderjungle geopend, in hetzelfde jaar kwam er een nieuw verblijf voor de Sumatraanse tijgers. Het is verdeeld in twee delen, gescheiden door een bezoekerstunnel. Ook is dat jaar een begin gemaakt met de Afrikaanse savanne, met onder andere een weide voor de zebra's en struisvogels en nieuwe verblijven voor onder andere vosmangoesten, Afrikaanse maraboes en wevervogels. In 2006 opende de Oewanja Lodge, een nieuw restaurant voor bezoekers, gelegen naast de Oewanja speeltuin.

Ter gelegenheid van het 150-jarige jubileum onthulde koningin Beatrix op 24 april 2007 bij de oude ingang een kunstwerk, dat gemaakt werd door Marcelle van Bemmel, dochter van voormalig directeur A.C.V. van Bemmel. Op 18 mei 2007, exact 150 jaar na de opening van de dierentuin, ontsnapte de mannetjesgorilla Bokito uit zijn verblijf. Hij was agressief en verwondde een vaste bezoekster die al gedurende langere tijd regelmatig contact had gezocht met de mensaap, tevens bracht hij vernielingen aan in het restaurant. Drie mensen raakten in de paniek die ontstond lichtgewond.[6] Uiteindelijk wist men de gorilla in te sluiten, te verdoven en weer op te sluiten. De hele dierentuin moest vanwege dit incident worden ontruimd. Inmiddels is het verblijf verbouwd en beveiligd met een vijf meter hoge rotsmuur. De gorillagroep kon vanwege de gebeurtenis drie maanden niet naar buiten. Voor de maatregelen die genomen zijn bedacht men de term "Bokitoproof". Dit woord werd in 2007 verkozen tot Woord van het jaar

In 2007 opende de dierentuin een weide- en trekvogelvolière. Deze bestaat uit twee delen. In het eerste deel zitten allerlei ook in Nederland voorkomende weidevogels als kieviten, grutto's en kemphanen, in het tweede deel woonden verscheidene Zuid-Europese vogels als Europese bijeneters en lepelaars. Dat jaar zijn ook een volière voor rode ibissen en ara's, twee aquaria voor Pacifische octopussen in het Oceanium, een buitenverblijf voor Chinese alligators en een nieuw verblijf voor de poedoes aangelegd. Geplande nieuwe verblijven voor de netgiraffen, nijlkrokodillen en ijsberen moesten worden uitgesteld doordat aanpassingen aan het gorilla-eiland prioriteit kregen.

Sinds 2007 wordt er dagelijks een 'Vrije Vlucht Voorstelling' gegeven. Hiervoor heeft men ruim twintig vogelsoorten afgericht.

In 2008 zijn de ijsberen teruggekeerd in het nieuwe Noordpoolgebied Arctica. Er zijn ook verblijven toegevoegd voor poolvossen, sneeuwuilen en lemmingen. Ook is dat jaar de "Krokodillenrivier" geopend, een savannekas die de overgang vormt tussen de trekvolière en het toen nog niet voltooide giraffenverblijf. Naast Nijlkrokodillen worden hier verscheidene savannebewoners gehouden, waaronder karmijnrode bijeneters rotsklipdassen, stekelvarkens en treksprinkhanen. Ook twee pantserkrokodillen hebben er een eigen verblijf gekregen.

In 2009 werd het nieuwe giraffenverblijf in gebruik genomen. De giraffen hebben de beschikking over een groot rond binnenverblijf, dat door zijn opmerkelijke vorm "De Ui" genoemd wordt. Het buitenverblijf delen zij met grote koedoes en wordt door een water gescheiden van het verblijf van de zebra's en struisvogels. Vanaf de Ui, langs het buitenverblijf van de giraffen, loopt een lange houten loopbrug, waarlangs een levensgrote replica van een baobab is geplaatst. In de kroon van de baobab bevindt zich een uitzichtpunt over de savanne. De voet van de baobab is tevens het binnenverblijf van de gevlekte hyena's, die een verblijf westelijk van de loopbrug hebben.

In 2010 is het Afrikagedeelte uitgebreid met een nieuw verblijf voor servals en een rotsachtig binnenverblijf voor franjeapen. Er kwam ook een nieuwe gierenvolière, hierin leefden in het jaar van opening de maraboe, grijze kroonkraan, witruggier, oorgier, kapgier en de zuidelijke hoornraaf. Het is mogelijk hier op een giersimulator plaats te nemen waarbij men het gevoel ondergaat te vliegen als een gier.

In 2011 is Arctica opnieuw vormgegeven, na ontsnapping van de poolvossen en sneeuwuilen. Er kwam een nieuwe verblijf voor wasberen bij en een door de vereniging Vrienden van Blijdorp geschonken verblijf voor stellers zeearenden. Ook werd dat jaar begonnen met de renovatie van het Aziëdeel en nieuwe verblijven voor wevervogels, parelhoenders (die later weer uit de volière vertrokken)en Afrikaanse grondeekhoorns in het Afrikaanse gedeelte van de Diergaarde. Tevens werden een doorloopverblijf voor moeraswallaby's en een verblijf voor zandwallaby's gebouwd.

In 2012 is het Aziëhuis vernieuwd. Na deze renovatie zijn in het Aziëgedeelte van de dierentuin ook reptielen, vogels en zoogdieren te zien. De publiekstoegankelijke binnenverblijven van het Prins-Alfredhert en het Visayawrattenzwijn moesten daarvoor wijken. Onder de soorten die in het Aziëhuis te zien zijn is de komodovaraan en het zeldzame balabacdwerghert dat in slechts een handvol Europese dierentuinen wordt gehouden. Nieuw zijn de Indische nimmerzatten en een Maleise nimmerzat (intussen gestorven) in de Aziatische moerasvolière. De klipspringer stierf in 2012 in de "Krokodillenrivier".

In 2016 werd het eerste gedeelte van project Oceanium 2.0 grotendeels opgeleverd. Het betreft een reeks aquaria die vormgegeven zijn als het Groot Barrièrerif. De restauratie van de monumentale stal voor grote koedoe's en penseelzwijnen werd ook afgerond. Tegelijkertijd werd het laatste onderdeel van 'Hart van Afrika' gerealiseerd, in de vorm van een uitbreiding van het bestaande penseelzwijnenverblijf. Deze zwijnensoort deelt hun verblijf met bosbuffels. De soorten waren nooit succesvol bij elkaar geïntroduceerd en men hoopte dat met meer ruimte de spanningen minder snel zouden oplopen. Hoewel het in meerdere andere parken een succesvolle combinatie is gebleken, is het anno 2018 nog steeds niet gelukt om de 2 soorten succesvol te doen samenleven. Tot kleinere bouwwerkzaamheden horen onder meer uitgebreide baggerbeurten, de opknapbeurt van een gedeelte van de Victoria Serre en nieuwe bepading. In 2016 kroop voor het eerst in een lange tijd een hyacinthara uit het ei en werden er een bongo en een Françoislangoer geboren. Tevens kwamen twee gevlekte hyena's ter wereld, waarvan een niet lang na de geboorte door nog onbekende oorzaken overleed. Ook werden er enkele zeldzame Franse knorvissen en McCords doosschildpadden geboren en arriveerde een nieuw paartje spitssnuitkrokodillen uit Emmen. De stokoude withandgibbons Nico en Saar kregen samen een spuitje, nadat Saar in steeds slechtere gezondheid verkeerde en er geen uitzicht was voor haar partner. Ook de oudste netgiraffe van Europa, Tipsy, liet men vanwege gezondheidsklachten inslapen.

In 2018 opende het geladaverblijf voor de gelada’s (apen uit Ethiopië). Tevens is er een doorloopverblijf voor de ringstaartmaki's geopend, een geschenk van de Vereniging Vrienden van Blijdorp. Ook de komst van vier ernstig bedreigde Antilliaanse leguanen, die met het regeringsvliegtuig en premier Rutte meekwamen, was een bijzonder moment.

Foto en Informatie komen van Wikipedia

[superune]

Aalsterse vlaai

Mijn vader brengt tegen zijn zin en tussen andere dementerende mannen en vrouwen de dag door in het dagverzorgingscentrum. Ik maak van de gelegenheid gebruik om zijn appartement binnen te gaan. De voordeur hangt nog steeds half uit de hengels. Ik hef ze op zodat ze niet te luid sleept over de losliggende grijze tegels. De deur heeft hij wellicht ooit moeten forceren om binnen te geraken. Hij had al lang voor de diagnose de neiging zijn sleutels te verliezen. Ondertussen laat de deurenhersteller al maanden op zich wachten. Ik laat ze openstaan terwijl ik dingen verzamel die mee kunnen naar het containerpark. In een plastic bak, die hij vroeger gebruikte om boeken te verhuizen, stapel ik broodmachines, raclettetoestellen en friteuses. Die zouden meer kwaad dan goed doen. 

Zoals altijd geraak ik verdwaald in dit museum van de schuld, met een oneindige verzameling spullen, curiositeiten, boeken en geschriften. Een immense collectie herinneringen aan zijn leven dat dag na dag kleiner wordt. Tussen de stapels krantenknipsels en tijdschriften herken ik de titels op de boekenruggen in zijn bibliotheek. Hoe heeft hij ooit al die boeken uit zijn voormalige woonst, mijn ouderlijk huis, in dit eenkamerappartement doen passen? Hoge plafonds en stapeltalent. Ik zie elk afzonderlijk exemplaar uit zijn al even monumentale verzameling nijlpaarden. Met trots presenteerde hij die aan bezoekers. Ik herken ook schilderijen en ingekaderde foto’s die mijn jeugd kleurden. Ze hangen en staan hier te dicht op elkaar. Deze objecten zijn ook mijn herinneringen die later zullen vervagen. Uit de keuken haal ik de borden, kommen en kopjes weg die teveel zijn voor een alleenstaande man. Het is een servies dat ik niet ken. Daar achteraan in de onderste kast, naast de oven, onder een stapel onderleggers, zie ik hem staan. De kom waar zijn trotse moeder vlaaien in bereidde. Beide uit Aalst. Een eenvoudig ontwerp voor de eeuwigheid, ik schat uit de jaren 40. De buitenkant een donker geschakeerd groen, de binnenkant een herinnering aan duizenden Aalsterse vlaaien, gecraqueleerd. De vlaaienkom waar we bij kermissen allemaal naar uitkeken. Waarvoor omwille van mijn moeder de obligate appelsienenschil uit het recept werd geschrapt. Waar vanuit het midden de vlaai in zo eerlijk mogelijk afgemeten punten werd gesneden. Je kan de messtrepen nog zien staan. Vlaaien die tussendoor werden gegeten bij de koffie of geprakt op een witte boterham bij het ontbijt. De vlaaienkom waar mijn vader op familiebijeenkomsten steevast en maar half voor de grap bij voorbaat zijn erfrecht als oudste zoon opeiste. Deze vlaaienkom die hier al 15 jaar onaangeroerd staat. Ik besluit hem mee te nemen. Is het diefstal? Is het een poging om een topstuk te redden van de vergetelheid. Wil ik er als eerbetoon aan mijn grootmoeder vlaaien uit mijn jeugd in bereiden om die aan mijn zonen te laten proeven? Ik zet hem op de friteuse.

Als een dief op klaarlichte dag sluit ik de kapotte voordeur, de buit balancerend op m'n uitgestoken linkerheup. Hij zal geen van de dingen missen die ik uit zijn heiligdom heb geroofd. Ik laad de spullen in de koffer van mijn auto en de ongelukkig gestapelde vlaaienkom valt op de grond en spat in exact zeven stukken uit elkaar.

[peterpijls1965]

Geachte g star-medewerker, niet voor het eerst werd ik vandaag online geconfronteerd met een advertentie van g star die niet alleen een nogal gepersonaliseerde, maar ook ongevraagd indringende indruk op me maakte.

Als bipolair ben ik nogal prikkelgevoelig, ook als het gaat om visuele boodschapen met een kennelijke bedoeling. Kermissen hebben tegenwoordig prikkelarme uren om types zoals ik te ontzien. De advertentieafdeling van g star is kennelijk nog niet zover.

Overigens ben ik te koop. Voor 20.000 euro in een enveloppe ga ik ook de rest van mijn leven gratis online voor g star adverteren.

Met vriendelijke groet,

Peter Pijls

Journalist in ruste

View this post on Instagram

A post shared by Peter Pijls (@peterpijls)

[janoud-jaapoudes-blog]

Boek over de kunstenaar Jaap Oudes met als titel "Als ik teken ben ik op reis, Jaap Oudes en zijn fantasievolle kijk op de wereld"

Boek over de kunstenaar Jaap Oudes met als titel "Als ik teken ben ik op reis, Jaap Oudes en zijn fantasievolle kijk op de wereld" Het is een boek die blij maakt en ons losweekt van het alledaagse. Wie is Jaap Oudes. Jaap Oudes (geboren in 1926 in Alkmaar, overleden in 1998 in Oudorp) werd van jongs af door zijn vader Dirk (die zelf kunstschilder van naam was) gestimuleerd te gaan tekenen. Als autodidact is Oudes zijn hele leven blijven tekenen, bijna altijd met potlood en kleurpotlood. Hij was lange tijd lid van de kunstenaarsvereniging Doorwerken in Alkmaar. Oudes haalde inspiratie uit de Hollandse en Vlaamse volkskunst en het volksleven. Ook de verhalen van de Vlaamse auteur Felix Timmermans en andere Vlaamse vertellers stimuleerden hem. Hij bezocht daarom graag niet alleen steden en dorpen in Noord-Holland maar ook in Vlaanderen. Het werk van Jaap Oudes is folkloristisch en verhalend. De wereld die hij tekende was nostalgisch, kinderlijk op het surrealistische af, vrolijk en feestelijk. Kermissen, het circus, oogst- en andere volksfeesten zijn de favoriete onderwerpen, dikwijls gesitueerd op herkenbare schilderachtige plaatsen. Oudes was gefascineerd door onderwerpen die te maken hebben met cultureel erfgoed. Ervaringen en herinneringen in zijn jeugd zijn eveneens een terugkerend thema in zijn werk. De boerenmensen, het vissersvolk, de geestelijken, de koeien, de paarden die in talrijke mate zijn tekeningen bevolken, komen daar vandaan. De tekeningen van Jaap Oudes zijn niet in een stroming te vatten. Een rationele analyse van zijn werk wees Jaap Oudes altijd af. Tekenen was voor hem een spontaan en intuïtief proces. Moet er dan een stempel op gedrukt worden dan is het dat van origineel denken en fantasievolle kunst. Colofon © 2019 Stichting Dirk en Jaap Oudes Tekst (alfabetische volgorde): Ruud Kersten, journalist Jan Nobel, kunstenaar Jan Oud, voorzitter St. Dirk en Jaap Oudes Peter Thoben, museumdirecteur/conservator Chiene Vos, kunsthistorica Albert van der Zeijden, historicus Tekstcorrecties: Louis Straatman Eindredactie: Ruud Kersten Voorwoord: Jan van Laarhoven

[kronieken]

‘t Is verloren geschuifeld Volksspreuken waar dierennamen in voorkomen Hij is zoo zot als 'n keezemeeze,

[regiowestfriesland]

Hoornse kermis met Freefall Extreme, Toxic, Hurricane en nog veel meer! 

Hoorn – In de binnenstad van Hoorn is het van zaterdag 6 tot en met maandag 15 augustus tien dagen lang kermis. Met 67 attracties is het een van grootste kermissen van Nederland en de enige kermis met de titel Nationaal Immaterieel Erfgoed. Hoogtepunten zijn deze editie de Freefall Extreme, Hurricane, Samba Ballon en Funhouse Après-Ski. Wethouder René Assendelft opent zaterdag 6 augustus de 576e…

[jossarisfoto]

Baarlo | Nachtcross

Zaterdag, 14 mei 2022 | Dit weekend vinden er in Venlo tal van evenementen plaats zoals de Kermis in Blerick, de Venloop en de Nachtcross in Baarlo. Aangezien ik zowel kermissen en de Venloop al vaker gefotografeerd heb besluit ik om naar Baarlo te gaan om de Nachtcross te fotograferen. Baarlo | Nachtcross Hoewel de Nachtcross zelf heb ik niet gefotografeerd, wel de 2 kwalificatie manches die de…

[de-meerpeen]

Im memoriam Bertus Spaansen

Familieberichten: 'Im memoriam Bertus Spaansen'

Volkomen onverwacht is afgelopen zaterdag Bertus Spaansen overleden. Een markante persoon die enorm veel betekend heeft voor ‘zijn’ dorp Moerbeek en voor Haringhuizen, waar hij actief was als vrijwilliger, bestuurslid en voorzitter bij tal van verenigingen en organisaties. Jarenlang was hij betrokken bij de organisatie van de plaatselijke kermissen, het Drie Dorpen biljarttoernooi en activiteiten…

[historyfoundhere]

Ondanks dat de Efteling pas jaren later opende, stamt de oudste attractie zelfs nog uit de 19e eeuw. In 1895 kocht Hendrik Janvier, lid van een bekende kermisfamilie, een stoommachine. Rond deze stoommachine bouwde hij eigenhandig een carrousel. Vanaf 1903 toerde hij met het enorme gevaarte langs kermissen in Nederland. Er waren 20 man nodig om het gevaarte af te breken en op te bouwen. De stoomcarrousel was het middelpunt van de kermis. Dit kwam mede door de prachtige, sjieke uitstraling dankzij de schilderwerken van Andreas Giezen en de prachtige paarden, koetsen en varkens die door beeldhouwers werden ontworpen. Ook het orgel van Gavioli is een uniek exemplaar. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd stoomkracht als energiebron verboden en werd de kermisfamilie genoodzaakt de carrousel om te bouwen tot een elektrisch aangedreven carrousel. Dit is het nu nog steeds, maar de stoommachine is wel zichtbaar gebleven. Na de oorlog nam de animo af en de winstmarge op een enorm gevaarte als de carrousel ook. De carrousel belande in een opslag, tot het in 1955 door de pas opgerichte Efteling werd gekocht. Het was de eerste echte attractie van het park en nog velen zouden volgen. ————— One of Holland’s most beautiful themapark rides is this carrousel at the Efteling. It was build between 1895 and 1903 and was part of traveling fairs until shortly after World War 2. The ride was build around a steam engine, which was replaced by en electric one in 1944. After the war there was little money to be made through these fairs and the expensive maintaining caused the ride to end up in storage. In 1955 the Efteling bought it as its first major ride. Many were to follow! #steamengine #efteling #attractie #attractiepark #amusementpark #amusementparks #janvier #kermis #tweedewereldoorlog #beeldhouwer #ride #carrousel #carousel #caroussel #horse #horses #carraige #koets #dagjeweg #dagjewegineigenland #eropuitineigenland #eropuit #deefteling #noordbrabant #kaatsheuvel #funfair #Справедливая #freizeitpark #樂趣 #historyfound (bij Efteling) https://www.instagram.com/p/CRxGmXqM1AE/?utm_medium=tumblr

[regioonlineofficial]

Venray - De jaarlijks kermis van Venray begon vrijdag 2 augustus en zal morgen, op woensdag 7 augustus alweer zijn laatste dag beleven. Met uitzondering van de openingsdag, die om 14.00 uur begon, kon iedereen dagelijks vanaf 13.00 uur terecht in de grote hoeveelheid aan attracties. Hoewel deze zomer wat kwakkelend verloopt heeft de kermis in Venray het getroffen met het weer, wat het geheel extra vrolijk maakt. Prikkelarme uurtjes op kermis Venray Vanmiddag was de kermis van 13.00 tot 15.00 uur helemaal prikkelarm gemaakt. Geen harde geluiden, geen felle lichten en de snelheid van de attracties was aangepast naar een rustiger tempo. Hiermee konden mensen die snel overprikkeld raken, of bijvoorbeeld te kampen hebben met epilepsie, ook eens even genieten van al die spectaculaire dingen. Het houden van prikkelarme uurtjes wordt op steeds meer kermissen in Nederland gedaan, tot grote vreugde van een groep mensen die deze evenementen anders zouden mijden. Na 15.00 uur gingen de lichtjes weer aan en waren de muziek en de typische kermisgeluiden weer te horen. Kermis - Foto: © Wesley Weijers - Regio Online Meet & Greet Clowntje Bumba liep vanmiddag ook over het kermisterrein en zorgde voor vrolijke kindersnoetjes. Tussen 15.00 en 15.45 uur was er op het Gouden Leeuwplein zelfs een heuse Meet & Greet met de olijke kindervriend. Vuurwerkshow Vandaag, op de een-na-laatste dag van de Venrayse kermis, wordt de traditionele vuurwerkshow gegeven die om 22.30 uur vanuit de gemeentetuin te bekijken is. De kermis zelf gaat nog tot 01.00 uur door vannacht. Foto: © Wesley Weijers - Regio Online Laatste dag Ook voor de grootste kermis van Noord-Limburg is er een slotdag, waarop iedereen nog eenmaal kan genieten van al het fraais en lekkers dat bij een echte kermis hoort. Morgen, op woensdag 7 augustus zal het vertier weer om 13.00 uur beginnen. 's Avonds wordt echter om 23.00 uur het laatste rondje gedraaid en gaan de lampjes en muziek voor dit jaar uit. Kermis - Foto: © Wesley Weijers - Regio Online

[rotterdamvanalles]

Straatleven op de Diergaardelaan, 1930. Rechts op de hoek is een vestiging van "De Rotterdamse tandheelkundige". Op de achtergrond de Delftse Poort.

In 1855 werd in de Rotterdamse binnenstad, bij de Kruiskade, een tuin ingericht voor fazanten en watervogels. De vogeltuin was eigendom van de spoorwegbeambten F. van der Valk en G.M. van den Bergh. Het werd een succes en op 18 mei 1857 werd als vervolg de Rotterdamsche Diergaarde geopend.

In 1924 raakte de dierentuin in financiële problemen. De negentiende-eeuwse wijze van dieren tentoonstellen raakte uit de mode, en met het drukker wordende verkeer had de gemeente de locatie op het oog om een weg aan te leggen tussen het Hofplein en Spangen, Tussendijken en Blijdorp. Ook werd de grond van de binnenstad veel te duur. De dierentuin probeerde het tij te keren door lidmaatschap goedkoper te maken, tentoonstellingen en kermissen te organiseren op het terrein en verlichting aan te brengen, zodat de dierentuin ook 's avonds te bezoeken was.

In 1932 werd er besloten om de dierentuin te reorganiseren. Eerst werd er besloten om vaker niet-leden toe te laten en het lidmaatschap aantrekkelijker te maken, maar het mocht niet baten. In 1937 werd er besloten om de dierentuin te verhuizen naar een nieuwe locatie. De dierentuin ruilde grond met de gemeente: de gemeente kreeg een deel van de oude diergaarde gratis, de rest moesten ze betalen. In ruil daarvoor werd de dierentuin eigenaar van twee derde van een nieuwe 13 hectare grote locatie in de wijk Blijdorp.

De foto komt uit de collectie Spaarnestad en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[alkmaarcentraal]

Trammelant in kermisland: “Dit plan is de doodsteek voor de traditionele kermissen” (VIDEO)

Trammelant in kermisland: “Dit plan is de doodsteek voor de traditionele kermissen” (VIDEO) Het plan om in juni op het parkeerterrein naast het AZ-...

https://www.alkmaarcentraal.nl/nieuws/60086481-trammelant-in-kermisland-dit-plan-is-de-doodsteek-voor-de-traditionele-kermissen-video

[evamels]

Beeldspraak H4tm9 15 afbeeldingen

Marco van Duyvendijk / Cosplay, 2009

Nan Goldin / Jimmy Paulette After the Parade, 1991

Nan Goldin maakt hier net als Maco van Duyvendijk een psychologisch geladen portret, het is documentair en beschouwend. Ook komt ze erg dichtbij deze mensen waardoor er een intiem beeld ontstaat. Net als bij Cosplay fotografeert Goldin een groep mensen dat over het algemeen kleding draagt dat niet bij hun identiteit hoort. Slechts op bepaalde momenten “als het mag” leven deze personen zich extra uit.

Lana Mesic/ uit: Erased Portraits, 2011

Heitor Magno

Dit beeld is gemaakt door de Braziliaanse beeldend kunstenaar Magno. Hij onderzoekt identiteit door middel van zelfportretten. Met behulp van dubbele belichtingstechnieken creëert hij glitchachtige beelden die door middel van laagjes de gezichtsuitdrukkingen en emoties verbergen. Zijn beelden portretteren de selfie als een performance art, een concept dat hij zelf 'selformance' noemt.  Hij is geobsedeerd door technologie en het effect ervan op ons gedrag, Magno trekt onze bereidheid om intieme momenten in ons leven bloot te leggen in twijfel, ook aan het effect dat de eindeloze herhaling en hergebruik van beelden op sociale media heeft op onze psyche. Magno gumt hier net als Mesic de identiteit uit, dit keer omdat we in het echte leven een hele identiteit hebben dan op het internet. Op het internet kun je zijn wie je wil zijn.

Rogier Fokke / Lotty Huffener-Veffer, uit: Ogen van de oorlog, 2012

M’hammed Kilito / Anas uit: Among You

Kilito maakt in zijn serie Among You ook gebruik van tweeluiken. Het gaat hier om conservatieve gedachten van de oudere generatie tegenover de jongere generatie, zij komen dagelijks in aanraking met de conservatieve en traditionele normen van de Marokkaanse samenleving. Bijvoorbeeld de familie van Anas, zij noemen hem niet bij zijn voornaam, maar verwijzen naar hem als 'de getatoeëerde'. Getatoeëerde mensen in de oude Marokkaanse verbeelding worden beschouwd als criminelen, gevangenen en gevaarlijke mensen. Maar deze serie gaat juist over hun progressieve ideeën, of het nu gaat om hun creatieve activiteiten, hun uiterlijk of hun seksualiteit, ze brengen het beeld van een jong Marokko over: alert, veranderend, het recht claimen om anders te zijn en diversiteit te vieren.

Kadir van Lohuizen / River of Hope, uit: Via PanAm, 2016

Jimmy Nelson, uit: Homage to Humanity, 2018

Jimmy Nelson maakt hier, in tegen stelling tot zijn Before They Pass Away boek, gebruik van een multimediale aanpak. Zo komt dit boek in een doos waarin een kartonnen bril zit, in deze bril kun je je telefoon doen met de speciaal daarvoor gemaakte app. Met je telefoon kun je dan de foto’s in het boek scannen en zo krijg je een persoonlijk verhaal van die persoon of een filmpje over hoe de foto tot stand gekomen  is. Je zit dan opeens midden in het maak proces en komt oog in oog te staan met deze mensen en hun leefomgeving. Hierdoor wordt het, net als het project van Lohuizen, in een ruime en interessante context geplaatst waardoor de verhalen meer diepte krijgen.

Rob Hornstra / Alexander Zelekson, uit; 101 Billionaires, 2007

Tomek Kaczor / Awakening, 2020

Ewa, een 15-jarig Armeens meisje dat pas is ontwaakt uit een catatonische toestand dat veroorzaakt werd door het Resignation Syndrome. Ze zit in een rolstoel, geflankeerd door haar ouders, in een opvangcentrum voor vluchtelingen in Podkowa Leśna, Polen. Resignation Syndrome (RS) maakt patiënten passief, immobiel, stom, niet in staat om te eten en te drinken, incontinent en niet reagerend op fysieke prikkels. Het treft psychisch getraumatiseerde kinderen midden in langdurige asielprocedures, en lijkt het meest voor te komen bij Roma- en Yazidi-kinderen, evenals bij kinderen uit de Balkan. De foto is een portret wat je onder het genre reportage zou kunnen zetten. Het verhaal achter de foto is niet te begrijpen zonder enige toelichting. Het portret staat dus niet op zichzelf. Ook staat de geportretteerde symbool voor een groep mensen die in dezelfde situatie zitten. Net als bij het portret van Rob Hornstra.

Jeroen Toirkens / Tool, Dukha meisje, Mongolië, uit: NomandsLife, 2007

Valery Melnikov / A man waters flowers in the village of the Spartak, Sputnik, uit: Black days of Ukraine

Reportage fotografie probeert de aandacht terug te winnen door te experimenteren met vorm. De kijker kan namelijk door de massaliteit van reportagefotografie immuun raken voor beelden van armoede en oorlog. Ze leggen bijvoorbeeld de nadruk op hoopvolle elementen van maatschappelijke ontwikkelingen of focussen op kleine persoonlijke verhalen. Deze afbeelding zit net als in de afbeelding van Jeroen Toirkens een journalistieke verhalende inhoud in. Zo heet de serie Black days of Ukraine. Dat is niet positief, op de achtergrond zie je een vervallen huis en het gras ligt vol met hopen aarde. Toch heeft deze man een stukje geluk gevonden. Hij geeft een bosje zonnebloemen water, ook heeft hij er een soort barricade voor gezet. De zonnebloemen staan voor nieuw leven, ze groeien uit het gak in de weg. Ze staan voor hoop in een zware tijd.

Corbino / Wilfried de Jong, 2008

Platon / Colin Powell

Platon maakt portretten van grote wereldleiders en zet hen neer als gewone mensen. De foto’s over Colin Powell geven de kern van zijn persoonlijkheid weer. Platon werkt net als Corbino met een bekend model en zoekt daarbij een persoonlijk statement ipv het beeld dat wij al hebben van deze bekende persoon. De fotograaf probeert de geportretteerde persoon te laten zien als een persoon met z’n eigen verhaal. Maar de fotografen geven hierbij hun visie op de geportretteerde, door middel van zijn houding tegenover de man die voor hem “normaal” is gaat deze man zich ook normaal gedragen ipv iemand die bekend is en een belangrijke functie heeft. Hun manier van foto’s schieten beïnvloed dus ook het uiteindelijke portret.

Goos van der Veen / Les Arcs, uit: The Skiable Landscape, 2011

Andy Yeung / #20, uit: Walled City, 2017, Hong Kong

De ommuurde stad van Kowloon was ooit de dichtste plek op aarde, honderden huizen op elkaar gestapeld in het midden de gebouwen. Velen hadden geen toegang tot lucht of een open ruimte. Deze beruchte stad werd uiteindelijk in de jaren negentig afgebroken. Yeung wil laten zien dat een deel ervan nog steeds bestaat. In veel van de huidige appartementen wonen heel veel mensen, waar het enige uitzicht uit het raam het raam van de buren is. Yeung stelt zich net als Van der Veen terughoudend op. Hij levert kritiek maar hij kan niet bepalen wat goed of fout is. Hij neemt slechts waar en registreert het met een afstandelijke blik. Wel hoopt hij met deze serie mensen vanuit een nieuw perspectief te laten nadenken over het claustrofobische leven in Hong Kong.

Elspeth Diederix / Hand, 2009

Abdulla Elmaz, uit: Dream within a Dream. Where nothing makes sense.

Elmaz maakt net als Diederix surrealistische foto’s waarbij hij op een gedetailleerde manier een esthetische droomwereld schept. Zijn beeld doet denken aan een dagdroom. Waarbij Diederix vaak elementen uit de natuur gebruikt, gebruikt Elmaz hiervoor vaak plastic stoelen zoals hierboven. Hij zorgt ervoor dat het object een andere functie krijgt en verandert daarmee de betekenis van het object.

Steven Snoep / Trabant-man, uit: Europese Nieuwe, 2004

Wim van der Linden, Paris, 1963

Van der Linden fotografeerde in de vroege jaren '60 jongeren op kermissen, rockers in Londen, straatbeelden van Amsterdam, Parijs en New York, de fluxusbeweging en de underground popscene. Hij fotografeerde dus evenals Snoep authentieke bewoners in hun omgeving. Er is geen context bij de foto of serie maar wel is er een bepaald contact tussen de man en wij als kijker. Hierdoor kunnen we er zelf een verhaal bij verzinnen.

John Lambrichts / Hochter Bampd, uit: Oeverlangen aan de Maas, 2009

Stephan Vanfleteren, uit: Corona walks, 2020

Stephan maakte na aanleiding van de lockdown in België de fotoserie Corona Walks. Hij wandelde bij valavond, vaak was hij uren onderweg. Hij zag het lente worden. ‘Alles zoals altijd. En toch kijk je nu beter. Je ziet dat de winterstormen het strand hebben veranderd. Dat vloed anders terugstroomt naar de zee. Je fantaseert uitvergrote virussen in de kruinen van de geknakte bomen.’ Onderweg fotografeert hij, maar hij houdt ook een dagboek bij. Hij noteert wat hij ziet, voelt en overdenkt. Er zit een bepaalde dromerige sfeer in die ook terug te zien is in het beeld van Lambrichts. Het zijn beide poetische landschaps foto’s die een groter verhaal en gevoel uitdrukken.

Ad van Denderen / Saïdia, Marokko, uit: So blue So blue, 2006

Els Zweerink / uit: Sammie, 2020

Deze foto komt uit de serie ‘Sammie’ waarin Els, de moeder van Sam haat onhandelbare zoon gaat volgen in de hoop hem beter te begrijpen. Net als bij Van Denderen is dit documentaire fotografie door middel van een open blik zonder dat vooraf wordt bedacht wat er gefotografeerd gaat worden.

Dana Lixenberg / Fred Goodhope, uit: The Last Days of Shishmaref, 2007

Mike Graeme, Boyd laces up her moccasins on a beach at iʔ aʔ kłkəkniʔ, 2020

Sinixt wordt gespeld als sn̓ʕaýckstx in hun taal, n̓səl̓xcin. Volgens Boyd betekent Sinixt letterlijk plaats, gevlekte vissen en mensen. De Arrow Lakes Tribe wordt vaak als synoniem gebruikt met de Sinixt, hoewel anderen zich ook als Sinixt identificeren. Sommige mensen uit de Syilx / Okanagan-natie identificeren zich zowel als Sinixt als Syilx. In 2017 liet het Hooggerechtshof van British Columbia een antropoloog getuigen, die zei dat de Sinixt "enthousiast" naar de Verenigde Staten was verhuisd. Maar de rechter kwam tot de conclusie dat uit het bewijsmateriaal in feite bleek dat ze hun grondgebied niet vrijwillig hadden verlaten. Mike Graeme heeft een rapportage gemaakt over deze mensen, hij focused meer op momenten zoals het moment hierboven dan op portretten. Net als Lixenberg gat het om een groep die dreigt niet meer te bestaan door omstandigheden die buiten hun eigen handen gebeuren.

Alice Wielinga / Fijne Hanen, 2012

Raquel van Haver / Amo a la Reina

Van Haver wil met haar kunst mensen aan de rafelranden van de maatschappij stem geven. Ze werkt multidisciplinair, ze verzamelt de bouwstenen voor haar schilderijen, fotocollages, tekeningen en andere vormen gedurende lange reizen in Zuid Amerika en West Afrika. Dit werk vertegenwoordigd een regio in Colombia, verhalen over de inwoners, de folklore en tradities van die regio. Het project is een ode aan de vrouwelijke sociale leiders in het land, daarom de titel Amo a la Reina (Ik hou van de koningin). Raquel werkt hier net als Alice met foto’s die later verwerkt worden in een grote collage.

Witho Worms  Freyming Merlebach, uit: Cette montagne c’est moi, 2009

Stephen Gill / uit: Coexistence, 2010

Gill heeft voor deze serie letterlijk de natuur uit de omgeving gebruikt om diezelfde natuur vast te leggen. Zo heeft hij foto’s ontwikkeld in water uit de sloot en ook heeft hij door het water uit de sloot gefotografeerd. Zoals bij de afbeelding hierboven. Net als Worms gebruikt hij fysiek elementen vanuit de plek waarvan de foto is gemaakt. Ook de titel verwijst naar de verwevenheid tussen plek, mens en afbeelding.

[sirisastensomeren]

Lichtshow voor bewoners Sonnehove

Guus de Wit, die zich normaal bezighoudt met het verzorgen van de techniek bij festivals, kermissen en andere feesten, heeft een lichtshow gemaakt die op diverse plekken in de regio, met name bij zorginstellingen, in de kerstperiode te zien zal zijn. Dat gebeurde onder meer in de tuin van De Lisse in Asten en Sonnehove in Someren.