#koetshuis

[haarlemupdates]

Op dinsdag 14 mei treden in het Koetshuis van Kasteel Keukenhof twee ensembles van het Koninklijk Conservatorium Den Haag op: Duo Fluitello en het Ibero Duo. Duo Fluitello wordt gevormd door de Letse fluitiste Alise Anna Alksne en de Servisch-Amerikaanse cellist Luka Stefanovic. Zij spelen muziek van Handel, W.F. Bach, Beethoven en J.S. Bach. Luka is vooral geïnteresseerd in de historische uitvoeringspraktijk en tegelijkertijd is hij succesvol met kamermuziek op de moderne cello in strijkkwartetten en pianotrio’s. Alise Anna is een gepassioneerd orkestmuzikant. Ook maakte ze deel uit van een fluitkwartet en ensembles met de accordeon en de kokle (het Letse nationale (tokkel)instrument. Duo Fluitello zet zich in om het repertoire voor deze combinatie van instrumenten te verbreden. Pablo García Valles (piano) en Miguel Paredes Ramos (klarinet) vormen het Ibero Duo. Op hun programma staat muziek van Chausson, Poulenc, Lutoslawski en Kovács. Pablo studeerde klarinet en piano aan het conservatorium in Almansa. Hij vervolgde zijn studie piano en klavecimbel aan het conservatorium van Aragon. Momenteel studeert hij aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag bij David Kuyken en Fabio Bonizzoni. Als solist trad hij op bij het CSMA Symfonisch Orkest en het Spaans Nationaal Jeugd Orkest. Miguel speelt klarinet sinds hij acht jaar was. Hij studeerde aan de conservatoria van Covilhã en Porto. Hij begon zijn master-opleiding in 2023 aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag bij Annelien van Wauwe en Davide Lattuada. Miguel is regelmatig prijswinnaar in meerdere Spaanse en Portugese competities. Info Het concert begint (dinsdag 14 mei 2024) om 20.00 uur. Toegang €22,50 inclusief koffie / thee vooraf en pauzedrankje. Het Koetshuis is open vanaf 19.30 uur. Kaartverkoop uitsluitend via https://www.kasteelkeukenhof.nl/concerten.              

[rotterdamvanalles]

Het herenhuis 'De Heuvel' aan de Baden Powelllaan, 1963.

Herenhuis 'De Heuvel' in Het Park te Rotterdam was het hoofdgebouw van de voormalige buitenplaats 'De Heuvel'. Het pand is rijksmonument en onderdeel van het beschermde stadsgezicht Scheepvaartkwartier.

Het huis is circa 1750 gebouwd als eenlaagspand met mezzaninoverdieping, eenlaags zijvleugels en een omlijste ingang in empirestijl. Het heeft als woonhuis gediend van een aantal bekende Rotterdamse families: van 1799-1819 was J.J. Elsevier eigenaar, en vanaf 1866 de houthandelaar en verzamelaar Abraham van Stolk Corneliszoon. Het lag oorspronkelijk tegen een zomerdijkje met de voorgevel gericht op de Westzeedijk. Rond 1855 werd de situatie gewijzigd en werd de voorgevel verplaatst naar de kant van de Nieuwe Maas. In 1875 werd het pand met de buitenplaats aangekocht door de Gemeente Rotterdam. In 1900 werd het terrein van de buitenplaats toegevoegd aan Het Park.

Vanaf 1910 werd het pand gebruikt door onder meer het Rode Kruis en de Academie van Beeldende Kunsten. Met de manifestatie Fenomena in 1985 kreeg het pand een horecabestemming en werd in gebruik genomen als restaurant. Na aankoop door Stadsherstel Historisch Rotterdam N.V. is het pand in 1996 gerestaureerd onder leiding van restauratiearchitect Ir. A. van der Zwan. Na sluiting van het restaurant werd het pand onder de naam 'Het Heerenhuys' in gebruik genomen als locatie voor bruiloften en recepties. Sinds 1 mei 2018 is er weer een dagzaak gevestigd: café 'Dudok in het Park'.

Naast het herenhuis staat het naar ontwerp van J.F. Metzelaar rond 1870 in vroege chaletstijl uitgevoerde, wit gepleisterde, koetshuis met bovenwoning. Sinds 2015 in gebruik bij 'Parkcafé Parqiet'.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[regioonlineofficial]

De bouw van woningen op het terrein van de voormalige boerderij aan de Rijksstraatweg 85 in Baambrugge is een stap dichterbij. De gemeenteraad stelde op 29 februari het bestemmingsplan vast, waardoor er 16 woningen kunnen komen. Het bouwen van nieuwe woningen op het terrein is een initiatief van de eigenaars van de boerderij. Het plan bestaat uit twee erven: het historische en het nieuwe erf. Op het historische erf blijven de bestaande boerderij en koetshuis staan. In de boerderij komen twee appartementen en drie woningen en in het koetshuis twee woningen. Daarnaast komt er een vrijstaande woning in dezelfde stijl. Op het nieuwe erf achter de boerderij liggen nu betonnen platen, verouderde stallen en silo’s. Hier komen acht zogenoemde schuurwoningen; nieuwbouw in de stijl van boerenschuren. Weinig plek om te bouwen in Baambrugge Wethouder Zevenhuizen: “Er zijn in Baambrugge geen of nauwelijks plekken om te bouwen. Zestien woningen erbij is voor een klein dorp als Baambrugge daarom heel belangrijk. Er komt straks een mix van woningen: vrijstaand, twee-onder-één-kap en appartementen in verschillende maten. Bewoners in Baambrugge kunnen doorschuiven naar een nieuwe woning. Hun oude woning biedt weer kansen voor anderen. Ik ben heel blij met alle aandacht die besteed is aan het ontwerp waardoor dit plan mooi in het dorp en in het landschap past.” Klompenpad voor een ‘ommetje’ Er wordt ook een klompenpad aangelegd. Het is hierdoor straks mogelijk om vanuit het dorp een klein rondje te wandelen. De stoep bij de C.P van der Leestraat wordt verlengd tot aan de Rijksstraatweg 85. Vanaf hier wandelt men dan over de twee erven met de nieuwe woningen naar een kleine boomgaard. Daarna gaat het pad richting de ijsbaan en kan men bij de Toertocht weer het dorp in. Leuk detail is dat de boerderij vroeger ook een boomgaard had. Die komt weer terug, maar wel op een iets andere plek.

[noordje]

NOORDJE naar het MUSEUM VAN LOON

We gaan weer met Noordje op stap! Deze keer gaan we naar het huis van familie van Loon. Dit huis is bijna 400 jaar oud en is één van de fraaiste huizen van de stad.

De kinderen Daisy en Henk woonde in dit grachtenhuis, met een prachtige tuin en zelfs een koetshuis; daar stonden de paarden, midden in de stad! Alles is origineel en de geschiedenis van de familie biedt stof voor verhalen. Wist je dat de eerste bewoner de schilder Ferdinand Bol was. Hij was een leerling van Rembrandt!  Ook bijzonder is het verhaal over het familiewapen van de familie van Loon.

In de middag is er lunch en een workshop bij Noordje waar jij jouw familiewapen gaat bedenken en ontwerpen. 

Kom mee met Noordje en beleef het!

Bovenstaande was de aankondiging en na de metro, stonden we daar voor het huis van Loon.

We konden wel zien dat het een oud huis was, de stenen waren al wat donker geworden. Verder zagen we veel rijkheid, dat konden de kinderen zien aan o.a. grote lampen aan het huis.

[havenpoort]

Westerhout Haarlem vanaf 1902

We zijn nog steeds in de Weterhout. De zuidelijke entree van Haarlem, vooral voor mensen die komen uit de Bollenstreek. We gaan kijken hoe de wijk zich de laatste 100 jaar heeft ontwikkeld.

Startpunt van het verhaal is de witte villa Westerhout, met de mooie cederbomen ervoor, aan de Wagenweg in Haarlem. Deze villa uit 1923 had eigenlijk Wagenweg 53 als adres moeten hebben, maar kreeg het adres Westerhoutpark 1a, omdat de voordeur aan de zijkant van het gebouw zit en Westerhoutpark 1 al vergeven was. Bij de villa hoort het witte koetshuis. Samen nemen ze de ruimte in van het oude, grotere en zogenaamd rode buiten Westerhout dat hier stond. Dit rode, vanwege de rode baksteen, buitenhuis was het hoofdgebouw op de voormalige buitenplaats Westerhout. Het stond dichter bij de Wagenweg, op dezelfde lijn als de voorgevel van het genoemde koetshuis. Het buiten werd in 1913 gesloopt, toen de bebouwing van de buitenplaats al grotendeels voltooid was.

Het Nieuws van den Dag van 3 oktober 1902 meldt:

‘Te Haarlem is gisteren de fraaie  buitenplaats  „Westerhout”, van Mevr. Visser van Hazerswoude,

aan den Wagenweg, onder Heemstede, in openbare veiling in massa gekocht voor f 124960.- door den architect J. van de Ban, voor de ‘Eerste  Kennemer Bouwmaatschappij’.(...) Westerhout zal zeer waarschijnlijk als bouwterrein geëxploiteerd worden.

Waaruit bestaat deze buitenplaats precies?

De gehele buitenplaats is groot 2 hectaren, 14 aren en 40 centiaren, aan de westzijde begrensd door de Wagenweg, aan de noordzijde door de Meesterlottelaan, en aan de zuidzijde door ‘Spruitenbosch’. De eeuwenoude scheidingsmuur tussen de buitenplaatsen Westerhout en Spruitenbosch staat er ook nu nog gedeeltelijk. Aan de oostzijde ligt Westerhout tegen ‘Houtrust’ aan, een perceel van 1700m2 dat tegelijk in de verkoop gaat.

De verkoopbrochure geeft voor Westerhout negen kavels van verschillende grootte aan:

Verreweg het grootst, 16105 m2, is kavel VIII, die wordt omschreven als ‘De Buitenplaats genaamd “Westerhout” bestaande uit kapitale Heerenhuizing.

Tegen de Meesterlottelaan aan bevinden zich zes kavels, de I t/m VI, over een totale lengte van 102 meter. Van oost naar west bezien is de eerste kavel 20x27m, de tweede 22x27m. De kavels I tot en met VIII van Westerhout. Op de eerste kavel staat de nieuwe Oranjerie, gebouwd in 1893.

De Verstening van ‘Westerhout’: duurde bijna een eeuw. Op het oude, historische zand van Westerhout verliep de verstening van zonder plan. Ze begon in 1903 en werd pas in 1998 afgerond.

Volgens Harry Mulisch was Westerhoutpark 18 een gekkenhuis. Met het Diaconessenhuis om de hoek en de Mariastichting en het Sint Elisabeth Gasthuis in de buurt, was de straat met zijn ruim bemeten huizen aan de rand van de Haarlemmerhout aantrekkelijk voor allerlei institutionele en particuliere zorgverleners.

Het Westerhoutpark was gedurende maar enkele jaren echt een park. De villa Westerhoutpark 4 kreeg de naam Boschwijk en nummer 8 die van Klein Westerhout.

Maar het bleef geen park. Zoals gezegd kapten Hazerwoudse werklozen de bomen, op de ontboste grond werden huizen gebouwd en het Westerhoutpark kreeg het karakter van een straat.

Tegen de oorspronkelijke bedoeling van een park in de trant van het Wilhelminapark in, want anders was er wel de naam Westerhoutstraat aan gegeven en de straat met die naam aan de overkant in het Bosch en Vaartkwartier aan een andere buitenplaats gekoppeld.

De namen zijn al op 13 maart 1902, dus vóór de verkoop, door de gemeente Heemstede vastgesteld. Bij deze naamgeving en ook die van de straten in het Bosch en Vaartkwartier, heeft Jean Baptiste van Merlen, prominent lid van de Heemsteedse gemeenteraad en zoals eerder gezegd broer van mevrouw Vissers van Hazerswoude, een belangrijke vinger in de pap gehad.

Maar het is niet nodig de historische parktuinen van zowel Brants-De Neufville als Visser van Hazerswoude-Van Merlen onder het tapijt te schuiven. Er zijn beschrijvingen van de bijzondere fraaie tuin van de Dirk Visser van Hazerswoude en zijn echtgenote, van een park dat een semipubliek karakter had. Het zag er heel mooi uit, getuige het volgende citaat.

‘Langs den Hout vergastte de wandelaar zich aan het prachtige uitzicht naar de duinen. (...) Mevrouw Visser van Hazerswoude genoot ook van het ruime vergezicht over de weiden naar de duinen vanuit haar buiten Westerhout. Juist tegenover het huis placht de ooievaar jaarlijks op zijn nest terug te keren. Vooral de pauwen, die achter in de plaats bij den stal in den Hout rustig op het gras rondkuierden, hadden altijd niet minder bekijks, dan de fraai aangelegde tuin.’

En het uitzicht naar de duinen? Nog in 1907 spreekt een Heemsteedse brochure van “het villapark ‘Westerhout’, dat met Spruytenbosch een schoon gezicht heeft op de naburige duinen”. Maar die situatie was toen al een jaar of zes achterhaald.

De beschrijvingen en foto’s maken duidelijk, dat Visser van Hazerswoude in de negentiende eeuw de traditie van de ‘op Engelsche wijze’ aangelegde parktuin van de kunstzinnige Jan Jacob Brants in de achttiende eeuw heeft voortgezet. Het zegt veel, dat tegenstanders van de verkoop van Westerhout in 1903 met een plan kwamen vernieling van ‘het park van Westerhout’ te voorkomen.

In 1927 werd de Westerhout bij Haarlem gevoegd. Een van de gevolgen van deze annexatie was een bekend verschijnsel: belastingvlucht.

Vermogende mensen verhuisden, omdat ze er niets voor voelden de hogere belasting van Haarlem te betalen. Zo verkocht De Favauge zijn buitenplaats Spruitenbosch in 1927 en Honig deed hetzelfde met zijn herenhuis Bosch en Vaart.

Hoeveel het voor hen uitmaakte? Bij een jaarinkomen van 50.000 gulden scheelde het 5% van dit bedrag, bij een bedrag van een ton 8,5%. Bovendien kende Haarlem opcenten op zowel de personele belasting als de vermogensbelasting, maar Heemstede niet.

Alleen de herinnering aan dit fraaie park van de familie Visser van Hazerswoude, en voor hen BrantsDe Neufville, leeft voort in de anders onbegrijpelijke straatnaam: Westerhout-park.

In 1952 werden op de tuin die oorspronkelijk deel uitmaakte van het perceel waarop nummer 2 was gebouwd, zogenaamde stadsvilla’s gebouwd, de woningen Westerhoutpark 2a, 2b en 2c.

Het terrein waarop het inmiddels ook afgebroken nieuwe Vitae Vesper stond, is in 2017/2018 opnieuw bebouwd, met in totaal elf woningen. Aan de Wagenweg zijn tussen de ‘smederij Felix’ en de Meesterlottelaan drie woningen gebouwd, waar eerder ook al drie woningen stonden. Tussen de Meesterlottelaan en het Westerhoutpark zijn aan de Wagenweg twee woningen gekomen en om de hoek in het Westerhoutpark zes.

Het Westerhoutpark is in de 20e eeuw geen gewone straat. Eerst werd gesproken van twee straten, de noordelijke gebogen en de zuidelijke rechte straat, met een verbinding naar de Koningin Wilhelminalaan, waarvoor er altijd maar één naam is gehanteerd.

Kenmerkend voor beide delen is hun architectonische pluriformiteit. De herenhuizen waren bestemd voor welgestelden, maar de realiteit was anders. Vaak herbergden ze kantoren of bedrijven, voor langere of kortere tijd.

25-11-2023

[ilovetheater-nl]

Laurens van Rooyen brengt The Amazing Christmas Special 

Pianist en (film)componist Laurens van Rooyen organiseert in december The Amazing Christmas Special in het Koetshuis in Breukelen. Samen met The New Symphonics, onder leiding van Maurice Luttikhuis, Esther Pierweijer en een kinderkoor brengt van Rooyen zowel traditionele als moderne kerstnummers. Op 10, 11, 21 en 22 december staat het Koetshuis in Breukelen volledig in het teken van deze…

[retronautis]

Frankrijklei - Ongedateerd De Frankrijklei werd ontworpen als een brede laan, bestaande uit een hoofdweg voor koetsen met daarnaast parallelle wegen bedoeld voor wandelaars, die gescheiden werden door bomenrijen. Afbeelding 8 toont het klassieke uitzicht van de Frankrijklei. Langs de boulevard werden tijdens de jaren 1860 en ’70 grote neoclassicistische burger- en herenhuizen opgericht met verzorgde façades. Deze rijke panden waren zeer populair onder de Antwerpse upper-class #retronautis #Belgie #Belgium #antwerpen #antwerp #visitantwerp #erfgoed #bestofantwerp #bestofbelgium #vlaanderen #thisisantwerp #stadsgids #history #anvers #vintage #tourism #historic #flanders #brabant #geschiedenis Foto: https://felixarchief.antwerpen.be/detailpagina?invnr=GP_39&dtnr=1224_40&dtrecordid=8018&page=1&pageSize=10&type=copy Text: https://docplayer.nl/215149717-Universiteit-antwerpen-interdisciplinair-onderzoeksproject-herenhuis-frankrijklei-109-en-koetshuis-rubenslei-27-te-antwerpen.html (at Frankrijklei) https://www.instagram.com/p/CgKYyx9rZLV/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[werkvanwilna]

17 mei 2022 I Paleis het Loo: De tuin en koetshuis (deel 4)

https://monumentbonaire.nl/ http://bonaireboek.leveroij.nl / © Wilna Groenenboom

[koetshuis-rosaville]

It’s in the Library !

[ippenwarf]

De bevrijding van Groningen, beleefd en beschreven door Piet Been.

Op Vrijdag 13 April 1945 hoorden wij het gerucht dat de Canadezen naar Groningen oprukten en dat ze al bij de Paterswoldse Weg waren. Om 6 uur ‘s avonds was er al bijna niemand meer op straat en hoorden we het geluid van de kanonnen.

Kaartje uit De bevrijding van Groningen, Mr. W. K. J. J. van Ommen Kloeke, 1945. Piek en ik besloten om naar de Poelestraat te gaan. Ons huis in de Schoolstraat was een huurhuis en dat in de Poelestraat was eigen.

Bovendien leek het ons beter om samen met Vader en Moeder de storm af te wachten.

De Duitsers reden zenuwachtig heen en weer en ze lieten niemand meer op straat toe.

We wilden nog even naar de Schoolstraat om kleren te halen, maar dat mocht niet meer.

Om 12 uur ’s nachts begon de artilleriebeschieting op onze buurt: Je hoorde een knal (van het afschieten) dan een fluittoon (van het overvliegende projectiel) en dan weer een knal van de inslag.

Dit duurde vrijwel de hele nacht.

Op 14 April zagen we een patrouille Duitse SD.-ers met een Panzerfaust en geweren voor ons huis.

Ik heb daar drie foto’s van gemaakt, maar ik geloof niet dat die gelukt zijn.

Om 2 uur ’s middags ging het gerucht dat de Canadezen komen. Via de Engelse zender hoorden we dat Helpman al bevrijd was.

De Duitsers probeerden om hun auto’s aan de loop te krijgen. Twee wagens wilden niet starten en bleven staan.

Om 6 uur kwamen er veel ontploffingen voor, vermoedelijk bliezen ze de bruggen op.

Zondag 15 april 1945. Kaartje uit Vier dagen in april, M. H. Huizinga en B. van Leusen, 1999, ISBN 90-76457-05-0 Op Zondagmorgen 15 april van 12.00 tot 2.30 een hevige artilleriebeschieting, ze ontploften vlak bij ons in de buurt.

In het Concerthuis brak 1 ruit, bij Giel op 32a 8 ruiten, daaronder 1 spiegelruit bij Van Leuven, 2 ruiten bij de Fransche, 2 ruiten bij Diderich en nog 2 spiegelruiten bij Diderich, de schoorsteen van de Fransche viel om en een deel van het dak van Dijkema (groothandel in porcelein) vloog er af.

Achter ons huis vlogen de pannen van Dijkema er af en braken de ruiten van zijn pakhuis. Ook ging de schoorsteen van kapper Broek plat.

Op maandag 16 april om 7 uur ’s morgens was er een Duitse patrouille bij de brug bezig. We konden dat veilig zien, want we hadden een spiegel in de erker gezet (we waagden ons niet voor het raam).

De Duitsers sloegen met hun geweerkolven de spiegelruit van een drankwinkel bij de brug in om achter het muurtje onder die ruit een mitrailleur op te stellen die de brug kon bestrijken.

Ook dronken de Duitsers zichzelf moed in.

Om 7.20 hoorden wij mitrailleurvuur bij het Schuitendiep en verder de hele dag schieterij en granaten. Vanaf 10 uur zagen we grote rookwolken boven de Oosterstraat. Bij de schuilkelder voor ons huis zagen we een Duitser, die een insignelapje van zijn mouw tornde en in het gras van de schuilkelder wegduwde. Ik heb het na de bevrijding opgezocht: het bleek een SS embleem te zijn. Hij wilde niet als SS'er gevangen genomen worden, maar als gewoon soldaat!

Om 4 uur zagen we de eerste twee Canadezen. Ze kwamen uit de Peperstraat en keken eerst in de schuilkelder, daarna staken ze de straat over en slopen langs de huizen naar de Schoolstraat. Op de hoek van de Schoolstraat werd de ene door de Duitsers neergeschoten – de ander sleepte hem in de portiek van Boelens en verzorgde hem daar.

Door Boelens of door Nieland, die daarboven woonde, is hij toen naar binnen gehaald en daar verder verzorgd.

We zagen boven de Oosterstraat steeds grotere rookwolken.

Om 6 uur waren er meer Canadezen en liepen er meer mensen op straat, met vlaggen en zo.

We waren bevrijd!

Ik ben in de Peperstraat naar de brand gaan kijken en om 7 uur ging Piek naar de Schoolstraat om naar ons eigen huis te kijken.

Maandag 16 april 1945. Kaartje uit Vier dagen in april, M. H. Huizinga en B. van Leusen, 1999, ISBN 90-76457-05-0 Ze was daar nog maar net binnen toen de kogels al weer door de Schoolstraat vlogen en ze heeft daar in de kelder gezeten, maar eerst heeft ze over de daken via Mej. Oud, de zanglerares op de hoek van de Poelestraat geroepen dat ik daar niet moest komen – dat bericht kreeg ik via Diderich, die met een grote rood-wit-blauwe vlag rondliep.

Dat hielp hem niet veel, want later is Diderich opgepakt, want hij was fout in de oorlog.

Om half 8 kwamen er 7 Canadezen bij ons en vroegen of ze een mitrailleurnest in onze erker mochten maken.

Dat vonden we natuurlijk wel goed en ze namen met zijn zevenen onze voorkamer in gebruik.

De brand werd intussen steeds onrustbarender en ook bij onze garage was brand, konden we wel zien.

Om 1 uur ’s nachts kwamen er een groot aantal vluchtelingen bij ons. Ze kwamen uit de Popkenstraat en hadden wat bezittingen in lakens gepakt bij zich.

Natuurlijk mochten ze bij ons in de winkel en in het kantoor schuilen.

De familie Grooten en zijn zwager, de fam. Grakist, waren er ook bij.

In totaal hadden we 27 vreemde mensen in ons huis.

De brand bij de garage was zo ernstig geworden dat ik besloot om daar eens te gaan kijken. De garage zelf brandde nog niet, maar het Scholtenshuis, Café van Duinen en het gebouw van Lestrade, de parapluekoopman stonden al in vlammen.

De Duitsers hadden na “Dolle Dinsdag” onze garage gevorderd. Ik had nog wel een sleutel en kon er dus in komen.

Toen de garage gevorderd werd hadden we nog wel tijd om onze drie auto’s weg te slepen. (Ze hebben de rest van de oorlog in het pakhuis van Bumee gestaan achter de zakken kippevoer.)

Op de zolder van onze garage hadden we de hele oorlog al 16 motorfietsen verstopt en ik besloot die te redden voor de naderende vuurzee.

Boven onze garagedeur was een haak waaraan we een takel konden haken, maar ik kon onmogelijk dat zware ijzeren katrol op die haak krijgen.

Het vuur kwam steeds dichterbij en ik probeerde om de gevel met onze waterslang nat te spuiten, maar er was geen druk op de waterleiding.

Toen besloot ik die motorfietsen maar naar beneden te gooien.

Een gedeukte motor is altijd nog beter dan een verbrande motor!

Maar eerst sleepte ik beneden nog even een Duitse Panzerfaust weg: hij lag tegen de gevel en hij was al warm!

Die 16 motorfietsen vormden een hoge stapel in het straatje en ik heb ze één voor één naar onze winkel gesleept.

Niemand wilde mij helpen.

Op een gegeven moment wilden de Canadezen dat gesleep met motorfietsen niet meer hebben en toen heb ik de rest via de Oosterstraat, de Papengang en de Peperstraat gesleept.

Toen ik alles in de winkel had ben ik eerst maar even gaan slapen, want ik was wel een beetje moe.

De volgende morgen ben ik weer gaan kijken. Onze garage stond er nog wel, wel was de verf geblakerd maar had geen vlam gevat.

De Duitsers zaten nog op de toren en in het kinderziekenhuis naast het Provinciehuis.

De panden op de Grote Markt en de eerste rij huizen van de Poelestraat stonden in brand, maar wonderlijk genoeg brandde het hoekpand van Boterweg nog niet.

We waren met drie man: een brandweerman in uniform, nog iemand en ik.

Er stond een brandweerauto op de Grote Markt en daar was ook wel water, want onder de Grote Markt zijn diepe waterbassins uit oude tijden toen er nog geen waterleiding was.

Maar die brandweerwagen konden we niet bereiken want hij lag in het schootsveld van de Duitsers.

We zijn toen bij Boterweg naar boven gegaan. Het brandde op de hoek van de zolder maar gelukkig had dhr. Kloosterhuis volgens voorschrift grote bakken zand op zolder en met dat zand hebben we het vuur uitgekregen.

Het gebouw heeft er nog jaren gestaan maar moest later bij de herindeling van de Grote Markt toch nog worden afgebroken.

Linksboven de Poelestraat, naar boven lopend (naar het zuiden) de Oosterstraat en rechts de Grote Markt. Het hoekpand recht tegenover de Oosterstraat is het geredde pand van kledingwinkel Boterweg. Intussen had Piek toch nog kans gezien om levend uit de Schoolstraat te komen.

De Duitsers wilden zich niet overgeven en toen kwam er een Canadese tank die om de hoek van de Poelestraat ging staan en door de Schoolstraat het Kinderziekenhuis plat schoot en uiteindelijk gaven de laatste Duitsers zich over.

Ons huis in de Poelestraat had geen schade en ook onze garage mankeerde eigenlijk niets. Ik had die motorfietsen rustig kunnen laten staan, maar dan waren ze door het Militair Gezag gevorderd en nu konden wij ze, toen alles weer wat op orde was, rustig klaar maken en verhuren.

Verkopen wilden we niet want wat was een motorfiets waard in die tijd?

Ons huis in de Schoolstraat had wel schade. Er waren twee granaten door het dak naar binnen geslagen, dwars door de plafonds heen en dat stof van die gipsen plafonds zat overal in, zelfs tussen de bladzijden van de boeken in de boekenkast.

Ook hadden we een paar ruiten stuk in de kamer.

Er was natuurlijk geen glas te koop maar de glasscherven op straat werden verzameld en een cartonfabriek maakte platen carton met gaten er in.

Twee zulke platen carton met glasscherven er tussen geplakt was het noodglas dat we in de sponningen van de ramen konden zetten en we hebben nog maandenlang achter zulk noodglas in de kamer gezeten.

Na de bevrijding: De oostkant van de Grote Markt. Links het Scholtenshuis. Het witte hoekpand is dat van Boterweg.

De “garage” was het voormalige koetshuis van het Scholtenshuis aan de Grote Markt. Het koetshuis was bereikbaar door de steeg Engelenpoortje naast hotel Hofman in de Poelestraat.

Onze garage kort na de bevrijding. Aan de puinhopen en aan de afgebladderde verf is te zien hoe dicht de vuurzee van de stadsbrand genaderd was. Uit die bovendeur heb ik tijdens de brand 16 motorfietsen naar beneden gegooid en in veiligheid gebracht. Een (gipsen?) paardenhoofd dat in het koetshuis hing is door de fam. Been geschonken aan het Nationaal Rijtuigmuseum op landgoed Nienoord in Leek. Het hangt daar boven een deur tussen het koetshuis en de paardenstal.

In de zeventiger jaren van de 20e eeuw was het Vestzaktheater in het koetshuis gevestigd.

Kroniek van de 70-jarige Gremi, 1903-1973, ook van de hand van Piet Been jr.

De met de hand geschreven tekst van Piet Been is overgetypt door Sietske Meier-Been en de kaartjes en foto’s zijn erbij gezocht door Koen Meier. 2016.

[marcelvangunst]

#ledeboerpark #bijenstal #koetshuis #enschede #twente (bij Abraham Ledeboerpark) https://www.instagram.com/p/CI_aBQFpgAz/?igshid=136gpqelnxp5y

[haarlemupdates]

Op dinsdag 21 november treedt in het Koetshuis van Kasteel Keukenhof het Viride Kwartet op: één van de meest spannende en spraakmakende jonge strijkkwartetten van dit moment. Pers en publiek zijn laaiend enthousiast over de klank en het perfecte samenspel. Het Viride Kwartet is in 2017 gevormd door Salomé Bonnema (viool), Iris Kengen (viool), Sedna Heitzman (altviool) en Jurre Koopmans (cello). Ze hebben elkaar op de School voor Jong Talent van het Koninklijk Conservatorium te Den Haag leren kennen. Het kwartet heeft deelgenomen aan meerdere cursussen en masterclasses gevolgd onder leiding van gerenommeerde musici. Momenteel volgen ze de opleiding van de Nederlandse Strijkkwartet Academie. Het kwartet won in 2018 de tweede prijs tijdens de Nationale Finale van het Prinses Christina Concours en in 2019 ontving het een extra strijkkwartetstipendium van het Kersjes Fonds. Verschillende keren heeft het Viride Kwartet mogen optreden tijdens het tv-programma Podium Witteman en hun concerten zijn ook al vaker live uitgezonden op NPO Radio 4. Eveneens hebben ze concerten kunnen geven in diverse beroemde zalen, zoals het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam en Tivoli/Vredenburg in Utrecht. In 2021 trad het Viride Kwartet al met veel succes op in het Koetshuis. Bij dit concert worden de volgende werken uitgevoerd: Schubert, strijkkwartet no. 10 Bosmans, strijkkwartet Pijper, strijkkwartet no. 1 Tchaikovsky, strijkkwartet no. 3 Info Het concert begint om 20.00 uur. Inclusief koffie / thee vooraf en pauzedrankje. Het koetshuis is open vanaf 19.30 uur. Kaartverkoop uitsluitend via https://www.kasteelkeukenhof.nl/concerten

[rotterdamvanalles]

De oprijlaan naar Buitenplaats Schoonoord met Huize Schoonoord, 1913-1917

Tot de 17e eeuw werd het gebied waar de tuin Schoonoord nu ligt als weiland gebruikt. Het lag nog buiten de stadsgrenzen. Door de regelmatige overstromingen van de Maas was het onveilig terrein. Na indijking rond 1700 ontstond een veilige polder: de Muizenpolder.

De schone lucht en het groen trokken welgestelde families aan om buitenplaatsen aan te leggen. Al deze tuinen hadden hun entree aan de Parklaan. Schoonoord gaat in de historie terug tot een van de eerste buitenplaatsen in de Muizenpolder: het in 1706 aangelegde ‘Rust en Lust’. In 1729 werd er een herenhuis op gebouwd. Het lag aan de Nieuwewerksdijk, nu Parklaan 15. In 1816 kreeg het de naam ‘Schoonoord’ en omvatte een herenhuis, koetshuis, stalling, kassen, theehuis met koepel en de tuinmanswoning.

In 1823 werd het Schoonoord van toen, gekocht door Cornelis van Vollenhoven. Na zijn dood nam het echtpaar Jean Joseph Marie van Heel, scheepsreder en assuradeur, en Hendrika van Hoboken de buitenplaats over. In 1860 werd, in opdracht van Hendrika, het huidige ontwerp voor de tuin gemaakt en grotendeels aangelegd in Engelse landschapsstijl. De keuzes die zij toen maakte voor de onder andere Libanonceders, vijver en beuken zien we vandaag nog steeds terug in de tuin.

Het aangrenzende terrein van buitenplaats Stroomzigt werd in 1872 bij Schoonoord gevoegd. Het echtpaar Van Heel-Hoboken bleef kinderloos en na het overlijden van de weduwe in 1916 werd het huis na een periode van leegstand gesloopt. De snoepwarenfabrikant Henri Jamin kocht een deel van de grond en liet op de plaats waar huize Schoonoord had gestaan in 1926 een villa bouwen.

Het grootste deel van de tuin werd echter gekocht door Dhr. Jacob Mees, firmant van het bankiershuis Mees&Zn. Het oude toegangshek, met de woorden ‘schoon’ en ‘oord’ verplaatste hij naar de Kievitslaan.

De fotograaf is Cornelis Vreedenburgh en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van tuinschoonoord.nl

Bericht van 2021

[regioonlineofficial]

Een volwaardige werkplek in catering en schoonmaak: dat biedt de gemeente West Betuwe aan de talenten van Werkzaak Rivierenland in het vernieuwde gemeentehuis in Geldermalsen. Met aandacht voor elkaar, onder begeleiding, biedt de gemeente talenten met een afstand tot de arbeidsmarkt een kans. Een kans om werkervaring op te doen en wellicht door te stromen op de arbeidsmarkt. De gemeente en Werkzaak Rivierenland ondertekenden een nieuwe samenwerking voor de exploitatie van het bedrijfsrestaurant. Sinds begin dit jaar wordt de lunch in het gemeentehuis in Geldermalsen volledig vers bereid, met lokale, duurzame, Fairtrade en/of biologische producten. Deze broodjes, soepen en salades worden gemaakt door medewerkers met een diverse achtergrond; iemand heeft een beperking, was lang werkloos of heeft een achtergrond als vluchteling. Zij verzorgen de lunch van maandag tot en met donderdag voor gemiddeld 150 gebruikers per dag. Dit doet Werkzaak Rivierenland onder de naam ‘Smaakzaak’. Vanaf 2019 biedt Smaakzaak een vergelijkbare service in het koetshuis in Tiel voor 350 personen. Bewuste keuze voor Smaakzaak Jan de Geus, wethouder Maatschappelijke Ontwikkeling: “We hebben een bewuste keuze gemaakt voor Smaakzaak. Voor ons staat sociaal ondernemen altijd centraal, ons maatschappelijk hart klopt voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Door hen te helpen met een nieuwe kans. Onze plaza in het gemeentehuis is de plek om te lunchen en om elkaar te ontmoeten. Deze plaza is een plek waar goede energie stroomt door de service met een glimlach en de verse en duurzame lunch. Dat wordt verzorgd door de talenten van Smaakzaak. Onze ambtenaren zijn zeer tevreden. Ik zie respect voor elkaar, humor en plezier. Deze aandacht doet de talenten van Smaakzaak goed. Met deze vorm van dienstverlening maken we optimaal gebruik van elkaar als partner en dragen we bij aan de gezamenlijke doelstelling.” Werkzaak Rivierenland Werkzaak Rivierenland is een ontwikkelbedrijf dat in opdracht van 8 gemeenten vanuit locaties in Tiel en Geldermalsen mensen begeleidt die zonder hulp moeilijk een baan vinden of kunnen behouden. Werkzaak Rivierenland gelooft erin dat iedereen in de samenleving mee moet kunnen doen. Werk is daarbij heel belangrijk, want het geeft zelfvertrouwen, sociale contacten en (financiële) zelfstandigheid. Namens Werkzaam Rivierenland ondertekende directeur Elfriede Boer de samenwerkingsovereenkomst.

[noordje]

Nu lopen we door de tuin en luisteren we hoe stil het hier is. De beuk die hier staat is in 1884 geplant. De boom heeft vast veel gezien.

We kijken nu naar de achterkant van het huis en zien de bovenste etage, waar Martine van Loon nog woont. Zullen we even zwaaien… doeg….  We gaan nu het koetshuis in waar de paarden woonden.

[havenpoort]

Familie Borski en Elswout

Familie Borski en Elswout

In 1805 kwam Elswout in handen van de makelaar en bankier Willem Borski (1765-1814). Hij liet het huis en bijgebouwen verbouwen naar ontwerp van Bartolomeus Ziesenis. Daarbij werd het huis met een verdieping verhoogd. De wijzigingen aan het park werden vereeuwigd op een grote landgoedkaart door Hendrik van Zutphen, die nu bewaard wordt in het Noord-Hollands Archief.

Tot het bezit van de familie Borski hebben in de loop van de jaren behoord:

Oosterduin, gelegen aan de Oosterduinweg, nu een woonwijk in Aerdenhout,

Het landgoed Duinvliet, tegenover de poort van Elswout en doorlopend tot aan de grens van Haarlem, Gekocht in 1811, hierbij hoorde ook het verdwenen Sandenhoef. In 1878 is het gesloopt.

De Koningshof is in 1897 gebouwd op een terrein in de duinen die grenzen aan Elswout

Kraantje Lek, in 1805 gekocht, gelijktijdig met Elswout en het woeste duingebied het Zwarte Veld,

Duinlust, gelegen schuin achter Elswout wordt in 1827 gekocht,

Middenduin, aangekocht in 1809 van Philip Willem Barnaart een oppervlakte van 525 ha woeste duingrond met een boerderij ten westen van Elswout

Jagtduin doorlopend tot aan zee, een duingebied van 800 ha wordt

De Krocht, halverwege de Elswoutlaan; een complex van ommuurde moestuinen en kassen en ook tuinderswoningen

Elswouthoek, met koetshuis,

Vaart- en Duin met stallingen, koetshuis, tuinmanswoning, bos, tuinen en weilanden, langs de Korte Zijlweg, wordt voor 56000 gulden gekocht in 1838. Tevens wordt op dat moment Duinzigt met warmoesiererij, moesland en boomgaard met de omliggende gronden verworven,

Tussen 1846 en 1870 worden diverse stukjes grond gekocht langs de Brouwerskolk,

Belvedère aan de Bloemendaalseweg, in 1863 aangekocht, voor 36850 gulden, het omvat een blokvormig huis, een koetshuis met stallen en bijgebouwen, een orangerie en is omgeven door duinen en weilanden, met uitzicht op Haarlem,

De Nagtegaal een voormalige villa rechts aan de Bloemendaalseweg, voorbij de Julianalaan,

Overbeek, Bloemendaalseweg, wordt in 1840 aangekocht,

Lindenheuvel gebouwd in 1898, links van de Nagtegaal, dit wordt samen gevoegd met Overbeek. Er wordt een ijskelder gebouwd

Bloemenheuvel, op de plaats waar nu het gemeentehuis staat,

Buytentwist, tegenover Bloemenheuvel, wordt in 1851 voor 20000,-- gulden verworden, het betreft 7 ha grond met een boerderij. Het wordt gekocht van bloemist Jan Reinierse,

De overplaats landgoed de Beek ook aan de Bloemendaalseweg, doorlopend langs de Kleverlaan met weilanden tot aan de grens van Haarlem, wordt in 1840 verworven. Het bestaat uin 17 ha. en er wordt 20000 gulden voor betaald. Dit is inclusief een mooie koepel op het hoge duin,

Hartenlust, links en rechts aan de Bloemendaalseweg, nu een woonwijk met o.a. de Borskilaan. Tevens wordt het aangrenzende Voorduin voor 30000 gulden verkregen en de overplaats van de verkavelde hofstede Sparrenheuvel

Westwaarts lagen uitgestrekte woeste duingebieden, de jachtgronden, die grenzen aan Zandvoort, de Noordzeekust en het Santpoortse Duin- en Kruidberg.

In 1873 kocht Willem Borski Jr. het duingebied de Punt, ten westen van Kraantje Lek.

In de loop van de tijd konden er drijfjachten worden gehouden ove het uitgestrekte gebied dat liep van de Zandvoortse Laan tot het gebied grenzend aan Duin- en Kruidberg.

Bij de ontwikkeling van Zandvoort als mondaine badplaats mocht een spoorlijn tussen Haarlem en Zandvoort niet ontbreken. De lijn zou moeten lopen over het landgoed van de familie Borski. Het bochtige traject werd afgedwongen door Willem Borski. De lijn werd op 2 juni 1881 in gebruik genomen. De familie kreeg hierbij een eigen toegang tot het spoor, nog terug te vinden bij het station Overveen.

In 1914 ontstond in Bloemendaal het plan om weg aan te leggen van Bloemdaal naar Zee. En strand in Zandvoort. Na intensieve onderhandelingen met de familie Borski werd afgesproken dat de grond voor 100 jaar in erfpacht werd gegeven door de familie Borski/erven Van der Vliet. Uiteindelijk is de grond onteigend in 1921. Er mochten na een besluit van de gemeente langs de weg geen woningen worden gebouwd.

Na de dood van Willem Borski in 1814, werd zijn weduwe Johanna Borski hoofd van de familie. Door haar toedoen werden de Borski's de rijkste familie van Nederland en financier van De Nederlandsche Bank.

Na de dood van Johanna's zoon Willem Borski sr. (1799-1881) liet diens zoon Willem Borski jr. (1834-1884) Elswout verbouwen naar ontwerp van Constantijn Muysken. Tijdens de bouw stierf de kinderloze Borski jr. echter, waardoor de bouw stil kwam te liggen. Zodoende was enkel het gevelwerk gereed gekomen, inclusief omvangrijke terraspartijen, terwijl het interieur onvoltooid bleef.

Een parkontwerp door de Duitse tuinarchitect Eduard Petzold bleef onuitgevoerd, op het zogenaamde Klaverstuk na, dat in het zicht van Duinlust gelegen was. Van de beoogde nieuwe bijgebouwen, die de zeventiende-eeuwse bijgebouwen dienden te vervangen, werd slechts de oranjerie uitgevoerd. Hierdoor zijn het zeventiende-eeuwse poortgebouw en de stallen behouden gebleven. Een nieuwe boerderij in  chaletstijl werd wel gebouwd.

Vanaf 1884 was Elswout feitelijk onderdeel van Duinlust geworden, eigendom van Borski's oudste zuster Johanna Jacoba (Anna) van der Vliet-Borski.

Buitenplaats Elswout bleef tot 1958 eigendom van de nazaten van Anna van der Vliet-Borski.

Elswout vanaf de Tweede Wereldoorlog

Het landhuis heeft in de Tweede Wereldoorlog onderdak verschaft aan een Duits commando en daarna dienstgedaan eerst als locatie voor het Jac. P. Thijsse (Montessori) Lyceum en later als tuinbouwschool. In 1958 werd Buitenplaats Elswout overgedragen aan de gemeente Bloemendaal. In 1970 werd de  Staat der Nederlanden eigenaar, die het in beheer gaf van Staatsbosbeheer.

Wegens langdurige leegstand van Huis Elswout, werd in 2001 besloten dit voor een symbolisch bedrag te verkopen, met restauratieverplichting. Tussen 2004 en 2014 werd het landhuis door een nieuwe eigenaar ingrijpend gerestaureerd en gerenoveerd, deels op grond van de ontwerpen van Constantijn Muysken uit 1882-1884. In het pand werden luxe kantoren gevestigd. De 85 hectare grote buitenplaats bleef eigendom van Staatsbosbeheer.

 De Brouwersvaart, die voorheen bekend stond als de Rampenvaart, is een kanaal in de stad Haarlem, De vaart loopt van de Brouwerskolk, die aan de rand van de duinen ten westen van de stad ligt, naar de Zijlsingel aan de westzijde van het stadscentrum. Daarbij kruist de vaart van west naar oost de Korte Zijlweg, de Westelijke Randweg (N208) en de spoorweg van Haarlem naar Leiden. Tussen het spoor en de Zijlsingel heet de straat aan de zuidzijde ook Brouwersvaart. De noordzijde heet daar de Brouwerskade. Daar ligt ook het woningbouwproject Rosehaghe, ontworpen door J.B. van Loghem en gereedgekomen in 1922.

De Brouwersvaart ontleent zijn huidige naam (net als de Brouwerskolk) aan het gebruik van het water door de vele bierbrouwers die de stad Haarlem in vroeger eeuwen rijk was. Brouwers moesten hun water in principe met schuiten uit de Brouwersvaart of de Houtvaart, destijds Ruyckebiervaart halen. Het was goedkoper om het water uit het Spaarne te gebruiken, maar dit water was gevoeliger voor de instroom van brak water uit het IJ, wat tot een slechte kwaliteit bier kon leiden.

Ook de textielblekerijen, die in de tweede helft van de 16e eeuw waren gesticht door Vlaamse immigranten, gebruikten het water uit de Brouwersvaart. Om de kwaliteit van het bier niet in gevaar te brengen, was bepaald dat zij hun afvalwater niet in de vaart mochten laten uitstromen.

Nadat de brouwers enkele blekers hadden aangeklaagd omdat zij tóch hun afvalwater in de vaart zouden hebben laten stromen, werd in 1584 door de stad bepaald dat de blekerijen aan de Brouwersvaart moesten vertrekken, en dat ten zuiden van de Zijlweg geen blekerijen meer zouden worden toegestaan. Ook het roten van vlas werd ten zuiden van de Zijlweg verboden.

De wandeling langs de Brouwersvaart naar de Brouwerskolk was in vroeger tijden een geliefd uitstapje van de Haarlem.

25-11-22