#nakakahiya ka gago

[ensiriustea]

2022 art

extras below haha

[yzahbelisnthere]

GAGO NAKAKAHIYA KANINA 😭😭 BAKIT PINATAWAG NILA SI A SAKIN??? HUHU GAGO NATAAS TULOY LALO YUNG LAGNAT KO HUHU NAKAKAINIS TALAGA TONG MGA TO PINAGTTRIPAN AKO KAY A HUHU MAGKIKITA PA NAMAN KAMI BUKAS SA ABC HUHU BAKIT KAYO GANYAN 😭😭 pero what if mag first move ka na? hahaha wme ako ba hinihintay mo?

[misseliseeee]

Heeeey, I know sasabihin mo na naman ang self-pity ko.

Pero legit, I wanna genuinely say sorry for everything that I've done to you. Sorry na I'm pulling your triggers whenever you're in bad shape. For the very 1st time, you wanna grow yourself in terms of mindset then you had a setback na instead of me reminding you of what are slowly learning na. What did I do? I pull your strings and started accusing you of things.

When I started talking to you again, I intended to just really help you back to God. Parang I was doing it kasi sobrang nagui guilty paden ako how your relationship with God turned out. Yeah, I know it's your relationship with God. But I still can't help but to blame myself somehow. That's one thing na I'm trying to figure out how to move on. When you made me realize na I'm pushing you too hard. Na looking back, I'm trying to change you sooo bad. Looking back, I was so blinded by my anger with you. Pero in reality, I was the one being mean to you. I was so in denial lagi na, sabi ibang mga tao ung bad side mo lagi ung na mag magnify ko. Sa taas ng pride ko, ndi ko maamin sa sarili ko na ang dami dami kong pagkakamali sayo. Sorry na nasisigawan kita in public dati, sorry if instead of me praising you in public and correcting you in private eh, Im did it the other way around. Sorry napapahiya kita sa harap ng maraming tao. Ung tipong, sinasabi ko I want you to practice your authority, your leadership pero ako din ung dahilan bakit ndi mo sya ma implement. Sorry, if I was trying to manipulate you at some point. I know lagi mo sinasabi, ndi ka na galit and all. Pero you never voiced out all the deep reasons bakit ka galit sakin. And I guess, like what you've said. You trained yourself to be numb sa feedback sa criticism. Dati ndi ako naniniwala sa karma, pero when I met you. Im like deeeeym. It's true. Dati ayoko sayo. Ung lagi mo sinasabi na bakit kita pinagtyagaan, bakit ang patient ko sayo. Nung una superficial lahat un. Nag re reply ako sayo dati kasi feeling ko obligation ko un as a President. When I fell hard for you. Then I remembered nung tinanong kita moko ginago, sagot mo lang sakin. Bakit, may rason ba dapat para mang ago? I guess, I deserve every bit of pang ga gago mo on how I treated you. Sigi, sama na natin sa equation na Im helping you in building your skills to be ready in the real world. Pero, how I treated you was impolite. Alam mo ung kahit na ang rude ko sayo, youre still polite to fake it to listen to my rants and kaartehan in life. Ang self-centered ko paden pala.

I was doing well in my career, but then I wanted to have more. I craved for more. But then, nakakapagod magpanggap na mabait just to please everyone. Dati joke lang na sinasabi ko na aware ako na masama ugali ko. Pero lately ko lang na realize na, this world is already full of it & its not how I am suppose to live my life.

Nakakahiya na Im sharing bible verses to you when you know me so well nmn. Sobrang laki kong joke sayo on how other people see me. Journeying with you, unleashed kung ano ba talaga ako at sino ba talaga ako.

Alam mo ba sukong suko na ko sa buhay ko. Naiinis ako sa sarili ko na alam ko naman pano gagwin ung mga bagay bagay. I have the answers to my questions, but I can't seem to pull myself together. Nakakapagod na mabuhay ng ganito. Ung litong lito na ko. Na dapat ndi naman. Gusto ko nalang mawala para matapos na lahat ng pain, hurt, confusion, dismay. Naiinis ako na I push people away from me.

Alam mo ba ung 2 weeks ako naka quarantine, naka SL. Ang dami ko na realize, nag flashback lahat ng masasakit na events ng buhay ko. Na realize ko na, ung mga deepest pains ko pala ndi ko pa na hi heal kasi Im scared to face them. Alam mo ung pakiramdam na I know what love is, I know what it looks like, but I never know how it genuinely feels kasi never ko pa sya nararamdaman from anyone. Nakakatawa na lahat puro head knowledge lang ako.

Lately ko lang na realize na ang problematic ko palang tao. Pero again, alam ko naman sagot sa lahat ng pinagdadaanan ko. Sobrang duwag ko, ung mga counseling sessions ko sa psychologist, lagi ko ni ca cancel last minute.

Just days back, I opened up to someone na Ill be attending a pschylogical counseling this Sat. Then sagot nya sakin, ay tama yan mabuti pa nga. Pero the tone of the voice is sobrang condecending. Na parang shes saying na nababaliw ka na. This person, i loved this person with all my life. I never felt so betrayed na, ndi ko man narinig sakanya na, that's good choice to seek professional help. I never felt the love & care.

After that, sobrang naco conscious na ko na sobrang mali ko as a person. (This is one of the reasons why sayo ko din binato ung coaching sessions, kasi I dont think i can pull myself together for a session)

Sorry kung ang daldal ko na naman. I just need to get this out of my chest para sure ako na ndi ako sa office sasabog bukas.

[aiexzl]

My gut feeling is always right 🤪 nah I really regret loving you vienn, you’re still that kind of person pala. That story you told me before should’ve been my warning sign na to back up and leave you kasi you’re just so shitty.

Wala kang pinagkaiba sa mga taong nanggago sayo before. Gago ka rin, tulad ka rin ng mga exes ko. I don’t know why I’m caught up of the past eh you never literally put a slightest bit of effort. You keep me like a secret pa.

And now that I see it all, nakakasuka. Sana hindi ka patulugin ng konsensiya mo o hindi kaya, habang buhay mong dadalhin lahat ng kagaguhang ginawa mo. See? I’m so done with you. You pushed me pass my limits na.

Fuck you and the betrayal. Sana hindi mo maexperience kasi God knows how hurt it was. The DISRESPECT you put me through. Kahit yun nalang sana, wala ginawa mo pa rin. Nakakahiya ka.

[nijlou]

literally fuck off. hindi mo naman alam nangyari, so why are you assuming? tanga ka ba? bobo? "hindi sya maniwala!" hindi naman ako yon. gago. wala ka kasing alam. pero you're assuming. so mag assume ka lang pag alam mo kasi nakakahiya pag hindi. like magaassume ka pero mali ka pala? bitch nakakahiya yan.

[urhellachula]

nanonood ako kanina nung live broadcast ng inauguration ni gago tas hindi talaga ako makapaniwala na after all the efforts of the masses na mapaalis ang pamilya nila sa kapangyarihan 36 years ago, nandito sila ulit. hindi ko talaga maarok yung pandodogshow. sobrang nakakahiya at kawalan ng respeto sa mga taong namatay nung panahon ng martial law. kaso wala, ang irerebutt lang sayo, “buhay ka na ba non? wag ka mag marunong.” tangina talaga haha

[butterflykeisuke]

PRETTY BOY | Izana filo!smau

Δ “Dun tayo sa Hapon, para ahon” a very random au na kung saan maligaya tayong lahat dahil walang patay na character. Halina't samahan si Y/n sa kaniyang adventures upang landiin ang transferee sa kanilang klase na si Izana Kurokawa

KABANATA 10: BEEP BEEP

“'Zana!” kinawayan ni Y/n ang lalaking nag-iintay ng stoplight para makatawid papunta sakanya.

Supposedly ay pupunta si Izana sa Japanese Embassy para asikasuhin ang papeles niya but I guess makapaghihintay naman yon diba? Unahin muna natin landi siyempre

Pagkatawid ni Izana ay agad niyang tinanguan ang ating bida. Ikaw yorn, ako yorn, tayo yorn girl. Tayo ang bida sa istoryang 'to

“Sakay muna tayo jeep papunta don tapos tricycle para mabilis. Looban pa kasi yun e ” Tumango nalang ang Hapon dahil sa totoo lang, wala siyang naintindihan. Kahit halos isang taon na siya sa Pinas nahihirapan parin siya makaintindi ng Tagalog, and mas hirap siyang magsalita. Ganun talaga pag pogee pagpasensiyahan niyo na

Dahil rush hour na rin, medyo marami na rin ang naghihintay sa sakayan ng jeep, kaya iniharap na ni Y/n ang kaniyang pangmalakasan na hawk bang galing divi <33. Di natin afford mag orig di naman tayo nag aaral ng mabuti e

“I'll carry your bag for you. Hand it to me” napalingon naman ang ate mo girl Y/n sa katabi niya. Huy gago ano to kdrama?

“Hindi na, I got it don't worry” Kahit sa totoo lang, ay babagsak na ang balikat ng babae dahil ang gaga, naisipang bitbitin ang libro niya sa science at math, may dalawang libro pa siya ng pluma. Akala mo naman talaga masipag.

“Don't be such a hard headed” sa huli, inabot na rin ni Y/n ang bag kay kuya mo Izana. Marupok eh

“Have you experienced commuting here in the Philippines?” tanong ni Y/n sa kasama niya.

“Yeah, but usually buses and tricycles. Jeeps are a hassle to me” napakunot naman ng noo ang ating bidang girl. Bakit naman?

“I don't know the stops” Ahh, okay. Sus yun lang pala

Saktong magsasalita si Y/n ng may dumating na jeep sa tapat nila. “Ay dito na tayo!”

Nagmistulang zombie apocalypse ang paghahabol nila sa jeep at dahil laking kalsada ang ating bida, nakipag-bunuhan siya sa mga nakikipag-unahan rin makasakay. Dalawang upuan nalang ang available, ang dalawang pinakamalapit sa pinto ng jeep kaya agad na hinawakan na ni Y/n si Izana para di mapag-iwanan ng jeep

“Izana!—” bago pa man mahila ng ating bida ang kaniyang bebe ay may babaeng tumulak sakanila dahilan para mabitawan ni Y/n ang kasama at mauna ito sa huling pwesto sa jeep

“Ay puta naman oh!” napamura nalang si Y/n sa inis

“I'll just hang by” napalingon naman si Y/n at nakitang nakakapit lang sa pinto ng jeep si Izana

Ay fota ang sarap ng view

“Uy sure ka? Magwait nalang tayo ng next jeep if you want” Pagkunswelo ni Y/n sa lalaki

Nakakahiya naman, laking Japan tapos pasasabitin mo lang sa jeep. Katabi niya pa mukhang kargador sa trabaho.

“It's okay. Someone'll probably be on their stop soon” tumango nalang si Y/n at kumapit rin sa braso ni Izana na nakakapit sa gilid ng pinto ng jeep

Medyo takot baka malaglag ang poreynjer, medyo chansing rin. Depende sayo kung ano trip mo

Habang umaandar ang jeep ay di maiwasan ni Y/n na pansinin ang mga titig ng mga pasahero

Aba, sino ba namang hindi? Ang ganda ng view sa bandang pinto ng jeep. Kahit ako malate sa pupuntahan ko di ako bababa kung siya ang kasama ko sa jeep

May tatlo pang mga babaeng estudyante na naka pwesto sa gitna ng jeep, malapit kay Y/n ang nagbubulungan at tumuturo pa sa Hapon na nakasabit sa jeep

Akin to, hanap kayo ng inyo. bleh

“Kuya para po!” may bumaba naman na isa sa tapat ng pwesto ni Y/n kaya agad na pinuwestohan to ni Izana.

Tang inang 'to isang kanto lang pala siya nagjeep pa.

“Wallet ko 'Zana” tinuro ni Y/n ang bulsa ng bag niya at agad na kinuha 'to ni Izana at iniabot sakanya.

“Kuya bayad po dalawa deretso!” inabot naman to ng mga katabing pasahero at isinoli ni Y/n ang wallet niya sa may hawak ng bag niya

Mga apat na kanto ang nakalipas, ay may mga nagsibabaan at nagsisakayan. Napunta si Y/n sa bandang gitna ng jeep at napag-gitnaan siya ng isang mukhang lasing at sa kabila ay ang kaniyang bebe na lumipat kanina nung lumuwag luwag na

“Bat nga pala di ka papasok?” tanong ni Y/n dahil medyo malayo-layo pa sila sa bababaan nila

“May mga things to fix for my dual citizenship I think” tumango nalang si Y/n sa sagot ng lalaki

“You're planning to be a Filipino citizen aswell?” habang nagkkwentuhan ay napapansin ni Y/n ang palapit na palapit na palad ng lalaki sa kaliwa niya kaya't sinisiksik niya ang sarili niya sa lalaking nasa kanan niya

“Well, I'm still a Filipino, aren't I?” sagot ni Izana. Napansin niya rin ang pagbagsak ng ulo ng ‘lasing’ sa balikat ni Y/n kada ppreno ang jeep

Napairap naman si Izana dito. Sa Japan, kada magccommute siya ay lagi siya nakakakita ng gantong scenario. Hanggang dito ba naman sa Pinas “Let's exchange” hindi pa nakakapagsalita si Y/n ay tumayo na si Izana at sumiksik sa gitna nilang dalawa. Bigla namang napaayos ng upo ang lalaki ng nakita na iba na ang katabi niya kaya napa-ubo ito

“Are we almost there?” tanong ni Izana at iniangat ang kamay para kumapit sa bakal, pero lowkey flexing his arms, initiating dominance to the pervert man. Kabog, english yarn?

“Uhm, yeah medyo.” tumingin nalang din sa malayo ang ating bidang babae para itago ang kanyang pamumula kasi ngl, ang hot ng ginawa ng Izana natin

“Ok” Di ata tayo makakaabot sa lugawan ng buhay

NAKARAAN | MASTERLIST | SUSUNOD

taglist (taglist is still open just dm/ ask to be tagged!)

@http-strawbebbies @iammentally-unstable @toricheesecakes @sunarinluvv @t0ra-kazu @mikeystomanjacket @woshimai @danicalifxrnia @michiru-kail @fortuna-stella @toshiswifey @heroshiii @kazuhakisses

[ugh-tsumu]

Sweets (Switch)

An Ushijima filo! smau

Nung umulan ng gayuma dahil masyadong bobo si Kuroo at napulot ito ni Tanaka, abala naman si Ushijima Wakatoshi - ang volleyball captain ng ABM volleyball team - sa pambibwisit sa binilhan niya ng secondhand na laptop. Dahil dito, na-uno reverse card siya ng online seller: bwinisit din siya gamit ang sumpa. Anong sumpa? Ang magpalit sila ng katawan ni Y/N Oikawa - kapatid ng volleyball captain ng STEM volleyball team.

Part 5: Oikawa (written)

"Kuya, bobo ka talaga!" Y/N cried habang hinahampas niya si Oikawa gamit ang bag ni Ushijima, "gAGO KA, ANG SAKIT!"

"'WAG MO 'KO MA-'KUYA', FUCK YOU!" Oa na galit ni Oikawa bago tinulak ang katawan ni Ushijima. Y/N groaned in pain dahil natumba siya. "BUTI NALANG STINALK KO SI Y/N KASI MAAGA NATAPOS PRACTICES NAMIN."

Ha? 'Di ba red flag 'yun? <- Y/N and Ushijima

"Y/N, sa likod ka lang ni Kuya, ha?" Oikawa said habang tinatago si Y/N sa likod niya. Little did he know, ang super duper mortal enemy niya ang nasa likuran niya at walang laman ang isip ni Ushijima kun'di pighati kasi potangina, nadumihan uniform niya.

"Kuya..." Y/N shook their head, "Oikawa, bakit mo 'ko sinuntok?"

"SHUT UP! WALA KANG KARAPATANG MAGSALITA!" Akmang babatuhin ni Oikawa si 'Ushijima' ng bag niya nang pinigilan siya ni 'Y/N'.

"Oikawa pa-" Ushijima cleared his throat, "K-Kuya..." >////< ""Wag mo na saktan si Ushijima."

Oikawa's eyes softened as he looks at his 'sibling', "Pero, Y/N, kikidnapin ka na sana ni Ushijima para ibenta sa mafia boss dito sa siyudad natin at i-eexport ka papuntang China para maging hostess."

"Ang OA mo naman-"

"BAWAL KANG MAGSALITA, USHIJIMA," talsik laway at galit na galit na putol ni Oikawa kay 'Ushijima'.

"ANG OA MO KASI!" Ushijima cried dahilan para mas magalit si Oikawa.

"Puro talaga balls nasa isip mo-"

"KUYA!" 'Y/N' screamed as they reached for Oikawa's hand na may hawak na bag niya, "Okay lang talaga. 'Wag na."

Oikawa clicked his tongue, "Pero kikidnapin ka nga-"

"UWI NA TAYO," 'Y/N' cut Oikawa off, "Pagod na ako," Ushijima said pero ang totoo, takot lang si Ushijima na mas madumihan uniform niya... plus, nakakahiya kabobohan ni Oikawa lol.

Oikawa groaned in frustration before looking back to Ushijima. He points at him, "'Di pa tayo tapos, Ushijima. Hinding-hindi ko makakalimutang sinubukan mong kidnapin si Y/N para gamitin laban sa akin!" And with that, Ushijima and Oikawa turned their backs at Y/N.

"Tama nga si Kuya Makki...medyo bobo si Kuya," Y/N muttered under their breath habang tinitignan si Ushijima at ang Kuya niya na naglalakad paalis.

Masterlist • Part 6 >>

A/N: Medyo walang sense haha. Sa mga palaaway na anon diyan, boring niyo ka bonding.

Taglist (OPEN)

@kirakirasaku @thatkawaiidesubitch @quanxui @eitaara @mirakeul @aurumk @nakizumie @potoostuff @paintedstarres

[honeyzeus]

𝐓𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐲 𝐍𝐢𝐠𝐡𝐭 - 𝐌𝐚𝐫𝐤𝐡𝐲𝐮𝐜𝐤 𝐅𝐢𝐥𝐨 𝐚𝐮

“Sa gitna ng pag-ulan, doon pala kita masusumpungan.”

NOTES:

This is purely a work of fiction, do not associate with the real people.

Do not affiliate the establishments in this story to reality.

Might have some errors/typos, pls. bare with me.

Contains some swearing.

Do not copy the content of this story.

This is a taglish au.

Do not interact if it's not your cup of tea, thank you.

Haechan's Point of View

"Gago iniwan niya na talaga ko." Ito ang mga salitang paulit ulit kong ipinapasok sa isip ko dahil nangyari na. Kailangan kong tanggapin kasi wala na din naman akong magagawa. France left me for good today, tangina.Mahigit isang oras na kong nakaupo dito sa hagdanan sa may labas ng simbahan. She decided to end our relationship after the church service dito sa pwestong kinauupuan ko. Hindi ko inakala na matatapos na agad yung isang taon naming pagsasama. Masaya naman kami lalo na nung simula, hindi ko alam kung bakit unti-unting nagbago yung relasyon namin. Sabi niya kanina sakin nagsasawa na daw siya, at ayaw niya naman daw pilitin ang isang bagay na hindi na siya masaya. I was begging for her to stay, kasi baka kaya pa, kaso sabi niya ayaw niya naman daw akong lokohin. Ayaw niyang magkunwari at paasahin pa ko so she had to let me go. Ayoko nito, hindi ko alam kung kaya ko dahil nasanay na din akong lagi siyang nasa tabi ko lang. Pero sa kabila ng pagmamakaawa ko, naramdaman kong ayaw niya na talaga so I respected her decision. I set her free even if it hurts a lot. After she left, I felt so weak at alam kong hindi ko pa kaya maglakad kaya naupo ako dito. Nakatungo lang ako habang nakapatong ang dalawang braso sa magkabila kong tuhod.

Tinitingnan at tinatanong ako ng iba naming ka church kung bakit daw ako nakaupo dito, yung iba naman ay nagyayaya na kung gusto ko daw sumabay pauwi. Sabi ko okay lang ako, nagpapalipas lang ng oras. Naubos na halos ang tao sa simbahan pero nandito pa din ako. Tinatago ko ang mga luhang kusang pumapatak sa mga mata ko.

Saan ba ko nagkamali? Masyado ba akong makulit? Naging pabaya ba ko? Ano bang kulang sakin? Nakakainis ba ko? Kung ano-anong tanong ang pumapasok sa isip ko kasi hindi ko naman mapigilan sisihin ang sarili ko. Hindi ko pa matanggap yung nangyari ngayong araw. Masyadong mabigat. Masyadong masakit France. Mukha na kong gago na umiiyak dito sa labas. Siguro ang pula na ng mata ko. Dumidilim na din pero hindi ko pa talaga kaya umalis. Wala kong ideya kung may nakaka kita ba sakin, bahala na. Wala kong matakbuhan sa oras na ‘to kaya gusto ko lang mapagisa ngayon. Nagsimula nang umulan at nagsimula na din akong mabasa. Wala na akong pakeelam. Lalong bumuhos ang luha ko habang lumalakas ang mga patak ng ulan. Basa na ang ulo ko at katawan pero wala akong balak sumilong, gusto ko lang talaga ilabas lahat ngayon. Gusto kong bawasan manlang yung sakit.

May napansin akong anino na papalapit sakin."Okay ka lang?" pagtatanong ng lalakeng bigla nalang lumapit.Tiningala ko siya mula sa pagkaka upo ko. Hindi ko siya kilala pero mukha namang mabait siya at nag-aalala. Matangkad siya, may maliit na mukha, malambing na tono ng boses at naka suot siya ng hoodie na itim. Itinapat niya sakin ang hawak niyang payong dahil basang basa na ko.

Pasimple kong pinahid ang mga luha ko bago siya kausapin uli. "Uh- uhm oo okay lang naman ako, may iniisip lang," yun na lang ang naisipan kong isagot.Hindi muna siya umimik at nakatitig lang sakin, mukhang nag-aalala. 

"Baka magkasakit ka niyan, silong ka kaya muna," sabi niya sa akin at ngumiti ng bahagya. Medyo nahihiya na ko ha. I met a stranger in the middle of a rainy night while I'm dreading. Ano ‘to good samaritan? Padala ka ba ni Lord? Hindi ko alam kung tatayo na ba ko dito o itutuloy ko lang ang magpaulan habang umiiyak ako.

"Sige kuya," nginitian ko siya. Nakakahiya naman kasing naghihintay ang isang taong hindi ko naman kilala na gustong magbigay ng tulong. Tumayo na din ako sa pagkakaupo para maharap siya ng ayos. Halos magkasing tangkad lang pala kami. Nakatapat pa din ang payong niya sakin."I'm Mark nga pala, kanina pa kita napansin na nauulanan kaya naisipan kong lapitan ka," sabi niya habang iniaabot ang kamay niya."I'm Haechan, Haechan Lee. Nakakahiya naman pre, pero thank you sa concern mo," I shook his hand and smiled.

"Bro basang-basa ka na oh, malapit lang ba bahay mo dito?" tanong niya."Uhh, medyo malayo pa," sagot ko.

"My house is a few walks away lang dito, punta kaya muna tayo if you want. Pahiramin kita ng damit, baka magkasakit ka, tsaka ang hirap naman magtravel na basang-basa ka," he offered.Grabe sa daming tao sa mundo, ngayon lang ako nakakita ng stranger na ganto ka genuine. Napapanood ko lang sa mga pelikula to dati.

"Wag na pre, kaya ko naman na ang sarili ko, nakakahiya din," sagot ko."No it's really fine dude, wala sakin yun. I'll be glad to help, malapit lang naman rito bahay ko," makulit talaga siya."Sige na pre, tara na," pagtanggap ko sa alok niya.

We walked together habang pinapayungan niya ko. Grabe nakakahiya pala, mukha akong basang sisiw. Buti na lang talaga  mabait si kuya. Teka mabait nga ba? Pano kung masamang tao pala talaga ‘to? Hala! Pano kung psycho pala to na naghahanap ng mabibiktima, odikaya killer? Hala ka Haechan! Ganto yung ibang mga namamatay sa pelikula diba? Kapag sumama na lang basta sa taong di naman nila kilala. Pilian ka pa ba Haechan, ang miserable mo na nga ngayong araw pinagiisipan mo pa ng masama yung tao. Napapikit nalang ako ng konti para magdasal na wala ‘tong gawing masama sakin, bahala na.

Pagkatapos ng masama kong pag-iisip sa lalakeng katabi ko ay bigla na uling nag sink in ang lungkot. Kung gaano bumibigat ang buhos ng ulan ay ganoon din kabigat ang nararamdaman ng dibdib ko pag naaalala ko ang mukha niya. I just didn’t see this day coming, na matatapos na kami. Bukas panibagong araw na naman, at unang araw ‘yon na wala na sakin si France. Goodluck sakin, sana kayanin ko.

“Dude!!!” Mark pulled me closer to him para mapalayo sa kalsada.  He looks so worried. Nagulat lang ako kasi hindi ko alam kung ano na bang nangyari. Masyadong lumilipad ang isip ko ngayon sa kakaisip. Pero grabe medyo nahiya ako, sobrang lapit ko sa kanya kasi halos niyakap niya na ko para mahila niya ko.

“Dude, okay ka pa ba?! Muntik ka na mabangga kaya hinila kita. Kanina pa bumubusina yung sasakyan na papalapit pero parang hindi mo napapansin,” he told me.

I bit my lips out of embarrassment at napatungo. “I’m sorry, I’m sorry Mark... masyado lang clouded ang isip ko ngayon, hindi ko napansin. I’m sorry talaga.”

“It’s okay, mag-ingat ka nalang sa paglalakad,” he assured me that it’s fine and he tapped my back. We continued walking. 

“We’re here at my place,” he smiled at me when he pointed on a modern house na malapit sa kinatatayuan namin. It looks small pero halatang ang ganda ng exterior, ginastusan.

“Uhmm, may mga tao ba sa loob?” nag-aalalang pagtatanong ko.

“Ayy wala,” he chuckled. “Just know that you are very welcome here,” he smiled again.

Grabe ang bait naman nito. Ano bang ginawa ko sa past life ko para gawan ako ng gantong kabutihan? Pero katakot yung mag-isa lang pala siyang natira dito ha? Hala kuya ano balak mo gawin sakin? Napalunok nalang ako.

“Let’s get inside,” pag-aaya niya.

Pinaupo niya muna ko habang ikinukuha ng damit na ipahihiram niya daw sa akin. My eyes scanned on his living room. Parang ang organize niya sa gamit, tapos maganda din yung interior ng bahay niya tsaka mga furnitures. Napansin ko din ang collection niya ng mga albums ng Western artists, pati na din yung acoustic guitar niyang naka display. Mukhang sobrang mapagmahal nga nito sa music.

“Here Haechan, palit ka na. I got you a sweat shirt and sweat pants, I think kakasya naman sayo. May towel na din tapos plastic for your wet clothes. Yung footwear, pahiramin na lang din kita mamaya,” he said.

“Nako nakakahiya talaga, pero sobrang thank you pre. Di ko alam kung pano ako babawi sayo,” I told him.

“No, please don’t worry, I’m glad to help. Doon pala yung bathroom by the way,” pagturo niya.

Nagpatuyo na ako at nagpalit. Grabe ang bait niya talaga. Paglabas ko ng comfort room ay nakita ko siyang nagluluto.

“Oops, wag ka munang aalis ah, kakain pa tayo,” pagbibilin niya sakin nang maramdaman niya ang presensya ko.

He cooked ramen for the both of us at may kasama na ding kimchi habang kumakain kami.

“Dude pasensya ka na ah, ito lang napakain ko sayo ngayon, di pa kasi ako nakakapag grocery uli,” he said.

“Ano ka ba, masarap naman. Thank you nga pala ng madami Mark.”

“You’re welcome,” sagot niya sabay ngiti.

"By the way, mahilig ka pala sa music noh? Napansin ko lang," sabi ko sa kanya.

Nagliwanag ang mukha ni Mark dahil sa pagbanggit ko sa interes niya. "Ah oo, napansin mo pala yung mga nakalagay sa living room. Oo, mahilig kasi ako sa mga band especially sa Western music."

"Ahhh... siguro magaling ka din tumugtog oh kumanta noh?"

Napatakip siya ng bibig dahil medyo nahiya yata sa akin. Napapangiti din siya. "Nako hindi naman, sakto lang," sagot niya.

"By the way, sorry to ask dude ha, pero okay ka na ba?" bigla niyang iniba ang topic.

"Ha? Ako?" Tinuro ko pa ang sarili ko kahit ako lang naman ang kausap niya. "Oo naman, okay lang ako." I said that I'm fine but I couldn't even look straight into his eyes. Masakit pa din talaga pinagdaanan ko ngayong araw.

"I may not be in the right place to say this pero, sure ka ba?" tanong niya uli.

"O-oo, oo naman, bakit mo naman natanong?"

"Ah... Kasi nung nakita kita sa may simbahan kanina, mukhang napakalalim ng iniisip mo. You know, even though we just met, pwede ka naman magkwento para makatulong ako at least."

This guy really. Anghel ba to na naging tao?

"Alam mo sobrang bait mo, hindi ko alam kung bakit. I just had a bad day, don't worry okay na siguro ko bukas."

"Pero what happened ba? Muntik ka na din mabangga kanina dahil sa lalim ng iniisip mo."

I sighed before I talked again. "Sige pre sabihin ko na, my girlfriend just dumped me today."

“What?!” His mouth formed an ‘o’ and he covered it afterwards because of shock. The moment of silence was too loud at this point.

“I’m so sorry dude, I hope you’ll feel better soon.” He tried smirking to help me feel okay.

“Sana, sana nga. Ang sakit lang din pala pag di mo inexpect tapos iniwan ka nalang. I mean we’ve been together for a year pero ang sakit pala pag nandoon na kayo sa part na yon, sa break up.”

“It’s true, parting ways are usually painful. But I hope you don’t mind if I ask kung bakit, knowing na parang mahal mo pa talaga yung tao?”

“Ahh...nagsasawa na daw kasi siya, ayaw naman daw niya pilitin pa yung samin kasi parang niloloko niya lang ako kung ganoon.”

“Oh, I’m sorry dude. Maybe there are just some people who will cross our paths but are not meant to stay. Tingin ko naman mapagmahal ka na tao, may nakalaan mismo para sayo. I hope you’ll get better soon,” he told me and smiled.

“Siguro nga pre. Thank you nga pala uli, at least may nakausap ako ngayon. Anyway, late na din pala. Maybe I need to go na since may trabaho pa ko bukas, pasensya na.”

“Don’t worry, it’s fine. Sure ka bang gusto mo na umuwi?”

“Oo eh, baka kasi malate ako sa work bukas. Pero before I go nga pala, can I get your number, I’ll text or call you on Wednesday siguro to return your things.”

Mark added his number on my contacts and he also asked for my number so he’ll know that it’s me once I contacted him sabi niya.

Kinabukasan pumasok na ko, buti naman hindi ako nagkasakit kahit naulanan ako. Good thing I felt a little better. I’ll get used to things din siguro. I lost a person but what’s more important is I won’t lose myself despite of what happened. Now, I have more time for myself and my personal interests, yun nalang siguro iisipin ko.

And oh, Mark texted me today also and he’s asking me if I’m alright. I just answered him that I feel much better and he don’t need to worry.

Days went by so fast, Wednesday na ng umaga ngayon. I brought Mark’s washed clothes as well as his slippers and umbrella na pinahiram niya sakin. Ibabalik ko na, mga after work siguro, tapos bawi na din ako sa utang na loob ko. Grabe bakit ba napakabait na tao ng lalakeng ‘yon.

Dumaan muna ko ng Starbucks kasi maaga pa, katabi lang ‘to ng building kung saan ako nagwowork.

“One Caramel Macchiato please.” I patiently waited for my order sa upuan malapit sa cashier. Nang tinawag na ko at kinuha ko na, pag lakad ko ay may lalakeng biglang nakabangga sakin, muntik na ko mapasigaw kasi muntik na matapon yung kape.”

“Haechan?”

“M-Mark?” Nako po buti hindi ako sumigaw, nakakahiya sa lalakeng ‘to. Kaya pala parang pamilyar kahit di ko pa nakita mukha niya kanina nung nakabangga ko siya.

“I’m sorry, napaso ka ba?” He reached for my hand and worriedly checked kung natapunan ba ko ng hawak kong kape.

“Nako okay lang ako, pasensya na din, di agad kita napansin sa likod ko,” paghingi ko ng pasensya.

“I’m okay.”

“By the way please wait a little, order lang ako.” That’s what I did, I waited for Mark. Nang makaorder na siya ay umupo siya sa seat katapat ko.

“Hi, by the way what brought you here,” Mark asked and smiled.

“Ah, I work kasi diyan sa BDO as teller sa katabing building, ikaw ba?”

“What??? Really? What a coincidence? We’ve been working in the same building and lately lang tayo nagkakilala. Sa 6th floor ako, Journalist of Summit Media.”

“Wow! Ang galing nga din noh. Mamayang hapon din kita dapat tatagpuin diba para ibalik gamit mo, sakto malapit ka lang pala. Kaso naiwan ko gamit ko sa kabila so kita nalang tayo mamaya.”

“Oh sure, no worries.”

“Treat ko na lunch mamaya, bawi ko na for saving me and for being nice last time.”

“Nako okay lang yun, but thanks. We could hang out more often nga eh, since magkalapit lang pala tayo.”

“Sure.” We went on our way after that. We just met again during lunch. We agreed to eat on a steak house. Naibalik ko na din ang mga gamit niya. Etong si Mark, dahil masyadong generous sya nalang umorder ng  dessert kasi ayaw niya na siya lang ang ililibre.

“So kumusta naman pagiging journalist?” tanong ko sa kanya.

“Okay naman siya, medyo nakakapagod but writing is my passion so it’s okay.”

“Sipag naman,” nginitian ko siya ng bahagya para asarin ng konti habang kinakain yung tiramisu na inorder niya.

“Dude!” Tumawa nalang agad si Mark. Sobrang masayahin ng taong ‘to. Nakakahawa yung energy niya ng pagiging masaya. The atmosphere feels very warm when I’m around him. Kahit bago palang kami nagkakilala, alam mo yun, ang dali mapalagay ng loob mo sa kanya na parang hindi ka mahihiya. He’s very chill, welcoming and kind.

Just like that, naging habit na namin kumain ng lunch ng magkasabay. Nagseselos na nga mga workmates namin minsan kung bakit hindi na daw namin sila nasasabayan. Kaso wala eh, it’s nice to have a friend like him, yung nasasabayan yung vibes mo.

Bukod sa mga lunch namin, we also hangout when we have time. Minsan sinasamahan niya ko mag basketball, minsan naman sinasamahan ko siya magshopping or magpunta sa paborito niyang bookstores. We even go and stay on each other’s house pag bakante kami ng weekends. We became very close.

Time went by so fast. Days turned into weeks and weeks turned into months. Tagal ko na din palang single, pero nasanay na ko.

One afternoon, I was on Mark’s balcony, having coffee with him while watching the sunset. He broke the silence when he started to ask something. “Okay ka na ba?”

“Huh?”

“I mean, about your healing. Do you feel okay na ngayon.”

“Oo naman syempre, ilang bwan na din ang nakalipas. Okay na ko, thank you din sa mga moral support mo, it helped me a lot.”

Mark walked closer, siguro para marinig ko siya ng ayos. Tumingin din siya sa araw na papalubog na.

“Don’t mention it, I always got you alam mo yan. But I’m so glad na okay ka na.”

“Hay, basta I will always be grateful for having you around.”

“Ako din,” sagot niya at sumimsim na sa kapeng hawak niya. He placed his arms on the railings kagaya ng ginagawa ko ngayon. We stayed silent for a minute.

“But are you ready to be in a relationship again since sabi mo okay ka na?’ Mark suddenly asked.

“Uh-uhm ang sudden naman ng tanong mo. Hot seat ba ‘to? Hahahaha!” natawa ko pero nakaramdam din ako ng kaba at pressure bigla sa tanong niya. Meanwhile, he was just there smiling at me cutely and watching my reaction.

“Hmm... ewan, siguro depende sa tao or sitwasyon. Pero open naman ako kung may dadating nga. Hahaha!” sagot ko.

Nakatingin na uli siya sa malayo nang may itanong uli. “What if someone you know asks you out?”

“Well, siguro I’ll give it a try, wala namang mawawala sakin diba?” I smiled when I answered him.

“Okay, okay...cool! Now let’s go to the supermarket na, bibili pa tayong mga pagkain.”

Namili kami ng snacks dahil plano namin mag binge watch ni Mark sa Netflix mamaya. Tinulungan ko na din sya sa mga bibilhin niyang stocks para sa bahay niya. Pagpunta namin sa section ng sauces, I was reaching for a bottle of Ketchup when someone called my name as she approached me.

“Haechan,” I was right it was France. She still looked so beautiful. Parang pakiramdam ko tumigil ang oras saglit, hindi naman to dahil sa kinikilig ako o nasabik akong makita siya, pero yung naramdaman ko ay pagkagulat. Ngayon ko nalang uli kasi siya nakita pagkatapos ng matagal na panahon. I also saw how Mark’s lips parted when he saw us. Parehas lang kami nagulat.

“Hi France, so kumusta ka naman?” she didn’t answer my question immediately. She kept on massaging her hands, a sign that she feels nervous.

“Actually, I have something to tell you.” I already know what she’ll say so I held her arm lightly and pulled her a little further where Mark can’t hear us so we could have a little privacy.

“I regret everything babe. I tried reaching you pero binlock mo na ko. Can we talk about things after doing grocery?”

“I’m sorry France pero I have plans after so let’s just talk here.”

“Okay, dederetsuhin na kita, I want you back Haechan. I was just confused nung time na nakipag break ako. I’m so sorry. Can you give me another chance? I miss you.”

I sighed in disbelief. Bakit ngayon ka pa bumalik? Bakit mo pa tinapos kung babalik ka din pala. Alam mo ba kung gaano kahirap ka kalimutan tapos ngayong okay na ko babalik ka. Maawa ka naman sakin France.

“You see France, okay na ko ngayon. I don’t know what happened for all those months na nawala tayo. I valued you so much back then, alam mo yan. But I’m sorry, hindi ko maiibigay ang hiling mo. I’m happy with my life now, at sana maging masaya ka na lang din para sakin. I know and I hope that you’ll find a man who will be enough for you, the one who can take care of you and give you everything you need.”

Tears are dripping down her face.

“I’m sorry but I have to go now. I wish you well.” I smiled  a little and left. She was left dumfounded, maybe unable to process everything that I said.

Nabanggit ko din kay Mark ang nangyari. He was so proud of me.

On our way back to his house, he started to walk slowly kaya binagalan ko din ang paglalakad ko. He smiled at me.

“What?” I asked him.

We stopped walking and he whispered something. 

“Can we go on a date tomorrow? I mean, me and you, on a romantical date?”

Oh gosh! I never felt so weak like this. I instantly felt butterflies inside my stomach. My ears felt hot and I could also feel my cheeks turning red. I can’t answer him immediately because of shock but I get it why he was asking strange questions while we were on his balcony earlier. He was trying to shoot his shot.

“Sure, pwede naman,” I answered him with a smile.

Grabe noh? Sa dinami dami ng tao sa mundo, hindi natin alam maybe someone who’s meant for us is just right around the corner. 

Si Mark, naging sobrang importante niya na sakin. He was there on my lowest time. Now that he asked me out, let’s see kung saan kami mapupunta. But now I know that I’m willing to risk things for him.

[thesecoldfeet]

Week 4 Day 2:

             I’m about to quit law school… or at least my brain tells me that this is the right thing to do. Feeling ko mali yung timing? Gusto mo yung 5 years mong hinintay tapos nung nandun ka na, feeling mo mali na naman yung timing? Tapos ang worst pa, hindi ako makapagbreakdown. Ewan. Hirap ako umiyak, ewan. Basta ang alam ko lang, pagod ako : physically, mentally and emotionally.

             This is the first time na naconsider or naisip ko na baka hindi talaga ako para dito, kaso naisip ko ulit, eh para san pala ako? Hahahaha. There’s too much pressure. I’m the type of person na hindi mabilis madala ng kahit anong pressure pero umabot na ako sa point na naiisip ko ano kayang iisipin ng mga tao sa paligid ko? Will they still accept me if I quit? Mahihiya ba sila o nakakahiya ba ako kasi wala eh, tinatawag na nila akong Attorney e tapos aalis pa. Dito palang alam kong may mali na sakin kasi wala naman ako palaging pake sa sasabihin ng iba eh.  Ito din yung reason ko before bakit ayoko sana malaman ng mga tao that I applied for law school e. Enough na sakin na nalaman ng mga taong importante sa buhay ko and that’s it chika nalang naming sa world kapag abogado na ako. Lol.

             First time ko kanina magpasa ng seatwork na nanginginig sa takot, literal. Tapos yung recit? Oh my gosh yung recit! naririnig ko na yung tibok ng puso ko, feeling ko konti nalang magrerequest na ako ng ceasefire kay Atty. Gusto ko na magdisconnect sa google meet. Gago diba? Hahahaha.

             I don’t know pero siguro medyo tropa talaga kami ni universe kasi even though the recit didn’t turn out the way we planned, dami pa din naming natutunan. Lol. Naunlock ko na kaya ko pala magshare ng tamang sagot sa kaklase (lol), na may natututunan pala ako somehow and when it was my time to shine (chour) may namiss man akong sagot, sabi ng prof ko “Alam mo, if this is a bar question and you answer like that? You’ll get a point.” Naalala ko tuloy yung sinabi ni A sakin kahapon when she’s giving me tips on how to digest fast: kailangan kong pagtuunan ng pansin paano ako papasa sa bar and hindi sa subject. I somehow regret yung thought na magquit ako and I find it funny kasi naman sobrang accurate ng sinabi niya sakin sa sinabi ni Sir tapos olats na buong klase sa recit pero yan yung nareceive kong comment from him? At least pala I know how to answer the bar na… kung yun ang tanong :p I’m tired and I need to rest, but quitting is not and will never be an option. 

             I just hope I can make it to the bar (ay pero sige finish this sem nalang muna lol).

[hinatashoyo-desu]

Monday, April 27, 2018; 04:44am

Hi! Ngayong lang ako ulit nakapagsulat dito. Yung maayos. Hahahaha! I just want to say na I miss you, my journal. My only true friend. Alam mo ma bakit ako bumalik? Sorry ah ngayon lang kita na-update. Marami lang talaga nangyari sakin these past years na di kita nakakausap. So eto magkukwento na ko.

Naaalala mo pa ba yung huling entry ko dito? Na-in love ako kay Rom diba? Yung bestfriend ko dati! I hope you remember. After non kasi I was so devastated. I felt like I lost everything. Even yung pagmamahal ko sa sarili ko nakalimutan ko na. Di ko alam kung sino ba talaga ako that time. Ano ba talaga purpose ko ganon. Years have passed. Maraming naka-fling and shit just to make myself satisfied, temporarily. Sama ko no? Sorry. I became the person (a demon I guess) that I hated the most. Hirap. After ko gawin yung mga bagay na ayaw kong gawin, I feel so empty pa rin. I got really lost. Immersed in darkness.

Until, I met this young lady here, on tumblr. That's 2017 na when I got a chance to know her. Joanne yung name niya. She' kind and sweet. Pero alam mo ba, hindi dapat ako magko-commit to her? I just realized na siya yung magiging partner na hindi naibigay sakin ni Lord thru kay Rom. Ang pangit nga ng first meetup namin eh. Sobrang pangit. And it's all my fault, friend. I'm so sorry. I did tell you naman na I became the person I hated the most and I'm not proud of it. But things changed after our meetup. That very moment when I felt her hug, so tight to the point na ayaw pa niyang umuwi, I wept. I felt my emptiness after that hug. Yung pagod at bigat ng nararamdaman ko, pinaramdam niya sakin yon. She made me realized something that even I can't put it into words. I felt love once again. The love that I was longing for.

So yun nga, nasundan yung pagkikita namin then we consider it na kami na nga. Student pa siya nito. Graduating na siya ng BSHM (Hospitality Management. Pinalit sa HRM) Nagpakilala na ko sa family niya and same goes sa side ko. I introduced her to my nanay and pamangkins. Saka kapatids. Sa side naman niya, I really made an impact. As in, nanligaw ako! Every time na pupunta ako sa kanila, (btw, she lives in Bulacan and I'm from Cavite so... Yeah. I am reverting back to normal.) I always cook for them. Agahan, tanghalian, hapunan. Name it. I'll cook it for them. Nahihiya pa nga sakin yung mama at papa niya kasi bakit ako daw pinagluluto niya. I insisted to cook for them kasi sabi ko masaya ako na pinagluluto ko sila. Saka minsan lang ako makapunta sa kanila kaya sinusulit ko na.

Then dumating na yung big day niya. MAMARTSA NA SIYA!!! KUKUNIN NA NIYA DIPLOMA NIYA!! Nagpaalam ako kay nanay kasi madaling araw ako aalis non sa bahay kasi nga sa Bulacan punta ko. Sinabi ko na aattend ako ng graduation ceremony ni Joanne. Saka pangako ko sa kanya yon na every breakthrough na magkakaron siya, nandoon palagi ako sa tabi niya, sumusuporta. Tapos yun na nga, nakapunta ako and nasamahan ko siya sa important date sa buhay niya! Saya! Sobrang saya ko that time kasi yung dating pinapangarap kong gawin sa partner ko, nagagawa ko na paunti-unti. Para akong nananaginip ng tuloy-tuloy. Pero syempre, we're in this reality na hindi sa lahat ng oras, masaya. Hindi araw-araw pasko, kaibigan. We had our struggles, arguments, fights, sleepless nights kasi minsan magdamag kaming magkaaway. Not so good. But we learned our lessons in every trials. We kept each other for almost 2 years. Yes, my friend. 2 years lang ang tinagal namin.

She left me. Why? Napagod siya. Bakit? Gawa ko. There's this tendency of mine na kapag comfortable na ako sa tao, sumosobra. Nakakampante masyado. And again, I'm very sorry for that. Nasa huli talaga ang pagsisisi. And admit ko rin sa'yo, kahit masaya kami sa isa't isa, I was tempted. And yes, I gave in. I cheated on her. Sorry. Sobrang sorry. Galit na galit ako sa mga kapwa ko lalaki na nagagawang manloko ng partner nila pero tignan mo, pati pala ako ganon. And yes, nagalit ako sa sarili ko. At that very moment, unti-unti na kong nagka-crumble. I'm shaking. My feelings, thoughts, and everything that I hold so dear, they started to fall. Little by little, I can't grasp them anymore. In short, naging burden na ko sa kanya. We started long fights to the point na wala talagang pansinan. She became my strength when I was so weak. But this time, she's the one now who's taking it away. Bakit? Kasi nga napapagod na siya. And I can't blame her for doing the same mistake as I did. It's my karma. But shit! Really! SO MUCH SHIT!! I cried so hard when I found out na she also cheated on me. Well, it's my karma as I said. Unti-unting naglaho lahat ng tiwala at pagmamahal namin. Until such time, she chose to give up. She chose to let me go. I can't blame her. It's all my fucking fault. Sinubukan ko pang isalba ang kakaunting meron pa kami pero ayaw na niya. Sumuko na siya. Tapos na ang laban. That time, I wore a mask and sunglasses after ko sumakas ng bus pa-Manila. It's like I'm hiding from someone but kung alam lang nila, I'm hiding my pain from them. The pain that lingers long enough to question my own worth. The tears that are telling me na I lost the fight. We both lost it. And again, it's all my fault. She ended it April 2019. (Yes friend, this time last year nangyari yon.)

Di ko na mabilang kung ilang gabi akong walang tulog non. Mga gabing pupunta ako sa shop para maglaro. Para makalimot. Pero every time that I open our past conversations, I felt so much pain to the point na wala na ulit akong maramdaman. Bumalik ulit ako sa bagay kung pano niya ko nakilala nung una. Grabe no? The displacement is still, zero. Walang progress.

Months have passed and I got my job in the resort na mina-manage ng pinsan ng tropa ko. Barista ako sa cafe don. After ko tanggapin yung job offer sakin, naaalala ko yung conversation namin na pagkasweldo ko sa unang sahuran namen, ililibre ko siya. As in lahat ng gusto niya sa isang araw, ako bahala! Pangako na namin yon sa isa't isa that time. Kaso wala. It's all too late.

Dati kasi walang-wala talaga ako non. Para lang makapunta ako sa kanila minsan, siya na nagpapadala that time para lang makapag-kita kami. Hindi ko siya mahindian kasi una, siya yung may gusto at iniinsist niya talagang pumunta ako. Nakakahiya namang tanggihan sa punto pa lang na yon. Pangalawa, gusto ko rin siyang makita. Saka hangga't may pagkakataon, pupunta talaga ako sa kanila. I wanted to create memories for us to cherish whenever opportunities present themselves. Sabihin mo nang oportunista ako pero sa kaso kasi namin, LDR kami. Mahirap na setup pero ginawan namin ng paraan.

Balik tayo sa timeline na may work na ko.

I immersed myself sa work para makalimot. Effective. Naggo-grow ako. Nagkakaron ako ng ideas professionally and syempre sa character ko. Unti-unti kong nagagawa yung passion ko to serve other people through food and beverage. And syempre, best quality service! Meeting new people, creating new relationships, and also getting a chance to get ideas na binabayaran ka pa after. Galing no? Sana proud ka sakin. Isipin mo naka-1 year na ko sa work!!! Yieee!!

Pero dumating din yung time na napapagod ako. Yung tinatanong ko na sarili ko kung kaya ko pa ba. Kung gusto ko pa ba. Ito ba talaga yung para sa akin? Lagi kong tanong yan when I got from series of mistakes sa work. Nakakalungkot. Minsan mararamdaman mo na kahit di nila sabihin, gusto ka na nilang tanggalin sa work mo. Lately ko na lang din na-confirm yung pakiramdam na yon nung nag-away yung mga boss ko. (Oo mga boss. 3 boss ko don: Mag-asawa tas yung isa asawa nung president nung resort. About sa business yung pinag-awayan so no worries. Hindi ito telenovela.)

My boss always talk to me na kaya ko naman daw basta ayusin ko lang daw ginagawa ko. I'm trying naman eh but it's so hard. Ewan ko. Siguro kasi di pa talaga ako ready for some serious kind of work kasi nga sobrang broken ako when I said yes to this job. Mali yung intention ko nung umoo ako. And again, I'm sorry. It's all my fault.

So yan. Yan yung mga nangyari sakin for the past years na wala akong entry dito. Sorry ulit ah? Sorry talaga. Pero wait, there's more!!! Namiss kita eh kaya susulitin ko na to. Baka matagalan na ulit bago kita makausap.

You know why I got the urge to write here? Because first, I watched "The Hows of Us". Tangina. Ang sakit. Lahat ng kinwento ko sa'yong pain and memories na sobrang saya, lahat yon bumalik nung pinanuod ko yung movie. Si Joanne kasi is very similar kay George. Yung sobrang supportive to the point na napagod na rin siya. Tangina! And syempre, na-realize ko ako pala si Primo! The one who values pride more than any other. Pagkakaiba lang namin? Siya kasi napapansin niya na napapagod na partner niya. Ako? Late ko na narealize when we broke up. Sobrang basura ko.

Lastly, someone reminded me to write. Yes! SOMEONE REMINDED ME TO FUCKING WRITE! Hindi naman niya sinabi verbally pero she made me realize something. Meron pala akong journal dito. Thank her, my friend! Hahaha! Dahil sa kanya, meron ulit akong entry dito!

I met her here, sa tumblr. Her blog show itself sa suggestions ng mga bloggers na pwede i-follow. Maganda siya. Got glasses, looks smart and kind tas mahinhin. I backread her blog. Mali ako dun da mahinhin. May pagka-tarantado rin pala. HAHAHAHA! Pero what I really admire about her is that, yung character kasi niya is so intact! She got a past that's so dark but she faced it, anyway. Tangina bro! Yung respeto ko sa kanya biglang sumipa pataas hahaha! PAAAWER! I followed her after that and syempre dahil hopeless romantic ako pero ayoko na maging torpe, I messaged her here. We got our talks. Di ako nagkamali sa first impression ko sa kanya na she's smart. Dude! She really, is smart! And damn! She's beautiful inside and out. Sobrang nakaka-melt gago! I told her na yun nga, I got a crush on her already and I'm always admiring her. Ayoko na kasi itago minsan yung mga ganon kasi baka pagsisihan ko pa, and syempre, she deserves to hear and feel such admiration kasi diba? Why not? Hahaha!

I asked her her facebook and she gave it naman so I added her. Gulat ako kasi tangina may mutual kami?! AND TROPA KO PA SA DATI KONG SCHOOL?! So tinanong ko siya kung san niya nakilala yung mga yon. Sabi niya di niya alam kasi basta na nga lang daw siya nag-aaccept dati (dati pa naman yon. Maingat na siya ngayon) kaya ayun.

Tas yon we had our conversations everyday. Ako naman yung nagchachat lagi. Ewan ko feeling ko nga nakukulitan na yon sakin eh. Pero you know what, simula nung magkaron kami ng deep talk, di na ko sure kung admiration na lang ba yon. When I'm talking to her kasi tas she responds, I feel peace. I feel so light. LIPAD AKO TWENG! Hahahaha joke! Kidding aside, she makes me love myself again. She makes me believe na I can be more of just who I am today. She encourages me to be better though di ko alam kung alam ba niya na ganon. Lately kasi, I'm having my anxieties kicking in my head kasi nga quarantine. Minsan pag kinakausap ko siya, she always tells me kung ano-ano nanaman daw iniisip ko. Alam ko naman! Hahaha! Ang hirap lang kasi labanan yung sarili pag ganon. Sana nagegets mo ko. Tas yon, I hope she understands me. Tas lagi ko sinasabi sa kanya na gusto ko siya ma-meet and makilala personally and since nalaman ko favorite type of pasta niya, I told her na I'll cook for her para matikman niya (favorite ko din kasi yujlng favorite niya so... Ehe) and syempre gusto ko din ma-meet yung family niya. Especially, yung lolo and lola niya. I just want to thank them for raising a person like her kasi tangina! SOBRANG DALANG NA NG TAONG GANON SA MUNDO NGAYON! And yon she really is an epitome of true beauty, I tell you!

I always tell her na yun nga sa halos araw-araw na nagkakausap kami, unti-unti kong nagugustuhan personality niya. Tho tamad siya magreply (w/c is a triggering part sa anxiety ko kasi baka ayaw na niya ko kausap ganon kasi nga ang kulit at ang daldal ko to the point na nonsense na yung sinasabi ko), she always reminds me na she's always there for me to listen and be a friend. Wala. Dun ako lalong tinamaan sa kanya. Gago! Nung nabasa ko yung message niyang yon, sabihin mo nang weak ako pero bro, naluha ako. She made me feel my worth. Na worthy ako kausap. Worthy ako magkwento kasi makikinig siya. Bro worthy daw ako kasi kahit papano, nag-iinvest siya ng time makipag-usap sakin. Tangina! Wala! Talo ako! Di ko na pwedeng lokohin sarili ko boy! Gusto ko siya! Kaya lagi kong sinasabi sa kanya na after this ECQ season, I'm going to find a way to meet her personally and cook for her. She deserves it, anyway. This time, I'll make it right. I'll do it the right way. Kahit sabihin mong makaluma dud, liligawan ko siya in a traditional way. She deserves it, really! (Saka laking lolo at lola siya so diba?) She made me realize na it's not too late to start anew. The sun sets but it rises again. Hays. Sana talaga! Sana! Sana mabigyan niya ko ng chance na makilala siya. Sana mabigyan niya rin ako ng chance na iparamdam sa kanya yung mga kaya kong ibigay. Huhu. Sana talaga!

So yon. Yun muna. Sulit no?! Feeling ko pag may nakabasa na nitong entry ko, maraming mag-a-unfollow saken HAHAHA! Sana di siya kasama don. 😢 So pano? Sa susunod na taon na lang ulit?! LOLjk. Will update you after nitong ECQ. Salamat sa pagiging journal ko. Wag ka mawawala ha? See you next time!!

PS: Nakalimutan kong ipakilala pala sa'yo. She's my "Happy pill".

[agwannabex]

Best Friend

"Naka-move on ka na ba?"

Lagi kong tanong sayo, noon pa.

Gusto kasi kita.

Pero sabi mo maghanap na lang ako ng iba.

Hindi ba pwedeng ikaw na,

Ayoko kasi ng iba pa.

Hindi ba ako maganda?

O ayaw mo lang talaga?

Sakin ka pa naghanap ng chix mo gago ka

Nandito na nga ako naghanap ka pa

Seryoso kaya ako sayo, dati pa

Hindi ba talaga pwedeng ako na?

Hindi ko alam kung bakit ko 'to ginagawa

At kung bakit sayo pa talaga

Ako na lang kasi tangina,

Ayaw mo ba talaga?

Mukha na akong tanga

Kakaisip kung anong kulang pa.

Ano pa bang dapat na gawin pa?

O ako'y bibitiw na lang talaga?

Nagbago ako para sayo

Sabi mo kasi ayaw mo sa kagaya ko.

Inisip ko, para rin to sa ikabubuti ko

Pero eto kasi yung kasiyahan ko.

Tapos sabi mo ayaw mo to

Kaya sinusubukan ko ng itigil to.

Nahihibang na ako dito

Pero parang wala lang naman sayo to.

Bakit ba ako nagpapakatanga sayo?

Sabi kasi nila bagay tayo

Kaya lalong nabuhayan yung loob ko

Pero iba nga pala yung gusto mo

Maganda siya,

Matalino pa.

Nasakanya na nga ang lahat yata

Kaya ano pang hahanapin mo, diba?

Pero ayaw ka na niya

At gustong gusto kita.

Hindi ba talaga pwedeng ako na?

Para naman maging masaya na tayo diba?

Sasaya ka nga ba sa akin?

Kung lahat ng meron ako ay puro pasakit?

Kailan ko ba 'to ititigil?

Ayoko na, nakakapanggigil!

Saan ko nga ba nakukuha

Ang mga salitang ibinubuga.

Pati ang kapal ng mukhang naipapakita

Ayoko na, pero kasi gusto kita.

Gusto kita

At wala akong magawa.

Gusto kong itigil na

Pero hindi ko kaya.

Marami na akong nakausap na iba

Mas gwapo at mas sweet pa

Pero hindi ko ba alam kingina

Ikaw lang talaga ang gusto ko, wala ng iba.

Ang dami kong naisusulat diba?

Pero hindi ko maipakita

Hindi ko kayang maisampal sayong mukha

Na gustong gusto kita.

Bakit nga ba?

Baka kasi nakakahiya

Nakakahiya sayo at sa iba

Na friends lang tayo tapos gusto na pala kita.

— agwannabex

[23meraki]

Acceptance (A “GOYO: Ang Batang Heneral” one-shot)

Two weeks later, the events that happened at Tirad Pass still haunted everyone. All the way from history until the present. For too many, Tirad Pass cost them a young soldier and a hero. For Vicente, however, it had cost him not only a general or a friend; but also a brother.

Vicente was staggering as he trailed the already familiar treck up. It had been cloudy like last time, but it was still undeniably hot; even though he was absentmindedly walking the long road.

Two weeks and his heart couldn't still bear to accept it.

After everything that happened on that fateful day, when he had declared himself to be 'unfit to serve' and was asked to come along with the women and children to surrender to the Americans already to be spared from escaping, all the while that the men were back on the running... Vicente still hoped that it was all just a dream that he would wish to finally wake up from.

But the presence of the empty shells of stray bullets on the dusty soil as he made the trail, and the mark of dry blood here and there, he knew that he was the dream when the rest of the world moved on with reality. The truth hit him hard much more when he came on the spot of where it had just been sand and rocks to mark the unnamed grave.

He stopped, looking down at the spot of where he had buried his general. His best friend. His brother.

He sighed heavily and crouched right in front of the grave. His elbows onto his knees, he looked far ahead as if that will stop the building tears on his eyes.

Vicente remembered their promise to each other. That they'll be celebrating their birthdays with extravagance and flamboyance right after the battle. That they would return to Bulacan together and celebrate Christmas. But who would have thought that he would be celebrating his birthday this way?

"Goyong..." his voice hitched with just that faint call. A sob was threatening to overpower the words he wanted to say. He sighed heavily for another time. "Sinong mag-aakala na hahantong sa ganito ang lahat? Ang bilis ng panahon... dalawang linggo na pero di ko pa rin matanggap ang katotohanan. Alam ko naman na hindi ko pa rin lubos maisip kung bakit."

He sniffed. He roughly and rushly brushed the tears from his eyes as if to stop them from falling.

"Ang dami kong tanong kung bakit..." He bit his lower lip for a second. "Kung bakit naman kasi kailangan maging ganito. Maari naman pala tayong sumuko ng mapayapa sa mga Amerikano. Eh di sana di ka namatay." He hissed. "Eh di sana wala tayo rito ngayon. Na hindi ko pinipilit ang sarili kong tanggapin na wala ka na."

The soft and white fluff of clouds shyly hid the sun, but there wasn't any indication that it was to rain.

And yet, Vicente would wish otherwise. At least, he can make himself believe that the wet on his cheeks were because of the rain and not of his own tears. He gulped in hard. "Tangina naman, oh. Kaarawan ko pa ngayon, hindi ba? Pero pinapaiyak mo ako." He sniffed, closing his eyes as he lowered and shook his head. "Gago... grabe ka naman magpaalala."

Ang tanga mo naman, Enteng, he almost laughed at such a thought. On how his thinking seemed to mirror how would Goyo react if he was right in front of him right now.

"Sabi mo pa naman, sabay na natin ipagdiwang ang kaarawan ko at yung sa iyo. Dahil sabi mo... panigurado tapos na ang labanan sa panahon na iyon," he mumbled before pressing his hands against his eyes. His breathing hitched and his entire frame trembled as he tried to ease himself. "Putangina, Goyong, di mo sinabi na matatapos pala ang labanan dahil hahantong sa ganito ang lahat."

Vicente remembered that time in Dagupan when Goyo screamed that he was to die, and all he had said was to chide. Who would have thought that it would all be some sort of premonition?

"Di ko nga alam kung paano ko haharapin si Julian eh. Nakakahiya na buhay ako... samantalang ipinangako ko na proprotektahan kita." He already fell on his knees, crouching doesn't support much of his weight and his grief. Through gritted teeth, he added, "Tangina... di ko man nagawang panindigan ang pangako ko bilang kanang kamay mo." He punched the ground underneath him in despair. "Baka mas maigi pa na namatay na lang rin ako."

Yes, perhaps it had been better. But what good would it be if he was to be with his general until death?

"Goyong, patawarin mo ako. Napakawala kong kwenta. Wala akong nagawa noong namatay ka. Di naman kasi dapat maging ganito." His hands grasped for the dirt. Sand entering through fingernails that had been filled with filth and blood the last time he had been here to see his general's dead body and be forced to bury him. "Bakit kasi..." He sniffed, shaking his head another time. "Una si kuya; ngayon naman ikaw. Bakit kasi kailangan maging ganito?"

He sat back, drawing his legs close to his chest. His elbows on his knees as he kept a hand pressed against his eyes. He hated crying the most; even though he was alone. It made him feel much worse.

"Bakit ganito? Diyos ko, bakit?!" He pressed his other palm against his eye. Tears pouring out of his eyes, just as the blood on his wounded knuckles started to trickle. "Ang sakit... Ang sakit-sakit. Maligayang kaarawan sa akin, ano? Tangina..."

A few seconds later, he heard the flutter of wings and claws screeched against the stones. Vicente looked up, pulling his hand away from his tear-stricken face and stared at the bird—the eagle—that stood right there, watching him curiously with those predatory eyes. And for some reasons, the supposed-to-be vicious bird only stayed there, waiting.

Goyong? He wondered as he slowly pulled himself to reach out a hand to where the eagle was, but the bird suddenly screeched and flapped its wings, leaving him right away as it flew low in circles.

Vicente remembered that until the end of Goyo's life, the latter had lived the life of being an eagle. And truly, he slowly accepted it that his friend was now one with the clouds.

He smiled bitterly as he looked up at the sky wherein the clouds were starting to partway again to show the golden rays of the sun and the eagle still on its flight, and hear the whisper of a familiar voice be carried by the wind. He bit his lower lip for a second before saying, "Maraming salamat din sa lahat, Heneral."

The eagle screeched another time as if it responded back at him, made another round, and finally flew a much higher altitude and headed somewhere else until light shone much greatly and Vicente could no longer point out where it was.

Oo, hanggang dumating ang araw na iyon... Magkikita ulit tayo. Pero sa ngayon...

Paalam, Goyong.

SUPPORT MORE OF ONE-SHOTS LIKE THIS: AO3 >>>>> HERE WATTPAD >>>>> HERE FANFICTION >>>>> HERE

CURRENTLY OPEN FOR REQUESTS! DM ME FOR MORE! ;)

For more fanfiction/one-shots: see MASTERLIST

[nikowlodeonx]

Eto pa yung isang bagay na gustong gusto ko i blog, yung executive chef namin from manila na walang alam kundi manita ng manita, pumuna ng mali ng wala sa ayos, pero wala naman siyang naiaambag sa store. Ahhhh naiinis ako pag nakikita ko ung kalbong yon, kahit dito lang sana maka ganti ako dun. tangina mo po lagi mo ako sinisiraan sa storehead namin. Nako, alam ng head ko kung ano at paano ako magtrabaho ng ayos kaya wag mong siya sasabihan na pangit ang service pag natatapat sa shift ko o ng ibang OIC na galing Legazpi. Tanga ka ba, edi ikaw mag floor haha pano mo nasabe na panget ang service eh di ka nga nag sstay sa store?! Sabihin mo kamote ang kitchen niyo!! Madami kasi sainyo mga malalaki ang mga ulo wala naman ibubuga! Mas madami ho nagiging complaints ng kitchen compare sa dining. Hintayin niyong ako ang mag audit sainyo standard tayo mga tangina ninyo. Kahit naman pwede pa i push yung product ayaw niyo ng tanggapin eh na double punch lang naman ng server. Hihintayin niyo pa ma lapse sa dispatch area pwedeng pwede naman for push yon. Di niyotinanggap kasi ano? Para matuto? Tangina po ulit! Kaya nga may briefing tayo at sini-sit in naming supervisor yung mga nagkakamali para matuto. Hindi yung ipapa lapse niyo para ma charge sila mga gago kayo provincial rate na nga mga tao dito ipapa charge niyo pa!

Kahit na mga chef kayo wala akong pakialam! Wala na nga kayo ginagawang maayos sa store, manyakis pa iba sainyo. Ang hilig niyo manlandi ng iba, nakikita ng mga guests namin nakakahiya kayo. Sana mag january na para di na namin kayo makita! Actually wala naman talaga gustong makakita sainyo dito sa Legazpi. Hehe. F U. (And im pertaining sa mga chef na galing Manila, bow)

[ggunita]

Kwento ko lang sainyo yung kahihiyan ko today dahil sa mga kaibigan ko pota alam kong very high school ito pero wala tayong magagawa ganito ang friends ko at gusto na ata nila ako magkajowa charot ayun na nga nasa lovby kami kanina nakabilog sa gilid dahil kakatapos lang first subject at pinaguusapan namin mga pupuntahan bukas sa paghahanap ng internship gusto niyo yun tapos naknampota bigla kasing dumaan si happy crushie na alam naman nilang crush ko na ka-org ko rin na nakakausap ko naman minsan, pinaguusapan lang kasi namin siya kagabi tapos inaasar nila ako na tutal daw last sem ko pa siya crushie at halata naman raw ako or kami?? (kahit wala naman promise) isisigaw na raw nila sa hallway na crush ko nga siya eh di ko naman inexpect na totohanin nila gago ayun na nga going back nagsasalita kasi ako kaya preoccupied ako sa paligid tapos hinila ni joms bigla si crushie tapos bigla ba naman ako hinila ni jep tapos sinabi na crush ko nga raw siya eh nakakahiya kasama niya si jl na mutual friend namin potragis talaga hindi ako kinilig nun mars nahiya ako gago tapos yun tumalikod nalang ako aa hiya hanggang sa umalis na rin sila. Lunch break nung time na yun tapos hindi ata ako mahal ng langit dahil sa road five rin sila kumakain kasama niya buong friends niya eh di syempre dahil paepal mga kaibigan ko ayun pahiya na naman ako tangina gusto ko nalang lamunin lupa katapat ko pa siya nung kumakain kaya tawang tawa ako kasi di ako makakain ng maayos na nahalata ni joms kaya natawa ako lagi grrrr sobrang unexpected talaga grabe buti nalang monday at thursday nalang pasok namin at ng section nila grabe nakakahiya :-((((((((

[iskedyuler]

Nagoyo

Galing ako sa bahay ng pinsan ko sa legarda, may kinuha lang tapos naki kain na rin ng maiba naman yung kinakain ko, pero tangina pauwi na ako pagsakay ko ng jeep agad akong kumuha ng 20 pesos sa wallet ko tangina tandang-tanda ko yung tupi ng pera ko at habang hawak ng tanginang driver inuunat niya pa at eto masaklap may kinausap lang ako sa phone siguro mga 2 mins na nakalipas after nun sabi ko kay manong driver yung sukli nung bente putangina na di pa daw ako nagbabayad kukuha pa ako ng sukli aba teka gago ka ba kuya sa isip ko lang, may kinausap lang ako sa phone limot muna? Aba tangina modus mo ba yan para wag mag bigay ng sukli? Ako pa yung lumalabas na nakakahiya e sabagay may nakakita naman sa likod mga pasahero, tangina katabi pa kita gago ka!!! Tapos kinabahan ako kc ayaw ko nga makipagtalo sinabi ko na baba na lang ako, hininto niya tapos pagbaba ko sabi ko sakanya “sinungalin ka po kuya” napahinto yung jeep na may plate# UWB 308 tapos dumeretso ako naman pagkadaan nung isang jeep sumakay na rin ako, aba tangina si kuya di pa nasiyahan nakita ko yung jeep niya hininto niya sa may mendiola pagkaliko tapos wala sya sa driver seat, e malas mo kuya di mo ko naabutan nakasakay na ako gago ka! Tapos ayon harurot ang gago! Bumaba na ako sa recto at sumakay na pa 5th ave. at pag minamalas ka nga naman tangina! Kuya pakyu ka po pasalamat ka mahaba pasensya ko. Tangina sayo na lang bente di ko sisirain pangalan ko hayup na yan kakakulo ng dugo e sarap mong sapatusin 🙄