#oma's aan de top

[hardhuilen]

Liefde voor muziek seizoen 9, aflevering 1: Songs van K3

[xxlisak3xx]

Oma’s aan de top!

[k3fanblog]

Best K3 song bracket!

Link to the full bracket

[gitteseindejaarslijstje]

Indra's eindejaarslijstje 2020

• Name: Indra  • Age: 29 • Job: admin/receptioniste in fysio praktijk 

•  Remember or forget 2020: forget 2020! Maar aan de andere kant ook weer niet. Ondanks alles wel meer tijd met familie en vrienden gehad en er een neefje bij gekregen! 

• Best movie of 2020: de enige die ik me nog kan herinneren is the invisible man, maar vond hem niet perser heel goed. Heb denk ik toch meer series gekeken.  • 2020s bingewatch show: The Queens Gambit en Selling Sunset  • Best song of 2020: Watermelon Sugar - Harry Styles (eerste die in me opkomt, ben niet zo goed met namen haha) • Best dish of 2020: Mushroom en haloumi burger wel regelmatig op een bbq bij het strand gemaakt. • Most memorable moment of euphoria in 2020: reizen met m’n ouders en met Marije en Valmir. Zwemmen met zeehonden was heel gaaf!   • On scale 1 to 10: what do you give the year 2020: 3 vanwege het innemen van vrijheid (Corona)  verlies van m’n oma en de manier waarop, onzekerheid over toekomst en de beperkingen die one zijn opgedragen.

• Biggest surprise in 2020: Corona... • 2020’s missed opportunity: meer verdiepen in Photoshop  • Best joke of 2020: oei, geen idee. Er was een moment dat we met een Uber taxi in Bundaberg werden opgehaald om uiteten te gaan en de taxi chauffeur heel grappig was. Zijn naam was zoete en uiteindelijk kwamen we hem weer tegen en hij nam ons mee naar het strand bij Mon Repo’s waar de schildpadden elk jaar komen om hun eieren te leggen. Hij werd opeens een beetje onze tour guide. We liepen het strand met hem op en hij schepte met z’n hand het zand op en liet het door z’n vingers glijden. Toen deden Lewis en een vriend (Anmol) dat ook omdat ze dachten dat hij er iets over zou vertellen maar dat was niet zo. Die gedachte maakt me nog steeds aan het lachen als ik eraan denk haha. Het leek gewoon een beetje onnozel dat ze hem zo naden haha.

• What have you learned in 2020: Dat je niet te ver vooruit moet plannen en moet genieten van de momenten zelf die je in het “nu” beleefd.  • In 2020 it was the first time that I: 80 baantjes kon zwemmen van 25 meter!  • Your number one top song in Spotify: ik vind Peach heel leuk van Broods maar luister meer iTunes of gewoon via de radio538 app.  • Goals for 2021: wat meer sporten en gezonder eten, maar ook wat meer om m’n geld denken. Soms doe ik van die impuls inkopen en dan moet ik het ineens hebben maar uiteindelijk ligt het maar wat in de kast.

[regioonlineofficial]

Afgelopen tijd gingen de politie en burgemeester Rob Metz op zoek naar Junior Cyber Agents: kinderen tussen de 8 en 12 jaar oud die de gemeente Soest cyberveilig maken. En met succes, want inmiddels hebben 210 Cyber Agents zich aangemeld bij Hackshield. Gisteren was de huldiging van de drie beste junior cyber agents uit de gemeente Soest. Huldiging Nummer 1: Luca Demmenie (11 jaar oud) hij behaalde 32.640 punten in Hackshield. Nummer 2: Ayoub  Ouaouadda (12 jaar oud), hij behaalde 30.687 punten en nummer 3: Ceyhun Baskaya , (11 jaar oud), hij behaalde 6.100 punten in Hackshield. Het was een nek aan nek race tussen Luca en Ayoub. De ene dag stond Luca voor, de andere dag  Ayoub. Het laatste weekend heeft Luca al z’n schermtijd  ingeleverd om Hackshield te spelen. Er werd geen Klokhuis, Jeugdjournaal meer gekeken en geen FIFA gespeeld. Hij wilde alle tijd gebruiken om op 1 te komen.  Alle winnaars: van harte gefeliciteerd! Burgemeester Rob Metz “Cybercrime neemt steeds meer toe in de samenleving en vormt een steeds groter gevaar voor de samenleving. Daarom zijn wij allemaal erg blij met jullie inzet en opgedane kennis! Bedankt aan alle 210 junior cyber agents uit Soest en Soesterberg! We hopen dat jullie nog even actief blijven als cyber agent en dat jullie jullie kennis doorgeven aan jullie ouders en opa’s en oma’s. Zo werken we samen aan een veiliger digitaal Soest.” Hackshield De afgelopen periode konden kinderen uit de gemeente Soest meewerken aan een veiliger digitaal Soest en Soesterberg. Via de online game werden zij een Junior Cyber Agent die online gevaar kan herkennen en voorkomen. Daardoor konden zij ook hun ouders, opa’s en oma’s en vrienden leren hoe ze online veilig kunnen worden én blijven. In 2022 is de gemeente Soest gestart met Hackshield en was er ook een huldiging van de top 3. Het spel is nog steeds te spelen via https://nl.joinhackshield.com/nl/gemeente/Soest.

[memepjes]

Ik: "Ik heb echt zin in rundvleessalade."

Mijn oma: *haalt 5 kilo rundvleessalade*

[gewoonkarin]

Vanavond spelletjesavond, met een cadeautje voor onze liefjes. De planning was morgenavond maar omdat het maandag weer vroeg dag is toch maar vanavond. Op het gemak is beter.

De laatste maand van het jaar. Weer zo'n raar jaar. Ik word bijna 50. Mag 50 worden moet ik zeggen. Dat is een geluk, vind ik dan. Geen feest. Ik doe maar niks dit jaar. Van twijfel wrl of geen naar geen. Geen keuze want niks te kiezen. Ik wil geen mogelijke coronabrandhaard creëren, daar ben ik te voorzichtig voor. Geen gedoe. Het is feest met alles erop en eraan of niet. Wie weet met 51. Dat is ook een mooie reden om te feesten. Eerst 2021 maar eens achter ons gaan laten.

Met de vader van mijn beste vriendin gaat het goed, OK goed gegaan en herstel gaat ook top. Die man heeft een doorzettingsvermogen waar menig mens jaloers op mag zijn. Een grauwe dag is goed te doen na horen van goede berichten.

Ik liep de tuinronde vandaag. Weinig reuring op de tuin nu. Het is ook geen tuinweer. Het is dat ik kippen en aanloopkatten te voeren heb, anders bleef ik ook weg.

Vervroegde pakjesavond, ik maakte rijmen en pakte in. Ik had tijd deze week, onverwachts. Dagbesteding helpen ging niet door en eerlijk gezegd kwam het goed uit. Keukenkastjes uitgesopt en wat aan kunnen rommelen. Ik merk dat ik door alles te willen doen soms in de knel kom en dan nog harder ga rennen. Gauw even. Nu lukte het zonder haast de week lekker door te komen. Heerlijk. Hoe fijn ik helpen ook vind, soms kom ik daardoor tijd te kort voor dingen thuis, zoals de keukenkastjes. Of de ramen zemen. Of gewoon even niks al doe ik dat nog te weinig. Niks.

De aard van het beestje. Ik had zo'n vader. Volgende week vrijdag zou hij 81 worden. Zo vliegt de tijd, drie jaar geleden alweer. Hoe dan. Soms heb ik het met onze liefjes over de opa's en oma. Ze weten er niet veel meer van. Van opa Johan nog het meeste. Ze waren nog zo klein. Ik had het vandaag nog over ons ma met de tuinronde. Over het mooiste mens van een moeder. Ik denk met een warm gevoel terug. Koester. Ik hoop dat mijn lief en ik hetzelfde warme nest weten te zijn voor onze liefjes. Hopen mag, ooit weet ik het zeker. Hoop ik.

Tel je zegeningen.

[voulez-vous-a-ha]

Oh my god tell me your top 10 K3 tracks please

hahaha okay lemme grab my collection (I actually do have the CDS ajejrk)

1. I Love You Baby

2. Leonardo (dit liedje is zo iconisch pls)

3. Blub, Ik Ben Een Vis (spreekt voor zich)

4. Toveren

5. Oma's Aan De Top

6. Alle Kleuren

7. Teleromeo

8. Oya Lele

9. Verliefd

10. Heyah Mama

[hardhuilen]

Liefde voor muziek Songs van K3: de reacties van K3

[xxlisak3xx]

undefined

Tele-Romeo ...En Meer! (6)

<Vorige

Eerste Video

Volgende>

[k3fanblog]

Best K3 song bracket!

Link to the full bracket

[mozzarzella]

Top 3 beste boeken

1) Onder de blote hemel - Cynthia Voigt

uitgeverij: Em. Querido’s Uitgeverij

jaartal: 1990

dit boek was een van de eerste boeken dat ik had gelezen waar ik echt helemaal mee in was gesleurd! het boek kreeg ik van mijn oma en was ook een van haar favoriete boeken. Het gaat over een moeder die haar 4 kinderen achter laat en hoe zij het redden. Dit boek is ook deel van de serie Tillermanboeken (dat ik eigenlijk nog moet uitlezen). Als je dit boek nog niet hebt gelezen raad ik het je zeker aan!

[m-2pet-cadans]

XXXVIII  Buurvrouw kopje onder

circa 2000 woorden

(c)  m 2pet

 Met een supboard onder de arm en een peddel in de hand, liep mijn vrouw naast de alleen in een shirt van mij gehulde overbuurvrouw richting straat. Hoewel de kledingstukken al een tijdje hadden liggen drogen nadat ze drooggedept waren, drupte er wat water uit de bikinibroek en de doek die Carolina in handen had. Het shirt, dat zag ik nu pas, had natte vlekken ter hoogte van haar achterste, en kwam, heel pikant, tot net boven het onderste deel van haar billen.

Ik heb Carolina niet geneukt, dus als je dat verwacht, lees dan niet verder. Het komt niet. Wat ik vertel is dus geen erotica, net zo min als het romantica is omdat er niets opbloeit. Wel zijn er een paar pikante momenten zodat het picantica genoemd zou kunnen worden als dat woord in het Nederlands zou bestaan.

Met vrouw en kinderen woonde ik sinds een paar jaar in een bloemkoolwijk met veel water. De hoofdstraat, die Aorta heette, vertakte in slagaders (hoe hadden ze het verzonnen) die elk uitmonden in twee tot drie haarvaten. Elk haarvat bestond uit een straat met twee tot zes huizen die uitkwam op een breder gedeelte waar nog eens vier huizen om heen stonden. Achter de huizen, behalve de eerste in een straat, lag water waardoor het mogelijk was om een eind in de wijk te varen. Geregeld kwamen kinderen langs die bij hun opa en oma op bezoek waren.

Eind vorig jaar waren tegenover ons nieuwe mensen gekomen, de familie Baars. Het stel was een jaar of tien jonger dan ons, kinderloos, en een verademing tussen de anderen in de wijk die minstens tien jaar ouder waren. Op een natuurlijke manier werden we naar elkaar toe getrokken. Dat hadden we niet bij die oudjes, met wie het contact beperkt bleef tot elkaar groeten. Voor de Baarsjes moet de kloof nog groter geweest zijn zodat ze volgens mij blij waren met de aanspraak die ze aan ons hadden.

Een paar keer in die dikke negen maanden hadden we leuk met Karel en zijn vrouw gepraat, niet alleen op straat maar ook tijdens borrels en een etentje dat tot in de kleine uurtjes geduurd had. Kort geleden waren we bij hen voor haar verjaardag geweest nadat het stel eerder die van mij en van mijn vrouw hadden bezocht. De uitnodiging van de zijn verjaardag over een paar weken was binnen.

\/

Op een al warme zaterdagmiddag aan het begin van de zomer was mijn vrouw de kinderen naar een feestje in een ander dorp aan het brengen. Ik was langs de waterkant aan het werken. Plots klonk gepeddel. Even later geklots, en weer wat later kwam Carolina in een blauwe bikini en met een strooien zonnehoed op aan suppen.

Ze stopte. “Zo, aan het werk, buurman?” zei ze met een geconcentreerde blik in haar ogen en strakke trekken op haar gezicht.

Het gaf haar iets charmants. Het was leuk om haar zo te zien: peddel in de hand, hoed op het hoofd, haar onder de hoed uit, gekleed in een bikini die eerder op het strand dan in deze wijk, waar badpakken de standaard en tankinis de uitzondering waren, zou passen. Haar huid was licht gekleurd door de stralen van de eerste zomerzon van het jaar die geprobeerd hadden het winterwit weg te werken, maar daar niet in geslaagd waren. Haar broek, die tot haverwege haar navel kwam, maar vooral de top, die bestond uit een doek die kruiselings over haar borst liep en ergens met een knoop (nam ik aan want ik kon het niet zien) vastzat, waren gewaagd voor deze buurt. “Tes is naar de stad dus ik dacht”

“laat ik wat nuttigs gaan doen?” Haar board wiebelde een beetje, maar ze kon de ongewenste bewegingen compenseren.

Ik glimlachte maar reageerde niet. “Kadootje aan het uitproberen?”

“Ik heb eerst droog geoefend in de tuin.” In het water was het eerst onwennig gegaan maar ondanks dat het nu wiebelig was, ging was het steeds beter gegaan totdat ze weer moeite met evenwicht had gekregen nu ze stillag. “Nou,” zei ze, “Ik ga verder voor ik omkieper,” en supte verder.

\/

Na een tijdje kwam ze terug. “Ik kon niet meer verder dus omgedraaid.”

Daarna gebeurde alles snel. Als een danseres zwaaide ze wild met de armen en wiegde ze met haar heupen. Rimpelingen door het aanspannen van spieren liepen over haar dijen en d'r buik. Haar hoed viel af. Er klonk er een gil, een plons; en ze kwam naast haar hoed weer boven. Op d'r haar en haar schouders zat kroos. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes en de schrik stond op haar gezicht.

Het was komisch om te zien maar niet om te lachen. Ik riep: “Oh meid!”

Ze was in het midden waar het het diepste was, maar kreeg na een klein stukje zwemmen grond onder de voeten. Wadend kwam ze naar de kant. De bikinitop, die verschoven was waardoor een tiet helemaal en de ander half ontbloot was, deed ze weer goed. Board en peddel dreven weg maar werden al gauw tegen gehouden door koordjes die aan haar pols vast zaten.

Nadat ik haar op de kant geholpen had, trok ik “ik haal zo de hoed op" zeggend (we hadden een polyester boot) aan de koorden om board en peddel binnen halen. Vervolgens hielp ik haar op een tuinstoel en hielp haar de polsbanden, waar de koorden aan vastzaten, af te doen. Ze was zeiknat en zat niet alleen onder kroos maar ook onder slierten waterplant. “Wat gebeurde er nou?” vroeg ik nadat ik de hoed opgepikt had.

Trillend zei ze: “Opeens wou mijn board niet meer verder.”

“Vastgelopen in de onderwaterplanten?”

“Denk het. In elk geval verloor ik mijn evenwicht.”

“Geschrokken? Je trilt helemaal.”

“Best wel. Nu gaat het weer.”

Of het water was koud was geweest of het drong nu pas door wat haar was overkomen, maar ze rilde. Daaraan kon ik niets doen want ik kon niet iemand die ik ook weer niet zo goed kende niet omhelzen en tegen de borst drukken. Tegen afkoeling kon ik wel wat doen. Terwijl ik de laatste sliert van haar af haalde, zei dat ik badlakens ging halen en rende naar binnen. Omdat ik er geen kon vinden, nam ik genoegen met baddoeken.

Eén legde ik op haar schouders en de andere reikte ik aan.

Ze zei “Dank je,” en begon zich droog te wrijven. Hoewel dat bij haar huid goed lukte, was dat minder goed mogelijk bij de stof van haar bikini. Die uittrekken was natuurlijk geen optie. Kleding aantrekken ook niet: hoewel zij en mijn vrouw vrijwel even groot waren, was ze breder dan zij. Mijn hersens werkten op topsnelheid. “Ik kan alleen een t-shirt van mij bedenken,” zei ik.

“Maakt me niet uit,” antwoordde ze. ‘’Ik begin het koud te krijgen.”

Ik rende naar binnen.

\/

Met een lichtblauw exemplaar met print kwam ik terug.

“Mooie kleur,” zei ze toen ze het kledingstuk door haar handen liet gaan. De print, auto’s, vond ze wat minder, maar kon er mee door.

“Ik kon zo gauw geen effen vinden.”

“Hihi,” zei ze, “heb ik voor het eerst een herenshirt aan.” Na zich er in gewerkt te hebben, wat niet makkelijk was met het nog vochtige textiel van haar bikinitop, viel de stof, alsof het een rokje was, om haar heen. In de knik halverwege buik en bovenbenen bleef de stof hangen. Terwijl ze kort opwipte om het shirt omlaag te trekken, zei ze: “Het vocht trekt door!” Het kledingstuk kleefde aan haar borsten. Droog deppen hielp niet. “Mijn achterwerk wordt nat; het zit niet lekker" zeggend bracht ze haar handen onder de rand van het shirt door. Nadat ze opnieuw een stukje omhoog en omlaag gewipt had, kwamen ze met de broek weer tevoorschijn. Direct na het moment dat ze die op het tafeltje gegooid had, pakte ze een handdoek, legde ze die over haar bovenbenen, en werkte ze haar handen weer onder haar shirt. Aan de bewegingen van de stof was te zien dat ze aan haar top zat. De onderrand van het shirt kwam gevaarlijk hoog en onthulde haar onderbuik tussen lies en navel.

Het was niet goed maar ik kon er niets aan doen dat mijn ogen als door een magneet op de donkere driehoek tussen haar benen gericht werden. Snel keek ik op om te zien of ze iets gezien had, maar ze was zo druk in de weer dat ze – dat dacht ik toen - niet lette op waar ik naar keek.

Zodra haar handen weer tevoorschijn gekomen waren, hief ze ze op tot achter haar nek en begon te frutselen. Een tijdje was ze bezig was zodat ik begreep dat daar de knoop moest zitten.

‘’Helpen?’’ vroeg ik.

‘’Jij kan het beter zien.’’

Het was nog een hele kluif om de doek los te krijgen want de punten waren stevig in elkaar geknoopt maar uiteindelijk was het zo ver. Ze bracht haar handen onder het shirt, trok de doek er onderuit, en legde die naast de broek.

De stof van het shirt lag direct op haar huid. Er was te zien dat ze het ondanks het warme zonlicht koud had want haar tepels duwden bergjes in de stof. Maar waar ik me nog het meest over verbaasde was dat de plooien in de stof verrieden dat ze gepiercte tepels had. Wie had dat in deze buurt verwacht?

“Zo,” zei ze, “dat voelt beter.” Ze maakte geen aanstalten om weg te gaan. “Tes komt zo thuis?” vroeg ze.

“Ik verwacht haar elk moment,” antwoordde ik naar de boot toe lopend.

\/

Vanaf het moment dat ik de natte hoed naast de andere spullen op het tafeltje legde, ontwikkelde zich een gesprek dat leuk was omdat we het al gauw hadden over dingen die we gemeen hadden.

Een paar keer pulkte ze aan het shirt maar elke keer kleefde het aan de huid van haar borsten. Voor het optische effect had ze de top beter aan kunnen houden, want de bolling van haar borsten, en haar tepels met hun piercings tekenden zich genadeloos af. Haar donkere tepelhoven schenen door de stof.

Na een tijdje stopte een auto op het erf. Even later sloeg een portier dicht, gevolgd door getrippel dat me bekend voorkwam.

Mijn verbaasd kijkende vrouw legde ik uit waarom Carolina hier was en waarom ze er zo bij zat. Na weer een tijdje te hebben gekletst zei Carolina dat ze ging. “Zal ik meelopen?” vroeg mijn vrouw. “Is goed.” Terwijl ze het board en de peddel oppakte, greep Carolina haar bikinibroek en de doek.

\/

Even later kwam mijn vrouw terug. “Die is weer thuis.” Grijnzend: “Moet jij niet wat opbiechten?”

“Ik heb haar geholpen nadat ze in het water was gevallen.”

“Dat heb je verteld.”

Er was iets.

“Moet je niet meer vertellen?”

Ik kreeg het warm. Wat zou ze denken?

“Kon je niet van haar afblijven?”

Ik kreeg het heet. “Ik heb rommel van haar gehaald en baddoeken gepakt. Verder niets; echt niet.”

“Ik plaag je maar.”

“Er was wel wat. Het shirt dat ik gehaald had, plakte aan haar huid en …”

“En?”

“Er was veel te zien.”

“Wat?”

“Dat.” Ik wees op haar borsten en haar kruis. “Ze heeft best wel wat. Daar was het donker.’’

“Niet meer gezien?”

‘’Ze heeft tepelpiercings.’’

‘’Fraai is dat. Die zit naar de tieten van de buurvrouw te kijken.’’

‘’Ik kon er niets aan doen. Ik kon het echt niet niet zien.”

‘’Ja ja. Nog meer?’’

“Nee.”

“Toch niet gestaard?”

Mijn nek klopte en ik zweette. Ik had nog zo mijn best gedaan om het niet te laten opvallen maar Carolina had het dus toch gemerkt en tegen mijn vrouw gezegd. Ontkennen had geen zin. “Ja,” zei ik naar de grond kijkend.

“Ze had er toen niets van gezegd omdat ze er geen aanstoot aan nam,” zei mijn vrouw. ‘’Ze waardeerde het dat je haar niet in verlegenheid bracht.’’

“Ik moet je meer opbiechten;” zei ik, “dat was niet het enige.” Ik vertelde over de natte plekken, de tepels die door de kou opgezwollen waren, en de billen die onder het shirt uit staken.

“Nou,” zei mijn vrouw met een lach rond haar mond, ‘’ik hoor het. Je hebt genoten.’’

  (c)  m 2pet

[offtoljubljana]

82. We need some light

1/05/2020

Oh shit waddup it is May. En het is laat, namelijk 22:37. En oh boy, vandaag was raar. Deze hele week heb ik me gewoon een beetje raar gevoeld. Ik belde mam vandaag, want ze was oma aan het leren te videobellen, en ik zei al dat ik een gevoel had dat de lockdown uiteindelijk... hoe zeg je het in het Nederlands? It’s taking its toll on me. It’s catching up on me. Dat gevoel.

Het is niet dat ik verveeld ben (we’ll get to that), maar het voelt gewoon leeg. Kristin zei gisteren ook al op Showmance dat het soms gewoon moeilijk is om te herinneren op welke dag je zit. Alles wordt één grote dag. Kristin heeft het net iets moeilijker, want ze zit in het opgepropte New York en ze woont tegenover een ziekenhuis. Ja... ze vindt het heel moeilijk om alle koelwagens op haar stoep te zien, wetende waarom ze er zijn. 

Deze hele week heb ik amper iets aan de uni gedaan, want behalve op die momenten dat ik de wijde wereld in ging, voelde ik me gewoon zo doelloos. Het is iets wat ik ook al met Jonathan had besproken toen ik het over Animal Crossing had. Het vooruitzicht is gewoon onduidelijk en als resultaat, laat je alles een beetje los.

Ik heb wel alles vandaag op een rijtje gezet, om tenminste nog iets van overzicht te hebben. B&T heeft geen examen meer, maar nu nog een extra werkstuk. Oh joy.

Dus nu heb ik:

Professionalisering, vak van de RU: professionele en persoonlijke portfolio met expeditie evaluaties

GLINT: tentamen (nog geen idee hoe)

B&T: twee werkstukken, één over de dood en de andere moet ik dus nog gaan bedenken

MC: een werkstuk, maar niemand weet wat er gedaan moet worden

Sociologie: een onderzoek over glee en twee geschreven evaluaties

Ik heb gewoon er een hekel aan dat Professionalisering er nog is. Het idee van dit vak is eigenlijk geweldig, maar de uitvoering is klote en de enige reden dat ik het wil halen is dat ik het niet nog een jaar over moet doen.

Oh, Merel stuurt me een nieuw Hayley Kiyoko nummer 👀👀👀. Ik zit weer naar P!ATD Faves te luisteren, maar ik weet wat ik dadelijk opzet.

Gelukkig zijn er allemaal nieuwe critters op Animal Crossing, dus ik heb weer iets te doen. Het grote May Day Event valt helaas tegen, maar c’est la vie. 

In de middag belde oma helemaal zelf. Oké, niet helemaal. Mam zei dat ze zou videobellen, maar na een uur zat ik nog steeds te wachten, dus mam heeft oma alles over de telefoon moeten uitleggen.

Uiteindelijk ging het en oma was vergeten waar ik was (Ljubljana) en ze vroeg naar mijn vakken en hoe nu les wordt gegeven. Arme oma snapt niets van deze digitalisering.

En toen... Hollywood. 

Hollywood is een nieuwe serie op Netflix en het is vandaag uitgekomen. Ik volgde het voor een paar maanden, want Darren Criss is co-producer en hij speelt ook een rol in de serie. Ik wist niet of ik het wilde kijken (mega veel seks... like... why... that is just unnecessary...), maar hey, quarantaine! Dus ik heb vandaag gewoon door alle 8 afleveringen geskipt. Ik vond het leuker dan verwacht en wow, misschien vertrouw ik Ryan Murphy weer eens.

Deze serie is een grote What If... serie over Hollywood in de jaren ‘40. Wat als Hollywood toen al diverse was? De personages uit deze serie zijn deels mensen die echt hebben bestaan en een rol speelden in Hollywood in de jaren ‘40 en totaal fictionele mensen. 

Wat als het hoofd van de filmstudio een joodse vrouw was? Wat als een script schrijver en de hoofdactrice zwart waren? Wat als een film over homoseksualiteit gemaakt kon worden? Wat als Anna May Wong (echt persoon) een nieuwe kans kreeg als een Chinese vrouw? 

Het was dus een best interessante serie en het was niet een utopische What If serie waar alles mega makkelijk gaat (op een moment worden de zwarte mensen bespuugd door blanke mensen die eisten dat films alleen voor blanken waren, “keep movies white” “black is immoral” en al die andere Trump-achtige slogans, so yea...)

De dude die Sheldon speelt in Big Bang Theory zat erin en boy, dat is een andere rol.

So yeah, als je nog iets wilt kijken in deze quarantaine, Hollywood is goed genoeg. Het komt niet op mijn Top 5 Netflix series lijst, maar het was wel oké.

En het heeft kijkwijzer 14 (iets waar ik mee oneens ben). Sinds wanneer is die 14 categorie er? Ik weet dat ze het van plan waren maar, huh, oké, hi.

En nu naar de reden dat dit blog post een titel heeft over licht. Het is eigenlijk de eerste zin van het nummer Light van de musical Next To Normal. Heh, die musical moet ik ook nog eens kijken.

Anyway.

Mijn lamp was kapot of op of dood of hoe je het ook wilt noemen. Ik was de hele dag grumpy wegens het donker. Mensen zijn zo fucking raar. We hebben licht nodig om ons goed te voelen, dus een hele dag donker vond ik maar niets.

En het is al zo donker wegens weinig natuurlijk daglicht. Deze kamer is geweldig, op dat deel na.

Het idee is dat deze katten rondkijken in verwarring, vandaar de gif. En de gif is gewoon schattig.

Toen ik mam videobelde in de avond, was ik ook zeer prikkelbaar en geïrriteerd. Ik heb ook een bureaulamp, maar dat geeft niet genoeg licht. Mam stelde voor om een peertje uit de keuken te halen en in mijn lamp te draaien, maar dan zouden we geen licht in de keuken hebben.

Pap had een idee: haal het uit een lege kamer. Eerst vond ik dat raar, want er zijn geen lege kamers, maar toen herinnerde ik Barbara’s kamer. Alweer moest pap hulpeloos vanuit Nederland toekijken hoe onhandig ik ben. Ik heb bijna medelijden met hem.

(Interrupting the story to say that (Fuck A) Silver Lining is a good song to sing along with.)

Dus na weer een onnodig lang moment, heb ik weer licht en OH LORD, ik voelde me meteen beter. Barbara komt toch niet terug en voorlopig komt er ook niemand nieuw in de kamer, dus het is niet erg.

Dus dat is de eerste dag van mei. Huh, wat een rare dag. Zelfs de jaarlijkse “it’s gonna be mAY!!!” memes zijn dit jaar zeer triest.

It’s gonna be may... but at what cost???

[fassanda]

James’ Eindejaarslijstje

Naam: James Worthy

Leeftijd: 39

Beroep: Columnist. Schrijver.

Meest memorabel momenten van euforie onder invloed in 2019?:

Op 1 juni stond ik opeens op het vliegveld om naar Madrid te vliegen. De dag ervoor had ik gehoord dat ik een kaartje voor de Champions League finale van iemand mocht hebben. Voor gratis ook. Tottenham – Liverpool. Ik kocht zonnebrand op Schiphol en begon om 08.30 al met drinken. Rustig drinken. Zoals oude mannen drinken. Vier glazen cider of zo. Nou, in Madrid was het 40 graden en ik had geen korte broek bij me, dus toen kocht ik een lelijke camouflage korte broek in de Spaanse Perry Sport. Daarna ben ik gewoon terras gaan hoppen. De sfeer was majestueus. Ik heb uren met Tottenham-supporters gepraat en mijn keel aan gort gezongen. Ik heb een mooi leven, weet je wel, maar de 1 juni van 2019 staat sowieso in de top 2 van mijn allermooiste dagen tot nu toe. En ik ben bijna 40. Alles klopte gewoon. Het weer. De stad. Iedereen was vrolijk. En er was voetbal. Hoe dan ook, Liverpool won. Het was geen mooie wedstrijd. Dat hoor ik nog steeds van mensen. ‘James, gefeliciteerd, maar wat was het een draak van een wedstrijd toen.’ Who gives a fuck? De beker was mooi. De dag was mooi. Alles was mooi, behalve de wedstrijd. En na de wedstrijd heb ik gehuild en gezongen tegelijk. Ik heb zo hard gezongen. Ik wilde dat de doden me konden horen. Dat mijn oma met het slaap in haar ogen naar beneden keek en mij zag. En dat ze kon zien hoe onweerstaanbaar gelukkig ik was. Er zat zelfs kippenvel op mijn tranen. Daarna ben ik nog de stad in gegaan, maar ik kon niet dronken worden. En ik heb het echt geprobeerd, maar de euforie was zo groot dat de alcohol alleen maar voor spek en bonen meedeed.

Meest aangename verrassing in 2019?:

Het boek De mooiste vrouw van de wereld van Jonah Falke. Ik heb dit jaar veel gelezen. Veel goede boeken ook, maar dit boek is anders. Het is goor en wonderschoon. Poëtisch en toch bonkig. De kans is groot dat je er nog nooit iets over hebt gehoord en dat is schandalig. Lees dat boek. Een andere aangename verrassing is dat ik inmiddels zo oud ben dat ik de producten van Axe niet meer vies hoef te vinden. Serieus. Waarom krijgt Axe altijd zo veel haat? Ik kocht die shit een keer per ongeluk en eerlijk is eerlijk, die shit ruikt duizend keer lekkerder dan die laffe boeketreeksgeur van Dove. En toen ben ik gewoon alles van Axe gaan kopen. Die douchegel is ook master. Vroeger dacht ik altijd dat Axe voor maagden was, maar eeee als maagden zo ruiken dan wil ik ook weer maagd zijn. Mensen van Axe, als jullie dit lezen, stuur me cadeautjes!

Ik heb voor het eerst ……. In 2019?: Axe gebruikt.

Beste reis(spot) in 2019?: Ik ben een beetje klaar met reizen, man. Ik haat koffers inpakken en dan in een taxi naar Schiphol voor 50 euro en dan twee uur in de rij staan en mensen bij de douane die testen of er cocaïne in je aftershaveflesje zit. Ik ben klaar met dat wantrouwen. Ik word er niet rustig van. En dat is het doel van vakantie. Rust. En dan kom je op je adresje aan en dan is alles veel minder mooi dan op de foto’s die op het internet stonden. En je wist het, maar je vocht tegen dat gevoel. Je wilde die mensen van dat adresje niet wantrouwen. Je wilde geen douanier zijn. Ik ben klaar met reizen. Ook dat opstaan als het vliegtuig net geland is. Iedereen vind zichzelf zo fucking belangrijk. En ik haat het dat alles opeens handbagage is. Ik word niet rustig van reizen, dus ik blijf gewoon thuis. Maar ja, ik heb een gezin, dus ik blijf niet thuis. Ik wil gewoon even stoer doen. IK GA IN 2020 NERGENS HEEN! Maar ja, ik heb geen klote te vertellen. Mijn vrouw is de baas.

Beste collabo(s) in 2019?: Andy Robertson x Sadio Mané.

Beste aankopen in 2019?: Het boek You can’t catch death van Ianthe Brautigan. Het is een boek uit 2000 of zo, maar ik heb er echt veel aan gehad. Het boek gaat over haar vader en mijn favoriete schrijver: Richard Brautigan. Richard pleegde in 1984 zelfmoord. En na zijn dood stonden er allemaal stukken in de krant en zij las die stukken en ze herkende haar vader niet in die stukken. In dit boek heeft ze haar vader proberen te vangen. Shit is prachtig. En ik vind het gewoon interessant om te lezen hoe de kinderen van schrijvers zich voelen. Soms zit ik achter mijn laptop en dan zie ik mijn zoon naar me kijken. En het is niet dat hij boos is of zo, maar soms zie ik in zijn ogen dat hij liever mijn laptop dan mijn zoon was geweest. Wat natuurlijk hartverscheurend is, dus dan koop ik snel wat Lego voor hem of zo. Of iets van Axe.

Meest hinderlijke social mediapersonality in 2019?: Ik zit in een bierreclame, dus wie ben ik om te judgen?

Top social mediapersonality in 2019?: Ik zit alleen nog voor Olaf Koens op Twitter. Dat is die Midden Oosten correspondent.

Beste televisie/YouTube programma uit 2019?: Ik ben denk ik heel erg laat, maar ik vind dat programma op YouTube waarin die ene vroeg kale man allemaal goede vragen aan mensen stelt, terwijl ze extreem hete sauzen op hun kippenvleugels smeren leuk. Ik vind dat zo goed. Die gast is ook gewoon de beste journalist die ik ken. Een weet je waarom? Hij is geïnteresseerd. Dat is de sleutel, man. Interesse. Vaak is een interview gewoon een bekend iemand die iets probeert te verkopen, maar deze gozer is een eindbaas. Als hij vragen aan mensen stelt, wil ik niets kopen, nee, dan wil ik vrienden met die mensen worden. Dat is knap. Ik word ook vaak geïnterviewd en dan merk ik dat die mensen er geen zin in hebben. Ze willen gewoon wat geld verdienen en dan door naar het volgende interview. Dit heeft natuurlijk ook wel te maken met het feit dat kranten en magazines afschuwelijk slecht betalen. Waarom zou je je best doen voor 0,20 cent per woord en shit? Maar dan nog. Niet alles draait om geld. Probeer gewoon mooie dingen te maken. Of iets ongemakkelijks. Probeer iets. Wat interviews betreft is Sara Berkeljon de beste van Nederland. Ik hoop dat ik ooit een keer door haar geïnterviewd mag worden. Maar dan moet ik eerst weer wat zichtbaarder worden of zo. Dat zegt mijn vrouw altijd. Dat ik weer wat zichtbaarder moet worden. Maar ik vind het best lekker hier in de mist.

Beste influencercampagne uit 2019?: Iedereen die zichzelf kwetsbaar opstelt.

Domste influencercampagne uit 2019?: Influencers zijn nooit dom. Ze maken juist gebruik van het intelligentietekort van anderen. De influencers die we hebben zijn de influencers die we verdienen. Dan hadden we allemaal maar wat slimmer moeten zijn.

Beste podcast uit 2019?: Ik ben dol op Wilde Haren de podcast. Vincent Patty is een intrigerende man.

Beste Instagram(profiel, post) uit 2019?: @nachosarah

Gemiste kans in 2019?: Ik had wel wat zichtbaarder kunnen zijn.

Beste artikel in 2019?: Al mijn columns. KIJK MIJ EENS ZICHTBAAR ZIJN OPEENS!

Grootse deceptie in 2019?: Dat einde van Game of Thrones. Ik kan niet met Jon Snow. Die Kit gozer kan niet acteren. Hij is een soort Orlando Bloom, maar dan nog slechter. En dat is best knap. Maar dat einde dus. Zo ga je niet met drakenmoeders om, man.

Het meest hoopvolle in 2019?: Mijn zoon leert schrijven. Dat vind ik hoopvol. Laatst schreef hij zijn eerste zin. Hij zat aan onze keukentafel. BAM. En daar stond plotseling zijn eerste zin op het papier. Hij was tegelijkertijd een stroopwafel aan het eten dus er lagen ook wat stroopwafelkruimels op het papier. Dat vond ik mooi. Maar zijn eerste zin dus. ‘Sinterklaas, ik wil alles!’

Persoonlijke overwinning in 2019?: Ik ben altijd erg loyaal en dankbaar geweest wat werken betreft, maar dat was in 2019 gelukkig anders. Als je me niet goed kan behandelen, ben ik weg. Fuck off. Ik ben een man van bijna veertig. Loyaliteit en dankbaarheid zijn prachtige dingen, maar uiteindelijk komen ze samen en worden ze je gevangenis.

Gezelligste festival in 2019?: Lowlands. Al was het af en toe ook wel ongezellig. Ik wilde dit jaar geen drugs doen en mijn vrienden en vriendinnen wel, dus er waren ook momenten dat ik me tering eenzaam voelde. Dan ging ik naar mijn tent en keek ik naar een film op Netflix. Iets met Jason Statham of zo. Jason maakt me altijd vrolijk.  

Beste concert in 2019?: Villagers in Paradiso.

Tofste clips uit 2019?: Ik kijk alleen maar oude clips, man. Mijn favoriete clip is en blijft The Temper Trap – Love Lost. Het nummer zelf is niet eens zo goed, maar de clip is foutloos. Ik word er gelukkig van.

Beste film(s) uit 2019?: Parasite, Marriage Story, Joker, The Peanut Butter Falcon, Honey Boy. Vooral die laatste twee. Shia LaBeouf is alles wat ik op het witte doek wil zien. Ik ben verliefd op die man. Hoe hij leeft, hoe hij is, hoe hij denkt. Ik heb niet veel voorbeelden, maar Shia is mijn voorbeeld. Beste serie(s) uit 2019?: Watchmen. Die moet iedereen kijken. Met twee vingers in de neus de beste serie van 2019.

Beste documentaire uit 2019?: Ik vond Sunless Shadows prachtig. En Froth. Maar waar ik echt gelukkig van word zijn documentaires over skaters. All This Mayhem uit 2014 is een meesterwerk.

Beste boek uit 2019?: Dennie is een star van Maartje Wortel. En dus die van Falke die ik eerder noemde.  

Muzikale hoogtepunten uit 2019?: Ik heb 3 nummers het meest geluisterd. Dit zijn de 3 nummers. Sel van Jacques Greene. Totally Enormous Extinct Dinosaurs - Don't You Forget About Me. En Warm Pants van Dua Saleh.

Muzikale dieptepunten uit 2019?: Dat Tino Martin bekender is dan Glen Faria. Zij Weet Het van Glen is een tijdloos pareltje. Wat Martin met dat nummer heeft gedaan is in sommige landen strafbaar. En terecht.  

Beste bitch in 2019?: Greta.  

Doelstellingen voor 2020?: Minder twijfelen, meer opeisen. EN ZICHTBAARDER WOORDEN. HEEL ERG ZICHTBAAR. Foto door Frank Ruiter

[fionainnl]

Buikspek en beef cheeks

Kerst@Van Alphen familie anno 2019; deze Kerst was qua eten een duik in het onbekende maar ja, wat anders met 2 ‘foodies’ in huis?! We bespraken onze menu wensen in huiselijke kring, en lieten ons inspireren bij 1 van de beste en meest exclusieve supermarkten van Nederland; de Sligro. Alleen al daar te zijn is een feestje. Alles proberen en giechelig van de limoncello en ponche Cuba de winkel uit walsen, ik ben er dol op!

Dit jaar ging m’n voorkeur uit naar traditionele gerechten. Zoals garnalen cocktail vooraf en aardappels in de oven met kalkoen en spruitjes als hoofdgerecht. Er werdt met afschuw op gereageerd; het was ‘not done’ want veel te gewoon nee, we gingen exclusieve en bijzondere gerechten eten. Ik droop af met m’n wensen en was opgelucht dat ik in ieder geval mijn favoriete desert aller tijden te eten kreeg; namelijk het Britse ‘Apple crumble’ met vanille ijs. Wat onze lieftallige dochter bijna nog beter kan maken dan haar oma destijds.

Zoonlief had de regie en besloot dat we tussendoor een cocktail gingen drinken. We gingen een ‘old fashioned’ drinken wat een cocktail is met whiskey, sinaasappel en een groot blok ijs in het midden van het glas. Spannend! De bereiding was zeker spannend want we moesten er een blok ijs voor invriezen wat later in grote brokken gehakt moest worden. Mijn Neanderthaler mannen hadden het zeer naar hun zin!

De schoonzoon maakte knoflookboter met zwarte knoflook en de schoondochter maakte een romige vegetarische soep met asperges en? Ik weet het niet eens. Het voorgerecht bestond uit knapperige buikspek op een bedje van gepofte appels en het hoofdgerecht was een stoof van ‘beefcheeks’ - wat runder wangen zijn - met gestampte crèmerige aardappels en gekarameliseerde regenboog wortels.

Tussen de gerechten door kregen we een ‘amuse’ wat een heerlijke garnaal op een klein toefje salade met dressing was. Zo kreeg ik alsnog een (mini) garnalencocktail maar dan met een knipoog!!

Ik dekte een feestelijke Kersttafel en besloot me te laten verwennen en verrassen. Ik wist namelijk als geen ander wat me erna te doen stond want de keuken was natuurlijk volledig ontploft! Zelfs de cooker kraan had t begeven doordat er spontaan een schroefje was losgegaan bij het handvat gedeelte! Hoe is t toch mogelijk?!

Maar de gemoederen waren optimaal. Schoondochter lief hield zich goed en zag er fabuleus uit na de make-over van dochterlief. We spraken 1 voor 1 lieve wensen uit voor elkaar en voor het nieuwe jaar 2020.

De onderlinge sfeer was optimaal en misschien wel extra goed omdat we dit jaar allerlei redenen hebben om deze Kerst een mooie te maken en stil te staan bij het afgelopen, niet altijd makkelijke jaar ...

Na het tafelen gingen we uitbuiken bij de haard en keken we oude dvd’s van vroeger. Het ontroerde me om de kerstbeelden te zien bij m’n ouders thuis toen onze schattige kinderen allemaal onder de 7 jaar oud waren.

De volgende ochtend bereide echtgenootlief een traditioneel ‘English breakfast’ met sausages, bacon en eggs. Je verbaasd je dat je na een avond zwaar tafelen de volgende ochtend gewoon weer trek hebt!

Daarna speelden we het spel ‘30 seconds’ en kwam de Van Alphen competitie mentaliteit naar voren. Het is een geestig spel waarbij we veel lol hebben gehad.

Het was al met al een pracht Kerst en het heeft me absolute kracht gegeven om een nieuw decennium aan te kunnen. Samen met mijn familie. Buikspek en/of beefcheeks; voor mij was het helemaal top!

Merry Christmas! ❤️