#overzicht titels

[se-coaching]

Lijst van alle titels

  “Bloeien” methode voor herstel na narcistische mishandeling   “Geen contact regel” is meer een kwestie van overleven.   “Geen Contact regel” voor verandering na misbruik met de narcist.   “Het recht hebben” van een narcist en spiegelneuronen. +video +audio   “Narcistisch ziel trauma” en genezen op zielsniveau   “Triggers” worden algemeen begrepen, maar weinig mensen kennen hun tegendeel:…

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

We hebben een aantal tabbladen toegevoegd in de Markdown- en HTML-modussen van de berichteditor op het web om te identificeren waar je bent en om je een voorbeeld van je bericht te geven.

Het veld Titel van de nieuwe berichteditor op het web ondersteunt nu ook tekstopmaak.

Het is weer tijd voor Je Jaaroverzicht op Tumblr! Kijk hier om jouw overzicht samen te stellen.

🛠️ Fixes

Een probleem opgelost met de instellingenpagina voor je blog op het web waarbij het lettertype van je blogtitel op zowel de titel als de beschrijving werd toegepast. Nu wordt het alleen op de titel toegepast.

We hebben de breedte van de tool tips voor je berichten met Blaze aangepast zodat deze nu beter leesbaar zijn.

Een probleem opgelost waarbij de scrolbalk afwezig was in de GIF-zoekfunctie op het web.

Een probleem opgelost waarbij de nieuwe berichteditor niet automatisch naar het toetsenbord overschakelde wanneer je een nieuw citaat of chatberichten op het web wilde opstellen.

Wanneer je een bestaand bericht in de nieuwe berichteditor op het web opende, wordt het caret-symbool nu aan het einde van het bericht geplaatst in plaats van aan het begin. 

Een probleem opgelost waardoor je je Jaaroverzicht niet via de Android- of iOS-apps kon aanmaken.

Een aantal problemen opgelost met je Jaaroverzicht. Als je eerder problemen had, of als verschillende topberichten native video’s bevatten, probeer het dan opnieuw.

De pijpleiding voor het plaatsen van berichten in de wachtrij kon tijdens piekmomenten geblokkeerd raken waardoor berichten in de wachtrij met vertraging werden geplaatst. We hebben de pijpleiding verstevigd zodat alle berichten op tijd worden geplaatst.

We hebben ons oEmbed endpoint bijgewerkt zodat het nu at.tumblr.com links wanneer externe diensten Tumblr-berichten proberen te embedden.

🚧  Nog mee bezig

Sommige mensen die de Android-app gebruiken hebben ons laten weten dat de app crasht wanneer ze Tumblr proberen te openen. Als jou dit ook overkomt, laat het ons dan weten via een supportverzoek (als je dat nog niet hebt gedaan).

🌱 Binnenkort

We hebben vorige week weer een Hack Day georganiseerd, dus houd het nieuws van @engineering (Engelstalig) in de gaten over wat we allemaal hebben bedacht!

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

[pandabytes]

Ontdek de leukste en meest avontuurlijke LEGO-games op de PS4! Onze gids biedt een volledig overzicht van alle beschikbare titels, inclusief hun unieke charmes en speelervaringen. #LEGOGames #PlayStation4 #Gaming #LEGOAvonturen...

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘All by myself’ van Martijn Doolaard: de queeste van een visuele dichter

ALL BY MYSELF is de neerslag in boekvorm van een kunstenaarsloopbaan, een opzienbarend parcours dat inmiddels ruim twintig jaar omspant. Een titel die vrij vertaald ‘helemaal alleen’ betekent, is in ieder opzicht raak gekozen voor een oeuvreboek dat een gul en uitgebreid overzicht wil geven van het werk van de Nederlandse fotograaf Martijn Doolaard (°Assenede, 1965). Het ‘zelf’ — lees ‘het individu’ — staat immers centraal in Doolaards werk en vormt ontegensprekelijk een van zijn belangrijkste thema’s. Het is bijgevolg weinig verwonderlijk dat nagenoeg al zijn foto’s portretten zijn, met bovendien hoogst uitzonderlijk meer dan één geportretteerde. Dat er tevens een aantal zelfportretten tussen zitten is evenmin een verrassing.

ALL BY MYSELF, een knipoog naar de melige jaren 70-hit van Eric Carmen, suggereert zelfstandigheid, een eigen methodiek, een verworven idiosyncrasie, inclusief onderscheidende kenmerken, eigenste insteken en specifieke technieken. Wie de tientallen foto’s in dit weids ‘verzameld werk’ met een open blik overschouwt, zal inderdaad al snel enkele constanten ontdekken, steeds terugkerende elementen die onlosmakelijk deel uitmaken van Doolaards kunstpraktijk en met de zeggingskracht van axioma’s een geheel eigen uniciteit impliceren.

Het vooropstellen van het individu is zoals gezegd zo’n hoeksteen, een belangrijke almaar herhaalde karakteristiek, maar ook de niet aflatende fascinatie voor het aanhoudend attractieve portretgenre, net als de niet te stuiten voorliefde voor monochrome beelden, zijn zo Doolaard als maar kan zijn. Wat die predispositie voor een  zwart-wit palet betreft, dringt zich volledigheidshalve een kleine kanttekening op: in 2020 namelijk verraste Doolaard vriend en vijand — en niet  in het minst zichzelf — met een nieuwe reeks, volledig in kleur (DANS MET MIJ [AFTER BRAM VERMEULEN]). Een gesmaakte uitstap zo bleek, want kort nadien kwam er een vervolg (AU REVOIR [AFTER GILBERT BÉCAUD]).

Doolaard is een zoekende fotograaf, immer op drift in een zelfopgelegde visuele queeste. Hij werd al een ‘wichelaar’, ‘een flaneur’ of een ‘sporenzoeker’ genoemd en dat is niet zonder reden. Om het metafysisch of ontologisch uit te drukken zou je kunnen stellen dat Doolaard op zoek gaat naar de waarheid achter de beelden die hij zelf gecreëerd heeft. Zijn belangrijkste wapen om tot die waarheid te komen, is de metamorfose of transfiguratie, in de letterlijke betekenis van gedaanteverwisseling of manipulatie van de vorm.

Want Doolaard bewerkt zijn beelden zodanig dat er een nieuwe representatie, een afwijkende  werkelijkheid ontstaat. Doolaard is uit op ambivalentie, ontregeling en bevreemding. Een realistische weergave van het subject — de mimesis — is van geen belang. Nee, op de eerste plaats komen de artistieke interventies, die de beelden een nieuwe picturale identiteit geven. Maar ingrijpen doet de fotograaf nooit vrijblijvend: zo integreert hij in zijn werk heel vaak niet mis te verstane referenties aan door hem bewonderde schilderijen of schijnbaar iconische beelden uit de populaire cultuur (film, televsie, porno, reclame, muziek), waardoor hij een soort van spanningsveld creëert tussen het subject en de kijker.     

In een carrière van vier lustra zijn onvermijdelijk meerdere krijtlijnen uitgezet. Enerzijds zijn er onmiskenbaar enkele obsessioneel weerkerende kenmerken in Doolaards werk, maar anderzijds zijn er voor de goede waarnemer minstens evenveel evoluties, koerswisselingen of verschuivingen te onderscheiden. De werken in ALL BY MYSELF zijn hier chronologisch gepresenteerd, volgens het jaar dat ze werden opgenomen in de collectie Barends & Pijnappel, de inmiddels tot indrukwekkende proporties uitgegroeide fotocollectie van het onvermoeibare duo Anneke Pijnappel en Henrik Barends, tevens uitbaters van de Antwerpse Galerie Baudelaire en bezielers van uitgeverij Voetnoot.

De foto’s in dit meer dan ampel overzichtswerk verlopen volgens reeksen,  die vroeg of laat werden gebundeld in gelijknamige publicaties bij Voetnoot en/of tentoongesteld tijdens exposities in Galerie Baudelaire. ALL BY MYSELF geeft op die manier een veelomvattend beeld van de intense, vruchtbare en ruim twee decennia durende samenwerking tussen Doolaard en Barends & Pijnappel.   

Doolaard doet in 2000 met vier foto’s zijn intrede in de collectie Barends & Pijnappel: twee zelfportretten en twee beelden vastgelegd in Duitsland. Vanaf die eerste foto’s is duidelijk dat Doolaard een eigen visuele poëtica wil opbouwen. Zijn latere handelsmerken zijn al in de kiem aanwezig: alle vier zijn het frappante, plastisch uitgepuurde en monochrome portretten, die niet zozeer de realiteit willen weergeven maar eerder met behulp van welbepaalde manipulaties een zeker gevoel of idee willen uitdrukken. De gezochte wazigheid, de schimmige vegen, de verduisterde ogen, het uitgekiende schaduwspel: het zijn stuk voor stuk eigenschappen en technieken die in later werk veelvuldig en vaak in nog meer uitgesproken vorm zullen opduiken.

In de jaren na die eerste aanwinsten blijven Barends & Pijnappel gretig Doolaards foto’s afnemen. Doolaard waagt zich omzichtig aan enkele motieven en thema’s, die in later werk nadrukkelijker op de voorgrond treden (religie bijvoorbeeld, in ZWARE BENEN, 2002). Het duurt echter tot 2007 voor een eerste, bescheiden  tentoonstelling met vijftien foto’s in Galerie Baudelaire, met als titel BLACK CELEBRATION. De gelijknamige catalogus is met zijn fluwelen cover en achterflap, waarin de hoofdletters ‘B’ en ‘C’ zijn verzonken, ongetwijfeld een van de knapste uitgaves van uitgeverij Voetnoot. Het eerste beeld, ANHALTER BAHNHOF is veelzeggend representatief, een cruxbeeld als het ware, dat Doolaards latere poëtica perfect samenvat. Deze fotografie draait rond kunstgrepen — vervormen, spelen met grijswaarden, ensceneren, manipuleren — de werkelijkheid herleiden tot een vorm die interpelleert, bruskeert en in vraag stelt.

De foto’s hebben als titel een voornaam of een algemene beschrijving van wat erop te zien is (LE PENSEUR, LE MOINE, FEMME FATALE), maar identificatie van de geportretteerde is moeilijk, zoniet onmogelijk. De fotograaf neemt een wisselend perspectief in — zoekend naar de juiste invalshoek: van bovenaf, van onderuit, op ooghoogte — en is even wispelturig als zijn personages, die de blik afwenden, het hoofd geknikt, de torso gedraaid, wég van de priemende lens. Dolaard speelt met sluitertijden, lichtinstellingen, bewegingen tijdens de opname om vaagheid, wazigheid, fluïditeit en anonimiteit te bekomen. De figuren zijn zo vervormd dat Eric Min zich in zijn inleiding zelfs afvraagt of dit wel portretten zijn.

In een volgende reeks van bijna tachtig portretten, samengebracht in CRIME PASSIONEL (2010), wordt de hang naar het onscherpe en onherkenbare nog verder doorgedreven. Sommige beelden lijken wel vloeibaar, als een druppel zwarte waterverf die gestaag vervloeit, degradeert en vertroebelt. Het is een overweldigende serie, waarin Doolaard een verregaande abstrahering tot het uiterste doorvoert. Paradoxaal genoeg is identificering wel mogelijk, want alle foto’s krijgen een titel — de voornaam plus de initiaal van de familienaam, gevolgd door de hoofdactiviteit van de geportretteerde. De bijna onherkenbare personages zijn sterren in Doolaards constellatie: bevriende kunstenaars, schrijvers, uitgevers (Barends & Pijnappel) of familie (moeder en vader Loes en Cornelis, zus Barbara). Zelfs Freddy, de ‘artist’s cat’, krijgt een portret.

Terwijl schaduwen, contrasten en standpunten centraal stonden in grofweg het eerste decennium van Doolaards carrière, begint hij vanaf 2012 expliciet te experimenteren met excessieve beweging (LADY WITH THE SPINNING HEAD #1 & #2). De vegen die ontstaan door de sluitertijd te verlengen — of net het omgekeerde proces, de beweging die bevroren wordt door een korte sluitertijd —, geven de beelden een bijzondere dynamiek. Bovendien zorgt de spontaan ontstane bewegingsonscherpte voor een onirisch effect.

In de reeks MOVED (2013) loodst Doolaard de kijker binnen in een wemelende en woelige dromenwereld. Twee geportretteerden — een man en een vrouw, poserend voor de lens; niet stokstijf of bevroren, maar in volle beweging, bruusk en abrupt — vinden elkaar in het midden van een soort paringsdans — letterlijk, want Voetnoot maakte een catalogus in keerdruk, een boek dat zowel aan de voor- als (ondersteboven) aan de achterkant start. De twee reeksen van vijftien portretten — visuele schreeuwen in een beklemmende lichaamstaal — komen halfweg de publicatie samen en raken elkaar midscheeps.  

In 2014 komt Doolaard met EXPOSED, een reeks suggestieve beelden, waarin een opzettelijk troebel gemaakte vrouwenfiguur erotische poses aanneemt. De titel is meerduidig, want kan zowel ‘tentoongesteld’, ‘blootgesteld’ als ‘ontmaskerd’ betekenen en hint ook nog eens naar ‘exposure’, wat dan weer ondubbelzinnig verwijst naar het strikt fotografische begrip ‘belichting’. Anders gezegd, de fotograaf ontmaskert, grijpt in, legt bloot, brengt aan het licht: de beelden die hij in de studio maakt, bewerkt hij nadien in de digitale donkere kamer.

Het digitaal manipuleren van zelfgemaakte, reeds bestaande of gevonden beelden voert Doolaard voor het eerst consequent door in FICTION ROMANCE (2016), een reeks genoemd naar de song van de Buzzcocks. In amper vijftien raadselachtige, bijna ambigue portretten slaagt hij erin een dramatisch, unheimisch en onttoverd universum te evoceren. De fotograaf experimenteert met technieken die eerder thuishoren in de schilderkunst, om een bepaald effect te sorteren, een zekere toon te zetten of specifieke gevoelens op te roepen: kubistische fragmentering, vinnige vegen, levendige krassen, woelige borstelingen of overlappende vlakken geven deze beelden een ongekende, expressieve intensiteit.  

FICTION ROMANCE is zonder meer en in velerlei betekenissen een keerpunt binnen het oeuvre. Niet alleen omdat de digitale ingrepen op het bestaande beeld nooit eerder zó ver gingen, maar ook omdat die soms radicale manipulaties grotendeels geënt zijn op schilderstechnieken en gedijen op een beeldtaal die de kijker eerder associeert met een schilderij. Die onbevangen versmelting van twee disciplines maakt van Doolaard een evenwichtskunstenaar, een equilibrist die opereert op het vlijmendste scherp tussen fotografie en schilderkunst. Door found footage te  gebruiken, bevraagt hij bovendien de relatie tussen origineel en kopie, tussen bron en eindresultaat.

Doolaard heeft met FICTION ROMANCE ontegensprekelijk zijn speelveld afgebakend en de ijkpunten van zijn praxis met veel overtuiging verankerd: de dubbele methodiek van manipulatie en ‘verschildering’ zal in volgende reeksen zoals FURTHER COMPLICATIONS (2017), SCHIZZI IMMAGINARI (2019) en HOLLEKEN (2019) dan ook prominent en in diverse verschijningsvormen terugkeren. Hinkend op deze twee gedachten weet Doolaard zijn obsessies en verlangens te vangen in sprekende beelden, stuk voor stuk indringende mystificaties die de kijker interpelleren, tot verstilling dwingen en aan het denken zetten. Zelfs de actualiteit sluipt in deze zonderlinge pandemische tijden onverhoeds het atelier binnen, zoals blijkt uit de bijna tribale maskers in HOMME MASQUÉ (2020).   

In 2005 fotografeerde Doolaard als eerbetoon details uit enkele schilderijen van zijn vader Cornelis en ontdeed de werken van hun kleuren (verzameld in het boek IN PLAATS VAN BLOEMEN). Cornelis Doolaard (1944-2018) maakte schilderijen die vaak gebaseerd waren op foto’s die zijn pad kruisten. Zoon Martijn doet iets gelijkaardigs, maar maakt er nieuwe beelden van, met een eigen semantiek en narratologie, zij het zonder ‘gekleurde mantel’. Wanneer vijftien jaar later de wereld op slot gaat omwille van een vervloekt virus en iedereen noodgedwongen op zichzelf terugplooit, breekt Doolaard uit om zich onder te dompelen in een mateloos rijk en daverend coloriet. In de nieuwe reeksen DANS MET MIJ [AFTER BRAM VERMEULEN] (2020) en AU REVOIR (DANS MET MIJ [AFTER GILBERT BÉCAUD] (2021) spatten de kleuren in het rond. De fotograaf treedt zo ver buiten zijn comfort zone en bevestigt zijn visueel dichterschap, steeds  ‘naar eigen goesting en gedacht’, en ja, ook ‘all by myself’.

 All by myself van Martijn Doolaard, inl. Laurent De Maertelaer, Voetnoot 2021, ISBN 9789491738715, 400 pp.

[rotterdamvanalles]

Overzicht van de Veerhaven met onder andere Maritiem Museum Prins Hendrik, 1923-1927.

De Veerhaven is een haven op de Rechter-Maasoever waar voorheen het veer op Katendrecht aanlegde. In 1599 kreeg de stad dit veer tussen Katendrecht en Coolhoek voor 10 gulden per jaar in erfpacht van de Ridderschap, Edelen en Steden van Holland en West-Friesland. De stad kocht in 1849 voor 150 gulden die recognitie af. Coolhoek was het gedeelte van Schielands Hoge Zeedijk, waar deze zich bij het Vasteland ombuigt naar het westen. Het veer is later zuidelijker verplaatst, toen het Nieuwewerk bij de stad is getrokken. In 1708 werd gesproken van de nieuwe pont op het tolhuis. Het werd toen Ponteveer genoemd en het haventje aldaar, dat door de aanleg van het Tweede Nieuwewerk naar het zuiden verlegd moest worden, eerst Pontegat, later Veerhaven. In 1827 werd het maken van de Veerdam en het graven van de Kleine Veerhaven of Nieuwehaven aanbesteed. Deze haven is in 1910/11 gedempt. De Veerhaven is in de jaren 1852-1854 gegraven. De Linker Veerdam en Linker Veerhaven ontvingen deze bijvoeging omdat ze op de Linker Maasoever liggen. De Veerlaan loopt over het schiereiland Katendrecht naar de Linker Veerdam.

Het was de wens van de Prins om oprichting van roei- en zeilverenigingen te bevorderen. Aanvankelijk had hij als doelstelling hiervoor een nationale organisatie op te richten met leden uit het hele land. Dit plan was te ambitieus, met als gevolg dat er lokale initiatieven volgden voor de oprichting van plaatselijke verenigingen. In 1845 werd in Rotterdam de Koninklijke Nederlandsche Yacht-Club opgericht, waar vele vooraanstaande Rotterdammers lid van werden. Prins Hendrik werd gekozen tot voorzitter voor het leven van de club, met de titel Stichter.

Op 20 juli 1851 kon de Yacht-Club zijn nieuwe clubgebouw betrekken aan de Maas, op de hoek van de Veerkade en de Willemskade. In 1852 werd in dit clubgebouw de Modelkamer van de vereniging ingericht. Enkele leden van de Yacht-Club evenals de Prins zelf schonken verschillende scheepsmodellen aan de Modellenkamer, waarmee de basis werd gelegd voor de modellencollectie van het museum. Financieel gezien ging het niet goed met de Yacht-Club, waardoor de vereniging besloot de Modellenkamer, op 15 februari 1874, open te stellen voor het publiek. In dit eerste jaar kwamen er meer dan tweeduizend betalende bezoekers kijken naar iets meer dan honderd maritieme voorwerpen. Ondanks deze openstelling kon de Yacht-Club het niet redden en werd deze in mei 1880 opgeheven.

Na opheffing van de Yacht-Club in 1880 werd in 1885 de gemeente Rotterdam eigenaar van de collectie. De gemeente kocht zowel het clubgebouw als de museale activiteiten, waarna de museale activiteiten werden voortgezet onder de naam Maritiem Museum ‘Prins Hendrik’.

De foto is gemaakt door KLM Aerocarto en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[modernfilmcanon]

Cannes 2024 - Daily Dispatch 7 (final)

Mes amis du cinéma,

Het kwik steeg vandaag voor het eerst naar zomerse temperaturen in Cannes. Tijd voor uw dienaar om terug te reizen naar Maastricht, maar niet voordat ik nog verslag heb uitgebracht over de laatste titels.

The Apprentice van Ali Abbasi (16/20, competition) geeft antwoord op de vraag hoe Donald Trump de narcistische, megalomane, liegende, frauderende en belastingontduikende crimineel is geworden die hij nu is. Abbasi (bekend van Gräns) neemt ons mee naar het sleazy New York van de jaren zeventig en tachtig, naar de periode waarin Trump nog groen achter de oren was en zich trachtte te ontworstelen aan de houdgreep van zijn vader Fred. Het is de periode waarin advocaat Roy Cohn – een fantastische rol van Jeremy Strong, bekend als Kendall Roy uit Succession – zich als een mentor over Trump ontfermt en hem de drie leefregels bijbrengt die anno 2024 nog altijd het handelen van Trump lijken te bepalen, met als belangrijkste regel nummer 3: ‘Eis de overwinning op en geef een nederlaag nooit toe’. Abbasi levert een tamelijk ingetogen drama af, waarbij Sebastian Stan op zeer overtuigende wijze in de huid van Trump kruipt, zonder ooit een karikatuur van hem te maken. Zeer wisselend ontvangen in de pers en het blijft afwachten of het bioscooppubliek zit te wachten op nog meer Trump dan we al dagelijks in de media moeten verdragen, maar desalniettemin een overtuigend portret. Release in NL door The Searchers.

Baby van Marcello Caetano (14/20, Semaine de la Critique) was een gevoelig melodrama over een jonge homoseksueel uit Sao Paolo die na het uitzitten van een gevangenisstraf in de steek gelaten blijkt door zijn ouders en om te overleven zijn heil zoekt in sekswerk. Bij de introductie van de film voorafgaand aan de voorstelling maakte de tolk een vertaalfout en kondigde aan dat meerdere leden van de crew ‘sexual intercourse’ met elkaar hadden gehad, tot grote hilariteit van zowel de zaal als cast en crew. Allicht een goede kanshebber voor de Queer Palm, de prijs voor de beste lhbtiq+ film in Cannes. Release in NL door Gusto.

Met Anora van Sean Baker (17/20, Competition) diende zich een nieuw hoogtepunt in de competitie om de Gouden Palm aan. Denk aan een tragikomische indieversie van Assepoester, maar dan met lap dancers, een Russische oligarch en een flinke dosis maatschappijkritiek en je komt in de buurt. Mikey Madison heeft een geweldige hoofdrol als Ani (Anora), een sekswerker die lijkt te kunnen ontsnappen aan haar armoedige bestaan als ze een week lang als escort ingehuurd wordt door de imbeciele, maar puissant rijke 21-jarige Ivan. Als Ivan ook nog gelijk met haar trouwt, ligt een luxeleven voor het oprapen, maar dan duiken de Russische ouders van Ivan op en die kunnen er niet mee lachen. Deze film van Sean Baker (The Florida Project) is één van de weinige titels die door nagenoeg de volledige pers goed is ontvangen en heeft dan ook de leiding genomen in de Screen poll (een dagelijks verschijnend overzicht met het kruisjes/sterretjes oordeel van een tiental gerenommeerde internationale filmcritici over de film in competitie. Met een score van 3.3 (op schaal van 0-4) laat de film alle andere titels uit de competitie ver achter zich.

Na een tamelijk belabberde papajasalade bij Thai Origine nam ik afscheid van Cannes met Miséricorde (15/20, Cannes Première) van Alain Guiraudie. We volgen Jérémie, een jonge man die na de dood van zijn voormalige baas – de dorpsbakker – naar Saint-Martial terugkeert voor de begrafenis. Enkele dagen later blijkt de zoon van de bakker vermist, doet het gerucht de ronde dat Jérémie zijn oog heeft laten vallen op de weduwe van de bakker en is de buurman kwaad omdat Jérémie avances in zijn richting heeft gemaakt. Gelukkig is er altijd nog de dorpspriester...

Qua genre laveert Guiraudie succesvol tussen moordmysterie, film noir en zwarte komedie. Vergelijkingen met Bresson, Hitchcock en Dostojevski (zoals in de internationale pers te lezen) zijn ietwat hysterisch, maar deze film had een betere plek in de line-up verdiend. Tegen de tijd dat Imagine de film in de Nederlandse bioscoop uitbrengt, moet u maar eens gaan kijken.

Voor deze editie eindigt mijn verslaggeving hier. Zaterdagavond weten we welke films de officiële festivaljury onder leiding van juryvoorzitter Greta Gerwig het meest hebben weten te bekoren, en dus ook wie de Gouden Palm wint. Het zou niet voor het eerst zijn dat de Gouden Palm-winnaar pas tijdens de laatste dag(en) van het festival wordt vertoond, dus ik ga me niet wagen aan een voorspelling van de hoofdprijs. Wel durf ik de voorspelling aan dat we Anora (Sean Baker), The Seed of the Sacred Fig (Mohammad Rasoulof), Emilia Perez (Jacques Audiard) en The Substance (Coralie Fargeat) ergens op het palmares terug gaan zien.

Hieronder per distributeur een overzicht van de films uit de festival line-up die inmiddels aangekocht zijn voor distributie in Nederland. 35 titels maar liefst en daar zullen vast nog een aantal titels bij gaan komen.

A bientôt,

Mark

Cherry Pickers

Le Royaume – Julien Colonna (un certain regard)

When the Light Breaks – Rúnar Rúnarsson (un certain regard)

Cineart

L’Amour Ouf – Gilles Lellouche (competition)

Armand – Halfdan Ullmann Tøndel (un certain regard)

Bird – Andrea Arnold (competition)

Black Dog – Guan Hu (un certain regard)

En Fanfare – Emmanuel Courcol (cannes première)

Everybody Loves Touda – Nabil Ayouch (cannes première)

Les Fantômes – Jonathan Millet (semaine de la critique)

Les Femmes Au Balcon – Noémi Merlant (midnight screening)

Marcello Mio – Christophe Honoré (competition)

Parthenope – Paolo Sorrentino (competition)

Sauvages – Claude Barras (special screening)

Dutch Film Works

La Plus Précieuse des Marchandises – Michel Hazanavicius (competition)

Gusto

Animale – Emma Benestan (semaine de la critique)

Baby – Marcelo Caetano (semaine de la critique)

Imagine

The Damned – Roberto Minervini (un certain regard)

Ernest Cole, Lost and Found – Raoul Peck (special screening)

Miséricorde – Alain Guiraudie (cannes première)

Paradiso

Le Deuxième Acte – Quentin Dupieux (out of competition)

Julie Zwijgt – Leonardo Van Dijl (semaine de la critique)

Niki – Céline Sallette (un certain regard)

The Searchers

The Apprentice – Ali Abbasi (competition)

September Film

All We Imagine As Light – Payal Kapadia (competition)

Blue Sun Palace – Constance Tsang (semaine de la critique)

Diamant Brut – Agathe Riedinger (competition)

The Girl With the Needle – Magnus von Horn (competition)

My Sunshine – Hiroshi Okuyama (un certain regard)

The Seed of the Sacred Fig – Mohammad Rasoulof (competition)

Three Kilometres to the End of the World – Emanuel Parvu (competition)

An Unfinished Film – Lou Ye (special screening)

Universal

Anora – Sean Baker (competition)

Walt Disney

Kinds of Kindness – Yorgos Lanthimos (competition)

Warner

Furiosa: A Mad Max Saga – George Miller (out of competition)

Horizon: An American Saga – Kevin Costner (out of competition)

[markeduke]

Op zoek naar de Beste Wijnkoelkast van 2024? Ontdek de Top 5 via De Beste Vijf!

Als wijnliefhebber weet je dat het bewaren en serveren van wijn op de juiste temperatuur cruciaal is voor de smaakbeleving. Een goede wijnkoelkast is dan ook een essentiële investering voor elke liefhebber. Maar met zoveel opties op de markt kan het vinden van de perfecte wijnkoelkast een uitdaging zijn. Gelukkig hoef je niet verder te zoeken, want De Beste Vijf heeft de top 5 beste wijnkoelkasten van 2024 voor je samengesteld.

De beste wijnkoelkast voor jouw wijncollectie

Of je nu een amateurwijnliefhebber bent of een doorgewinterde sommelier, een goede wijnkoelkast is een onmisbaar item voor het bewaren van je favoriete wijnen. De Beste Vijf heeft grondig onderzoek gedaan en de meest betrouwbare en efficiënte wijnkoelkasten op de markt geïdentificeerd.

Beste Wijnkoelkast van 2024

In 2024 heeft De Beste Vijf de nieuwste en meest geavanceerde wijnkoelkasten beoordeeld en getest. De winnaar van de titel ‘Beste Wijnkoelkast van 2024′ voldoet aan de hoogste normen op het gebied van prestaties, duurzaamheid en gebruiksvriendelijkheid. Benieuwd welke wijnkoelkast deze prestigieuze titel heeft verdiend? Ontdek het op De Beste Vijf!

Best Geteste Wijnkoelkast

Het is belangrijk om te investeren in een wijnkoelkast die niet alleen goed presteert, maar ook lang meegaat. De Beste Vijf heeft de best geteste wijnkoelkasten grondig geanalyseerd, zodat je zeker kunt zijn van kwaliteit en betrouwbaarheid. Maak kennis met de winnaars en maak een weloverwogen keuze voor je volgende wijnkoelkast.

Altijd de beste wijnkoelkast kopen

Wil je een wijnkoelkast kopen, maar weet je niet waar te beginnen? Laat De Beste Vijf je begeleiden bij het vinden van de perfecte wijnkoelkast voor jouw behoeften. Met gedetailleerde recensies, nuttige informatie en een overzicht van de beste opties op de markt, wordt het kopen van een wijnkoelkast een eenvoudige en plezierige ervaring.

Duurzame Wijnkoelkasten

Als milieubewuste consument wil je misschien ook een wijnkoelkast die niet alleen goed is voor je wijnen, maar ook voor de planeet. Ontdek op De Beste Vijf duurzame wijnkoelkast opties die gebruikmaken van energie-efficiënte technologieën en materialen van hoge kwaliteit, zodat je met een gerust hart kunt genieten van je wijncollectie.

Vind de Beste 5 Wijnkoelkasten op De Beste Vijf!

Waar wacht je nog op? Ga naar De Beste Vijf en ontdek de beste 5 wijnkoelkasten van 2024. Met gedetailleerde informatie, deskundige recensies en handige koopgidsen wordt het vinden van de perfecte wijnkoelkast een fluitje van een cent. Kies verstandig en geniet van een perfect gekoelde wijncollectie, elke keer weer.

[levisgeekstuff]

Spawn: duister comic-icoon

Jawel, na meer dan 15 jaar maakt Spawn zijn rentree in de wereld van de Nederlandstalige comics! Deze maand maakt hij zijn opwachting in de nieuwe Batman/Spawn crossover bij Dark Dragon Books. Reden genoeg voor een terugblik op deze demonische held.

Een nieuw tijdperk in comics

In 1992 veranderde de comicwereld voorgoed met de introductie van Spawn. Niet alleen door het verschijnen van deze nieuwe creatie van Todd McFarlane, maar vooral ook door de geboorte van een nieuw soort stripuitgeverij. McFarlane, al een gevestigde naam in de industrie dankzij zijn werk aan Spider-Man voor Marvel Comics, was vastbesloten om meer creatieve vrijheid en eigenaarschap over zijn werk te verkrijgen. Zo richtte hij samen met gelijkgestemde artiesten zoals Jim Lee, Rob Liefeld, Marc Silvestri en Erik Larsen de uitgeverij Image Comics op. Die zou functioneren als een coöperatieve, waar creators volledige controle hielden over hun eigen creaties.

Spawn was één van de eerste titels die onder deze nieuwe uitgeverij werd gelanceerd en werd een onmiddellijk fenomeen. Het personage Al Simmons, een zwarte soldaat die na zijn dood als een Hellspawn terugkeert naar de aarde, was iets wat de comicwereld nog niet eerder had gezien. McFarlane's donkere, gedetailleerde tekenstijl en de volwassen, complexe verhalen maakten Spawn tot een hit bij een breder publiek dan de traditionele superheldencomics.

Juniorpress

Hoewel Spawn (en vele andere Image Comics) al van bij hun start in 1992 veel furore maakte in de VS, moesten we in de Lage Landen geduld hebben tot Juniorpress er in 1996 mee aan de slag ging. Wat voorzichtig begon met Spawn en Gen13 zou vanaf dan wel snel uitgroeien tot de populairste tak van de uitgeverij en het aantal uitgaven van Marvelseries snel overvleugelen. 

De reeks begint bij Juniorpress met dubbeldikke nummers van 96 pagina's. Daarin zien we de worsteling van Al Simmons om zijn verleden, nieuwe bestaan en zijn immense krachten te begrijpen. Spawn bevindt zich in een constant gevecht met de krachten van zowel de hel als de hemel. Terwijl probeert hij zijn menselijkheid te behouden en bescherming te bieden aan zijn vrouw Wanda. Gedurende deze periode wordt Spawn geconfronteerd met talrijke vijanden, waaronder andere Hellspawns, demonen als Malebolgia en Mammon en hemelse wezens die zijn bestaan bedreigen. Tegelijkertijd maakt hij bondgenoten, zoals de heks Nyx en Cogliostro.

Na verloop van tijd zou Spawn overstappen naar het 'vaste Image formaat' van Juniorpress met 48 pagina's per nummer. De reeks hield het uiteindelijk meer dan 10 jaar vol en vulde 64 nummers (tot de Amerikaanse Spawn 159). Daarin zou regelmatig stevig van toon gewisseld worden. Van zeer expressief in de begindagen, naar meer pure, intieme horror en later toch wee meer superheldenachtig. In die tijd passeerde naast Todd McFarlane zelf ook talentvolle tekenaars als Greg Capullo en Angel Medina de revue. 

Spin-offs

Naast de hoofdreeks van Spawn, bleek het personage al snel populair genoeg om tal van spinoffs te vullen. Een overzicht:

Curse of the Spawn

‘Curse of the Spawn’, geschreven door Alan McElroy en met tekeningen van Dwayne Turner, richt zich op andere Hellspawns en personages binnen het Spawn-universum.

Deze vaak zéér donkere en gewelddadige serie verscheen eerst in enkele delen van Image Special. Later werd de reeks apart verdergezet.

Violator

De ‘Violator’ miniserie door Alan Moore en Bart Sears geeft wat meer achtergrond bij één van de meest bekende vijanden van Spawn. Hoewel hier een absoluut zwaargewicht aan het roer staat als schrijver, is deze comic toch vooral pulp. Maar dan wel zeer vermakelijke pulp. 😅 De miniserie werd bij Juniorpress opgenomen in een nummer van Image Special.

Spawn Blood Feud

Nog een miniserie die werd opgenomen in Image Special en óók uit de pen van Alan Moore is ‘Spawn: Blood Feud’, getekend door Tony Daniel. Dit verhaal concentreert zich op de strijd tussen Spawn en een vampierjager. 

Spawn the Undead

‘Spawn the Undead’, met teksten van Paul Jenkins en tekenwerk van Dwayne Turner focust op de meer bovennatuurlijke aspecten en de interne strijd van Spawn. Ik was zelf een grote fan van deze complexe en emotionele verhalen, maar helaas was deze reeks met 4 nummers maar van korte duur.

Sam and Twitch

Twee nevenpersonages die al van het begin van Spawn hun opwachting maken zijn de detectives ‘Sam and Twitch’. In drie delen van Image Special lezen we de eerste verhaallijn uit hun eigen serie, geschreven door Brian Michael Bendis en met tekeningen van Angel Medina. Een zeer vermakelijk reeks dankzij de sterke karakterontwikkeling en dialogen van Bendis én de originele layouts van Medina.

Medieval Witchblade

Hoewel ‘Medieval Witchblade’ niet direct een spin-off is, maar meer een crossover, voegt het toch best veel toe aan de wereld van Spawn. Bovendien is dit echt een schoolvoorbeeld van een 90’s Image comic. Veel bloed en geweld, maar ook best veel humor. Deze crossover verscheen in de allereerste Image Special bij Juniorpress. 

Angela

Nog een opvallend personage uit de wereld van Spawn is Angela. Ze werd oorspronkelijk geïntroduceerd door gastschrijver Neil Gaiman in de Amerikaanse Spawn nummer 9 (nummer 3 bij Juniorpress). 

Deze engel en premiejager op Hellspawns, werd al snel één van de favoriete personages van vele lezers. Geen wonder dat ze al snel ook een eigen miniserie kreeg door alweer Neil Gaiman en Greg Capullo. 

De pret zou echter niet lang duren, want de rechten op Angela's personage leidden tot een juridische strijd tussen Todd McFarlane en Neil Gaiman. Dat zou er na veel getouwtrek voor zorgen dat Gaiman mede-eigendom claimde en de rechten van Angela overgingen naar Marvel Comics. Daar werd Angela opnieuw geïntroduceerd tijdens de ‘Age of Ultron’ verhaallijn. Daarna kreeg ze een significante rol in ‘Guardians of the Galaxy’ en werd ze onthuld als de verloren zus van Thor en Loki.

De vergeten Spawn

Zoals je merkt, duiken er onder de gastschrijvers uit de begindagen van Spawn vaak grote namen op. Naast Alan Moore en Neil Gaiman sprak Todd McFarlane destijds ook Dave Sim (van de independent comic Cerebus) aan om hem te helpen bij de eerste jaargang van Spawn.

Sim zou uiteindelijk de Amerikaanse Spawn nummer 10 schrijven. Maar een in de deal stond wel dat dat nummer nooit herdrukt mocht worden. En dus ook nooit vertaald. Bij Juniorpress was dat nieuws pas op het laatste nippertje binnengelopen. Vertaler Olav Beemer was al klaar met het nummer. Toch werd besloten het te schrappen uit de Nederlandse Spawn 3. Maar niet getreurd! Heb je de Amerikaanse Spawn 10 toevallig in huis? Op zijn site Weeklydose postte Olav destijds wél zijn vertaling. Die kan je er dus altijd bij nemen 😉

[regioonlineofficial]

Op zondag 7 januari heeft gemeente Medemblik haar sporthelden in het zonnetje gezet. Alle lokale sporters die in 2023 één of meerdere ereplaatsen behaalden op een (inter)nationaal kampioenschap werden door sportwethouder Gerben Gringhuis gehuldigd tijdens een speciale bijeenkomst in de Westfrieslandhal in Wognum.    Het jaar 2023 was met 78 podiumplaatsen in 11 sporten opnieuw een zeer succesvol jaar voor de topsport van Medemblik. Op vier na werden al deze ereplaatsen behaald op Nederlandse Kampioenschappen. De uitzonderingen kwamen op naam van Tessa Neefjes, die naast een bronzen NK-medaille in het Gravel racen ook de UCI World Gravel Series op haar naam schreef, en drie jiujitsu-koppels die medailles behaalden bij de European Cup in Beveren (België). Heel veel medailles De Medemblikse sporthelden veroverden samen 28 gouden, 29 zilveren en 21 bronzen NK-medailles. Deze ereplaatsen zijn behaald in het inline skaten, jiujitsu, dansen, handbal, atletiek, wielrennen, schaatsen, paardensport, turnen, zwemmen en schoonspringen. Opvallend waren de acht NK-medailles (3 goud, 3 zilver en 2 brons) van inline skater Pom Peerdeman. Ook de vijf NK-medailles (2 goud en 3 zilver) van het danspaar Renske Borst en Glenn De Groot vallen op. En er springen nog een paar winnaars uit. Carina Schilder behaalde drie nationale titels (1-meter, 3-meter en platform) in het schoonspringen (categorie 50-54 jaar). En bij Westfriesland SEW werden ook drie nationale titels binnengehaald, omdat de A1, de B1 én de C1 Nederlands kampioen werden. Het volledige overzicht van alle medaillewinnaars is te vinden op:https://www.teammedemblik.nl/medemblikse-medaillewinnaars-2023/. Ambassadeurs voor sport in Medemblik Tijdens de huldiging ontvingen alle medaillewinnaars uit handen van wethouder Gerben Gringhuis en topsportcoördinator Pieter Verhoogt een persoonlijke bokaal en een cadeaubon. De wethouder keek samen met de sporters en hun aanhang terug op sportjaar 2023. Hij bedankte de sporters en sprak zijn waardering uit voor de geleverde prestaties. “Medemblik heeft veel om trots op te zijn. En onze topsporters en talenten horen daar zeker bij. Met jullie focus, inzet, doorzettingsvermogen en teamspirit zijn jullie een voorbeeld voor al onze inwoners. Bovendien zijn jullie overal waar jullie je sport beoefenen fantastische ambassadeurs voor onze gemeente. Met jullie successen laten jullie zien dat Medemblik een gemeente is waar ambitieuze talenten zich kunnen ontwikkelen en excelleren. Veel dank daarvoor.”

[gpfansnl]

Grootste gat tussen wereldtitels! ⌛ Veel mensen verwachten dat Max Verstappen in 2024 zijn 4e, en in 2025 misschien al wel zijn 5e titel binnen gaat halen. Er zijn alleen ook coureurs geweest die wat langer moesten wachten. Hier een overzicht! Denk jij dat Verstappen in 2024 de titel binnen gaat halen? Laat het weten in de reacties! 👇

[boekbabbel]

Het jaar van de Vleermuizen

In de laatste week van het jaar blik ik terug op enkele hoogtepunten. Vandaag vertel ik je alles over mijn taak als jurylid voor 'de Vleermuizen'.

In de laatste week van het jaar blik ik terug op enkele hoogtepunten. Mijn taak als jurylid voor de Max Bronzen en Zilveren Vleermuis nam een grote hap uit mijn leestijd. Tot aan de prijsuitreiking mocht ik absoluut niets verklappen over de boeken die ik gelezen had. Nu mag het wel. Een overzicht van alle titels zou een veel te lang artikel opleveren. Er zaten helaas ook titels tussen waar ik me…

[jurjenkvanderhoek]

DE ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE TOT DE WAARNEEMBARE SCHOONHEID

Ze werd afgewezen door de ballotagecommissie van de Gerrit Rietveld Academie. Ze kon namelijk haar meegebrachte uiteenlopende werk volgens deze niet bevredigend duiden. Waar was zij, waar zat haar stijl in dat verhaal. "Alles! Overal!", riep ze boos. Want stijl kun je niet zoeken, stijl overkomt je, vond ze toen en vindt ze nu nog. Daar waren de heren dus niet zo van gecharmeerd. Ze was niet te plaatsen en ging haar eigen weg. Overkomt dat niet dikwijls de geboren artiest, dat deze niet in een vakje te plaatsen is. Dat ze nergens bij passen en zich maar moeilijk kunnen aanpassen.

Het nieuwe kunstboek van Gezien van de Riet heeft die getergde uitroep van toen nu als titel mee gekregen. In het daarin afgedrukte werk is zij overal te vinden, in alles. Alles ademt haar sfeer, overal drukt haar stempel. Van de stijl kun je zeggen dat deze realistisch is, wanneer je het toch perse in een vakje wilt vouwen. Geïnspireerd door natuur met voorliefde voor de boom als individu. Maar ook de leegte van het strand en de volheid van een wolkenlucht spreken haar aan, als persoonlijkheid. Onderweg in de trein of op een plein schetst zij dan de mens. En tijdens sessies modeltekenen is het figuur het lijdend voorwerp. Gezien van de Riet vindt haar inspiratie om zich heen, in alles ziet ze, overal ontdekt ze. Met een oog voor de romantiek in de zichtbaarheid. Ze is stellig van mening dat zij een illusie op het platte vlak maakt, niet een kopie van de werkelijkheid weergeeft. Een afdruk van de werkelijkheid kan trouwens helemaal niet bestaan, want het zichtbare is driedimensionaal terwijl het schilderij een plat vlak is.

Schrijver Nicolien Mizee geeft in de tekstbijdrage aan dat Gezien van de Riet voor haar geen onbekende is. Ze troffen elkaar ooit bij een cursus tekenen naar levend model. Mizee was model en werd door Gezien getekend. Van de Riet wil echter geen standjes van een kwartier, maar wil langer kunnen werken aan een stand, wenst poses van enkele uren. Geen schets, maar een uitgewerkte tekening. Niet snel de houding in en uit de vingers krijgen, maar aandacht hebben voor lijn en detail. Dat is wat deze kunstenaar kenmerkt, een aandachtig kijken en gedetailleerd werken. "Een beetje schetsen kan iedereen, ik wil verder komen." Van de Riet gaat daarom zelf een modelklas organiseren en vindt geconcentreerde tekenaars die net als zij ingespannen en verdiept willen werken. Tekenaars, die eerst het technische aspect onder de knie willen en later pas aan een gelijkenis van de werkelijkheid beginnen. Jaren later treffen Mizee en Van der Riet elkaar weer. Mizee is gevierd auteur geworden en Van der Riet een technisch perfect kunstenaar. Werkend naar de natuur. Met de boom als model, die zij als individu portretteert. De uitdrukking van het karakter weet ze minutieus te pakken. Zowel in de mens als in de boom of het landschap.

De uitgave "Alles! Overal!" kan een catalogus zijn, een oeuvre overzicht, althans een dwarsdoorsnede daarvan. Een portfolio bij een CV om te laten zien wat je als kunstenaar in je mars hebt. Maar het is veel meer dan dat. Het begeleidt een tentoonstelling van het werk bij Kunstzaal Van Heijningen op het Noordeinde in Den Haag. Tot en met zondag 17 december is het werk van Gezien daar te zien. Hoewel het boek veel voorbeelden van schilderijen en tekeningen laat zien, is het maar een klein deel van wat werkelijk uit het atelier komt. Wel karakteristiek en representatief voor het totale aantal aan werkstukken tot nu. De uitgave is tevens een soort werkboek, een geschrift met aantekeningen. De afbeeldingen namelijk worden ondersteund door notities van de kunstenaar. In deze aantekeningen doceert zij als het ware in de persoon van leermeester de lezer. Haar manier van werken doet zij uit de doeken. De zaken die haar aan het hart gaan. De dingen waarin Gezien inspiratie vindt. En de daad wordt bij het woord gevoegd, de afbeeldingen illustreren de ‘lessen’. Van de Riet schrijft onder meer over het vak, het kijken, het eigene, het persoonlijke en het schone. Het portret, de natuur, het pastelleren, het tekenen en plein air schilderen.

“Een blijvende voorwaarde voor schoonheid in de kunst is een goede compositie. (…) Hoe groter de valbekwaamheid, hoe rijker en treffender het kunstwerk.” Gezien van de Riet hecht grote waarde aan techniek en inzicht boven zelfexpressie. Wanneer de basis goed in de vingers zit ontwikkelt dit zich verder om te kunnen uiten wat je voor de geest zweeft schrijft ze. En dat straalt haar kunst uit. Het zit perfect in elkaar, kan zo in de werkelijkheid geplaatst worden. Maar haar omgeving, haar mens en boom, haar wolk en berg, is niet de realiteit. Er hangt voortdurend een kunstzinnige sfeer om die ogenschijnlijke werkelijkheid heen. Een emotionele trilling, een beklemmende nevel. Ontroering is haar sleutelwoord, haar kompas, het is het ware, de smaak voorbij. Het is illusie, een ruimte oproepen in het platte vlak.

Bladerend door het boek valt het technisch perfecte kunnen van Van de Riet indringend op. Maar niet zo volmaakt dat de wind in de takken beweegt, het herfstblad zo van de afbeelding kan dwarrelen, de wolken langs de hemel dwalen en het model ieder moment kan opstaan en weglopen. Het blijft een bevroren moment. De platen schuren evenwel tegen de werkelijkheid, maar het gevoel resteert dat dit het niet echt is. Dat maakt het schilderij tot kunst. Het lijkt echt, maar het is fantasie met de voeten in de aarde. Het geziene krijgt een bovennatuurlijke waarde mee. Het is geen reproductie of evenbeeld, het is een unieke kijk van de kunstenaar op het zichtbare. Niet-tastbare emoties zichtbaar maken, zodat het innerlijk leven in het uiterlijk verschijnt aldus omschrijft ze dat. Dat geldt voor de mens evenzeer als voor de boom of de wolk. Van de Riet legt het leven vast en daardoor doet haar werkelijkheid zo echt aan.

“Sfeer en beleving zetten zich vast in het geheugen.” Het gevoel dat de kunstenaar treft in een situatie, op een moment. Die stemming wil ze vastleggen op doek, dat oorspronkelijke gevoel. En die sfeer brengt ze over op de kijker. Haar gevoel bij het moment wordt in een flits de beleefwereld van de beschouwer bij het zien van haar werk. Deze herkent er het zijne en het hare in, een persoonlijke beleving. De kunstenaar kan een detail toevoegen waardoor de dode materie van verf en drager opeens begint te leven. Doordat Gezien van de Riet de techniek van het schilderen in de vingers heeft kan ze de illusie perfect oproepen. Laat zij de uitgesmeerde klodders verf op het paneel bewegen en compositorisch tot een beeld samenvallen. Het is echt wat ik zie. Maar niet zo echt dat het de werkelijkheid is. Het is haar perspectief van de realiteit, haar beschouwing van de zichtbare wereld. Daarin lijkt alles te kloppen, maar het zweeft boven die overeenkomst. Het correspondeert met de werkelijkheid, maar rijmt er niet mee. Er is overeenstemming, de werkelijkheid gedoogt het beeld ervan. Maar de kunstenaar voegt net dat element toe waardoor de realiteit kunst is.

Of, tot slot, zoals Rob Møhlmann het zegt: “Gezien van de Riet toont in haar werk een onvoorwaardelijke liefde voor de waarneembare schoonheid en wat meer is ze weet aan de uitdrukking daarvan een eigen gezicht te geven. Dat resulteert in een poëtisch realisme, stevig geënt op de niet bedachte, onnavolgbare, abstracte patronen in de natuur.”

Alles! Overal! Gezien van de Riet. Schilderijen, tekeningen en tekst. Met een tekstbijdrage van Nicolien Mizee. Uitgave Van Spijk Art Books, 2023.

[rotterdamvanalles]

Overzicht van de Veerhaven met onder andere Maritiem Museum Prins Hendrik, 1923-1927.

De Veerhaven is een haven op de Rechter-Maasoever waar voorheen het veer op Katendrecht aanlegde. In 1599 kreeg de stad dit veer tussen Katendrecht en Coolhoek voor 10 gulden per jaar in erfpacht van de Ridderschap, Edelen en Steden van Holland en West-Friesland. De stad kocht in 1849 voor 150 gulden die recognitie af. Coolhoek was het gedeelte van Schielands Hoge Zeedijk, waar deze zich bij het Vasteland ombuigt naar het westen. Het veer is later zuidelijker verplaatst, toen het Nieuwewerk bij de stad is getrokken. In 1708 werd gesproken van de nieuwe pont op het tolhuis. Het werd toen Ponteveer genoemd en het haventje aldaar, dat door de aanleg van het Tweede Nieuwewerk naar het zuiden verlegd moest worden, eerst Pontegat, later Veerhaven. In 1827 werd het maken van de Veerdam en het graven van de Kleine Veerhaven of Nieuwehaven aanbesteed. Deze haven is in 1910/11 gedempt. De Veerhaven is in de jaren 1852-1854 gegraven. De Linker Veerdam en Linker Veerhaven ontvingen deze bijvoeging omdat ze op de Linker Maasoever liggen. De Veerlaan loopt over het schiereiland Katendrecht naar de Linker Veerdam.

Het was de wens van de Prins om oprichting van roei- en zeilverenigingen te bevorderen. Aanvankelijk had hij als doelstelling hiervoor een nationale organisatie op te richten met leden uit het hele land. Dit plan was te ambitieus, met als gevolg dat er lokale initiatieven volgden voor de oprichting van plaatselijke verenigingen. In 1845 werd in Rotterdam de Koninklijke Nederlandsche Yacht-Club opgericht, waar vele vooraanstaande Rotterdammers lid van werden. Prins Hendrik werd gekozen tot voorzitter voor het leven van de club, met de titel Stichter.

Op 20 juli 1851 kon de Yacht-Club zijn nieuwe clubgebouw betrekken aan de Maas, op de hoek van de Veerkade en de Willemskade. In 1852 werd in dit clubgebouw de Modelkamer van de vereniging ingericht. Enkele leden van de Yacht-Club evenals de Prins zelf schonken verschillende scheepsmodellen aan de Modellenkamer, waarmee de basis werd gelegd voor de modellencollectie van het museum. Financieel gezien ging het niet goed met de Yacht-Club, waardoor de vereniging besloot de Modellenkamer, op 15 februari 1874, open te stellen voor het publiek. In dit eerste jaar kwamen er meer dan tweeduizend betalende bezoekers kijken naar iets meer dan honderd maritieme voorwerpen. Ondanks deze openstelling kon de Yacht-Club het niet redden en werd deze in mei 1880 opgeheven.

Na opheffing van de Yacht-Club in 1880 werd in 1885 de gemeente Rotterdam eigenaar van de collectie. De gemeente kocht zowel het clubgebouw als de museale activiteiten, waarna de museale activiteiten werden voortgezet onder de naam Maritiem Museum ‘Prins Hendrik’.

De foto is gemaakt door KLM Aerocarto en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[jossarisfoto]

Venlo | Stadshaven en nieuwe Lage Loswal in aanbouw

Woensdag, 16 december 2020 | De werkzaamheden aan de Lage Loswal in Venlo vorderen gestaag. De beste manier om een overzicht te krijgen van de de vorderingen kun je vanuit de lucht zien. Daarom heb ik vandaag een bezoek gebracht aan deze nieuwe parel aan de kroon van Venlo. De vlucht van mijn drone gaat zoals de titel van deze publicatie aangeeft over zowel de Lage Loswal alsook over de…

[markeduke]

Op zoek naar de Beste Wijnkoelkast van 2024? Ontdek de Top 5 via De Beste Vijf!

Als wijnliefhebber weet je dat het bewaren en serveren van wijn op de juiste temperatuur cruciaal is voor de smaakbeleving. Een goede wijnkoelkast is dan ook een essentiële investering voor elke liefhebber. Maar met zoveel opties op de markt kan het vinden van de perfecte wijnkoelkast een uitdaging zijn. Gelukkig hoef je niet verder te zoeken, want De Beste Vijf heeft de top 5 beste wijnkoelkasten van 2024 voor je samengesteld.

De beste wijnkoelkast voor jouw wijncollectie

Of je nu een amateurwijnliefhebber bent of een doorgewinterde sommelier, een goede wijnkoelkast is een onmisbaar item voor het bewaren van je favoriete wijnen. De Beste Vijf heeft grondig onderzoek gedaan en de meest betrouwbare en efficiënte wijnkoelkasten op de markt geïdentificeerd.

Beste Wijnkoelkast van 2024

In 2024 heeft De Beste Vijf de nieuwste en meest geavanceerde wijnkoelkasten beoordeeld en getest. De winnaar van de titel ‘Beste Wijnkoelkast van 2024′ voldoet aan de hoogste normen op het gebied van prestaties, duurzaamheid en gebruiksvriendelijkheid. Benieuwd welke wijnkoelkast deze prestigieuze titel heeft verdiend? Ontdek het op De Beste Vijf!

Best Geteste Wijnkoelkast

Het is belangrijk om te investeren in een wijnkoelkast die niet alleen goed presteert, maar ook lang meegaat. De Beste Vijf heeft de best geteste wijnkoelkasten grondig geanalyseerd, zodat je zeker kunt zijn van kwaliteit en betrouwbaarheid. Maak kennis met de winnaars en maak een weloverwogen keuze voor je volgende wijnkoelkast.

Altijd de beste wijnkoelkast kopen

Wil je een wijnkoelkast kopen, maar weet je niet waar te beginnen? Laat De Beste Vijf je begeleiden bij het vinden van de perfecte wijnkoelkast voor jouw behoeften. Met gedetailleerde recensies, nuttige informatie en een overzicht van de beste opties op de markt, wordt het kopen van een wijnkoelkast een eenvoudige en plezierige ervaring.

Duurzame Wijnkoelkasten

Als milieubewuste consument wil je misschien ook een wijnkoelkast die niet alleen goed is voor je wijnen, maar ook voor de planeet. Ontdek op De Beste Vijf duurzame wijnkoelkast opties die gebruikmaken van energie-efficiënte technologieën en materialen van hoge kwaliteit, zodat je met een gerust hart kunt genieten van je wijncollectie.

Vind de Beste 5 Wijnkoelkasten op De Beste Vijf!

Waar wacht je nog op? Ga naar De Beste Vijf en ontdek de beste 5 wijnkoelkasten van 2024. Met gedetailleerde informatie, deskundige recensies en handige koopgidsen wordt het vinden van de perfecte wijnkoelkast een fluitje van een cent. Kies verstandig en geniet van een perfect gekoelde wijncollectie, elke keer weer.

[levisgeekstuff]

Batman: White Knight universum

Toen ik jaren geleden de Amerikaanse comic Chrononauts las, dacht ik meteen ‘wauw, die tekenstijl van Sean Murphy zou echt goed passen bij Batman’. En kijk, jaren later kreeg de man carte blanche van uitgeverij DC Comics om zijn eigen Batman verhaal te maken. Niet enkel als tekenaar, ook als schrijver. 

In de wereld van Batman: White Knight zien we een ‘genezen’ Joker die als Jack Napier de politiek in gaat. Zo voert hij een lastercampagne tegen Batman, die als slechterik wordt weggezet aan de burgers van Gotham. Een origineel idee dat intussen al een aantal vervolgen kreeg. Bovendien zijn die ook nog eens allemaal in het Nederlands verschenen! 

Een overzicht: 👉

Het begin

Alles begint natuurlijk met de originele miniserie ‘Batman: White Knight’. Deze serie, in Amerika oorspronkelijk uitgebracht in 2017 verscheen in het Nederlands in 2020 in 3 delen bij Dark Dragon Books. Het verhaal volgt een genezen Joker, die nu onder zijn echte naam Jack Napier opereert. Napier zet een campagne op om het corrupte Gotham en de roekeloze Batman bloot te leggen. Dit deel legt de basis voor de thema's en conflicten in de latere series.

Curse of the White Knight

In 2021 verscheen bij Dark Dragon Books het vervolg: Curse of the White Knight. Ook dit deel telt 3 nummers en bouwt voort op de gebeurtenissen in de originele 'White Knight'. In dit verhaal duikt een nieuwe vijand, Azrael, op in Gotham City, met verbanden naar de geschiedenis van de Wayne-familie en het geheim achter de oprichting van Gotham.

Enige tijd later verscheen nog een extra deel: de Curse of the White Knight Special: Von Freeze. Daarin neemt Sean Murphy het schrijfwerk nog wel voor zich, maar is het tekenwerk van oude bekende Klaus Janson. Zoals je wel kan raden aan de titel richt dit verhaal zich op de achtergrond van Victor Fries, beter bekend als Mr. Freeze, en verkent het zijn complexe relatie met de Wayne-familie.

Harley Quinn

Deze miniserie verscheen in 2 delen in 2022 en focust op Harley Quinn na de gebeurtenissen van 'Curse of the White Knight'. Het verkent Harley's pogingen om haar leven weer op te bouwen terwijl ze geconfronteerd wordt met nieuwe uitdagingen en oude vijanden.

Batman Beyond

Batman: Beyond the White Knight bestaat uit 4 nummers en is het voorlopig laatste hoofdstuk binnen het White Knight universum. Dit deel speelt zich af in een toekomstige versie van Gotham City, waar technologie en nieuwe bedreigingen de regels van het spel hebben veranderd. Bruce Wayne, ouder en wijzer, maar nog steeds getekend door zijn verleden, wordt geconfronteerd met een nieuwe generatie van uitdagingen.

Overzicht

Batman: White Knight 1-4 Batman: Curse of the White Knight 1-3 Batman: White Knight special: Von Freeze Batman: White Knight presenteert Harley Quinn 1-2 Batman: Beyond the White Knight 1-4