#raak en scherp | Explore Tumblr Posts and Blogs

onlinearchief · 2 years

Text

bezig met fotografie

Ik wil dus al weken meer bezig met fotografie, alleen ik kon steeds geen goed onderwerp bedenken. Het lukte maar niet om gewoon op pad te gaan zonder doel. Alsof ik met een soort block rond liep. Ik nam wel fotos alleen ik vond alles niks. Geen enkele foto die ik nam was wat ik wou. Dus ik dacht ik heb een onderwerp nodig. Alleen toen zat ik vast met het bedenken van dat onderwerp. Ik weet niet eens meer hoe maar opeens was ik bezig met nostalgie. Ik denk dat het kwam door het project van liminal space. Omdat ik begon te denken over momenten in wanneer het echte leven niet echt leek. Z’n moment dat alles opeens anders was dan je gewend bent. Toen moest ik denken aan dat ik als tiener naar den haag ging. Het moment dat je met de auto de stad in gaat en er allemaal gigantische gebouwen zijn. Van die grote blokken die gebouwen moeten zijn. Het was net alsof het een film was. Omdat ik het niet helemaal “echt” wou hebben bedacht ik de fotos anoloog te nemen. Ik will ruis, vlekkjes en imperfecties in de fotos zien, met digitale fotos is alles meestal gewoon helemaal scherp. Ik wou iets van controle kwijt raken. Natuurlijk kun je fotos na bewerken om ruis enzo te krijgen maar dat ik niet hetzelfde. Het is een moment van kans. Ook besloot ik de fotos in zwart wit te nemen. Het zwart wit maakt voor mij ook een soort verschil tot het echte. Het maakt dingen “ouder”. Je bent meer bezig met het contrast, schaduw en de vorm van wat je fotografeert.

Ik ging een weekend naar Amsterdam om naar een concert te gaan. Dus ik dacht dat het een perfect moment zou zijn om te beginnen om fotos te nemen. Nou ging het concert niet door, maar toch gingen we het weekend heen. Het heeft echt geholpen met weer bezig te gaan met fotograferen. Het werd meteen al meer dan alleen de grote gebouwen er op zetten, maar het werd meteen weer alles wat ik interessant vond. Misschien hielp het ook heel erg dat we meteen naar het Eye gingen.

In het Eye was een tentoonstelling van Fiona Tan: Mountains and Molehills. De werken waren video installaties over: geschiedenis, herinneringen, het verzamelen van beeld. Elke installatie leek een collectie van beelden te zijn. Het waren bewegende en stilstaande. Soms kwam meerdere keren hetzelfde voorbij.

Na het weekend ging ik meteen door met fotograferen. Gewoon overal. De ontwikelde beelden waren grotendeels ook goed gelukt. Misschien nog wel beter dan verwacht dus dat hielp ook mee.

Verder had ik het ook gehad met mensen over het verschil van in “de stad” zijn en er buiten. Meerdere mensen begrepen het gevoel dat het altijd iets raars blijft hebben die grote gebouwen, de drukte. Het blijft iets raars hebben ook al raak je er meer gewend aan. Daartegenover hadden de mensen die dus uit een stad komen dat het daarbuiten klein en rustig. Ook had ik het met Lucia nog gehad over hoe elke plek voor iedereen dus weer anders is. Dat wat hier als normaal wordt gezien ergens anders heel abnormaal is. Dat als mensen het over Nederland hebben in het buitenland het meestal over tulpen, klompen etc gaat terwijl dat er eigenlijk maar amper is.

Ik kwam toen uit het niets opeens een instagram account tegen genaamt @atlasnoordnederland, die zoals de naam al zegt noord nederland fotografeert. Het word op een manier gefotografeerd zoals je wel vaker op insta ziet, maar de onderwerpen zijn heel anders dan die je meestal tegen komt. Nu is dan wel weer het ding dat het dingen zijn die je dagelijks tegen kan komen hier in de buurt. Toen merkte ik meteen dat als het op het internet al opvalt omdat het zo gewoons is, maar toch helemaal anders omdat bijna niemand het echt vast legt. Tijdens de kerstvakantie bedacht ik dat ik misschien ook wat meer dichter bij huis dingen vast kan gaan leggen. Dat hier de dingen ook interessant zijn ook al voelen ze niet meteen zo aan.

0 notes

sannekabalt · 5 years

Text

Andrei

van Sanne Kabalt aan Andrei Tarkovsky

Amsterdam, 6 November 2019

Andrei,

Ik wil het met je hebben over begrijpen. In mijn taal leunt dit woord op een ander. Begrijpen: met het verstand vatten, doorzien. Grijpen: met een plotselinge, krachtige beweging van de zich sluitende hand omklemmen.

Voor wie werkt de kunstenaar? In de eerste plaats voor zichzelf, misschien. Omdat het noodzaak is de dingen een plek te geven, ze in een vorm te stoppen, uit de onderbuik op te diepen en in een beeld te gieten.

En daarna? In aanvragen voor subsidies en fondsen worden we telkens gevraagd een doelgroep te specificeren. In plaats van me te voegen naar wat ze horen willen, zou ik ze een ander antwoord moeten geven. Dit werk is voor mensen die een ouder verloren hebben toen ze nog niet volwassen waren. Dit werk is voor mensen die in het donker bang zijn, maar in hel fel licht, nog banger. Dit werk is voor mensen die altijd zingen als ze alleen zijn. Dit werk is voor mensen die zichzelf niet herkennen in de spiegel.

Ik heb mijn moeder over je verteld. Al jaren noem ik je als één van mijn lievelingskunstenaars. Nu, eindelijk, begon zij mijn lievelingsfilm te kijken. De spiegel. Ze durfde het me bijna niet te zeggen, maar ze heeft hem halverwege uitgezet.

Ontredderd ga ik terug naar de brieven die je citeert in De verzegelde tijd; brieven van het Russische publiek dat net De spiegelgezien heeft. “Wij, arme toeschouwers, wij krijgen goede, slechte, vaak zeer slechte, middelmatige en uiterst originele films te zien, maar allemaal zijn ze begrijpelijk. Je kunt je kwaad maken of er verrukt over zijn. Maar deze film?” schrijft iemand. Sommigen beschuldigen je van het veroorzaken van respectievelijk hoofdpijn, gevoelens van hulpeloosheid en domheid. “Kameraad regisseur, u hebt de film zelf toch ook gezien? Zo’n film is niet normaal, vind ik,” zo tiert een ander. Je moet het gevoeld hebben.

Mijn laatste werk is anders dan anders. In een donkere ruimte projecteer ik foto’s en handgeschreven woorden, terwijl je mijn stem hoort die mijmert, haar eigen kunstenaarschap bevraagt, filosofeert en zingt. Het duurt tweeëntwintig minuten en dit werk vraagt van de toeschouwer een overgave, om in het donker te zijn dat slechts af en toe onderbroken wordt door helder oplichtende foto’s, om echt te luisteren, om die tweeëntwintig minuten te blijven.

“Overigens moet ik zeggen dat ik de toeschouwers buitengewoon serieus neem en juist daarom geen film wil maken die aan iedereen appelleert. Dat zou iets naïefs, gemiddeld en banaals zijn” zeg jij, en je hebt gelijk. De meeste mensen hebben niet de mooiste smaak. Stel je voor dat de meeste kunstenaars hun best zouden doen om iets te maken wat de meeste mensen goed vinden. Ik schrijf het op als een surreële hypothese. Maar is dat niet toch, stiekem, wat zo velen doen?

De donkere installatie met foto’s en zang zou wel eens het werk kunnen zijn waarin ik mijn publiek het meest vergeten ben. Tijdens het maakproces verbleef ik in een stille streek in Finland, waar ik veel meer alleen was dan ik gewend ben. Ik was ver weg van de kunstwereld, haar openingen en tentoonstellingen. Ik miste haar niet en vergat wat ze van me wilde. Weer zo’n zin van jou die ik bij me draag: ‘Leer te houden van eenzaamheid.’

Wanneer ik tijdens de eerste tentoonstelling van mijn nieuwe werk plukjes toeschouwers mijn installatie uit zie lopen na een paar minuten donkerte, gieren de twijfels door mijn hoofd. Vraag ik te veel? Wat moeten zij met mijn zielenroerselen? Ben ik vergeten dat zij een spanningsboog hebben, een manier van kijken en denken, die anders is dan de mijne? Het moment van maken mag eenzaam zijn, juist daarom kan het diep gaan. Maar het moment van delen? Niet iedereen hoeft van je werk te houden, maar hoe veel mensen zijn genoeg; hoe weinig te weinig?

Het woord ‘begrijpen’ is het verkeerde. “Een kunstenaar moet zich via zijn werk uiten juist zoals hij echt is” zeg jij ernstig, tegen een camera. “Ik begrijp jou beter dan je kunst” zegt een vriend tegen mij. Als wat jij zegt waar is, dan is wat hij zegt onwaar. Hoe kan hij mij begrijpen en mijn werk nauwelijks, als dat werk juist de uitdrukking is van wie ik echt ben?

Het woord ‘begrijpen’ is het verkeerde. Wat zou een kijker kunnen met een kunstwerk, een kunstwerk met een kijker? Ik ga de woorden langs. Voelen, dromen, dwalen, prikkelen, ontregelen, schrikken, herkennen, ervaren, twijfelen, terugkomen, veranderen. Alles liever dan begrijpen. Het zou zonde zijn om zoiets levends als kunst met een krachtige hand te omklemmen. De adem zou er uit ontsnappen.

Ik heb ook mensen mogen spreken die na het zien van mijn werk naar adem hapten, vol vuur waren, iets een plek hadden kunnen geven. Er was iemand die lang naar woorden zocht en me een tijdje berichten vol bewondering bleef sturen. Om nog maar te zwijgen van de man die me tijdens de aftiteling de liefde verklaarde. Is het dan goed? Als negen mensen zuchten en mopperen, maar de tiende nooit meer vergeet wat hij heeft gezien?

Het zit hem ook in gewicht; zwaarte, donkerte. Er zijn mensen die hebben geleden in hun leven en er nooit meer aan herinnert willen worden. Zij kijken liever de films waarin alles goed komt. Er zijn mensen die de scherpe kant van het bestaan nog niet hebben gevoeld en er zo lang mogelijk zo min mogelijk mee te maken willen hebben. En dan zijn er zij die juist door een stukje van hun pijn te herkennen in een kunstwerk even dieper kunnen voelen – ze kunnen er bij, en dat helpt.

Op een dag kreeg je deze brief: “Ik ben u dankbaar voor De Spiegel. Ik heb precies zo’n jeugd gehad. Hoe kon u dat weten? Precies dezelfde wind als toen, hetzelfde onweer. ‘Galja, jaag die kat weg!’ riep mijn grootmoeder. In de kamer was het donker. Ook de petroleumlamp doofde toen precies zo. En mijn ziel was vervuld van het wachten op mijn moeder. Hoe mooi toont u in de film het ontluiken van het kinderlijke bewustzijn! Mijn God, hoe werkelijk, hoe waar is dit alles. Wij kennen het gezicht van onze moeders inderdaad niet. Weet u, toen ik in de donkere zaal naar het doek keek, dat door uw talent werd verlicht, voelde ik voor het eerst in mijn leven dat ik niet alleen was.”

En toen was er deze brief: “Ik ben de afgelopen week maar liefst vier keer naar uw film geweest. En ik ben niet naar de bioscoop gegaan om alleen maar te kijken, maar om tenminste een paar uur lang echt te leven, en ten midden van echte kunstenaars en echte mensen te zijn. Alles wat mij kwelt en wat ik mis, wat mij weemoedig stemt, waar ik opgewonden van raak, waar ik het benauwd van krijg, waar ik van walg en waar ik opgewekt en warm van word, alles wat mij werkelijk doet leven, en wat mij laat sterven – dat alles heb ik als een spiegel in uw film gezien. Voor het eerst werd een film voor mij een realiteit. En dat is precies de reden waarom ik uw film wil zien, hij is voor mij een levensbehoefte geworden.”

En nu schrijf ik je, Andrei. Ik bekeek De spiegelgisteravond opnieuw, in een van Amsterdam’s mooiste bioscopen. Op een glazen wand staat in grote gouden letters je naam. Er zijn ruime, donkere zalen waar fragmenten uit je films maandenlang bezoekers bezweren. In de boekenwinkel verkopen ze soepele sjaals met een beeld uit die film die je zelf als mislukt beschouwde. Het mooiste is dat ik De spiegelherzien mag hier, een 35mm projectie op een groot doek in een volle zaal. Er zijn scènes die ik dromen kan. De moeder op het hek, de brandende schuur, het slapende joch. Wonderen die ik vergeten was. De stotteraar, de gebarsten lippen, de vogel op de muts. Het voelt alsof je deze film voor mij gemaakt hebt. Die uil roept naar mij. Het water drupt recht door mijn huid heen.

Je hebt me geleerd, en je bent me, via je werk en woorden, nog steeds aan het leren, om te maken wat ik echt wil maken. Niet dat wat ik denk dat iemand anders van me wil, niet dat wat ik denk dat begrepen worden zal. Ook al is het doodeng en zal het soms geen mens bereiken. Soms zal het één mens diep raken. Daar begint het.

Sanne

#tarkovski #andrei tarkovsky #mirror #eye Amsterdam

2 notes · View notes

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

IK BEN DE MAAN, RUDOLF, AANGENAAM

Van een afstand denk ik het aan te zien. Zoals het lezen van een boek is, er fysiek geen deel van uit te maken. Het aanhoren van een verhaal, zonder als figuur een bouwsteen te zijn. Lezen en horen wat de hoofdpersoon zoal wel doet en niet laat. In monoloog wanneer hij of zij in zichzelf is, de persoon in de omgeving wordt beschreven. De dialoog in de ontmoeting met anderen, de figuren lijdend voorwerp zijn. Maar altijd staat het buiten mij. Meevoelen kan ik, mijn gedachten kunnen overeenkomen met de idee van de schrijver. Situaties werken als déjà vu, dat kan. Voorvallen invoelen.

Deze keer sta ik niet van een afstand te kijken. Wil ik dat wel, kom ik niet verder dan de kaft en blijft het boek gesloten op tafel liggen. Meteen op de eerste pagina van “O Rudolf” namelijk vraagt de auteur mij om actief deel te nemen aan het verhaal, in het boek. Wanneer ik het dus opensla ben ik het verhaal. Had ik het maar dicht gelaten? Het is intrigerend, arglistig door Ineke van Doorn in beeldtekst uitgewerkt. Zij laat het verhaal tot leven komen in haar tekeningen. Maar ook de tekst blaast al adem in het figuur. Die tekst is in een speels lettertype uitgeschreven, als gezette letters in een oud boek. Er is gestoeid met diverse groottes, cursieven en vette aanzettingen. Verlangend naar een glyph, een teken dat met één of twee pennenstreken te noteren is. Een beeldmerk. Van Doorn schets en tekent, arceert en vult de bladzijden tot een levendig verhaal waarbij de tekst in deze weergave onderdeel van het plaatwerk is.

Het personage Rudolf is een bestaand persoon. Wanneer ik het boek eerstens opensla en de teksten en beelden beschouw, ga ik ervan uit dat het een vertelsel is. Een verzonnen verhaal. Maar, zoals dat meestal is met zich serieus achtende literatuur, dien je de woorden vaker en overdacht te lezen om de diepere laag aan te boren. “Achter de pilaren loert het zwart. Iets anders neemt het roer over. Is wroeten in het loodzware, de zin van mijn leven?” En nog eens weer overlezen, en weer. “Ik wil dieper, dieper de nacht in.” De illustraties helpen bij de beeldvorming. Eerst raak ik van de wijs, volg ik de getrokken lijn niet. Ga ik dan nieuwsgierig geworden op zoek naar de waarheid, de echtheid, dan blijkt de hoofdpersoon een historisch figuur. Of hij dit of dat zo en aldus heeft beleefd is daarbij van minder belang. Het mysterie rond geschiedenis en persoon mag realiteit blijven.

De schrijver vraagt mij de maan te willen zijn, zij doet of ze de zon is. Door haar verhaal beschijnt ze mij. Eerst als nieuwe maan. Maar hoe verder ik vorder door de bladzijden in het boek, hoe meer ik begrijp, was ik tot eerste kwartier en volle maan. En ja, daarna zou ik weer krimpen tot laatste kwartier en asgrauwe maan. Maar die cyclus voltrekt zich in dit geval niet, wanneer ik het verhaal doorzie blijf ik in het volle licht van de zon. Blijf ik onder de aandacht van Ineke van Doorn, houd ze mijn concentratie op Rudolf en zijn levensverhaal scherp.

De zon is dus de ik figuur, de historicus die de geschiedenis heeft bedacht. Ik ben de maan, de lezer die zich laat meevoeren in feit en voorval. Althans dat is de opdracht van de ik, aannemende dat dit de schrijver is. Het gaat over haar vader, die ik dus ben. Die vader is schijnbaar de alchemistische keizer, die leefde ergens in de middeleeuwen. Een raadselachtige vertelling waarbij ik op de eerste pagina al op een verkeerd been sta. Ik schrijf vraagtekens tussen de regels door. Maar blijf bij de les en doorzie gaandeweg de vertelling, denk ik.

De afstand van zij de zon en ik de maan is de verwijdering van die ster op het toneel en ik als toeschouwer in de zaal. Naar mate het spel voortduurt, zich voltrekt en afspeelt, wordt de kloof gedicht en straalt de vervreemding vertrouwen uit. Want meteen ben ik dus die hoofdpersoon in het verhaal, de vader waar Ineke van Doorn over vertelt. Ik ben die Rudolf. Het verhaal is in de je-vorm geschreven. Dus ik voel me aangesproken en trek zijn met kant versierde jas aan, zet zijn met edelstenen versierde muts op, kruip in zijn huid. Praag is mijn geboortestad ooit toen en daar sterf ik in de volgende zin. Zo kent mijn leven al op de tweede pagina een afgebakende periode.

"Je grootvader was ook keizer, je vader, stierf aan hartaanvallen en nierkolieken, je moeder baarde zestien kinderen, je oom zal trouwen met je zusje." Ik ken mijn plek. "Je gaat niet naar de bruiloft." Van Doorn bepaalt wie ik als lezer ben en welke rol ik speel. Mijn handel en wandel is door haar uitgezet. Maar ieder ander die de beeldtekstbundel leest heeft eenzelfde ervaring, realiseer ik mij. Rudolf is daarmee universeel, door iedereen persoonlijk naar wens in te vullen. Het verhaal blijft dan wel hetzelfde, de beleving is van een andere aard. Maar ik moet uitgaan van mezelf, ik heb geen ander persoon dan ikzelf bij me en binnen handbereik. Me, myself and I. Rudolf.

Het is een mysterieus verhaal dat zich afspeelt in een duister verleden, een vertelling opgelicht en verhelderd door de erbij geplaatste tekeningen. Mijn burcht is omgeven door drie grachten en een hek. Buiten de poort dwalen reuzen, narren en dwergen. Alchemisten zoeken ingang om mij een les te leren. Ik heb een grote liefde genaamd Isabella, zij geeft mij raad en daad, en stuurt en leidt mij. Ik wil goud maken, de hemel op aarde brengen, de nieuwe mens vormen en deze Frederik noemen. Daarvoor plaats ik de sterren in de juiste stand. Ben ik Galileo Galilei, Isaac Newton of Eise Eisinga in mijn kabinet, een alchemistisch keizer op de troon of bezie ik mijn verleden in de macrokosmos? Ik pieker tot de sterren als in het zonnestelsel om mijn krakende hoofd draaien. Ik ben Rudolf II en ik ken Johann Kepler, de astronoom. Ik leef in mijn eigen tijd en beleef de uren als in een sprookje. Maar ik ben echt, geen verzinsel, nauwelijks de hoofdrol van een volksverhaaltje. Zo lees ik echter het verhaal van Ineke van Doorn wel, als een vertelsel. Een dubbel laags droombeeld. Een fantasie met meerdere bodems. "Het is goed om alles in een nieuw licht te plaatsen." Ik hoef op deze plaats echter het verhaal niet te duiden, geen betekenis te achterhalen. Voor iedere Rudolf zal de waarheid in een ander midden liggen.

Verschillende personen willen ondertussen het verhaal binnengaan, maar niet elkeen krijgt de sleutel van het maankastje. Daar zou ik in verscholen willen zitten om de zaak aan te kijken, van een afstandje. Maar, ik ben Rudolf en verzamel klokken om de tijd gevangen te houden. Dat bedenk ik zelf als lezer om mijn eigen ik plek te geven. Dat feit licht ik uit de bladzijden van het boek op, maar weet niet of het waarheid is. Mijn blik vernauwd waar die van Rudolf zich verbreed. Ik voel de waanzin die hem bekruipt, de onzin die zijn gedachten insluipt. Hij is een geestig mens. Ik? Want ik ben Rudolf meent Ineke.

In die woorden heeft hij, heb ik, een nieuw mens gemaakt. Niet naar het rangschikken van de sterrenstand, maar samen met zijn/mijn geliefde. Dit resultaat, deze dochter is dol op chocolade en taart. Ze heeft een hartje van goud, want dat wilde ik ook maken, goud. Ze is mijn steen der wijsheid waarnaar ik als Rudolf op zoek was. Rudolf en ik, ik en Rudolf, wie is nu eigenlijk wie. Neem ik afstand of wordt ik hoofdpersoon. "Hoe is het om de zon van leven te zijn?"

De uitgave "O Rudolf" is geen beeldroman, maar een verbeeld verdicht verhaal. Maker Ineke van Doorn is daarin tekstschrijver en beeldtekenaar, waarbij het beeld een eigen leven heeft naast de tekst. Het één is geen illustratie van het ander en het ander is geen commentaar op het één. Beide ambachten, kunsten zo u wilt, vertellen het verhaal van Rudolf op een eigen manier. Beeld sluit niet naadloos aan op de tekst, maar als lezer zie je wel het verhaal zich vormen door het boek bladerend. Zelf een beeld maken van hoe Rudolf lijkt of de andere personen schijnen te zijn is niet mogelijk. Van Doorn tekent ze mij voor, schetst persoon en omgeving. Het is afbeelden en beschrijven, deze twee-eenheid waardoor ik speels in en door het verhaal wordt getrokken, als vanzelf.

Illustratrice Ineke van Doorn is voor het beeldverhaal geïnspireerd door een fotoboek van de stad Praag lees ik op haar website artstories-ineke.com. Een album "met zwart-wit foto’s uit de jaren 50. De stad, met boven op de berg de burcht van Rudolf II. Aan de voet van die berg ligt het gouden straatje waar ooit de alchemisten woonden." In die sfeer en met die stemming, dat gevoel, is de belevenis geschreven en gelezen. De foto's in het album ken ik niet, maar ik kan me een beeld vormen bij de sensatie die de kunstenaar voelde toen ze de platen zag. Als vanzelf kreeg het verhaal vorm en begon die tijd van toen voor haar te leven. Het beeld van de jaren 50 werd moeiteloos in de renaissance vertelling geplaatst. De klassieke oudheid haalt ze terug, het sprookje wordt wedergeboren in haar parabel.

Ik kan het lezen als een onderhoudende vertelling met vermakelijke plaatjes, maar ik kan het ook zien als een spiegel die me wordt voorgehouden. Het is dan nog even zoeken naar het spiegelbeeld, maar de hang naar een ontdekking, een uitvinding, goud, wijsheid, de nieuwe mens is van alle tijden. Ook nu nog tegenwoordig wordt een hoger goed nagestreefd, dat meestal een luchtkasteel blijkt, een fata morgana. Het streven leidt tot een krankzinnig wereldbeeld. "Het dier moet mijn demonen verslinden!" Het kan alleen terug in balans komen door een natuurlijke invulling: de nieuwe mens is de kei van een dochter met een hartje van goud. Drie vliegen in één klap.

O Rudolf, alchemistisch keizer. Ineke van Doorn, tekst en beeld. Uitgave: WOEZ, het beeldtekstplatform van Uitgeverij Opwenteling. 2022.

https://opwenteling.nl/woez/

Woez is een platform binnen Opwenteling. Woez zoekt beeld-tekst-mengvormen en huldigt genre-vervaging. Welkom bij de schoonheidsverslaafden. Onze speekselklieren slaan aan als we een weerman ‘code rood’ horen zeggen. Wij hebben ons verdiept in poëzie, zolang als het aantal branduren van een kattenziel. Sindsdien houden wij als dichters het maanlicht met één hand vast om ons evenwicht te bewaren. Het citroenzuur tussen onze ribben stelt ontbinding uit – geef ons tot dan esthetiek die tegen bloeddorst aanschurkt, opdat onze ogen gaan kwijlen.

#ineke van doorn #o rudolf #opwenteling #woez #beeldtekst

0 notes

limitlesslimit · 6 years

Text

Eenzaamheid

Ik mis ik, de ik die ik dacht te zijn en de ik die ik wilde zijn

Ik weet niet meer wat ik wil, ik weet niet meer wat ik wou wat ik zou willen

Gevoelens vervormen gedachten vervormen geheugen en ik weet niet meer wat ik me herinner inbeeld voorhield om gelukkig te zijn

Het is koud en leeg en de regen raast maar door mijn lijf mijn handen en voeten verkleumen mijn borst doet pijn van het ademhalen in deze scherpe lucht en ik raak maar niet opgewarmd zonder mezelf op te branden

Warmte is niet meer in mij te vinden

Ik bevries in mijn eigen gezelschap

1 note · View note

kulabata · 3 years

Text

Hewa

In Nederland is alles gebouwd. Alles lijkt maakbaar. Als je over de A5 bij Schiphol rijdt, zie je alleen rechte stroken asfalt, stalen lantaarnpalen, matrixborden, een paar strakke boerderijen met grote schuren, scherp afgestoken slootjes en weilanden met zulk afgemeten gras dat het wel een tapijt lijkt. Wat een contrast met het leven hier bovenop de berg. Van 3500 meter hoogte kun je eindeloos over het landschap uitkijken, maar het enige teken van menselijke invloed zijn de zwart gebeitste houten gebouwtjes met golfplaten daken van het kamp waarin ik zit, waarop enorme raven zitten op te warmen in de eerste stralen van de zon. De witte vlek in hun nek reflecteert oranje in het eerste licht van de morgen. Aan de rand van het zicht verschijnt het enorme gevaarte van Mount Kilimanjaro temidden van de vlakke omgeving uit de ochtendnevel (Toto’s Africa: ‘As sure as Kilimanjaro rises like Olympus above the Serengeti’). Alles is ruig, onaangetast, en wat er aan menselijke invloed is, beweegt mee met de natuur en niet andersom. De vorm van de berg bepaalt waar we kunnen stijgen en dalen, en als weer of seizoen de klim verhindert, gaat het niet door. Ik heb me de afgelopen weken vaak verbaasd hoeveel natuurgodsdienst nog dominant is in Tanzania, zowel naast als soms boven het Christendom en Islam. We zien weinig patiënten in het ziekenhuis die niet eerst bij de medicijnman zijn geweest. Maar hier, op hoogte, overgeleverd aan de natuur zoals zoveel Tanzanianen die niet in het paradijsje van Kabwana wonen dat ook zijn, denk ik dat ik het snap. De natuur heeft zoveel macht over het dagelijks leven, dat elke kans om haar aan je kant te krijgen, zal helpen.

Ik ben alleen in het kamp, met een deel van onze porters. Een van hen ziet dat ik wakker ben en komt met een thermosfles heet water aan zetten. ‘Goedemorgen, rafiki, tijd voor koffie?’ Wat mij betreft was er nooit een betere tijd voor koffie. Ik bedank hem, en ga met mijn dampende mok op de rand van het uitkijkplatform staan. Mijn telefoon is leeg, mijn andere telefoon is leeg, mijn laptop is leeg, ik heb geen horloge, en ik kan niets opladen. Ik ben onbereikbaar, en heb geen idee hoe laat het is. Het voelt bevrijdend, maar tegelijkertijd ook beperkend dat ik niet weet hoe het met de rest gaat en wanneer ze terugkomen. Met de hand uitgestrekt, meet ik de afstand tussen de zon en de horizon: een hand en drie vingers. Ongeveer een uur en drie kwartier na zonsopkomst.

Na de koffie komt Cleo de Française terug van haar beklimming van Little Meru. Ze is gisteren na onze gezamenlijke beklimming doorgegaan naar de top, maar op 1,5 kilometer van het eindpunt heeft ze de poging moeten staken. In het donker is ze afgedaald en pas om 23.00 uur terug in het kamp gekomen, gedesillusioneerd maar wel met het idee dat ze het maximale eruit heeft gehaald. Ik begin te bevatten dat ik de juiste keuze heb gemaakt door in het kamp te blijven, niet in het minst omdat ik de effecten van de hoogteziekte begin te voelen. Mijn vingers en tenen tintelen, mijn hartslag is hoog, en als ik met Cleo aan het ontbijt zit, krijg ik er maar weinig in. Even later doe ik om mijn tijd nuttig te besteden een rondje door het kamp om rondzwervend afval op te ruimen, maar na een paar keer bukken en weer opstaan, raak ik al buiten adem van de ijle lucht. Straks gaan we afdalen. Uvute hewa, haal adem, zeggen we op male ward tegen de patiënten, en vanochtend zeg ik het tegen mezelf. Dan maar een boekje lezen op de picknickbanken. Er staat een gure wind bovenop de berg, maar in de zon en met een sweater aan is het goed uit te houden. Op enig moment hoor ik geritsel in het struikgewas een meter of drie bij mij vandaan. Een poema? Moet ik naar binnen? Nee, die komen volgens Michael niet zo hoog voor, en jagen bovendien ‘s nachts. Een nieuwsgierig snuitje steekt tussen de takken vandaan, en dan nog een, en dan nog een. Dan trekt de hele troep van twintig blauwe apen rustig voorbij, schijnbaar ongeïnteresseerd in mij of in mijn boek. Misschien komen ze normaliter langs op zoek naar afval, maar dat ligt er nu niet meer.

Volgens de handmeetmethode is het al tegen 11.00 uur ’s ochtends, tien uur na ontwaken, als de rest van de groep eindelijk terugkomt. Constant komt als eerst in zicht, wat prettig is, want ik had gedroomd dat hij boven op de berg was overleden en dat ze hem daar hadden laten liggen. Ik ben niet bijgelovig, maar toch. De groep is gesloopt, maar voldaan, en de meesten duiken direct hun bed in om een klein beetje bij te slapen. Na de lunch zetten we de verdere afdaling in, duizend meter vrij snel naar beneden. De meeste mensen vinden dalen nog zwaarder dan stijgen, en ik blijk daar geen uitzondering op te zijn. De eerste 500 meter gaan best goed, maar naar mate de tocht doorzet, voel ik de kracht in de quadruceps steeds verder afnemen. De rest neemt meer en meer afstand, en de ranger loopt steeds direct door als ik met een paar andere mensen in wat in het wielrennen de ‘bus’ heet, weer ben aangesloten. Zo krijgen we dus nooit rust. Het tempo vertraagt, stokt, en uiteindelijk zak ik met nog zo’n halve kilometer te lopen tot het kamp (zo’n honderd meter dalen) voor het eerst door de benen. Even rust, opstaan (au!), en nog een klein stukje door. Na een paar pogingen staat Michael gelaten naar me te kijken terwijl ik verwoede pogingen doe om nog overeind te komen. Stel je voor dat ik wel mee was gegaan naar de top, de 1000 meter afdaling daarvan al in de benen had zitten, en dan dit nog had moeten doen. De redding komt uiteindelijk van de twee Duitsers in de groep die bergwandelstokken hebben. Zwaar leunend op de schoudergordel sleep ik mezelf het kamp op 2500 meter hoogte binnen. Dicky lijkt bij nader inzien toch ook wel blij dat hij me niet mee heeft genomen naar de top.

De volgende dag rijd ik met de Jeep de laatste etappe naar beneden. Vanaf dit kamp is er iets wat door moet voor een weg (het pad waarover Michael en ik drie dagen eerder omhoog zijn gekomen) waarover het kamp wordt bevoorraad en zieken kunnen worden afgevoerd. De laatste etappe te voet door het regenwoud is nogmaals 1000 meter dalen, en aangezien ik ’s avonds amper het paadje naar het diner kon bewandelen, lijkt dat niet zo heel verstandig. Ik mis daardoor de giraffes, maar we komen nog wel een enorme troep bavianen tegen. Dat is wat mij betreft een eerlijke ruil.

In het basiskamp wacht ik met Dicky en vier koppen gemberthee tot de rest van de groep aankomt, waarna we gezamenlijk de bus terug nemen naar Ilboru. Iedereen ploft neer bij het zwembad, en we bestellen alle snacks op de kaart twee keer. Dat hebben we wel verdiend.

0 notes

dromen · 4 years

Text

Met vingers die nog zachtjes natrillen van moeheid probeer ik de randjes onder de vensterbank los te pulken. Door het hoge raampje valt een streep maanlicht op mijn bed waardoor ik zie waar ik mee bezig ben. Grijs en alles grijs, grijze wolken, donkergrijze schaduwen in lichtgrijs licht. In alle grijste is het lastig scherp te zien, en omdat mijn handen niet helemaal meewerken is dit altijd het moeilijkste stukje. Ik weet dat wanneer ik eenmaal een hoekje vast heb, alles makkelijker gaat. En dan voel ik ineens hoe in de hoek onder de vensterbank het puntje van de verf meebuigt wanneer ik er met mijn vingers over glijd. Ik pluk er aan, neem de vouw tussen mijn rechter duim en wijsvinger, en in een vloeiende beweging trek ik een baan grijs van de muur. De eerste stofwolken zijn altijd het ergst, probeer ik mezelf gerust te stellen, terwijl ik door de mist haast niets meer zie. Nu doorpakken, weet ik. Vastberaden pluk ik aan het randje volgend grijs onder de vensterbank. En weer een reep zwartwit valt in stof uiteen. Pas na zeven rollen grijs afgewikkeld te hebben gaan de mistbanken boven mijn bed eindelijk liggen en kan ik zien waar ik het allemaal voor doe. Dat begin van de glinstering, dat eerste fonkeltje hoop. Het gevoel dat de zon op gaat komen, maar je weet niet precies wanneer, of waar. Die schittering waarmee licht zich kenbaar maakt is iets waar woorden niet genoeg dekking voor hebben. Woorden zijn platter, hoekiger en kaler, waar licht iets meer allesomvattends heeft. Als de zon, de vuurzee waar je in kunt verdrinken van verliefdheid omdat je wordt betoverd door dat stralen.

Met het vallen van het eerste gouden flikkerlicht raak ik geïnspireerd, gedreven, en werken mijn handen vliegensvlug. Razendsnel, steeds gehaaider, trek ik de plakken grijs van alle muren om me heen. Het plafond, de vloer, geen hoekje wordt vergeten. De laatste mistbanken rollen door het raampje terug richting de maan terwijl mijn bed inmiddels baadt in volledig zonlicht. De muren stralen, het plafond glinstert, de vloer fonkelt. Alles is kleur en verhaalt, beweegt. Een zwerm roze spietveegjes fladdert dwars door de muur of wat daar nog van over is, terwijl ik in de achtergrond gekakel van tropische vogels hoor. Er bungelen donkergroene klei-achtige lianen aan het plafond waar schattige lichtpuntjes golfbewegingen maken. Een ijsschots middenin de vloer vangt plotseling een volle zonnestraal waardoor regenbogen worden geprojecteerd tot in de oneindigheid van deze wereld waarin ik nu ineens besta. Een schitterende wereld, denk ik.

0 notes

woordenkussenterug · 7 years

Text

Vuur

Ik pak er wat oude schrijfsels bij en lees ze. Ik denk terug aan de persoon die ik toen was, de persoon die ik nu ben. Ik was veranderd, maar in zekere zin nog wel hetzelfde. De aansteker die naast mij op tafel ligt, roept. Ik kan mij er niet van weerhouden het puntje van het papier in brand te steken. De brandende kaarsjes op de achtergrond dansen enthousiast mee, terwijl de lucht van mijn kamer verandert in de scherpe geur van vergaand papier. Ik zie hoe het papier vlam vat en raak lichtelijk in paniek. Ik was nooit zo rebels, was vergeten hoe het vuur het papier op kon slokken. Ik blaas het gehaast uit en zie hoe de warmte van het weggeblazen vuur de laatste restjes papier meenemen. Het brokkelt wat af en zowel de aansteker als het papier leg ik terug op tafel. Zo nu en dan valt mijn blik op het papiertje dat ik zojuist verbrand had. Het ligt er maar zielig bij. En ik blijf me maar afvragen hoe het komt dat een mens zich aangetrokken voelt om kleine dingen in brand te steken zodra er een aansteker in de buurt is. Het is niet ‘mij’, het is niet wat ik anders zou doen. Maar vuur verandert alles, het verandert een mens, zoals regen de lucht verandert van helder blauw naar diep grijs.

8 notes · View notes

inesbuterminerva · 4 years

Text

ontwikkelassesment

ONTWIKKELASSESMENT

Hoi! Ik ben Ines

Voordat ik aan deze studie begon hield ik er al van om dingen te maken. Ik loop de hele dag met ideeën in mijn hoofd: de studie geeft mij de ruimte deze zowel praktisch als theoretisch te verwerken.

Soms vind ik het ook fijn al die ideeën even stop te zetten en mij over te geven aan een materiaal, om te kijken naar wat die mij te bieden heeft.

Een film die ik maakte voor mijn toelating heet expectations vs. temptations, een media collage die vooral over mijzelf ging. Het gaat over de verwachtingen die ik soms van mijzelf heb en die ik moet hooghouden, maar aan de andere kant de verleidingen die er zijn en de cirkel waar ik dan in blijf zitten. Mijn werk is vaak heel persoonlijk en vanuit eigen fascinatie.

Film, geluid en media is voor mij een goede manier om mijzelf te uiten.

In het begin van de schoolperiode leer ik mij over te geven aan het experiment en maken, maar leer ik ook technieken aan. Het eerste gaat mij beter af dan het laatste, ik vind het lastiger mij tot iets te zetten waar ik geen zin in heb.

Mijn inspiratie haal ik uit van alles. Muziek is een goed voorbeeld, maar ook uit een verhaal die iemand mij verteld, een museum, theaterstuk of een goede film. Mijn voorkeur ligt bij moderne kunst: een rijksmuseum raakt mij veel minder dan bijvoorbeeld de kunsthallen in Rotterdam.

Bij de theorievakken probeer ik open te staan voor de stof, maar probeer ik deze ook aandachtig te bekijken.

Wat vind ik van informatie of bronnen? Wat wil ik als toekomstig leraar? En ligt dat anders in mijn kunstenaarschap?

Bij vakdidactiek neem ik mijn vrijheid in de opdracht een onderwijsomgeving te laten zien die mij zou aanspreken, bij kunstgeschiedenis onderzoek ik waar de vrouwen en zwarte mensen zijn gebleven in het canon, bij kunstbeschouwing kies ik doelbewust voor de film anima van Thom York, die gaat over de sleur van het alledaagse, in plaats van een stuk uit de beeldende kunst.

Voor mij is het belangrijk dát uit de studie te halen waar ik op door wil broeden. Dingen te kiezen waar ik energie van krijg óf juist gefrustreerd van raak. Dit werkt zowel in mijn docentschap als in mijn artistieke ontwikkeling door.

Ik heb mijn twijfels gehad over of ik een leraar ben en of ik dat überhaupt wel wil zijn. Een stage bij het montessori zorgde voor veel frustratie. We willen toch vooruit met z’n allen? Wat een regels en gezeur, wat weinig tijd! Leraar zijn is stom..

Toen ging ik stage lopen op het Mbo. Eerst organiseerde ik een projectweek samen met Rina onder het thema ‘maken’, later gaven we op het suikerunie terrein les in de buitenlucht. De rol van een coach die je bij het mbo meer draagt voelt voor mij als een veel fijnere! Ik ben blij dat ik op deze opleiding ben gebleven. Ik vind mensen en groepen ontzettend fascinerend. Hoe gaan we op een vruchtbare en inclusieve manier met elkaar om? Ik wil mensen ‘echt’ zien en hen kunnen motiveren eigenwijs hun doelen achter na te gaan. In welke vorm dat gegoten gaat worden, leraar, coach of wat dan ook zal de toekomst uitwijzen.

Soms was het wat heftig allemaal. 1: ik heb soms de neiging nogal veel te doen en daar mezelf in te verliezen -> help, stress, je kent het.

2: een pandemie: ik zat thuis in mijn kamer van 17 m2. Alle muren onder de verf. Geen mensen en prikkels die mij motiveren of inspireren.

Maar school gaf mij juist ook een soort hou-vast. Een doel.

Naast de pandemie gebeurd er natuurlijk veel in de wereld. Ik ben diep geraakt door de black lives matter movement en heb verschillende protesten bijgewoond. Ik ben veel gaan luisteren en lezen. Ik voelde veel frustratie, die ik heb kunnen uiten in mijn werk. Zo maakte ik een gedichtenbundel, foto’s en video’s om voor mezelf grip op de hectiek, frustraties en onwerkelijke situaties te krijgen.

Mijn omgeving helpt mij altijd om mij scherp te houden en zijn niet vies van een discussie. Met mijn vrienden praat ik veel over maatschappelijke kwesties, politiek, filosofie, waardoor ik weer tot nieuwe inzichten kan komen. Samen ondernemen we ook veel: naar culturele avonden, festivals, concerten, musea; allemaal heel dierbaar voor mij. Des te moeilijker dat dit dus allemaal even niet kon.

2020 is raar, maar soms ook leerzaam. Het zet mij - iemand die hier niet zo goed in is - soms even stil.

Ik denk dat ik door deze periode het experiment en het concept nog weer meer met elkaar heb kunnen verbinden. Ik denk omdat het mij soms echt kan helpen alles wat in mijn hoofd omgaat te verwerken in iets tastbaars. Dit kan letterlijk, maar ook op abstracte wijze.

In mijn artistieke onderzoek nu, onderzoek ik mijn eigen onrust en gedachtenlagen.

Een bron die hier op aansluit is bijvoorbeeld Jenny hval; een feministische zangeres uit Noorwegen die soundscapes maakt. Andere artiesten die mij o.a. aanspreken zijn Tracy min, ai wei wei, Byron kim en John Yuyi.

In mijn huidige werk verwerk ik geluid en prikkels, als hoe ik die ook kan ervaren in mijn hoofd. Ik probeer met deze film een onrust op te wekken bij de kijker. Welke informatie of prikkel is degene die jij als kijker het belangrijkste focuspunt vindt? Dit gevoel wil ik nog verder uitwerken, wellicht ook door het fysieke aspect van onrust hierin te verwerken.

Voor mij is emotie en empathie een belangrijk begrip. Waarom voel ik iets, voelt een ander dit ook? In mijn huidige stage doe ik onderzoek naar in hoeverre ik een inclusieve leraar ben. Ik vind het zowel als kunstenaar als leraar belangrijk om elkaar te proberen te begrijpen. Hierin zoek ik soms het ongemak op in onderwerp, zowel bij mezelf als misschien bij de ander om met elkaar in gesprek te komen.

Reflecteren op mezelf vind ik belangrijk. Ook dit is iets wat ik in mijn artistiek onderzoek doe, maar ook als leraar. Waarom doe ik bepaalde dingen? Wat is mijn motivatie hier achter?

Mijn lijfspreuk is van socrates: Alles wat ik weet, is dat ik niet weet.

Ik wil altijd blijven leren en open blijven staan. Zo sta ik ook in mijn studie en kijk ik naar de toekomst.

0 notes

chrisiserbijna · 4 years

Photo

[ LOG 28: BEELDEND ONDERZOEK ]

09/04/20 - Tussentijdse Presentatie

Link: https://spark.adobe.com/page/Uy8Jyt0AtvwLE/

De link hierboven is naar een korte Adobe Spark presentatie die ik gemaakt heb om een visuele overview te geven van mijn bronnen en ideeën op dit moment. Het introduceert mijn inspiratie voor het onderwerp, onderzoek naar het werk van anderen en wat inspirerende beelden die mijn huidige concept een beetje vertalen. Op dit moment zou ik graag een handboek willen maken dat de nadruk legt op de vervormingen van taal die wij gebruiken om het niet over seks te hebben.

Feedback op presentatie:

Cyrille vindt het een verrassende visuele vertaling alleen hij vraagt zich af wat voor manieren het boek gaat bewerkstelligen?

[Het boek gaat bestaan uit een gesproken laag “de vorm” en wat we eigenlijk bedoelen met die term “de seksuele handeling”.]

Eerste idee - combinatie van seksende ouderen in antieke spullen is duidelijk te begrijpen. Tweede idee - Een boek met woorden is daarentegen wat minder voor de hand liggend. Als het een taalspelletje wordt, wat niet verkeerd is, raak je misschien wel de draad kwijt van de seksualiteit bij ouderen. Dan gaat meer over seksualiteit en niet zozeer over ouderen. Je wilt namelijk het taboe bij bejaardenseks breken. En hoe krijgen ouderen een plek in de visualisatie?

[Misschien door de termen wat toe te spitsen op ouderen, zo waren er verschillende termen die geassocieerd kunnen worden met een oudere generatie. Denk aan “rimpelstiften” of “in de suikerpot roeren”.]

Iris stelde voor om misschien die twee ideeën te combineren. Misschien dat je de woorden kan toespitsen op ouderen? Vb. rimpel stiften, pruimen op sap zetten, etc.

[^]

Waarom een boek? Je wilt natuurlijk jou boodschap naar de buitenwereld delen. Misschien kun je het in een andere vorm weergeven, bv posters of tegeltjes. Of boodschappen in de vorm van kentekenplaten, of stickers die ouderen op hun rollator kunnen plakken.

[Goed punt, ik ga opzoek naar andere manieren zoals bewustwordingscampagnes.]

Marco zegt dat seks en humor lastig is te combineren, want wat vaak grappig is, is niet sexy.

[Voor mij mag de humor er ook echt wel inzitten. Ik denk dat dit onderwerp altijd een humoristische tint zal blijven hebben. Misschien kan ik die humoristische kant juist gebruiken om een wat luchtigere sfeer te creëren.]

In overdrijving zit iets ‘’vies’’ maar ook een realiteit, bv hangborsten, schaamhaar. Absurditeit/werkelijkheid.

En als je het niet expliciet wilt weergeven (want misschien creëert het ongemak), dan zou je na kunnen denken over wijsheden/tips/oma weet raad/hulp bij seks.

[Ik had hier ook al over nagedacht bij eerdere conceptuele brainstormsessies.]

Het is eigenlijk een soort opvoeding van oud naar jong. Ouderen noemen het vaak hoe het is, seks. Jongeren zijn op dat betreft wat preutser. Jongeren beginnen nu later met seks dan de generaties ervoor. . Misschien dat je net als een oud persoon ook wat brutaler mag zijn. Dat je begint met ‘’Laten we het hebben over bejaarden seks PUNT’’. Lekker straight to the point. Het is ook iets wat wij van ouderen kunnen leren, dat seks heel normaal is èn natuurlijk óók bij oude mensen.

[Ik ben bang dat het dan te belerend wordt. Ik ga opzoek naar gevolgen en consequenties rondom het stilzwijgen van de intimiteit van ouderen. Misschien dat ik een manier kan vinden om beide generaties opnieuw ‘op te voeden’.]

Het is een rijk verhaal. Je zou nog even moeten scherp stellen en kiezen wat je wilt doen. Waar wil je nu naar toe trekken? Wat wil je maken? Er is veel keus rondom jou thema, succes!

#beeldendonderzoek

0 notes

beeldschermbrillen385 · 5 years

Text

Tijd Voor Een Computerbril? Goede keuze

Computerbril? Een goede keuze

Natuurlijk functioneert uw 'gewone' bril nog steeds in uw werksituatie, maar wel minder. U richt uw blik namelijk vaak op de zogenaamde nabij- en tussenafstand. Enkelvoudige brillenglazen corrigeren dichtbij of veraf, multifocale glazen dichtbij én veraf. Maar wel met een relatief klein deel van het brillenglas, waardoor u een relatief smal gezichtsveld heeft.

Computerbril Aanschaffen? Vraag hier info

Resultaat: een ergonomische werkhouding en meer kijkcomfort! Meer weten over een bril speciaal voor op het werk? U bent van harte welkom met al uw vragen en opmerkingen. Naar de winkel .

Een game bril kan voor alle gamers handig zijn. Merk jij dat je vaak last krijgt van jouw ogen als je lang achter de computer zit? Als gamer komt het regelmatig voor dat je veel tijd achter een scherm spendeert. Als je begint te merken dat je last krijgt van ongemakken, is het wellicht tijd om een gaming bril aan te schaffen.

Ook als je nog nergens last van hebt, kan het verstandig zijn om te investeren in een gamebril. Zo kun je eventuele ongemakken vermijden. Hier kun je alles lezen over game brillen. Een gamebril wordt gebruikt om jouw ogen te beschermen tegen het licht dat van het beeldscherm afkomt. Hiermee worden problemen die je krijgt bij een langdurige blootstelling aan beeldschermlicht voorkomen.

Computerbril Aanschaffen? Een goede keuze

Het wordt aangeraden om een gamebril vooral in de avond te gebruiken, zodat je na een lange avond gamen niet te maken krijgt met slaapproblemen. De meeste game brillen zijn daarnaast ook waterafstotend en krasbestendig. De belangrijkste functie van een goede gamebril is het voorkomen van overbelaste of geïrriteerde ogen tijdens het gamen.

Een gamebril blokkeert het schadelijke blauwe schermlicht en zorgt dat de kleuren op het scherm aangenamer worden. Het helpt je om te focussen. Door het ontwerp van de bril raak je minder snel afgeleid en worden je ogen minder snel droog. Je kunt tegenwoordig eenvoudig online een game bril kopen.

Op het internet zul je diverse webwinkels aantreffen met een groot assortiment. Je kunt hierbij kijken bij de categorie game-accessoires. Als je in de buurt woont van een goede game-winkel, kun je overwegen om te kijken of je daar een gaming bril kunt kopen. Over het algemeen kunnen de prijzen erg variëren.

Een gamebril is de oplossing voor een goede nachtrust na langdurig gamen. Het is over het algemeen bekend dat je ogen belast kunnen raken als je lang naar een beeldscherm kijkt. Bij voortdurende blootstelling aan digitale beelden kunnen er diverse klachten ontstaan. Hierbij kun je denken aan vermoeide ogen, droge ogen of branderige en tranende ogen.

Computerbril? Een goede keuze

Een ander probleem dat kan optreden is hoofdpijn. De bovengenoemde klachten zijn erg vervelend voor een gamer, omdat het zicht uiteraard belangrijk is bij elke game. Een van de functies van een goede gaming bril is het blokkeren van blauw schermlicht. Er wordt vaak gezegd dat blauw licht de boosdoener is van digitaal overbelaste ogen.

Onze ogen bevatten cellen die gevoelig zijn voor licht en alle lichtinformatie doorsturen naar onze hersenen. Deze cellen zijn gevoelig voor blauw licht en geven aan ons door dat het dag is. Te veel van dit soort licht is schadelijk voor onze ogen. Tegenwoordig zijn er veel bronnen die blauw licht uitstralen.

Een langdurige blootstelling aan blauw schermlicht kan leiden tot oogklachten en slaapproblemen. Het grote voordeel van een game bril is dat jouw ogen beschermd worden. Voorkomen is namelijk beter dan genezen. Voor een gamer kunnen oogproblemen erg nadelig zijn. Tijdens vrijwel iedere videogame is het namelijk belangrijk dat je alert bent en alles goed kunt zien.

Zonder goed zicht is het lastig om lang in het spel te blijven. Het is bovendien gaaf om alle visuals van een game goed te kunnen zien. Dankzij een game bril heb je ook minder last van de schadelijke effecten van blauw schermlicht. Hierdoor kun je na een nacht gamen zonder moeite in slaap vallen.

Computerbril Kopen? Goede keuze

Computerbril? Kijk hier voor info

Bij beide soorten wordt er een rustige maar scherpe ervaring gerealiseerd tijdens het gamen. Je kunt daarnaast kiezen uit verschillende modellen en monturen.

En wil je met je multifocale bril naar een beeldscherm kijken, dan heb je al gauw de neiging om je hoofd iets achterover te buigen omdat het leesgedeelte onderin de bril zit. In alle gevallen heb je een houding die niet bepaald comfortabel is en spier- en gewrichtsklachten kan veroorzaken.

‘Alle brillenglazen laten je toch scherp zien?’ vraag je je nu misschien af. Dat is zeker waar, maar voor langdurig op verschillende korte afstanden te kijken kun je wel wat hulp gebruiken. Zie dat maar alsof je op een elektrische fiets stapt, omdat je dan net wat verder kunt fietsen.

Omdat je beter ziet, hoef je geen krampachtige houding aan te nemen. Daardoor is er minder kans op rug- of nekklachten. Verder zou het goed kunnen dat je nu klachten als wazig zien, hoofdpijn of branderige, tranende ogen ervaart. Dat is met een beeldschermbril ook verleden tijd. Zoveel mensen, zoveel wensen.

Computerbril Bestellen? Kijk hier voor info

Computerbril Bestellen? Info hier

Waar de één de hele dag op een smartphone en laptop kijkt of juwelen maakt, is de ander druk met switchen tussen aantekeningen maken en presentaties zien. Daarom zijn er verschillende beeldschermglazen. Indoor 1: beeldschermglazen met scherp zicht van 40 cm tot 1 meterVoor als je veel bezig bent met je tablet en smartphone of als je werk of een hobby hebt, waarbij je bijna letterlijk met je neus er bovenop zit.

De glazen geven goed zicht op een zo breed mogelijke zone dichtbij, maar het beeld blijft ook scherp tot 1 meter afstand. Indoor 2: beeldschermglazen met scherp zicht van 40 cm tot 2 meterMet deze glazen heb je alles tussen 40 centimeter en twee meter haarscherp in beeld. Ideaal als je met een computer werkt en daarbij regelmatig je aantekeningen checkt, met een collega overlegt of iets op een whiteboard schrijft.

Indoor 4: beeldschermglazen met scherp zicht van 40 cm tot 4 meterHeb jij een intensieve kantoorbaan, waarbij je zowel je aantekeningen, als je beeldscherm en ook het presentatiescherm scherp wilt zien? Dan kies je deze glazen, perfect om afwisselend op verschillende afstanden scherp te zien tot circa 4 meter. Beeldschermen hebben een vervelende eigenschap: ze stralen blauw licht uit.

Blauw licht kan je ogen beschadigen. Het heeft weliswaar een lagere lichtintensiteit, maar het wordt niet gefilterd door het hoornvlies van je oog. Je merkt dat je te veel blauw licht krijgt als je wazig ziet of zere, branderige ogen krijgt. Sommige mensen krijgen zelfs last van slapeloosheid. Zit je veel achter een computer en herken je bovenstaande? Onze beeldschermglazen kunnen we uitrusten met Blue Filter Technology.

Computerbril? Goede keuze

Meer info over blauw licht kan je hier vinden. Breng jij voor je job veel tijd aan de computer door? Volstaat een gewone bril of leesbril niet om je scherm goed te kunnen lezen? Dan is er kans dat je van je werkgever een vergoeding krijgt voor een beeldschermbril.

Wil je een montuur passen in de winkel? Geen probleem! Je kan gratis tot 4 monturen naar een vestiging van Hans Anders bij jou in de buurt laten sturen om ze daar te proberen. Je wilt typen, googlen, appen en chatten, verschillende beeldschermen tegelijk gebruiken, lezen, maken of ontwerpen. Non-stop.

0 notes

computerbrillen363 · 5 years

Text

Computerbril Bestellen? Goede keuze

Computerbril Kopen? Lees hier meer

Computerbril Aanschaffen? Kijk hier voor info

Resultaat: een ergonomische werkhouding en meer kijkcomfort! Meer weten over een bril speciaal voor op het werk? U bent van harte welkom met al uw vragen en opmerkingen. Naar de winkel .

Tijd Voor Een Computerbril? Meer weten

Computerbril? Info hier

Computerbril Bestellen? Lees verder

Tijd Voor Een Computerbril? Informeer hier

Bij beide soorten wordt er een rustige maar scherpe ervaring gerealiseerd tijdens het gamen. Je kunt daarnaast kiezen uit verschillende modellen en monturen.

Computerbril Aanschaffen? Informeer hier

Computerbril Bestellen? Informeer hier

Computerbril Aanschaffen? Info hier

0 notes

pcbril285 · 5 years

Text

Computerbril Kopen? Informeer hier

Computerbril? Vraag hier info

Computerbril Kopen? Een goede keuze

Resultaat: een ergonomische werkhouding en meer kijkcomfort! Meer weten over een bril speciaal voor op het werk? U bent van harte welkom met al uw vragen en opmerkingen. Naar de winkel .

Tijd Voor Een Computerbril? Informeer hier

Computerbril Bestellen? Kijk hier voor info

Computerbril? Lees hier meer

Computerbril Aanschaffen? Kijk hier voor info

Bij beide soorten wordt er een rustige maar scherpe ervaring gerealiseerd tijdens het gamen. Je kunt daarnaast kiezen uit verschillende modellen en monturen.

Computerbril? Goede keuze

Computerbril Kopen? Een goede keuze

Tijd Voor Een Computerbril? Een goede keuze

0 notes

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

HET KIJKEN VAN SAM DRUKKER IN DE SPIEGEL NAAR ZICHZELF

Een stel ogen kijken mij vorsend aan vanaf de kaft van het boek. En wanneer ik de uitgave doorblader word ik welhaast op iedere pagina nauwlettend in de gaten gehouden. Zo komt dat op mij over. En ook in het Drents Museum ziet de serieuze blik mij van de wanden scherp en doordringend aan. Het volgt mijn komen en mijn gaan. Ben ik eenmaal door de deur en langs de kassa de zaal in blijf ik als gehypnotiseerd staan, van onder de indruk. Die ogen priemen in mijn rug, denk ik, voel ik, weet ik. Die blikken houden me vast, de ogen van alle kanten loerend, bij wijze van spreken genageld aan de grond bij de schilderijen in deze tentoonstelling.

"De man in de spiegel", een uitgave van het museum in Assen bij de expositie van honderd zelfportretten door Sam Drukker, geeft een ongemakkelijk gevoel. En ook in de tentoonstelling zelf raak ik verlegen bij die tig paar ogen die mij observeren en lijken te beoordelen. De blik laat me niet los, ik raak verstrikt in het ogenblik daar te zijn. Het werk biologeert, het is als een magisch realisme. Het is een heel eigenaardig verschijnsel; die geschilderde ogen, bevroren in de tijd, waarvan de blik je blijft volgen. Waar je staat, waar je gaat, kijk ik om kruist weer mijn blik de ogen van de geportretteerde. Vanuit alle hoeken, op elk standpunt, langs iedere zichtlijn, de pupillen raken niet van mijn netvlies af. Die blik kleeft aan mijn blik. Het is de betovering van het kunstwerk. Het is de zinsbegoocheling van de verbeelding. Een abstract gevoel, want die ogen draaien helemaal niet met mij mee. Het is inbeelding, gezichtsbedrog.

Sam Drukker lijkt in zijn zelfportretten te proberen mij, de lezer van het boek en de bezoeker van het museum, te doorgronden. Door me heen te kijken, denk ik. Zo te kijken dat hij snapt hoe ik in elkaar steek. Maar dat is niet de waarheid, want hij blikt in de spiegel en ziet zijn eigen evenbeeld in spiegelbeeld, die probeert hij te peilen. Dat is wat hij tekent en schildert, vastlegt: een kunstenaar die zichzelf ziet, gedwongen zijn blik daarop gericht te houden om de mimiek te kunnen registreren. "Sommige mensen zeggen, wat kijk je somber. Ik kijk geconcentreerd", lees ik ergens in het boek. Maar toch geeft die aandachtige oogopslag mij een onzeker gevoel. Zo zal het beginnende model zich voelen, wanneer deze wordt beschouwd door de kunstenaar. Naar mate men meer ervaring heeft en weet dat die speurende blik zoekt naar karakteristieken, raakt de oogopslag vertrouwd en is het gevoel van opwinding verdwenen.

Terwijl ik dit schrijf kijkt Sam Drukker dus mee vanaf het kaft van zijn boek met zelfportretten. Want dat boek is onderwerp van mijn verhaal, dus het ligt er om te bestuderen. In het blauw van het kaft licht het wit van de ogen rond de starende pupillen op. Het brengt me eerst enigszins in verlegenheid, die speurende blik. Ik moet meer zorgvuldig als normaal zoeken naar woorden om deze kunst te omschrijven, te duiden. Maar al snel raak ik gewend aan dat portret en hoef ik het boek niet meer af te dekken. Omdraaien heeft geen baat, want ook op de achterzijde kijkt Drukker om een hoekje mee in mijn gedachten. De zinnen stromen dan binnen, de geconcentreerde oogopslag werkt inspirerend.

Dat boek met zelfportretten is overigens een tentoonstelling op zich. Er staat een keur aan schilderijen en tekeningen in afgedrukt, even zoveel als in de museumzalen live te zien zijn. Het boek bekijkt dan ook als een catalogus. In het voorwoord van Harry Tupan, algemeen directeur Drents Museum, lees ik dat Sam Drukker het zelfportret heeft als vast onderdeel van zijn schilderthematiek. Hij is er binnen zijn oeuvre voortdurend mee bezig en schenkt er in zijn werken veel aandacht aan. "Bij het zelfportret is er slechts de driehoeksverhouding schilder - spiegel - afbeelding (I - me - myself). En die zijn een en dezelfde." Hij heeft zichzelf altijd bij zich, de schilder. Kan zichzelf niets ontziend schilderen, want krijgt geen kritisch commentaar van het model. Het thema zelfportret is binnen de schilderkunst een eeuwenoud genre. Drukker geeft daar op zijn eigen manier inhoud aan. Zijn aandacht houdt mijn aandacht.

In de serie portretten die boek en tentoonstelling laten zien, is de groei van Sam Drukker door zijn kunstenaarschap, dat nu meer dan 40 jaar bestrijkt, op de voet te volgen. Want als pas afgestudeerde academiestudent beschouwt hij al zichzelf, en misschien nog wel eerder in aanloop naar en tijdens de opleiding. Persoonlijk ontwikkelt hij zich en ook in stijl en techniek is er voortgang te onderkennen. Deze progressie is in de reeks zelfportretten nauwgezet te volgen. Hoe hij naar zichzelf kijkt en op welke manier de beschouwer hem moet zien. Drukker gaat zijn eigen weg binnen het thema, er zijn nauwelijks invloeden van buitenaf te onderscheiden. Hij bouwt aandachtig aan zijn eigen expressieve stijl. Herkenbaar door de betekenisvolle uitdrukking die hij in zijn werken legt. En het werken met oude materialen als dragers van de olieverf. Niet alleen schildert hij op doek of tekent op papier. Bij voorkeur wordt zijn werk gedragen door gebruikt hout en panelen. Een tekenbord waar resten van tape om het papier te fixeren nog kleven. Of de zijkant van een theekist om de drukletters mee te laten spelen in de afbeelding. Hij tekent wel met krijt of potlood op gipsplaat of beton. Het geeft zijn composities een ongewone eigenheid mee.

De auteur Arnon Grunberg schreef een essay voor het boek. Een gedachte bij het werk van en de ontmoeting met Sam Drukker. “Ik meen hem ontmoet te hebben maar kan me niet herinneren waar precies en om pijnlijke situaties te voorkomen laat ik dat in het midden. De kunst van het sociale verkeer bestaat eruit om veel in het midden te laten, maar ook weer niet zoveel dat het gaat opvallen.” Hij geeft in zijn korte verhaal op eigen wijze een rake beschrijving van de kunstenaar, precies zoals de kunstenaar zichzelf treffend kan uittekenen. Beide kunstenaars zijn aan elkaar gewaagd. Arnon in woorden, Sam in beelden. Grunberg bestudeert in het samenzijn de ogen van de kunstenaar en Sam bezoekt een dansvoorstelling van de schrijver. “De kunstenaar die zichzelf noodgedwongen schildert als het model heeft afgezegd, (…) of als hij zich een beetje verveelt in zijn studio, dat alles is maar een kant van het verhaal.”

Schrijver J.B. Matto verhaalt over Sam zelf. Hoe de mannen elkaar troffen en wat de een in de ander als overeenkomst zag. Het is een onderhoudende tekst die een blik achter de schermen van de kunstenaar en zijn kunnen geeft. Waarom hij doet wat hij doet. Dat hij geobsedeerd is van oude dingen, daar de gelaagde verleiding in ziet. Drukker zoekt de schoonheid in afbraak en somberheid. “Juist klassiek vormgegeven gebruiksvoorwerpen kunnen de tragiek en de pijn van vergankelijkheid, verloren generaties en oude kwetsbare verlangens naar geluk en schoonheid laten doorschemeren.” Drukker richt zich op echtheid en natuurlijkheid, voert actie tegen bijvoorbeeld plastic wegwerpbekers bij de koffieautomaat. Hij is teleurgesteld wanneer kinderen met Sint Maarten langs de deuren gaan met lampions waarin geen kaarsjes staan maar lichtjes op een batterij branden. Het is niet echt.

Sam tekent de ervaringen van zich af, zet ze apart, zodat hij er met een verruimde blik van op een afstandje naar kan kijken. Want dat is wat hij doet, kijken. “Als ik mezelf afbeeld, doe ik wat ik altijd doe”, zegt Drukker daar zelf over, “ik ben op zo’n moment voornamelijk aan het kijken. Dat is wat je ziet.” En ik zie hem kijken, niet naar mij maar naar zichzelf: de man in de spiegel.

Sam Drukker, De man in de spiegel, Zelfportretten. Teksten Harry Tupan, Arnon Grunberg, J.B. Matto. Uitgave Drents Museum Assen & WBOOKS Zwolle, 2022.

https://wbooks.com/winkel/reeksen/hedendaagse-kunstenaars-drents-museum/sam-drukker-de-man-in-de-spiegel-zelfportretten/

#sam drukker #portretten #drents museum #wbooks

0 notes

blueblockbril571 · 5 years

Text

Computerbril Bestellen? Vraag hier info

Computerbril Kopen? Lees verder

Resultaat: een ergonomische werkhouding en meer kijkcomfort! Meer weten over een bril speciaal voor op het werk? U bent van harte welkom met al uw vragen en opmerkingen. Naar de winkel .

Tijd Voor Een Computerbril? Lees hier meer

Computerbril Kopen? Kijk hier voor info

Computerbril? Lees verder

Computerbril Kopen? Goede keuze

Bij beide soorten wordt er een rustige maar scherpe ervaring gerealiseerd tijdens het gamen. Je kunt daarnaast kiezen uit verschillende modellen en monturen.

Computerbril Aanschaffen? Informeer hier

Computerbril Aanschaffen? Vraag hier info

Computerbril Bestellen? Lees hier meer

Computerbril Kopen? Lees hier meer

0 notes