Tumgik
#reliquia del santo sudario
unpasoaldia · 1 year
Text
Sábana Santa: Un Misterio que Permanece
Continue reading Untitled
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
ancientoriginses · 1 year
Text
El Santo Sudario de Oviedo, también conocido como el pañolón de Oviedo, es una de las más importantes reliquias del cristianismo. Se cree que es el lienzo en el que fue envuelta la cabeza de Jesús tras su muerte en la cruz. El sudario es en la actualidad el más valioso tesoro que alberga la catedral de Oviedo (España).
0 notes
kpwx · 2 years
Text
El fraude de la sábana santa y las reliquias de Cristo, de Juan Eslava Galán
Tumblr media
La Biblia contada para escépticos parece una obra completamente seria y respetuosa si se la compara con El fraude de la sábana santa y las reliquias de Cristo, en donde casi no hay página que no esté salpicada por esa ironía mordaz propia del autor. Pero esto no debería extrañar: si ni siquiera la Iglesia católica tiene por auténtico el famoso sudario, no veo por qué cualquier persona con un mínimo sentido crítico podría tenerlo. La sábana santa es un evidente fraude, eso es cierto, y nadie debería tomarla en serio, pero tampoco hay por qué dejar que la realidad estropee una buena historia.
Juan Eslava Galán no trata en este libro sobre todas las reliquias cristianas veneradas a través de la historia porque, de haberlo hecho, no habría terminado nunca: desde los pañales que usó cuando era bebé hasta la esponja con la que se le dio de beber cuando fue crucificado, pasando por un pedazo del pesebre, el mantel que se usó en la última cena, trozos de la cruz y clavos de esta, espinas de la corona, sus zapatos, y un inmenso etcétera que llega hasta cosas tan poco creíbles y ¿curiosas? como plumas del arcángel Gabriel, leche de la virgen María y una parte del cuerpo de Jesús que prefiero ni siquiera nombrar fue lo que, según milenarias tradiciones, se conservó. Al parecer, Dios protegió todo objeto que se relacionó con el Mesías para que los creyentes pudieran venerarlos (y de paso generar pingües ganancias económicas); eso, o al igual que el sudario de Turín son puros y santos fraudes. El punto es que la mayoría de ellos el autor no los toca más que por encima, centrándose sobre todo en otros que, por lo demás, son más interesantes: los acheiropoietos o imágenes auténticas de Jesús que no han sido fabricadas por manos humanas. Entre estas está, obviamente, la sábana santa, pero también otras muchas (el lienzo de Edesa, el rostro de Jaén, el pañolón de Oviedo, la santa faz de Alicante) que aseguran tener el verdadero rostro del Señor. ¿Son auténticas estas imágenes? Como ningún Jesús se parece entre sí ni siquiera hace falta investigar para deducir que salvo una (y esa también lo es) todas son falsificaciones. Eslava Galán también dedica algunos capítulos a otras reliquias (el santo grial, la túnica de Argenteuil, la lanza de Longino, la santa columna) y a los santos lugares por los que pasó Jesús y de los que, supuestamente, se conoce hasta el día de hoy la ubicación exacta. Está de más decir que, al igual que la cantidad de reliquias que se conservan, estos lugares son sospechosamente numerosos.
No dudo que todas las reliquias sean falsificaciones, pero aun así son lo suficientemente interesantes como para darme el tiempo de leer sobre ellas. Es, en todo caso, simple curiosidad: no cambiaría, por ejemplo, el papiro firmado por puño y letra de Cleopatra que se descubrió hace algún tiempo (y este sí que es probablemente auténtico) por casi ninguna de las reliquias antes nombradas.
1 note · View note
praza-catalunya · 6 years
Text
Paisaxes, esa técnica que mira e representa o mundo
A paisaxe é unha invención humana, xa plástica, xa literaria. O resto é dura realidade xeográfica. Desde Homero a poesía recreou espazos e localizacións entre o río Escamandro e o monte Ida; ou os bosques de Ítaca onde se alimentaban os porcos de Ulises, tan ben coidados por Eumeo. Nas casas romanas abundaban os frescos con imaxes de árbores e animais. A esas representacións artísticas dedica agora a galería Artur Ramon a mostra L’Espai del paisatge, un goce para os sentidos.
Lito Caramés
Tumblr media
Bofill. Presagi, 1984
L’Espai del paisatge. Galeria Artur Ramon
A paisaxe, tal e como está interiorizada a súa concepción entre os humanos, é unha invención da mirada. Ollar que pode ser directo: a observación dun espazo natural ou interior coutado pola continxencia física dos ollos, ou indirecto, neste caso recreado nunha fotografía, postal ou obra pictórica. Nestes meses a galería de arte Artur Ramon dedica unha mostra temporal precisamente a este tema: L’espai del paisatge. Non se trata da presentación de obras dunha autora, ou autor (como acontece a miúdo), nesta ocasión a recoñecida galería de arte bota man dos seus propios fondos para artellar un interesante percorrido por pezas, bloques temáticos e firmas ben coñecidas que contan coa organización e estrutura do comisario Albert Esteve de Quesada, profesor de debuxo da Escola d'Arts i Oficis de València desde 1982, e persoa preocupada pola pedagoxía dos contidos artísticos, así como da didáctica que han de aplicar os museos para facer os seus contidos atractivos. Ten colaborado co IVAM e outros museos valencianos. O resultado dos seus traballos para Artur Ramon transporta ao visitante por un alto número de representacións pictóricas e deseñadas, ordenadas segundo traten de paisaxes imaxinarios, paisaxes de viaxes, paisaxes interiores e outros items máis e nas que é doado atopar firmas moi, moi coñecidas: Miquel Villà, Marià Fortuny, Joan Fontcuberta, Ramon Casas, Ràfols-Casamada, Joan Ponç, Rafael Alberti ou Frederic Amat. Todo un programa iconográfico disposto para o disfrute estético e a reflexión conceptual.
Tumblr media
Ponç. La Torre de Babel, 1975
 A paisaxe e a laicización da arte pictórica. Paisaxes imaxinarias
O sonho é ver as formas invisíveis / Da distância imprecisa, e, com sensíveis / Movimentos da esp'rança e da vontade,/ Buscar na linha fria do horizonte. (Fernando Pessoa, 1911).
Na pintura románica non hai paisaxes. Os artesáns, excelentes mestres que decoraron igrexas e pazos medievais, empregaban fondos neutros e planos. Ben é certo que non foron totalmente orixinais; o mesmo acontecía na arte bizantina, por exemplo, sempre que se representasen escenas relixiosas ou das casas reais (mosaicos de S. Vital de Ravenna ou a infinidade de iconas que decoraron igrexas ortodoxas e casas). Por que? Porque, segundo as concepcións relixiosas de detrminadas sociedades, non se pode representar un deus nun espazo terreal, humanizado. Igual que os exipcios non podían representar ao faraón e demais deuses con naturalidade. A paisaxe implica laicización das imaxes, das representacións iconográficas. Por contra, en Oriente a expansión do budismo permitiu a introdución da paisaxe nas escenas pintadas. O budismo non ten deuses. En Occidente o ditado imposto por Deus, ao botar do Paraíso a Eva e mais a Adan de que tiñan que traballar para sobreviviren, provoca que a natureza, á que hai que esixirlle que dea froitos para a mantenta, sexa inimiga do xénero humano. A Terra, a natureza salvaxe, é a condena á que hai que vivir amarrados.
Tumblr media
Fortuny. Interior de café, 1874
En Europa occidental as cousas varían en plena Idade Media, cando --segundo a lenda negra deses mil anos de historia-- non houbo novidades de importancia, en Italia aparece un relixioso que aposta pola pobreza e mais polo respecto ás criaturas da natureza. Francesco d’Assisi (Francisco de Asis) foi revolucionario, tanto por abandonar as posesións terrais (o contrario do que seguían a facer as ordes relixiosas e monásticas) e mais porque para el todas as criaturas –vexetais e animais-- son irmás da humanidade. Chegados a este punto, que pode facer o pintor Giotto di Bondone ao ter o encargo de decorar a igrexa de Assisi coa vida do santo? Non lle queda outra ca introducir escenas nas que ten que aparecer a natureza (os irmáns do santo) como un personaxe máis no relato biográfico. E así, pouco a pouco Giotto, Simone Martini e cada vez máis pintores italianos (e logo de fóra de Italia) comezan a ambientar unha escena, xa relixiosa, xa laica, nun espazo urbano ou rural, con certos xogos de perspectivas.
Séculos despois, Holanda. O luteranismo e mais o calvinismo non permiten a representación de persoeiros relixiosos, nin deuses, nin santos. Que fan pintores coma Rembrandt, van Ruysdael? Facer retratos de burgueses que os poden pagar e representar paisaxes que esas mesmas acomodadas familias colgan nos seus fogares. Son esas paisaxes holandesas tan chans, co horizonte baixo (moito ceo e pouca terra), muíños de vento, árbores e ceos cheos de nubes.
Un dos apartados da exposición L’Espai del paisatge é precisamente Paisatges imaginaris. Só nesta sección as posibilidades de incluír obra superaría os límites razoables dunha mostra. Só a pintura surrealista brinda toda a imaxinación para ilustrar este apartado. Na galería Artur Ramon están presentes pezas como Presagi (1994), de Camil Bofill, ou Espai verd (1977), de Hernández Pijuan, ou Semiópolis:Odisea (Homer) 1999, de Fontcuberta. Todos tan diversos e tan suxestivos.
Tumblr media
Fortuny. Vista de Tanger, 1862
Paisatges de viaxes. Gran Tour
Després, si així ho vols i t'agrada, / vist que la lluna encara / surt puntual de la fredor del mar / i el vent, albardà foll, / xiscla i s'escampa per les seques vinyes, / et serà lícit de sentir-te culte / i, a estones, qui sap si felicíssim (S. Espriu, Noves paraules d’Agur, 1954).
O horizonte é confín. Cada sentido ten o seu límite: o tacto teno ben preto, igual ca o gusto; mentres a vista e o oído poden afastarse á mantenta. Pero non é un confín físico, detrás do que hai ren. Non é definido: se nos movemos tamén o horizonte muda de sitio. No conto de Manuel Rivas, A lingua das Bolboretas, Pardal foxe da escola para ir A Coruña, e así poder migrar a Bos Aires, pero cada vez que chega ao alto dun monte, máis aló hai outro horizonte montuoso máis alto. Hai unha tipoloxía de paisaxes que se relacionan directamente coas viaxes. Ao longo do século XX estas vistas –xa de xeografías rurais, xa urbanas-- condensáronse no produto industrial coñecido como a postal. A tarxeta postal é un rectángulo de cartolina duns 10x15 cm., cunha fotografía nunha das súas caras e que se envía como recordo do paso por certa paisaxe. No ano 2017 o artista Oriol Vilanova presentou na Fundació Antoni Tàpies unha instalación, titulada Diumenge, e que consistía en inzar as paredes da antiga editorial Montaner i Simon con 27.000 tarxetas postais da súa propiedade. O efecto logrado era o dun mosaico xigantesco, con teselas-veduta. A Vilanova agrádalle moito visitar os domingos pola mañá os mercados de vello (adicto ao de Sant Antoni), onde merca as vellas postais das que se van desprendendo as persoas. De aí o nome da instalación: diumenge. Buscando unha correlación temporal pódese afirmar que as tarxetas postais son o produto propio dos tempos do turismo masivo. Actualmente as postais van esmorecendo. Agora o inmediato da mensaxe despreza o envío por correo postal, e visitantes e trotamundos prefiren o selfie, esa fotografía de urxente envío e chegada a destino. O selfie é a sinal de identidade do post-turismo? Fóra de todas estas modas, e para quen goste das viaxes e mais do Mediterráneo, María Belmonte tivo o gran acerto de publicar Peregrinos de la belleza, un extraordinario elenco de biografías de persoas que –autóctonas do norte de Europa-- acaban cativadas por Italia ou por Grecia.
Tumblr media
Casas. Elisa Casas tocant el piano, 1884
A promoción turística é moi vella, poida que xa existise en tempos da Grecia Clásica ou do Imperio Romano. De tempos medievais conserváronse, por exemplo, algunhas coplas de promoción de partes do Camiño de Santiago. En concreto, para invitar a quen peregrinaba a Santiago nos séculos medievais, que desde León subise a Oviedo para ver alí as reliquias (entre elas o pretendido sudario de Cristo, sito na igrexa do Salvador ovetense), corrían polo Camiño Francés cantigas que máis ou menos dicían: Quien va a Santiago / y no va al Salvador / visita al criado / y no al señor. E andados os séculos (XXIII, en concreto) impulsouse moito a promoción turística, paralelamente ao percorrido que facían os membros de familias ricas europeas: o Gran Tour. Como daquela non se inventara a fotografía, o xeito de chegar a Londres ou á vila de orixe con lembranzas dos lugares visitados eran os deseños ou as pinturas de Venecia, Roma, Atenas ou as pirámides; as veduta. Quen sabía moito do valor da imaxe naqueles séculos era Il Canaletto, que manipulaba as veduta da súa cidade para que os espazos saísen máis grandes do que eran (e son) en realidade, e así facer máis apetecible pasar uns días en Venecia. Os artistas na actualidade xa xogan bastante co concepto de paisaxe, e o seu contido. Tal é o caso desta peza do artista chinés Liu Wei (ano 2004) na que xoga e ata se mofa da clásica paisaxe chinesa ao crear unha fotografía “en principio” dunha paisaxe típica, pero confeccionada con “ingredientes” sorprendentes e nada usuais.
De horizonte vén horizontal. Na lingua xa cualificamos o concepto: horizontes mariños, de infancia, na serra; horizontes pasados, múltiples, satisfactorios. A verticalidade no mundo occidental, por contra, sempre foi vieiro de comunicación cos seres divinos. Coas divindades positivas que están no alto, e coas negativas, que se atopan por baixo dos nosos pés. Na arte que chamamos románica as liñas dominantes son verticais.
O primeiro grupo de pezas que se poden observar en L’Espai del paisatge refírese a Paisatges de viatges, precisamente. E aí atópanse pinturas de moi variada orixe e autoría. Pezas de Poussin, por exemplo, unha paisaxe romántica de Lucas Velázquez, outra paisaxe de Jaume Morera ou unha especial mirada ao Pont Neuf de París, de Brangwin (1919), entre moitas outras que saíron dos magníficos fondos que ten a propia galería.
Tumblr media
Villà. Carrer del Masnou, 1933
 Paisatges del temps i la memòria, Paisatge i espai interior
Así, abordando las imágenes de la casa con la preocupación de no que-brar la solidaridad de la memoria y de la imaginación, podemos esperar ha-cer sentir toda la elasticidad psicológica de una imagen que nos conmueve con una profundidad insospechada. En los poemas, tal vez más que en los recuerdos, llegamos al fondo poético del espacio de la casa (G. Bachelard, La Poétique de l'espace, 1957).
No ano 2012 a Fundació La Caixa presentou nas salas dos seus Caixaforum a mostra titulada Les arts de Piranesi. Arquitecte, gravador, antiquari, vedutista i dissenyador. O longo título dá pistas do que contiñan as máis de 250 obras en gravado deste artista italiano. E tanto serve para paisaxes de viaxes, pois había moita veduta romana, por exemplo, pero tamén a exposición recollía abundantes gravados de xeografías inventadas. Neste caso trátase de espazos imaxinarios, e tamén de espazos interiores, pois case todos eran visións de prisións que o autor de inventaba. As paisaxes non teñen por que reproducir anacos de xeografía que adquiren un valor importante para o artista, ou para quen fai o encargo da peza. Hai paisaxes que miran cara dentro. A paisaxe interior, de riquezas infinitas, ou as paisaxes que representan xeografías domésticas. Nos anos 2017 e 2014 na cidade de Barcelona dedicáronse as primeiras exposicións monográficas a unha pintora de gran valía, pero que por varios motivos quedou esquecida (un deles por ser muller, evidentemente): Luísa Vidal. Esta pintora, como se puido ver no MNAC pintou mormente paisaxes interiores, domésticos. Outro tipo de paisaxe “interior” son os xardíns privados, aos que dedicou Santiago Rusiñol moito tempo e pintura e que rematou por presentar nun libro titulado Jardins d’Espanya. Pois co mesmo título, o Museu del Modernisme de Barcelona presentou unha exposición temporal nos seus espazos da rúa Balmes. Unha delicia estética. A secuencia literaria deste tipo de viaxes atópase en todo tempo e latitudes. Paisaxe de memoria e tempo vén sendo a illa dun robinson, ou as vilas que Italo Calvino estrutura e describe póndose no pelello de Marco Polo e describindo ao emperador chinés as Cidades invisibles.
O comisario Esteve de Quesada tivo a ben, en L’espai del paisatge introducir tamén seccións onde se atende a esas paisaxes interiores (ou de interiores), e outra sobre a memoria, nada menos. No percorrido destes bloques temáticos atópanse obras de Marià Fortuny, o pintor das guerras en África, así como unha peza de interior de Ramon Casas, artista ao que nos derradeiros anos se adicaron moitas exposicións coincidindo co Any Ramon Casas, que celebraba o 150 aniversario do seu nacemento. Obras de Marsans, de Torres-García, de Matisse. A salientar, tamén, unha peza especial: La ciutat dibuixada (2003) do pintor e debuxante Pere Santilari. Pere é xemelgo de Josep; ambos traballan xuntos no mesmo obradoiro de Montgat e fan unha pintura e deseño realistas dunha sensibilidade moi especial. O ano pasado a galería Artur Ramon programou a mostra 7 pecats capitals, amb Josep Santilari i Pere Santilari, un festival de vanitas para os sentidos. A partires dunha caveira e algún elemento máis, os irmáns Santilari son quen de definir un pecado. A avaricia vén representada pola caveira e uns billetes e moedas; máis nada. A envexa a caveira cun cordel tapando os ocos dos ollos, unhas flores e un froito. Nestas pezas sobre os pecados capitais, a luz é o eixe da produción, a ditadora do traballo. Pescudando os xeitos de traballar dos grandes mestres, os Santilari acadan a luz caravaggista, a luz tan dirixida. Luz/Sombra, binomio dos séculos e das pinceladas, caprichosas aliadas da transcendencia artística.
Tumblr media
Lisa. acto espacial, 1955
No apartado de Paisatges del temps i la memòria tamén se atopa Carrer del Masnou (1931), do pintor Miquel Villà. As influencias de Cezánne nesa paisaxe –marcada polos volumes sinxelos, así como certas cores que teñen herdanza fauvista -- é evidente. Villà viviu en París, onde se fixo amigo de  Duchamp, Gargallo e Togores, entre outros. En 1928 regresa e instálase en El Masnou. Na posguerra será apreciado en Madrid, como o demostran as exposicións que alí fixo. E nos anos 70 foi profesor de pintura e debuxo dunha moza chamada Lita Cabellut, quen ten declarado: De el aprendí la disciplina del color y el adiestramiento de las líneas.
A mostra L’espai del paisatge segue o percorrido por máis seccións, pezas e artistas. Como resumo é obrigado afirmar que esta mostra preparada e presentada pola galería Artur Ramon é un regalo para quen ama a arte. Sorte que hai persoas e espazos coma estes, senón habería que volver dicir, chorando (aquí aplicado ás artes), como xa declarou Ramón María del Valle-Inclan, na súa peza Sonata de Otoño: ¡Lloré como un dios antiguo al extinguirse su culto!
Lito Caramés
 EXPOSICIÓN: L’espai del paisatge
Galería Artur Ramon
ata o 26 de maio de 2019
0 notes
los10 · 5 years
Video
youtube
La Sábana Santa de Turín El misterio de la Sábana Santa Turín De entre los muchos misterios y reliquias atribuídos a Cristo por la iglesia y custodiados a lo largo del tiempo por el imaginario colectivo religioso, la Síndone o Sábana Santa, sin duda es uno de los más importantes, ya que alude directamente y podría llegar a ser prueba irrefutable de la existencia de Cristo, aportando además, la que sería la más fiel imagen de tan relevante figura. Dicha reliquia se envuelve en las brumas del tiempo y la duda, no pudiendo asegurarse ni su procedencia, ni efectivamente su relación directa con Cristo. La Sábana Santa de Turín, sin duda es un gran enigma por resolver. 10 El Sudario de Turín —también conocido como la Síndone, la Sábana Santa o el Santo Sudario— es una tela de lino que muestra la imagen de un hombre que presenta marcas y traumas físicos propios de una crucifixión. 9 El sudario mide 436 cm × 113 cm. Se custodia en Turín, en la capilla de la Sábana Santa —construida expresamente para ese fin a finales del siglo XVII (1668-1694), durante el reinado de Carlos Manuel I de Saboya, duque de Saboya. 8 Los orígenes del sudario y su figura son objeto de debate entre científicos, teólogos, historiadores e investigadores. Algunos sostienen que el sudario es la tela que se colocó sobre el cuerpo de Jesucristo en el momento de su entierro, y que el rostro que aparece es el suyo. Según algunos creyentes cristianos y católicos; esta es la sábana con la que cubrieron el cuerpo de Jesucristo al bajarlo de la cruz. El cadáver habría permanecido tres días con esta sábana de lino encima hasta que; al fin, terminaría por resucitar y ascender al reino de los cielos. 7. La Iglesia católica no ha manifestado oficialmente su aceptación o rechazo hacia el sudario, pero en 1958 el papa Pío XII autorizó la imagen en relación con la devoción católica hacia la Santa Faz de Jesús. 6. Lo interesante está en las marcas del sudario. En la sábana se nota la figura tridimensional de un hombre; misma que coincidiría con las descripciones de Jesús. Además de esta figura, también existen algunas manchas de sangre "consistentes" con las heridas que sufrió durante la crucifixión. 5. Se puede considerar que la utilización de nuevas tecnologías en el estudio del sudario comienza en 1898, cuando un fotógrafo aficionado, Secondo Pia, observó que en los negativos de las tomas que había realizado se podía ver con más nitidez la imagen del cuerpo. 4. En 1988 la Santa Sede autorizó la datación por carbono-14 de la sábana, que se realizó en tres laboratorios diferentes, datando los tres la tela en la Edad Media, entre los siglos XIII y XIV (1260-1390). Se exhibió por primera vez en Francia en 1357. 3. Recientemente, un grupo de científicos italianos llevó a cabo el último estudio de la Síndone. Dadas las condiciones a través de las cuales ha pasado la Sábana Santa, el equipo de investigación italiano concluyó que las pruebas de carbono realizadas en 1988, no eran válidas, argumentando que las muestras fueron tomadas de una esquina muy contaminada que también fue restaurada. 2. Los sindonólogos incluyen en su campo de interés otras reliquias cristianas similares, especialmente el Sudario de Oviedo (o "pañolón de Oviedo"), de relación controvertida con el Sudario de Turín. En la ciudad de Oviedo se guarda un pequeño paño de lino manchado de sangre, venerado como una de las prendas funerarias descritas en el Evangelio de Juan que menciona un «sudario» que cubría la cabeza, y unos «lienzos» o «vendajes» cubriendo el cuerpo. Existen diversas leyendas que dicen que el Sudario de Oviedo fue la prenda que cubrió entonces la cabeza de Jesús. 1. La parte superior de los brazos y los hombros ya no son visibles en el sudario debido al daño causado por un incendio en 1532, cuando el lienzo se expuso en Chambéry, en la capilla del castillo de los duques de Saboya. Síguenos en: Facebook: https://ift.tt/1Qfet6I Twitter: http://twitter.com/los10detodo Web: http://www.los10tv.com No olvides visitar nuestras listas de reproducción:) Misterio y Conspiración http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-RtC2aq3pcSEPqKgbpupK6db Los 10 Mejores Goles, Asistencias, Jugadas :) http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-RuGEVe4SdvMO8afLQMWnD8b Deportes: http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-Rvf-TBaTFrHlF6Tn2f8a2cT Lifestyle http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-RsCr3irCbnSIIfVuLs7TEIR Historia, Cultura y Política http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-RuMjGAwiLR9AHvVtWc5zVYr Cultura Pop http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-RtY8AeWcfGAX3RJU8LY43Es Naturaleza y Geografía http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-RvMwyFKv-yoTTiBywdgY8md Humor y Risas http://www.youtube.com/playlist?list=PLFZaIwgMw-RttbTrsg0qHoDJc1d2zDnvX
0 notes