#schaduwzijde

[keynewssuriname]

De Financiering van Politieke Campagnes: Een Bedreiging voor de Democratie?

In het hart van het democratisch proces staat de verkiezing, waarbij burgers hun stem uitbrengen om hun leiders te kiezen. Politieke partijen spelen een cruciale rol in dit proces door platforms te bieden voor ideologische discussie en kandidaten te presenteren die hun visie op de toekomst vertegenwoordigen. Echter, de financiering van deze verkiezingscampagnes kan een aanzienlijke invloed uitoefenen op de integriteit van het democratisch systeem, met potentieel schadelijke gevolgen. De Schaduwzijde van Financiële Ondersteuning Campagnes vereisen aanzienlijke middelen om zichtbaarheid te creëren, kiezers te mobiliseren en de boodschap van de kandidaat te verspreiden. Terwijl legitieme bronnen van financiering, zoals donaties van partijaanhangers en contributies van leden, een belangrijke rol spelen, kan de afhankelijkheid van grote geldschieters problematisch worden. Wanneer financiële steun gepaard gaat met ongeoorloofde verwachtingen of verborgen agenda's, kan dit leiden tot belangenverstrengeling en corruptie. Politici die verkiezingsgelden ontvangen van dubieuze bronnen kunnen zich gedwongen voelen om gunsten te verlenen of beleid te implementeren dat gunstig is voor hun financiers, ten koste van het algemeen belang. De Intrinsieke Gevaren van "Grootdoenerij" In de context van verkiezingscampagnes wordt de in ons land bekende "grootdoenerij" van bepaalde politieke partijen gekenmerkt door overdadige uitgaven, opulente manifestaties en beloftes van materiële voordelen om stemmen te winnen. Deze praktijken, hoewel gericht op het imponeren van het electoraat, maskeren vaak een gebrek aan substantiële beleidsvoorstellen en een focus op imago boven inhoud. De hoge kosten van dergelijke campagnes creëren een barrière voor minder kapitaal vermogende partijen die niet over de middelen beschikken om te concurreren. Dit resulteert in een ongelijk speelveld, waar financiële kracht, uit welke bron dan ook ontleend, belangrijker wordt dan ideologische overtuiging of bewezen bekwaamheid. Een politieke partij is geen bedrijf dat geld verdiend. Contributie betalen ligt ook niet in de aard van de Surinaamse kiezer die zichzelf vaak bij 2 tot meer partijen als lid opgeeft De echte inkomsten komen dan van donateurs. Wie zijn die? Bonafide bedrijven die hun financieel vermogen opgeven bij de belastingdienst hebben normaal gesproken weinig ruimte om heel grote donaties te verstrekken. Transparantie en Verantwoording: Pijlers van een Robuuste Democratie Om de negatieve effecten van geld in de politiek te beperken, is daarom transparantie en verantwoording van essentieel belang. Strenge regelgeving met betrekking tot de herkomst van donaties, uitgavenplafonds en openbaarmaking van financiële informatie is noodzakelijk om onrechtmatige beïnvloeding en corruptie te bestrijden. Onafhankelijke toezichtinstanties dienen toezicht te houden op de naleving van deze regelgeving en passende sancties op te leggen bij overtredingen. De media spelen ook een cruciale rol door kritisch verslag uit te brengen over financiële onregelmatigheden en kiezers te informeren over de geldstromen in de politiek. Een Democratische Cultuur Bevorderen Naast wettelijke maatregelen is het van belang om een ​​democratische cultuur te bevorderen waarin kiezers kritisch nadenken over de motieven achter overdadige campagnes en beloftes die te mooi lijken om waar te zijn. Kiezers dienen te worden bemoedigd om partijen en kandidaten te beoordelen op basis van hun beleidsplannen, bewezen track record en integriteit, in plaats van zich te laten leiden door oppervlakkig vertoon door grote massameetings, propaganda materiaal, grote fanfare, gestrooi met geld, kadootjes, enz. Door financiële transparantie te bevorderen, onrechtmatige beïnvloeding te bestrijden en een ​​democratisch bewustzijn te cultiveren, kunnen we de negatieve invloed van geld in de politiek beperken en de integriteit van onze democratische instellingen waarborgen. De toekomst van onze democratie hangt af van onze bereidheid om deze uitdagingen aan te pakken en te streven naar een verkiezingsproces dat gebaseerd is op eerlijkheid, transparantie en verantwoording. Ir. Dharmvir K. Mungra Voorzitter De Nieuwe Leeuw (DNL) Read the full article

[reneleijen]

Valse afslankpillen maken steeds meer slachtoffers

De Gazet van Antwerpen schrijft over ‘de schaduwzijde van de afslankhype‘, over valse afslankpillen en Ozempic-pennen die via internet hun weg naar klanten vinden. Sommige pennen bevatten insuline en zijn daarom potentieel dodelijk. Een Belgische vrouw die achttien valse dosissen injecteerde, belandde al in een diabetische coma. Online is er veel vraag naar de middelen, met filmpjes van Kim…

[mediamanon]

TRENDS & ONTWIKKELINGEN

Het is essentieel dat we erkennen dat kunst niet louter een afspiegeling is van de kunstenaar, maar ook van de maatschappij waarin het wordt gecreëerd en ontvangen. Een maatschappij is constant in ontwikkeling, en zo ook moet het landschap mee ontwikkelen. Ik wil in dit gedeelte verschillende ontwikkelingen op meerdere lagen van de maatschappij, met betrekking tot media, behandelen.

social media

Het verdwijnen van dislikes en het aantal likes op social media

In een wereld waarin digitale validatie de norm is geworden, heeft het sociale medialandschap een aardverschuiving doorgemaakt: het tijdperk van likes loopt ten einde. Het besluit van platforms zoals Instagram om likes te verbergen, markeert een belangrijke verschuiving in onze online cultuur. Maar waarom is dit zo'n belangrijke ontwikkeling?

Likes fungeren bijna als de digitale valuta van ons zelfbeeld. Ze bevestigen onze waarde, niet alleen binnen de online gemeenschap, maar ook in onze eigen perceptie van zelfwaarde. Het aantal likes onder een foto of post is vaak bepalend voor hoe we ons voelen over wat we delen - een hoge teller brengt een gevoel van bevestiging en zelfvertrouwen met zich mee, terwijl een laag aantal likes twijfel zaait en onze ego's kan kraken. Deze externe validatie heeft een schaduwzijde. Het heeft geleid tot een cultuur van vergelijking en competitie, waarbij onze waarde wordt gemeten aan de hand van het succes van anderen. Het heeft ons gevangengezet in een constante zoektocht naar goedkeuring, waarbij we vaak onze echte zelf verbergen achter een façade van perfectie, samengesteld om zoveel mogelijk likes te vergaren.

Het verbergen van likes op social media opent de deur naar een nieuwe vorm van expressie en interactie. Zonder de druk van openbare validatie kunnen gebruikers zich concentreren op het delen van content die hen echt inspireert, zonder zich zorgen te maken over hoe het zal worden ontvangen. Dit moedigt authenticiteit aan - een verademing in een tijdperk dat overspoeld is met gefilterde realiteiten.

Studies hebben aangetoond dat overmatig gebruik van sociale media, gericht op likes en validatie, kan leiden tot gevoelens van angst, depressie en een laag zelfbeeld. Door deze likes te verbergen, kunnen platforms een gezondere omgeving creëren waarin gebruikers zich kunnen concentreren op echte verbindingen en waarde, in plaats van oppervlakkige goedkeuring.

Natuurlijk is het verbergen van likes geen magische oplossing voor alle problemen van sociale media. Er blijven uitdagingen bestaan, zoals het aanpakken van online pesten, privacykwesties en de verspreiding van desinformatie. Maar het is een stap in de goede richting, een teken dat platforms de verantwoordelijkheid erkennen die ze hebben ten opzichte van hun gebruikers en de samenleving als geheel.

[pandabytes]

The Scream": de legendarische kunstdiefstal ontrafeld in een nieuwe documentaire #Kunstdiefstal #TheScream #DocumentaireReview #PålEnger #EdvardMunch https://pandabytes.nl/de-man-die-the-scream-stal-een-verdieping-in-de-schaduwzijde-van-kunst/

[jurjenkvanderhoek]

DE GEDAANTEN VAN GEVOEL, EMOTIONELE LIJVEN

In het werk van Sigrid Hamelink staat niet de mens centraal. Al lijkt dat wel zo te zijn met meerdere lijven en lichamen in diverse houdingen. In de objecten zie ik figuren die mens zijn. Althans waarvan kan worden aangenomen dat het mensen zijn. Deze vormen die mensen duiden zijn inspiratie tot het maken van beelden. De gestalte die men aanziet als de mens. Maar de mens als zodanig is niet het model. Het figuur mens, het wezen mens, figureert slechts in de beeldende kunst van Hamelink. Speelt een rol. Is in relatie tot de omgeving, dat decor is van het zijn. Deze mens lijkt lijfelijk aanwezig, is echter als individu afwezig. Het is de emotie die uit het lichaam spreekt. Deze uit zich door stand en houding. Het werk beeldt al de mogelijke gevoelens uit die het lijf in het zijn kan aannemen. Niet de mens is het onderwerp van beelden, maar het gevoel dat staat te lezen in de pose.

Een persoonlijke keuze van Sigrid Hamelink uit haar werk van de laatste twintig jaren wordt getoond in de Wonderkamers. Haar expositieruimte annex atelier in het Batavushuisje te Nijeholtwolde. De aangebouwde toonzaal en de inpandige etalageruimte bieden plaats aan diverse beelden en objecten. Daarnaast staan in de werkplaats een aantal vormen die nog geen afronding hebben gekregen. Waaronder bij wijze van spreken nog geen handtekening is gezet. Op zolder tref ik tussen de opslag nog enkele grote beelden aan. Zo is het huisje van boven tot onder en van voor naar achter gevuld met composities van Hamelink. Een solo expositie als presentatie van uitdrukkingen waaraan ze werkt en waarmee ze bezig was. En er is meer. Verspreid over het atelier staan en hangen nog enigszins verloren enkele objecten. Door het venster kijkend in de vergroende beeldentuin valt mijn oog nog op een groepering van kleine steenrood gekleurde beelden.

Sigrid Hamelink is goed bezig. Ik verwonder me in de kamers. Bewonder haar werk, dat emotionele invallen en bewogen uitwerkingen heeft. Getroffen ben ik door de eenvoud die in meervoud uiting geeft. Ontroerd raak ik bij de simpele ongekunsteldheid die juist daardoor multipel aanspreekt. Met de werkelijkheid als uitgangspunt. Het tastbare lichaam als aanraakbare zichtbaarheid. Dat is het aspect van herkenning op het eerste gezicht. Maar daaronder of daarachter komt het beeld in lagen bij het gevoel van de beschouwer. Wie dieper graaft en aandachtig kijkt zal ontdekken dat veel beelden de mens een spiegel voor houden. Niet de mens is onderwerp, maar spiegelt zich wel in het beeld. Zonder sec een portret te zijn, een gelijkend beeld te vormen, zie ik mijzelf als voorstelling in meerdere van de objecten. Geen evenbeeld in aanzien, maar een tastbare gemoedstoestand in het figuur.

Deze figuren staan wel figuurlijk voor een stemming, een gevoel, de emotie. Zijn de metafoor voor een expressie. Beeldspraak in uitspraak. Maar belerend is Hamelink niet in haar werk. Ze laat niet de schaduwzijde van het menszijn zien. Zij toont juist de zwakke kanten, de hulpeloosheid soms, de vertwijfeling. Het niet bestand zijn tegen de buitenwereld waarvan het afhankelijk is. In glooiende lijnen, het lijf is zuiver en oprecht. Is in zichzelf maar zoekt het contact. Zonder uitleg geeft Hamelink commentaar op het wezen mens. De motivering is gevat in het beeld op zichzelf. Uit houding en toevoeging van attributen die het gevoel moeten onderstrepen valt het zijn te halen, spreekt de bedoeling.

De figuren van Sigrid Hamelink zijn over het algemeen verzonken in gedachten. Of eigenlijk gevangen dan wel opgesloten in het eigen zijn. In zichzelf gekeerd terwijl zich blootgevend en open stellend aan beschouwende blikken. Die blikken proberen de beelden te doorgronden. Maar daar is niet veel onderzoek voor nodig om de basis van bezieling te vinden. Zoals hiervoor gezegd en geschreven spreken de gestaltes eenvoudig in meervoud aan. Doorzie ik de lijven zonder uitgesproken kenmerken van sekse of gender. Het betreft hier dan ook niet de kenmerkende man of de ondubbelzinnige vrouw. Het is het gevoel dat duidt zonder aan vrouw of man of iets daar tussenin gebonden te zijn. Het is een universele emotie. Maar soms vallen er toch eigenheden en karaktertrekken te onderscheiden. Niet uitgesproken, maar in zachtaardige belijningen aanwezig.

Spreekt de houding boekdelen, de uitdrukking van het gezicht heeft geen mimische waarde. Er is geen oogopslag, geen persoonlijke uitdrukking. Is er een blik dan is deze altijd gesloten. Ik bespeur wel een glooiing als van een neus. En veelal staat de mond wijd open wanneer een onhoorbare schreeuw de ziel scheurt. Eigenlijk is het gezicht een mombakkes, een masker om het zijn te verhullen. Enkel wanneer het in de uitdrukking noodzakelijk is om emotie te tonen verschijnt er een expressie op het gezicht. Alleen dan wanneer het lichaam niet voldoende kracht heeft.

Hamelink maakt diverse formaten beelden om zich uit te spreken. In de kleine wandobjecten lijkt het lichaam van gebakken klei als een verweerde kiezel in en door stromend water. Een afgevlakte emotie, enkel sprekend door houding en decor. Grote werken hebben een uitgestrekte houding in hout. Ze lijken te reiken naar een onbereikbaar iets buiten mijn gezichtsveld. De grotere werken daarentegen bestaan meestal uit meerdere delen. Een collage van materiaal om de emotie duidelijk te verklaren. Een beeldende omschrijving van het gevoel en de stemming, uitgeschreven in bewerkt hout en restmateriaal. Een groot vloerobject dat voor een buitententoonstelling is gemaakt staat symbool voor de titel van de expositie: opgediept. Een samengesteld geheel van gebakken klei. Een hoop bladeren en takken waaruit een tweetal de kop opsteekt. Sigrid Hamelink heeft het thema opgedoken uit haar verleden.

Zoals zij de getoonde objecten uit de laatste twintig jaar voor de dag heeft gehaald. Opgediept uit de opslag. Eerder getoond in samenspraak met gastkunstenaars, nu solistisch sprekend. Het is letterlijk een kijkje in de keuken, een blik achter de schermen. De werkruimte grenst aan de expositiezalen, de wonderkamers. In het atelier vindt het wonder plaats dat in de aangrenzende kamers wordt getoond. Die wording van gedachte tot uitwerking kan de bezoeker in een bepaald stadium beleven, meemaken. Zich daarna verwonderen in de expositie waar de resultaten van ingeving en uitwerking te bewonderen zijn.

Opgediept. 20 jaar beelden maken in het Batavushuisje. Beelden en objecten van Sigrid Hamelink. Wonderkamers (Batavushuisje), Heirweg 57 in Nijeholtwolde. Te zien tot en met 9 juli 2023.

[brilmans]

straatkunst 12

Met dank aan een enthousiaste volger mag ik u dit meesterwerk tonen. Het werd in de zomer van 2022 tentoongesteld in hartje Parijs.

Door de wollige half open constructie en de opzichtige schaduwzijde slaat deze assemblage van kat en peuken de spijker op zijn kop wat betreft de betekenisloze manier waarop wij het internet consumeren. In alles schreeuwt het werk: hier heb je je cat-meme!

Asjemenou, 2022

[rayuhikeprep]

Schaduwzijde Je schaduwzijde kennen én omarmen maakt dat je soepeler door tegenslagen tijdens je solohike komt, omdat je weet wat je valkuilen zijn, hoe je er mee om kan gaan en op kan anticiperen. Je kunt het leren in Rayu's module Stressmanagement. #hike #zelfreflectie #hiker #schaduwzijde #classic #intotheshadows #solohike https://www.instagram.com/p/COkzEMgjnB-/?igshid=z8oy3jja86wn

[jdreport]

Nederland is een klikland, wat zegt dat over ons?

Nederland is een klikland, wat zegt dat over ons?

Van het ongeoorloofd voederen van eenden tot bijstandsfraude: voor iedere misstand is er in Nederland wel een meldpunt. ‘Klikken’ lijkt sociaal geaccepteerd te zijn. Maar aan die toegenomen sociale controle kleeft een schaduwzijde…

…Burgers die andere burgers verklikken over een vermoedelijke misdraging of strafbaar feit, dat fenomeen lijkt de afgelopen jaren een vlucht te hebben genomen en…

[arun-pratap-singh]

Ramsey Nasr geconfronteerd met de schaduwzijde van het verzamelen

Ramsey Nasr geconfronteerd met de schaduwzijde van het verzamelen

Ben ik nou de enige die in Ramsey Nasr een reïncarnatie van wijlen Boudewijn Büch meent te herkennen? Oké, hij is misschien een tandje minder hyper, maar zijn kinderlijke blijdschap bij het zien van een vergeelde prent met straaldiertjes vertoont griezelige gelijkenis met de jongensachtige verzamelwoede van de jong-gestorven Büch. Op woensdag werd het eerste deel uitgezonden van Dr. Nasrs…

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Avond Een levende Benjamin Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  “Voor Iedere Avond” ‭En zij noemde zijn naam Ben–oni (zoon van de smart), maar‭‭ ‭zijn vader noemde hem Benjamin (zoon van mijn rechterhand).‭‭ Gen. 35:18‭‭ Aan alle dingen is zowel een licht– als een schaduwzijde. Rachel was overstelpt door verdriet over haar smart en haar dood; Jacob, ofschoon het verlies van de moeder bewenende, had een oog voor de genade van de geboorte van het kind. Het is goed, wanneer, terwijl het hart treurt over beproevingen, ons geloof in de goddelijke getrouwheid zegeviert. Simsons leeuw bracht honing voort; alzo zal het ook zijn met onze tegenspoed, uit het rechte oogpunt beschouwd. De stormachtige zee voedt een menigte met haar vissen; in de wilde bossen prijken schone bloemen; stormen verdrijven de verpestende lucht, en sterke vorst neemt het vuile weg. Donkere wolken brengen heldere regendroppels voort, en de zwarte aarde schone bloemen. In alle kwaad is iets goeds te vinden. Bedroefde harten zijn zeer bedreven in het ontdekken van het minst voordelige oogpunt, waaruit een beproeving kan beschouwd worden. Indien er maar een moeras in de wereld ware, zouden zij er spoedig tot de hals toe in zitten, en was er maar een leeuw, zij zouden zijn gebrul horen. Wij allen zijn enigszins onderhevig aan deze dwaasheid, en in staat soms, gelijk Jacob, uit te roepen: "Al deze dingen zijn tegen mij." De weg, die door het geloof moet bewandeld worden, is: alle zorgen op de Heer te werpen, en voorts goede gevolgen uit de ergste rampen te verwachten. Het geloof jammert niet, gelijk de mannen van Gideon, over de gebroken kruik, maar verheugt zich, dat het licht steeds helderder schijnt. Uit de ruwe schelp van de beproevingen zoekt het de schone parel van de eer, en uit de diepe golven van de droefheid de onschatbare koraal van de ondervinding. Trekt zich de vloed van voorspoed terug, dan vindt het geloof schatten in het zand verborgen, en gaat de zon van voorspoed onder, dan wendt het de verrekijker van de hoop naar de sterren des hemels en haar beloften. En komt de dood, dan wijst het geloof op het licht van de opstanding aan gene zijde van de graven, en maakt aldus onze stervende Ben–oni tot een levende Benjamin. ‭‭

[reneleijen]

"Online dating is als Russische roulette"

“Online dating is als Russische roulette”

Van verkrachting tot wraakporno, de wereld van online dating kent een flinke schaduwzijde, schrijft Knack. Het blad interviewde dr. Lara Hallam, auteur van ‘Online dating: the Good, the Bad and the Ugly‘. Hallam vergelijkt online dating met Russische roulette: met een klein beetje geluk vind je de liefde van je leven, maar je kunt ook in levensgevaarlijke situaties belanden. ‘Online is de kans nu…

[jurjenkvanderhoek]

UIT KWETSBAARHEID ONTSTAAT KRACHT

“Ik wil iets met mezelf gaan doen”, was vroeger steevast het antwoord van Micky Hoogendijk op de vraag wat ze later wilde worden. En ze is inderdaad het een en ander met haar zelf gaan doen. Dat blijkt wel uit het boek “KRACHT, kwetsbaarheid” waarvoor kunsthistoricus Karin van Lieverloo de kunstenaar het hemd van het lijf heeft gevraagd. Voor deze uitgave, dat werkelijk een biografie mag heten, gaat Hoogendijk diep door haar eigenlijke zelf heen. Toont ze meerdere kanten, net als haar werk diverse zijden kent. Maar altijd is de emotie de drijfveer. De beelden die in haar karakter besloten lagen op het moment dat zij werd geboren vormen zich verder door dat wat het leven haar brengt, schrijft Van Lieverloo. Ze is dat wat ze heeft gezien, gevoeld, gelezen en gehoord. Maar aan haar verbeelding en dromen hecht Hoogendijk de meeste waarde, het onderbewustzijn. Die kleuren voor haar alles in.

Zoals waar de titel van het boek naar verwijst vullen tegenstellingen elkaar aan. Kracht en kwetsbaarheid is een optelsom om tot een geheel te komen. Er is geen onderscheid, de mens is volmaakt. Dat is wat Hoogendijk als boodschap in haar werken legt, in de fotografie en door de sculpturen. Het onderscheid heeft een grondslag in de schepping: dag en nacht, hemel en aarde, lichaam en geest, gevoel en verstand. In het paradijs komt Adam voor een keuze te staan. Blijven we goed of doen we kwaad. Keuze hebben is de ultieme vorm van vrijheid. Achteraf gezien hebben ze op gevoel het verkeerde pad gekozen, een onverstandige keus gemaakt. Ze krijgen besef van de verschillen tussen hen beiden, waar ze eerst nog één waren. Nu nog maken wij als mens onderscheid om onze eigen autoriteit op een presenteerblaadje aan te reiken. Gaan we over lijken als het moet. Het is wit of het is zwart, samen schijnt niet te kunnen. Door haar werk toont Micky Hoogendijk aan dat de mens heel wordt door juist wel wit met zwart te mengen. Voor Hoogendijk is het belangrijk dat je mag zijn wie je bent en altijd zelf kunt kiezen, waarbij het niet zou moeten uitmaken wat je draagt of uitdraagt, noteert Van Lieverloo. Identiteit mag volgens Hoogendijk nooit worden uitgevlakt, de kleur van je huid zegt niets en tegelijkertijd alles over wie je bent. En door je kwetsbaar op te stellen kun je een verhouding bekrachtigen. De naaktheid van de modellen symboliseert de openheid en eerlijkheid die zij nastreeft. Een relatie is meer dan de som der delen zonder daarbij volledig in de ander op te gaan.

Met haar werk vertelt Hoogendijk over de keuzes die het leven haar geeft. Ze kiest ervoor het leven te vieren, ondanks de tegenslagen en de pijn die ze heeft moeten dragen en nog steeds deel van haar zijn uitmaken. Maar deze pijn en die vreugde gebruikt ze als een twee-eenheid in haar werk. Ze toont universele tegenstellingen als licht en donker, leegte en vervulling, openheid en verhulling – vrijheid en bevrijding, geboorte en dood. Door de schoonheid van kunst kan zij de schaduwzijde van het leven omarmen. Door daar beeld aan te geven kan ze mij troosten. Vind ik mezelf in haar werk terug mits ik de symboliek kan volgen en begrijpen. Het verhaal van haar leven, uitgeschreven in het te bespreken boek, helpt me daarbij omdat de beelden niet altijd voor zichzelf spreken. “Je moet goed leren kijken, dan kun je pas echt zien.”

Hoogendijk is een hedendaagse symbolist. Door zinnebeeldige voorstellingen vertelt ze haar verhaal. Ze is een verhalenverteller. Maar haar werk kan niet worden uitgelegd zonder haarzelf te kennen. Ze is persoonlijk verbonden met haar werk, zoals iedere kunstenaar dat met het werk zou moeten zijn. Zij is een individualist voor wie verbeelding, dromen en intuïtie de essentie van haar beeldtaal zijn. Doordat Hoogendijk zich heeft open gesteld voor Van Lieverloo, het achterste van haar tong heeft laten zien, is het boek een goede handleiding en leeswijzer om deze kunstenaar te leren kennen.

In het boek ontmoet de schrijver de kunstenaar en door de tekst beleef ik het zijn van deze mens, Micky Hoogendijk. “Waarom ben je wie je bent, doe je wat je doet en maak je wat je maakt? Waar is de tijd tussen geboorte en dood voor bedoeld? Is leven tijdverdrijf? Hoe geef je zin aan je bestaan?” Met deze vragen maakte Van Lieverloo veel los in Hoogendijk. Hoogendijk heeft haar toegelaten tot haar gedachten, haar meegenomen in haar leven en haar kunst. Daarom is het een uiterst openhartig verhaal geworden, waarin ik als lezer makkelijk mezelf kan vinden. In het boek ontmoet ik Micky Hoogendijk.

Het leven heeft Hoogendijk getekend, zoals ieder leven de mens schildert. Hoge pieken wisselen zich al te vaak af met diepe dalen. Het heeft haar kunst gevormd. Het is de kwetsbare voedingsbodem van waaruit haar krachtige werk groeit. Eerst is ze nog op zoek naar wat te doen met zichzelf. Na het najagen van mogelijkheden komt ze terecht voor de televisiecamera als slechterik in een soap. Zonder opleiding voor de leeuwen gegooid, zoals ze haar kunst ook zichzelf op autodidactische manier eigen maakt om de wilde dieren in haar te temmen. Om in het acteren dieper in zichzelf te kunnen gaan volgt ze een studie daartoe in Amerika. Ze zet het masker af en kan zichzelf laten zien, laten zijn.

Kort voor het overlijden van moeder Gine krijgt ze van haar een fotocamera. Het is de omslag in haar leven, Hoogendijk wordt beeldend kunstenaar. In haar fotografie legt ze zichzelf vast, het zijn portretten want de mens is het middelpunt, de omgeving het decor. Zelfportretten, hoewel ze zichzelf pas later op de prenten bloot geeft. Het naakt, het lichaam ontdaan van alle dracht en decoratie, heeft haar inspiratie. Met dat lijf zoals het in beginsel bedoelt is te zijn kan ze haar verhaal vertellen. In eerste instantie dus met modellen of voorbijgangers, later met zichzelf – haar eigen zijn. En ze laat zich inspireren door het water, de bron van alle leven. Met deze twee elementen, vast en vloeibaar, kan ze het zijn verbeelden.

Haar beelden vormen zich vaak in dromen, lees ik in het boek. Hoogendijk laat zich leiden door emotie. Het sentiment van een verleden, het gevoel bij het heden. In haar fotografie probeert ze de ander te ontmoeten. Deze ander, bijvoorbeeld ik die haar werk beschouw, kent ze uiteraard niet maar heeft wel haar interesse. De magie die het beeld teweeg brengt. De maker die zich inleeft in mij, ik kan me met het beeld inleven in haar. Hoogendijk staat tussen het beeld en de beschouwer in. In die onbegrensde ruimte, die er ook is tussen mensen onderling om elkaar te kennen, ontmoet ik Micky Hoogendijk. Door haar werk komen onze levens samen. Voor een moment, want sla ik het boek dicht dan is het mysterie verdwenen. Beklijft het nog even op mijn netvlies voordat het vervaagt.

In het werk geeft Hoogendijk zichzelf figuurlijk bloot, geeft ze haar diepste gevoel aan mij. Pas later wordt het een letterlijke beleving van haar wezen. Er is verstilling in haar werk, soms ook wel een verheerlijking van de leegte. In de eenzaamheid van het zijn vindt ze haar verbeeldingskracht. “Beeld je in, droom en creëer. Beeld je in hoe de dingen hadden kunnen zijn en ze zijn er, mits je erin gelooft” lees ik wanneer de fotografe haar poppenhuis tot model van beelden neemt. Het karakteriseert haar denken en doen. Het verleden wordt niet genegeerd, ze zet het verdriet om in iets moois, ze vult er haar leven mee. “Ik heb het allemaal niet voor niets meegemaakt. Ik ga altijd voor het positieve en zal altijd zorgen dat ik ergens gelukkiger uit kom.” Kracht uit kwetsbaarheid.

De beste foto ontstaat volgens Hoogendijk in het moment dat het model dicht bij zichzelf blijft, zich niet anders voordoet en geen pose aanneemt – het masker afzet, geen rol speelt. Dat moment wil ze vangen, de verstilling van het wezen. Met deze emotie maakt ze haar werk. Om een speciaal effect te bereiken in de foto bewerkt ze het beeld op de computer. Letterlijk wordt er dan een masker over de persoon gelegd. Een masker dat niet het individu verbergt, maar het verhaal meer duidelijk maakt. In haar fotografie toont Hoogendijk verschillende lagen: naast die van de beeldmanipulatie en haar eigen verbeeldingskracht is er de gelaagdheid van de persoon die zij weergeeft. Door beeldmanipulatie weet ze haar eigen dromen te realiseren, de vervorming van de werkelijkheid is haar manier om haar nachtelijke visioenen in beeld te brengen.

In de coronatijd is het maken van sculpturen ontstaan, daar Micky Hoogendijk toen op zichzelf moest terugvallen en nauwelijks andere mensen zag, laat staan met modellen op pad kon. Ze maakt gestileerde draadfiguren die met klei en later brons zijn omwikkeld. Het belichaamt de verbinding tussen mensen, want de figuren zijn aan elkaar verbonden en vormen een homogene groep. Allemaal individuen, maar deze functioneren niet alleen. In de beeldtaal gebruikt ze de essentie van het lichaam. Weergegeven in simpele lijnen, zoals een kind een mens tekent. Gevormd door haar gemoed, maar de gestalten worden tot emotie van de ander. Door het maken van haar werk hoopt Hoogendijk terug te komen bij de grote vraagstukken die zij als kind had. “Ik hoop dat ik mijzelf nooit vind. Want dan zou ik klaar zijn op deze wereld. Ik ben meer op zoek naar een gevoel. Mijn kunst gaat over kwetsbaarheid en kracht, over de weg naar vrijheid. En vrijheid is voor mij het begin van creativiteit.”

Ze creëert vanuit haar hart en schept vanuit haar ziel. De oneindigheid, infinity, is haar drijfveer – dat heeft geen woorden nodig, maar heeft aan beeld genoeg. Eén van de grootste talenten van de beeldend kunstenaar is dat deze, door het gebruik van zijn verbeeldingskracht, de fantasie van de beschouwer kan raken en stimuleert tot reflectie. Het oog van de beschouwer zorgt voor verbinding: door te kijken naar Hoogendijks werk verbind ik me met haar emoties en voel ik tegelijkertijd mijn eigen gemoed. De verschillende perspectieven van de beschouwer doen er voor haar niet toe, want uiteindelijk gaat het niet om wat je ziet, maar juist om dat wat je niet ziet: om wat je voelt dus. Door het boek KRACHT – kwetsbaarheid lijkt Micky Hoogendijk een vriendin geworden. Zo voel ik dat.

KRACHT – kwetsbaarheid – Micky Hoogendijk. Fotografie en sculpturen. Tekst Karin van Lieverloo. Waanders Uitgevers, 2022. 

KRACHT - kwetsbaarheid - Micky Hoogendijk - Waanders Uitgevers

[bartwatching]

Aan het lezen: Millennium, deel 3, Gerechtigheid / Stieg Larsson 
Met ruim 650 pagina’s is dit derde deel het meest omvangrijke deel van de ‘Millennium’-trilogie, een gecompliceerde compositie van diverse vormen van misdaad, overheidsbemoeienis, de soms uiterst ingewikkelde omgangsvormen der geslachten en de licht- en schaduwzijdes van de mens. Centrale figuur is opnieuw de mooie, intelligente en getatoeëerde computerwijsneus Lisbeth Salander die een aanslag overleeft (deel 2) en door de medici weer wordt opgelapt. De journalist Mikael Blomkvist van het blad 'Millennium’ beweegt zich door het zware weer van samenzweringen, bedrog en vervalsingen om alle aanklachten tegen haar te weerleggen. De uitweidende schrijfstijl, de grote hoeveelheid personages en het minder inspirerende eerste deel van het boek maken het de lezer niet gemakkelijk om de rode draad te blijven volgen. Uiteindelijk word je beloond door een stijgende spanning binnen een boeiende entourage. #leestip #larsson #millennium #thrillers
https://www.instagram.com/p/CKMpIFDlW5QTQ7JL9grSx4OrCWT-7SMXE-BThw0/?igshid=1xcqaj6krt9eg

[ditisbartsblog]

In high-key beelden, vragen de donkerste waarden de meeste aandacht van de kijker. Men zou naar andere dingen in de afbeelding kunnen kijken, maar willen terug blijven gaan naar de donkerste gebieden, de schaduwzijden en schaduwen. In mid-key beelden worden de diffuse hooglichten minder belangrijk dan de spiegelende hooglichten en schaduwen - beide uiteinden van de waardeschaal worden belangrijke ontwerpelementen. Merk op hoe belangrijk de hoogtepunten en gereflecteerde lichten worden in rustige afbeeldingen. Professionele kunstenaars gebruiken de algehele waarde als een palet waarop ze de kijkers door het hele stuk kunnen trekken met behulp van de sculpturale aard van het licht. 

Kijk hoe in het lichte schilderij de schaduwzijde van haar gezicht sierlijk wordt ondersteund door de voetvorm van de schaduwzijde van haar jurk. In het donkere schilderij willen je ogen kijken naar de delicate ronde lijn van licht dat langs haar arm omhoog schuift naar de kant van haar gezicht. In het middelste schilderij krijg je een beetje van beide en omdat ze allebei over het onderwerp en meer detail op het gezicht zijn, is het een succesvolle richtlijn van de aandacht van de kijker om te genieten van de voetstukvorm van de jurk, de vloeiende stof en de delicate lijn die je naar het gezicht leidt.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Avond Een levende Benjamin Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  “Voor Iedere Avond” ‭En zij noemde zijn naam Ben–oni (zoon van de smart), maar‭‭ ‭zijn vader noemde hem Benjamin (zoon van mijn rechterhand).‭‭ Gen. 35:18‭‭ Aan alle dingen is zowel een licht– als een schaduwzijde. Rachel was overstelpt door verdriet over haar smart en haar dood; Jacob, ofschoon het verlies van de moeder bewenende, had een oog voor de genade van de geboorte van het kind. Het is goed, wanneer, terwijl het hart treurt over beproevingen, ons geloof in de goddelijke getrouwheid zegeviert. Simsons leeuw bracht honing voort; alzo zal het ook zijn met onze tegenspoed, uit het rechte oogpunt beschouwd. De stormachtige zee voedt een menigte met haar vissen; in de wilde bossen prijken schone bloemen; stormen verdrijven de verpestende lucht, en sterke vorst neemt het vuile weg. Donkere wolken brengen heldere regendroppels voort, en de zwarte aarde schone bloemen. In alle kwaad is iets goeds te vinden. Bedroefde harten zijn zeer bedreven in het ontdekken van het minst voordelige oogpunt, waaruit een beproeving kan beschouwd worden. Indien er maar een moeras in de wereld ware, zouden zij er spoedig tot de hals toe in zitten, en was er maar een leeuw, zij zouden zijn gebrul horen. Wij allen zijn enigszins onderhevig aan deze dwaasheid, en in staat soms, gelijk Jacob, uit te roepen: "Al deze dingen zijn tegen mij." De weg, die door het geloof moet bewandeld worden, is: alle zorgen op de Heer te werpen, en voorts goede gevolgen uit de ergste rampen te verwachten. Het geloof jammert niet, gelijk de mannen van Gideon, over de gebroken kruik, maar verheugt zich, dat het licht steeds helderder schijnt. Uit de ruwe schelp van de beproevingen zoekt het de schone parel van de eer, en uit de diepe golven van de droefheid de onschatbare koraal van de ondervinding. Trekt zich de vloed van voorspoed terug, dan vindt het geloof schatten in het zand verborgen, en gaat de zon van voorspoed onder, dan wendt het de verrekijker van de hoop naar de sterren des hemels en haar beloften. En komt de dood, dan wijst het geloof op het licht van de opstanding aan gene zijde van de graven, en maakt aldus onze stervende Ben–oni tot een levende Benjamin. ‭‭