#sininghaga

[pagdalumat]

Sa Pagkawalay

"For an Absence" ni Wendell Berry Salin sa Filipino ni J. Daryl Alcantara

Sa pagkawalay ko sa piling mo, ipadadala ko ang puso ko (kung anuman ang pinahihintulan sa mga mortal) upang bantayan ka sa dilim— munting de-pakpak na banaag na ‘di dinadapuan ng antok, gaanoman kahaba ang magdamag. Marahil hindi nito kayang magtanggol o tumulong, ‘di ko rin alam, ngunit tiyak itong magtatanod sa tuwina, nang makatulog ka sa loob ng silid ng puso ko sa loob ng pinagsisilirang dilim. At kung sakaling ika’y maalimpungatan sa wangis ng kwarto mong pinaliliwanag ng iyong pagmamasid, ipagpapalagay mo, “Maaga pa,” at magpapatihulog muli sa kulambo ng iyong pananaginip.

[jakepullsthetrigger]

Nagsimula nang humuni ang mga kuliglig. Tila isang koro ng karagatang umaalpas sa aplaya, lumulukso sa baybayin at humahagikgik kasabay ang mga puno dito sa kabundukan. May lamig at lumbay ang pag-iisa. May pagkandiling bitbit ang paglubog ng araw ngunit naglalaho rin ang init.

Naglalaho rin ang init. 

May espasyo pa rin sa sulok ng isipan na naghihintay na mapunan. Umuugong ang katahimikan na kumakalas sa harana ng gabi. Nangungulila pa rin ako sa hindi matukoy, sa hindi mawari. Tila hangin na umaalpas mula sa mga daliri ang ulirat at ngayon, sinusubukan kong tiisin ang kati ng pagkabalisang kumukutkot sa anit.

Mahirap bigyang kahulugan ang ganitong pakiramdam. Tila hindi maipinta o maitala sa kuwaderno. Kulang ang mga titik at talata upang tukuyin, at sukatin, ang estrangherong espasyong ito na sinusubukan kong kilalanin. 

Tila ba may sikretong pagbayle ang mga anino sa sulok ng isipan, alinsunod sa hindi mawaring pag-indak ng kamalayan. May awit na hindi matiyak. May pagkislot na hindi masulyapan. 

Mailap ngang tunay ang mga nagliliparang mga dalangin. Nalulusaw ang oras kasabay ng pag-aninag sa kalangitan. Wala nang patumpik-tumpik, magsisimula na ang paghudyat sa pagwawakas.

At sa gabing iyon, tumigil ang gilingan ng laman. kumalma ang mga umaalulong na ulol, may banayad na pamamaalam sa paghalik ng hangin.

- Kung saan ang mga kuliglig ay malaya 6.24.2020

[akosino]

Sinungaling

Sinungaling ka dahil sinabi mong hindi mo ako mamahalin mababa ako sa iyong paningin ni hindi mo ako maindang titigan pano pa nga naman ang lambingin

sinungaling ka nang sinabi mong lalayo ka rin nasanay at namanhid na ako sa kutsa mo at pang aasar, nakakatawa, hindi na nakakairita pero bakit matapos ang lahat, nanatili ka parin

sinungaling ka nang sinabi mong napapalapit ka na sa akin dahil kahit anong yakap mo ay ramdam ko ang milyang pagitan hindi tugma ang ritmo at tugtog ng ating damdamin

sinungaling ka nang hawakan mo ako't hagkan sabi mo'y masaya ka't tayo'y nagmamahalan sa bawat gabing pinagsasaluhan at mga dilim na iniilawan ng yakap at halik at titig at pag palit mo sa unan at pagiging kumot laban sa lamig

maaari ngang nagkamali ako, dahil nang sinabi mong hindi mo ko mamahalin ay mukhang nagsasabi ka nga ng totoo

dahil matapos ang ilang gabi iba na ang nilulusaw mo sa matamis mong kasinungalingan

habang dinudurog ako ng katotohanan mo

[uniberso-blog]

Para Kay Wen

Kamay ko na lang; 'Wag punyal o patalim, Ang hawakan mo.

[dimatuklas]

Bitiwan mo ang natitirang pag-asa, at bumitaw sa pagkakapit sa hindi siguradong himig. Pakinggan mo ang tinig nang pag-iisa, sinlawak ng karagatan ang payapang ikaw, at sintamis nang paglimot sa damdamin, mahalin ang sarili, gaya nang pagpapalaya sa kurot na tumutusok sa dibdib.

[notyourarcticmonkey-blog]

Aba, Ginoong Maria

Napupuno ka ng grasya...

“Mahal, maniwala ka

Gagawa tayo ng bagong panata

Ang mga kamay mo ay lalaya at

Makakaalpas ka sa kanyang mga nagawa

Sa aking bisig, ika'y uuwi na”

Ang Panginoon ay sumasaiyo

Bukod kang pinagpala sa babaeng lahat

“Mahal, maniwala ka

Susuyurin bawat alon ng dagat

Para lamang maibsan ang pait at alat

Ang mga sugat mo'y ay aking isusulat

Gayong sa pagmamahal ika'y salat”

At pinagpala naman

Ang 'yong anak na si Hesus

“Mahal, maniwala ka

Ang paningin sayo'y nakabaling

Sa dalawamput limang libong hiling

Ikaw lahat ang idinaraing

Kapag ika’y nasa piling

Ang katapusan natin kailanma'y hindi darating”

Santa Maria, Ina ng Diyos

Ipanalangin mo kaming makasalanan

Ipanalangin mo kaming naniwala sa kahibangan

Ipanalangin mo kaming namumuhay sa puot

Ipanalangin mo kaming sa pagsubok ay takot

Kaming mga humihiling na hinagpis sakanya'y idulot

Ngayon at kung kami'y mamamatay

Amen.

Sumapit na ang bukas makalawa

Bumabalik at bumabalik parin ako sa simula

Kung saan una kitang nakita

Sa lugar na ramdam ang bawat masakit na gunita

Maging sa pagdarasal dinig ang iyong ala-ala

-- labindalawang kasinungalingan mo sa labindalawang buwan ng pagsasama natin, a.a.

[manila-bae]

Siguro naghahanap lang talaga tayo ng tao na maglalaan ng oras para sumubok. Yung hindi man maganda ang karamihan ng naranasan niya sa buhay, pero naalala pa rin niya pati ang pinakamaliit na detalye tungkol sa'yo. Yung mahiyain, pero bukas ang sarili para sa'yo. Yung hirap makipag-usap sa ibang tao, pero sobrang daldal pagdating sa'yo. Yung hindi mahilig magdrive sa highway lalo na kung gabi na, pero susunguin niya yon para lang makita ka. Hindi naman natin sila babaguhin. Hindi. Umaasa lang tayo na maging mahalaga tayo sa kanila.

A quote I translated in Filipino

[pagdalumat]

kung paano tumula kung close reading; kung paano mag-close read kung tula

ni J. Daryl Alcantara

mayroon munang pagtatanggi bago ang pagtatangi.

kumbaga, paglingon muna bago ang pagtutok. sa isang bahagi,

pagtitig, sa kabila, pagtatatwang magbansag.

kumbaga ay tangka lamang ang lahat ng ito upang sumahin

ang bawat danas ng buhay o ang buhay sa bawat danas,

na sa sandali ng pagsulat ay ikinukulong na sa daigdig

ng tulang hiwalay sa ligid at panahon ng mismong daigdig na pinaghanguan nito.

ang totoo ay wala sa laylayan ng kwadro ang bigat ng katotohanan.

katumbas lang ng kung ano ang ipinaroon sa loob ang ipinalalabas dito.

[jakepullsthetrigger]

Unang bugso ng ulan sa buwan ng Hunyo, nangangati ang balat ko sa mga yakap mo, tila naghahanap ng kumot sa limlim ng iyong init, pipika-pikang bumbilya, saksi sa lumalamig na kama, lukot-lukot pa rin ang kamiseta, katulad ng gulo-gulong buhok amoy ng lotion at murang pabango pawis, at laway, at tag-init na dahandahang naglalaho, tulad ng mga salita, letra, na nilalamon ng gabi, ng pag-iisa habang nakikinig sa musikang hatid ng bawat halik, bawat tilamsik, sabik na sabik na muling mahagkan ng bubong ang langit. -Unang Ulan ng Hunyo; Zakk Habitan

[akosino]

Saan Ba Tayo Magsisimula?

Magsimula tayo sa huling araw. tulala't wala sa wisyo tila nalunok na kendi ang bawat salita, pilit binubuga palabas, palakas nang palakas pahirap nang pahirap pero kailangan ipilit para makahinga para makaalpas

Subukan natin magbalik tanaw mga oras na ninanakaw sa maiiksing araw dinudugas ang distansya at tinatabla ang pagod makapagkita panandalian at maramdaman ang hagod ng iyong kamay sa akin malanghap ang parehong hangin na bumubuhay sayo dahil parang ikaw na ang bumubuhay sa akin

Ginusto kong maging parte mo na gaya mo na parte ko nilunok ang takot na umasa nang dahil sa takot na mabigo tinalikuran ang takot na sa pag ibig ay tuluyang lumapit nang dahil sa takot na ikaw ay lumayo

Tignan natin ang nakalipas na apat na taon napakadami paring tanong parang hindi sapat ang nakukuhang tugon anong nagbago? konti lang naman siguro nalalayo lang sa akin ang loob mo habang lumalabas ang tunay na ako at siguro ganun din ako sayo

Magsimula tayo sa unang araw nagkatagpo nagkataong parehong ligaw parehong naghahanap ng linaw at tila ba may musikang nag udyok sa atin para sumayaw para humawak sa isa't isa at para hindi na bumitaw.

Napakaganda parang bahaghari pagkatapos ng ulan at alimuom na kumakapit sa damit at putik, hindi matanggal na dumi

Natapos na ang lahat narito na ang dilim at ang araw nagsimula nang magkubli

Tara, magsimula tayong muli pero paano nga ba ang magsimula sa huli?

[albreaksthechain]

Tutubi, masyado kang magaslaw palipat-lipat ng hardin hanggang sa maligaw. Naalala mo pa ba noong sa mga bulaklak ko lang ikaw nagsasayaw? Ngayon mas pinili mo nang dumapo sa mas matitingkad na kulay at mas mabangong bagong yabong na mga bulaklak; tuluyan ka nang lumipat ng hardin.

Patawad kung naging hindi organisado ang pagkakasalansan ko ng mga plorera't paso kaya naging isang magulong hardin ako. Patawad sa lupa kong napuno na ng damo. Patawad sa halimuyak ko na matagal nang lumisan sabay ng sa mga kalaro mong paroparo. Patawad sa mga hapong sinubukan mong magbalik pero walang bukadkad ang mga rosas kong iyong paboritong tambayan. Patawad sa pagtataboy sa'yo ng kalungkutan ng harding ito.

Ngayon isa kang masayang tutubi sa piling ng mga kauri mo na sa masayang hardin nagsasayawan. Masaya kang nakikipaghabulan sa mga tipaklong at mga kulisap tuwing dapit-hapon hanggang sa mapagod sa kakalipad at tsaka dadapo. Tutubi masaya akong hindi ka na ilang sa ibang nilalang na nananahan sa hardin. Nakukuha mo nang tumawa at sumabay sa kanilang halakhakan. Hindi gaya ng mga panahong ikaw at mangilanngilang paroparo lang ang masayang paikot-ikot sa mga sulok ko. Nabuksan mo na ang mundo sa labas ng mga pader ko, malaya ka na.

Wala na ang dating himig ng hangin sa tuwing ika'y palapit. Wala na ang dating sigla ng mga halamang nagpapasikat sa iyo. Matagal nang nalanta ang kulay ng hardin sabay sa pagguho ng mga pader na kumulong sa iyo. Wala na ang lungkot, wala na ang ligaya.

Hindi ito gaya ng alamat na isinulat mo gamit ang mga dagta ng tangkay ng mga halaman sa mga dahon ko. Hindi ko inaagaw ang istorya. Pero tutubi, dumalaw ka naman muli sa harding nilisan mo na.

-Pangungulila ng Hardin sa isang Tutubi, Albertus

[dimatuklas]

Ang alam ko lamang minsan gawin ay katahimikan. Ang panonood nang pagsikat ng araw hanggang sa paglubog nito nang walang maibulalas na mga salita. Nakatitig lamang at masidhing pinagmamasdan ang mga kulay na naglalaro sa aking mata, iniintindi ang mga hiwatig nitong dala sa tao. Nakatikom lamang ang bibig at hindi hahayaang umikit ng reaksyon ang labi upang maging sagot sa mga katanungang bumabalot sa gitna ng pananahimik. Walang imik na magmumula sa emosyon o isip nang sa gayo’y hindi mapangunahan nang padalos-dalos na desisyon o pakiramdaman na sa huli’y maari kong pagsisihan.  Katahimikan ang minsang sumasagot sa mga katanungan nang pagkakataong biglaang paglaho; sabi nga nila kapag binanggit mo ang salitang ito, ang lahat ay maglalaho. Walang kulay, ni hindi puti o itim. Walang tunog nang paglunok ng laway o pagbabasa ng labi. Sa puntong nais mong maging tiyak, sa puntong nais mong hindi maiyak, katahimikan ang sasalo ng mga luhang nagbabadyang bumagsak.

Tikom ang aking bibig sa gitna nang katahimikan ngunit bukas ang taenga,isip,puso,ilong at mata sa maari nitong ilabas na mga reaksyon. Kasabay nito ang paulit-ulit na alingawngaw ng kanyang boses. Ang pagtakbo niya sa aking isip. Laman nitong pagkabog ng dibdib ang kanyang pagktao. At siya ang nasa likod ng luha na bumabagsak mula sa aking mata.

Limang parte ng aking katawan ang siyang nag-iingay at nagsusumigaw ngunit ang nakabibinging katahimikan ang siyang nangingibabaw. Sapat na bang maging bihasa sa bagay na ito? Kung sa mga araw na tulad nang pinanonood mo ang pagsikat ng araw at hihinntayin ang paglubog nito, sa mga ingay na aking maririnig sa aking palagid at sarili, nakatitig lamang at pinagmamasdan ang pangyayari, wari’y katahimikan ang minsang gagapos sa aking katawan at maglalagay ng takip sa mga parte ng aking katawan na nais mag-ingay, at dito nagsisimula na akong masanay na isalba ang sarili.

[manila-bae]

01/30

January 30, 2015.

Isang taon. Isang taon na rin pala ang lumipas. Isang taon ng paghihintay, pag-asa sa wala, luha, tuwa, pangangamba, at pagsasawa. Isang taon. Tangina, sobrang tibay ko at nakaya kong panindigan ‘tong feelings ko ng isang taon. Kung babalikan man natin ang araw na ‘to, gusto kong tawanan ang nangyari dahil kung tutuusin, hindi ako ang nagsend ng message sa’yo tungkol sa pagkagusto ko sa’yo. Habang tumatagay ng alak at pumapatos ng pulutan, iniyakan ko ang feelings na ‘to kasi langya, ang hirap talaga magkagusto sa taong hindi ka gusto. O siguro, hindi talaga alam kung ano ba ang nararamdaman para sa’yo.

Isang taon. Labindalawang buwan. Sa loob ng labindalawang buwan na umaasa ako, parang hindi ko man lang naisipang sumuko. Sinubukan kong kalimutan lahat, pero hindi ko talaga kaya. Ang hirap mong kalimutan. Sa kabila noon, hindi naman ako nagsisi dahil katulad ng sinasabi ko sa sarili ko at sa mga kaibigan ko, sa’yo lang ako nakaramdam ng ganito. Tangina, wala na akong pake kung hindi mo talaga ako magustuhan kasi sino ba naman ako? Kumpara naman sa mga celebrity crushes mo, walang wala ako. Talong talo ako sa kanila. Alam ko sa sarili ko na wala naman akong pag-asa sa’yo, pero heto pa rin ako, naghihintay. Alam ko naman na imposible, pero umaasa pa rin ako na sana pwede.

Sa isang taon na aware ka sa feelings ko para sa’yo, gusto ko lang sana tanungin kung kahit mga .0001% man lang ba, hindi mo naramdaman para sakin? Pero di ko na kailangang malaman yung sagot mo kasi alam ko naman na wala. Kahit ano pa man, salamat pa rin kasi pinili mong manatili.

January 30, 2016.

Isang taon. Isang taon na ang lumipas. Gusto pa rin kita.

Isang taon.

Isang taon na ang lumipas.

Hindi mo pa rin ako gusto.

Ayos lang. Sanay na ako.

[halloweenlatte]

Nawala sa isip ng ibon na kaya niyang lumipad, nang may isang beses na sumalo sa kanya. Katulad na lang noong nakalimutan kong kaya ko palang mahalin ang sarili ko, nang sandaling minahal mo rin ako.

bampira-sa-liwanag

[pagdalumat]

Sa Pagpapanatili

ni Mark Strand Salin sa Filipino ni J. Daryl Alcantara

Sa parang ako ang wala ng parang. Ganito ang nakasanayan. Saanman maparoon ako ang aking pinawala. Sa paghakbang hinahawi ko ang hangin at lagi ang hangi'y bumabalik upang punan ang aking kinaroonan. Mayroon tayong dahilan lahat sa paglisan. Lumilisan ako nang may mapanatili.

[jakepullsthetrigger]

Siyang hindi madalas ay siyang marikit

Tulad ng alitaptap na nagniningas sa dilim ng gabi, pasulyap sulyap na alab, nagtatago sa naghahanap;

Siyang hindi madalas,

Kislot sa himpapawid na bumubulong, dagitab sa espasyong binibigyan ng ngalan, kulog, kidlat, sa katahimika'y bumabasag, halik ng hangin, hikbi ng langit sa tigang na lupa na nananalangin;

Ay siyang pinakamarikit,

Dampi ng alon na siyang yumayakap sa dalampasigan, tawagin mong baybayin, tawagin mong aplaya, ngunit ni kailanma'y hindi magagapos ang unos, tila mga musmos, na nagpapaagos sa karagatang sumasalamin sa tinatawag na langit.

Siyang hindi madalas Ay siyang pinakamarikit

Rumaragasang ilog ng mga estrangherong ligalig sa lungsod, harurot ng mga sasakyang pumapalit sa bituin, alingawngaw ng busina, halakhak at pangungusap, sa pagguhit sa kalawakan, binubulong ang hiling

Sana'y makauwi na magpayakap sa'yong karagatan, pahupain ang unos, balangkasin kung paano nagsasalo ang alab at kislot, sapagkat sa kahubdan ng mundo, ako'y sumusuko sa nakaambang delubyo.

Sapagkag siyang hindi madalas ay siyang pinakamarikit.