#stukgelopen

[gedachtengedichten]

Gemis

Al weken knaagt het aan mij, dat gevoel

Het irriteert mij, leidt mij af

Ik zoek naarstig naar zijn doel

Maar het maakt me alleen pompaf

Anderzijds wil ik er zo graag aan toegeven

Je opnieuw een berichtje sturen

En het avontuur opnieuw beleven

Maar we weten allebei hoe ons verhaal is afgelopen, het geluk kon niet blijven duren

Na lang wikken en wegen, won het knagende gevoel

Ik reikte me je hand

Je reageerde eerder koel

Had ik dit dan fout ingeschat, was er dan toch geen teken aan de wand?

Je geeft me gemengde signalen

Zegt dat je om me geeft

Maar laat me dan weer dagenlang balen

Net iets dat mijn hoofd niet nodig heeft

Misschien moet ik het gewoon loslaten

En de keuze zelf maken

Het gesprek verlaten

Maar dan stel ik me de vraag, hoe ga ik hier ooit weer overheen geraken?

[anoniemus]

Na een relatie van 7 jaar te hebben gehad die ondertussen alweer 3 jaar geleden stukgelopen is, heb ik (M,26) me eindelijk weer kunnen openstellen voor iemand. Een vriendin van me matchte ons en ik kon eigenlijk al meteen zien waarom. Het voelt gewoon goed, hebben enorm leuke babbels en heb geen stress wanneer je notificatie binnenkomt. En wat zie je er goed uit op de selfies die je stuurt. Ik hoop dat we snel op date kunnen en het evengoed klikt irl. En als het niet zo is weet ik dat het ook goed komt. Gelijk hoe dit afloopt, het is nu al enorme progressie voor mezelf. Maar toch schrijf ik dit eventjes neer om het één en ander te manifesten (ons).

[regioonlineofficial]

De gemeente Halderberge heeft in oktober 2023 een aanvraag ontvangen voor een omgevingsvergunning door de eigenaar van 55 recreatiewoningen op Villapark Panjevaart in Hoeven. De aanvraag is voor de huisvesting van arbeidsmigranten op fase 3 van het Villapark Panjevaart. Deze aanvraag volgt uit het proces om een alternatieve oplossing te zoeken voor het strijdig gebruik, de permanente bewoning en de huisvesting van arbeidsmigranten op Villapark Panjevaart. Dit proces is op niets uitgelopen. De gemeente weigert de omgevingsvergunning te verlenen omdat de tijdelijke huisvesting van arbeidsmigranten niet past binnen het geldende omgevingsplan, de gebiedsvisie cluster Hoeven en de ambitie om het toeristisch gebruik op het park te herstellen. De gemeente Halderberge heeft in de afgelopen jaren gewerkt aan het beheersbaar maken van de strijdige situaties op Villapark Panjevaart. Thomas Melisse, wethouder toerisme en recreatie gemeente Halderberge: “Op Villapark Panjevaart is al lange tijd sprake van ontwikkelingen waar de gemeente Halderberge zich zorgen om maakt. Dit geeft overlast voor omwonenden. Daarom is met alle betrokken partijen in een werkgroep gezocht naar een haalbaar alternatief voor handhavende maatregelen. In dit alternatief stonden herstel en verdere ontwikkeling van de toeristische functie van het park voorop.” Burgemeester Bernd Roks: “Met de eigenaar van de recreatiewoningen op Fase 3 zijn gesprekken gevoerd over de uitwerking van de alternatieve oplossing. Deze oplossing was bedoeld voor het gehele Villapark Panjevaart. De gemeente heeft enkele randvoorwaarden gesteld in deze gesprekken. De belangrijke voorwaarden waren bijvoorbeeld de samenhang met de ontwikkelingen op Fase 1 en 2 en gezamenlijk beheer tijdens de overgangsperiode. In oktober 2023 zijn de gesprekken met de potentiële koper van de recreatiewoningen van fase 1 en 2 stukgelopen. Hierdoor kan niet worden voldaan aan deze uitgangspunten. Dat leidt ertoe dat de alternatieve oplossing niet uitvoerbaar is. Dat betekent ook dat de vergunning niet verleend kan worden.” Gemeente Halderberge werkt aan plan van aanpak voor handhaving Aan de eigenaar van de recreatiewoningen op Fase 3 is het voornemen kenbaar gemaakt dat de omgevingsvergunning niet wordt verleend. De gemeente verwacht binnen afzienbare tijd te kunnen starten met handhaving op Villapark Panjevaart. Er gaat gehandhaafd worden op het gebruik dat niet past binnen het geldende omgevingsplan.

[captainmdhridoyhossain-blog]

[ad_1] Er is een nieuw hoofdstuk van start gegaan voor Holly Humberstone. De jonge Britse singer-songwriter werd lang gezien als een in de gaten te houden talent, maar nu ze doorheen haar fase vol ep’s en losse singles is, ziet het ernaar uit dat bevestiging daar eindelijk is. Paint My Bedroom Black zal op 13 oktober het levenslicht zien en om dat nieuws te vieren, krijgen we meteen een dubbelsingle. Met “Antichrist” / “Room Service” bewijst ze dan ook dat ze klaar is voor een nieuw tijdperk. Fans hoeven in elk geval niet te vrezen dat we een hele nieuwe sound te horen krijgen, want de zangeres houdt het nog altijd bij dromerige indiefolk, al klinkt die nu gewoon nog een tikkeltje meer volwassen. “Antichrist” lijkt in elk geval de leadsingle van de twee te zijn, want het nummer heeft veruit het meeste radiohitgehalte. Zo komt het op gang met Holly die op Bon Iver-achtige wijze het nummer in gang trekt en het zijn die invloeden die doorheen de track altijd aanwezig blijven. De Britse voegt alleen een reeks popelementen aan het geheel toe, zoals een toegankelijke beat en een ietwat catchy refrein. Belangrijker in dat laatste is het feit dat er een gigantisch herkenbaar thema aanwezig is: zelftwijfel in een stukgelopen relatie. De doordringende gedachte is dan ook of het allemaal je eigen fout was en die diepe onzekerheid levert in elk geval wel weer een mooi nummer op. Met “Room Service” pakt Holly Humberstone het dan weer een pak kleinschaliger aan. Met niet meer dan een akoestische gitaar en wat licht elektronische invloeden houdt ze het bij de basics, waardoor het nummer meteen ook heel DIY aanvoelt. Op die manier kabbelt de single een kleine vier minuten wat voort, terwijl ook Rob Milton zijn stem aan het geheel toevoegt. De producer zorgt voor een dromerige, kampvuurachtige samenzang en zo werd “Room Service” het schattigere nummer van de twee. Ook mooi, maar op een heel andere manier. Paint My Bedroom Black verschijnt 13 oktober. Morgen, donderdag 29 juni, staat Holly Humberstone in de KluB C op Rock Werchter. Facebook / Instagram / Website [embed]https://www.youtube.com/watch?v=jx3hwEfBH60[/embed] [embed]https://www.youtube.com/watch?v=ZIW4anZ2C0g[/embed] Beluister de singles van de week op onze Spotify. [ad_2] , 2023-07-02 02:10:29 , #Nieuwe #singles #Holly #Humberstone #Antichrist #Room #Service for more interesting Article Visit regularly : https://mycyberbase.com/

[commetombeunarbre]

Mijn hele leven had ik naar iets gezocht en altijd vond ik wel iemand die me wilde uitleggen wat het was. Ik aanvaardde alle verklaringen in dank, al waren ze vaak met elkaar en soms met zichzelf in strijd. Ik was naïef. Ik zocht mezelf en stelde iedereen, behalve mezelf, vragen die ik, en ik alleen, kon beantwoorden. Het kostte me vele jaren en vele stukgelopen verwachtingen voor ik tot het besef kwam waar anderen blijkbaar mee geboren worden: dat ik niemand anders ben dan mezelf. Maar eerst moest ik ontdekken dat ik onzichtbaar ben!

[dagboekliesa3d]

08/06/2018

PSYCHOLOGE AFSPRAAK 
- Terug van gesprek bij psychologe. Bijgeleerd: 
- mijn vrijheid is mijn hoogste goed, al mijn andere noden zijn daar aan ondergeschikt. Dat is de reden waarom ik niet wil werken, vriendschappen opbouwen, kortom connecties met andere aangaan: dan is er sprake van verwachtingen en verplichtingen waaraan ik moet voldoen en dit niet wil > waarschijnlijk door als kind aan hoge verwachtingen te moeten voldoen, dat ik nu volledig met rust wil worden gelaten (relatie met Flor gaat goed net omdat ‘ie geen verwachtingen heeft?)
 - door scapegoating en projectie heeft hele familie beeld van mij dat ik zwak en kwetsbaar ben, waardoor ik gedrag stelde dat dit beeld bevestigde > ik zit in een vicieuze cirkel, kan dit beeld niet doorbreken en is erg frustrerend
 - ik zou vriendschappen rustig moeten benaderen en elkaar leren kennen ipv te idealiseren, maar dat is een automatisme > hoe stoppen met idealiseren?
 - ik ben nog steeds heel erg afhankelijk van bevestiging, zelfs van vreemden, omdat ik zo graag wil dat iemand me leuk/sympathiek vindt, ipv dat ze op mij neerkijken > angst dat mensen een verkeerd beeld van me hebben (omdat familie verkeerd beeld heeft)
 - mijn comics tonen wie ik nu ben, ik kan mezelf niet tegenhouden uit angst dat men op mij neerkijkt (maar dat ze geen idee hebben lijkt me nog beter?)
 Als ik nu comics maak zou ik het nog vooral doen voor de bevestiging, vrees ik 
- psychologe vond mijn comic ivm oud en nieuw leven echt leuk + vindt dat ik iets moest doen met mijn passie voor psychologie (ik was zogezegd nog meer gepassioneerd dan zij)
 - psychologe vond ook dat ik geëvolueerd was (voornamelijk ivm motivatie om comics te maken) 
- Verband tussen dood vader mama en scheiding met papa? Beide dominant en erg carrièregericht.. (zoals alle mannen in die tijd). Mama heeft wel nooit gerouwd om haar vader, noch om stukgelopen relatie
.

[danisergeluk]

VRIJDAG 22 APRIL 2022

Naar Achteraf niet komen huilen, van Robrecht Vanden Thoren. In De Schaduw.

Robrecht is er een tijdje uit geweest. Een kind, pampers, slapeloze nachten, een stukgelopen huwelijk. Vooral dat laatste heeft er in gehakt. Maar eindelijk voelt hij weer hoop. Hij had het nooit gedacht, maar hij heeft er weer zin in. Kom maar op leven, met al je uitdagingen. Hij is er klaar voor. Er is goesting en veerkracht.Hij mist nog wel wat zaken. Zo is hij niet gemaakt om alleen te zijn. Hij wil graag met iemand zijn gevoelens delen. Hij wil graag iemands klankbord zijn en dat dat omgekeerd ook zo is.

Maar wanneer hij opnieuw de wereld in gaat is die nogal veranderd, merkt hij. Zo blijken vrouwen tegenwoordig andere verwachtingen te hebben. Zijn oude trucjes worden niet altijd geaccepteerd. Robrecht zakt een paar keer pijnlijk door het ijs. Hij besluit het nog één kans te geven. Nog één date. Die ging best oké. Nu zijn we twee weken verder. Maar het blijft stil aan de andere kant. Hij kan haar niet meer bereiken. De onzekerheid slaat toe. Plots ziet hij al zijn fouten glashelder.

[stefselfslagh]

Moeders zonder kinderen.

Dit stuk verscheen op zaterdag 11 mei in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Wat betekent moederdag nog voor moeders die hun enige kind verloren hebben? Hoeveel kroppen nestelen zich in hun keel wanneer de middenstand zijn 'Leve Mama!'-spandoeken ontrolt? Stef Selfslagh praatte met drie moeders zonder kinderen en peilde naar de elasticiteit van hun moederhart.

Hoe vier je moederdag als niemand je nog mama noemt? Doe je je ogen, oren en gordijnen dicht tot het moederdagalarm weer voorbij is? Of zoek je troost in herinneringen aan moederdagen die ooit geweest zijn? En behoud je ook zonder je kinderen de titel van mama? Of begraaf je samen met je nageslacht ook je moederschap?

Het zijn vragen die ik voorlegde aan drie moeders die tegen alle natuurwetten in hun kinderen overleefden. Mijn bandopnemer registreerde verdriet, maar ook opluchting: het deed de beproefde mama's duidelijk deugd dat ze hun hartzeer nog eens mochten omzetten in taal. Want, zo zeiden ze onafhankelijk van elkaar, er is maar één ding erger dan je kind verliezen: je overleden kind moeten doodzwijgen. Postume moederliefde: een moederdagtragedie in drie bedrijven.

Nina (29), mama van Andreas: "Mensen beseffen niet hoe ontwrichtend moederdag kan zijn."

Nina Nijs staat in een Leuvens ziekenhuis naast het bed van haar zoon Andreas (3) wanneer een groep dokters en verplegers de kamer komt binnengewandeld. Dat ze zo talrijk zijn, doet Nina vrezen dat ze haar slecht nieuws komen vertellen. Haar voorgevoel wordt binnen de minuut bevestigd: er is bij Andreas een brutale hersentumor vastgesteld. Nina loopt de kamer uit, rent door de gangen naar buiten en schreeuwt op de ziekenhuis-parking haar ongeloof uit. Een kind van drie jaar. Nooit ziek geweest. Altijd braaf. Wie bedenkt zoiets, godverdomme?

Gedurende twee weken ondergaat Andreas de ene operatie na de andere. Nina tolt van hoop naar wanhoop, van geloof naar angst. Tot de dokters een eindoordeel vellen: Andreas zal het niet redden. Het prille moederhart van Nina breekt in duizend stukken.

De eerste maanden na de dood van Andreas heeft Nina het gevoel dat er een gat in haar is geslagen. Ze probeert het te vullen door te eten. "Ik wou de leegte die ik voelde doen verdwijnen. Weer 'vol' zijn. Maar voedsel verteert, natuurlijk. Een paar uur na elke eetbui voelde ik me weer net zo uitgehold als voordien. Ik kwam qua verwerking geen stap verder."

Wat haar ook niet hielp, waren uitspraken als 'Je bent nog zo jong, Nina', 'Je gaat nog meer kinderen krijgen, Nina', 'Je kunt nog opnieuw beginnen, Nina.' Zelfs op de afscheidsplechtigheid van Andreas werd ze ermee om de oren geslagen. "Ik had het gevoel dat mensen me zeiden: 'Het is allemaal niet zo erg, je hebt nog een stralende toekomst.' Terwijl ik verdorie naar de kist zat te kijken waarin mijn zoontje lag opgebaard. Ik denk niet dat al die 'Je bent nog zo jong'-mensen zich realiseerden hoezeer ze mijn verdriet banaliseerden."

Acht maanden na het verlies van Andreas vertrekt Nina voor een maand naar New York. Alleen. Haar relatie met de vader van Andreas is inmiddels stukgelopen, ze wil weg. Weg van de Carrefour waar ze altijd weer ziet hoe Andreas in haar winkelkar het papiertje van zijn Kinder Surprise losprutste. Weg van alle vrienden en kennissen die niet goed weten wat ze tegen haar moeten zeggen en dan maar zwijgen.

"Ik was in België aan het vereenzamen. Ik werd hier voortdurend geconfronteerd met mensen die plots nog vanalles te doen hadden wanneer ik over Andreas begon. Die bijna in paniek sloegen als ik eens een traantje dreigde te plengen. Dat was zo pijnlijk dat ik op den duur niet meer buiten durfde te komen."

"In New York - op 6.000 kilometer van het graf van Andreas - heb ik betere gesprekken over hem gevoerd dan in België. Er werd mij daar vaak gevraagd: 'Wat heeft je hier naartoe gebracht?' Als ik die vraag vervolgens eerlijk beantwoordde - dat ik naar New York was gekomen in een poging om de dood van mijn zoontje een plaats te geven - was niemand geshockeerd. Het gesprek viel niet stil, het ging gewoon door. Je kan niet geloven hoe hartverwarmend dat was."

Brengt een dag als moederdag haar vijf jaar na de dood van Andreas nog aan het wankelen? "Je zal me in de aanloop naar moederdag niet gauw in een winkelstraat zien. Ik probeer de moederdagverzen van de lokale bloemist toch te ontwijken. (lachje) Maar het vervelendste aan moederdag is dat de meeste mensen er niet bij stilstaan hoe ontwrichtend zo'n dag voor mij is. Ik krijg elk jaar één of twee sms-jes met woorden van troost. En dan hebben we het qua moral support wel gehad. Tenzij ik zelf iets post op sociale media, dan krijg ik wel veel reacties. Maar die hebben niet dezelfde impact als een spontaan berichtje."

"Of ik me zonder Andreas nog altijd een mama voel? Ja, natuurlijk. Alleen maakt de wereld het mij zo moeilijk om mijn moederschap nog te beleven. Mensen die hun ouders verliezen, noemen we wezen. Mensen die hun partner verliezen een weduwe of weduwnaar. Maar voor mensen die hun kinderen verliezen bestaat er géén officieel woord. Het is alsof iedereen denkt: 'Je kind is er niet meer en dus ben je ook geen moeder meer.' Dat steekt."

"Ook bij het invullen van documenten - een personeelsfiche, een belastingbrief - word ik niet in mijn moederschap erkend. Er is een vakje voor 'kinderen ten laste', maar niet voor 'overleden kinderen'. Dat lijkt een detail, maar het doet pijn. Want ik zal tot de allerlaatste seconde van mijn leven de mama van Andreas blijven. En ik zou graag hebben dat iedereen dat zo ziet."

Na vijf jaar heeft Nina niet langer het gevoel dat ze haar leven on hold moet zetten omdat ze haar kind verloren heeft. "In New York heb ik mij voor het eerst gerealiseerd dat er in mijn leven nog vanalles mogelijk is. Dat ik het verlies van Andreas een betekenis kan geven. Door dubbel zo hard te leven. Door alles uit het leven te halen wat erin zit. Dat probeer ik sindsdien dan ook te doen. Al blijven sommige dagen gewoon moeilijk."

"Toen ik nog jonger was, droomde ik er van om een groot gezin te hebben. Nu denk ik: het leven van huismoeder heb ik al gehad, welke andere levens zijn er nog? Ik voel niet langer de drang om mij te settelen, ik wil op ontdekking gaan. Vandaar dat ik momenteel enkel tijdelijke jobs doe. Ik wil me voorlopig aan niks of niemand binden. Misschien zit ik volgend jaar wel in het buitenland."

"Of ik dan nooit meer moeder wil worden? Eerlijk gezegd: ik weet het niet. Ik vond het heerlijk om de mama van Andreas te zijn. Maar mijn kind verliezen, deed zo verdomd veel pijn dat ik niet weet of ik dat nog een tweede keer zou aankunnen. En de angst dat ik een tweede kind opnieuw zou kwijtraken, kan ik nog niet van me afschudden. We zien wel wat de toekomst brengt. Ik sluit niet uit dat ik op een dag pleegouder word. Misschien haal ik op mijn vijftigste wel twee tieners in huis." (lacht)

"Na de dood van Andreas was ik even bang dat kinderen me niks meer zouden doen. Ten onrechte, weet ik nu. Ik werk sinds kort in een buitenschoolse kinderopvang. Als ik daar een kind zie huilen, wordt mijn moederinstinct meteen weer geactiveerd. Dat is altijd een geruststelling."

"De essentie van het moederschap is: je over iemand willen ontfermen. Die behoefte ben ik niet kwijt. Alleen gaat mijn moederliefde nu naar kinderen die niet de mijne zijn. Of naar vrienden."

Ik vraag Nina waar je een moeder zonder kind op moederdag een plezier mee doet. "Met interesse", zegt ze zonder een seconde te twijfelen. "Vráág naar haar kind. Spreek haar erover aan. Als ze het te moeilijk vindt om te praten, zal ze het wel zeggen. Maar de kans is groot dat ze net blij zal zijn. Een moeder zonder kind wíl niks liever dan haar kind terughalen. Al is het maar met woorden. Al is het maar voor even."

Josiane (66), mama van Tom en Kathelijn: "Ik heb nog zoveel moederliefde over."

Josiane Van de Velde is tweeëntwintig wanneer ze, tien weken vroeger dan gepland, bevalt van een tweeling. Kathelijn weegt 1,5 kilogram, Tom 1,6. Ze krijgen de status van 'extreme prematuren' en wordenaan een verontrustende hoeveelheid slangetjes en apparaten gekoppeld. Josiane kan enkel toekijken en alle opperwezens die ze kent om een mirakel smeken.

Tom overlijdt op zijn geboortedag: zijn lichaam is nog te fragiel om buiten de baarmoeder te kunnen functioneren. De kleine Kathelijn spartelt zich wél een weg naar het leven. Twee maanden na haar geboorte, op moederdag 1974, mag Josiane haar dochter mee naar huis nemen.

Terwijl Kathelijn tot het peuterdom toetreedt, wordt Josiane nog twee keer zwanger: in 1976 en in 1977. Beide keren verliest ze haar baby al na zestien weken. Josiane is nog maar vijfentwintig en heeft al drie kinderen verloren. Ze besluit haar moederhart tegen nieuwe aanslagen van het noodlot te beschermen en laat zich steriliseren.

Flashforward naar 2009. Kathelijn, inmiddels 34, krijgt een hartinfarct. Ze wordt naar het ziekenhuis overgebracht, waar haar haperende hart de hulp krijgt van een hart-longmachine. "Wanneer je opnieuw wakker wordt, sta ik naast je bed", belooft Josiane haar dochter. Maar Kathelijn wordt niet meer wakker. De kortsluiting in haar hart heeft haar vitale organen onherstelbaar beschadigd. Op 14 februari wordt de hart-longmachine met een diepe zucht uitgeschakeld.

"Sindsdien is Valentijnsdag niet langer de dag van de geliefden, maar de dag waarop de wereld gestopt is met draaien", zegt Josiane. "Zolang Kathelijn nog leefde, kon ik het verlies van mijn andere kinderen nog dragen. Maar toen ook zij stierf, verloor het leven elke glans. Ik eet nog wel, maar enkel omdat mijn maag pijn doet als ik honger heb. Niet omdat ik ervan geniet."

"Kathelijn was alles voor mij. En ik voor haar. Haar papa, van wie ik ondertussen gescheiden ben, was heel afwezig. Kathelijn en ik waren op elkaar aangewezen. We werden soulmates. Als zij iets zei, had ik het al gedacht. En omgekeerd. Ze was buitengewoon lief. Ik denk nog altijd dat Tom haar gevraagd heeft of ze ook zíjn liefde aan mij wou geven."

Tom is nooit erkend als de zoon van Josiane. Ondanks het feit dat hij meer dan twaalf uur geleefd, gehuild en bewogen heeft, werd hij gecatalogeerd als 'dood geboren'. In het trouwboekje van Josiane staat onder de noemer 'kinderen' niet 'Kathelijn' en 'Tom', maar 'Kathelijn' en 'Levenloos, mannelijk.'

"Het moederschap van Tom is mij ontnomen", zegt ze. "En dat heeft het rouwen bemoeilijkt. Het enige bewijs dat ik van het bestaan van Tom heb, is een oude Polaroïd-foto waarop je hem van ver in de couveuse ziet liggen. Ik bewaar dat beeld in een speciaal hoesje om te vermijden dat de tijd het verkleurt."

Josiane komt op moederdag al tien jaar niet meer buiten. Ze weet niet hoe het moet, moederdag vieren zonder kinderen. Meestal blijft ze gewoon thuis om met Kathelijn een eenrichtingsgesprek te voeren. Maar dit jaar is het tien jaar geleden dat ze haar dochter verloor. En dat vraagt om een moederlijk statement. "Ik ga op moederdag met een deel van de as van Kathelijn een tatoeage laten zetten. Ik heb een tatoeëerder gevonden die as kan vermengen met inkt. Zo kan mijn dochter via mijn porieën terug in mijn lichaam komen. Dan is de cirkel rond. Ik denk dat ik voor een tekening van een vlinder ga. Vlinders zijn vrij en zorgeloos. Ik hoop dat Kathelijn dat hierboven ook is."

Ik vraag of Josiane zich na de dood van Kathelijn nog een mama noemt. Ze veegt een traan weg en zegt: "Toen Kathelijn pas gestorven was, dacht ik in een opwelling: 'Ik ben geen moeder meer en zal het ook nooit meer worden.' Maar de moederband is sterker dan de dood. Als ik aan de lakens ruik waarin Kathelijn haar laatste nacht heeft doorgebracht, vang ik haar geur nog op. Als ik op de sterfdag van Tom toevallig naar mijn horloge kijk, is dat altijd precies op het uur waarop hij overleden is. Het zegt iets over de kracht van het moederinstinct. Ik zal voor altijd de mama van mijn kinderen blijven."  

"En toch ben ik voor een groot stuk mijn identiteit kwijt. Mijn moederliefde was mijn brandstof. Ik lééfde voor Kathelijn. Nu ze weg is, weet ik nauwelijks nog wie ik ben. Of wat mijn doel in het leven nog kan zijn. Als het mogelijk was om op je 66ste nog zwanger te worden, ik probeerde het meteen. Ik zou de moederliefde die nog in mijn hart ligt opgeslagen zo graag opnieuw een bestemming geven. "

"Het ergste is dat ook de buitenwereld mij niet langer als de mama van Kathelijn ziet. Haast niemand durft nog te praten over mijn dochter. Ik weet wel dat de mensen zwijgen omdat ze mij niet willen kwetsen. Maar het zijn net hun opeengeperste lippen die mij pijn doen. Hun onhandige pogingen om zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen als ik iets over Kathelijn zeg."

Ondanks alles is er ook dankbaarheid, zegt Josiane. Voor de 34 prachtige jaren die ze met haar dochter mocht doorbrengen. En voor de bloeiende rozenstruik in haar tuin. "Meer dan twintig jaar lukte het me niet om hier rozen te doen bloeien. Welke soort ik ook uitprobeerde. Tot ik de rozenstruik die bij Kathelijn in de tuin stond in mijn eigen voortuin plantte. Plots had ik wél rozen. En het waren de mooiste die ik ooit gezien heb."

"De dood is zo prominent aanwezig geweest in mijn leven dat ik enorm gevoelig ben geworden voor alles wat leeft. Zie je dat vogelhuisje daar in de tuin? Ik ben altijd blij wanneer daar een pimpelmees in vliegt. Want dan weet ik dat er een nest gebouwd gaat worden. En dat er vroeg of laat nieuw leven uit mijn vogelhuisje zal fladderen."    

Nancy (51), mama van Mike: "Ik ben de mama van een urne geworden."

Juni vorig jaar. Nancy Vantorre en haar man Filip zijn nog maar net geland op het Griekse eiland Cos wanneer ze telefoon krijgen. Hun zoon Mike (22) is overleden, zegt een mannenstem. Nancy vangt nog de woorden 'party', 'drugscocktail' en 'op slag dood' op, maar haar brein gaat in ontkenningsmodus. 'Mike dood? Nee. Dat moet een misverstand zijn'.

In het mortuarium van het ziekenhuis bevestigen de ogen van Nancy wat haar oren niet konden geloven. Ze begint te roepen, te wenen, te verschrompelen. Als ze niet elk besef van tijd en ruimte was verloren, was ze naast Mike gaan liggen en nooit meer opgestaan.

Haar enige zoon verliezen, was altijd al Nancy's grootste schrik. Voor Mike geboren werd, had ze een miskraam gehad. Ze was zich maar al te goed bewust van de broosheid van het leven. Ooit sprak ze haar existentiële moederangst in het bijzijn van Mike uit. 'Mama. Waar jíj nu aan denkt', reageerde hij. Als je jong bent, ben je nog onsterfelijk.

Nancy had een hechte band met haar zoon. Ze knuffelden elkaar vaker dan in West-Vlaanderen gebruikelijk is. En Mike deed zelfs in het bijzijn van zijn vrienden geen enkele moeite om te camoufleren hoeveel hij van zijn moeder hield. 'Love you, mama', zei hij altijd voor hij met zijn maten de deur uitging.

Toch wist Nancy niet dat haar zoon drugs gebruikte. "Ik wist dat hij nu en dan een jointje rookte. Maar dat hij ook aan het zwaardere spul zat, was voor iedereen een complete verrassing. Zowel thuis als op het werk was hij altijd heel attent, heel toegewijd. Misschien heeft hij zijn drugsgebruik voor me verzwegen omdat hij wist hoezeer ik drugs verfoei."

Tegen beter weten in stuurt Nancy Mike nog elke dag Messenger-berichtjes. Dat ze geen antwoord meer krijgt, doet haar hart iedere keer een slag overslaan. Het leven zonder Mike kraakt en wringt. "Ik ben helemaal veranderd. Vroeger was ik net zoals Mike: heel sociaal, altijd een glimlach om de lippen. Maar nu... Als mijn mondhoeken aanstalten maken om naar boven te krullen, denk ik meteen: 'Hoe kan je nu lachen als je kind er niet meer is?'"

"Mijn ouders zeggen dat ik mezelf dat soort gedachten niet mag aandoen. Dat ik nog lang te leven heb en een manier moet vinden om de tijd die mij nog rest draaglijk te maken. Maar in mijn binnenste denk ik: 'Als ze mij morgen komen halen, is het ook goed.' Niet dat ik mezelf iets ga aandoen. Ik wil de mensen om me heen niet met nog meer verdriet opzadelen. Maar mijn leven hoeft geen veertig jaar meer te duren."

Wanneer ik Nancy vraag hoe ze haar eerste moederdag zonder Mike gaat doorbrengen, kijkt ze me radeloos aan. Haar verdriet is recent en rauw. "Moederdag telt niet meer voor mij. Ik ben geen moeder meer. Of toch niet van die lieve jongen die altijd naast mij in de zetel kwam liggen en mij eens goed vastpakte. Ik ben de mama van een urne geworden. Van een foto. Tot vorig jaar keek ik op moederdag altijd uit naar de rozen die Mike voor mij kocht. Maar nu is moederdag synoniem voor verdriet."  

"Iemand zei me: 'Als je je ouders verliest, verlies je je verleden; als je je kind verliest je toekomst.' Dat is de nagel op de kop. Ik zal Mike nooit naar het altaar begeleiden. Ik zal nooit op zijn kinderen babysitten. Ik zal nooit samen met zijn gezin op reis gaan. De lijst met dingen die ik nooit zal doen, is eindeloos. Tien maanden geleden was er nog zoveel toekomst. Nu lijkt het alsof er alleen maar een verleden is."

"Om ons op te beuren, zeggen vrienden: 'Jullie hoeven met niemand meer rekening te houden, misschien moeten jullie wat vaker op vakantie gaan.' We hebben dat geprobeerd: in februari zijn we een paar dagen naar Tenerife gegaan. Maar toen we daar rondliepen, dachten we alleen maar: 'Wat doen wij hier in godsnaam?' Je kan je verdriet niet opbergen in een locker op de luchthaven. Je draagt het overal mee naartoe."        

Zondag zal Nancy, zoals alle dagen sinds Mike dood is, in de kamer van haar zoon gaan zitten. Alles is er nog precies zoals het was voor hij stierf. Ze praat er vaak tegen hem, dat doet haar deugd. "Maar het zou me nog zoveel meer deugd doen als ik hem gewoon weer in zijn bed zou zien liggen."

"Wat mij rechthoudt, is de overtuiging dat ik Mike ooit terug ga zien. Ik heb vijf jaar geleden een tijdje in een coma gelegen. Daaraan heb ik het gevoel ontleend dat dit leven niet het eindpunt is. Dat er meer is. Daar klamp ik me nu aan vast. Op een dag zal ik Mike opnieuw in mijn armen sluiten. 'Love you, Mike', zal ik dan zeggen."

Met dank aan Petra Heremans, mama van Amelie* en Pieter, en contactpersoon van de vereniging Ouders Van Overleden Kinderen. www.ovok.be

[voodoooodoov]

“Wat een nare vent ben jij. Als je nog 1 keer contact hebt met mijn vrouw, dan weet ik je te vinden”

Ik las nog even zijn bericht en jij verwijt me mijn reactie, het was ‘best wel’ een aardig bericht vindt jij. Logisch, hij nam het immers voor je op, hij vecht voor je, hij had ook kunnen flippen, het had erger gekund maar het viel mee . En ja….. met die insteek dan was het bericht best ‘aardig en hoe dan ook ‘begrijpelijk….

Maar… dat was het niet; “….. dan weet ik je te vinden”; zei hij. Dat maakte het tot een dreigement “… dan weet ik je te vinden”, en dan wat? .. mijn eerste gedachten toen waren…. ; Heb jij niet zelf het recht te bepalen met wie je wel of niet omgaat, zelfs als er het risico bestaat dat je elkaar kwijt raakt? Geeft het huwelijk je het recht om elkaar als eigendom te beschouwen? Heeft dat nog iets met liefde te maken? Is liefde niet juist; dat je het elkaar gunt om gelukkig te zijn, zelfs als dat zou betekenen dat je los moet laten en niet langer samen bent? En wat heb jij met haar gedaan toen jij ‘het elders zocht?

Ik had een aantal redenen om te reageren zoals ik deed. Ten eerste en misschien de domste reden; ik ben man! Als iemand een dreigende houding tegen je aanneemt dan sta je op! En oké ik begrijp heel goed de emotie van waaruit dit bericht ontstond, ik verwijt het hem niet, maar…. het is wel ‘lekker gemakkelijk’ om de schuld van alles op een ander te projecteren en daarmee een zekere eigen verantwoordelijkheid te ontwijken. “.. als je nog een keer contact hebt met mijn vrouw….”; zei hij maar, hoe eerlijk was jij? Ik heb immers het contact met jou nooit opgezocht uit respect voor jou en de keuzes die je zonder invloed of inmenging moest kunnen maken, uit respect voor jullie huwelijk, uit respect voor hem. Ik heb je vanaf het begin gezegd niet verantwoordelijk te willen zijn voor een stukgelopen huwelijk, ik heb je gezegd dat je ervoor moet zorgen dat het zuiver blijft. Dát was jouw belangrijkste verantwoordelijkheid. Ik heb je bovendien gewaarschuwd ervoor te waken dat je van mij niet een droombeeld creëert. Zijn aanval en dreigement was een aanval op de integriteit die steeds in acht heb gehouden! Het voelde als onrecht.

Ik liet je vallen? Ja ik begrijp dat het voor jou zo voelde. Maar dat voelde zo omdat mijn reactie de waarheid was. Dat was omdat ik hem vertelde dat het niet ik was die steeds het contact heeft gezocht en met dat feit heeft hij je geconfronteerd is het niet? Wees eens eerlijk; was het een waarheid die ‘in het midden’ of die verzwegen moest blijven? Wat had je hem wél verteld? Hoe eerlijk was je? Hoe eerlijk bèn je?

Dat je refereert naar mijn gedichten alsof het dát is wat mij wél verantwoordelijk maakt! Wat is dat? Ben ik nu dubbel schuldig? Laten we het gewoon lekker allemaal projecteren op R? Ben jij dan niet op exact dezelfde manier de verantwoordelijkheid voor jouw doen en laten aan het ontwijken? Jouw verantwoordelijkheid! Ik heb weleens bij mezelf gedacht;” het lijkt wel alsof ze haar huwelijk saboteert zodat ze niet zelf hoeft te beslissen”. Ik heb je niets opgedrongen, ik dwong je tot niets, Mijn schrijven mijn gedichten; mijn social media; mijn blog; het zijn míj́n gevoelens, míj́n gedachten, het gaat over niemand anders dan over mij. Jij mocht het niet van jou maken! Je kon het net zo gemakkelijk negeren, het zielig vinden of er om lachen. Dat je het opzocht en las was jouw keuze. Dat het je heeft beïnvloed kan ik best begrijpen maar is niet iets dat je mij mag aanrekenen. Dat het je raakte is omdat ze een spiegel van je verlangens zijn. Omdat ze een waarheid tonen die je niet durft te zien óf omdat ze een leegte vullen. Als jouw huwelijk jou nog iets waard was dan had niets van wat ik zei of schreef invloed gehad, Reflect on that! Ik liet je niet vallen, ik zou je nooit laten vallen, ik laat niemand vallen maar ik heb wel spiegels. Mijn reactie op het bericht was gericht aan hem niet jou, het was een reactie op een geuit dreigement. Misschien had het vriendelijker gekund maar ook: ik had alle recht om hard te reageren, het was bedoeld als een spiegel voor hem én voor jou (waar zijn jullie mee bezig) én het was de waarheid…. !

[regioonlineofficial]

De gemeente Oldambt en Stichting MFC De Hardenberg hebben vandaag een constructief gesprek gehad over een eventuele overname van sportcomplex MFC De Hardenberg als burgerinitiatief. Er zijn nog wat zaken uit te zoeken, maar de gezamenlijke uitgangspunten zijn duidelijk. De stichting kan hiermee een goede inschatting maken van het ondernemersrisico.  Terugblik gesprekken over behoud MFC De Hardenberg In september 2022 heeft de raad besloten het sportcomplex De Hardenberg als gemeentelijke voorziening te sluiten, vanwege de structurele bezuiniging op sport van 500.000 per jaar. Nadat eerdere onderhandelingen zijn stukgelopen, heeft Stichting MFC De Hardenberg zich opnieuw gemeld als koper. De Stichting is bereid de volledige verantwoordelijkheid voor het sportcomplex op zich te nemen. De gemeente en de stichting zijn hierover met elkaar in gesprek gegaan. De gemeente Oldambt wil het sportcomplex MFC De Hardenberg zonder structurele financiële bijdrage verkopen. Aanbod gemeente De gemeente biedt het complex voor een symbolisch bedrag aan en schenkt daarbij de inventaris. Een extra kavel naast het complex wordt gratis beschikbaar gesteld om maatschappelijke doelen te realiseren. Hierdoor dalen de kapitaallasten voor de stichting behoorlijk. De gemeente is ook bereid om een huurovereenkomst voor het bewegingsonderwijs voor minimaal tien jaar met de stichting af te sluiten en daarvoor een reële compensatie te bieden. Erich Wünker, wethouder Sport: “We vinden het belangrijk dat het bewegingsonderwijs voor de scholen in de omgeving die nu al gebruik maken van De Hardenberg voor de komende tien jaar gegarandeerd is. We blijven daarnaast samenwerkingspartner voor de stichting. Wij willen hen ondersteunen zoals we ook andere verenigingen en initiatieven steunen. De stichting kan onder dezelfde voorwaarden gebruik maken van subsidies die de komende tijd beschikbaar komen, ook willen we hen helpen bij de aanvraag daarvan.” Verder is er ruimte geboden om enkele incidentele kosten voor de overname te compenseren. Enig voorbehoud De gemeente is bereid het burgerinitiatief te ondersteunen met de eerdergenoemde bijdragen, er moet alleen nog wel een toets plaatsvinden op staatssteun. Na het gesprek is duidelijker geworden welke onderdelen mogelijk vallen onder staatssteun. Europese regels vereisen deze juridische toetsing. Ondernemersrisico  Met het overnemen van het sportcomplex komt het ondernemersrisico volledig bij de stichting te liggen. Dit was een absolute voorwaarde van de gemeente. Erich Wünker: “We hebben het stichtingsbestuur gewezen op deze risico’s. We hopen dat met de uitgangspunten en de verder te bespreken punten, het complex als particuliere sportvoorziening behouden kan blijven.”

[gaby016]

Heeft het leven nog zin?

Veel mensen zien het leven niet meer zitten omdat het vol is van problemen. Hoe denkt u over het leven?

„Onderzoek heeft uitgewezen dat voor iedere zelfmoord, 200 mensen een poging tot zelfmoord hebben gedaan en 400 anderen het overwogen hebben.” — THE GAZETTE, MONTREAL (CANADA).

Toch zeggen deskundigen dat de meeste mensen niet echt een eind aan hun leven willen maken, maar alleen willen dat de pijn stopt. Ze vinden dat ze een reden hebben om te sterven; maar wat ze eigenlijk nodig hebben is een reden om door te gaan met leven.

Zelfmoord is wel een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem genoemd. Het lijkt misschien moeilijk te geloven, maar een verdrietige situatie — ook een waar niets aan te doen lijkt — kan tijdelijk zijn. De situatie kan zelfs onverwacht een positieve wending krijgen.

Zelfs als er niets verandert, is het goed de problemen per dag te bekijken. Jezus zei: „Weest dus nooit bezorgd voor de volgende dag, want de volgende dag zal zijn eigen zorgen hebben. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad”.

Maar als u de situatie nu niet kunt veranderen? Misschien hebt u een chronische ziekte of hebt u te maken met een stukgelopen huwelijk of de dood van iemand van wie u veel houdt.

Zelfs in deze gevallen kunt u één ding wel veranderen: uw eigen kijk op de situatie. Leren accepteren wat u niet kunt veranderen, kan u helpen positiever tegen de situatie aan te kijken (Spreuken 15:15). Dan zult u minder snel geneigd zijn zelfmoord te overwegen, maar juist naar manieren zoeken om met de situatie om te gaan. Daardoor krijgt u een mate van controle terug in een situatie die uitzichtloos leek (Job 2:10).

OM OVER NA TE DENKEN: Als u een berg niet in één keer kunt beklimmen, moet u het misschien in etappes doen. Dat geldt ook voor andere obstakels in het leven, al ziet u er als een berg tegen op.

WAT U NU AL KUNT DOEN: Praat over uw situatie, bijvoorbeeld met een vriend of een familielid. Zij kunnen u misschien helpen een evenwichtiger kijk op de situatie te krijgen (Spreuken 11:14).

 

Er zijn nog 2 redenen waarom zelfmoord geen goede oplossing is. Zou je willen weten welke die zijn? Kijk dan op onze website www.jw.org.

https://www.jw.org/nl/bibliotheek/tijdschriften/g201404/omdat-er-hulp-is/

Wilt u een bijbelstudie? Mail dan naar nomijw12@gmail.com

[dagboekliesa3d]

16/12/2017

- Mogelijk door stukgelopen vriendschappen en telkens opnieuw door teleurgesteld te geraken, ben ik angstig geworden om in een nieuwe vriendschapsrelatie te stappen omdat ik verwacht dat deze ook zal falen.. tenzij ik strenge voorwaarden stel om te vermijden dat ik in zelfde situatie terecht kom en weer gekwetst word. Al hebben die voorwaarden niets te maken met zomaar in de steek gelaten worden, maar welke wel?
 (Indien in de steek gelaten worden = ik was minder belangrijk voor persoon dan ik dacht > geen contact met mij opnemen binnen 1 week is bewijs van onbelangrijkheid)(Ook gebrek aan interesse in mijn leven) Ik gaf om vriendschappen, de andere niet > ik zocht altijd diepe vriendschappen, de andere oppervlakkig
 > grootste angst = minder belangrijk zijn voor iemand dan gedacht/ik nodig had + in steek gelaten worden 
> ik verwacht dit bij elke relatie > sociale fobie (daarom ook schrik voor afwijzing van kennissen, zelfs vreemden > meteen in steek gelaten worden ondanks ik moeite doe om band op te bouwen)
 - Flor: avoidant attachment - Liesa: anxious attachment
 Triggers avoidant attachment (Flor): “any threat to limited resources = time, money, space. Also triggered by animal-level physical signals - angry or dissaproving faces, voices > threaten safety and autonomy” 
Main goal: “Avoid negative attention and preserve internal agency” (= ability to act autonomously and freely) > de personen met deze hechtingsstijl trekken zich vaak innerlijk terug, en emoties uiten is een teken van sterk vertrouwen > dat zwijgzame, in hoofd terugtrekken is fascinerend (op te lossen puzzel) maar ook frustrerend (ik weet nooit wat hij echt denkt, voelt, en kan dus heel moeilijk zijn ware gevoelens voor mij te weten komen, het blijft gissen terwijl ik net duidelijkheid en zekerheid wil - “ik hou van u” komt precies eerder uit verplichting, ratio, dan diepe (onderdrukte) gevoelens (tenzij na ruzie als hij mij in de ogen kijkt en zegt wat hij voelt))
 > ik moet hem veiligheid geven om emoties te uiten, en niet alsmaar meer verwachten van hem (ontnemen vrijheid > conflict > afstand nemen van elkaar)
 Avoidant geven veel om hun relaties, in hun onderbewustzijn. Emoties over relaties worden defensief onderdrukt, zowel positief als negatief
 - Omdat Flor autonoom en teruggetrokken is in zijn eigen wereld, zal ik me nooit 100% veilig/ontspannen voelen? (Pas bij mensen waarvan ik niet weet of ze mijn slechtste kant aanvaarden voel ik me echt gestresst en ongemakkelijk. Ik weet dat Flor die kant accepteert, dus ik voel me wel op mijn gemak, maar niet volledig ontspannen)
 - Ik sta op een punt om te leren mijn emoties te benoemen, maar omdat Flor nooit praat over zijn eigen gevoelens/emoties en daar nooit gesprekken over wilt hebben, kan ik dat niet leren binnen onze relatie > frustratie?
 > ik heb nood om mijn emoties te uiten maar Flor is hier niet receptief voor (hoe beter ik ze kan uiten, hoe veiliger ik me in relatie voel). Omdat Flor dat niet kan, voelt het alsof ie altijd maar met 1 been in de relatie staat.
 Als ik weet dat ik mijn emoties kan uiten zonder dat hij zich er aan ergert, heb ik niet het gevoel dat ik alles moet opkroppen en dan uitbarst.
 Hij voelt zich niet veilig in relatie > terugtrekken > reageert met ergernis als ik iets vraag > ik voel dat ik emoties moet inhouden > ik ontplof > hij voelt zich minder gewaardeerd > voelt zich minder veilig in relatie > reageert met ergernis
 Hij reageert met frustratie als hij zich niet kan terugtrekken in zichzelf (harde emotie) uit angst om zich te smijten in relatie en dan gekwetst te worden? (zachte emotie)
 - Flor heeft vrijheid nodig en bij genoeg vertrouwen zal hij meer open worden terwijl ik door mijn perfectionisme zijn autonomie afpakte en in een keurslijf stopte > gaf averechts effect

[gewoonkarin]

Alleen

Ik heb een tijd alleen gewoond. Relatie stukgelopen en het was mijn keuze geweest om te vertrekken. Ik koos voor mezelf. Wist ik veel dat met jezelf samenwonen soms heel alleen kon zijn. Ik zat ook veel alleen. Dat het mijn keuze was maakte het alleen niet minder. Het gemis van een gelijke in huis, iemand tegen wie je kunt zeuren en iemand om mee te praten. Toekomstplannen met iemand samen. Met wat hulp van buitenaf leerde ik stap voor stap de leuke dingen van iedere dag zien. Ik leerde met mezelf samenwonen. Toen ik mijn lief tegen het lijf liep was hij een welkome aanvulling, geen noodzaak. Hij woonde ook alleen en dat maakte het samenwonen eenvoudig. We hebben twee levens samengevoegd en eigen bezigheden behouden. We doen niet zoveel dingen als stel, we zijn wel graag samen thuis. Als alleen zijn geen keuze is maar iets wat je overkomt is de start anders. De liefde is en blijft. Een gemis dat ik niet ken, ik was destijds de liefde verloren. Alleen zijn is ook anders dan je alleen voelen. Hoe vol je huis ook is, je kunt je nog en misschien juist daarom alleen voelen. Het is het missen van juist die mens die je begrijpt zonder woorden, tegen wie je oeverloos kunt zeuren en die altijd achter en naast je staat. Daar kan geen kind, kat of hond tegenop. Daar zorg je voor en dat zij voor jou zorgen is niet de standaard gang van zaken. Alleen. Als je niet weet hoe het is klinkt het soms zelfs aantrekkelijk. Dat is het soms ook. Als je ervoor kiest. Niet als je het liefst samen zou zijn.

[xaxaxay]

3/04/2018 Ik heb altijd zielsveel van hem gehouden, maar er kwam een tijd dat ik besefte dat ik nog te jong was om mij te binden aan 1 persoon. Het gevoel van zoveel piekeren, nadenken, droevig zijn maar ook tegelijk heel veel van hem houden, was het pijnlijkste gevoel dat ik ooit heb meegemaakt. We hebben maanden geprobeerd, gelachen, veel gehuild maar het gevoel in mijn hoofd, dat het ergens moest stoppen, oversteeg alles. Ik denk dat ik op dat niet meer rationeel nadacht en dat ene gevoel de hele overhand liet nemen. We hadden al een paar keer geprobeerd om elkaar een laatste keer te zien, en alles uit te spreken, maar telkens, op het einde, viel ik terug in het gevoel dat ik hem niet kwijt wou. Maar toen ik weer een tijdje niet bij hem was, wou ik weer dat het stopte. In maart zag ik hem nauwelijks meer, en we besliste dat we elkaar nog 1 keer gingen zien, en daarna nooit meer. Een relatie van 2,5 jaar kan je niet zomaar stoppen door te zeggen dat het over is, maar niet met elkaar te praten. Ik weet nog heel goed wat ik voelde toen ik aan zijn huis belde: ik wou dat dit ongemakkelijke moment zo snel mogelijk over was. Maar toen hij opendeed, en ik de pijn in zijn ogen zag, voelde ik iets wat niet te beschrijven is. Ik heb mij nog nooit zo miserabel en klein gevoeld. De hoeveelheid spijt en schuldgevoel dat ik daar had, zal ik niet snel meer hebben. Dit keer voelde we echt dat het de laatste keer was, we wisten het allebei, eigelijk. We hebben ongeveer 3 uur op zijn kamer gezeten, maar geen enkele keer heeft iemand van ons gehuild. We hebben drie uur lang herinneringen opgehaald uit onze 2 en half jaar lange relatie (en dat waren er veel). We lachten, we raakten elkaar aan, we zwegen,.. en na een tijd besliste ik om naar huis te gaan. Ik was intens ongelukkig, en hij was intens ongelukkig. Mijn relatie is niet stukgelopen omdat we niet meer van elkaar hielden, omdat een van ons iets fout deed, maar omdat mijn ratio het plots overnam van mijn hart. Op het moment dat ik dat huis verliet, keken we terug op een avontuur van twee en half jaar, waar we alles hebben geleerd, op onze eigen unieke manier. En dat avontuur, op die leeftijd, was tekenend voor ons leven, voor de rest van ons bestaan. Helaas is er geen handboek, dat stap voor stap uiteenzet hoe je zo een mooie en perfecte relatie stopzet.

[avondurenvanroos]

2.4 Ik hou van hem, jij houdt van mij. (Zo gebeurde het, deel 4)

Pim nam me mee naar een feestje bij zijn vrienden die zomer. Samen met Tieme doorkruisten we Noord-Brabant met de bus. Het was op dat feestje dat we iets verloren tussen ons. Ik weet niet of we het ooit terug vinden.

Pim was er net een trotse pauw en ik zijn veren. Het leek alsof hij me aan iedereen wilde laten zien, hij pronkte met me. Het voelde fijn en maakte me verlegen, maar ook een beetje bang. Het had iets intiems wat af ging van het vriendschappelijke, naar iets wat ik niet voor Pim voelde of kon voelen. Ik besloot dat het niets was en probeerde er niet te veel over na te denken.

Daarom was Teun een welkome afleiding. Teun was de broer van de jongen die het feest gaf. Hij was wat ouder en mannelijker dan de vrienden van Pim en Tieme. De interesse die hij in me toonde wilde ik maar al te graag beantwoorden. Sinds mijn relatie stukgelopen was op het verloren verliefdheidsgevoel hunkerde ik naar intimiteit, maar kon ik de juiste persoon maar niet vinden om dat mee te delen.

Dat ik later die avond onder hem zou liggen, met kiezeltjes van een donker landweggetje in mijn rug, had ik niet helemaal voorzien. Ik wilde aangeraakt worden, maar ik wist niet hoe graag. Zijn handen op mijn ontblootte bovenlichaam voelden fijn, maar ook fout. Mijn gedachten bleven terugkeren naar Jack en ik voelde me lichtelijk schuldig tegenover Pim. Waar was ik mee bezig?

Toen ik een beetje beschaamd terug keerde, vluchtte Pim van me weg. Ik voelde hem. Het was een donker iets in mijn borst, een spanning die ik niet weg kon ademen. Het was naar en benauwend.

Toen ik Tieme vroeg wat er aan de hand was, keek hij me aan en zei:

‘Gelukkig heb je een leuke persoonlijkheid.’

En ik snap nog steeds niet wat de fuck hij daarmee heeft willen zeggen.

Lees deel 3 van de serie, ‘Ik hou van hem, jij houdt van mij.’

Of ga verder naar deel 5, als je meer wil weten over mijn mislukte liefdesleven.

[gertonderweg]

Oud-medewerkers Philips willen compensatie na stukgelopen huwelijk met Gibson