#taferelen

[twafordizzy]

Herkenbare tragische taferelen: Willem Wilmink

bron beeld: pinterest.com Het nu wordt bepaald door de verwoestingen van oorlogen: Israël – Gaza; Nagoro-Garabach; Rusland – Oekraïne en in landen waar we niet zo’n kijk op hebben. Te ver van huis. Bij de boeken die ik de afgelopen tijd bijeen scharrelde, bevonden zich exemplaren die ingaan op oorlogservaringen dichterbij huis. Het levert mij herkenbare tragische taferelen op. In onderstaand…

[ptsd-phoenix]

the images pass me by

gruesome scenes, terrible pictures

a grotesque picture book

that I don't want to turn the pages of

I want to close the book and burn it

-

de beelden schieten aan mij voorbij

gruwelijke taferelen, verschrikkelijke plaatjes

een grotesque prentenboek

waar ik de bladzijden niet van wil om slaan

ik wil het boek dicht doen en verbranden

[joostjongepier]

Wat?   Die Erwartung (2017), Das Kollegium (2019), Der Funke (2018), Winterwanderer (2017), Kogni (2017), Trost (2021), Szene in Blau (2016)en Grün (2013)

Waar?   Tentoonstelling Neo Rauch – Wegzehr in het Drents Museum, Assen

Wanneer?   4 maart 2023

Neo Rauch is vijf weken oud als zijn ouders om het leven komen bij een treinongeluk. Hij groeit op bij zijn grootouders in het plaatsje Aschersleben in de toenmalige DDR. Hij bezoekt de zelfde kunstacademie  als zijn ouders: de Hochschule für Grafik und Buchkunst. Vanaf 2005 geeft hij daar jarenlang les.

Naast werken op doek, schildert Rauch ook op papier. Hij zegt daarover: “Ik kan dan veel vrijer, soepeler het penseel laten glijden.” De expositie Wegzehr is geheel gewijd aan werken op papier.

Wegzehr betekent ‘eten voor onderweg’. Het is ouderwets taalgebruik. Rauch houdt ervan zijn werken en tentoonstellingen mysterieuze namen te geven. Dat past zeker bij zijn werk, want dat is raadselachtig. “Vergelijk het met een tuin. Is die volledig geordend, dan is dat doods en saai”. Voor saaiheid hoef je bij deze schilder van de Leipziger Schule beslist niet bang te zijn. Zijn werken zijn droombeelden, waarin allerlei motieven regelmatig opduiken. Zonder er uitgebreid studie naar gemaakt te hebben, noem ik er een aantal die mij zijn opgevallen: mythische wezens, industriële motieven (die sterk aan de DDR doen denken), musici en acrobaten, mensen met ezelsoren en mensen met een steek op het hoofd.

In de voormalige abdijkerk hangen grote werken, een etage hoger kleiner werk (A4-formaat). Opvallend is de veelheid aan materialen die de kunstenaar gebruikt. Dat varieert van aquarel en acryl tot potlood en viltstift. De meeste werken op papier zijn net zo enigmatisch als zijn schilderijen op doek. Uitleg bij de werken wordt dan ook niet gegeven en de film die wordt gedraaid, toont slechts de kunstenaar aan het werk. Bij Rauch moet je als kijker zelf het werk doen, of je er gewoon bij neerleggen dat je krijgt wat je ziet: raadselachtige taferelen waar je vaak geen sluitend verhaal bij kunt verzinnen. Maar misschien maakt dat het werk van deze schilder juist zo intrigerend.

[jurjenkvanderhoek]

SPOREN VAN OORLOG EN NATUUR IN DE BIBLIOTHEEK

Hoewel het doodnormale dagelijkse plaatjes schijnen. Kale bomen, regendruppels in de sloot, een bewogen bloemenveld, vallend licht door ramen. Gewone alledaagse taferelen lijken het, geen hemelbestormend kunstzinnige fotografie. Ademen toch die doordeweekse momenten een beklemmende sfeer. Het is de context waarin ze getoond worden, namelijk. Kleine waterkringen in de sloot spreken van weemoed, laten denken aan verloren en vergeten herinneringen. Trieste souvenirs uit het geheugen verbannen omdat de gedachte eraan te gruwelijk is voor woorden. Ik bekijk het werk van Gerhild van Rooij in de kleine tentoonstelling "Sporen van oorlog en natuur" in Bibliotheek Heerenveen.

Hoewel het dertien in een dozijn plekken lijken, herinneren de plaatsen in deze vormgeving aan treurnis en verdriet. De hemelse tranen in water geven aan dat ook God weent over wat wij mensen elkaar aan doen. In oorlogssituaties vergeten wij maar al te makkelijk dat wij naar Zijn evenbeeld zijn geschapen. Vergeten voor het gemak het tweede gebod om over onze eigen schaduw heen te kunnen stappen. In de oorlog, in een situatie waarin de vrede ver te zoeken is, ligt ons hoger belang veraf van het menselijk zijn. Door die algemene gemeenplaatsen in beeld te benoemen echter worden wij ertoe bepaald. Omdat de expositie in de kern draait om oorlog en vrede koppelen wij daaraan die beelden eenvoudigweg. Staat de expres bewogen plaat van een veld weidebloemen voor de onbereikbare maar lonkende natuur achter het prikkeldraad. Wuiven de boomkruinen in de wind van de verwachting.

Banieren om de hoek van deze wat rommelig ingerichte tentoonstelling, vijf overgebleven affiches uit een serie, verbinden woord en beeld van wanhoop en hoop. Daarin komen beeldmerken en tekstfragmenten samen om in vlugschrift de sfeer van een concentratiekamp te duiden. Het prikkeldraad, de wachttorens, de onzekere toekomst, het wordt alle verbonden door de prikkel in het draad dat gevangenen doet ontmoedigen de weg naar vrijheid te zoeken. Een portret van Ben Strik, herinnering die nooit vlucht, welk verhaal over Kamp Vught de spil van de tentoonstelling is. Gerhild van Rooij was er, tig jaren na de mensonterende gebeurtenissen daar plaats vonden, en zette haar ontzetting om in gedichten, haar verwondering om in foto´s.

De donkere gang beleefde ze, de gang waar het (kunst)licht van buiten door de ramen viel dit betekende dat er weer iemand gedwongen de dood zou vinden. De isoleercel waar men zo dicht op elkaar stond gepakt dat levenden lijken ondersteunden. Naakt stond men daar, de stank van uitwerpselen overheerste de lucht van bloed, zweet en tranen. Achter het prikkeldraad nodigde de vrije natuur de gevangenen over het hek te klimmen, de vrede tegemoet. Maar die uitbraak moesten ze met de dood bekopen. Die verhalen, nauwelijks te bevatten, markeren het gemoed bij het werk van Gerhild van Rooij. Zichtbaar tekenen ze zich af in de nauwelijks geënsceneerde platen geschoten op locatie. Het is wachten op het juiste moment. Dat geduld heeft achteraf geen bewerking nodig om tot die bepalende sfeer te komen, want dat spreekt sowieso naturel boekdelen.

Van Rooij is met Ben Strik, onder meer aan hem is de tentoonstelling een eerbetoon, terug gegaan naar de plek van verschrikkingen. Niet om er de heroïsche verhalen te horen, de aantallen vermoorden te vernemen en de barakken en wachttorens van Kamp Vught te bezoeken. Maar om het kleine leed, de leegte in de ogen, de stilte uit het verleden te voelen. Een hand op het prikkeldraad, de blik op oneindig. De gedachte aan duisternis en dood - waarom zij wel en ik niet -, licht aan het eind van de tunnel. Gerhild van Rooij heeft die abstracte gedachte in beeld weten te brengen, er woorden aan gegeven.

De kleine tentoonstelling in de Heerenveense bibliotheek verbindt die beelden met woorden. Tussen de regels door en langs de platen is het verhaal voelbaar. Het verhaal van verschrikking en onmenselijk leed is tastbaar onder woorden en in beeld gebracht. Op een abstracte manier, waardoor niet meteen duidelijk is welk leed wordt aangeroerd. Wanneer ik anders kijk naar wat ik zie, mijn oor te luisteren leg naar wat ik lees, ontdek ik het beeldmerk van immens maar stil verdriet. Niet alleen van die oorlog die op 4 en 5 mei herdacht wordt, maar zeker van wat er daarna plaatshad en nog altijd plaatsvindt. Het is een smet op het blazoen van de wereld.

Gerhild van Rooij is schatbewaarder van de nalatenschap van kunstenaar en dichter Jan Loman. In deze tentoonstelling wordt vooral zijn literaire werk subtiel verbonden met het onderwerp oorlog en natuur. Daarin of daardoor heeft ook Loman zijn sporen nagelaten. ‘het maaiveld verhult / scherven uit terpaarde en / luchtafweergeschut’. In een scherpe haiku drukt hij een universum aan gedachten uit. Want het bedekken van wat eens geweest is, het aan het oog onttrekken van een verleden, werkt een vergeten in de hand. Dat is triest voor de mensen waarvoor de scherven zo belangrijk zijn, want het is hun leven, het is hun verhaal, een geschonden leven en vergeten verhaal. Maar het kan ook een verstoppen zijn om te bewaren, zodat het niet wegraakt in de vergetelheid. Dat het ooit eens weer boven water komt als bewijs van wat was. Schrijver Martsje de Jong zei dat zo treffend in haar openingswoord van de tentoonstelling: “De wierheid, hoe skrinend ek, hâldt har plak yn it ivich argyf dat ús grûn is.” Die scherven liggen onder het maaiveld verborgen, in de klei begraven, onder het zand bedolven. Maar wanneer we het kunnen gebruiken om het verleden te duiden in de toekomst is het eenvoudig op te graven. Het is de grond waarop wij leven, een eeuwig archief zoals Martsje de Jong het noemt.

Een rommelig ingerichte tentoonstelling noem ik het. Eigenlijk komen de beelden en teksten van Gerhild van Rooij niet goed uit op deze plek in de Heerenveense bibliotheek. Voordeel is wel dat het een laagdrempelige activiteit is. Na het uitzoeken van boeken, het lezen van een tijdschrift, kan een ieder er een kijkje nemen. Geen korte snelle blik over het tentoongestelde, maar een aandachtig opnemen van de indringende beelden en de aangrijpende teksten. Niet enkel is 4 mei het thema, niet slechts de Tweede Wereldoorlog staat in beeld. Het sluit aan bij het vieren van bevrijding, voor ons. Terwijl elders in de wereld vrede een ideaal is, maar ver weg staat van het dagelijks leven. Vrede gaat niet alleen over geen oorlog. De sporen die Gerhild van Rooij als voorbereiding voor het werk te zien in deze tentoonstelling heeft gevolgd maakt dat meer dan duidelijk.

“Sporen van Oorlog en Natuur”. Foto’s en teksten van Gerhild van Rooij. Tentoonstelling in Bibliotheek Mar & Fean, Burgemeester Kuperusplein 48n in Heerenveen. Te zien van 4 mei tot en met 14 juni 2024.

[creatievegert]

SMAK: The End Is Never Near (Jan Van Imschoot) - Kijkbezoek kunst

Wanneer ik de tentoonstelling binnenloop, lijkt het in eerste instantie op een klassieke gallerij uit de kunstgeschiedenis. Hij gebruikt stijlen uit de kunstgeschiedenis om zijn werken vorm te geven. Wanneer je wat dichterbij komt, en de inhoudelijke details kan waarnemen, dan zie je dat hij daar een punk-achtige laag over giet. De taferelen zijn deels realistisch, maar het geheel is dat vaak niet. Zoals in een droom, waar alles waarop je aandacht vestigt helemaal klopt. Terwijl de gehelen niet bij elkaar passen. Zoals dat je droomt over een examen, maar dan je tante je leerkracht blijkt te zijn, en dat is dan perfect normaal.

Technisch kan hij zeer goed schilderen. Ik vind het leuk dat hij desondanks extra dimensies in zijn werken legt. Zo zijn sommige van zijn werken maatschappijkritisch. Zoals dit schilderij waarin iemand van hogerhand onze blik afwendt (links). In andere schilderijen kan ik wel een betekennis vinden, al ben ik niet zeker of ik het interpreteer zoals het bedoeld is. Rechts herken ik bijvoorbeeld het gradueel vervagen van het verleden.

Het werk eronder doet me denken aan de onthoofdingen die IS terroristen online verspreiden om terreur te zaaien.

Daarnaast gebruikt hij humor in een aantal schilderijen, wat ik erg kan appreciëren. "Humor is de hoogste kunstvorm", Maassen T.

"Wim: Double you I am", het is een simpele woordspeling, die toch een glimlach op mijn gezicht tovert. Rechts zie ik een foto die genomen werd in de tijd van de kodac. Er konden 36 foto's op het rolletje, en bij het ontwikkelen kon je dan zien of je hoofd erop stond. Hij legt hier op een speelse manier het verband tussen twee werelden, en toont hiermee op een slimme manier in welke tijdsgeest dit zich afspeelt. In het volgende tijdperk kan hij bvb een schilderij van een selfie maken. Dit speelse werk ligt mij wel, al kan je moeilijk zeggen dat je puur voor deze grappen entree zou betalen.

Hij probeert te provoceren, zoals met een hele reeks schilderijen van transgenders uit 2007.

Ik lees in een artikel uit De Tijd dat hij deze schilderijen heeft gemaakt, niet om het debat over genders te openen, maar omdat hij lachende gezichten wilde. Dat antwoord lijkt me toch wat makkelijk. Ik vermoed dat hij hiermee wil choqueren, en zo de aandacht van de bezoeker trekken. Ik vond het zelf niet meteen choquerend, en begrijp de meerwaarde er dan ook niet meteen van, als het niet gaat over dat debat.

Onderstaand tafereel doet me denken aan het kleinkunstlied "Het apekot" van Vuile Mong en de vieze gasten:

"... en een beetje verder staat er een bloemetje tussen de straatstenen, zwart van 't roet van de auto's en de autobussen, maar ge ziet het staan en ge denkt Jean-Pierre: "De vogeltjes zeg en de bloemetjes zeg, leven, het LEVEN ..." Wel, mensen, vergeet het maar. Verdomme vergeet het maar ... "

Voor mij gaat dit over het volbouwen van deze Vlaanderen, en deze planeet bij uitbreiding. Je kan er wellicht ook een metafoor in zien voor iemand die floreert, ondanks de grijze omgeving.

Hoewel ik de technische vaardigheid en de inspanning van Jan Van Imschoot in zijn tentoonstelling waardeer, moet ik toegeven dat ik niet echt een diepe creatieve impact heb ervaren. Misschien ligt het aan mijn eigen persoonlijke voorkeuren, maar ik verliet de tentoonstelling niet met een gevoel van verrijking of nieuwe creatieve inspiratie. Ik begrijp dat kunst subjectief is en voor iedereen verschillend resoneert, toch had ik gehoopt dat mijn verbeelding meer uitgedaagd en mijn gedachten meer geprovoceerd zouden worden.

Hieronder nog een aantal werken die mijn aandacht trokken.

[mariekevandervelden]

TAFERELEN

Fotodok will now spread their 'Taferelen' lectures that they normally give in Utrecht across the country. I was invited to give a lecture in the south of the country, in the village of Soerendonk. It was a great evening!

[luccarne]

Ik vind hier echt warme, zonnige mensen. Ze maken je spontaan blij, zijn zorgend en ruimdenkend. Ze zijn allemaal zo verschillend en net daardoor zo boeiend. Er bestaat geen ‘anders-zijn’, omdat er ook geen ‘normaal’ is. Iedereen is zo hard zichzelf, draagt wat die wil en doet wat die wil. Dat geeft soms rare taferelen, maar het is zo geruststellend om te weten dat je niet constant beoordeeld wordt of commentaar krijgt.

(vrij naar Mauro Michielsen in De Standaard 18 april 2024)

[jossarisfoto]

Steyl | Witte winterwandeling

Donderdag, 18 januari 2024 | Mijn sfeervolle winterwandeling start bij de achteringang van Jochumhof in het pittoreske Steyl. De met sneeuw bedekte paden van Jochumshof laten mij genieten van de prachtige taferelen die achter elke bocht verscholen liggen. Vervolgens loop ik naar het veerpont tussen Steyl en Baarlo om daarna een bezoek te brengen aan de indrukwekkende kerk van het Missiehuis St.…

[keynewssuriname]

Parmessar: geen verlichting in zicht in 2024

“Het leven zal zwaarder worden in 2024”, voorspelt fractieleider Rabin Parmessar van de NDP. Hij meent dat er geen licht in de tunnel te zien is. “Misschien voor bepaalde mensen wel, maar het volk ziet het licht niet.” Parmessar zegt dat tarieven van de nutsvoorzieningen verder zullen stijgen, omdat de regering door zal gaan het IMF-programma. Hierbij zal het volk wederom in het nieuwjaar het gelag moeten betalen van het falend beleid van de regering. Hij meent dat de inflatie in 2023 rond de 40 procent lag, dus men is ten opzichte van 2022 met ongeveer de helft armer geworden, omdat de koopkracht met de helft is afgenomen. De fractieleider zegt verder het parlement in 2023 te maken heeft gekregen met een zeer ontransparante regering. “Een regering die geen verantwoording wil afleggen in het parlement, want een aantal dingen gebeuren buien het gezichtsveld van het parlement.” Hij meent dat er bijna honderd corruptiegevallen zijn geweest tijdens deze regering, maar vragen van het parlement over deze zaken worden genegeerd. Ook de stijgende criminaliteit baart hem heel veel zorgen. “Mensen voelen zich niet meer veilig.” “Zelfs in eigen huis voelen de burgers niet beschermd.” “Alles gaat achteruit.” Hij meent dat de politieke leiders, zoals de president, vicepresident en ministers een goede voorbeeld moeten geven aan de samenleving, maar ze geven geen goed voorbeeld aan de burgers. Er zijn vaker uitspraken gedaan door ministers en de vicepresident, die de samenleving heel veel zorgen baart. “Er is geen eenheid van bestuur.” “Alles glijdt en de samenleving glijdt ook af. Als we dit alles onder elkaar zetten, dan was 2023 in alle opzichten een heel bijzonder moeilijk jaar.” 2024 is het jaar voor de verkiezingen. “Dus de bekende taferelen zullen weer beginnen.” “De huidige regering zal weer de vorige regering verwijten van de economische crisis.” Hij meent dat de NDP-fractie zal een goed en inhoudelijke bijdrage blijven leveren aan de conceptwetten, die behandeld zullen worden. Read the full article

[twafordizzy]

Herkenbare tragische taferelen: Anna Enquist

bron beeld: trouw.nl Het nu wordt bepaald door de verwoestingen van oorlogen: Israël – Gaza; Nagoro-Garabach; Rusland – Oekraïne en in landen waar we niet zo’n kijk op hebben. Te ver van huis. Bij de boeken die ik de afgelopen tijd bijeen scharrelde, bevonden zich exemplaren die ingaan op oorlogservaringen dichterbij huis. Het levert mij herkenbare tragische taferelen op. In onderstaand fragment…

[joostjongepier]

Wat?   Scènes uit het leven van Jezus (1570) door Pieter Pourbus

Waar?   Groeningemuseum, Brugge

Wanneer?   9 januari 2024

Dit retabel van Pieter Pourbus bestaat uit een drieluik met pedella. Een pedella is de basis van een altaarstuk, vaak versierd met afbeeldingen die betrekking hebben op wat er te zien is op de panelen.

De panelen zijn gewijd aan lijden en de verrijzenis van Christus. Het linker luik toont de kruisdraging. Op het middenpaneel is vooraan de kruisafneming te zien en achteraan de graflegging. Op het rechterpaneel zien we hoe Jezus opstaat uit het graf.

De taferelen op de pedella verbeelden van links naar rechts de annunciatie, de aanbidding door de herders en de besnijdenis.

Dit werk was aanvankelijk op doek geschilderd en is waarschijnlijk rond 1600 omgevormd tot een sluitbaar drieluik. Opmerkelijk aan het drieluik is dat het volledig in grisaille is geschilderd. Deze techniek zien we wel vaak toegepast op de achterzijde van retabels. De gekleurde voorzijde was dan alleen te zien op hoogtijdagen. Door de week was het luik gesloten en waren afbeeldingen in grisaille zichtbaar. Hier zien we juist in geopende staat alle afbeeldingen in grijstinten.

[rotterdamvanalles]

De Rochussenstraat bij de Coolhaven en de Lage Erfbrug, 1977.

Charles Rochussen (Kralingen, 1 augustus 1814 — Rotterdam, 22 september 1894) was een Nederlands kunstschilder, lithograaf en ontwerper.

Charles Rochussen kwam uit een welgestelde familie; hij was een zoon van de zeep- en zoutfabrikant Hendrik Rochussen, een verzamelaar van kunst en oudheden, en Judith Bethlemine Charlotte Hubert. Zijn broer Henri (1812-1889) werd eveneens een schilder en tekenaar. Charles vertrok op zijn 22ste vanuit Rotterdam naar Den Haag om daar het schildersvak te leren, ondanks dat er aanvankelijk een carrière in de handel voor hem was uitgestippeld. Rochussen volgde aldaar zijn opleiding aan de academie.

Rochussen schilderde historie-stukken; met name veel taferelen uit de vaderlandse geschiedenis; in de eerste helft van de negentiende eeuw stonden deze historieschilderingen in hoog aanzien. Kunst moest lijken op die uit de Gouden Eeuw en had te de taak om een verhaal vertellen, het liefst over gebeurtenissen uit de Tachtigjarige Oorlog.

De Lage Erfbrug dankt haar naam aan het vroegere Lage Erf, het laatste gedeelte van de Nieuwe Binnenweg bij de Delfshavense Schie. De naam Lage Erf is al oud en herinnert aan een enigszins in een put liggend erf, dat vroeger gebruikt werd voor opslag- en losplaats van materiaal. Ook heeft het als kermisterrein dienst gedaan.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[regioonlineofficial]

Licht brengt mensen samen. Dat bewijst GLOW 2023 opnieuw. De vaste gezamenlijke route Eindhovense biedt een perfecte balans in verwachting en verbazing. GLOW 2023 neemt bezoekers mee op een reis door Eindhoven, waar menig bezoeker of bewoner de stad in een nieuw licht ziet. Maar GLOW is meer dan een alleen een lichtfestival. Lichtkunst is voor iedereen en zorgt voor verbinding onder de bezoekers. Dat geldt ook voor het project “Ik zie, Ik zie,” van kunstenaar Hugo Vrijdag, waar niet alleen schoolkinderen uit Eindhoven en de omgeving maar ook generaties aan elkaar worden verbonden.  Een zee van lichtgevende bloemen voor de ouderen van Eindhoven In het schip van de Paterskerk strekt zich een bloemenzee voor de bezoeker van het evenement uit. Honderden driedimensionale lichtgevende bloemen, gemaakt door kinderen van basisscholen uit Eindhoven en omstreken, verwelkomen de bezoekers. Overal waar je kijkt, word je omringd door vrolijke, levendige kleuren en contouren van warmte. Op de binnenmuren van de kerk verschijnen en verdwijnen ramen die het gebouw lijken open te breken. Het glas-in-lood laat schitterende taferelen en zelfportretten van de kinderen zien, en je kunt bijna voelen hoe de jonge kunstenaars vol verwondering om zich heen kijken, hun ogen knipperend van verrassing. Van binnen én van buiten kijken de kinderen om zich heen om te zien hoe hun bloemen worden aanschouwd. Het lichtkunstwerk van Hugo Vrijdag is een van de meest in het oog springende projecten van GLOW dit jaar. Maar waar GLOW op zaterdag 18 november stopt, geldt dat niet voor dit lichtkunstwerk. Na afloop van het lichtfestival worden alle bloemen namelijk geschonken aan mensen die de bloemenzee niet konden bezoeken. Ouderen, zoals bijvoorbeeld in Merefelt in Veldhoven, krijgen op deze manier de kans het lichtkunstfestival toch te ervaren en te beleven. Lichtkunst is immers van en voor iedereen! Kaars van GLOW op zaterdag vanaf 18.30u te zien Speciaal voor de kinderen heeft GLOW nog een verrassing in petto. Naast het werk van Hugo Vrijdag, is GLOW in de regio en ver daarbuiten vooral opgevallen door ‘De Kaars’; de meest krachtige showlaser ter wereld die beschikbaar is gesteld door het bedrijf TRUMPF.  De Kaars gaat elke dag (bij goed weer) aan om 22.30u en uit om 23.00u als teken naar de regio dat GLOW afgesloten wordt. Foto’s uit België, Duitsland maar ook Gelderland en Utrecht laten op social media dat De Kaars populair is tot ver buiten de regio. De organisatie van GLOW en TRUMPF krijgen regelmatig de vraag of de laser niet wat eerder aan zou kunnen gaan, zodat ook kinderen deze kunnen bewonderen. Hoewel ‘De Kaars’ is ingezet om GLOW iedere avond af te sluiten, hebben beide organisaties besloten om komende zaterdag bij uitzondering de laser - bij goed weer - ook tussen 18.30 en 19.00 te laten zien. Speciaal voor de kinderen in de regio en ver daar buiten.  GLOW wordt mede mogelijk gemaakt door haar partners: Signify, Gemeente Eindhoven, ASML, BIZ, Brainport Eindhoven, DAF Trucks N.V., DELA, Eindhoven 52, Eindhoven Airport, Heuvel Eindhoven, Pronorm, Pullman en Sahara Benelux.

[kinetize]

Het publiek moest er lange tijd op wachten, maar eindelijk waren ze daar, de reuzen, op de Grote Markt. — © svov Dendermonde – De zon bleef wat achterwege bij Katuit, het traditionele volksfeest op de laatste donderdag van augustus in Dendermonde, maar dat kon de sfeer...

[kinderkunstatelier]

Crea Blanden - diepzee vissen 🐠🐡🐳 en andere taferelen 🤭

[charleshaddonspurgeon]

Overdenkingen Met Spurgeon | Onverwachte weldaden Wanneer men reist liggen veel van de plezierige dingen in onverwachte uitzichten en taferelen die op de reiziger afkomen wanneer hij een heuvel opklimt of afdaalt in een dal. Als de reiziger op een lange eentonige weg alles in één keer zou kunnen zien, zou het een vermoeiende wandeling worden. Maar juist de frisheid en nieuwheid van de gebeurtenissen, avonturen en onvoorziene gebeurtenissen die voortdurend voorkomen, helpen om het leven opwindend, zo niet gelukkig te maken. Ik dank God voor veel van de genadige weldaden die mij overkomen zijn, vers uit de geest van Zijn voorzienigheid. Ik heb me dikwijls niet voor kunnen stellen dat zo'n meevaller op zo'n onverwachte manier en op het juiste ogenblik mij zou kunnen overkomen. Het kwam op zo’n verassende manier, dat het leek, alsof de Heere het graag plotseling aan mij wilde schenken en het mij in mijn hand heeft gegeven.