#te ayan

[airenyah]

oh FUCK it's happening in the eclipse too....

you know that first time we get a flashback to aye with his uncle? when aye is sitting in his room looking at the dictionary, remembers his uncle, and then cries?

the music that starts in the flashback and continues to play while aye is crying is called what i can't foget

[she]

{ #error: happiness_overload } face.exe has stopped working

[yakdee]

First Kanaphan as AKK & Khaotung Thanawat as AYAN THE ECLIPSE (2022), dir. Golf Tanwarin Sukkhapisit

[thaitheseries]

anyway. puentalay!! they are coming back to me soon!!

[lvcdrms]

10 hcs - sun

10+ headcanons about sun. with @spaceny

i. acho que nem carece falar que o headcanon de ele criança ter sido do tipo que foge pro meio das árvores tentando buscar criaturas mágicas que aparecem em filmes da ghibli se mantém né? a grande obsessão dele! hoje em dia o misticismo se perdeu um pouco. ele sabe mais da verdade do que a natureza esconde... mas isso só deixou ele mais animado e fascinado. tipo, ok, podem não ter descoberto provas de que o totoro ou dragões existam ainda, mas sabe o que já sabemos que existem? anfíbios biofluorescentes! axolotes! pássaros com um bucetilhão de cores! e corvídeos! e o freestyle de deus ornitorrincos! como não continuar obcecado com as criaturas que existem por aí?

ii. e como um bom biólogo, o sonho e a obsessão do sun sempre foi viajar pra amazônia. e, bem, já que estaria pelo brasil mesmo, teria de aproveitar pra visitar a mata atlântica e o pantanal também, obviamente! afinal, não é todo dia que dá pra dar um pulinho pelo outro lado do mundo; tem que conhecer tudo que der. obviamente, sun tem fascínio por outros ecossistemas também, mas que ele já teve a chance de visitar por serem um pouquinho (só um pouquinho!) mais próximos: é apaixonado pela indonésia e pela índia também, e quer voltar mais vezes. com a indonésia em geral ele sente que tem um lance diferenciado, sei lá. possivelmente pela proximidade cultural também, embora ele ainda não tenha ligado os pontos gracias a dios nací en sudeste asiático.

iii. diretamente da equipe homens ggzeiros! ele provavelmente fez umas aulinhas de dança por diversão na adolescência e na faculdade (inclusive uns workshops de waacking porque o chamado à alma do lgbter parecia divertido), mas hoje usa os conhecimentos da época só pra peitar dance challenge de kpop no tiktok, e estava só tentando induzir esperando a akira chamar ele pra dançar super shy (ele é 100% esse vídeo ok essa vibe foi minha inspiração)

iv. ser uma pessoa otimista vem naturalmente pra ele, de verdade. não é muito trabalho pro sun ver o copo meio cheio ou achar alegria em pequenas coisas do dia a dia. pra ele é muito simples que, sim, there are still beautiful things. ele sabe que é uma boa técnica de sobrevivência e zero problema em tudo isso na maior parte do tempo, ele gosta de ser assim. só às vezes que, sim, ele acaba sentindo que precisa ser o raio de sol no grupo de amigos ou na família (ainda mais que ele sempre tentou ser uma fonte de alegria pra mãe quando via que ela sofria tanto quando ele era criança, ainda mais porque ela protegia ele do pai) e ser a pessoa que mantém a vibe lá em cima. às vezes ele é a pessoa que precisa desesperadamente ouvir que tá tudo bem não estar bem, etc.

v. ele obviamente adora mato, terra, praia, se sujar, estar perto da natureza. nem mosquito picando ele o afeta muito; pelo contrário, já deve ter quase matado as mães do coração porque estava com um escorpião nas mãos pensando iti malia que bonitinho. ele claramente veio com o instinto de sobrevivência meio quebrado, e precisou estudar pra internalizar o fato de que ele não tem, de fato, o poder encantador de uma princesa da disney sobre animais e eles não vão necessariamente querer ser amigos dele.

vi. ele sempre achou amor/romance em circunstâncias inesperadas mesmo. fora o bi awakening dele que foi de uma lap dance de zoeira a um namoro de anos, a segunda namorada dele o sun conheceu pedindo socorro pra se esconder da chuva no estabelecimento da família dela. ele praticamente implorou abrigo até ela deixar ele entrar, porque já estavam pra fechar, e no fim acabou ajudando o pessoal a fechar o lugar e recebeu uma carona pra casa. ele virou um cliente fiel do estabelecimento e... o resto é história.

vii. quando a mãe do mini sun colocou uma câmera polaroid nas mãos dele, ela não sabia, mas a vida de ambos estava prestes a mudar pra sempre... de verdade, essa foi a primeira obsessão do sun com fotografia, e ele com certeza ficava importunando a tsuki pratirar um bazilhão de fotos dela que ele guarda até hoje. inclusive uma polaroid dela adolescente com a nota "o dia em que eu percebi."

viii. pode parecer ironia pelo nome dele, mas sun gosta mesmo da cor amarela. e laranja. e toda a paleta de cores de um bom pôr do sol.

ix. no tópico de dançar, ele também não hesita em dançar pra fazer palhaçada, rebolar a raba pra fazer as pessoas ao redor rirem porque ele tá sendo o oposto de sexy. e numa dessas ele foi inventar de abrir as pernas, sabe, abrir um meio espacate pra throw it back assim. pois ele escorregou, abriu as pernas demais e estirou a virilha. e ainda teve que explicar prum date a situação. press f to pay respects.

x. ele usou óculos por boa parte da vida, na verdade (tudo por essa estética aqui), até fazer cirurgia uns 5, 6 anos atrás. era uma de suas grandes inseguranças na adolescência e ele começou a usar lente assim que possível, mas depois começou a até gostar da sua aparência com óculos... mas fez a cirurgia mesmo assim porque. sabe. ver o que tá a 2 centímetros da sua frente quando você está tomando banho em vez de ver borrões deve ser uma sensação muito boa! a player não saberia dizer, mas o sun com certeza acha!

xi. o sonho dele, ou melhor, os planos dele pro futuro sempre incluíram ter uma família. casar, ter filhos, a coisa toda. obviamente que teria de ser alguém companheire que topasse explorar o mundo com ele, mas ele também gosta de domesticidade, da ideia de settling down e ter uma vida tranquila cheia de muito amor. ajuda que por um bom tempo ele sabia com quem ele queria isso... só recebeu o balde de água fria com a ideia de que nunca poderia, risos. enfim, a relação dele com essa ideia de vida ideal mudou e amadureceu com os anos, conforme aprendia com a relação das mães e via ela se solidificar também, e quando entendeu a própria sexualidade etc... mas sempre esteve ali.

[shakalakaaa]

Why does RaySand arc feel like an AU for The eclipse? Where Akk was never exposed to suppalo's toxicity so came out to be a rule based hustler and Ayan never worked on death of his family hence spiralled into depression. It doesn't help that there are tooo many parallel between TE and OF in the 5 scenes they got yet😆

Also in another AU, Kan after being hurt by Thua (because it would have come in due time lol), became the emotionless disaster Boston is.

[apropositodime]

Guarda "Malika Ayane - La prima cosa bella (official videoclip)" su YouTube

La dedico a te Andre, che sei stato la prima cosa bella che ho avuto dalla vita ❤️

(amo tantissimo Malika)

[aynodndr]

ŞARKILARDA GİZLİYDİ ONLARIN BÜYÜK AŞKI..

Çiğdem Talu, Ercüment Ekrem Talu’nun torunu ve Recaizade Mahmut Ekrem’in torununun kızı. Edebiyatçı bir aileden geliyor yani. Filoloji eğitimi aldı, 17 yıl bir özel okulda İngilizce öğretmenliği yaptı.

Mutsuz bir evlilikten sonra, şarkı sözü yazarlığına başladı. Kader karşısına 24 yaşında bir kimya mühendisini çıkarmıştı: Melih Kibar. Kendisi o zaman 36 yaşındaydı.

Çiğdem şarkı sözü yazıyor, Melih beste yapıyordu. Sekiz sene beraber çalıştılar, 270 şarkı yaptılar. Melih’in ifadesiyle öyle görür görmez aşık olmadılar birbirlerine. Önce, ”İşte öyle bir şey,” derken ısındılar birbirlerine, sonra da

“Bende bu cehennem gibi yürek olmasa,

Bende deli rüzgâr gibi hasret olmasa,

Bir de cana can katan o sevdan olmasa,

Ah bu hayat çekilmez” diyerek sanki bir şeyler anlatmak istiyorlardı.

Birlikte gittikleri Sopot Festivalinde, artık her şey ayan beyandı. Ama Çiğdem korkuyordu. “Kocaman kadının çıtır sevgilisi var.” dedirtmek istemiyordu.

Sonra zoraki bir ayrılık… Melih yüksek lisans yapmak için Londra’ya gitti. Ama aşk aşktır. Çiğdem sevdiği adamı görebilmek için fırsat buldukça Londra’ya uçtu.

İki sevgili, 1976 sonunda İstanbul’da buluştular ve 1977’yi Tarabya’da bir restoranda birlikte karşıladılar. İlhan İrem ve Erol Evgin’in desteğiyle Melih Çiğdem'e dedi ki;

Çiğdem, Çiğdem, çiçeklerin en güzelisin sen

Bilmem ki bundan başka sana neler söylesem

Şarkılara can veren ilham meleğimizsin sen…

Ama aradaki yaş farkı hep duvar gibi durdu karşılarında. Dostça ayrıldılar, birleşmeden. Saray terbiyesiyle yetişmiş Çiğdem, bu farkı anlatamıyordu mantığına. Ama birlikte çalışmayı, birlikte üretmeyi sürdürdüler.

1980’lerin başında göğüs kanseri dediler Çiğdem’e. Geç konulmuş bir teşhisti. Çiğdem bu sefer Londra’ya tedavi için gidip geliyordu. Neşeli görünmeye çalışıyordu. Ama lanet bir hastalıktı bu. Bir türlü geri adım atmıyordu. Masraflar artmıştı.

Dostları bir araya geldi, Çiğdem’e destek için. “Çiğdem Talu’ya Selam” adıyla bir konser düzenlediler. O gece bütün dostları şarkı söyledi.

Ama 28 Mayıs 1983’te gazetelerde bir haber vardı: “Şarkılar Öksüz Kaldı.” Evet, şarkılar öksüz kalmıştı ve Çiğdem artık şarkılarıyla anılacaktı.

Çiğdem’in ölümünden sonra Melih kapkaranlık bir sessizliğe büründü. Artık eskisi gibi beste yapamıyordu. Son olarak geçti piyanosunun başına ve selam gönderdi Çiğdem’ine, “Sessiz Veda” şarkısıyla.

Ya, sonra mı? Melih de kansere yakalandı ve 7 Nisan 2005’te Çiğdem’ine kavuşmak için kapadı gözlerini. Tıpkı Çiğdem gibi, aynı arkadaşları aynı camiden, Bebek’ten sonsuzluğa uğurladı Melih’i

İşte, yaşanmış ama bitmemiş bir aşk hikayesi…

Seni düşündüm dün akşam yine.

Sonsuz bir umut doldu içime.

Bir de kendimi düşündüm sonra.

Bir garip duygu çöktü omzuma.

Hani ıssız bir yoldan geçerken,

Hani bir korku duyar da insan,

Hani bir şarkı söyler içinden,

İşte öyle bir şey.

Hani eski bir resme bakarken,

Hani yılları sayar da insan,

Hani gözleri dolar ya birden,

İşte öyle bir şey, işte öyle bir şey.

Seni düşündüm dün akşam yine.

Bir garip huzur doldu içime.

Bir de kendimi düşündüm sonra.

Bir garip duygu çöktü omzuma.

Hani yıldızlar yanıp sönerken,

Hani bir yıldız düşer de insan,

Hani bir telaş duyar da birden,

İşte öyle bir şey.

Hani yağmurlar yağar ya bazen,

Hani gök gürler ya arkasından,

Hani şimşekler çakar peşinden,

İşte öyle bir şey, işte öyle bir şey. 😔

alıntıdır

[upismediacenter]

LITERARY: Tira-tira

“There’s a hundred and four days of summer vaca—”

“Lola! Kakasimula pa lang!”

“Hetong bata nga naman, o. Tumigil ka muna sa panonood. Magdamag ka nang nakatutok sa TV, baka malagot ka pa sa mga magulang ninyo ‘pag lumabo ‘yang mata mo!” sambit ng nakatatanda.

“Pero Lola Fe—” ang hirit ng apo.

“Hep, hep, hep! Maglinis muna kayo doon ng ate mo. Ibinilin ng mama ninyo na iligpit ang napakagulo ninyong aparador sa kwarto habang wala sila,” ang utos ng lola. “Heto ang susi. O siya, magdidilig pa ako ng halaman.”

Halos umuga na ang lumang aparador na ngayo’y pagmamay-ari ni Kikay, ang ate sa magkapatid, na matagal nang itinago sa tirahan ni Lola Fe. Pumarito ang dalawa dahil buwan na ng Abril, ang panahon ng pinakahihintay nilang bakasyon; walang pasok! Ibig sabihin, mamamalagi muna sila sa bahay ng minamahal na lola. Kailangan kasi nilang asikasuhin ang aparador na ipinamana ni Lola Fe, na nang huli nilang makita ay nagsisilbing bahay ng mga dating laruan ni Ate Kikay.

“Mamaya na lang tayo mag-ayos, please? Linis na lang nang linis,” reklamo ni Haning, ang makulit na kapatid ni Kikay. Nakagawian na rin ng kanilang pamilya ang pana-panahong itabi, ipamigay, o itapon ang kahit ilang piraso ng gabundok na papel, libro, maleta, bag, memorabilya, tupperware, at tumataginting na trentang pares ng sapatos na nakapaligid sa bahay nila. Hindi rin mawawala ang mga laruang manikang malapit sa mga dollhouse, na, sa ‘di malamang dahilan, tila hindi nauubos (‘di ba dalawa lang naman silang magkapatid?).

Hindi rin kalakihan ang kanilang tambakan, este tirahan, kaya dapat lang, dapat lang, palagiang magligpit. Very good pa kung nakapagtapon ng nakatiwangwang na mga gamit. Alang-alang din ito sa maluwang na paghinga ng sinaunang bahay, na malamuseo rin minsan dahil maraming naka-display. Burara man, sino nga namang nais magpagod para galawin ang payapang lagay ng bahay? Bakasyon na bakasyon, tapos maglilinis?

“Tara na ‘Ning, saglit lang ‘to. Gusto mo bang kunin ulit ni mama ‘yung favorite teddy bear mo? Sino nga ulit ‘yun? Si Choosy?” biro ng ate.

“Suzy! ‘Di siya teddy bear. Pusa!”

“Ay, basta. Samahan mo lang ako. Malay mo, makahanap pa tayo ng manika sa aparador. Ibibigay ko na lang sa ‘yo! Para sa dollhouse mo!” usisa ni Ate Kikay sa “sa ’yo.” Sabay kindat.

Habang nakasimangot ang nakababatang kapatid, tuluyan naman silang pumasok sa kwarto kung saan makikita sa likuran ang dalawang makulay na pintong yari sa kahoy na nasisinagan ng sikat ng araw. Tinatakpan ng iginuhit na mga tau-tauhan at ulap, pati na rin ang sandamakmak na stickers, ang pintuang papunta sa bahay ni Kuya, este ‘yung nakapwestong cabinet sa malayo, na siya lamang ang may lakas-loob na buksan.

“‘Te Kikay, ayaw ma-open.” Tila pahirapang bumigay kay Haning ang aparador dahil nangalawang na ang susi, kandado, kahit ang pantali sa hawakan nito. Delikado kasi itong maiwang bukas nang basta-basta. Kaya, hinablot ni Kikay ang susi.

“O, ba’t mo binubuks—akala ko ba ayaw mo maglinis? Ako na nga.” Habang nagpapaligsahan ang kamay laban sa kandado, biglang may nagtambol sa loob ng Narnia.

Humatsing ang bunso. “Ang alikabok naman… Ano ‘yun, ate? Ba’t parang may tumutunog sa loob,” dinig ni Haning ang kakaibang kalabog sa gitna ng pagpapaikot-ikot ng ate sa susi.

“Wait, ‘wag ka magulo,” ang sabi ni Ate Kikay.

“Lumalakas na o,” idinikit ng bunso ang tenga sa pinto ng aparador.

“Ayan! Nabuksan ko na. O, tabi.” Ibinigay ni Ate Kikay sa kapatid ang ginamit na susi nang matanggal ng ate ang tali ng mga hawakan. Lumayo muna sa aparador si Haning.

“Ito na ha, ready ka na magkaroon ng bagong manika?” tanong ng ate.

“Aaate! Buksan mo na nga!” hindi mapakaling sigaw ni Haning. (Pakipot pa siya!)

“Okey po! Ito na, ha. Charaaan!”

---

Sa labas ng bahay, dinidiligan naman ni Lola Fe ang mga alagang gumamela. Nagulat siya nang may marinig na dalawang malalakas na tinig.

“O, Fe, ano’ng atin? Dahan-dahan ka lang sa paglinis ng bakuran ha, mahirap na!” bati ng dalawang kapitbahay na kasing-edad ng lola.

Habang nagkukumustahan ang mga oldies, nasa munting kwarto naman ng bahay ang magkapatid, silang nagpasyang maglinis ng aparador. Dapat.

Maya’t maya, may dalawa pang boses na muling ikinagulantang ng lola.

“Sinasabi ko na nga ba,” sumagi sa isip ni Lola Fe.

---

“Ate Kikay?” Mag-isa na lang ang nakababatang kapatid sa isang kakaibang dimensyon. “Aray… Hatchoo!” Tumayo siya’t lumingon-lingon hanggang sa kumunot ang kaniyang noo. Kahit inulit-ulit ang pagtawag, wala pa ring bakas ng kaniyang ate. Pero, siya nama’y namangha sa nakitang kumpol-kumpol na mga unan na hugis bahay sa may hindi kalayuan.

“Nasaan ako? Si Ate?” isip-isip ni Haning.

Habang nakatapak sa kalsadang nababalutan ng tela at kutson, naramdaman ni Haning na tila yumayanig ito mula sa likod. May paparating! Palapit nang palapit, tumigil ang pagyanig nang may tumapik sa balikat ni Haning. Matagal silang nagkatitigan na tila nakaharap sa salamin.

“Gusto mo ng Cloud 9?” ang alok ng isang babaeng kasintangkad ni Haning. Magkahawig ang dalawang bata sa estilo ng mukha at boses. Baka magkamag-anak ang dalawa? Pwede ngang kambal eh, pero imposible.

“Umalis ka nga!” sigaw ni Haning. “Hinahanap ko ‘yung ate ko!”

Walang ideya sa nangyayari, umalis ang batang babae sa pagtaboy at tumakbo patungo sa pasukan ng mga bahay na gawa sa tagpi-tagping unan, kumot, at tela. In fairness, high-class ang pagkakagawa—may balkonahe pa! Sa itaas, may karatulang papel at may nakasulat na “bAHAy-BaHaY.” Pagkalipas ng tatlong hikbi, napilitan si Haning na sundan ang ‘di kilalang bata.

Tulad ng nauna, gumapang rin siya patungo sa tirahan de unan na may iba’t ibang disenyo at burda ng punda, na ‘di nagtutugma—basta kulay-pambata! Kada hakbang ay nahihila ng tuhod ni Haning ang telang sumasabit at ilang beses namang nabulabog ang bahay dahil sa paghatsing ng bunso. Tuloy, sunod-sunod namang natumba ang mga nakatayong alagad—stuffed animals—sa magkabilang gilid ng lagusan.

Haning’s coming.

Nang hinawi niya ang kumot na nagsisilbing pinto ng bahay-bahayan (syempre gate pa lang kasi ‘yung nauna), muli siyang napasigaw.

“Bulaga! Akala mo mumu noh? Hahaha!” halakhak ng batang babae.

Tumalon si Haning. “Uy, ‘wag! Isusumbong kita sa ate ko!” ang banta niya (kunwari lang).

“Ay nagulat! Ahahaha! Uy, ‘wag, nilagay ko na ‘yan kanina, baka magulo.” Binalaan niya ang napipikong si Haning nang makitang sinusubukang hilahin nito ang de-telang pinto pababa. Tila balak kasing maghiganti ni Haning sa nakakaasar na ugali ng batang hindi malaman-laman kung sino ngunit, tagos ang lukso ng dugo sa kaniya (feeling niya lang).

“Hindi kaya!” nagtatakang sagot ni Haning na bigla-biglang humagulgol na parang bata (parang ano pa ba?).

“Hala, bakit?” nag-alala ang palabirong bata.

“Hinahanap ko lang naman ‘yung ate ko eh, tapos inaaway mo ako.” Hindi tumigil sa pag-iyak ang naliligaw na si Haning.

Kaya, siya nama’y niyaya ng batang babae na maglaro upang mapatigil ang kaniyang pag-iyak. “Tahan na, ‘wag ka na malungkot. Gusto mo ba maglaro? Marami akong doll! Ito o, favorite ko: si Lala. Alam mo ba binigay siya ni ma—”

Hinablot ni Haning ang manika ng batang babae. Gusto niya itong agawin, este, hiramin.

“Uy! Hiram lang, ha!”

“Wow, ang cute niya naman!” sagot ng bunso habang hawak-hawak ang manika.

“Anong name mo?” Hindi pa pala nila kilala ang isa’t isa sa bilis ng mga pangyayari. Mabilis din kasi silang naglakad papasok pa ng bAHAy-BaHaY.

“Wow! Meron ka ring dollhouse! Gusto ko ‘to!” Naiinggit na sabi ni Haning. Hindi niya na rin napansin ang tanong ng batang parang pamilyar, na hindi naman, pero siguro?

“Tara, laro tayo! Lalala lala… dito ‘yung kitchen… tapos pwede mo buksan ‘yung ilaw dito… ito o… pwede ka pumunta dito sa hagdan. Dito naman ‘yung kwarto niya… meron siyang pet tapos pwede mo palitan ‘yung hat na suot niya… parang ganito, o. Tapos nandito ‘yung swimming pool… may stickers dito o tapos… ay, meron din mga sapatos dito… o marami… anong gusto mo?”

At tuluyan na ngang naging playmates ang dalawang batang babae kahit hindi nila alam ang pangalan ng isa’t isa.

“Hatchoo! … Pwedeng sa’kin na lang ‘to?” Lumipas ang oras, itinuro ni Haning ang hawak pa ring si Lala na pinahiram ng batang babae.

Tumahimik sa bahay na unan.

“Pwede? Please?” pakiusap lalo ni Haning.

“Uhhh… alam ko na! Laro muna tayo ng game! May games ako sa laptop!”

“Anong game?”

“Ito, o. Alam mo ‘yung Home Makeover? Lagi ko siyang nilalaro!” Lumapit sila sa lamesa kung saan nakaupo ang mistulang librong laptop. Kulay dirty green (style o marumi lang?) ang labas, makapal ang iskrin, at may maingay na keyboard at mouse.

“Gusto mo ‘to? Ako rin! O sige… ito ‘yung bahay ko… meron akong kwarto… dito ako nagde-design… kunwari pwede ka dito maglagay ng tv, bed… tapos kulay pink… pwede mo gawing violet ‘to… ito blue, tapos yellow… diba maganda?” Pagkatapos turuan ng batang babae ang “nawawala” pero nag-e-enjoy na si Haning, ipinasubok niya ang Home Makeover sa kaniya.

“Ikaw, gusto mo i-try mag-laptop?” yaya ng batang babae. Binigay ni Haning ang hawak na manika. Hinawakan naman ito ng may-ari nang tila ayaw nang pakawalan.

Muntik nang sumobra sa isang oras ang paglalaro ni Haning sa laptop ng hindi pa rin kilalang kalaro. Matagal na nanood at nakatutok sa iskrin ang playmates.

“Uy,... hatchoo! Maalikabok dito, noh? Ay, pwedeng makahingi ng tubig?” tanong ni Haning.

“Sige. Wait lang.” Kumuha ng isang basong tubig ang kalaro para ibigay sa kaniya.

“Ahhh (‘yung tunog pagkatapos uminom ng tubig), sa’n na siya?”

“Sino?”

“‘Yung doll.”

“Si Lala? Kinuha ko na. Ako naman.” Pero umangal si Haning. Sinubukan niyang agawin ang manika (sa dami-dami ng manika!). Syempre, magpapatalo ba si bunso?

“Ehhh, tapos ka na eh!”

“Pahiram!”

“Ayoko nga!”

“Please!” Ang pakiusap ni Haning. Sabay hatsing.

At heto na nga ang pinakahihintay natin. Natapon ang kaniyang hawak-hawak na tubig at unti-unting nagmistulang talon pababa sa laptop. Haning naman!

Very good.

“Hala, ayaw na ma-open. Nasira!” naaasar na sabi ng may-ari nito.

“Lagot…”

---

Lumipas ang ilang minuto, bumalik ang magkapatid sa tunay na dimensyon kung saan sila nagbabakasyon, naglilinis ng magulong bahay, at— ’yung aparador!

“...lagot na naman kayo sa mga magulang ninyo… sinasabi ko sa inyo… ’pag nalaman nilang nagkandagulo-gulo na lalo ang bahay ko!”

Unti-unti pa lang na nagigising ang magkapatid mula sa kakaibang pagkakatulog nang datnan sila ng lola na hinulugan ng hindi mabilang na mga laruan. Inulanan naman sila ng sermon dahil sa halip na naglinis, pinalilibutan sila ngayon ng mga alaala mula sa aparador ng pagkabata ni Ate Kikay.

“Akala ko pa naman maglilinis ‘tong mga batang ire. Diyos ko! Naghalungkat ba naman! Bakasyon na bakasyon,” bulong sa hangin ni Lola Fe. Dahan-dahan lang Lola Fe, mahirap na!

Samantala, naalintana ang katahimikan sa bahay ng lola.

“Ning, Ning! Haning! Okey ka lang?”

“Aray.” Halos malunod ang nakababatang kapatid sa dagat ng mga laruan. “Ate Kikay?”

“Oh my gumamela! Sorry, Haning—naku! Natamaan ka tuloy. Saan ba masakit? Dito ba? Hala, dito? Saan?” nag-aalalang tanong ni Kikay sa bunso.

Agad na pinuntahan ng ate si Haning para tulungan ito. Bigla niya namang ibinaling ang tingin sa hawak-hawak ng bunso.

“Uy Ning! Sa’n mo ‘to nakita? Alam mo ba favorite ko ‘to dati?” Pinulot ni Kikay ang nakilalang manika.

“‘Eto si Lala. Gusto mo ba sa ‘yo na lang ‘to?”

[baybaykus]

Tarihçi Sinan meydan ın yazısı;

II. Abdülhamit'in basın sansürü 1877'de Sıkıyönetim Nizamnamesi'yle başladı.1888 ve 1894'te yayınlanan talimatlarla sansürün dozu artırıldı. Gazeteler basılmadan önce Matbuat Dâhiliye Müdüriyeti'nde sansür kurulunca kontrol edilirdi. Gazetelerde sansür edilen yerler boş çıkardı

II. Abdülhamit döneminde basının uyması gereken belli başlı kurallar şunlardı:

📌Padişahın sıhhat ve afiyeti hakkında dualar edilecekti.

📌Ekonominin çok iyi durumda olduğu anlatılacaktı.

📌Uzun ve ayrıntılı bilimsel ve edebi makaleler yazılmayacaktı.

📌Memurların yolsuzluğundan bahsedilmeyecekti.

📌Yabancı ülkelerdeki suikast, gösteri gibi olaylardan söz edilmeyecektı.

Il.Abdülhamit basını kontrol etmek için gazetelere aylık ödenek bağlamıştı. Bu ödenek, gazete sahiplerinin saraya bağlılıklarına göre değişirdi. Saray hakkında övücü yazılar kaleme alanlar rütbe ve nişanlarla ödüllendirilirdi.

Ramazanlarda saraya giden gazetecilere önemlerine göre “diş kirası” verilirdi. Abdülhamit kontrol etmek istediği yabancı basına da hediyeler verir, ihsanlarda bulunurdu.

II. Abdülhamit'i rahatsız eden çok sayıda kelime gazetelerde yasaklanmıştı. Örneğin yıldız, cinnet, Kanuni Esasi, ihtilal, anarşi, anarşist, grev, dinamo, dinamit, bomba, hürriyet, müsavat, uhuvvet, vatan, millet, zulüm, sosyalizm, beynelmilel, Cumhuriyet, ayan, mebusan, kıta...

[airenyah]

i'm begging everyone can we please. PLEASE. talk about the way aye's eyes flutter open right before he moves to kiss akk to make sure one last time that akk really is ok with this

[justfuckingbreathejanice]

Sabi ko di ko na nakikita sarili ko sa ospital Pero nung nag te-take ako ng exam non ang tumatakbo sa isip ko "Gusto ko ngumiti sa lahat ng pasyente" Sabi ko sa isip isip ko non gusto ko maging energetic na nurse na mag bibigay saya sa mga pasyente huhu. Ayan talaga na visualize ko nung mga panahon na yon ☹️ Kaya please sana pumasa ako kasi mawawala yan sa akin kapag di ako makapasa. I mean panigurado guguho lahat ng gusto ko mangyari kapag bumagsak ako

[yakdee]

I chose not to do it. That's my right too, isn't it? THE ECLIPSE (2022), dir. Golf Tanwarin Sukkhapisit

[anayka05ymewtwo06]

Te Juro que Yo No dije Nada.

Kasumi y los ojos Azules de Capitana Anayka

Arco Paldea Panamá:Pokémon Unite:Nos Veremos las caras!

Kasumi:Oye Anayka. Como conseguiste esas lentillas de Evento? Y porque Mewtwo Lunar con su traje Jerarca Sombra le Sacó la Chucha al Mewtwo de Mewtwo Contraataca??

Mewtwo Lunar:Huy Kasumi. Que Pregunta la tuya! Pero acaso no te has fijado? Y del tiro al premio le salió tambien un traje algo estilo Femboy jaja

Anayka:Casi Nobunaga Oda se Echa a Reir de mi por eso Kasumi y ni se diga que ese Mewtwo de Mewtwo Contraataca le gritó un improperio y Nobunaga Oda lo castigó. Un mes! 🤭🤭

Ayane:Pero...el Traje era temporal no?

Mewtwo Lunar:Si. Tiempo limitado. Pero la peor pesadilla en un combate rapido...Goodra.

Ayane y Kasumi:Goodra? O Goodra de Hisui?

Anayka:Goodra Normal.

Mewtwo:Esos pokémon son la peor pesadilla en los combates ranked. Al menos que haya un tipo dragón que le de K. O. De una vez.

Ayane:Kasumi...hermana Una pregunta:Cual es la diferencia de los Goodras Normales y los Goodra de Hisui?

Kasumi:Que son dragón Acero. Pueden hasta dar K. O. A tipos hada.

Y los Goodra normales que son de Kalos...Son gordos pero por Su fisico parecen chicas Curvis y...

De pronto de latigazo...eran un grupito de Goodras que lincharon al Suicune de Ayane El Raikou de Kasumi Ayane Mewtwo Y Yo.

Goodras:Ineptas Metiches del Caraj!.....nos la van a pagar

Suicune:auch! Hicimos enojar a los goodras de kalos!

Raikou:Eso nos pasa por hablar

Mewtwo Lunar:Estos Goodras son unos ofendidos y generacion de cristal xq no aceptan las verdades en sus caras

Ayane:Yo no se por que nos latigan ay ay auch

Anayka:Fue porque les dijimos gordos. Esta vez no fueron los de hisui auch ay ahi si nos sacaron la chucha de nuestra Madre!

Kasumi:Fue por eso..auch ey ya ya ayayay!

Al alejarse los goodras nos dieron Focop a punta de latigazo.

Ryu Hayabusa y Nobunaga Oda:Y ahora que les pasó a uds? Y esas golpizas?

Anayka:*Fruce el ceño. NO PREGUNTEN. ODA NOBUNAGA Y RYU HAYABUSA. solo digo que no digan nada obceno de los goodras.

Nobunaga Oda:Por?

Ryu Hayabusa:Nobunaga Oda no pteguntes o los Goodras nos sacan la Chucha.

Mewtwo:*Pila de llanto. Porque los Goodras eran puros ofendidos y estos eran de isla aeos. Y Hayate nos la va a boletear por eso

Hayate:Esos Goodras...mejor me reservo el comentario para que no les pase como a uds. Por suerte que no fue ningun otro grupito de goodras de hisui para sacarles la Chucha. No las juzgo solo que tengan mas cuidado con lo que dicen.

Anayka y Nobunaga Oda:HAYATE! 🙄🙄🙄🙄🙄 (*cara desorientada pero al final contuvimos el chiste.) Definitivamente tenias Razon...Jajajaja 🤭🤭🤭🤭🤭🤭🤣🤣🤣🤣🤣

[uzaklardan]

ŞARKILARDA GİZLİYDİ ONLARIN BÜYÜK AŞKI..

Çiğdem Talu, Ercüment Ekrem Talu’nun torunu ve Recaizade Mahmut Ekrem’in torununun kızı. Edebiyatçı bir aileden geliyor yani. Filoloji eğitimi aldı, 17 yıl bir özel okulda İngilizce öğretmenliği yaptı.

Mutsuz bir evlilikten sonra, şarkı sözü yazarlığına başladı. Kader karşısına 24 yaşında bir kimya mühendisini çıkarmıştı: Melih Kibar. Kendisi o zaman 36 yaşındaydı.

Çiğdem şarkı sözü yazıyor, Melih beste yapıyordu. Sekiz sene beraber çalıştılar, 270 şarkı yaptılar. Melih’in ifadesiyle öyle görür görmez aşık olmadılar birbirlerine. Önce, ”İşte öyle bir şey,” derken ısındılar birbirlerine, sonra da

“Bende bu cehennem gibi yürek olmasa,

Bende deli rüzgâr gibi hasret olmasa,

Bir de cana can katan o sevdan olmasa,

Ah bu hayat çekilmez” diyerek sanki bir şeyler anlatmak istiyorlardı.

Birlikte gittikleri Sopot Festivalinde, artık her şey ayan beyandı. Ama Çiğdem korkuyordu. “Kocaman kadının çıtır sevgilisi var.” dedirtmek istemiyordu.

Sonra zoraki bir ayrılık… Melih yüksek lisans yapmak için Londra’ya gitti. Ama aşk aşktır. Çiğdem sevdiği adamı görebilmek için fırsat buldukça Londra’ya uçtu.

İki sevgili, 1976 sonunda İstanbul’da buluştular ve 1977’yi Tarabya’da bir restoranda birlikte karşıladılar. İlhan İrem ve Erol Evgin’in desteğiyle Melih Çiğdem'e dedi ki;

Çiğdem, Çiğdem, çiçeklerin en güzelisin sen

Bilmem ki bundan başka sana neler söylesem

Şarkılara can veren ilham meleğimizsin sen…

Ama aradaki yaş farkı hep duvar gibi durdu karşılarında. Dostça ayrıldılar, birleşmeden. Saray terbiyesiyle yetişmiş Çiğdem, bu farkı anlatamıyordu mantığına. Ama birlikte çalışmayı, birlikte üretmeyi sürdürdüler.

1980’lerin başında göğüs kanseri dediler Çiğdem’e. Geç konulmuş bir teşhisti. Çiğdem bu sefer Londra’ya tedavi için gidip geliyordu. Neşeli görünmeye çalışıyordu. Ama lanet bir hastalıktı bu. Bir türlü geri adım atmıyordu. Masraflar artmıştı.

Dostları bir araya geldi, Çiğdem’e destek için. “Çiğdem Talu’ya Selam” adıyla bir konser düzenlediler. O gece bütün dostları şarkı söyledi.

Ama 28 Mayıs 1983’te gazetelerde bir haber vardı: “Şarkılar Öksüz Kaldı.” Evet, şarkılar öksüz kalmıştı ve Çiğdem artık şarkılarıyla anılacaktı.

Çiğdem’in ölümünden sonra Melih kapkaranlık bir sessizliğe büründü. Artık eskisi gibi beste yapamıyordu. Son olarak geçti piyanosunun başına ve selam gönderdi Çiğdem’ine, “Sessiz Veda” şarkısıyla.

Ya, sonra mı? Melih de kansere yakalandı ve 7 Nisan 2005’te Çiğdem’ine kavuşmak için kapadı gözlerini. Tıpkı Çiğdem gibi, aynı arkadaşları aynı camiden, Bebek’ten sonsuzluğa uğurladı Melih’i

İşte, yaşanmış ama bitmemiş bir aşk hikayesi…

Seni düşündüm dün akşam yine.

Sonsuz bir umut doldu içime.

Bir de kendimi düşündüm sonra.

Bir garip duygu çöktü omzuma.

Hani ıssız bir yoldan geçerken,

Hani bir korku duyar da insan,

Hani bir şarkı söyler içinden,

İşte öyle bir şey.

Hani eski bir resme bakarken,

Hani yılları sayar da insan,

Hani gözleri dolar ya birden,

İşte öyle bir şey, işte öyle bir şey.

Seni düşündüm dün akşam yine.

Bir garip huzur doldu içime.

Bir de kendimi düşündüm sonra.

Bir garip duygu çöktü omzuma.

Hani yıldızlar yanıp sönerken,

Hani bir yıldız düşer de insan,

Hani bir telaş duyar da birden,

İşte öyle bir şey.

Hani yağmurlar yağar ya bazen,

Hani gök gürler ya arkasından,

Hani şimşekler çakar peşinden,

İşte öyle bir şey, işte öyle bir şey.

Çiğdem Talu Melih Kibar

[carmenvicinanza]

Caterina Caselli

Caterina Caselli, grande protagonista della musica italiana, è un’artista che ha attraversato tempi e mode, spesso anticipandoli, in un percorso esistenziale coraggioso e spesso controcorrente, che fatto della sua passione per la musica, la vocazione di un’esistenza intera.

È stata una cantante rivoluzionaria negli anni ’60, simbolo della beat generation nostrana, con look che non si erano mai visti prima e cantando  testi che parlavano di emancipazione e libertà.

Da imprenditrice discografica, ha portato l’Italia della canzone in tutto mondo.

Nata a Modena il 10 aprile 1946, la sua infanzia è stata segnata da un tragico episodio, il suicidio di suo padre, nel 1960. 

Nella musica ha, probabilmente, trovato il modo di evadere e sfogarsi. Ha iniziato a suonare il basso in band che si esibivano nelle balere emiliane, ma le sue aspirazioni erano altre così come i suoi gusti musicali. A soli diciassette anni, nel 1963, ha partecipato al concorso di Castrocaro “Voci nuove“, raggiungendo la semifinale. Quello è stato il suo trampolino di lancio. Notata da un produttore discografico, ha firmato il suo primo contratto e pubblicato il primo singolo Sciocca/Ti telefono tutte le sere.

Dopo il successo dei suoi 45 giri è approdata al Festival di Sanremo nel 1966, con la sua acconciatura bionda che le è valsa il soprannome di Casco d’oro. La sua canzone Nessuno mi può giudicare, non ha vinto, ma in compenso ha venduto più di un milione di copie ed è rimasta al primo posto della classifica per undici settimane consecutive.

Si è inaugurata così, la fase in cui, per ogni sua canzone di gran successo, se ne traeva un film musicale che ne portava il titolo. Ed è stato un continuo susseguirsi di successi, partecipazioni a Sanremo e concerti nei luoghi culto, oltre alle esibizioni nelle manifestazioni canore del tempo.

Ha duettato con grandi big internazionalie condotto trasmissioni televisive.

Quando l’ondata di successo sembrava che si stesse affievolendo, ha avuto il coraggio e la determinazione di ritirarsi dalle scene musicali e passare dietro le quinte.

Ha aperto una casa discografica, Ascolto, con cui ha iniziato a produrre talenti sconosciuti e musicisti che stimava. Successivamente è entrata nel management della Sugar Music, etichetta appartenente alla famiglia del marito, Piero Sugar.

Negli anni ha prodotto talenti come Giuni Russo, con cui ha avuto un rapporto molto tormentato, Gerardina Trovato, Andrea Bocelli, Avion Travel, Elisa, Negramaro, Malika Ayane, Raphael Gualazzi, Madame e molti altri ancora.

È tornata a Sanremo per l’ultima volta nel 1990 con Bisognerebbe non pensare che a te, bissata da Miriam Makeba.

Qualche rara volta è tornata anche a recitare per il cinema.

Si è concessa qualche ritorno al canto per dischi e concerti di beneficenza come quelli per le popolazioni afflitte dal terremoto dell’Abruzzo e dell’Emilia.

Nel 2021 è stato realizzato un documentario sulla sua storia dal titolo Caterina Caselli – Una vita 100 vite.

Caterina Caselli è una combattente, che ha precorso tempi e gusti e deciso di stare dalla parte di chi determina il proprio destino, sin da giovanissima. Dura, intuitiva, determinata, con una immensa cultura musicale e un grande gusto, è riuscita a portare al successo molte artiste e artisti.