#vakbonden

[dirklagast]

Weg met TINA! Hoog tijd voor TAPAS.

Op 10 juni ging er een zucht van verlichting door weldenkend Vlaanderen: Vlaams Belang is dan toch niet incontournable geworden. Maar een reden tot juichen was er niet. In maar liefst 143 van de 300 Vlaamse gemeenten haalde Vlaams Belang het hoogst aantal stemmen. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest verdubbelt het aantal zetels (2 op 17) en stuurt het VB een volksvertegenwoordiger naar het…

[saulsplace]

Hoog tijd voor een nieuw economisch paradigma!

Ware rijkdom ligt niet in consumptie, maar in de vervulling die werk kan bieden, betoogde uw auteur in 2015 in een artikel. Tien jaar later kan dit idee misschien vreemd klinken, nu zoveel mensen worstelen met geldzorgen. Naast financiële problemen is er echter nog een ander prangend probleem dat velen kwelt: bij veel banen ontbreekt een zinvolle impact op de wereld. Dit probleem wordt nog urgenter doordat mensen vastzitten in dit soort werk om financiële problemen te vermijden.

In zijn boek Bullshit Jobs (2018) beschreef antropoloog David Graeber (1961–2020) het probleem van het gebrek aan arbeidsvreugde in relatie tot de vervreemding tussen de echte wereld en het arbeidsproces. Onlangs keerde mijn aandacht terug naar dit onderwerp door informatie die ik kreeg van een bevriende ondernemer. Hij is gespecialiseerd in de zorgsector en in wetgeving op en rond de arbeidsmarkt. Hij vertelde me over de situatie in Spanje, waar veel medisch personeel enkel kansen krijgt om deeltijds te werken in de zorg. Daarnaast moeten zij administratieve taken uitvoeren om voldoende inkomen te verdienen. Ondanks hun uitstekende opleiding is het voor velen niet mogelijk om hun roeping uit te voeren, namelijk zorgen voor anderen.

Om de sfeer te proeven beginnen we maar gewoon even met een dialoog tussen de ondernemer en een niet nader te noemen persoon van de vakbond. We zouden verwachten dat de vakbond hoofdzakelijk bezig is om de sfeer op de werkvloer te verbeteren en te zorgen voor bestaanszekerheid voor werknemers. De prioriteiten blijken echter anders te liggen. De ondernemer woonde vele bijeenkomsten bij van de werkgeversbranche en hij zag veranderingen in de ideologische koers. Er werd steeds meer gepreekt over diversiteit, inclusie en intersectionaliteit: steeds was het de vraag of alle ondernemers dat oprecht meenden. Wellicht niet, maar mijn goede vriend zag het en onderging het.

Na lange onderhandelingen tussen werkgevers en vakbonden waren er weliswaar ideologische woke geurvlaggen gevestigd, maar in de kern – wat betreft geldzaken en de balans tussen economische zekerheid en flexibiliteit – zat de zaak nog steeds muurvast. Toen hij zag dat de andere werkgevers begrepen dat zij ondanks hun ideologische kleurverandering niet verder zouden komen, greep hij zijn kans om de waarheid te spreken.

“Nee – ik wil mij niet specifiek richten op transgenders. Hier lig ik niet wakker van. Iedereen die de functie goed kan uitoefenen is welkom. Verder ben ik er simpelweg niet mee bezig.” “Jij wil gewoon geld verdienen!”, snauwde de vakbondspersoon hem toe. “Dat klopt.” antwoordde hij rustig. “Daarom ben ik ondernemer. Ik blijf in mijn rol. Daar ben jij blij mee ook.” “Huh?” “De laatste vijf jaar zaten we in een situatie waarin de werkgevers jullie van de vakbond voortdurend naar de mond praatten. Zogenaamd zouden mijn collega’s zo wakker liggen over inclusiviteit op de werkvloer. Grotendeels onoprecht. Dat voelde je al aan. Jij geloofde ons niet en daar heb je gelijk in. Het ging ten koste van ons onderlinge vertrouwen. Wij als werkgevers willen deugen en zijn bezig de samenleving om te buigen naar jullie utopie. In de hoop jullie vertrouwen te winnen. Vergeefs natuurlijk. Dat werkgevers zo hard meedoen met het bevestigen van jullie ideologie, zou je angst moeten inboezemen. Daarmee stevenen wij af op een communistische heilstaat met bijbehorende planeconomie. Jij verliest daarin uiteindelijk jouw bestaanszekerheid en transgenders idem dito.”

De persoon van de vakbond was met stomheid geslagen en zei nog even niets. De ondernemer ging verder. “Daarom is het heel goed dat ik, als ondernemer, nu naar voren stap en weer hardop zeg: JA, IK WIL GELD VERDIENEN. Dat is een trein die ik aan het rijden breng. Een kapitalistische trein. En het is jouw rol om aan de laatste wagon te hangen en te zeggen: ‘Ondernemer, jij gaat zo snel. Hou rekening met de achterblijvers!’ Dan gaan we daarover een potje armdrukken. Resultaat is een iets minder hard rijdende trein waarin ook de achterblijvers in de wagon deelnemen aan de reis. Zo bouwen we een verdienmodel rond het goede en verbetert het onderlinge vertrouwen. Met al dat deugpronken, al dat ‘woke’, doen werkgevers alsof inkomsten genereren onderaan de ladder staat van prioriteiten. Daarmee liegen we tegen onszelf en tegen de wereld. Logisch dat jullie ons niet vertrouwen.”

De vervreemdende ervaring die doorklinkt in dit gesprek, is een uitmuntende aanleiding om het probleem met de arbeidsmarkt dieper aan te snijden. Bullshit jobs zijn er misschien altijd geweest, maar nu komt het fenomeen steeds meer naar de voorgrond en het raakt steeds meer mensen in hun dagelijks leven. Het hervormen van sectoren die op zich best efficiënt waren, leidt ertoe dat de financiële plussen die dat oplevert, worden omgebogen naar nóg meer bullshit jobs.

Graeber betoogt dat de toename van bullshit jobs samenhangt met de groeiende impact van de financiële sector. Dit verklaart ook waarom essentiële banen steeds meer onnodige taken bevatten. Om dit te begrijpen, gaan we terug naar de opkomst van het industriële kapitalisme. Ondernemers richtten zich toen vooral op de productie van specifieke producten, zoals landbouwmachines of ontbijtgranen. De bedrijfsleiders hadden in cultureel opzicht méér gemeen met de werknemers aan de lopende band dan met professionele investeerders en beursspeculanten. Hoewel ze financiële diensten gebruikten, stonden bedrijfsleiders toch wantrouwend tegenover de financiële sector, wat merkbaar was in de interne organisaties van bedrijven.

Rond 1970 trad er een verandering in, omdat de elites van de financiële sector en die van de managers, overheid en de bureaucratische toplaag, in feite fuseerden. CEO’s begonnen nu heen en weer te springen tussen bedrijven in totaal verschillende branches. De band tussen werkgevers en werknemers werd flexibeler en werknemers voelden zich minder loyaal naar hun bedrijf en werkgever. Om het gedrag van werknemers te monitoren en hun loyaliteit af te dwingen, werden bureaucratische pressiemiddelen ingevoerd.

Een belangrijke gevolgtrekking, die ook aansluit bij de praktijkervaring van de geciteerde ondernemer, is dat menselijke arbeid nu plaatsvindt binnen een systeem dat in theorie kapitalistisch is, maar in de praktijk heel anders functioneert dan wat begrepen en verklaard kan worden vanuit klassieke economische theorieën zoals die van Adam Smith, Karl Marx, Von Hayek en Keynes.

Wellicht vinden we een belangrijke aanwijzing bij de Franse theoreticus Guy Debord. Hij stelde in De spektakelmaatschappij (1967) dat de economie is overgegaan van ‘zijn tot bezit’ op ‘zijn tot schijnen’. Het geproduceerde product, wordt binnen het kapitalistische proces losgelaten en vervangen door representatie van dat product. Oftewel, niet het verwerven van bezit is nu de belangrijkste drijfveer van het kapitalisme, maar de handel in impressies, in sfeerbeelden, in ervaringen en status qua wat anderen van ons vinden. Dit verklaart de extreme aandacht voor marketing en PR, voor ideologische geurvlaggen op het werk. Het verklaart de groteske geldsommen die opgaan aan sociale media en aan CEO’s die net als feodale vorsten willen pronken met hun hofhouding, met hoeveel personeel zij onder zich hebben, los van hoe efficiënt het bedrijf opereert.  

Kortom, Marx dacht dat het internationale handelsimperialisme de hoogste en laatste fase van het kapitalisme was, voorafgaand aan de uiteindelijke implosie. Maar er was nog een fase daarná, namelijk de productie en marketing van gebakken lucht. Graeber schiet dus tekort in zijn analyse van ‘bullshit jobs’; we moeten eerder spreken van een ‘bullshit economie’ die de voedingsbodem vormt voor dergelijke banen. In deze economie moeten ondernemers die iets tastbaars willen produceren en een positief resultaat willen bereiken, door bureaucratische en ideologische hoepels springen. Zéker de kleine zelfstandige wordt tot wanhoop gedreven.

Deze vernietigende situatie geldt helaas niet alleen voor multinationals, de overheid en mensen in loondienst. Neem nu een lunchroom-ijssalon in een dorp als Velp. Het is halverwege april en de zomer moet nog beginnen. Toch zit de zaak al vol met vliegen. De eigenaar kan hiertegen weinig doen: het ophangen van plakstrips om de vliegen te vangen is verboden onder het mom van ‘dierenmishandeling’. Als hij toch plakstrips ophangt, kunnen inspecties hem boetes opleggen van honderden euro’s. Dit is totaal ontmoedigend voor de motivatie om iets moois te creëren. Als ondernemer moet je dus ondernemen onder een regime dat eigenlijk niet wil dat jij onderneemt. Je zou dan een akkoordje moeten sluiten met de lokale burgemeester, om dit absurde beleid niet te handhaven in het belang van de gemeenschap die van de lunchroom gebruik wil maken. Helaas zijn er in Nederland geen gekozen burgemeesters en zijn de huidige burgemeesters afhankelijk van het partijkartel en de baantjesmolen. Wat kun je hier nog aan doen?

Jonge kinderen zijn meestal opgewekt wanneer zij ontdekken dat ze voorspelbare resultaten in de wereld kunnen bewerkstelligen. In dat stadium maakt het nog niet uit of wat ze bewerkstelligen ook nuttig is of een gunstig gevolg heeft voor henzelf. Simpelweg iets in gang kunnen zetten, biedt vreugde. Dit ‘plezier van het zijn van de oorzaak’ laat zien hoe essentieel het is, voor het zijn van een volwaardig mens, om een causale impact op de wereld te hebben. Experimenten laten ook zien dat, als het kind eerst plezier heeft in oorzaak-gevolg relaties in gang zetten, en als daarna die gevolgen worden weggelaten, het kind boos en verdrietig wordt en zich volledig van de wereld afsluit.

Hieruit volgt dat het geestelijk zeer schadelijk en ontwrichtend is voor mensen om een baan te hebben waarin iedereen doet alsof je invloed hebt, en alsof die invloed een relevante impact maakt, terwijl dit in werkelijkheid niet zo is. Als bedrijven werknemers gaan betalen voor hun tijd en aanwezigheid, in plaats van voor eenheden zinvol verrichte arbeid, zien we hoe de economie ten prooi valt aan perverse wisselwerkingen. De bullshit economie maakt de werknemer tot een pion in het machtsspel van een ander. Een pion die een verbeelding in stand houdt, een illusie van meer controle, efficiency en merkbekendheid. De arbeidsproductiviteit stijgt al jaren niet meer!

Doordat werk steeds meer onder protocollen wordt gebracht en wordt opgedeeld in compartimenten onder het mom van ‘efficiency’, is de oorspronkelijke betekenis van het begrip ‘zorg’ in dienstverlening aan het vervagen. In een zorgdienst is het normaal zo dat één persoon betaalt voor zorg. Daarbij gaat de ontvanger van het geldbedrag een overeenkomst aan, om ‘aan te voelen’ wat de betaler precies verlangt en verwacht, wat diens wensen zijn. De zorger raakt dus bedreven in het ‘aflezen’ van de emoties en intenties van de ander, terwijl hij die betaalt, dit omgekeerd niet hoeft te doen. Dit fingerspitzengefühl biedt sociale meerwaarde. Het maakt dat mensen die werken in een praktische zorgomgeving, vaak fijn zijn om mee te werken en mee om te gaan. Helaas verdwijnt dit emotionele kapitaal als een gevolg van bureaucratisering en digitalisering.

Voor een bondige samenvatting van wat er de laatste vijftig jaar met het kapitalisme is gebeurd, kijken we naar de Elephant Tea Factory aan de rand van Marseille. Dit was oorspronkelijk een zelfstandig bedrijf, maar werd overgenomen door Unilever, de eigenaar van Lipton, de grootste theeproducent ter wereld. Initieel werd de fabriek met rust gelaten en hadden de werknemers de gewoonte om aan de machines te sleutelen. Dit leidde in de jaren negentig tot verbeteringen die de productiesnelheid met vijftig procent verhoogden en daarmee ook de winsten.

In de jaren vijftig, zestig en zeventig was de consensus in de industriële wereld dat bij verbetering van het productieproces een deel van de hogere winsten terugvloeit naar de werknemers. Echter, vanaf de jaren tachtig gebeurde dit niet meer, doordat bedrijven werden overgenomen door managers die behoren tot een globale elite van beroepsbestuurders. Een medewerker van de theefabriek legde dit uit aan Graeber:

“Kregen wij wat van dat geld? Nee. Werd het teruggeïnvesteerd in de fabriek, voor meer arbeiders en meer machines? Ook niet. In plaats daarvan werden er meer kantoorklerken aangenomen. Toen ik hier begon te werken waren er slechts twee: de baas en zijn personeelschef. Nu zijn er zeven kantoormedewerkers die rondlopen en notities maken terwijl wij werken. Ze praten erover in vergaderingen en schrijven verslagen. Eigenlijk proberen ze hun eigen baan te rechtvaardigen en dat lukt maar niet.”

Doorgaans dient administratief personeel om de efficiëntie te verhogen. Hier had dit geen zin, omdat de arbeiders de efficiëntie van de fabriek eigenstandig al maximaal hadden verhoogd. Toch werden er kantoorklerken neergezet. Dit heeft dus niets met efficiëntie of productiviteit te maken maar alles met de veranderde rolopvatting van corporaties. Nu er geen gangbare praktijk meer is dat verhogingen van arbeidsproductiviteit zich vertalen in meer voordeel voor werknemers, is het hoogst haalbare dat je net genoeg doet om niet ontslagen te worden. Dit is dodelijk voor de arbeidsmoraal en heeft ook tot gevolg dat die taskmasters en box-checkers worden aangenomen om personeel te controleren. Helaas zijn de opbrengsten van de verhoogde productiviteit omgezet in peperdure gebakken lucht.

Wij concluderen dat deelnemen aan het arbeidsproces een vervreemdende ervaring is geworden. Is hier een praktisch advies aan te verbinden? Eigenlijk niet. Het individu kan er geen impact op maken en zal steeds meer worden blootgesteld aan geraffineerde vormen van gaslighting en manipulatieve nudging. Het meest zinvolle is om je zoveel mogelijk aan het arbeidsproces te ontrekken, totdat het weer een aantrekkelijke optie wordt. Dit laatste is evident niet uitsluitend financieel bedoeld.

Steun Sid Lukkassen via BackMe om dit werk mogelijk te blijven maken: https://sidlukkassen.backme.org/  Absoluut aan te raden is het om zijn werk te volgen via Telegram!

[regioonlineofficial]

De komende twee weken ontdekken zo’n 600 leerlingen uit Bergen op Zoom en omgeving de wereld van transport en logistiek. Dat doen ze tijdens het evenement ‘De logistieke straat’. Initiatiefnemers zijn beroepsopleider Curio, H.Essers Logistics Services Company NL en Sectorinstituut Transport en Logistiek (STL). Het doel: samen de kansen pakken die de sector voor de regio biedt. West-Brabant behoort al jaren tot de logistieke hotspots van Nederland. De variatie aan beroepen in de sector is groot, het aantal vacatures ook. Volop kansen dus voor jonge mensen. Tijdens ‘De logistieke straat’ ontdekken ze via uitdagende spellen de veelzijdigheid van de sector. Daarnaast krijgen ze een kijkje achter de schermen bij H.Essers. Curio vertelt bovendien iets over de opleidingen transport en logistiek. Beroepen beleven tijdens ‘De logistieke straat’ “Rijden op een trucksimulator, routes plannen, met een virtualrealitybril het logistieke proces doorlopen: tijdens de logistieke straat kan het allemaal”, vertelt John van Akkeren van H.Essers. “Zo beleven leerlingen op een interactieve manier allerlei beroepen. Van warehousemanager tot chauffeur en van planner tot magazijnbeheerder: we laten alle carrièremogelijkheden zien. Goed voor de jongeren, voor werkgevers en voor de regio’’.    Experience stimuleert bewust keuze De beroepsopleider organiseert de logistieke straat samen met H.Essers en STL. “We bundelen in dit evenement voor de tweede keer onze krachten met Curio en H.Essers. We hebben daarin onze eigen Load & Road Experience verweven. Deze 90 minuten durende interactieve sessie helpt leerlingen om hun talenten en interesses te ontdekken. Zo kunnen ze een bewuste keuze maken voor een vervolgopleiding," zegt Irene Slats van STL. Unieke opleiding in de praktijk Mbo-onderwijs gebeurt tegenwoordig steeds minder op school en steeds meer bij de bedrijven zelf, een hybride leeromgeving (HLO) noemen we dat. Een goede ontwikkeling als het aan bestuursvoorzitter Rob Neutelings van Curio ligt. ”Hybride onderwijs is drempelverlagend. Oudere doelgroepen die zich willen om- en bijscholen willen niet volledig de schoolbanken in. Dan is zo'n praktijklocatie een prachtige omgeving om te leren. Tussen de containers en de heftrucks in. In het hart van het distributiecentrum. Het maakt het voor onze studenten tastbaarder.” Interesse in een logistieke carrière? STL is verantwoordelijk voor de instroom en duurzame inzetbaarheid van personeel in de transport- en logistieksector en werkt in opdracht van werkgeversorganisaties en vakbonden. H.Essers is een logistiek dienstverlener die sterk inzet op de opleiding van jongeren binnen het bedrijf. Curio is dé beroepsopleider van West-Brabant. Het vmbo, mbo en overig aanbod van Curio biedt talloze relevante en interessante opleidingen voor jong en oud. Meer weten over de logistieke straat of geïnteresseerd in een carrière in de logistiek? Neem dan contact op met een van de betrokken organisaties.

[fabianhettema]

Hoe werkt het? Alles over de Ondernemingsraad: van WOR tot praktijk

De ondernemingsraad (OR) speelt een cruciale rol binnen bedrijven in Nederland door de belangen van de werknemers te vertegenwoordigen en invloed uit te oefenen op belangrijke beslissingen van de werkgever. Maar wat doet een OR precies? Wat zijn hun rechten en plichten, hoe werken ze samen met vakbonden, en wat gebeurt er als er problemen ontstaan tussen de OR en de werkgever? In deze blog leg ik…

[keynewssuriname]

UvAV bespreekt cruciale rol vakbeweging met AWJ minister

Minister Steven Mac Andrew van Arbeid, Werkgelegenheid & Jeugdzaken (AWJ) heeft op donderdag 27 juni 2024 het bestuur van de pas opgerichte vakcentrale Unie van Assertieve Vakbonden (UvAV) ontvangen voor een kennismakingsbezoek. Tijdens deze ontmoeting hebben beide partijen van gedachten gewisseld over de vrijheid van vakvereniging in ons land. Daarbij werd de cruciale rol van de vakbeweging voor de werkende klasse benadrukt. Ook is het belang van sociale dialoog en tripartisme besproken, evenals de rol van de vakbeweging bij het bevorderen van stabiele arbeidsverhoudingen en het voorkomen van sociale en arbeidsconflicten. Mac Andrew heeft het bestuur van de UvAV gewezen op het belang van de vakbeweging bij het beschermen van werknemersrechten, het verbeteren van arbeidsomstandigheden en het bevorderen van economische en sociale rechtvaardigheid. Om de positie van de werkende klasse verder te versterken, heeft de bewindsman de nieuwe vakcentrale aangemoedigd om samen te werken met de overige vakcentrales die zijn aangesloten bij de RAVAKSUR. De bewindsman benadrukte het belang van een gestructureerde samenwerking van vakbonden en vakcentrales. Deze samenwerking kan volgens hem de onderhandelingspositie van de vakbeweging als sociale partner versterken en bijdragen aan een grotere maatschappelijke invloed, wat uiteindelijk zal leiden tot verbeterde arbeidsomstandigheden en een rechtvaardigere samenleving. Verder heeft Mac Andrew de UvAV gewezen op het belang van sociale dialoog en tripartisme voor de vakbeweging, niet alleen ter bevordering van stabiele arbeidsverhoudingen, maar ook ter stimulering van economische en sociale vooruitgang van de werkende klasse. In dit verband heeft de bewindsman ook de kwestie van representativiteit en legitimiteit aangehaald met betrekking tot welke delen van de vakbeweging door de overheid en de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) als sociale partners kunnen worden beschouwd. De richtlijnen van de ILO voor de erkenning van vakverenigingen als sociale partners zijn bedoeld om ervoor te zorgen dat de vakcentrales die deelnemen aan sociale dialoog en tripartiete processen, representatief en legitiem zijn. In zijn streven naar Decent Work voor iedereen zal het ministerie de sociale dialoog meer dan ooit bevorderen. Dar houdt in dat alle relevante partijen, inclusief de UvAV, zullen worden betrokken bij overleg en besluitvorming over arbeidsgerelateerde kwesties. De minister heeft een beroep gedaan op de vakcentrale om een bijdrage te leveren aan de realisatie van Decent Work en om onder haar leden bewustzijn te creëren over de principes hiervan. De UvAV benadrukte het belang van Decent Work en in dit verband werd de aandacht van de bewindsman gevraagd voor het fenomeen van Flex Work, in het bijzonder gelet op de onlangs gewijzigde wet betreffende uitzendkrachten, ter voorkoming van uitbuiting van Flexwerkers. De Vakcentrale vroeg ook de aandacht van de bewindsman voor deelname in tripartiete organen en meetings met de regering, zodat een bijdrage geleverd kan worden aan de verbetering van de positie van de werkende klasse. Mac Andrew zegde de UvAV toe dat AWJ de vakcentrale zal uitnodigen om te participeren aan haar activiteiten en dat hij dit zal bepleiten bij de rest van de regering. Read the full article

[rotterdamvanalles]

De Blaak met links modemagazijn Gerzon aan de Korte Hoogstraat tijdens uitverkoop wegens verhuizing naar de Lijnbaan, 5 augustus 1970. Op de achtergrond het kantoorgebouw de Hoofdpoort (Van Marle concern/Stad Rotterdam Verzekeringen).

Uit het Vrije Volk van 8 augustus 1970:

Vakbonden bezorgd over voortbestaan van Gerzon

(Van onze sociaal-economische redactie)

AMSTERDAM — De vakbonden In de detailhandel maken zich ernstig zorgen over het voortbestaan van Gerzons Modemagazijnen. Een woordvoerder van de NW-bond Mercurius zei ons bang te zijn dat het concern In handen is gevallen van een onderneming die Gerzon alleen maar als onroerend goed-projekt zal beschouwen.

De vakbonden zijn er zeer kort geleden achter gekomen dat achter het overnemende bedrijf, Schröder N.V, de Centrumbank staat, een onderneming waarin de heer C. de Ruiter een belangrijke rol zou spelen.

Directeur De Poorter, die met de Centrumbank onderhandelt over de overname van zijn 60 filialen tellende onderneming „Het Lingeriehuis" typeert De Ruiter in Het Parool als „een duidelijk soort onroerend-goed-man, een soort Caransa". Toen De Ruiter, nog geen jaar geleden, Schröder opkocht werden twee van de drie filialen, namelijk die in Rotterdam 'en Amsterdam, doorverkocht. Schröder heeft aan de bonden beloofd dat bij de komende reorganisatie de identiteit van Gerzon zal worden gehandhaafd „één en ander voor zover zulks redelijkerwijs van de koper kan worden verlangd". Een bestuurder van Mercurius zei ons dat De Ruiter met deze mededeling alle kanten uit kan. De bonden beramen zich, nu op maatregelen die „een stokje voor de plannen van Schröder kunnen steken en de belangen van het 1400 man sterke personeel veilig kunnen stellen."

De foto komt uit de collectie topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 8 augustus 1970.

[indegazettevanindegazettepuntbe]

IN een Interview met DE STANDAARD ZEGT Georges-Louis Bouchez dat vakbonden en ziekenfondsen “geen enkele democratische legitimiteit” hebben https://www.indegazette.be/in-een-interview-met-de-standaard-zegt-georges-louis-bouchez-dat-vakbonden-en-ziekenfondsen-geen-enkele-democratische-legitimiteit-hebben/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[fashionbusinessfun]

Pensioenfonds Bouw wil de 8% vakantietoeslag bij het pensioen niet meer apart jaarlijks uitkeren, maar verrekenen in de reguliere maandelijkse uitkeringen. Vakbonden CNV en FNV zien dat plan niet zitten.

[rtvideaal]

1000ste scholingsvoucher uitgereikt in de Achterhoek

Opijver, een voortrekker op het gebied van persoonlijke groei en (werk)kansencreatie in de Achterhoek, heeft een mijlpaal bereikt met de uitreiking van de 1000ste voucher (én inmiddels zelfs 1080 vouchers toegekend). De prestatie markeert een unieke samenwerking tussen gemeenten, onderwijsinstellingen, bedrijfsleven, vakbonden en UWV, tevens ondersteund door de provincie Gelderland, met als doel…

[indo2014]

Bizar besluit Tweede Kamer betekent doodstraf voor KLM

Met verbijstering en diepe teleurstelling vernemen Nederlanders vandaag het schokkende nieuws over het voornemen van de Tweede Kamer om een vliegbelasting in te voeren voor overstappende passagiers op Schiphol. Een besluit dat de potentie heeft om onze nationale trots, luchtvaartmaatschappij KLM, te decimeren.

De luchtvaartsector en vakbonden, die gewoonlijk niet snel voor hetzelfde karretje te spannen zijn, slaan nu unisono alarm. En terecht! De doorvoering van deze belasting betekent mogelijk het verlies van miljoenen passagiers voor KLM, met desastreuze gevolgen voor het bedrijf, haar werknemers en de gehele Nederlandse economie.

[network0]

Arbeidsrechten begrijpen: Werknemers mondig maken voor een eerlijke en rechtvaardige werkplek

Inleiding tot arbeidsrechten

Welkom op onze blog, waar we ons verdiepen in de fascinerende wereld van arbeidsrechten. In de snelle maatschappij van vandaag de dag is het van cruciaal belang om werknemers te begrijpen en in staat te stellen een eerlijke en rechtvaardige werkplek te creëren. Arbeidsrechten omvatten vele principes en regels die ervoor zorgen dat werknemers met respect, waardigheid en eerlijkheid worden behandeld. Van de historische strijd voor de rechten van werknemers tot het belang van het opkomen voor deze rechten in de moderne tijd, dit artikel wil duidelijk maken waarom arbeidsrechten er nu meer dan ooit toe doen. Dus pak een kop koffie en kijk samen met ons naar de fijne kneepjes van dit belangrijke onderwerp!

kenniscentrum

Het belang van arbeidsrechten

Arbeidsrechten zijn een wettelijk kader en een cruciaal element in het opbouwen van eerlijke en rechtvaardige werkplekken. Het belang van arbeidsrechten kan niet genoeg worden benadrukt, omdat ze werknemers in staat stellen voor hun welzijn op te komen en ervoor zorgen dat hun stem wordt gehoord.

Door duidelijke richtlijnen en bescherming op te stellen, creëren arbeidsrechten een omgeving waarin werknemers kunnen werken zonder bang te hoeven zijn voor uitbuiting of discriminatie. Ze geven werknemers het vertrouwen om eerlijke lonen, veilige arbeidsomstandigheden en redelijke werktijden te eisen. Arbeidsrechten bevorderen ook een gevoel van waardigheid en respect op de werkplek door dwangarbeid of kinderarbeid te verbieden.

Bovendien dragen substantiële arbeidsrechten bij aan economische groei en sociale stabiliteit. Wanneer werknemers voldoende bescherming genieten en eerlijk worden behandeld, zijn ze gemotiveerder en productiever. Dit leidt tot meer efficiëntie binnen bedrijven en komt uiteindelijk de economie als geheel ten goede.

Arbeidsrechten spelen ook een belangrijke rol bij het aanpakken van inkomensongelijkheid. Door ervoor te zorgen dat alle werknemers een eerlijke beloning krijgen voor hun inspanningen, ongeacht hun geslacht of ras, helpen arbeidsrechten de verschillen in welvaartsverdeling te verkleinen. Ze bevorderen gelijke kansen op promotie en bestrijden discriminerende praktijken die sociale vooruitgang in de weg staan.

Bovendien gaan arbeidsrechten verder dan individuele voordelen; ze geven vorm aan maatschappelijke waarden door rechtvaardigheid, gelijkheid, solidariteit en menselijke waardigheid te bevorderen. Ze herinneren ons eraan dat elke werknemer respect verdient, ongeacht functie of achtergrond.

In de geglobaliseerde wereld van vandaag, waar bedrijven grensoverschrijdend opereren met complexe toeleveringsketens die zich uitstrekken over meerdere continenten, is het essentieel om internationale normen voor arbeidsrechten te promoten. Samenwerking tussen overheden, bedrijven, vakbonden en maatschappelijke organisaties is cruciaal om dit doel te bereiken.

Om arbeiders echt mondiger te maken voor een eerlijkere toekomst, moeten we blijven pleiten voor krachtige wetgeving ter bescherming van arbeidsrechten en degenen die deze rechten schenden ter verantwoording roepen.

We hebben voortdurend onderwijs nodig over deze fundamentele rechten, zodat mensen zich bewust zijn van hun macht wanneer ze hun rechtmatige plaats binnen de beroepsbevolking opeisen.

[dirklagast]

Socioloog Rudi Laermans: ‘Burgerpanels zijn een schoolvoorbeeld van schijndemocratie'

In zijn essay Democratie zonder politiek , een uitgewerkte versie van de Paul Verbraekenlezing die hij begin maart gaf, betoogt socioloog Rudi Laermans dat de democratie mede ten onder gaat aan te weinig politieke strijd. Daardoor haken grote groepen kiezers af. Hoezo te weinig politieke strijd? Je krijgt toch vaak de indruk dat juist over alles politiek wordt gekissebist? Rudi Laermans: Over…

[saulsplace]

Pleidooi voor een Nieuwe Zuil

Met de komst van Ongehoord Nederland is het eindelijk zo dat het rechts-realistische geluid ook op de publieke kanalen is vertegenwoordigd. Dus de kanalen waarvoor je belastinggeld betaalt, die het volk zouden moeten dienen en verheffen. Veel burgers voelen morele verontwaardiging over het feit dat nu ook rechtsrealistische ideeën besproken worden op de NPO. Maar het hoort normaal te zijn. Onze grondwet legt vast dat elke levensbeschouwelijke overtuiging present mag zijn. Met Ongehoord Nederland binnen het publiek bestel, is dus de eerste stap genomen in de emancipatie van de Nieuwe Zuil. Sinds de aanslagen op het World Trade Center en het afwijzen van de Europese Grondwet zijn er op het internet al kritische geluiden over de massa-immigratie en de Europese Unie. En miljoenen burgers in Nederland delen deze inzichten: zij staan afwijzend tegenover massa-immigratie, de maakbare samenleving en technocratische machtsuitoefening. Het zijn gewortelde burgers, vrijdenkers en patriotten. Zij houden van Nederland en de Nederlandse geschiedenis, maar mochten tot voor kort nergens hun stem laten horen binnen het landschap van subsidies en culturele instellingen. We moesten betalen maar waren geen deel van de conversatie. Die wond snijdt zeer diep en het zal veel tijd kosten en investeringen vergen om die pijn te helen.

Nog niet genoeg mensen beseffen het belang van deze emancipatieslag. Dit artikel bewapent u met alle argumenten die u nodig zult hebben op feestjes en partijen, om uzelf staande te houden tegenover alle morele verontwaardiging van zij die de wereld waarin we terechtkomen niet begrijpen. Lees het dus aandachtig – er zal een wereld voor u open gaan. Ongehoord Nederland is slechts een eerste babystapje. De opkomst van BBB laat de kloof zien tussen Randstad en platteland, en nu zowel de islam als woke in opkomst zijn, krijgt ons land nog meer spanningen te verdragen. Het vergt een briljante visie om verder te zien dan de woelige nabije toekomst die zich nu aandient – de recente monsterzege van de PVV was nog slechts een voorschemering. Dit artikel geeft u de kennis die u nodig heeft om succesvol uw weg te vinden.

Hoewel uw auteur deze materie eerder beschreef samen met anderen in het boek Kerkgangers en Zuilenbouwers, is het toch belangrijk om dóór te bouwen op de inzichten die we destijds en sindsdien hebben verworven. De ‘Nieuwe Zuil’ vatten we in dit artikel op als het streven naar sociaaleconomische samenhang en ruggensteun, waarbij de initiatieven die uit dit streven voortkomen, ons houvast geven tegenover de cancel culture van de deughegemonie. De Nieuwe Zuil versterkt naastenliefde en patriottische saamhorigheid tussen iedereen die méér realisme wil en mínder utopische, onwerkbare waanbeelden die de machthebber ons opdringt.

De discussie rond zuilvorming is enorm boeiend – laten wij ook kritieken en vooroordelen behandelen. U zult zien dat dit ons alleen maar sterker maakt!

Een zuil beperkt – een zuil vergt een mate van uniformiteit, conformisme, en hindert in die hoedanigheid het ontplooien van individualiteit. 

Dit argument klopt niet omdat, in de huidige situatie, iedereen als een los atoom, als een los sneeuwvlokje ligt te wachten op een hevige storm van morele verontwaardiging, die dat vlokje oppakt en vervolgens verstuift. Banden als kerkgenootschappen, vakbonden, gildestructuren en zelfs families, zijn verdwenen of zeer vluchtig geworden. Er is weinig wat het individu ankers geeft en een Nieuwe Zuil kan dit juist bieden.

Tegenover de angst voor conformisme moet dus worden vastgesteld dat de lokale banden van cultuur en gemeenschap zwakker zijn. Als gevolg hiervan hebben de individuele atomen geen ankers: zoals gezegd hebben de mensen van nu veel weg van sneeuwvlokken die vatbaar zijn voor wervelwinden.

Zulke wervelwinden worden vaak in gang gezet door online engagement: in Nederland is ‘Project X’ een sprekend voorbeeld. Tieners die sociale media gebruikten, zorgden ervoor dat duizenden rellerige feestgangers afkwamen op het verjaardagsfeestje van een onschuldig meisje. De atomen worden opgepikt door een windvlaag: er manifesteert zich een hevige storm en vervolgens worden de atomen weer verstrooid tot afwezigheid van samenhang.

Als je binnen een zuil leeft, zul je nog worden aangesproken op de consequenties en de moraliteit van jouw daden. Maar als je als sneeuwvlokken uiteen dwarrelt, bestaat die vorm van rekenschap niet. We krijgen er eerder de totalitaire surveillance van de overheid voor terug, die dit morele vacuüm opvult.

De sneeuwvlokdynamiek leidt tot volledig nieuwe sociale omwentelingen en dit raakt aan de opkomst van ‘populistische’ leiders. Ook influencers en grote techbedrijven kunnen hun invloed op deze massa’s uitoefenen los van het sociale weefsel. Dat wil zeggen los van de historisch en organisch gegroeide sociale fundamenten. De baleinen zijn uit de samenleving getrokken en als losse vlokjes zijn individuen nu kwetsbaar voor wervelwinden. 

Zoals het nu gaat is het zeer voorstelbaar dat AI-personages die zich voordoen als influencers, grote mensenmenigten gaan aansturen. Het is dus eerder zo dat de Nieuwe Zuil het weer inzichtelijk, navolgbaar en democratisch controleerbaar maakt wie de mensen aanstuurt, en op welke bindende levensbeschouwelijke grondveronderstellingen dat gebeurt. Dit is te verkiezen boven een relatief vluchtige en anonieme aansturing via de ondoorzichtige macht van Big Tech. 

Het is dus de vraag hoe een bestaan als los atoom, de ontplooiing van het individu versterkt. Men is in feite overgeleverd aan het hedonistische atomisme van de markt en aan bureaucratische verdrukking vanuit de staat, zonder buffers of tussenschakels. De zuil biedt houvast in dit vacuüm en de instellingen die weerstand geven aan het anonimiseren van leefverbanden, vinden we binnen de zuil.

We zien dat de verbanden die we vinden binnen de zuil, de vrijheid en de individualiteit van de persoon garanderen in plaats van ondermijnen. De angst voor conformisme is dus onterecht. 

We leven reeds in een verzuiling. Er zijn zuilen zoals de islamitische zuil en ook van de christelijke zuil bestaan in Nederland nog redelijk actieve organen. De dominante zuil is de cultuurmarxistische zuil: de zuil van de technocraten en deugpronkers, de utopisten van de maakbare samenleving. Deze zuil heeft het bestaan van nationaalconservatieven en patriottische vrijdenkers ontkend, en gunt deze ideologische opponenten geen vertegenwoordiging binnen de openbare ruimte en het publiek discours. 

De instellingen die we hebben, gaan ook terug op de grondwet en de Pacificatie van 1917 waarin de zuilen zijn erkend. We leven dus al in een verzuilde samenleving – alleen benoemt men deze verzuiling niet hardop. Als de links-hegemoniale krachten deze verzuiling expliciet zouden erkennen, zouden rechtse belastingbetalers wakker worden en meer inspraak eisen voor hun geld. Nu wordt er gedaan alsof het maar ‘gewoon’ gebeurt dat rechtse onderzoekers geen carrière kunnen maken aan een universiteit. Iets dat bijvoorbeeld Paul Cliteur zich besefte, toen hij Avondland en Identiteit las. De opkomst van Ongehoord Nederland legt het begin van deze bewustwording. 

Over deze ‘lange mars door de instituties’ moet nóg iets worden gezegd. Want soms hoor je nog wel eens dat ‘rechts’ maar hetzelfde moet doen als wat links deed in de jaren zestig en wat ze nu nog steeds doen. Namelijk bij een groot bedrijf of een overheidsinstelling aan boord komen, carrière maken en dan – zodra je invloed hebt – andere mensen aannemen die jouw levensopvatting en waarden delen.

Maar dat kán helaas niet, want vroeger heerste er in Nederland een soort Germaanse welwillendheid. Zelfs ten tijden van de verzuiling, dachten de meeste mensen als volgt: “Jij bent misschien wat katholieker of socialistischer, maar we leven in een high trust cultuur dus ik geef jou het voordeel van de twijfel. Begin maar aan een carrière in een universiteit.” Vandaag worden mensen bij elk groot bedrijf en elke overheidsdienst lastiggevallen en gehersenspoeld met trainingen over gender awareness, white skin awareness, diversity sensitivity trainingen, enzovoorts.

Heb dit meegemaakt aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Er vond een sectielunch plaats op de maandagochtend, vlak na de aanslag op de Bataclan. Mijn collega’s wisten niet hoe snel ze het bespreken van nieuws moesten verschuiven van het islami(s)tische geweld naar het veroordelen van Israël. Dat gebeurde in feite onmiddellijk.

Kortom: vandaag de dag is iedereen ideologisch bewapend. Op het werk ontstaat een gesprek bij de koffieautomaat over moslims, Trump, klimaat of LGBTQ – bij de minste geringste afwijkende gezichtsmimiek zet de afdeling human resource een opmerking achter je naam. Promotie kun je de komende zes jaar vergeten en met een beetje pech zul je er zelfs actief worden uitgewerkt. Ideologisch in de pas lopen met de dominante linkse ideologie, gaat hierbij boven krapte op de arbeidsmarkt en de nood aan kundige werknemers. 

Nu die verzuiling dus hoe dan ook bestaat, is het beste wat wij als rechtsrealisten kunnen doen, onszelf binnen die verzuiling een sterkere, betere positie toe te eigenen. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het individu zich helemaal moet uitvlakken binnen een zuil. Net zoals een kunstenaar of ambachtsmeester in onderhandeling treedt met het materiaal dat hij bewerkt, treedt het individu in onderhandeling met de levensbeschouwelijke inhoud van de zuil.

Vervreemdingsleer

Dan komen we op de marxistische vervreemding. Die oude these luidt, dat de kapitalist gebruik maakt van de arbeidskracht van zijn werknemer, diens scheppende vermogen, om zichzelf rijker te maken. De wereld van het kapitalisme tegenover de arbeider wordt steeds machtiger; de arbeider wordt armer en zwakker. Zo komt de arbeider vijandig te staan tegenover zijn eigen scheppende vermogen: hij raakt van zichzelf vervreemd.

Dit is rechtstreeks door te trekken naar vandaag – want we leven nu in de situatie dat de deugmarxisten de toegang tot het mediakapitaal bepalen. Wij worden gedwongen om belasting te betalen, waarbij belasting wordt geheven op onze scheppende kracht. Dit geld gaat vervolgens naar musea die ons inprenten dat ons verleden fout en verderfelijk is: het gaat voortdurend over de onderdrukking van het koloniale tijdperk en over slavernij. De Gouden Eeuw mag de Gouden Eeuw niet meer heten. Je draagt van jouw scheppende kracht dus af aan instellingen die ons leren om onszelf en onze afkomst te haten – de marxisten nemen nu wraak door ons van onszelf te vervreemden. 

Het mag duidelijk zijn dat de zuil ons helpt om waar te eisen voor ons belastinggeld. En om de productiemiddelen waarmee cultuur wordt voortgebracht en geconserveerd, in eigen hand te nemen. Om zo dus te ontsnappen aan de vervreemding die ons wordt opgelegd. 

Is verzuiling werkelijk te verkiezen boven pluraliteit, waar meerdere visies naast elkaar staan?

Hier is het de vraag hoe het individu dan toegang heeft tot die ontplooiing. Het punt dat nu gaat komen is extreem belangrijk en zou eigenlijk véél eerder in dit artikel aan de orde moeten zijn gekomen – het is nu eenmaal zo gelopen. Iemand in mijn naaste omgeving, zei dit: 

“Om maar op enige positie te komen waar je nog enige eigenheid in je werk kunt leggen, autoriteit krijgt om relevante beslissingen te maken, dat vergt dat je totaal meebuigt met de linkse ideologie die heersend is binnen alle maatschappelijke instellingen. En mensen die dat niet kunnen opbrengen, die ervaren in feite geen waardering meer in hun werk en verliezen zo hun eigenwaarde.”

Het individu kan de blokkades die er zijn gekomen op weg naar toegang tot het mediakapitaal nóóit doorbreken: hiervoor staat de eenling te zwak. Om tot die ontplooiing te komen, überhaupt, ben je aangewezen op een vorm van groepssamenwerking en dus op een zuil. Een zuil is zodoende ondersteunend aan het individu om diens scheppingskracht beter te kunnen manifesteren.

Zoals ik omschreef met het voorbeeld uit mijn eigen werkervaring, is het zo dat bij de instellingen die vallen onder de deughegemonie, mensen hun echte, oprechte gevoelens, gedachten en identiteit moeten verbergen, om er niet te worden uitgewerkt. Ze houden hun authenticiteit verborgen achter een masker van deugen, omdat zij weten dat als uitkomt wat zij echt denken, er nare gevolgen zullen zijn. Er zal dan een ostracisme plaatsvinden, een ritueel van uitsluiting. 

De mensen die hun ware zelf verbergen achter een masker van deugen, doen dit omdat ze weten dat er na deze uitsluiting, geen subsidies en baantjes meer beschikbaar zijn. De linkse hegemonie heeft namelijk het monopolie hierop. Ook hier is het dus de zuil, die het individu kracht en kansen geeft om écht zichzelf te zijn. Wanneer mensen weten dat er via de zuil ook een toegang is tot productiemiddelen om mee te scheppen, en niet enkel via de goedkeuring van de links-cultuurmarxistische machthebbers, komen ze meer in hun kracht als authentiek individu. 

Het belang van decorum

Ook het voorbeeld van de wereldberoemde vioolspeler, is hier enorm belangrijk. Deze vioolspeler speelde namelijk in een metro in de VS. Hier en daar kreeg hij wel wat centen toegeworpen, maar van de voorbijgangers besefte slechts een enkeling hoe briljant zijn vioolspel werkelijk is. Terwijl diezelfde mensen honderden dollars zouden betalen voor een kaartje van zijn show in een concertgebouw.

Dit bewijst dat genialiteit op zichzelf niet kan worden herkend: talent heeft een bijpassend decorum nodig om te worden herkend als briljant. En zo’n kans op decorum krijg  je onder de huidige maatschappelijke orde uitsluitend als je jezelf volledig conformeert aan het linkse deugen. De zuil – en het samenwerkingsverband dat aan de zuil ten grondslag ligt – geeft ons de kracht om zélf decorum neer te zetten.

Zo blijkt dat de zuil op alle mogelijke manieren de individuele vrijheid vergroot in plaats van deze te beknotten.

De lessen uit coronatijd

Coronatijd heeft ons laten zien hoe snel de meerderheid tiranniek wordt en de rechten van de minderheid wegneemt. We hebben gezien dat een democratie makkelijk ontspoort tot ‘een meerderheid van de helft plus één bepaalt welke vrijheid de rest nog heeft’. Een democratie behoeft dus een zuil om individuen ruggensteun te bieden. Het toekennen van een recht dat slechts op papier bestaat en dat gemakkelijk weer wordt ingetrokken onder maatschappelijke druk, biedt geen soelaas.

Tevens maakte coronatijd duidelijk hoe makkelijk technocratische verwijzingen naar ‘experts’ worden gebruikt om de rechten van individuen te beknotten. Een wetenschappelijke consensus is altijd het product van onderliggende ideologische waarden, maar experts krijgen macht door het depolitiseren van politieke vraagstukken. Hoe je gezondheid opweegt tegen economische vrijheid, is bijvoorbeeld een politieke keuze: daarbij volstaat het niet om dan maar te verwijzen naar wetenschappers en de farmaceutische industrie, die ook hun eigen belangen hebben. Zuilen maken duidelijk dat een wetenschappelijke vinding hoe dan ook door een levensbeschouwelijke opvatting wordt geperst voordat die vinding macht krijgt: zuilen houden dat tenminste expliciet.

Voorts kan het geweldmonopolie van de staat te makkelijk worden gebruikt om dissidente stemmen te breken. Hierom is het beter om solidariteit te organiseren tussen grote groepen. Dan wordt het geweldsmonopolie van de staat als het ware gebroken of gedempt via de zuilen, zoals water breekt op wallen die worden aangelegd voor de kust.

In feite wordt de soevereiniteit van de staatsmacht nu al gedempt door de aanwezigheid van een goedgeorganiseerde islamitische zuil, die steunt op een hechte en saamhorige gemeenschap. Het is hooguit een emancipatieslag, een leveling of the playing field, wanneer de rechtsrealisten ook een dergelijke positie verwerven. Het zal noodzakelijk zijn, omdat we nu al weten dat de rechtstatelijke orde tot het uiterste zal worden beproefd in conflicten tussen wokisten en moslims.

Waarom nu al bouwen als de zaak eerst nog moet instorten?

Things have to get worse before they can get better, is een invloedrijke zegswijze. Wie werkelijk gelooft in de wederopstandig, zal eerder denken dat een grote ineenstorting noodzakelijk is, en dat er pas daarna vanuit de as weer iets nieuws en levenskrachtigs kan worden opgebouwd. Met andere woorden: wie een zuil probeert op te bouwen vóór de grote ineenstorting, verspilt zijn kracht. 

Echter, om te kunnen bouwen, is er een blauwdruk nodig die schetst wat er te bouwen staat. De architectonische blauwdruk moet nu alvast worden voorbereid. Er moet een mate van bewustzijn zijn, die het goede van wat aan de ineenstorting voorafging, vastlegt en bewaart. Zodat al het goede van het gezellige en vaderlandslievende Nederland, opnieuw tot leven kan komen, maar nu in een nieuwe, meer tegen het cultuurmarxisme bestendigde vorm. De mensen die het ‘grote bouwproject’ gaan uitvoeren, moeten daarvoor bepaalde ideeën, noties en intuïties hebben – die moeten nu al worden vergaard en gevoed.

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen Steun Sid Lukkassen via BackMe: https://sidlukkassen.backme.org

[regioonlineofficial]

In gemeente Meierijstad is vandaag een informatiepunt geopend voor arbeidsmigranten die werken, wonen en leven in Noordoost-Brabant. Dit loket is gevestigd aan de Markt 3 in Veghel, in het gebouw van PIM Werkt. Arbeidsmigranten kunnen hier terecht met al hun vragen over zaken zoals loon, werk, huisvesting en zorg. Fysieke locatie en mobiel team Naast het fysieke loket, waar arbeidsmigranten kunnen binnenlopen, wordt er een mobiel team gevormd. Dat team bezoekt werkgevers op locatie, zodat arbeidsmigranten die daar op dat moment aan het werk zijn, terecht kunnen voor onafhankelijk advies. Uiteraard gebeurt dat in overleg met de werkgevers. Arbeidsmigranten Deze migranten hebben tijdens hun verblijf in Nederland allerlei vragen over het wonen, werken en leven in Nederland. Daarom hebben het Rijk, de provincie Noord-Brabant, de vijf Brabantse arbeidsmarktregio’s (West-Brabant, Noordoost-Brabant, Midden-Brabant, Zuidoost-Brabant en Helmond- De Peel) en een aantal grote werkgevers, vakbonden en brancheorganisaties de handen ineengeslagen. De informatiepunten gaan op 1 januari 2024 open en zijn een proeftuin voor een eventuele verdere uitrol door heel Nederland. Voor grenswerkers en kenniswerkers (‘expats’) bestaan al vergelijkbare informatiepunten. 20.000 internationale medewerkers “Meierijstad wordt de thuisbasis van het Migratie Informatie Punt Noordoost-Brabant. In onze regio wonen en werken zo’n 20.000 internationale medewerkers. Hun inzet is niet meer weg te denken in onze regio. Zij zijn belangrijk voor de economie in onze regio en verdienen het om hier fijn te wonen, werken en leven in onze regio”, aldus Jan Goijaarts, wethouder Meierijstad en bestuurlijk trekker RNOB. “Met deze informatiepunten kunnen arbeidsmigranten laagdrempelig informatie en advies inwinnen en hebben ze een plek om aan de bel te trekken bij misstanden.“ Deze informatievoorziening zorgt voor betere woon- leef en werkomstandigheden en betere integratie van arbeidsmigranten in Brabant.”

[fabianhettema]

Geen doorbraak in supermarkt-CAO: Onderhandelingen stagneren opnieuw

De tweede onderhandelingsronde over een nieuwe CAO voor supermarktmedewerkers heeft geen akkoord opgeleverd. De vakbonden zijn teleurgesteld dat hun voorstellen zijn afgewezen en overwegen mogelijke acties om de werkgevers onder druk te zetten. Huidige situatie De onderhandelingen tussen de vakbonden, werkgevers en werkgeversorganisaties hebben dinsdagavond (9 juli) wederom geen resultaat…

[keynewssuriname]

Minister Somohardjo: “Soep wordt niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend”

Minister Bronto Somohardjo van Binnenlandse Zaken (BiZa) vindt dat de voorzitter van de bond bij Openbare Werken (OW), Michael Sallons, de soep heter opdient dan dat deze wordt gegeten. De rechter in kort geding heeft onder ander aangegeven dat negatieve rechtsgevolgen niet met terugwerkende kracht kunnen zijn. Daarom heeft het ministerie van BiZa eind januari 2024 tot en met begin februari 2024 weer een VLDR (Verplichte Landsdienaren Registratie) gehouden en aan die personen die zich niet hebben geregistreerd sancties opgelegd, ruimschoots na wijziging van de Personeelswet in juni 2023. Over die 2e VLDR heeft de rechter in kort geding niet aangegeven dat aan die personen, die zich niet hebben geregistreerd, geen rechtsgevolgen verbonden mogen worden. De rechter in kort geding heeft aangegeven dat de VLDR wel een wettelijke basis heeft. De uitspraak geldt alleen voor de ambtenaren van OW. De rechter heeft de zaak verwezen naar de bodemprocedure, benadrukt de bewindsman. "Wij hebben vertrouwen in onze rechters en buigen ons voor elk vonnis. Met dit vonnis in de hand gaan wij samen met de raadsman na hoe zo goed mogelijk uitvoering gegeven kan worden aan de beslissing van de rechter. De Staat laat zich leiden door de rechtsstatelijke beginselen en het belang dat de rechter toekent aan het vertrouwen van de Staat", stelt Somohardjo. "Nogmaals wil ik iedereen bedanken die heeft meegedaan met de VLDR, inclusief de procureur-generaal en de president van het Hof van Justitie. Door de deelname van meer dan 95% van de landsdienaren, hebben wij een onschatbare waarde aan data verkregen, waardoor wij vele miljoenen hebben bespaard. Mede door die besparing hebben wij de koopkrachtversterking van SRD 3500 aan de ambtenaren kunnen verlengen tot eind december en door die miljoenen besparingen hebben we ruimte om te onderhandelen met de vakbonden over een nieuwe loonronde." Read the full article