#vliegt

[mcrololo]

als dit elke week zo moet kan ik dit niet aan jongens... back to back. dit is brutal 😭

[majestic-salad]

Ik heb eindelijk de mol gekeken en ik ben zo gelukkig (en diep verdrietig om de afvaller 😔😔) wat is dit toch beter dan de nl versie zeg

[polldermodel]

Wat is de langste vlucht die jij hebt genomen ooit? Zonder overstap. Dus bijvoorbeeld als je Amsterdam - London - LA vliegt, dan bedoel ik de tijd van Londen naar LA niet AMS-LA!

< 1 u (please neem de trein de volgende keer <3)

1u tot 2u

2u tot 3u

3u tot 4u

4u tot 5u

5u tot 6u

6u tot 7u

7u tot 8u

8u tot 9u

9u tot 10u

10u tot 11u

> 12u

[brilmans]

Een Grieks botfragment

Verboden

Om ervoor te waken dat ‘toeristen’ het complete cultuurhistorische en archeologische erfgoed als souvenir mee naar huis nemen is het in Griekenland, net als in de meeste landen rond de Middellandse Zee, verboden dit soort spullen te verzamelen en mee te nemen. Op sommige plaatsen is het meenemen van kiezels al strafbaar. Fossielen, artefacten en zelfs stenen meenemen in je bagage is daarom, zeker wanneer je vliegt, erg onverstandig. Om die reden heb ik tijdens mijn vakantie de fossielen die ik vond slechts gefotografeerd. Althans dat dacht ik.

Fossiel bot

Tijdens een strandwandeling van Karavomylos naar Sami viel mijn oog, getraind als ze zijn, op iets dat sprekend op een fossiel botfragment leek. Verrast dat ik was, fossiel bot daar had ik niet op gerekend, nam ik het mee om het in mijn vakantiewoning nog eens aandachtig met de loep te kunnen bestuderen. Het bleek onmiskenbaar fossiel bot. Het substantia spongiosa (sponsachtig botweefsel) was gevuld met een ijzerrijke substantie. Over hoe oud het bot was en van welk dier had ik geen idee: daarvoor ontbrak elke context. Maar goed het was wel fossiel bot.

Het botfragment tussen de kiezels.

Thuis

Bij het uitpakken van de koffer voelde ik een hard object in de vuile was, ik dacht in eerste instantie aan mijn zakmes, maar nadat ik nog eens goed voelde, werd het me duidelijk. Ik rekende de enigszins maanvormige vorm. Het was het stuk bot. Nietsvermoedend had ik hem meegesmokkeld.

Omdat het een niet al te fraai stuk is, op de Zandmotor had ik hem laten liggen, maar wel het enige fossiel uit Griekenland, heb ik het stuk vandaag op een sokkel geplaatst. Heb ik ineens een alleraardigst souvenier. Een foute, dat wel, dus…

Het eindresultaat.

…mondje dicht!

[fransopdefiets]

19-6 Skei

Gisterenmiddag at ik een Turkse groentelasagna onder een reuzegroot scherm waarop Turkije voetbalde tegen Georgië. De eigenaar vergat zijn klanten en ging fysiek en mentaal helemaal op in de wedstrijd.

Als mijn tanden ga poetsen loop ik langs twee Duitse caravans van het merk Tabbert. Hé dacht ik, dat merk zie je nooit, behalve bij Roma? Ik kan me hele colonnes herinneren die door Frankrijk reden uit de tijd dat ik daar rond liftte, zo eind jaren 70. Later arriveren er een paar Mercedessen bij en inderdaad, dat moeten Roma zijn. Grappig dat die dan op zo’n toeristencamping staan.

Het was fris maar droog vannacht. Ik experimenteerde een beetje met oplossingen tegen de optrekkende kou en wat helpt is een laagje textiel op het matrasje leggen. De lucht in het matrasje neemt toch de buitentemperatuur aan en die is ‘s nachts een graad of tien. En echt donker wordt het dus niet meer hier, ik maakte midden in de na ht een mooie foto van het meer.

Als ik wakker wordt om half zeven schijnt de zon al volop en koud is het niet. In Lillehammer koop ik nog vers brood, een donker Noors roggebrood, en als ik dan tegen negenen de stad uitfiets komt me een vakantiefietser tegemoet. Dat moet wel een Nederlander zijn, denk ik en als ik mijn hand opsteek, hoor ik toch luid en duidelijk Mogge Frans! Lichtelijk verbijsterd kijk ik om, maar de man fietst gewoon door. Ik heb hem niet herkend, dat is ook niet zo gek met een fietshelm op, maar ik zal het wel verkeerd verstaan hebben. Anders stop je toch even?

Voorlopig volg ik de Gausa naar Skei. Het hellingspercentage neemt gestaag toe en de laatste 15 kilometer golft de weg omhoog met regelmatig klimmetjes van 10%. Daarbovenop heeft de wind besloten om me niet langer in de rug te duwen, maar in het gezicht te waaien. Het is warm en voor het eerst sinds mijn herstart op 3 juni fiets ik in korte broek.

Om 12 uur heb ik nog 12 km te gaan en ik buffel al een half uur tegen die hellingen op. Ik zit dan op 462 meter hoogte en ik moet nog naar 780. Ik heb me vanmorgen voorgenomen om rustig aan te doen, tenslotte heb ik de hele dag. Dus ik stop om de paar kilometer om op adem te komen en als het te steil wordt, stap ik af en loop een paar honderd meter.

Om iets over twee ben ik in Skei. Dat hele Skei is niet zo bijzonder, het is een skiresort en je ziet er vooral chalets. Maar goed, waar ga ik slapen? De camping ziet er vreselijk uit, daar staan caravans hutje mutje. Bovendien, ik ben gewoon misselijk van de inspanning en heb geen zin in kamperen, ik wil luxe en mijn lijf in de watten leggen.

Er zit een huttenverhuur, maar een nachtje hut kost 130 euro. Als ik zeg dat ik dat te duur vind, zakken ze naar 110, maar het hotel heeft kamers voor 90, dus het wordt een kamer met ligbad! Daar zal ik vanavond de gemartelde spieren en pezen eens te weken leggen. Als ik in de lift in de spiegel naar mijn spillebenen kijk, dan denk ik, het is toch een wonder van de schepping dat ik met die kraanvogelpoten zo’n fiets met bepakking omhoog weet te krijgen!

Afstand: 44 km

Tijd 5:24

Afstand tot de Noordkaap zoals een kraanvogel vliegt: 1287 km

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Draak van Moerdal

Tot zo ver de sprankelende wijn van de vorige prent...

Johan klopt er rustig op los. Hij slaat zó hard dat zijn haarlijn, in vergelijking met de vorige prent, opschuift.

Op zich is het weer een leuke prent boordevol actie. Johan's slachtoffer vliegt achteruit, rakelings langs een omgevallen tafel. Onder hem ligt er al iemand op de grond en achter hem zijn er anderen ook aan het vechten geslagen. En wie houdt die kruik vast?

Volgende keer zullen we zien of Johan ongehavend uit het gevecht komt.

[gewoonkarin]

Morgen mag ik 52 worden. Ik ben geen vierder. Ik vind ouder worden een cadeau maar mijn verjaardag vieren niet echt. Als kind al niet, dan liep ik al liever weg.

Taart vind ik altijd fijn, dat gezoen en gedoe minder. Het is vooral veel denken wat ik in huis moet hebben en hoe ik mijn dingen nog te doen moet doen als er bezoek komt. Ik vind het ook geen probleem als je mijn verjaardag vergeet.

Mijn veertigste verjaardag vond ik top. Feestje gevierd en iedereen die erbij behoorde te zijn was erbij. Na die verjaardag kwamen de veranderingen. Steeds meer lege stoelen. Was ik eerst van plan om mijn vijftigste te vieren, liep dat anders door corona. Achteraf geen spijt ofzo. Het was goed zo. Ik voelde me toch wel jarig.

Ouder worden. Dat het zo mag zijn. Ik hoop in goede gezondheid want daar kan ik me soms wel zorgen over maken. Je hoort zo vaak zo veel. Je moet genieten zegt men dan. Elke dag een cadeau. Jammer dat de tijd zo vliegt en ik soms zo meega met de waan van de dag. Het voornemen om daar meer aandacht aan te besteden is er. De uitvoering vind ik wat lastiger. Niet dat ik niet geniet, zeker wel. Wat meer rust momenten zou fijn zijn. Het is nog te vaak rennen en vliegen.

Vanavond rust. Oudjaar voor mij. Morgen een nieuw levensjaar voor het oprapen. Taart. Veel taart.

[ynseincanada]

donderdag 9/11/2023

(deel 1)

Het is al een maand sinds dat ik heb geschreven (oeps), maar de tijd vliegt. De laatste maand was super druk, vooral met alle deadlines. Volgende week heb ik eindelijk een weekje vakantie, en ik ga dan met Anna naar haar thuisstad Calgary :)

Nu even terugspoelen naar wat ik de afgelopen maand heb gedaan:

Op donderdag 12 oktober ben ik met Chantalle, Haruka en Mei naar de Taylor Swift: The Eras Tour gegaan. We waren maar met 13 in de zaal, maar het was zo geweldig leuk. Gewoon bijna drie uur dansen op haar muziek, een betere avond bestaat niet <3 het was een lastminute beslissing, dus we hebben geen armbandjes kunnen maken, maar we hebben er wel eentje gekregen van een hele lieve Swiftie <3 we wouden ook heel graag die special edition drinkbeker maar ze mochten die pas vanaf de volgende dag verkopen :( de hele lieve manager zei dat we mochten terugkomen met ons oude ticket om er eentje te kopen. we zijn uiteindelijk twee keer moeten terugkomen (de dag erna waren ze nog niet toegekomen), maar we hebben ook een mini poster gekregen!!!

P.S.: op de foto zie je ons altijd met minder worden :p Mei en ik zijn dus de diehards <3

Mijn allerliefste roommate Jin en ik gaan ongeveer om de twee weken naar de Farmer's market. Hieronder is een foto van haar in vergelijking met een krop sla. Na ons bezoekje zagen we de schattigste hondjes (sorry Eden) aan de bushalte. Het fijne aan Edmonton, iedereen is zo vriendelijk... Misschien is het gewoon typisch Canada :)

P.S.: Ik noem Jin de allerliefste omdat ze altijd de schattigste briefjes of cadeautjes aan mijn deur plakt <3

Net voor Halloween heeft het ook voor de eerste keer gesneeuwd, zoals de locals hadden voorspeld. Het heeft een kleine week op de grond gelegen, maar nu is het terug weg. Ik ben er zeker van dat het snel zal terugkomen :) op de foto's zie je links, 19 oktober, recht 23 oktober.

[pandaklas]

We maken kennis met Itsj de uil en uilenmomenten. Als de juf het liedje laat horen, vliegt de uil naar 1 hoekje en zal de juf daar werken met bepaald groepje kindjes. De andere kindjes mogen die specifieke juf dan niet storen. Dat is niet zo makkelijk maar we blijven hierop oefenen

[marthethailand]

Wow ik ben hier nu al een maand...de tijd vliegt! Momenteel begint het 'vakantiegevoel' te verdwijnen en begin ik te beseffen dat dit mijn thuis zal worden voor de volgende 9 maanden. Ik kan je alvast zeggen dat door onder de Thaise mensen te zijn, je positiever wordt. Want zelfs wanneer ze een slechte dag hebben zullen ze glimlachen. Ze zitten vol positivisme. Het zijn heel warme, behulpzame mensen. Je kunt er alleen maar van leren om eerlijk te zijn. Het eten is hier echt massa's lekker, je eet hier meestal 3x per dag warm. Wat wel eventjes wennen was. Maar ondertussen voelt het al normaal. lets waar ik het heel moeilijk mee heb is de taal, je voelt je soms alleen ook al heb je mensen om je heen. Wanneer je eenmaal de taal nog niet kan, is het moeilijk om een gesprek te volgen. Dit zal naar verloop van tijd waarschijnlijk wel verbeteren maar het zal nog eventjes duren naar mijn gevoel... ;) Ik heb momenteel nog geen heimwee, ook al mis ik vrienden en familie... Dit laat me alleen maar meer beseffen hoe graag ik ze allemaal zie 💕

[devosopmaandag]

Als de meidoorn bloeit

Die eerste foto voor een meidoorn was zonder enige bedoeling gemaakt. Pas enkele jaren later ontstond het idee om dat jaarlijks te doen. Ik zei onlangs in mijn filosofieleesgroep dat ik van ideeën houd. Iemand zei dat ze daar niets van begreep. Ideeën zijn een soort point de vues waar je niet naartoe gewandeld bent. Plotseling sta je voor een uitzicht en je bent verrukt. Het is wel een uitzichtpunt zonder 'table d'oriëntation'. Dat is de ruimtelijke voorstelling van een idee. Je kunt het ook een opening in het wolkendek noemen, en plotseling licht een koolzaadveld op een verre heuvel (ik ben in Frankrijk) fel op. Elk nog niet uitgewerkt idee bevat de belofte van iets moois

Dat idee om mij elk voorjaar voor een andere bloeiende meidoorn te laten fotograferen versimpelde ik vaak door te zeggen dat ik steeds ouder wordt en 'de meidoorn' eeuwig het zelfde blijft. Ideeën moeten nu eenmaal ook in weinig woorden samengevat kunnen worden, anders is het geen idee maar een theorie. Maar de rijkdom van ideeën zit hem natuurlijk in de uitwerking, in wat er uiteindelijk te zien is – als het om een beeldend idee gaat. Deze voorlopige verzameling portretten toont in één oogopslag een veranderend vrouwenlichaam, een leven in een handvol momenten, hetgeen een mensenleven is, maar het is ook een vanitas, dat in de schilderkunst wordt getooid met schedels, gedoofde kaarsen, vlinders en bloemen. Die ijdelheid is in deze serie meidoornportretten ook letterlijk te nemen, want naarmate ik ouder word, word ik steeds kritischer op mijn eigen afbeelding. Ik wil van elk portret dat het iets toont van wie ik meen te zijn, iets van die jonge vrouw op de eerste foto. Ik hoop dat de serie als geheel – en ik wil ermee doorgaan voor de rest van mijn leven – ontsnapt aan die ijdelheid, alleen al door de veelheid. Maar dat is een paradox.

Het is altijd goed om om de zoveel tijd terug te keren naar Clarice Lispector, de grote ideeën-meesteres . Haar kronieken zitten vol ideeën, die niet alleen met grote precisie en rijkdom uitgewerkt worden, ook zijn ze zonder uitzondering verrassend. Ik gebruik haar 'Ontdekking van de wereld' bijna als een naslagwerk zonder inhoudelijke index, zelfs als een soort gebedenboek. En omdat het om meidoornportretten gaat, zoek ik op wat zij in de vier jaren die haar kronieken beslaan in die maand geschreven heeft. Ik vind altijd wat ik zoek.

“De tijd vliegt, de tijd is kort: ik moet opschieten maar tegelijk leven alsof mijn leven eeuwig is. En daarna wordt het sterven het slotakkoord van iets schitterends: sterven zal een van de belangrijkste handelingen van mijn leven worden.” 11 mei 1968

[homoerotisch]

De busschauffeur is de beste essayist Even een trigger warning, lieve lezers. U stapt momenteel een essay in. Of eigenlijk stapt u in een busje, een Mercedes-dieselbusje dat over de smalle kronkeldijken van het eiland Goeree-Overflakkee kachelt. We hebben geen flauw idee waar we heen gaan, we dragen geen gordels. Dat hoeft allemaal niet in een essay. Het is het meest ongebonden genre, daarom ben ik er zo gek op.

Ik zeg het er maar bij. Want ik was zelf nauwelijks ingestapt, of ik las op mijn telefoon dat mensen tegenwoordig doodsbenauwd zijn voor essays. Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Alleen het woord zelf al roept ‘traumatische gevoelens op’, aldus een verslag op een website van de boekensector. Daarom overweegt de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek om het Boekenweekessay voortaan anders te noemen. Er moet een ander ‘label’ komen.

Enfin, alle essayisten boos. Welk nieuw label, dat is nog niet bekend. Zelf zou ik Boekenweekpamflet voorstellen. Een pamflet is een simpel stuk proza waarin staat hoe het zit, zodat de lezer kan stoppen met denken. Naar pamfletten is momenteel veel vraag.

Een essay daarentegen is een roadtrip over kronkelwegen waarbij je moet helpen kaartlezen terwijl je bijna uit de bocht vliegt. Dus ik snap de angst. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het. Dus laat ik het woord maar weg. Zonde, want het essay verdient juist volop propaganda.

Essay betekent: alles mag. Van de sierlijke woede van James Baldwin via het verdwaalplezier van Rebecca Solnit tot de sublieme Ikjes die Michel de Montaigne schreef en die even makkelijk over oorlog, katten of seks gingen.

Dus inderdaad: dan is er iets goed mis als de jeugd het genre associeert met de plichtmatige woordenbrij die je evengoed aan ChatGPT kunt uitbesteden. Iets mis met het moderne fabrieksonderwijs, bedoel ik, met het culturele klimaat. Niet met het woord.

Een essay is juist dat wat aan robotschrijven ontsnapt. Essay is Frans voor probeersel of proef, scheikundigen gebruiken het woord ook, gespeld als assay; een biochemische test. Essayeren is nieuwe al dan niet chemische verbindingen maken.

Een essay is iets nieuwsgierigs dat in je gezicht kan ontploffen.

Zoals ons busritje over Goeree-Overflakkee kan mislukken. Achter de voorruit zit een A4’tje geplakt met ‘buurtbus lijn 735’. De chauffeur komt uit Ooltgensplaat, heeft lang blond haar, draagt een marinejas met gouden manchetten. Met zijn chelsea boots drukt hij het gaspedaal in.

We brommen langs blote winterakkers waar de uien, bieten en spruiten nog niet zijn ingezaaid. Net het Amerikaanse heartland: veel christenen, veel dorpen zonder buurtsuper, veel jongeren aan de amfetaminen. Volop vloekende vlaggen.

Ik ken de chauffeur als Frank/Janine, de jurkdragende zanger en gitarist van Ongeregeld, een Rotterdamse countryband die vrolijke liedjes maakt over verschoppelingen. Frank/Janine is alle hokjes ontstegen. Geen computer kan ons tochtje nabootsen.

Dat we hier rijden, zit zo. Eind jaren negentig zag men marktwerking als oplossing voor alle problemen die we nog niet hadden. Zoals staatsbusbedrijven. Die moesten weg, mensen zouden schrikken van het woord ‘bus’. Dus kregen bussen voortaan nieuwe labels: Qbuzz, Arriva, Connexxion, et cetera.

Connexxion betekent verbinding, maar die verbinding valt steeds vaker weg, vandaar die twee kruisjes. Dit jaar zette Connexxion wat x’jes door lijndiensten op het eiland, om kosten te besparen.

Toen zijn Frank/Janine en een stel andere vrijwilligers zelf maar een busdienst tussen de dorpen begonnen. Achter ons zitten twee mbo-scholieren, blij dat ze niet 19 kilometer naar school hoeven te fietsen.

Frank/Janine reed hier eerder rond als maaltijdbezorger: dagelijks eten langsbrengen bij eenzame ouderen, praatje maken. Tot de ‘zorgmoloch’ dat te duur vond. Tegelijk met de bus verdween de maaltijdbezorging. Nu kiepert een commercieel bedrijf eens per week een partij magnetronmaaltijden voor de deur van eenzame mensen. Ping, klaar.

We rijden langs een wegkwijnend zwemparadijs en een bedreigd ziekenhuis. Rotterdam ligt een half uur hiervandaan. Ook in de grote glimstad schrapt men trouwens driftig in bus en metro. Heel Holland krimpt op eendere wijze.

De gemarginaliseerde essayist en de gekrenkte boer en al die mensen die eenzaam hun magnetronmaaltijden verorberen, ze delen het lot: het land van losse schroeven. En ik droom van een samenleving waarin schrijvers even boos zijn over het verdwijnen van een buslijn als om het woord essay.

Intussen is de buschauffeur hier de beste essayist: in een verschraald land legt hij verbindingen die er eerder niet waren.

[sapphire2k]

2 kleine objecten gemaakt met de 3D pen en 4 verschillende kleuren filamenten. Het was een lastig proces in het begin vooral met de bloem

De bloem was lastig omdat ik nog niet zo goed wist hoe de pen überhaupt werkte dus het was vooral uit proberen en mislukkingen, maar ik begreep snel dat het maken van zo’n 3D object makkelijker word met kleinere onderdelen maken! Wat veel makkelijker is om stevig te maken.

Door de discovery van de kleinere onderdelen was het veel makkelijker een vlinder te maken en het process iets sneller te maken heb ik ook de figuren way ik eerst nodig had met een potlood op het bakpapier te tekenen en daarna overheen met de 3D pen! :)

Ik heb daarna de twee proefjes bij elkaar vast gezet met doorzichtige filament waardoor het lijk dat de vlinder vliegt ! :D

[euroadventure]

Waardevolle ontmoetingen (2)

De tijd vliegt sinds ik weer terug ben in Nederland en zoals ik vorige keer al had aangegeven kijk ik af en toe terug op mijn waardevolle ontmoetingen onderweg. Een paar weken terug was ik behoorlijk geveld door corona en merkte ik dat ik alle tijd had om terug te kijken op de mooie ontmoetingen en herinneringen van afgelopen anderhalf jaar. De ontmoetingen met mensen zijn voor mij, dan ook naast de mooie natuur, een van de belangrijkste redenen om te reizen.

Na mijn fietsavontuur langs de Zweedse kust, keer ik kort terug in Kopenhagen in Denemarken om mijn campertje weer op te pikken en mijzelf te laten vaccineren. Vanuit Kopenhagen vertrek ik vervolgens naar midden Zweden.

Ik rij naar prachtige natuurgebieden en geniet onderweg volop van de omgeving. Uiteindelijk beland ik na een twee dagen op een grote camping. Ik ben tot dan toe nog niet zo gewend om wild te kamperen en vind het nog wat onwennig. Ik besluit daarom ook deze nacht nog op een camping te verblijven. Wanneer ik naar het naastgelegen dorpje wandel, zie ik naast de camping een aparte camperplaats voor grote (witte) campers. Ik vraag aan een Nederlands stel, Bram en Ali uit Urk, die ik daar naast hun camper zie zitten, hoe dit principe van camperplaatsen nou eigenlijk werkt. Ik ben op dat moment nog een echte leek op dat gebied. Ik word gelijk uitgenodigd voor een bakje koffie, later een wijntje en we spelen nog een spelletje Uno samen met hun vrienden uit Hattem.

We kletsen honderduit waarbij Bram en Ali vooral bewondering uitspreken over mijn reis alleen terwijl hun vrienden voornamelijk sceptisch zijn. Bram en Ali veroordelen mij niet, maar zijn juist nieuwsgierig en enthousiast. Bram geeft mij nog enkele tips van plekjes die ik absoluut niet mag overslaan in Zweden. Het was erg gezellig, ik voelde mij zo enorm welkom!

Na deze waardevolle en mooie ontmoeting rijd ik verder door Zweden. Ik heb veel gesprekken met mensen onderweg, soms kort, soms lang. Ik leer niet alleen nieuwe mensen kennen, maar ook andere culturen. Een van de mooie dingen in de Scandinavische cultuur vind ik het buitenleven. Het gevoel van altijd in de natuur (kunnen) zijn.  Zo ontmoette ik na een kleine week rondtoeren, in Nationaal Park Tiveden echte Zweedse outdoorliefhebbers. Na een dag wandelen besluit ik om voor het eerst echt wild te gaan kamperen en wel in een Nationaal Park wat bekend staat om haar beren. Overigens geen beer gezien, maar het had gekund haha!

In Zweden heb je in de bossen vaak kampeerplekken waar je je tentje kunt opzetten en een vuurtje kunt stoken. Vlakbij zo een plek vind ik een plekje voor mijn campertje. Ik loop vanaf mijn campertje naar de vuurplek om daar te gaan koken vanavond, na een duik in het hiernaast gelegen meer. Na mijn duik in het meer, wil ik mijn eten gaan klaarmaken wanneer Saga uit Stockholm en Sophie uit Göteborg arriveren.

Zij hebben net hun tentje opgezet en wandelen het gehele weekend samen in het Nationaal Park. Niet veel later schuiven ook Stef en Phil (oorspronkelijk een Engelsman) uit Stockholm aan bij het kampvuur. Een onverwacht gezellige avond volgt waarin we lang met elkaar blijven kletsen rond een knisperend kampvuur. Het lijkt of ik hen al jaren ken. De volgende dag gaat iedereen weer zijn eigen weg, maar wat een fijn en warm welkom zo op mijn eerste nachtje wildkamperen.

Na deze leuke ontmoeting rijd ik weer dagen verder waarin ik de ene na de andere ontmoeting heb. Zo kom ik onder andere Rob en Hanneke tegen in hun brandweerauto. Hele aardige mensen en geweldig om te zien hoe zij door Scandinavië aan het rondtrekken zijn. Ze vallen op met hun camper, ik kom ze dan ook geregeld tegen.

Na inmiddels enkele dagen in het wild gekampeerd te hebben kom ik uiteindelijk toch uit op een camping in Gallivare net boven de poolcirkel. Het weer is slecht geworden en ik blijf hier dan ook enkele nachten staan. Er is een sauna op de camping dus dat is natuurlijk absoluut luxe! Op deze camping kom ik voor het eerst in contact met Fanny en Onne. Fanny gaat net als ik een paar dagen later de georganiseerde Fjallraven Classic wandelen van Nikkoluokta naar Abisko (ongeveer 125 kilometer).  Na een eerste kennismaking vertrekken zij, net als ik toevalligerwijs ook naar dezelfde camping iets ten zuiden van Kiruna. Zij in een huisje, ik natuurlijk in mijn campertje. De dag voor de Fjallraven Classic hebben we uitgebreid contact, net als met Guido uit Duitsland die zijn camper naast de mijne heeft geparkeerd en met Ria die een paar meter verderop staat en aan het wachten is tot haar man en zoon over een paar dagen terugkomen van hun trektocht in de bergen. Met hun allemaal klikt het goed! Guido helpt Fanny en mij om onze rugtas nog lichter in te pakken zodat we nog relaxter op pad kunnen 😉.

En relaxed wordt het zoiezo want ook hier is op de camping een sauna, zelfs eens sauna drijvend op het water. Guido komt hier elk jaar een paar keer en is goed bevriend met de eigenaren. Hij zorgt ervoor dat de kachel goed is opgestookt en dat we gebruik kunnen maken van de sauna. Na afloop van een sessie is het afkoelen in het koude meer waar de sauna op drijft. Een onvergetelijke ervaring! 

Na deze ontspannen dagen ga ik vijf dagen bepakt met een rugzak, tent en eten en drinken voor de komende drie dagen op pad. Ik loop de georganiseerde Fjallraven Classic, waar ongeveer 500 mensen aan deelnemen. Het valt mij op dat er veel Nederlanders meedoen. Enerzijds jammer, anderzijds ook weer gemakkelijk in de communicatie 😉. Ik loop eerst een tijdje op met Henk uit Alkmaar om na vijf kilometer elkaar weer gedag te zeggen omdat we ieder een andere tempo wandelen. Dan ontmoet ik Gijs en Jan. Het is gezellig met deze mannen. Gijs en ik lopen hetzelfde tempo, Jan haakt halverwege af, maar komen we onderweg nog diverse malen tegen.

Halverwege de eerste etappe ontmoeten we een groep politieagenten uit Den Haag en omstreken. Een aantal hebben ptss gehad of nog steeds en deze wandeltocht is een onderdeel van het verwerkingsproces. Ook deze groep kom ik regelmatig tegen, soms omdat Gijs en ik vooruitlopen, soms omdat zij ons weer passeren. Elke keer maken we wel even een kort praatje met elkaar en aan het einde van de dag drinken we met z'n allen een biertje bij een hut.

De tweede avond ontmoeten we Maaike en Tim en Marjolein. Zij hebben hun tentje vlakbij Gijs en mij opgezet. Het klikt ook met hen goed en de volgende dag lopen we een deel gezamenlijk op. Soms splitsen we weer en soms haken we weer halverwege bij elkaar aan. Ook nu is het weer gezellig en ook met hen drinken we 's avonds gemoedelijk een biertje waarbij we onze prestatie van de dag weer doornemen.

Tussendoor heb ik ook al contact met Marciano, na afloop wisselen we gegevens uit om foto's en filmmateriaal met elkaar te delen. Gedurende de volgende 10 maanden heb ik met zowel Gijs, Maaike als Marciano nog regelmatig contact, wat er uiteindelijk toe leidt dat Marciano mij nog komt opzoeken in Kroatië.  

Ik zag een beetje op tegen de Fjallraven Classic, niet vanwege de kilometers die we moesten lopen, maar ik dacht dat er heel veel mensen in groepjes meededen en dat ik er eenzaam tussen zou lopen. Dit was absoluut niet het geval, het was een geweldige vijf dagen waarin ik fantastische mensen heb ontmoet. Met sommigen heb ik nog steeds een goed contact en is een mooie vriendschap uit ontstaan.

De volgende keer sta ik stil bij mijn ontmoetingen in Noorwegen en na een pitstop in Nederland, bij de ontmoetingen in Midden-Europa .  

[fransopdefiets]

18-6 Lillehammer

Anton en ik deden gisteren boodschappen, maakten iets met bleke waterige kipfilet, bloemkool en aardappels en aten dat in de tuin op. Het tiny house hoort hij een groter huis en samen blijkt het eigendom te zijn van een groep mensen. Het grote huis wordt verhuurd voor bijeenkomsten en als praktijkruimte. Waar ik naar toe wil, is dat het deze avond werkavond van het collectief was en dat het gras gemaaid moest worden met zo’n ouderwetse tweetakt motormaaier die je voor je uit moet duwen. Na tien minuten van vruchteloze startpogingen, volgens ons omdat die jongen niet zijn hele lijf in de ruk aan het startkoord wierp, kwam het ding tot ons verdriet toch tot leven. We aten ons toetje toen maar binnen op, want een gesprek was buiten niet meer mogelijk.

Om iets over achten stap ik op en rij in de zon naar Brumunddal achteropgekomen door een loodgrijze lucht. Uit ervaring weet ik dat je die niet voorblijft, en zeker niet als je telkens moet klimmen en dalen op gravelwegen, maar het lukt me om droog een sjieke koffietent in het centrum te bereiken. Daar bereid ik me mentaal voor op de komende regenuurtjes, met koffie en gebak. Dan begint het inderdaad enorm te hozen, dus ik blijf nog even zitten om, want dat keiharde hozen is m, naar mijn theorie, alleen aan het begin van de bui, waarna het hozen vanzelf overgaat in plenzen en daarna gieten. En verdomd, na een minuut of tien kun je al weer lichtgrijze plekken zien in de grijszwarte lucht. Volgens de weerapp duurt de regen ongeveer anderhalf uur, maar na drie kwartier is het al weer droog. Anton is inmiddels weer thuis aangekomen met een korte break in Arvika, hij sliep, als echte reiziger, op een matras achterin zijn auto.

Het blijven pittige steile klimmetjes tot Moelv. Vlak voor Moelv staat een beroemde kerk, de Ringsåker kerk, maar daar kun je niet in vanwege een verbouwing van het orgel die de hele zomer duurt. Dan fotografeer ik naar een opvallend detail aan de buitenzijde, een heel smal met ijzer beslagen deurtje.

Na Moelv moet ik nog een paar keer 100 meter stijgen en dalen, maar de hellingpercentages zijn veel gunstiger en ik fiets nu op asfalt. Ik krijg zowaar een beetje plezier in dat golvende landschap.

De camping van Lillehammer is enorm groot en net zo duur als die van Langset. Ik heb een heel mooi plekje aan het meer, met als enige nadeel dat je het verkeer op de E6 die aan de overkant ligt, goed kunt horen.

Gefietste afstand: 66,7 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 1.303 km

[puncky327]

End of the year TBR {video}

Het jaar vliegt voorbij en ik moest even kijken naar de TBR’s en challenges van dit jaar, om een mooie complete stapel te maken van de boeken die ik in deze laatste maanden nog wil oppakken! Wat lees jij nog dit jaar? Continue reading End of the year TBR {video}