#belgisch | Explore Tumblr Posts and Blogs

zielsvlucht · 2 years

Text

Uitgespuwd door de wereld

Get over yourself

- is een gevatte Engelse uitdrukking die sterk van toepassing is op mezelf.

Op de rijpe leeftijd van 25 jaar ben ik nog steeds niet over mezelf heen. Ik draag nog altijd te veel bagage met me mee, en dat frustreert me steeds vaker.

Ik ga op reis en ik neem mee: Een autistische diagnose, een aantal ondergemiddelde IQ testen, een bijhorend minderwaardigheidscomplex, misantropische asociale denkpatronen, een compulsieve gewoonte om mezelf te isoleren van alles en iedereen, een misplaatst gevoel van verwantschap met geleedpotigen en romantische frustraties op het niveau van een elfjarige. Ik heb gelukkig ook wat leuke dingen ingepakt: Een goed boek, zakjes kamillethee, wat muziek (Matthew and the Atlas) en een bovengemiddeld doorzettingsvermogen. Maar dan ook weer niet noodzakelijk een volstaand doorzettingsvermogen. Soms zet ik niet door. Het houdt me veel bezig de laatste tijd; hoe ik wel lijk vast te zitten in dezelfde oeroude problemen die ik niet van me af kan schudden. Zeker nu ik 25 ben maak ik me wat zorgen. Iemand zei me eens dat een mens echt psychologisch volwassen is op 25. Het is de leeftijd wanneer je hersenen eindelijk volledig ontwikkeld zijn, in tegenstelling tot 21 of 18 wanneer je eigenlijk nog steeds een veredeld kind bent. Dus... Ben ik dan nu eindelijk mentaal klaar met groeien? Wil dat zeggen dat ik niet meer kan verder groeien dan wie ik nu ben? Sleep ik deze bagage mee tot het einde van mijn leven? Zal ik nooit meer veranderen? Is dit wie ik ben voor altijd? Een semi-depressief, dromend tistje dat te veel en te verkeerd denkt... Waarom lukt het me nog steeds niet om me gewoon over mezelf heen te zetten? Waarom al dat drama? Waarom sleep ik het al zo lang met me mee? Ik denk dat het was omdat ik nog zo jong was toen ik de eerste tegenslagen van het leven begon te voelen. Ik heb veel mensen gekend die pas later echte tegenslagen begonnen krijgen, toen ze in hun twintig waren. Je merkt dat omdat je dan ziet hoe hun hele leven instort, terwijl bij jou zoiets enkel maar een paar maanden van je leven zou omver kegelen. Dat weet je, want dat is al gebeurd. Zo is dat nu eenmaal. Sommige mensen hebben meer uit het leven moeten leren dan anderen, maar dat is soms ook goed op een manier. Het is zeker beter voor je doorzettingsvermogen als je leven al een paar keer instort wanneer je eigenlijk nog niet eens een leven hebt. Wanneer je nog jong bent. Maar tegelijk is het ook zo bruut. En het geeft je zo veel bagage. Het zorgt er voor dat je nooit over jezelf heen geraakt, bij mij toch ten minste. Ik was zes jaar toen ik naar het eerste leerjaar ging en de nieuwe juffrouw mij geen les wou geven. Dat er geëist werd dat ik naar een speciale school ging, omdat ik niet slim genoeg was. En dat mijn ouders me lieten testen om het tegendeel te kunnen bewijzen. Om te vechten voor mijn recht om normaal te mogen zijn, met een autistische diagnose ten gevolg. Niet een gehele overwinning, maar ik mocht naar de "normale" school blijven gaan. Ik was toch te jong en te onwetend om te begrijpen hoe ik daar anders behandeld werd. Hoe ik gemarkeerd werd als één van de lastige kinderen. Omdat ik niet kon opletten. Omdat ik wegdroomde. Omdat ik huilde. Omdat ik mezelf was. En ik begreep toen ook niet waarom ik al die testen moest doen. Moeilijke testen om mijn intelligentie en God weet wat nog te keuren. Ik deed oefening na oefening na oefening, als een klein jongetje die zelfs nog niet wist wat een examen was. Laat staan dat ik iets van een IQ test begreep. Wist ik eigenlijk wel wat ik aan het doen was toen ik de testen aflegde? Of dacht ik dat het een spelletje was? Vertelde iemand mij dat het een spelletje was om mijn aandacht er bij te houden? Is het überhaupt mogelijk om aan een jong kind eerlijk uit te leggen wat er aan het gebeuren is in zo'n scenario? Dat is toch een buitenaards concept voor een kind? Intelligentie testen. Autisme testen. Wachtzalen. Formulieren. Psychiaters. Volwassenen die ruzie maken, over jou. Maar vandaag begrijp ik triest wat er toen allemaal gebeurd is. Hoe een heel leger van volwassenen in één grote samenwerking afkeurend naar mijn kleine kinderbrein gekeken hadden, en het dan samen open peuterden en het afspeurden op zoek naar foutjes. Foutjes in mijn hoofd. Zij zagen een hoofd vol foutjes. Ik was zes. Er zat verdomme niets anders in mijn hoofd dan olifanten, want dat was mijn lievelingsdier. En mijn beste vriendje waarbij ik straks mocht gaan spelen. En een leuke tekenfilm die ik gezien had. En dat ik pannenkoeken lekker vond. Ik was onschuldig. Ik was een kind. Ik was nog maar net op de wereld. Ik had niets gedaan. Ik had nog niets kunnen doen. Had de kans nog niet gekregen om iemand te kunnen kwetsen. Maar nog voor ik wist wat onrecht was, probeerde de wereld me al terug uit te spuwen. Een hele samenzwering van grotere, machtigere mensen had het op mij gemund zonder een goede reden. En daaruit kwamen veel gevolgen. Lang verhaal kort; mijn reistas weegt nu heel zwaar en ik krijg de inhoud maar nergens kwijt. Hoeveel psychiaters, psychologen, coaches, of internet blogs ik er ook over vertel. Wat ik ook doe. Wat ik ook denk. Goede tijden. Slechte tijden. Het plakt aan me vast. Het is een deel van me. Ik geraak niet over mezelf heen...

Ik was ooit eens aan het helpen in een kleuterschool. Toen ik zeventien of zo was, als student samen met wat anderen. Ik vond dat verschrikkelijk werk en ik weet niet goed hoe ik nu weer in die situatie beland was, maar dat is nu even niet relevant. Ik weet nog hoe toen in één van de klaslokaaltjes de namen van de kindjes aan de muur hingen. Ik las er wat namen af, luidop. Maar ik kon er veel niet uitspreken. Het waren niet allemaal typische Vlaamse namen, en daarbij ben ik geen mens van de wereld. Zeker toen niet. Een andere student zei tegen me "Dat ziet ge tegenwoordig veel. Dat zijn allemaal allochtonen."

Dat moment gebeurde, en dan werd het een herinnering waaraan ik voor jaren en jaren niet terug dacht. En dan plots vannacht beukt die herinnering terug mijn hersenen in en gooit het me uit bed. Een afkeurende "Tegenwoordig veel" is wat ik toen hoorde, maar "Te veel" is wat ik nu begrijp. En ik stond er bij. Ik stond er verdomme bij. Keek er naar. Liet het gebeuren. Dat moment waarop wij, grotere, machtigere mensen keken naar onschuldige kleutertjes - Nee zelfs dat niet, naar hun namen! - En samen besloten we dat ze niet in orde waren. We vonden de foutjes zo ongelooflijk snel. Zo efficiënt en zo wreed. En zij hadden niets gedaan. Niets. Ze hadden nog niets kunnen doen. Zij waren met plasticine aan het spelen. Aan het joelen en aan het lachen. Vriendjes aan het maken. In slaap aan het vallen. Het waren verdomme kleuters. Die niets begrepen. Die niets van de samenzwering konden merken. Maar ze zouden het later ooit merken, dat begrijp ik nu. Misschien wel huilend in hun bed tijdens hun 25ste levensjaar. Ze zullen zo veel bagage hebben. Akelige dingen waarvan ze dan pas beseffen dat ze het altijd al meesleepten. En het begon daar. Het was dankzij ons. Mijn eigen generatie. Mijn eigen doen. Wij, en iedereen, unaniem. Wij, de meerderheid, de wereld. Een onschuldig kind kwam op de wereld en de wereld spuwde het terug uit. Dat exacte scenario duizenden malen opnieuw, elke dag, voor elke kleine ziel die nog maar een graad afwijkt van de meerderheid. Het brak mijn hart, deze realisatie. Ik heb gehuild. Waarom zijn we toch zo wreed? Waarom laten we onze wreedheid onschuldige kinderen aantasten. Waarom moet elke kleuter ooit leren wat racisme is. Niet eens leren zoals je aardrijkskunde leert op de schoolbanken. Nee ze moeten het voelen. Ze zullen het meemaken. En waarom? Wat een onrecht. Al onze mislukkingen, al onze tekortkomingen, al onze shit druipt naar beneden naar het kleinste en het onschuldigste. Ons empathisch falen zal rechtstreeks onze kinderen kwetsen. Hun psychologie verneuken voor altijd. Net zoals we zelf hebben meegemaakt. Is het echt zo moeilijk voor ons om te verwerken dat we allemaal anders zijn? Lukt het echt niet? Gaan we elk kind binnenstebuiten keren op zoek naar wat er mis met hen is? Om een excuus te zoeken zodat we ze dan exact zo kunnen mishandelen zoals we al van plan waren? En kan ik het niet meer veranderen? Kan ik mezelf niet meer veranderen om dit te vermijden? Is het te laat? Voor mij, of voor ons allemaal? Fuck iedereen die geen hoop heeft voor kinderen.

Fuck iedereen die niet gelooft in de kleine onvoltooide mensen die eindeloos onschuldiger zijn dan zij zelf.

Fuck iedereen die kinderen beschuldigd van wat hun eigen generatie verprutst heeft.

Fuck leerkrachten die kinderen antagoniseren, en isoleren van de anderen.

Fuck politiekers die jong volk behandelen als makkelijk manipuleerbaar kanonvlees.

Fuck de bedrijven en de marketeers die exact hetzelfde doen.

Fuck ons, wij die er niet in slagen of zelfs nauwelijks proberen om het tegen te gaan.

Fuck dit land, dit tijdperk, dit volk, dit planeetverziekend veredeld apenras.

Het kan allemaal de pot op... Dat vonkje. Je ziet het overal. In een bij die voorbij vliegt. In een vogel of een vlinder. In kleine boompjes die uit de asfalt barsten. In een hijgende kwispelende hond. Wanneer de glimlach van een meisje je doet blozen. Wanneer je een steentje over het meer ketst. Wanneer je zo’n slappe lach krijgt dat je niet meer kan ademen. Wanneer je tijdens het fietsen de bloesems kan ruiken. Wanneer je je moeder een knuffel geeft.

Datzelfde vonkje, zit toch in elk kind? Waarom is dat niet genoeg? Welk ding, welk groter-dan-God, belangrijker-dan-menselijke-leed, ding ontbreken we nog?

Waarom moeten we vonkjes doven?

#schrijfsel #nederlands #vlaams #autisme #jeugd #kind #Belgisch #belgië #schrijven #schrijver

11 notes · View notes