#wat een vak

[dutchjan]

December 01, 2023

[jurjenkvanderhoek]

WAT ALS… NIET ARTISTIEKE KWALITEIT MAAR NAAM EN REPUTATIE DE WAARDE VAN KUNST BEPAALD

Wat als de Nachtwacht niet van Rembrandt blijkt te zijn, maar van één van zijn onbekende leerlingen. Wat als Van Gogh een Belg was, dat zijn wieg niet in Zundert stond maar in het enkele kilometers zuidelijker gelegen Wuustwezel. Deze hypothetische vraagstukken legt Ruurd Mulder mij voor in zijn boek "Kunst marcheert altijd". En geeft daar als docent cultuur- en mediamarketing meteen het antwoord op. Hij schrijft over de marktwerking van kunst. Kunst als branding. Over dat kunst voor het grote geld niet gaat over artistieke kwaliteit, maar dat de naam en reputatie van de maker de doorslag geeft bij de waardebepaling.

Dus wanneer Rembrandt de Nachtwacht niet heeft gemaakt daalt de waarde van het schilderij als sneeuw voor de zon. Het Rijksmuseum zal het wereldberoemde werk schielijk verplaatsen naar een zaal achteraf of opslaan in het depot om er eerloos te laten verstoffen. De naam van de maker is belangrijk, niet dat het een briljant schilderij is: het hoogtepunt van 17e eeuwse Hollandse schilderkunst waarin het vernuft van de Nederlandse school samenkomt. De echte koolzuurhoudende frisdrank met bruine kleur is pas cola wanneer er Coca-Cola op de wikkel staat. Het merk bepaalt de waarde en vermeende kwaliteit van het artikel. De kunstenaar is het merk, zijn werk de waar. Heeft deze een goede naam en wordt het werk alom de hemel in geprezen door veronderstelde kunstkenners, dan neemt het voetvolk aan dat het werk kwaliteit heeft zonder de eigen smaak te vertrouwen. De emotie wordt gestuurd, het kijken bestuurd. "Wanneer zij zeggen dat het goed is zal dat wel zo zijn'.

Mulder legt in zijn boek mij uit hoe het kan dat de praktijk zo werkt. Dat de markt zo in elkaar steekt. Met diverse voorbeelden uit de kunstwereld onderstreept hij de uitkomst van de hypothese. Wat als Vincent Vlaming is, dan loopt België weg met zijn roem en glorie. Want rond de schilder is een bloeiende industrie ontstaan. De naam Vincent is een wereldmerk, zelfs zonder toenaam. Zo zoals Rembrandt dat is. Met een werk van deze kunstenaars boven de bank kun je voor de dag komen in de betere kringen. Een vaandeldrager of sterrennacht van ieder ander schilder krijgt deze waarde nimmer nooit niet toegemeten, hoe correct de compositie dan ook mag zijn. Het bekende merk bepaald de waarde. Rembrandt en Vincent zijn A-merken, de onbekende leerling is het eigen merk dat onderin de schappen  staat.

De originele schilderijen dragen uiteraard het keurmerk, de signering van de meester. Deze staan model voor een reeks van producten met eenzelfde beeltenis. Vincent's zonnebloemen worden tot de nerf uitgemolken en op ieder mogelijke drager afgebeeld. Mulder volgt in zijn boek dat spoor van mythe naar merk. Het trieste figuur wordt op het schild gehesen en als een held door de tijd gedragen. Eigenlijk stierf Vincent van Gogh domweg te vroeg om nog tijdens zijn leven uit te groeien tot beroemd kunstenaar, merkt Mulder op. Vooral dat verhaal is doorslaggevend. Een oninteressant figuur is slecht voor de storytelling. Een leven kan nog dramatisch worden aangedikt om het werk in waarde te laten stijgen. Mulder weet de fijne kneepjes van het vak. Rembrandt en Vincent krijgen de hoed en de rand commercieel aangemeten. Maar ook vat hij Mondriaan bij de horens en neemt Christo op de korrel. En de vrouwen in de kunst laat deze marketing deskundige niet ongemoeid.

Eigenlijk is het boek een volledig college over hoe de werking van marketing en communicatie werkt in de kunstwereld. Op een duidelijke manier legt Ruurd Mulder de Ideële en commerciële motieven uit die ten grondslag liggen aan de miljoenen die voor een hoopje modder op doek opbrengen. Want dat is het, niets meer en weinig minder. Een laag gekleurde materie dat een voorstelling op een linnen doek geeft. Hoeveel zal dat gekost hebben indertijd. Enige tubes verf, wat penselen voor het fijne werk en kwasten voor de grote gebaren, een opgemeten doek op een viertal spielatten. Dat materiaal valt in geld uit te drukken. Maar de tijd die de schilder in het werken steekt is meer abstract. Tegenwoordig verkoopt een werk zich naar de afmeting, naar de aantallen vierkante centimeters. En naar de naam die de schilder in de kunstwereld heeft. Waar het werk te zien is geweest en welke prijs de verzamelaar voor ander werk van dezelfde maker geeft. Dat is allemaal nog overzichtelijk, maar zodra de markt de prijs gaat opdrijven en dat stukje beschilderde doek qua prijs de hemel in wordt gedreven is het hek van de dam. Dan is niet meer dit stilleven, dat landschap of het portret als compositie doorslaggevend. Dan bepaalt het naamkaartje het prijskaartje.

Ruurd Mulder haalt bij zijn uitleg de schoonzus van Vincent aan. Zij zag de waarde van haar zwager bij en kort na zijn dood als vrijwel onbekende schilder. Door de manier waarop Jo Bongers dat werk in de markt heeft gezet droeg bij aan de roem van Vincent. Ze beïnvloedde het koopgedrag op een uitgekiende manier en dreef daarmee de prijs van de schilderijen op. Ze wist dat bij een stijgende prijs de vraag naar een schilderij toeneemt. Want vooral bij schilderwerken, waarvan de koper de kwaliteit slecht kan beoordelen, is de prijs misschien wel onterecht een indicatie voor het niveau.

Maar valt kunst in geld uit te drukken. Het heeft een onschatbare waarde, die moeilijk valt te kwantificeren. De artistieke dimensie van kunst is de intrinsieke waarde die eraan wordt toegekend. Maar waarom zal een schilder het belang van zijn schilderij moeten verdedigen, waar de bakker zijn brood naar waarde van de marktprijs kan schatten. Heeft kunst geen bestaansrecht wanneer het economisch niet rendeert? Bezoekersaantallen tellen in het museum, daarom worden er blockbuster tentoonstellingen georganiseerd die veel mensen trekken en een kassucces worden. Daarmee kan het museum bij de politiek voor de dag komen. Drijft het de subsidies op. Maar is de waarde van kunst af te meten aan hoe populair het werk is. Mulder gaat op deze problematiek dieper in en komt met een waardevolle zienswijze op de proppen. Het boek is dan ook niet alleen een interessante uitleg van de marktwerking voor de kunstwereld, maar tevens een creatieve beschouwing voor de marketeer.

Een apart hoofdstuk benoemt de vrouw in de kunst. Niet de vrouw als model op het schilderij, maar de vrouw achter de ezel met palet en penseel als gereedschap. Lange tijd stonden ze in de schaduw van de mannelijke kunstenaars. Zoals tegenwoordig vele schrijvers in menige publicatie de rol van de vrouw in de kunst voor het daglicht halen en gelijkschakelen aan die van de man, zo haalt Ruurd Mulder haar ook uit de schemer in het volle licht. Hij labelt de waarde aan de naam en noteert het op de prijskaart, althans filosofeert over marktwerking zoals hij dat bij de mannen eerder deed. En dan is er het merk Christo, dat zorgvuldig door het kunstenaarsechtpaar is uitgezet en opgebouwd. Kunst is van niets iets maken, dat is hier bewezen. Door bouwwerken in te pakken bereikte het paar een miljoenen publiek en een miljoenen omzet. De verpakking van een artikel wordt altijd weggegooid, zo was de kunst van Christo ook van voorbijgaande aard. Na de periode dat het zichtbaar was bleven alleen de ontwerpen, schetsen en foto’s van het kunstwerk over. Door deze te vermarkten konden volgende concepten werkelijkheid worden.

Tot slot buigt Mulder zich nog over het origineel van een kunstwerk. In de geschiedenis keken kunstkenners vaak op hun neus wanneer bleek dat het origineel een kopie bleek te zijn. Dan kom ik terug op de eerste hypothese in het boek. Namelijk dat de Nachtwacht geen Rembrandt is, het is dan nog steeds een origineel maar met een foute signering. Originelen worden gekopieerd om een breder publiek te bereiken. Of nagemaakt om er als beginnende kunstenaar de knepen van het vak mee te leren. Of iets echt is of namaak maakt voor de marketing zoveel uit als dag en nacht. Het origineel is altijd nog het hoogste goed, maar wordt duur betaald. De belastingbetaler is namelijk vaak de verliezer. Die belastingbetaler zanikt dan ook wat af over de rekening die hij uiteindelijk betaald voor bijvoorbeeld De Vaandeldrager. De miljoenen aankoop werd verdedigt als een sleutelwerk in het oeuvre van Rembrandt. Maar daar heeft Jan met de Pet nauwelijks een boodschap aan. “Daar staat tegenover dat met miljoenen belastingplichtigen ieders aandeel in de kosten van een eenmalige uitgave misschien iets van 15 euro bedraagt”, schrijft Mulder. “In het licht der eeuwigheid lijkt dat een overkomelijk bedrag.”

Kunst marcheert altijd. Over Rembrandt, Van Gogh en de waarde van artistieke roem. Ruurd Mulder. Uitgeversmaatschappij Walburg Pers, 2023.

[sergiofelter]

Sergio Felter: ‘Alle vakken hebben hun nut gehad’

Het is deze zomer dertig jaar geleden dat de HvA, zoals we die nu kennen, ontstond. Sergio Felter is informatiespecialist bij de bibliotheek van de faculteit Bewegen, Sport en Voeding. 30 jaar geleden, in 1996, studeerde hij Informatiedienstverlening en -management (IDM) aan de Hogeschool van Amsterdam. Wat hij zich herinnert: ‘De docenten waren heel erg betrokken.’

Sergio koos niet meteen voor deze opleiding. Hij studeerde eerder Rechten en Politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Maar die studies bevielen hem niet, vooral de massaliteit stond hem tegen. Hij was er niet op zijn plek. Uit een test rolde Informatiedienstverlening en -management. Deze opleiding bestaat niet meer als zelfstandige hbo-opleiding, maar nog wel als niet-bekostigd onderwijs. De opleiding zoals die was, ging op in Creative Business. Destijds was het al een kleine opleiding. Samen met de opleiding Boekhandel en Uitgeverij, was die gevestigd op de Keizersgracht.

Die kleinschaligheid was een voordeel. Sergio: “Het pand was klein en hokkerig, met veel trappetjes. We hadden ook al projectonderwijs, in kleine groepjes. Je kende iedereen en als je een vraag had aan een docent, liep je naar hem of haar toe en had je meteen antwoord. Je sprak je docenten echt dagelijks.“ In zijn laatste jaar verhuisde de opleiding naar gebouw de Leeuwenburg.

Wat voor vakken had je, wat leerde je er?

“Ik kreeg veel verschillende vakken. Het informatie zoeken is me het meeste bijgebleven. Hoe vind je zo snel mogelijk het antwoord op een zoekvraag. Ik moest ook een wijnkast zo doelmatig indelen als oefening voor het vak thesaurusbouw. Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Het algemene vak communicatie was ook bijzonder leuk. Ik heb er later nog veel aan gehad. Alle vakken hebben nut gehad. Niet alle vakken heb ik in de praktijk gebruikt, maar het is goed om er mee in aanraking te zijn geweest.”

De betrokkenheid van docenten bij studenten was groot, herinnert Sergio zich. Er was een medestudent met mentale problemen en studieachterstand. Vanwege de kleinschaligheid hadden de docenten dat snel door. “Het werd heel persoonlijk door die docenten opgepakt, ik was onder de indruk wat ze voor hem deden. Ze wilden voorkomen dat hij zou uitvallen. Dat lukte.”

Sergio doorliep de studie zonder oponthoud. Hij vond het niet moeilijk. De stof was wel vrij algemeen. Digitalisering zat er nog niet bij, terwijl dat het vak erg heeft veranderd. Dus na zijn afstuderen heeft hij zichzelf bijgespijkerd op het gebied van social media en websites actueel houden. “Wij hadden het er destijds met elkaar al over, dat je je moest blijven ontwikkelen. Dat moet je echt zelf doen.” Zijn brede kennis komt hem in zijn huidige baan van pas.

Welk beeld had jij toen van je toekomst? In welke baan zag jij jezelf? “Eigenlijk was ik van plan om in een openbare bibliotheek te gaan werken. Helaas waren de instroommogelijkheden op managementniveau vrij beperkt in die tijd. Vanuit mijn afstudeerstage bij De Nederlandsche Bank heb ik de eerste jaren in de bankensector gewerkt. Mijn toekomstdromen zijn daarna best wel ingevuld. Ik wilde bij een goed doel werken, kennis verspreiden en maatschappelijk nuttig zijn. Via onder andere het Nederlandse Rode Kruis/GIRO555, Arbokenniscentrum Zorg Welzijn, de Protestantse Kerk Amsterdam en veel vrijwilligerswerk heb ik die dromen kunnen waarmaken.”

Studenten van nu staan erg onder druk. Wat zou je tegen ze willen zeggen?

“Blijf jezelf, doe je niet anders voor dan je bent. Anders kom je jezelf tegen. Als informatiespecialist begeleid ik studenten vanuit de bibliotheek. Ook studenten die wat langer over hun studie doen. Ik vind dat iets moois. Ik merk dat studenten ook wel eens met iemand anders dan een docent over hun studie willen praten. Dat is erg leuk.”

Inhoudelijk voelt Sergio zich sterk met het onderwijs van de faculteit verbonden. Dat zit zo: in zijn studietijd was hij aan de zware kant. Hij besloot flink af te vallen. Hij werd 25 kilo lichter door te gaan hardlopen. Dat doet hij nog steeds. Hij ontmoette er zijn vrouw door. Naast zijn werk bij de HvA, dat hij drie dagen doet, heeft hij nog een baan.

“Ik werk ook in een hardloopwinkel en als er een wat zwaarder iemand binnenkomt, ben ik altijd blij, want dan kan ik helpen vanuit mijn eigen ervaring. Om zoveel af te vallen ben ik destijds geholpen door een huisarts en een fysiotherapeut. Hun aanpak was toen vrij nieuw. Daarom vind ik het ook leuk om juist op deze faculteit te werken. Studenten gaan niet zomaar de ALO doen, ze hebben echt wat met sport en bewegen.”

Sergio: “Voor mij is de cirkel rond met mijn werk op deze faculteit, ik ben terug bij de HvA.”

[ynseincanada]

dinsdag 05/09/2023

Ik ben nog altijd een beetje verkouden, maar het gaat al stukken beter dan vorige week. Vorige week heb ik ook mijn tweede bloeddrukval meegemaakt toen ik pizza aan het eten was. Opeens was al mijn kleur weg (aldus, mama). Het duurde even voor ik terug kon rechtstaan, maar sindsdien heb ik het niet meer meegemaakt.

Afgelopen zaterdag zijn mama en ik naar de Farmer's Market in St. Albert geweest. Wat een evenement. Een honderdtal kraampjes met fruit, koekjes, juwelen en heel veel jerky (ieuw). Ik heb zalm jerky geproefd en ik heb nog nooit zoiets zout geproefd. Mama en ik hebben een watermeloen, koekjes, frambozenconfituur en vegan feta (zo ongelooflijk lekker) mee naar huis genomen.

Maandag ben ik naar de opening geweest van het academiejaar. Naast een gratis drinkbus, zoute popcorn (ieuw) en een cola was er niet veel te doen. Twee uitverkoren studenten kreeg 1000 CAD, maar daarvoor moest je in Canada wonen :') Je kreeg ook een gratis bellenblazer. Redelijk teleurstellend.

Vandaag heb ik mijn eerste lessen gehad. Deze ochtend had ik Global Critical Race Theory, maar ik weet niet of het vak iets voor mij is. Ik denk dat ik morgen Topics in Gender and Social Justice ga volgen, om te zien of ik het kan vervangen met GCRT.

In de namiddag had ik Canadian Texts en dat was geweldig. We trekken in de natuur rond om te praten over literatuur, hoe geweldig is dat? De prof is ook een geweldig lieve vrouw. Voor onze eindopdracht krijgen we een plant of dier toegewezen. We moet in de natuur opzoek gaan naar die plant of dat dier en over deze ervaring schrijven. Ik kijk er enorm naar uit.

Hier zijn nog wat sfeerfoto's van de afgelopen week:

De Rogers Arena, waar de Edmonton Oilers spelen

De plaats op campus waar ik verblijf

Het zicht van op mijn kamer

Het mooiste zicht tot nu toe (niet zo duidelijk op deze foto's)

Tot de volgende keer.

x ynse

tuesday 05/09/2023

I still have a slight cold, but I am doing much better than last week. Last week I also experienced my second blood pressure drop while I was eating pizza. Suddenly, all the color drained from my face (so my Mom said). It took me a while to get back up, but I haven't experienced it since.

Last Saturday, Mom and I went to the Farmer's Market in St. Albert. What an event. About a hundred stalls selling fruit, cookies, jewelry and lots of jerky (juck). I tasted salmon jerky and I have never tasted anything so salty. Mom and I took home a watermelon, cookies, raspberry jam and vegan feta (so incredibly delicious).

Monday I went to the opening of the academic year. Besides a free drink box, salty popcorn (again, yuck) and a Coke, there wasn't much to do. Two chosen students got 1000 CAD, but for that you had to live in Canada :') You also got a free bubble blower. Overall, pretty disappointing.

Today I had my first two classes. This morning I had Global Critical Race Theory, but I don't know if this course is for me. I think I will take Topics in Gender and Social Justice tomorrow to see if I can substitute it with GCRT.

In the afternoon I had Canadian Texts and that was great. We walk around in nature talking about literature, how great is that? The professor is also a wonderfully sweet woman. For our final assignment we are assigned a plant or an animal. We have to go into nature to look for that plant or animal and write about this experience. I am looking forward to it immensely.

See you next time.

x ynse

[mberserik]

Let's gooo!!!

Inmiddels heb ik al twee weken niets van mij laten horen op het stille Tumblr... Dat komt omdat de 'lessen' officieel zijn begonnen en het is HE-LE-MAAL te gek!!!

Ik ben zo'n voorbeeldige leerling dat Milano Fashion Institute besloot om mij op de homepage van de website te zetten... Ik denk dat ze op deze manier meer vrouwelijke aanmeldingen proberen te krijgen :)

De studie begint dus steeds drukker te worden, maar er gebeuren zulke gave dingen (voor mensen geïnteresseerd in de industrie) De meest inspirerende mensen komen spreken en we worden uitgenodigd voor de belangrijkste evenementen. Volgende week ben ik bijvoorbeeld uitgenodigd voor een 'talk' die de Milan Fashion Week gaat openen en een weer erop komt 'L'oreal' naar MFI voor een brandstorm.

De dagen duren dan wel van 9 tot half 7, maar ik ben die tijd volledig geconcentreerd op de professor; ze weten ALLES! mega inspirerend.

Afgelopen vrijdag werd er tijdens het vak 'empowerment and career management' uitgelegd dat voor de verplichte stage ons CV naar 1200 bedrijven wereldwijd gestuurd wordt, in een template van MFI, zodat de HR managers van deze bedrijven meteen herkennen dat we van MFI afkomen; dat geeft ons de mogelijkheid om de vetste stages in de modewereld te doen!

Na dit college, die dus tot half 7 duurde, belde Maikel op om gezellig te kletsen. Hij vertelde dat hij zin had om uit te gaan dit weekend maar dat er niemand in Epe is. Ik checkte skyscanner en zei: "Maikel, als je NU in de auto stapt, pedal to the metal naar Schiphol rijdt, dan haal je de vlucht die over 1,5 uur vertrekt!

Zo gezegd zo gedaan.

Samen hebben we het afgelopen weekend Milaan op z'n kop gezet. Ze noemen het hier ook wel 'la dolce vita' :)

Bedankt Milliemikkel voor je komst! Een verhaal dat we later aan onze kinderen vertellen!

Wat een leven. Dit is precies wat ik voor ogen had voor ik vertrok. Het weer is fantastisch, school is geweldig en het weekend is formidabel!

[zielsvlucht]

Plastic

Voor dat plastic een materiaal was, was het een woord. Een adjectief. Ik kwam het overlangs tegen in Dracula, geschreven vele jaren voor de massaproductie van kunststoffen die we vandaag kennen. "Plastic" in de originele tekst. Plastiek, oftewel plastisch, in het Nederlands. Het betekende buigbaar. Kneedbaar. Veranderbaar. Het laat zich in nieuwe vormen gieten. Zoals de plastische chirurg een mensengezicht in een nieuwe vorm kan boetseren als klei, althans de naam van het vak pretendeert dat de operaties zo elegant verlopen. Het woord werd ook gebruikt voor vele kunsten. Om al de mogelijke vormen te beschrijven die kunstenaars met zachte hand de wereld in konden brengen. Voor al de mogelijkheden te beschrijven die een creatieve geest kon zien een dode klomp materie. Zelfs het karakter van mensen kon als plastisch beschreven worden. Soepel. Flexibel. Adaptief. Reactief. Misschien was het wel een compliment om een persoon plastisch te noemen. Het wou dan zeggen dat je elke vorm kon vullen. Elke uitdaging aan kon. Kon leren, kon veranderen. Buigen, maar nooit breken. Het was een woord. Een idee. Een droom. En dan werd het echt. Een revolutie van nieuwe, goedkope kunststoffen die duizend en één problemen konden oplossen. Plastic! Een Engelse verbastering van een bekend woord. Eten kon niet meer slecht worden dankzij luchtdichte verpakkingen. Nieuwe containers, doosjes, potjes in hard plastiek om dingen in te bewaren. Zelfs veel van ons gereedschap en onze machines werden plastic, of kregen plastic onderdelen. Het was de ultieme stof; Dé dode materie waaruit creatieve geesten alle mogelijkheden konden maken. Waarmee ze eindelijk konden tonen waartoe ze echt in staat waren. En toen gingen wij, de creatieve geesten, aan het werk. En alle mooie dingen die we maakten, maakten we om weg te gooien. Om ze te verzamelen in hopen en hopen van stinkende creaties. Rommel dat we opstapelden in bergen tot ze schaduwen wierpen in grote valleien waarin de minder gelukkigen rond scharrelden op zoek naar restjes van onze luxe, in halfgare landen ver ver weg. En als het daar niet kon geraken, lieten we het achter aan de kant van de weg. Weggegooid, of gewaaid, tot in de donkerste delen van de meest ongerepte bossen. En in de vijvers en de tuinen en diep onder de grond. Waar dan ook; want wat maakt het ook uit waar we het achterlaten? Het eindigt toch allemaal op dezelfde plek: de zeeën. Daar drijven ze mee met de stroming in kleine microscopische stukjes, of zelfs in grote flarden. Waar ze gegeten worden door vissen en ander leven dat er in stikt en er aan lijdt tot wij die zieke dieren weer opvissen, koken en op ons bord leggen en dan is de cyclus rond. Dan eten wij onze creaties weer op in kleine onverteerbare, oncomposteerbare schilfertjes. Tot ons lichaam er vol van zit. Onze maag, onze darmen, kleine stukjes plastic die vast blijven plakken aan onze beenderen, in onze hersenen en onze longen. Infestaties tot in het diepste van onze teelballen zodat ook de volgende generatie kan geboren worden in een wereld van plastic. Waar het plastic vloeit uit de rivieren, regent uit de lucht en zelfs gretig gedronken wordt door onze kinderen rechtstreek uit de moedersborst. In elke bodem, elk dier, elke plant en elke adem. Zodat de hypothetische archeologen duizenden jaren in de toekomst zeker zullen weten waaraan ze onze bodemlaag kunnen herkennen. Zodat zij weten waar ze die smeerlappen kunnen terugvinden, moesten ze zich daar nog mee willen bezig houden terwijl wij verder flessenwater zuipen in de hel. Om terug te blikken op ons plastische tijdperk, en ons te vervloeken voor onze onvergeeflijke schepping. Die verschrikkelijke incarnatie van een wondermooi woord.

[overwijs]

🅂🄿🄸🄴🄺🄱🅁🄸🄴🄵🄹🄴

Heb jij wel eens een spiekbriefje gemaakt? Heb je deze vervolgens ook gebruikt? Denk je dat ik wel eens een spiekbriefje heb gebruikt? En worden (of werden) er spiekbriefjes bij jou in de klas gebruikt?

Ik ontdekte laatst dat een leerling een spiekbriefje had gemaakt voor mijn toets, daar schrok ik van want als docent denk je toch altijd dat je het wel door hebt. Ik weet dondersgoed dat er ook in mijn les rottigheid wordt uitgehaald, maar spiekbriefjes? Het bleek dat de betreffende leerling hem niet eens uit zijn tas had gehaald, maar áls hij hem nodig had, dan had hij hem gepakt.

Deze leerling had het spiekbriefje niet nodig, hij had goed geleerd en wist voldoende van mijn vak. Dat is geen toeval, een spiekbriefje maken is hartstikke leerzaam en wij zetten het dan soms ook in als werkvolk tijdens de les. Als je zoveel tijd en aandacht besteed iets goed op een spiekbriefje te zetten, dan vergeet je het vaak minder snel en weet je het dus nog op de toets. Hartstikke leerzaam dus het máken van het spiekbriefje, het gebruiken van het spiekbriefje is dan weer wat minder nuttig voor het leerproces.

Heb jij wel eens gespiekt? En denk je dat ik vroeger spiekte? Zo ja, bij welk vak dan?

In het filmpje bespreek ik het fenomeen spiekbriefje met een leerling. Ik ben benieuwd wat hij hier van meeneemt.

[sachapijpers]

Voor het vak drama moest ik een mini-documentaire over mijn vervolgopleiding. Ik heb toen gekozen om een film te maken over het maken van een toelatingsfilmpje voor een filmschool. Ik heb in 4 stappen uitgelegd wat de belangrijkste elementen van een toelatingsfilm zijn.

2021-2022

[benevolentlibraryghost]

vrij zeker dat ik niet de enige ben die als kind een grote boekenwurm was, maar toen kwam het vak nederlands op de middelbare en poef weg leesliefde. lezen voor de lijst zoog per direct de leesmotivatie uit mij.

ik kreeg eerlijk gezegd bijna een haat aan nederlandse literatuur - tbh kijk ik gewoon jou aan, max havelaar (blegh). lange tijd was ik er zelfs van overtuigd dat een nederlands boek ofwel een krakkemikkige vertaling was van een engelse parel (bij heel wat vertalingen is het duidelijk wat de originele zin van de auteur was en hoe deze compleet geslacht is door het nederlands), ofwel een boek waar teveel vunzige, ongemakkelijke seksscènes in voorkomen.  

inmiddels is er een staakt-het-vuren en hebben de nederlandse literatuur en ik onze ruzie bijgelegd. ik heb aardig wat nederlandse parels ontdekt en verzameld, boeken die ik met trots kan uitstallen op mijn planken. zo lees ik op het moment de geheime dagboeken van hendrik groen - nou lachen gieren brullen. ook heb ik dit jaar de roman van jente posthuma, waar ik liever niet aan denk, in één ruk uitgelezen. zo zo zo goed, echt een aanrader. en over welkom in het rijk der zieken van hanna bervoets (kween) is er ook genoeg te vertellen, dus er zal vast nog een klodder tekst over deze boeken verschijnen op mijn blog. 

ook even een shout out naar een paar andere helden: bianca toeps (maar je ziet er helemaal niet autistisch uit), francien regelink (druks), paulien cornelisse (taal is zeg maar echt mijn ding, de verwarde cavia), judith visser (zondagskind), elise cordaro (anders gaat ook), de helden van de speld, pieter koolwijk (gozert en luna) en mariana leky (vanuit hier zie je alles).

niet dat ze dit ooit gaan lezen - immers ben ik gewoon een random student die een edgy sociaal mediaplatform gebruikt als haar uitlaatklep - maar ik wil toch deze auteurs even bedanken voor hun bijdrage aan mijn leven. jullie boeken staan mooi in mijn boekenkast. en graag gedaan voor het spekken van jullie portemonnees. joe.

[dejufuniverse]

Aldus Jac Nijskens (voormalig ministerie van landbouw) in een reactie op mijn vorige (gedeelde) post (het originele):

“Er moet mij iets van het hart nu ik zie hoe de samenleving en economie op het platteland weggevaagd dreigt te worden, Toen ik werkzaam was bij het Ministerie van Landbouw zag ik hoe de natuurdata verzameld werden. Dus de data nog voordat kaarten gemaakt worden van de stand van de natuur. Er werd gefraudeerd, meer dan de helft van de natuurdata is gefingeerd. Niemand zei er wat van. De ecologen waren vijanden van de boeren. Men liet ze echter hun gang gaan want ze hingen er destijds maar wat bij. Dat was in de jaren negentig al zo. Het meten van dier- en insecten soorten is veel moeilijker dan bijvoorbeeld het meten van de de temperatuur met een thermometer. Men moet de velden in en de vogels, zoogdieren en insecten zijn goed verstopt, het is onmogelijk alles te zien. De tellingen zijn schattingen. Een telling is ook niet te controleren. Ik ken ecologen die op een terrasje de tel lijsten invulden. Dat kon want niemand gaat twee weken opnieuw de velden in om na te tellen of het klopt. De ecologen hebben veel baat erbij dat zoveel mogelijk diersoorten als bedreigd in de lijsten komen. Want dan is er veel geld beschikbaar voor hun vak. De agrarische sector wordt nu gegijzeld door deze ecologen. Niemand weet of de data van de stand der natuur kloppen. Als je er over begint kom je nergens, terwijl in de wetenschap verifieerbaarheid van data een strenge voorwaarde is voordat je conclusies mag trekken. Kortom de agrarische sector wordt hier een heel dik oor aan genaaid.”

[madeliefkrans]

ik herinner me het moment dat mijn beugel eruit mocht. de volgende dag had ik biologie. in de rechtervleugel van mijn middelbare school. op de gang wachtten we op onze docent. ik lachte naar de jongen die altijd naast me zat. hij moest blozen. door mijn hoofd schoot: is het waar wat mijn moeder zegt? ben ik een mooi meisje? is het waar wat ze zegt tijdens open dagen van universiteiten bij bètaopleidingen? ik knipper met mijn ogen, ik plaag, ik lach, en ze helpen me bij alles wat ik vraag? 

macht is niet goed voor een onzeker meisje dat nog niet volwassen is. je had jongens die verliefd op me waren en niet uit hun woorden kwamen, me niet durfden aan te raken. ik was gemeen, probeerde de grenzen op te rekken. tot welk punt zouden ze me nog steeds leuk vinden? nog steeds als ik ze wakker hield tot drie uur ‘s nachts, nog steeds als ik ze vroeg om zich volledig bloot te geven, nog steeds als ik met hun vrienden flirtte, nog steeds als ik tegen ze snauwde als ik een slechte dag had, nog steeds als ik ze niet liet uitpraten terwijl ze probeerden te zeggen dat ze me leuk vonden, nog steeds als ik tegen ze loog, nog steeds als ik ze alleen sprak als ik zelf in de knoop zat, nog steeds als ik ze bot afwees?

tijdens mijn bachelor volgde ik een aantal vakken van andere opleidingen. ik herinner me een jongen die me mooi noemde terwijl ik panikeerde tijdens een werkcollege logische complexiteit. ik herinner me een jongen die alleen mij aankeek tijdens zijn presentatie. ik herinner me een jongen die me schattig noemde en vervolgens tegenover me in de trein terug naar zijn thuisstad met zijn knieën tegen de mijne aandrukte. bij elk vak had ik een liefje, ik hield ze zolang het vak duurde aan een lijntje en daarna liet ik ze gaan met een leugen. 

ze wisten niet dat ik altijd met meerdere jongens tegelijk appte, datete. ze wisten niet dat ik hen gebruikte om een gat op te vullen, om maar niet te hoeven stilstaan en geconfronteerd te worden met mijn eigen gedachtes. ik liet een spoor achter. macht is niet goed voor een onzeker meisje dat nog niet volwassen is. mijn eigenwaarde werd bepaald door de aandacht die ik kreeg, door de blozende blikken die ik ontving. ik liet nooit toe dat ze dichtbij kwamen.

ik creëerde mijn eigen toneelspel en ze speelden mee zonder dat ze het doorhadden.

[peecee-columns]

Onderwijs in de schaduw van de bijlesindustrie

Het is inmiddels dertig jaar geleden dat ik mijn mavodiploma behaalde, toevalligerwijs op dezelfde school als waar ik inmiddels voor het eenentwintigste jaar werkzaam ben als docent. Ik sloot mijn middelbareschooltijd destijds af met vier zessen en twee zevens. In die tijd bestond de mavo uit C- en D-niveau. Je mocht slechts enkele vakken op C-niveau doen, de rest moest op D-niveau. Ik koos ervoor om wiskunde en scheikunde op C-niveau te maken. Niet uit gemakzucht, maar uit pure noodzaak om het diploma te behalen en uitzicht te hebben op mijn vervolgopleidingen.

Voorafgaand aan het wiskunde-examen had ik elke zaterdagmiddag een uur bijles wiskunde van een man die zelf was afgestudeerd aan de TU in Eindhoven. Het gaf mij dat beetje extra kennis en vertrouwen om uiteindelijk een voldoende voor dit vak op mijn eindlijst te krijgen. Ik herinner me dat ik het altijd erg bewonderenswaardig vond dat hij zonder enige voorbereiding uitleg gaf over de les- en leerstof van die week en op al mijn vragen over de opgaven meteen een antwoord paraat had. Het was in die tijd (nog) niet gebruikelijk dat scholieren bijlessen volgden buiten de lessen om, als extraatje. Iets wat in de decennia die volgden snel veranderde.

Het gebruik van zogenaamd schaduwonderwijs, in de vorm van commerciële bijlessen die dienen als toevoeging van de reguliere lessen, is de laatste jaren namelijk enorm toegenomen. Dit blijkt onder andere uit een recente studie van de onderzoekers Louise Elffers en Daury Jansen, die beiden werkzaam zijn aan de universiteit van Amsterdam. In hun onderzoeksrapport De opkomst van schaduwonderwijs in Nederland valt te lezen dat de jaarlijkse huishouduitgaven aan schaduwonderwijs in twintig jaar stegen tot zo’n tweehonderd miljoen euro. Hierbij wordt tevens opgemerkt dat de toename van deze uitgaven het sterkst is in het voortgezet onderwijs. Dit zou volgens de onderzoekers onder andere komen door de toegenomen onderlinge competitie en de prestatiedruk in het onderwijs.

Het feit dat er tegenwoordig honderden miljoenen euro’s worden omgezet in de bijlesindustrie, leidt daarnaast tot een probleem in de vorm van kansenongelijkheid. Niet elke ouder kan het immers financieel opbrengen om enkele tientallen tot honderden euro’s per maand te betalen aan commerciële instanties die zichzelf verrijken door het aanbieden van schaduwonderwijs. Om deze ongelijkheid zoveel mogelijk op te vangen en tegen te gaan zouden de scholen zelf meer kunnen inzetten op het aanbieden van ‘bijlessen’, in de breedste zin van het woord.

Zo is er voor de leerlingen op de school waar ik lesgeef bijvoorbeeld de mogelijkheid om elke week enkele vakken naar keuze te kiezen binnen het reguliere lesprogramma, in de vorm van keuzewerktijduren. Hier kunnen de leerlingen in kleine groepjes vragen stellen over de leerstof en eventueel nog eens een specifieke uitleg krijgen over iets wat ze moeilijk vinden. Daarnaast kunnen de leerlingen drie keer per week na school onder toezicht van docenten huiswerk maken en kan er ingeschreven worden voor het krijgen van vakspecifieke bijlessen die gegeven worden door leerlingen uit de bovenbouw, de zogenaamde tutoren. Tevens kunnen leerlingen met veel spanning en onzekerheden elk jaar in aanmerking komen voor deelname aan de faalangstreductie- en de examenvreestraining.

Ik ben me ervan bewust dat niet elke vorm van kansenongelijkheid op deze manieren kan worden voorkomen. Wel denk ik dat scholen veel zelf kunnen opvangen en hun interne expertise kunnen inzetten op de manier die bij ze past door hier tijd en taakuren voor vrij te maken. Docenten, mentoren en schoolleiders dragen zodoende op maat en naar behoeften bij aan de cognitieve en sociaal-emotionele vraag van de leerlingen. Zodat ze zo goed mogelijk worden ondersteund en uiteindelijk een mooi uitzicht hebben op de gedroomde vervolgopleiding(en).  

[leondesignnederland]

Houd uw autopapieren georganiseerd met dit autopapieren mapje

Bent u het zat om te zoeken naar uw kentekenbewijs, verzekeringspapieren of APK keuringsrapport wanneer u ze het meest nodig heeft? Het organiseren van uw autopapieren kan een gedoe zijn, maar het is essentieel om te voldoen aan de wet en soepele transacties te garanderen. Bij LeonDesign begrijpen we het belang van het op orde houden van uw Autopapieren Mapje, daarom hebben we de perfecte oplossing ontwikkeld: het autopapieren mapje.

I. Het belang van het organiseren van uw autopapieren

Laten we eerlijk zijn, autopapieren zijn gemakkelijk te verliezen. Of het nu gaat om uw kentekenbewijs, verzekeringsdocumenten of servicegegevens, het bijhouden van al deze papieren kan een uitdaging zijn. Toch is het belangrijk om uw autopapieren georganiseerd te houden om de volgende redenen: 1. Wettelijke naleving: Het georganiseerd houden van uw kentekenbewijs en verzekeringspapieren is niet alleen een kwestie van gemak; het is een wettelijke vereiste in de meeste gevallen. U moet deze documenten direct beschikbaar hebben voor het geval u wordt aangehouden door de politie of betrokken bent bij een ongeval. 2. Soepele transacties: Of u nu uw auto koopt, verkoopt of inruilt, het hebben van al uw papieren georganiseerd kan het proces veel soepeler laten verlopen. Potentiële kopers of dealers willen uw servicegegevens, eigendomsbewijs en andere relevante documenten zien. 3. Onderhoudsregistratie: Het bijhouden van de onderhoudsgeschiedenis van uw auto is essentieel om de levensduur en de waarde bij doorverkoop te waarborgen. Met georganiseerde servicegegevens weet u wanneer het tijd is voor routine-onderhoud of reparaties.

II. Maak kennis met ons autopapieren mapje

Ons autopapieren mapje is ontworpen om u te helpen al uw autopapieren georganiseerd en gemakkelijk toegankelijk te houden wanneer u ze nodig heeft. Hier is waarom het de perfecte oplossing is voor uw autopapieren: 1. Duurzaam en draagbaar: Ons autopapieren mapje is gemaakt van hoogwaardig, duurzaam leer om uw documenten te beschermen tegen beschadiging en slijtage. Het is ook compact en lichtgewicht, waardoor het gemakkelijk mee te nemen is in uw dashboardkastje, middenconsole of deurvak. Denk er wel aan om het eruit te halen als u de auto voor langere tijd verlaat, dit voor de veiligheid. 2. Meerdere vakken en compartimenten: Met meerdere vakken en compartimenten biedt ons autopapieren mapje voldoende ruimte om al uw autopapieren te organiseren. Aparte vakken voor uw kentekenbewijs, verzekeringsdocumenten, servicegegevens en bonnen maken het gemakkelijk om snel te vinden wat u nodig heeft. 3. Eenvoudige toegang en zichtbaarheid: De heldere plastic hoezen in ons autopapieren mapje maken het gemakkelijk om uw documenten in één oogopslag te zien en toegang te krijgen. Geen gerommel meer door een stapel papieren - alles is netjes georganiseerd en zichtbaar. 4. Veilige sluiting: Ons autopapieren mapje heeft een veilige sluiting om uw documenten veilig te houden en te voorkomen dat ze eruit vallen. Of u nu onderweg bent of geparkeerd staat, u kunt erop vertrouwen dat uw autopapieren veilig en beschermd zijn.

III. Hoe ons autopapieren mapje te gebruiken

Het gebruik van ons autopapieren mapje is eenvoudig en eenvoudig. Zo werkt het: 1. Verzamel uw documenten: Verzamel al uw autopapieren, inclusief uw kentekenbewijs, verzekeringsdocumenten, servicegegevens en bonnen. 2. Organiseer uw papieren: Gebruik de compartimenten in ons autopapieren mapje om uw documenten per categorie te organiseren. Plaats uw kentekenbewijs in één vak, verzekeringsdocumenten in een ander vak, enzovoort. 3. Bewaar in uw auto: Zodra uw documenten zijn georganiseerd, plaatst u het autopapieren mapje op een handige en gemakkelijk toegankelijke locatie in uw auto, zoals het dashboardkastje of de middenconsole. 4. Houd het up-to-date: Werk uw autopapieren mapje regelmatig bij met nieuwe documenten indien nodig. Verwijder verlopen of verouderde papieren om uw map georganiseerd en vrij van rommel te houden.

IV. Het verschil van LeonDesign

Bij LeonDesign zijn we toegewijd om u te helpen uw autopapieren georganiseerd te houden en uw voertuig soepel te laten lopen. Ons autopapieren mapje is slechts een van de vele innovatieve producten die we aanbieden om uw leven te vereenvoudigen en uw rijervaring te verbeteren. Laat desorganisatie van autopapieren u geen stress en frustratie bezorgen. Investeer vandaag nog in ons autopapieren mapje en ervaar de gemoedsrust die gepaard gaat met het weten dat uw belangrijke documenten veilig, beveiligd en gemakkelijk toegankelijk zijn wanneer u ze nodig heeft.

V. Soorten en modellen

Wij hebben diversen modellen en maten mapjes waaruit u kunt kiezen. 1. Groot model met buitensluiting 2. Compact model 3. Model met diversen compartimenten 4. Dun mapje voor alle documenten

Conclusie

Het georganiseerd houden van uw Autopapieren is essentieel voor wettelijke naleving en soepele transacties. Met ons autopapieren mapje kunt u afscheid nemen van verloren of beschadigde documenten en hallo zeggen tegen stressvrije organisatie en gemoedsrust. Klaar om de controle over uw autopapieren over te nemen? Bezoek onze website of neem vandaag nog contact met ons op voor meer informatie over ons autopapieren mapje en andere innovatieve producten van LeonDesign. Read the full article

[regioonlineofficial]

Op donderdag 4 april om 16.00 uur wordt de kunstexpositie van eindexamenleerlingen met het vak Beeldende Vorming uit havo 5 en vwo 6 van Scholengemeenschap Marianum in Groenlo officieel geopend door de heer Put, locatiedirecteur in Groenlo. De opening vindt plaats op school aan de Deken Hooijmansingel 1 in Groenlo. Kunstexpositie De eindexamenleerlingen van Marianum in Groenlo hebben dit jaar weer een fantastische tentoonstelling weten neer te zetten. Havo/vwo leerlingen werkten gedurende het hele jaar aan een thema om de diepte in te kunnen. De thema’s waren onder andere Safe space, (R)EVOLUTIE, Unplugged en de Misantroop en de illusionist. En deze thema’s zijn door iedere leerling weer op geheel eigen wijze aangevlogen. Het proces In de Kunst (geschiedenis) begint het onderzoek en dan volgt er een intensief proces van denken, schetsen en experimenteren. Uiteindelijk komen er 3 beeldende werken tot stand, waarvan 2 platte creaties en 1 ruimtelijk werk. Originaliteit en authenticiteit staat hierbij hoog in het vaandel. De leerlingen hebben grote mate van vrijheid waardoor er verrassend en eigenzinnig werk ontstaat zowel inhoudelijk als in vorm en materiaal. Beeld: SG Marianum Werken Aan de wand hangt realistisch teken- en schilderwerk, fotografie, grote abstracte werken en allerlei vormen van collages. Ook vervreemdende fotocollages van gezichten en ogen en portretten met fijn borduurwerk, fel geglazuurde keramiek, kunstig gevouwen bloemen op een schommel, een stoel van was met moedervlekjes en een navel, een animatie met een illusie van een draaiend hoofd. Tijdens de kunstexpositie is er opvallend veel autobiografisch werk te zien. Leerlingen reflecteren op zichzelf en op de wereld om hen heen. Kom kijken naar wat onze jeugd bezighoudt van 5 april tot en met 21 juni tijdens op werkdagen van 08.30 uur tot 16.00 uur aan de Deken Hooijmansingel 1 in Groenlo.

[keynewssuriname]

Cameraman Helstone al 30 jaar gepassioneerd achter de lens

Albert Helstone, een doorgewinterde naam in de wereld van media, heeft zijn lens al meer dan 30 jaar gericht op het vastleggen van momenten. Als cameraman is hij een onmisbare kracht bij de Surinaamse Televisie Stichting (STVS). Geboren op 27 oktober 1974 als zoon van wijlen Georgette Bendanon en Rudy Helstone, groeide hij op in een gezin van zes kinderen, waar zijn moeder de stevige basis legde. “Ik ben opgevoed door mijn moeder. Mijn roots hebben me gevormd.” Achter de lens schuilt meer dan alleen een vakman. Helstone omschrijft zichzelf als een veelzijdige man met diverse talenten. De muziek zit diepgeworteld in zijn genen. Waar hij in zijn jonge jaren dol was op kaseko en kawina, is hij al een aantal jaren lid van het iconische mannenkoor Maranatha. Helstone is actief geweest bij Sabi Diri van meesterdrummer Henk Sacco. Hij is gevormd door de padvinderij altijd een bezige bij geweest. “Ik ben padvinder geweest en het heeft me echt gemaakt tot de man die ik nu ben.” Volgens Helstone biedt scouting kinderen en jongeren de kans om persoonlijk te groeien door het ontwikkelen van leiderschap, samenwerking en verantwoordelijkheid. Door buitenactiviteiten worden waardering voor de natuur en fysieke activiteit gestimuleerd. “Het bevordert ook sociale vaardigheden, zelfstandigheid, positieve waarden en teamwork en discipline.” Aangezien de padvinderij dit jaar ruim 100 jaar actief is in Suriname, wil de cameraman zijn dank tonen. “Ik wil iets terugdoen en zal een audiovisuele productie samenstellen.” Zo wil Helstone zijn dankbaarheid tonen voor alle normen en waarden, en wijze lessen die hem zijn bijgebracht door de padvinderij. Helstone kwam op 16-jarige leeftijd in contact met Ronald ’t Zand, eigenaar van Ro’s Video. ’t Zand staat vooral gegrift in het geheugen van de oude generatie cameramannen. Hij heeft ontelbare verjaardagen, uitvaartceremoniën, huwelijken en andere evenementen vastgelegd. Helstone was thuis bij ’t Zand om samen met zijn broer schilderwerkzaamheden te verrichten. Zijn nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat hij een gesprek met Ronald aanknoopte over diens werk. Dit moment vormde de basis voor de thans 30-jarige carriére. Helstone heeft het vak geleerd van zijn mentor en jaren met hem gewerkt totdat hij koos voor een grotere uitdaging. Hij kon kiezen tussen STVS, ATV en Apintie. Het werd uiteindelijk de Nationale Zender. In gesprek met Key News is hij lovend over de STVS en noemt enkele namen van mannen die ook heel lang actief zijn bij de zender, zoals Madhuban, Bisai, Sasaredjo, Matabadal. Helstone spreekt zijn waardering uit voor Steven Rodriguez en Steven Darthuizen die hem de kans hebben geboden om zich bij de STVS te kunnen ontwikkelen. Vanwege zijn enthousiasme en leergierigheid werd hij goed ingezet. “Mi ben lob a losse camerawerk. Boro boro e film ala detail. Ik heb veel dingen gedaan hoor”, zegt hij met een brede lach. De cameraman haalt ook herinneringen naar boven over Borger Breeveld. “Hij is een icoon en echte pionier. Hij probeerde het beste uit iedereen te halen. Hij is echt een rolmodel voor mij.” Op de vraag wat de mooiste momenten van hem zijn bij de STVS, geeft Helstone aan dat hij elke dag geniet van zijn werk. “Elke dag is een mooi moment. Natuurlijk heb je momenten dat het soms wat minder gaat, maar dat is normaal. Ik ga tot nu toe elke dag met plezier naar het werk.” Met de Nationale Zender heeft hij niet alleen stad, districten en rurale gebieden doorkruist, maar ook aan buitenlandse missies deelgenomen. Zo staan China, Curaçao en Jamaica op de lijst van landen die hij vanwege zijn werk heeft mogen bezoeken. “Curaçao ken ik door en door. Ik heb diverse keren het carnaval daar gefilmd, ook het Jazz-festival.” Vroeger en nu; ontwikkelingen in technologie Toen Helstone als jonge man de STVS binnenstapte werd er niet meer met umatic camera’s gewerkt. “Ik heb wel de cassettes en apparatuur gezien, maar toen werkte men al met VSH.” Umatic verwijst naar een analoge videocassettestandaard die in de jaren 1970 werd geïntroduceerd door Sony. Het werd voornamelijk gebruikt in professionele omgevingen, zoals televisiestudio’s en productiehuizen, voor het opnemen en afspelen van videomateriaal. De U-matic-cassettes hadden een groot formaat in vergelijking met latere videocassetteformaten en werden geleidelijk vervangen door nieuwe technologieën zoals Betacam en digitale videostandaarden. Helstone heeft de transformatie van de technologie letterlijk meegemaakt. Digitale formaten, DVD, HD en 4K. De doorgewinterde vakman zegt bijzonder te genieten van de producties van de jonge generatie. “Ik geniet vreselijk van wat die jonge mannen allemaal kunnen doen. Mi lob den tori. En je ziet het verschil tussen toen en nu.” In een “korte masterclass” hamert hij wel erop dat de basisprincipes van filmen cruciaal zijn voor elke cameraman, ongeacht zijn ervaringsniveau. “Ze bieden een stevig fundament voor het creëren van effectieve en boeiende visuele verhalen. Enkele van de belangrijkste basisprincipes zijn compositie, belichting, scherpte-diepte, beweging en kadrering.'' Maranatha en successen Muziek zit diepgeworteld in Helstone’s hart. “Ik ben twee keer met Maranatha op tour geweest.” In 2016 heeft de groep in Spanje deelgenomen aan het korenfestival Canta al Mar in Calella. Maranatha won zilver in twee categorieën. In de categorie folklore behaalde het koor een zilveren prijs met de liederen “Fayasiton” en “Ontiman”. In de categorie sacrale of geestelijke liederen viel Maranatha ook in de prijzen met het “Onze Vader” en “Psalm 100”. Na Spanje volgden er in Nederland diverse optredens. In 2019 nam het koor van 6 tot 10 augustus deel aan het Internationaal Korenfestival in Gothenburg, Zweden. Maranatha was daar goed voor het zilver, in de categorie sacrale liederen. Vermeldenswaard is dat Maranatha het bij zulke gelegenheden opneemt tegen koren die voor ruim 90 procent bestaan uit leden die afgestudeerd zijn aan een conservatorium. Optimistisch Het glas is voor Helstone altijd halfvol. Hij gaat het leven tegemoet vol optimisme en positiviteit, en kent daarom niet echt dieptepunten. Toch werd hij wel diep geraakt bij het overlijden van zijn moeder en vader. “Op de dood moet je voorbereid zijn, maar je ouders wil je zo lang mogelijk naast je hebben. Ik ben dankbaar dat ik dankzij hun op aarde ben.” Hij wil eenieder bedanken die op zijn pad is gekomen en hem op welke wijze dan ook heeft ondersteund. “Vooral mijn collega’s bij de STVS. Met iedereen met wie ik ooit hebt gewerkt en ook degenen met wie ik nog werk. Grantangi.” Helstone roept Surinamers op om in eenheid op te trekken. “Sranan na wan mooi kondre. If alla sma lever ing bijdrage ai kon moro mooi.” Read the full article

[cezar-araya]

Exploratieblog

Welkom bij mijn allereerste blog, waar ik je meeneem door de wereld van productontwikkeling aan de Universiteit Antwerpen.

Voor het vak Portfolio en Professionalisering zal ik deze blog gebruiken als een leidraad voor alles wat er gebeurt in het derde jaar van onze opleiding.

Mijn hoop voor deze opdracht is dat ik aan het einde van dit semester kan terugkijken op een interessante tijd, maar belangrijker nog, dat ik na het delen van mijn ervaringen een beter beeld krijg van wat mij echt interesseert. Alvast veel leesplezier!