Tumgik
#westkunst
fabiansteinhauer · 10 months
Text
Tumblr media
Zwirner
1.
Kollege RS hat mich darauf aufmerksam gemacht, dass eine Biographie von Rudolf Zwirner erschienen ist. Er war kuratorisch in die Ausstellung Westkunst involviert, die im Rheinland einen gewissen legendären Charakter besitzt, was sich früh schon daran zeigte, dass man als Jugendlicher der Achtziger Jahre besonders dann abheben konnte, wenn man in seinem Zimmer einen Katalog dieser Ausstellung hatte (am besten abgegriffen, also intensiv und lässig genutzt!). Wenn ich mich recht erinnere, ist das auch literarisch irgendwo schon verarbeitet worden, vermutlich von den Popliteraten.
Es war schon wichtig, über bestimmte Schallplatten zu verfügen, bestimmte Literatur im Regal zu haben und eventuell auch, ein gutes Poster an der Wand zu haben. Der Katalog der Ausstellung Westkunst war aber ein Megagipferli im Zimmer, der Supertrumpf, Türöffner in die die höchsten Kreise und das intensivste Kreisen. Been there, done that.
2.
Zwirner hatte einen dicken Wagen, Beuys hatte einen dicken Wagen. Michael Werner besaß eine Galerie mit scheinbar nach oben hin nicht enden wollenden Flügeltüren. Die Jungs zeigten Jungs, die ein bloßes, archaisches Gefolge mit sich führten (nicht nur Immendorff führte das mit sich).
Das war nicht die Zeit, in der Galeristen einen Privatjet besaßen, in der Galeristen auch keine Zweitgalerie in St. Moritz hatten (Ausnahme: Bruno Bischofberger) und in der sich auch unter dem Begriff Zweitcytwombly (der zweite Cy Twombly für die gerade aktuelle Ehefrau) noch niemand etwas vorzustellen wagte, sprich: die Achtziger Jahre waren noch eine durch und durch bescheidene und asketische Zeit, in der man in Westdeutschland in Bescheidenheit und Askese, züchtig und folgsam lebte. Alle waren gesund und munter, außer den Kranken. Die Leute sparten viel In dieser Zeit waren die Richters und Kiefers nicht auf Jahre im Voraus, quasi trabilike, schon verkauft, weil plötzlich Russen, Mexikaner, Brasilianer, Chinesen und Araber (die von Kemp mit erstaunlich leichter Einseitigkeit genannten Oligarchen) auch so ein Ding haben wollen. Das war das am Kargheitsideal lebende Mittelalter der heute an den Schalthebeln noch Schaltenden.
3 notes · View notes
kunstplaza · 1 month
Text
0 notes
pikasus-artenews · 3 years
Photo
Tumblr media
Made on Föhr Nicole Ahland – Elina Brotherus – Thomas Wrede Tre fotografi che hanno vissuto l’esperienza di residenza artistica a Fohr espongono i risultati del loro lavoro di interpretazione di questa isola del Mare del Nord.
0 notes
amirshariat · 7 years
Photo
Tumblr media
Endre Tot "My unpainted canvas" (1971-2000) features in Ludwig Museum's collection exhibition in Budapest entitled "Westkunst Ostkunst" #endretot #1971 #budapest #westkunst #ostkunst #unpaintedcanvas (at Ludwig Múzeum)
0 notes
suzylwade · 4 years
Photo
Tumblr media
Jenny Holzer “I’ve spent a lot of time in Germany; my art career started there when the artist Dan Graham showed my stuff to Kasper König, who put me in Westkunst. That was in the early ’80s, and it was the first time my work had been officially exhibited in an international show.” - Jenny Holzer, Visual Artist. The amazing Jenny Holzer occupies a territory in art that is entirely her own. Although Holzer herself manages to remain almost invisible from the public, her scrolling text works are instantly recognisable and omnipresent worldwide. Delivered via LED screens and projectors, her capitalised statements are as confrontational as they are true. Since 1977, Holzer has been exhibiting phrases such as ‘MONEY CREATES TASTE’ or ‘LACK OF CHARISMA CAN BE FATAL’ in very public spaces. Initially fly-posting them on the streets of New York, she has since turned Frank Lloyd Wright’s famous spiral rotunda at the Guggenheim into a moving ticker tape and lit up a giant billboard in Times Square with the immortal words ‘PROTECT ME FROM WHAT I WANT’. Whilst Holzer may travel, she prefers to remain at a distance from the world she addresses through her work. But her mysterious persona and notorious shyness do not stand in the way of her commanding presence. #neonurchin #neonurchinblog #dedicatedtothethingswelove #suzyurchin #ollyurchin #art #music #photography #fashion #film #words #pictures #neon #urchin #visualartist #words #feminist #led #electronicbillboards #artist #truisms #jennyholzer https://www.instagram.com/p/CDsxiOpFGJW/?igshid=cgbpa7a2kfqd
0 notes
micaramel · 4 years
Link
Artist: Thomas Schütte
Venue: Konrad Fischer, Berlin
Date: May 2 – September 30, 2020
Click here to view slideshow
Full gallery of images, press release and link available after the jump.
Images:
Images courtesy of Konrad Fischer, Berlin
Press Release:
The Konrad Fischer Gallery Berlin is pleased to present works by Thomas Schütte.
 In the courtyard of the gallery, the two bronze sculptures “Man with Flag” and “Man without Face”, both over four meters high, both 2018, await the visitor.
 In addition to sculptures in bronze, steel and glass, the exhibition of the artist, who lives in Düsseldorf, also presents coloured ceramics, including recently created Women’s Heads, the large-format portrait busts of I – IV, Ghost Heads and a group of Garden Gnomes created in 2016.
On the upper floor, Thomas Schütte shows the room-filling Angels hanging from the ceiling, a 2010 work made of stainless steel, lined with 30 watercolours, the Deprinotes from 2008 to 2010, and the four bronze portraits of the Fratelli, 2012/2019.
Thomas Schütte (*1954 in Oldenburg, lives and works in Düsseldorf) studied at Düsseldorf Art Academy from 1973 to 1981, initially in Fritz Schwegler’s class, and later with Gerhard Richter. As early as 1981, Schütte participated in the now legendary “Westkunst” exhibition in Cologne and had his first solo exhibition in the Konrad Fischer Gallery. Important exhibitions followed at the Staatliche Kunsthalle Baden-Baden (1988), the Van Abbemuseum Eindhoven, the Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris (1990), Hamburg Kunsthalle (1994), Whitechapel Art Gallery (1998), the DIA Center for the Arts, New York (1999), Museum Folkwang, Essen (2002), Kunstmuseum Winterthur (2003), and the Henry Moore Institute in Leeds, as well as Liechtenstein Museum of Art (2007/2008). Key museum presentations of recent years have been at the Haus der Kunst in Munich (2009), the Bundeskunsthalle Bonn, the Reina Sofia in Madrid (2010), the Castello di Rivoli in Turin, (2012) and the Monnaie de Paris as well as Kunsthaus Bregenz (2019). In autumn 2021, the MoMA in New York will dedicate its next major solo exhibition in the USA to Thomas Schütte. Schütte participated at the documenta in 1987, 1992, and 1997. In 2005 Thomas Schütte was awarded the Golden Lion for his presentation at the Venice Biennale. Since 2016, Schütte has been exhibiting the work of artists including Mario Merz, Richard Deacon, Paloma Varga Weisz, Juan Muñoz and Richard Long in his sculpture hall in Neuss. Architecture based on Schütte’s model designs can be found today in Williamstown, MA (Clark Art Institute), Krefeld, Heilbronn, in Weil am Rhein (Vitra Campus), on the island of Hombroich, in France, Spain and Austria; his sculptures can be seen in public space in Chicago, New York, Venice, Winterthur, Essen, Kassel, Münster, Marl, Düsseldorf and Schütte’s birthplace, Oldenburg.
Link: Thomas Schütte at Konrad Fischer
from Contemporary Art Daily https://bit.ly/2M9Cu1Z
0 notes
bdpst24 · 5 years
Text
Képzőművészet a nemzetköziség jegyében
Kihirdették a 2019-es Leopold Bloom Díj döntőseinek listáját
A 2011 óta kétévenként, azaz immár ötödik alkalommal meghirdetett Leopold Bloom Díj célja, hogy a hazai képzőművészek nemzetközi karrierépítését támogassa. A tízezer euró díjazású elismerés nyertesét idén június 15-én, vagyis a nemzetközi Bloomsday ünnepének előestéjén hirdetik ki a Ludwig Múzeumban, ahol a Westkunst-Ostkunst című…
View On WordPress
0 notes
frenzyphants · 7 years
Note
Mit csináltál a hétvégén?:)
Múzeumoztam. Ludwigban van 3 kiállítás is, az Ostkunst-Westkunst írtózatosan király, de a többi borzalmasan nem, és csak idő pocsékolás. Ma lustin azon morfondírozom, hogy miért érdekelnek bárkit is anonban az unalmas napjaim. :D 
0 notes
kaischiemenz-blog · 7 years
Text
IN FARBE
'Wo das Unsichtbare und die Vorstellungen anfangen, beginnt dieses verführerische Schimmern'
  Wita Noack im Gespräch mit Kai Schiemenz
    WN       Was geht dir durch den Kopf, wenn du an diesen Ausstellungsort denkst?
  KS       Die ganze Geschichte! 
  WN       Denkst Du an deine Kindheit hier in der Gegend am Obersee? Meine Frage zielt ganz konkret auf die Räume des Mies van der Rohe Hauses, denn deine Themen sind ja Raum, Architektur und Skulptur. Und bei diesem Haus wurde der Raum schon einmal ganz radikal neu definiert. Du zeigst hier Kunstwerke in einem Kunstwerk.
  KS       Ich kenne dieses Haus seit meiner Kindheit, allerdings vor allem aus der Perspektive über den Obersee. Da konnte ich nicht allzu viel erkennen. Erst später besuchte ich hier die Ausstellung eines Kollegen. Da war ich zum ersten Mal hier und dachte: Was für ein schöner Ort! Was für eine charmante Villa!
  WN       Du bist Jahrgang 1966 und wurdest in Erfurt geboren. Wann bist du nach Berlin gekommen?
  KS       Mit zwei Jahren. Ich habe hier um die Ecke in der Konrad-Wolf-Straße, die zu meiner Zeit Berliner Straße hieß, gewohnt. Meine Eltern erzählten mir von diesem Haus, das Mies van der Rohe gebaut hatte Alle waren damals ganz scharf auf das Bauhaus. Für mich war aber die Regenwasserkanalisation am Obersee viel interessanter. Dort sind wir immer reingekrabbelt und haben Forscher gespielt. Wir sind eigentlich überall reingestiegen, auch in die alte Löwenbrauerei.
  WN       Liegt hier in Hohenschönhausen auch der Beginn deiner künstlerischen Betätigung?
  KS       Ich glaube es war eine Mischung aus kindlichem Forscherdrang und Freude am Fabrizieren. Meine Eltern ermöglichten mir vieles. Ich bekam im ehemaligen Luftschutzkeller eine Art Werkstatt eingerichtet, in der ich fast alles bauen konnte: Figuren, ein U-Boot und vieles mehr. Ich erinnere mich, dass ich einmal einen Vogel schnitzte, den ich in der Assyrischen Sammlung im Pergamonmuseum gesehen hatte. Das ist eine der wenigen Arbeiten, die ich aus meiner Kindheit retten konnte. Meine Eltern sind gerne mit mir in die Berliner Museen gegangen, und offenbar habe ich diese Besuche auch genossen. Es gab beispielsweise eine Ausstellung über die Kunst der Azteken, an die ich mich noch gut erinnern kann. Die wurde damals im Foyer des Maxim Gorki Theaters gezeigt, glaube ich zumindest. Eine großartige Ausstellung. Wenig später habe ich den Vorgarten meiner Eltern mit ‚riesigen‘ Aztekenköpfen verziert. So war das damals mit der künstlerischen Betätigung.
Später zur Wendezeit habe ich hier in der Nähe an der Kunsthochschule in Weißensee angefangen zu studieren. Das war für mich eine Zeit des Aufbruchs. Für viele Lehrende war es wohl eher das Gegenteil. Deshalb wechselte ich gleich an die UdK. Da konnte ich die ganze Westkunst aufsaugen …
  WN       … bei Lothar Baumgarten.
  KS       Lothar Baumgarten war gut, ebenso Katharina Sieverding. Es gab nicht viele, die mich interessierten, denn die HdK, heute UdK, speiste sich aus Professoren, die in den 1980er-Jahren meist als Maler berufen wurden. Was mich nicht weiter berührte, denn mein eigentliches Interesse galt Fragen, die sich um meine Herkunft, meine Ostvergangenheit drehten. Ich empfand es als Glück, dass ich die Wende mit Anfang Zwanzig erlebte. Viele, die nur ein paar Jahre älter waren, haben mit ihrer Kunst sehr weit entfernt vom öffentlichen Interesse gestanden. Sie sind dann auch in der West-Kunst nicht mehr aufgetaucht. Eine ganze Generation von Ostkünstlern ist im Westen unsichtbar geworden, vergessen. Aber mein Interesse, in die Vergangenheit zu schauen, ging über die Zeit im Osten hinaus hin zur Klassischen Moderne.
  WN       Kann man vor dem Hintergrund der Moderne über den Osten reflektieren?
  KS       Ich denke: Das ist das Bauhaus, das ist der Stil, der in die Gegenwart hineinragt. Man geht durch das Haus Lemke, das heutige Mies van der Rohe Haus, und es ist alles so erlesen, die Türgriffe, die Öffnungen und der kleine Innenhof...
Ich kann nicht genau sagen warum, aber in vielen meiner Arbeiten beziehe ich mich auf die Moderne. Vielleicht liegt es daran, dass die Moderne so stark in meine Kindheit hineinspielte oder dass letztendlich die Moderne ja fast alles sein kann, was mit einem Umbruch zusammenhängt. Das Wort selbst spricht ja von Gegenwart, von Neuzeit, von einem Irgendwie-mit-dabei-Sein in einer neuen Zeit und hatte genau deshalb auch viel mit meiner Vergangenheit im Osten zu tun.
‚Zukunft‘ war in der DDR eine wichtige Größe. Man bezog sich immer auf Entwicklungen, die erst noch kommen sollten. Wir lebten im real existierenden Sozialismus, aber jeder wusste, ‚das war eine Übergangszeit‘, irgendwann würde der Kommunismus kommen, in dem es kein Eigentum mehr geben sollte. Das Wort ‚Zukunft‘ gewann dadurch an Bedeutung. All die Bücher, die es in meinem Bücherschrank gab, hatten etwas mit der Reise in die Zukunft, ins All oder der Erforschung von etwas zu tun. Deshalb ist es nicht verwunderlich, dass mich die Russische Moderne und der Konstruktivismus so berührten. Und dann ist da noch ihr tragisches Scheitern. Es fiel mir nicht schwer, mich darauf zu beziehen. Bei Mies war es anders, er war zum Schwergewicht geworden. Nachdem er Deutschland in der Nazizeit hatte verlassen müssen, gehörte er dann zu den führenden Architekten in den USA.
  WN       Haben auch deine Archiskulpturen mit dem Thema Ost-Moderne zu tun?
  KS       Der russische Konstruktivismus in den 1910er- und 20er-Jahren war auch eine politische Bewegung. Nach dem Motto: Wir bauen etwas, was es eigentlich nicht gibt. Wir erfinden ein neues Zusammenleben. Dieser Gedanke floss in der einen oder anderen Weise in meine Skulpturen mit ein. Meine großen Skulpturen waren anfangs begehbare Architekturmodelle, 1:1-Modelle, bei denen der Besucher unversehens auf eine Bühne gestellt wird und sich in einer Situation wiederfindet, in der er beim Beobachten beobachtet wird. Es lassen sich aber auch Ansätze aus Performancekonzepten der 1960er-Jahren in ihnen finden.
  WN       Kommen wir zurück zur Ausstellung: Die grüne Glasskulptur Rungholt scheint formal wieder den Bogen zur Klassischen Moderne zu schließen. Du bist ja über die Thematik „Glas“ in die von Julius Weiland konzipierte gleichnamige Ausstellungsreihe ins Programm des Hauses gekommen: Was bekommen die Besucher hier zu sehen, Glasskulpturen oder Rauminstallationen, oder beides?
  KS       In der Ausstellung berühren sich zwei Themen. Als erstes natürlich das Thema Glas und dann die Frage meines Umganges mit Mies van der Rohe und mit der Moderne. Anfangs konnte ich mir vorstellen, eine Brücke zwischen beiden zu schlagen. Später erschien mir die Brücke eher wie eine Grätsche, ein Spagat, der schwer zu halten war, und jetzt bleibt es einfach beim Glas.
  WN       Was reizt dich eigentlich so am Material Glas?
  KS       Bei Glas, wie auch bei Wasser, kannst du durch die Oberfläche hindurchschauen. Glas ist dem Abwesenden verwandt. Normalerweise endet die Sichtbarkeit direkt an der Oberfläche von allem. Dahinter fangen die Vorstellungen und Mythen an. Und beim Glas gibt es plötzlich dieses Darinnen, dieses Dahinter. Man schaut ins Material hinein, da ist eine Blase, tiefer drinnen wird es dunkler und dann bildet sich plötzlich negativ die Rückseite ab. Das heißt: Da wird etwas hinzugefügt, was sich an der Oberfläche bricht. Wo das Unsichtbare und die Vorstellungen anfangen, beginnt dieses verführerische Schimmern. Von dort ist es dann auch nicht mehr weit bis zu einer Arbeit wie Rungholt. Rungholt ist Teil einer Reihe von Skulpturen, die sich auf im Meer versunkene Städte beziehen. Vineta, Rungholt, Rethra, Ys sind einige dieser Orte, die seitdem, halb sagenhaft, halb historisch, den Horizont der Nord- und Ostsee mit Fantasien beleben. Da geht es um Projektionen: etwa die Hybris einer Stadt und die darauf folgende Katastrophe als Strafgericht der Götter, die von den Folgen der Vermessenheit und dem Hochmut der Bürger der Stadt erzählt. Dieses Imaginieren der Städte unter Wasser, so erscheint es mir, ist der Betrachtung der Glasskulpturen ähnlich.
  WN       Du störst dich nicht daran, dass das Material Glas mit seinen besonderen Eigenschaften vielleicht auch zu schön wirken könnte?
  KS       Das ist grade ein interessanter Aspekt: der Hang zum Kunstgewerblichen, zur Veredelung. Das andere, was Glas so anziehend für Skulpturen macht, ist, dass sich der Prozess der Umsetzung nur sehr schwer steuern lässt und dabei eigentlich fast nie das Erwartete entsteht. Meine Skulpturen sind meist groß und grob. Manchmal gibt es eine Fläche, die wie ein Fenster poliert wird. Diese Arbeiten haben eine starke Verbindung zu meinen partizipativen Skulpturen. Sie laden den Besucher ein, lächeln ihn erst mal an, wecken das Begehren. Sie verhalten sich so, als wollten sie mit dem Betrachter die Position tauschen, ihn zum Erstarren zwingen.
  WN       Deine Glasskulpturen werden in Böhmen auf traditionelle Weise in einer Werkstatt in Handarbeit hergestellt. Die einzelnen Schritte bei der Fabrikation des Glases bleiben sichtbar. Du spielst mit der Materialität und thematisierst die Bearbeitungsspuren. 
  KS       Wo endet das Kunstwerk und wo fängt es an? Natürlich sind die Glasskulpturen das Endprodukt. Andererseits sind sie ein Speicher und Zeugen der Herstellung, und der Prozess der Herstellung wiederum ist auch ein Prozess der Aufladung. In eine solche Skulptur, fließt eine Menge Zeit, Geld und Energie, es fließt eine ganze Kette von Kulturtechniken hinein. Erst kommt die Zeichnung, dann wandelt sich die Idee in ein Modell aus Styropor um. Das wird zu den Glasmachern transportiert, wo ein Silikonabdruck entsteht. Der wird zur Gussform, die mit Glasstücken befüllt in den Ofen kommt und bei circa 1000 Grad in die Form schmilzt. Dieser Prozess kann bis zu vier Wochen dauern. Danach kommt die Skulptur erkaltet aus dem Ofen, wie ein roher Diamant in weißem Zuckerguss. Dieser wird beseitigt, manchmal werden Überstände abgetragen, manchmal wird etwas poliert oder geklebt. Du siehst, es ist ein sehr langer Prozess, bei dem eine Menge schiefgehen kann. Immer wieder wird die Form in ein anderes Medium übersetzt. Hinzukommt, dass alle Beteiligten eigene kulturelle Vorstellungen vom möglichen Ergebnis haben. Diese fließen genauso in die Skulptur mit ein und beeinflussen das Ergebnis. Alle diese Tätigkeiten bleiben in der einen oder anderen Weise in der Skulptur sichtbar.
  WN       Lass uns noch über die Arbeiten sprechen, die aus diesem Rahmen fallen. Du zeigst hier erstmalig in einer Ausstellung zwei Köpfe. Sie sind aus Biskuitporzellan gearbeitet und haben in der Stirn eine Glasintarsie.  
  KS       Genau. In diesem Fall mache ich es nicht aus Glas, sondern aus farbigem Kunststoff. Das ist mein kleiner Tribut an das Thema der Moderne. Diese Skulpturen sind aus einem Geist heraus entstanden, den ich mit dem Aufkommen der Moderne verbinde.
  WN       Inwiefern?
  KS       Die Moderne hat viel mit Architektur zu tun, ob es sich um Malerei handelt, um Skulptur oder um Farbenlehre. Die Architektur wird als einzigartige Kunst- und Kulturrichtung wahrgenommen, eben wie das Beispiel dieser Villa. Auf der anderen Seite brauche ich nur aus dem Fenster zu schauen, dann sehe ich diese Plattenbauten, in denen sich auch die Idee des Bauhauses wiederfindet. Sie sind jedoch nicht nur der Verbindung von Ästhetik und Funktionalität, sondern vor allem der Ökonomie der Zeit geschuldet und haben kaum noch eine Verbindung zu dieser herrlichen Villa.
  WN       Und die Köpfe?
  KS       Das ist eine persönliche Geschichte. Ich verbrachte die Sommerferien immer bei meinen Großeltern. Es war eine großartige Zeit, weil ich viel mir selbst überlassen war. Meine Großeltern wohnten in der Nähe von Gotha, in Neudietendorf. Sie hatten im Wohnzimmer über dem Fernseher Porzellanrepliken von den berühmten Stifterfiguren aus dem Naumburger Dom. Ich war fasziniert von diesen zwei Köpfen, die vom Mittelalter zeugen sollten und über dem West-Farbfernseher hingen.
  WN       Und jetzt stehen Reminiszenzen an diese Figuren, mit einer Einlegearbeit versehen, in deiner Ausstellung?
  KS       Ich verwende in der Ausstellung andere Porzellanköpfe, die nicht so direkt auf die Uta weisen, denn die Uta ist in den 1930er-Jahren zur Nationalikone und First Lady der Deutschen stilisiert worden. Aber die ursprüngliche Idee der Arbeit bezieht sich auf die originale Stifter-Figurengruppe aus dem Naumburger Dom mit der schönen Uta und dem Ekkehard. In den 1930er-Jahren fing man jedoch an, die Uta als Wandbüste oder Fotografie millionenfach zu vervielfältigen, sie fand sich so in vielen Wohnzimmern als Replik wieder. In dieser Vervielfältigung steht die Uta-Figur eben nicht für das Mittelalter, sondern für ihren Missbrauch in der Moderne.
  WN       Wie passt das mit dem Mies van der Rohe Haus zusammen?
  KS       Die Moderne und die industrielle Massenproduktion sind Teil voneinander. Das Haus Lemke ist da eher ein Sahnehäubchen der Moderne.
  WN       Und in den Köpfen für die Ausstellung bringst du diese Welten nun zusammen?
  KS       Ich zitiere Bauhaus-Malerei, wie Walter Dexel oder El Lissitzky, und diese Zitate werden auf die Gesichter projiziert und als Intarsie eingelegt. So treffen in der Skulptur zwei verschiedene Arten von Kulturverständnis zusammen, die fast unabhängig voneinander, aber zur gleichen Zeit nebeneinander existierten. Der Schlüssel ist die industrielle Produktion.
  WN       Über die Jahrhunderte und Stilrichtungen hinweg hast du in einer Collage das zusammengebracht, was unmöglich zusammengehört. Ist das auch eine Kritik an erstarrten Formen?
  KS       Das ist Sampling. Man legt eins in das andere, blendet sie ineinander und plötzlich entsteht etwas Drittes. Manchmal funktioniert es.
  WN       Vielen Dank für das Gespräch
 Mies van der Rohe Haus, Ausstellung 'In Farbe' 2017
0 notes
Text
Magia na Caça (1978) - Graça Morais Bookmaker comparatif 2017
New Post has been published on http://www.bookmaker.ovh/179/
Magia na Caça (1978) - Graça Morais
Centro de Arte Moderna (CAM), Calouste Gulnbenkian Foundation, Lisbon, Portugal
ABOUT PAINTING Source : CAM
Nesta composição pictórica, Graça Morais recria habilmente o tema da caça, recorrente na sua obra. A figura do caçador, repetida em diferentes formas, e o animal caçado, simbolizado apenas pelo coelho, integram este imaginário numa composição dinâmica, campestre e de tons claros e alegres.
A efabulação do tema conjuga quase que harmoniosamente as figuras provenientes de mundos paradoxais, cruzando-se em espaços indefinidos, sequenciais ou sobrepostos. O tema da caça, explorado aqui como um jogo subtil de forças e poderes, conjuga novos modelos de referência, através de diferentes planos e situações, uma multiplicidade de formas, linhas e cores que criam uma composição dinâmica e aleatória. O caçador, elemento masculino simbolizando a violência, contrasta com duas figuras femininas no centro da composição: uma figura feminina sem rosto, vestida de negro, segurando plantas na mão, alusão biográfica das origens da artista; e outra figura feminina, de perfil, quase mitológica, envergando vestes brancas. Esta obra conjuga diferentes elementos, onde se destaca um pequeno apontamento irónico: o coelho saído da cartola, prática comum nos espetáculos de magia, introduzindo um dos elementos que confere a esta pintura um cenário próximo do surrealismo.
A Magia na Caça, foi realizada em Paris, no âmbito da bolsa atribuída a Graça Morais pela Fundação Calouste Gulbenkian entre 1976 e 1978, e apresentada, pela primeira vez, em 1978 numa exposição da artista no Centro Cultural Português da Fundação Calouste Gulbenkian.
Inês Gomes Fevereiro 2015
BIOGRAPHY
1948 Graça Morais nasce a 17 Março, em Vieiro, Trás-os-Montes, no Nordeste de Portugal. Filha de Alda Pinto e Jaime Morais, seria a segunda de seis filhos. 1955 Frequenta a escola primária de Vieiro. “Estudávamos todos juntos, e tenho ideia de uma grande confusão de coisas, a geografia e a gramática, a tabuada e a história. Eu desenhava. Cerejas, uma chávena e um bule que havia lá em casa.” (Graça Morais, 1984) 1957/58 Vive em Moçambique. “Foi lá que o meu pai me deu a minha primeira caixa de aguarelas.” (Graça Morais,1984) 1959 Regressa a Vieiro. Começa a frequentar o colégio de Vila Flor. 1961 Ingressa no Liceu de Bragança. Nos anos seguintes, pinta os cenários para uma representação do Auto da Alma, de Gil Vicente, e colabora com o Ra-Tan-Plan, o jornal do liceu. “Comecei a desenhar para as festas de fim de período, mas lembro-me que tinha saudades de Vieiro, da liberdade da aldeia.” (Graça Morais, 1984) 1964 Experimenta a pintura a óleo, pela primeira vez, copiando Courbet a partir de uma reprodução de um livro. 1965 Este foi um ano de interiorização e de muita inquietação. Pinta e desenha com os precários recursos de que dispunha. Mais tarde, quando viu pela primeira vez a pintura de Van Gogh, evoca as searas, os palheiros e os rostos dos camponeses do Vieiro. 1966/67 Regressa a Bragança para continuar a estudar e integra o corpo redatorial do Mensageiro de Bragança. Ingressa na Escola Superior de Belas Artes do Porto para estudar pintura. Chagall (“umas estranhas cores, um ambiente místico que me atraíam”) e Van Gogh são as suas primeiras referências. 1970 Viaja, pela primeira vez, para fora de Portugal. Visita Londres, Amesterdão, Roterdão e Paris, e descobre, com deslumbramento, a pintura de Rembrandt e Van Gogh. Descobre a pintura de Francis Bacon. “Em qualquer destas obras [as que Graça Morais viu na Tate Gallery] Bacon trabalha sobre os seus tópicos característicos: deformação e corrupção das formas afastam as suas figuras da figuração convencional, colocando-as per se no espaço de pintura (que, mais tarde, será consequentemente, o espaço de uma arena de circo).” (António Mega Ferreira. 1985) 1971 Casa com o pintor Jaime Silva, também aluno do curso de pintura da ESBAP. Conclui o curso superior de pintura, apresentando como trabalho final uma exposição-performance constituída por pinturas em sedas sobrepostas, vestidos pintados e biombos. No ano letivo de 1971/1972, começa a lecionar na área da pintura na Escola de Artes Decorativas Soares dos Reis, no Porto. 1972/1974 Passa a residir em Guimarães, onde leciona Educação Visual, começando então o seu interesse pelo desenho infantil. Dessa experiência resulta a primeira série de trabalhos que constitui a sua primeira exposição individual, inaugurada em Janeiro de 1974, no Museu Alberto Sampaio, em Guimarães. No mesmo ano, a 19 de Abril, nasce a sua filha Joana. 1975 Participa nos II Encontros Internacionais de Arte, em Viana do Castelo. 1976/78 Em conjunto com oito artistas e um crítico de arte, funda o Grupo Puzzle, com o qual, durante dois anos, apresenta inúmeras exposições de pintura, instalações e performances, dentro e fora do país, destacando-se a exposição no Salon de la Jeune Peinture, em Paris, em 1977. Vive em Paris, como bolseira da Fundação Calouste Gulbenkian. Conhece Arroyo e Rancillac e aprofunda o estudo da obra de Picasso, Matisse e Cézanne. Em Maio de 1978 realiza uma exposição individual sobre “A Caça” no Centro Cultural Português, em Paris. Egídio Álvaro escreveu o prefácio para o catálogo. “Um elemento chave: o papel com que se decoravam as prateleiras da cozinha, cheio de histórias, o caçador, o cão, um leitão, a paisagem, os pássaros. E, à volta destas histórias, Graça tece outras histórias, mistura o passado e o presente. Um olhar simultaneamente próximo e impiedoso.” (Egídio Álvaro, 1978) Publica, no número 19 da revista Canal, um texto intitulado “Portugal. Retrouver et Dire sa Propre Vie”. 1979 Regressa a Portugal e passa a viver em Lisboa. 1980 Apresenta a série “O Rosto e os Frutos” na Sociedade Nacional de Belas Artes, em Lisboa. “É estranha, inesperada, esta voracidade animal com que os doces frutos se organizam na escalada de um rosto. (Fernando de Azevedo, 1980) Encontra um atelier na Rua de S. Paulo, a que também chamou “atelier da Bica”. 1981 Volta ao Vieiro, acompanhada pela filha, Joana. Durante dois anos, pinta e desenha intensamente, criando séries de grandes dimensões, como “Os Cães”, “Vieiro”, “Delmina” ou “Maria”. Aprofunda o interesse pelos mitos e rituais do mundo rural, começando a definir-se o que se tornaria uma obsessão na sua pintura. 1982 Visita Westkunst, em Colónia, Kassel e a Bienal de Veneza. Ganhou o 2º Prémio da Bienal de Lagos com a série “Os Cães”. Participa na exposição “Dessin Contemporain Portugais”, em Bona, Osnabruck e Lausanne. Em Setembro, nasce o filho João, que viveria apenas algumas horas. Ficou gravemente doente e durante meses não pintou. 1983 Retoma o seu trabalho no Vieiro e começou a sua relação profissional com Manuel de Brito, realizando, na Galeria 111, em Lisboa, uma exposição de pinturas e desenhos de rostos de mulheres e perdizes, com citações da Guernica de Picasso, a que Fernando de Azevedo se referiu, no catálogo, como ”Depois do Rosto e dos Frutos”. “Foi através [da exposição na 111J que se consolidou o chão que Graça Morais pisa: porque, ocupada a superfície escrita, se equilibra em todo o conjunto, a significância do branco, descobrindo-se por aí o específico peso do silêncio que preenche o terreno delimitado pelas linhas, cada vez mais cheias e marcadas, pincelada ou traço de carvão, como quem marca o território inviolável onde se desenha uma aventura sem paralelo, a que conduz o pintor à mais funda reflexão sobre a sua linguagem.” (António Mega Ferreira, 1985) Sommer Ribeiro convida-a a integrar a representação portuguesa na Bienal de S. Paulo, no âmbito da qual o seu trabalho receberia uma boa aceitação da crítica, nomeadamente de Frederico Morais e Mário Barata. Bruno e Jeannette Musatti convidam-na a expor em S. Paulo e recebe o 1º Prémio na Exposição Nacional de Desenho, realizada pela Cooperativa Árvore, Porto. Ainda em 1983, a Caixa Geral de Depósitos adquiriu “Vieiro”, pintura a pastel sobre lona. 1984 Num atelier improvisado na Rua Borges Carneiro, em Lisboa, realiza vinte pinturas/desenhos de grandes dimensões sobre lona, que viriam a ser expostas no Museu de Arte Moderna de S. Paulo, no Brasil. O catálogo da exposição, intitulada “Mapas e o Espírito da Oliveira”, incluía textos da autoria de Sommer Ribeiro, Frederico Morais, Bruno Musatti e Fernando de Azevedo. “E aqui se percebe quão grande é a sensibilidade de Graça Morais, nessa luta pela sobrevivência, nos gritos que saem do fundo da alma, nas mãos abertas em defesa ou protesto, nas lágrimas do homem ou de um animal, na flor que desabrocha de uma gota de sangue, num mundo em que os homens e bichos parecem fundir-se num mesmo rosto.” (Bruno Musatti, 1984) Na mesma altura, António Mega Ferreira começa a escrever a monografia “Graça Morais: Linhas da Terra”, publicada pela Imprensa Nacional – Casa da Moeda no ano seguinte. Integra a exposição “Onze Jovens Pintores Portugueses”, organizada pelo crítico de arte Rui-Mário Gonçalves, no Instituto Alemão em Lisboa. 1985 Em Fevereiro expõe a série “Mapas e o Espírito da Oliveira” no Museu de Arte Moderna do Rio de Janeiro. “Na presente série, os rostos das mulheres emergem interiormente do ritmo caligráfico geral do desenho. E, tematicamente, temos facas, tenazes, mutilações, matança ritual, seja de porcos ou cavalos, e visões estranhas; mais ainda, esses elementos são expressos fragmentária ou elipticamente, indicando o facto sem necessidade de recorrer a uma narração literal.” (Mário Barata, 1985) Separa-se de Jaime Silva. Expõe as séries “Mapas e o Espírito da Oliveira” e “Erotismo e Morte” na Universidade de Granada. O Centro de Arte Moderna da Fundação Calouste Gulbenkian adquiriu, para a sua coleção, uma pintura da série “Mapas e o Espírito da Oliveira”. Participa na “Féminie 85” na Maison de l’UNESCO, em Paris, e expõe no World Trade Center de Nova Iorque, no âmbito da exposição “Portugueses Contemporary Artists”. É apresentada a monografia “Graça Morais: Linhas da Terra”, de António Mega Ferreira (Imprensa Nacional – Casa da Moeda) com uma edição especial encadernada de 250 exemplares, numerados e assinados pelos autores, e acompanhados por uma edição de serigrafia, assinada e numerada pela artista. 1986 Começa a construir um atelier no Vieiro. Visita a Itália para conhecer melhor a pintura de Giotto, Piero della Francesca e Fra Angelico. Realiza o cartaz comemorativo dos 25 anos da Amnistia Internacional. Participou nas exposições “Kunstler aus Nordportugal”, na Alemanha e Luxemburgo, “Le XXième au Portugal”, em Bruxelas, “Arco 86”, em Madrid, “VII Bienal Pontevedra”, em Espanha, “Nine Portuguese Painters”, na John Hansard Gallery e em Southampton, em Inglaterra. 1987 A pedido de José Saramago ilustra uma reedição do seu livro O Ano de 1993. Expõe a série “Evocações e Êxtases” na Galeria 111, de que fazia parte a pintura “Alda, Espelho do Mundo”, adquirida pela Secretaria de Estado da Cultura. Em Julho, a convite de Paula Rêgo vai para Londres, onde trabalha num atelier contíguo ao de Paula, beneficiando da amizade e da convivência com a pintora e com o seu marido, Vic Willing. Representa Portugal na exposição “Eighty”, que percorreu várias cidades europeias. Integra as exposições “Arte Contemporáneo Português” no Museu Espanhol de Arte Contemporânea, em Madrid, “70/80 Arte Portuguesa”, em São Paulo e no Rio de Janeiro, e “Five Portuguese Artists”, na Art Society of the International Monetary Fund, em Washington. Morre o seu pai Jaime Morais. 1988 A convite do Embaixador José Fernandes Fafe desloca-se a Cabo Verde. Aí, fotografa, desenha e pinta pessoas anónimas, em que as mulheres assumem particular destaque. Sócia fundadora da primeira editora cabo-verdiana independente, a Ilhéu Editora, que se estreou com a publicação de O Testamento do Senhor Napummuceno da Silva Araújo de Germano de Almeida. Assina o desenho da capa e quatro ilustrações para O Príncipe Imperfeito, de Clara Pinto Correia. 1989 Da residência artística em Cabo Verde resulta uma exposição no Centro Cultural Português, na Cidade da Praia, no Mindelo, em Cabo Verde, e na Galeria 111, em Lisboa. “O cromatismo local, a cor da terra escura e a cinza perpassam nesta série em que se registam algumas realidades locais (…) Retratos de mulheres, representações de brinquedos, temas ligados à lavoura e à vida campestre, no fundo já presentes na obra da autora, transitam para esta série, em que poderíamos dizer que se não fosse o refrear de uma truculência surrealizante, apenas se tinha verificado uma mudança de cor de pele nas personagens retratadas.” (Sílvia Chicó, 1997) Encontra o seu atelier na Costa do Castelo. A Manufactura de Portalegre executa sobre cartão seu a tapeçaria “Amanlis” e a Galeria Ratton encomenda um painel de azulejos baseado na pintura “A Anunciação”. Integra a exposição “Portugal Hoy, 30 Pintores”, no Centro Cultural DeI Conde Duque, em Madrid. 1990 A convite do Instituto Cultural de Macau expõe no Pavilhão do Jardim DO LOU LIM IOC, com um recital de guitarra portuguesa por Pedro Caldeira Cabral. “Sob o signo da metamorfose. Uma viola é também um barco, avançando no continente desconhecido do corpo e do mundo, sedutores como os frutos. A máscara tem a presença de um rosto vivo e as figuras olham-nos com a fixidez de máscaras.” (Maria João Fernandes, 1990) Participa na exposição “A Survey of Portuguese Art”, no Magidson Fine Art, em Nova Iorque. Realiza a capa e oito ilustrações para Curriculum Vitae, de José Fernandes Fafe. 1991 Recebe o prémio SOCTIP – Artista do Ano, no âmbito do qual se realizou um livro-álbum de textos críticos e pinturas representativas da sua obra. Realiza o painel de azulejos para o novo edifício da sede da Caixa Geral de Depósitos, em Lisboa. Integra a exposição “Art in Ibero / American Embassies”, no Art Museum of the Americas Gallery na Organization of American States, em Washington. 1992 Visita o Japão a convite de Helena Vaz da Silva para acompanhar o Centro Nacional de Cultura e pintar um diário dessa viagem (com textos de Jorge Borges de Macedo e Alberto Vaz da Silva). Em Outubro expõe a série “O Mundo à Minha Volta”, na Kimberly Gallery, em Washington, e na Scott Allan Gallery, em Nova Iorque. Ruth Rosengarten prefaciou o catálogo. Participa na exposição “Arte Portuguesa 1992”, em Osnabruck, na Alemanha. 1993 Realiza, a convite de Carlos Avillez, a cenografia para a peça Os Biombos de Jean Genet, levada a cena em Julho, pelo Teatro Experimental de Cascais. Exposição antológica da sua obra pela Câmara Municipal de Guimarães, no Paço dos Duques de Bragança. Participa na exposição “Os Biombos Portugueses”, no Museu Azabe, no Japão, no Museu de Arte de São Paulo, no Brasil, e na Sociedade Nacional de Belas Artes, em Lisboa. Casa com o músico Pedro Caldeira Cabral. 1994 Para a inauguração da Galeria da Mitra, a Câmara Municipal de Lisboa reúne pinturas das séries “Vieiro”, “Mapas e o Espírito da Oliveira”, “Evocações e Êxtases” e “Tudo à Minha Volta” numa exposição antológica com catálogo prefaciado por Silvia Chicó. Faz parte da exposição “Waves of Influence, Cinco Séculos do Azulejo Português”, no Everson Museum of Art, nos E.U.A. Inauguração da exposição “Graça Morais na coleção da Fundação Paço D’Arcos”, Museu da Água, em Lisboa. 1995 Desloca-se a Londres e a Strattford, de Janeiro a Abril, com vista à realização de um trabalho de levantamento e pesquisa para a elaboração da cenografia e figurinos da peça Ricardo II, levada a cena no Teatro Nacional D. Maria II, com encenação de Carlos Avillez. Expõe a série “As Escolhidas” na Galeria 111, em Lisboa com catálogo prefaciado por Manuel Hermínio Monteiro. “[…) É certo que ganharam aqui um sentido épico na sua evidência inequívoca. Mas isso deve-se à comprometida sensibilidade da pintora, que cada vez mais procura à sua volta uma parte fundamental de si mesma.” (Manuel Hermínio Monteiro, 1994) Está representada na exposição “Coleção Manuel de Brito – Imagens da Arte Portuguesa do século XX”, no Museu do Chiado, em Lisboa, no Museu de Arte de São Paulo (MASP) e no Museu de Arte Moderna (MAM), no Rio de Janeiro, Brasil. Expõe na FIAC, pela Galeria 111, em Paris. 1996 Expõe na Galeria 111, no Porto. Desloca-se a Moscovo, com a finalidade de estudar o espaço ampliado da estação Bielorrússia, onde serão colocados painéis de azulejos da sua autoria. A realizadora Margarida Gil inicia as filmagens para um documentário sobre Graça Morais para a RTP2. 1997 Em Janeiro inaugura uma exposição antológica na Culturgest, em Lisboa, intitulada “Memória da Terra, Retrato de Mulher” cujo comissário da exposição foi Fernando Pernes. Os textos do jornal desta exposição são da autoria de Fernando Pernes, Sílvia Chicó e Rui-Mário Gonçalves. Esta mostra antológica esteve também patente de Abril a Maio, no Museu Nacional de Soares dos Reis, no Porto. Inaugura em Agosto os painéis de azulejos de sua autoria para a estação de metropolitano Bielorrússia, em Moscovo. Em Outubro expõe na Galeria Ratton, em Lisboa, os painéis de azulejos “Os Cães”, com textos de catálogo de Pedro Tamen. É editado o livro Graça Morais, com textos de Vasco Graça Moura e Sílvia Chico, patrocinado pelo Banco BPI. 1998 Expõe Geografias do Sagrado, na Galeria 111 do Porto. 1999 A mesma exposição é apresentada em Itália, na cidade de Trento, e em Lisboa, no Palácio Foz. Expõe Sete Tapeçarias na Galeria Tapeçarias de Portalegre, em Lisboa, e a série Anjos da Montanha, na Galeria Ratton. Joana Morais produz e realiza o documentário Na cabeça de uma mulher está a história de uma aldeia, sobre a sua vida e obra. 2000 Expõe a série Terra Quente – Fim do Milénio, na Galeria 111, em Lisboa. 2001 Apresenta, em Paris, a mesma série no Centro Cultural da Fundação Calouste Gulbenkian e Deusas da Montanha: Uma Inflexão Luminosa no Instituto Camões. No mesmo ano é editado Orpheu e Eurydice, com poemas de Sophia de Mello Breyner Andresen e pinturas da artista. 2002 Exposição na Galeria 111, em Lisboa: A Idade da Terra. “A Graça talvez não possa, nem queira, chegar à Idade da Pedra. Mesmo os seus retratos em ardósia foram ternas inscrições tumulares, lousas da menina das tranças. Que é infantil, a sua mundividência? Não, bem feminina, já foi dito – mas mediterrânica, de um arcaísmo mais fiel ao luto que à retaliação.” (Maria Velho da Costa, 2002) É apresentado o livro O Reino Maravilhoso, com texto de Miguel Torga e pinturas de Graça Morais. 2003 A convite da Câmara Municipal de Aveiro realiza a exposição antológica A Terra e o Tempo Pintura e Desenho 1987/2003, no Museu da República Arlindo Vicente, em Aveiro, comissariada por Fernando Pernes. É editado o livro/catálogo com texto de Fernando Pernes e entrevista com Ana Marques Gastão. “Com Graça Morais acontece, de facto, uma humildade cheia de dignidade, a conduzir o convulsivo à aproximação duma serenidade, agora, frequentemente também, propicia tó ria da radical simplicidade expressiva.” (Fernando Pernes, 2003) 2004 Concebe painéis de azulejos para a estação de Metro da Amadora e para a central eléctrica de Vilar de Frades. É editado o livro O Segredo da Mãe, com texto de Nuno Júdice sobre pinturas de Graça Morais (Quetzal). 2005 Expõe, na Galeria 111 do Porto, a série Visitação. “Como não ver nestes rostos martirizados, como no horror destas cabeças degoladas de animais, máscaras da morte e do tempo? Como não reparar no modo como a pintura tende como que a desmaterializar-se e a libertar-se da figuração, precipitando-se na expressão extrema?” (Manuel António Pina, 2005) É editada uma monografia sobra a sua obra Uma Geografia da Alma, com textos de Fernando Pernes, Fernando de Azevedo, João Pinharanda, Ana Marques Gastão, Sílvia Chicó, Nuno Júdice, Hermínio Monteiro, Maria Velho da Costa (Bial). Exposição antológica, no Centro Cultural de Cascais, Retratos e Auto-Retratos, comissariada por Sílvia Chicó. Residência artística, em Sines, durante o Verão, e exposição Os Olhos Azuis do Mar, na inauguração do Centro das Artes; livro editado com texto de António Mega Ferreira e fotografia de Augusto Brázio. 2006 Expõe no Centro Nacional de Cultura, Lisboa Orpheu & Eurydice (pinturas da artista e poemas de Sophia de Mello Breyner Andresen). “Graça Morais em pautas de música ilustra a força de Orpheu com Eurydice e da poesia Sophia de Mello Breyner leva-nos pelos territórios fantásticos de um mito que tem tudo a ver connosco, sempre… O Centro Nacional de Cultura é o melhor local para este diálogo.” (Guilherme D’Oliveira Martins, 2006) É apresentada na Galeria da Cordoaria Nacional, Lisboa, a exposição Graça Morais na Coleção da Fundação Paço D’Arcos – Pintura, Desenho e Azulejo 1982 a 2006. “Sedução, paixão, simples desejo de capturar uma obra ou ser capturado por ela, o facto é que a coleção existe, e que podemos traçar uma história em que duas vidas se cruzam, a da pintora e do colecionador. […] Trata-se no entanto de uma coleção que está em permanente atualização e cujo núcleo forte de trabalhos se encontra centrado nas décadas de 80 e 90 […] Mas muitas outras obras se somam a estas desvendando percursos que se cruzam numa espinha dorsal que é o sentido mais profundo da obra de Graça Morais.” (Cristina Azevedo Tavares, 2006) 2007 Expõe no Museu Municipal Amadeo de Souza-Cardoso, Amarante, Silêncios – Pintura e Desenho (org. Cooperativa Árvore). É apresentada a exposição In-sofrimento no Museu Municipal Edifício Chiado, Coimbra. “Sofrimento, in sofrimento, as suas palavras ficam guardadas do outro lado da máscara de alguém que se encontra ante a ribeira amarga do que se não pode esquecer. […] Quando Graça Morais faz estas pinturas que estão aí, ela murmura sobre as mulheres da sua tribo transmontana, articula séculos de silêncio de sangue seco.” (José Viale Moutinho, 2007) É apresentado, no Porto, no Café Guarany, o livro As Metamorfoses, coautoria Agustina Bessa-Luís e Graça Morais. “Este feliz encontro com Graça Morais merece bem o título de maneiras de ser. Somos uma só identidade em múltiplas formas de conhecer o vasto mundo e os seus milagres. Como Carolina e Alberta, somos como irmãs que se desvelam a honrar a mãe Terra, eterna não diremos, mas preparada por nossas mãos empreender o voo, um dia, para outro lugar no espaço. (Agustina Bessa-Luís, 2005) 2008 É inaugurado em Bragança o Centro de Arte Contemporânea Graça Morais, de autoria do Arqº Eduardo Souto Moura. João Fernandes comissariou a primeira exposição Graça Morais – Pintura e Desenho 1982/2005 realizada nas sete salas destinadas ao acervo da artista, constando também algumas obras doadas por Graça Morais ao Centro de Arte Contemporânea/Câmara Municipal de Bragança. “A pintura e o desenho sempre se cruzaram na obra de Graça Morais. […] Por vezes, uma inaudita e surpreendente violência contamina a afetividade com que a artista redefine e reinterpreta as figuras que representa, como se elas fossem personagens de uma tragédia antiquíssima, mas sempre presente. Nas obras reunidas para o Centro que agora se inaugura, dedicado ao seu trabalho, encontram-se exemplos de desenhos e de pinturas onde tais conflitos surgem evidentes: dos retratos de mulheres transmontanas às figuras masculinas representativas da sexualidade e da morte, dos animais de caça aos desenhos de cenas quotidianas de intensa serenidade, uma cosmologia singular se desvenda.” (João Fernandes, 2008) Expõe Desenhos do Mar e da Terra 1983-2007, no Lugar de Desenho – Fundação Júlio Resende, Gondomar. “Quando se anuncia uma exposição de Graça Morais nunca se trata de mais uma exposição. É precisamente o caso presente. A artista cultiva o confronto com uma naturalidade surpreendente. Imparável na busca da Verdade mais Verdadeira, é no panorama da arte portuguesa um caso paradigmático de robusta determinação em avançar sem cedências a um mundo desacreditado pela manipulação de objetivos nem sempre compreensíveis. O desenho é sempre um sinal da verdade resultado de complexas forças do instinto para um significado de linguagem. Graça Morais está no lugar certo, estando no Lugar do Desenho.” (Júlio Resende, 2008) 2009 Inaugura na Galeria Ratton, Lisboa, a exposição de pintura e desenho A Máscara e o Tempo. “Mesmo num percurso longo, de inquestionável originalidade e coerência como o de Graça Morais existem para si própria dúvidas, formulam-se perguntas sem resposta até ao último minuto, no exercício de crítica em que a artista se distancia voluntariamente da sua obra para se colocar na posição do observador atento, interpelando a sua inteligência sensível, os seus valores éticos, reflexo de uma identidade própria ligada a uma geografia de afetos que percorre a sua vida e se espelha nas pinturas e desenhos aqui apresentados.” (Pedro Caldeira Cabral, 2009) 2010 O Centro de Arte Manuel de Brito apresenta no Palácio Anjos, Algés, um conjunto de obras em pintura e em desenhos pertencentes à Coleção Manuel de Brito, destacando-se as grandes pinturas sobre tela da série Cabo Verde (1988-1989). “No seu trajecto de vida, Graça Morais sente-se uma nómada. […] Na série Cabo Verde (1988/89) a pintora revisitou mais uma vez os mitos ligados à natureza e aos animais exóticos, como os répteis (exponenciados numa enorme cobra imaginada). Estes quadros resultaram de uma estadia de dois anos no local, interrompida com idas e voltas. A rudeza, o lado agreste e quase inóspito das paisagens de Cabo Verde, aliados à simpatia e simplicidade das gentes captaram a atenção e despertaram a imaginação da pintora.” (Miguel Matos, 2010) Inauguração de duas exposições em torno de textos e poemas de Sophia de Mello Breyner Andresen, Anjo de Timor e Orpheu & Eurydice, Casa Fernando Pessoa, Lisboa. “Graça é a serra escarpada, Sophia o mar aberto. Sobre as duas brilha o mesmo céu – a mesma indomável coragem de olhar de frente sol, estrelas, chuvas e tempestades. Nada as intimidou, nunca – cada uma pegou no que tinha e não tinha para combater o medo e a morte através da beleza, por definição inexpugnável. Ambas souberam arrancar às trevas a claridade – Graça através da força do desenho e do escândalo denso da cor, Sophia através de palavras faiscantes como pedras batidas pelas ondas. Vinham de mundos opostos, encontraram-se no relâmpago do olhar que define o infinito da cumplicidade. Desse encontro nasceram dois livros, duas exposições – um encontro íntimo e universal, como tudo aquilo em que elas tocam, para lá do tempo. Graça é a serra escarpada (…) através da força do desenho e do escândalo denso da cor (…).” (Inês Pedrosa, 2010) 2011 Apresenta a exposição Metamorfoses, Pintura e Desenho 2000/2010, comissariada por Jorge da Costa, com obras do acervo e da coleção da Caixa de Crédito Agrícola de Bragança, no Centro de Arte Contemporânea Graça Morais, Bragança. “Com um forte vínculo à terra que cultivam, as mulheres do universo pictórico de Graça Morais, tema recorrente e estruturante de toda a sua obra, surgem, agora, num jogo iconográfico de associações insólitas, reconfiguradas pelo processo de alomorfia.” (Jorge da Costa, 2011) Expõe Tempo de Cerejas e Papoilas, Trás-os-Montes, 2011, na Galeria Ratton, Lisboa, pinturas realizadas tendo como motivo a criação de um painel em azulejos produzido pela Ratton Cerâmicas que será colocado na fachada da nova Clínica de Hemodiálise em Mirandela. “Tempo humano, sem dúvida, nem há tempo que o não seja. O tempo da consciência do tempo, que exprime nas suas figuras agarradas à terra como se nunca tivessem sido crianças, como se nunca se tivessem erguido noutros espaços que os do silêncio e do esforço.” (Júlio Moreira, 2011) É homenageada pela Casa de Trás-os-Montes e Alto Douro. O Centro de Arte Contemporânea Graça Morais e a Associação de Professores de Expressão e Comunicação Visual (APECV) organizam a IX Edição do Concurso de Artes Plásticas "À Descoberta das Nossas Raízes com Graça Morais", dirigido a todos os alunos de todos os níveis de ensino, do pré-escolar ao ensino superior. Apresenta uma nova exposição (renovação do acervo) no Centro de Arte Contemporânea Graça Morais, Terra Quente – Terra Fria, Desenho e Pintura 1978-2002, Bragança, comissariada por Jorge da Costa. Estreia no Teatro Municipal de Bragança o espetáculo coreográfico a partir da obra de Graça Morais, Terra Quente, Terra Fria, direção de Joana Providência, com itinerância por todo o país. É atribuído o Prémio de Artes Casino da Póvoa’2011. Inaugura na Cooperativa Árvore, no Porto, a exposição 2011: A Caminhada do Medo, conjunto de obras sobre papel, catálogo com textos de Laura Castro e Antonio Tabucchi.
É membro da Academia Nacional de Belas Artes e de diversas associações, confrarias e fundações culturais. Foi agraciada com o grau Grande Oficial da Ordem do Infante D. Henrique, atribuída pelo Presidente da República, Dr. Jorge Sampaio, em 1997.
A biografia, até 2005, é baseada no texto escrito por António Mega Ferreira para os livros Graça Morais, Linhas da Terra, Imprensa Nacional – Casa da Moeda, 1985, e Os Olhos Azuis do Mar, Edição Patrícia Reis.004, 2005.
Blog pessoal de Graça Morais gracamorais.blogspot.com
Posted by pedrosimoes7 on 2014-12-22 23:11:13
Tagged: , **Contemporary Art Society** , Calouste Gulbenkian Foundation , Centro de Arte Moderna , Graça Morais , Leica , Lisbon , Painting , Pintura , Portugal
Magia na Caça (1978) - Graça Morais
0 notes
kunstplaza · 2 months
Text
0 notes
micaramel · 5 years
Link
Artist: René Daniëls
Venue: MAMCO, Geneva
Exhibition Title: Fragments from an Unfinished Novel
Organized By: Paul Bernard in collaboration with Devrim Bayar
Date: February 27 – May 5, 2019
Click here to view slideshow
Full gallery of images, press release, and link available after the jump.
Images:
Images courtesy of MAMCO, Geneva
Press Release:
Following the Zeitgeist exhibition in 2017, MAMCO continues its exploration of painting in the 1980s with a retrospective of the work of one of the most enigmatic and fascinating painters of the second half of the 20th century. Born in 1950 in Eindhoven (where he continues to live and work today), René Daniëls’s meteoric career was brutally interrupted in 1987 when he suffered a stroke that left him physically impaired. The exhibition concentrates on a ten-year period from the late 1970s until the artist’s stroke, through a significant body of canonical and previously unseen works. A separate section is devoted to Daniëls’s more recent work.
René Daniëls emerged onto the art scene during a period characterised by a wholescale return to figurative and expressionist painting, in both Europe and the United States. Daniëls quickly established himself as one of this new, effervescent, vindictive and loudly disparaged generation of painters. His work was shown in each of the major ‘manifesto exhibitions’ of the 1980s: Westkunst in Cologne, Zeitgeist in Berlin, documenta 7 in Cassel, and Der Zerbrochene Spiegel in Vienna and Hamburg. A residency at PS1 in New York brought him closer to certain American practitioners of appropriation art, with whom he exhibited at the Metro Pictures gallery.
Daniëls’s first works are profoundly influenced by the early punk rock concerts he filmed in Eindhoven. The movement’s energy and insolence are reflected in the spontaneous, unfinished quality of his work at the time. Moving from one painting to the next at the frenetic pace of a punk band performing a set on stage, Daniëls produced pseudo-abstract variations on a restricted formal repertoire: round and oval shapes represent a planet and its satellite, vinyl discs, eyes, a skate-board, before evolving into swans, mussels, a face, a hat…     
Daniëls’s fast-moving execution and subject matter conjure dizzying semantic shifts in the context of an operational mode reminiscent of Surrealist practice. Similarly, the pictures’ titles feature numerous double meanings and plays on words. Daniëls was a passionate follower of punk, like so many of his contemporaries, but his work was distinguished by a particular attachment to poetry and language. His drawings and paintings teem with references to Baudelaire, Apollinaire, Broodthaers, Duchamp, Magritte, and Picabia: a surprising Franco-Belgian pantheon for a non-French-speaking Dutch artist whose work seems a far cry from the precepts underpinning the abstraction of Van Doesburg or Mondrian.   
This unprecedented alliance of punk and Surrealist polysemy allowed Daniëls to embrace a broad range of subject matter, from acerbic commentaries on the art world (its rivalries, gossip and violent, heated debates) to a more dreamlike, meditative introversion. Time and again, allusions break the surface: to his own life or the quiet landscapes surrounding his home town.  Stylistically, Daniëls employs multiple layers of paint to explore effects of transparency and opacity. His paintings are poised between surface and depth, the internal and external—a technique explored with virtuosity in the Mooie Tentoonstellingen series (“Beautiful Exhibitions”): the so-called “bow tie” paintings, begun in 1984 and shown here on the museum’s second floor.
René Daniëls is well-known today for his “bow tie” paintings, the name given to the Mooie Tentoonstellingen (“Beautiful Exhibitions”) series, produced between 1984 and 1987. A single motif is repeated throughout: three trapezoidal surfaces are arranged to suggest a perspective view of a gallery lined with pictures. This enigmatic series was the primary focus of Daniëls’s exhibition at the Bern Kunsthalle in 1987, shortly before his stroke. As in his other paintings, the simple-seeming motif conceals multiple layers of meaning.
The title (in fact, a sub-title) by which the series is known seems too ordinary by far: we detect a hint of irony. As with some earlier works (The Most Contemporary Picture Show, La Muse Vénale…), Daniëls’s choice of words subverts any hint of depth, and any possibility of simple, straightforward contemplation, at one and the same time. In this sense, the exhibition views seem to embody a form of institutional critique, both mirroring and caricaturing the ways in which pictures become fetishized in a formal, exhibition context. As such, the paintings echo the deconstruction of the white cube enacted by artists and critics alike, in the 1970s.
In some paintings, a microphone or a piano are glimpsed in the middle of the exhibition space while the artist lurks at the back, waiting to “take the stage.” The pictures stand as a reminder of how the art system of the 1980s—with its burgeoning commercial market and blockbuster exhibitions—fostered the emergence of the artist as show-person and performer, a concept revisited in the exhibition Art & Entertainment at MAMCO in 2018. Indeed, the bow tie makes its very first appearance in Daniëls’s work in a painting showing the artist as a kind of smartly dressed stage magician (shown here on the first floor).
But always in Daniëls’s work, the art-world critique is balanced by a more personal, poetic flip side. Some spaces are highly reminiscent of the archetypal settings favoured in the art of memory. In some bow tie pictures, for example, we encounter memories of past works arranged as curious visual puzzles. This cartography of memory is developed in the Lentebloesem (“Spring flowers”) whose branching forms connect disparate words, in a manner reminiscent of the associative logic of memory.
The presence of keyholes metaphorizes the essential mystery of these paintings while at the same time instating the viewers as voyeurs of a kind, searching for a definitive meaning that continually eludes us. The painting Mémoire d’un oubli (“A memory of a forgetting”) exemplifies this dialectic between transparency and opacity: above two trapezoidal forms, the word PORTE (“door”) appears twice, the right way up and upside-down, one on top of the other. We stand before Daniëls’s two-way doors, simultaneously on the threshold of the painting and about to step outside it altogether. Lastly, one should note how Daniëls upends his bow ties vertically, transforming them into look-outs or vantage points. In the simple act of turning a motif on its side, we feel the painting itself may be scrutinising us in turn.
Link: René Daniëls at MAMCO
Contemporary Art Daily is produced by Contemporary Art Group, a not-for-profit organization. We rely on our audience to help fund the publication of exhibitions that show up in this RSS feed. Please consider supporting us by making a donation today.
from Contemporary Art Daily http://bit.ly/2WngAiB
0 notes
bdpst24 · 5 years
Text
Képzőművészet a nemzetköziség jegyében
Kihirdették a 2019-es Leopold Bloom Díj döntőseinek listáját
A 2011 óta kétévenként, azaz immár ötödik alkalommal meghirdetett Leopold Bloom Díj célja, hogy a hazai képzőművészek nemzetközi karrierépítését támogassa. A tízezer euró díjazású elismerés nyertesét idén június 15-én, vagyis a nemzetközi Bloomsday ünnepének előestéjén hirdetik ki a Ludwig Múzeumban, ahol a Westkunst-Ostkunst című…
View On WordPress
0 notes
bdpst24 · 7 years
Text
view/ers | Jianan Qu és társulatának performansza a Ludwig Múzeumban
Bemutató: 2017. október 13., 14., 18:00 Helyszín: Ludwig Múzeum, Kiállítótér, 3. emelet Cím:  Budapest, Komor Marcell u. 1., 1095 Vajon mi a megfigyelés tárgya, a művészeti alkotás vagy mi magunk? Két alkalommal kerül sor Jianan Qu és társulatának táncos és performatív jegyeket egyaránt felvonultató előadására a Westkunst–Ostkunst gyűjteményi kiállításhoz kapcsolódóan a Ludwig Múzeumban. Az…
View On WordPress
0 notes
bdpst24 · 7 years
Text
Westkunst - Ostkunst Válogatás a gyűjteményből
Az 1989-ben, Budapesten alapított Ludwig Múzeum az első olyan intézményként jött létre a volt szocialista országokban, amely az egyetemes kortárs művészetet mutatta be. Az alapítók, és adományozók, Peter és Irene Ludwig célkitűzése volt, hogy a keleti és nyugati művészetet és kultúrát közelebb hozzák egymáshoz. A Ludwig Múzeum újrarendezett gyűjteményi kiállításán ismét láthatóak a közönség által…
View On WordPress
0 notes