#yokolmak

[gulcn1]

Bazen yokolmak istersin...#kayboluş

[gemileri-yaktim]

Yokolmak için atıyormuş gibi kalbim...

[umuttsuuuzvakaa]

ne kadar yazmamak için kendimi durdursam da, bazen ruhum, bağırıp tüm her şeyi kusmak istiyor. sıkılıyor belki de, hep aynı yalanları dinlemekten, doğrularını kaybetmiş bir toplumda yaşamaktan. gürültülü zihinlerin sessizliğinden bunalıyor, gerçeklik denilen bu acılardan kaçmak istiyor. bir gece denizin sahilinde saatlerce uzanıp hiçbir şey düşünmemek istiyor. dalgaların kumlarla kavuşmasını izlemek istiyor saatlerce. Ay’ın güzelliğiyle kendini kaybetmek istiyor. ve ya bir ormanda kaybolmak ona cazip geliyor. yeşil upuzun kırlarda doyasıya koşmak istiyor. düşüp canını acıtma ihtimali onu korkutmuyor, çünkü düşünüyor ; acılar, sadece bedenin taşıması gereken bir şey. haksız belki de, bencil belki de, belki de sadece haklı. kırlara uzanıp yıldızları saymak istiyor ruhum. hiç yıldız olmasa bile gökyüzünü seyretmek istiyor o sadece. sessizlik istiyor ruhum. istemiyor, arzuluyor. gerçeklik ve hayal arasındaki arafta kaybolmak istiyor. arafın ta kendisi olmak istiyor. yokolmak istiyor. yaşamak için bunca sebep varken, neden o yokolmayı seçiyor? çünkü o boşluğu seviyor. ondan sevdiği kadar da nefret ediyor. ama ona göre; nefret sevgiden, sevgi nefret doğa bilir. tezatlar onu heyecanlandırıyor. o, acıyı seviyor. belki de nefret ediyor, ama nefreti sevgisine bulaşmış gibi. bedenime bakarken söylüyor; saçları dalgalar kadar güzel, fakat dalgalar kendini hep sahile vurarak acı çeker. onun saçları dökülürdü. gözleri; toprak kadar canlı ve ölüm kokan. o gözlerden yaşlar akardı. kollarındakı damarlar; ağaçın kökleri kadar derin, yüce. rengini yeşillikten ve mavilikten almış, gökyüzünden. yaşama sebebi, acı sebebiydi. kirpikleri; uzun, kıvrılmış, sonu bilinmez bir yol gibi. o, kendi yolunda kaybolmuştu. çilleri; yıldızlar kadar düzensiz, güzel, özel, annesinden emanet. yıldızlar gündüz yoklardı. ruhum, sustu. anladı çünkü. neyi mi? bu başka bir konu..

[rujsuzfeyza]

Allah'ım şu ülkede maddi manevi varolmak ve yokolmak aynı anda yaşanabiliyor bunun literatürde bir açıklaması yok ama ülkecek hissediyoruz en derinlerimizde en küçük piyasa olayında dış etken olayında iç fitne olayında siyasi kargaşada din dil ırk eğitimsizlik ve dahası çöküyoruz içimiz kuruyor hatta bu da yetmiyor toprağa gömülüyoruz nefes alırken.

[doriangrayinaynasi]

Bir karganın öldüresiye bir oyuna davet ettiği kedi ölmemiş ama yaşıyorda sayılmazmış.

[onderkaracay]

🗣️ Bir ulus hem uyuyor hem de uyanmıyor ise sadece ölmüyor tamamen yok oluyor demektir. ] Önder KARAÇAY [ #önderkaraçay #mobbingbank #mustafakemalatatürk #ulus #uyumak #uyanmak #ölmek #yokolmak https://www.instagram.com/p/Cp2uyU_NQ1N/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[birmelankoliruhhaliblog]

Şu günlerde en net anladığım şey ne biliyor musun? Yaşı büyüdükçe ruhu küçülüyor insanın... Köreliyor, eskiyor, bayağılaşıyor ve herkesleşiyor. Kendine has hiçbir şey kalmıyor içinde. Herkesle aynı dertler, aynı sıkıntılar ve aynı koşuşturmacalar... İçindeki o 'Sen özelsin' hissi tamamen yok oluyor, yerini "Herkes gibi iste’ alıyor. Çok acı. Yok oluyoruz, özgünlüğümüzü kaybediyoruz, çok acı.

[hayatimyokusta]

her yazarın diğerlerinden ayırdığı,özel olan bir eseri vardır... tanrı'nın o eseri sizsiniz bayım... çok,çok özelsiniz. güzel olan her şey sizde toplanmış gibi...

[senayelvanstuff]

Epeydir yoktum bildiğiniz üzere.

Büyüdükçe akıllanmadım. Yaşlandıkça farkına varmadım. Giderek kafayı kırdığımı hissediyorum. Dalga geçtiğim için özür dilerim Merve Boluğur; ne hissettiğini iyi anlıyorum. Gerçekten deli gibi bir şey oldum.

13 yaşında bir ergen gibi canımı acıtan herkese laf sokmak istiyorum hala. Sosyal medya benim elime üzgünken-kızgınken asla geçmemesi gereken bir şey gerçekten. Herkese lafları sokup sokup çıkıyorum... İnsanlar nasıl olgunlaşıp içlerine atabiliyor asla anlamıyorum. Beni haksız yere kovan patronumu ifşa etmek, edemesem de hak ettiği lafları söylemek istiyorum mesela. En laf dokundurmadığım halimle bile LinkedIn profilim deli bir teyze gibi.

Beni üzen ve ah ettiğim bazı insanlar var...

Geçenlerde "umarım sen de mutlu olmazsın" dememe ramak kalmıştı. Neden, neden istiyorum bunu...

Ya da üzdüğüm birine hala demek istiyorum ki "tüm o zamanlar için özür dilerim" Neden, neden demek istiyorum bunu... Geçmiş zamanın özrü neyi düzeltebilir... Düzeltmek istemiyorsun bile.

Kendi hayatımı kuramadım mı? Hala yanıtını veremiyorum. Geçmişten kopup bugüne gelmek istiyorum artık. Ama bu sefer de bugünün sorunları var karşımda. Yoluna koymam gereken bir hayat var elimde. Hayatımı kazanabilmem gerek, insanlarla doğru ilişkiler kurmam gerek. Bir ilişki yürütmem gerek, ailemin beni düşünmemesi gerek, doğru arkadaşlıklar kurmam gerek, 27 yaşımdayım artık. 10 sene önceki gibi kolay değil üzülmek. Üzülüp de her şeyden vazgeçme imkanım yok. Kedim benden mama bekler. Ev sahibim kira.

Tek başıma kendim takamıyorum tek taşımı da. Hastalanıyorum, korkuyorum, üzülüyorum. Tanrı herkesi çift yaratmamış belki ama hayatı çift kişilik yaratmış. Kolay değil 10 sene önceki gibi aşk acıosı çekmek. Aşk ne, galiba artık onu bile tanımlaymıyorum. Gerçekten, aşk ne? Bir anda gelen ve tüm bedenini, zihnini geçiren yangın mı? Yoksa yavaşca seni saran güvenli, sıcacık bir sağnak mı tutulduğun?

Davranışlarımın, hislerimin üzerinde düşünmeden yaşamaya başladım. Ama bir yandan da çok düşünüyorum. Düşünmemem gereken her şeyi düşünüyorum her zamanki gibi. Geçmişi ve geleceği. Ama asla bugünü değil.

Ben büyümenin altından kalkamadım.

Yeni nesil gerçekten hiçbir şey bilmiyormuş. Daha iyi bir hayat kurduğumu sandığım her kararımın üzüntüsünü taşıyorum ve sorumluluğuyla yüzleşmek de zorundayım. Kimseye suç atamıyorum da... Hayat hangi yıllar çok güzeldi... Ya da şimdi de güzel de yine mi kaçırıyorum, yine mi saçma sapan dertlerle boğuşuyorum... Anlayamıyorum artık. Sadece sürekli panik ve stres doluyum; sürekli olmamışlık - becerememişlik hissi var ve mutsuzum. Aklım, kalbim; tüm hayatım bana ait değil gibi. Sanki öylesine bir şeyler yaşıyorum. Gerçek ben, saklanmış sanki dışarı çıkarsa işkence görecek gibi.

Ne yaşıyorum nasıl yaşıyorum hiç farkında değilim.

Günler öylesine geçiyor işte.

Saçma.

[perfectpostdreamer]

Kendimi nerde aradıysam;Orada yok oldum...

[exolenda-xoxo]

Sen istediğin kadar varlığın kendisi ol , ölümsüzlüğün ta kendisi ben günden güne yok olmaktayım. Bütün ışıkları kaldırıp attım anlıyor musun ? Gökyüzüm güneş olsa bile sensiz karanlıktayım.

[huzuricindehuzursuzluk]

Sigaradan farksız ömrüm, sürekli yanıyor ve azalarak yok oluyor...

[kaybolmayagiden]

Öyle bir döneme girdim ki, ne bir amaç için gelmiş gibi hissediyorum ne de bir şeyler yapabilecek gibi... Öyle anlamsız, öyle boşum işte. Ve bu son derece kötü hissettiriyor.

[bu-dunyaya-uyamayanlara]

İçimdeki yangın büyüyor sen farketmeden inceden inceden. Yok ediyor beni kimse çözemeden. Ama yine mutluyum biliyor musun? Seni yanarak sevdiğimi bildiğimden... Bir yandan da üzülüyorum, senin bunu bilmediğinden... 

[onderkaracay]

✓ Bir toplum; yalanı, talanı, sahtekarlığı, hileyi, kandırmacayı, taraftar olma çıkarcılığını, dürüst olmaktan, hesap verilebilir olmaktan, adil olmaktan, ahlaklı davranmaktan daha üstün tutuyursa o toplumun yok olması bu ikiyüzlülüğe dayanma süresi kadardır.

| Önder KARAÇAY |

#önderkaraçay #mobbinbank #görülenlüzumüzerine #toplum #yalan #talan #sahtekarlık #hile #kandırmaca #taraftarolmaçıkarcılığ #dürüstlük #adilolmak #ahlaklıdavranmak #hesapver #yokolmak #ikiyüzlülük #dayanmasüresi https://www.instagram.com/p/CLyNUL6g5oX/?igshid=1p79vh2hrh14o

[askindigeradiblog-blog]

Dilinde sıçrayan bir kıvılcımın bilir misin bende kor olduğunu

Ardında bıraktığın o yaralı adamın bir sözün ile yok olduğunu...