#zwarte water

[surelookbutnothingtoseehere]

[jossarisfoto]

Venlo | Herfstkleuren van het Zwart Water

Zaterdag, 4 november 2023 | Vanochtend begeef ik me op een kleurrijke herftswandeling door het natuurgebied Zwart Water, gelegen in de gemeente Venlo. Mijn doel is het vastleggen van de prachtige herfstkleuren die deze fantastische omgeving te bieden heeft. Bij het begin van de wandeling, wordt ik onmiddellijk begroet door een symfonie van kleuren, geuren en geluiden. De bomen en struiken die…

[bucklemonster2]

4.6 Toki Pona Poem 1

A Poem in Toki Pona, Een gedicht in Toki Pona

4.6 Toki Pona Poem 1 Yellow Sun Rises Poem By Emilia Sameyn 21/8/2023 Yellow Sun Rises Yellow Blue Grass I Drink Warm Black Water Many Arm Beetle Catches Little Bug Birds

Big Birds Sing Big Plants Sun Shines Red Yellow Light On World Sun Sleeps White Moon Rises Good Day

-

-

4.6 Toki Pona Gedicht 1 Gele Zon Rijst Op Gedicht van Emilia Sameyn 21/8/2023

Gele Zon Rijst Op Geel Blauw Klein Gras

Ik Drink Warm Zwart Water

Veel Armen Kever Vangt Kleine Insect Vogels Grote Vogels Zingen Grote Planten

Zon Schijnt Rood Geel Licht Over Wereld

Zon Slaapt Witte Maan Staat Op

Goede Dag

[brilmans]

Een wervel van een kwabaal

Viswervels

Wie tijdens een strandwandeling het vloedmerk met de nodige toewijding afzoekt, maakt grote kans een of meerdere, min of meer, fossiele viswervels te vinden. Er liggen er namelijk genoeg. Zonder uitzondering zijn ze beschadigd, van het grootste deel is zelfs zoveel afgebroken dat slechts nog het cilindervormige wervellichaam resteert.

Doordat ze, zoals geschreven, veelal verre van compleet zijn, is het niet eenvoudig de viswervels tot op soort te determineren. Maar met de nodige inspanning, literatuur en het juiste vergelijkingsmateriaal is het in sommige gevallen te doen. En lukt het niet tot op soortniveau, dan lukt het misschien wel het geslacht of de familie te bepalen. Dat is namelijk eenvoudiger. En reden genoeg een poging te wagen. Daar wordt je namelijk ook wijzer van.

Kabeljauwachtigen

Van alle fossiele viswervels die op onze stranden gevonden worden, is het overgrote deel afkomstig van kabeljauwachtigen. In mijn verzameling is dat niet anders. Het zijn er ondertussen zoveel, dat ik ze bij thuiskomst achteloos in een grote ‘vergaarbak’ gooi. Ka-bel-jauw-achtige , murmel ik dan.

Een hoeveelheid door mij verzamelde wervels van kabeljauwachtigen.

Nu is het niet zo, dat kabeljauwachtigen niet interessant zijn, in tegendeel, het is een boeiende en in onze contreien goed vertegenwoordigde familie. Het is meer onkunde dat de wervels van kabeljauwachtigen haast argeloos in de verzameling verdwijnen: verder dan de kabeljauw en schelvis herkennen kom ik niet. En dat lukt me niet eens in alle gevallen.

Visdag

Onlangs, 2 december 2023 om precies te zijn, organiseerde de Werkgroep voor Tertiaire en Kwartiaire Geologie een visdag. Het idee was de fossiel resten van vissen op de kaart te zetten. Onder het motto: meer aandacht genereert meer kennis en vice versa. En omdat dat motto mij wel aanstaat, ging ik er heen. Stiekem had ik ook de hoop wat ongedetermineerd vissenspul te laten determineren. Wim Wouters een archezoöloog gespecialiseerd in vissen zou er namelijk spreken en nadien de tijd nemen om vondsten te determineren.

Een wervel van een kwabaal. Determinatie Wim Wouters.

Wim Wouters wist uit de losse pols een groot aantal van mijn ongedetermineerde fossiele viswervels op naam te brengen. Veel daarvan bleken, ondanks dat ze niet in de vergaarbak waren geëindigd toch van kabeljauwachtigen, wat enigszins teleurstelde. Maar in één geval werd er ik juist uitermate enthousiast. Er bleek namelijk een wervel van een vis die mij al sinds mijn jeugd intrigeert. De enige gadiformes uit het zoet: de kwabaal. Een vis die ik voornamelijk van onderstaande afbeeldingen ken.

De kwabaal (Lota lota) uit ‘Vissen’ Geschreven door Kael Pivnica en Karel Cerny, en geïllustreerd door Kvetoslav Hisek.

Fossiel

Van de op het strand gevonden viswervels, hoe bruin of zwart gekleurd ook, is de ouderdom zonder koolstofdatering lastig te bepalen. Zeker wanneer het marine of diadrome soorten betreft die momenteel nog in de Noordzee voorkomen. Die kunnen namelijk van alle tijden zijn: die sterven daar nog steeds. Bij zoetwatervissen ligt dat anders.

Doordat de kwabaal alleen in zoet water voorkomt én heden ten dagen uiterst zeldzaam is in ons land, is het onwaarschijnlijk dat de door mij gevonden wervel recent is. Zo goed als zeker is het afkomstig uit het gesuppleerde zand van de zandmotor en daarmee van pleistocene of vroeg-holocene ouderdom uit een periode dat onze Noordzeebodem nog land was.

Dit alles bij elkaar maakt deze viswervel wat mij betreft een bijzondere aanwinst voor de collectie. Ik mag wel zeggen een topvondst!

[jurjenkvanderhoek]

TEKENEN NAAR DE NATUUR BIJ GALERIE GETEKEND

Het pure tekenen als kunstuiting is te bekijken in Galerie Getekend. Het directe contact met het materiaal, potlood en krijt op papier. De techniek waar de oorsprong van de kunst gelegen is. Lang verguist en afgedaan als middel om het onderwerp in de vingers te krijgen voordat het werkelijke werk kon worden opgezet. De tekening als schets voor het resultaat. En nog altijd is aan de academies het tekenen geen examenvak. De kunststudent kan zich er niet in specialiseren, het blijft een bijvak – een speeltje voor ernaast, een hobby in de vrije tijd van de professionele kunstenaar. Dat klinkt gechargeerd, een dikke tikkel overdreven, en dat is misschien ook wel zo. Feit is dat het tekenen als zelfstandig en volwassen richting in de kunstwereld nog voortdurend wordt ondergewaardeerd. Hoewel er al wel veel kunstenaars hun emotie tonen in potlood en krijt, met houtskool en inkt. 

In de tekeningen zoals nu te zien bij Galerie Getekend speelt de natuur als uitgangspunt van het beelden een belangrijke rol. Het werk is fysiek gelaagd, maar ook in abstracte zin kent de tekening diepgang. Hoewel het getoonde werk natuur ofwel vegetatie als inspiratiebron heeft bedienen de kunstenaars zich van een verschillende techniek en hebben een divers resultaat. Waar de een het objectmatige karakter benadrukt met het landschap als referentie, kijkt de ander microbiologisch achter de schermen van het levend organisme.

Voor Esther IJssels is de natuur een belangrijke bron, maar ze geeft deze niet letterlijk weer. Haar werk beweegt zich tussen het figuratieve en de abstractie in. De beschouwer kan in de tekening een bosrijk landschap zien of er een weelderig grasveld in ontdekken. Maar dat is niet wat IJssels er bewust in heeft getekend. De tekening is opgebouwd uit een speelse opbouw van kriebelende handelingen. Intuïtief volgt de hand de geest, bewegingen worden instinctief gemaakt. Ik weet wat ik zie, maar kan het niet thuis brengen, niet plaatsen in de werkelijke wereld. 

Of eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik zie, waar ik naar kijk. Maar de compositie heeft wel een herkenbaar kader, een verwijzing naar de omgeving. De krabbels, het kriebelende handschrift prikkelt, het jeukt aan het landschap. Maar het zijn niet de hoogtelijnen van de landkaart, het is niet het bos en zijn niet de bomen, het is niet het wuivend riet en zijn niet de golven van water. Het lijkt op de werkelijkheid, het heeft daar iets van, maar het is niet de zichtbare realiteit. Juist dat maakt de compositie zo interessant. Dat er herkenning is, maar dat er geen identificatie is. Zo zodat ik mijn eigen emotie aan de gevoeligheid van Esther IJssels kan leggen.

In haar werk gebruikt IJssels het effect van licht dat schaduwen vormt. In de tekening brengt zij deze in gradaties zwart krijt aan. Maar in andere composities legt zij het papier over een samenstelling van materiaal. Trekt het vacuüm zodat een tastbare verdieping in reliëf ontstaat. Scheuren in golfbewegingen vangen het licht en de schaduw en sluiten deze op. Ook verwerkt zij wel zogenoemde weefplekken in de tekening. Een stramien dat contrasteert met de belijning in de gehele compositie. Het is voor de kunstenaar een spannende ingreep, want ze snijdt in haar werk - maakt het kapot om het vervolgens te herstellen. Als een lap op het gat in mijn broek. 

In het werk van Esther IJssels speelt toeval een rol. Helemaal in de speciale techniek van het vacuüm trekken van het papier. Daarin is geen sturing mogelijk, enkel de compositie van het materiaal wordt bepaald. Ook ontstaat de tekening toevallig, er is van tevoren geen idee van wat op papier zal komen. IJssels begint rechtsboven op het vel en werkt zich zo al tekenend naar de onderrand. De belijning ontstaat onder haar handen. Ze is zelf benieuwd naar waar het toe gaat, welke de beeltenis is die verschijnt. Het groeit naar een grens, een punt waarop ze zegt dat het klaar is en af. 

En inderdaad is de leidraad voor de kunst van Marjolein Spitteler de natuur. De natuur als leven. Dus geen portret van de natuur dan wel het landschap op zich. Maar het vastleggen van de natuur als het zijn, het bestaan. Haar passie is de studie van het leven. In eerste instantie op wetenschappelijke basis, de reden waarom Spitteler een biologiestudie deed. Aangezien die manier van kijken naar het leven echter toch niet bij haar denken aansloot, vervolgde Spitteler haar studie aan de kunstacademie. Doordat ze met de eerste studie gewend was geraakt leven te beschouwen op microniveau, uit ze zich nu op papier op eenzelfde gedetailleerde manier. 

Door vruchtwijzen te determineren raakt zij de gelaagdheid van leven. Aan de basis lijkt een eenvoudige vorm te staan, maar in werkelijkheid is de geportretteerde natuur veelvormig. Vanuit de achtergrond beweegt de tekening zich via lagen naar een dynamisch geheel. In opbouw zoals een schilderij wordt opgezet, laag over laag naar een nauwkeurig uitgewerkte uitdrukking. Die verbeelding geeft een idee van een vrucht, maar relateert niet altijd aan een bestaande groei. Organismen ontstaan onder haar handen. In het werk is zij een schepper, een creator van leven. In den beginne is er een leeg vel papier. Haar vrucht hoeft in beginsel geen werkelijke spruit te zijn. Er kan uit het zaad van de geest een ander schepsel voortkomen dat de idee van echtheid heeft. Het kan fantasie zijn, maar evengoed zo zichtbaar worden onder het vergrootglas. Leven is namelijk niet te definiëren, het zijn kan maar nauwelijks in woorden omschreven worden. Maar leven kan wel in beelden worden gevat. Woorden schieten tekort, maar beelden omschrijven breedvoerig.

De fascinatie voor het ontstaan van leven spreekt uit de composities van Marjolein Spitteler. Belangstelling, of beter begoocheling, voor natuurlijke vormen in het proces van ontstaan en ontwikkeling. Net als Spitteler in haar tekening groeit, ontwikkelt mijn kijk op haar werk. Langzaam maar zeker kan ik doordringen tot de kern. Het heeft iets ongrijpbaars, het neemt wel mythische vormen aan. De tekening is meer dan alleen een ontwerp of een model voor leven. Het is het leven zelf in staat van verbinding met de omgeving. Maakt er deel van uit, want het is in relatie tot een natuurlijk proces. Het groeit zoals leven dat doet. Voor Marjolein Spitteler is de tekening een proces van zoeken, voor mij is het een zaak van vinden. 

Duo-tentoonstelling werken op papier van Esther IJssels en Marjolein Spitteler. Bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 16 juli 2023.

[mollidays]

PUNTA ARENAS (03.02-06.02)

Nabij de straat van Magelaan vormt Punta Arenas de zuidelijkste stad van Chili. Door haar ligging is ze de ideale uitvalsbasis voor excursies naar zuidelijk Patagonië en Tierra del Fuego. Bij aankomst boeken we meteen één van elk: walvissen spotten vanop een catamaran en koningspinguïns bewonderen in Vuurland.

Wie graag beestjes wil zien, moet er wat voorover hebben en dat zullen we geweten hebben. We zijn om 4u ‘s ochtends op post om onze trip te starten. Een korte busreis brengt ons tot aan een strand ter hoogte van Fort Bulnes, waar we bij schemer aan boord gaan van onze catamaran. We hebben een lange dag en vele kilometers voor de boeg, maar het is het waard. Een groepje walvissen voedt zich in de buurt van onze boot waardoor we ze meermaals zien ondergaan met het gekende fotogenieke tafereel waarbij ze hun staart sierlijk in de lucht gooien. Hoe vaak dit spektakel zich ook herhaalt, we zijn telkens onder de indruk en voelen ons koning te rijk. Als kers op de taart vangen we zelfs eenmalig een glimp op van een walvishoofd dat plots boven het water uitspringt.

Tussen de verschillende walvisshows door entertainen de vele zeeleeuwen ons met hun kinderlijk gerol en vrolijke sprongetjes. Je weet niet waar eerst te kijken. Ook pinguïns, albatrossen en aalschovers passeren de revue. We sluiten onze excursie af met een glaasje pisco sour, gekoeld door gletsjerijs, met zicht op de Seno Helado. Een topdag waar we nog vaak op zullen terugblikken. Jullie zullen het helaas moeten stellen met wat matige foto’s die de sfeer en beleving amper benaderen. ‘s Avonds hangen we als echte locals aan de bar van Kiosco Roca voor een choripan (een broodje chorizo). Deze lekkernij werd verkozen tot beste snack van Chili.

Wat ons opvalt in Punta Arenas is de hevige wind. Petjes vliegen in het rond, alsook een gekoesterde brownie en koekjes. Jammer genoeg valt ook ons bezoek aan de zwart-witte vriendjes hierdoor in het water. De zee is zo ruig dat de ferry’s niet uitvaren, waardoor de broedplaats van de koningspinguïns onbereikbaar blijft. We zijn licht teleurgesteld vanwege de gemiste kans, maar voelen ons nog steeds verrijkt door de ervaringen van de vorige dag. We trekken richting Puerto Natales nabij het beroemde nationale park Torres Del Paine.

[maaarine]

“In 1349 [during the plague], 600 Jews are rounded up here on the Grand-Place of Brussels. People think they have poisoned the water to kill Catholics.

And all those Jews are dragged through the streets, put in the middle, and burned at the stake.

When people are desperate, they look for scapegoats and believe in conspiracy theories. That sounds familiar, doesn't it?"

Het verhaal van Vlaanderen 1x05: Zwarte dood en gouden tijden

[devosopmaandag]

Twee vrouwen, een publicatie en een mantel

Door twee tentoonstellingen over art brut (outsider-kunst) en een boekpresentatie* moest ik denken aan dat vermaledijdede begrip 'innerlijke noodzaak', dat op kunstacademies zo vaak gebezigd wordt. Hoe iets dat zo diep wil zijn een frase is geworden. Kunstenaar Griet Menschaert legde tien jaar oude tekeningen voor aan een filosoof, een non-binaire grafisch vormgever en een mindfood-coach. Door de eenzame corona-periode leken de tekeningen een nieuwe betekenis op te roepen. Intiem zijn ze, die tekeningen, confronterend, verleidelijk, verhalend en vervreemdend. De filosoof las zijn tekst voor, terwijl zij haar lichaam inzette als haar eigen vleesgeworden tekeningen. Wat volgde was dat wij als publiek de intimiteit tussen die vier mensen en die van het boek in werden getrokken. Het was mooi, wankel en ongemakkelijk soms, op andere momenten bijna ontoegankelijk. Ik zag een directe parallel met haar tekeningen.

De presentatie vond in de avond plaats in Museum Dr. Guislain te Gent, een voormalig 'krankzinnigengesticht'. De deuren waren open, de gebouwen amper verlicht, de gangen leeg en kaal, slechts een enkel bordje verwees naar de presentatie. We liepen er wat verloren en onzeker rond, maar juist dat gevoel voedde misschien wel mijn ontvankelijkheid voor de rest van de avond. Boven was de tentoonstelling 'Mirror, mirror – Mode & De Psyche' **, met kostuums en textiele werken van psychiatrische patiënten en mode-ontwerpers, voor even opengesteld. Ik werd overweldigd door de werken zoals mij dat zelden overkomt op een tentoonstelling voor hedendaagse kunst. Het waren vooral de geborduurde werken van patiënten die me diep raakten.

Mijn eigen borduurwerk lijkt zo gecontroleerd en helder, maar wie minstens vijf uur per dag borduurt, het laatste wat gedaan wordt voor het slapen en het eerste nog voor het ontbijt, die kan een zekere obsessiviteit niet ontkennen en als de fase aangebroken is van het invullen van de lege plekken, dat is daar maar één woord voor: horror vacui – de angst voor de leegte, of in mijn geval, de lust de leegte te vullen (hetgeen misschien wel het zelfde is). Toen het niet goed met mij ging, werd het borduren mijn troost en houvast.

Op de tentoonstelling boog ik mij lang over een zwarte mantel, die een patchwork-voering had van reeds geborduurde stoffen in petit point. De maakster, die de mantel altijd bij zich droeg, borduurde en appliqueerde daar overheen, vaak grof en grillig. Ik voelde bijna het dwingende van dat maken, zonder welke het leven misschien wel onleefbaar was voor haar. Een jas, een ding als een nest, een bed, zo basaal als brood, water en vuur, een ding als een kind dat beschermd en gevoed moet worden. Vlak voor de avond begon gaf ik Griet een opgerold borduurwerkje met 'IK VOEL DE SNELHEID VAN MIJN ZIEL'. Ze kreeg een kleine schok bij het lezen van de woorden. Innerlijke noodzaak voelde ik, bij de vrouw van de mantel en bij haar.

* 'Some Body Help', uitgave met zes tekeningen van Griet Menschaert en drie door haar met de hand uitgeschreven teksten van filosoof Leon Heuts, mindfood-coach Hadas Cnaani en non-binair ontwerper Noam Youngrak Son. https://www.grietmenschaert.be/

** Dubbeltentoonstelling in het MoMu te Antwerpen en Museum Dr. Guislain te Gent, nog te zien tot 26 februari

[joostjongepier]

Wat?   The Gulf Stream (1899), Northeaster (1895, bewerkt rond 1901) en Maine Coast (1896) door Winslow Homer. Ter vergelijking: Het vlot van de Medusa (1818)  door Téodore Gericault en Watson and the Shark (1782) door John Singleton Copley

Waar?   Tentoonstelling Winslow Homer – Force of Nature in de National Gallery, Londen

Wanneer?   6 januari 2023

Een fascinerend werk dat ook de omslag van de catalogus van de tentoonstelling siert is The Gulf Stream. Te midden van hoge golven dobbert een zeilboot. De mast is afgebroken en het zeil hangt over de rand van de boot. Aan boord ligt een zwarte man, voeten en bovenlichaam bloot, met om hem heen wat suikerriet. Rondom het bootje zwemmen haaien. Op de achtergrond doemt mist op. Een onheilspellende scène die niet veel goeds lijkt te voorspellen voor de man op het bootje. Toch is zijn houding eerder ontspannen dan gestrest, zijn blik eerder onbewogen dan angstig. Linksboven zien we, gehuld in mist, een zeilschip opdoemen. Zal de bemanning het bootje opmerken? Zal de man gered worden? Of zullen de haaien hem verslinden? Homer laat het, zoals bij veel van zijn schilderijen, over aan de beschouwer om een antwoord op deze vragen te bedenken.

Het doek doet mij sterk denken aan het vlot van de Medusa van Théodore Géricault. Hier echter geen grote groep opvarenden op een vlot, maar één enkele man in een klein bootje. Een ander werk waar het doek me aan doet denken is van een landgenoot van Homer. Ik zag het op de tentoonstelling Es war einmal in Amerika in Keulen: Watson en de haai door John Singleton Copley. Op dit schilderij is een jongeman te water geraakt in de baai van Havanna. Terwijl mannen in een boot proberen hem te redden, zwemt een haai met opengesperde bek af op de drenkeling. Het doek van Winslow Homer is verreweg het meest enigmatische van de drie. De gelaten houding van de man, de haaien, het schip in de verte: alles draagt bij aan een open eind. Ik zie de scène als een filmopname voor me, waarbij een spannend muziekje aanzwelt onder de beelden.

De tentoonstelling in de National Gallery eindigt met laat werk van de kunstenaar. De mens is steeds meer naar de marge gedrongen of zelfs helemaal uit beeld verdwenen. De zee zelf is het onderwerp geworden. Woest kolkende golven slaan stuk op de kust van Maine.

Ook bij het zojuist beschreven werk The Gulf Stream is het Winslow Homer in de eerste plaats te doen om de natuur. Alle narratieve elementen in het werk zijn bijzaak. In een brief aan Harrison Morris van de Pensylvania Academy of Fine Arts dringt de schilder erop aan dat de titel The Gulf Stream niet zal worden veranderd. En aan zijn kunsthandelaar Roland Knoedler schrijft hij: “Het onderwerp van deze foto is vervat in de titel. [...] Ik ben de Golfstroom tien keer overgestoken en ik zou er iets van moeten weten. De boot en de haaien zijn bijkomende zaken van zeer weinig belang. Ze zijn door een orkaan in zee geblazen.”

Natuurlijk staat het de kunstenaar vrij zijn werk te beschouwen zoals hem goeddunkt. Als kunstkijker staat het mij echter even vrij mijn eigen interpretatie aan het werk te geven. En eerlijk gezegd interesseert het lot van de man mij meer dan de golven die om hem heen klotsen. Maar ja, ik ben dan ook een echte landrot.

[vallenmetogendicht]

Groene tuinen ruig en wild zo’n schoonheid die verstilt die je boven zeven hemelen tilt ach al die dingen sterrenkroos masseert de ogen de nacht zo zwart dat kan toch haast niet maar het is wel je voelt al die dingen ze zijn toch veel te groot voor zo’n lijf en toch raast het door je heen bomen en struiken en zand water en geven en land en al die  dingen en allemaal tegelijk dat is zoveel ik bezwijk en blijf toch leven ik vraag me helemaal suf maar het maakt niets uit het maakt niets uit echt niet je hoeft niets te weten

[dustedandsocial]

Dusted&Social #06 (10-9-22)

Pictured: Aurat

King Bee - Silver Train Geo - Footloose Slag Queens - Dogs   Hildegard von Binge Drinking - Wendehammer   Huub Prins - Het Zwarte Gat Aurat - Waqt / Saach   Padkarosda - Gépszíj Season of Life - Encouragement   DERNIER - Zombie Carnivale   2070 - Xenia Cama Rosa - Shangrilá   Bloedneus & de Snuitkever - NYSNEUS   Carla dal Forno - Side By Side   GorpoPap - Run2Me   Fusiller - neuf   Konjur Collective - Wade In The Water  

https://www.mixcloud.com/dustedandsocial/dustedsocial-ep-06-10-09-22

[surelookbutnothingtoseehere]

[jossarisfoto]

Schandelo | Herfstpracht van het Zwart Water uit de lucht

Dinsdag, 31 oktober 2023 | Vanmiddag heb ik mijn drone ter hoogte van Schandelo de lucht in gestuurd. Schandelo, een buurtschap van Venlo ligt nabij het adembenemende natuurgebied Zwart Water. De drone heeft een specifiek doel: het vangen van de herfstkleuren die dit gebied sieren.  De drone vliegt op een hoogte tussen de 30 en 120 meter, en legt de diversiteit van de natuur vast. Het warme…

[maryamgantois-blog]

Negatieve gedachten zijn besmettelijk

...Pas op voor mensen met negatieve gedachten, zij die steeds het negatieve verwachten, over het verleden en de mensen om hun heen de negatieve kanten belichten en daar op schijnen. Ze zijn besmettelijk.

Waarom zeg ik dit, wel ik was ooit ook één van die welpen dat dacht dat mijn positiviteit en hoop en bruisende gloed voor het mooie wel genoeg zou zijn om te geven en te overleven, dat het vanzelf zou kleuren waar de ander zwart wit en/of grijs was, laat ons maar zeggen zwart/wit zoals de eerste televisie, waarvan velen onder jullie nooit mochten van genieten, want je kon zelf de kleuren fantaseren. 

Wel ik had het bij het verkeerde einde, want hoewel positiviteit en liefde sterk zijn, zijn pessimisme, negativiteit en ego dat ook. Wanneer je te lang bij hun zit dan gaat niet jouw kleurrijke paneel over op hun, het kan wel wat mengen en opleven, maar uiteindelijk zal de negativiteit jouw kleuren vergrauwen en hoe langer hoe meer negatieve gedachten leven, zullen zij de kleur afnemen, zelfs al kom je met een hele camion. 

En hoe komt dat nu? Mijn ervaring leerde mij dat positiviteit negativiteit niet vervangt, maar dat negatieve gedachten eerst moeten worden geëlimineerd tot een vage stille zee, tot het nu, de realiteit kalmte stabiliseert. Tot een wit blad. Kortom het gaat niet van het ene over in het andere, maar omgekeerd wordt je eerst beroofd, verdoofd, stilaan gif geïnjecteerd en daarna ben je klaar om het effect te vinden in alle delen waar ooit kleur was. 

Maar als men nauw gewoon zou kunnen leren om te elimineren, dan zou er ruimte zijn voor wat is en daar kan iets moois gepland worden en bloeien en groeien als je het water geeft, leven, iets wat positiviteit en hoop heet. En nee positiviteit en goeie gedachten kunnen niet overleven noch overnachten in het negatieve deel van ons geheel, want als je grijs te lang mengt met kleur, wat krijg je dan?

Exact. Nog steeds grijs en een donkerder wordende tint. Je frustratie zal een opening zijn bij het ontdoen van jouw kleur, want je zal blijven mengen en mengen en in goeie hoop tot bijna wanhoop zal je kleur opraken, noch voor je het weet zal je wit zijn en grijs zal nog steeds aanwezig zijn.

Wanneer je kleur mengt met grijs zal hetzelfde scenario zich afspelen, maar grijs zal weinig verandering ervaring of geen, uiteindelijk zal grijs jouw kleur ontkennen alsof het er nooit is geweest.

En wanneer je klaar bent om tot het besef te komen dat je nu ook terug opzoekt moet naar jouw kleur zal je begrijpen dat je beter wegblijft van negatieve gedachten en de mensen dat het met zich meebrengt.

En wanneer je dan toch één ontmoet, weet dan dat er eerst wit nodig is om iets van kleur toe te kunnen voegen en heel misschien zal er zelfs een wissel van kleuren zijn. Maar ik stel voor dat je kiest voor hen met kleur en positieve gedachten, want zij zullen je kleur niet aantasten of op een goeie manier oplichten en ruilhandel met jou kleur voeren op sterke banden en landen.

14/12/2022 De banden 

[deenanddunyamotivation]

Geen titel.

Nee, het water is niet meer zwart, de bloemen niet meer grijs.

Het water is afgebrand en de bloemen zijn langzaam gesmolten.

De heide eromheen verwarmd en de koeien smoorde.

De lucht dwarrelt als as uit elkaar, de wolken wel nog hangend daar. Maar.

''Als je kijkt in het water zie je jou. Ik zie jou daar, daarzo, in een koude golf. Zie jij jou ook?'

Glimlachend kijk ik links van me naar de dood.

Hij knikt stilletjes, zelf nog in een staat van rouw verkerend.

[fietskriebelskos]

GM02 Längs och genom vattnet (Kungsbacka - Björkäng 92 km 424 hm)

De lucht werd zwart en een stevige onweersbui barste begin van de middag los. Toch was het de hele morgen zonni. Het kwam het later dan voorspelt. Deze dag gaat meer dan de vorige langs het water. Maar ook door bossen en agrarische landschappen. Veel natuurreservaten en toerisme. Zo zijn er nu ook veel meer tentenfietsers die ik tegenkom. Een Duitse fietser stopt bij het bankje waar ik koffie…