takatafera

[takatafera]

Προσπαθώ πολύ να εκτιμήσω τη ζωή , αλήθεια.

Μετά όμως θυμάμαι ότι κάποτε ήταν η τελευταία ημέρα που έπαιξα Nintendo

Κάποτε ήταν το τελευταίο ραντεβού που δώσαμε όλοι στο πάρκο γιατί μεγαλώσαμε

Κάποτε σιγά σιγά απομακρυνθήκαμε

Κάποτε άκουσα το τελευταίο κουδούνι στο σχολείο.

Κάποτε ήταν η τελευταία βόλτα που έβγαλα το σκύλο μου.

Βλέπω στιγμές στην ζωή μου με ημερομηνία λήξης.

Και εσύ που με αγαπάς τώρα ξέρω πως μια μέρα δε θα με θυμάσαι.

Δε σε αδικώ. Ούτε εγώ θυμάμαι εκείνο το κορίτσι που βγαίναμε πριν λίγα χρόνια. Δε μπορώ να θυμηθώ τη φωνή της, δεν είμαι σίγουρη πως μοιάζει τώρα.

Τότε ήξερα απέξω το κινητό της.

Προσπαθώ αλήθεια να εκτιμήσω τη ζωή μα όλα μου τελειώνουν.

Σε βλέπω και εσένα σιγά σιγά να λείπεις παραπάνω από το σπίτι και να κλείνεις το τηλέφωνο.

Ξέρω ότι θα έρθει η ώρα, που θα χρειαστεί να μιλήσουμε.

Και μετά;

Μετά θα έρθει το τελευταίο βράδυ που θα κοιμηθούμε μαζί, η τελευταία φορά που θα έχω την άνεση να σου πω ότι σε αγαπάω ή να σε φιλήσω. Η τελευταία φορά που θα ακουμπήσω το δέρμα σου. Η τελευταία φορά που θα σε νιώθω σπίτι πριν γίνεις ξένη .

Μετά θα αλλάξουν όλα, δε θα μπορώ, δε θα πρέπει, δε θα θες.

Μετά θα είναι τυπικά .

Μετά θ συνεχίσουμε με καινούριες ιστορίες με ημερομηνία λήξης.

Προσπαθώ να ζω στο τώρα αλλά βλέπω το τέλος σε όλα.

Και φαίνονται άσκοπα.

[takatafera]

Σκέψη 1. / Νεκρό προφίλ

Έχουν περάσει χρόνια από όταν έφυγες.

Κοιτάω συχνά τον λογαριασμό σου, μόνο εκεί υπάρχει κάτι από εσένα.

Εκεί μιλάς, έχεις φωτογραφίες, υπάρχεις. Είμασταν 15.

Τώρα εσύ είσαι ακόμα 15 αλλά εγώ είμαι 30.

Βλέπω την τελευταία φωτογραφία σου, έχει τα πιο πολλά σχόλια από ποτέ. Όλοι σου λένε αντίο.

Δε θα το περίμενες ποτέ. Χαίρομαι για εσένα. Είχες το θάρρος να φύγεις. Εγώ μένω εδώ να μεγαλώνω.

Και καμιά φορά σκέφτομαι τον κύκλο μας.

Όλοι εμείς που σε αποχαιρετήσαμε.

Και που πλέον υπάρχει απλά ένα νεκρό προφίλ. Ανενεργό. Στέκεται εκεί με τα τελευταία του ίχνη.

Δε θα απαντήσεις ξανά σε μήνυμα. Δε θα γνωρίσεις κανένα νέο άτομο. Έχεις παγώσει στο χρόνο.

Και ξανά σκέφτομαι και με τρομάζει.

Πώς όλοι εμείς που σε αποχαιρετήσαμε .

Πώς όλοι οι 267 φίλοι που έχεις στην οθόνη.

Σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν.

Πως οι επόμενες γενιές θα βρίσκονται σε έναν διαδυκτιακό τάφο.

Πως θα βρουν ίσως κάποτε σε χρόνια τυχαία εσένα, αλλά αυτή τη φορά δε θα έχεις φύγει μόνο εσύ,

Αλλά και όλοι όσοι υπήρχαν τότε μαζί σου.

Να, τόση λίγη σημασία έχουμε. Ή τόση πολλή

[takatafera]

1. Κρίση πανικού

Συγνώμη πρέπει να φύγω τώρα.

Κάθε φορά που συμβαίνει υπάρχουν 2 ‘λύσεις’ . Fight or flight. Επιλέγω χρόνια τώρα το δεύτερο.

Δε ζήτησα βοήθεια, δεν ήμουν στο πάτωμα, δεν πνιγόμουν.

Δεν ήμουν όπως δείχνουν στις ταινίες.

Ήμουν δίπλα σου, φαινόμουν εντάξει, ήσυχη.

Φόραγα το παλτό μου και γελούσα με όσα λέγατε.

Ήμουν δίπλα σου και είχα μουδιάσει ολόκληρη.

Το πρόσωπο μου έκαιγε. Μπορούσα να νιώσω το αίμα μου.

-Συγνώμη, αλλά πρέπει να φύγω τώρα.

Πότε δεν έδωσα εξήγηση, απλά έφευγα. Πότε δεν ήθελα να προλάβει να καταλάβει κάποιος.

Προσπαθώ να εξαφανιστώ, νιώθω πως όλοι με κοιτάνε. Νιώθω πως φαίνεται. Πρέπει να το κρύψω. Νιώθω πως μου έχουν μάθει να το κρύβω. Νιώθω πως είναι ντροπιαστικό.

Δεν έχω κανέναν να πάρω τηλέφωνο. Δεν υπάρχει πλέον χώρος για καλές σκέψεις.

Δεν υπάρχει ασφαλές μέρος να σκεφτώ να ηρεμήσω.

Όλα τα μέρη που πάω έχουν τραύματα.

Όλες μου οι σκέψεις είναι πληγωμένες.

Γυρνάνε στο κεφάλι μου συνέχεια όσα είπες.

Έρχονται αναμνήσεις που δεν θέλω. Μένουν εκεί. Θυμάμαι τα πάντα.

Δε θέλω να κατέβω από το λεωφορείο.

Γιατί δε θέλω να πάω σπίτι.

Δεν έχω σπίτι. Μόνο έναν χώρο που μένω τα τελευταία χρόνια.

Ακόμα και αυτό έχει μέσα τα τραύματα μου.

[takatafera]

Καμία φορά μυρίζω το άρωμα σου στα σεντόνια μου μέρες μετά.

Και ας έχει φύγει, εγώ με αυτό ξαπλώνω και το νιώθω να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Όπως εσύ,

Όπως εγώ,

Μετά κοιμάμαι λίγο πιο ήρεμα από ότι πριν σε γνωρίσω,

Και μιλάω για εμένα ακόμα όσο καταλαθος σκέφτομαι εσένα,

Και διαβάζω βιβλία και λέξεις παίζοντας στο μυαλό μου τη φωνή σου

Και παίζω με τις λέξεις για να μπορέσω να μειώσω όσα νιώθω

Και με πιάνω να κρύβομαι και να φεύγω

Αθόρυβα

Περπατώντας στις μύτες

Νιώθω αθόρυβη, στην Αθήνα , μέχρι να μου μιλήσεις εσύ και να γεμίσει ήχο και ζωή.

Μέχρι να αποκτήσουν ουσία όσα έχουν χαθεί.

[takatafera]

Και εγώ είμαι ακόμα εδώ. Να αναπολώ έναν παλιό έρωτα. Να θυμώνω..

Πιο πολύ, να θυμώνω που έμεινα τόσο καιρό.

Που σπατάλησα όλο μου τον ενθουσιασμό και την αγάπη μου για τον κόσμο.

Και τώρα πια βλέπω ουρανούς, βλέπω πρώτες βροχές και λουλούδια.

Βλέπω τρένα να περνάνε και ηλιόλουστες μέρες.

Και από όταν έφυγες είναι σαν να έχω ένα γκρίζο φίλτρο στα μάτια μου.

Και δεν αισθάνομαι τίποτα πια.

Και δεν γεύομαι καμία γεύση.

Καμία μυρωδιά δεν μου δίνει αναμνήσεις.

Και καμία εικόνα δεν αλλάζει τους παλμούς μου.

Και είμαι ήδη νεκρή. Απολαμβάνοντας μια στο τόσο κάποιες στιγμές, και ξεχνώντας όλο και παραπάνω τις μικρές χαρές. Περιμένοντας κάτι.

Περιμένοντας ένα φίλτρο.

Που θα μου αλλάξει το πως βλέπω πια τον κόσμο .

[takatafera]

Το λαστιχάκι από τα μαλλιά σου,

Το γεμάτο ημερολόγιο σου

Το σκουριασμένο δαχτυλίδι

Το αγαπημένο σου μολύβι

Μια πληγή πάνω στο χέρι

Εκείνη η ελιά

Ένα δόντι που έχει λίγο σπάσει

Και ο φορτιστής σου που έχει χαλάσει.

Η πρώτη μπλούζα που φόραγες όταν σε είδα,

Τώρα είναι κάπου μέσα

Στην ντουλάπα μας.

Εσυ

[takatafera]

Και ζω επιτέλους τους έρωτες που φανταζόμουν.

Και είναι όλα ήρεμα.

Και ας μη ξαναένιωσα ποτέ εκείνη την ευτυχία που ένιωθα μαζί σου στα 17.

Έναν ενθουσιασμό κάθε λεπτό. Προσμονή. Χάθηκε.

Τώρα είναι όλα ήσυχα.

Και εγώ συνήθισα.

[takatafera]

Κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να δουν την άβολη φύση του ανθρώπου.

Το ποσο εφήμερα είναι όλα, θα μπορούσα ήδη να θυμηθώ άτομα που έβλεπα κάθε μέρα να κάνουν διαφορετικές ζωές,

Γιατί απλά χαθήκαμε

Θα μπορούσα να θυμηθώ στιγμές που ήθελα κάποιον για να πέσω για υπνο αλλά πλέον δεν είμαι μικρή.

Πλέον έχετε όλοι τις οικογένειες και τους συγγενής σας.

Εργάζεστε και έχετε φύγει μακριά . Πλέον ειμαι πολύ μεγάλη για να πάρω ένα τηλέφωνο κλαίγοντας και να έρθεις εδώ.

Και τώρα ειμαο εδώ, και κλαίω μονη μου στο σπιτι που νοικιάζω , και βάζω δυνατά την τηλεόραση για να νιώθω την παρέα από τη φωνή, και περπατάω τόσο αργά μέσα στο σπιτι. Αργότερα θα κοιμηθώ , και θα είναι άλλη μια μέρα που θα θυμηθώ την άβολη φύση μας, την μοναξιά . Την ανάγκη επιβίωσης ακόμα και όταν καταλαβαίνεις πως έχεις μόνο εσένα, και πως στο τέλος της ημέρας αυτό μόνο θα είναι το άτομο που θα σε παρηγορήσει

[takatafera]

Είναι άλλη μια μέρα , είναι Σεπτέμβρης και όλα ξανά αρχίζουν. Τα περιμένεις και τα δέχεσαι χωρίς να τα θες αλλά έτσι συνήθισες. Οι μέρες τελευταία περνάνε πολύ γρήγορα χωρίς σημαντικές στιγμές χωρίς ταχυπαλμίες. Νιώθεις πως έχουν περάσει ώρες από όταν είδες τον εαυτό σου στο τζαμί όπως έπλενες τα πιάτα. Και εκείνο το μεσημεριανό ξανά ζεσταμένο φαγητό ήταν σαν να το έφαγες και χθες και πλέον δεν έχει την ίδια γεύση. Υπάρχεις για πολλές ώρες γύρω γύρω στην Αθήνα μέχρι να ξεκλειδώσεις την πόρτα του σπιτιού σου και να πας στο κρεβάτι με τα ίδια ρούχα . Και τότε θα πας, τότε θα φαντάζεσαι μια άλλη ζωή , πιο γενναία με λιγότερη λύπη. Τότε φαντάζεσαι διαφορετικές ημέρες και αποφάσεις που θα είχες πάρει υπό άλλες συνθήκες , μια ζωή γύρω απο ανθρώπους με θαυμασμό και ανάγκη για περισσότερες ώρες στην ημέρα σου μια ζωή με ‘αν’ και με διαφορετικό μυαλό . Και κλείνουν τα μάτια σου καθως πέφτεις για υπνο και ονειρεύεσαι, εκείνη τη ζωή που ποτέ δε θα έχεις και εκείνη τη ζωή που πάντα θα φαντάζεσαι και θα βάζεις στην άκρη την τωρινή σου. Για να ξυπνήσεις άλλη μια μέρα, και να λυπάσαι για αυτό που δεν θα έρθει. Για να μεγαλώσεις και να λες ότι αν είχες κάνει κάποια πράγματα αλλιώς τώρα δε θα ήσουν εδώ. Για να μεγαλώσεις σαν χαμελεοντας, να προσαρμόζεσαι και να επιβιώνεις παντού και να μην ξεχωρίσεις ποτέ. Αλλά να το θες. Να το θες.

[takatafera]

Παγιδευμένοι σε σχέσεις που δεν θελουμε. Γιατί όταν σε ήθελα εγώ δεν μου το είπες. Και όταν με ήθελες εσυ είχα σφραγίσει το μέλλον μου αλλού. Επειδή έμεινα στην ασφάλεια και στη ζεστασιά του παρόντος . Γιατί εσυ έφευγες και φοβόμουν το ποσό απρόβλεπτος ήσουν

Γιατί δε μου αρέσει να μιλάω, και είπα άστο να φύγει

Γιατί έφυγε

Γιατί το μετανιώνω

Γιατί ακόμα στέλνουμε πράγματα και ελπίζουμε

Να συγχρονιστούμε αυτή τη φορά.

Και τελικά θα μείνουμε με την ελπίδα

Όσο βλέπουμε τον έρωτα μας να τον περνάμε με άλλους.

Όσο πιστεύουμε ότι κοντεύει η ώρα

Τόσο απομακρύνεται

Μέχρι την ημέρα που θα ακούσεις για εμένα και δεν θα με θυμηθείς με την πρώτη φορά

Τόσο απομακρυνόμαστε κάθε μέρα

[takatafera]

Προσπαθώ να γράψω κάτι να ξεσπάσω, κάτι να νιώσω καλύτερα..

Πάντα καταλήγει στο να συνειδητοποιώ και να απογοητεύομαι από την αλήθεια μου.

Την αλήθεια που φοβάμαι μήπως είναι πραγματικότητα .

Περνάνε μήνες και ακούω να απολαμβάνω τις μικρές χαρές. Το δώρο της ζωής.

Που αποτι φαίνεται ήταν το μόνο δώρο που είχα ποτέ σε αυτόν τον κόσμο χωρίς τίμημα. Η μάλλον είχε τίμημα.

Ξέρω να απολαμβάνω μια βροχερή ημέρα, έναν καλό καφέ, ένα ζεστό φιλί , μια ωραία μπλούζα και ένα ποτό.

Ξέρω όμως και να θρηνώ τον έρωτα μας, έναν θάνατο, ξέρω πως είναι να με χτυπάνε, ξέρω πως είναι η κατάθλιψη , και να κοιμάμαι με τις ώρες μέχρι να χάνω αίσθηση του χρόνου , και να μην τρώω ξέρω.. και να βλέπω εφιάλτες κάθε βράδυ και ποσό κλάμα έριξα .

Και αναρωτιέμαι

Αν μπορούν οι μικρές αυτές χαρές,να ανταγωνιστούν τις μεγάλες λύπες.

[takatafera]

Ήρθε πια εκείνη η ημέρα,

Που τον γνωρίζεις και σου φαίνεται πως αυτή τη φορά διάλεξες σωστά

Που αρχίζετε να βγαίνετε έξω για φαΐ

Να κάνετε τις πιο μεγάλες βόλτες

Να σε ακούει και να σε κοιτάει με όλον τον θαυμασμό του κόσμου

Να κοιμάσαι σπίτι του

Να κοιτάτε μαζί απτό παράθυρο ακούγοντας μουσική και βλέποντας σειρές

Και να νιώθεις πως βρήκες επιτέλους το μέρος που θα ηρεμήσει την ψυχή σου

Να μυρίζεις τα παπλώματα σας και να ηρεμείς

Και τον άνθρωπο που θα την διορθώσει.

Και έχεις δίκιο ακόμα

Εκτός από εκείνη την μέρα βέβαια..

Που λίγο σε έσπρωξε όσο τσακωνόσασταν

Αλλά σκέφτηκες πως ήταν καταλαθος και πως και εσυ στο τσακ θα το έκανες

Αν και δε το έχεις κάνει ποτέ..

Και άρχισες να αγχώνεσαι και να θυμάσαι τα παλιά

Εκείνη την μέρα που ήθελες να φύγεις

Και δε σε άφησε

Εκείνη τη μέρα που σε τράβηξε πιο δυνατά

και άρχισε να σε χτυπάει

Που όταν γύρισες σπίτι σας ένιωθες μια άρρωστη ασφάλεια

Κάτι σου θυμίζει αυτό

Έχεις ξανά υπάρξει στην ασφάλεια του να σε μισεί κάποιος . Του να είσαι ένας σάκος του μποξ. Αλλά μένεις εκεί. Γιατί εκείνη την ώρα είναι η μοναδική αγάπη που έχεις

Τους φίλους σου τους έκανε πέρα

Και μετά το χτύπημα γίνεται και δεύτερη φορά

Και τριτη..

Και αρχίζεις να φταις εσυ που πάχυνες , που έπαθες κατάθλιψη, που έπαθες κρίση πανικού, που δεν ήθελες να κανείς σεξ, που ήθελες ένα τέλος σε όλα.

Εκείνη τη στιγμή που νιώθεις σαν να σου έχουν ρουφήξει τα πάντα από μέσα σου. Είσαι τόσο ελαφριά μέσα στον κόσμο, και είσαι έτοιμη να σπάσεις. Αλλά απλά περιφέρεσαι όπου αντέχεις. Στη σχολή, στις καφετέριες . Και γελάς. Μέχρι να σέρνεις το βράδυ το σώμα σου για να πάρεις ενέργεια για την επόμενη μέρα

Κανείς δεν ακούει τα βήματα σου πια

Και τώρα κοιτάς πάλι τον εαυτό σου στον καθρέφτη

και βλέπεις όλους εκείνους που σου άπλωσαν χέρι πάνω στο πρόσωπο σου.

Ελεγες πως όταν περνάνε τα χρόνια όσα γίνονται ξεχνιούνται.

Και βλέπεις,

Μια ρυτίδα.

Και είσαι 20.

[takatafera]

Ο μόνος λόγος που σε αγαπάω είναι γιατί δεν αγαπάω αρκετά εμένα.

[takatafera]

‘Προσοχή παρακαλώ, όταν ακούτε τον χαρακτηριστικό ήχο , για το κλείσιμο των θυρών του συρμού, Παρακαλείσθε να απομακρυνεστε από αυτές διότι θα αναχωρεί αμέσως, ευχαριστώ.’

Το ξέρω .

Το ξέρω ότι όσο το διάβαζες αυτό μπορούσες σχεδόν να το ακούσεις, με την ίδια φωνή που υπάρχει κάθε μέρα χρόνια τώρα στην αναμονή για τον ηλεκτρικό.

Το ξέρω.

Περιμένω τόση ώρα μαζί σου το τρένο και είναι η μόνη φορά που το περιμένω και εύχομαι να αργήσει όσο πιο πολύ γίνετε.

Αλλά μόνο τις φορές που περιμένουμε να αργήσει θα έρθει στην ώρα του.

Και δεν κάνω τίποτα.

Και αυτό το ξέρω.

Απλά σου κρατάω το χέρι και κοιτάμε κάτω

Κοιτάμε την ταμπέλα που λέει ότι αναχωρεί σε 6 λεπτά

Κοιτάμε τους γύρω μας

Κοιτάμε τα πάντα εκτός από εμάς

6 λεπτά

Μα νιώθω ότι έχω χρόνο να σώσω την σχέση μας και να σε κάνω να με αγαπήσεις

Παρακαλείσθε να απομακρυνεστε από όσους αγαπάτε και περιμένουν μαζί σας το τρένο, διότι θα αναχωρεί αμέσως, ευχαριστώ

Και τότε ήρθε

Και πανικοβλήθηκα , και το είδα στα μάτια σου,

Τελείωσε.

Και περπατάς γρήγορα μέσα στο τρένο και σου τραβάω λίγο το χέρι αλλά ο χαρακτηριστικός ήχος μας θυμίζει ότι πρέπει να απομακρύνουμε τα χέρια μας από τις πόρτες

Έτσι, φεύγει το τρένο

Και έφυγες και εσυ

Εγώ μόνο έμεινα εκεί και περίμενα , πέρασαν τόσα τρένα μέχρι που ήρθε το τελευταίο

Αποσύρεται

Εκεί κατάλαβα ότι δεν θα ξανά έρθεις ποτε.

Ξέρεις τι ήταν το χειρότερο ,

Ότι δε χωρίσαμε επειδή ερωτεύτηκες κάποιον αλλον

Η επειδή εγώ είχα τα δικά μου

Η επειδή δε σου άρεσε ο τρόπος που τρώω και τα ρούχα που φοραω

Χωρίσαμε τις ζωές μας επειδή δε θα γινόταν ποτε να είμασταν μαζί

Επειδή εσυ έπρεπε να φύγεις και εγώ έπρεπε να μείνω

Επειδή είχες το μέλλον σου

Και την καριέρα σου που ελεγες

Και τις προτεραιότητες

Επειδή έπρεπε να φύγεις

Επειδή έπρεπε να μείνω

Σε παρακαλώ

Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας

Σε παρακαλώ

Προσοχή στο κενό, που δημιουργήθηκε μεταξύ μας

Να απομακρυνθείς όταν ακούσεις τον χαρακτηριστικό ήχο..

Αυτόν του ξυπνητηριού που μας θυμίζει ότι δεν μπορούμε να βρεθούμε πουθενά αλλου πια.

Εκτός από τον ύπνο.

[takatafera]

«Άνοιξε την φωτο»

Στο λιμάνι, εκεί Στον Πειραιά , στη Σούδα.. Σε περιμένω, Σε εκείνα τα λιμάνια , που είναι μέσα στον καπνό. Μυρίζει καράβι. Οι άνθρωποι σωρό , βαλίτσες , εισιτήρια , φοράνε χαμόγελα ρίχνουν δάκρυα . Κρατάνε μωρά , κρατάνε χέρια και βιβλία . Κρατάνε τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουν . Το πλοίο σταματημένο . Καποιοι βιάζονται να μπουν . Κάθονται με τα αυτοκίνητα έξω από την μεγάλη είσοδο . Άλλοι λίγο πιο πέρα. Τα γράμματα στην ταμπελα πάνω άνοιξαν . Και φωτίζουν . Αναχώρηση . Πειραιάς-Χανιά , 20:30 . Είναι 18:00 ακόμα . Έχουμε χρόνο . Μα τι να κανεις σε 2 ώρες αν ξέρεις πως είναι οι τελευταίες ; Πόσο πόναγε.. Να έχεις δίπλα σου εκείνον τον ανθρωπο η εκείνη τη ζωή. Να είναι εκείνη την ώρα μαζί σου, μέσα σου, να γελάτε , να μιλάτε σα να είναι η οποιαδήποτε ώρα. Και αφησες το ρολοι . Πόσο αργα νόμιζες θα περάσει ο χρόνος. Μέχρι που άκουσες τα φουγάρα και την καπνά να βάζει μπρος . Και τα πλοία ξεφυσανε καμία φορά . Σου έλεγα πως ο καπνός ο μαύρος που βγάζουν όταν ετοιμάζονται είναι οι ψυχες που έμειναν από το προηγούμενο ταξίδι . Που δεν έφτασαν ποτέ γιατί αλλου πήγε η κάρδια αλλου το σώμα . Σώματα χωρίς καρδια, χωρίς κεφάλια , ή μαλλιά. Τρέχουν . Να πιάσουν θέση μπροστά . Εχεις μακρύ ταξίδι . Έχουμε μισή ώρα ακόμα γιατί βιάζεστε ; Έχουμε 5 λεπτά ακόμα. Γιατί βιάζεστε. Στην πόρτα περιμενουν τα εισιτήρια σου. Να σφραγίσουν και επίσημα τη φυγή σου , γιατί φυγή ελεύθερη χωρίς εισιτήρια χωρίς βαλίτσες δεν υπάρχει . Και εσυ περιμένεις να σταματήσει η ώρα μα πως πέρασε . Γαμωτο . Ο χρόνος γιατρός είναι. Μα ξέρει καλά να δολοφονεί ότι δημιουργεί . Φίλα με . Πιο πολύ, πιο αργά, μη κοιτάς την ώρα μη κοιτάς τους γύρω , μη μου σκουπίζεις τα δάκρυα , δε κλαίω , σφίξε με και άλλο ίσως ετσι καλύψουμε ένα μέρος της απόστασης . Μη μου λες ότι τελείωσε μη μου λες ότι θα με αγαπας για πάντα . Θα με αγαπας μέχρι να ανοίξουνε πανιά , και μετά όπου φταίξει αέρας θα πάρει και εμένα και εσένα αλλά λίγο πιο μακριά. Φίλα με ξανά . Γιατί σε φιλαγα πάντα τόσο τυπικά ; Τοτε είχα χρόνο δε φαντάστηκα δε σε κράτησα αρκετά. Μετανιωνεις όταν αργα είναι. Φιλα με ξανά. Πρέπει να φύγω . Πέταξε το δαχτυλίδι μου στα θολά νερά . Κανεις να μη το βρει να μη χαθει σε συρτάρια και σε δάχτυλα . Να χαθει εκεί που χαθήκαμε εμείς . Εκεί που χαθήκανε όλα . Εκεί που δημιουργουνται όλα . Στα λιμάνια, στα αεροδρόμια στις στασεις . Εκεί που η ώρα γίνεται τιμωρός . Το πέταξες και εγώ με την σειρά μου . Και βούλιαξε στα λασπωμένα νερά . Και για πάντα εκεί έμεινε . Και σε άφησα και έκλεισαν οι πόρτες. Και στο κατάστρωμα βγήκα. Να αυτό , πόνεσε παραπάνω. Το πλοίο δεν ξεκινούσε ακόμα. Ηθελε μάλλον να κοιτάξουμε λίγο ακόμα αυτό που σε λίγες ώρες πίσω θα αφησουμε . Και στεκόσουν εκεί. Είχες καθίσει στις κίτρινες γραμμές και επινες κατι. Σε πηρα τηλεφωνο . Από πάνω σε κοιτούσα . ‘Μη πινεις πολύ’ . Εκείνα τα 5 λεπτά που μιλάγαμε ήταν σα μια ζωή. Ξεκιναει το πλοίο. Χάνεσαι. Μη χάνεσαι. Σε βλέπω στο βάθος . Ακόμα φαινεσαι ακόμα νιώθω την τελευταία αγκαλιά σου . Τώρα όμως δε σε βλέπω . ‘Καληνύχτα’ . Δε σε ακουω καλά. Δε ξέρω αν με άκουσες και ποτέ αλλά ακουσα μόνο ένα. Τη φωνή σου να σπάει. Και το τηλεφωνο να κλείνει. Το δαχτυλίδι σου που πεταξες . Και εγώ με τη σειρά που έκανα πως πέταξα το δικό μου. Δε το πέταξα ποτέ . Έμεινε για πάντα γύρω από τον δείκτη μου. Γιατί οποτε δειχνω τον δρόμο εσυ θα με σφραγίσεις . Να μου θυμισεις πως πηρα λάθος δρόμο εκεινο το απόγευμα . Και τελικά ξανά γύρισα χρόνια μετά. Μα το τηλεφωνο σου δεν υπήρχε . Και ξεχασα τη φωνή σου. Τη θυμαμαι όμως να σπάει. Με θυμαμαι να σπάω . Δε την βρήκα ποτέ . Δε με βρήκε ποτέ . Και ήταν τόσο απλά όλα.

[takatafera]

Μερικές φορές θυμάμαι ακριβώς την γωνία του κρεβατιού που καθόσουν και καθόμουν όταν με φιλήσεις για πρώτη φορά .

Θυμάμαι τόσο καλά τον τρόπο που έπιασες το πρόσωπο μου που μου ματώνουν ακόμα τα μάγουλα.

Μερικές φορές θυμάμαι να με ρωτάς τι θέλω να κάνω μαζί σου και σου απαντούσα: ‘να φάμε και να κάνουμε μπάνιο και να κοιμηθούμε’

Και μάλλον περίμενες να σου υποσχεθώ ταξίδια και βόλτες σε λούνα παρκ και σινεμά και παιχνίδια και παγοδρόμια και φιλιά σε βροχές.

Ενώ δεν κατάλαβες πως σου ομολόγησα ότι ήθελα να ζήσουμε μαζί

Να μοιράζομαι τον ύπνο και όλα όσα κάνουμε μόνοι μας όταν έχουν σβήσει τα φωτα και έχουν κλείσει τα μαγαζιά.

Και μάλλον απογοητεύτηκες κάπως και μερικούς μήνες μετά ξέχασες τι νιώθεις.

Και προσπαθώ να ξεχάσω και εγώ το πως μύριζες ή το λαστιχάκι για τα μαλλιά που ξέχασες στο γραφείο μου ή τα λουλούδια που έκοβες απ’τον δρόμο και την στενοχώρια σου για τις πεταλούδες που ζουνε πολύ λίγο και που οποιαδήποτε ώρα και να ξύπναγα ένιωθα πως ήσουν ξύπνια και εσύ και με άκουγες

Και αλήθεια προσπαθώ να τα ξεχάσω όλα αυτά

Μα κάθε φορά που σκέφτομαι τι θέλω να ξεχάσω, σε θυμάμαι ακόμα καλύτερα.

[takatafera]

Πονούσε

Κάτι πολύ μεγάλο πεθαίνει μέσα μου

Δεν ξέρω αν είναι τα πνευμονία μου ή το συκώτι μου ή εσυ

Μακάρι να μην είναι εσυ .