vaggeliww

[vaggeliww]

Z-ήσε

A-ν

Ν-ομίζεις

(ότι)

Α-ντέχεις

(να νιώθεις σαν)

Ξ-ένος

(ζαναξ)

Τα τελευταία 20 χρόνια νιώθω ξένη.

Ξένη στο σπίτι,ξένη στο σχολείο, ξένη στις παρέες,ξένη παντού.

Ξένη σε ένα σπίτι δίχως πατέρα,αλλά με όλες τις ανέσεις.Μη και λείψει κάτι στο παιδί,μη του δημιουργήσουμε τραύματα.

Ξένη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που υπόσχεται πολλά αλλά προσφέρει λίγα.

Ξένη στις συναναστροφές γιατί η ζωή τα έφερε έτσι και νιώθω πως δεν θα βρω κάποιον να ταυτιστώ και να με νιώσει, όσο νιώθω εγώ τον εαυτό μου.

Ξένη για τη μάνα που με γέννησε,που με κρίνει για όλη μου την ύπαρξη σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Ούτε και ξέρει ποια είμαι,ποια κόρη μεγάλωσε και τι πραγματικά της πρόσφερε.Είμαστε δυο ξένες.Δεν ξέρει πραγματικά τι μου αρέσει,τι με ευχαριστεί,προσπαθεί να με ικανοποιήσει υλικά,να μη στερηθώ τίποτα και γίνω αχάριστη…που να ξερε..

Ξένη για τη σχέση που αγάπησα και θα αγαπώ με όλη μου την ψυχή.Που κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε μέρα μαζί και παρόλα αυτά είμαστε δυο ξένοι.Δεν καταλαβαινόμαστε πια,δεν συζητάμε,μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και ούτε που το καταλαβαίνουμε.Είμαστε δυο ξένοι.Δεν ξέρει τι μάχες δίνω μέσα μου,πως διαχειρίζομαι την καθημερινότητα μου,τι ανάγκες έχω,αν χρειάζομαι βοήθεια…

Ξένη στη σχολή μου πλέον και όχι στο σχολείο,μιας και τα χρόνια περνάνε,αν και εκεί μια ξένη ένιωθα πάλι.Ξένη για τις επιλογές,για τις σκέψεις,για αυτά που μπορούσα να προσφέρω,να αποκτήσω και να διεκδικήσω.

Ξένη για τη δουλειά όπου γνωριζόμαστε φυσιογνωμικά.Εισέρχεσαι στο κατάστημα, μου ζητάς αυτό που έχεις ανάγκη, στο δίνω,το παίρνεις,με πληρώνεις,σου κόβω απόδειξη,φεύγεις.

Τόσο απλά και καθημερινά κι όμως αυτά είναι που με πνίγουν.Θηλιά στο λαιμό έχω και παλε��ω μέσα μου ν αντέξω άλλη μια, κι άλλη μια, κι άλλη μια μέρα.Και σίγουρα δεν το κάνω για μένα..Δεν ζω όπως το θέλω,ούτε ζω για μένα.Ζω μια ζωή για να είναι οι άλλοι καλά και γω να παίρνω πούλο.

Ξένη για όλους τελικά.Πάντα και παντού.

Άγχος,στεναχώρια,μελαγχολία,εσωστρέφεια,ντροπή,φόβος,κατάθλιψη…

Δεν μπορεί η χαρά να βρει αποκούμπι πάντα , ούτε να καταφέρει να τα αντικαταστήσει όλα αυτά τα συναισθήματα, πόσο μάλλον να τα εξαλείψει.

Γι αυτό το ζαναξ είναι εδώ..να μας χαλαρώνει σε μια κρίση πανικού,σε κάποια φοβία,σε κάποια δύσκολη στιγμή…σε στιγμές που νιώθουμε ξένοι.Που νιώθουμε μόνοι σε έναν υπέρ γεμάτο πλανήτη.

[vaggeliww]

[vaggeliww]

Συζυγικά

Συζυγικά κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε πρωί.Συζυγικά πίνουμε τις πρώτες γουλιές του καφέ,όσο σε κοιτώ στα καταπράσινα σου μάτια.Και εκεί χάνομαι• σε κοιτώ και το παρόν σταματά,το παρελθόν αυτομάτως διαγράφεται και το μέλλον σκηνοθετείται.Πόσο απολαμβάνω να ξυπνάμε μαζί.Κι ας κρατάει μονάχα όσο το καλοστριμένο σου τσιγάρο.Λείπεις για ώρες γαμώτο, λείπεις και δεν σε χαίρομαι όσο πρέπει, ή τουλάχιστον όσο θα 'θελα. Μα γιατί πρέπει να φύγεις για δουλειά, μα γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για τη σχολή. Και οι ώρες περνάνε, άλλοτε σαν αιώνας και άλλοτε κυλάνε σαν νερό • και γω να περιμένω. Να περιμένω να πάει βράδυ και να βάλεις τα κλειδιά στην πόρτα. Εκεί θα ανασάνω. Εκεί θα ξανανιώσω, θα κάνω σαν παιδί που περιμένει κάτι, έναν σκύλο που καρτερεί πιστά για ένα χάδι. Και να σου πάλι το πρωί και άντε ξανά μανά όλα απ' την αρχή. Μαζί. Συζυγικά.

[vaggeliww]

[vaggeliww]

Πάντα να προσέχεις

📍 Thessaloniki, Greece

[vaggeliww]

Ένα παιδί μπήκε για πρώτη φορά σε τρένο,

ένα αγόρι πήγε μια εκδρομή με τους φίλους του,

μία κοπέλα πήγε να δει το αγόρι της που τόσο αγαπούσε,

ένας παππούς πήγε να διευθετήσει ��ις δουλειές του

και ένα ζευγάρι πήγε για να περάσει καλά.

Και δε γύρισαν.

Αυτοί και άλλοι τόσοι.

Και οι μάνες στα σπίτια να ωρύονται για τον χαμό των παιδιών τους και οι πατέρες να κλαίνε σιωπηλά για τη συμφορά που τους βρήκε.

Γιατί απλά κάποιος κάπου κάποτε αποφάσισε να «πάει κι όπου βγει»…

[vaggeliww]

Σορρυ μπρο αλλα παιζει να σου δαγκωνω τα χειλη μεχρι να ματωσουν 🫠

[vaggeliww]

Νο καπ!

Εχω μερες να ποσταρω και ν ανοιξω γι ακομη μια φορα τα σωθηκα μου.Να μιλησω για τα κυματα που με χτυπουν αλυπητα και καθημερινα.Για τον ερωτα,τη φιλια,την αγαπη,τη στοργη και το ενδιαφερον για ζωη..Γι αυτα τα συναισθηματα που σε μικρες ακομη δοσεις σε γεμιζουν και σε κανουν να ξεχνας οτι υπαρχεις.Πως υπαρχεις για να εξυπηρετεις συμφεροντα τριτων,να καταπιεζεις το ειναι σου για να γινουν οι καρδιες τους και να χορευεις οσο χτυπουν τα παλαμακια.

Αισθανομαι καλα,νιωθω χαρουμενη που μπορω επιτελους να ταιριαξω γι αυτο που ειμαι και να παλεψω και να διεκδικησω εκεινα που μου αξιζουν.

Δηλωνω ερωτευμενη επιτελους και οχι συνεπαρμενη απο την εξωτερικη ομορφια,κανω σαν μικρο παιδι που καρτερει την ανοιξη με τα πιο αγνα συναισθηματα.

Η συνειδηση μου εχει πια επεκταθει,λαμβανω υποψιν ολες τις παραμετρους και κρατω αποσταση ασφαλειας.Αναμενος φαρος και οδηγος του εαυτου μου,καθε φορα που σκαει ενα κυμα και με ταρακουνα.

Σταθερη σε αποψεις,ονειρα και φιλοδοξιες και πλεον μαχιμη.

Ας ελπισουμε πως δεν θα ειναι ακομη μια εφημερη κατασταση και πως θωρω καθαρα,διχως οφθαλμ-απατες.

[vaggeliww]

Αν είναι να με θυμούνται για κάτι ας με θυμούνται για τον τρόπο που αγαπώ

[vaggeliww]

Οκτόμπερ Φέρστ

Πρώτη μέρα του Οκτώβρη και ακόμη δεν ένιωσα το φθινοπωρινό αγέρι να διαπερνά και να αναστατώνει το καλοφτιαγμένο μου μαλλί.Ακόμα και ο καιρός, που που και που ανταριάζει,ταυτίζεται με το μέσα μου που είναι κι αυτό κάπως ανήσυχο.Νιώθω και γω αναποφάσιστη όπως κι αυτός,δεν εχω κατασταλλάξει..δεν το χω κλείσει μέσα μου.Και αυτό το μέσα πια...Τίποτα δεν έχει μείνει,όλα τρύπια σαν να πέρασε τυφώνας από σφαίρες και με γάζωσε.Έτσι νιώθω,ασταθής•σωματικά,ψυχικά,νοητικά.Σαν ένα απρόβλεπτο καιρικό φαινόμενο.Και σαν εκείνα που απατούν,σαν τα όνειρα τα απατηλά δηλαδή που έχουν και μια αίσθηση ευθυμίας και γαλήνης.Όπως του ήλιου μετά τη δυνατή βροχη.Όπως όταν πέφτεις και ξανά σηκώνεσαι. Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Μα εγώ δεν μπορώ να σηκωθώ,ή έτσι νιώθω τουλάχιστον.Δε μπορώ να μαζέψω τις σκέψεις και τα κομμάτια μου,σμπαράλια έχω γίνει.Δεν έχω υπάρξει πιο ανασφαλής και πιο αβέβαιη για μένα.Δεν με αναγνωρίζω...Όσο δυνατή μπορώ να γίνω για να σταθώ στα πόδια μου,άλλο τόσο αυξάνω τις πιθανότητες να προκαλέσω τέτοιο σεισμό και ν ανοίξω να με καταπιώ.Να χωνέψω κάθε ελπίδα και κάθε πόνο.Να μείνω συναισθηματικά παράλυτη,ολοκληρωτικά κενή.

[vaggeliww]

Infamous

[vaggeliww]

Και πριν φτάσει το πρωί, τα πιο ωραία καλοκαίρια μας θα φύγουνε.

- Bloody Hawk, Miami

[vaggeliww]

είδα στα μάτια της μεσα blue skies,

orange sunsets.

@georvsd <3

Alles klar 2nov22.

[vaggeliww]

Κι έφυγε…

[vaggeliww]

" Όταν κανείς δεν σε ξυπνάει το πρωί, κανείς δεν σε περιμένει την νύχτα, και μπορείς να κάνεις ότι θες...

Τι το ονομάζεις ελευθερία ή μοναξιά";

Charles Bukowski

[vaggeliww]

Ανακεφαλαίωση.

Έφτασε πάλι ο ένατος μήνας που με προστάζει γλυκά να κατέβω από το ένατο μου σύννεφο.Αααχ αυτό το απαλό και αναπαυτικό σύννεφο..Σ αυτό που ονειρεύτηκα,αγάπησα,δάκρυσα.

Από το σύννεφο που ήταν εκεί σε κάθε βήμα,κάθε πτώση για να με σώσει και να με "σηκώσει" σε κάθε επαγγελματική και προσωπική επιτυχία.

Που με αγκάλιασε σε κάθε προσβολή των "μείον ενός χρωμοσώματος" αρσενικών,που ολοένα με απογοητεύουν..

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως κανένα τους δεν είναι σε θέση,τουλάχιστον όχι ακόμη,να εκπληρώσει τις επιθυμίες που έχω θέσει στον εαυτό μου και να πληροί σαφώς τις απαραίτητες προυποθέσεις.

Πως τα αρσενικά άθελα ή εσκεμμένα ξεπερνούν τα όρια,γίνονται γελοίοι και πολλές φορές χυδαίοι..Πολλοί είναι και αυτοί που μπορούν να μας προσφέρουν χίλια δυο πράγματα.Ικανοποίηση, ασφάλεια, συντροφικότητα..και μεις ως αντάλλαγμα τους προσφέρουμε την απόλυτη ευτυχία κι ας μην είναι σε θέση να το υποστηρίξουν.

Απεναντίας τη δική μας ευτυχία και κατ' επέκταση επιτυχία,την ορίζουμε από την πορεία που επιλέγουμε εμείς οι ίδιες να δημιουργήσουμε.

Και να θυμάστε,μην αφήσετε ποτέ κανέναν "άντρα" να σας μηδενίσει και να προσβάλλει αυτά που πρεσβεύετε.

Είμαστε δυναμικές, είμαστε μοναδικές.

(αντίο κύριε κ.)

[vaggeliww]

Και κει που σε βρισκω,παλι σε χανω.

Και πει που παω να ανασανω,ξαφνικα ασφυκτιω.

Δεν αντεχω αλλο μακρια σου το καταλαβαινεις;

Με ελουσε το αγχος το Αυγουστιατικο μηπως και τυχον σε δω.

Ηλπιζα αυριο να σε αντικρισω εστω και απο μακρια.

Να χαθω για κλασματα δευτερολεπτου σ' αυτα τα πρασινα,μεγαλα ματια που ερωτευτηκα.

Να επικοινωνησουμε δειλα δειλα με τον ξεχωριστο αυτο τροπο με τον οποιο γνωριστηκαμε και ποτε δε θα ξεχασω..

Μου λειπεις..και οσο ξερω οτι αυριο δε θα σε παρω αγκαλια,να σε νιωσω,με ποναει.

Με ποναει ακους;

Ακους το ειναι μου,που σπαει σε κομματια;

Εφτασαν οι 10 μερες μωρο μου,εφτασαν κι εσυ εισαι εδω, μονο νοερα..μια ανασα απ το σωμα μου,μια ανασα απ τη λογικη.