diary-of-touli

[diary-of-touli]

16/07/24

Εσύ λογικά θα νομίζεις ότι απλά κάθομαι στο κινητό μου, αλλά εγώ γράφω για'σένα. Ξέρεις σε κοιτάω τόση ώρα κάνοντας δήθεν ότι παίζω χαρτιά και ότι τάχα με ενδιαφέρει να βγει η πασιέντζα -δε βγήκε ούτε μια φορά-, αλλά εγώ απλά θέλω να κοιτάω εσένα. Ρίχνω κλεφτές ματιές που και που, εδώ κι εκεί, για να μη με πιάσεις να σε παρατηρώ, όσο εσύ ακούς τη μουσική σου και παίζεις με τα δάχτυλά σου στον αέρα τον ρυθμό της. Είσαι τόσο αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις που μάλλον ούτε θα με πρόσεχες. Μάλλον Sudoku παίζεις. Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία να με πιάσεις να σε βλέπω. Δεν είναι χαζό; Σε κοιτάω και σκέφτομαι ότι δε θέλω να με δεις, μήπως καταλάβεις ότι σε θέλω και ντραπώ. Πόσο χαζό. Λες και δεν είμαστε μαζί και δε γυρνάμε από τις πρώτες μας διακοπές. Αλλά δε θέλω πάντα να ξέρεις ότι σε θέλω τόσο πολύ. Πριν λίγο σε κοιτούσα τόσο έντονα συνεπαρμένη από τη μουσική μου και σκεφτόμουν πόσο χαρούμενη είμαι που είμαι εδώ και που είσαι κι εσύ εδώ και γενικώς "είμαστε". Σε κοιτούσα και τα μάτια μου γέμισαν κατευθείαν νερό. Πόσο όμορφος είσαι Θεέ μου; Ούτε το ξέρεις. Τόσο σοβαρός και τόσο στον κόσμο σου ταυτόχρονα, να πλέκεις στα χέρια σου τη μουσική δήθεν σαν να ξέρεις από μελωδία και ρυθμό, σαν να ασχολιόσουν χρόνια με τη μουσική. Χαλαρός, να ασχολείσαι με το κινητό σου. Ξέρω ότι θέλεις να χαλαρώσεις, άλλωστε με έχεις φάει στη μάπα μέρες ολόκληρες. Κι εγώ το ίδιο. Μεταξύ μας όμως (σκέψου σαν να το λέω χαμηλά, οσάν εξομολόγηση πολύ ντροπιαστική και αγχωτική που δε μπορώ να ξεστομίσω σε άλλο τόνο), θα ήθελα τόσο πολύ να σε φάω στη μάπα για άλλο τόσο. Και ξέρω ότι όταν τελείωνε και αυτό το τόσο θα ήθελα κι άλλο τόσο, κι άλλο τόσο. Με ενοχλεί καμιά φορά που ξέρω ότι εγώ το θέλω πιο πολύ απο εσένα αυτό, αλλά όχι γιατί δεν το θες όσο εγώ, επειδή ξέρω πως είμαι πιο ευαίσθητη προ εσένα από ό,τι εσύ σε ΄μένα. Και ειλικρινά δεν πειράζει. Δε ξέρω αν η λέξη ευαίσθητη είναι σωστή. Νιώθω πως δεν προσδιορίζει ακριβώς αυτό που θέλω να πω. Ίσως ευάλωτη; Ίσως εξαρτημένη; Όχι δε μου αρέσει αυτή η λέξη . Ίσως να πω εθισμένη. Ούτε αυτή ακούγεται πολύ ωραία ίσως, πιθανόν να ακούγεται πολύ ανθυγιεινή, αλλά νομίζω πως θα καταλήξω σε αυτήν. Δεν έχεις ιδέα οτι γράφω τόση ώρα για 'σένα. Ότι ακόμη και τώρα θέλω να ασχολούμαι με εσένα. Δε σε κατηγορώ που εσύ κάνεις τα δικά σου, γιατί είναι το απολύτως φυσιολογικό και λογικό. Εγώ πειράζει που θέλω να σε κοιτάω; Ξέρω πως σε λίγες ώρες το ταξίδι μας θα τελειώσει μια για πάντα και θα πάμε στα σπίτια μας. Δε θα σε βλέπω κάθε μέρα και ήδη έχω βουρκώσει. Όταν κάποια στιγμή το διαβάσεις ίσως να σκέφτεσαι ότι είμαι υπερβολική. Εγώ εύχομαι απλά να σκεφτείςότι σε αγαπώ απλά πολύ. Μόλις έφυγε ένα δάκρυ, αλλά το μάζεψα τόσο γρήγορα που σίγουρα δε με είδες. Αχ είσαι τόσο υπέροχος, ειλικρινά δεν έχεις ιδέα τι πράγματα μπορεί να σκεφτόμουν καθ΄όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας για 'σένα. Πόσο με πρόσεχες, πόσο με φρόντιζες. Δεν ήθελες να κουβαλάω πολλά μην κουραστώ, γιατί είμαι μινιόν.

21/07/24

Υ.Γ. Αυτό το γράμμα σταμάτησε εκεί, γιατί κάπου τότε νομίζω μου μίλησες και αγχώθηκα μη με ρωτήσεις τι κάνω και με "πιάσεις στα πράσσα". Εσύ τόσες μέρες νομίζεις ότι δε μου λείπεις ή έστω ότι δε μου λείπεις όσο νόμιζες ότι θα μου λείπεις ή κάτι τέτοιο. Πού να ήξερες ότι εμένα μου έλειπες πριν καν τελειώσει το ταξίδι. Για αυτό βούρκωσα και για αυτό δάκρυσα. Γιατί σκεφτόμουν το ταξίδι , ξέρεις, όπως λένε ότι περνάει από μπροστά σου σε λίγα λεπτά ολόκληρη η ζωή σου λίγο πριν πεθάνεις, έτσι κι εγώ έκανα μια γρήγορη επανάληψη όλων των ημερών στο μυαλό μου και σε κοιτούσα κρυφά και δειλά, γιατί σκεφτόμουν ότι όλο αυτό τελείωνε. Και ήταν υέροχο. Πέρασα υπέροχα ακόμη κι αν ήμουν άρρωστηκαι ήμουν με παυσίπονα, ακόμη και με τη μύτη μου μου που έτρεχε ασταμάτητα και που ταλαιπωρηθήκαμε τόσο, γιατί μάλλον η Αμοργός δε μας συμπάθησε, ακόμη και που καταδίωκαν κατσίκια και φίδια, ακόμη και με το ότι θα αφήναμε τα κόκκαλά μας στα Θολάρια. Βασικά για αυτό πέρασα υπέροχα. Που ενώ υπήρχαν όλα αυτά με εσένα πάλι υπέροχα περνούσα. Δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ και δε θέλω σίγουρα να ξεχάσω· Όταν μας πήρε ο ύπνος αγκαλιά, όταν χορεύαμε στη ντίσκο, το Τρανζιστοράκι, το να διαβάζουμε δίπλα δίπλα στην παραλία το Ντιβάνι, οι συζητήσεις μετά, ακόμη και ο πρώτος μας καβγάς. Το βλέμμα σου εκείνη την ώρα, δεν το είχα ξαναδεί έτσι. Στενοχωρημένο, θλιμμένο, κάπως ίσως αγχωμένο; Δε ξέρω, νιώθω πως το βλέμμα σου εκείνη τη στιγμή έλεγε πολύ περισσότερα από ό,τι εσύ σε εμένα. Ήταν πολύ έντονο αυτό που ένιωθα όταν με άφηνες να σε βλέπω κατάματα, γιατί κυρίως με απέφευγες κοιτώντας αλλού, για να μη σε δω να βουρκώνεις. Δε θέλω να ξεχάσω όταν γύρισες και με κοίταξες και μου είπες πως ήσουν αναστατωμένος με όλο αυτό, γιατί με θες πολύ. Δε θα το κρύψω, ένιωσα σαν να το λες πρώτη φορά ή τελοσπάντων σαν να το εννοείς σοβαρά πρώτη φορά. Αυτή τη φορά είχε μια άλλη βαρύτητα αυτό που είπες για 'μένα. Ήταν πιο αληθινό, πιο σοβαρά ειπωμένο, δε ξέρω. Το ένιωσα πολύ έντονα, σαν να μην το είχα ξαναακούσει ή σαν να μην το είχα συνειδητοποιήσει ίσως μέχρι τότε. Όσο το σκέφτομαι, γυρίζει στο μυαλό μου εκείνο το βλέμμα σου, πόσο ειλικρινές. Ένιωσα τόσο σημαντική για' σένα που θα μπορούσα να λιώσω επιτόπου. Ξέρεις συνήθως σκέφτομαι απλά πόσο σημαντικός είσαι εσύ για 'μένα και όχι ότι μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο. Να είμαι σημαντική για τη ζωή κάποιου άλλου. Για 'σένα. Είχα ειλικρινά ταρακουνηθεί όταν μου το είπες, σαν να μην το ήξερα μέχρι τότε. Και δε θα ήθελα να το ξεχάσω αυτό. Σίγουρα δε θα ήθελα να ξεχάσω κυρίως αυτό. Ποιος να μου έλεγε ότι 15 χρόνια μαζί σου στην Αμοργό θα περνούσαν λες και ήταν 9 μέρες; Κοίτα να δεις.

-Σε λατρεύω

Το τελετάμπι σου

[diary-of-touli]

22/2/24

1:32

Άλλο ένα υπέροχο βράδυ πέρασε μαζί σου. Δίπλα σου. Στην αγκαλιά σου. Αλλά δε θα μακρυγορήσω. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι μου είπες σ'αγαπώ. Σήμερα μου είπες σ'αγαπώ. Με τον πιο απλό, φυσικό, αλλά και αναπάντεχο τρόπο. Τόσο καιρό πειραζόμασταν για το ποιος θα το πει πρώτος όταν, κάποτε, ίσως θελήσει να το πει. Κι εσύ το είπες με τον πιο αθώο τρόπο στην πιο απλή στιγμή. Ήμασταν ξαπλωμένοι αγκαλιά και κοιμόμασταν. Έτσι απλά. Και κάπου εκεί που προσπαθούσαμε να βολευτούμε, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κουνήθηκες και ξύπνησα και απλά σε άκουσα να μου λες: Σ'αγαπώ. Με τον πιο απαλό τόνο και έναν ήχο που σου έδινε την εντύπωση ότι άκουσες κάτι αυτονόητο. Το άκουσα πεντακάθαρα και σου είπα: "Κι εγώ σ'αγαπώ". Μπορεί να μην το θυμάσαι τώρα, όπως λες, αλλά εγώ δε θα το ξεχάσω. Και για αυτό το γράφω εδώ. Δε θα το ξεχάσω. Μου είπες σ'αγαπώ. Και το γεγονός ότι το είπες τόσο αυθόρμητα, χωρίς να συνειδητοποιείς ότι το είπες, το κάνει ακόμη πιο όμορφο και ακόμη πιο αληθινό και αυθόρμητο. Σ'αγαπώ.

[diary-of-touli]

19/2/24

3:05

Μόλις διάβασα ένα ποίημα και μελαγχόλησα. Ένα ποίημα που έλεγε κάτι για ένα σουπερμάρκετ και πως θα βρεθούμε σε αυτό δέκα χρόνια μετά και θα δούμε ο ένας τον άλλον για τελευταία φορά χωρίς να ξέρουμε ότι θα είναι η τελευταία φορά. Και το χειρότερο είναι πως το ποίημα έλεγε ότι κανένας από τους δύο δεν ήθελε να είναι η τελευταία φορά που θα συναντηθεί με τον άλλον, αλλά τελικά θα ήταν. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Κάτι τελειώνει χωρίς να το περιμένεις, χωρίς να το ξέρεις, χωρίς. Διαβάζοντας αυτό, ένιωσα απευθείας ένα σφίξιμο στο στομάχι και κάποιου είδους άγχος. Γιατί σκέφτηκα εμάς. Δε θέλω να καταλήξουμε έτσι. Με άγχωσε πολύ αυτή η σκέψη. Μου προκάλεσε θλίψη. Γιατί είναι πιο πιθανή από το να είμαστε μαζί και σε δέκα χρόνια από τώρα. Πολλά τα 10 χρόνια. Θα είμαστε 33. Ιδανικά θα ήθελα να ζω μια ωραία ζωή στα 33. Να κάνω τη δουλειά που θέλω, να μένω μόνη μου ή με εσένα και να έχω ακόμη όρεξη να δω τους φίλους μου και να διασκεδάζω. Να ζω. Αλλά αυτό που ήθελα να πω τώρα ήταν η σκέψη του να μένω μαζί σου μου φαίνεται υπέροχη. Φαντάζει όμορφη. Πολύ όμορφη. Το σκέφτηκα έντονα εκείνα τα λίγα λεπτά που ήμασταν μαζί στην τουαλέτα και βουρτσίζαμε τα δόντια μας πριν κοιμηθούμε. Ξέρεις, με τις πυτζάμες μας. Έτσι, απλά και καθημερινά. Σε κοίταξα μέσα από τον καθρέφτη και γέλασα και εσύ με κοιτούσες επίσης και αναρωτήθηκες. Νομίζω ίσως να με ρώτησες κιόλας. Κι εγώ απλά σκεφτόμουν: μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα άμα μείνουμε ποτέ μαζί, μακάρι να μείνουμε μαζί. Μαζί. Ωραία λέξη. Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν εκεί στο μπάνιο που βουρτσίζαμε τα δόντια μας πριν κοιμηθούμε αγκαλιά, πριν που καθόμασταν στη γωνία του καναπέ και μπροστά ξεδιπλωνόταν μια γειτονιά ήσυχη, συνοικιακή, μπορούσες να την πεις και άσχημη, αλλά δεν ήταν. Για 'μένα δεν ήταν. Ήταν η πιο όμορφη γειτονιά που έχω μείνει, γιατί έμεινα με εσένα. Το ορθάνοιχτο παράθυρο στις 4 η ώρα το πρωί και οι συζητήσεις μας. Καθ'όλη τη διάρκεια σκεφτόμουν: τι ωραία που είναι, δε θέλω να τελειώσει ποτέ. Αν μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή κάπως... Όμορφο καρέ. Πριν σε γνωρίσω δε θα χρησιμοποιούσα ποτέ αυτή τη λέξη. Το καρέ. Θα ��λεγα πως απλά ήταν μια όμορφη σκηνή, μια όμορφη εικόνα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα όμορφο καρέ. Το δικό μας καρέ. Και η ταινία. Κι ας κάναμε 3 ώρες να τη δούμε. Και που σε χάιδευα καθ'όλη τη διάρκεια. Είχα ένα άγχος, νόμιζα πως σε ενοχλούσα και πως ιδανικά θα ήθελες να δεις την ταινία χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό, αλλά εσύ μου είπες ότι ένιωσες μια ασφάλεια και μια οικειότητα. Το ετκίμησα. Πολύ. Πολύ περισσότερο από όσο νομίζεις ίσως εσύ. Ήθελα να ξέρω ότι δε σε ενοχλώ. Και χάρηκα που δε σε ενοχλούσα. Πολύ. Ξέρεις και όταν μιλάω πολύ δε θέλω να σε ενοχλώ, είναι απλά που είμαι τόσο ενθουσιασμένη μαζί σου που θέλω να προλάβω να σου τα πω όλα. Και τώρα κάπως δάκρυσα γράφοντας αυτά. Δε ξέρω γιατί, συγκινήθηκα. Περίεργο. Δε ξέρω. Αλλά και η συνάντηση με τη μικρή και τον Καφού. Τους λάτρεψα και τους δύο, γιατί τους λατρεύεις εσύ. Και νομίζω με συμπάθησαν. Όλο ήταν τόσο σουρεάλ, αλλά ταυτόχρονα τόσο απλό και όμορφο και τέλειο και καθημερινό. Και η τρατορία. Εκείνη ήταν εξωπραγματική. Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι θα φάμε εκεί, ενώ μόλις είχα σκεφτεί: "φαντάσου να καθόμασταν εδώ". Αχ η τρατορία. Όμορφη σκηνή. Ήθελα απλά να χαμογελάω και να σε κοιτάω και συνεχώς σκεφτόμουν: δε μπορεί να με θέλει, δεν είναι δυνατόν, είμαι τόσο χαρούμενη με αυτό το όμορφο πλάσματάκι, αχ είναι πανέμορφος, δες πόσο όμορφος είναι ξανά και ξανά και είναι εδώ δίπλα σου. Δε θέλω να σε δω σε δέκα χρόνια σε ένα σουπερμάρκετ απέναντι μου. Μόνο δίπλα μου. Σε λατρεύω.

[diary-of-touli]

5/2/24

1:50

Φοβάμαι. Είμαι τόσο χαρούμενη που φοβάμαι. Τρέμω στην ιδέα να σε χάσω και νομίζω πως κάπως τρελαίνομαι. Είμαστε ένα μήνα και κάτι μαζί και ήδη σκέφτομαι ότι αν σε χάσω θα είναι το πιο δυστυχές και απαίσιο συμβάν των τελευταίων χρόνων της ζωής μου. Μου φαίνεται τρελό να σκέφτομαι ήδη έτσι. Δηλαδή είναι παράλογο. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι κιόλας. Ειλικρινά δε ξέρω τι έκανα τόσο καιρό, γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Έχασα τόσες στιγμές από 'σένα, που τις άξιζες όλες, για ποιον; Για τι; Κρατούσα κάποιον που ήταν μια τελειωμένη υπόθεση, χάνοντας εσένα. Σε έδιωχνα, ενώ σε ήθελα. Δε ξέρεις πόσο το ήθελα και πόσο πολύ το έπνιγα. Ώσπου τώρα έσκασαν όλα και όλα από γκρι είναι πολύχρωμα, τόσο πολύ που τρελαίνομαι με τόσο χρώμα. Ξέρεις έχω ήδη τρελές σκέψεις, όπως το πώς θα είναι όταν θα χωρίζουμε, ενώ ακόμη δε σου έχω πει σ' αγαπώ. Σκέφτομαι τον χωρισμό μας χωρίς καν να σου έχω πει σ' αγαπώ. Και όχι γιατί πιστεύω πως δε θα κρατήσει, αλλά γιατί φοβάμαι τόσο πολύ μη χάσω κάτι τόσο πολύτιμο, που πρέπει ήδη να προετοιμάζω τον εαυτό μου για μια τέτοια ήττα. Θα είναι η πιο απαίσια ήττα. Το να σε χάσω. Δε θέλω. Αλλά γιατί πραγματικά μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία να βασανίζω τον εαυτό μου με αυτή τη σκέψη, ενώ δεν είμαι καθόλου κοντά στο να γίνει πράξη; Έτσι σκέφτονται όλοι οι απαισιόδοξοι; Ή έτσι σκέφτομαι μόνο εγώ; Αναρωτιέμαι συχνά γιατί το σκέφτομαι. Δε μπορώ να βρω απάντηση. Ώρες ώρες με πιάνει τρομερό άγχος όταν δεν σε βλέπω και έχω αυτή τη σκέψη. Ίσως να νιώθω πως δε μου αξίζεις, οπότε κάποια στιγμή θα με αφήσεις, γιατί θα ανακαλύψεις ότι θα υπάρχει κάποια καλύτερη. Πάντα θα υπάρχει καλύτερη, αλλά εγώ γιατί το σκέφτομαι τόσο; Μήπως πάλι το σκέφτομαι, επειδή σε θέλω τόσο πολύ; Δε ξέρω. Αλλά αυτή η σκέψη που και που με βασανίζει. Νομίζω πως θα είναι ο πιο δύσκολος και δακρύβρεχτος χωρισμός στη ζωή μου. Ξέρεις από αυτούς που σε αλλάζουν εντελώς. Που δεν είσαι πια το ίδιο άτομο. Πως κάτι μέσα σου πέθανε ή τελοσπάντων ένα κομμάτι σου έφυγε για πάντα μετά τον χωρισμό, που δε θα ξαναγεμίσει. Έτσι τον φαντάζομαι. Να με βρίσκει ευάλωτη και πληγωμένη. Να βιώνω τη ματαίωση ξανά και ξανά. Έτσι νιώθω πως θα είναι. Τα σκέφτομαι τώρα και έχω ήδη αγχωθεί. Κι αν δε σε κρατήσω όσο θέλω και μου φύγεις; Κι αν δε θέλω να φύγεις ποτέ; Ξέρω ότι όλα αυτά είναι τρελά και παράλογα να ειπωθούν στον γήινο κόσμο, αλλά στο μυαλό μου μπορούν να εμφανίζονται χωρίς καμία επίκριση, κανένα γέλιο, κανένα χλευασμό. Είναι αυθόρμητες σκέψεις που μπορεί να μην εκφράσω σύντομα ανάμεσα σε φίλους,γιατί θα με πουν υπερβολική και αναγνωρίζω την υπερβολή τους ακόμη κι εγώ η ίδια, όταν παίρνω απόσταση από αυτές, αλλά πόση απόσταση μπορείς να πάρεις από τον εαυτό σου και τις ίδιες του τις σκέψεις; Ξέρω πως μέχρι ένα σημείο είναι πέρα για πέρα αληθινές και υπαρκτές. Και υπάρχουν, γιατί υπάρχεις εσύ. Και χαίρομαι που υπάρχεις γενικότερα, αλλά και ειδικότερα. Σε ένα γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο. Η ύπαρξη τους μου υπενθυμίζει πως είσαι όντως εδώ, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτές οι σκέψεις μάλλον δε θα ήμασταν και μαζί. Οπότε δε με νοιάζει που το κόστος για να είμαι μαζί σου είναι να έχω σκέψεις για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς να είμαι μαζί σου. Ελπίζω να μην το μάθω σύντομα. Το να μην είμαι μαζί σου. Ξέρεις θέλω να είμαι. Νομίζω θα είναι όμορφα, δηλαδή ήδη είναι και απλά πιστεύω πως θα εξακολουθήσουν να είναι. Σε θέλω δίπλα μου. Θα μείνεις; Μείνε έστω για πολύ καιρό. Τι θα πει, βέβαια, "πολύς καιρός"; Το πολύ είναι αυθαίρετο. Όσο αυθαίρετος είναι και ο έρωτας. Κανείς δε ξέρει τι σημαίνει πολύ, μέχρι που να το προσδιορίσει. Αλλά δε θέλουν όλοι να τον προσδιορίζουν τον καιρό. Ούτε εγώ θέλω. Απλά μείνε πολύ. Εντάξει; Δε ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Απλά σε θέλω εδώ.

[diary-of-touli]

12/1/24

4:40

Σήμερα αποφάσισα να γράψω κάτι διαφορετικό, κάτι που έχω να γράψω από την καραντίνα και αυτό είναι πολύυυς καιρός. Θα γράψω για 'μένα. Και πώς τα περνάω εγώ και μόνο εγώ με τον εαυτό μου. Εγώ θα είμαι το κεντρικό πρόσωπο του σημερινού μου κειμένου. Θα καταγράψω τι μου συμβαίνει. Είμαι καλά; Θα πω πως ναι. Ναι, είμαι. Είμαι πολύ καλά μάλιστα. Νιώθω υπέροχα και η πρώτη αιτία αυτής της μεταστροφής ήταν η δουλειά. Ναι, δουλεύω. Δουλεύεις πια. Ουάου. Τεράστιο βήμα για 'μένα. Τιτανομέγιστο. Πώς κρατήθηκα τόσο καιρό και δεν το κατέγραψα νωρίτερα; Μάλλον δεν προλαβαίνω, γιατί το σκέφτηκα πολλές φορές αυτό. Δηλαδή το να το γράψω. Ξεπέρασα τον εαυτό μου. Πραγματικά νιώθω ότι τον ξεπέρασα, διαχειρίστηκα έναν από τους μεγαλύτερους μου φόβους αντιμετωπίζωντας τον μάλιστα κατά μέτωπο. Άμεσα και με χωρίς πολλές σκέψεις. Γιατί μόνο έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας. Και το ξέρω, αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Και για αυτό νιώθω περήφανη για ΄μένα και τα κατορθώματά μου. Γιατί για 'μένα είναι κατόρθωμα, το μεγαλύτερο ίσως. Και νιώθω υπέροχα. Νιώθω ανάλαφρη και πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Νιώθω ανεξάρτητη και δε φοβάμαι το μέλλον που θα αντιμετωπίσω. Αλήθεια. Και αυτό είναι τέλειο και ανακουφιστικό. Είμαι καλά. Δουλεύω και δεν καταστράφηκε ο κόσμος που το δοκίμασα, που το τόλμησα. Και θέλω τόσα πολλά να κάνω. Μου έχει δώσει αρκετή αυτοπ��ποίθηση και ενέργεια η νέα πτυχή της ζωής μου, η πτυχή της ενήλικης ζωής, της πραγματικά ενήλικης, της εργασίας. Νιώθω σιγά σιγά να βρίσκω ταυτόχρονα τον παλιό και έναν ολοκαίνουριο εαυτό. Επανήλθε η ενέργεια και η διάθεσή μου για πράγματα και όνειρα και περιπέτειες, αλλά μου δημιουργήθηκαν και νέες διαθέσεις. Όπως η διάθεση να πάω παρακάτω. Που ήδη το είχα κάνει ξεκινώντας από τη δουλειά. Ήταν το πρώτο βήμα μιας νέας εποχής και ήταν τέλειο που άλλαξε η σελίδα. Στην αρχή αργά και σταθερά και τώρα ως χείμαρρος. Η τελευταία συνθήκη τάραξε κάπως τα νερά, αλλά ήταν απαραίτητη. Γιατί που και που πρέπει να διαταράσσονται τα νερά, για να καθαρίσει το τοπίο. Και έγινε κι αυτό. Και έφυγαν άνθρωποι και ήρθαν άνθρωποι. Άνθρωποι που εξακολουθώ να αγαπώ και να εκτιμώ έφυγαν, αλλά αναγνωρίζω πως ήταν για δικό μου καλό και ήταν μια δύσκολη σκέψη, απόφαση και πράξη να γίνει. Αλλά έγινε. Και ειλικρινά δεν πειράζει. Γιατί ήρθαν νέοι άνθρωποι, που θα φέρουν ίσως και ελπίζω νέο αέρα και κύμα και βροχή και όλες τις καιρικές συνθήκες και τα φυσικά φαινόμενα. Γιατί και η μόνιμη μουντίλα ή η μόνιμη λιακάδα δεν είναι πάντα για καλό, γενικώς η μονιμότητα. Κάποιες φορές θέλεις και λίγη αστάθεια. Και λίγη ασάφεια. Βέβαια, στη συγκεγκριμένη περίπτωση η ασάφεια στην οποία αναφέρομαι είναι ξεκάθαρα και εκκωφαντικά αναγκαία και γεμάτη νόημα. Όλα βγάζουν νόημα κάπως τώρα. Και χαίρομαι για αυτό. Είμαι ενθουσιασμένη και εκστασιασμένη. Αναρωτιέμαι καμιά φορά "Αλήθεια εγώ είμαι αυτή; Γιατί μου αρέσω πολύ". Σαφώς και ακόμη έχω άγχη και ανησυχίες και φόβους, γιατί αν δεν είχα, δε θα ήμουν εγώ. Αλλά έχουν τροποποιηθεί, δεν βρίσκονται ψηλά σαν θεόρατα απροσπέλαστα αντικείμενα, αλλά τα βλέπω στα μάτια, είναι στο ύψος μου και μπορώ να τα διαχειριστώ. Ουαου. Ελπίζω να συνεχίσω να εντυπωσιάζομαι από'μένα. Μου αρέσει αυτή η συνθήκη. Μου αρέσω.

[diary-of-touli]

2/1/24

Είμαι ερωτευμένη. ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ. Είμαι τόσο ερωτευμένη. Αλήθεια. Είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενη. Αλήθεια τώρα; Συνέβη; Το σύμπαν σταμάτησε να με κοροϊδεύει; ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Δεν πρόλαβα καν να πω όσα ήθελα να πω για σένα και έγιναν όλα αλήθεια. Τα ραβασάκια, οι βόλτες, οι ατελείωτες συζητήσεις, τα όνειρα μου. Όλα. Όλα έγιναν αλήθεια και δεν αντέχω. Δε μπορώ να το διαχειριστώ. Εγώ κι εσύ μαζί; Μόνοι πάνω στη γη ουυυυυ. Αυτό μου είπες σήμερα. Αλλά είπες κι άλλα τόσα,τόσα πολλά. Είπες όλα όσα ήθελα να ακούσω. Τα καλύτερα Χριστούγεννα. Τα καλύτερα. Ποιος μας κοροϊδεύει; Πες μου ειλικρινά ποιος; Ποιος να μου έλεγε ότι σε γνώρισα 26/12/21 και δύο χρόνια αργότερα στις 26/12/23 θα μου έκανες ερωτική εξομολόγηση. Εσύ σε μένα. Δε μπορώ καν να το πιστέψω. Εσύ σε μένα. Ποιος κορόιδευε ποιον σε αυτή την αθεράπευτα ρομαντική "θεραπευτική" σχέση; Ο ένας κορόιδευε τον άλλον και ο καθένας τον εαυτό του. Άκουσα τόσα πράγματα, πράγματα που δεν περίμενα να ακούσω ποτέ και ειδικά από σένα. Ειλικρινά έχω γεμίσει συναισθήματα που με κατακλύζουν κάθε μέρα και είναι τόσα πολλά, που νιώθω ότι βγαίνουν έξω από το σώμα μου, γιατί δε χωρούν όλα μέσα μου. Είναι τόσα πολλά. Είσαι τόσα πολλά παραπάνω από έναν ενθουσιασμό. Είσαι...πραγματικά δε ξέρω τι να πω ότι είσαι. Είσαι κάτι άπιαστο, πώς γίνεται να σε άγγιξα; Να σε φίλησα; Να με άγγιξες; Να με φίλησες; Να με κράτησες στα υπέροχα χέρια σου,όπως δε με είχε ακουμπήσει κανείς. Τόσο τρυφερά και θελκτικά. Τόση χημεία, τόση έλξη. Δε ξέρω τι θέλω να γράψω και τι να πρωτοπώ. Δε μπορώ να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά. Για μένα είσαι ένα όνειρο, μήπως βυθίστηκα σε αυτό; Δε μπορώ να πιστέψω ότι μου είπες όλα αυτά, ότι τα εννοείς, ότι σε γοήτευσα. Σε γοήτευσα. Θα τρελαθώ. "Είμαι καψούρης μαζί σου" είπες. Δεν το πιστεύω ότι καιγόσουν όσο κι εγώ για σένα. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο το ήθελα αυτό, πόσο σε ήθελα και δεν σε είχα. Πόσο σε θέλω. Αλλά είναι υπέροχο και τρομακτικό και τέλειο και απίστευτο που μπορώ να σε έχω, δίπλα μου, κοντά μου, επικίνδυνα και υπέροχα κοντά μου. Χωρίς ενδοιασμούς, δεύτερες σκέψεις, φόβους, ανησυχίες. Είσαι εδώ και είμαι δίπλα σου. Είμαι εδώ και είσαι δίπλα μου. Με εσένα. Δεν έχω νιώσει πιο χαρούμενη, πιο αληθινή, πιο ο εαυτός μου. Με περίμενες που τόσο καιρό νόμιζα πως ήταν μονόπλευρο και πως μόνο εγώ ήθελα να φιλήσω αυτά τα χείλη. Και πόσο ειρωνικό που νόμιζες κι εσύ πως είναι ένας έρωτας μονόπλευρος από μεριάς σου. Πόσο αστείοι είμαστε εμείς και οι ανασφάλειες μας που δε βλέπαμε κάτω από τη μύτη μας; Που λιώναμε χωρίς να πούμε κουβέντα; Πόσο μη ειλικρινείς ήμασταν, αλλά ταυτόχρονα και πόσο ειλικρινείς ήμασταν μεταξύ μας; Όλα λάθος. Και όλα σωστά. Σωστά; Ενώ σκέφτομαι τόσα δε μπορώ να αποτυπώσω τίποτα. Περίμενα για αυτό πολύ καιρό και δε ξέρεις πόσο το θέλω, ήρθε η ώρα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Το γράφω και δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Μπορείς να μου υποσχεθείς πως θα γίνει όντως πραγματικότητα; Εγώ θα βάλω τα δυνατά μου να σου δείξω πόσο όμορφος είσαι και δεν το ξέρεις κι εσύ απλά αγάπα με. Αυτό θέλω. Είσαι το πιο αγαπημένο καρέ της ζωής μου. Η Κομνηνών, η 26η Δεκεμβρίου, το Άνωθεν, εσύ. Εσύ.

[diary-of-touli]

10/12/23

4:11

Θα έπρεπε να κοιμάμαι, επειδή είμαι πτώμα; Ναι. Κοιμάμαι; Όχι. Για 'σένα θα γράψω και θα ξαναγράψω μέχρι να τα πω όλα. Πέρασε ο καιρός. Κι εσύ σταμάτησες να βγαίνεις με την Ελισάβετ, τόσο σύντομα, τόσο άσκοπα...Όλα άσκοπα. Δε μπορούσα να μην σκέφτομαι ακόμη κι αν δεν ήθελα παρά μόνο αυτό. Πραγματικά δε μπορούσε να σταματήσει να παρεισφρύει στο μυαλό μου η εξής σκέψη: "αν ήμουν εγώ δε θα τον άφηνα να φύγει. Αχ γιατί δεν ήμουν εγώ;". Αυτά σκεφτόμουν και δε ντρεπόμουν που ήταν οι σκέψεις μου για δύο ξεκάθαρους λόγους, πρώτον γιατί μετά από ό,τι έκανες με την καλύτερη μου φίλη δε θα μπορούσα να σε διεκδικήσω όπως και να΄χει, ήταν απαγορευτικό και δεύτερον και κύριον και πιο ρεαλιστικόν ότι δε θα με έβλεπες ούτως ή άλλως ποτέ έτσι. Δεν είχαν καν νόημα αυτές οι σκέψεις, οπότε γιατί να νιώθω ενοχές; Ήταν απλώς σκέψεις που κανείς δεν άκουσε για πολύ καιρό. Μέχρι που κάποιος τις άκουσε. Μέχρι που σε είδα ξανά και μου είπες να βγούμε κι εγώ το απέρριψα. Αυτή η πρόταση είναι από μόνη της μια ειρωνεία. Η μεγαλύτερη ειρωνεία της ζωής. Έπειτα από μήνες που δε βρεθήκαμε, με βλέπεις και μου λες: "Θυμάσαι τι ωραία που είχαμε περάσει; Θες να βγούμε;" Η αδικία με περιέλουσε απευθείας μετά από αυτήν την πρόταση, γιατί ενώ ήθελα να πω το μεγαλύτερο ΝΑΙ της ζωής μου, σου είπα μια δικαιολογία και εσύ κατάλαβες γιατί σε απέφυγα, αλλά δεν κατάλαβες ποτέ το κάτω κείμενο της απόρριψης αυτής. Έλεγα όχι σε κάτι που ήθελα πολύ να μου συμβεί, γιατί μετά την Ελισάβετ δεν ήθελα να βγω μαζί σου και πίστεψε με είχα πλήρη αίσθηση ότι δε μου πρότεινες να βγούμε ραντεβού. Όμως για 'μένα θα ήταν σαν να προδίδω την πιο αγαπημένη μου φίλη. Δεν ήταν φιλικό γαμώτο κι ας μην το λέω ούτε καν εδώ ξεκάθαρα. Αλλά γιατί θυμήθηκες τότε, μετά από μήνες, ότι είχαμε περάσει ωραία; Γιατί δεν το είπες την επόμενη μέρα καταραμμένε; Γιατί; Αυτό το γιατί εκείνο το βράδυ ηχούσε τόσο μεγάλο στο κεφάλι μου. Αυτή η αδικία, αυτή η ειρωνεία. Όλη μου η ζωή. Ήταν τόσο μεγάλο αυτό το ΓΙΑΤΙ που δεν άντεχα να μην το πω. Και το είπα. Πρώτη φορά το είπα έξω από το μυαλό μου, εκείνο το βράδυ, μόλις έφυγα από την Καμάρα. Σχεδόν το έπιασα, το έκανα τόσο δικό μου. Ήμουν τόσο αγανακτισμένη, ένιωθα τόσο αδικήμενη και άτυχη. Αυτό το γιατί έγινε πραγματικό, γιατί καθετί που φεύγει από το μυαλό και γίνεται λέξεις, λέξεις με πομπό και δέκτη, λέξεις που θα γίνουν συζήτηση και θα έχουν απάντηση και ανταπόκριση και θα σε παρηγορήσουν όσοι τις δέχτηκαν αυτές τις λέξεις, γίνονται αληθινές. Υπαρκτές. Κάνουν αυτό που λες να έχει υπόσταση, να έχει μορφή, να είναι σχεδόν ύλη. Είναι όλα επίσημα πια. Δε μπορείς να το πάρεις πίσω. Το είπες και κάποιος το άκουσε. Και σε παρηγόρησε και σου έδωσε δίκιο. Δε ξέρεις πόσο μικρή ένιωσα εκείνο το βράδυ κι ασήμαντη. Γιατί τόσους μήνες μετά; Γιατί;;;; Γιατί όχι εγώ;

[diary-of-touli]

9/12/23-10/12/23

3:14

Δε ξέρω πώς να ξεκινήσω. Γιατί φοβάμαι με αυτά που σκέφτομαι. Πώς θα τα ξεστομίσω στο χαρτί; Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα. Όλα ήταν λάθος και όλα είναι λάθος. "Όλα λάθος". ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ; Θα τρελαθώ. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Μέσα στις γιορτές, πριν 2 χρόνια περίπου, γνώρισα κάποιον. Ας τον πούμε Άπιαστο Όνειρο. Έγραψα δύο φορές για αυτόν, αλλά ποτέ δεν αποθηκεύτηκαν οι σκέψεις μου εδώ. Σαν να μην ήθελαν. Και τώρα βρίσκω το θάρρος να τις ξαναπώ. Βασικά βρίσκω την αφορμή να τις ξαναγράψω. Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος έτυχε να μπει στη ζωή μου μέσα από μία απλή γνωριμία, φίλος φίλου και τα κλασικά. Μόλις τον γνώρισα κάτι έκανε κλικ, κάτι μου ταίριαξε, σκέφτηκα απευθείας "εδώ είμαστε, αυτό θέλω στη ζωή μου". Σκέφτηκα πως είναι πέρα για πέρα εξωπραγματική αυτή η γνωριμία. Γιατί; Ρωτάς γιατί; Ζούσα ειλικρινά το όνειρό μου σε πραγματικές συνθήκες, δε μπορώ καν να το περιγράψω με σωστές λέξεις, που να βγάζουν νόημα κάπως. Το Άπιαστο Όνειρο δεν ήταν άπιαστο, δεν ήταν φανταστικό, ήταν υπαρκτό και βρισκόταν απέναντί μου, να γελάει με τα αστεία μου, να μοιραζόμαστε κοινές απόψεις και φιλοσοφίες ζωής, να συμφωνούμε ή και να διαφωνούμε (ψέματα λέω δε διαφωνήσαμε ποτέ εκείνο το βράδυ) με αυτά που έλεγε ο καθένας μας. Βρήκα επιτέλους ένα άτομο που είναι κοντά στην κοσμοθεωρία μου, στον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ. Στον τρόπο που υπάρχω. Και πόσο σημαντική η φιλοσοφία του υπαρξισμού γενικώς. Πόσο ρόλο έπαιξε και παίζει αυτό το υπάρχω στη μεταξύ μας συναλλαγή σκέψεων και απόψεων. Άραγε υπάρχεις όντως; Καμιά φορά μου είναι πιο βολικό να σκέφτομαι πως είσαι αποκύημα της φαντασίας μου, αλλά δεν είσαι. Και αυτό είναι πολύ τρομακτικό, αλλά και όμορφο. Όταν σοκαρίστηκα με αυτή την άμεση και πηγαία χημεία και επικοινωνία που είχαμε από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, κατάλαβα πως πραγματικά το θέλω αυτό. Και το είπα. Αλλά η μοίρα θες, η φύση, η γκαντεμιά της ζωής, η ειρωνεία θα πω εγώ, που κυβερνάει αυτόν τον κόσμο και τον κάνει να είναι μία μόνιμη φάρσα, συνομώτησε να μην ενδιαφέρεσαι για 'μένα όπως θα ήθελα τότε, αλλά να είσαι στραμένος αλλού. Και όχι οπουδήποτε αλλού, αλλά πολύ κοντά μου, επικίνδυνα και δυσάρεστα κοντά μου. Να ενδιαφέρεσαι για την πιο καλή και αγαπημένη φίλη μου. Πήγα πάσο. Άλλωστε όλα ήταν στο μυαλό μου και ήταν απλά ένα βράδυ που πρωτογνωριστήκαμε. Σωστά; Τότε ναι, ήταν σωστά, τώρα όμως...Δεν είναι έτσι τα πράγματα πια. Δεν είμαστε εκεί, εκεί που απλώς ήσουν μία φαντασία μου, ένα όνειρο που είχα, που το είδα μπροστά στα μάτια μου ζωντανό, αλλά το άφησα όνειρο. Το δέχτηκα. Και σχετικά πανεύκολα θα πω, γιατί ποτέ δεν περίμενα να είμαι τόσο τυχερή, τόσο τυχερή που να συναντήσω αυτά που σκέφτομαι με σάρκα και οστά. Όμως και πάλι το κατάπια και είπα "έλα τώρα παραφουσκώνεις τα μυαλά σου" και απλά αποφάσισα να μην το σκέφτομαι και να λέω "οκέι προφανώς και δε θα του έκανες εσύ εντύπωση, άλλη μια Δευτέρα στη ζωή σου". Έτσι "το ξεπέρασα" κάπως. Και επέμεινα στο να γίνει ό,τι είναι να γίνει με την κολλητή. Όχι επειδή είμαι ψυχάρα, επειδή ήξερα πως δεν πρόκειται να γυρίσεις να με κοιτάξεις. Το πίστευα. Πολύ. Και απλά είσαι τόσο τέλειος και νιώθω πως σε κατάλαβα περισσότερο μέσα σε ένα βράδυ από ό,τι η Ελισάβετ όσο βγαίνατε. Και ήταν τόσο χαζή που είχε δεύτερες σκέψεις για το αν θα βγει μαζί σου. ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Θα πέθαινα να είμαι η Ελισάβετ τότε. Και εκείνη είχε δεύτερες σκέψεις; Για αυτό κι εγώ επέμενα να βγείτε. Εμένα δε θα με κοιτούσες έτσι κι αλλιώς, οπότε γιατί να μην εκτιμήσει τουλάχιστον η πιο αγαπημένη μου φίλη όλα αυτά που είδα εγώ εκείνο το βράδυ; Πόσο τρελή χημεία θεέ μου. Και να φανταστείς πριν έρθω να σε γνωρίσω μου έλεγαν πως είσαι περίεργος. Αλλά πραγματικά είναι ηλίθιοι και χαζοί όσοι το λένε. Απλά δε ξέρουν τι πάει να πει χιούμορ. Έχω τόσα να πω. Και θα τα γράψω. Όλα. Για να βγάλω από μέσα μου αυτά που σκεφτόμουν κατά καιρούς και κατέληξαν σε αυτό που μου συμβαίνει τώρα. Όλα θα τα μάθεις. Μάλλον. Ίσως. Κάποτε. Όλα θα τα πω. Όλα λάθος.

[diary-of-touli]

20/10/23

04:26

"Μη χάνεσαι"... Ούτε μήνα δεν έχει που ολοκλήρωσα το προηγούμενο κείμενο. Το ένιωθα όντως όταν το έγραφα; Πάντως ό, τι γράφω είναι 100% αληθινό. Απλά τώρα κλαίω. Χαχαχα. Ναι. Σε σιχαίνομαι όταν το κάνεις αυτό. Το κάνεις πολύ καλά. Το να με έχεις τόσο δεδομένη που να μην το νιώθεις καν. Το να με κάνεις τόσο μέρος της ρουτίνας σου που να μη χρειάζεται να επιβεβαιώσεις την αγάπη σου με οποιονδήποτε τρόπο. Εσύ νιώθεις καλά με αυτό. Νιώθεις ωραία να είμαι η καθημερινότητα σου, αλλά το δείχνεις τόσο λάθος. Ή βασικά δεν το δείχνεις. Κι εκεί είναι το θέμα. Το πρώτο θέμα. Δε δείχνεις. Τίποτα. Σκέψεις, συναισθήματα, αγωνίες, άγχη. Τι πο τα. Κι εγώ δεν είμαι έτσι, καθόλου έτσι. Και τότε το ξέραμε και τώρα... Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι προφανώς και ήξερα και τώρα ότι θα κάνεις τα ίδια λάθη με τότε, απλά ήλπιζα να μην τα κάνεις. Για μένα είναι τα ίδια. Δε θες να μεγαλώσεις, αλλά όλα γύρω σου αλλάζουν. Δε μπορείς να μείνεις ίδιος. Για αυτό μένεις πολύ μόνος. Και ξέρω ότι με θες στη μοναξιά σου, να είμαι η μόνη εξαίρεση και χαίρομαι που με βάζεις σε μια θέση τέτοια με κάποιον τρόπο, νιώθω τόσο ιδιαίτερη για εσένα. Είμαι όμως; Γιατί ταυτόχρονα είναι η πιο απαίσια, δύσκολη θέση του κόσμου. Δε ξέρω πότε τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, τι θέλεις να κάνεις τώρα και σε 10 χρόνια. Αν φοβάσαι ή αν απλώς βολεύεσαι. Εάν σου αρέσει έτσι όπως ζεις ή απλά είσαι τόσο τρομοκρατημένος, που δε μπορείς να πας μπροστά και νιώθεις εγκλωβισμένος στην ίδια λούπα που έχεις 4 χρόνια τώρα. Και γιατί δε μπορείς να βγεις; Εδώ είμαι να σε βοηθήσω. Αλλά δε θες. Γιατί δε θες;;; Σε παρακαλώ να θες, γιατί θα φύγω αγάπη μου. Αλήθεια θα φύγω. Δε μπορώ να ζω έτσι. Νιώθω να σαπίζω και δε μου αρέσει καθόλου όλη αυτή η χλιαρή κατάσταση που συμβαίνει αργά και βασανιστικά. Εγώ δε θέλω να ζω έτσι. Θέλω να ζω μαζί σου, αλλά όχι έτσι. Κι αν είναι ο μόνος τρόπος για να ζούμε μαζί αυτός, τότε δε θα ζήσουμε πια μαζί. Φοβάμαι. Φοβάμαι για αυτή τη στιγμή που δε θα ζούμε πια μαζί, στην ίδια γραμμή. Και το χειρότερο είναι ότι το φοβάμαι γιατί θα γίνει ενώ και οι 2 μας θα είμαστε ζωντανοί. Δε μπορώ να διαχειριστώ τον χωρισμό μας ξανά. Δε θέλω να ζω και να ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί και απλά δε μιλάμε και μπορεί να μη ξαναμιλήσουμε ποτέ. Δε μπορώ να δεχτώ κάποιος που αγαπάω και ζει ακόμη να μην είναι στη ζωή μου. Μη με διώχνεις γαμώτο. Δε θέλω να σε χωρίσω. Μη με αναγκάζεις να το κάνω. Γιατί δεν καταλαβαίνεις; Μου σπας τα νεύρα, έχω θυμώσει πάρα πολύ μαζί σου. Αυτός ο χωρισμός, ο δεύτερος, θα είναι πολύ χειρότερος από τον πρώτο, γιατί θα κρύβει ένα τελευταίο αντίο. Δε ξέρω αν θα μπορώ να σε ξαναβάλω στη ζωή μου και τρίτη φορά. Κι αν απογοητευτώ ακόμη πιο πολύ από ποτέ; Κι αν θα είναι χαμένα εκείνα τα χρόνια με εσένα; Αυτά με έκανες να σκέφτομαι. Δε θέλω να χάσω τα χρόνια μου με κάποιον που δυσκολεύει τόσο πολύ τη ζωή μου. Εγώ θέλω να με διευκολύνεις, άλλα προβλήματα δε θέλω να μου προσθέτεις. Αλλά το κάνεις συνέχεια. Συ νέ χει α. Και σε μισώ για αυτό. Δεν είμαι η μπειμπισιτερ σου. Η κοπέλα σου είμαι. Σταμάτα να είσαι κακομαθημένο γαμώτο και μάθε να ζεις. Έχεις πεθάνει και είσαι ακόμη 22. Ξύπνα γαμώτο ξύπνα. Χάνεις τη ζωή σου. Και εμένα. Λίγο λίγο, κάθε μέρα. Στεναχωριέμαι εγώ για εσένα και τη χαμένη σου ζωή πιο πολύ από εσένα, νιώθω ότι είσαι μουδιασμένος. Δε μπορώ πια να το διαχειριστώ. Μου κλείνεις την πόρτα σε κάθε συζήτηση. Τι πρέπει πια να κάνω; Υποκρίνομαι τον τελευταίο καιρό και κάνω υπομονή, μήπως φτιάξει αυτό, γιατί δε σε βλέπω στα καλύτερα σου. Αλλά να σου πω κάτι; Ούτε εγώ είμαι πλέον στα καλύτερα μου και δε μπορώ πια να προσποιούμαι. Για αυτό αύριο θα σου μιλήσω, γιατί δεν αντέχω να περάσω κι άλλο βράδυ έτσι. Κλαμμένη και χαμένη. Και τρομοκρατημένη. Δε μου αξίζει. Και δεν είμαι πια 17.Ειμαι 22 γαμώτο. 22. Κι εσύ τόσο είσαι αλλά δεν το ξέρεις ή το ξεχνάς ή σε βολεύει να μην το θυμάσαι. Αλλά για πόσο ακόμη; Βαρέθηκα να σε νταντεύω και να λέω τα αυτονόητα. Αν ήσουν στη θέση μου θα με είχες παρατήσει ήδη. Πόσο εγωιστής είσαι. Ποτέ δεν καταλαβαίνεις τη θέση μου. Σε μισώ. Καταλάβε σε παρακαλώ αυτά που θα σου πω, γιατί δε μας μένει πολύς χρόνος μαζί έτσι όπως πάνε τα πράγματα.

[diary-of-touli]

24/7/23-23/9/23

01:16

Καλά η συγκεκριμένη κοπελιά (εγώ δηλαδή) είναι ό, τι να'ναι. Μόλις τώρα είδα τι είχα αφήσει μισό σε αυτόν ��ον λογαριασμό. Μου έλειψε λίγο αυτό το κρυφό, οικείο μέρος. Που είμαι μόνο εγώ και οι σκέψεις μου. Έχω να γράψω ουυυ. Έχουν γίνει άπειρα πράγματα. Καλά κάθε φορά τα ίδια λέω, αλλά αφού γράφω 2 φορές τον χρόνο. Είναι δυνατόν να μην έχουν γίνει πράγματα; Έχουν γίνει πάρα πολλά. Είμαι μεγάλος κλόουν. Ο πιο μεγάλος. Μετά από 2 ολόκληρα χρόνια και 8 μήνες αναμονής, γύρισα. Γύρισα σε εσένα. Ακόμη και τώρα δεν το πιστεύω (εντάξει μεταξύ μας θα γινόταν κάποτε χαχαχα). Μόλις διάβασα αυτά που ένιωθα σε διάφορες φάσεις και όλα έχουν την αλήθεια τους. Για την εποχή που γράφτηκαν πάντα. Αλλά αυτό που ήταν πάντα σίγουρο μέσα μου ήταν πως δεν τελειώσαμε ποτέ. Ακόμη και όταν το έκρυβα και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ακόμη και όταν μέσα μου το φώναζα και το πίστευα. Δεν το πίστευα τελικά τόσο. Και τα γραπτά μένουν: "κάποτε θα ξαναβρεθούμε. Δε ξέρω αν θα είναι για 1 λεπτό, για μια μέρα, για χρόνια, αλλά κάποτε θα ξανά υπάρξουμε". Και είχα δίκιο. Το έκανα δύσκολο. Και κυρίως σε εμένα. Να το αποδεχτώ ότι το θέλω ξανά. Και καλά έκανα. Όχι εντελώς,αλλά αναγνωρίζω πως ήθελα να προστατεύσω τον εαυτό μου από την στεναχώρια της προηγούμενης φοράς. Και θα μου πεις, τότε γιατί είσαι ξανά μαζί του; Η απάντηση σίγουρα δε θα ήταν: γιατί δε μπορώ μακριά του. Μια χαρά μπορώ. Μπορούσα 2 ολόκληρα χρόνια και 8 μήνες. Απλά δεν ήθελα άλλο. Ήθελα να γυρίσεις. Ήταν ώρα να γυρίσεις. Ήταν ώρα να ολοκληρώσουμε αυτό που είχαμε αφήσει τότε. Να κάνουμε αυτό που πάντα φανταζόμουν. Τη συνέχεια. Και το κάνουμε τώρα. Ένα μέρος του εαυτού μου πάντα κρατάει πισινή και σκέφτεται πιο ψυχρά. "Θα χωρίσετε", "Μπορεί πάλι να πληγωθείς αλλά it's okay", "Δεν είναι όλα παραμύθι", "Κάποτε θα τελειώσει η φούσκα σου και θα ξεθυμάνει όλο αυτό", "Δεν ταιριάζετε τόσο και θα είναι πρόβλημα αυτό κάποτε", "Δε θα είσαι ποτέ με άλλον;". Αλλά, υπάρχει και η άλλη πλευρά της ψυχούλας μου που λέει: "Ξέρεις ότι θα είναι ο τελευταίος", "Μακάρι να είναι πάντα εδώ"," Έχω ήδη φανταστεί την οικογένεια μας","Μπορώ να ζήσω μια ζωή μαζί του". Ναι ξέρω, πολύ γλυκανάλατα. Αλλά έλα τώρα. Ποιος δεν τα έχει σκεφτεί σε φάσεις μεγάλου έρωτα; Μήπως είσαι ο μεγάλος μου έρωτας; Γιατί ο πρώτος είσαι σίγουρα. Μήπως θα είσαι και ο μεγαλύτερος; Ήδη έχουν περάσει 6 χρόνια. Μπορεί να μην ήμασταν όλα αυτά τα χρόνια μαζί, αλλά ήμασταν. Ξέρεις τι εννοώ. Στην πραγματικότητα ήμασταν. Τόσο πολύ μαζί που κανένας μας δεν αφιερώθηκε σε άλλο άτομο, δεν έκανε καμία σχέση, δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να προχωρήσει, γιατί καταβάθος ξέραμε. Δηλαδή, ας μιλήσω καλύτερα για εμένα, που ήμουν αυτή που προσπάθησε να πάει παρακάτω. Σε αρνήθηκα για πολύ καιρό, το προσπάθησα, αλλά απλά με κορόιδευα. Και δεν είναι ότι δεν ήθελα να μείνω μόνη μου. Ήθελα και για αυτό έμεινα τόσο καιρό. Απλά εσύ. Αχ εσύ... Δε μπορούσα να προχωρήσω, γιατί ήταν αδύνατο. Ήταν σαν να κάνω κάτι λάθος, κάτι που δε μου ταιριάζει. Και δεν είμαι μαζί σου ξανά από θέμα συνήθειας, τώρα μπορώ να το καταλάβω καλύτερα και από τότε που πήρα την απόφαση να γυρίσω σε εσένα. Το ήθελα. Σε ήθελα. Σε θέλω. Και βασικά είναι απλά τα πράγματα. Σε αγαπώ και θέλω να μείνεις εδώ όσο με αγαπάς κι εσύ, όσο πάει τελοσπάντων. Δε ξέρω τι άλλο να πω. Έχω παρά πολλά. Τόσες ιστορίες και δεν έχω γράψει καμία μαζί σου. Γιατί; Γιατί τις ζούσα, δεν είχα χρόνο για να τα γράφω, επειδή τα ζούσα, όπως κι αν ήταν, ωραία ή άσχημα. Έκανα μαλακίες, το ξέρω. Κι εγώ σε πλήγωσα μέχρι να αποφασίσω να σε αφήσω να μπεις ξανά στη ζωή μου, στην καθημερινότητα μου. Αλλά κατάλαβέ με. Ήταν δύσκολο να ξαναμπείς στη ζωή μου, να ξαναμπώ σε όλο αυτό. Το ήξερες και το δέχτηκες όπως ήταν όλο αυτό. Έκανες υπομονή και σε ευχαριστώ. Τελικά άξιζε. Σωστά; Γύρισα ζώο μου. Είμαι εδώ. Δίπλα σου. Απλά μείνε κι εσύ εδώ αυτή τη φορά. Μη χαθείς σε παρακαλώ. Μη χάνεσαι, να μένεις. Εδώ. Σε εμένα.

[diary-of-touli]

15/9/22

Νιώθω κενή. Δε νιώθω τίποτα. Αυτή τη στιγμή που γράφω δε νιώθω ΤΙ ΠΟ ΤΑ. Νομίζω δεν έχω γυρισμό. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο συχνά δεν είμαι καλά. Πλέον δε ξέρω τι να πω ότι φταίει. Είναι όλα πολύ μπερδεμένα στο μυαλό μου. Δε θέλω να έχω ζωή. Δε θέλω τίποτα και κανέναν. Δε ξέρω αν θα αισθανόμουν καλύτερα με το να εξαφανιστούν όλοι, αλλά όλο και πιο συχνά το σκέφτομαι. Έχω σταματήσει να μοιράζομαι πράγματα με τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Όσο λιγότερα λέω, τόσο καλύτερα πια. "Καλύτερα"... Δεν κατάλαβα καν πως και πότε ξεκίνησε αυτό.Απλα σταμάτησα να λέω τα μισά και παραπάνω πράγματα που μου συμβαίνουν ή που σκέφτομαι.Δε ξέρω γιατί. Μάλλον επειδή δε θέλω αυτά που θα πω να γίνουν μια ακόμη πιο μεγάλη συζήτηση, μάλλον δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Είμαι 21 και μιζεριάζω πάρα πολύ. Αν ήμουν 80 με το μυαλό που έχω μπορεί να ήμουν και ευτυχισμένη. Το μόνο που κάνω ειναι η να είμαι απαθής ή να κλαίω. Έχω κουραστεί τόσο με αυτά που απασχολούν το κεφάλι μου που δε μπορώ να ασχοληθώ με κανέναν άλλον. Πλέον άπειρες φορές με πιάνω να σκέφτομαι "δε με νοιάζει καν τι μου λες τώρα" ενώ έχω απέναντι μου έναν φίλο μου που μου λέει κάτι σημαντικό για εκείνον.

[diary-of-touli]

1/3/22

10:54

Καλό μήνα.Και πώς να μπει καλύτερα ο μήνας άραγε όταν σου στέλνει 1 η ώρα το βράδυ ο πρώην σου να σου πει πως, ενώ έχετε χωρίσει δυόμιση χρόνια πριν, το μόνο που θέλει είναι να είστε μαζί; Χαχαχα δε μπορώ με την πάρτη μου αλήθεια.Γιατί είμαι τόσο ενοχική και όταν του είπα όχι είχα τύψεις;Δε θέλω καν να είμαι μαζί του,τον αγαπώ και τον εκτιμώ ακόμη αλλα αυτό,μέχρι εκεί.Αλλα εγώ εκεί το βιολί μου να έχω τύψεις,επειδή απλά είπα όχι.Ε ρε προβληματικιά που είμαι.Anyway, life goes on the way life does όπως λέει και ο FINNEAS Και ειλικρινά δε μπορώ να κάνω τίποτα.Θα είναι ωραία ιστορία πλέον για τα εγγόνια μου.Μπορω να με φανταστώ να λέω "Δε φταίω εγώ που ήμουν κουκλάρα και με 'θελαν όλοι".Χαχαχαχα.Εντάξει, πέρα από την πλάκα, είναι κρίμα να βασανίζεται τόσο καιρό για κάτι που έχει τελειώσει και δε θέλει να το καταλάβει.Τελοσπάντων. ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ,ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΔΕ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ.Αυτό. T h e e n d.

[diary-of-touli]

22/2/22

2:20

Δεν έχω όρεξη για τίποτα.Αυτό.Τίποτα άλλο.Στην αρχή νόμιζα πως θα περάσει μετά την εξεταστική,γιατί πάντα παθαίνω κάτι φρίκες εκείνη την περίοδο,επειδή διαβάζω σαν τρελή.Τίποτα.Τίποτα δεν άλλαξε.Έχουν περάσει 4 μέρες και ακόμη δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα.Τίποτα δεν έχει νόημα.Βγαίνω έξω και ακόμη και ωραία να περάσω,αισθάνομαι ότι δεν περνάω τόσο καλά όσο πριν.Ή απλώς αισθάνομαι ότι περνάω καλούτσικα και την επόμενη σκέφτομαι ότι και να μην έβγαινα καλά θα ήμουν.Γενικώς ενώ βγαίνω σχετικά συχνά αυτή την περίοδο θέλω τόσο πολύ να το αποφεύγω.Δε θέλω να βλέπω κανέναν.Δε με νοιάζει.Ειλικρινά δε με απασχολεί.Τίποτα δεν έχει νόημα.Δε μπορώ να κάνω τίποτα.Η ζωή μου θα είναι πάντα τόσο μίζερη όσο είναι τώρα.Δεν πιστεύω σε κάτι καλύτερο.Δεν πιστεύω σε τίποτα.Δε σκέφτομαι καν κάτι για το μέλλον μου.Όλα με αγχώνουν.Δεν έχω καμία ασφάλεια από την οικογένειά μου,να ξέρω ότι όντως αν πάει κάτι στραβά θα είναι εκεί.Πώς να ξέρω ότι θα με βοηθήσουν,ενώ όλοι εξαρτώνται από μένα;Όλοι είναι άχρηστοι.Αλλά είμαι κι εγώ.Δεν έχω λεφτά να κάνω τίποτα.Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα.Δεν έχω διάθεση.Γενικώς δεν έχω.Νομίζω έχω στερέψει.Το μόνο που μπορώ πλέον να σκέφτομαι είναι τα άγχη μου που με τραβάνε πίσω, τις τύψεις για ό,τι απόφαση και να πάρω,το ότι έχω φτάσει στο τέλος των δυνάμεών μου.Και είμαι μόλις 21.Και δεν κάνω και τίποτα το σοβαρό.Μια σχολή πάω,δεν έχω και καμία ενδιαφέρουσα,περίπλοκη ζωή να τρέχω από τη μία δραστηριότητα στην άλλη.Ποτέ δεν είχα.Και ποτέ δε θα έχω.Γιατί απλά δε μπορώ.Γιατί είμαι μια άχρηστη που κανείς δε μπορεί να βοηθήσει.Και βαρέθηκα να βασανίζομαι και να σκέφτομαι.Αν δυσκολεύω από τώρα τη ζωή μου έτσι,αργότερα τι θα κάνω;Θέλω να πεθάνω.Δε θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω τίποτα.Αν πέθαινα τώρα κυριολεκτικά δε θα με ένοιαζε καν.Δεν κάνω κάτι σοβαρό στη ζωή μου άλλωστε.Μόνο τις τύψεις σκέφτομαι που θα έχω γιατί κάποιοι θα κλαίνε για αυτό.Αλλά ποιες τύψεις βασικά;Δε θα νιώθω τίποτα.Κουράστηκα.Κουράστηκα να προσπαθώ να διαβάζω για μια σχολή που δε θέλω να τελειώσει,γιατί μετά από αυτήν δεν έχω μέλλον.Κουράστηκα να θέλω να κάνω πράγματα και ποτέ να μην έχω λεφτά και όλοι οι άλλοι είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον να τα κάνουν.Κουράστηκα να μη μπορώ να συνδυάσω τίποτα άλλο με τη σχολή, όπως μια δουλειά,γιατί είμαι μία άχρηστη που αγχωνέται για τα πάντα.Κουράστηκα να πρέπει να λειτουργώ σαν να είμαι 40 χρονών και να έχω αναλάβει ένα διαλυμένο σπίτι,ενώ ταυτόχρονα είμαι 21 και θέλω να είμαι στον κόσμο μου όπως οι φίλοι μου.Κουράστηκα να μήν έχω ένα δεκανίκι να πιαστώ.Κουράστηκα να σκέφτομαι.Κουράστηκα να υπάρχω έτσι όπως υπάρχω.Θέλω να ηρεμήσω.Θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου γης και να μη βλέπω κανέναν μέχρι να θέλω εγώ και κανένας να μη γκρινιάζει παρά μόνο εγώ.Θέλω να τσιρίξω απεγνωσμένα και όλοι να το βουλώσουν.Θέλω ο κόσμος να παγώσει μέχρι να βρώ κάτι που να έχει νόημα.Κι αν δε βρω ας μείνει παγωμένος για πάντα.Δε με νοιάζει.Δεν έχω ιδιαίτερα συναισθήματα πλέον.Όλα είναι αδιάφορα και επαναλαμβανόμενα.Βαρέθηκα να ζω και να υπάρχω.Αυτό το κείμενο είναι από εμένα σε εμένα και δε θα αλλάξει τίποτα στο κεφάλι μου.Αύριο θα ξημερώσει άλλη μία ανούσια μέρα της ζωής μου μάλλον.

[diary-of-touli]

1/11/21

00:48

Δε ξέρω πόσες φορές ακόμη θα επιστρέψω εδώ για να γράψω για εσένα.Ίσως να το χρειάζομαι.Ειδικά το σημερινό,για να μου υπενθυμίσω ότι δεν είμαι τόσο κακιά τελικά.Απο πού να αρχίσω;Δε ξέρω.Εκείνη την ημέρα στο παγκάκι μας,που για μία ακόμη φορά λιώσαμε κυριολεκτικά,με έκανες πάλι χαρούμενη.Είχες καταλάβει ότι κάτι πάει λάθος με εμένα τις τελευταίες μέρες,ίσως από τη φάτσα μου,ίσως από τις μουσικές μου επιλογές (stalker) ή ίσως απλά σκέφτηκες ότι θα πείραζε κι εσένα αν ήσουν στη θέση μου,ότι θα έβγαινα με κάποιον άλλον.Και είχες δίκιο που με ρώτησες αν είναι εντάξει αυτό.Είχες απόλυτο δίκιο.Άσχετα που δε θα το μάθεις και που δεν το έμαθες εκείνη την ώρα.Οριακά σε έβγαλα τρελό.Ποτέ δε θα σου το έλεγα.Πες με κότα,πες με κακιά,αλλά δε θα το έλεγα.Και έπειτα είπες το καλύτερο πράγμα του κόσμου, "Ό,τι κι αν συμβεί,βγω δε βγω μαζί της,ήθελα να σου πω ότι σ'αγαπώ και αυτό δεν αλλάζει".Εκείνη την ώρα αισθάνθηκα ένα γκρι σύννεφο να φεύγει από πάνω μου,αυτή η τρύπα.που είχε ανοίξει πριν λίγες μέρες σαν να άρχισε να κλείνει.Ένιωσα μια ζεστασιά,μια σιγουριά,μια αγάπη πελώρια και σταθερή στα λόγια και τις πράξεις της.Δε μπορούσα να σου απαντήσω όπως ήθελα,γιατί θα καταλάβαινες.Αλλά ειλικρινά ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ;Πραγματικά ένιωσα σαν να είχες διαβάσει κάθε σκέψη που μου είχε περάσει εκείνες τις μέρες και είχες αποφασίσει να μου δώσεις μια απάντηση για όλα όσα ανησυχούσα.Σου είπα έκπληκτη "Σε ευχαριστώ" και τότε κατάλαβες.Ειμαι σίγουρη ότι κατάλαβες όσες βλακείες και να είπα,για να καλύψω το γεγονός ότι το ήθελα αυτό το σ'αγαπώ.Αλλά δεν επέμεινες,όμως κατάλαβες.Με μια σου μόνο φράση,έφυγαν όλες οι αρνητικές μου σκέψεις και αλήθεια ήθελα μέσα από την καρδιά μου αυτό το ραντεβού να πάει όσο πιο καλά γίνεται.Γιατί το αξίζεις,πολύ,πάρα πολύ.Έτσι,όλη μου η στεναχώρια και το άγχος μη σε χάσω,έγιναν χαρά και άρχισα να σε βοηθάω να γίνει πραγματικότητα αυτή η συνάντηση.Από εκεί και πέρα ήθελα αλήθεια να σε βοηθήσω,ακόμη και όταν κάποιες φορές με πείραζε που αναφερόσουν εκεί.Απλά σκέφτηκα "αφού δεν του δίνεις εσύ αυτό το ραντεβού,κάνε το καλύτερο να βγει με εκείνη και να είναι χαρούμενος".Τρελό ξέρω.Το εξίσου τρελό όμως είναι πως την ίδια ακριβώς ώρα που μου μιλούσες για εκείνη,είχα την εντύπωση πως ήσουν πολύ κοντά στο να με φιλήσεις.Δε ξέρω αν όντως το σκεφτόσουν,αλλά η ατμόσφαιρα και η ενέργεια μεταξύ μας με οδηγούσε σε αυτό.Ήσουν κοντά μου,μία μου χάιδευες τα μαλλιά,μία με αγκάλιαζες και μία ήσουν μια ανάσα από το να με φιλήσεις.Δε ξέρω,μπορεί να είμαι φαντασιόπληκτη,όμως αυτό ένιωσα και πιστεύω πως το ήθελες όντως,απλά σκέφτηκες ότι θα σε απορρίψω ξανά ή πως είναι τρελό να με φιλήσεις,ενώ πριν 5 λεπτά μου μιλούσες για άλλη.Όμως μιλάμε για εμάς.Κι εμείς δεν έχουμε λογική,είμαστε απλά και οι δύο αθεράπευτα ρομαντικοί.

Δε ξέρω πως θα κατέληγε ούτε αυτό το φιλί...

[diary-of-touli]

18/10/21

2:46

2 μήνες μετά από την τελευταία φορά που έγραψα.Πάλι για εσένα θα γράψω.Ήρθε η ώρα.Η ώρα που δεν ήθελα να έρθει ποτέ.Μας είπες "Έχω να σας πω...".Μόλις το άκουσα μου κόπηκαν τα πόδια.Αισθάνθηκα χάλια,αυτό το συναίσθημα που έχω κάθε φορά που φοβάμαι ότι χάνω κάτι.Γιατί ήξερα τι θα μας έλεγες.Το κατάλαβα με τη μία.Απλά έκανα πως δεν άκουσα καλά και ότι ήμουν ατάραχη,ενώ μέσα μου δημιουργήθηκε εκείνη ακριβώς τη στιγμή μια τρύπα.Μία μαύρη τρύπα που σου ρουφάει τη ψυχή.Ένα κενό σαν αυτό που πέφτεις στον ύπνο σου και ξυπνάς αγχωμένος.Και τότε ξύπνησα.Το έπαιξα και καλά κουλ και πως ενδιαφέρομαι να μάθω.Πίστεψέ με δεν ήθελα να ακούσω λέξη.Βασικά ήθελα να μην ακούσω αυτό που σκέφτηκα ότι θα έλεγες.Άλλά είπες αυτό ακριβώς."Κανόνισα να βγω με μία κοπέλα από τη δουλειά".Και το δούλεμα συνεχίστηκε...ποια είναι,πώς ξεκίνησε όλο αυτό,κ.λ.π. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι έπρεπε να λέω σαν φίλη που ενδιαφέρεται και χαίρεται για τον κολλητό της.Δε με ένοιαζε καθόλου εκείνη την ώρα να μου πεις τίποτα για αυτήν.Δε χάρηκα και δε ξέρω καν αν λυπάμαι που δε χάρηκα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τώρα έχω αυτό το κενό μέσα μου.Δε ξέρω καν αν στεναχωριέμαι ακριβώς ή απλά είμαι εγωίστρια και δε θέλω να μιλάς για καμία.Ή είμαι...ερωτευμένη...; Δε ξέρω. Δ ε ξ έ ρ ω τ ί π ο τ α π ι α !Τι σόι φίλη είμαι γαμώτο;Γιατί είμαι τόσο κακιά και εγωίστρια; Αφού σε θέλω ευτυχισμένο αλήθεια.Αλλά γιατί σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να μη γίνει ποτέ αυτό το ραντεβού;Δε ξέρεις πόσο μόνη αισθάνθηκα και δε θα το μάθεις,γιατί δε σου αξίζει να μάθεις πόσο σκατένια είμαι.Γιατί αν το μάθεις δε θα με συγχωρέσεις και δε θα το αντέξω καθόλου αυτό.Και το αστείο είναι πως νιώθω λες και είμαι η καημένη πρωταγωνίστρια μίας ταινίας που όλοι βρίσκουν τον έρωτα,εκτός από εκείνη.Γιατί την ίδια ώρα έμαθα πως κι άλλοι φίλοι οδεύουν προς τον ίδιο δρόμο και αντί να χαρώ,σκεφτόμουν πόσο μόνη είμαι πια.Φυσικά και αυτό δε θα το μάθει κανείς.Και κυρίως εσύ.Γιατί όσο και να σκέφτομαι αυτά,σ'αγαπάω και θέλω να κάνεις το σωστό.Δηλαδή να ξεχάσεις την ιστορία μας,μήπως και τη ξεχάσω κι εγώ και σταματήσω να σε βασανίζω.Η ζωή προχωράει και πρέπει να την εμπιστευτώ.Το ξέρω πως αν αυτό γίνει πραγματικότητα,θα με πονέσει πολύ.Πάρα πολύ.Αλλά πρέπει να περάσω αυτόν τον πόνο,για να νιώσω τη χαρά.Πρέπει να φτάσω στον πάτο για να σηκωθώ.Οπότε και θα σε υποστηρίξω και θα σε συμβουλεύω και θα κάνω ό,τι χρειαστεί και ό,τι κάνει μία καλή φίλη.Μία κολλητή.Κι ας μην τα νιώθω.Ήξερα πως μία μέρα θα συμβεί αυτό.Θα το αντιμετωπίσω και θα το ξεπεράσω.Δε θα μάθει κανείς αυτή τη μικρή μου αδυναμία.Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά...

[diary-of-touli]

19/8/21

15:06

1 χρόνο μετά και πάλι κάνουμε τα ίδια λάθη.Σκατά;Όχι σκατά;Δε ξέρω.Το μόνο που ξέρω είναι ότι φέτος δε σε χάνω,στο πάρα 5 το σώσαμε ή έτσι νομίζουμε έστω...Μπήκα στο ημερολόγιο απλά και μόνο για να γράψω τα σημερινά,αλλά μπαίνοντας διάβασα το περσινό."Είμαστε κλόουν",είπες και συμφωνώ απόλυτα.Ίσως εγώ να είμαι πιο κλόουν και από τους 2 μας.Τουλάχιστον εσύ ήξερες τι ήθελες από εμένα.Εγώ ακόμη να μάθω τι θέλω από εσένα.Άλλη μία φορά κάναμε μια δακρύβρεχτη συζήτηση,άλλη μία φορά μείναμε φίλοι ή ό,τι άλλο θες να αποκαλέσεις αυτό που έχουμε.Το θέμα είναι ότι δε σε χάνω και είμαι χαρούμενη για αυτό.Δε θα άντεχα να περάσω τα περσινά.Ωστόσο μέχρι τη σημερινή συζήτηση,τη μη δακρύβρεχτη,αισθανόμουν ότι κοροϊδεύω εσένα και τον εαυτό μου.Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και να πω:είσαι ερωτευμένη,δεν το βλέπεις;Αλλά δεν είναι έτσι.Αν ήμουν θα ήμουν εντελώς σίγουρη για αυτό,δε θα είχα ενδοιασμούς.Δε θα με ένοιαζε αν θα χαλούσε η φιλία μας,γιατί θα ανυπομονούσα να είμαι απλά δίπλα σου.Όμως εγώ κάθε φορά που σκέφτομαι αν είμαι ερωτευμένη,η δεύτερη σκέψη μου είναι ότι θα χωρίσουμε και μετά δε θα μιλάμε πια και προτιμώ να είμαστε φίλοι για πάντα,παρά ζευγάρι για περιορισμένο χρόνο.Γιατί;Γιατί σ'αγαπάω πολύ για να θέλω να εξαφανιστείς από τη ζωή μου το πολύ σε 2 χρόνια.Για αυτό.Μπορεί να είμαι απλά τρελή,δε ξέρω.Αλλα είσαι κι εσύ λίγο.Ή απλά με αγαπάς πολύ πολύ.Σήμερα με έκανες πάλι χαρούμενη,ηρεμώ όταν μιλάμε εμείς,γιατί εμείς ξέρουμε τι έχουμε,ενώ οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.Αλλά εμείς ξέρουμε.Σκεφτόμαστε τόσο ίδια κάποια πράγματα και είναι τόσο τέλειο,όσο και αστείο.Όταν μου είπες αν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί ίσως σε κάποια χρόνια από τώρα και είπα με τόση απλότητα και φυσικότητα "Βέβαια" και εσύ έμεινες να με κοιτάς γιατί δε περίμενες να είμαι τόσο κουλ,ήταν το πιο ειλικρινές πράγμα που είπαμε.Προφανώς και το σκεφτόμουν κι εγώ.Και όπως σου είπα "Είναι η μόνη μου παρηγοριά όταν σε πληγώνω το να σκέφτομαι πως ίσως κάποτε,σε 10 ή 15 χρόνια από τώρα,να είμαστε μαζί και να είμαστε και οι 2 στη ίδια φάση".Και τότε απλά θα μπορούσα να πω ότι δέχτηκα την πρώτη πρόταση γάμου που μου έκανε κάποιος άνθρωπος έβερ.Ή απλά ήταν η πρώτη πρόταση που ξέρουμε και οι 2 ότι την εννοούσαμε.(Χαχαχα κάποτε θα τα διαβάζω και θα κριντζάρω).Ξέρω ότι γελούσαμε,για να κρύψουμε ότι όντως το εννοούσαμε.Γιατί είμαστε και οι 2 ηλίθιοι.Αλλά σε 10 με 15 χρόνια από τώρα υποσχέθηκες πως αν είμαστε μαζί θα μου κάνεις πρόταση σε εκείνο το παγκάκι ή κάπου εκεί κοντά που έχουμε τόσες αναμνήσεις κι εγώ σου είπα ότι θα σε πήγαινα στο πάρκο του Τσιτσάνη,για να αλλάξω τις κακές σου αναμνήσεις και να τις κάνω καλές.Και απλά αγκαλιαστήκαμε.Και αυτό ήταν τέλειο.Προφανώς και κανείς μας δε ξέρει τι θα γίνει μέχρι τότε.Αλλά τώρα,αυτήν ακριβώς τη στιγμή,το εννοούσαμε.Και αυτό ήταν όμορφο.Σ'αγαπώ.

[diary-of-touli]

23/3/21

1:46

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ. Εντάξει μόνο κάτι σκαμπανεβάσματα από την απόλυτη βαρεμάρα στην αναβλητικότητα και τούμπαλιν. Καραντίνα έχουμε άλλωστε,οπότε μου το επιτρέπω. Ακυρώθηκε και ένα ταξίδι που είχα κανονίσει για Βερολίνο τον Μάιο,λόγω κοβιντ,αλλά δε με πείραξε καθόλου,γιατί ξέραμε από την αρχή ότι οι πιθανότητες ήταν λίγες. Συμβαίνουν αυτά! Άλλα δε θα έπρεπε να συμβαίνουν...! Κι όμως...Με πήρε τηλέφωνο,ήμουν σε σοκ. Ενάμιση χρόνο χωρισμένοι και με πήρε τηλέφωνο.Και όχι δεν ήταν τα γενέθλια μου,αυτά είχαν περάσει προ πολλού και τότε προφανώς δεν ήταν περίεργο να με πάρει.2 ώρες μιλήσαμε κι άμα δεν ερχόταν ο μπαμπάς μου θα μιλούσαμε άλλες 2 σίγουρα. Τίποτα δε θα λέγαμε απλά θα ακούγαμε τις ανάσες μας χωρίς να θέλουμε να κλείσουμε το τηλέφωνο.Κλάσικ.Το έχουμε κάνει 100 φορές.Στο παρελθόν.Ναι. Γιατί είναι παρελθόν. Όσο και να γοητεύομαι από τις κινήσεις του (είμαι τρελή),είναι απλά θέμα συνήθειας και δε θα πέσω στην παγίδα του. Ξέρω σίγουρα τι δε θέλω στη ζωή μου.Και δε θέλω μία σχέση καταδικασμένη. Του το έχω πει και ισχύει ακόμη ενάμιση χρόνο μετά: αυτό που θα μου λείψει πιο πολύ είναι ο ίδιος και όχι η σχέση μας.Και ναι,δυστυχώς περνάω τέλεια όταν με παίρνει τηλέφωνο,γιατί είναι ασφαλές και γνώριμο και δε χρειάζεται κόπο. Ξέρουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν είμαι ερωτευμένη πια. Αν ήμουν,δε θα μιλούσαμε από το τηλέφωνο. Γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί με περιμένεις ακόμη; Ξέχασε με για να σε ξεχάσω,έτσι πρέπει.Σε παρακαλώ.Τι περιμένεις;Να σου πω ότι άλλαξα γνώμη;Ότι θα γυρίσω πίσω;Τι;Σε παρακαλώ φρόντισε τον εαυτό σου και σταματά να τον πληγώνεις.Δε θα γυρίσω,γιατί θα είναι όλα χάλια και το ξέρω. Πάντα θα σε αγαπώ.Μέχρι εκεί.Μη με μπερδεύεις,άσε με να προχωρήσω.Τι θέλεις να ακούσεις δηλαδή την επόμενη φορά; Περιμένεις μέχρι να σου πω να μη με ξαναπάρεις γιατί θα είμαι με κάποιον άλλον και θα είναι όλο λάθος;Φοβάμαι μη κάνεις κακό στον εαυτό σου. Εκεί με έφτασες,στο να φοβάμαι να σου μιλήσω,γιατί θα φοβάμαι για τη ψυχική σου υγεία.Σε παρακαλώ,αν έστω λίγο με αγαπάς πες ειλικρινά ότι ξέρεις πως κάνεις μαλακίες και θα τις σταματήσεις.Σε παρακαλώ,μη με κρατάς πίσω. Φοβάμαι ότι θα αργήσω κι άλλο να βρω κάποιον άλλον να νιώσω έτσι όπως ένιωθα με αυτά που κάνεις. Άσε με να πάρω ανάσα.