melanc-hoe-lia - Tumblr blog

[melanc-hoe-lia]

ΚΕΝΟ

Δεν είναι από εκείνο το κενό που νιώθεις πως κάτι λείπει

Δεν είναι από εκείνο το κενό που εύκολα θα γεμίσεις με προσωρινή ψεύτικη ευτυχία

Κενό, εκείνο το κενό που δεν νιώθεις, μένεις απέναντι αμίλητος να το κοιτάς και σε συναρπάζει το πώς άφησες τον εαυτό σου να δημιουργήσει ένα τέτοιο μεγάλο κενό.

Έπρεπε να σε προσέχεις έπρεπε να σε φροντίζεις

Μα πάλι εδώ προσπαθείς να μπαλώσεις το ιδιο κενό

Και εκείνη δεν σαγαπησε και το κενό σου εντείνει μέχρι και σήμερα

Με πανάκριβες κλωστές να το μπαλωσεις, πριν καταρευσεις, περίτεχνα με διπλοβελονιες να σιγουρευτεις πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που βλέπεις το κενό

Ίσως επειδή τα κατάφερες ή ίσως επειδή οι κλωστές δεν άντεξαν

[melanc-hoe-lia]

Η καταστροφή

Τα στόματα μας απυθμενα μπαούλα πετούν λέξεις ψηλά στον αέρα πριν προλάβεις καν να τα ξεκλειδωσεις. Τα χέρια μας μηχανές που δουλεύουν ασταμάτητα και προτρέχουν και γράφουν ότι νιώθεις πριν καν στο ρεύμα τα συνδέσεις

Το μυαλό ένας απόρθητος ναός, πριν καν σκεφτείς να έχεις την ίδια φράση να αντηχεί σαν χαλασμένο πικάπ και εσύ ανίκανος να την σταματήσεις.

[melanc-hoe-lia]

ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Καταθλιπτική μουσική καθε μέρα λίγο πιο βαθιά στην πίσσα.

Σκαβω το δέρμα μου περιμένον��ας λύτρωση μα δεν έρχεται ποτέ.

Και υπόσχομαι σε αυτούς που αγαπάω ότι προσέχω.

Προσέχω να μην δείχνω ότι χθες το βράδυ ήθελα να βάλω τέλος.

Μην τους απογοητεύσω, και καταλάβουν ότι βλέπω το αίμα μου πιο συχνα από τι εκείνους.

Συχνά πυκνά εχω επισκέπτες την Μόνα και την Σία και όσο περισσότερο τις απομακρύνω φεύγουν ροκανιζοντας το σκοινί. Αφήνοντας πίσω υπολείμματα από αποτσιγαρα μπουκάλια και χαρτιά.

Και ενώ βυθίζομαι πιο βαθιά στην πίσσα και γίνομαι ένα με το τσιμέντο ξυπνάω ακούγοντας σε να με φωνάζεις για βοήθεια.

Οι δείκτες κυλούν μα ποτέ δεν έρχεται η ώρα να ξεράσω το τσιμέντο. Οι δείκτες τρέχουν και το στομάχι μου αδύνατη να συγκρατήσει και άλλο τσιμέντο και μέρα με την μέρα χτίζω το ίδιο το κλουβί μου, αφήνοντας ένα παράθυρο μια ηλιαχτίδα να μπαίνει να νιώθω πως είμαι σημαντική.

[melanc-hoe-lia]

Πρωινά από σερί

Η Ανατολή ήταν πάντα η αγαπημένη μου στιγμή της μέρας. Όμως με τα χρόνια σαν να χάνει την γλυκά της και να απομένει μια μια γλυκόπικρη νοσταλγία του κάποτε. Μηχανές από καφετέριες, αμάξια στους δρόμους, ηχορύπανση αλλά τα πουλιά ακόμα κελαηδούν και προσδίδουν τον καθορισμένο ρυθμό της μέρας.

Ένα τσιγάρο και ένας καφές συνοδεύουν τα πρωινά αυτά χρόνια τώρα σε άλλες εποχές σε αλλά μπαλκόνια με παρέα ή χωρίς.

Νιώθεις σχεδόν ότι χάνεται η μαγεία και τελικά δεν είχε και κάτι τόσο ιδιαίτερο η Ανατολή. Ίσως μεγάλωσες αρκετά ίσως η ανάγκη να ρομαντικοποιεις τις καταστάσεις στέρεψε.

Μα νιώθω την ανάγκη να ζήσω εκείνες τις στιγμές που τα όνειρα ακόμα ήταν προσβάσιμα και όχι άπιαστα που τα πουλιά κελαηδουσαν με μια νότα αισιόδοξη.

Για όλα εκείνα τα πρωινά που η ζωή έμοιαζε να έχει νόημα.

[melanc-hoe-lia]

[melanc-hoe-lia]

[melanc-hoe-lia]

Fleabag (2016-2019)

[melanc-hoe-lia]

FLEABAG: S02E01 SAM SAX: HYDROPHOBIA

[melanc-hoe-lia]

‘dont make me hate you, loving you is painful enough’

[melanc-hoe-lia]

Fleabag (2016 - 2019) - cr. Phoebe Waller-Bridge

[melanc-hoe-lia]

it’ll pass…

artwork credit: ratsandlilies on twitter

[melanc-hoe-lia]

Phoebe Waller-Bridge in Venice 

[melanc-hoe-lia]

I’m proud of me because I’ve survived the days I thought I couldn’t

[melanc-hoe-lia]

Phoebe Waller-Bridge in FLEABAG | 2.01

[melanc-hoe-lia]

[melanc-hoe-lia]

i feel like pluto when it stopped being a planet

[melanc-hoe-lia]