#αστερια

[marietaaaa]

Μια νύχτα που το αστέρι μας λάμπει όσο κανένα…

[sweetbutphychx]

Και υπάρχουν λεν αστέρια που δεν θα φτάσει κανείς. Αστέρια που δεν πέφτουν για χάρη καμίας ευχής.

Σκιάχτρο- ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν

[immortality-13]

“Στων άστρων τα δεσμά.”

Είναι άραγε τα αστέρια τόσο όμορφα όσο τα έχουμε φανταστεί; Τα εξυψώνουμε, τα θαυμάζουμε, τα μελετάμε. Δεσμεύουν την ίδια μας τη σκέψη. Πόσα μοναχικά βράδια το βλέμμα σου παρατηρεί προσεκτικά τις θέσεις των άστρων;

Ναι, είναι όμορφα. Μα ταυτοχρόνως είναι και μια όμορφη ψευδαίσθηση. Ο εγκέφαλός σου σε ξεγελά και προσπαθεί να σε πείσει πως είναι κοντά. Στην πραγματικότητα, όμως, βρίσκονται έτη φωτός μακριά και το φως που εκπέμπουν δεν αρκεί για να επικρατήσει έναντι του σκότους. Η νύχτα είναι ζοφερή και τα άστρα την φωτίζουν, μα το δικό σου έρεβος ποιος θα το φωτίσει στα αλήθεια; Είσαι ένας ακόμη παρατηρητής τους. Γίνεσαι θύμα τους, καθώς σε δεσμεύουν με την ομορφιά τους.

Έτσι και εκείνη, σε κρατά στα δεσμά της, σφιχτά, ενώ τα παρουσιάζει ως μια αγκαλιά που θα απαλύνει τη μοναξιά. Αν την παρομοίαζες με ένα άστρο, αυτό θα ήταν το φεγγάρι, καθώς είναι το ομορφότερο και σημαντικότερο από όλα. Η λάμψη που φέρνει στη ζωή σου μοιάζει εκτυφλωτική, μα εάν ο οφθαλμός εκτεθεί σε έντονη παρουσία φωτός για μεγάλο διάστημα, θα καταστραφεί. Όμως είναι αργά, αφού η φλόγα μέσα σου τη ζητά απεγνωσμένα, κι ας έχει τη δύναμη να σε καταστρέψει. Μονάχα μαζί της εξαφανίζεται η θηλιά που αισθάνεσαι γύρω από τον λαιμό σου, όταν απουσιάζουν τα δικά της φιλιά. Μόνο αυτά θα σε κάνουν να βρεις το φως, κι ας είναι τα ίδια που σε έριξαν στον ζόφο. 

Μα να θυμάσαι πάντα πως τα αστέρια που βλέπεις τώρα στον σκοτεινό ουρανό πέθαναν πριν πολλά χρόνια.

Δεν θαυμάζεις τα άστρα. Αγαπάς αυτό που άφησαν πίσω για να τα θυμάσαι...

-I13.

[clementine-kruczynski123]

Είμαστε αστρόσκονη; Από τι αποτελούνται το σύμπαν και ο άνθρωπος;

Χωρίς αμφιβολία. Ο άνθρωπος γεννήθηκε από τα άστρα. Στο σύμπαν υπάρχουν περίπου ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα. Και ένα μέσο ανθρώπινο σώμα αποτελείται από 7.000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα. Το 67% αυτών των ατόμων είναι υδρογόνο, το 18% άνθρακας και το 3% άζωτο. Από τη Γη ως τον Ήλιο, τα πάντα έχουν δημιουργηθεί από αστρικά υλικά.

Έτσι, το σώμα μας είναι ένας μικρός πλανήτης.

- Μηνάς Καφατος, Κοσμολόγος

[lost-stel]

Μετρώντας τα αστέρια, έχασα το φεγγάρι μου.

[thyma-ths-agnoias]

Και τ' αστέρια δάκρυσαν τότε

Την έβλεπαν να παλεύει με τις σκεψεις της

Μα δεν την αγκάλιασαν

[xamenosstokeno]

Θυμάσαι τότε σε εκείνη την παραλία?

Θυμάσαι ?

Εγώ δεν θυμάμαι

Έμεινα μόνος αρκετό καιρό και έχτισα άλλες αναμνήσεις

Μοναχικές

Πλέον κάθομαι και κοιτάω μόνος μου το φεγγάρι

Έχω αλλάξει σημείο

Δεν μπορώ να πηγαίνω στο μέρος αυτό

Στο μέρος αυτό που χτίσαμε τόσες αναμνήσεις μαζί

Στο μέρος αυτό που τα αστέρια σχημάτισαν άλλο ουρανό για εμάς

Στο μέρος αυτό που τα χείλη μας μιλάγανε με φιλιά

Στο μέρος αυτό που κοιμηθήκαμε αγκαλιά χωρίς να μιλάμε

και ας ήταν το τελευταίο βράδυ μας

Εκείνο το βράδυ ήθελα να κρατήσει λίγο ακόμα

Ας είναι έτσι

Τα βράδια σε σκέφτομαι συχνά

Πηγαίνω σε αυτό το μέρος που η θάλασσα έχει γίνει η αγκαλιά σου

Ο ουρανός έγιναν τα μάτια σου

Και τα αστέρια έγιναν τα λόγια που ποτέ δεν είπαμε

Στο μέρος εκείνο γνώρισα μια αγάπη

Έναν έρωτα

Δύο ψυχές που δίψαγαν για αγκαλιά

Σε λίγες μέρες θα αφήσω αυτό το μέρος

Σε λίγες μέρες οι εικόνες αυτές θα σβήσουν για πάντα

Σε λίγες μέρες θα αποτελείς μια ανάμνηση

Μια ιστορία αγάπης

Προχθές κάπνισα το τελευταίο σου τσιγάρο

καθόσουν απέναντι μου

η ανάσα σου τρύπαγε τα πνευμόνια μου

Σήμερα έφαγα το τελευταίο παγωτό

Παγωτό αλμυρή καραμέλα

Γλυκό σαν το φιλί σου

Και αλμυρό σαν το κορμί σου,

που το είχε ψήσει η αλμύρα της θάλασσας

Ήσουν η αλμυρή καραμέλα μου

Δεν στο πα ποτέ

Μου είχε φανεί γελοίο

Δεν ξέρω γιατί γράφω αντί να στα πω

Και δεν ξέρω αν θα τα διαβάσεις ποτέ

Πες το σαν εσωτερικό αποχαιρετισμό

Πες το όπως θες

Δεν με νοιάζει πλέον

Το καλοκαίρι τελείωσε και γυρνώντας στην Αθήνα δεν θέλω να σε πάρω μαζί μου

Δεν είναι δίκιο

Ο έρωτας αυτός πρέπει να μείνει στο νησί

Στο μέρος εκείνο

Στον ουρανό εκείνο που είχαμε φτιάξει

Στην θάλασσα εκείνη που ένωσε τα γυμνά κορμιά μας

Στην αμμουδιά εκείνη που χτίσαμε τα όνειρα μας

Σε φιλώ γλυκά

Ο εραστής σου

Υ.Γ. Να προσέχεις τον εαυτό σου!

ΣΚ

[dokcreations]

Τι να πω για αυτή την εικόνα τώρα? Μαγική 🤍 Και στο δέντρο εκεί μέσα δύο DoKάστερα του Σταύρου και του Ανδρέα και του Θοδωρή. Ευχαριστώ Σοφάκι μου για την προτίμηση 🙏 Μιλάμε για σοκ ο στολισμός σε συνδυασμό με το σαλόνι κτλ 🤍 Υπέροχα όλα. Και του χρόνου με υγεία. Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου🤍 Σε φιλώ 🌹 #dokcreations #χριστουγεννα #χριστουγεννιάτικοδέντρο #αστερια #dokοστολιδα #στολιδια (στην τοποθεσία Αθήνα) https://www.instagram.com/p/Ck_qiDNr3UV/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[marietaaaa]

Αλλάζω.

Βλέπω χρώματα πάλι.

Με μεθάνε το βράδυ

και με ξυπνούν γλυκά

το πρωί

Όπως τότε.

Τότε, που μου άρεσα

Που ήμουν χρώματα.



[hkorhthsselhnhs]

Μα υπάρχουν κάτι μέρες που δε με γεμίζει τίποτα!

[the-dark-is-afraid-of-me-again]

χαμογέλα μου λίγο βγάλε τη μάσκα

έχω ανάγκη από ανθρώπους όχι φαντάσματα

[immortality-13]

«Το πεφταστέρι της.»

Πόσο κρατάει τελικά η αγάπη; Με αγάπησες ποτέ σου, άραγε, ή ήταν όλα ένα δημιούργημα της φαντασίας μου;

Πέρασε περισσότερο από ένας χρόνος από εκείνη τη νύχτα. Ήμασταν μονάχα οι δυο μας, σαν να μην υπήρχε άλλος κανείς στον κόσμο. Εγώ, εσύ και η βροχή των αστεριών. Είναι σωστός ο διαχωρισμός σου από τα πεφταστέρια; Δεν ξέρω πια. Ίσως να νομίζεις πως υπερβάλλω, μα ήσουν μια ευχή μου που πραγματοποιήθηκε.

Ήσουν; Τι ισχύ έχουν οι ευχές, τελικά; Ευχήθηκα να είμαστε μαζί για πάντα, μα το για πάντα για πάντα δεν κρατά. Το καλοκαίρι έφυγε και μαζί με τις ζεστές του νύχτες πήρε και εσένα. Οι σκέψεις μου καταλήγουν αβίαστα στο συμπέρασμα πως είσαι πράγματι ένα πεφταστέρι. Διέσχισες τον ουρανό και μου χάρισες όμορφες στιγμές για όσο υπήρχες στο οπτικό μου πεδίο, στη ζωή μου. Είσαι ένα πεφταστέρι, μα όχι το δικό μου πεφταστέρι, αφού τώρα κάποια άλλη σε κράτα σφιχτά στην αγκαλιά της.

Είναι Νοέμβρης. Σαφώς δεν περιμένω βροχή αστεριών, μα ο ουρανός είναι πολύ καθαρός. Σε ψάχνω απεγνωσμένα στο απέραντο σκοτάδι, μα δεν σε βρίσκω πουθενά, κι ας υπάρχουν χιλιάδες άστρα. Απελπισμένα ρομαντική. Έτσι σου άρεσε να με αποκαλείς, κοροϊδεύοντάς με που ήλπιζα. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αν πεθαίνει πρώτη, τότε δεν είναι ελπίδα.

Η απουσία σου έχει αφήσει μια πικρή γεύση στα χείλη μου. Η μεριά που σου αναλογούσε στο κρεβάτι μας είναι κενή εδώ και μήνες, μα ακόμη να το συνηθίσω. Τα βράδια ξυπνάω από εφιάλτες, μα δεν είσαι δίπλα μου να με καθησυχάσεις. Μερικά ρούχα μου έχουν ακόμα το άρωμά σου. Ανέφικτο. Άλλο ένα τέχνασμα της φαντασίας μου. Δεν έχω τίποτα από εσένα, παρά μόνο αναμνήσεις.

Απάντησε μου σε μια μονάχα ερώτηση.

Αγαπάς ακόμη τα αστέρια ή να πάψω να σε ψάχνω σε αυτά;

✍️&📸: I13.

[ta-oneira-kostizoyn]

[elmabloging]

Αυτή η πόλη είναι σπίτι μου

[thyma-ths-agnoias]

Νύχτα, μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα

Ξαπλώνω στην βεράντα, γιατί ακόμα είναι νωρίς και δεν θέλω να πάω σπίτι

Κοιτώ τ' αστέρια, μα δεν μου χαμογελούν όπως παλιά

Πλυμμηρίζω με σκέψεις, κλείνονται στο κουτί του μυαλού μου που δεν έχει εξόδους

Σκέφτομαι.σκέφτομαι

Χαζεύω σε σειρές, χαζεύω το πνεύμα μου

Αφήνω την ραστώνη να γίνει βασιλιάς μου

κι εγώ στρατιώτης που μάχομαι σθεναρά γι' αυτήν

Είναι όντως αυτή ο βασιλιάς ή απλώς είναι η βασίλισσα

Η ισχυρότερη άμυνα

Ποιος είναι ο βασιλιάς;

[xaoskaianarxia]

Τις κρύες νύχτες του χειμώνα ψάχνεις για συντροφιά,

έχεις ανάγκη να μιλήσεις για δε νιώθεις καλά.