#δεν θυμαμαι

[portokali]

εντωμεταξυ ειδα το all of us strangers με την ξαδερφη μου και κατα τη διαρκεια της προβολης η κυριαρχη σκεψη στο μυαλο μου ηταν τι κι αν... αυτο αλλα σπυρος απο το παρα πεντε αυ και κρατηθηκα παλικαρισσια να μη γυρισω να της το πω γιατι μπορει να καταλαβαινε τις λεξεις που θα της ελεγα αλλα αυτο δε σημαινει οτι δε θα νομιζε πως μου εχουν λασκαρει καμποσες βιδες. που ειναι η αντιδραση που περιμενω να εχει οποιοδηποτε ισσοροπημενο ατομο βτγ. γιατι μου ΕΧΟΥΝ λασκαρει βιδες

[babygirlificationn]

Εθνική Ελλάδος σπορτς άνιμε ριαλ;;;

[geolato]

hiii!!!

μου έβγαλε ότι μου έστειλες ask (νομίζω, χαχα???) και απλά μετά εξαφανίστηκε πριν καν τη δω, πόσο μάλλον πριν απαντήσω. έτσι μου κάνει με όλα τελευταία. 😭😭

οπότε, θα ήθελα να απολογηθώ που δεν έχω απαντήσει, αλλά λογικά δεν ξέρω να χρησιμοποιώ το tumblr ακόμα, δύο χρόνια μετά. 😭 συγγνώμη.

Hello!! 👋👋

Ναι όντως έστειλα! Μην ανησυχείς δεν πειραζει, το tumblr φταιει.

Θα σου το ξαναστείλω γιατί ήταν στα αγγλικά και αν πάλι δεν έρθει πες μου να κανω ποστ και να σε ταγκαρω 😭

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

οκ τελευταίο ποστ το υπόσχομαι, αλλά απόψε η σύζυγος του Θανάση Τσαλταμπάση γέννησε το πρώτο τους παιδί όσο αυτός έπαιζε στο Anastasia. Και του το ανακοίνωσαν στην μέση της πρώτης πράξης με το να βάλουν μία από τις ηθοποιούς που έπαιζαν τις κοπέλες που πέρναγαν από οντισιόν για να προσποιηθούν ότι είναι η Αναστασία να του πετάξει μια ανθοδέσμη στην μέση της σκηνής και να του φωναάξει ''its a boy!!''

[alwaysinchaosss]

Θυμαμαι ακόμα τα μάτια σου

Όταν κοιτούσαν τα κύματα

Γι αυτό όταν μιλάω για αξία

Δεν πάει η καρδιά μου να πω

Για νομίσματα .

[vasmous]

Θυμαμαι μιλάγαμε στο τηλέφωνο, λέγαμε τις συνηθισμένες μαλακιες και γελαγαμε, 15 χρόνια ζω στην ίδια περιοχή, εκείνη την ημέρα που μιλούσα μαζί σου πρώτη φορά διέκρινα όνομα στάσης λεωφορείου με το όνομα σου, γελάσαμε δεν το πίστευα, ήξερα ότι ο κύριος σύμπαν ήθελε κάτι να μου πει. Τώρα πια περνάω από εκει που και που για να θυμάμαι αυτό το γεγονός και να χαμογελάω. Μου λείπεις, να προσέχεις.

[kebriones]

Πως σου ήρθε η ιδέα για τον Αρμς ΟωΟ;;; Πως είναι η ζωή του μέσα στον κόσμο μας ή στο δικό του κόσμο αν έχεις φτιάξει ξεχωριστό; Βιώνει πιστεύεις προκατάληψη; Καλή επιτυχία 💖

Λοιπόν δεν θελω να θυμαμαι πως μου ηρθε η ιδεα γιατι ειναι συνδεδεμενη με εναν γιουτιουμπερ που τελικα αποδειχτηκε οτι ηταν παλιανθρωπος, αλλα τελοσπαντων ειχα δει ενα βιντεο που ενας απο τους ομιλητες εδειχνε μονο τα χερια του και σκεφτηκα "θα ειχε πλακα ενας χαρακτηρας που οντως ειναι μονο χερια χαχα" και ετσι εφτιαξα τον Αρμς.

Ο Αρμς ζει ουσιαστικα στον δικο μας κοσμο, αλλα σε μια εκδοχη του που εχει συχνα μαγικα πραγματα οπως πχ ασωματα χερια. Γενικα δεν ξερει τι θελει να κανει με την ζωη του, αλλα ξερει οτι θελει κυριως να περναει καλα. Δουλευει που και που οταν του προκυπτει κατι καλο, σε διαφορες δουλειες, και στον ελευθερο του χρονο εχει ενα σωρο χομπι με τα οποια ασχολειται. Προσπαθει να ειναι πιο κοινωνικος γιατι θελει να εχει παρεες, αλλα δεν του ειναι πολυ ευκολο, ειναι γενικα μαζεμενος και ντροπαλος οταν ειναι με ξενο κοσμο.

Δεν βιωνει κατι παραπανω απο τις απλες προκαταλυψεις που μπορει να βιωνει οιποσδηποτε στην καθημερινοτητα του. Γενικα δεν εχει θεματα με τους αλλους, μολις νιωσει ανετα και ανοιχτει, σχεδον ολοι τον συμπαθουν.

[xehasmenesithakes]

Η οικογενεια μου ηταν απο οσο με θυμαμαι μονογονεικη δεν ειχαμε ποτε πολλα χρηματα,ουτε εχω ζησει ποτε στο κλασικο μοντελο οικογενειας.Ηταν παντα εγω η μητερα μου και ο αδερφος μου.Μπορει να μην ακουγομαστε μεγαλη οικογενεια αλλα νιωθω πως ολη την αγαπη του κοσμου την εχουμε οι τρεις μας.Ακουσα πριν λιγο, τον αδερφο μου ποσο γλυκα καληνυχτιζε την μαμα μου,δεν ξερω γιατι συγκινηθηκα..τους καληνυχτησα,τους ειπα οτι τους αγαπω και τους δυο,γυρισα στο δωματιο μου,τωρα σου γραφω αυτο..ειμαι μονο ευγνωμων δεν θα θελα τιποτα αλλο..

[nofuckinlabels]

Εισαι κατι ολοκληρο που ανηκει στο παρελθον μου

Εισαι κατι που θα ποναει ποιητικα και ενιοτε θα αιμοραγει σαν εκεινες τις πληγες που δεν εχουν επουλωθει σωστα

Ειναι αδικο να ποναω τοσο πολυ χωρις καρφια στα ποδια και τα χερια μου.

Χωρις να πεθαινω για να θεοποιηθω

Θα ειμαι ευτυχισμένη

Θα ποναω με εναν κυνικο εφησυχασμό

Πληγωσαμε ο ενας τον αλλον ανεπανορθωτα

Δεν θα μπορεσουμε ποτε ξανα να υπαρξουμε μαζι

Μοναχα ασαρκα θα με επισκεπτονται εκεινες οι νυχτες μας και ισως να πιανω ξανα το μολυβι τοτε

Δεν θα μπορεσω ποτε να σε αντικαταστησω και δεν θα προσπαθησω

Αυτο που ειχαμε ηταν λευκο

Ηταν αδιαβρωτο απο την σαπιλα αυτου του κοσμου

Ειμαι αρρωστη

Εχω καιρο να αρρωστήσω

Τρια χρονια για την ακριβεια

Νομιζω πως η τελευταια φορα που ενιωσα το δερμα μου κουρασμενο και απροστατευτο ηταν εκεινη την ημερα που σου μιλησα για πρωτη φορα

Την επομενη δεν θα πηγαινα στο σχολειο και θυμαμαι τον υπνο να μοιαζει με λήθαργο καθως ψηνομουν στον πυρετο

Σε σκεφτομουν πολυ εντονα εκεινη την ημερα και κοιμηθηκα σιγουρη πως θα σου στειλω καλημερα μολις ξυπνησω.

Πηγαιναμε και οι δυο σχολειο τοτε

Υπαρχεις άυλα σε ολες μου τις παιδικες πληγες.

Τα παιδικα ονειρα υπάρχουν αλλωστε για να τρεφουν με την βορά τους ενηλικους εγωισμους

Το μυαλο μου με τρομαζει οταν επινοει τροπους να μου δειξει τον μισανθρωπισμο που εχω φυλακισμενο κατω απο το στερνο μου

Μιλησαμε προσφατα

Ημουν ψυχρη μαζι σου

Με εκανες να νιωσω εναν αρχεγονο πονο

Ισως γιατι καταλαβαινα ποσο αδυναμη ειμαι απεναντι σου

Οτι αν πρεπει να σε σκοτωσω θα θυμιζει αυτοκτονια περισσοτερο απο οτι αν πληγωνα την ιδια μου την σάρκα.

Σε εμπιστευομαι περισσοτερο απο οτι μου επιτρεπω να πιστεψω

Καταβαθος μας θαυμαζω λιγο

Ειναι παραλογο

Ανηθικο

Μαχόμαστε με την φθορα και ακροβατουμε στο λεπτο νημα μεταξυ αγαπης και εμμονης χρονια τωρα

Μια επιφαση αθανασιας ο ερωτας μου για εσενα

Αν το δερμα μου ειναι ικανο να τον συγκρατήσει χωρις να σχιστει στην μεση ισως και να μην ειμαι θνητη.

[kwnstantiina]

Καλά(;)

Είμαι καλα πλέον. Βγαίνω έξω,περνάω καλα. Έχω ανθρώπους δίπλα μου που με νοιάζονται και με αγαπούν,και νιώθω το ίδιο και εγώ για αυτούς.

Δεν μου λείπεις πλέον· ή τουλάχιστον έτσι λέω στον εαυτό μου,για να κοιμάται τα βραδια. Όποτε πάω να σε σκεφτω,η μορφή σου φεύγει γρήγορα από το μυαλό μου. Δεν θέλω να θυμαμαι. Δεν θέλω να σε θυμαμαι.

Δες με. Είμαι καλα μακριά σου. Είμαι καλα χωρίς εσένα. Ζω την ζωή που πάντα ήθελα,χωρίς να σε συμπεριλαμβάνει μέσα,κάτι που Εσυ το επέλεξες. Δεν πειραζει. Όλα με τον χρόνο περνάνε,έτσι θα περασεις και Εσυ.

Εννοείται πως θα ήθελα να ήσουν μέρος και Εσυ αυτής της ζωής,αλλά καταλαβα έπειτα από πονο ότι δεν μπορώ να σε αναγκάσω. Καλύτερα έτσι,εφόσον είμαι χαρούμενη.

Αυτό δεν θα ήθελες για εμένα,εάν με αγαπάς; Να περνάω καλα. Εγώ αυτό τουλάχιστον θέλω από εσένα. Να είσαι καλα και χωρίς εμένα. Να είσαι ευτυχισμένος.

Όταν αγαπάς κάποιον,δεν μπορεί να είσαι εγωιστής.

Μου λείπεις, εννοείται αυτό. Αλλά δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να προχωρήσω.

Είσαι πάντα στο μυαλό μου. Πάντα θα τα συγκρίνω όλα με εσένα και θα προσπαθώ να σε εντάξω στην καθημερινότητα μου,έστω και νοητά. Μερικές φορές τα καταφέρνω. Άλλοτε ξεγλιστράς και με ρίχνεις βίαια στην πραγματικότητα.

Δεν πειραζει,όπως και να έχει πάντα θα είσαι κομμάτι μου. Πάντα θα σε κρατάω ζωντανό μέσα μου.

[ola-mia-idea-einai]

Εχεις σκεφτει ποτε ποσες ζωες θες να ζησεις;

Απο μικρη ειχα παρα πολλα ονειρα. Ειναι τοσο απεριοριστες οι επιλογες που εχουμε, που δεν μπορεις απλως να θέλεις ενα πραγμα. Θυμαμαι οτι επιανα τον εαυτο να με σκεφτεται στο μελλον σε πολλες διαφορετικες εκδοχες. Και μου εβγαινε τοσο φυσικα, τοσο αυθορμητα. Και πιστευα πως ολοι οι ανθρωποι λειτουργουν ετσι.

Μεχρι που μεγαλωσα και καταλαβα πως αυτο δεν ειναι αληθεια. Μεχρι που μεγαλωσα και καταλαβα πως αυτο δεν ειναι εφικτο. Οι επιλογες μας δεν ειναι απεριοριστες. Απεριοριστοι ειναι οι παραγοντες που τις περιοριζουν · οικονομικοι, κοινωνικοι, ψυχολογικοι... Και απο την αλλη, σε αυτη την κοινωνια οι ανθρωποι επαψαν να ονειρευονται, εμαθαν να συμβιβαζονται. Ακολουθούν εναν προκαθορισμενο τροπο ζωης, για να εχουν οσο το δυνατον εναν πιο βολικο βίο. Συνεχιζουν την πορεια που κληρονομησαν με ελαχιστη εξελιξη. Δεν προσπαθουν να αλλαξουν τις συνθηκες. Και να προσπαθουσαν δηλαδη, δεν ξερω ποσοι θα τα καταφερναν.

Και για αυτο κανεις δεν μπορει να με καταλαβει. Κανεις δεν καταλαβαινει το κενο που νιωθω καθε λεπτο, που δεν ζω μια απο ολες αυτες τις ζωες. Κανεις δεν καταλαβαινει πως η φαινομενικα καλη ζωη μου ειναι και η πιο βαρετη, η πιο μιζερη, η πιο κοινωνικα κατασκευασμενη απο ολες. Και οχι δεν ειμαι αχαριστη. Δεν κατηγορω κανεναν. Οι γονεις μου, μου εδωσαν οτι ειχαν και ακομη περισσοτερα. Εχω πετυχει καποια πραγματα και θελω να πιστευω πως ειμαι περηφανη για τον εαυτο μου.

Ομως στην πορεια εχασα ολα μου τα ονειρα. Στην πορεια εχασα το ποια ειμαι. Γιατι, στην τελικη, εκεινες οι φιλοδοξιες ειναι που εκαναν εμενα, εμενα. Χαθηκα καπου στην προσπαθεια μου κι εγω για επιβιωση και αυτο ειναι ο μεγαλυτερος θανατος που μπορει να υποστει η ψυχη ενος ανθρωπου.

Αλλα κανεις δεν το καταλαβαινει. Σχεδον κανεις. Γιατι στους περισσότερους δεν δοθηκε καν η ευκαιρια να ονειρευτουν.

Και αυτη ειναι η κοινωνια στην οποια ζουμε.

[monimhgkriniaa]

Χωρισαμε 1η Σεπτεμβρίου.

Είχαμε μιλήσει 3-4 φορές, έστελνες κατεβατά, έστελνα κατεβατά. Και απλά λέγαμε "όλα καλά η ζωή προχωράει"

Θυμαμαι τη μερα που με πήρε η κολλητή μου και μου είπε "Ο δικός σου προσπαθει να πείσει τον δικό μου να τα βρείτε".

Θυμαμαι ότι το προηγούμενο βράδυ έκλαιγα με λυγμούς που δεν ήσουν στη ζωή μου.

Θυμαμαι που σου έστειλα και μιλήσαμε διαφορετικά από τις άλλες φορές.

Θυμαμαι που σου είπα πως όταν γυρίσω Ελλάδα θέλω να σε δω.

Θυμαμαι ότι μια μερα όταν σχόλασα από τη δουλειά, πήρα το νυχτερινό λεωφορείο και ήρθα και σε βρήκα στο μαγαζί σου.

Θυμαμαι το χαμόγελο όλων όσων ήταν εκείνη την ώρα εκεί.

Θυμαμαι το παράπονο και τη θλίψη στα μάτια σου όταν σε κοίταξα.

Θυμαμαι άφησα τα πράγματα μου δίπλα σου και πήγα μα φτιαξω ναργιλέ στο δωματιακι.

Θυμαμαι ήρθες εκεί και με αγκάλιασες.

Θυμαμαι με φιλησες.

Και εκείνη τη μερα μιλήσαμε.

Μιλάγαμε άπειρες ώρες.

Έλεγες τα παράπονα σου εσυ, τα δικά μου εγώ.

Κλαίγαμε αγκαλιά.

Θυμαμαι που με κοίταξες στα μάτια ενώ έκλαιγες και μου είπες " ρε γαμωτο πως σε άφησα να φύγεις εκείνη τη μερα"

Θυμαμαι που απλά σε φιλησα και σου είπα πως ποτέ δεν έφυγα πραγματικά και πως η καρδιά μου του ανήκει.

Θυμαμαι όταν με άφησες κάτω από το σπίτι της μαμας μου που μου είπες "στείλε μου αύριο όταν θα ξυπνήσεις" και ήξερα ότι δεν έχουμε τελειώσει.

Μωρο μου, ξερω ότι περνας δύσκολα.

Πως είναι όλα πάνω από το κεφάλι σου.

Και πως έχεις κάποια πράγματα τα οποία πρέπει να τα κανεις όπως και δηποτε.

Και ξερω πως θέλεις να συγκεντρωθείς απλά σε αυτά και να μην ασχολείσαι με τίποτα αλλο.

Μου φτάνει που ο,τι πρόβλημα και αν έχεις το συζητάς μαζί μου.

Μου φτάνει που κάθε μερα έχω το Καλημερα και το καληνύχτα σου και ας τα βλέπω μέσα από μια οθονη.

Μου φτάνει που όποτε με βλέπεις μου χαμογελάς.

Μου φτάνει που ξερω ότι με αγαπάς.

Μου φτάνει που ξερω ότι είμαι σημαντική στη ζωή σου.

Ξέρω πως το τέλος δεν έχει έρθει για εμάς.

Μωρό μου εμείς δε θα τελειώσουμε εύκολα.

Ξέρω πως εσυ πιστεύεις ότι με κρατάς πίσω, και δε θέλεις.

Αλλά δε με κρατάς εσυ.

Εγώ θέλω να είμαι μαζί σου.

Να ξυπνάω μαζί σου.

Να κοιμάμαι πλάι σου.

Να μαθαίνω τα νέα σου.

Να μου γκρινιάζεις για την μερα σου και για το ποσό νυσταζεις.

Να μου λες "που είναι αυτό" και όταν σου το βρίσκω να μου λες "τι θα έκανα χωρίς εσενα".

Ο,τι και αν κανεις εμενα μου αρκεί.

Μου αρκεί που έχουμε την ιδιαίτερη σχέση που δε καταλαβαίνουν πολλοί.

Μου αρκεί που είσαι εσυ.

Σαγαπαω.

[sugaroto]

μα ξεχνιέται ο νέστωρ;;;;;; η νάντια;;;;;; ο κουέστ;;;;;;; 😭😭😭

Ξεχνιούνται αν το μόνο που θυμάσαι είναι το συναίσθημα 😞

Βρήκα τον τίτλο επειδ�� το περιέγραψα στο ταμπλρ ως: ένα καρτούν με ένα παιδάκι (μάλλον ξανθό???) που ψάχνει τους γονείς του(?) (μάλλον? πρίγκιπας) έναν body builder και έναν γκριφιν και αλλά άτομα??? Συν 3 τέρατακια (καφέ + πράσινο? Δεν θυμάμαι το 3ο) που κάτι παθαίνανε... νομίζω με το νερό??? ήταν η αδυναμία τους??? Α και γίνονταν ένα πλάσμα σε κάποια φαση

Και κάποιος το αναγνώρισε και μου απάντησε (SHOUT OUT ΟΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΓΙΟΥΣΕΡΝΕΙΜ ΣΟΥ😭)

Αλλά ναι και ότι ψάχνει τους γονείς του το θυμόμουν μόνο κ μόνο επειδή μου είχε μείνει ένα επεισόδιο που είχε γονείς αλλά μάλλον ήταν ψεύτικοι οπότε πήγαν όλα κατά διαόλου

Δεν είχα ιδέα για το πλοτ ήξερα μόνο ότι μου άρεσε 👍 (και ότι σιχαινόμουν το τέρας στο τραγούδι τίτλων που του έτρεχαν τα σαλια)

Ξεκίνησα να το ξανά βλέπω αλλά ναι, μέχρι στιγμής έχω δει περίπου 4 επεισόδια 😃👍

Πράγματα που ανακάλυψα απο οσο ειδα:

τον πρωταγωνιστή τον λένε Νέστωρα??😱(Όσο ζει κανείς μαθαίνει)

Ψέματα. Ο πρωταγωνιστής είναι ο Κουεστ??!???

Πφφφ έχουν μπιφ στο τραγούδι τίτλων 🤭

ΑΑΑΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΥΤΗΝ

Αααα τελικά το νερό τους δίνει δύναμη.... Ουπς

Γύπας ήταν ο τρίτος. Δεν φταίω εγώ ήταν τριχρωμός ας ήταν μονόχρωμος σαν τους άλλους

Λογοπαίγνιο στον τίτλο και με το όνομα του Κουεστ

[aestheticallypleasing444]

σε θυμαμαι οταν ρουφάω καπνούς, να λες "θα μαι για παντα δίπλα σου, το ακους;"

μα δεν σε ακουω, παραλύω.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Χμ στον ύπνο μου είδα ότι στο mega tv υπήρχε μια σειρά από βίντεο αφιερωμένα στον Ανδρέα;; Κάποια πρώην του λέει εμφανίστηκε από το πουθενά και του πάσαρε ένα μικρό κοριτσάκι ότι είναι και καλά η κόρη του. Στην αρχή τράβαγε τα μαλλιά του και πάλευε να το αποφύγει αλλά σιγά σιγά την αγάπησε και γενικά ξεκίνησε ένα πολύ ωραίο redemption arc.

[paranoia-me-podia]

δεν θυμαμαι πως ειναι το συναισθημα να μην νιωθεις κεν@

δεν θυμαμαι πως ειναι να εμπιστευομαι τον κυκλο μου

δεν θυμαμαι πως ειναι το συναισθημα της αποδοχης

δεν θυμαμαι πως ειναι να νιωθω ανετα με τους γυρω μου

δεν ξερω πως ειναι να νιωθεις ζωνταν@