#ελληνικές ταινίες

[aidhmwn-sigh]

Δεν έχω πιο ομορφο πράγμα από το να γυρνάω σπίτι μετά την δουλειά, να είμαι μόνη μου με την αγαπημένη μου γιαγιά, να της παραγγέλνω τα αγαπημένα της μπέργκερ και να καθόμαστε παρεα να βλέπουμε ταινίες του Στάθη ψάλτη.

Την λένε ζωή και είναι η ζωή μου όλη!

[parapentelove]

Η αγγελα προσπαθώντας να το παίξει γλυκούλα και ντροπαλή στον δελικαρη ως Φανή, μου θυμίζει τις καταπληκτικές της ικανότητες στην υποκριτική απο την ομάδα στο θέατρο

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

ΟΙ ΠΑΛΙΈΣ ΕΛΛΗΝΙΚΈΣ ΤΑΙΝΙΈΣ ΘΕΩΡΟΎΝΤΑΙ ΜΙΟΎΣΙΚΑΛ ΑΛΕΞ

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΙΟΥΖΙΚΛΑ 👏👏😌🥳

[dagkoto]

Δωρεάν ταινίες online, ελληνικές και ξένες, χωρίς ενοχλητικές διαφημίσεις

Θέλεις ένα site το οποίο να μην έχει εκνευριστικές popup διαφημίσεις οι οποίες εμφανίζονται από το πουθενά και σου κάνουν τη ζωή δύσκολη μέχρι να καταλάβεις από που κλείνει το ρημάδι;

Θέλεις αυτό το site να είναι ελληνικό και να περιέχει ξένες ταινίες με ελληνικούς υπότιτλους, ελληνικές ταινίες, ντοκιμαντέρ, ελληνικά αυτοτελή επεισόδια από διάφορες σειρές, ελληνικό θέατρο αλλά και αστείρευτη ελληνική μουσική;

Για όλα αυτά τα ερωτήματα, υπάρχει μόνο μία απάντηση και αυτή είναι το Movio.Club. Πρόκειται για μια ελληνική προσπάθεια θέασης διαφόρων καλλιτεχνημάτων από τον ελληνικό και διεθνή χώρο του κινηματογράφου, του θεάτρου, και της μουσικής.

Το Movio.Club είναι μια έξυπνη προσπάθεια συγκέντρωσης όλων των ταινιών και μουσικής που βρίσκονται ελεύθερα στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στο Youtube, στο Dailymotion, στο Vimeo κ.α.

Επισκεπτόμενοι της σελίδα αυτή θα βρεις οκτώ (8) κύριες κατηγορίες οι οποίες είναι:

Ελληνική Ταινία (παλιά ή νέα)

Ξένη Ταινία (με ελληνικούς υπότιτλους)

Ελληνικό Θέατρο (από αρχαίο μέχρι.. Σεφερλή)

Ντοκιμαντέρ

Αυτοτελή επεισόδιο (κάθε επεισόδιο… μια ιστορία)

Παιδικά

Ελληνική Μουσική (μόνο ελληνική)

Εκτός από τις κύριες κατηγορίες, στην κεντρική σελίδα θα βρεις ότι πιο πρόσφατο έχει προστεθεί σε αυτές τις κατηγορίες όπως και ένα κουμπί που σε πηγαίνει σε ένα τυχαίο βίντεο.

Αυτή τη στιγμή το Movio.Club έχει σχεδόν 8.000 ταινίες, περισσότερα από 90.000 ελληνικά μουσικά video και σχεδόν 20.000 άλλα videos.

Αν μη τι άλλο, είναι μια υπέροχη δουλειά και ας ελπίσουμε ότι θα έχει την ανάλογη συνέχεια.

Ακολούθησε το σύνδεσμο για να μεταφερθείς στην σελίδα ► Movio.Club

(αντιγραφή από dwrean.net)

[fandomchaosposts]

μου αρέσουν οι ελληνικές ταινίες γτ οι γυναίκες ηθοποιοί είχαν όντως μπούτια δεν ήταν όλες πετσί και κόκαλο

[darkside-cookies]

Μια κάπως χαζή ερώτηση, αλλά παρατήρησα το εξής: στα περισσότερες εφηβικές σειρές/ταινίες που θέλουν να δείξουν πως "η ομορφιά δεν είναι το παν και ότι επειδή κάποιος είναι όμορφος, δεν σημαίνει πως είναι καλό ατομο" (σκέψου Mean Girls, Patty: η πιο όμορφη ιστορία κτλ), το κοινό προτιμά την κακια από την καλή, μα αφελής και άσχημη πρωταγωνίστρια. Στις ελληνικές σειρές που αποπειραθηκαν το ιδιο (Είσαι το ταιρι μου, Μαρία η άσχημη), η Μαρία και η Στέλλα είχαν vocal θαυμάστριες (και την Στέλλα συγκεκριμένα την προτιμούν πολύ περισσότερο από την Βίκυ). Γιατί συνέβη αυτό;

δεν έχω δει ποτέ patty ή μαρία η άσχημη για να απαντήσω επί τούτου αλλά και στο mean girls και στο είσαι το ταίρι μου ο λόγος που προτιμάει ο κόσμος την Ρετζίνα ή τη Στέλλα αντίστοιχα είναι επειδή είναι πιο αικονικ και ιδιαίτεροι χαρακτήρες

[ouranos77]

Και έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι

όπως τους μεγάλους ποιητές που μιλούσανε για τις μούσες τους

Και έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι

όπως αυτούς που αγαπάνε στις ταινίες και στις σειρές

Και έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι

όπως τα παλιά ζευγάρια στις ελληνικές ταινίες

Εχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι

όπως αυτούς στις ιστορίες των γιαγιάδων μας , στην Σμύρνη και στην Μικρα Ασία, που ερωτευοντουσαν στα 17 και μέναν μαζί μέχρι να τους χωρίσει ο πόλεμος, μέχρι να φύγουν τα παλικάρια τους φαντάροι και να μην τους ξανά δουν

Και έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι

όπως αγαπούσε ο Τζακ την Ροζ στο Τιτανικό

Έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι

οπως είχε ερωτευτεί το μικρό μου μυαλό πρώτη φορά στο δημοτικό ένα παιδί από την τάξη

Έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι όπως μου έμαθες εσύ…

Μα τι λέω..

Δες πως πέρασε ο καιρός,

δε πρόλαβα να σε ερωτευτώ, και τώρα πρέπει να σε ξεχάσω,

Κράτησε τόσο πολύ, μα τόσο λίγο,

και έχω μείνει πίσω

Οι δρόμοι οι ίδιοι,

τα σκυλιά κάτω από τις πολυκατοικίες τα ίδια να φωνάζουν σαν υστερικά,

τα στενα που περπατήσαμε είναι ακόμη εκεί.

Ο Οκτώβριος ο ίδιος

Μα δεν έχουμε 22’

Πέρασε ένας χρόνος

Σαγαπαω λίγο περισσότερο από το 22’

και λιγο λιγότερο από το 24’

22-10-23

[anthodesmia]

Κι εγώ να μιλώ για τα λουλούδια

στα χρόνια που φεύγουν σαν πουλιά

που τα κρατώ στις χούφτες

η πρώτη ρυτίδα,

το δέρμα μου 

ένα γρατζουνισμένο βινύλιο

και το τραγούδι να κολλάει πάντοτε στο ίδιο σημείο

που λέω πως

θα, θα, θα,

κάτι θα ήθελα να κάνω, ή, να γίνω,

μα τώρα συμπληρώνω γενναία πως

θα, θα, θα,

θάλασσα,  

και λουλούδια στην θάλασσα

μ’ αλμύρα λουσμένα

να επιπλέουν ανώφελα

κι εγώ να μιλώ για τα λουλούδια

ν’ απορούν όλοι

τι γυρεύουν τα λουλούδια στην θάλασσα;

τίποτε, ν’ απαντώ.

Στο ράφι οι εφημερίδες στιβάζονται

ασπρόμαυρες, 

σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες

που βλέπαμε κλεφτά στην βεράντα σου

απ’ τ’ απέναντι σινεμά 

τρώγοντας πορτοκαλί γαριδάκια.

Η επικαιρότητα τσαλακώνει την επιφάνεια της γης

που κλαίει κάτω απ’ τα πόδια μας

τραντάζοντας τους επιβάτες του τραμ,

τα παιδιά στα σχολεία,

τις μανάδες με τα καροτσάκια,

κι εγώ να μιλώ για τα λουλούδια

την παλιά σου βεράντα,

το σινεμά απέναντι,

τα πορτοκαλί γαριδάκια

κι εσένα.

[eclecticstarlightblogger]

Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια και η χαλαρότητα των μουσικών της Μεταπολίτευσης κόντρα στον θυμό, στην απληστία, στο άγχος και στην ταχύτητα της εποχής

Μανώλης Κοττάκης Το παρατήρησα πρώτη φορά βλέποντας κλασικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970 . Το θυμήθηκα ξανά στη συναυλία του Μανώλη Μητσιά στις «Λεύκες» της Πάρου, τον Αύγουστο. Το επιβεβαίωσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Σκάι προς τιμήν του «δασκάλου» Λευτέρη Παπαδόπουλου, τον οποίο παλιά «πετύχαινα» πάντα στην ταράτσα της […] Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια…

[thoughtfullyblogger]

Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια και η χαλαρότητα των μουσικών της Μεταπολίτευσης κόντρα στον θυμό, στην απληστία, στο άγχος και στην ταχύτητα της εποχής

Μανώλης Κοττάκης Το παρατήρησα πρώτη φορά βλέποντας κλασικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970 . Το θυμήθηκα ξανά στη συναυλία του Μανώλη Μητσιά στις «Λεύκες» της Πάρου, τον Αύγουστο. Το επιβεβαίωσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Σκάι προς τιμήν του «δασκάλου» Λευτέρη Παπαδόπουλου, τον οποίο παλιά «πετύχαινα» πάντα στην ταράτσα της […] Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια…

[greekblogs]

Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια και η χαλαρότητα των μουσικών της Μεταπολίτευσης κόντρα στον θυμό, στην απληστία, στο άγχος και στην ταχύτητα της εποχής

Μανώλης Κοττάκης Το παρατήρησα πρώτη φορά βλέποντας κλασικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970 . Το θυμήθηκα ξανά στη συναυλία του Μανώλη Μητσιά στις «Λεύκες» της Πάρου, τον Αύγουστο. Το επιβ��βαίωσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Σκάι προς τιμήν του «δασκάλου» Λευτέρη Παπαδόπουλου, τον οποίο παλιά «πετύχαινα» πάντα στην ταράτσα της […] Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια…

[skandaladiaplokidiafthora]

Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια και η χαλαρότητα των μουσικών της Μεταπολίτευσης κόντρα στον θυμό, στην απληστία, στο άγχος και στην ταχύτητα της εποχής

Μανώλης Κοττάκης Το παρατήρησα πρώτη φορά βλέποντας κλασικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970 . Το θυμήθηκα ξανά στη συναυλία του Μανώλη Μητσιά στις «Λεύκες» της Πάρου, τον Αύγουστο. Το επιβεβαίωσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Σκάι προς τιμήν του «δασκάλου» Λευτέρη Παπαδόπουλου, τον οποίο παλιά «πετύχαινα» πάντα στην ταράτσα της […] Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια…

[shmeragr]

Σαν Σήμερα: 7 Σεπτεμβρίου - Αρτέμης Μάτσας

Σαν σήμερα, στις 7 Σεπτεμβρίου, θυμόμαστε τον Αρτέμη Μάτσα, έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους και εμβληματικούς Έλληνες ηθοποιούς του 20ού αιώνα. Η ημερομηνία αυτή αποτελεί ένα ορόσημο μνήμης για έναν καλλιτέχνη που, αν και συχνά αναλάμβανε τους ρόλους του “κακού”, του “προδότη” στις ελληνικές ταινίες, κατόρθωσε να γίνει αγαπητός και να αφήσει το δικό του στίγμα στην ιστορία του ελληνικού…

[rulinarulina]

Ελληνικές ταινίες στα Φεστιβάλ όλου του κόσμου τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο

Με τη στήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, οι ελληνικές ταινίες ταξιδεύουν στα Φεστιβάλ του κόσμου Ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος θα είναι θερμοί για την ελληνική ταινία, μεγάλου και μικρού μήκους, και για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες δημιουργούς. Η παρουσία τους θα γίνει αισθητή σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ ενισχύοντας τους δεσμούς της ελληνικής κινηματογραφίας με το διεθνές κοινό του…

[travellingnews]

Όλες οι ελληνικές συμμετοχές στο 9ο Beyond Borders!

Στο πλαίσιο του 9ου Beyond Borders Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου (25 Αυγούστου – 1 Σεπτεμβρίου 2024) προβάλλονται πέντε ελληνικές ταινίες που θα διαγωνιστούν στο Κυρίως και στο μicro Διαγωνιστικό Τμήμα, καθώς και ακόμα έξι ταινίες που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε εκτός διαγωνιστικού προγράμματος, στο Πανόραμα. Ανθρώπινες σχέσεις, αναπηρία και σπάσιμο των στερεοτύπων, αόρατη…

[justforbooks]

Από τότε που το «Ρoor Things», η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες το κύμα αντιδράσεων που ξεσήκωσε δεν λέει να κοπάσει ακόμα. Μια χιονοστιβάδα κριτικών, δημοσιευμάτων, σχολίων και εντυπώσεων που εκτείνονται από την απόλυτη αμφισβήτηση μέχρι την υπέρμετρη αποθέωση και η υπερανάλυση και της παραμικρής οπτικής της ταινίας κατέκλυσαν τη δημόσια σφαίρα.

Προφανώς, το γεγονός ότι ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του καιρού μας είναι Έλληνας προκαλεί αυτόν τον παροξυσμό σχολιασμού. Μετά τις 11 οσκαρικές υποψηφιότητες που απέσπασε η ταινία, μεταξύ αυτών και της καλύτερης ταινίας και της σκηνοθεσίας, ετοιμάζεται να ανταγωνιστεί στα ίσα στην τελετή της 10ης Μαρτίου βαριά ονόματα, όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν και ο Μάρτιν Σκορσέζε.

Ο Λάνθιμος ασφαλώς και δεν είναι μία ακόμα περίπτωση Έλληνα που κατάφερε να διαπρέψει στο εξωτερικό, επιβεβαιώνοντας το κλισέ «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Το φαινόμενο «Λάνθιμος» –γιατί περί φαινομένου πρόκειται– και το πώς σχετιζόμαστε μαζί του αποτελεί καθρέφτη για πολλές νεοελληνικές παθογένειες, στερεοτυπικές συμπεριφορές, σύνδρομα και εθνικές φαντασιώσεις και διήλθε διάφορες φάσεις και ποικίλους μετασχηματισμούς πριν φτάσουμε στη σημερινή αναφανδόν εγκωμιαστική στάση μιας πλευράς του ελληνικού κοινού και Τύπου και την όχι και τόσο καλά κρυμμένη αμηχανία, ή και χολή, μιας άλλης.

Από την απόλυτη απαξίωση και τις λοιδορίες στο ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι τις σημερινές δοξολογίες μεσολαβούν αρκετά στάδια, αλλά εμείς μοιάζει να τα υπερβαίνουμε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Μήπως δεν είχε ακούσει τα εξ αμάξης ο Λάνθιμος όταν, άγνωστος στο ευρύ κοινό, τα πρώτα χρόνια πριν από τον Κυνόδοντα του 2009, προσπαθούσε να βρει τρόπο να κάνει τις ταινίες που οραματιζόταν; Υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς όπως «βιντεοκλιπάς», χάχανα και ειρωνείες στα σινεφίλ πηγαδάκια της εποχής όταν έκανε πρεμιέρα η Κινέττα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005, κατηγορίες περί λογοκλοπής.

Ο Κυνόδοντας για κάποιους δεν ήταν παρά μια αντιγραφή του μεξικάνικου Το Κάστρο της Αγνότητας του Αρτούρο Ριπστάιν, ενώ για άλλους ο Λάνθιμος δεν ήταν παρά ο κάλπικος και εφετζής δημιουργός του Greek Weird Wave, με ημερομηνία λήξης. Αναλόγως της πλευράς από την οποία εκτοξεύονταν οι επικρίσεις, ακούγαμε για κινηματογράφο ελιτίστικο και μανιερίστικο, έκφυλο και διεστραμμένο ή όχι αρκετά ελληνοπρεπή.

Αλλά η βασική κατηγορία που είχαν να του προσάψουν οι επικριτές του όλα αυτά τα χρόνια ήταν πως οι ταινίες του απευθύνονται σε ένα πολύ μικρό arthouse κοινό, εν ολίγοις σε ένα «παρεάκι». Ομολογουμένως οι ταινίες του μέχρι και τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού (2017) δεν ήταν για κατεξοχήν mainstream κοινά. Με αλλόκοτες αλληγορίες, στρυφνές δυστοπίες, ερμητικά νοήματα και παραδοξολογίες, στυλιζαρισμένο και αποστασιοποιημένο ύφος, θεωρητικά τουλάχιστον δυσκόλευαν τον μέσο θεατή.

Μετά την Ευνοούμενη (2018), και ελέω Χόλιγουντ, οι δημιουργίες του άρχισαν να είναι πιο εύληπτες –χωρίς ωστόσο να θυσιάσει κάτι από την ιδιαιτερότητα της κινηματογραφικής του γραφής– κι έτσι χάλασε τη μανέστρα της κριτικής περί εστέτ σινεμά μόνο για λίγους, ειδικά όταν άνθρωποι που δεν είχαν δει ποτέ ταινία του άρχισαν να συρρέουν πλέον στις ελληνικές αίθουσες για να δουν το Poor Things, το οποίο έχει ξεπεράσει μέχρι στιγμής τα 200.000 εισιτήρια.

Με τα χρόνια και την πέρα από κάθε προσδοκία θριαμβευτική πορεία, οι ποδοσφαιρικού τύπου άκριτοι πανηγυρισμοί πλήθυναν για τον απλούστατο λόγο ότι διαθέτει ελληνικό διαβατήριο, άρα οφείλουμε να φουσκώνουμε από εθνική περηφάνια.

Πόσο Έλληνας όμως είναι ο Λάνθιμος; Εδώ συμβαίνει το εξής αξιοπερίεργο. Ο Λάνθιμος μας αφορά επειδή πρώτα και κύρια αφορά τους άλλους. Σε αντίθεση με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον τελευταίο διεθνούς φήμης σκηνοθέτη πριν από τον Λάνθιμο –που επίσης είχε ακούσει τα μύρια όσα, κατά το ίδιον της φυλής μας–, που, εκκινώντας από την ελληνική ανθρωπογεωγραφία και Ιστορία και με τη συνδρομή της ποίησης των εικόνων του, απέκτησε ένα κινηματογραφικό ιδίωμα το οποίο απευθυνόταν και στο διεθνές κοινό, ο Λάνθιμος διάνυσε μια αντίστροφη πορεία: αφορά το ελληνικό –και όχι μόνο– κοινό επειδή καταφέρνει να μιλά μια παγκόσμια γλώσσα και επειδή δημιουργεί έναν κινηματογράφο στον οποίο ελάχιστα στοιχεία εντοπιότητας μπορούμε να διακρίνουμε.

Ακριβώς επειδή διαθέτει μια ατοπική και συχνά άχρονη απεύθυνση, μπορούμε να ταυτιζόμαστε μαζί του και να εντοπίζουμε ελληνικά χαρακτηριστικά, όπως ενδεχομένως μπορεί κι ένας Μεξικανός ή Φινλανδός τα αντίστοιχα δικά του. Στον Κυνόδοντα είδαμε το περίκλειστο σύμπαν της υπερπροστατευτικής αγίας ελληνικής οικογένειας. Στον Αστακό την αφόρητη κοινωνική πίεση για ζευγάρωμα και τον εξοστρακισμό όσων αποτυγχάνουν. Στη Βληχή το ελληνικό στοιχείο δεν προκύπτει από το προφανές, δηλαδή το αγροτικό και βουκολικό τοπίο της Τήνου, αλλά από τα παγανιστικά συστατικά του ελληνορθόδοξου χριστιανισμού. Και στον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού το οικείο σ' εμάς είναι η αποσύνθεση της δομής της πυρηνικής οικογένειας και λιγότερο ο αρχαιοελληνικός μύθος της θυσίας της Ιφιγένειας.

Ο Λάνθιμος συγκαταλέγεται πλέον στην εκλεκτή χορεία των Ελλήνων με υποψηφιότητες Όσκαρ στο ενεργητικό τους, ενώ έχει βάλει πλώρη για το πρώτο προσωπικό του βραβείο όχι με Zorba the Greek, αρχαία ελληνική τραγωδία, ελληνικό γουέστερν ή βορειοελλαδίτικα ομιχλώδη τοπία και αναζήτηση της «ελληνικότητας» στις διάφορες εκφάνσεις της αλλά με πλάνα που δεν θυμίζουν σε τίποτα Ελλάδα.

Κι αυτό είναι ένα από τα ασυγχώρητα «εγκλήματα» του Λάνθιμου. Οι ταινίες του δεν αφορούν την Ελλάδα, όπως θα επέτασσε η μικρόνοη οπτική μας περί ελληνικότητας, και δεν την αφορούσαν ποτέ, ακόμα και όταν κινηματογραφούσε στα ��ειμωνιάτικα ερημικά θέρετρα της Κινέττας. Μήπως η ελληνικότητα δεν είναι ο μόνος δρόμος;

Το άλλο του μεγάλο «λάθος», που δεν μπορούμε να του συγχωρήσουμε επ’ ουδενί, είναι το πώς και πού μεγάλωσε. Δεν είναι δυνατό ο πιο αναγνωρισμένος Έλληνας σκηνοθέτης της εποχής μας να γεννήθηκε στο Παγκράτι, να ζούσε σε ένα μικρό διαμέρισμα της οδού Χρεμωνίδου, να τελείωσε τη Σχολή Μωραΐτη, όπου δίδασκε ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας πατέρας του, και να πέρασε από τα θρανία της Σταυράκου, όπως τόσοι άλλοι. Δεν είναι δυνατό να μην είναι ένας ακόμα μετανάστης δημιουργός, πολιτογραφημένος Αμερικανός, όπως ο Ελία Καζάν, ή ένας Γαλλοτραφής Κώστας Γαβράς – θα ήταν πιο ανεκτό.

Δεν γίνεται να πέρασε ένα φεγγάρι από την ομάδα μπάσκετ του Παγκρατίου, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, να σκηνοθετούσε βιντεοκλίπ για γνωστούς τραγουδιστές στα '90s, να ήταν βοηθός σκηνοθέτη στον Λάκη Λαζόπουλο, να έκανε τις τηλεοπτικές διαφημίσεις του, να, εδώ δίπλα μας, στο μικρό και στενόχωρο χωριό της ελληνικής σόουμπιζ. Δεν γίνεται να έκανε τις πρώτες του ταινίες με τη βοήθεια φίλων και χωρίς ισχυρές πλάτες.

Δεν γίνεται να είναι ένας από μας. Έγκλημα καθοσιώσεως. Όπως έγκλημα καθοσιώσεως είναι και το αναμφισβήτητα μεγαλοφυές ταλέντο του, όσο κι αν κάποιοι δεν αρέσκονται στο είδος των ταινιών του ή έχουν ενστάσεις για επιμέρους επιλογές και ατέλειες. Το περίσσευμα ταλέντου κι αν είναι ασυγχώρητο από χώρους που ενθαρρύνουν τις μετριότητες και προσπαθούν να κόψουν τη φόρα σε όποιον προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι.

Κι έφτασε η στιγμή που αυτό το ταλέντο, βρίσκοντας τους πόρους και πρόσφορο περιβάλλον για να ξεδιπλωθεί και να μεγαλουργήσει, κατακτά πλέον στο Poor Things το δικό του αντισυμβατικό σύμπαν, μια οργιαστική κινηματογραφική φαντασία, έναν steampunk ρετροφουτουρισμό σαν να είχε στο production design τον ίδιο τον Ιούλιο Βερν, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί συζητήσεις σε όλο τον κόσμο, συμμετέχοντας σε ένα δυναμικό φεμινιστικό process, έστω και με τους περιορισμούς του male gaze.

Μας βάζει έτσι σε σκέψεις μήπως το γνήσιο ταλέντο μπορεί να υπερισχύσει της χρυσής μετριότητας που πριμοδοτείται από παντού. «Βρε, λες;»

Όσοι δεν διαθέτουμε κοντή μνήμη, δεν ξεγελιόμαστε από τις τωρινές υπερβολικά ενθουσιώδεις εκδηλώσεις. Ο φθόνος, η ζήλια και οι μικροπρέπειες μοιάζει να έχουν κατασιγαστεί σε έναν βαθμό μπροστά στο μέγεθος της επιτυχίας, αλλά έχουν απλώς καμουφλαριστεί καλύτερα. Παραμένουν πάντα εκεί.

Ευτυχώς, όλα αυτά ελάχιστη σημασία έχουν για τον ίδιο τον Λάνθιμο που, ενώ δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε πως είναι αποκομμένος από την Ελλάδα, ταυτόχρονα μοιάζει να είναι έτη φωτός μακριά από τον θόρυβο των social media και την υπερκατανάλωσή του ως εθνικού προϊόντος. Ίσως ακριβώς επειδή κατάφερε να μην τον αφορούν οι κακόμοιροι συμπλεγματισμοί μας και βγήκε αλώβητος να έγινε και ο δημιουργός που όλοι ξέρουμε.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?