#καίει

[romios-gr]

Αφιερωμένο στους ήρωες που γεννήθηκαν ασήμαντοι και μεγαλούργησαν όταν τους κάλεσε η μοίρα και στους ποιητές που θρέφουν τη μνήμη ημών, των επιγόνων. Η μνήμη δίνει την αξιοπρέπεια, η μνήμη δημιουργεί το φρόνημα στο παρόν. Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος. Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω. Ε... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-mnimi-kaiei-akayti-vatos-mnimi-toy-laoy-moy-se-lene-pindo-odysseas-elytis/

[thenewsmag]

Φωτιά τώρα στη Ρόδο

Φωτιά τώρα στη Ρόδο

Η φωτιά στη ρόδο καίει δασική έκταση στην περιοχή Κρητηνιά Συναγερμός σήμανε λίγο πριν τις 11 το πρωί της Δευτέρας (22/08) στην Πυροσβεστική όταν υπήρξε ενημέρωση για εκδήλωση φωτιάς στη Ρόδο και συγκεκριμένα στην περιοχή της Κρητηνιάς. Σύμφωνα με την πρώτη εικόνα της πυροσβεστικής η φωτιά καίει δασική έκταση χωρίς να υπάρχουν πληροφορίες ότι απειλείται κάποια κατοικημένη περιοχή. Για την…

[ena-nistagmeno-koala]

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει την ψυχή

Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

[nantoukos]

Ο ήλιος άρχισε να καίει ,

όπως άρχισα και εγω με εσένα.

Υ.Γ το καλοκαίρι (μας)

[selhnio]

βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει

[cathy-bluedream]

Κοντεύω να φτάσω προς το τούνελ κοντεύω να δω το φως του ήλιου. μα- δεν βαριέσαι !- είναι που και ο ίσκιος από μόνος του με καίει .

[0cean--soul]

✨ Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα ✨

«… Άμα πεινάς το ξέρεις.

Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου.

Άμα κρυώνεις, το ίδιο.

Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις;

Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι;

Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων…» … Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.

Σε καίει…

Σε λιώνει…

Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάματα, το ρίχνεις στο τραγούδι.

Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!

Αυτό το «πράμα» πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακκούβα να το θάβεις, κι ό,τι βρέξει. Μην το λες πουθενά.

Άσ’ το να σε κάψει.

Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ’ όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις…

Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα ’χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα ’χεις φρικτά ασκημίσει.

Αλήθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει…

- Μενέλαος Λουντέμης

[arkasyl18120]

Μετά από τόσο καιρό κοίταξα κατάματα κάποιον και του είπα «είμαι σε απόλυτη γαλήνη. Δεν έχω ταραχή μέσα μου.»

Οι άνεμοι μου κόπασαν. Η θάλασσα γαλήνεψε. Ο ήλιος λάμπει. Άσε την φλόγα να καίει.

Η ψυχική ηρεμία και γαλήνη είναι ο μόνος δρόμος. Πρέπει να την κατακτήσεις αλλιώς πάντα θα είσαι σκλάβος σου.

-Α. Π

[prasinoxaos]

δεν σου αρέσει να είσαι μόνος σου από γεννησιμιού σου. αναγκάζεσαι να θες να ακούς μονάχα την δική σου ανάσα, όταν επιβεβαιώνεις πως των άλλων η ανάσα κλέβει παρακάνω οξυγόνο από το δικό σου από ότι θα έπρεπε. αναγκάζεσαι να θες μονάχα την δική σου φωνή να ακούς, όταν των άλλων μονίμως σε κάνουν να θες να βάλεις τα κλάματα. δεν σου αρέσει η μοναξιά. έμαθες να σου αρέσει η μοναξιά. να μοιράζεσαι το αγαπημένο σου βιβλίο, τραγούδι, ταινία πονάει πολύ. και το έμαθες καλά. τώρα πια τα κάνεις συλλογή σε ράφια, φακέλους στον υπολογιστή και στα αγαπημένα σου στο netflix και στο spotify. δεν μου αρέσει η μοναξιά μου, με καίει. μα προτιμώ να καίγομαι μονάχη, από το να πνίγομαι εξαιτίας τους.

[midnightsinparissss]

Γιατί η αγάπη ειν’ φωτιά

Μεσ’ τη καρδιά και καίει

Κι οποίος μπορεί να τη γροικά

Στσοι κουζουλούς το λέει

Γιατί σε κάνει κουζουλό

Η αγάπη μεσ’ στα στήθια

Περιπλανώμενος γυρνάς

Μέσα σε παραμύθια

Παραμυθένιο έρωτα

Όλοι να βρουν ποθουνε

Μεσ’ στη καρδιά να τον βαστούν

Ώσπου να σκοτωθούνε

Σκοτώνει ο έρωτας γι αυτό

Πρόσεχε που θα δώσεις

Όλα τα φύλλα της καρδιάς

Να μη το μετανιώσεις 

[daimewdis]

“Η στάχτη σε καίει πιο πολύ, απ’ την φωτιά”.

-Δαιμεώδης

[apopsyxhs]

Και θέλω να ζήσω ξανά το συναίσθημα του να σε βλέπω και ο κόσμος να καίει

[athhenaa]

Δεν έχω γράψει για πολλά άτομα στη ζωή μου. Μόνο γι’ αυτούς που με κάποιον τρόπο, εξέπνεαν τέχνη. Ή που έστω, μου έδιναν το ελεύθερο, εγώ να τη χτίσω γύρω τους. Έχω ερωτευτεί μια φορά. Έχω γεμίσει τετράδια πολλά, τα έχω μουσκέψει με δάκρυα. Έχω τελειώσει στιλό αμέτρητα.

Πίστευα πως μετά από αυτόν, κανείς δεν θα με έκανε να νιώσω ξανά έτσι. Όχι τον πόνο, απαραίτητα, αλλά αυτή την έμπνευση, που σε κάνει να μη μπορείς να σταματήσεις να γράφεις για τον άλλον. Μετά από εκείνον νόμιζα πως οι λέξεις μου θα στέρευαν, και το μελάνι θα τελείωνε. Πως δεν γινόταν να ξαναγράψω έτσι για κάποιον. Πως θα μπορούσα να στολίσω με τόσο περίτεχνο τρόπο κάποια ιστορία, ή κάποιο πρόσωπο.

Μα όταν τον γνώρισα, όλα άλλαξαν.

Ήτανε βράδυ, αργά. Σχεδόν ξημέρωνε. Το αλκοόλ έρεε άφθονο. Είχαμε πιει όλοι. Το αγόρι μου είχε πέσει για ύπνο. Δεν τον ήξερα, μόνο ακουστά τον είχα. Τον είχα παρατηρήσει όμως λίγο. Κάποια στιγμή με πλησίασε. Να πω την αλήθεια, περίμενα την ώρα να το κάνει, καθώς το ενδιαφέρον του ήταν παραπάνω από εμφανές, μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να το απορρίψω. Παρόλα αυτά ρώτησε για μένα κι έμαθε, από τους κοινούς μας φίλους. Και οι δυο είχαμε ακούσει ο ένας για τον άλλον, μα ποτέ δεν έτυχε να γνωριστούμε. Ήταν όμορφος, πολύ, αυτό δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να το αρνηθώ. Αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω ήταν αδύνατο να ειπωθεί, και πόσο μάλλον να γίνει.

Κάπου τον ξαναείδα, σ’ ένα γήπεδο. Καθόταν λίγες σειρές μπροστά μου. Ανταλλάξαμε κάποια βλέμματα, το θυμάμαι.

Τον θυμάμαι.

Ο λίγος καιρός πέρασε και πλέον δεν είχα κάτι να με σταματήσει από το να στρέψω το ενδιαφέρον μου εκεί. Μπορώ να πω, πως τον είχα βάλει στο μάτι. Κάτι είχε. Κάτι τόσο ιδιαίτερο που με τράβαγε πάνω του.

Κάπως ήρθανε τα πράγματα, και αυτός βρισκόταν απέναντι μου, καθισμένοι και οι δυο. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα. Φόραγε μια πανάκριβη μπλούζα, μαύρη, που τόσο πολύ του πήγαινε.

Το βλέμμα μου δεν μπορούσε παρά να καρφωθεί πάνω του.

Θα με χαρακτήριζα ισχυρογνώμον άνθρωπο, και αρκετά ευσυνείδητη. Μορφωμένη, εθισμένη σε συζητήσεις μα με ενα ελάττωμα θα ανέφερε κανείς. Ανήμπορη να βάλω τελεία. Μα μαζί του δεν ήταν έτσι. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, απλά τον άκουγα. Ο λόγος του ήταν τόσο δομημένος, είχε τέτοια ροή. Μου ανέπτυξε θέματα και μου έδειξε οπτικές που δεν είχα σκεφτεί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση.

Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μαζί του, και πως βρεθήκαμε έξω απ’ το σπίτι μου. Μιλώντας, αναλύοντας, γελώντας. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Κάτι με είχε εξιτάρει τόσο πολύ πάνω του. Το χιούμορ του, το τουπέ του. Θα δυσκολευόμουν να πιστέψω οτι θα πέρναγε απαρατήρητη σε κάποια. Μα πως; Το θεωρούσα αδύνατο.

Είχα εθιστεί σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ρώταγα συνεχώς για εκείνον. Που θα ‘ναι και αν θα ‘ρθει μαζί μας. Τον έψαχνα παντού. Ετοιμαζόμουν σε κάθε μου έξοδο μήπως και τον πετύχω κάπου. Ως που τον είδα όντως. Όχι τυχαία, προφανώς. Είχα κάνει τα πάνδεινα για να μάθω αν θα ‘ναι εκεί μαζί μας. Τον παρατηρούσα από μακριά να μειώνει την απόσταση μεταξύ μας με ένα χαμόγελο φορεμένο, κι έναν καφέ στο χέρι. Στάθηκε δίπλα μου. Κι εκεί ήταν που ήξερα πως δεν μπορώ, παρα να κάθομαι να τον κοιτάω. Όλοι μου οι φίλοι με κοίταγαν και χαζογέλαγαν, όσο εγώ χαζογέλαγα με ο,τι έλεγε εκείνος, φορώντας το μπουφάν του.

Έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι έχω πάθει. Γιατί με ταράζει τόσο το να βρίσκεται κοντά μου και το να με ακουμπάει δήθεν καταλάθος. Γιατί όταν μου μιλάει κοκκινίζω και γιατί δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Δε νομίζω πως μπορώ να περιγράψω με λεξεις πως ένιωσα την πρώτη φορά τα χέρια του ακούμπησα το πρόσωπο μου. Ή πως όταν τα χείλη μου ακούμπησαν το δικό του. Το είχα αγκαλιάσει με τις παλάμες μου σα να ήξερα, πως, αυτή ήταν η στιγμή μου, και ίσως η μοναδική μου ευκαιρία.

Δεν υπήρχε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Τουλάχιστον για εκείνον. Τίποτα πέρα από κάποια χαζά φιλιά. Αλλά αν επιμένει τόσο πως δεν ήμουν τίποτα παρά πάνω από μία αφελή έφηβη γι’ αυτόν τότε γιατί ένιωθα το βλέμμα του να με καίει και γιατί ένιωθα τόση ένταση στον χώρο; Δεν γίνεται να μην την ένιωθε κι αυτός. Το πεδίο ήταν τόσο ηλεκτρισμένο ακόμα και με την απόσταση που είχαμε.

Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να τον βλέπω στον ύπνο μου αλλά παράλληλα αρνούμαι να παραδεχτώ ότι τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι τόσο βαρυσήμαντα.

Φοβάμαι μέχρι και να αποτυπώσω εκείνη την λέξη που θα περιέγραφε με ακριβή τρόπο το πως νιώθω, πόσο μάλλον να την ξεστομίσω. Φαντάζει αδύνατο. Οπότε υπεκφεύγω με κάθε πιθανό τρόπο να μιλήσω για εκείνον.

Μα δεν γίνεται. Όλα γυρίζουν γύρω του. Οι παρέες μου, οι βόλτες μου. Οι γνωστοί μου, τα τραγούδια που ακούω. Τα ποιήματα που γράφω. Ο τρόπος που ντύνομαι, που κινούμαι στον χώρο.

Όλα μου τον θυμίζουν. Όλα έχουν χαραγμένο το όνομα του. Ολα μυρίζουν σαν αυτόν. Η θύμηση του με στοιχειώνει και το να ξέρω πως είναι αναπόφευκτο να τον ξαναδώ, με κάνει να μη θέλω να βγω απ’ το σπίτι.

Είμαι σε αδιέξοδο. Βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο, επαναλαμβάνοντας και ζώντας την ίδια ιστορία συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα. Μα είμαι ανήμπορη να ξεφύγω.

Οι φίλοι μου με κατηγορούν πως έχω χάσει το μυαλό μου. Πως δεν με έχουν ξαναδεί έτσι.

Δεν θέλω να μιλάω άλλο για εκείνον. Γιατί κάθε φορά που οποιοσδήποτε προφέρει έστω και τυχαία το όνομα του νιώθω το στήθος μου να βαραίνει.

Οπότε, έρχομαι στο συμπέρασμα πως το να συνεχίσω να λέω ψέμματα πως δεν με νοιάζει, πως δεν με επηρεάζει, είναι ανούσιο. Πως μου είναι αδιάφορος. Πως δεν με νοιάζει που είναι και με ποια.

Γελάω.

Γελάω με την κατάσταση που έχω φτάσει γιατί οποιαδήποτε άλλη αντίδραση πλέον είναι ανώφελη. Γιατί όσο και να πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει το εμείς σ’ εκείνον δεν έχει περάσει στιγμή απ’ το μυαλό του.

[sotiriabellou]

όσοι παραπονιούνται ότι οι καταλήψεις είναι πρωτοβουλία της μειονότητας των φοιτητών έχουν πολλή πλάκα.καταρχην για να γίνει κατάληψη πρέπει να αποφασιστεί μετά από συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου για την οποία γίνεται ενημέρωση στους φοιτητές.αυτοι που ενδιαφέρονται πηγαίνουν και παίρνουν αποφάσεις.αμα έκαιγε τόσο πολύ το θέμα της κατάληψης την πλειονότητα των φοιτητών τότε θα μπορούσατε πολύ απλά να είστε παρόντες σε μια διαδικασία που συνήθως κρατάει το πολύ μία ώρα και να ψηφίσετε εναντίον της κατάληψης και θα μπορούσατε έτσι απλά να γυρίσετε στις σπουδές σας αφού σας καίει τόσο πολύ.αλλα όχι βέβαια γιατί η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα άτομα που παραπονιούνται για τις καταλήψεις είναι τα ίδια άτομα που δεν έχουν πατήσει πόδι σε συνέλευση και αρνούνται να κάνουν έστω και το ποιο απλό πράγμα για να τις σταματήσουν, ενώ αν ήσασταν πραγματικά η πλειοψηφία θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να σταματήσετε τις καταλήψεις, αλλά βέβαια δεν κάνετε τίποτα.ενα ακόμα αστείο είναι ότι πολλά από τα ίδια άτομα είναι εναντίον του νομοσχεδίου αλλά δεν θέλουν τις καταλήψεις ή τις πορείες γιατί βέβαια το μόνο πράγμα που θέλουν να κάνουν είναι να παραπονιούνται απ' τα κινητά τους και να περιμένουν να γίνουν όλα όπως θέλουν χωρίς οι ίδιοι να χρειαστεί να κουνήσουν το δαχτυλακι τους, επειδή βέβαια το άτομο που δεν έχει καν πατήσει σε συνέλευση πως θα κάνει κάτι που όντως χρειάζεται έστω και λίγη προσπάθεια.ειναι πραγματικά η σημασία της οκνηρίας, απάθειας και της αδράνειας αλλά έχουν και το θράσος να παραπονιούνται για τα αποτελέσματα της δικιάς τους απραξίας

[visions-of-hlliana]

Μία απλή συνήθεια

Συνήθισα ξέρεις.

Όσο περνάει ο καιρός προσαρμόζομαι, αλήθεια σου λέω.

Έμαθα πως να βάζω πλυντήριο μόνο μου, έμαθα τον δρόμο για την αγαπημένη μου πλατεία.

Συνήθισα ξέρεις.

Ναι μαμά ένα ένα σιγά-σιγά τα μαθαίνω, αλήθεια σου λέω.

Όταν κάνω μπάνιο ξέρω ότι πρέπει να λυγίσω το χέρι μου γιατί το ταβάνι στο καινούργιο μου μπάνιο είναι πολύ χαμηλό ξέρεις, και έτσι πλέον δεν χτυπάω το χέρι μου όπως το πρώτο βράδυ.

Συνήθισα ξέρεις.

Πεινάω εδώ και βδομάδες.

Μα δεν μπορώ να με σταματήσω, και δεν θέλω.

Δεν μπορώ να με σηκώσω από το κρεβάτι, και έτσι μένω παρατημένο εκεί σαν πτώμα, το δέρμα μου κάτασπρο και το είναι μου αδυνατισμένο.

Ο μόνος λόγος που σηκώνομαι είναι για να βάλω φαι στην γατούλα μου ξέρεις.

Καίει το στόμα μου από τα τσιγάρα, έχω χάσει το μέτρημα.

Ναι είναι πολύ ωραίο να είσαι μόνος σου.

Έχετε όλοι δίκιο.

Είναι πολύ ωραίο να μην έχω κανέναν να με νοιάζεται.

Είναι μια απλή συνήθεια να θυμάμαι κάθε μέρα πως δεν υπάρχει κάποιος να με αγαπήσει.

Και πως δεν με αγαπάω καλά καλά εγώ.

Κάποιος να με ξυπνήσει και να μου πει να προσπαθήσω.

Κάποιος να μου αρπάξει το 10ο τσιγάρο από τα χείλη μου και να μου πει να σταματήσω.

Κάποιος να με πάρει αγκαλιά καθώς πέφτω στην μπανιέρα και κάθομαι εκεί με το καυτό νερό να τρυπάει το δέρμα μου. Να με βγάλει έξω και να με τυλίξει με μια πετσέτα.

Είναι μια απλή συνήθεια να μην σταματάει το αίμα, και να μην βρίσκω έναν γαμημενο λόγο για να μην το κάνω να κυλήσει παραπάνω εδώ και τώρα.

Μια τηλεόραση που είναι πάντα κλειστή γιατί δεν αντέχω την βαβούρα και ένας νεροχύτης γεμάτος πιάτα άπλυτα.

Νόμιζα ήμουν εδώ μερικές μέρες μονάχα μα ο πατέρας μου μου είπε ότι έχουν περάσει 3 μήνες.

Είναι μια απλή συνήθεια του λέω.

Να μην καταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω μου.

Να σαπίζω.

Και να μην με νοιάζει.

Καθώς οι τριγύρω μου να θεωρούν δεδομένα τα άτομα που τους αγαπάνε.

Είναι μια απλή συνήθεια να πιάνω τα μαχαίρια και να τα σφίγγω στα χέρια μου.

Και να προσπαθώ να με ηρεμήσω μόνο μου.

Γιατί κανέναν δεν έχω.

Και εγώ το διάλεξα.

Τι μέρα είναι σήμερα είπαμε; Ποια χρονιά;

Μια απλή συνήθεια λέω είναι.

Το να μην θέλω να ζω πια.

[psyxodrama07fan]

Ποσο φοβάμαι την φλόγα μη σβήσει.

Τουλάχιστον καίει ακόμα.

Η φλόγα του έρωτα έχει την εξής ιδιαιτερότητα, πεθαίνει μόνο απ’ τα χέρια των δημιουργών της. Η παύση της καύσης είναι δυνατή μόνο από εκείνα τα δάχτυλα που τη γέννησαν.

Αναπόφευκτο να καω, αλλά τουλάχιστον αν καώ, θα νιώθω ακόμα.

Αναπόφευκτο να καείς, αλλα κρατάς τον αναπτήρα.

Άραγε έχεις ακόμα ��α διακινδυνεύσεις κάτι;