#και όλοι ξέρουμε πώς πήγε αυτό

[mousmoula]

save me silly romcom... silly romcom save me...

[gemsofgreece]

1/2 Να 'σαι καλά, δεν ξέρω τι άλλο να πω εκτός από ευχαριστώ. Ξέρεις τι πονάει πιο πολύ; Δεν ήθελα να μείνω εδώ, ήθελα να ταξιδεύω συνέχεια να γνωρίζω χώρες ανθρώπους κουλτούρες. Να γυρίζω & να ταξιδεύω κι εδώ. Οτι πολυπολιτισμικό είναι η καλύτερή μου. Δεν μπόρεσα να φύγω. Τον κόσμο & μετά την Ελλάδα τα έβλεπα μέσω μιας οθόνης. Κάποια στιγμή άρχισα & να αποφεύγω Ελληνικά πράγματα γιατί τόσο πόναγε να αισθάνομαι ξένος & μόνος στην χώρα μου. Δεν μπόρεσα να γνωρίσω διαφορετικά πράγματα. Μόνο έχασα

2/2 τις ρίζες μου. Εσύ & τ'άλλα μπλογκ εδώ βοηθάτε πολύ & σταδιακά κάτι βρίσκω & κάνω, αλλά δεν ξέρω πέρα από κλασσική λογοτεχνία πού να ψάξω, ή πέφτω σε μαλάκες που πετάνε κοτσάνες. & το πιο δύσκολο είναι πως δεν ξέρω πού & πώς να μπορέσω να ρωτήσω για πράγματα που θεωρούνται γνωστά & αυτονόητα για κάποιον που ζει εδώ. Εχω & να ξεριζώσω  κάποιες γνώμες για Έλληνες που είναι μια ΆΛΛΗ ιστορία. Υ.Γ. Ρε μπράβο κατάφερα να εκφραστώ. Έβγαλε ο πόνος της ξενιτιάς μελό. & σαρκασμό. 2 πόντοι για Ελλάδα 

                                                 END OF ASK

Διακρίνω έναν τελεσίδικο τόνο και δεν πρέπει. Για παράδειγμα, αντί για “δεν μπόρεσα να γνωρίσω διαφορετικά πράγματα”, εγώ λέω να πούμε “δεν έχω γνωρίσει διαφορετικά πράγματα μέχρι στιγμής”. Πού ξέρεις τι γίνεται στη διάρκεια μιας ζωής; Για κάποιους η ζωή άλλαξε σε μια μέρα με τρόπους που δε μπορούσαν να διανοηθούν.

Θα σου μιλήσω για τρία άτομα:

Το πρώτο είμαι εγώ. Για διαφορους λόγους, από υγεία μέχρι σπουδές μέχρι κάλο στον εγκέφαλο (κυρίως αυτό), πρέπει να παίρνω το βραβείο στάσιμης ζωής τα τελευταία 5+ χρόνια, ιδίως πριν το 2019. Το πόσες ευκαιρίες και πράγματα έχω χάσει δεν περιγράφεται. Π.χ είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε τέσσερις χώρες σχεδόν τζαμπέ και τις κλώτσησα όλες καθαρά λόγω λανθασμένης δικής μου κρίσης. Και αυτό απλά για ταξίδια. Έχω χάσει άλλα κι άλλα... Ξέρεις το meme που λέει ότι οι συμμαθητές σου κάνουν καριέρες, αγοράζουν σπίτια, παντρεύονται, κάνουν παιδιά κι εσύ κάνεις τεστ προσωπικότητας για να δεις τι είδος ψωμιού είσαι; Ε εγώ είμαι ακριβώς αυτό το άτομο.

Το δεύτερο άτομο είναι η μία γιαγιά μου. Όταν ήμουν δημοτικό ακόμα, πήγα να την επισκεφτώ στο χωριό και είχα πάρει μαζί το λεύκωμά μου που έβαζα σχεδόν διά της βίας να το συμπληρώσει μέχρι και η κουτσή Μαρία. Έβαλα μέχρι και τις ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ μου να το συμπληρώσουν. Τέλος πάντων, στην ερώτηση “ποιο είναι το αγαπημένο ταξίδι που έχεις κάνει;” μου απάντησε με το όνομα ενός χωριού μία ώρα απόσταση από το δικό μας. Ήμουν 9 χρονών και ήδη είχα δει περισσότερη Ελλάδα από εκείνη. 

Το τρίτο άτομο είναι ένας Αμερικάνος από την Αριζόνα με τον οποίο μιλούσα σε ένα άλλο σάιτ. Του είπα ότι η Αριζόνα ήταν η πολιτεία στην οποία ήθελα να ταξιδέψω περισσότερο γιατί είναι όνειρο ζωής να δω το Grand Canyon. Κι εκείνος, γύρω στην ηλικία μου, με έστειλε λέγοντας μου ότι κι αυτός που ζούσε εκεί δεν το είχε δει ακόμα. Θα μου πεις, είναι σα να λέμε Έλληνας που δεν έχει δει τα Μετέωρα. Πολλοί Έλληνες δεν τα έχουν δει. Επειδή όμως το GC είναι παγκοσμίως πιο γνωστό, ίσως λόγω US centrism, πραγματικά σοκαρίστηκα. Και έτσι για να με διαλύσει τελείως, μου είπε ότι είμαι τυχερή που ζω στην Ελλάδα και ότι το δικό του όνειρο ζωής είναι να δει από κοντα τη θάλασσα κάποια στιγμή.  Εκεί κάπου το έχασα τελείως και ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά συνειδητοποίησα ότι θεωρούσα δεδομένα πολλά πράγματα που δεν είναι.  Ίσως δεν ήταν σύμπτωση που λίγο μετά από αυτόν τον διάλογο άρχισα να σκέφτομαι τη δημιουργία ένος μπλογκ για τις πιο άγνωστες ομορφιές της Ελλάδας. Για να ξέρουμε τι έχουμε δίπλα μας και να το εκτιμούμε.

Αυτά στα είπα για τους εξής λόγους: α) Για να μη νιώθεις μόνος, αποτυχημένος, αποκομμένος ή απελπισμένος. Ο καθένας μας τουλάχιστον σε έναν τομέα νιώθει ότι τα έχει σκατώσει, είτε επειδή φταίει ο ίδιος είτε επειδή έτσι τα έφερε η ζωή. Κι αν κάποιος είναι πιο προνομιούχος ή πιο κοινωνικά αποδεκτός από άλλους, εμένα η μέχρι τώρα εμπειρία μου έχει δείξει ότι όλοι έχουν κάτι να τους βαραίνει, να μετανιώνουν ή να νιώθουν ελλιπείς εξαιτίας του.

β) Γιατί τρεις από μας έχουν την ευκαιρία αργά ή γρήγορα να το αλλάξουν αυτό. Εσύ μπορεί σε λίγο καιρό να αρχίσεις να έχεις τη δυνατότητα για κανα ταξιδάκι, να βρεις άτομα που να σε καταλαβαίνουν περισσότερο (και Έλληνες) και να συμφιλιωθείς μέσα σου με την Ελλάδα. Σε αυτό το τελευταίο βρίσκεσαι ήδη σε καλό δρόμο, το βλέπω. Εγώ ίσως καταφέρω να σταματήσω να κλωτσάω ευκαιρίες και να κοιτάξω να προχωρήσω χωρίς φόβο, ειδικά αφού ξέρω τι κάνω λάθος. Ο Αμερικάνος μέχρι τώρα μπορεί να πήγε στο GC και μπορεί να είδε και τη θάλασσα κάπου! Η γιαγιά μου δεν είχε ευκαιρίες. Και ήταν και κλειστός άνθρωπος, δεν ξέρω πως ένιωθε για αυτό. Παρηγοριέμαι ελπίζοντας ότι δεν είχε ιδιαίτερα όνειρα και απλά ήθελε να ριζώσει στο χωριό. Άλλες εποχές εκείνες. Τότε πραγματικά οι ζωές ἠταν δύσκολες και δεν άλλαζαν εύκολα.

γ) Για να τονίσω, αν και θα το ξέρεις, ότι όπως κάποια πράγματα είναι λάθος ή προβληματικά στην Ελλάδα, έτσι συμβαίνει και σε άλλες χώρες που μοιάζουν σαν τη Γη της Επαγγελίας. Αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Ακόμα κι αν σε μια άλλη χώρα εσύ νιώθεις καλύτερα, κάποιος άλλος μπορεί να βασανίζεται από το σύστημα. Και αυτό το λέω για να καταλήξω στο τελικό μου επιχείρημα:

Ακούω συχνά νέους να λένε ότι ανυπομονούν να φύγουν κι ότι η Ελλάδα είναι χάλια, σκατά κλπ. Μια διόρθωση εδώ: κάποιοι Έλληνες είναι σκατάνθρωποι, όπως συμβαίνει σε κάθε λαό. Το Ελληνικό κράτος είναι σε πάρα πολλά ζητήματα παντελώς άχρηστο. Όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα με το κράτος τους και κάποια κράτη είναι καλύτερα και άλλα (πολύ) χειρότερα.

Αλλά η Ελλάδα, ως Ελλάδα, δεν είναι χάλια. Δε νοείται αυτό. Η Ελλάδα, ως η γη της, η ιστορία της γης αυτής, οι πολιτισμοί που την πάτησαν, και αυτός που δημιουργήθηκε και έμεινε και πάλεψε και επιβίωσε, αυτά δεν έχουν ψεγάδι. Οι άνθρωποι και το πολιτικό κράτος έχουν άπειρα - η χώρα όμως όχι. Και καμία χώρα. Καμία γη και καμία ειρηνική κουλτούρα. Κι αφού αυτή έλαχε σε μας, αυτή έχουμε και έναν λόγο παραπάνω να αγαπάμε.

Η Ελλάδα δε θέλει να σε κάνει ξένο. Κάποιοι Έλληνες μπορεί να το θέλουν. Αλλά τι έχουν αυτοί για να μετράει τόσο η γνώμη τους; Όπως είπες κι εσύ, ώρα να ξεριζώσεις αυτές τις γνώμες, ή μάλλον, απλά να τις διαχωρίσεις από τη γνώμη για τη χώρα. Πέτα τα αρνητικά, κράτα τα θετικά.

Εγώ βλέπω ότι είσαι ήδη σε πορεία να βρεις τις ρίζες που νιώθεις ότι έχασες, και μια χαρά εκφράζεσαι, και πιστεύω είσαι αρκετά νέος ώστε να ελπίζεις και να παλέψεις για αλλαγές. Για ό,τι απορία νιώθεις ότι κάποιος πολύ Έλληνας εκεί έξω θα σε κρίνει, έλα εδώ ή στα άλλα Ελληνικά μπλογκ να δούμε μήπως έχουμε την απάντηση!

[oliiorthodoxia]

Εμπιστοσύνη στο Θεό, απλότητα και ταπείνωση. Γέροντας Παΐσιος

– Γέροντα, ακόμη αντιμετωπίζω το καθετί ανθρώπινα και όχι πνευματικά, κι έχω αγωνία.

– Εσύ βάζεις τα προγράμματα σου μπροστά από τα προγράμματα του Θεού, γι’ αυτό βασανίζεσαι. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την ταπείνωση όλα τα προβλήματα λύνονται.

Να κάνεις αυτό που μπορείς εσύ και μετά να αφήνεσαι στην θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα. Η ελπίδα στον Θεό είναι τονισμένη πίστη είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια για τον άνθρωπο.

Μικρό πράγμα είναι να έχει κανείς σύμμαχο τον Θεό; Θυμάμαι, πριν πάω στο στρατό, έκανα προσευχή στην Αγία Βαρβάρα να με βοηθήσει – την είχα σε ευλάβεια, γιατί πήγαινα στο εξωκκλήσι της από μικρός και προσευχόμουν.

«Ας κινδυνεύσω στον πόλεμο, είπα, αλλά μόνον άνθρωπο να μη σκοτώσω». Και πώς τα οικονόμησε ο Καλός Θεός!

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, ενώ άλλους που ήταν μορφωμένοι τους έστειλαν στην πρώτη γραμμή σαν απλούς στρατιώτες, τουφεκιοφόρους, εμένα που ήμουν του δημοτικού με πήραν για ασυρματιστή!

Μου έλεγαν οι άλλοι: «Έχεις μεγάλο μέσο». «Βρε τί μέσο έχω; Δεν έχω κανένα γνωστό». «Τι; μας κοροϊδεύεις;», μου έλεγαν. «Ποιον έχεις στο Γενικό Επιτελείο;». Αφού επέμεναν, τους έλεγα κι εγώ: «Έχω στο Γενικό Επιτελείο τον Χριστό».

Έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ ντουφέκι.– Γέροντα, πώς αυξάνει η ψυχική αντοχή;– Με την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον Θεό, οι οποίες δίνουν δυνάμεις πολλές.

Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού.Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα.

Είτε είναι άρρωστος, είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει, ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού.Από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές»,

Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Ε΄

– Γέροντα, για να πάρει κανείς την πνευματική στροφή, τι χρειάζεται;– Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό!

Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική γαλήνη και σιγουριά, και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά!

Χρειάζεται υπομονή, φιλότιμο και πνευματική παλικαριά, για να στεφανωθεί ο αθλητής.Η παλικαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά. Και όταν κανείς κάνει κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάει, γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό.

Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνει πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας. Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους.

Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζει κανείς λίγο

.Ο Χριστός μας δυναμώνει, αυτούς που αγωνίζονται «τον καλό αγώνα», τον οποίο έκαναν όλοι οι Άγιοι, για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα.

Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα.

Θα ακούσει ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύσει αμέσως, όπως ο βοσκός, μόλις ακούσει ένα αρνάκι να βελάζει θλιβερά, όταν πληγώνεται, ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνει, τρέχει, για να το βοηθήσει.

Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στο νου μου συνέχεια αυτούς που είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς που δεν βασανίζονται από πάθη. Και ο τσομπάνος το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα, μέχρι να πάρει επάνω του και αυτό.

Εάν πάλι αγωνιζόμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το εξής: Ο δαίμονας, επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση από τον σατανά.

Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα, του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κ.ο.κ.

Αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούμε, για να μην υπερηφανευθούμε.Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπει καλή διάθεση.

– Γέροντα, όταν κανείς αγωνίζεται και πράγματι δεν προοδεύει, τι φταίει;– Μπορεί να αγωνίζεται υπερήφανα. Αλλά να σας πω και τί παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν;

Ενώ έχουν προϋποθέσεις, τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις, για να ανταποκριθούν στον πνευματικό αγώνα.

Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μια επίθεση στον εχθρό και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα, για να τον αντιμετωπίσουμε.

Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλει πέρα, προσπαθεί να μας διασπάσει και να τραβήξει αλλού την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία.

Εμείς στρέφουμε την προσοχή μας εκεί.Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά και αριστερά. Ο καιρός περνά. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν.

Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα.Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν. Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε ��ον εχθρό. Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα.

– Γέροντα, στην πνευματική πρόοδο δεν βοηθάει και το περιβάλλον;– Ναι, βοηθάει, αλλά μερικές φορές μπορεί ένας να ζει ανάμεσα σε Αγίους και να μην κάνη προκοπή. Υπήρχε μεγαλύτερη προϋπόθεση για τον Ιούδα, που ήταν συνέχεια μαζί με τον Χριστό;

Ο Ιούδας δεν είχε ταπείνωση ούτε καλή διάθεση.Και μετά την προδοσία του πάλι δεν ταπεινώθηκε. Βρόντησε τα αργύρια με θυμό και εγωισμό και πήγε με πονηριά στην αγχόνη. Και οι Φαρισαίοι κινήθηκαν σαν τον διάβολο.

Αφού έγινε η δουλειά τους, είπαν στον Ιούδα: «Σύ ὄψει». Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου.Το Πνεύμα το Άγιο, δεν εμποδίζεται από τίποτε. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, όπου κι αν βρεθεί κανείς, αν αγωνιστεί φιλότιμα, μπορεί να πετύχει το ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του.

Εδώ ο Λωτ ζούσε μέσα στα Σόδομα και στα Γόμορρα και σε τι πνευματική κατάσταση ήταν! Τώρα, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, πρέπει να αγωνισθούμε να γίνουμε καλύτεροι, ώστε να ενεργή η Θεία Χάρις μέσα μας.

Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάζουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό, για να έχουμε θεϊκή δύναμη, ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση -και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήσει. Θα μας προστατεύει.

Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση, τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε. Ποιος μπορεί να φαντασθεί την μεγάλη χαρά που αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν;

Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και το Ω. Όταν από το Α και το Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα.

«Πνευματική Αφύπνιση» Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β΄

[justforbooks]

SΑPIENS

Στο ραδιόφωνο του BBC πριν από μερικούς μήνες σε μια μια πρωινή εκπομπή του Radio 2, ο παρουσιαστής διάβασε την πρώτη σελίδα από το Sapiens του Γιουβάλ Χαράρι, χαρακτηρίζοντάς τη ως «την πιο εντυπωσιακή πρώτη σελίδα από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο». Για ένα βιβλίο με υπότιτλο που συνειρμικά παραπέμπει στο «Χρονικό του Χρόνου» του Χώκινγκ («μία σύντομη ιστορία του ανθρώπου») και διαβάζεται φανατικά τα τελευταία χρόνια, φτάνοντας σήμερα να πουλάει σταθερά 11.000 βιβλία το μήνα μόνο στη Βρετανία, ίσως και να μην είναι υπερβολή. Το Sapiens πουλάει, διαβάζεται, σχολιάζεται, είναι το βιβλίο που προτείνουν ίσως οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί στις συζητήσεις τους, και το ένα από τα βιβλία που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την επιτυχία του. Ξεκινάει με τη δημιουργία του σύμπαντος και σε μερικές πυκνογραμμένες σελίδες σε βάζει απότομα αλλά εντελώς απλά και κατανοητά στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, εξηγώντας όρους και έννοιες όπως δεν έκανε κανένας δάσκαλος στο σχολείο. Σε κανένα σχολείο, ποτέ. Γι' αυτό και διαβάζεται με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, αναγκάζοντάς σε όσο προχωράς να ξαναγυρίσεις στις προηγούμενες σελίδες πολλές φορές, γιατί οι πληροφορίες που παίρνεις είναι καταιγιστικές. «Είναι από αυτά τα βιβλία που είναι καταδικασμένα να σε κάνουν πιο έξυπνο» έγραψε κάποιος.

Ο συγγραφέας του είναι ένας νέος Ισραηλινός καθηγητής Ιστορίας, ο οποίος μέχρι την κυκλοφορία του είχε αφιερώσει την καριέρα του στη μελέτη της μεσαιωνικής στρατιωτικής ιστορίας. Το βιβλίο προέκυψε από την εισαγωγή που προετοίμαζε για ένα μάθημα ιστορίας που έπρεπε να διδάξει και όταν το πήγε στον ισραηλινό εκδοτικό οίκο, αρχικά δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Πού να φανταζόταν ότι θα τον έκανε πλούσιο. Το βιβλίο που ακολούθησε, το Deus, Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος, έγινε επίσης τεράστια επιτυχία. Ο Χαράρι είναι 41 ετών, μεγαλωμένος στην Χαΐφα από μία εβραϊκή οικογένεια, με σπουδές στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και μεταπτυχιακό στην Οξφόρδη. Είναι χορτοφάγος, άθεος και μανιακός με τον διαλογισμό –διαλογίζεται για δύο ώρες κάθε μέρα. Ισχυρίζεται ότι τον βοηθάει να επικεντρωθεί στα θέματα που έχουν πραγματικά σημασία. Ζει με τον σύζυγό του σε ένα moshav, μια αγροτική κοινότητα έξω από την Ιερουσαλήμ.

«Πριν από 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια, σε ένα γεγονός που είναι γνωστό ως η Μεγάλη Έκρηξη, γεννήθηκαν η ύλη, η ενέργεια, ο χρόνος και ο χώρος. Η ιστορία αυτών των θεμελιωδών χαρακτηριστικών του σύμπαντος ονομάζεται Φυσική. Περίπου 300.000 χρόνια μετά την εμφάνισή τους, η ύλη και η ενέργεια άρχισαν να συγχωνεύονται, δημιουργώντας σύνθετες δομές, που ονομάζονται άτομα, οι οποίες στη συνέχεια άρχισαν να συνδυάζονται δημιουργώντας μόρια. Η ιστορία των ατόμων, των μορίων και των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων ονομάζεται Χημεία. Πριν από περίπου 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια, έναν πλανήτη που ονομάζεται Γη, ορισμένα μόρια συνδυάστηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε να σχηματίσουν ιδιαίτερα μεγάλες και περίπλοκες δομές, που ονομάζονται οργανισμοί. Η ιστορία των οργανισμών ονομάζεται Βιολογία. Πριν από περίπου 70.000 χρόνια, οργανισμοί που ανήκαν στο είδος χόμο σάπιενς [Homo sapiens] άρχισαν να δημιουργούν ακόμα πιο σύνθετες δομές, που ονομάζονται πολιτισμοί. Η επακόλουθη εξέλιξη αυτών των ανθρώπινων πολιτισμών ονομάζεται Ιστορία. Η πορεία της ιστορίας καθορίστηκε από τρεις σημαντικές επαναστάσεις: η Νοητική Επανάσταση έβαλε μπρος την Ιστορία πριν από περίπου 70.000 χρόνια. Η Αγροτική Επανάσταση την επιτάχυνε, πριν από περίπου 12.000 χρόνια. Η Επιστημονική Επανάσταση που ξεκίνησε μόλις πριν από 500 χρόνια, μπορεί πράγματι να βάλει τέλος στην Ιστορία και να ξεκινήσει κάτι εντελώς διαφορετικό. Το βιβλίο αυτό αφηγείται πώς οι τρεις αυτές επαναστάσεις έχουν επηρεάσει τους ανθρώπους και τους υπόλοιπους οργανισμούς που ζουν δίπλα τους.

Άνθρωποι υπήρχαν πολύ προτού υπάρξει ιστορία. Ζώα που έμοιαζαν πολύ με τους σύγχρονους ανθρώπους εμφανίστηκαν για πρώτη φορά πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια. Αλλά για αμέτρητες γενιές δεν ξεχώριζαν από τους χιλιάδες άλλους οργανισμούς με τους οποίους μοιράζονταν το περιβάλλον τους. Αν κάναμε μια βόλτα στην ανατολική Αφρική πριν από δύο εκατομμύρια χρόνια, θα μπορούσαμε να συναντήσουμε πολύ οικείους ανθρώπινους χαρακτήρες: ανήσυχες μητέρες να κρατούν τα μωρά τους και παρέες από ξένοιαστα παιδιά να παίζουν με τη λάσπη· οξύθυμους νεαρούς να εξεγείρονται απέναντι στις επιταγές της κοινωνίας και κουρασμένους γέροντες που δεν θέλουν τίποτα άλλο από την ησυχία τους· άντρες που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν την ωραία της γειτονιάς με επιδείξεις αρρενωπότητας και σοφές γερόντισσες που τα έχουν δει όλα.

Οι αρχαίοι αυτοί άνθρωποι αγαπούσαν, έπαιζαν, συνδέονταν με στενή φιλία και ανταγωνίζονταν με στόχο το κύρος και την εξουσία –το ίδιο όμως έκαναν και οι χιμπατζήδες, οι μπαμπουΐνοι και οι ελέφαντες. Δεν είναι κάτι το ξεχωριστό. Κανείς, και πολύ παραπάνω οι ίδιοι οι άνθρωποι, δεν είχε την παραμικρή υπόνοια ότι οι απόγονοί τους θα βάδιζαν μια μέρα στο φεγγάρι, θα διασπούσαν το άτομο, θα κατανοούσαν το άτομο και θα έγραφαν βιβλία ιστορίας. Το πιο σημαντικό πράγμα που θα πρέπει να ξέρουμε για τους προϊστορικούς ανθρώπους είναι ότι ήταν ασήμαντα ζώα που δεν ασκούσαν μεγαλύτερη επίδραση στο περιβάλλον τους απ' ό,τι οι γορίλες, οι πυγολαμπίδες ή οι μέδουσες. Οι βιολόγοι ταξινομούν τους οργανισμούς σε είδη. Λέμε ότι δύο ζώα ανήκουν στο ίδιο είδος αν έχουν την τάση να ζευγαρώνουν μεταξύ τους και γεννούν γόνιμους απογόνους. Τα άλογα και τα γαϊδούρια έχουν έναν πρόσφατο κοινό πρόγονο και μοιράζονται πολλά σωματικά χαρακτηριστικά. Αλλά δείχνουν μικρό σεξουαλικό ενδιαφέρον τα μεν για τα δε. Ζευγαρώνουν αν παρακινηθούν κατάλληλα –αλλά οι απόγονοί τους, που λέγονται μουλάρια, είναι στείροι. Επομένως, οι μεταλλάξεις στο DNA των γαϊδουριών δεν μπορούν να περάσουν στα άλογα, και το αντίστροφο. Κατά συνέπεια, τα δύο ζώα θεωρείται ότι ανήκουν σε διαφορετικό είδος και ακολουθούν διαφορετικούς εξελικτικούς δρόμους. Αντίθετα, ένα μπουλντόγκ κι ένα κόκερ σπάνιελ μπορεί να διαφέρουν πολύ στην όψη, αλλά είναι μέλη του ίδιου είδους και έχουν ίδιο DNA. Ζευγαρώνουν ευχαρίστως και τα κουτάβια τους θα ζευγαρώσουν με άλλα σκυλιά, γεννώντας ακόμα περισσότερα κουτάβια. Τα είδη που έχουν εξελιχθεί από έναν κοινό πρόγονο ομαδοποιούνται με τον όρο «γένος».

Τα λιοντάρια, οι τίγρεις, οι λεοπαρδάλεις και οι ιαγουάροι αποτελούν διαφορετικά είδη του γένους Panthera. Οι βιολόγοι χαρακτηρίζουν τους οργανισμούς με ένα διπλό λατινικό όνομα, πρώτα το γένος και στη συνέχεια το είδος. Για παράδειγμα, τα λιοντάρια ονομάζονται Panthera leo, το είδος leo του γένους Panthera. Όποιος διαβάζει αυτό το βιβλίο είναι, κατά πάσα πιθανότητα, χόμο σάπιενς –το είδος sapiens του γένους Homo (άνθρωπος). Τα γένη, με τη σειρά τους, ομαδοποιούνται κατά οικογένειες, όπως οι αιλουρίδες (λιοντάρια, γατόπαρδοι, γάτες), οι κυνίδες (λύκοι, αλεπούδες, τσακάλια) και οι ελεφαντίδες (ελέφαντες, μαμούθ, μαστόδοντα). Όλα τα μέλη μιας οικογένειας έλκουν την καταγωγή τους από έναν προπάτορα ή μια προμήτορα. Για παράδειγμα, όλα τα αιλουροειδή, από το μικρότερο γατάκι μέχρι το τρομερό λιοντάρι, έχουν έναν κοινό πρόγονο που έζησε πριν από περίπου 25 εκατομμύρια χρόνια.

Ο χόμο σάπιενς ανήκει και αυτός σε μια οικογένεια. Αυτό το κοινότοπο γεγονός έχει υπάρξει ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της ιστορίας. Για πολύ μεγάλο διάστημα, ο χόμο σάπιενς προτιμούσε να βλέπει τον εαυτό του σαν κάτι ξεχωριστό από τα ζώα, ένα ορφανό χωρίς οικογένεια, χωρίς αδέρφια ή ξαδέρφια και, κυρίως, χωρίς γονείς. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είμαστε όλοι μέλη της εκτεταμένης και ιδιαίτερα θορυβώδους οικογένειας των μεγάλων πιθήκων. Κάποιοι από τους στενότερους εν ζωή συγγενείς μας είναι οι χιμπατζήδες, οι γορίλες και οι ουρακοτάγκοι. Οι κοντινότεροι είναι οι χιμπατζήδες. Πριν από μόλις 6 εκατομμύρια χρόνια, μια συγκεκριμένη πιθικίνα έκανε δύο κόρες. Η μία έγινε η πρόγονος του χιμπατζή, η άλλη ήταν η γιαγιά μας».

Από την αρχή του πρώτου κεφαλαίου καταλαβαίνεις οτι αυτό δεν είναι ένα απλό βιβλίο Ιστορίας. Εκτός από την συναρπαστική αφήγηση της ιστορίας του ανθρώπου με πολλά στοιχεία από τις φυσικές επιστήμες και την εξελικτική βιολογία (έστω και με πολλές υπερβολές, επιστημονικές ανακρίβειες και υποκειμενικές απόψεις του συγγραφέα), το Sapiens είναι ένα βιβλίο που παρουσιάζει όλους τους σταθμούς της ανθρώπινης ιστορίας, ακολουθώντας τα ίχνη του ανθρώπου από την λίθινη εποχή που κατάφερε να κυριεύσει τη γη, μέχρι τα επιτεύγματά του τον 21ου αιώνα. Επικεντρώνεται στον χόμο σάπιενς, το πιο ανελέητο είδος πάνω στον πλανήτη, στα χαρακτηριστικά που τον έκαναν κυρίαρχο είδος και στην εξέλιξή του μέσα στο χρόνο: από τη στιγμή που εξαφάνισε κάθε άλλο ανθρώπινο είδος, οργανώθηκε σε κοινωνίες, απέκτησε λόγο και φαντασία, θρησκεία και θεούς, έθνη, χρήματα, ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Χαράρι ισχυρίζεται ότι όλα τα ανθρώπινα συστήματα συνεργασίας μεγάλης κλίμακας συμπεριλαμβανομένων των θρησκειών, των πολιτικών δομών, του δικτύου εμπορίου και των νομικών συστημάτων οφείλουν την εμφάνισή τους στην μοναδική ικανότητά του σάπιενς να φαντάζεται πράγματα. Κατά συνέπεια, ο Χαράρι θεωρεί το χρήμα ως ένα σύστημα «σιωπηλής εμπιστοσύνης» και τα πολιτικά συστήματα λίγο-πολύ όμοια με τις θρησκείες. Το Sapiens είναι ένα βιβλίο που μπορεί να σε επηρεάσει πολύ, και με όλες τις ακρότητες και τις ανακρίβειες που του προσάπτουν όσοι διαφωνούν με τις απόψεις του Χαράρι, στις σελίδες του εντοπίζεις και ξεκαθαρίζεις στο μυαλό σου πολλά σημεία της ιστορίας μας που σίγουρα έχεις αμφισβητήσει. Εδώ μπαίνουν σε μια σειρά και εξηγούνται με τη λογική, ακόμα και αν είναι ξεκάθαρα η λογική του συγγραφέα.

«Το Sapiens είναι ένα βιβλίο που από το 2014 που κυκλοφόρησε στα αγγλικά (κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2011 στα εβραϊκά) αιφνιδίασε εκδότες, βιβλιοπώλες, ακόμα και τον ίδιο τον συγγραφέα του» έγραφε η Guardian πριν από μερικές μέρες. «Και προσπαθώντας να κατανοήσουμε τους λόγους για την ασυνήθιστα παρατεταμένη ζωή του βιβλίου στα ράφια, ανακαλύπτουμε σημαντικά μηνύματα για την ιστορική στιγμή στην οποία βρισκόμαστε, για το πόσο απαραίτητη είναι ακόμα η ανάγνωση στην κουλτούρα μας, καθώς και για το πρόσωπο των εκδόσεων που αλλάζει συνεχώς. Το «Sapiens - Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου», του Ισραηλινού καθηγητή Γιουβάλ Νώε Χαράρι, εκδόθηκε στη Βρετανία τον Σεπτέμβριο του 2014. Πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο πάνω στην ιστορία της εξέλιξης που χαρτογραφεί την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους, εξετάζοντας με ακαδημαϊκό τρόπο την ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε ως είδος. Το Sapiens πούλησε καλά όταν εκδόθηκε, ειδικά όταν βγήκε σε χαρτόδετη έκδοση το καλοκαίρι του 2015. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο, όμως, για αυτό το βιβλίο είναι ότι εξακολουθεί να πουλάει με τρελούς ρυθμούς. Τα πρώτα δυόμιση χρόνια της ζωής του, το Sapiens πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα στην Βρετανία. Από το 2017, όταν ο Χαράρι δημοσίευσε την συνέχεια του βιβλίου, το Homo Deus, το Sapiens έχει πουλήσει άλλο μισό εκατομμύριο αντίτυπα και έχει «καρφωθεί» στην κορυφή των μπεστ σέλερ (ξεπερνώντας κατά πολύ τις πωλήσεις της συνέχειας του). Το Sapiens έχει γίνει εκδοτικό φαινόμενο και η τρελή του επιτυχία ίσως να μην είναι και τόσο συμπτωματική. Είναι αποτέλεσμα μιας ευρύτερης τάσης στις συνήθειες των αγοραστών όσον αφορά τα βιβλία: ένα κύμα που κάνει δημοφιλή τα ευφυή, μη-λογοτεχνικά βιβλία, που ακονίζουν το μυαλό, ακόμα και εάν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την έκδοση τους.

Ζούμε σε μία πυρετώδη, απρόβλεπτη εποχή, με την κοινωνία να αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις και διλήμματα κάθε μέρα, από την άνοδο της λαϊκίστικης πολιτικής και το μεταναστευτικό έως την κλιματική αλλαγή. Ο Mark Richards, εκδότης του John Murray Press, βλέπει την επιστροφή σε σοβαρά, μη-λογοτεχνικά έργα ως μία απάντηση στο πνεύμα της εποχής. «Ζούμε σε έναν κόσμο που ξαφνικά μοιάζει λιγότερο σίγουρος απ' ότι έμοιαζε πριν από δύο χρόνια, και είναι φυσική αντίδραση των ανθρώπων να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν όσα περισσότερα γίνεται γι' αυτόν τον κόσμο» λέει. «Οι άνθρωποι διψούν τόσο για πληροφορίες όσο και για μια διαφοροποιημένη εξερεύνηση των γεγονότων, κάτι που μόνο τα βιβλία μπορούν να προσφέρουν». Το Sapiens βρίσκεται εδώ και χρόνια στην κορυφή των λιστών της Amazon, τόσο σε φυσική μορφή, όσο και ως e-book. Το τελευταίο είναι κάτι σπάνιο για ένα μη λογοτεχνικό βιβλίο. Κι η μεγάλη επιτυχία του έχει συμπαρασύρει και άλλα παρόμοια βιβλία (για παράδειγμα βιβλία των Jared Diamond, Daniel Kahneman και Steven Pinker) και γίνονται μπεστ σέλερ. Τα τελευταία χρόνια αλυσίδες βιβλιοπωλείων έχουν ως τακτική την πρώθηση μη-λογοτεχνικών βιβλίων και το Sapiens ήταν στις λίστες επιλογών στις περισσότερες, με ιδιαίτερη προώθηση από ανθρώπους που έχουν επιρροή στην αγορά βιβλίου, απλά επειδή τους άρεσε.

Οι βιογραφίες διασημοτήτων που τα πήγαιναν πολύ καλά για αρκετά χρόνια επειδή πρόσφεραν πολλά κέρδη και τόσο οι εκδότες όσο και τα βιβλιοπωλεία προωθούσαν αγοράζοντας θέση και προωθητικές ενέργειες σε γνωστά βιβλιοπωλεία, δεν είναι πια το είδος του βιβλίου που έχει ζήτηση. Τα νέα on line βιβλιοπωλεία που προωθούν ένα διαφορετικό είδος βιβλίου άρχισαν να έχουν μεγαλύτερη επιρροή. Το «βιβλίο του μήνα» που είχαν σημαντικό αντίκτυπο στο εκδοτικό τοπίο έχει πια περισσότερες επιλογές και πιο αξιοκρατικές και αρκετά βιβλιοπωλεία είναι σε θέση να πάρουν ρίσκα όσον αφορά τα βιβλία που προωθούν. «Το Sapiens για παράδειγμα» λέει ο εκπρόσωπος των βιβλιοπωλείων Waterstones, «θα είχε την προσδοκία να πουλήσει λίγες χιλιάδες σε σκληρόδετη έκδοση, ίσως 5.000 αντίτυπα σε χαρτόδετη. Είναι ένα αξιόλογο βιβλίο, και ένα απαραίτητο βιβλίο, αλλά όχι ένα που θα περίμενες να γίνει μπεστ σέλερ, και έτσι ένας εκδότης δεν θα πλήρωνε ποτέ για να το προωθήσει σε στοίβες μπροστά στο κόσμο. Όταν το Waterstones σταμάτησε να δέχεται πληρωμές για να βάζει τα βιβλία σε περίβλεπτη θέση μας απελευθέρωσε, έτσι ώστε να ακολουθήσουμε το ένστικτο μας ως βιβλιοπώλες».

Τελικά, η ιστορία του Sapiens σταδιακά γίνεται μέρος μιας εθνικής συζήτησης. «Στους αναγνώστες αρέσει να διαβάζουν το ίδιο βιβλίο, ειδικά αν πρόκειται για ένα καλό και ενδιαφέρον βιβλίο», συνεχίζει, «γιατί τους αρέσει να το συζητάνε. Αλλά με κάτι όπως το Sapiens, που είναι ένα δύσκολο βιβλίο, και μάλλον ένα που δεν θα περιμέναμε να δούμε στην κορυφή των μπεστ σέλερ, ακόμα περισσότερο για τόσα χρόνια συνεχόμενα, πρέπει να κάνεις αρκετούς ανθρώπους να το διαβάσουν για να πυροδοτήσεις τέτοιο ενδιαφέρον». «Σε μία χρονική στιγμή όπου η πολιτική είναι πιο άγρια και διχασμένη από ποτέ, όπου η τεχνολογία καθορίζει την καθημερινή μας ύπαρξη και η ιατρική αναδιαμορφώνει τις ζωές μας, ακόμα στρεφόμαστε στα βιβλία για να βγάλουμε νόημα, για να νιώσουμε ότι είμαστε κομμάτι μιας κοινής προσπάθειας και να κατανοήσουμε την εποχή μας. Αυτοί είναι σοβαροί καιροί και απαιτούν σοβαρά, ευφυή και απαιτητικά βιβλία» καταλήγει η Guardian.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[spoilersgr]

Η Φώφη Γεννηματά δεν χάρηκε τη κοινοβουλευτική νίκη επί του Τσίπρα στη Βουλή την Πέμπτη, ενώ την Παρασκευή χαρίστηκε στον Γιώργο και δεν τον διέγραψε όπως της ζήτησαν οι άλλοι βουλευτές Σε μία ημέρα που οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ μετά από πολύ καιρό μπορούσαν να αποχωρήσουν από την αίθουσα του Κοινοβουλίου με πλατιά χαμόγελα λόγω τη επιτυχημένης αντιμετ��πισης του Αλέξη Τσίπρα από την ��ώφη Γεννηματά ήρθε στο τέλος η παρέμβαση του Γιώργου Παπανδρέου και του Χάρη Καστανίδη για να αμαυρώσει μία χαρούμενη ημέρα για το ΚΙΝΑΛ και να επαναφέρει την εσωστρέφεια.  Του Μιχάλη Κωτσάκου  Είναι προφανές πλέον ακόμη και στον πιο αδαή, ότι είτε ο κ. Παπανδρέου έχει απολέσει τη λογική (λόγω ηλικίας), είτε λειτουργεί ως πεμπτοφαλαγγίτης. Δηλαδή ενδιαφέρεται πρωτίστως να διαλύσει το ΚΙΝΑΛ, το οποίο από την εποχή του lock down λόγω κορωνοϊού έχει βρει τον βηματισμό του και καταθέτοντας ρεαλιστικές προτάσεις, αλλά και ασκώντας σκληρή και ουσιαστική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, λειτουργεί λες και είναι αυτό η αξιωματική αντιπολίτευση. Κι όμως ο Γιώργος Παπανδρέου, αντί να συμβάλλει έτι περαιτέρω στην αύξηση των ποσοστών έβαλε άλλη μία τρικλοποδιά. Σε αγαστή συνεργασία με το δεξί του χέρι, τον Χάρη Καστανίδη. Πολύ σκληρή κριτική άσκησε στον ΓΑΠ ο Κώστας ΣκανδαλίδηςΚαι χθες παίχθηκε το δεύτερο μέρος του δράματος στο ΚΙΝΑΛ με την Φώφη Γεννηματά να φέρεται με υπερβολικό σεβασμό στον πρώην πρωθυπουργό μη διαγράφοντας τον αν και αυτό απαιτούσαν οι βουλευτές κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Μάλιστα ο Γιώργος Παπανδρέου άκουσε κατσάδα από τους υπόλοιπους βουλευτές ακόμη και από τους πρωτάρηδες, ενώ ο Κώστας Σκανδαλίδης τον έσφαξε με το γάντι. Ο κ. Σκανδαλίδης απευθυνόμενος στον Γιώργο Παπανδρέου του είπε: Έφαγε μπούλινγκ από την πρόεδρο ο Τσίπρας, αλλά δεν θέλω να ξαναζήσω ό,τι έζησα χθες. Έχουμε χρέος να είμαστε όλοι μαζί. Γιώργο, σε ξέρουμε από παλιά, έχεις τις αξίες σου διαχρονικά, τις αρχές σου, τις ευαισθησίες σου, τα laptop σου, αλλά αυτό που έγινε χθες έκανε ζημιά. Πώς δέχεσαι εσύ να συντάσσεσαι με τον Ραγκούση τον οποίο στήριζα όταν έκανε όσα έκανε στους δήμους με τον Καλλικράτη; Είναι προσβολή και στον ίδιο τον πατέρα σου. Από την πλευρά του, ο Γιώργος Καμίνης, αφού υπερασπίστηκε το νομοσχέδιο όπως διαμορφώθηκε με τις αλλαγές που επέβαλε το ΚΙΝΑΛ, λέγοντας ότι είναι το πιο δημοκρατικό, αποκάλυψε ότι είχε ζητήσει να ενημερώσει τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος όμως δεν τον δέχθηκε ποτέ. Η Νάντια Γιαννακοπούλου απαίτησε διαγραφή των Παπανδρέου-Καστανίδη, ενώ επέρριψε ευθύνες στην Γεννηματά που τον δέχθηκε πίσω το 2015Διπλή επίθεση η Νάντια Από τους υπόλοιπους βουλευτές η πιο επιθετική στον Γιώργο Παπανδρέου ήταν η Νάντια Γιαννακοπούλου, η οποία απαίτησε να διαγραφούν από την Κ.Ο. τόσο ο Παπανδρέου, όσο και ο Καστανίδης: Λυπάμαι, αλλά δεν μπορεί να είναι μέλη της ίδιας κοινοβουλευτικής ομάδας με όλους τους άλλους που μπαίνουμε και ακόμη και αν διαφωνούμε, ψηφίζουμε τη γραμμή του κόμματός μας, ύστερα από τις διαδικασίες στα όργανα. Δεν μπορούμε να έχουμε βουλευτές δυο ταχυτήτων. Αυτά που συνέβησαν χθες το βράδυ στην βουλή πιστεύω, ανεξαρτήτως προθέσεων, ισοδυναμούν με μείζον ατόπημα και υπονόμευση της αντιπολιτευτικής στρατηγικής και τακτικής του ΚΙΝΑΛ. Μάλιστα η κ. Γιαννακοπούλου δεν επιτέθηκε μόνο στους δύο αντάρτες  βουλευτές, αλλά και στην πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, λέγοντας χαρακτηριστικά: Μπορούμε να συνυπάρχουμε και να συμπορευόμαστε με τον κ. Γιώργο Παπανδρέου στο ίδιο κόμμα, μετά τα χθεσινοβραδινά στη Βουλή; Φρονώ πως όχι. Και η κ. Γιαννακοπούλου επέρριψε ευθύνες στην κ. Γεννηματά Και για το ότι επέτρεψε την επιστροφή του κ. Παπανδρέου στο ΚΙΝΑΛ το 2015. Τέλος ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος τάχθηκε υπέρ της απόφασης της Φώφης Γεννηματά να μην τους διαγράψει, ωστόσο χαρακτήρισε πολιτικά ανέντιμη την στάση τους. Τζάμπα η νίκη στη Βουλή Όπως γίνεται αντιληπτό το ΚΙΝΑΛ εισέρχεται σε νέα περίοδο κρίσης και μάλιστα σε μία περίοδο, όπου όλα φαίνονται ευνοϊκά, ειδικά μετά την επιτυχημένη παρουσία της κ. Γεννηματά στην Βουλή την Πέμπτη το μεσημέρι, όπου η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ επιτέθηκε με σφοδρότητα στον Αλέξη Τσίπρα με αφορμή τις αποκαλύψεις για τα νταραβέρια του Νίκου Παππά με τον Σάμπυ Μιωνή και τον Χρήστο Καλογρίτσα. Η κ. Γεννηματά έβαλε στο κάδρο των ευθυνών τον κ. Τσίπρα λέγοντάς του: Είναι ντροπή να υποτάσσεσαι, να παριστάνεις το καλό παιδί επειδή θα σου χτυπήσουν την πλάτη και να κάνεις υποχωρήσεις στα εθνικά ζητήματα, και βέβαια είναι ντροπή, κύριε Τσίπρα, να καλύπτεις τα μαγαζιά, τα παραμάγαζα, το παραδικαστικό, τους κοριούς στο παρακράτος της παρακολούθησης, την ξευτίλα γιατί, ή τα γνωρίζετε και τα καθοδηγούσατε, ή δεν είχατε τη δύναμη και το σθένος να τα αντιμετωπίσετε να τα σταματήσετε. Η κα Γεννηματά στην ομιλία της στη Βουλή, έδειξε ποιον δρόμο θα ακολουθήσει από εδώ και στο εξής το ΚΙΝΑΛ. Θα προσπαθήσει να αποδομήσει και να απαξιώσει τον Αλέξη Τσίπρα, όχι μόνο για το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, αλλά και για τις ικανότητές του. Διότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η έκφραση ή τα γνωρίζετε και τα καθοδηγούσατε, ή δεν είχατε τη δύναμη και το σθένος να τα αντιμετωπίσετε, να τα σταματήσετε δεν τη λες και καθαρά πολιτική. Τουναντίον, στέλνεις το μήνυμα προς τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους ότι αυτός που πλασάρεται ως ο ιδανικός αρχηγός είναι ή απατεών, ή ελαφρόμυαλος, ή ανίκανος να επιβάλει την τάξη. Πέραν, λοιπόν, της επίθεσης της κας Γεννηματά στη Βουλή, όπου σήκωσε το γάντι που της πέταξε ο κ. Τσίπρας, η επόμενη κίνηση είναι η ενημέρωση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών για τα έργα και ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που έχει προαναγγείλει εδώ και κάποια 24ωρα με δηλώσεις του ο Νίκος Ανδρουλάκης και έχει συμφωνήσει και η Φώφη Γεννηματά. Το ΚΙΝΑΛ θα ζητήσει να σταματήσει να παραβρίσκεται ακόμη και ως επισκέπτης ο Αλέξης Τσίπρας στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος για δύο λόγους. Αφενός μεν επειδή ανήκει σε άλλη κοινοβουλευτική ομάδα, αφετέρου δε λόγω των όσων αποκαλύφθηκαν για τα μαγαζιά και παραμάγαζα της κυβέρνησης Τσίπρα. Κι όμως αυτή η θετική εικόνα αμαυρώθηκε από τους Γιώργο Παπανδρέου και Χάρη Καστανίδη, οι οποίοι απείχαν από την ψηφοφορία. Το χειρότερο είναι ότι η κ. Γεννηματά με ημίμετρα και κίτρινες κάρτες πήγε να λήξει το θέμα, αλλά η αντίδραση των βουλευτών ανοίγει εκ νέου τον ασκό του Αιόλου στην Χαριλάου Τρικούπη.

[maxmaggr]

Ποια είναι η ιστορία πίσω από τις πασίγνωστες παροιμίες;

Πηγή εικόνας: faretra.info   Όλοι μας έχει τύχει να χρησιμοποιήσουμε στις καθημερινές μας συζητήσεις, πολλές φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, παροιμίες, γνωμικά και εκφράσεις του λαού. Τι γνωρίζουμε, όμως, για τις ενδιαφέρουσες ιστορίες που κρύβονται πίσω απ’ αυτές και οι οποίες “χάνονται” στο βάθος των αιώνων; Ας δούμε κάποιες από αυτές. «Κάνει την πάπια» Στην Βυζαντινή εποχή, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά του παλατιού ονομαζόταν παπίας. Το όνομα αυτό, με τον καιρό θεωρήθηκε τιμητικός τίτλος, που δινόταν σε διάφορους έμπιστους αυλικούς. Κάποτε ως παπίας του παλατιού είχε αναλάβει ο Ι. Χανδρινός, με σκληρά αισθήματα, ύπουλος και ψεύτης. Απ’ όταν ανέλαβε τα καθήκοντα του, άρχισε να διαβάλλει τους πάντες στον αυτοκράτορα. Έτσι, κατάντησε να γίνει το φόβητρο όλων. Όταν κανείς του παραπονιόταν πως τον αδίκησε, ο Χανδρινός προσποιούνταν τον έκπληκτο. «Είσαι ο καλύτερος μου φίλος», του έλεγε, «Πώς μπορώ να πω εναντίον σου στον αυτοκράτορα;» Η διπροσωπία αυτή έμεινε κλασική στο Βυζάντιο. Γι΄ αυτό από τότε, όταν κανείς πιανόταν να λέει ψέματα στη συντροφιά του ή να προσποιείται τον ανήξερο, οι φίλοι του έλεγαν ειρωνικά: « Ποιείς τον Παπίαν;», φράση που διασώθηκε έως σήμερα με μια μικρή παραλλαγή. «Άλλου παπά ευαγγέλιο…» Αυτή η φράση προέρχεται από μια Κεφαλλονίτικη ιστορία. Κάποιος παπάς σ’ ένα χωριό της Κεφαλλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σ’ ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για μεγάλο διάστημα. Ο παπάς, όμως, στο δικό του ευαγγέλιο, μιας και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημάδια, κι έτσι κατάφερνε να το λέει. Στο ξένο ευαγγέλιο, όμως, δεν υπήρχαν τα σημάδια αυτά, καθώς ο παπάς αυτού του χωριού ήταν μορφωμένος και δεν τα χρειαζόταν. Άρχισε, λοιπόν, εκείνος να λέει το ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος απ’ το εκκλησίασμα του φώναξε: «Τι μας ψέλνεις εκεί παπά; Αυτό δεν είναι το σημερινό ευαγγέλιο….». «Εμ, τι να κάνω»; απαντά αυτός. «Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο». «Ακόμα δεν τον είδανε, Γιάννη τον βαφτίσανε» Ο Τριπολιτσιώτης Αγγελάκης Νικηταράς, παράγγειλε κάποτε του Κολοκοτρώνη, που ήταν στενός του φίλος, να κατέβει στο χωριό, για να βαφτίσει το μωρό του. Ο Νικηταράς τού παράγγειλε ότι το παιδί επρόκειτο να το βγάλουν Γιάννη, αλλά για να τον τιμήσουν, αποφάσισαν να του δώσουν τ' όνομά του, δηλαδή Θεόδωρο. Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά απάντησε τότε πως ευχαρίστως θα πήγαινε μόλις θα «έκλεβε λίγον καιρό», γιατί τις μέρες εκείνες έδινε μάχες. Έτσι, πέρασε ένας ολόκληρος μήνας σχεδόν κι ο Κολοκοτρώνης δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει. Δεύτερη, λοιπόν, παραγγελία του Νικηταρά. Ώσπου ο Γέρος πήρε την απόφαση και με δύο παλικάρια του κατέβηκε στο χωριό. Αλλά μόλις μπήκε στο σπίτι του φίλου του, δεν είδε κανένα μωρό, ούτε καμιά προετοιμασία για βάφτιση. Τι είχε συμβεί; Η γυναίκα του Νικηταρά ήταν στις μέρες της να γεννήσει. Επειδή όμως, ο τελευταίος ήξερε πως ο Γέρος ήταν απασχολημένος στα στρατηγικά του καθήκοντα και πως θ' αργούσε οπωσδήποτε να τους επισκεφτεί, οπότε θα είχε γεννηθεί πια το παιδί, τού παράγγελνε και τού ξαναπαράγγελνε προκαταβολικά για τη βάφτιση. Όταν ο Κολοκοτρώνης άκουσε την απολογία του Νικηταρά, ξέσπασε σε δυνατά γέλια και φώναξε: - Ωχού! Μωρέ, ακόμα δεν τον είδανε και Γιάννη τον βαφτίσανε! «Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς» Στα χρόνια του Όθωνα βρισκόταν σε κάποιο σοκάκι του Ναυπλίου η ταβέρνα της Μιχαλούς. Παραδόπιστη ��αι εκμεταλλεύτρια, μετά τον θάνατο του άντρα της, είχε μια περιορισμένη πελατεία, που της έκανε πίστωση για ένα χρονικό διάστημα, μετά το τέλος του οποίου έπρεπε να εξοφληθεί ο λογαριασμός. Αλίμονο σε όποιον δεν ήταν συνεπής. Η Μιχαλού, κυριολεκτικά, τον εξευτέλιζε. Ανάμεσα στους οφειλέτες ήταν κι ένας ευσυνείδητος, που ήταν αδύνατο να βρει τρόπο να την εξοφλήσει, γιατί τελευταία δεν είχε δουλειά. Μέρα και νύχτα γύριζε στους δρόμους παραμιλώντας. Όταν ρωτούσε κανείς να μάθει τι είχε ο άνθρωπος αυτός, απαντούσαν: «Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς» και από εκεί έμεινε αυτή η φράση. «Έμεινε στο ράφι» Στη Βυζαντινή εποχή υπήρχε μια συνήθεια που σώζεται ακόμη και σήμερα σε πολλά μέρη της Ελλάδας.  Η παράδοση υπαγόρευε τα παλιά οικογενειακά κειμήλια να τοποθετούνται σε ράφια για στολισμό. Απ’ αυτή τη συνήθεια προήλθε και η φράση: «αυτή έμεινε στο ράφι», δηλαδή έχει γεράσει τόσο πολύ ώστε μπορεί να τοποθετηθεί στο ράφι μαζί με τα παλιά οικογενειακά αντικείμενα. «Τα  ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου» Η παροιμιώδης αυτή έκφραση οφείλεται σε έναν Κρητικό, που ονομάζονταν Παντελής Αστραπογιαννάκης. Όταν οι Ενετοί κυρίευσαν τη Μεγαλόνησο, αυτός πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συμπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους. Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στους νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη. Με το σήμερα, όμως, και με το αύριο, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση του νησιού αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε. Οι Κρητικοί άρχισαν ν' απελπίζονται. Μα ο Αστραπογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, τ�� ασύγκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν: «Ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!». «Μου’ ψησε το ψάρι στα χείλη» Ο λαός του Βυζαντίου τηρούσε, κατά γράμμα, τις νηστείες και ήταν ιδιαιτέρως αυστηροί μ’ αυτές στα μοναστήρια. Κάποιοι καλόγεροι, όμως, πολλές φορές δεν μπορούσαν να τις κρατήσουν και έπεφταν συχνά σε κρυφές αμαρτίες, τρώγοντας αυγά ή πίνοντας γάλα. Αν τύχαινε κανένας απ΄ αυτούς να υποπέσει στην αντίληψη των άλλων μοναχών, καταγγελλόταν στον ηγούμενο και καταδικαζόταν σε φοβερές ποινές. Κάποτε, λοιπόν, ένας καλόγερος, ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια σε μια σπηλιά, κοντά στο μοναστήρι και καταδικάστηκε από το ηγουμενοσυμβούλιο στην ακόλουθη τιμωρία. Του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και εκεί πάνω έβαλαν ένα ωμό ψάρι για να ψηθεί. Όπως ήταν φυσικό, ο καλόγερος μετά από λίγο ξεψύχησε, μέσα σε τρομερούς πόνους, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την εν λόγω φράση. «Έχασε τ’ αβγά και τα καλάθια» Σήμερα το λέμε για κάποιον που τρομάζει ή σαστίζει μπροστά σε κάτι απρόοπτο. Η φράση αυτή, σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, έμεινε από το 1688, όταν την Αθήνα την είχε καταλάβει ο Μοροζίνης με τα στρατεύματα του. Την εποχή εκείνη είχε πέσει πανώλη και τα κρούσματα ήταν χιλιάδες. Οι στρατιώτες του Μοροζίνη άρχισαν ν’ αποδεκατίζονται στην κυριολεξία. Όλα τα χωράφια είχαν γίνει νεκροταφεία. Πολλοί λοιπόν, Αθηναίοι, για να σωθούν, πήραν τις οικογένειες τους και τράβηξαν σε διάφορα νησιά. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Ιωάννης Ντερζίνης ή Ντερτσίνης, όπως τον αναφέρει ο ιστορικός Α. Υψηλάντης, που έκανε εμπόριο αβγών. Για να μην αφήσει όμως το εμπόρευμα του να χαλάσει, αποφάσισε να το πάρει μαζί του, με την ελπίδα να το πουλήσει στα νησιά. Αλλά στο δρόμο τούς επιτέθηκαν αλγερινοί κουρσάροι και τους έπιασαν. Όσοι από τους ταξιδιώτες ήταν νέοι και γέροι, κρατήθηκαν αιχμάλωτοι και μεταφέρθηκαν στο Αλγέρι. Τον Ντερτσίνη, που ήταν γέρος και άρρωστος, τον άφησαν ελεύθερο. Έτσι, αναγκάστηκε να γυρίσει ξανά πίσω στην Αθήνα. Φυσικά, πολλοί ενδιαφέρθηκαν τότε να μάθουν για την τύχη των συγγενών τους και τον επισκέπτονταν σπίτι του, για να τους πει τα καθέκαστα. Σε μια Αθηναία, λοιπόν, που είχε χάσει τον άντρα της και έκλαιγε σπαρακτικά, ο Ντερτσίνης της είπε: «Η αφεντιά σου, κλαίει για τον άντρα σου. Αμ τι να πω εγώ ο κακομοίρης, που 'χασα τ' αβγά και τα καλάθια;». Έτσι η φράση του αγαθού αυτού αβγουλά, έμεινε μέχρι τα χρόνια μας, με διαφορετική όμως σημασία. «Σαρανταπέντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση» Σήμερα συνηθίζουμε να το λέμε για πολλά άτομα που «την πατάνε» με ανόητο τρόπο. Στην κεφαλονίτικη λαογραφία υπάρχει ένας διαδεδομένος μύθος. Σύμφωνα με αυτόν, σε ένα μικρό χωριό του νησιού κατοικούσαν κάποτε 45 οικογένειες. Συμπτωματικά, οι νοικοκυραίοι και των 45 λέγονταν Γιάννηδες. Εκτός από κοινό όνομα, μοιράζονταν και κοινή νοοτροπία. Είχαν την συνήθεια να μην ενεργούν ποτέ ξεχωριστά, αλλά όλοι μαζί σαν μάζα. Ωστόσο, δε φημίζονταν για τις αποφάσεις που έπαιρναν, ούτε για την ευφυΐα τους. Μία χειμωνιάτικη μέρα, λοιπόν, αυτό έμελλε να αποβεί μοιραίο. Μια δυνατή καταιγίδα είχε ως αποτέλεσμα να ξεχειλίσει το ποτάμι του χωριού και να καταστρέψει τις περιουσίες τους. Τότε, όλοι οι συνονόματοι άντρες συναντήθηκαν για να βρουν μια λύση. Για πρώτη φορά, δε μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. «Ντροπή σας να μαλώνετε για ασήμαντα πράγματα. «Εγώ θα σας υποδείξω τον τρόπο να εκδικηθείτε το ποτάμι, αρκεί να μου υποσχεθείτε ότι θα με υπακούσετε», ακούστηκε μία φωνή. Ξαφνικά όλοι σιώπησαν και στράφηκαν στο μέρος του μυστήριου ομιλητή. Τότε συνειδητοποίησαν ότι η φωνή προερχόταν από έναν κόκκορα. Το κορδωμένο πτηνό φαινόταν ταλαιπωρημένο από την πλημμύρα. Παρόλα αυτά, ο τόνος του έδειχνε αποφασιστικότητα και σιγουριά και οι Γιάννηδες αποφάσισαν να το εμπιστευτούν. «Πάρτε ρόπαλα στα χέρια και πάμε να διώξουμε το ποτάμι από τον τόπο μας, να μην γυρίσει πίσω, να μην ξαναπεράσει από εδώ». Έτσι, όλοι οι συγχωριανοί μαζί, σαν «μπουλούκι», ακολούθησαν τον κόκκορα ως το ποτάμι χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόλις έφτασαν στις όχθες του, ο κόκκορας τους πρόσταξε να πηδήξουν μέσα και να αρχίσουν να δέρνουν τα νερά με τα ρόπαλα «μέχρι να του δώσουν να καταλάβει ότι είναι ανεπιθύμητο στο χωριό». Οι Γιάννηδες υπάκουσαν στον «αρχηγό» και ένας ένας άρχισαν να πέφτουν στα παγωμένα και ορμητικά νερά. Το αποτέλεσμα ήταν να πνιγούν όλοι. Με τα χρόνια, ο γνωστός μύθος συνοψίστηκε από τους Κεφαλονίτες σε μία παροιμιώδη φράση. Σύντομα και περιεκτικά: «Σαρανταπέντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση..».   Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό: Πως βγήκε η φράση «έχασε τ’ αβγά και τα καλάθια»,ανάκτηση από: www.newsbeast.gr Από που βγήκε η φράση «45 Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση». Πως οι άνδρες ενός χωριού πνίγηκαν στο ορμητικό ποτάμι προσπαθώντας να σταματήσουν την πλημμύρα, ανάκτηση από: www.mixanitouxronou.gr 10 πασίγνωστες παροιμίες και η ιστορία πίσω από αυτές, ανάκτηση από:frapress.gr Δείτε από που βγήκαν πολλές γνωστές ελληνικές παροιμίες!, ανάκτηση από:www.newsbomb.gr   Read the full article

[maxmaggreece]

Ποια είναι η ιστορία πίσω από τις πασίγνωστες παροιμίες;

Πηγή εικόνας: faretra.info   Όλοι μας έχει τύχει να χρησιμοποιήσουμε στις καθημερινές μας συζητήσεις, πολλές φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, παροιμίες, γνωμικά και εκφράσεις του λαού. Τι γνωρίζουμε, όμως, για τις ενδιαφέρουσες ιστορίες που κρύβονται πίσω απ’ αυτές και οι οποίες “χάνονται” στο βάθος των αιώνων; Ας δούμε κάποιες από αυτές. «Κάνει την πάπια» Στην Βυζαντινή εποχή, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά του παλατιού ονομαζόταν παπίας. Το όνομα αυτό, με τον καιρό θεωρήθηκε τιμητικός τίτλος, που δινόταν σε διάφορους έμπιστους αυλικούς. Κάποτε ως παπίας του παλατιού είχε αναλάβει ο Ι. Χανδρινός, με σκληρά αισθήματα, ύπουλος και ψεύτης. Απ’ όταν ανέλαβε τα καθήκοντα του, άρχισε να διαβάλλει τους πάντες στον αυτοκράτορα. Έτσι, κατάντησε να γίνει το φόβητρο όλων. Όταν κανείς του παραπονιόταν πως τον αδίκησε, ο Χανδρινός προσποιούνταν τον έκπληκτο. «Είσαι ο καλύτερος μου φίλος», του έλεγε, «Πώς μπορώ να πω εναντίον σου στον αυτοκράτορα;» Η διπροσωπία αυτή έμεινε κλασική στο Βυζάντιο. Γι΄ αυτό από τότε, όταν κανείς πιανόταν να λέει ψέματα στη συντροφιά του ή να προσποιείται τον ανήξερο, οι φίλοι του έλεγαν ειρωνικά: « Ποιείς τον Παπίαν;», φράση που διασώθηκε έως σήμερα με μια μικρή παραλλαγή. «Άλλου παπά ευαγγέλιο…» Αυτή η φράση προέρχεται από μια Κεφαλλονίτικη ιστορία. Κάποιος παπάς σ’ ένα χωριό της Κεφαλλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σ’ ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για μεγάλο διάστημα. Ο παπάς, όμως, στο δικό του ευαγγέλιο, μιας και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημάδια, κι έτσι κατάφερνε να το λέει. Στο ξένο ευαγγέλιο, όμως, δεν υπήρχαν τα σημάδια αυτά, καθώς ο παπάς αυτού του χωριού ήταν μορφωμένος και δεν τα χρειαζόταν. Άρχισε, λοιπόν, εκείνος να λέει το ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος απ’ το εκκλησίασμα του φώναξε: «Τι μας ψέλνεις εκεί παπά; Αυτό δεν είναι το σημερινό ευαγγέλιο….». «Εμ, τι να κάνω»; απαντά αυτός. «Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο». «Ακόμα δεν τον είδανε, Γιάννη τον βαφτίσανε» Ο Τριπολιτσιώτης Αγγελάκης Νικηταράς, παράγγειλε κάποτε του Κολοκοτρώνη, που ήταν στενός του φίλος, να κατέβει στο χωριό, για να βαφτίσει το μωρό του. Ο Νικηταράς τού παράγγειλε ότι το παιδί επρόκειτο να το βγάλουν Γιάννη, αλλά για να τον τιμήσουν, αποφάσισαν να του δώσουν τ' όνομά του, δηλαδή Θεόδωρο. Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά απάντησε τότε πως ευχαρίστως θα πήγαινε μόλις θα «έκλεβε λίγον καιρό», γιατί τις μέρες εκείνες έδινε μάχες. Έτσι, πέρασε ένας ολόκληρος μήνας σχεδόν κι ο Κολοκοτρώνης δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει. Δεύτερη, λοιπόν, παραγγελία του Νικηταρά. Ώσπου ο Γέρος πήρε την απόφαση και με δύο παλικάρια του κατέβηκε στο χωριό. Αλλά μόλις μπήκε στο σπίτι του φίλου του, δεν είδε κανένα μωρό, ούτε καμιά προετοιμασία για βάφτιση. Τι είχε συμβεί; Η γυναίκα του Νικηταρά ήταν στις μέρες της να γεννήσει. Επειδή όμως, ο τελευταίος ήξερε πως ο Γέρος ήταν απασχολημένος στα στρατηγικά του καθήκοντα και πως θ' αργούσε οπωσδήποτε να τους επισκεφτεί, οπότε θα είχε γεννηθεί πια το παιδί, τού παράγγελνε και τού ξαναπαράγγελνε προκαταβολικά για τη βάφτιση. Όταν ο Κολοκοτρώνης άκουσε την απολογία του Νικηταρά, ξέσπασε σε δυνατά γέλια και φώναξε: - Ωχού! Μωρέ, ακόμα δεν τον είδανε και Γιάννη τον βαφτίσανε! «Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς» Στα χρόνια του Όθωνα βρισκόταν σε κάποιο σοκάκι του Ναυπλίου η ταβέρνα της Μιχαλούς. Παραδόπιστη και εκμεταλλεύτρια, μετά τον θάνατο του άντρα της, είχε μια περιορισμένη πελατεία, που της έκανε πίστωση για ένα χρονικό διάστημα, μετά το τέλος του οποίου έπρεπε να εξοφληθεί ο λογαριασμός. Αλίμονο σε όποιον δεν ήταν συνεπής. Η Μιχαλού, κυριολεκτικά, τον εξευτέλιζε. Ανάμεσα στους οφειλέτες ήταν κι ένας ευσυνείδητος, που ήταν αδύνατο να βρει τρόπο να την εξοφλήσει, γιατί τελευταία δεν είχε δουλειά. Μέρα και νύχτα γύριζε στους δρόμους παραμιλώντας. Όταν ρωτούσε κανείς να μάθει τι είχε ο άνθρωπος αυτός, απαντούσαν: «Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς» και από εκεί έμεινε αυτή η φράση. «Έμεινε στο ράφι» Στη Βυζαντινή εποχή υπήρχε μια συνήθεια που σώζεται ακόμη και σήμερα σε πολλά μέρη της Ελλάδας.  Η παράδοση υπαγόρευε τα παλιά οικογενειακά κειμήλια να τοποθετούνται σε ράφια για στολισμό. Απ’ αυτή τη συνήθεια προήλθε και η φράση: «αυτή έμεινε στο ράφι», δηλαδή έχει γεράσει τόσο πολύ ώστε μπορεί να τοποθετηθεί στο ράφι μαζί με τα παλιά οικογενειακά αντικείμενα. «Τα  ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου» Η παροιμιώδης αυτή έκφραση οφείλεται σε έναν Κρητικό, που ονομάζονταν Παντελής Αστραπογιαννάκης. Όταν οι Ενετοί κυρίευσαν τη Μεγαλόνησο, αυτός πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συμπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους. Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στους νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη. Με το σήμερα, όμως, και με το αύριο, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση του νησιού αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε. Οι Κρητικοί άρχισαν ν' απελπίζονται. Μα ο Αστραπογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, το ασύγκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν: «Ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!». «Μου’ ψησε το ψάρι στα χείλη» Ο λαός του Βυζαντίου τηρούσε, κατά γράμμα, τις νηστείες και ήταν ιδιαιτέρως αυστηροί μ’ αυτές στα μοναστήρια. Κάποιοι καλόγεροι, όμως, πολλές φορές δεν μπορούσαν να τις κρατήσουν και έπεφταν συχνά σε κρυφές αμαρτίες, τρώγοντας αυγά ή πίνοντας γάλα. Αν τύχαινε κανένας απ΄ αυτούς να υποπέσει στην αντίληψη των άλλων μοναχών, καταγγελλόταν στον ηγούμενο και καταδικαζόταν σε φοβερές ποινές. Κάποτε, λοιπόν, ένας καλόγερος, ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια σε μια σπηλιά, κοντά στο μοναστήρι και καταδικάστηκε από το ηγουμενοσυμβούλιο στην ακόλουθη τιμωρία. Του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και εκεί πάνω έβαλαν ένα ωμό ψάρι για να ψηθεί. Όπως ήταν φυσικό, ο καλόγερος μετά από λίγο ξεψύχησε, μέσα σε τρομερούς πόνους, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την εν λόγω φράση. «Έχασε τ’ αβγά και τα καλάθια» Σήμερα το λέμε για κάποιον που τρομάζει ή σαστίζει μπροστά σε κάτι απρόοπτο. Η φράση αυτή, σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, έμεινε από το 1688, όταν την Αθήνα την είχε καταλάβει ο Μοροζίνης με τα στρατεύματα του. Την εποχή εκείνη είχε πέσει πανώλη και τα κρούσματα ήταν χιλιάδες. Οι στρατιώτες του Μοροζίνη άρχισαν ν’ αποδεκατίζονται στην κυριολεξία. Όλα τα χωράφια είχαν γίνει νεκροταφεία. Πολλοί λοιπόν, Αθηναίοι, για να σωθούν, πήραν τις οικογένειες τους και τράβηξαν σε διάφορα νησιά. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Ιωάννης Ντερζίνης ή Ντερτσίνης, όπως τον αναφέρει ο ιστορικός Α. Υψηλάντης, που έκανε εμπόριο αβγών. Για να μην αφήσει όμως το εμπόρευμα του να χαλάσει, αποφάσισε να το πάρει μαζί του, με την ελπίδα να το πουλήσει στα νησιά. Αλλά στο δρόμο τούς επιτέθηκαν αλγερινοί κουρσάροι και τους έπιασαν. Όσοι από τους ταξιδιώτες ήταν νέοι και γέροι, κρατήθηκαν αιχμάλωτοι και μεταφέρθηκαν στο Αλγέρι. Τον Ντερτσίνη, που ήταν γέρος και άρρωστος, τον άφησαν ελεύθερο. Έτσι, αναγκάστηκε να γυρίσει ξανά πίσω στην Αθήνα. Φυσικά, πολλοί ενδιαφέρθηκαν τότε να μάθουν για την τύχη των συγγενών τους και τον επισκέπτονταν σπίτι του, για να τους πει τα καθέκαστα. Σε μια Αθηναία, λοιπόν, που είχε χάσει τον άντρα της και έκλαιγε σπαρακτικά, ο Ντερτσίνης της είπε: «Η αφεντιά σου, κλαίει για τον άντρα σου. Αμ τι να πω εγώ ο κακομοίρης, που 'χασα τ' αβγά και τα καλάθια;». Έτσι η φράση του αγαθού αυτού αβγουλά, έμεινε μέχρι τα χρόνια μας, με διαφορετική όμως σημασία. «Σαρανταπέντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση» Σήμερα συνηθίζουμε να το λέμε για πολλά άτομα που «την πατάνε» με ανόητο τρόπο. Στην κεφαλονίτικη λαογραφία υπάρχει ένας διαδεδομένος μύθος. Σύμφωνα με αυτόν, σε ένα μικρό χωριό του νησιού κατοικούσαν κάποτε 45 οικογένειες. Συμπτωματικά, οι νοικοκυραίοι και των 45 λέγονταν Γιάννηδες. Εκτός από κοινό όνομα, μοιράζονταν και κοινή νοοτροπία. Είχαν την συνήθεια να μην ενεργούν ποτέ ξεχωριστά, αλλά όλοι μαζί σαν μάζα. Ωστόσο, δε φημίζονταν για τις αποφάσεις που έπαιρναν, ούτε για την ευφυΐα τους. Μία χειμωνιάτικη μέρα, λοιπόν, αυτό έμελλε να αποβεί μοιραίο. Μια δυνατή καταιγίδα είχε ως αποτέλεσμα να ξεχειλίσει το ποτάμι του χωριού και να καταστρέψει τις περιουσίες τους. Τότε, όλοι οι συνονόματοι άντρες συναντήθηκαν για να βρουν μια λύση. Για πρώτη φορά, δε μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. «Ντροπή σας να μαλώνετε για ασήμαντα πράγματα. «Εγώ θα σας υποδείξω τον τρόπο να εκδικηθείτε το ποτάμι, αρκεί να μου υποσχεθείτε ότι θα με υπακούσετε», ακούστηκε μία φωνή. Ξαφνικά όλοι σιώπησαν και στράφηκαν στο μέρος του μυστήριου ομιλητή. Τότε συνειδητοποίησαν ότι η φωνή προερχόταν από έναν κόκκορα. Το κορδωμένο πτηνό φαινόταν ταλαιπωρημένο από την πλημμύρα. Παρόλα αυτά, ο τόνος του έδειχνε αποφασιστικότητα και σιγουριά και οι Γιάννηδες αποφάσισαν να το εμπιστευτούν. «Πάρτε ρόπαλα στα χέρια και πάμε να διώξουμε το ποτάμι από τον τόπο μας, να μην γυρίσει πίσω, να μην ξαναπεράσει από εδώ». Έτσι, όλοι οι συγχωριανοί μαζί, σαν «μπουλούκι», ακολούθησαν τον κόκκορα ως το ποτάμι χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόλις έφτασαν στις όχθες του, ο κόκκορας τους πρόσταξε να πηδήξουν μέσα και να αρχίσουν να δέρνουν τα νερά με τα ρόπαλα «μέχρι να του δώσουν να καταλάβει ότι είναι ανεπιθύμητο στο χωριό». Οι Γιάννηδες υπάκουσαν στον «αρχηγό» και ένας ένας άρχισαν να πέφτουν στα παγωμένα και ορμητικά νερά. Το αποτέλεσμα ήταν να πνιγούν όλοι. Με τα χρόνια, ο γνωστός μύθος συνοψίστηκε από τους Κεφαλονίτες σε μία παροιμιώδη φράση. Σύντομα και περιεκτικά: «Σαρανταπέντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση..».   Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό: Πως βγήκε η φράση «έχασε τ’ αβγά και τα καλάθια»,ανάκτηση από: www.newsbeast.gr Από που βγήκε η φράση «45 Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση». Πως οι άνδρες ενός χωριού πνίγηκαν στο ορμητικό ποτάμι προσπαθώντας να σταματήσουν την πλημμύρα, ανάκτηση από: www.mixanitouxronou.gr 10 πασίγνωστες παροιμίες και η ιστορία πίσω από αυτές, ανάκτηση από:frapress.gr Δείτε από που βγήκαν πολλές γνωστές ελληνικές παροιμίες!, ανάκτηση από:www.newsbomb.gr   Read the full article

[schoolofrockgr]

La casa de papel | Ας μιλήσουμε λίγο για την επερχόμενη 3η σεζόν

Όλοι όσοι δεν ήταν κρυμμένοι κάτω από την πέτρα τους, σίγουρα είχαν αντιληφθεί το σάλο που είχε προκαλέσει μία σειρά ονόματι: “Η τέλεια ληστεία”. Ή “Money heist” για τους αγγλόφωνους. Ή “La casa de papel” για τους ισπανόφωνους. Γενικά, καταλάβατε ποια εννοώ.

Μία σειρά αρκετά καλή, αλλά λίγο υπερεκτιμημένη κατά τη γνώμη μου. Ξεσήκωσε τα πλήθη, προκάλεσε ατελείωτες συζητήσεις στο reddit, αμέτρητοι τσακωμοί για το αν είχε δίκιο ο Berlin ή η Tokyo και γενικά χαμούλης.

Spoilers

Όταν ανακοινώθηκε ότι η σειρά δεν τελείωσε και θα βγει και τρίτη σεζόν προβληματιστήκαμε. Στο τέλος του δεύτερου φαίνεται να ολοκληρώνεται η ιστορία. Η ληστεία πέτυχε, ο προφεσόρ τα έφτιαξε με τη μπατσίνα στις Φιλιππίνες και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Τι φάση τώρα;

Με αφορμή τις φωτογραφίες που έγιναν leak νωρίτερα από τα γυρίσματα της επόμενης σεζόν αναρωτήθηκα γιατί να βγάλουν κι άλλη. Μήπως για το fan service;

Ομολογουμένως είναι μια πολλή επιτυχημένη σειρά, λατρεύτηκε από το κοινό, άρα έφερε πολλά κέρδη στο Netflix. Εύλογο να θέλουν να τη συνεχίσουν. Ωστόσο αν γίνει βεβιασμένα διακινδυνεύουν να καταστρέψουν μία σειρά που αγάπησε όλο το ίντερνετ.

Θα ρισκάρουν σε κάτι τέτοιο αντί να επενδύσουν σε κάτι νέο εξίσου επιτυχημένο; Δεν ακούγεται πολύ σαν το Netflix αυτό. Άρα; 

Το γεγονός ότι έγινε μία από τις πιο πολυσυζητημένες σειρές του 2018 (αν όχι η τοπ) ήταν μια ανακούφιση για την παραγωγή. Το σχέδιον ήταν εξ αρχής να συνεχιστεί και έτσι έγινε. Εικάζω δηλαδή και θα εξηγηθώ παρακάτω.

Λοιπόν, ας αναλύσουμε τα στοιχεία μας.

Το πρώτο επεισόδιο ξεκινάει με την Τόκιο να αφηγείται την ιστορία από τη δική της οπτική γωνία. Ακούμε μόνο τη δική της φωνή στις αφηγήσεις και αυτό συνεχίζεται καθ’όλη τη διάρκεια της σειράς. Η ερώτηση που θέτω εγώ είναι: γιατί; Γιατί διάλεξαν αυτόν το χαρακτήρα για την αφήγηση; Ίσως επειδή θα μείνει μόνο αυτή ζωντανή στο τέλος;

Πιθανό, αλλά επιλέγω να μην ακολουθήσω αυτό το σενάριο γιατί δε βολεύει τη θεωρία μου. Κάποιοι θα πούνε ότι έγινε επειδή είχε σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Θα το αμφισβητήσω. Μπορεί να δυσκόλεψε λίγο την κατάσταση, αλλά δεν απέτρεψε κάτι να γίνει, δεν άλλαξε τα δεδομένα. Το σχέδιο πήγε όπως ήταν υπολογισμένο να πάει, ανεξάρτητα από το τι έγινε μεταξύ των χαρακτήρων. Άρα όχι, δεν ήταν επειδή είχε σημαντικό ρόλο, επειδή δεν είχε. Ένα το κρατούμενο.

Έπειτα ας δούμε το περιεχόμενο των αφηγήσεων. Είναι στιγμές που μας λέει πράγματα που δεν γνωρίζουμε, όπως για τα συναισθήματα των υπόλοιπων χαρακτήρων. Είναι όμως γεγονός αξιοσημείωτο ότι ούτε η ίδια είναι σε θέση να τα γνωρίζει.

Σε φάσεις μιλάει για τον Καθηγητή, ένας άνθρωπος αρκετά κλειστός, που δεν έχει δείξει κάποιο συναίσθημα στους “μαθητές” του. Ωστόσο πέρασαν τόσους μήνες μαζί, δέχομαι ότι μπορεί να είχε καταλάβει τον χαρακτήρα του, να είχαν συζητήσει ίσως σε σκηνές που δεν μας έχουν δείξει, οτιδήποτε. Αυτό μπορώ να το παραβλέψω. Πώς όμως γνωρίζει το πώς νιώθει η μπατσίνα; Ένα άτομο που δεν είχε γνωρίσει, δεν είχ�� συναναστραφεί, πώς ήξερε την οπτική της γωνία; Πώς ήταν η Τόκιο σε θέση να γνωρίζει αν πληγώθηκε, αν ένιωσε προδομένη, αν…;

Μόνο στην περίπτωση που είχαν μεσολαβήσει συζητήσεις, πριν την αφήγηση και μετά τα γεγονότα. Δεδομένο που με οδηγεί στο επόμενο ερώτημα: σε ποια χρονική φάση διαδραματίζεται η αφήγηση και γιατί; Το κρατάμε.

Τέλος, ας ακούσουμε το τραγούδι τίτλων. Γενικά μοιάζει λίγο ξεκούδουνο, κάπως δεν κολλάει σαν ύφος σε σειρά με ληστεία. Δεν έχει ένταση, δεν περιγράφει δράση, δε μιλάει για χρήματα. Ξεκινάει να λέει η τραγουδίστρια ότι δεν την ενδιαφέρουν οι συνέπειες του των πράξεών της (if I’m choosing wrong;[…] I don’t care at all), συνεχίζει λέγοντας συμπαθάτε με, αλλά δε μεγάλωσα ορθά (growing up alone seems so short; I can’t explain), δεν τη νοιάζει τίποτα, είναι χαμένη (I don’t care at all; I am lost), φαίνεται σκληρή γιατί το μόνο που θέλει είναι να ταιριάξει (I’ll be so strong […]; ‘cause now all I want is to be part of the new world).

Ερωτώ λοιπόν εγώ: θυμίζει κάτι; Ή ακόμα καλύτερα, θυμίζει κάποια; Ξέρουμε από τα επεισόδια ότι η Τόκιο δεν είχε πολύ καλή παιδική ηλικία. Παρατηρούμε έναν αυθορμητισμό που μας δείχνει ένα άτομο τελείως χαμένο και μπερδεμένο. Παίρνει λάθος αποφάσεις και τις μετανιώνει. Είχε την ευκαιρία να ξεφύγει, όμως γύρισε πίσω στη ληστεία, γιατί; Σα να ένοιωθε ότι μόνο εκεί κολλάει μήπως; Ήθελε να είναι μέρος «στο νέο κόσμο»; Το κρατάμε και αυτό.

Ας απλώσουμε τώρα τα χαρτιά μας στο τραπέζι.

Ένα, η Τόκιο αφηγείται -δύο- σε άγνωστο χωροχρόνο και, τρία, τραγούδι τίτλων ξεκάρφωτο με τη ληστεία, αλλά κάπως της ταιριάζει σαν background story. Έχοντας προβληματιστεί και (ελπίζω) προβληματίσει με τα παραπάνω δεδομένα καταλήγω: με τη ληστεία ως βιτρίνα, η σειρά αφηγείται ένα side story.

Προβάλλεται στο θεατή μία περιπέτεια, ένα σενάριο γεμάτο δράση, κάτι που μοιάζει ρηχό, το οποίο πίσω του κρύβει μια πλοκή διαφορετική, θεμελιωμένη στο character development, στην οποία είναι πραγματικά πρωταγωνίστρια η Τόκιο.

Εξάλλου… Για ποιο λόγο μπήκε η Τόκιο, έτσι κι αλλιώς, στο σχέδιο; Δεν είχε τα φόντα εξ αρχής να προσφέρει πολλά.

Μένει να δούμε τις απαντήσεις μας λοιπόν, στις οθόνες μας σε λίγο καιρό.

[praktoreiomagazine-blog]

Τεύχος 66 | Πόντος

Υπάρχει πάντα αυτή η μοναδική μαγιά του Ελληνισμού

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Φωτιάδης, που έχει συμβάλει τα μέγιστα στην τεκμηρίωση της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού, μιλά για τη σχέση με την αρχαία Ελλάδα, την τεράστια συμβολή στο δημιούργημα της Αναγέννησης στη Δύση, τη διαφορά μεταξύ Γενοκτονίας και Εθνοκάθαρσης, τους “κρυπτοχριστιανούς” και “κρυπτορομηούς”, το ελληνικό χωριό του Ερντογάν, τις διώξεις επί Στάλιν, αλλά και για το “μεσογειακό αίμα”, το πιο δυναμικό

Του Ανδρέα Μακρίδη

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας, Κωνσταντίνος Φωτιάδης, έχει συμβάλει τα μέγιστα στην τεκμηρίωση της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού και της Γενοκτονίας του, με δεκάδες βιβλία και δημοσιεύσεις, αλλά και πάμπολλες διαλέξεις εντός και εκτός Ελλάδας, σε μέρη όπου ζουν Πόντιοι και νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Στα 2004, η Βουλή των Ελλήνων εξέδωσε έργο του με τίτλο “Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου”. Η αρχικά προγραμματισθείσα ωστόσο μετάφραση και έκδοσή του στα αγγλικά, δεν έχει πραγματοποιηθεί. - Ο ποντιακός Ελληνισμός είναι μία εναλλακτική, εξίσου έγκυρη εξέλιξη του αρχαίου Ελληνισμού, ή ένα φαινόμενο που εν πολλοίς διαμορφώθηκε κατά την βυζαντινή περίοδο, την περίοδο της Ρωμιοσύνης και της οθωμανικής κατάκτησης;

Δεν ανήκω στην ομάδα των αναθεωρητών που λένε πως δεν υπάρχει συνέχεια της Ιστορίας του Ελληνισμού. Υπάρχει η συνέχεια από την αρχαιότητα, από τα ομηρικά χρόνια, που αποκαλούσαμε τον ουρανό “ουρανό”, την γη “γη”, τον ήλιο “ήλιο”, ως τις μέρες μας. Αναφέρατε την βυζαντινή περίοδο. Μα τον 6 π.Χ. αιώνα, έχουμε 76 ελληνικούς οικισμούς στον Εύξεινο Πόντο. Η Ελλάδα με τις μεταναστεύσεις μέσω Μιλήτου, και μετά μέσω Σινώπης και Τραπεζούντας, έχει κυριεύσει όλο τον βόρειο Εύξεινο Πόντο - και μέχρι σήμερα, όλοι οι παράλιοι λαοί του Ευξείνου Πόντου, με σεβασμό δέχονται ότι τις πόλεις τους ίδρυσαν οι Έλληνες. Τι να πούμε; Για την Διοσκουριάδα, το σημερινό Σοχούμ; Αν θα πάω πιο πάνω, δίπλα στην Ανάπα υπάρχει η αρχαία ελληνική Γοργιππία, όπου σώζεται το ελληνικό μουσείο και δεν έχει τίποτε άλλο παρά ευρήματα από την αρχαία ελληνική πόλη. Σώθηκε και το οικιστικό οικοδόμημα των αρχόντων της εποχής εκείνης και όποιος κάνει τον περίπλου του Ευξείνου Πόντου, μόνο θαυμασμό για την παρουσία και την δράση των Ελλήνων νοιώθει. Και μιλάμε για 76 πόλεις και οικισμούς στον 6ο αιώνα, όταν στην Ελλάδα δεν είχαμε πάνω από 15 πόλεις. Στο πέρασμα των αιώνων, έχουμε βεβαίως παρακμές, αλλά υπάρχει πάντα η μαγιά για την οποία μιλά ο Μακρυγιάννης. Η μαγιά αυτή φουντώνει, όπως το είδαμε το 1204: Όταν μεγάλο μέρος της διανόησής μας πήρε το δρόμο προς τη Δύση και έστησε ουσιαστικά το οικοδόμημα της Αναγέννησης στη Δύση, ένα άλλο κομμάτι πήρε το δρόμο για τον βόρειο Εύξεινο Πόντο στην περιοχή του Δούναβη. Μετά το 1461, μετά την άλωση της Τραπεζούντας, ο Ελληνισμός, όσες φορές διώκεται, παίρνει αναγκαστικά το δρόμο της αναγκαστικής φυγής και εξόδου προς τις ομόθρησκες περιοχές της Ρωσίας, της Γεωργίας και της Αρμενίας. Στα 1917, όπου έχουμε το μεγάλο συνέδριο στο Ταϊγάνιο της Ρωσίας, ξέρουμε πως πήραν μέρος 750 αντιπρόσωποι, που ο καθένας τους εκπροσωπούσε 1000 Έλληνες. Που σημαίνει πως το 1917, έχουμε στη Ρωσία 750.000 Έλληνες, τη στιγμή που το 1917 ο πληθυσμός της Ελλάδας δεν ξεπερνούσε τα 4 εκ.. Άρα είναι ένας μεγάλος αριθμός, μόνο ο Ελληνισμός της Ρωσίας. Το 1913, ο Ελληνισμός της Ελλάδας είχε 3,8 εκ. Έλληνες, όταν ο Ελληνισμός της Ανατολής (Μικρασία, Ρωσία, Βουλγαρία, Ρουμανία) είχε 4,3 εκ.. Η πλειοψηφία ζούσε σ' αυτήν την περιοχή - και γι' αυτό το κομμάτι δεν λέμε τίποτα στα σχολικά μας βιβλία. Και η ευθύνη βαραίνει πολλούς και κυρίως τις ελλαδικές κυβερνήσεις γιατί έχουν πολλά κρίματα γι' αυτόν τον γεωγραφικό χώρο και τους Έλληνες που τους παράτησαν. 

- Θεωρείτε πως για την αποσιώπηση αυτή, έχει παίξει ρόλο το γεγονός ότι ο ποντακός Ελληνισμός εκπροσωπεί πολιτισμικά μια πιο ανατολική θέαση του κόσμου ή νοοτροπία, ενώ οι ελλαδικές κυβερνήσεις προσπαθούσαν να πετύχουν έναν εκδυτικισμό; Υπάρχει δηλαδή κάποια σύγκρουση ταυτοτήτων στο πλαίσιο που περιγράφουμε;

Δεν θα το έλεγα. Θα έλεγα μάλιστα πως ήτ��ν ευλογία που ο μικρασιατικός και κυρίως ο ποντιακός πολιτισμός συνόρευε με την Ανατολή. Τον 8ο και 9ο αιώνα μ.Χ. η Τραπεζούντα ήταν το κέντρο της αστρονομίας και των μαθηματικών. Δεν ήταν η Κωνσταντινούπολη το κέντρο των μαθηματικών και της αστρονομίας, αλλά η Τραπεζούντα! Ειδικά ο ποντιακός Ελληνισμός δεν ήταν αποκομμένος από την Δύση: Όλο το διακομιστικό εμπόριο της Ευρώπης γινόταν μέσω του Δούναβη και τα πλοία απ' τον Δούναβη έφταναν στην Τραπεζούντα και από κει ακολουθούσαν τα καραβάνια για τις χώρες του μεταξιού. Άρα η Τραπεζούντα δεν ήταν μονάχα κέντρο διακομιστικό, αλλά κέντρο πολυπολιτισμικού χώρου, όπου αντιπρόσωποι πολλών χωρών διαβιούσαν για να μπορούν να διακινούν τα εμπορεύματα, και όταν οι λαοί έρχονται σε επαφή, δίνουν και παίρνουν. Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι έπαιζε καθοριστικό ρόλο – έως το 1860-61 που ανοίγει η διώρυγα του Σουέζ και ανατρέπεται πλέον το συναλλακτικό εμπόριο με την Ανατολή, γιατί είναι πολύ πιο οικονομική η κίνηση μέσω του Σουέζ απ' ό,τι με τα καραβάνια. Εκείνα βεβαίως συνεχίζουν, αλλά έχουν χάσει την εμπορική και πολιτισμική παρουσία τους. 

- Η ταυτότητα των Ποντίων τι κουβαλάει από τα όσα έχετε περιγράψει και κατά πόσον ενδεχομένως επισκιάζεται από το γεγονός της Γενοκτονίας;

Κοιτάξτε: Δεν μπορούμε να μιλάμε για ποντιακή ταυτότητα. Πρέπει να μιλάμε για ελληνική ταυτότητα. Γιατί αν αρχίσουμε να μιλάμε για ποντιακή ταυτότητα, θα πρέπει να μιλάμε για μωραΐτικη, κρητική, κυπριακή, θρακιώτικη, σαρακατσάνικη, ηπειρώτικη. Είμαστε ένα από τα πετράδια σε ένα ψηφιδωτό πανέμορφο, πολύχρωμο, που όταν τα συνθέτουμε, τότε κάνουμε το σύνολο που είναι το ψηφιδωτό του οικουμενικού Ελληνισμού. Όχι του Ελλαδισμού! Δυστυχώς, αν σήμερα μιλάνε κάποιοι – και επικίνδυνα - για ποντιακή ταυτότητα, είναι γιατί το τσιράθλιο αυτό ελλαδικό κράτος, ποτέ δεν σεβάστηκε την ιστορία των Ελλήνων της Ανατολής και γι' αυτό δεν σεβάστηκε το μεγάλο γεγονός που είναι η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Δεν μπορεί ο Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας να αναγνωρίζει και να μιλά για την Γενοκτονία του Πόντου, ο συμπρόεδρος των Πρασίνων Τσεμ Εζντεμίρ να μιλά για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και εμείς εδώ, πέρα από την βερμπαλιστική αναγνώριση που έγινε, να κρυβόμαστε στα λαγούμια. Όταν τους λέμε να 'ναι παρόντες σε εκδηλώσεις, δεν βρίσκονται. Πέρσι, έγινε ειδική συνεδρίαση στο γερμανικό Κοινοβούλιο για τις αναγνωρίσεις των γενοκτονιών στην Ανατολή, και εμφανίζονται οι Αρμένιοι με υπουργούς - και από μας δεν πήγε ούτε ένας κατώτερος υπάλληλος του προξενείου ή της πρεσβείας. Πήγαν μόνο ένα πούλμαν από ποντιακά σωματεία, σε αντίθεση με τους Αρμένιους που γέμισαν την αυλή του Κοινοβουλίου. Οι δικοί μας έχουν μια τουρκοφοβία. Κι αυτή δεν είναι τωρινή. Υπάρχει απ' το 1924. 

- Πρόσφατα απασχόλησε την κοινή γνώμη η διαμάχη για το αν στον Πόντο συντελέσθηκε “εθνοκάθαρση” ή “γενοκτονία”. Πώς την αντιμετωπίζετε εσείς;

Για μένα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην εθνοκάθαρση και στην γενοκτονία. Ο όρος “εθνοκάθαρση” δεν σημαίνει για μένα ότι δεν έχει μεγάλη βαρύτητα, ούτε σηματοδοτεί μια χλιαρή αντίληψη της βάρβαρης συμπεριφοράς της συγκεκριμένης ή οποιασδήποτε άλλης χώρας. Ποια είναι η διαφορά; Με το “εθνοκάθαρση”, η συγκεκριμένη χώρα δεν διώκεται ποινικά για το έγκλημα της γενοκτονίας: Στιγματίζεται ως βάρβαρη χώρα αλλά ως εκεί. Ενώ με τη λέξη “γενοκτονία”, υπάρχει αυτή η διαδικασία της ποινικής απόδοσης ευθυνών και καταδίκης. Αυτό που έγινε στον Πόντο, ήτανε γενοκτονία. Και θα έλεγα, πως σε αντίθεση με την “προοδευτική” Αριστερά της Ελλάδος, η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς της Τουρκίας, είναι υπέρ της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Σας παραπέμπω στο βιβλίο “Η 19η Μαΐου εκείθεν και εντεύθεν του Αιγαίου” που βασίζεται σε 300 τουρκικά βιβλία για το ποντιακό ζήτημα. Εκεί μέσα θα δείτε τις απόψεις της προοδευτικής τουρκικής Αριστεράς που μιλά για γενοκτονία. Εμείς δεν συντηρούμε την αντιπαλότητα. Αλλά θέλω να σας ενημερώσω, ότι έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση απέναντι στην μνήμη. Διότι χωρίς την μνήμη πληρώσαμε πολλές φορές ακριβά αυτά τα γεγονότα. Η Συνθήκη της Λωζάνης υποτίθεται πως έδινε ένα τέλος στις διαφορές των δύο χωρών. Αμέσως μετά ήρθε το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας που ουσιαστικά ήταν η καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης: Απέμειναν εκεί 2500 Έλληνες. Οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έφεραν τον νόμο Βαρλίκ Βεργκισί που ήταν η οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων. Τι έγινε το 1955; Το 1964; Το 1974 στην Κύπρο;

- Ζούμε όμως σε μια εποχή όπου υπάρχει το διαδίκτυο, οι μετακινήσεις ανθρώπων, οι επιστημονικές ανταλλαγές. Κάποιος θα μπορούσε να σας πει πως αυτού του είδους η πολιτική, μπορεί να είναι συναισθηματικά και εθνικά δικαιολογημένη, αλλά δεν αποδίδει. Μήπως η καλλιέργεια ενός καλού κλίματος ανάμεσα στις δύο χώρες θα βοηθούσε ενδεχομένως πολύ περισσότερο να βγει στο φως η αλήθεια;

Χωρίς την αναγνώριση της Γενοκτονίας, οι Έλληνες του Πόντου δεν έχουμε μέλλον γιατί δεν έχουμε Ιστορία. Θα πρέπει να σταθούμε κάποια στιγμή στο ύψος της Αντιγόνης και να μην ακολουθήσουμε τη λογική του Κρέοντα. Δικαίωση της μνήμης. Έχουμε υποχρέωση απέναντι στα 353.000 θύματά μας να αγωνιστούμε για την δικαίωσή τους και για να υπάρξει μια ηθική και ψυχική ανάπαυση αυτών. Αλλιώς γιατί κάνουμε τα μνημόσυνα; Το μνημόσυνο του πατέρα σου και του πατέρα μου και του παππού μου γιατί το κάνουμε; Είναι αυτό που νοιώθεις μέσα σου, την εσωτερική ανάγκη της ανάπαυσης της ψυχής. Και αυτές οι ψυχές των δικών μας, όσο δεν δικαιώνονται, αιωρούνται σύμφωνα με την παράδοση την αρχαιοελληνική. Επιβάλλεται, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά και για να μην συνεχίσει η Τουρκία την παράδοση της γενοκτονίας. Γιατί μετά από μας, συνεχίζει με τους Κούρδους, που είναι η αρχαιότερη γηγενής εθνότητα που ζούσε στον μικρασιατικό χώρο – οι Καρδούχοι του Ξενοφώντα. 

- Υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Τουρκία οι “κρυπτοχριστιανοί”, οι “κρυπτορωμηοί”; 

Στα 1911-13, η Ελλάδα για πρώτη φορά θέλει να μάθει πόσοι είναι οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και επειδή δεν μπορεί η ίδια να κάνει απογραφή, αυτή ��ίνεται μέσω του Πατριαρχείου. Έτσι αποκαλύπτεται πως το 1913-14, στην Μικρά Ασία υπάρχουν 697.000 Έλληνες, 190.000 Έλληνες μουσουλμάνοι ποντιόφωνοι με ελληνική συνείδηση και 43.000 κρυπτοχριστιανοί. Το 1913, η ανταλλαγή έγινε με βάση την θρησκεία. Αυτοί που επίσημα δήλωσαν Έλληνες μουσουλμάνοι, δεν μπόρεσαν ποτέ να 'ρθουν στην Ελλάδα. “Έναν αίμαν είμεστε μετ' εσάς” μου λέει μια γιαγιά όταν πήγα εγώ. “Τέρες πώς εμοιάζ τα κατσίαμ'ς - δες πώς μοιάζουν τα πρόσωπά μας!”. Και στο ερώτημα αν θα μου 'δινε την κόρη της, μου είπε, “σε σεν τη δίγα την”. “Σε σένα την δίνω, στον Τούρκο δεν την δίνω!”. Το κρυπτοχριστιανικό πρόβλημα υπάρχει και είναι επίκαιρο. Πάνω σ' αυτό έκανα την διδακτορική μου διατριβή. Σήμερα, η Ζεϊνέπ Τουρκιλμάζ, μία μουσουλμάνα κουρδικής καταγωγής, έκανε στο πανεπιστήμιο Πρίνστον διατριβή για τους κρυπτοχριστιανούς του Πόντου. Και υπάρχει κι ένας δεύτερος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Κερασούντας, που γράφει ένα τρίτο βιβλίο για τους κρυπτοχριστιανούς μέσα απ' τα οθωμανικά έγγραφα. Καταλαβαίνετε πως το θέμα αυτό είναι επίσης επίκαιρο, που στις παράλογες απαιτήσεις του Ερντογάν και των γκρίζων λύκων της Μικράς Ασίας, θα έπρεπε οι ελληνικές κυβερνήσεις, αν είχαν λίγο τσαγανό, να βγουν με τέτοια ντοκουμέντα. Όχι για να ξύσουμε παλιές πληγές, αλλά μέσω της Ιστορίας να αποκαταστήσουμε τα πράγματα και να σταματήσουμε τις παράλογες απαιτήσεις. Η νεολαία η τουρκική, αντιμετωπίζει όντως διαφορετικά τα πράγματα, αλλά καθημερινά δεχόμαστε απειλές από το τουρκικό κράτος, λένε πως 18 νησιά είναι τουρκικά και παίζονται επικίνδυνα παιχνίδια στην περιοχή μας. 

- Ερχόμαστε τώρα σε ένα άλλο θέμα, που είναι ο ποντιακός Ελληνισμός που έχει φύγει απ' την Τουρκία και έχει καταφύγει στην Σ. Ένωση και εκεί έχουμε την περίοδο των σταλινικών διώξεων. Κάποιοι θεωρούν πως είναι περίπου κάτι αντίστοιχο με εκείνο που έκανε ο Κεμάλ. Ποια είναι η δική σας άποψη επ' αυτού;

Είναι σταλινικές διώξεις σκληρού τύπου. Δεν θα έλεγα όμως ότι είναι γενοκτονία. Η γενοκτονία είναι άλλο κεφάλαιο. Αλλά η σταλινική πολιτική απέναντι, όχι μόνο στους Έλληνες, αλλά σε όλες τις μικρές μειονότητες, είναι βαρβαρότητα. Στόχος εξόντωσης, στόχος “Άουσβιτς εν ροή” όπως είχε χαρακτηρίσει ο Ενεπεκίδης την Γενοκτονία στον Πόντο, δεν υπάρχει. Οι σταλινικές διώξεις όμως, είναι αδικαιολόγητες. Ξεκινούν το 1938, με εκτοπίσεις της πνευματικής ηγεσίας. Το '42 έχουμε τις διώξεις των Ελλήνων της Κριμαίας, το '44 όλης της περιοχής του Κρασνοντάρ. Το '49 που εξορίζονται οι Έλληνες του Βατούμ, του Σοχούμ και της Γεωργίας, είναι μετά την λήξη του πατριωτικού πολέμου, στον οποίον πήραν μέρος χιλιάδες Έλληνες και υπήρχαν Έλληνες με δέκα κιλά παράσημα. Και η απόφαση λέει “όλοι οι Έλληνες”! Οι σταλινικοί διωγμοί ποτέ δεν δικαιολογήθηκαν. Υπάρχει η αιτιολογία ότι οι Έλληνες εστάλησαν εκεί για να καλλιεργήσουν τις άγονες περιοχές ως γνήσιοι καλλιεργητές από αγροτικές περιοχές – και πήγαν και δημιουργήσανε καινούργιες πόλεις. Η Τασκένδη είναι ουσιαστικά δημιούργημα των Ελλήνων, εκείνοι την μεγάλωσαν ως πόλη. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, ήδη από το '55 η ηγεσία του ΚΚΣΕ παραδέχεται πως ήταν λάθος ο εκτοπισμός όλων αυτών των πληθυσμών. Ποτέ όμως δεν είπαν την αλήθεια. Η αλήθεια θα βγει μετά το 20ο συνέδριο όταν καταγγέλθηκε επίσημα η σταλινική πολιτική από τον Χρουστσώφ, και μετά την Περεστρόικα επιτράπηκε στα εγγόνια των ανθρώπων αυτών, να ζητήσουν με αιτήσεις τους να μάθουν, πού φυλακίστηκαν, πού εξορίστηκαν, πού εκτελέστηκαν, που είναι οι τάφοι των παππούδων τους, ώστε να πάνε να ανάψουν ένα κερί. Και μετά το 1991, έχουμε άπειρες απαντήσεις της KGB, στις οποίες παραδέχεται πως άδικα έγιναν οι εκτελέσεις και προσπαθούσαν να τους πουν πως λόγω οικονομικής κρίσης, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να τους δώσουν μια πολύ μικρή σύνταξη, και κάποιες διευκολύνσεις, όπως δωρεάν εισιτήρια για τα θέατρα και το μετρό. Είναι ένα τραγικό κεφάλαιο. Το επιχείρημα που πολλές φορές βγαίνει απ' τα στόματα μερικών ανιστόρητων και βέβηλων, ότι τάχα οι Έλληνες ήταν σύμμαχοι των Γερμανών και γι' αυτό και τους εξόρισε ο Στάλιν, είναι ό,τι πιο ανήθικο έχει λεχθεί. 

- Αυτό βεβαίως το λένε και κάποιοι που ανήκουν στον χώρο της Άκρας Δεξιάς.  

Αυτοί το λένε γιατί θέλουν να πουν ότι “εμείς, να βλέπετε; Με τη Γερμανία...”. Υπάρχει ένα βιβλίο του σοβιετικού ιστορικού Ανατόλι Πριστάφκιν, που λέει πως “δεν υπήρχε ούτε ένας Έλληνας στην Κριμαία, όταν ήρθαν οι Γερμανοί, που να συνεργάστηκε μαζί τους και ήταν οι Έλληνες που μας τροφοδοτούσαν με νερό για να πιούμε”. Τώρα, αν σε κάποιο χωριό που είχαν καταλάβει οι Γερμανοί, τρεις, πέντε, δέκα συνεργάστηκαν, είτε επειδή χρηματίζονταν, είτε επειδή πιέστηκαν, αυτό έχει γίνει και στην Ελλάδα την εποχή της γερμανικής Κατοχής. 

- Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σαν το Βυζάντιο με δύο κεφάλια. Από τη μια προσπαθούμε με πάρα πολύ έντονο τρόπο να ακολουθήσουμε τη Δύση στα μοντέλα εκσυγχρονισμού που εκείνη ανοίγει, και απ' την άλλη προσπαθούμε ακόμα να ενσωματώσουμε τις παλαιότερες γενιές των Ποντίων, και αυτούς που έρχονται σήμερα και αποκαλούμε "Ρωσοπόντιους". Πώς βλέπετε το μέλλον αυτής της χώρας; Η ελληνική ταυτότητα είναι σε θέση να ενσωματώσει και τα δύο αυτά στοιχεία ταυτοχρόνως;

Ο Μακρυγιάννης είπε πως πολλές φορές φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά υπάρχει η μαγιά. Και η μαγιά υπάρχει και είναι πλούσια. Και η καινούργια μαγιά έχει και ουσιαστική παιδεία, μόρφωση και δεν φοβάται, γιατί έχει όπλο τη γνώση. Κι ας είμαστε λίγοι. Πάντα ήμασταν λίγοι. Απλώς χρειάζεται διαφορετική εθνική στρατηγική - και δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει, γιατί δεν είναι μόνον οι πιέσεις του ΔΝΤ που μας τρομοκρατούν με όλα αυτά τα μέτρα. Είναι κυρίως οι πιέσεις που δεχόμαστε μέσω της Αμερικής, από τη γειτονική χώρα. Για πρώτη φορά όμως, η Αμερική και οι συμμαχικές χώρες καταλάβανε με ποιον έχουνε να κάνουν. Κι αυτό είναι η μεγάλη νίκη – και η τραγική ειρωνεία: Ο Ερντογάν είναι από ένα ελληνικό χωριό, την Ποταμιά, και θεωρώ πως είναι από κείνους, που οι παππούδες τους αλλαξοπίστησαν. Όπως λέμε οι Πόντιοι, “απ' υστερνέας πι τουρκίζ, κι άλλ' αφορισμένος είναι”. Ο εκτουρκισμένος τελευταία είναι και ο χειρότερος, γιατί θα πρέπει να αποδείξει πως είναι αυτός που λέει. Και γνωρίζουμε πολύ καλά πως όταν στο χωριό του τον καλωσόρισαν “στην Ποταμιά” και όχι με το τούρκικο όνομα του χωριού, οι γκρίζοι λύκοι με τους οποίους τώρα συμμάχησε, τον κατηγορούσαν πως έχει “βρώμικο αίμα”. Θέλω να σας πω ότι δεν φοβάμαι. Για μένα ο Ελληνισμός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ήταν ευλογία. Τον αφήσαμε και καταστράφηκε. Αντί τα πρώτα χρόνια να δώσουμε λίγα χρήματα και να τους ενισχύσουμε να μείνουν εκεί και να έχουμε ένα ουσιαστικό λόμπυ – και τώρα έχουμε αλλά είναι μικρό – φέραμε στην Ελλάδα 400.000 Έλληνες νεοπρόσφυγες. Θα έπρεπε να ενταχθούν σε μοντέλο προστασίας και αποκατάστασης ως πρόσφυγες της συνέχειας της Συνθήκης της Λωζάνης, γιατί και στη Σοβιετική Ένωση εγκλωβίστηκαν στην προσπάθειά τους να έρθουν στην Ελλάδα. Εμείς τους φέραμε εδώ, τους γελοιοποιήσαμε, μερικούς τους στιγματίσαμε κι όλας, γιατί πράγματι, τα πρώτα χρόνια υπήρχε η παραβατικότητα, κι όταν πεθαίνει η οικογένειά σου και δεν έχεις να φας, θα πας να κλέψεις. 

- Λέτε δηλαδή πως δεν φοβάστε, ελπίζοντας ότι η ελλαδική κοινωνία θα αποκτήσει ξανά μια συνείδηση καθολική;

Ούτε ευρωλιγούρηδες, ούτε “ανατολή ανατολών”! Είμαστε ένας ενδιάμεσος χώρος. Αυτό το μεσογειακό αίμα είναι το πιο δυναμικό. Διότι ούτε Γάλλοι είμαστε, ούτε Σουηδοί, ούτε Νορβηγοί. Αλλά είμαστε λίγο Ιταλοί, λίγο Γάλλοι, λίγο Ισπανοί, πολύ Μικρασιάτες. Γιατί μεταξύ μας: Αν εγώ κι εσύ ήμασταν μαζί με μια παρέα 2-3 άλλων στην Κωνσταντινούπολη και ρωτάγαμε ποιοί είναι οι Τούρκοι, θα έλεγαν εσένα και μένα. 

- Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε στους υπόλοιπους Ελλαδίτες;

Θα ήθελα να τους πω πως όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε Πόντιοι. Γιατί όλοι οι Έλληνες είμαστε και Μικρασιάτες και Θρακιώτες και Ηπειρώτες και Κρητικοί, και Πελοποννήσιοι και Βλάχοι και Σαρακατσάνοι και Κύπριοι. Γιατί είμαστε Έλληνες, είμαστε το ψηφιδωτό. Και όπως στον κυπριακό Αγώνα, όλοι μαζί ταχθήκαμε δίπλα στους αδελφούς μας Κυπρίους, όπως στον αλβανικό πόλεμο πήραμε μέρος όλοι, έτσι και στη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας θα πρέπει να είμαστε όλοι.

[ilektroniki-efimerida]

Αδ. Γεωργιάδης: Τον χειμώνα θα μπορούν να μπαίνουν σε κλειστούς χώρους μόνο εμβολιασμένοι

Για το θέμα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε ομάδες πληθυσμού πλην των υγειονομικών, τα self test, τα φροντιστήρια και το ΕΣΠΑ για τα μικρά οικογενειακά καταλύματα μίλησε στην ΕΡΤ ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Άδωνις Γεωργιάδης.

«Χθες ήρθε στο γραφείο μου ένας μεγάλος ξενοδόχος και μου έθεσε το ζήτημα ότι ένα μικρό κομμάτι του προσωπικού δεν θέλει να εμβολιαστεί. Καταλήξαμε ότι θα πρέπει να ενημερώσουμε τους εργαζομένους ότι για την ασφάλεια της επιχείρησης, θα πρέπει να εμβολιαστο��ν όλοι και όποιος δεν θέλει να εμβολιαστεί, θα πρέπει να αναλάβει και τις συνέπειες της αποφάσεώς του. Δεν μπορεί μια επιχείρηση να κινδυνεύει να κλείσει επειδή ένας υπάλληλος θέλει να ασκήσει το, δήθεν δικαίωμά του, να μην εμβολιαστεί. Στην υπάρχουσα εργασιακή νομοθεσία μια επιχείρηση μπορεί να απολύσει έναν υπάλληλο εάν ο εργαζόμενος θέτει σε κίνδυνο την επιχείρηση».

Σε ερώτηση εάν αυτό είναι έσχατο μέτρο, ο υπουργός ξεκαθάρισε πως «αν ένας εργαζόμενος θέλει να θέσει σε κίνδυνο τους υπόλοιπους συμπολίτες και συναδέλφους, δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις. Θέλεις να θέσεις σε κίνδυνο τους άλλους; δικαίωμά σου» δήλωσε ο κ. Γεωργιάδης και πρόσθεσε: «Όπως είπε χθες και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας με έναν πάρα πολύ ωραίο τρόπο, πουθενά το Σύνταγμα δεν κατοχυρώνει αυτόν που θέλει, με τη συμπεριφορά του, να θέσει σε κίνδυνο τους άλλους».

«Σεβαστή η ανθρώπινη ανησυχία» «Τον ανθρώπινο φόβο και την ανησυχία των συμπολιτών μου κατά του εμβολίου τον αντιλαμβάνομαι… Όλοι όσοι εμβολιαστήκαμε, είχαμε μια ανθρώπινη ανησυχία. Άλλο είναι η  ανθρώπινη ανησυχία που είναι σεβαστή και άλλο είναι η αποδοχή ότι οι λίγοι μπορούν να καταστρέψουν τους πολλούς. Αυτό δεν γίνεται» τόνισε ο κ. Γεωργιάδης.

Για τη συζήτηση για τις διευκολύνσεις που μπορούν να έχουν οι εμβολιασμένοι, ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων δήλωσε πως «η κουβέντα για τα λεγόμενα προνόμια των εμβολιασμένων, που δεν είναι προνόμια αλλά περισσότερο βαθμοί ελευθερίας των εμβολιασμένων σε σχέση με τους ανεμβολίαστους, θα ξεκινήσει όταν θα έχουμε πλέον δώσει στο σύνολο των κατοίκων της Ελλάδας την ευκαιρία του εμβολιασμού. Όταν πια θα είναι δεδομένο ότι κάποιος δεν έχει εμβολιαστεί, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δεν μπόρεσε. Νομίζω ότι δεν είμαστε μακριά. Αρχές Ιούλιου θα έχει επιτευχθεί αυτός ο στόχος… Τον χειμώνα οι εμβολιασμένοι θα μπορούν να μπαίνουν σε κλειστούς χώρους, οι ανεμβολίαστοι όχι».

«Προβληματίζει ο χαμηλός εμβολιασμός σε Κέρκυρα-Σάμο»

«Διαβάζουμε χθες για την Κέρκυρα, όπου έχουμε φτιάξει ένα σούπερ εμβολιαστικό κέντρο και πηγαίνουν αντί για 800 άτομα την ώρα, πέντε την ώρα. Αυτό είναι καταστροφή. Είσαι η Κέρκυρα, περιμένεις να έρθουν τουρίστες από τη Μ. Βρετανία και να βγεις από την πορτοκαλί λίστα. Αν έχεις κρούσμα κορωνοϊού στην Κέρκυρα, κλείνουν όλα και δεν πας να εμβολιαστείς… Δεν το καταλαβαίνω. Το ίδιο ισχύει στη Σάμο. Το γεγονός ότι η Σάμος έχει περάσει στ�� διεθνή μέσα ως παράδειγμα προς αποφυγή νομίζετε ότι κάνει καλό στα ξενοδοχείο και τα εστιατόρια της Σάμου; Θα έρθουν μετά από τρεις μήνες και θα λένε δεν πήγε καλά ο εμβολιασμός; Αν δεν εμβολιαστείς, τι να σου κάνει το κράτος;» διερωτήθηκε.

Τι έχει πάει λάθος

«Είναι προφανές ότι υπήρξε μια επικοινωνιακή διαχείριση λανθασμένη. Μια είδηση ενός ατυχούς περιστατικού που μπορεί να συνδέεται με το εμβόλιο, μπορεί και όχι, να παίζει πέντε μέρες στις ειδήσεις και όχι τα εκατομμύρια που δεν πάθανε τίποτα από το εμβόλιο, δεν παίζουν καθόλου. Υπάρχει το θέμα πώς χειρίστηκε το θέμα της AstraZeneca η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δεν λέω ότι έγιναν όλα τέλεια, αλλά υπάρχει και μια φοβερή συνωμοσιολογία» υποστήριξε ο κ. Γεωργιάδης.

«Να διατίθενται τα self test από τα σούπερ μάρκετ»

Ο υπουργός είπε για τα self tests ότι θα διανέμονται και από άλλα κανάλια πέραν των φαρμακείων και ότι οι λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν τις επόμενες ώρες ή ενδεχομένως αύριο. Όπως ανέφερε, το υπουργείο Ανάπτυξης πιστεύει πως η διανομή μπορεί να γίνεται και από τα σούπερ μάρκετ.

Αναφερόμενος στο ζήτημα των προσωπικών δεδομένων, υποστήριξε ότι δεν τίθεται θέμα, αφού ο ίδιος ο πολίτης θα επιλέγει εάν θέλει να δώσει τον ΑΜΚΑ του ή όχι. Πρόσθεσε, πάντως, ότι το μείζον ζήτημα είναι να εμβολιαστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες, σημειώνοντας ότι δεν καταλαβαίνει την παράνοια να μην θέλουν κάποιοι να εμβολιαστούν.

«Η ανησυχία που είχαμε τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα, αφού έχουν εμβολιαστεί 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο των πλανήτη και είναι καλά».

Για τα προνόμια των εμβολιασμένων σημείωσε πως δεν θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχουν ούτε προνόμια, ούτε τιμωρίες, ούτε κούνημα του δαχτύλου. «Είναι σεβαστή η ανησυχία για τα εμβόλια. Όμως σήμερα, μετά από 1,5 δισ. εμβολιασμένων, δεν μπορεί να υπάρχει η ίδια ανησυχία με αυτή που υπήρχε τον Ιανουάριο» επισήμανε.

Όπως συμπλήρωσε, η συζήτηση για τα προνόμια θα γίνει τον χειμώνα που θα έρθει, καθώς - με βεβαιότητα θεωρεί - οι εμβολιασμένοι θα μπορούν να μπαίνουν σε κλειστούς χώρους, όπου προφανώς και δεν θα μπορούν να μπ��υν οι ανεμβολίαστοι. Είπε επίσης ότι ο κανόνας αυτός θα ισχύει για τα πάντα.

«Όταν είμαστε μια κοινότητα εμβολιασμένων, ξέρουμε ότι έχουμε γύρω μας ασφάλεια και ο διπλανός μας δεν μπορεί να μας βλάψει. Εάν μέσα στην κοινότητα των εμβολιασμένων έχουμε πέντε ανεμβολίαστους, ξέρουμε ότι αυτοί μπορούν να μας κολλήσουν και δίνουν τον χώρο στον ιό να μεταλλαχθεί και να γίνει πιο επικίνδυνος. Πρέπει να προστατέψουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τις επιχειρήσεις μας και τους εργαζομένους μας» υπογράμμισε.

Σε ερώτηση για τα οικογενειακά καταλύματα που δεν εντάχθηκαν στο ΕΣΠΑ, ο κ. Γεωργιάδης απάντησε πως «δεν εξαιρέθηκαν τα καταλύματα από το ΕΣΠΑ. Όμως το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ έχει ως βασική παράμετρο μετά και από συμφωνία με την Κομισιόν τη διάσωση των θέσεων εργασίας. Τα χρήματα δίδονται για τη διάσωση των θέσεων εργασίας και όποια επιχείρηση παίρνει χρήματα από το ΕΣΠΑ, δεσμεύεται ότι θα κρατήσει θέσεις εργασίας. Αν έχεις μια επιχείρηση τόσο μικρή που δεν έχει κανέναν εργαζόμενο, τότε είσαι ελεύθερος επαγγελματίας κι έχεις άλλα εργαλεία να σε βοηθήσουν, όπως η επιστρεπτέα προκαταβολή, η αναβολή πληρωμής φόρων κλπ» εξήγησε.

Για τα φροντιστήρια είπε ότι είναι στην πρόταση του υπουργείου που θα συζητήσει σήμερα η επιτροπή των ειδικών να ανοίξουν και πρόσθεσε ότι πολλά φροντιστήρια ούτως ή άλλως κλείνουν για το καλοκαίρι. Όμως σε άλλα γίνονται εγγραφές θερινών τμημάτων προετοιμασίας της επόμενης χρονιάς, ξένες γλώσσες κλπ. Αυτά προφανώς θα ανοίξουν, είπε ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων.

Πηγή άρθρου: Αδ. Γεωργιάδης: Τον χειμώνα θα μπορούν να μπαίνουν σε κλειστούς χώρους μόνο εμβολιασμένοι

[aftocdn]

Ροκάκης στην ΕΡΑΣΠΟΡ: «Έρμαιο συμφερόντων η Σούπερ Λιγκ 2»

Την άποψη ότι τα τελευταία χρόνια κανείς δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το δεύτερο τη τάξει επαγγελματικό πρωτάθλημα στην Ελλάδα, εξέφρασε ο Αντώνης Ροκάκης. Ο πρόεδρος των Χανίων μίλησε στην εκπομπή «η Λαίδη κι ο Αλήτης» της ΕΡΑ ΣΠΟΡ και αναφέρθηκε στα προβλήματα που διαχρονικά αντιμετωπίζει η Σούπερ Λιγκ 2, κάνοντας λόγο για μια κατηγορία που είναι μόνιμα έρμαιο συμφερόντων, παραγόντων και διαφόρων καταστάσεων. Ο Χανιώτης παράγοντας αναφέρθηκε ακόμη στο ενδεχόμενο επανεκκίνησης του πρωταθλήματος, αφήνοντας αιχμές για την κωλυσιεργία της ΕΠΟ, αλλά και την αναποφασιστικότητα της Πολιτείας, ενώ έκανε λόγο και στις πιθανότητες αναδιάρθρωσης, αλλά και στο ρόλο που παίζει το συνδρομητικό στις εξελίξεις. Αναλυτικά μίλησε: Για το πώς έχει διαμορφωθεί αυτή τη στιγμή η κατάσταση: «Ουσιαστικά έχουμε πάρει μια απόφαση για restart μετά το lockdown. Ζητήσαμε και πήραμε έγκριση για προπονήσεις, αρχικά ατομικές ��αι στη συνέχεια ομαδικές, ζητήσαμε επανέναρξη και πήραμε υγειονομικό πρωτόκολλο όσον αφορά στο διαχειριστικό κομμάτι για να συνεχίσουμε. Γι αυτό και δεν θεωρώ ότι είναι στον αέρα το αν θα ξεκινήσουμε ή όχι. Παρόλα αυτά υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα που πηγάζουν από τις ιδιαιτερότητες κάθε ομάδας που έχει εντελώς διαφορετικούς στόχους, το πλαίσιο από την πλευρά της Ομοσπονδίας και της Πολιτείας που δεν είναι ξεκάθαρο, κυρίως από την Ομοσπονδία και γι αυτό όλα είναι μπερδεμένα». Για τα προβλήματα της κατηγορίας: «Για να λέμε πράγματα με το όνομά τους, ζούμε και στο ποδόσφαιρο μια κατάσταση που κανείς δεν είχε προβλέψει, ώστε να υπάρξει plan b και που κανείς δεν περίμενε. Θεωρώ και πιστεύω ότι αυτό το… μικροβιάκι του ελληνικού ποδοσφαίρου υπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Αυτά τα πέντε χρόνια που η ομάδα είναι στην κατηγορία τα έχω δει όλα. Από την εποχή που πήγε να διαλυθεί η κατηγορία και οι ομάδες έδωσαν χρήματα για να συντηρηθεί δυο τρεις μήνες, γιατί τα πάντα ήταν υπό διάλυση. Δώσαμε χρήματα για να πληρωθούν οι απλήρωτοι υπάλληλοι που δεν ήθελαν να δουλέψουν και να ορίσουν παιχνίδια για να ξεκινήσει η κατηγορία. Δώσαμε χρήματα τέσσερις πέντε ομάδες που… και καλά τα πήραμε πίσω (που δεν τα πήραμε αλλά εν πάση περιπτώσει) για να μη διαλύσει η κατηγορία. Για να λέμε ότι έχουμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, όπως και στα άλλα πολιτισμένα κράτη, πρέπει προφανώς να υπάρχει η Α’ Εθνική ως «βασιλεύουσα» και κραταιά, αλλά πρέπει να υπάρχει και μια οργανωμένη και σωστά δομημένη σωστά Β’ Εθνική. Στην Ελλάδα δυστυχώς ποτέ κανείς δεν κοίταξε τη Β’ Εθνική. Ήταν διαχρονικά έρμαιο συμφερόντων, καταστάσεων, παραγόντων και πάει λέγοντας. Και κατά συνέπεια κάθε χρόνο βλέπουμε και άλλα πράγματα. Από εκεί ξεκινούν τα πάντα, για δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε και υπάρχει ουσία. Όλα αυτά που ζούμε τώρα με ομάδες αδιάφορες, ομάδες με στόχους και ομάδες στη μέση και, φυσικά, σε ένα ενδεχόμενο επανέναρξης που μας δίνει η πολιτεία το δικαίωμα να το παραβλέψουμε με το νόμο των τριών τετάρτων. Θα έπρεπε, δηλαδή, να ολοκληρωθεί οπωσδήποτε το πρωτάθλημα και όσοι μπορούσαν θα συνέχιζαν, ενώ όσοι δεν το έκαναν θα είχαν πρόβλημα. Δεν μπορούμε, βέβαια, να αδικήσουμε και την Πολιτεία γιατί με την κατάσταση αυτή κάποιος μπορεί να μη συνεχίσει και το πράγμα μπερδεύεται ακόμη περισσότερο». Για τις λύσεις που έχει να προτείνει ο ίδιος για τη βελτίωση της κατάστασης: «Έχω ζήσει την κατηγορία και γι αυτό θεωρώ ότι πρέπει να γίνει ένα ολιστικό restart από μηδενική βάση. Η κατηγορία όπως όλες οι υπόλοιπες είναι ένας συνεταιρισμός δηλαδή μια μεγάλη εταιρεία. Πρέπει να γίνει πλάνο τουλάχιστον τριετίας, πρέπει να συνδεθεί με τη Σούπερ Λίγκα αναφορικά με τηλεοπτικά δικαιώματα, όχι φυσικά να πάρει τα χρήματα της Σούπερ Λίγκας, αλλά να δοθεί ανάλογη σημασία, σοβαρότητα και παροχή. Ταυτόχρονα, όμως, να μπουν και ανάλογες δικλείδες. Αν θέλουν οι ιθύνοντες από την πλευρά της Πολιτεία και της Ομοσπονδίας είναι εύκολο να γίνει. Να υπάρξει το πόθεν έσχες και το who is who για να ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί που ασχολούνται. Σίγουρα θα υπάρχει οργάνωση και βοήθεια από την Πολιτεία, αλλά θα βάλεις κι εσύ ο παράγοντας χρήματα και δεν θα είμαστε φαντάσματα παράγοντες, αλλά πραγματικοί. Πρέπει να καθαρίσει λίγο το πράγμα. Χωρίς να έχω τίποτε με κανέναν, αλλά για το καλό του ποδοσφαίρου, πρέπει να υπάρχουν υγιείς άνθρωποι στις ομάδες. Αν δεν υπάρχουν, δεν κάνουμε τίποτε». Για το πόσες ομάδες θα κατέβουν σε ενδεχόμενο επανέναρξης και για το πόσο έτοιμοι θα είναι οι παίκτες: «Με βάση αυτά που γνωρίζουμε, από τις δώδεκα τουλάχιστον οι τέσσερις δεν θα είναι σε θέση να μπουν στο γήπεδο να παίξουν, γιατί πολύ απλά δεν έχουν μπει καν στη διαδικασία. Στο θέμα των ποδοσφαιριστών και πέραν των μυικών τραυματισμών που οφείλονται σε ελλιπή προετοιμασία, μην ξεχνάμε τη μελέτη της ΦΙΦΑ που απαγορεύει να παιχθεί ποδόσφαιρο σε θερμοκρασίες πάνω από 30 βαθμούς. Αν ξεκινήσουμε τώρα θα τελειώσουμε μετά τη Σούπερ Λίγκα, γιατί αλλιώς δεν βγαίνουν οι ημερομηνίες. Τα τελευταία χρόνια ο Ιούλιος έχει πάνω από 30 βαθμούς μέσο όρο θερμοκρασία, οπότε εκτός του κορονοϊού και των μυικών τραυματισμών θα τεθεί και θέμα λειτουργίας ζωτικών οργάνων των αθλητών. Είναι πολλά τα θέματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και θεωρώ ότι η ΕΠΟ θα έπρεπε να έχει μεριμνήσει γι αυτό». Για το πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα με τον κίνδυνο για την υγεία των παικτών: «Δεν λύνεται, αλλά θα μπορούσε να έχει ήδη λυθεί. Εμείς σαν διοργανώτρια έχουμε πάρει απόφαση επανεκκίνησης στις 3 Ιουνίου, ορίζοντας έναρξη στις 29 Ιουνίου. Δυο μέρες μετά έρχεται η ΕΠΟ και παίρνει απόφαση μετά από πρόταση της Σούπερ Λίγκας ότι στις 2 Αυγούστου θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί όλο το ποδόσφαιρο. Εμείς έχουμε 12 παιχνίδια συν δύο μπαράζ κι έχουμε ψηφίσει ότι θέλουμε να ξεκινήσουμε. Είναι δυνατό να παιχθούν σε 34 ημέρες 14 παιχνίδια; Δεν γίνεται και δεν συζητιέται καν. Όταν είσαι η ΕΠΟ και γνωρίζεις την απόφαση με συγκεκριμένες ημερομηνίες πρέπει άμεσα να καλέσεις τη Σούπερ Λιγκ 2 και να βρεις λύση ξεκάθαρη. Ή θα παίξετε τα μισά παιχνίδια ή θα σταματήσετε το πρωτάθλημα. Θα έπρεπε να έχει τελειώσει το θέμα ή με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Βλέπει ότι κάποιες ομάδες θέλουν να παίξουν και κάποιες άλλες όχι. Υπάρχουν χρονικά προβλήματα και δεν φταίει κανείς γι αυτά, παρά μόνο η πανδημία. Θεωρώ ότι αδιέξοδα δεν υπάρχουν πουθενά. Κάθεσαι κάτω, ασχολείσαι και βρίσκεις τη δίκαιη λύση. Όταν παίρνεται μια δίκαιη λύση, κανείς δεν μπορεί να πει το παραμικρό. Αυτό έπρεπε να γίνει αλλά δεν έγινε και τώρα πηγαίνουμε βλέποντας και κάνοντας». Για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης και τις αντιρρήσεις του συνδρομητικού: «Υπήρχε στο πλάνο του συνδρομητικού η εκδοχή COVID 19; Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ζούμε μια πολύ περίπλοκη και μη προβλεπόμενη κατάσταση και πρέπει να προσαρμοστούμε στα δεδομένα. Η συνδρομητική δεν είχε και δεν έχει όλες τα ομάδες της Σούπερ Λίγκας. Καταλαβαίνω ότι θέλει πιο πολλά play off και να δείχνει πιο πολλές φορές τους μεγάλους. Τότε ας κάνουμε πρωτάθλημα τεσσάρων ομάδων να παίζουν 15 φορές μεταξύ τους και να γίνει το πρωτάθλημα πολύ ανταγωνιστικό. Δεν γίνεται αυτό. Καταλαβαίνω και σέβομαι τα συμφέροντα του συνδρομητικού, όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να συζητάμε για κάτι τέτοιο, αφού δεν είχε όλες τις ομάδες ώστε να λέει να αυξηθούν κατά δύο ή κατά τέσσερις. Ήδη εξετάζονται κάποιες παροχές από στοιχηματικές εταιρείες στις ομάδες που συμμετέχουν στα κουπόνια, αλλά πέραν αυτού αλίμονο σε μας που ασχολούμαστε, αν τη μοίρα των διοργανώσεων σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης την ορίζουν άλλοι. Εγώ έχω κάνει μια επένδυση σε παίκτες, προπονητές, υλικό κι έρχεται η πολιτεία και χτυπάει ένα lockdown στις 14 Μαρίου και λέει όλοι σπίτια σας. Πάμε να κάνουμε επανέναρξη, εμείς όλοι στα Χανιά θέλουμε να παίξουμε εδώ και 40 ημέρες κι έρχεται ένα συνδρομητικό και λέει όχι. Είναι οξύμωρο και σε καμία περίπτωση δεν είναι δίκαιο. Το καταλαβαίνω. Είναι επιχείρηση, μπορεί να είναι και χαρούμενοι με το κούρεμα των δεκάδων εκατομμυρίων που πήρε από τράπεζες κι έγινε η εξαγορά και το κούρεμα των τραπεζών το πλήρωσε με την ανακεφαλαιοποίηση ο ελληνικός λαός. Τα συμφέροντα είναι συμφέροντα και το καταλαβαίνω. Δεν θέλει παραπάνω ομάδες, δεν θα πάρει παραπάνω ομάδες. Αν όμως τα Χανιά πρέπει να ανέβουν κατηγορία, το δίκαιο είναι να ανέβουν και δεν θέλω να με δείχνει η NOVA αλλά το… Χανιά TV».

ΠΗΓΗ: ΕΡΑΣΠΟΡ

Source link

The post Ροκάκης στην ΕΡΑΣΠΟΡ: «Έρμαιο συμφερόντων η Σούπερ Λιγκ 2» appeared first on Προκηρύξεις, διορισμοί, δημόσιο και άλλα νέα!.

source https://aftocdn.gr/%ce%b1%ce%b8%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac/%cf%81%ce%bf%ce%ba%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%83%cf%80%ce%bf%cf%81-%ce%ad%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%b9%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%86%ce%b5%cf%81%cf%8c/

[epikairocom]

Είναι ωραίο να είσαι ο Ρομπέρτο Μαντσίνι

Η Ιταλία είναι μια χώρα στην οποία μπορείς να δεις σουρεαλιστικές καταστάσεις σε όλα τα επίπεδα. Στην πολιτική, στο Βατικανό, στον αθλητισμό γενικότερα και στο ποδόσφαιρο ειδικότερα. Γενικά, καταστάσεις που λες ότι δεν γίνεται να υπάρχουν, υπάρχουν και υπάρχουν και με τρόπο, με στυλ που να σου αρέσουν στο τέλος. Σουρεαλιστικό εντελώς, αλλά δεν σου αρέσει αυτό, είναι ο αποκλεισμός της εθνικής Ιταλίας από το Μουντιάλ της Ρωσίας αλλά οι Ιταλ��ί, επειδή είναι Ιταλοί, βρίσκουν τον τρόπο να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να κάνουν κάτι ακόμη πιο σουρεαλιστικό: Ομοσπονδιακό προπονητή τον Ρομπέρτο Μαντσίνι. Και τότε έρχεται η στιγμή που ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις ποτέ, αρχίζεις να βλέπεις με άλλο μάτι τον «Μάντσιο»…

Ως ποδοσφαιριστής ο Μαντσίνι υπήρξε παικτάρα. Κι όταν λέμε παικτάρα, εννοούμε παικτάρα. Μπαλαδόρος, στυλάτος, έβλεπε γήπεδο, είχε μυαλό, σκόραρε εύκολα, πέτυχε πράγματα και θαύματα στη Σαμπντόρια, με ή χωρίς τον Τζανλούκα Βιάλι. Ο “διόσκουρος”, άλλωστε, άφησε νωρίτερα το λιμάνι της Γένοβας για να πάει στη Γιουβέντους. Ο Μαντσίνι έμεινε στους Μπλουτσερκιάτι… ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο, για να συνεχίσει στη συνέχεια στη Λάτσιο. Ως ποδοσφαιριστής ο Ρομπέρτο έδωσε στις ομάδες του και γενικά στο Calcio πολύ περισσότερα από όσα πήρε, οπότε αν δεχθούμε τη λογική πως “αν κάνεις κάτι καλό θα σου επιστραφεί στο πολλαπλάσιο”, μπορείς να δώσεις μια εξήγηση για όσα ζει από τη στιγμή που αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του. Και πάλι, όμως, έρχεται η ώρα που απορείς με το αν αξίζει τόσα πολλά. Δεν έχει και σημασία όμως. Γιατί ακόμη κι αν δεν τα αξίζει, ο Μαντσίνι για κάποιο λόγο τα ζει και αυτό, στο φινάλε, σε κάνει να τον αποθεώνεις.

Συναίσθημα που δεν έχει ζήσει, είναι η αλήθεια, ως προπονητής. Κι αυτό κάνει ακόμη πιο… γ@μ@το το γεγονός ότι καταφέρνει πάντα να είναι στον άφρο. Η δουλειά του στον πάγκο της Φιορεντίνα ή της Λάτσιο ήταν πολύ καλή, τόσο ώστε να τον εμπιστευθεί ο Μάσιμο Μοράτι το καλοκαίρι του 2004, αναθέτοντας του την Ιντερ. Αν γύριζε τον χρόνο πίσω, ο Presidente μάλλον δε θα το έκανε ποτέ. Πανηγύρισε μεν πρωταθλήματα, αλλά αυτό του 2006-07 δε θα μπορούσε να το χάσει ακόμη κι αν πάλευε για να το χάσει. Αυτό της επόμενης σεζόν παραλίγο να το χάσει όντως, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Ο Μαντσίνι τη σεζόν 2007-08 ανακοίνωσε παραίτηση μετά τον αποκλεισμό από τη Λίβερπουλ, ανακάλεσε την παραίτηση του πολύ γρήγορα, απείλησε ξανά με παραίτηση προς το τέλος της σεζόν και τελικά περίμενε όσο έπρεπε για να σπάσει τα νεύρα του Μοράτι και να πάρει, ως πρωταθλητής, αποζημίωση για την απόλυση του!

Και μετά τους Νερατζούρι αρχίζει να χτίζει το μύθο του ως ένας προπονητής που καταφέρνει πάντα, μα πάντα, να βρίσκει προέδρους που ήταν έτοιμοι να του κάνουν όποια χάρη ήθελε στα μεταγραφικά. Πώς και γιατί τον εμπιστεύονταν όλοι, είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Ακόμη και ο ίδιος, μάλλον, θα απορεί όταν το σκέφτεται, αλλά θα το διασκεδάζει ταυτόχρονα. Οπως διασκεδάζει με το να υπενθυμίζει, όταν μιλάει στους Ιταλούς δημοσιογράφους, ότι κανείς από όσους πέρασαν από τον πάγκο της Μάντσεστερ Σίτι έπειτα από αυτόν, δεν τον ξεπέρασε σε επιτυχίες. Πλακώθηκε και τα ξαναβρήκε με τον Μπαλοτέλι κάμποσες φορές, έριξε μια 6άρα στο Old Trafford για τον θυμάται ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ανάγκασε τον Σκωτσέζο να παρατείνει κατά ένα χρόνο την αποχώρηση του επειδή του πήρε στο τελευταίο λεπτό της σεζόν 2011-12 το πρωτάθλημα, κατάφερε να φύγει από την Αγγλία σαν… κυνηγημένος στο τέλος, πήγε στην Τουρκία για να αναλάβει τη Γαλατασαράι, έκανε πλάκα στον Αντόνιο Κόντε και στη Γιουβέντους πετώντας την έξω από τους ομίλους του Champions League, επέστρεψε στην Ιντερ με τον αέρα του πρώην πρωταθλητή που μπορεί να επαναφέρει την ομάδα στις επιτυχίες, έφυγε ως αποτυχημένος κι από εκεί στο τέλος, πήγε στη Ζενίτ των πολλών χρημάτων και δεν έκανε τίποτα κι εκεί.

Κι όμως, ο Ρομπέρτο έχει καταφέρει, όπως προαναφέραμε, να είναι πάντα στον αφρό. Να είναι πάντα περιζήτητος. Να είναι βαρύ όνομα στο μυαλό των ανθρώπων της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Μιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, για να μην ξεχνιόμαστε, που δεν έχει ακόμη νέο πρόεδρο μετά την αποχώρηση του Κάρλο Ταβέκιο. Σουρεάλ κι αυτό. Οχι περισσότερο, όμως, από το γεγονός ότι ο Μαντσίνι θα είναι, όπως παραδέχονται όλοι πλέον, ο νέος προπονητής της εθνικής ομάδας. Εχει λογική; Για να απαντήσεις σε αυτό, πρέπει πρώτα να δεις τα δεδομένα… Και τα δεδομένα είναι ότι η Ιταλία, ως εθνική ομάδα, είναι αυτή τη στιγμή στον πάτο, στη χειρότερη κατάσταση της τα τελευταία 60 χρόνια και παράλληλα θα πρέπει να κάνει ανανέωση, να προχωρήσει στο “αύριο” βασιζόμενη στους νεαρούς, οι οποίοι πάντως έχουν ταλέντο. Είναι, όμως, ο “Μάντσιο” ο κατάλληλος για να τη χτίσει αυτή την ομάδα; Αδιάφορο προς το παρόν.

Αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή, είναι ότι ο Ρομπέρτο Μαντσίνι για ακόμη μία φορά έχει καταφέρει να βρει καλή δουλειά. Και αυτή τη δουλειά, το ξέρουμε όλοι, θα τη λατρέψει. Τι καλύτερο για τον Ρομπέρτο από το να φοράει το κασκόλ του, μπλε πλέον, για να κάνει βόλτα από γήπεδο σε γήπεδο; Τορίνο, Μιλάνο, Ρώμη, Φλωρεντία, Νάπολη, Γένοβα, Μπέργκαμο, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς, θα είναι και ο Μαντσίνι. Και θα είναι ως ο αρχηγός όλων, ο προπονητής των Ατζούρι, αυτός που θα πάει για να βλέπει παίκτες, αγώνες, να σχολιάζει προπονητές, συστήματα, να δίνει τις συμβουλές του, να κάνει τις εκτιμήσεις του κλπ. Πάντα με το μαλλί αγέρωχο, πάντα με το κασκόλ στο λαιμό, με το στυλάκι του Ιταλού που ξέρει ποιος είναι, τι θέλει και πώς θα το… ρίξει.

Ο Μαουρίτσιο Σάρι, βέβαια, θα τις έχει τις αμφιβολίες του για το τελευταίο, αλλά μικρή σημασία έχει. Ή μάλλον, καμία σημασία δεν έχει. Αυτό που μετράει πλέον, είναι ότι στην πιο δύσκολη στιγμή της εθνικής Ιταλίας, αυτός που αναλαμβάνει να τη σώσει είναι ο Μαντσίνι. Σουρεαλιστικό; Ναι. Το καλύτερο όμως, είναι ότι δεν έχουμε δει ακόμη… το καλύτερο. Γιατί ο συνδυασμός “Ιταλία στον πάτο” και “Ρομπέρτο Μαντσίνι”, είναι απλά μαγικός. Μπορεί να αποτύχει εντελώς και να δημιουργηθούν θρύλοι για τη θητεία του που θα αντέξουν για δεκαετίες, μπορεί όμως -με κάποιο τρόπο- να πετύχει κιόλας. Και κάτι τέτοιο δε θα είναι μόνο σουρεαλιστικό, αλλά και η επιβεβαίωση πως αφού έκανε τόσα καλά ως ποδοσφαιριστής, του άξιζε κάτι ακόμη καλύτερο ως προπονητής. Είθε να είναι στον πάγκο της Σκουάντρα Ατζούρα. Ελάχιστοι το πιστεύουν, αλλά Ρομπέρτο είναι αυτός, άρα σίγουρα δε θα πλήξει κανείς σε αυτή τη νέα περιπέτεια του…

Πηγή: gazzetta.gr

from epikairo.com https://ift.tt/2KELIkT

[frapedoypoli]

μεταφρασμένο από αμερικάνικο κείμενο Το 1919, όταν η γρίπη σκότωσε 40 εκατομμύρια ανθρώπους, δεν υπήρχε αυτή η γιατρός που επισκέφθηκε πολλούς αγρότες να δει αν θα μπορούσε να τους βοηθήσει για να... καταπολεμήσουν τη γρίπη. Πολλοί από τους γεωργούς και τις οικογένειές τους είχαν προσβληθεί, και πολλοί έχασαν τη ζωή τους. Η γιατρός πήγε μετά από αυτό σε έναν αγρότη και προς έκπληξή της, όλοι ήταν πολύ υγιείς. Όταν η γιατρός ρώτησε τι διαφορετικό κάνει ο γεωργός, η γυναίκα του απάντησε, ότι είχε τοποθετήσει μια φλούδα κρεμμυδιού σε ένα πιάτο στα δωμάτια του σπιτιού, (ίσως μόνο στα δύο πίσω δωμάτια τότε). Η γιατρός που δεν μπορούσε να το πιστέψει, ρώτησε αν θα μπορούσε να έχει ένα από τα κρεμμύδια για να το τοποθετήσει κάτω από το μικροσκόπιο. Της έδωσε ένα και όταν το τοποθέτησε κάτω από το μικροσκόπιο, βρήκε τον ιό μέσα στο κρεμμύδι. Ήταν φανερό, ότι είχε απορροφήσει τα βακτήρια το κρεμμύδι, γι’ αυτό η οικογένεια ήταν υγιής. Τώρα, έχω ακούσει αυτή την ιστορία από τη κομμώτριά μου στην Αριζόνα. Είπε ότι πολλά χρόνια πριν, πολλοί από τους υπαλλήλους της, έρχονταν πεσμένοι κάτω με τη γρίπη και έτσι κόλλησαν πολλοί και από τους πελάτες της. Την επόμενη χρονιά έβαλε πολλά μπωλ με κρεμμύδια γύρω στο κατάστημά της. Προς έκπληξή της, κανένας από το προσωπικό της δεν αρρώστησε. Έπρεπε να εργάζονται άλλωστε. Δοκιμάστε το και δείτε τι συμβαίνει. Το κάναμε πέρυσι και ποτέ δεν αρπάξαμε τη γρίπη. Τώρα υπάρχει ένα Υ.Γ. εδώ: Το έστειλα σε μία φίλη μου στο Όρεγκον, η οποία τακτικά, μοιράζει σε μένα υλικά σχετικά με θέματα υγείας. Απάντησε μ’ αυτό, σαν την πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία για τα κρεμμύδια: «Ευχαριστώ για την υπενθύμιση. Δεν ξέρω για την ιστορία με τους αγρότες. Αλλά γνωρίζω, ότι προσβλήθηκα από πνευμονία και είναι περιττό να πω ότι ήμουν πολύ άρρωστη. Διάβασα σ’ ένα άρθρο, που έγραφε να κόψει κανείς τα δύο άκρα από ένα κρεμμύδι, να βάλει το κρεμμύδι σε μία άδεια κανάτα και να τοποθετήσει την κανάτα, δίπλα στο άρρωστο ασθενή τη νύχτα. Ανέφερε ότι το πρωί, το κρεμμύδι θα είναι μαύρο από τα μικρόβια. Αρκετά σίγουρα, ακριβώς έτσι συνέβη. Το κρεμμύδι ήταν ένα χάλι, κι εγώ, άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Ένα άλλο πράγμα που διάβασα στο άρθρο του ήταν ότι τα κρεμμύδια και το σκόρδο όταν τοποθετούνταν γύρω από τα δωμάτια, έσωζαν πολλούς από τη μαύρη πανούκλα χρόνια πριν. Έχουν ισχυρές αντιβακτηριακές, αντισηπτικές ιδιότητες. » Αυτό είναι η άλλη σημείωση. Πολλές φορές, όταν έχουμε προβλήματα στο στομάχι δεν ξέρουμε τι να φταίει. Ίσως είναι τα κρεμμύδια που πρέπει να κατηγορήσουμε. Τα κρεμμύδια απορροφούν τα βακτήρια και αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο καλά στο να μας εμποδίζουν από το να αρπάξουμε τα κρυολογήματα και τη γρίπη και είναι ο λόγος που δεν πρέπει να φάμε ένα κρεμμύδι που έχει παραμείνει ανοιχτό για μια ώρα αφού έχει κοπεί! ΑΦΗΜΕΝΑ ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ είναι δηλητηριώδη Είχα το θαυμάσιο προνόμιο της περιήγησης στην εταιρεία τροφίμων Mullins Food Products, οι οποίοι φτιάχνουν μαγιονέζα. Η Mullins είναι μία τεράστια εταιρεία και ανήκει σε 11 αδελφούς και αδελφές της οικογένειας Mullins. Η φίλη μου, Jeanne, είναι η Διευθύνουσα Σύμβουλος. Προέκυψαν ερωτήσεις σχετικά με την τροφική δηλητηρίαση, και θα ήθελα να μοιραστώ ό, τι έμαθα από έναν χημικό. Ο τύπος που μας έκανε την περιήγησή μας ονομάζεται Ed. Είναι ένας από τους αδελφούς. Ο Ed είναι ειδικός στη χημεία και συμμετέχει στην ανάπτυξη των περισσότερων φορμουλών σάλτσας. Έχει ακόμη αναπτύξει φόρμουλα για σάλτσα McDonald ‘s. Λάβετε υπόψη ότι ο Ed είναι ένα θαύμα της χημείας τροφίμων. Κατά τη διάρκεια της περιήγησης, κάποιος ρώτησε αν πραγματικά χρειάζεται να ανησυχούμε για τη μαγιονέζα. Οι άνθρωποι πάντα ανησυχούν ότι θα χαλάσει η μαγιονέζα. Η απάντηση του Ed θα σας εκπλήξει. Ο Ed είπε ότι όλες οι εμπορικά κατασκευασμένες μαγιονέζες, είναι ασφαλείς. «Δεν χρειάζεται καν να είναι στο ψυγείο. Όχι ότι θα πάθουν κάτι στο ψυγείο αλλά δεν είναι πραγματικά απαραίτητο.» Εξήγησε, ότι το pH σε μια μαγιονέζα, ορίζεται ως ένα σημείο, όπου τα βακτήρια δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε αυτό το περιβάλλον. Στη συνέχεια μίλησε για το γραφικό απαραίτητο πικ-νικ, με το μπωλ της πατατοσαλάτας τοποθετημένο στο τραπέζι, και πώς ο καθένας κατηγορεί τη μαγιονέζα, όταν κάποιος αρρωστήσει. Ο Ed λέει ότι όταν αναφέρεται τροφική δηλητηρίαση, το πρώτο πράγμα που οι επαγγελματίες αναζητάμε, είναι πότε το «θύμα» τελευταία φορά έφαγε ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ και πώς τα εν λόγω κρεμμύδια ήρθαν στην πατατοσαλάτα. Ο Ed λέει ότι δεν είναι η μαγιονέζα (εφ ‘όσον δεν είναι σπιτικιά μαγιονέζα) που χαλάει στην ύπαιθρο. Είναι ίσως τα κρεμμύδια, και αν δεν είναι τα κρεμμύδια, είναι οι ΠΑΤΑΤΕΣ!! Εξήγησε, ότι τα κρεμμύδια είναι ένας τεράστιος μαγνήτης για τα βακτήρια, ιδιαίτερα, τα άψητα κρεμμύδια. ΠΟΤΕ δεν θα πρέπει να κρατήσετε ένα κρεμμύδι κομμένο .. Λέει, ότι δεν είναι επίσης ασφαλές, να το τοποθετήσουμε σε μία σακούλα με «κλείσιμο-φερμουάρ» και να το βάζουμε στο ψυγείο. Είναι ήδη αρκετά μολυσμένο, και μόνο με το να κοπεί και να παραμείνει έξω για λίγο, οπότε, μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για εσάς (και προσέξτε διπλά για εκείνα τα κρεμμύδια που προορίζονται για τα χοτ-ντογκς στα πάρκα του μπέιζμπωλ!) Ο Ed λέει, ότι αν πάρετε το εναπομείναν κρεμμύδι και το μαγειρέψετε, σαν τρελός, εσείς πιθανώς να είστε εντάξει, αλλά αν βάλετε στο σάντουίτς σας φέτα από κομμένο εναπομείναν κρεμμύδι τότε πάτε σίγουρα ζητώντας φασαρίες. Τόσο τα κρεμμύδια όσο και το υγρό της πατάτας σε μία πατατοσαλάτα, θα προσελκύσουν και θα αναπτύξουν βακτήρια, θα άρχιζαν ακόμη και να καταρρέουν, ταχύτερα από ό,τι οποιαδήποτε εμπορική μαγιονέζα. Επίσης, τα σκυλιά δεν πρέπει ποτέ να τρώνε κρεμμύδια. Το στομάχι τους δεν μπορεί να μεταβολίσει τα κρεμμύδια. Να θυμάστε, ότι είναι επικίνδυνο να κοπεί ένα κρεμμύδι και να προσπαθήστε να το χρησιμοποιήσετε για να μαγειρέψετε την επόμενη μέρα. Καθίσταται εξαιρετικά δηλητηριώδες και ακόμα και για μία νύχτα δημιουργεί τοξικά βακτήρια που μπορούν να προκαλέσουν ανεπιθύμητες λοιμώξεις του στομάχου λόγω της περίσσειας έκκρισης της χολής, ακόμα και τροφική δηλητηρίαση.

from tromaktiko http://ift.tt/2sqTwOg via IFTTT http://ift.tt/2lBBBUp

[maxmaggr]

Η Μαλβίνα Κάραλη και η πολεμοχαρής φυλή

Πηγή εικόνας: www.facebook.com Η Μαλβίνα Κάραλη σήμερα θα ήταν 68 ετών και αν και έφυγε πολύ νέα, στα 50 της μόλις, αυτά που μας άφησε και μας έμαθε είναι ήδη πάρα πολλά. Υπήρξε μια περίπτωση άνθρωπου από αυτές που σπανίζουν. Τίμησε τον εαυτό της, ακολουθώντας τον πιστά και τίμησε και την ζωή της με την επιλογή της να την ζήσει ελεύθερα, έτσι όπως εκείνη ήθελε και πίστευε. Η γυναίκα αυτή είναι ένα από τα πιο φωτεινά αστέρια που πέρασαν από τον ουρανό της Ελλάδας. Μια αυθεντική σταρ. Η μικρή Μαρία – Ελένη Σακκά και η μεγάλη Μαλβίνα Κάραλη Στις 3 Φεβρουαρίου 1952 γεννήθηκε στον Πειραιά ένα κοριτσάκι με το όνομα Μαρία – Ελένη Σακκά που αρκετά αργότερα αυτοβαπτίστηκε Μαλβίνα. Το Κορίτσι φοίτησε στην Αρσάκειο, παντρεύτηκε στα 16 της και με το μωρό της στο μάρσιπο πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει κυβερνητική. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκε ως δημοσιογράφος από το 1976 κι έπειτα στις εφημερίδες Απογευματινή, Βραδυνή, Ελευθεροτυπία και Επενδυτής και αρθρογράφησε στα περιοδικά Επίκαιρα, Κλικ, Φαντάζιο, Γυναίκα και άλλα. Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε στην ΕΡΤ και αργότερα έκανε εκπομπές στα κανάλια seven, Star, Mega και ΣΚΑΪ. Οι εκπομπές της είχαν επιθεωρησιακό χαρακτήρα και ήταν σχετικά σύντομες, ωστόσο πλούσιες σε περιεχόμενο. Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν ανήσυχο πνεύμα και δεν έμεινε μόνο στην δημοσιογραφία. Ασχολήθηκε με την συγγραφή επίσης, γράφοντας τα βιβλία: «Αθώος σαν Αγαπημένος», «Τα κορίτσια στη Σαβάνα», «Συνταγές για κόρες ακαμάτρες», «Μαλβινέζικα», «Συνταγές για κουζίνα αποψάτη», «Πιο πολύ, πιο πολλοί», «Πιάτα της απάτης»,» Συνταγές κατάλληλες για όλους», «Σαββατογεννημένη», «Γλυκό κορίτσι» (μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη), «Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες». Όπως φαίνεται και σε μερικούς τίτλους των βιβλίων της, αγαπούσε ιδιαίτερα την μαγειρική. Μεγάλη της αγάπη ήταν επίσης η μουσική, μάλιστα τραγουδούσε ερασιτεχνικά, αλλά και το θέατρο και ο κινηματογράφος.

Πηγή εικόνας: www.patrisnews.com Εκτός από την συγγραφή των βιβλίων, ασχολήθηκε και με την σεναριογραφία και βραβεύτηκε με κρατικά βραβεία για τις ταινίες «Ξένια» και «Κρυστάλλινες νύχτες» του 1989 και 1992 αντίστοιχα. Συμμετείχε, επίσης, σεναριογραφικά στις ταινίες «Αρχάγγελος του Πάθους» και «Ζωή χαρισάμενη». Η Μαλβίνα Κάραλη έκανε τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά, κρατώντας το επώνυμο του πρώτου της συζύγου. Έφυγε στα 50 της χρόνια από την επάρατο νόσο στις 7 Ιουνίου του 2002 στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Πολεμοχαρής φυλή μου Μαλβίνα Κάραλη. Κι, όμως, το επώνυμο της δεν χρειάζεται. Η Μαλβίνα υπήρξε μία και μοναδική και το μικρό της όνομα χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες στις κουβέντες τους την δεκαετία του ’90, κυρίως για να την προσδιορίσουν. Αρκούσε. «Καλά τα είπε η Μαλβίνα χθες». Μια γυναίκα εξαιρετικά μορφωμένη και ενημερωμένη, ναι τα έλεγε καλά, απευθυνόμενη σε όλους μας, την πολεμοχαρή φυλή της, τους νεοέλληνες όπως μας ονόμαζε. Στις εκπομπές τις, «Mea Culpa», «Malvina Live», «Μalvina Hostess», «Malvina Rixten», αλλά και σε κάθε ευκαιρία στις συνεντεύξεις της περιέγραφε με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, ούσα αιχμηρή και καυστική όμως, το σκηνικό και την κατάσταση στη χώρα. Για θέματα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και όχι μόνο, τα όσα δήλωνε τότε αποδεικνύεται πως ήταν προφητικά. «Όπου να’ ναι ξεπουλάμε», «Πάμε ολοταχώς για μπανανία», ατάκες προς προβληματισμό και όχι για το γέλιο της στιγμής. Μεγάλη ατακαδόρα η Μαλβίνα, ήξερε με πιο τρόπο να δώσει στους Έλληνες το στίγμα της ειδησεογραφίας και πώς να σπείρει τον προβληματισμό. Γνωρίζοντας βαθιά την ελληνική γλώσσα ήταν θαυμάσια στην λεξιπλασία. «Πανολεθρίαμβος» είχε πει, αναφερόμενη στα πολιτικά γεγονότα της εποχής του 1995 – 1996. Ήξερε την ελληνική γλώσσα σε βάθος, όπως και τον λαό της χώρας. Μια μικρή έρευνα στην πλατφόρμα Youtube αρκεί για να πειστεί και να κατανοήσει κανείς, παρακολουθώντας αποσπάσματα από παλιές συνεντεύξεις και εκπομπές της, πόσο μακριά έβλεπαν αυτά τα σπιρτόζικα μάτια της και πόσο κοφτερό μυαλό είχε. Τα λόγια της παραμένουν επίκαιρα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η φωνή της ήταν πάντα αληθινή και αν και δεν είναι πια μαζί μας σε αυτό εδώ το «γούπατο», όπως συνήθιζε να αποκαλεί την Ελλάδα, μας μιλάει ακόμη από εκεί όπου είναι. Κάποτε δήλωσε, σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις, «Βρέθηκα μες στον κόσμο απροετοίμαστη», κάτι που είναι αλήθεια για τον καθένα από εμάς, με την διαφορά ότι η Μαλβίνα ζώντας βήμα το βήμα, στιγμή στη στιγμή προετοιμαζόταν, και όχι μόνο αυτό, προσφέρθηκε να προετοιμάσει κι εμάς. Έζησε την ζωή της πιστή στον εαυτό της και στα «πιστεύω» της και χαρίστηκε με τον λόγο σε όλους μας, αλλά στα λόγια της δεν χαριζόταν σε κανέναν. Η αφοπλιστική της ειλικρίνεια έγινε πολλές φορές η αιτία να κυνηγηθεί, και δικαστικά, γιατί αυτά που έλεγε ήταν πολύ αληθινά για να τα αντέξει ένα ψεύτικο, υποκριτικό σύστημα. Η ίδια όμως, άντεξε, και τα έλεγε και τα έγραφε μέχρι το τέλος της.

Πηγή εικόνας: www.patrisnews.com «Να είσαι σίγουρος ότι τίποτα δεν είναι δικό σου, πάρα μόνο ότι βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου», δήλωνε στην εκπομπή του ΑΝΤ1 «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» και στο μυαλό της Μαλβίνας υπήρχαν πολλά. Διάβαζε αρειμανίως, λάτρευε τα βιβλία, τη γνώση, όπως και την μουσική. Κάπνιζε αρειμανίως, έγραφε και σκεφτόταν με πάθος... Οξύτατο μυαλό και πνεύμα, ανήσυχος και ελεύθερος άνθρωπος, εκμεταλλεύτηκε κάθε στιγμή ζωής που της δόθηκε, την ��ιλοσόφησε και την χάρηκε. Ο λόγος της και το χαμόγελο της υπήρξαν τα μεγαλύτερα όπλα της. Η Μαλβίνα Κάραλη μίλησε για όλα Η γλώσσα της τσάκιζε κόκαλα με εξυπνάδα και χιούμορ και είχε ένα εκπληκτικό ταλέντο: Ήξερε πότε και τι να πει, ακριβώς. Η μνήμη της μπορούσε να ανασύρει στο δευτερόλεπτο μια ρήση από ένα βιβλίο, επί παραδείγματι, και ατάκα και επί τόπου να την ταιριάξει με την είδηση. Έτσι εξέφραζε την σκέψη της. Με αυτόν τον δικό της, μοναδικό, τρόπο.  Η φωνή της και η πένα της χρήσιμες και διαφωτιστικές, τότε και τώρα, για όλους. Κάποιες σκέψεις που κατέγραψε στα άρθρα της είναι οι παρακάτω: «Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” «Βεβαίως και αντιφάσκω. Γιατί αυτό μου επιβάλλει ο μεταβαλλόμενος εαυτός μου»

Πηγή εικόνας: www.truelife.gr «Με τον καιρό κατάλαβα πως η ειλικρίνεια της στιγμής δεν συνιστά αλήθεια». «Μιλάω για συγχώνευση ανθρώπων, για ένα συμπαγές ανθρώπινο υλικό. Όχι κατακτήσεις και πάθη, όχι ερωτικοί εκβιασμοί και απαίδευτες υποταγές, αλλά η εξαίσια χαρά της ανάμειξης του Εγώ και έναν Άλλο». «Νομίζουμε πως ξέρουμε πολύ καλά το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, για τον απλούστατο λόγο πως δεν δίνουμε σημασία στους άλλους. Μόλις θελήσουμε να ασχοληθούμε, όπως γίνεται στους έρωτες, όπου καις και λίγη βενζίνη παραπάνω για τον άλλο, αντιλαμβανόμαστε το μεγάλο μυστήριο. Και τότε χάνουμε συνεχώς τις παρτίδες εξαιτίας του Απρόβλεπτου του άλλου. Δηλαδή του μη ελέγξιμου. Για να μη νιώθουμε πως την πατάμε διηνεκώς και βέβαια, για να κάνουμε κάποτε του χεριού μας αυτόν που μας κάνει, ώστε το χέρι μας να μην είναι στο χέρι μας, καταφεύγουμε στη Στρατηγική». «Όταν ήμουν παιδί, ένα παιδί που το εξέθρεφε υγιεινότατα το μίσος, άκουγα να γίνεται λόγος στο Άσμα Ασμάτων για κάποια αγαπημένη, ωραία σαν εύφορο αμπέλι. Στραμμένη προς τη Σιών, φανταζόμουν ανθρώπους που τους γέννησαν καταχνιές και άλλους που γεννήθηκαν από ήλιους. Έλεγα πως οι άνθρωποι είναι σαν τα κρασιά: ο ήλιος βγάζει τα καλά και η καταχνιά τα ξύδια. Αργότερα, κατάλαβα πως όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία, από τη στιγμή που και τα μεν σταφύλια και τα δε ποδοπατούνται». Στο παρακάτω βίντεο, 24 χρόνια πριν, τα λόγια της Μαλβίνας Κάραλη μοιάζουν σημερινά. https://youtu.be/P1VdgN7UsXU Πηγές Μαλβίνα Κάραλη - Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση:https://el.wikipedia.org/wiki/Μαλβίνα_Κάραλη - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Μαλβίνα Κάραλη - Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: http://www.biblionet.gr/author/10637/Μαλβίνα_Κάραλη - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Το τελευταίο αντίο...στην αγαπημένη Μαλβίνα Κάραλη/Malvina Karali - ΙΟΥΝΙΟΣ 2002 – κανάλι: christos1977gr - Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: https://youtu.be/Xc27TPcDYJE- ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) 23 κείμενα από και για τη Μαλβίνα Κάραλη - 7 Ιουνίου 2019 - www.doctv.gr Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: https://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg7698 - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Αφιέρωμα στην αξέχαστη και ιδιαίτερα καυστική Μαλβίνα Κάραλη..., Κανάλι: ΟΙ ΑΝΑΠΟΔΟΙ – 1/2/2018 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: https://youtu.be/FYD0lnnuzRU - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Read the full article

[maxmaggreece]

Η Μαλβίνα Κάραλη και η πολεμοχαρής φυλή

Πηγή εικόνας: www.facebook.com Η Μαλβίνα Κάραλη σήμερα θα ήταν 68 ετών και αν και έφυγε πολύ νέα, στα 50 της μόλις, αυτά που μας άφησε και μας έμαθε είναι ήδη πάρα πολλά. Υπήρξε μια περίπτωση άνθρωπου από αυτές που σπανίζουν. Τίμησε τον εαυτό της, ακολουθώντας τον πιστά και τίμησε και την ζωή της με την επιλογή της να την ζήσει ελεύθερα, έτσι όπως εκείνη ήθελε και πίστευε. Η γυναίκα αυτή είναι ένα από τα πιο φωτεινά αστέρια που πέρασαν από τον ουρανό της Ελλάδας. Μια αυθεντική σταρ. Η μικρή Μαρία – Ελένη Σακκά και η μεγάλη Μαλβίνα Κάραλη Στις 3 Φεβρουαρίου 1952 γεννήθηκε στον Πειραιά ένα κοριτσάκι με το όνομα Μαρία – Ελένη Σακκά που αρκετά αργότερα αυτοβαπτίστηκε Μαλβίνα. Το Κορίτσι φοίτησε στην Αρσάκειο, παντρεύτηκε στα 16 της και με το μωρό της στο μάρσιπο πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει κυβερνητική. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκε ως δημοσιογράφος από το 1976 κι έπειτα στις εφημερίδες Απογευματινή, Βραδυνή, Ελευθεροτυπία και Επενδυτής και αρθρογράφησε στα περιοδικά Επίκαιρα, Κλικ, Φαντάζιο, Γυναίκα και άλλα. Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε στην ΕΡΤ και αργότερα έκανε εκπομπές στα κανάλια seven, Star, Mega και ΣΚΑΪ. Οι εκπομπές της είχαν επιθεωρησιακό χαρακτήρα και ήταν σχετικά σύντομες, ωστόσο πλούσιες σε περιεχόμενο. Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν ανήσυχο πνεύμα και δεν έμεινε μόνο στην δημοσιογραφία. Ασχολήθηκε με την συγγραφή επίσης, γράφοντας τα βιβλία: «Αθώος σαν Αγαπημένος», «Τα κορίτσια στη Σαβάνα», «Συνταγές για κόρες ακαμάτρες», «Μαλβινέζικα», «Συνταγές για κουζίνα αποψάτη», «Πιο πολύ, πιο πολλοί», «Πιάτα της απάτης»,» Συνταγές κατάλληλες για όλους», «Σαββατογεννημένη», «Γλυκό κορίτσι» (μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη), «Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες». Όπως φαίνεται και σε μερικούς τίτλους των βιβλίων της, αγαπούσε ιδιαίτερα την μαγειρική. Μεγάλη της αγάπη ήταν επίσης η μουσική, μάλιστα τραγουδούσε ερασιτεχνικά, αλλά και το θέατρο και ο κινηματογράφος.

Πηγή εικόνας: www.patrisnews.com Εκτός από την συγγραφή των βιβλίων, ασχολήθηκε και με την σεναριογραφία και βραβεύτηκε με κρατικά βραβεία για τις ταινίες «Ξένια» και «Κρυστάλλινες νύχτες» του 1989 και 1992 αντίστοιχα. Συμμετείχε, επίσης, σεναριογραφικά στις ταινίες «Αρχάγγελος του Πάθους» και «Ζωή χαρισάμενη». Η Μαλβίνα Κάραλη έκανε τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά, κρατώντας το επώνυμο του πρώτου της συζύγου. Έφυγε στα 50 της χρόνια από την επάρατο νόσο στις 7 Ιουνίου του 2002 στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Πολεμοχαρής φυλή μου Μαλβίνα Κάραλη. Κι, όμως, το επώνυμο της δεν χρειάζεται. Η Μαλβίνα υπήρξε μία και μοναδική και το μικρό της όνομα χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες στις κουβέντες τους την δεκαετία του ’90, κυρίως για να την προσδιορίσουν. Αρκούσε. «Καλά τα είπε η Μαλβίνα χθες». Μια γυναίκα εξαιρετικά μορφωμένη και ενημερωμένη, ναι τα έλεγε καλά, απευθυνόμενη σε όλους μας, την πολεμοχαρή φυλή της, τους νεοέλληνες όπως μας ονόμαζε. Στις εκπομπές τις, «Mea Culpa», «Malvina Live», «Μalvina Hostess», «Malvina Rixten», αλλά και σε κάθε ευκαιρία στις συνεντεύξεις της περιέγραφε με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, ούσα αιχμηρή και καυστική όμως, το σκηνικό και την κατάσταση στη χώρα. Για θέματα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και όχι μόνο, τα όσα δήλωνε τότε αποδεικνύεται πως ήταν προφητικά. «Όπου να’ ναι ξεπουλάμε», «Πάμε ολοταχώς για μπανανία», ατάκες προς προβληματισμό και όχι για το γέλιο της στιγμής. Μεγάλη ατακαδόρα η Μαλβίνα, ήξερε με πιο τρόπο να δώσει στους Έλληνες το στίγμα της ειδησεογραφίας και πώς να σπείρει τον προβληματισμό. Γνωρίζοντας βαθιά την ελληνική γλώσσα ήταν θαυμάσια στην λεξιπλασία. «Πανολεθρίαμβος» είχε πει, αναφερόμενη στα πολιτικά γεγονότα της εποχής του 1995 – 1996. Ήξερε την ελληνική γλώσσα σε βάθος, όπως και τον λαό της χώρας. Μια μικρή έρευνα στην πλατφόρμα Youtube αρκεί για να πειστεί και να κατανοήσει κανείς, παρακολουθώντας αποσπάσματα από παλιές συνεντεύξεις και εκπομπές της, πόσο μακριά έβλεπαν αυτά τα σπιρτόζικα μάτια της και πόσο κοφτερό μυαλό είχε. Τα λόγια της παραμένουν επίκαιρα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η φωνή της ήταν πάντα αληθινή και αν και δεν είναι πια μαζί μας σε αυτό εδώ το «γούπατο», όπως συνήθιζε να αποκαλεί την Ελλάδα, μας μιλάει ακόμη από εκεί όπου είναι. Κάποτε δήλωσε, σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις, «Βρέθηκα μες στον κόσμο απροετοίμαστη», κάτι που είναι αλήθεια για τον καθένα από εμάς, με την διαφορά ότι η Μαλβίνα ζώντας βήμα το βήμα, στιγμή στη στιγμή προετοιμαζόταν, και όχι μόνο αυτό, προσφέρθηκε να προετοιμάσει κι εμάς. Έζησε την ζωή της πιστή στον εαυτό της και στα «πιστεύω» της και χαρίστηκε με τον λόγο σε όλους μας, αλλά στα λόγια της δεν χαριζόταν σε κανέναν. Η αφοπλιστική της ειλικρίνεια έγινε πολλές φορές η αιτία να κυνηγηθεί, και δικαστικά, γιατί αυτά που έλεγε ήταν πολύ αληθινά για να τα αντέξει ένα ψεύτικο, υποκριτικό σύστημα. Η ίδια όμως, άντεξε, και τα έλεγε και τα έγραφε μέχρι το τέλος της.

Πηγή εικόνας: www.patrisnews.com «Να είσαι σίγουρος ότι τίποτα δεν είναι δικό σου, πάρα μόνο ότι βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου», δήλωνε στην εκπομπή του ΑΝΤ1 «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» και στο μυαλό της Μαλβίνας υπήρχαν πολλά. Διάβαζε αρειμανίως, λάτρευε τα βιβλία, τη γνώση, όπως και την μουσική. Κάπνιζε αρειμανίως, έγραφε και σκεφτόταν με πάθος... Οξύτατο μυαλό και πνεύμα, ανήσυχος και ελεύθερος άνθρωπος, εκμεταλλεύτηκε κάθε στιγμή ζωής που της δόθηκε, την φιλοσόφησε και την χάρηκε. Ο λόγος της και το χαμόγελο της υπήρξαν τα μεγαλύτερα όπλα της. Η Μαλβίνα Κάραλη μίλησε για όλα Η γλώσσα της τσάκιζε κόκαλα με εξυπνάδα και χιούμορ και είχε ένα εκπληκτικό ταλέντο: Ήξερε πότε και τι να πει, ακριβώς. Η μνήμη της μπορούσε να ανασύρει στο δευτερόλεπτο μια ρήση από ένα βιβλίο, επί παραδείγματι, και ατάκα και επί τόπου να την ταιριάξει με την είδηση. Έτσι εξέφραζε την σκέψη της. Με αυτόν τον δικό της, μοναδικό, τρόπο.  Η φωνή της και η πένα της χρήσιμες και διαφωτιστικές, τότε και τώρα, για όλους. Κάποιες σκέψεις που κατέγραψε στα άρθρα της είναι οι παρακάτω: «Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί ��ου τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” «Βεβαίως και αντιφάσκω. Γιατί αυτό μου επιβάλλει ο μεταβαλλόμενος εαυτός μου»

Πηγή εικόνας: www.truelife.gr «Με τον καιρό κατάλαβα πως η ειλικρίνεια της στιγμής δεν συνιστά αλήθεια». «Μιλάω για συγχώνευση ανθρώπων, για ένα συμπαγές ανθρώπινο υλικό. Όχι κατακτήσεις και πάθη, όχι ερωτικοί εκβιασμοί και απαίδευτες υποταγές, αλλά η εξαίσια χαρά της ανάμειξης του Εγώ και έναν Άλλο». «Νομίζουμε πως ξέρουμε πολύ καλά το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, για τον απλούστατο λόγο πως δεν δίνουμε σημασία στους άλλους. Μόλις θελήσουμε να ασχοληθούμε, όπως γίνεται στους έρωτες, όπου καις και λίγη βενζίνη παραπάνω για τον άλλο, αντιλαμβανόμαστε το μεγάλο μυστήριο. Και τότε χάνουμε συνεχώς τις παρτίδες εξαιτίας του Απρόβλεπτου του άλλου. Δηλαδή του μη ελέγξιμου. Για να μη νιώθουμε πως την πατάμε διηνεκώς και βέβαια, για να κάνουμε κάποτε του χεριού μας αυτόν που μας κάνει, ώστε το χέρι μας να μην είναι στο χέρι μας, καταφεύγουμε στη Στρατηγική». «Όταν ήμουν παιδί, ένα παιδί που το εξέθρεφε υγιεινότατα το μίσος, άκουγα να γίνεται λόγος στο Άσμα Ασμάτων για κάποια αγαπημένη, ωραία σαν εύφορο αμπέλι. Στραμμένη προς τη Σιών, φανταζόμουν ανθρώπους που τους γέννησαν καταχνιές και άλλους που γεννήθηκαν από ήλιους. Έλεγα πως οι άνθρωποι είναι σαν τα κρασιά: ο ήλιος βγάζει τα καλά και η καταχνιά τα ξύδια. Αργότερα, κατάλαβα πως όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία, από τη στιγμή που και τα μεν σταφύλια και τα δε ποδοπατούνται». Στο παρακάτω βίντεο, 24 χρόνια πριν, τα λόγια της Μαλβίνας Κάραλη μοιάζουν σημερινά. https://youtu.be/P1VdgN7UsXU Πηγές Μαλβίνα Κάραλη - Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση:https://el.wikipedia.org/wiki/Μαλβίνα_Κάραλη - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Μαλβίνα Κάραλη - Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: http://www.biblionet.gr/author/10637/Μαλβίνα_Κάραλη - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Το τελευταίο αντίο...στην αγαπημένη Μαλβίνα Κάραλη/Malvina Karali - ΙΟΥΝΙΟΣ 2002 – κανάλι: christos1977gr - Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: https://youtu.be/Xc27TPcDYJE- ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) 23 κείμενα από και για τη Μαλβίνα Κάραλη - 7 Ιουνίου 2019 - www.doctv.gr Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: https://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg7698 - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Αφιέρωμα στην αξέχαστη και ιδιαίτερα καυστική Μαλβίνα Κάραλη..., Κανάλι: ΟΙ ΑΝΑΠΟΔΟΙ – 1/2/2018 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διέυθυνση: https://youtu.be/FYD0lnnuzRU - ( Τελευταία πρόσβαση 1/2/2020) Read the full article

[epikairocom]

Μαουρίσιο: Είδαμε δύο φορές το ίδιο έργο στην έδρα μας

Ο Χοσέ Μαουρίσιο ήταν ο πρωταγωνιστής της φάσης του γκολ από τον Φερνάντο Βαρέλα στο ντέρμπι ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, με τον Βραζιλιάνο μέσο των «ασπρόμαυρων» να μιλάει στην πατρίδα του για όλα όσα έζησε.

Ο Βραζιλιάνος μέσος του ΠΑΟΚ μίλησε στην ιστοσελίδα «globoesporte.globo.com» και εκεί περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια όσα συνέβησαν το βράδυ της 11ης Μαρτίου στην Τούμπα. Αναφέρθηκε στη φάση του γκολ, στον Ιβάν Σαββίδη, στον Αντρέ Βιεϊρίνια και στην απόφαση που αναμένεται, μετά τη διακοπή.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Μαουρίσιο:

– Ήσουν το κεντρικό πρόσωπο στη φάση που προκάλεσε την ένταση. Θυμάσαι τι ακριβώς συνέβη;

«Θυμάμαι τέλεια, ήταν μια κρίσιμη στιγμή λίγο πριν το τέλος του αγώνα. Αυτό που συνέβη έχει ως εξής: Στο 90ο λεπτό κερδίσαμε ένα κόρνερ, πήγα στο πρώτο δοκάρι, όπως ζητά ο προπονητής μας, και στη συνέχεια κινήθηκα προς τα πίσω για να ακολουθήσω τη φάση. Όταν είχα έρθει πίσω ο Βαρέλα πήρε την κεφαλιά και η μπάλα ήρθε προς το μέρος μου.

Η αντίδρασή μου ήταν να πηδήξω, γιατί φαντάστηκα ότι ήμουν μπροστά. Αν την άγγιζα θα ήμουν εμπόδιο, οπότε πήδηξα. Αρχικά, η αντίδραση του επόπτη ήταν να τρέξει προς τη σέντρα, όπως επίσης και ο διαιτητής έδειξε σέντρα, κατακυρώνοντας το γκολ».

– Πώς αντιδράσατε;

«Ήταν ένας τελικός απέναντι στην ΑΕΚ και ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Όλη η ομάδα έφυγε για να πανηγυρίσει με τους οπαδούς μας. Μετά από λίγη ώρα κοιτάξαμε προς την άλλη πλευρά και είδαμε όλη την ομάδα της ΑΕΚ να είναι πάνω στον διαιτητή. Στη συνέχεια ο διαιτητής πήρε πίσω την απόφαση του και ακύρωσε το γκολ».

– Ποια είναι η γνώμη σου για την απόφαση; Πιστεύεις ότι ο διαιτητής επηρεάστηκε;

«Αρχικά, χωρίς να το έχω δει στην τηλεόραση, ακόμη κι εγώ σκέφτηκα “ήμουν μπροστά, μήπως παρεμπόδισα τον τερματοφύλακα ή έκανα κάτι άλλο;”. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Στη συνέχεια, όταν είδα τις φωτογραφίες, ήμουν απόλυτα σίγουρος. Όχι μόνο εγώ, αλλά και ο διαιτητής που σημείωσε στο φύλλο αγώνα ότι το γκολ γκολ ήταν κανονικό.

Στις φωτογραφίες αργότερα ήμουν σίγουρος ότι δεν παρεμπόδισα καθόλου τον τερματοφύλακα, δεν μπήκα στην πορεία του. Ούτε ακούμπησα την μπάλα ή της άλλαξα κατεύθυνση. Αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν άκυρο το γκολ, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη».

– Ξαφνιάστηκες όταν είδες τον πρόεδρο στην άκρη του αγωνιστικού χώρου;

«Ήταν πολύ υποστηρικτικός. Κάποιοι εδώ είπαν ότι ήμουν αυτός που προκάλεσε την αντίδρασή του, γιατί ήμουν κοντά του και ρώτησε τι συνέβη και του εξήγησα την κατάσταση. Ήταν πολύ δυσαρεστημένος, εξαιτίας αυτού που είχε ήδη γίνει στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όταν επικαλέστηκαν πρόβλημα με τον προπονητή τους και έφυγαν από το γήπεδο.

Γι” αυτό ο πρόεδρός μας ήταν δυσαρεστημένος, πολύ αναστατωμένος, γιατί είδε μια κατάσταση να επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά στην έδρα μας, χωρίς να ευθυνόμαστε ούτε εμείς, ούτε ο κόσμος μας. Στη συνέχεια μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και ζήτησε από τους παίκτες να φύγουν. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, δεν είδαμε κάτι άλλο. Η ΑΕΚ πήγε στα αποδυτήρια, όπως επίσης και ο διαιτητής και έπρεπε και εμείς να πάμε μέσα και στα αποδυτήρια η συζήτηση κράτησε για πολλή ώρα».

– Ποια είναι η γνώμη σου για τη συμπεριφορά του προέδρου;

«Εδώ δεν το κατάλαβαν, αλλά εμείς θέλαμε να παίξουμε στα ίσα. Πρέπει να σεβόμαστε τον πρόεδρο μας και πιστεύω ότι αν ο πρόεδρος δεν είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο, θα είχαν ακυρώσει το γκολ μας και όλα θα τελείωναν εκεί. Πιστεύω ότι ο διαιτητής άλλαξε την απόφασή του γιατί βρισκόταν κάτω από πίεση. Στην ίδια ακριβώς πίεση βρέθηκε όταν πήρε την απόφαση και ακύρωσε μαζί με τον βοηθό το γκολ, εξαιτίας της πίεσης της ΑΕΚ».

– Ο αρχηγός σας ο Βιεϊρίνια σας είπε να μην φύγετε από το γήπεδο. Έγινε καμία συζήτηση με τον πρόεδρο;

«Δεν υπήρξε καμία συζήτηση, ήμασταν πάνω στον ενθουσιασμό της στιγμής, θέλαμε να παίξουμε, γιατί ήμασταν ανώτεροι της ΑΕΚ και απέμεναν πέντε λεπτά στον αγώνα. Πιστεύαμε ότι ακόμα και να μην μετρούσε το γκολ, θα μπορούσαμε να βάλουμε άλλο, αλλά είναι δύσκολο να το λέω αυτό. Το βρίσκω δύσκολο να αλλάξουμε κάτι που έχει ήδη συμβεί».

– Δεν νομίζεις ότι ήταν υπερβολικά όσα έγιναν;

«Είμαι μαζί με τον πρόεδρο, είμαστε ομάδα, δουλεύουμε σκληρά για να πάρουμε το πρωτάθλημα και είχαμε αρκετές πιθανότητες. Ο πρόεδρος πάντα μας υποστηρίζει. Ακόμα και αν ο κόσμος θεωρεί ότι ήταν υπερβολικό, εγώ είμαι με τον πρόεδρο, όπως και οι συμπαίκτες μου».

– Αντιλήφθηκε κανείς ότι είχε όπλο μαζί του όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο;

«Δεν είδα τίποτα. Δεν είδα ούτε το όπλο, ούτε κάτι άλλο. Είδα τις φωτογραφίες όταν άρχισαν όλοι να τις ποστάρουν. Εκείνη τη στιγμή δεν είδα τίποτα».

– Τον γνώριζες; Είχες διαπιστώσει κάποια επιθετικά χαρακτηριστικά στον χαρακτήρα του;

«Είμαι στην ομάδα έξι, επτά μήνες. Δεν έχω καθημερινή επαφή μαζί του, αλλά έχουμε συζητήσει κάποιες φορές. Και επίσης έκανα ένα ταξίδι μαζί του, γιατί έπρεπε να λύσω ένα προσωπικό θέμα στη Ρωσία. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ο οποίος είχε όλη την διάθεση να με βοηθήσει με αυτό το θέμα που είχα στη Ρωσία. Του μίλησα αρκετά, δεν έχω να πω τίποτα εναντίον του. Πιστεύω ότι είμαστε άνθρωποι, κάνουμε σωστά και λάθη. Μετά το παιχνίδι, μιλούσα με τη γυναίκα μου και της έλεγα: “Έχεις νιώσει ποτέ να έρχεται ένας επισκέπτης στο σπίτι σου και να μην σέβεται τον ιδιοκτήτη;”. Αυτό ακριβώς συνέβη στα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Είναι λογικό γι΄ αυτόν να εκνευριστεί. Είναι δύσκολο για σένα να το αποδεχτείς».

– Μετά από όλα αυτά, υπάρχει διακοπή του ελληνικού πρωταθλήματος. Πως αντιδράς σε αυτό;

«Δεν είμαστε ακόμη σίγουροι τι πρόκειται να συμβεί. Κάθε μέρα προπονούμαστε κανονικά και περιμένουμε τις εξελίξεις. Ήταν να αποφασιστεί σήμερα (Πέμπτη), αλλά αναβλήθηκε γι΄αύριο. Αν δεν το ανακοινώσουν και αύριο, τότε πάμε για Δευτέρα. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα συμβεί. Αλλά κατά κάποιον τρόπο πιστεύω αυτή η διακοπή είναι αναγκαία για να αλλάξουν κάποιοι κανονισμοί και να βελτιωθεί το πρωτάθλημα και όχι για να γίνει χειρότερο. Οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι θα πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία για να βελτιώσουν το πρωτάθλημα».

– Η FIFA είδε το επεισόδιο ως μία σταγόνα στη σύγχυση που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το βλέπεις το ίδιο;

«Νομίζω ότι πολλά από τα πράγματα που έχω δει εδώ, δεν τα είχα δει στη Ρωσία. Νομίζω όμως πως όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε κάθε πρωτάθλημα πρέπει να βελτιωθούν τα πράγματα, σε άλλα περισσότερο και σε άλλα λιγότερο. Πρέπει να επωφεληθούν από τη στιγμή στην Ελλάδα και να βελτιώσουν το πρωτάθλημα, να οργανώσουν τα πράγματα και να καταφέρουν οι αγώνες να κρίνονται μόνο στα γήπεδο και όχι έξω από αυτά.

Οι οπαδοί υποστηρίζουν θερμά την ομάδα τους, αλλά μερικές φορές τα πράγματα ξεφεύγουν. Στο γήπεδο δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ήταν η πρώτη φορά. Ένας διαιτητής να κατακυρώνει το γκολ και μετά από μερικά λεπτά να αλλάζει απόφαση. Αν ο επόπτης, τη στιγμή που πετύχαμε το γκολ, σήκωνε τη σημαία του, δεν θα υπήρχαν όλα τα άλλα και θα βλέπαμε τι θα συνέβαινε στα τελευταία λεπτά».

– Υπάρχει ένα σενάριο ότι θα τιμωρηθεί ο ΠΑΟΚ. Πώς το σχολιάζεις;

«Νομίζω ότι είναι δύσκολο να πω κάτι τώρα. Ο διαιτητής μετά το παιχνίδι συνέταξε το φύλλο αγώνα και από αυτά που έχω ακούσει, έχει γράψει πράγματα που είναι υπέρ του ΠΑΟΚ. Οπότε θα πρέπει να περιμένουμε για να μάθουμε. Είμαι πολύ αισιόδοξος. Νομίζω ότι θα τιμωρηθούμε, αλλά ελπίζω ότι ��εν θα είναι μια μεγάλη τιμωρία και δεν θα μας επηρεάσει τόσο πολύ, προκειμένου να παραμείνουμε ζωντανοί στην μάχη του τίτλου».

– Όλα αυτά που συνέβησαν αλλάζουν τα πλάνα σου για την ομάδα;

«Όχι. Φυσικά είμαστε αναστατωμένοι με όλη αυτή την κατάσταση, αλλά δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να δείξουμε αδυναμία. Είμαι χαρούμενος στην Ελλάδα, έχω ακόμα δυόμιση χρόνια συμβόλαιο. Δεν σκέφτηκα καμία στιγμή να φύγω από τον ΠΑΟΚ. Θέλω να πάρω το πρωτάθλημα και να κερδίσουμε όλες τις διοργανώσεις που παίζουμε. Το πλάνο που μου παρουσίασε ο ΠΑΟΚ, είναι αυτό που με καλύπτει απόλυτα, είναι ένα σπουδαίο πρότζεκτ, με στόχο νίκες και ο πρόεδρος είναι πάντα δίπλα μας. Ας περιμένουμε την απόφαση».

Πηγή: gazzetta.gr

from epikairo.com http://ift.tt/2FXqpMN