#καλά θα πάει αυτό

[axristes-styseis]

Η πρώτη φορά που συναντάς κάποιον

η πρώτη φορα που αγαπάς κάποιον

Η πρώτη φορά που νιώθεις φανερός

Γιατί είναι η πρώτη φορά που σε θέλει κάποιος

Η πρώτη φορά που σε θέλει και αυτος

Η πρώτη φορά που λαχταράς κάποιον

Η πρώτη φορά που αναρωτιέσαι τι κάνει αυτός

Που είναι , γιατί δεν απαντάει , με ξεχασε ήδη, με ποιόν είναι και δεν είμαι αυτός ;

Η πρώτη φορά που αισθάνεσαι

Η πρώτη φορά που ακουμπάς κάποιον

Η πρώτη φορά που σε ακουμπάει και αυτός

Η πρώτη φορά που η καρδιά σου έσπασε , δεν θα ξανά σπάσει το ίδιο για κανέναν άλλο

Και όμως κάθε φορά το σπάσιμο θα είναι αρκετό

Δυσβάσταχτο Βαρύ, σαν αλάτι σε πληγή , το κόψιμο πάντα βαθύ και εσύ αμέτοχος σε μια γκρίζα ζωή

Εύχεσαι να μην ξανά νιώσεις για κάποιον

Και να μη σε ξανά νιώσει αυτός

Καλύτερα να μην ακουμπάς κάποιον

Γιατί ίσως σε πονέσει και αυτός

Και όσο δεν ακουμπάς κανένας

Και όλο και πιο άδειος σου μοιάζει ο δικό σου εαυτός

Ευχεσαι για πρώτη φορά να σε ξανά αγγίξει κάποιος , οποίο και αν είναι το αποτέλεσμα αυτό

Για πρώτη φορά ξανά να πονέσεις για κάποιον

Γιατί για άλλο λόγο ήρθες στον κόσμο αυτό

Να μην μπορέσεις στον κόσμο αυτό να ζεις άλλο, αρκει για μια φορά ακόμη να είσαι τυχερός

Να πονάς για κάποιον , να λαχταράς κάποιον, και ας είναι πάλι ο πόνος στο τέλος εδώ

Μα θα έχεις και πάλι ζήσει για κάποιον και για σένα θα έχει ζήσει κι αυτός

[psyxhmou]

Εγώ: σήμερα θα χαλαρώσω και θα διαβάσω τα βιβλία που έχω αδιάβαστα στην βιβλιοθήκη μου.

Εγώ πέντε λεπτά αργότερα: *ανοίγει το Word με το βιβλίο της και διορθώνει για να τελειώσει γρήγορα την επιμέλεια*

[mercmicki]

i love the schulott header 😭😭😭 I wanna write a soulmate au about them as well but the inspo (or time) just isn't there 😭😭😭 I just wanna rewrite the fake dating au if I'm being honest I miss it 😂 but that's not possible :/

AAAA THANK YOU😭😭😭😭

and just so you know I'm a sucker for soulmate aus so I'd totally read it!! though the past time I don't really have time to read anything🥲 as an inspo though maybe you could do something with them having a beauty mark that completes each other, or the red string thingy etc etc WE LOVE!!

fake dating aus are also PERFECT but I say you write a new one instead of rewriting an old one, unless you really feel like it needs some freshing up- tots up to you!!

[allo-frouto]

Tumblr δηλαδή;

Tumblr δηλαδή.

[a-blond-girl-with-humour203]

hey I'm back again 🥹

4ο προφίλ πλέον μου τα έκλεισαν τα 3 παλιά που είχα (ελπίζω αυτό να πάει καλά αυτή τη φορά).Πολλοί θα με θυμάστε από τα παρομοια προφιλ που είχα με παρόμοιο username και από το @a-blond-girl-with-dreams.

Θα ήθελα από όλους μια αναδημοσίευση λοιπόν αυτού το ποστ για να βρω παλιούς mutuals οπότε όποιος μπορεί να βοηθήσει θα ήταν χαρά μου για να ανεβω σιγά σιγά, ευχαριστώ 🫶

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[fxckery-at-its-finest]

Θαλασσάκι μου / Θυμάσαι;

Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλά για συναισθήματα. Κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως κάποια συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. Πόσο όμορφο είναι όμως όταν ένας άνθρωπος σου δημιουργεί τόση ένταση στην ψυχή σου, τόση που να μην μπορείς να την περιγράψεις. Και αρκείσαι σε μια τόσο μικρή λέξη, «αγάπη». Και τι είναι η αγάπη; Και εγώ πώς και γιατί έτυχε να την ζήσω μαζί σου;

Σε αυτό το κείμενο θα σας μιλήσω για έναν αλλιώτικο Αύγουστο, ή μάλλον Σεπτέμβριο. Θα καταλάβετε.

28 Φλεβάρη 2022

Βρίσκομαι στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, οπότε τώρα έχουν μαζευτεί πολλά για συζήτηση.

Καθώς στρίβω το τσιγάρο μου, χαζεύοντας στο κινητό μου, βλέπω εσένα. Τι όμορφο πλάσμα είσαι Θεέ μου με τα πιο καταγάλανα μάτια, που θυμίζουν τρικυμίες.

Κοιτάω την φίλη μου και της λέω «Τι λες; Να στείλω;» και εκείνη γελώντας μου απαντά «Πας καλά εννοείται, τί έχεις να χάσεις;»

Τι έχω να χάσω;

Και έτσι έστειλα ένα κουρασμένο μήνυμα στις 3 τα ξημερώματα. Και από εκεί και πέρα μιλούσαμε όλη νύχτα. Δεν νομίζω ότι στο είπα ποτέ αλλά εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωσα ξανά ζωντανή. Ένιωσα ξανά εγώ. Περπατούσα μέσα στα στενά της Θεσσαλονίκης και είχα το νου μου μόνο στα δικά σου μηνύματα, να προλάβω να απαντήσω πριν σε πάρει ο ύπνος.

Και τελικά το ίδιο πρωί δεν πήγαμε σχολή. Ήρθες σπίτι μου και καθόμασταν και μιλούσαμε. Και κοιμηθήκαμε και αγκαλιά. Είχαμε τόσο ωραία χημεία από την πρώτη φορά. Θυμάμαι, δεν χόρταινα να κοιτάζω τα μάτια σου, και δεν ήμουν άνθρωπος που κοιτούσε μάτια. Κρεμιόμουν από κάθε μικρή λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου, σαν να εξαρτιόντανε όλο μου το κορμί από εσένα. Και η ειρωνεία είναι πως πάντα μου το χτυπούσες πως εσύ με ερωτεύτηκες από την πρώτη φορά που με είδες, αλλά εγώ κατέληξα να σε αγαπάω παραπάνω.

Θυμάσαι;

14 Μαρτίου 2022

Έχουν περάσει 2 βδομάδες περίπου που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δεν ήξερα αν τελικά ήθελα σχέση αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, με έχει πληγώσει πολύ η κατάντια του έρωτα. Έχω μάθει να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε κανέναν να μάθει το τι κρύβω μέσα μου. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Μαζί σου νιώθω το παιδί μέσα μου να χαμογελάει ξανά. Νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρούμενη. Σαν να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή.

-«Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ξέρεις» μου ψιθυρίζεις όσο καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ μου.

-«Δεν ξέρω τι να σου πω, μου αρέσεις αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό», σου απαντώ, τρομαγμένη για άλλη μια φορά.

-«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε έτσι όμως. Σε θέλω δική μου. Θέλω να ξυπνάω ξέροντας ότι ανήκω σε σένα. Και εσύ σε εμένα. Ή εγώ και κανένας άλλος. Ή τίποτα.», μου λες και εγώ σε κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Θυμάσαι;

Και αν δεν πάει καλά; Και αν βγω αδικημένη πάλι εις βάρος της δικής σου υποτιθέμενης αγάπης; Τι θα κάνω μετά;

Αλλά σε θέλω τόσο πολύ γαμώτο. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό με κανέναν στο ορκίζομαι.

Τι να κάνω;

Τι να κάνω;

Να σε χάσω επειδή φοβάμαι;

Ή να σε κερδίσω για να ζήσω;

Στο Πάρτι

Έκανε ένα πάρτι καλωσορίσματος στο νέο σπίτι η κολλητή σου και με κάλεσες. Δεν ήξερα αν θέλω να έρθω, αν θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Και αν δεν με συμπαθήσουν; Είναι και μεγαλύτεροι και αλλιώς.

Αλλά ήρθα.

Και μιλούσα με όλους.

Και όλοι με πλησίαζαν θέλοντας να με γνωρίσουν. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ τους μιλάς για εμένα.

Και καθώς καθόμουν στην κουζίνα, πίνοντας σφηνάκια με την κολλητή σου, γύρισα και της είπα:

«Με εγκρίνεις;»

Και εκείνη απάντησε:

«Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή του αυτήν την περίοδο. Θέλω να το δώσετε μια ευκαιρία».

Κοίταξα εσένα που χόρευες ανέμελα σε κάτι ελληνικά έντεχνα μαζί με τους φίλους σου. Χαμογελούσες λες και δεν σε ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να βγουν σωστά εκείνα τα βήματα. Που και που με κοιτούσες και μου έσκαζες και ένα χαμόγελο φωνάζοντας «Είσαι πανέμορφη».

Και το αποφάσισα. Ήμουν σίγουρη. Σκέφτηκα «Αυτό θέλω. Πάω να το πάρω».

Πήγα στον υπολογιστή και έβαλα το αγαπημένο σου ισπανικό τραγούδι.

Και ήρθα κοντά σου.

Σε αγκάλιασα, σε φίλησα απαλά προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο μέσα από τα χείλη σου.

«Μπορώ να γίνω η κοπέλα σου;»

σου είπα, περιμένοντας μια απάντηση από αυτά τα χείλη που δεν χορταίνω να φιλάω. Από αυτά τα χείλη που τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορούν να με ματώσουν. Αλλά δεν με ένοιαζε. Για τα δικά σου μάτια άξιζε να αδειάσει όλο μου το σώμα.

Άρχισες να δακρύζεις και με αγκάλιασες. Οι φίλοι σου μας κοιτούσαν από την απέναντι γωνία και χαιρόντουσαν.

Είμαστε μαζί.

Είμαι δικιά σου.

Θα τα καταφέρουμε.

Πόσο σε θέλω.

Τόσο ώστε να μας δώσω μια ευκαιρία. Τόσο ώστε να αποφασίσω να διαγράψω οποιοδήποτε πληγωμένο παρελθόν μου και να θέλω να γράψω το μέλλον μου μαζί σου. Ένα όμορφο μέλλον. Βασισμένο σε εσένα και σε εμένα. Σε εμάς.

Θυμάσαι;

25 Μαρτίου 2022

Καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια στην Ροτόντα. Εσύ κλαις γιατί είδες κάτι που σου θύμισε ένα παλιό, ξεραμένο κομμάτι που σου άφησαν οι πρώην σου.

Και με κοιτάς με τα δάκρυα να τρέχουν όσο εγώ σου εξηγώ ότι ποτέ δεν θα σε πλήγωνα.

Θα προτιμούσα να πληγώσω τον εαυτό μου πριν πληγώσω έστω και λίγο εσένα.

Και δεν θα φύγω.

Μέχρι να με διώξεις εσύ.

-«Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι γιατί είναι νωρίς», μου λες.

-«Και εγώ το νιώθω μωρό μου…», σου λέω σφίγγοντας το χέρι σου.

-«Σε αγαπάω».

-«Και εγώ σε αγαπάω».

Καλοκαίρι 2022

Πάμε παντού μαζί.

Σε συναυλίες, σε μπαρ, σε θάλασσες, σε νέα μέρη.

6 μήνες μαζί σου και ένιωθα σαν να σε ξέρω χρόνια. Δουλεύαμε και οι δυο. Εγώ Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας κρέπες, εκείνες που πάντα μου έλεγες πως τις λάτρευες. Και εσύ στο χωριό σου. Είναι δύσκολη η απόσταση. Όταν σε αποχαιρέτησα γιατί θα σε ξανά έβλεπα σε δυο βδομάδες έκλαιγες. Στεναχωριόσουν επειδή δεν είχαμε ξαναπεράσει μακριά ο ένας από τον άλλον για τόσο καιρό.

Μου έγραψες και ένα ποίημα.

«Δεν έχω υπάρξει και για πολύ καιρό μακρυά σου να πούμε και την αληθεια. Και είναι ειρωνικό γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια χωριστά . Με κάνεις να αναρωτιέμαι πως ανέπνεα παλιότερα χωρίς εσένα δίπλα μου .Όταν δεν σε βλέπω κάτι μου λείπει. Εσύ μου λείπεις βασικά. Όλο σου το είναι.»

Θυμάσαι;

«Στα χέρια σου ηρεμώ»

«Σε παρακαλώ μην φύγεις»

30 Σεπτεμβρίου 2022

Πήγες σε ένα πάρτυ μιας φίλης σου και έμεινες μέχρι τα ξημερώματα. Αυτήν η φίλη σου εμένα δεν με συμπαθεί, δεν με κάλεσε. Έτσι εγώ ήρθα στο σπίτι μιας πολύ καλής και αγαπητής μου παλιάς παρέας. Και ξημερώνει η επέτειός μας. Σου στέλνω μήνυμα για να μην νομίζεις ότι το ξέχασα. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα για την αλήθεια.

Δεν μου απάντησες στο μήνυμα.

Σε πήρα τηλέφωνο, ελπίζοντας να το ακούσεις μέσα στην βαβούρα του πάρτι.

Δεν το σήκωσες.

Γύρισα στους φίλους μου και τους είπα «Έχω ένα κακό προαίσθημα».

«Άντε ρε ‘συ, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι για μια φορά σου έχει τύχει κάτι καλό; Σταμάτα να τα υπεραναλύεις όλα στο κεφάλι σου».

Ίσως να ‘χουν δίκιο.

Αλλά γιατί δεν έχει απαντήσει;

Πού είναι;

Μήπως εγώ είμαι υπερβολική και αφήνω το μυαλό μου να πάει μονο στο χειρότερο;

Γιατί είμαι έτσι;

Το ίδιο πρωί ήρθες σπίτι μου κλαίγοντας.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Εσύ απλά έτυχε να χορεύεις.

Είχες πιει και λίγο.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Είπες ότι δεν θα το ξανά έκανες ποτέ.

Και εγώ κάθομαι βουβή. Το μυαλό πάει να σπάσει στην ιδέα ότι ακούμπησες ξένα χείλη.

Και δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα από το κεφάλι μου.

Μα δεν το ήθελες.

Μα δεν σήμαινε τίποτα για σένα.

Ήταν καταλάθος.

Σε συγχώρεσα.

Σε πίστεψα.

Αλλά η εμπιστοσύνη μου δεν θα ήταν ποτε ξανά η ίδια.

Έκανες ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Εκείνους που έβριζες και κατηγορούσες για τους φόβους μου.

Έκανες ό,τι έκαναν.

Και με κατέληξαν ψυχρή.

Αλλά εγώ σε συγχώρεσα.

Εγώ σε συγχώρεσα.

Σε συγχώρεσα.

Συγχώρεσα.

Θυμάσαι;

«Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις. Δεν αντέχω για πολύ, σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ μην με πληγώνεις και εσύ. Σε παρακαλώ»

Χριστούγεννα 2022

Πόσο σε αγαπάω, πόσο με φοβίζει η ιδέα μακριά σου.

Λατρεύω κάθε λεπτομέρεια που μ’έχεις αφήσει να μάθω για εσένα.

Εγώ που έμαθα να τα περνάω όλα μόνη μου.

Εγώ πλέον θέλω μόνο εσένα δίπλα μου.

Οι κρίσεις πανικού μου ηρεμούν μονάχα στα χέρια σου.

Και τα δικά σου χέρια τρέμουν και εγώ τα φιλάω απαλά πάντα, κλειδώνοντάς τα μέσα στα δικά μου.

Για να σου θυμίσω.

Βλέπεις έχουμε και οι δυο προβλήματα.

Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον.

Και δεν θα ευχόμουν για τίποτα περισσότερο.

Αλλά γιατί το έκανες αυτό;

Θυμάσαι;

Πάσχα 2023

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία. Η παλιά μου παρέα έχει έρθει εναντίον μου και έχω χάσει πολλά άτομα. Η σχολή δεν πάει ούτε αυτήν καλά.

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου. Με αγχώνει και η ιδέα του μέλλοντος. Με όλα τα άτομα που σχεδίαζα το μέλλον μου, έχουν πλέον φύγει.

Μα εσύ λατρεύεις να μιλάς για το μέλλον μας.

Έχεις σκεφτεί μέχρι και πως θα μοιάζει το σπίτι μας.

Μα εγώ φοβάμαι.

Πώς μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον μας όταν λίγο ποτό σε καταφέρνει να φιλάς ξένα χείλη;

Πως μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον με εμένα;

Είμαι ηλίθια.

Είμαι χαζή.

Δεν αξίζω τίποτα.

Δεν αξίζω την αγάπη.

Πρέπει να σε διώξω.

Δεν μπορώ, πνίγομαι.

Και όσο σκέφτομαι ότι θα τραβήξω και εσένα στον βυθό μου, δεν θέλω.

Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα.

Φωνάζαμε και εγώ έπαθα κρίση πανικού στα χέρια σου.

Μα εσύ δεν φεύγεις.

Εσύ λες πως αξίζω τα καλύτερα.

Λες ότι μ’αγαπάς πολύ. Για πάντα.

Και εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω.

Μου λες ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.

Γιατί έχω θέματα.

Μου το βάζεις σαν όρο, τον παίρνω σαν όρκο.

Για να έχω εσένα.

Πόσο με έχεις μπερδέψει.

Θυμάσαι;

Καλοκαίρι 2023

Δεν είμαι καλά. Η ψυχολογία μου όσο πάει διαλύεται όλο και περισσότερο.

Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί σου δεν βγάζουμε άκρη.

Εσύ λες «Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είσαι όμορφη από την στιγμή που στο λέω κάθε μέρα;».

Σου λέω «Δεν λειτουργεί έτσι».

Μου λες «Άμα είναι και εγώ να μην πιστέψω ότι μ’αγαπάς».

Τι ήταν αυτό;

Και γιατί το είπες;

Πιστεύεις ότι δεν σε αγαπάω;

Εγώ;

Εγώ που τους έδιωξα όλους για να έχω εσένα;

Εγώ που σε γνώρισα στην οικογένεια μου;

Εγώ που έκανα υπομονή γιατί εσύ δεν μεγάλωσες έτσι;

Εγώ που στα έλεγα όλα;

Εγώ που είχα μόνο εσένα;

Εγώ που δεν σε απάτησα ποτέ;

Εγώ που σε συγχώρεσα;

Εγώ δεν σε αγαπάω;

«Έχω κουραστεί να σε σηκώνω εγώ. Μάθε να σηκώνεσαι μόνη σου», μου είπες.

Και ηχεί σαν αντίλαλος στα αυτιά μου μέχρι σήμερα.

Ίσως έχεις δίκιο.

Ίσως είχα δίκιο.

Δεν πρέπει να σε τραβήξω στον βυθό μου.

Ίσως οι σχέσεις δεν είναι για εμένα.

Ίσως είμαι υπερβολικά πολύ προβληματική για κάποιον.

Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις και εσύ.

Όπως έκαναν όλοι.

Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό δα.

Πρέπει να φύγεις.

Γιατί πέφτω και χάνομαι.

Και δεν θέλω να χαθείς μαζί μου.

Και εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχεις να μείνεις;

Να φύγεις αμέσως.

Να τα ξανά καταφέρω όλα μόνη μου.

Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας.

Τόσα μου μάθατε, τόσα μου δώσατε, τόσο με καταστρέψατε.

Θυμάσαι;

7 Σεπτεμβρίου 2023

Βγήκαμε έξω να συζητήσουμε.

Τελείωσε η εξεταστική μου και νομίζω τα πήγα καλά.

Έχω έρθει κοντά με νέα άτομα και σχεδιάζω νέα πλάνα μαζί τους.

Και με εσένα νομίζω είμαι καλά.

Ακούς; Γίνομαι καλά!

Μαζεύω τον εαυτό μου σιγά σιγά!

Για σένα!

Για μένα!

Για ‘μας!

Ακούς αγάπη μου;

Γίνομαι καλά!

Μα εσύ θες να χωρίσουμε.

Νευριάζεις με τα νέα πλάνα που έχω κάνει με τους φίλους μου λέγοντας πως θα έπρεπε να τα έχω σχεδιάσει πρώτα μαζί σου.

Μα εσύ έχεις φίλους.

Εγώ δεν είχα φίλους.

Εσύ όλον τον καιρό ήσουν στην πόλη σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Εγώ δεν είχα δικούς μου ανθρώπους.

Τώρα βρίσκω και θέλω να ζήσω.

Και θέλω να είσαι συνοδοιπόρος.

Μα γιατί θυμώνεις;

Αλλά έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να σε κρατήσω άμα θες να φύγεις. Και ούτε θα το κάνω.

Σου λέω «όντως πρέπει να χωρίσουμε».

Δεν μπορώ να σε κρατήσω κοντά μου αν δεν θες να μείνεις.

Και έχω κουραστεί να παλεύω για εμάς.

Με κοιτάς και μου λες «Το λες όντως ή το λες για να με κάνεις να νιώσω καλά που συμφωνούμε;».

Με έχεις μάθει τόσο καλά.

Αλλά δεν πρέπει να μάθεις την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μάθεις πως βάζω εσένα πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θέλω να είσαι εσύ καλά, πριν γίνω εγώ.

Και ας είναι αυτό μακριά μου.

Μιλήσαμε για όλες τις ωραίες μας στιγμές μαζί. Τις αστείες, τις πονεμένες, τις τολμηρές, όλα όλα όλα.

Και γελούσαμε και λέγαμε πως θα το πούμε στους φίλους μας.

Ξέρετε, οι φίλοι μας αναφερόντουσαν σε εμάς ως το ιδανικό ζευγάρι.

Άλλοι λέγανε «αν χωρίσετε εσείς, δεν θα πιστεύω άλλο στην αληθινή αγάπη». Ήμασταν μαγεία.

Θυμάσαι;

Φιληθήκαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ.

Σε άφησα να φύγεις, όχι γιατί δεν σε αγάπησα ποτέ, αλλά γιατί σε αγάπησα περισσότερο από όλους.

Και ξαφνικά όλες οι υποσχέσεις που δώσαμε μοιάζουν άδειες.

Η αγάπη σου μοιάζει άδεια.

Άραγε με αγάπησες και εσύ όσο σε αγάπησα και εγώ;

Ήμουν όντως η πρώτη σου αγάπη όπως έλεγες;

Γιατί για εμένα ήσουν.

Για εμένα ήσουν τα πάντα.

Δηλαδή, είσαι τα πάντα.

Ιούλιος 2024

Πέρασαν μήνες από το τελευταίο μας φιλί. Σου έχω ήδη στείλει αμέτρητα μηνύματα παρακαλώντας σε να γυρίσεις.

Είμαι καλά.

Η σχολή μου είναι καλά.

Του χρόνου θα πάρω και πτυχίο.

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι πλέον.

Εσύ είσαι σε μια νέα σχέση και δεν θες καμία επαφή μαζί μου. Έτσι λες στους φίλους σου.

Και κάθε φορά που πάω να σε πλησιάσω με διώχνεις.

Δεν έχουμε καν ο ένας τον άλλος στα κοινωνικά δίκτυα πλέον.

Σε έχω αφαιρέσει από παντού.

Και όταν στο είπα στο τηλέφωνο, τότε που έμαθα ότι έχεις αρχίσει κάτι καινούριο, με παρακάλεσες να μην το κάνω.

Μα δεν μπορώ να βλέπω εκείνη να μου κλέβει τον χορό μου μαζί σου.

«Σ’αγαπάω» μου είπες στο τηλέφωνο.

«Εγω Σ’αγαπάω περισσότερο» σου απάντησα.

«Ισχύει.»

Θυμάσαι τότε που μου είχες πει ότι ακόμα και αν παντρευόσουνα και εμφανιζόμουν εγώ, θα τα παράταγες όλα και θα έφευγες μαζί μου;

Τώρα γιατί δεν έφυγες μαζί μου;

Θυμάσαι τότε που μου υποσχέθηκες ότι θα μ’αγαπάς για πάντα;

Τώρα γιατί δεν θες να με αγαπήσεις;

Θυμάσαι όταν μου έλεγες πως μόνο εγώ σε ξέρω πραγματικά;

Πόσο καθόλου δεν σε ξέρω τελικά;

Και τελικά πόσο άξιζε η σχέση μας όταν εσύ μπήκες σε μια καινούρια μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες αφού χωρίσαμε;

Τόσο άξιζε η αγάπη μας.

Γιατί τόσο σου πήρε να με ξεπεράσεις.

Να ξεπεράσεις το άτομο που έλεγες ότι σε έμαθε να αναπνέεις.

Να ξεχάσεις τα πάντα.

Εμένα.

Εσένα.

Εμάς.

Με έχεις αφήσει ναυαγό σε ένα ερημονήσι.

Και δεν θέλω σε καμία άλλη θάλασσα να κολυμπήσω.

Βρήκα πολλά νησιά.

Όμορφα, νέα νησιά.

Που με θέλανε να μείνω.

Αλλά δεν ήταν σαν εσένα.

Κανένα νησί δεν είχε την παραξενιά σου, το χάδι σου, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου.

Κανένα νησί δεν μοιάζει με σένα.

Και εγώ σαν ναυαγός τριγυρνάω στην θάλασσα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα έρθεις να με σώσεις.

Μα δεν έρχεσαι ποτέ.

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Και θέλω ακόμα πολύ καιρό για να μπορέσω να προχωρήσω.

Αλλά δεν είμαι θυμωμένη. Ποτέ δεν ήμουν μαζί σου.

Ούτε καν όταν έμαθα πως όταν με απάτησες, δεν ήταν ένα αθώο φιλί.

Ήταν φιλί με την πρώην σου σχέση.

Δεν σου θύμωσα ούτε όταν έμαθα πως έλεγες στους φίλους σου πόσο σου λείπει.

Ενώ σε εμένα έλεγες ότι κανένας δεν σε αγάπησε όσο εγώ.

Ποτέ δεν σου θύμωσα.

Γιατί σ’αγάπησα.

Και βασικά ακόμα Σ’αγαπάω.

Ακόμα και τώρα που πρέπει να μάθω να ζω μακριά σου.

Ακόμα και τώρα έχω το κουπόνι που μου είχες φτιάξει στο πορτοφόλι μου.

Ακόμα έχω το αγαπημένο σου μπλουζάκι.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου.

Και ας μη φοράω πλέον το ίδιο άρωμα.

Και έχω αλλάξει πολύ. Τόσο που δεν θα με αναγνώριζες.

Λένε ότι για να αλλάξει κάποιος, πρέπει να του συμβεί ή κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό.

Άραγε εσύ τι ήσουν;

Γιατί όταν έφυγες, εγώ έγινα καλύτερη.

Αλλά ήθελα να είμαι καλύτερη για σένα.

Και πλέον όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Ακούω έντεχνα και λατρεύω τα πανηγύρια.

Πηγαίνω συνέχεια σε καφετέριες και μπαρ και πάντα παίρνω Βεργίνα.

Και όταν περνάω από εκείνο το στενό, εκείνο το στενό στο Ταραντίνο, κλαίω λιγάκι.

Και όταν τρώω καρμπονάρα πάντα θυμάμαι εμάς. Ήταν το φαγητό μας.

Πώς γίνεται να μην σου λείπουν όλα αυτά;

Πώς γίνεται να μην σου λείπω εγώ;

Θυμάσαι;

Κάθε άνθρωπος που θέλει να μάθει εμένα, πρέπει να ακούει πρώτα το όνομά σου.

Τέτοιο αποτύπωμα μου έχεις αφήσει.

Και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Και με προσέχουν.

Και τους προσέχω και εγώ.

Το όνομα σου ακούγεται συχνά στην παρέα.

Και όλοι τρέχουν να με αγκαλιάσουν κάθε φορά που τους λέω ότι σε πέτυχα.

Θυμάσαι;

Να είσαι καλά και να προσέχεις Ντενιζέλ μου. Η αγαπημένη σου λέξη στα τουρκικά, που σήμαινε όμορφη θάλασσα.

Να είσαι καλά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου όσο Σ’αγαπώ εγώ.

Και να θυμάσαι εμάς.

Γιατί εγώ θα μας θυμάμαι.

Και να μην αγχώνεσαι για μένα, θα είμαι εντάξει.

Εσύ να είσαι καλά.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε λάθη.

Όπως και εγώ.

Θα σε θυμάμαι πάντοτε με χαμόγελο.

Αλλά βαθιά μέσα μου θα εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Γιατί τώρα θα πρέπει να σε θυμάμαι για περισσότερο καιρό απ’όσο σε ξέρω.

Και η αιωνιότητα είναι μεγάλη.

Μακάρι να την περνούσαμε μαζί.

Ίσως κατά μια έννοια να την περάσουμε.

Αφού η εικόνα σου θα βρίσκεσαι πάντα θαμμένη στις αγαπημένες μου αναμνήσεις.

Και ας ξαπλώνεις με το σώμα σου σε διαφορετικό κρεβάτι.

Δεν τα καταφέραμε μαζί.

Αλλά τα καταφέραμε ξεχωριστά.

Μόνο σε παρακαλώ, μην ξαναγυρίσεις.

Γιατί θα σε δεχτώ πίσω και δεν πρέπει.

Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές.

Για όλα αυτά που μου έμαθες.

Σε ευχαριστώ για εσένα.

Τα χέρια μου πάντα θα τρέμουν άμα δεν κλειδώνουν με τα δικά σου.

Να θυμάσαι όμως πως το δικό μου σ’αγαπώ ποτέ δεν έληξε.

Και ούτε θα λήξει.

Σε αντίθεση με το δικό σου.

Γιατί, για να’μαστε ειλικρινείς.

Δεν θυμάσαι.

Και ούτε πρόκειται να θυμηθείς.

Να προσέχεις, φιλιά, και χρόνια σου πολλά.

Σ’αγαπώ, αλλά εύχομαι να μην.

Και συγγνώμη.

-11/07/2024, φανερώθηκα

[attichoney4u]

Στο σημερινό ποστ θα ήθελα να ασχοληθώ με την Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου και να εξετάσουμε αν ήταν αυτιστική.

Αφορμή υπήρξε ένα ποστ που βρήκα στα ελληνικά που μιλούσε για το συγκεκριμένο ζήτημα. Είχα καταχαρεί γιατί η εκπροσώπηση μειονοτήτων στις ελληνικές σειρές είναι σπάνιο φαινόμενο (παρότι τώρα πρόσφατα έχουν αρχίσει να βγαίνουν σειρές που καταπιάνουν το ζήτημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας χωρίς να το χλευάζουν) και αναγκαζόμουν να κοιτάζω για εκπροσώπηση σε ξένες σειρές που το αποτέλεσμα ήταν διφορούμενο (σε ορισμένες περιπτώσεις οι χαρακτήρες με αυτισμό ήταν πράγματι καλογραμμένοι, ενώ σε άλλες υπήρχαν μονάχα για να εκλάβουν συμπάθεια από το νευροτυπικό κοινό, το οποίο τους λυπόταν και ταυτόχρονα, χαιρόταν μέσα τους που δεν είχαν γεννηθεί με αυτό το "ελάττωμα").

Παρότι η σειρά δεν το έχει αναφέρει πουθενά (ούτε και ο Καπουτζίδης έχει κάνει κάποιο σχόλιο) πιστεύω πως η Ντάλια είναι αυτιστική, αλλά από τις καλές εκπροσωπήσεις. Ας ασχοληθούμε με συγκεκριμένα "στερεότυπα" που της ταιριάζουν.

Η Ντάλια έχει κακές κοινωνικές δεξιότητες, δεν κατάφερε να διαμορφώσει μακροχρόνιες φιλίες καθ' όλην την διάρκεια της ζωής της και οι μοναδικές της έξοδοι ήταν οι λίγες φορές που ο Αλέξης την ανάγκαζε να παρουσιάζεται σε επαγγελματικές συναντήσεις, όπως βλέπουμε από το πρώτο επεισόδιο.

Έχει επίσης την τάση να λαμβάνει τα πράγματα και μερικά ειρωνικά σχόλια των φίλων της κυριολεκτικά, όπως όταν έβαλε λεφτά πάνω στο τραπέζι και οι φίλοι της την ρώτησαν αν έκλεψε τράπεζα, όπου απάντησε "Όχι, ήταν κλειστές".

Ορισμένες φορές την έχουν κατηγορήσει για έλλειψη εμπάθειας, όπως όταν είχαν πάει στο κάμπινγκ για να βρουν τον δολοφόνο και η Ντάλια σουλατσάριζε με τον αγαπημένο της, επειδή ένιωθε πως πρώτη φορά μετά τον θάνατο του αγαπημένου τους, είχε βρει κάποιον που την καταλάβαινε ("Καλά εσύ χαμπάρι δεν έπαιρνες" της είχε πει την επόμενη η Ζουμπουλία).

Την έχουν πει επίσης χαζή, παιδιάστικη και αφελής, αλλά η συμπεριφορά της οφειλόταν στο ότι αντιλαμβανόταν τον κόσμο διαφορετικά, όπως συμβαίνει στα άτομα με αυτισμό.

Υπήρχε και ενα στενάχωρο επεισόδιο, όπου οι φίλοι της την απέφευγαν όταν έμαθαν την αλήθεια για τον πατέρα της και η Ντάλια δεν μπορούσε να βρει εξήγηση. Παρότι δεν έφταιξε όντως πουθενά, πολλά άτομα με αυτισμό μπορούν να ταυτιστούν με αυτήν στο συγκεκριμένο επεισόδιο, μιας και διαισθάνονται ότι ο κοινωνικός τους περίγυρος τους μισεί και τους αποφεύγει, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί.

Διαθέτει παράλληλα και hyperfixations: τρελαίνεται για μεξικάνικες σαπουνόπερες και είχε μάλιστα αγοράσει μια τέτοια εταιρεία (παρά τις αντιρρήσεις του Αλέξη) για να την γράψει όπως της άρεσε.

Ευχαριστώ τ@ αγαπητ@ @poignardeparlebeau για το meme.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω την χαρά μου που ο Αλέξης δεν αναγκάζει την Ντάλια να αλλάξει, αλλά αντιθέτως αυτός είναι που προσαρμόζεται στις ανάγκες της: στο τελευταίο επεισόδιο ζητάει από τον κ. Πόστλγουεϊθ (νομίζω έτσι προφερόταν το όνομά του) να αλλάξουν την ώρα στο ραντεβού τους ώστε η Ντάλια να μπορέσει να απολαύσει τις αγαπημένες της σαπουνόπερες, δεν της λέει την αλήθεια για τον πατερα της, επειδη ξέρει πως δεν θα την διαχειριστεί και σε προηγούμενα επεισόδια, όταν η Ντάλια σχολιάζει πόσο χαζή ήταν η πρόταση του αντικαταστάτη του να συνεργαστούν με εταιρεία που παρασ��ευάζει γρανίτες και μάρμαρα, ο Αλέξης καταλαβαίνει αμέσως ότι η απέχθειά της οφειλόταν στο ότι θεωρούσε τον συγκεκριμένο συνδυασμό αταίριαστο ("Να φανταστώ του είπατε για την προτίμηση σας στα μιλκσέικ").

Αυτά. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις για τον αν συμφωνείτε. Επίσης, άμα έχετε στον νου σας και άλλο χαρακτήρα από την ελληνική τηλεόραση που έχει αυτισμό και θέλετε να τον σχολιάσω. Φιλάκια!

[cathy-bluedream]

19 Οκτωβρίου 2023

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

Πήγα να δω στο θέατρο Μικρό Χορν στην οδό Αμερικής στην Αθήνα , την αυτοβιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου.

Κλειστά μάτια , τα φώτα σιγοχαμηλωμένα και εγώ μέσα από τα γυαλαμπούκαλα να ρίχνω του κόσμου το δάκρυ , μ’ ένα κρυφό χαμόγελο να χώνεται ανάμεσα από τα δόντια μου .

Η ηθοποιός έκανε τράκα - τσιγάρο -. Δεν ήμουν έτοιμη να της δώσω εγώ, τόσο μαρμαρωμένη που ήμουν, ούτε μια κίνηση λόγω του δέους που ένιωθα δεν μπορούσα να χαρίσω . Πήρε όμως πρινςÈ όπως τόνισε και η ίδια , την χασισομάρκα που καπνίζω και χαρμανιάζω απ’ αυτήν εδώ και δύο χρόνια,

οπότε ήταν λες και της το είχε πασάρει ένα κομμάτι του εαυτού μου .

Παρατηρούσα το πάθος της για τον συγκεκριμένο ρόλο και το ποσο καλά ενσάρκωνε την ζωή της . 75 λεπτά παράσταση θεάτρου και όλο μπούκωναν οι μύξες και τα κλάματα . Ο Γιώργης πλάι μου το ίδιο κουρέλι αλλά δεν το έδειχνε .

Με κοίταζε στα μάτια εκείνη , ίσως ! σκέφτηκα κάποια στιγμή πως κλαίει επειδή έκλαιγα εγω σαν μωρό εκτεθειμένο , ναι μου πέρασε από το μυαλό εντελως φευγαλέα , πιθανόν και να γινόταν γιατί με ηλέκτριζε το βλέμμα της , ίσως επειδή έπρεπε να παίξει και την ολίγον λεσβία .

Έπεσαν μετά οι μουσικές , στο χάος είχαμε φυτρωμένες και τις μουσικές , τον Τσιτσάνη τον είχε σαν Θεό στεφάνι της η χριστιανή , πανάθεμά της . Τον ένιωθε ανώτερο κι απο το ατομο της .

Συννεφιασμένη Κυριακή πρώτα . Χτυπούσαν οι μπότες μου με ρυθμό στο πάτωμα, μπας και το σώμα μου ξεσκουριάσει .

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα και πάει λέγοντας το γράμμα

ανυψωνόταν το πνεύμα μου , έτρεμαν μανιωδώς τα άκρα μου .

Πιο πολύ για το ποτό και το τσιγάρο δεν έχω ταυτιστεί ….

Οσα κι αν της έκανε η μητέρα της , την αγαπούσε και βρήκε την δύναμη να την συγχωρέσει, αγαπούσε το αίμα της και αυτό δεν είναι κατακριτέο .

Καρκίνο στον λάρυγγα , μισή μερίδα άνθρωπος , βρισίδια , τραγούδι , νύχτα , φυλακές ….

κι όμως άνθρωπος

τοσα άντεξε ο κόσμος της .

Στο τέλος με ξανά κοίταξε . Το πρώτο γαρύφαλλο το πέταξε σ’ εμένα , λέω τόση καρδιά πως να αντέξει ένα τέτοιο κύμα συναισθημάτων …

Βγαίνοντας απ’ την παράσταση εκανα ένα τσιγάρο στα γρήγορα . Ένιωθα φούσκωμα στα πνευμόνια και έναν κόμπο στον λαιμό , καιγόντουσαν ένα προς ένα τα σωθικά μου . Κρατούσα σφιχτά κοντά μου το κόκκινο γαρύφαλλο που εκείνη την στιγμή με γέμιζε .

Ο Γιώργης μου μιλούσε και εγω σπαρταρούσα σαν το ψάρι λόγω μιας σημαντικής για εμένα κατάθεση ψυχης .

« Στην κηδεία μου , το ένα μάτι να είχα ανοιχτό , να έβλεπα ποιοι θα ερχόντουσαν για εμένα τάχα μου φορώντας πλερέζες , τι θα έλεγαν , τι θα εκαναν και ποσο εύκολα θα μπορούσαν να με ξεχάσουν …»

Έτσι ένιωθε η Σωτηρία μας

πέθανε μόνη

όπως θα πεθάνουμε και εμείς

Κατάλαβες μάγκα μου ;

Κάθυ

[lemoniiia]

Το Tumblr έβγαλε live καλά θα πάει αυτό 😂

[lenoulla]

Κόκκινες πεταλούδες

Γεια…

Ναι, εγω είμαι πάλι…

Χτυπάω μανιωδώς τα δάχτυλα μου στην οθόνη γράφοντας λέξεις και αποτυπώνοντας σκέψεις…

Νιώθω ότι δεν τα καταφέρνω τόσο καλά

Δυσκολεύομαι να αποτυπώσω ακριβώς τα συναισθήματα που έχω μέσα μου και οι λέξεις είναι τόσο φτωχές που τα αδικούν

Νιώθω σαν το χρώμα κόκκινο

Εντυπωσιακό θα έλεγε κανεις

Δύσκολα περνα απαρατήρητο όπως το κασκόλ που φοράω γύρω από τον λαιμο μου τις κρύες μέρες του χειμώνα

Όπως ο θυμός που νιώθει κανεις όταν κάτι πάει στραβα

Όπως ο έρωτας ….

Εκείνος που σε κάνει να βουρκώνεις όταν βλέπεις τον αγαπημένο σου να σε περιμένει στον σταθμό μετά από μερικές βδομαδες που ήσασταν χωριστά

Εκείνος που δεν σε αφήνει να κλείσεις ματι τη νυχτα πριν από το ταξίδι

Εκείνος που δεν σε αφήνει να τον βγάλεις από το μυαλό σου κάθε μερα που περνάει

Εκείνος που νιώθεις σαν μια θάλασσα να σε πνιγεί με μανια και να μη σε αφήνει να πάρεις ανάσα κάθε φορά που τον φιλάς

Μα πως να περιγράψεις τον πνιγμό με λέξεις…

Κι όμως αυτό νιώθω

Νιώθω κόκκινη

Νιώθω λαχανιασμένη

Νιώθω έναν κόμπο να ανεβοκατεβαίνει από τη καρδιά στο στομάχι και τούμπαλιν

Βέβαια μπορεί να είναι πεταλούδες

Δεν ξερω

Νιώθω έρωτα

Νιώθω ερωτευμένη

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Πάει καιρός που έχω να σου γράψω και ακόμη πιο πολύς που έχω να σου μιλήσω.Παει καιρός ,που αποφεύγω να μιλήσω για εσένα από εκεί που σε ανέφερα συνεχώς με την πρώτη ευκαιρία.

Συνήθιζαν να σε θυμίζουν τα πάντα.Απο τον πρωινό καφέ που είχα συνδιάσει με την αυλή του σπιτιού σου, από τις βόλτες στο κέντρο τα Σαββατόβραδα, από όλα τα μαγαζιά που χαζεύαμε τις βιτρίνες και ψωνίζαμε ,μέχρι και οι δρόμοι,ένας ένας που βαδίζαμε παρέα.

Μέχρι που είχα σταματήσει να βγαίνω από την σπίτι κάποια στιγμή,γιατί ήταν βάναυσο να θυμάμαι κάθε μία από τις στιγμές μας.

Και αφού πέρασε ο καιρός,άρχισαν όλα αυτά να αντικαθίστανται.Σε καμιά περίπτωση δεν το 'θελα γιατί αν είχα την ευκαιρία θα 'θελα όλα αυτά να 'ταν μόνο δικά μας,να μην μπορούσε τίποτα και κανείς να πάρει την θέση τους.Να εμένα για πάντα ζωντανά μέσα στην μνήμη μου λεπτομερώς.Αλλα δεν γινόταν,κάποια στιγμή έπρεπε να ζήσω.Η ζωή προχωρούσε και μαζί της και εσύ και έτσι κουράστηκα να μένω πίσω.

Έτσι,τριγύρω μου δεν σε θυμίζει σχεδόν τίποτα πια.Ήπια πολλούς καφέδες,και χιλιοπερπατησα αυτούς τους δρόμους ,είτε με φίλους,είτε με εκείνους τους άλλους που προσπαθουσα ανά διαστήματα να ερωτευτώ -ματαια βεβαια-.

Άλλαξα και παρέες ,γιατί μέσα από την μεταξύ μας ιστορία ξεκαθάρισαν πολλά και για τους υπόλοιπους που είχα στην ζωή μου.Γιατι όταν τους χρειάστηκα,δεν ήταν εδώ.Παρα ήμουν καταθλιπτική για τα στάνταρ τους.

Έτσι,οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι σήμερα,δεν γνωρίζουν για εσένα,οπότε δεν θα μου το πουν αν σε δουν τυχαία με κάποια να τριγυρνάς μέσα στην πόλη.Και αυτό αν και με θλίβει,γιατί κάποτε ήθελα να μιλήσω σε όλο τον κόσμο για εσένα, ταυτόχρονα με χαροποιει διότι αποφεύγω το να πληγωθώ περισσότερο.Εξ'αλλου ότι χρειάζεται να ξέρω,το ξέρω ήδη.

Για αυτό και δεν σου γράφω πια,γιατί δεν σε θυμίζει τίποτα τριγύρω.Εχουν παγώσει όλα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου και μόνο όταν σε πετύχω κάπου θυμάμαι.Δεν σε πετυχαίνω τόσο συχνά γιατί δεν το επιδιώκω καν πλέον.Το ξέρω πια πως δεν έχει νόημα.Προχωρησες.Και χαίρομαι για εσένα ,όσο θλίβομαι για εμένα που δεν έχω ��άνει ούτε βήμα.

Θα έδινα τα πάντα να γυρνουσες ,αυτή είναι η αλήθεια.Τωρα που κατάλαβα τα δικά μου λάθη,που συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και ωρίμασα λιγάκι.

Θα έδινα τα πάντα να χτίζαμε μαζί καινούργιες αναμνήσεις,να γνωριζόμασταν ξανά από την αρχή,σαν να μην πληγωσαμε ποτέ ο ένας τον άλλον.

Είδες που το πήγα πάλι;Για αυτό δεν σου γράφω.Γιατι μέσα στην μέρα μου με πείθω πως σε έχω ξεχάσει,αλλά από το χαρτί δεν μπορώ να κρυφτώ.Ελπιζω να περνάς καλά με εκείνη .Και να μην την πηγαίνεις εκεί που πηγαιναμε μαζί,σε παρακαλώ για αυτο .

[pseudaisthishh]

η τυπισσα νομιζει οτι ριχνει ακυρα σε ατομα που δεν ξερει καν πως μοιαζουν μεσω μιας εφαρμογης... και οι αγαμητοι που θα παραμεινουν αγαμητοι συμφωνουν μαζι της...

-ποσο ντελουλου εισαι;

-ναι

γελαει ο κοσμος ρεε

Αχ νομιζω κατάλαβα ποιος εισαι!

Θίγεται η τοξική σας αρρενωπότητα όταν σαν λέμε δεν εισαι ο τύπος μου, δεν βγαίνω με άτομα από ταμπλρ πια, έχω σχέση όποτε επιδιώκω μόνο κοινωνικές συναναστροφές και ταυτόχρονα δεν ελκύομαι από τον τρόπο σου ακόμη και μέσω μηνυμάτων.

Εάν θεωρείς ντελουζιοναλ το γεγονός ότι ρίχνω άκυρο σε άτομα που ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ, τι να πούμε εμείς για εσάς τους πικραμένους που στέλνετε σε εμάς και δεν δέχεστε 8 φορές στις 10 το όχι ως απάντηση.

Μου έχει τύχει να έχω πει σε τυπαδες πάνω από 10 φορές ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ και ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ για διάφορους λόγους, προσωπικούς και μη και να ΜΗΝ λαμβάνουν το ΟΧΙ ως απάντηση.

Η τοξικότητα που κουβαλάει η ριζωμένη πατριαρχία στο μικρό σας μυαλό είναι τεραστια , και το σας πάει στους τυπαδες που εχετε την αντίληψη τους κυρίου ανώνυμου από δω, που δεν έχει τα κότσια να μου το πει πρόσωπο με πρόσωπο διότι ξέρει ότι λέει ασυναρτησίες.

Ο κάθε «άντρακλας» εδώ μέσα θίγεται όταν του λες όχι. Φίλε αντί να βάλεις λίγο αυτό το κουκούτσι που έχεις για μυαλό να δουλέψει και να κατανοήσεις ότι δεν εισαι τόσο καυλιαρης όσο πιστεύεις, και ότι όταν την πέφτεις σε κάποια, ανεξαρτήτως τον τρόπο , μέρος και ώρα, υπάρχει υψηλό ενδεχόμενο να σε απορρίψει.

Και ακούστε με καλά, ανεξαρτήτως το ότι είμαι σε σχέση, κάτι το οποίο έχω κάνει αρκετά λιανά αν και ούτε αυτό δεν σέβεστε ορισμένοι γιατί για τέτοιους λυσσασμένους μιλάμε, δεν με ψήνει κατι , ξέρω δεν ξέρω πως είναι η φάτσα σου. Και όσο δεν δέχεσαι το όχι, τόσο ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ τον χαρακτήρα σου. Όποτε μετά από εκεί, και ο πιο ωραίος άντρας να εισαι, την έχεις χάσει την μπάλα.

Γελάει ο κόσμος με τις παραβιάστικες σας συμπεριφορές.

[allo-frouto]

Τηλεπαθητικα ή όχι. You'll never know if you don't try

Δεν είμαι και από τα άτομα που παίρνουν ρίσκα.

[prasinoxaos]

λες κι εμένα μου αρέσει. τέλος πάντων.

χρόνια πριν δεν ήξερα τι νιώθω. το προσδιόρισα ως θλίψη. δεν άρεσε σε κανέναν, όπως το φαντάστηκα. λες κι εμένα μου άρεσε. τέλος πάντων. στόλισα τη θλίψη μου με νεύρα. χάρηκα που δε θα δείχνω πια στενοχωρημένη. μα ούτε τα νεύρα αρέσουν σε κανέναν. λες κι εμένα μου άρεσαν. τέλος πάντων. για τα συναισθήματα που έχεις όταν νιώθεις για άλλους ανθρώπους δε θέλω καν να ξεκινήσω να μιλήσω. νιώθεις ένα μόνιμο βάρος στο στήθος σου και δε μπορείς να α��ασάνεις. μισώ να εξαρτάται η διάθεση μου από τις πράξεις τους. δε το αντέχω. κι εκεί κατάλαβα, πως δε τη παλεύω άλλο. στη μόνιμη προσπάθεια να ηρεμήσω. μάταια. "όλα θες να τα ελέγχεις. δεν γίνεται αυτό. ξύπνα." κι εκεί κατάλαβα πως πρέπει να αλλάξω κάτι στη ζωή μου. κι έφυγα. "όπως κάνεις πάντα." ναι, το ξέρω. λες κι εμένα μου αρέσει. τέλος πάντων. πάλι στο παρά λίγο έτοιμη να νιώσω. ποτέ δεν πάει καλά αυτό. έτσι έμαθα από πριν, ένα κεφάλαιο πίσω. και το έμαθα ξανά, και σε αυτό. και με κρατώ από το να νιώθω και να δένομαι. μα αυτό δεν αρέσει σε κανέναν. λες κι εμένα μου αρέσει. τέλος πάντων. στη προσπάθεια να μη νιώσω ξανά τίποτα. κι εκεί θα μείνω, μάλλον. στη προσπάθεια. στη προσποίηση. μάλλον. ούτε λίγο σίγουρη για το τι νιώθω. χρόνια τώρα. δεν αρέσει σε κανέναν. λες κι εμένα μου αρέσει. τέλος πάντων.

[fandomchaosposts]

Γεια👋 άσχετο αλλά νομίζω σε είδα στον υπνο μου

Νομίζω αρχικά μου έστειλε μήνυμα/ή με πήρε τηλέφωνο ο Σταύρος και μου είπε ότι είσαι στη γειτονιά μου(?)

Θυμάμαι ότι ήρθα και παίζαμε χιονοπολεμο αλλά και καλά δεν ξέραμε ότι είμαστε εμείς επδ γνωριζόμαστε μονο online(?)

Αλλά σε κάποια φάση νομίζω αναγνωριστικαμε και κάναμε fist pump (2-3 νμζ, παίζει να το κάναμε για να αναγνωρίστουμε) αλλά τα κάναμε στραβά και ήταν embarrassing

Και λέω α τι θα κάνει αυτή την awkward φάση λιγότερο awkward και απλά εκεί που κάναμε fist pump σου πιάνω το χερι (τύπου χειραψία νομίζω)

Το οποίο ήταν ακόμα πιο awkward αλλά νομίζω ο στόχος μου ήταν να το κάνω όσο πιο awkward γίνετε για να μην είναι awkward 👍

Νομίζω σε εκείνη τη φάση απλά κοιτούσες αλλού

Α και μετά νομίζω στο τέλος, εγώ πήγαινα σπίτι μου και ήθελες να μπεις μέσα για λίγο να πας τουαλέτα και ήμουν σε φαση χάχα όχι δεν σου ανοίγω την πόρτα (ενώ άνοιγα την πόρτα, το οποίο είναι το καθημερινό μου χιούμορ ειλικρινά να λέω όχι ενώ κάνω αυτό που θέλει ο άλλος αλλά ναι)

Και νομίζω κάπου εκεί τελειώνει 👍

*btw δεν ξερω πως είσαι irl κ νμζ στον ύπνο έμοιαζες με τ catboyjosten π ξέρω πως είναι λόγω τικτοκ αλλά ίσως να ήσασταν ένα άτομο δν ξρ😭

Λαικ στον ύπνο μου ήμουν σε φαση α ναι αυτός είναι ο Ethan 100% όταν ξύπνησα όμως ήμουν σε φαση wait

lmaoo κι εγώ σε είδα στον ύπνο μ 😂😂

μου είχες πει λέει σε κάποια φάση ότι σ' ένα ποστ της σχολής σ (;;) είχε σχολιάσει ένας καθηγητής σου που ήταν λέει από το ίδιο νησί με σένα κι εγώ είχα πάει να δω ποιο ήταν (ξεκινούσε από Υ λέει, εγώ προσωπικά δεν ξέρω κανένα αλλά δεν θυμάμαι πως πήγαινε μετά 😂) και μετά απλά τηλεμεταφερθηκα εκεί και νμζ ήσουν κι εσύ στο σπίτι και απλά είχες δύο μωβ 3DS τα οποία ανήκαν στο αγόρι μου και τα έψαχνε οπότε συνέδεσα το ένα και το έβαλα να παίξει Elden Ring 😂 και μετά ξύπνησα 😌😌