#μακεδονία | Explore Tumblr Posts and Blogs

alatismeni-theitsa · 6 months

Note

Sorry if my question was uncomfortable, but I'm a foreigner and would like to understand more about the "feud" between Greece and North Macedonia. I've seen (heated) discussions between Greeks and Macedonians about culture, but I don't know much about the context. Again, sorry if the question is uncomfortable or insensitive.

I think this Geography Now! video does a good job of explaining the controversy. Basically, the Greek position is that since Slavs came a thousand years after Alexander in the area, and the culture and language of North Macedonians are largely Slavic it's illogical for them to name their country after a Hellenistic kingdom and claim many Greek figures, and also Alexander the Great, as people from their culture.

For clarification, Alexander the Great was certainly Greek and he spoke the Macedonian dialect of Greek which was Doric (for reference the Spartans also spoke the Doric dialect). When North Macedonians say "he was Macedonian" they mean he was from their culture and he spoke their language, and he wasn't Greek.

North Macedonian history tends to confuse the administrative regions with culture and ethnicity because it's convenient to them. It doesn't matter if Kyrillos and Methodios were two Greek brothers from Thessaloniki. To N. Macedonians, because these two brothers were in a region that was occasionally the administrative region of Macedonia, they were "Macedonians", hence "from North Macedonia". To them it doesn't matter that Alexander's birthplace and all important cities of the Hellenistic Macedonian Kingdom are in Greece.

What is crucial to understand about this controversy is that Macedonia for a long, long time, was basically "a geographical region of many mountains". The Greek word Μακεδονία literally means "Mountainous Region", and because it's kind of a distinct region it was a district on its own many times. That's an approximation of the limits of "Macedonia" as a geographical region with distinct characteristics.

Below is the ancient Greek kingdom of Macedonia. However, the people who are now residents of N. Macedonia won't be here for another thousand years!

The guy in the video says the Macedonian kingdom expanded, but then he doesn't say that it was separated into more kingdoms for better governance, and one of those kingdoms was this controversial region (in Green) which is now part of Greece and North Macedonia. (Slavs were still not in the area)

When Romans conquered these kingdoms they also separated the area into administrative regions. The province of Macedonia within the Roman Empire, circa 125 (Slavs were still not in the area):

Later administrative departments of Roman empire (Slavs were still not in the area). In fact, "Provincia Macedoniae" changed almost at the time the Slavs arrived, in the 7th century.

Within the Eastern Roman Empire there was later separation into Themata, but now the department of Macedonia was moved to the West, occasionally including parts of the region where N. Macedonia is today. (Slavs in the area after 7th c. ACE)

Theeeen came the Turks, and separated the regions differently. Now everyone, Turks, Greeks, Slavs, Hebrews and whoever else lived in that region, are all part of the same "millet", the Rum Millet. "Macedonia" wasn't an administrative area then.

In the 19th century, Turks and Slavs were the majority in the region of Macedonia, with Greeks coming third population-wise, and Hebrews also having very large communities.

(Greeks might not like this fact, or they may ignore it completely, but if you open actual historical books and maps, you'll see the demographics. We have censuses from that era. I learned the old Slavic and Turkic names that villages and places in my region had. There's also a reason Kemal Ataturk's mother wrote to him "They took our Salonik" when Greeks reclaimed the city after 600 years. We can still love our country and appreciate our history, without erasing parts of it.)

In 1912, the largest part of the region of Macedonia was claimed by Greeks. In time more Greeks came to it as immigrants from Anatolia and other Greek regions, shifting the population in such a way that Greeks were now the majority. (North Macedonia still doesn't exist as a country)

In 1991, when the country of North Macedonia was created, Greece already had an administrative region of Macedonia which covered most of the Macedonian geographical area, also the ancient Greek cities of the kingdom, and the emblem of Greek Macedonia was the ancient Greek Macedonian star. The Vergina Star, and the ancient Greek city of Vergina is also in Greek ground today. (Our Emblem and Flag)

So you can imagine it came as a shock to Greeks when a newly founded country used not only their symbols, but also distinctly Greek symbols. People who are now residents of N. Macedonia lived in the geographical region that a few centuries ago was also "Macedonia" in the administrative sense, so I get where they're coming from. However, when culture gets appropriated, when the culture of important ethnically Greek figures is erased, when Greek words are claimed to be "Macedonian" all of a sudden since 1991, things get tense.

It's a political matter, as the video says. People from the two countries usually have normal interactions if the matter doesn't come up. And I don't think there's hate between the simple people.

#I am not in the mood for a debate I just wanted to explain stuff #make your own post if you want to let off some steam against Greeks :P #answered

67 notes · View notes

justforbooks · 5 months

Text

Τον Μάρτιο του 1972, επί δικτατορίας δηλαδή, ο Günter Grass καλείται στην Αθήνα για να δώσει μια διάλεξη στην «Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων». Η Εταιρεία είχε ιδρυθεί τον Μάρτιο της προηγούμενης χρονιάς (1971) με στόχο, όπως αναφερόταν στο καταστατικό της… «την μελέτην των σύγχρονων ελληνικών προβλημάτων και την ανακοίνωση των σχετικών πορισμάτων». Ο δε σκοπός της θα μπορούσε… «να επιδιωχθή δια παντός νομίμου και, κατά την κρίσιν του Διοικητικού Συμβουλίου, προσφόρου μέσου» (βλ. Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας).

Μέλη της ΕΜΕΠ ήταν οι Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Ρόδης Ρούφος, Γεώργιος Κουμάντος, Νίκος Κυριαζίδης, Δημήτρης Ζάννας, Αναστάσης Πεπονής, Βιργινία Τσουδερού κ.ά. Η Εταιρεία διαλύεται τον Μάιο του 1972 με απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, με μέλη της να συλλαμβάνονται και να εκτοπίζονται.

Για την ιστορία της Εταιρείας είχε αρθρογραφήσει ο καθηγητής Γεώργιος Κουμάντος (1925-2007) στην «Καθημερινή» τής 3/9/2006, με αφορμή την κριτική που είχε τότε δεχθεί ο Γερμανός νομπελίστας συγγραφέας, όταν είχε αποκαλύψει (το 2006) πως 17χρονος, το 1944, είχε συμμετάσχει για μικρό χρονικό διάστημα στα Waffen-SS.

Πολλοί, τότε, από το χώρο της Τέχνης και της κουλτούρας, είχαν σπεύσει να κατηγορήσουν τον Grass, ενώ άλλοι βγήκαν να τον υπερασπιστούν (όχι βεβαίως λόγω της συμμετοχής του στην ναζιστική οργάνωση, αλλά λόγω της παρρησίας του να το δηλώσει, αποκαλύπτοντας ο ίδιος μια σκοτεινή πτυχή του παρελθόντος του). Ο καθηγητής Κουμάντος θυμήθηκε τη συμβολή του Grass στον αντιδικτατορικό αγώνα σημειώνοντας:

«Ο Γκίντερ Γκρας δικαιούται την υπεράσπισή μας, από την κατοπινή αγωνιστική του παρουσία υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμα περισσότερο τη δικαιούται από εμάς τους Έλληνες, γιατί στάθηκε ολόψυχα στο πλευρό μας στον αγώνα κατά της χούντας. Είχαμε τότε ιδρύσει μια Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (το όνομα επίτηδες ουδέτερο και άγευστο), με σκοπό να ακουστεί ένας λόγος ελευθερίας με εκμετάλλευση των περιθωρίων που ήταν αναγκασμένη να αφήσει η χούντα για να δημιουργεί καλές εντυπώσεις στο εξωτερικό –ώσπου κάποτε φαίνεται πως ξεπεράσαμε αυτά τα όρια και η εταιρεία διαλύθηκε, ενώ πολλοί βρεθήκαμε εκτοπισμένοι– ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου στη Δεσκάτη, ο Σάκης Πεπονής κι εγώ πρώτα στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας και ύστερα στο Θέρμο Τριχωνίδας. Σ’ αυτήν την προσπάθεια η συμπαράσταση του Γκίντερ Γκρας ήταν αποφασιστική, αφού ήρθε στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα για μια ομιλία που ήταν αληθινό μνημείο. Όσοι συμπράξαμε στην προσπάθεια εκείνη του το χρωστάμε. Του το χρωστάει, νομίζω, και ο ελληνικός λαός…».

Η παρουσία του Günter Grass δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τα μέσα και τον Τύπο, στην Αθήνα του ’72. Έγινε μεγάλος ντόρος και πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, με τη χούντα να επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το γεγονός, προβάλλοντας ένα ψεύτικο, χαλαρό προσωπείο (εξαπολύοντας, ταυτοχρόνως, δηλητηριώδη και συκοφαντικά βέλη προς εκείνους που τον είχαν προσκαλέσει).

Κατά δήλωση του χουντικού υφυπουργού (παρά τω πρωθυπουργώ) Β. Σταματόπουλου (πρωτοσέλιδο «Μακεδονίας» από την 24/3/1972):

«Είμεθα και πάλιν ευγνώμονες προς τον κ. Γκρας διότι με τους κατ’ επανάληψιν λόγους και τας ενέργειάς του, ανεμποδίστους από πάσης απόψεως, ο ίδιος αποδεικνύει ότι η Ελλάς είναι δυτική, ευρωπαϊκή και δημοκρατική. Αξιοσημείωτον πάντως είναι ότι εκείνοι οι οποίοι τον προσεκάλεσαν δια να τον παγιδεύσουν και να τον καπηλευθούν, τον εγκατέλειψαν κατά την σημερινήν συγκέντρωσιν τύπου, ως βυθιζόμενον σκάφος, προφανώς για να μην αναλάβουν ενώπιον των Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων τας ηθικάς και πολιτικάς ευθύνας ασυστόλων ανακριβειών και ανεντίμων συκοφαντιών κατά της Ελλάδος».

Όλοι, μπορούμε να αντιληφθούμε τι είχε παιχτεί. Τα είχε πει, εξάλλου, και ο ίδιος ο Grass στη διάλεξή του, όταν σημείωνε πως… «Θα ήθελα ν’ αφήσω να εννοηθεί περί τίνος θα επιθυμούσα να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ, και του τι πρέπει να παραλείψω, αποσιωπώντας το με τη συγκατάθεσή σας»… ενώ ακόμη περισσότερα είχε δηλώσει, όταν έφθασε στη Βόννη («Μακεδονία» της 25/3/1972), ερωτώμενος, ανάμεσα σε άλλα, και σε σχέση με την μη εμφάνισή του στην ελληνική τηλεόραση:

«Όταν θα δώσουν την ευκαιρία στην ελληνική δημοκρατική αντιπολίτευσι να μιλάη από την τηλεόρασι και το ραδιόφωνο στον ελληνικό λαό, για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, τότε είμαι πρόθυμος να ξαναπάω στην Αθήνα και να μετάσχω κι εγώ σε ανάλογη εμφάνισι».

Η ομιλία του Günter Grass στην Αθήνα, την 20 Μαρτίου 1972 στο Θέατρο Άλφα, είχε τυπωθεί σ’ ένα δίγλωσσο (ελληνικά-γερμανικά) 24σέλιδο βιβλιαράκι υπό τον τίτλο «Λόγος εναντίον της συνήθειας/ Rede gegen dieGewöhnung» [Attika Press Verlag, Frankfurt/M 1972] και από ’κει μεταφέρω χαρακτηριστικά αποσπάσματα… Το έντυπο αυτό δεν είχε εκδοθεί στην Ελλάδα, ασχέτως αν εγώ το βρήκα πριν μερικά χρόνια κάπου στο Παγκράτι…

Όπως θα διαπιστώστε η αγάπη και ο σεβασμός του Grass προς την Ελλάδα υπήρξε διαχρονικός (και δεν άρχισε με το ποίημά του «Europas Schande», την «Ντροπή της Ευρώπης», το 2012)…

Κυρίες και κύριοι,

Η εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων με προσκάλεσε να σας μιλήσω σαν συγγραφέας και σαν σοσιαλδημοκράτης.

Ευχαριστώ για την πρόσκληση αυτή. Θα ήθελα κατ’ αρχάς ν’ αφήσω να εννοηθεί περί τίνος θα επιθυμούσα να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ, και τέλος περί του τι πρέπει να παραλείψω, αποσιωπώντας το με τη συγκατάθεσή σας…

Όταν μιλώ εδώ για Δημοκρατία, κάθε Έλληνας δημοκράτης γνωρίζει ποια Δημοκρατία εννοώ, το πώς χάθηκε, ποιος, πριν απολεσθεί, την είχε διακωμωδήσει και τι πράγματι σημαίνει απώλεια των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Σεις γνωρίζετε την ιστορία της χώρας σας. Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσει ένας ξένος το πώς έγινε μπορετό να αναβιώσει η δικτατορία του Αυγούστου του 1936, ποιοι από τους κρατούντες είναι ικανοί να παίξουν σήμερα το ρόλο του Μεταξά και γιατί η ιστορία επαναλαμβανόμενη στήνει τις τραγωδίες της σαν φάρσες.

Εδώ, φυσικά, δεν είναι αναγκαίο να αναφέρει κανεί�� τα οικονομικά αίτια, μια και σας είναι γνωστές οι ομάδες συμφερόντων, που στην Ελλάδα του μεσοπολέμου και στη δεκαετία του ’60 αντιτάχθηκαν στη Δημοκρατία. Και δεν επιτρέπεται να αποτελέσει δικό μου έργο να κρίνω και να επικρίνω τα δημοκρατικά εκείνα κόμματα, που ο οπορτουνισμός ή η ιδεολογική τους τύφλωση κατέστησαν τη Δημοκρατία αναξιόπιστη και που είναι συνυπεύθυνα για τη χρεωκοπία της.(…)

Επίσης δεν επιθυμώ να καταφύγω σε παραβολές ή, ακόμα χειρότερα, σε ιστορικές μεταμφιέσεις. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θα πω λέξη περί Χέλντερλιν και περί νεανικού φιλελληνικού ενθουσιασμού, ούτε για τον Λόρδο Βύρωνα, ούτε θα επιχειρήσω την «αναζήτηση της χώρας των Ελλήνων, με οδηγό τα μάτια της ψυχής»… θα πω μόνο τούτα τα λίγα:

Οι Έλληνες και οι Γερμανοί έχουν μια οδυνηρή, θα ’λεγα κακότυχη, σχέση με τη Δημοκρατία, μια σχέση που κάθε τόσο ανακοπτόταν και δεν είχε μια ευθύγραμμη εξέλιξη, όπως στην Αγγλία. Γι’ αυτό και δεν θα ταίριαζε σ’ έναν Γερμανό να θελήσει να σας δώσει μαθήματα δημοκρατικότητας, μια και η Δημοκρατία, η ίσαμε σήμερα άσβεστη αυτή ιδέα, έχει λίκνο της την Ελλάδα. Εδώ κατέρρευσε και αναστηλώθηκε πάλι. Εδώ αποδείχτηκε ποια δύναμη πηγάζει από τη λαϊκή κυριαρχία. Και εδώ φάνηκε ανάγλυφα η διθυραμβική αυτοπροβολή της ολοκληρωτικής εξουσίας, μετά την κατάργηση του λαού και των δημοκρατικών του δικαιωμάτων.

Η Ελλάδα είναι η έκφραση της Ευρώπης. Μόλις μαραζώσει η Ελευθερία στην Ελλάδα, η Ευρώπη φτωχαίνει. Επειδή ακριβώς σας αφαίρεσαν τα δημοκρατικά σας δικαιώματα, απειλούνται τα δικά μας. Η Δημοκρατία δίδαξε άλλους λαούς κι’ όχι το λαό της χώρας που την γέννησε. Τώρα έρχεται εδώ ο ευγνώμων μαθητής της με άδεια χέρια, ενώ του λείπουν κι οι κατάλληλες λέξεις…

Αφού προσπάθησα να κάνω αντιληπτά εκείνα που δεν μπορούν να λεχθούν, επιθυμώ να σας αυτοσυστηθώ:

Γεννήθηκα το 1927, στο Ντάντσιχ της Βαλτικής. Το 1933 ήμουν έξι χρονών, το 1939 δώδεκα και τον Μάιο του 1945 δεκαεπτά, δηλαδή πολύ νέος για να έχω μετάσχει στα εγκλήματα του εθνικοσοσιαλισμού, εντούτοις όμως αρκετά ώριμος για να δεχθώ τις επιδράσεις και τις επιπτώσεις του. Άθελά μου μη βεβαρημένος, ίσως συμπτωματικά μόνο αθώος, μολαταύτα δεν πιστεύω σε όψιμες αντιφασιστικές καυχησιολογίες. Τιμώ όμως την αντίσταση που έχει επίγνωση του κινδύνου και εκτίθεται σ’ αυτόν.(…)

Σχετικά νωρίς έδωσα την ψήφο μου στους σοσιαλδημοκράτες. Τάχθηκα δηλαδή υπέρ της μεταρρυθμιστικής πολιτικής έκφρασης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, χωρίς να γίνω και τυπικά μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.(…)

Έτσι ίσως να είχα βγάλει, σαν συγγραφέας, τα αναγκαία συμπεράσματα από την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Μιας Δημοκρατίας που καταβαραθρώθηκε όχι μόνο από τη δίψα της εξουσίας των εθνικοσοσιαλιστών, τον οπορτουνισμό των Γερμανών συντηρητικών, την ακαμψία των κομμουνιστών και την ανημποριά των δημοκρατικών κομμάτων, αλλά και από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των συγγραφέων της εποχής δεν στάθηκαν θεματοφύλακές της, ενώ όχι λίγοι απ’ αυτούς έκαναν ό,τι μπορούσαν, βέβαια με χιούμορ και πνεύμα, για να την μεταβάλουν σε γελοιογραφία.

Αυτό το πάθημα έπρεπε να γίνει μάθημα. Το δε συμπέρασμα ήταν σαφές: Μόνο το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπορούσε να επιδείξει, ακόμα και κει όπου είχε αντιδράσει ασθενικά και ανήμπορα, δημοκρατική συνέπεια και συνέχεια. Το κόμμα αυτό με βοήθησε να αποκτήσω μια προσγειωμένη άποψη περί Δημοκρατίας, που με την νηφαλιότητά της προφυλάσσει από κάθε είδους ενθουσιασμούς. Για να το πω με δυο λόγια: Μια Δημοκρατία χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, παραμένει μόνο «τύποις» Δημοκρατία.(…)

Ο πανικός και η φοβία του κομμουνισμού οδήγησε τις δυτικές δημοκρατίες στο να χάσουν τη συνείδηση της δύναμής τους. Αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης τις παρέσυρε σε άνευ όρων συμμαχίες με δεξιές δικτατορίες εναντίον του κομμουνισμού. Ο αρχικός σκοπός του ΝΑΤΟ να προστατεύσει σαν στρατιωτική συμμαχία τις δυτικές δημοκρατίες, αντιπαρατασσόμενο στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, κατάντησε καταγέλαστος λίγο αργότερα, από την ίδια την πολιτική πραγματικότητα. Η Πορτογαλία κυβερνάται δικτατορικά, και δεν παρέμεινε ο μόνος σύμμαχος του ΝΑΤΟ που αρνείται στους πολίτες του να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Ολοένα και πιο αναξιόπιστη η δημοκρατική φρασεολογία των πρώτων χρόνων του ΝΑΤΟ, άρχισε να ενθυλακώνεται στη φρασεολογία περί «στρατιωτικής ασφαλείας» και τελικά θάφτηκε ολότελα. Και μολαταύτα: Ακόμα και οι ίδιοι οι εμπειρογνώμονες της στρατηγικής θεωρούν τους εταίρους του ΝΑΤΟ, Πορτογαλία, Ελλάδα και Τουρκία, σαν παράγοντες ασφαλείας πολύ αμφισβητήσιμης αξίας. Κάπως έτσι ο ιδεολογικός αντικομμουνισμός αποδείχθηκε η αδυναμία της Δημοκρατίας.(…)

Στα τέλη της περασμένης δεκαετίας σημειώθηκαν και στα δύο μπλοκ συγκρίσιμα γεγονότα. Η Ελλάδα μέλος του ΝΑΤΟ, έπαψε από την 21η Απριλίου 1967 να αποτελεί δημοκρατικό κράτος. Η Τσεχοσλοβακία, σαν κράτος-μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, κατελήφθη την 21η Αυγούστου 1968 από τις στρατιές πέντε άλλων κρατών-μελών του ίδιου Συμφώνου.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι πρωταγωνιστές των δυο μπλοκ ήταν εκείνοι που έφεραν και την κύρια ευθύνη. Χωρίς την συγκατάθεση, ή μάλλον χωρίς την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν θα ήταν δυνατό να καταργηθούν στην Ελλάδα. Χωρίς την ιμπεριαλιστική θέληση της Σοβιετικής Ένωσης, το τσεχοσλοβακικό εγχείρημα, δηλαδή η πραγμάτωση ενός ανθρώπινου –που θα πει δημοκρατικού– σοσιαλισμού, δεν εύρισκε το προσωρινό τέλος που βρήκε. Συγκρίσιμες είναι και οι προφάσεις που χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτήν τη διπλή αυθαιρεσία, προκειμένου να θεσμοποιηθεί και στις δύο περιπτώσεις η τρομοκρατία. Στην Ελλάδα, έτσι είπαν, έπρεπε να αποτραπεί η κατάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές. Στην Τσεχοσλοβακία, έτσι είπαν, έπρεπε να αποτραπεί ένα πραξικόπημα καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η επίκληση του εσωτερικού εχθρού στη γλώσσα των τεχνοκρατών εξυπονοούσε: Τα ζωτικά μας συμφέροντα απειλούνται.(...)

Όπως πριν από αιώνες, έτσι και σήμερα: Η ομιχλώδης γλώσσα συντελεί στο να παρουσιάζονται σιγά-σιγά τα πολιτικά εγκλήματα σαν κάτι το συνηθισμένο. Ένας υπολογισμός που αποδείχνεται κάθε φορά σωστός.(…)

Ένα πρόχειρο παράδειγμα: Τρία χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ, Βασιλιάδες και Πρωθυπουργοί, άψογοι δημοκράτες, άσπιλοι και εντιμότατοι άνθρωποι, συναθροίσθηκαν στο Βερολίνο. Μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιόρταζαν, θέλοντας και μη, την πλήρη αναγνώριση του Χίτλερ και της εθνικοσοσιαλιστικής του δικτατορίας. Παράλληλα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κυριολεχτικά δίπλα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανέχονταν απαθείς τους βασανισμούς και τους φόνους. Ο ενθουσιασμός για τα ολυμπιακά ρεκόρ και για το θέαμα της αθλούμενης νεολαίας, εκάλυπτε τους ενοχλητικούς θορύβους. Αφού είχε κανείς συνηθίσει πια την καθημερινότητα της τρομοκρατίας, άρχιζε να έχει μαζί της και σχέσεις καλής γειτονίας.(…)

Πριν λίγο καιρό είδα ένα όνειρο: Είδα την εξουσία να προβάλει κορδωμένη στο προσκήνιο, εδώ όπως κι εκεί. Κι είδα τον αποστερημένο από τα δημοκρατικά του δικαιώματα λαό να παρακολουθεί το θέαμα. Κι είδα την κρατική εξουσία πώς πάσχιζε να παριστάνει την καθώς-πρέπει, κι είδα πώς στην προσπάθειά της αυτή γινόταν όλο και πιο γελοία. Κι επειδή η ολοκληρωτική εξουσία ένοιωσε ότι, πασχίζοντας να εμφανισθεί ευπρεπής και έντιμη, γινόταν όλο και πιο γελοία, θύμωσε κι’ έχασε το χρώμα της… Κι’ αυτό το παραπανήσιο ζόρισμα την έκανε ακόμα πιο γελοία. Κι επειδή ο λαός, στην ανελεύθερη κατάσταση που βρισκόταν, έβλεπε την γελοιοποίηση αυτή να μεγαλώνει συνεχώς κι επειδή δεν του έμενε τίποτε άλλο για να προστατευθεί απ’ αυτή τη γελοιότητα, ξέσπασε, εδώ όπως κι εκεί, ξέσπασε παντού όπου η εξουσία ισχυρίζεται ότι είναι ευπρεπής και άκακη, σ’ ένα τρανταχτό, σ’ ένα πάνδημο, σ’ ένα ομηρικό γέλιο…

Σε λίγο θα επιστρέψω σε μια χώρα όπου οι πολίτες της συχνά δεν συνειδητοποιούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, κι’ όπου η ελευθερία τούς φέρνει έναν κορεσμό. Θα τους μιλήσω για το θάρρος σας, για την επίμονη αντοχή σας, για την αλύγιστη αντίστασή σας – όμως και για την μοναξιά σας.

Πριν όμως χωρισθούμε, θα ’θελα απ’ αυτή τη θέση να σας χαιρετίσω(…). Ο χαιρετισμός μου, όμως, είναι και μια υπόσχεση: Δεν πρόκειται να ξεχάσω και δεν πρόκειται να συνηθίσω…

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Günter Grass #book review

2 notes · View notes