#εγώ κι εσύ

[psychotiko-epeisodio]

Όχι δεν θα έρθω.

Δεν θα έρθω γιατί τις στιγμές που σε χρειαζομουν περισσότερο από όλους δεν ήσουν εκεί.

Δεν θα έρθω,γιατί ενώ σε αγαπάω,αγαπάω τον εαυτό μου περισσότερο.

Δεν θα έρθω,γιατί η ιστορία μέχρι τώρα έχει δειξει ο,τι πάντα φεύγεις και εγώ πάντα μένω πίσω.

Δεν θα έρθω,γιατί ξέρω πως θα καταλήξει.

Και όσο και αν θέλω να σε δω,όσο και αν πονάω,ξέρω ότι θα πονέσω περισσότερο αργότερα.

Κοίτα να δεις που πίστευα ότι όταν θα 'φτανε η στιγμη που θα με φωναζες,εγώ θα έτρεχα αλλα τελικά,έχουν αλλάξει περισσότερα από όσα νόμιζα.

[ntsawos]

Κάθε φορά που σε κοιτάζω (ξέρεις, εκεί στο ig), νιώθω πως θέλω να μιλήσω, να βγάλω από μέσα μου χιλιάδες λέξεις, να κάνω εικόνα τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν, μα πάντα όλα αυτά εγκλωβίζονται σε δυο λέξεις που κατακλύζουν το μυαλό και με κάνουν να αισθάνομαι ήρεμος γιατί είμαι γεμάτος - ναι, με σένα.

Σίγουρα θα νιώσεις αμηχανία ή ενόχληση ή και άβολα με όσα θα σου πω από κοντά, πολύ σύντομα, μα είναι ότι δημιούργησες άθελα σου κι οφείλω να τα εκφράσω, άδολα και χωρίς υστεροβουλία. Προσωπικά, θα αισθανόμουν υπέροχα αν μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο - θα ένιωθα πιο σημαντικός, πιο σπουδαίος - γιατί είναι στ' αλήθεια τόσο όμορφο να σημαίνεις πάρα πολλά για κάποιον, να ζεις συνέχεια μέσα στο μυαλό του, να σημαίνεις τα πάντα γι' αυτόν· εσύ μου το έμαθες κι αυτό.

Οι μέρες περνούν τόσο αργά, μα πλησιάζει πια η στιγμή. Νιώθω λιγότερη ανασφάλεια, μα πάντα φοβάμαι πως θα σπάσω, θα λυγίσω τη στιγμή που θα σε κοιτάζω κατάματα. Όμως αυτές οι δυο λέξεις θα ειπωθούν, με όποια συνέπεια.

"κι ύστερα αν θες πάλι την πόρτα σου θα κλείσω" - Το κύμα, Χ. Αλεξίου

[eimai6le]

Αν ήσουν μια μέρα στη ζωή μου θα ήσουν από εκείνες που δεν θέλω να τελειώσουν . Εκείνες που δεν είχα προγραμματίσει. Εκείνες που θέλω να ζήσω ξανά.

[romios-gr]

Μπάιντεν: Είπα στον Νετανιάχου ότι εσύ κι εγώ θα συναντήσουμε σύντομα «τον Μεσσία (Αντίχριστο) στην Ιερουσαλήμ»! σχόλιο Γ.Θ: Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν να τον δουν στην Ιερουσαλήμ, στην Κόλαση θα το καταφέρουν σίγουρα… Ο Τζο Μπάιντεν στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ: Είπα στον Νετανιάχου ότι εσύ κι εγώ θα συναντήσουμε σύντομα «τον Μεσσία (Αντίχριστο) στην Ιερουσαλήμ»! Φαίνεται ότι ταυτ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/mpainten-eipa-ston-netaniachoy-oti-esy-ki-ego-tha-synantisoyme-syntoma-ton-messia-antichristo-stin-ieroysalim/

[allo-frouto]

Θα πω οτι χαιρομαι, πιο πολυ απο οτι θα πρεπε

Και πολύ καλά κάνεις!

[gamwthnpsuxhmou]

«Εσύ ήθελες λίγο

από το χρόνο μου

κι εγώ κάθε λεπτό

της ζωής σου.»

-Ρενέ Στυλιαρά.

[prasinoxaos]

δεν σε πιστεύω πως νοιάστηκες ποτέ σου

κι αν ήσουν στη θέση μου ούτε εσύ θα το πίστευες

άσε τις μαλακίες

ξέρουμε και οι δύο μας πως δεν φέρεσαι έτσι σε ανθρώπους που θες να προσέχεις

τα υπόλοιπα είναι λόγια για να έχουμε να λέμε

δικαιολογίες χίλιες εσύ

χίλια δύο βήματα εγώ

μακριά σου

[0cean--soul]

Εγώ να σου διαβάζω κι εσύ να με χαζεύεις

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι ��ντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[demononvrosis]

Συγγνώμη και για το ακατάλληλο της ώρας, χρόνια πολλά κιόλας. Καταρχάς να σου πω ότι ούτε ψάχνομαι ούτε μου λείπει κάτι, δόξα τω Θεώ μια χαρά παιδί είμαι. Ανθρώπινα και μόνο σου έστειλα και ήθελα να σου πω ότι για κάποιο λόγο, ενώ προσπάθησα να σε κάνω αντ στο φεισμπουκ δε μπόρεσα, δεν ξέρω γιατί. Σου είναι εύκολο να με κάνεις εσύ; Και μην αγχώνεσαι δεν πρόκειται να σε ενοχλήσω κι αυτό στο λέω γιατί μέσα σε αυτό το ρημάδι θα έχεις δει πολλά όπως έχω δει κι εγώ. Αν δεν θέλεις, αλίμονο μου το λες και το σέβομαι.

[gunsandcherries]

Άλλωστε είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες

Εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη βαμβακερή

[ntsawos]

"Για μένα, πάντα θα αξίζεις πολύ περισσότερο από καθετί άλλο, να ξέρεις. Ότι κι αν γίνει."

12/08/2022 Β.Π.

[hlektras-world]

Θα ξαναβρεθούμε κάποτε.

Θα φοράς το πρόσωπό σου

και την γκρίζα καμπαρντίνα,

θα φυσάει ανάλαφρα

όπως σ’ εκείνη μας τη βόλτα

(θα περπατάς στο κάτω πεζοδρόμιο

κι εγώ πάντα στο πάνω

για να μπορώ λιγάκι να σε φτάνω).

ασφόδελοι θα πετούν ανάμεσά μας

τα αρχαία ερείπια

θα γεμίσουν γύρη

μια πάχνη θα σκεπάσει το φιλί μας.

Τα χείλη σου ζεστά.

Ύστερα εσύ δεν – θα τελειώσει αυτό

Κι εγώ δεν – θα φύγει αυτό

δεν θα σου στείλω μήνυμα

ότι δεν θέλω να σε χάσω

(ο αέρας πάντα παρασέρνει τα μηνύματα

γι’ αυτό άδεια φύλλα σέρνονται στους δρόμους)

στην Ανταρκτική λιώνει ένας σβώλος χιόνι

κι αλλού μια ήπειρος βουλιάζει στο κενό.

Στην αρχαία αγορά ένας άντρας, μια γυναίκα

περπατούν χαρούμενοι

ανυποψίαστοι για ό,τι θα συμβεί.

Χλόη Κουτσουμπέλη, Αισιοδοξία (από τη συλλογή «Η αλεπού και ο κόκκινος χορός»)

[maurila]

Δυστυχώς και κρίμα

Αυτά μου είπες όσο μου έλεγες αντίο

Κρίμα είναι που δεν το προσπάθησες όσο εγώ

Και δυστυχώς που δεν ένιωσες όσο εγώ

Ο χρόνος ήταν λάθος είπες

Μα όταν πραγματικά θέλεις βρίσκεις τον χρόνο

Να προσέχω

Αυτό μου είπες

Μα εγώ ήθελα να είσαι δίπλα μου, να με προσέχεις εσύ

Έριξα πολύ τον εγωισμό μου για χάρη σου

Και πάλι δεν βγήκε πουθενά

Κι ας ήξερες πως πάνω από όλα έβαζα πάντα τον εγωισμό μου και δεν ζητούσα ποτέ συγγνώμη.

[for-your-eyes-only-16]

Και να που συναντήθηκαν και πάλι οι υπάρξεις μας.

Σε είδα.

Σε είδα που έκανες ότι δεν με είδες.

Σε είδα που απέφευγες να με αντικρίσεις στα μάτια.

Σε είδα να περνάς από δίπλα μου και να κοιτάς από την άλλη πλευρά.

Σε είδα που περνούσες ωραία με τους φίλους σου.

Σε είδα που γελούσες, που απολάμβανες τη μουσική, το ποτό και το τσιγάρο.

Σε είδα που δε σταμάτησες να στέλνεις μηνύματα. Και μέσα μου αναρωτιόμουν εάν μιλάς με κάποια άλλη..

Όλο το βράδυ σε κοίταζα έντονα, μήπως έστω και για ένα δευτερόλεπτο συναντηθούν τα βλέμματά μας.

Σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο, ο μόνος κόσμος που έβλεπα ήταν εγώ κι εσύ.

Όση βαβούρα και σκοτάδι κι εάν υπήρχε τριγύρω, εγώ έβλεπα μόνο εσένα.

Κι εσύ, δεν τόλμησες να με κοιτάξεις...

Ενώ δύο μέρες πριν, ήθελες να έρθω να σε βρω τα ξημερώματα..

Τελικά, μια περαστική είμαι στη ζωή σου κι εσύ ολόκληρος ο κόσμος μου..

- Ejo

20.04. 2024