#συνήθειες

[orgismenh]

Μετά από μια εξαντλητική ημέρα δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από ένα καυτό μπάνιο και την μυρωδιά της nivea στο σώμα μου. Change my mind ✨

[prasinoxaos]

μισώ

μισώ που ξέρω

όλες σου τις συνήθειες.

μισώ που ξέρω

όλες σου τις επιθυμίες.

μισώ που ξέρω

όλα σου τα θέλω.

μισώ που ξέρω

όλα σου τα πρέπει.

μισώ που ξέρω

όλα αυτά που σε φωτίζουν.

μισώ που ξέρω

όλα εκείνα που σε θλίβουν.

μισώ

που ποτέ μου δεν έμαθα

όλες σου τις σκέψεις.

μισώ

που όσες σκέψεις σου έμαθα

ποτέ μου δεν τις κατάλαβα.

μισώ

που ποτέ μου δεν έμαθα

όλα σου τα συναισθήματα.

μισώ

που όσα συναισθήματά σου έμαθα

ποτέ μου δεν τα κατάλαβα.

μισώ

το ότι ποτέ μου δεν έμαθα

πως να σε καταλαβαίνω.

πότε μου δεν κατάλαβα

πως να σε μαθαίνω.

[justforbooks]

Τι να τα κάνει τα βιβλία ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου;

Με λίγα λόγια εμείς τα ξέρουμε όλα, έχουμε σοβαρές δουλειές να κάνουμε και δεν έχουμε χρόνο για διαβάσματα κι άλλα τέτοια χασομέρικα

Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τη σκοπιμότητα της δημοσίευσης της έρευνας της Eurostat για τις αναγνωστικές συνήθειες των Eυρωπαίων. Σύμφωνα με αυτήν οι Έλληνες δεν είναι οι καλύτεροι φίλοι των βιβλίων και για να είμαι πιο ακριβής είναι από τους χειρότερους μαζί με Μαλτέζους, Ρουμάνους, Πορτογάλους, αδερφούς Κυπρίους και Βούλγαρους. Αντιθέτως φαίνεται να διαβάζουν αρκετά οι Σκανδιναβοί, οι Λουξεμβούργοι, οι Εσθονοί, οι Ολλανδοί και διάφοροι άλλοι κουτόφραγκοι.

Αν μάλιστα κανείς προσέξει καλά το γράφημα θα παρατηρήσει ότι Ρουμάνοι, Πορτογάλοι, αδερφοί Κύπριοι και Έλληνες έχουν το μικρότερο ποσοστό πολιτών που δηλώνουν ότι διάβασαν πάνω από 10 βιβλία σε έναν χρόνο (και πιο συγκεκριμένα το 2022).

Όμως εμάς μας ενδιαφέρουν οι Έλληνες στους οποίους φαίνεται ότι το ποσοστό των ανθρώπων που το 22 δεν διάβασε ούτε ένα (αριθμός 1) βιβλίο είναι περίπου 55%. Αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για ερωτηματολόγιο και ότι τα φυλλάδια των πολυκαταστημάτων ηλεκτρονικών ειδών δεν είναι βιβλία το ποσοστό θα είναι σίγουρα μεγαλύτερο. Και λοιπόν;

Βλέπετε, οι Έλληνες είμαστε ο εξυπνότερος και σοφότερος λαός στον κόσμο. Στις φλέβες μας κυλάει όλος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Το dna μας έχει τη σφραγίδα των λόγων του Πλάτωνα, των έργων του Αισχύλου και των τραγουδιών του Καζαντζίδη. Ζούμε στην κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, μια χώρα εμποτισμένη με το φως της γνώσης. Τι να τα κάνουμε τα βιβλία;

Τι να μάθουμε και πώς να ψυχαγωγηθούμε ή να συγκινηθούμε εμείς που εκ καταγωγής τα ξέρουμε και τα έχουμε μέσα μας όλα; Εμείς που ξέρουμε τα πάντα από ιστορία, από πολιτική, από διπλωματία, από επιστήμη για ποιο λόγο να ανοίξουμε ένα βιβλίο; Εμείς που ξέρουμε την κρυφή σημασία κάθε είδησης, εμείς που καταλαβαίνουμε αμέσως κάθε συνωμοσία και κάθε σκοτεινό σκέδιο (με κ, με χ είναι αυτά που κάνουμε για τις καλοκαιρινές διακοπές) τι μπορεί να κερδίσουμε διαβάζοντας τυπωμένες λέξεις στο χαρτί; Εμείς που κάθε καλοκαίρι παρακολουθούμε τις θεατρικές παραστάσεις των θιάσων που κάνουν αρπαχτές περιοδεύουν στην επαρχία τι να κερδίσουμε διαβάζοντας βιβλία μυθοπλασίας; Αλλά ακόμα κι αν (θεωρητικά μιλώντας πάντα) μπορούσαμε να κερδίσουμε κάτι, πού να βρούμε χρόνο για διάβασμα; Μην ξεχνάμε ότι είμαστε και ο πιο εργατικός λαός του κόσμου.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ενώ για κάθε άλλο λαό που δεν έχει την τύχη να είναι ξεχωριστός η ανάγνωση βιβλίων είναι απολύτως απαραίτητη (ιδιαιτέρως γι’ αυτούς τους κουτόφραγκους μπας και καταφέρουν κάποτε να εκπολιτιστούν) για μας είναι μια περιττή ασχολία. Ένα χάσιμο χρόνου ο οποίος είναι πολύ καλύτερο να διατεθεί σε πολύ πιο εποικοδομητικές ασχολίες όπως η αλληλεπίδραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η επίσκεψη σε καφέ, η συγκέντρωση διαμαρτυρίας και η αιώνια αναζήτηση του κράτους. Με λίγα λόγια εμείς τα ξέρουμε όλα, έχουμε σοβαρές δουλειές να κάνουμε και δεν έχουμε χρόνο για διαβάσματα κι άλλα τέτοια χασομέρικα.

ΥΓ – Εντωμεταξύ και χωρίς πλάκα αν κάποιος διαβάζει πάνω από 10 βιβλία τον χρόνο κι αυτά είναι βιβλία αυτοβοήθειας με τις δυνάμεις που όλες είναι μέσα του ή βιβλία «κρυμμένης γνώσης» θα ήταν πολύ καλύτερο και για τον ίδιο και για την κοινωνία να μη διάβαζε καθόλου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[arkasyl18120]

Μια από τις πιο χρήσιμες συνήθειες που πρέπει να αποκτήσεις είναι η τόλμη. Ο άνθρωπος από την πρωτόγονη μορφή του για να προστατευθεί στην φύση ανέπτυξε ένστικτα αυτοσυντήρησης. Ένα από αυτά είναι ο φόβος, η ανασφάλεια. Αυτό που σε κάνει να μην σηκώνεις το άγνωστο τηλέφωνο που χτυπάει. Που δεν βγαίνεις με τον άνθρωπο που σου αρέσει. Που δεν κυνηγάς το όνειρο σου. Που δεν θες να ξεβολευέσαι. Εκλογίκευσε τον φόβο σου. Δεν είσαι πρωτόγονος. Μπορείς να αντιμετωπίσεις κάθε εμπόδιο. Η ζωή είναι εκεί και σε περιμένει. Το κόλπο είναι να ξεκινάς πριν να είσαι έτοιμος.

-Α. Π

[annarrchy]

αρχή: κάτι με ενοχλεί.

με ενοχλεί που δε μπορώ να εκφραστώ.

με ενοχλεί που κάθε φορά κάνω τη μεγαλύτερη δυνατή διαδρομή, απλά και μόνο για να αργήσω να γυρίσω σπίτι και να μη βουλιάξω στο κρεβάτι μου.

με ενοχλεί που ξέρω πως κινδυνεύω σε μια πόλη που θα έπρεπε να μου παρέχει ασφάλεια και σιγουριά.

με ενοχλεί που κρατάω τα κλειδιά μου στο χέρι κάθε φορά που είμαι έξω το βράδυ, που κατεβάζω τη φούστα μου και κουμπώνω ερμητικά το μπουφάν μου για να «μην προκαλώ».

με ενοχλεί που υπάρχω σε μια κοινωνία που στοχοποιείσαι αν είσαι ο εαυτός σου.

με ενοχλεί που παραγκωνίζεται η τέχνη.

με ενοχλεί ο φασισμός.

με ενοχλούν οι πόλεμοι.

με ενοχλεί που κάθε φορά που με κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω και κάτι διαφορετικό και που δεν μπορώ να συνηθίσω την εικόνα μου.

με ενοχλεί που αλλάζω.

με ενοχλεί που καπνίζω, κι ας μην καπνίζω πολύ.

με ενοχλεί που πίνω, κι ας μην πίνω πολύ.

με ενοχλούν οι συνήθειες μου, κι ας μην προσπαθώ να τις αλλάξω.

με ενοχλεί η φωνή μου που ολοένα και χαλάει και δεν μπορώ να τραγουδήσω.

με ενοχλεί που δε γράφω όσο παλιά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να πω στους ανθρώπους μου ότι τους αγαπαώ επειδή φοβάμαι πως «είναι νωρίς» και πως το λέω «απερίσκεπτα».

με ενοχλεί που αγχώνομαι ακόμη και για τα πιο απλά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να νιώσω όμορφη αν δεν είμαι βαμμένη.

με ενοχλεί που δε φοράω πλέον το αγαπημένο μου τζιν, επειδή κάποιος επισήμανε πως φαινόταν η κοιλιά μου με αυτό.

με ενοχλεί που δεν αποδέχομαι το σώμα μου σε κάθε του εκδοχή.

με ενοχλεί που αφήνω σημάδια στο σώμα μου.

με ενοχλεί που έχω χάσει τον παππού και τη γιαγιά μου και που περιμένω τον καρτερικά τον θάνατο -και όσα υπάρχουν μετά από αυτον- με την ελπίδα ότι θα τους ξαναδώ.

με ενοχλεί που φοβάμαι το τέλος, αλλά ταυτόχρονα το περιμένω με πραότητα.

με ενοχλεί ο Θεός, που ενώ έβλεπε πόσο υπέφερα όταν με άγγιζαν χωρίς να το θέλω, δεν έκανε τίποτα.

με ενοχλεί που η μουσική δεν ακούγεται όπως παλιά.

με ενοχλεί που δεν έχω το θάρρος να πω στους γονείς μου, πως η κόρη που τόσο μόχθησαν για να μεγαλώσουν, δε θέλει τη ζωή της.

με ενοχλεί που οι φίλες μου φοβούνται.

με ενοχλεί που η μαμά μου δεν τρώει καλά πια.

με ενοχλεί που ο μπαμπάς μου κουράζεται.

με ενοχλεί που βρίσκω διαφυγή μόνο όταν είμαι μόνη μου, αλλά την ίδια στιγμή φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

με ενοχλεί που δε μπορώ να γράψω ποίηση.

με ενοχλεί που δυσκολεύομαι να πιστέψω τους ανθρώπους, αλλά και που έχω υπάρξει τόσο αφελής.

με ενοχλεί που τα σκίτσα μου είναι όλα ασπρόμαυρα και καταθλιπτικά.

με ενοχλεί που δεν ξέρω τι νιώθω.

με ενοχλεί που φοβάμαι να μιλήσω.

με ενοχλεί που δεν με αγαπάω.

με ενοχλεί που δεν με νοιάζομαι.

συμπέρασμα: κάτι με ενοχλεί.

[chanse4u]

Και να τρέξεις μακριά του

Και να αποτρέψεις κάθε τι που το θυμιζει

Και να αλλάξεις συνήθειες

Να αλλάξεις προορισμό

Και να φέρεις το κόσμο ανάποδα

Να πειστείς ότι δεν είναι για σένα

Αν η καρδιά αγάπη μου έχει επιλέξει

Πάντα θα σου ανοίγει το δρόμο

Και ο δρόμος μας πλέον δεν έχει στροφές

Είναι μονόδρομος .

_κανένας_

[kebriones]

Κακες συνήθειες is a Socrates/Alcibiades song to me

[maniamch]

Βαρέθηκα.

Μου λείπει να νιώσω ένα έντονο συναίσθημα.

Αυτόν τον κόμπο στο στομάχι όταν κοιτάς τον άλλο να γελάει.

Αυτή την ζάλη όταν σε πλησιάζει αργά και σε φιλάει.

Τα πυροτεχνήματα όταν κάνετε σεξ.

Έναν άνθρωπο που να είναι το σπιτι σου.

Έναν άνθρωπο που νιώθεις ασφάλεια.

Έναν άνθρωπο που είναι εκεί να γεμίζει με «γκλίτερ» τις σκοτεινές σου μέρες.

Έναν άνθρωπο που αγαπάει τις πληγές σου και τις προσέχει, μέχρι να βρεις την δύναμη να τις επουλώσεις.

Έχω βαρεθεί τα χλιαρά πράγματα.

Χλιαρά αστεία.

Χλιαρό φαγητό.

Χλιαρή δουλεια.

Χλιαρές αγκαλιές.

Χλιαρό σεξ.

Χλιαρά αισθήματα.

Χλιαρά όνειρα.

Χλιαρή ζωή.

Έχω βαρεθεί να μην αισθάνομαι.

Σίγουρα, περισσότερο έχω βαρεθεί το να απογοητεύομαι.

Γιατί ο κόσμος σταμάτησε να αισθάνεται;

Γιατί σταματήσαμε να δίνουμε το είναι μας;

Γιατί σταματήσαμε να είμαστε αφοσιωμένοι;

Αφοσιωμένοι στους στόχους μας.

Αφοσιωμένοι σε αυτο που αγαπάμε.

Αφοσιωμένοι στους φίλους μας.

Αφοσιωμένοι στον άνθρωπο που μας ανεβάζει τους παλμούς.

Αφοσιωμένοι στα όνειρα μας.

Γιατί τα εφήμερα εχουν κατακλύσει το σύμπαν;

Εφήμερη δουλεια.

Εφήμερες συνήθειες.

Εφήμερες παρέες.

Εφήμερα αισθήματα.

Εφήμερα όνειρα.

Εφήμερη ζωή.

Γιατί όλα γίνανε εντελώς μια «εικόνα»;

Ένα βράδυ.

Μια ψεύτικη στιγμή.

Μια φοτοσοπαρισμενη φωτογραφία στα social.

Ένα διαβάστηκε.

Ένα like.

Ένα πήδημα σε κάποιες τουαλέτες.

Ένα sexting με δυο καλότραβηγμένες φωτογραφίες.

Σίγουρα δεν είναι η ζωή που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή.

Σίγουρα στα 10 και στα 12 που έμπαινα στην εφηβεία, δεν φανταζόμουν αυτά τα ανιαρά πράγματα για τα 25 μου.

Και είμαι σίγουρη ούτε κι εσύ!

Μήπως να το αλλάξουμε;

~mch

[athhenaa]

γιατί δεν μπορώ πλέον να γράψω;

γιατί ο,τι βγαίνει πλέον απ’ το στιλό μου

ακούγεται άχαρο, λιτό κι απλοϊκό;

γιατί σταμάτησα την ποίηση;

ποιος μου το πήρε;

ποιος μου το έκλεψε;

ποιος μου στερεί αυτό το συναίσθημα

και τι είναι αυτό που με κάνει

να μην μπορώ να εξωτερικευσω ξανά τίποτα;

επιστρέφω σε κακές συνήθειες.

καπνίζω και πίνω πιο πολύ.

χαλάω περισσότερα λεφτά

και πληγώνω πιο εύκολα τους γύρω μου.

νιώθω καλύτερα υπό επήρεια.

σιχαίνομαι ολοένα και περισσότερο τον εαυτό μου

και έχω περισσότερες ανασφάλειες.

τα κιλά μου δεν είναι ποτέ σταθερά.

ο ύπνος μου χαλάει, το κεφάλι μου σπάει.

χάνω ανθρώπους.

δεν μπορώ να κρατήσω κανέναν,

όλοι απομακρύνονται.

φοβάμαι.

φοβάμαι να μείνω μόνη

και να εξακολουθώ να απογοητεύω τον κόσμο.

πνίγομαι.

και δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν να με σώσει,

μόνο να με μάθει κολύμπι.

δε μπορώ μόνη μου.

γιατί κανείς δεν το καταλαβαίνει;

τα σημάδια μου είναι άσπρα.

δεν θα φύγουν ποτέ

κι εγώ πρέπει να μάθω να ζω με αυτό.

δεν μπορώ.

με ακούει κανείς;

βοήθεια· ουρλιάζω βοήθεια.

νεκρική σιγή.

τα πάντα χάνονται, ζαλίζομαι.

βοήθεια.

[m-rosaaa]

Και για πες μου, πώς είσαι;

Πώς περνάς;

Θέλω να μάθω τα νέα σου.

Να μου πεις αν είσαι καλά ή όχι. Να μου πεις τι σε προβληματίζει.

Αν και ξέρω ήδη.

Ακόμα ρωτάω δεξιά και αριστερά, "τυχαία" , αν πετύχω κάποιον γνωστό να μου πει πάνω στη κουβέντα τι κάνεις. Αν είσαι καλά. Αν περνάς καλά ή σε βασανίζει κάτι.

Μα δε μου απαντάνε.

Δεν ξέρουνε.

Δεν ανοίγεσαι σε κανέναν.

Έτσι νομίζω δηλαδή.

Πέρασαν και χρόνια.

Ίσως οι συνήθειες σου να έχουν αλλάξει.

Ίσως εσύ να έχεις αλλάξει.

Για εμένα... Δεν ξέρω.

Βρήκα μια δικαιολογία λοιπόν και σου έστειλα. Τι κάνεις; Είσαι καλά;

Και προς έκπληξη μεγάλη, μου απάντησες.

Αλλά δε ρώτησες για εμένα.

Δε σε ένοιαζε.

Γιατί εσύ προχώρησες.

Ενώ εγώ έμεινα να κάνω παρέα με τα φαντάσματα...

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η νύχτα των αστεριών

Τα πεφταστέρια πλημμυρίζουν τον ουρανό

Και γω ακόμη σκέφτομαι πόσο θέλω να μου κάνεις έρωτα

Όσο η λάμψη τους χορεύει στο σκοτάδι

Έτσι θέλω να χορέψουν τα γυμνά κορμιά κάτω απτό χάδι μας

Η νύχτα είναι δικιά μας

Αύριο θα μαστε μακρυά μας

Το βράδυ θα με βρει με φούτερ και κάνα τζιν

Και αν είναι το δικό σου αυτό θα ναι μια ευχή

Τον ίδιο ουρανό θα κοιτάμε μη μου λυπάσαι

Θα περάσουν οι μέρες πάλι αγκαλιά μου θα σαι

"Μου λείπεις" λες και λιώνει η φωνή σου

"Μου λείπεις" λέω και κόβεται η αναπνοή μου

Τα παιδιά γελάνε και γω στο παγκάκι πάλι πίνω

Τσιγάρα σβήνω, τα μάτια κλείνω

Όσο σιχαίνεσαι τις συνήθειες μου αυτές, τόσο με αγαπάς λες

Δε με ανέχεσαι.. μα με αντέχεις με αυτές

Λέξεις που μοιάζουν μα διαφέρουν

Σημαντική η ουσία, που τη καρδιά ζεσταίνουν

Αυτά σκέφτομαι όσο το χέρι σου περνάει το φόρεμα μου

Αυτά σκέφτεσαι όταν μου λες <<σε θέλω δικιά μου>>

Τα μάτια σου κοιτάω και σημειώσεις κρατώ για τα γραπτά μου

Τα μάτια μου κοιτά και στίχους αναβιωνει απτή ραπ του

[prasinoxaos]

να έχεις συνήθειες, να μην σε ξεχνάνε

μόλις πάνε να αγοράσουν κρασί να πιάνουν ασυναίσθητα το κόκκινο ημίγλυκο που κουβάλαγες μαζί σου κάθε φορά που πήγαινες σπίτι τους

να έχεις συνήθειες, να μην σε ξεχνάνε

μόλις πάνε να αγοράσουν τα τσιγάρα τους, τα πρώτα που θα ψάχνουν στο βάθος στο περίπτερο να είναι τα δικά σου. και μετά την μικρή παύση, να κουνάνε το κεφάλι τους και να λένε διστακτικά τα δικά τους, σαν να είναι λάθος που δεν θα πάρουν τα δικά σου

να έχεις συνήθειες, να μην σε ξεχνάνε

όταν περπατάνε ασυναίσθητα να πατάνε μονάχα στις γραμμές που έχει το πεζοδρόμιο σαν να κάνουν ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί, όπως έκανες εσύ

να έχεις συνήθειες, να μην σε ξεχνάνε

[justforbooks]

Πενήντα οχτώ χρονών, φαλακρός, χωμένος σ’ ένα κορμί που θυμίζει αχλάδι, ονομάζεται Λόρενς Πάσμορ κι ακούει στο παρατσούκλι Τάμπι (βαρελάκι). Φαινομενικά τα πάει μια χαρά: υπογράφει το σενάριο της πιο δημοφιλούς σειράς του Ηνωμένου Βασιλείου. Τρεις δεκαετίες παντρεμένος, κάνει ακόμα έρωτα με τη γυναίκα του και φροντίζει να την απατά μόνο πλατωνικά. Τα παιδιά του προοδεύουν, η υγεία του είναι καλή, η γκαρνταρόμπα του μεγαλώνει, το αυτοκίνητό του πετάει. Είναι πλούσιος, είναι αγαπητός, τα 'χει όλα. Κι όμως νιώθει κατάθλιψη και άγχος. Ασφυκτιά. Υποβάλλεται σ’ ένα σωρό ανώφελες θεραπείες. Οι νευρώσεις του παραμένουν, παρά τη «γνωστική θεραπεία συμπεριφοράς», τη γιόγκα ή την αρωματοθεραπεία. Ο αναθεματισμένος πόνος στο γόνατό του δεν περνά ούτε με βελονισμό ούτε με φυσικοθεραπεία.

Ο Λόρενς Πάσμορ, πρότυπο ανικανοποίητου-επιτυχημένου στα τέλη του 20ού αιώνα, είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Λοτζ «Θεραπεία» (1995). Από τα δημοφιλέστερα βιβλία του Βρετανού συγγραφέα, η «Θεραπεία» βρισκόταν εδώ και χρόνια, μαζί με τα υπόλοιπα έργα του, εκτός αγοράς. Να τη όμως ξανά, με την ετικέτα του νέου εκδοτικού οίκου Κυψέλη, στη γνωστή αλλά φρεσκαρισμένη μετάφραση του Γιώργου Μπαρουξή.

Εδώ ο Λοτζ δεν σαρκάζει το πανεπιστημιακό κατεστημένο για την αυταρέσκεια και τη σοβαροφάνεια που το χαρακτηρίζουν, δεν εκλαϊκεύει καμιά λογοτεχνική θεωρία, δεν συγκρίνει τη βρετανική κοινωνία με την αμερικανική, ούτε διακωμωδεί συγκρούσεις τύπου «γιάπηδες εναντίον κουλτουριάρηδων». Αυτά τα είχε εξερευνήσει σε μυθιστορήματα όπως τα «Αλλάζοντας θέσεις» και «Μικρός που είναι ο κόσμος» ή στο «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» που είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Πόλις και Bell. Ωστόσο, μερικοί βασικοί θεματικοί του άξονες, όπως η πουριτανική ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Αγγλίας ή τα κοινωνικά πρότυπα της σύγχρονης, οι συνήθειες της κατώτερης και της μεσαίας τάξης, το καθολικό δόγμα, το πέρασμα από τη σεξουαλική επανάσταση στο σεξ δίχως αναστολές, διαπερνούν και τις σελίδες της «Θεραπείας».

Ο σεναριογράφος ήρωας του Λοτζ είναι…τελειομανής: «Μπορεί η παραγωγή να είναι μπούρδα, η ηθοποιΐα να είναι μπούρδα, το σενάριο μπούρδα, αλλά προσπαθούν να το κάνουν τέλεια μπούρδα». Ο Λόρενς Πάσμορ είναι αυτοδημιούργητος, όχι ιδιαίτερα καλλιεργημένος, κι αναπληρώνει τα κενά της κουλτούρας του ανατρέχοντας στα λεξικά. Σχεδόν τυχαία πέφτει πάνω στον Κίρκεγκαρντ. Κι όταν διαβάζει –σε λεξικό πάντα– τους τίτλους των έργων του, βυθίζεται με μανία στην ανάγνωσή τους. Από τα λίγα που καταλαβαίνει, στο πρόσωπο του Δανού φιλοσόφου ανακαλύπτει μια αδελφή ψυχή. «Το πιο τρομερό που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο είναι να γίνει γελοίος στα ίδια του τα μάτια» γράφει ο Κίρκεγκαρντ. Ε, στον Λόρενς Πάσμορ συμβαίνει. Η τακτοποιημένη ζωή του θ’ αποδειχτεί εξαιρετικά εύθραυστη. Η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και στη δουλειά του αρχίζει να δέχεται τρικλοποδιές. Αν μη τι άλλο, η κατάθλιψή του αποκτά επιτέλους κάποιους λόγους προφανείς!

Στο πρώτο μέρος της «Θεραπείας» ο τόνος που κυριαρχεί είναι ειρωνικός. Από τη στιγμή όπως που ο Πάσμορ κάνει συνειδητά το βήμα προς την αυτογνωσία, ο Λοτζ προσφέρει στον ήρωά του συμπόνια και κατανόηση. Εξαιρετικός ψυχογράφος, ο Ντέιβιντ Λοτζ διατηρεί το πικρόχολο χιούμορ του, όταν καταφεύγει στο συναίσθημα δεν παγιδεύεται από μελοδραματισμούς και προσφέρει σ’ όλους μια ελπίδα. Το υπαρξιακό άγχος, μοιάζει να λέει, θεραπεύεται. Το αν η ζωή μας θα εξακολουθήσει να έχει νόημα εξαρτάται κυρίως από μας. 

Επί χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και πεζογράφος με διεθνή ακτινοβολία, ο 89χρονος σήμερα Λοτζ δίδαξε θεωρίες και θεωρίες, εξερεύνησε όλα τα μονοπάτια της κριτικής –από τον Μπαρτ ως τον Ντεριντά κι από τον Σοσίρ ως τον Λακάν και τον Τοντόροφ–, αλλά ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στη δύναμη της μυθοπλασίας. Τα μυθιστορήματά του τα έχουν όλα: χιούμορ, πλοκή, κοινωνικό προβληματισμό, ψυχογραφικές παρατηρήσεις και συναισθηματικές συγκρούσεις, ήρωες ζωντανούς κι αναγνωρίσιμους. Κι ο ίδιος, σύμφωνα με τον παλιό μαθητή του, Δημήτρη Τζιόβα, ανέκαθεν θεωρούσε ότι «το καλό μυθιστόρημα είναι σαν τη σεξουαλική πράξη· δεν υφίσταται χωρίς σύντροφο ή συμμέτοχο (τον αναγνώστη), ούτε χωρίς κλιμακώσεις, κορυφώσεις, ζηλοτυπίες και σκάνδαλα»! Μακάρι η επανέκδοση της «Θεραπείας» ν’ ανοίξει δρόμο και για τα υπόλοιπα εξαντλημένα έργα του.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[yacinthi]

Δεν σ’ αγαπώ…

Δεν με ενδιαφέρεις πια, γι’ αυτό και φεύγω

Κάθε που σε συναναστρέφομαι, αρρωσταίνω

Και είμαι άνθρωπος που με τον καιρό αγαπάω τα πάντα πιο πολύ

Τα πάντα, με εξαίρεση εσένα

Όσο σε λάτρεψα στην αρχή, άλλο τόσο σε απεχθάνομαι τώρα

Έγινες μια ακόμη συνήθεια

Και μισώ τις συνήθειες… Με σκοτώνουν

Θέλω να αποτοξινωθώ·

Σε μισώ

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/12

Οι λεπτοδείκτες αυτή τη φορά κόλλησαν ένα λεπτό αργότερα με το ρολόι να δείχνει 13.02μ.μ. Το κινητό μου δονήθηκε και με ανάγκασε να σταματήσω την τρίωρη μελέτη μου. Ο γαλλικός κρύωσε, η μουσική σταμάτησε, απ' την κουζίνα ακούγεται το στορι που χτυπά στο μισάνοιχτο τζαμί του παραθύρου. Κοιτάζω για δύο λεπτά τη μπαλκονόπορτα, η καφέ κουρτίνα στο πλάι μου επιτρέπει να δω τον καιρό. Είναι πάλι μουντός. Κάνει κρύο, το καταλαβαίνω, το σπίτι είναι παγωμένο. Η κίνηση στον δρόμο δεν έχει σταματήσει απ' τις 06.23 που άκουσα την πρώτη κόρνα της ημέρας. Ο καναπές είναι ακόμη όπως χθες το βράδυ, με τα ριχτάρια και τα μαξιλάρια τσαλακωμενα, τα ποτήρια του κρασιού βρίσκονται στιβαγμένα στην κουζίνα και στο τραπεζάκι του σαλονιού έχουν μείνει κάτι κρακερακ��α που τρώγαμε εχθές με τον κολλητό μου όσο αναλύαμε τα ερωτικά του προβλήματα. Δεν έχω ανοίξει ακόμη το μήνυμα στο κινητό. Με αγχώνει. Ξέρω ότι είναι αυτό που περίμενα μέρες τώρα. Δεν με ξέχασαν. Δεν ήθελα να με ξεχάσουν αλλά τώρα ο φόβος με κατέκλυσε και πάλι. Πρέπει να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου.

Κοιτάζω τον τεράστιο πράσινο φάκελο με τις άπειρες σημειώσεις. Τα γράμματα μου τα σιχαίνομαι. Κοιτάζω τα χαρτιά με τα άπειρα χρώματα και τα χαρτάκια και τις υποσημειώσεις και αναρωτιεμαι τι πρέπει να κάνω με τη ζωή μου. Η εξεταστική που πλησιάζει με έχει φρικάρει, η σκέψη να παρατήσω τη σχολή και να κάνω κάτι άλλο με πνίγει κυρίως γιατί δεν ξέρω τι άλλο θέλω να κάνω. Η σχολή των ονείρων μου δεν ξέρω καν αν είναι δικό μου όνειρο και το θέατρο απέχει πολύ από αυτήν. Κοιτάζω το σπίτι μου. Το αγαπάω αυτό το σπίτι. Έχει γεμίσει τόσες αναμνήσεις αυτό το σπίτι. Παρέες, στιγμές με φίλους, γέλια, κλάματα, φωνές, καυγάδες, επιτραπέζια, βραδιές ταινιών, μουσικές όλων των ειδών, άγχος, διαβάσματα για την εξεταστική, πάρτι. Κοιτάζω το μπαλκόνι μου και θυμάμαι την πρώτη μέρα που ήπια τον γαλλικό εκεί ακούγοντας τζαζ από μια τυχαία πλειλιστ στο σποτιφαι.

Σήμερα πρέπει όλη μέρα να διαβάσω. Η ύλη είναι τεράστια. Το πρώτο μάθημα της εξεταστικής ξέρω ότι δεν θα το περάσω. Μη με ρωτάς γιατί. Το ξέρω. Το δεύτερο μάθημα της εξεταστικής είναι το αγαπημένο μου. Θέλω να το περάσω με δέκα μα η Λάχεσις ήδη μου χαμογελάει φωνάζοντας μου ότι τον Σεπτέμβρη θα το ξαναδίνω. Την φλερτάρω την ρήτρα λόγω της τελειομανίας που με διακατέχει. Το τρίτο μάθημα της εξεταστικής σκέφτομαι ότι μπορώ να το περάσω με ένα οκτώ και εντάξει θα είμαι ικανοποιημένη. Ναι καλά άκουσες, μου είναι κάπως αδιάφορο. Τα υπόλοιπα ακόμη δεν τα έχω σκεφτεί. Με κουράζει να σκέφτομαι.

Σήμερα έφαγα πρωινό, ήπια καφέ, νερό δεν έχω πιει πολύ, καφέ ήπια περισσότερο σχεδόν τρεις κούπες, μη με μαλώσεις. Ξέρω ότι δεν μου κάνει καλό ο καφές αλλά μπλέκεται η καραμέλα στα χείλη μου και τον θυμάμαι. Επίσης διαβάζω για την εξεταστική! Ο καφές είναι απαραίτητος. Πλυντήριο δεν έχω βάλει ακόμη και τα άπλυτα μαζεύτηκαν πολλά. Τα πιάτα τα έπλυνα το βράδυ πριν ξαπλώσω στον καναπέ βάζοντας ένα τυχαίο επεισόδιο των φρεντς να παίζει στο λάπτοπ. Διάβασα και λίγο απ' το μονόγραμμα χθες. Μου λείπει αυτό το απόλυτο απ' τη ζωή μου. Θέλω αυτόν τον έρωτα τον απόλυτο, τον σαρωτικό, που σε καθηλώνει, σε εξυψώνει, σε αποπροσανατολίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Μα ακόμη ξέρω ότι δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Εξακολουθώ όμως να τον περιμένω καρτερικά, σαν μια άλλη Πηνελόπη που προσμένει τον Οδυσσέα σε μια Ιθάκη που δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια για αυτούς.

Σήμερα θέλω να βγω για περπάτημα. Η μαμά μου μου λέει ότι το Παγκράτι είναι τσιμεντένιο και εγώ γελάω κάθε φορά. Κοιταζω απ' το μπαλκόνι μου τα μπαλκόνια που βρίσκονται στην γειτονιά. Ο καθένας μας έχει τις δικές του συνήθειες. Ας πούμε ο διπλανός μου βγαίνει στο μπαλκόνι για να καπνίσει και μαζί του βγαίνει και η Μίλι, η γατούλα του. Μια κυρία στην απέναντι πολυκατοικία βγαίνει στο μπαλκόνι μόνο για να απλώσει τα ρούχα μα κάθεται σε μια ξύλινη πολυθρόνα κοιτάζοντας έξω κάθε βράδυ. Το ζευγάρι που μένει λίγο πιο κάτω παίζει τις Κυριακές τάβλι στο μπαλκόνι. Μια κοπέλα πίνει καφέ κάθε πρωί στο μπαλκόνι ακούγοντας μουσική. Ένας νεαρός το βράδυ όταν γυρίζει απ' τη δουλειά όσο κρύο κι αν κάνει βγαίνει στο μπαλκόνι ημίγυμνος και καπνίζει. Σαν να τιμωρεί κι αυτός τον εαυτό του μοιάζει. Τα φώτα από ένα οικογενειακό διαμέρισμα είναι 24/7 ανοιχτά κι οι κουρτίνες ανοιχτές. Τσακωμοί, γέλια, παιχνίδια, αγκαλιές, όλη τους η ζωή μοιράζεται. Τα μαγαζιά που βρίσκονται στην γειτονιά έχουν και αυτά μια ζωή πολυτάραχη, τα κομμωτήρια, τα συνοικιακά μαγαζακια με τον καφέ που πας και σε θυμούνται κάθε φορά, το μικρό σούπερ μάρκετ που τρέχω κάθε φορά τελευταία στιγμή και το παιδί στο ταμείο γελάει που τον ρωτάω αν έκλεισαν ή πρόλαβα, τα φαρμακεία που εφημερεύουν εναλλάξ, οι οδηγοί που τσακώνονται στο φανάρι, ακόμη και στην πολυκατοικία υπάρχει ζωή. Οι γιατροί που στεγάζονται στον 2ο, οι φοιτητές που κάνουμε φασαρία, οι ηλικιωμένοι με τις παρατηρήσεις τους και τις τηλεοράσεις τους στη διαπασών, η οικογένεια που ζει στον τρίτο κι οι μυρωδιές απ' το σπιτικό φαγητό θυμίζουν το φαγητό της κάθε μαμάς. Το Παγκράτι, η Αθήνα γενικά, είναι τσιμεντένιο-α αλλά μέσα στην τσιμεντουπολη οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν, να συνυπάρχουν, να ερωτεύονται, να χωρίζουν, να τσακώνονται, να αγαπιούνται, να βγαίνουν, να φλερτάρουν, να γελάνε, να κλαίνε, να νιώθουν μόνοι ενώ δεν είναι, να είναι όντως μόνοι, να ελπίζουν, να ζουν και ξανά απ' την αρχή κάθε μέρα.

Σήμερα αποφάσισα να φάω σαλάτα το μεσημέρι αλλά θα ψήσω αργότερα λίγο κοτόπουλο ίσως τσιμπήσω λίγο ίσως πάλι το αφήσω για αύριο. Σήμερα μου έστειλε μια κοπέλα να βγούμε και είπα ναι. Δεν ξέρω αν είμαι σε φάση να γνωρίζω άτομα μα ο ψυχολόγος μου ζήτησε να διευρύνω τον κύκλο μου και το θεώρησα καλή ευκαιρία. Σήμερα αποφάσισα να τηρήσω κάπως την ρουτίνα μου. Σήμερα δεν θέλω να κλάψω. Εχθές και προχθές έκλαψα πάρα πολύ. Νόμιζα ότι θα σκάσω.

Η ώρα είναι 14.02μ.μ μια κόρνα ακούστηκε απ' τον δρόμο και με συνέφερε κάπως. Πρέπει να σταματήσω τώρα να γράφω. Πρέπει να διαβάσω λίγο. Πρέπει να ανοίξω και θερμοσίφωνα θέλω να κάνω μπάνιο, να βάλω νιβεα και καθαρά εσώρουχα. Να αποχωριστώ τις ζεστές μου πιτζάμες και ας είμαι στο σπίτι. Νιώθω τεμπελα όταν φοράω τις πιτζάμες μου. Θέλω να βάλω και άλλη μουσική, κουράστηκα να ακούω κλασική. Να βάλω λίγο indie. Λες να χορέψω λίγο; ίσως! Μήπως να βάλω έντεχνα; θα στεναχωρηθώ! Είμαι αναποφάσιστη. Δεν ξέρω εάν θέλω να ακούσω αγγλικά καταθλιπτικά τραγούδια ή ελληνικά. Θέλω να πάω σε συναυλίες! Άσχετη σκέψη εντελώς. Θέλω να έρθει καλοκαίρι για να πάμε στον Θανάση και τον Σωκράτη. Θέλω να πάω και στο Vox να δω τη Νατάσσα και στον Σταυρό είναι ο Πασχαλίδης. Δεν έχω όμως παρέα να πάω και δεν νιώθω καλά να πάω μόνη μου. Ναι εγώ που πήγα AM μόνη μου δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου να πάω εκεί μόνη μου. Μη με κρίνεις σε παρακαλώ.

Πρέπει να πάω και στη βιβλιοθήκη μια από αυτές τις μέρες. Μου αρέσει να διαβάζω στη βιβλιοθήκη. Θέλω να πάρω και δύο καινούρια βιβλία, τρία βασικά. Θέλω να πάρω την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι που το διάβασα επειδή το είχα δανειστεί και τώρα συνειδητοποιώ ότι το θέλω στην βιβλιοθήκη μου. Θέλω επίσης να πάρω μια ποιητική συλλογή δεν έχω αποφασίσει ποιου θα είναι. Και ένα βιβλίο λογοτεχνικό.

Μου έχουν λείψει κι οι βόλτες με το μετρό. Να φοράω ακουστικά όσο στέκομαι όρθια στο τελευταίο βαγόνι απορροφημένη στα βιβλία μου. Μου έχει λείψει επίσης ο καφές με τα παιδιά στα Εξάρχεια μετά τη σχολή. Βλέπεις; εχθές έλεγα ότι όλα αυτά είναι ανούσια αλλά σήμερα συνειδητοποιώ πόσο γεμίζουν τη μέρα μου. Ο φίλος μας που θα μας πει τις τζουσι λεπτομέρειες απ' την ερωτική του ζωή, η φίλη μου που θα συζητούσαμε για ποίηση, τη Νατάσσα και τους έρωτες που θέλουμε να ζήσουμε κι οι άλλοι θα γκρινιάζουν ότι οι δύο κοκκινομάλλες είναι επικίνδυνες, η άλλη φίλη μας που θα μιλάει με το αγόρι της και θα προσπαθούμε να την συντονίσουμε με το θέμα συζήτησης. Μου έλειψαν και τα στέκια μας στα Εξάρχεια, το μπαρ στο Παγκράτι εκείνο το ρακομελαδικο στα Ιλίσια, ακόμη και το ντέιτ στη λέσχη όπως το βάφτισα την πρώτη-πρώτη φορά που πήγαμε όλοι μαζί να φάμε.

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη τα τελευταία πέντε λεπτά. Εχθές τα παιδιά μου είπαν ότι έχω πανέμορφο πρόσωπο. Δεν σχολίασαν τη φάση που περνάει το δέρμα μου και δεν είναι το clean ούτε τους μαύρους κυκλους και τα πρησμένα απ' τα δάκρυα μάτια μου. Δεν κοίταξαν τα σκασμένα απ' το κρύο χείλη μου παρά μόνο το χαμόγελο μου. Μου είπαν ότι το καινούριο μου άρωμα άξιζε τα 80€ γιατί το λάιμ με το κεράσι ταιριάζουν τέλεια στο δέρμα μου και μυρίζω νιβεα και κεράσι. Σύμφωνα με την κοκκινομάλλα φίλη μου αχαστος συνδυασμός. Κι οι ανασφάλειες μου σήμερα δεν είναι τόσο έντονες και νιώθω λίγο καλύτερα κι ας είμαι σαν κινούμενη πατάτα που λέμε με τα κορίτσια κάθε φορά που δεν θέλουμε να υπάρχουμε. Σήμερα νιώθω κάπως περίεργα. Θέλω να προσπαθήσω σήμερα. Και θα μείνω σε αυτό. Στην προσπάθεια. Έχει σημασία η προσπάθεια. Αυτό πρέπει να θυμάμαι. Προσπάθεια!

[mauroforemeni]

Πάλι γυρνάω σε παλιές συνήθειες και αυτό με τρομάζει