#τα έλεγε

[allo-frouto]

Είπαμε γαλάζιο μάτι+ωραίο πρόσωπο=φετίχ, άρα για σένα λέω χιχι

Τα πράγματα είναι σοβαρά.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Η ταινία Διπλοπενιές είναι τόσο αστεία, τα πρώτα τριάντα περίπου λεπτά που χορεύουνε και τραγουδάνε στον Πειραιά κτλ κτλ με γεμίζουνε με απόλυτη ευφορία και μετά its only downhill from there.

[fountoukobouturo]

με έχεις καταστρέψει τόσο, που οι συναντήσεις μας κατάντησαν εβδομαδιαίες. πάσαρε μου τώρα ένα old fashioned.

[gamhse-ta]

Ένα ταξίδι

Μία περιπέτεια

Εσύ, στην άλλη άκρη της γραμμής, μόνιμη σκέψη σχεδόν θα έλεγε κανείς.

Χάρηκα που σε είδα,

Λυπήθηκα που δε σ' έχω.

Μέχρι την επόμενη φορά, κράτα τα χάδια και το άρωμα μου

[neyriasmenh]

Η απόσταση δεν έχει σημασία αν και οι δύο καρδιές είναι πιστές

Η απόσταση δεν έχει σημασία αν αγαπάνε ο ένας τον άλλον πραγματικά

Η απόσταση δεν έχει σημασία αν υπάρχει εμπιστοσύνη

Η απόσταση δεν έχει σημασία άμα θέλουν και οι δύο να τα καταφέρουν πραγματικά

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ δεν είναι τίποτα μπροστά σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται πραγματικά και θα κάναν όση υπομονή χρειαζόταν μέχρι να ξανά ειδωθούν, δεν είναι τίποτα μπροστά σε δύο αποφασισμενους ανθρώπους που θέλουν να τα καταφέρουν μέχρι τέλους.

Αμα φεύγει ο ένας με δικαιολογία την απόσταση τότε δεν αγάπησε πραγματικά όσο έλεγε η τουλάχιστον ��εν αγάπησε τόσο πολύ ώστε να νικήσει το συναίσθημα και όχι το εμπόδιο.

[psychotiko-epeisodio]

Μου έλεγε ότι δεν είχε να μου δώσει τίποτα,

Όταν εγώ ξεριζωνα κομμάτια δικά μου και του τα χάριζα.

Το μόνο που του ζηταγα ήταν να τα προσεχει.

[a-girl-withabroken-heart]

περίμενα πως εσύ θα ήσουν το κάτι διαφορετικό, παρόλα αυτά με έκανες να πονώ.

ένιωσα ασφάλεια στην αγκαλιά σου, μα τώρα ζω χωρίς τα φιλιά σου.

επέλεξα να σε αφήσω ακόμα κι’αν η καρδιά μου έλεγε να σε αγαπήσω

ήξερα πως στο τέλος πιο πολύ θα πόναγε η δικιά μου η ψυχή

16/5/24

-σκέψεις μετά τα μεσάνυχτα-

[loulouditouheimona]

«Ένας φίλος μου υπήρξε ερωτευμένος για μεγάλο διάστημα με μια κοπέλα, την οποία έβλεπε μόνο στον ύπνο του. Στον ξύπνιο δεν την είχε συναντήσει ποτέ. Παρ’ όλα αυτά είχαν μια κανονική ερωτική ιστορία, με τα πάνω και τα κάτω, με τις χαρές και τις λύπες. Από καιρό σε καιρό έβλεπα το φίλο μου και εκείνος μου έλεγε ότι την ξαναείδε, μου είπε αυτό, εγώ της είπα το άλλο, συνέβη εκείνο, έγινε τούτο. Μια μέρα, ένα βράδυ μάλλον ενώ κοιμόταν πάλι, ήρθε ξανά στον ύπνο του η κοπέλα, κλαίγοντας αυτή τη φορά του είπε ότι δεν θα την ξανά έβλεπε ποτέ και πράγματι έκτοτε δεν την ξαναείδε. Και απ’ αυτή την ιστορία έγραψα αυτό το τραγούδι»

[mon-petit-prince]

Έμενα η μαμά μου δεν είναι σαν τις άλλες.

Δεν ένιωσα ποτέ στοργή, ούτε τρυφερότητα. Μόνο πολύ σκληρή και επικριτική αγάπη. Δεν ένιωσα ποτέ χαλαρή δίπλα σου και άμα ποτέ ήμουν, το μετάνιωνα πικρά.

Έπρεπε να ήμουν το εύκολο παιδί, το υπάκουο, αυτό που τα ξέρει ήδη όλα. Στενά τα περιθώρια λάθους. Έλεγε πάντα σε όλους πόσο έξυπνη με θεωρεί και πώς μπορώ και τα βγάζω όλα πέρα, αλλά ό,τι έλεγε δεν έμοιαζαν με λόγια μητέρας. Λες και ήταν ένας απλός παρατηρητής, μια παρουσία στη ζωή μου, που έβλεπε από απόσταση.

Για όλες τις μαμάδες η πρώτη επαφή με το μωρό τους είναι μια τελετουργία, μια στιγμή που νιώθεις όλα τα συναισθήματα, αλλά για την δική μου ήταν μια απλή Τρίτη. Όλες εκθειάζουν το σπλάχνο τους, ενώ εκείνη με έβλεπε σαν τέρας.

Με βοήθησε να αποκτήσω και τις πιο τρελές ανασφάλειες, μόνο από την ηλικία των 10 ετών. Τότε αποφάσισε να με βάλει περισσότερο στην ζωή της.

Για πολλά πράγματα δεν φταίει εκείνη, το αναγνωρίζω και κοιτάω να είμαι επιεικής.

Αλλά γιατί ένα 12χρονό έπρεπε να γνωρίζει τι είναι η επιείκεια;

Από πολύ μικρή ξεκίνησα να ζηλεύω τις σχέσεις των φίλων μου με τις μαμάδες τους, αλλά ποτέ δεν αναζήτησα αυτού του είδους αγάπης αλλού. Για εμένα αυτό ήταν άγραφος νόμος.

Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα μπορεί η ίδια να φανταστεί. Δεν την μισώ, δεν θα την μισήσω ποτέ. Απλά θα περιμένω και ας είναι μια αιωνιότητα. Θα περιμένω να με αγαπήσει όπως αγαπούν οι μαμάδες.

Θα περιμένω να μου πει να πάρω ένα ταπεράκι για τον δρόμο....

Θα περιμένω να με πάρει ένα τηλέφωνο ενώ λείπω ...

Θα περιμένω να με πει καμάρι της ενώ μου μιλάει ...

Θα περιμένω να με μαλώσει με αγάπη επειδή αρρώστησα...

Θα περιμένω να μου γκρινιάξει επειδή δεν την βλέπω πολύ...

Θα περιμένω να θέλει να με κάνει μια αγκαλιά που θα κρατήσει πάνω από 2 δευτερόλεπτα...

Μαμά Σ'αγαπώ.

[0cean--soul]

Επίκαιρο

Ζούμε στη χώρα του τρόμου

Έχεις μια όμορφη σχέση

Αλλά με όσα ακούς τρελαίνεσαι

Δεν βλέπεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου Τον άνθρωπο που σε αγαπάει πραγματικά … Κι αν δεν σε αγαπάει στα αλήθεια ;

Κι αν σε θεωρεί τόσο δική του Που θεωρεί δεδομένο να σου αφαιρέσει τη ζωή Επειδή κάτι δεν του άρεσε Επειδή κάπου έφερες αντίρρηση Επειδή κάτι είπες Επειδή δεν ήθελες να κάνεις όσα σου έλεγε … Βλέπεις ξαφνικά ένα τέρας

Δεν έχεις σχέση

Αλλά με όσα ακούς

Φοβάσαι τους ανθρώπους

Φοβάσαι να κάνεις σχέση

Φοβάσαι γιατί ίσως να είσαι η επόμενη

...

Έτσι σου έμαθαν  " σ'αγαπω, δεν θέλω να σε χάσω " Και ξαφνικά

Σε δέρνει Σε ρίχνει από τα σκαλιά Σε πετάει από το μπαλκόνι Σε πνίγει

Σε σκοτώνει...

Σου κόβει τις ρίζες εκείνος που νόμιζες ότι θα σε κάνει να ανθίσεις

Πόσες ακόμα … ;

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[lenoulla]

Κόκκινες πεταλούδες

Γεια…

Ναι, εγω είμαι πάλι…

Χτυπάω μανιωδώς τα δάχτυλα μου στην οθόνη γράφοντας λέξεις και αποτυπώνοντας σκέψεις…

Νιώθω ότι δεν τα καταφέρνω τόσο καλά

Δυσκολεύομαι να αποτυπώσω ακριβώς τα συναισθήματα που έχω μέσα μου και οι λέξεις είναι τόσο φτωχές που τα αδικούν

Νιώθω σαν το χρώμα κόκκινο

Εντυπωσιακό θα έλεγε κανεις

Δύσκολα περνα απαρατήρητο όπως το κασκόλ που φοράω γύρω από τον λαιμο μου τις κρύες μέρες του χειμώνα

Όπως ο θυμός που νιώθει κανεις όταν κάτι πάει στραβα

Όπως ο έρωτας ….

Εκείνος που σε κάνει να βουρκώνεις όταν βλέπεις τον αγαπημένο σου να σε περιμένει στον σταθμό μετά από μερικές βδομαδες που ήσασταν χωριστά

Εκείνος που δεν σε αφήνει να κλείσεις ματι τη νυχτα πριν από το ταξίδι

Εκείνος που δεν σε αφήνει να τον βγάλεις από το μυαλό σου κάθε μερα που περνάει

Εκείνος που νιώθεις σαν μια θάλασσα να σε πνιγεί με μανια και να μη σε αφήνει να πάρεις ανάσα κάθε φορά που τον φιλάς

Μα πως να περιγράψεις τον πνιγμό με λέξεις…

Κι όμως αυτό νιώθω

Νιώθω κόκκινη

Νιώθω λαχανιασμένη

Νιώθω έναν κόμπο να ανεβοκατεβαίνει από τη καρδιά στο στομάχι και τούμπαλιν

Βέβαια μπορεί να είναι πεταλούδες

Δεν ξερω

Νιώθω έρωτα

Νιώθω ερωτευμένη

[v1ckymult1fand0m]

Ξαναείδα πρόσφατα το επεισόδιο 20 και είμαι πεπεισμένη ότι όταν η Αγγέλα έλεγε στον Φώτη για την Ντάλια, που μπορεί να πληρώσει και μετά να εξαφανιστεί, έκανε χοντρό projecting. Σκεφτείτε το: η Αγγέλα δεν θα πλήρωνε και εκτός της 5αδας δεν έχει κανέναν που να την κρατάει στην Αθήνα. Το Τσακάλι δεν ήξερε τίποτα για εκείνη πέρα από το μικρό της οπότε δεν θα μπορούσε να την απειλήσει. Και το πιο βασικό κομμάτι είναι μερικές ατάκες που λέει: "Έχει μείνει πολλά χρόνια απομονωμένη, δεν της είναι δύσκολο να διαλέξει ξανά την απομόνωση", "Μπορεί να πάει οπουδήποτε για να γλιτώσει". Η Αγγέλα ταιριάζει και με τις 2 αυτές ατάκες. Ζει εδώ και 10 χρόνια χωρίς καθόλου στενές σχέσεις και έχει την τάση να το σκάει όταν τα πράγματα ζορίζουν. Πιστεύω πως σε εκείνη την σκηνή η Αγγέλα βρισκόταν σε εσωτερικό δίλημμα καθώς το ένστικτο της έλεγε να φύγει και να γλιτώσει το τομάρι της ενώ η καρδιά της έλεγε να μείνει μαζί με την 5αδα και να μην ξαναπαρατήσει όλες της τις σχέσεις.

[justforbooks]

ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ, παρακολουθώ πού και πού διάφορους φίλους – γνωστούς και αγνώστους – στα social media να επιδεικνύουν με γνήσια προσμονή και ανυπόκριτο ενθουσιασμό τα βιβλία που θα πάρουν μαζί τους στις διακοπές. Μιλάμε για πολλά βιβλία κατά κανόνα και συχνά για «βαριά» βιβλία, τόσο σε όγκο όσο και σε περιεχόμενο.

Δεν το κρίνω, ίσα-ίσα το σέβομαι και το θαυμάζω – γνωρίζω ανθρώπους που διαβάζουν πολλά βιβλία έτσι κι αλλιώς και περιμένουν πώς και πώς να διαβάσουν ακόμα περισσότερο στην παραλία. Απλά αναρωτιέμαι κάθε φορά πώς –και κυρίως γιατί– το κάνουν. Πώς μπορεί κανείς να συγκεντρώνεται στο μικρό κάδρο του ανοιχτού βιβλίου, που είναι πάντα το ίδιο (δύο σελίδες γεμάτες γράμματα) οπουδήποτε, είτε στο διαμέρισμα είτε στην παραλία, όταν υπάρχει το μεγάλο κάδρο –ο ουρανός, η θάλασσα, τα βράχια, το πολύτιμο τοπίο, οι άνθρωποι στα καλύτερά τους– που μπορείς να το χαρείς μόνο για ένα δραματικά περιορισμένο διάστημα;

Όπως έλεγε και μια ψυχή, το διάβασμα –εννοώντας τη «συγκεντρωμένη» ανάγνωση– είναι για πολυθρόνες, για καναπέδες, για τέσσερις τοίχους.

Υπάρχουν και τα «ελαφρά» αναγνώσματα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, αν είναι όμως να διαβάζει κανείς ό,τι να ‘ναι –υποκινούμενος συχνά από ένα είδους ψυχαναγκασμού–, καλύτερα να μη διαβάζει τίποτα και να εκμεταλλεύεται στο έπακρο οτιδήποτε έχει να του ��ροσφέρει ο περίγυρος και το περιβάλλον.

Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο –για μένα– είναι ότι η παραλία ειδικά, και οι διακοπές γενικότερα, είναι από τα πιο ακατάλληλα μέρη για διάβασμα. Εννοώ, για να διαβάσεις κάτι ωραίο και σημαντικό, κάτι που απαιτεί και λίγο στοχασμό και μια στοιχειώδη (αυτο)συγκέντρωση. Στοιχεία που είναι δύσκολο να συντελεστούν με τον ήλιο στα μάτια (δεν αντέχω να διαβάζω με γυαλιά ηλίου, αισθάνομαι σαν κατάσκοπος που παριστάνει τον αναγνώστη), και με τόσους αντιπερισπασμούς τριγύρω, ιδανικούς και μη. Μ’ εκνευρίζουν όσο και τον καθένα οι ρακέτες και οι πάσης φύσεως κακοφωνίες, αλλά εξίσου σχεδόν μ’ εκνευρίζει η απαίτηση να είναι η παραλία –παραδοσιακά ένας τόπος ψυχαγωγίας– κάτι σαν ησυχαστήριο ή σαν βιβλιοθήκη.

Μικρότερος κάτι παραπάνω διάβαζα στις διακοπές, αλλά κυρίως επειδή αυτές ήταν μεγαλύτερες. Όσο πιο σπάνιες και πολύτιμες γίνονταν με τα χρόνια, τόσο ελαττωνόταν και το διάβασμα. Είχα βαρεθεί και να βλέπω να παραμορφώνονται ή ακόμα και να αποσυντίθενται πριν τα τελειώσω, από τον ήλιο, το νερό και οτιδήποτε άλλο (αντηλιακά, αλκοόλ, φαγητό) τα βιβλία που κουβαλούσα από παραλία σε παραλία.

Πλέον παίρνω μαζί μου ένα βιβλίο (άντε δύο) ανεξαρτήτως είδους αλλά χαμηλού «ρίσκου». Αν τραβήξει, τράβηξε. Αν βραχεί, βράχηκε, κάτι όμως που σπανίως συμβαίνει αφού συνήθως ξεχνάω να το πάρω μαζί μου στην παραλία, κι αν το πάρω, μένει κατά κανόνα προστατευμένο και αδιάβαστο στο σακίδιο.

Νοσταλγώ όμως λίγο εκείνα τα βιβλία που επέστρεφαν ημιδιαλυμένα από τη σκληρή θητεία που τους είχα επιφυλάξει στα χαρακώματα των διακοπών και κατόπιν λειτουργούσαν ως κειμήλια μεγάλων και αξέχαστων καλοκαιριών 🌊🌞🍉🤿

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kaliarda]

Η Πάολα Ρεβενιώτη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη

(ανάρτηση στο facebook της Πάολας)

Μια που μιλάνε όλοι για την Βουγιουκλάκη να πω και εγώ 2 κουβέντες Που λέτε όταν ήμουν στα 17 μου trans πρωτόβγαλτη και μικρούλα,τα βραδια πήγαινα στην Συγγρού άγριος δρόμος τότε η Συγγρού, μπάτσοι ,άγριες τραβεστί εγκληματικές ,τσολιά που βρίζανε και πετούσαν γιαούρτια,αλλα τα ξεπερνούσαμε αυτά γιατί βγάζαμε καλά χρήματα και είχαμε δεκάδες όμορφα αγόρια να μας προσκυνάνε .Αλλα μην νομίζετε ότι σαν trans τότε μπορούσες να κανεις αλλα πράματα,η νύχτα ήταν το μονο διέξοδο μην πεινάσουμε

Τέλος πάντων εγώ έβγαινα εκεί που είναι το Ωνάσειο τότε ήταν ερημιά κάτι εγκατελειμμένα σπίτια και μερικά σκυλάδικα εκεί που είναι το πλανηταριο,πηγαίνω που λέτε στο περίπτερο που είχε εκεί απέναντι να κάνω ένα τηλέφωνο.Εκεί που παρλάριζα στο παρλαφουσι,ένα δάχτυλο με σκουντούσε από πίσω και μια φωνή μου έλεγε,κοπελια να τηλεφωνήσω κάπου γιατί βιάζομαι;γυρνάω και τι βλέπω; την Αλίκη είχε κατεβει από ένα taxi να τηλεφωνήσει,μόλις την αναγνωριζω τσιρίζω δυνατά αχ η Βουγιουκλάκη!!!!της δινω το τηλέφωνο και αυτή παίρνει από το περίπτερο μια σοκολάτα Serena και μου την προσφέρει με χαμόγελο για να με ευχαρίστηση που τις έδωσα το τηλέφωνο

Μετά από χρονια που είχα βγει στην εκπομπή τις Mαλβινας και είχα εκφραστή όμορφα για εκείνην με πήρε στο τηλέφωνο για να με ευχαρίστηση και να με καλέσει να δω την παράσταση της και να την δω στα καμαρίνια της Ήταν μερικούς μήνες πριν φυγη από την ζωή,πήγα την είδα και κουτσομπολεψαμε τι άλλο;για τεκνα.Ηταν την εποχή που η Βουγιουκλάκη προσπαθούσε να είναι πιο ανθρώπινη με τον κόσμο και όχι star να απεγκλωβιστεί από την εικόνα της. Δεν πρόλαβε...

[psychotiko-epeisodio]

��φτασε η στιγμή αυτή που έτρεμα.

Η στιγμή που σε είδα ξανά.

Θύμωσα ξέρεις.Θυμωσα που σε αντίκρισα και δεν ένιωθα τιποτα όμορφο για εσένα.Θυμωσα που ενώ ειχα τόσο όμορφα αισθήματα να σου δώσω,εσύ μου τα στερησες και ποτισες την ψυχή μου μίσος,οργή και θλίψη.Αντικατεστησες την αγάπη που σου είχα με απογοήτευση.

Θύμωσα που με άλλαξες,τελικά.Ενω μου είχες πει να μην αλλάξω για κανέναν.Ενω μου είχες ζητήσει να γελάω ,γιατί μου πάει,γέμισες τα μάτια μου με δάκρυα.

Και έφυγα.Δεν είχα καμία δουλειά μαζί σου πια.Ποιος θα μου το έλεγε Ε;Πως σε ένα "αντίο",χωράνε χίλιες δυο άλλες λέξεις.