#δεν τον ακούγαμε

[allo-frouto]

Είπαμε γαλάζιο μάτι+ωραίο πρόσωπο=φετίχ, άρα για σένα λέω χιχι

Τα πράγματα είναι σοβαρά.

[justforbooks]

Θυμηθείτε κάτι από την εφηβεία σας που αν το πείτε σε σημερινό έφηβο, μάλλον δε θα έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάτε.

-TDK εξηντάρα, ενενηντάρα.

-Ουουου ένα σωρό… Decadence, Μετροπόλ (σουβλάκια), SOS, Quinta, ποδοσφαιράκια, Paesano!

-Λουκέτο τηλεφώνου

-Atari…

-Ο δρόμος μπροστά στην Ακρόπολη με αυτοκίνητα και στις 2 κατευθύνσεις

-Γιάννης Πετρίδης στο ράδιο 4-5.

-Λεύκωμα

-Με ένα πεντοχίλιαρο πήγαινα σινεμά, για καφέ, στα Goody’s και μου έμενε και χαρτζηλίκι!

-Το παιχνίδι τάκα τάκα…

-Όταν τους λέω για βίντεο και βιντεοταινίες με κοιτάνε με απορία.

-Σταθερό τηλέφωνο με λουκετάκι στο μηδέν για να μην παίρνουν υπεραστικά!

-Έτρεχα απ’το σχολείο γρήγορα σπίτι γιατί περίμενα τηλεφώνημα από το τότε μεγαλύτερο αγόρι μου.

-Αν η σχέση σου δε σου είχε γράψει κασέτα με μπαλάντες, δε σε ήθελε αρκετά.

-Είχα κασέτα πάντα έτοιμη για εγγραφή όταν άκουγα ράδιο.

-LimeWire . . . ’nuff said!

-ΥΕΝΕΔ

-Gauloises άφιλτρα

-Ακούγαμε μουσική με MP3 και βλέπαμε Πάττυ 🤣

-Μπούμπλε Μπούμπλε

-Βινύλιο

-Ποιος σκότωσε τον ΤΖΕΙ-ΑΡ ;

-Lancôme juice tube lip gloss σε όλες τις αποχρώσεις 😪

-Η αμερικάνικη βάση με τον ραδιοφωνικό σταθμό και τα αμερικάνικα μπαράκια στην γλυφάδα

-Εσείς να βγείτε από τη γραμμή. Κάλεσα πρώτος και δεν έχω άλλο τάλιρο.

-Πάρε το μηδέν δεν σε ακούω καλά !

-Τσιγκολελέτα… Τσίγκος: υποδιαίρεση εθνικού νομίσματος από φτηνό κράμα, λελέτα: βρεφική αλλοίωση της λέξης βιολέτα… Ψευδολέξη , που συμπληρώνει ιαμβικά και καταληκτικά το παιδικό τραγούδι παιχνιδιού “ένα φράγκο η βιολέτα” … Παιδικό περισσότερο ή πρωτο-εφηβικό, αλλά ποιο απο τα νέα παιδιά γνωρίζει τι είναι ή πώς παίζεται ;

-Μολύβι και κασέτα.

-Τα περιοδικά Μανίνα, Σούπερ Κατερίνα, Αγόρι, Μπλεκ, Τιραμόλα, Σεραφίνο

-Walkman, Viewmaster, Μουσικόραμα

-Κούλα μ’ ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος !

-Αναπάντητη κλήση

-Ατρόμητοι στην ΕΡΤ1, λευκώματα με αυτοκολλητάκια, υπέρυθρες στα κινητά

-Pen pal

-Club Αυτοκίνηση στο Μαρούσι

-Maria Magdalena, SANDRA και Fresh , COOL AND THE GANG

-Χαμογελαστοί ντεντέκτιβς, η Βιονική Γυναίκα, Αστυνομικίνα, ο Άγιος, Χαβάη 5-0, Miami Vice, The Dukes, MacGyver, Το αστυνικό τημήμα της Hill Street, Benny Hill Show, Fame, Ιππότης της Ασφάλτου, Δυναστεία, Ντάλλας, Ατίθασα Νιάτα και βέβαια οι Άγγελοι του Τσάρλι!

-Το περιοδικό Metalhammer

-"Μια Φορά και Ένα Καιρό Ήταν ο Άνθρωπος", αγαπημένη σειρά κινουμένων σχεδίων εκπαιδευτικού χαρακτήρα

-Εκπαιδευτική τηλεόραση

-Ο παραμυθάς (Νίκος Πιλάβιος) ήταν η πιο δημοφιλής παιδική εκπομπή της τηλεόρασης από το 1978 έως το 1983. Ήρωάς της ήταν ένας παππούς ο οποίος ήξερε να λέει όμορφες ιστορίες που δεν ήταν άλλες από τις περιπέτειες τις οποίες ζούσε ο ίδιος, κάθε φορά που φορούσε ένα μαγικό γιλέκο.

-Duran Duran

-Μακριά γαιδούρα

-Floppy disc

-Chernobyl 1986

-Τα ισότοπα του Ιωδίου και του Καισίου μαζί με τις μονάδες μέτρησης της ραδιενέργειας

-Diskman

-Teletubbies

-New kids on the Block

-MSN πριν το Facebook!

-Αυτοσχέδια φυσοκάλαμα από κομμάτια πλαστικού σωλήνα που σουφρώναμε στα γύρω γιαπιά. Στην ιδανική περίπτωση, άγουρες ελιές εν είδει πυρομαχικών.

-Ότι το κινητό δεν είχε ίντερνετ. Αν έπεφτε απο το μπαλκόνι δεν υπήρχε πρόβλημα, συναρμολογούσες τα κομμάτια και όλα καλά! Επίσης το φορτίζαμε μια φορά την εβδομάδα και αν.

-Τις σχολικές ποδιές για τα κορίτσια και τα Γυμνάσια-Λύκεια που χωρίζονταν σε Αρένων και Θηλέων.

-Σχολείο μία εβδομάδα πρωί μία εβδομάδα απόγευμα

-Πολυτονικό σύστημα

-Καράφλιασα, Μας κούφανες, Φρικάρω

-Smells like teen spirit

-Βλέπαμε Κάντυ Κάντυ και Τόλμη και Γοητεία τα καλά τα επεισόδια με την Καρολάιν και το Ριτζ

-Μπανάκι Μανάκι

-Δεν υπήρχαν κινητά. Δεν υπήρχε ίντερνετ. Και ένιωσα πραγματικό ενθουσιασμό όταν μου έφεραν την πρώτη εγκυκλοπαίδεια. Έπρεπε να βρεις την πληροφορία διαβάζοντας.

-Ράδιο – πειρατές

-Στο χωράφι με το κάρο . . .

_Παιχνίδια στο δρόμο, στις αλάνες, στις πλατείες, βόλτες με τα ποδήλατα, μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό . . .

-Μπόζο γαριδάκια 🤡

-Τα Hambo

-Ότι έπαιρνα να ζητήσω ραντεβού από μία κοπέλα στο σταθερό και το σήκωνε ο πατέρας της.

-Κέρμα σε τηλέφωνο στο περίπτερο

-Τα πολύωρα party στη Βαρυμπόμπη και στο Αλεποχώρι.

-Σταθερό τηλέφωνο με δίσκο (ενώ βέβαια υπήρχαν τηλέφωνα με κουμπιά). Υπάρχουν βίντεο στο YouTube με παιδιά που αδυνατούν να καταλάβουν πως λειτουργούσε η συσκευή !

-Video Club παντού σε κάθε γειτονιά

-Τα πρώτα Internet café

-Πρόγραμμα σχολείου. Δευτέρα, Τρίτη Τετάρτη πρωί, Πέμπτη Παρασκευή απόγευμα και το ανάποδο, Δευτέρα, Τρίτη Τετάρτη απόγευμα, Πέμπτη Παρασκευή πρωί !

-Velosolex

-Αθήνα χωρίς μετρό.

-Ραδιοκασετόφωνο (και κασέτες, φυσικά)

-Jeronimo Groovy (τα βράδια που έπαιρναν τηλέφωνο)

-Citroën DS (βάτραχος)

-Subbuteo

-Pac-Man

-Venue! Τίποτα άλλο..

-Τηλεφωνικός θάλαμος του ΟΤΕ με πόρτα ακορντεόν…

-C 50 Honda

-Η κόρη μου ξεφυλλίζοντας οικογενειακά άλμπουμ: Παλιά γιατί εκτυπώνατε όλες τις φωτογραφίες?

-“Κόλλησε η βελόνα”. Έκφραση την οποία χρησιμοποιώ κατά κόρον μέχρι που με ρώτησε η 11χρονη κόρη μου τι εννοώ μ’αυτό

-Δισκάδικα στην πλατεία Κάνιγγος

-"Ο κήπος με τα αγάλματα" είναι το πρώτο παιδικό σίριαλ παραγωγής ΕΡΤ. Από τα δημοφιλέστερα παιδικά προγράμματα της δεκαετίας του '80.

-Αφιερώσεις στο ραδιόφωνο

-Κασέτες, δισκέτες, tamagochi, koosh balls (ή κουσμανία), αυτοί οι αρωματικοί δίσκοι-μπρελόκ από το body shop, αλάνα, φιδάκι στο κινητό, αναπάντητες κλήσεις, πρόσοψη κινητού, ύπνο απ’τις 9 . . .

-Έξι ημέρες σχολείο ( να σχολάς στο εξάωρο Σάββατο στις 19.00 και Δευτέρα να είσαι πρωί ) μέχρι το 1980. Ποδιά και κορδέλα για τα κορίτσια.

-Σταθερό τηλέφωνο εξαψήφιο.

-”Πειρατικά” αυτοκίνητα , αντί για ταξί.

-Χωματόδρομοι στη Νέα Σμύρνη, Νέο Κόσμο, Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι), μέχρι το 1990.

-Μπόλεκ και Λόλεκ!

-Το κλειδί σε πολλά σπίτια ήταν κάτω από το πατάκι. Για τους ιδιαίτερα προσεκτικούς κάτω από τη γλάστρα.

-Ταρατατά

-Ασπρόμαυρη τηλεόραση

-“Ο τσομπανάκος”, στο κλείσιμο του προγράμματος της ΕΡΑ, και κατόπιν, ο Εθνικός Ύμνος

-Τρόικα, Number One, Chicago, Rocket, Marengata, Τρινιτά, Τρελή Πατούσα, πάντοτε φλοκάκια αντί για ρέστα.

-Έχουμε άλλες ασφάλειες 16άρες/25άρες;

-Κουνούπι (το καλαμάκι με τον έλικα)

-Ροζ Πάνθηρας, Επιθεωρητής ΣαΪνης, Ποπάϊ, Γούντι ο Τρυποκάρυδος, Σπορτ Μπίλι, Μάγια η Μέλισσα, Χάϊντι

-Αυτός Αυτή και τα Μυστήρια (Moonlighting), 1985-'89

-The Muppet Show

-The Love Boat, Kojak (Telly Savalas), Hawaii 5-0, Combat, Alf, CHiPs

-Χυμός Ροδάκινου που μοιραζόταν δωρεάν στους μαθητές του Δημοτικού

-Τα περιοδικά Ράδιο-Τηλεόραση, Τρίποντο, 4Τροχοί, Πτήση, Pixel, Ποπ&Ροκ, Ταχυδρόμος, Ένα, Πάνθεον, Φαντάζιο, Επίκαιρα

-Πολυκατάστημα Μινιόν και Κατράντζος Σπορ

-Σοκολατάκα Τζοκόντα

-Ακάκιε τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ

-Φουντούνια, Πιτσίνια, Δρακουλίνια, Πακοτίνια, Γαριδάκια, Φοφίκο, Tsakiris Chips, Pizza Mexicana, Extra Τυρογαριδάκια, Τι και Τι

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[incurablydreamy]

Καθίσαμε σε εκείνη την μεγάλη εξέδρα στο φλοισβο.

Ακούγαμε έντεχνη μουσική, αυτό το είδος της μουσικής που κατά την γνώμη μου περιέχει αυτή την γοητεία κι τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που θα ήθελα πολύ να ζήσω.. Αμέριμνες κοιτούσαμε την θάλασσα.

Καμία δεν είχε ανάγκη να μιλήσει.

Η κάθε μία σκεφτόταν το δικό της "ανολοκληρωτο"

Κι ξάφνου παρατήρω ότι ένας άγνωστος μας τραβάει φωτογραφίες...ήταν κοντά στα 70...

Του χαμογέλασα κι μου επέστρεψε το χαμόγελο

Ενιωσα ότι κάτι είδε σε μας, ήταν λες κι έπρεπε να αποτυπωθεί κάπου αυτή η στιγμή κι κάποιος τον όρισε "υπεύθυνο" !

πρώτη φορά δειλιάσα.

Ηθελα να δω τις φωτογραφίες..

κι μάλλον αυτό με φοβησε..δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι σε σκεφτόμουν κι αυτό πλέον υπήρχε κάπου αποτυπωμένο...

Γυρναω να τον δω κι ειχε εξαφανιστεί..

Φεύγοντας τον πετύχαμε αλλά  επελεξα να μην του μιλήσω, το άφησα λίγο στην μοίρα το αν κι εφόσον θα τύχει να δω την στιγμή εκείνη αποτυπωμένη κάπου...

Ισως όταν την συναντήσω να θυμηθώ το "ανολοκληρωτο μας", μία σελίδα που ποτέ δεν γράφτηκε αλλά στο σημερα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.

-λείπεις...αλλά αυτό δεν είναι αρκετό..

[xionisgr]

Συγγραφέας: Παρούση Αντιγόνη ISBN: 9789606007675 Εκδοτικός οίκος: Πατάκη Σειρά: Διδακτική πράξη και θεωρία Σελίδες: 132 Διαστάσεις: 22.5x22 Έτος έκδοσης: 1998

[manpetasgr]

Συγγραφέας: Παρούση Αντιγόνη ISBN: 9789606007675 Εκδοτικός οίκος: Πατάκη Σειρά: Διδακτική πράξη και θεωρία Σελίδες: 132 Διαστάσεις: 22.5x22 Έτος έκδοσης: 1998

[kwstasattgr]

Συγγραφέας: Παρούση Αντιγόνη ISBN: 9789606007675 Εκδοτικός οίκος: Πατάκη Σειρά: Διδακτική πράξη και θεωρία Σελίδες: 132 Διαστάσεις: 22.5x22 Έτος έκδοσης: 1998

[a078740849aposts]

Συγγραφέας: Παρούση Αντιγόνη ISBN: 9789606007675 Εκδοτικός οίκος: Πατάκη Σειρά: Διδακτική πράξη και θεωρία Σελίδες: 132 Διαστάσεις: 22.5x22 Έτος έκδοσης: 1998

[yacinthi]

Ένα ακόμα μήνυμα για εσένα που κάποτε αγάπησα...

Σε λίγες ημέρες μπαίνω στο δεύτερο έτος της σχολής. Σε λίγες ημέρες έχω και τα γενέθλια μου. Άραγε θυμάσαι την ημερομηνία; Θυμάσαι εμένα;

Πότε πέρασε τόσος καιρός; Πως είσαι; Είσαι καλά; Με τι ασχολείσαι; Και τι απέγιναν τα όνειρα που συζητούσαμε για ώρες;

Ήταν μεγάλη κάθαρση για εμένα όταν έμαθα ότι απέτυχες. Ακόμα σε θυμάμαι να μου μιλάς για εκείνη τη σχολή. Κι όλο διάβαζες. Κι όλο με μείωνες, γιατί εγώ δεν προσπαθούσα. Είναι ειρωνικό που μόνο εγώ πέρασα στο πανεπιστήμιο από τους δυο μας. Δεν χάρηκα, μόνο αισθάνθηκα πως η μοίρα σου ανταπέδωσε με κάποιο τρόπο τον πικρό αυτό πόνο που άφησες χαραγμένο μέσα μου. Μία σπιθαμή του.

Μα δεν χάρηκα. Γιατί θυμάμαι τη λάμψη στο πρόσωπο σου όταν μου μίλαγες για τα όνειρα σου. Και περίμενα να πετύχεις. Πίστευα σε εσένα. Όμως αυτό ήταν τελικά που σου έμελλε. Κι αυτό σου άξιζε.

Σήμερα είχα μία συζήτηση με μια φίλη.

Με έβαλε σε σκέψεις…

Ποτέ δεν πήρα εξηγήσεις… Ποτέ δεν σε ξαναντάμωσα. Ποτέ δεν σου είπα ποσό πολύ με πλήγωσες. Ποτέ δεν συζητήσαμε πρόσωπο με πρόσωπο ό,τι συνέβη. Δεν το επιδίωξες. Κι εγώ δεν είχα τη δύναμη. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που σου γράφω. Έχει περάσει καιρός. Δεν είμαι πια αυτή που κάποτε γνώρισες. Δεν είσαι πια αυτός που κάποτε αγάπησα.

Και ποιος ο λόγος; Απόψε άκουσα ένα από τα τραγούδια που ακούγαμε μαζί. Όπως σου είπα στο προηγούμενο μήνυμα, οι αναμνήσεις μας είναι ένα κομμάτι μου που ζωντανεύει με παλιές μελωδίες.

Με έχασες. Με έδιωξες. Όσο κι αν σου αξίζει να σαπίσεις, αυτό το κομμάτι μου ακόμα σε νοιάζεται και θέλει να πετύχεις. Μα ένα κομμάτι δεν αντικατοπτρίζει ολόκληρο το είναι. Πως νιώθω για εσένα ούτε εγώ δε γνωρίζω πια.

Πως θα ένιωθες για κάποιον που σε γέμισε αγάπη κι έπειτα την πήρε όλη πίσω αφήνοντας σε ολότελα κενό; Πως θα ένιωθες αν είχες αισθήματα για έναν παθολογικό ψεύτη;

Αν συνειδητοποιούσες ότι ο άνθρωπος που σε αγκάλιαζε και σου μιλούσε για έρωτα, ήταν αυτός που σου έσκαβε το λάκκο;

Θέλω να το σκεφτείς. Θέλω να το νιώσεις. Κι όταν σε πληγώνουν να σκέφτεσαι εμένα.

Στη συναυλία των Arctic Monkeys πήγα με μια παλιά φίλη. Κι όταν άρχισε να παίζει το R U Mine? Γύρισε και με ρωτησε

‘Πως κι όχι σλιμάκια;’ Καθώς με έβλεπε να πασχίζω να στρίψω τσιγάρο μέσα στο πλήθος.

Τελευταία φορά που κάπνισα σλιμάκια ήταν το ‘21

Τότε παραπονιόσουν κι απαιτούσες να το κόψω…

Εγώ, σε μίσησα πολύ

Με τον χρόνο το μίσος μου έσβησε

Κι έγινε κενό

Κι αυτή τη στιγμή που σου γράφω, παίζει το 505

Αυτό ήταν το μήνυμα μου για εσένα

Τίποτα άλλο απ’ όσα γράφω δε σε αφορά

Μα έχω την ανάγκη να σου αφήνω ένα μήνυμα σαν κι αυτό ώρες ώρες

Γιατί κάποτε ήσουν το αγόρι μου

Που καθόταν μαζί μου να ακούει το Brooklyn Baby on repeat

Δεν ξέρω αν κατάλαβες ποτέ ότι με τον τρόπο αυτό στο αφιέρωνα

Γιατί κάποτε σ’ αγάπησα

Γιατί έτσι είμαι εγώ

Α, και χρόνια πολλά

Προκαταβολικά

Γιατί πέφτουν μια εβδομάδα μετά από τα δικά μου

Χαρούμενα δεκαεννιά και στους δυο μας

Αρχές Σεπτέμβρη του 2023

[eclecticstarlightblogger]

Ειδαν τον τρόμο με τα μάτια τους Σοκαρουν οι περιγραφές των επιβατών του τρένου που έμεινε στο τούνελ

Με νωπές τις μνήμες από την τραγωδία των Τεμπών, οι 325 επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 53, λαχτάρησαν όταν το τραίνο ακινητοποιήθηκε, για πάνω απο μια ώρα, στη σήραγγα Οθρύος, ανάμεσα σε Λαμία και Βόλο. «Ακούγαμε πυροσβεστικά, ακούγαμε ασθενοφόρα και πανικοβληθήκαμε» είπε συγγενής επιβάτη, ενώ καταγγέλλουν ότι δεν υπήρξε καμία ενημέρωση. Νεαρή επιβάτης μιλώντας στο Star […] Ειδαν τον τρόμο…

[thoughtfullyblogger]

Ειδαν τον τρόμο με τα μάτια τους Σοκαρουν οι περιγραφές των επιβατών του τρένου που έμεινε στο τούνελ

Με νωπές τις μνήμες από την τραγωδία των Τεμπών, οι 325 επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 53, λαχτάρησαν όταν το τραίνο ακινητοποιήθηκε, για πάνω απο μια ώρα, στη σήραγγα Οθρύος, ανάμεσα σε Λαμία και Βόλο. «Ακούγαμε πυροσβεστικά, ακούγαμε ασθενοφόρα και πανικοβληθήκαμε» είπε συγγενής επιβάτη, ενώ καταγγέλλουν ότι δεν υπήρξε καμία ενημέρωση. Νεαρή επιβάτης μιλώντας στο Star […] Ειδαν τον τρόμο…

[greekblogs]

Ειδαν τον τρόμο με τα μάτια τους Σοκαρουν οι περιγραφές των επιβατών του τρένου που έμεινε στο τούνελ

Με νωπές τις μνήμες από την τραγωδία των Τεμπών, οι 325 επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 53, λαχτάρησαν όταν το τραίνο ακινητοποιήθηκε, για πάνω απο μια ώρα, στη σήραγγα Οθρύος, ανάμεσα σε Λαμία και Βόλο. «Ακούγαμε πυροσβεστικά, ακούγαμε ασθενοφόρα και πανικοβληθήκαμε» είπε συγγενής επιβάτη, ενώ καταγγέλλουν ότι δεν υπήρξε καμία ενημέρωση. Νεαρή επιβάτης μιλώντας στο Star […] Ειδαν τον τρόμο…

[justforbooks]

Πέθανε η σπουδαία αρχαιολόγος και πρώην πρόεδρος στο Μουσείο Μπενάκη Αιμιλία Γερουλάνου. Την είδηση του θανάτου της Αιμιλίας Γερουλάνου, έκανε γνωστή με ανάρτησή του ο γιος της Παύλος Γερουλάνος. «Δεν με νοιάζει να πουν το παραμικρό για μένα. Στο κάτω κάτω, η οικογένειά μου έχει αφήσει σχεδόν όλη της την περιουσία στο ελληνικό κράτος» είχε πει η ίδια σε συνέντευξή της στη LiFO όταν αφηγήθηκε τη ζωή της.

Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή εδώ γύρω, στο κέντρο. Δεν φύγαμε ποτέ, ούτε ο άντρας μου ούτε εγώ. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 4 χρόνων. Έως τότε ζούσαμε με διαλείμματα στο εξωτερικό, όπου έκανε συνεχώς εγχειρήσεις. Τον θυμάμαι αμυδρά. Θυμάμαι και το σπίτι στην Ελβετία όπου μέναμε, όταν προσπάθησαν να τον σώσουν. Δεν τα κατάφεραν.

Αυτή είναι η πρώτη μου εικόνα από τη ζωή μου: ο πατέρας μου και το σπίτι αυτό. Δεν το πίστευε κανένας ότι μπορεί να το θυμάμαι, υποτίθεται ότι τα παιδιά δεν έχουν μνήμες πριν από τα πέντε τους χρόνια. Μέχρι που τους το ζωγράφισα. Και πράγματι έτσι ήταν.

• Έζησα με τη μάνα μου όλα τα χρόνια. Ένας άνθρωπος εκπληκτικός, που συνέβαλε πάρα πολύ σε οτιδήποτε είμαστε κι εγώ και τα παιδιά μου. Η ευχή κι η κατάρα της ήταν ότι ήθελε να δουλεύουμε πολύ. Κι η αλήθεια είναι ότι μας έχει βγει η πίστη έκτοτε, όλων ανεξαιρέτως!

• Είχα υπέροχους ανθρώπους γύρω μου. Ήμουν πάντα τυχερή. Στο Κολέγιο είχα την τύχη να έχω εκπληκτικούς δασκάλους: Γιωτοπούλου, Σισιλιάνου, Μπούμπουρα, Ηλιοπούλου. Ανθρώπους που έκλειναν την επίσημη ύλη και μας μιλούσαν για σημαντικά πράγματα. Έξι μήνες Αναγέννηση μας δίδασκε η Γιωτοπούλου. Μπήκαμε στο νόημα της ιστορίας της τέχνης, της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας.

Αλλά και το σπίτι ήταν γεμάτο από σπουδαίους ανθρώπους. Η μαμά ήταν φίλη με τον Τσαρούχη, τον Μόραλη, τον Χορν, τον Κατσίμπαλη, είχε δάσκαλο τον Δελμούζο, ο θείος μου Μαρίνος Καλλιγάς ήταν τότε διευθυντής της Πινακοθήκης. Τέτοιος κόσμος τριγυρνούσε στο σπίτι. Τους απολάμβανα...

• Με το Μουσείο Μπενάκη δεν είχα πολλές σχέσεις στην αρχή, δεν με τραβούσε ιδιαίτερα. Ήταν η μανία του παππού μου, του Αντώνη Μπενάκη. Τον θυμάμαι μια ζωή, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, να είναι εκεί. Το μουσείο ήταν η ζωή του.

• Το 1959 τελείωσα τη Φιλοσοφική. Ένα χρόνο μετά ο Μανόλης Χατζηδάκης μου ζήτησε να μπω στην ομάδα του, που ετοίμαζε για το Βυζαντινό Μουσείο τη μεγάλη Βυζαντινή Έκθεση στο Ζάππειο, η οποία έγινε το 1964. Από τότε ξεκινά η ενασχόλησή μου με τα βυζαντινά. Μείνα- με στο Βυζαντινό Μουσείο ως το 1969, οπότε ήρθε η δικτατορία και μας έδιωξαν όλους.

Μετά, πήγα εθελοντικά στο Μουσείο Μπενάκη κι έφτιαξα το φωτογραφικό αρχείο, το πρώτο στην Ελλάδα. Ήταν ιδέα του Μανόλη Χατζηδάκη και το έστησα εγώ. Είναι μοναδικό ακόμη και στις μέρες μας. Κάναμε πολλά πράγματα πρωτοποριακά τότε. Θυμάμαι ότι ένας τοίχος χώριζε το γραφείο μας από τις αίθουσες του μουσείου. Το τι ακούγαμε όταν έρχονταν σχολεία δεν περιγράφεται. Και δεν έλεγαν τίποτα ουσιαστικό στα παιδιά.

Το 1979, που ήταν και το Έτος των Παιδιών, έλεγα κάτι πρέπει να κάνουμε. Ζητήσαμε τη βοήθεια των Οδηγών για να κάνουμε ένα παιχνίδι μέσα στο μουσείο. Έπρεπε να δεις το σοκ: οι φύλακες φώναζαν «α, τα παιδιά είναι χάμω», ο πρόεδρος έλεγε «δεν είναι για τα παιδιά τα μουσεία». Είχε τρομερή επιτυχία. Την επόμενη χρονιά με την Καίτη Δημαρά πιάσαμε όλα τα μουσεία της Ελλάδας, βρήκαμε τις ομάδες Οδηγών που είχαμε στις περιοχές τους και φτιάξαμε ένα παιχνίδι για κάθε μουσείο.

• Ένα πρωί ήμουν με τον σύζυγό μου Μαρίνο στην Κρήτη, όταν με πήρε τηλέφωνο ο Αντώνης Τρίτσης. Μου λέει: «Θέλω να κατέβεις δημοτική σύμβουλος μαζί μου». Μου ήρθε ξαφνικό. Τον συμπαθούσα, τον πίστευα και για χάρη του μπήκα σ' αυτή την περιπέτεια. Εξελέγην. Πώς; Ούτε ξέρω. Νομίζω χάρη στο όνομα του παππού του Μαρίνου. Παντού κάποιον είχε γιατρέψει. Στην Ολυμπία είχε ένα συνεργείο αυτοκινήτων κι έγραφε η πινακίδα «Γερουλάνος». Ρωτήσαμε μήπως είμαστε συγγενείς. Και μας λέει ο ιδιοκτήτης «όπως ο Γερουλάνος διόρθωνε τους ανθρώπους, έτσι κι εγώ διορθώνω τα αυτοκίνητα».

• To 1985 έγινα υποδιευθύντρια στο Μουσείο Μπενάκη, το 2000 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και το 2005 πρόεδρος. Στο μουσείο, δυστυχώς, η δουλειά μου είναι πολύ σφιχτή, είναι διαχειριστική - κάτι που δεν ήταν ποτέ πολύ του είδους μου. Αλλά η κατάσταση είναι τέτοια που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και, κυρίως, εν μέσω της κρίσης δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από το υπουργείο, μάλλον λιγότερα απ' ό,τι περνάμε. Τώρα αυτή είναι μια νέα, μεγάλη αγωνία.

• Έχω μια έλλειψη φόβου. Προέρχεται από την αισιοδοξία μου αυτό. Ο καημένος ο Άγγελος ο Δεληβορριάς λέει «το μεγαλύτερο δώρο του μουσείου είναι η αισιοδοξία της Αιμιλίας». Δεν είναι πεπεισμένος ότι έχω δίκιο, αλλά... Κοιτάξτε, παντού υπάρχουν δυσκολίες, οι συνθήκες είναι αντίξοες, μπορεί να χάσει κανείς το κουράγιο του.

• Ο πατέρας μου είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την πολιτική, για την προσφορά στα κοινά. Ήταν νομάρχης στη Φλώρινα, στενός συνεργάτης του Βενιζέλου, αλλά πέθανε πάρα πολύ νέος. Η μάνα μου παρέμεινε πάντα μεγάλη του θαυμάστρια κι έχω την εντύπωση ότι η επιρροή της στον γιο μου, τον Παύλο, ήταν καθοριστική, μέσω της αφήγησης, των ιστοριών που έλεγε για τον πατέρα μου.

Ο Παύλος από μικρός είχε έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική. Σε αντίθεση με τα κορίτσια μου, που ήταν όλες προς τα καλλιτεχνικά, με εξαίρεση τη Μαρίνα, που έχει δυνατό μαθηματικό μυαλό. Πήγε στις ΗΠΑ για ιστορία της τέχνης και την κατάλαβαν και την ώθησαν και προς τα μαθηματικά.

• Της άλλης μου κόρης, της Δέσποινας, της ζήτησε ο Χορν να παίξει στον Αρχιμάστορα Σόλνες. Την έπιασαν ο Σολομός κι ο Τάκης ο Χορν και τη χτύπησαν σαν το χταπόδι ένα καλοκαίρι και βγήκε μια απίθανη παράσταση. Ακόμη σήμερα τη γυρεύουν να παίξει στο θέατρο. Δεν θέλησε να συνεχίσει. Έχει βρει μια θαυμαστή ισορροπία στη ζωή της.

Η Ειρήνη είναι πλάσμα εκπληκτικό, έχει όλο το μουσείο στα χέρια της. Καρφώνει, έχει την ευθύνη, υλοποιεί τα οράματα, έχει το άγχος των οικονομικών, της διοργάνωσης. Έχω μεγάλη αγωνία για την Ειρήνη και το μουσείο, αλλά κατά καιρούς και για κάθε παιδί.

• Δεν με νοιάζει να πουν το παραμικρό για μένα. Στο κάτω κάτω, η οικογένειά μου έχει αφήσει σχεδόν όλη της την περιουσία στο ελληνικό κράτος. Μου είναι πάρα πολύ δυσάρεστο αυτό που συμβαίνει τώρα με την ιστορία για τη Βυζαντινή Έκθεση στις ΗΠΑ. Κυρίως επειδή χτυπά τον Παύλο. Μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον και με αυτές τις αρχές, θα μπορούσε να ασχοληθεί με ό,τι ήθελε στη ζωή του. Με τα πάντα. Έτρεμα πάντα μην πάνε με τη γυναίκα του να εγκατασταθούν στην Αμερική. Όμως τα άφησε όλα για να έρθει εδώ και να προσφέρει.

• Πρώτη φορά μού συμβαίνει να μην μπορώ να μιλήσω στη ζωή μου. Είναι απολύτως πρωτοφανές για μένα. Ουδέποτε κρατήθηκα να μη μιλήσω. Όταν είσαι πάρα πολύ σίγουρος, δεν φοβάσαι. Θυμάμαι, μια φορά, κάτι είχαμε κάνει στον δήμο, είχαμε προσπαθήσει στο «Μελίνα Μερκούρη» να κάνουμε μια αναπαράσταση της Αθήνας στο κτίριο του Πουλόπουλου και κάποιος άφησε ένα υπονοούμενο. Έβαλα κάτι φωνές!

• Δεν έχω εμμονές. Έχω γραμμές άμυνας. Μαγειρική. Το μόνο πράγμα που με ξεκουράζει. Μου αρέσει να μαγειρεύω για συγκεκριμένο αποδέκτη, με ιντριγκάρουν τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Μπα, όχι, δεν μαγείρεψα κάτι ειδικό όταν ανακοινώθηκε ότι ο Παύλος θα γίνει υπουργός.

• «Μαρίνο, βόηθα με». Αυτή είναι η φράση που λέω πιο συχνά.

• Θέλω ό,τι κάνω να προσπαθώ να το κάνω καλά. Αυτή είναι η δική μου ευχή και κατάρα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[skandaladiaplokidiafthora]

Ειδαν τον τρόμο με τα μάτια τους Σοκαρουν οι περιγραφές των επιβατών του τρένου που έμεινε στο τούνελ

Με νωπές τις μνήμες από την τραγωδία των Τεμπών, οι 325 επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 53, λαχτάρησαν όταν το τραίνο ακινητοποιήθηκε, για πάνω απο μια ώρα, στη σήραγγα Οθρύος, ανάμεσα σε Λαμία και Βόλο. «Ακούγαμε πυροσβεστικά, ακούγαμε ασθενοφόρα και πανικοβληθήκαμε» είπε συγγενής επιβάτη, ενώ καταγγέλλουν ότι δεν υπήρξε καμία ενημέρωση. Νεαρή επιβάτης μιλώντας στο Star […] Ειδαν τον τρόμο…

[travelseefeel]

Παγκόσμια ημέρα τουρισμού χθες και μετά από μια χρονιά που καταρρίφθηκαν όλα τα ρεκόρ και οι υποδομές άγγιξαν σε πολλά μέρη τα όριά τους άρχισε επιτέλους και στην Ελλάδα η συζήτηση για τον βιώσιμο τουρισμό. ♻️ ⚜️ Στα πλαίσια της παγκόσμιας καμπάνιας «REthinkingTourism» καλούμαστε να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας να επανεφεύρουμε τον τουρισμό, σχεδιάζοντας ένα πιο βιώσιμο και ανθεκτικό μέλλον για όλους. Χωρίς όμως ακρότητες και ουτοπικούς στόχους. ✈️ Τα ρεκόρ είναι μια μεγάλη ευκαιρία και ταυτόχρονα μια μεγάλη ευθύνη. Οι προκλήσεις είναι μπροστά και χρειάζεται εκ νέου προγραμματισμός γιατί πολλές φορές τα γεγονότα μας ξεπερνούν. 📸 P.S. Όταν βγάλαμε αυτή τη φωτογραφία στη Μύκονο χαιρόμασταν με τις διαφορετικές γλώσσες που ακούγαμε από τα διπλανά μας τραπέζια. Δεν γνωρίζουμε πως αλλά καρμικά οι παραπάνω σκέψεις μας οδήγησαν σ' αυτή τη λήψη! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . #greecetravelgr1_ #greece_travel #greeceislands #summeringreece #ilovegreece #loves_greece #madeingreece #team_greece #greecetravel #great_captures_greece #super_greece #life_greece #greece_moments #igersgreece #greece_is_awesome #reasonstovisitgreece #exploregreece #beautifulgreece #greece_perfection #greecevacation #greece_vacations #greeceisland #greecephotography #greecelife #greeceholiday #greecegram #mykonos #mykonosisland #mykonoslife (στην τοποθεσία 180⁰ Sunset-Bar Mykonos) https://www.instagram.com/p/CjCzGeZoeu1/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[solmeister13]

Διάβαζα σήμερα το Cool Kids Never Die και συνειδητοποίησα ότι στην αρχική λίστα των τραγουδιών του δίσκου που ήταν να κάνεις release ήταν ένα τραγούδι που λεγόταν "Σχετικά με χτες" και μου ήρθε φλασία το "Σχετικά με χτες" από το "Κόρη". Και ήθελα να σε ρωτήσω??...

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΊΔΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΓΡΑΨΕΣ ΓΙΑ ΤΟ CKND Ή ΚΑΠΟΙΟ ΆΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΊΔΙΟ ΤΙΤΛΟ???

Είναι το ίδιο ρεφρέν και αρχικά το είχα γράψει το 2009 μετά από ένα live των Depeche Mode στο Terra Vibe στη Μαλακάσα που δεν έγινε ποτέ και μας το ανακοίνωσαν onstage άνθρωποι της παραγωγής. Εγώ είχα πάει με τον τότε λυκειακό έρωτα και επειδή στο αμάξι της επιστροφής είχαμε κάτσει στο πίσω κάθισμα, είχαμε πάρει ο καθένας από ένα ακουστικό και ακούγαμε τα τραγούδια μας, σκέφτηκα την ατάκα "σχετικά με χθες".

Αυτή η στιγμή ωστόσο ενέπνευσε και το στίχο στο "Το Βράδυ Εκείνο Έβρεχε Κρύσταλλα" που λέει "τα ακουστικά που τότε μοιραστήκαμε".

[fxckery-at-its-finest]

Αύγουστος

Άσχημο να ζεις σε μια κοινωνία που δεν σου επιτρέπει να αγαπήσεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν ταιριάζει στην «κατάλληλη» μορφή της αγάπης. Για αυτό λοιπόν, στο παρακάτω κείμενο θα αναφερθώ σε μια από τις πιο αγνές συναισθηματικές συνδέσεις που έχω γνωρίσει. Ή μάλλον, πιο σωστά, που μου έχουν διηγηθεί.

Η ιστορία αφορά την πρώτη αγάπη ενός πολύ καλού μου φίλου. Ενός φίλου που ίσως άμα τον γνωρίζατε θα λέγατε ότι δύσκολα να έχει αισθανθεί κάτι τόσο δυνατό για ένα άλλο αγόρι. Όμως, έτσι δεν είναι η αγάπη; Κάτι δυνατό, που όταν το νιώσεις δεν επανέρχεσαι από αυτό. Και η ψυχή σου σκληραίνει και όλοι σε βλέπουν «αναίσθητο». Μαθαίνεις να μεγαλώνεις μέσα σε αυτό. Μαθαίνεις να μην δείχνεις τις χαρές, τις λύπες σου και τις σκέψεις σου. Μα τι συμβαίνει όταν έρχεται ένας άνθρωπος κι στα κάνει όλα αυτά πάνω κάτω;

Μάρτιος 2020

Δίνω πανελλήνιες φέτος. Άλλο βάρος και αυτό. Το άγχος μου με περιτριγυρίζει. Αυτές οι σελίδες της ιστορίας μου φαίνονται αμέτρητες. Και σε όλη αυτήν την μαυρίλα προσθέτουν και η μοναξιά ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου. Αποφάσισα να βγω έξω, είχαμε ένα πάρτι Αποκριών. Ήθελα κάπως να ξεχαστώ.

«Ε ακούς. Σε είδε ένας από το κινητό μου και λέει ότι θελει να σε γνωρίσει. Τι να του πω;», μου λέει μια φίλη μου, λίγες ώρες μέσα στο πάρτι.

Ξαφνιάστηκα. Τέτοια θέλω τώρα; Και ποιος είναι αυτός; Και που με είδε και του άρεσα; Γιατί να αρέσω εγώ σε κάποιον; Άμα κάνω κάτι και μαθευτεί; Είμαστε κι μικρή πόλη, δεν κρύβονται αυτά.

Τέλος πάντων, με κάποιον τρόπο μάζεψα κουράγιο εκείνο το βράδυ. Το ψιλό συζήτησα και με την κολλητή μου την Ε, και αποφάσισα να το παίξω λίγο άντρας. Του έστειλα κατευθείαν αφού πήγα σπιτι.

«Έμαθα πως με είδες κάπου και σου άρεσα Ε;»

Μην ρωτήσετε πως και που βρήκα το θάρρος και το έκανα. Μέχρι και σήμερα κατηγορώ το αλκοόλ. Ή μάλλον, κατηγορώ εμένα. Θα καταλάβετε.

Απρίλιος, Μάιος, Ιούνιος 2020

Διέγραψα όλα μου σχεδόν τα social media. Θα ακουστεί σίγουρα πολύ basic το να πω πως το έκανα για να επικεντρωθώ στον στόχο μου στις πανελλήνιες. Μα αυτήν είναι η αλήθεια. Πρέπει να πετύχω, το χρωστάω σε όλους. Και κυρίως στην οικογένεια μου που έχει κάνει τόσα για μένα. Δεν μπορώ να το πάρω στην πλάκα. Θέλω να συγκεντρωθώ σε αυτό, και σε μένα. Γιατί, ας μην το παραδέχομαι, είναι περίεργο και δύσκολο να προσπαθείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου όταν η κοινωνία σε γεμίζει με πρότυπα. Όσο το σκέφτομαι τόσο χειρότερα νιώθω.

Χρειάζομαι ένα διάλειμμα.

Από όλους και από όλα.

Για να είμαι καλά εγώ.

Ιούλιος 2020

10 Ιουλίου σήμερα. Βγήκαν τα αποτελέσματα και με έχει παρει από κάτω. Νιώθω σαν να απέτυχα.

Πάλι καλά μου έστειλε μήνυμα και μου είπε να βγουμε. Εγώ και η Ε ξετρελαθήκαμε. Ανυπομονώ να τον δω. Νομίζω θα μου κάνει καλό ένα διάλειμμα μαζί του. Θέλω να δω και αν επικοινωνούμε από κοντά.

Βγήκαμε. Τι όμορφος που είναι. Θυμάται σχεδόν κάθε πράγμα που του είπα από τα μηνύματα. Με έφερε και σπίτι, είχαμε σκάσει στο γέλιο μέχρι να ‘ρθουμε.

Όχι, δεν κάναμε τίποτα παραπάνω. Ακούγαμε την μουσική μας, βγάλαμε κάτι φωτογραφίες και γελούσαμε. Σαν να ‘μασταν μικρά παιδιά χωρίς άγχος και προβλήματα.

Το χρειαζόμουν αυτό.

Αμάν νομίζω αρχίζει και μου αρέσει Ε, τι να κανω;» στέλνω στην κολλητή μου.

«Να του το πεις ρε συ, αξίζει μια προσπάθεια.»

Ίσως. Και αν δεν;

17 Ιουλίου 2020

Ξαναβγήκαμε. Πήγα και σπιτι του αυτήν την φορά. Του έδειξα τα αγαπημένα μου τραγούδια της Taylor Swift. Του άρεσαν και μου μίλησε και αυτός για πράγματα που τον κάνουν χαρούμενο.

Του αρέσει πολύ η yoga. Γενικότερα ασχολείται με το πνεύμα του και την καλλιέργεια του.

Σπάνιο είναι να βρεις άτομο να το καλλιεργεί αυτό.

Δεν χορταίνω να τον κοιτάω, και ας μην είμαι άτομο που κοιτάει κυρίως κάποιον στα μάτια.

Είναι σαν να έχει το ένα χέρι του χαμένο στο δικό μου και το άλλο στην καρδιά μου.

Και με ακούει, ό,τι και αν του λέω. Σαν να μην κουράζεται, σαν να μην θέλει να αλλάξει θέμα, σαν να θέλει να με μάθει.

Του έγραψα ακόμα και ένα μικρό σημείωμα. Έτσι, για να με θυμάται. Δεν πιστεύω να το κρατήσει, αλλά θα είναι μια ωραία ανάμνηση.

Θα του το πω και ας γίνει ότι είναι να γίνει.

Τι έχω να χάσω;

«Έχω να σου πω κάτι», του λέω.

«Πες μου, τι έγινε;», γελάει.

«Νομίζω μου αρέσεις»

«Κάτι είχα ψιλό καταλάβει», γελάει πάλι, αλλά όχι σε σημείο να με κάνει να νιώσω άβολα και ηλίθιος που του το είπα. Σκέψεις κατρακυλούν κάθε κύμα στο μυαλό μου και ψιθυρίζουν «γιατί το είπα;».

Και σε αυτές τις σκέψεις φέρνει ένα τέλος αυτός που τις δημιούργησε με ένα απλό άγγιγμα, με μια απαλή αγκαλιά. Όχι από λύπηση αλλά περισσότερο σαν «Χαίρομαι που μου εκφράστηκες».

Αλλά εκείνος δεν είναι έτοιμος…

Όχι ακόμα.

Και πότε θα είναι;

Θα είναι ποτέ;

Αύγουστος

?

Σεπτέμβριος 2020

Τον προηγούμενο μήνα δεν μιλήσαμε πολύ. Παίρνει και αυτός ένα διάλειμμα από τα social media, εμπνευσμένος από εμένα. Και γενικότερα ένα διάλειμμα. Μου έλειψε να ακούω νέα του. Μου έχει λείψει να μου δείχνει εκείνες τις ανακατωμένες playlist στο Spotify, που τις θεωρώ αξιολάτρευτες αλλά δεν χρειάζεται να το μάθει.

14 Σεπτεμβρίου 2020

Και του είπα ό,τι νιώθω.

Για δεύτερη φορά. Ρισκάροντας με τον φόβο της ίδιας ελαττωματικής απάντησης.

Και ο μεγαλύτερος μου φόβος βγήκε αληθινός. Και όσο μιλάει νιώθω εκείνο το βουνό τον σκέψεων που είχα συμμαζέψει τόσο προσεκτικά σε ένα κουβάρι, να ξανά καταστρέφεται.

Περίεργο το πως ένας άνθρωπος μπορεί και ελέγχει ολόκληρη την λειτουργία του μυαλού σου. Ολόκληρο τον ρυθμό των συναισθημάτων σου.

Περίεργο και ειρωνικό ακόμα επίσης πως αυτός ο άνθρωπος είναι και εκείνος που τα λόγια του με καθησυχάζουν περισσότερο. Σαν να κυνηγάω την έγκριση του… αλλά και όχι. Σαν να με μπερδεύει με ό,τι λέει και ό,τι κάνει… αλλά και όχι.

Οι ειρωνείες πάνε και έρχονται.

Και οι σκέψεις μου περιπλέκονται και περιμένουν τα δικά σου λόγια να τις ηρεμήσουν.

Μα η απάντηση παραμένει η ίδια.

Συγγνώμη για δεύτερη φορά.

Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν.

Οκτώβριος, Νοέμβριος 2020

Οι μήνες αυτοί κύλησαν ήρεμα. Με εμάς να μιλάμε και εμένα να σε θέλω όλο και περισσότερο. Και κάθε μέρα έβρισκα ένα καινούριο πράγμα να λατρεύω σε σένα. Βλέπεις, από όλα τα περίπου 8 δισεκατομμύρια μυαλά ολοκλήρου του κόσμου, εμένα άρχισε να με μαγεύει το δικό σου.

3 Δεκεμβρίου 2020

Πονάει λίγο παραπάνω γράφοντας αυτό. Πάλι δεν άντεξα. Πάλι ξέρασα όλα τα συναισθήματα μου σε σένα. Για μια τρίτη και τελευταία φορά. Για μια τελευταία φορά άφησα τον εαυτό μου να αφεθεί στα χέρια σου. Φοβόμουν μην με αφήσεις και κρατιόμουν γερά. Όσο πιο γερά μπορούσα.

Μα με άφησες.

Μα, δεν είσαι έτοιμος ακόμα.

Και πως γίνεται να σε θέλω δίχως καν να σε έχω γευτεί;

Πως γίνεται να σε θέλω τόσο όσο στο να καταλήξω να στο πω 3 φορές;

Πως γίνεται να βγήκα τόσο αποτυχημένος και χαζός ε��ς βάρος της δικής σου αγάπης;

2021, ο δικός μου χρόνος.

Πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο θέλοντας εσένα. Ή μάλλον πιο σωστά θέλοντας να ακούσω ορισμένα λόγια από τα δικά σου χείλη. Τα χείλη που όσο και να ήθελα να τα γευτώ ορισμένες στιγμές, με μάτωσαν χωρίς καν να με αγγίξουν. Σε θέλω πολύ. Πάρα πολύ.

Όμως, μετά από όλα αυτά που περάσαμε, όλες τις νύχτες ακούγοντας τα playlist μας στο Spotify, όλα τα μηνύματα με τα κρυφά υπονοούμενα που μόνο εμείς ξέραμε, όλες τις εξόδους που κατέληγαν να μοιάζουν αιώνες πλάι σου, νομίζω έχασα εμένα. Έχασα εμένα προσπαθώντας να βρω κάπου στην μέση του δρόμου μου εσένα.

Και μην το πάρεις λάθος Αύγουστέ μου, που σήμερα, πρώτη του μηνός του νέου χρόνου επέλεξα την δίκη μου έγκριση κι όχι την δική σου.

Σε θέλω, πολύ.

Μου έμαθες πως είναι να αγαπιέσαι, χωρίς καν να αγαπιέσαι. Αλλά ήρθε ο καιρός να προσέξω εμένα. Δεν έφυγα επειδή σταμάτησα να σε θέλω. Έφυγα επειδή κουράστηκα να περιμένω πότε θα με θελήσεις εσύ.

Ο υπόλοιπος χρόνος, μακριά σου

Πέρασα στην Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα ήδη να γνωρίζω άτομα και να ανοίγομαι λίγο περισσότερο. Το άγχος μου πάλι με κυριεύει ώρες ώρες, μα όλα γίνονται πιο εύκολα όταν έχεις φίλους να τα συζητάς.

Ακούω συνέχεια για έρωτες και αγάπες. Βλέπεις, μεγάλη πόλη, δύσκολα να αποφύγεις το συναίσθημα. Μακάρι να μπορούσα να τους εξηγήσω για εμάς. Για την δικιά μας ιστορία.

Δεν σε χόρτασα αρκετά ούτε και αυτόν τον χρόνο.

Αρκέστηκα στις συναντήσεις μια στο τόσο, άραγε έπραξα σωστά που σε άφησα να φύγεις εκείνο το βράδυ;

Το σκέφτεσαι και εσύ όσο συχνά το σκέφτομαι και εγώ;

Αναρωτιέσαι τι θα μπορούσαμε να είχαμε απογίνει αν είχαμε επιλέξει μια πιο κατάλληλη στιγμή;

Και άραγε, είμαστε σωστά άτομα σε λάθος χρόνο;

Ή απλά ξεχασμένοι, πληγωμένοι άνθρωποι που κάνουν λάθη;

Δεν είσαι εδώ πλέον, κυνήγησες και εσύ το δικό σου όνειρο να φύγεις. Και ειλικρινά χαίρομαι για σένα. Χαίρομαι που ξέρω πως περνάς όμορφα και είσαι χαρούμενος. Έστω και μακριά από τα δικά μου χέρια, αρκούμαι στο ότι σε αλλά νιώθεις ασφαλής.

Και γώ είμαι επίσης καλά, μετά από καιρό, είμαι καλά. Έχω συμβιβαστεί με το εμάς. Με το ότι δεν ήταν κακό που επέλεξα εμένα αντί για το δικό μας εμείς, Αύγουστέ μου. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο απανθρωπιά, εγωισμό, κυκλοθυμία, άγχος, βάρη. Μερικές φορές πρέπει να επιλέγουμε την δικιά μας αρετή ώστε να μην πληγώσουμε άλλους.

Άλλους που για αυτούς νοιαζόμαστε.

Και προτιμώ να σε έχω στην ζωή ως έναν δικό μου παλιό φίλο, παρά ως έναν πληγωμένο εραστή που αγγίξαμε καταλάθος ο ένας τα αγκάθια του άλλου και κοπήκαμε. Και ήταν σαν να πήρα το αίμα μου πίσω, μα μια φωνή πάντα θα μου ψιθυρίζει το όνομά σου. Και εγω θα γεμίζω τύψεις. Τύψεις γιατί διάλεξα εμένα αντί για εμάς. Όμως το «εμείς» δεν χωράει σε αυτόν τον κόσμο.

Θα σε ψάχνω. Θα ψάχνω τα λόγια σου και τον τρόπο που σκέφτεσαι σε κάθε τι που μου θυμίζει εσένα. Όπως εκείνο το βιβλίο, ή εκείνον τον στίχο που λάτρευες. Και ελπίζω να μην παρεξηγηθείς όταν θα σου πω πως μου χρωστάς έναν Αύγουστο. Γιατί ο δικός μας έφυγε σε μια στιγμή του χρόνου, και ας μην μου ανήκε ποτέ. Μας βλέπω μπερδεμένους σε σεντόνια, μπερδεμένους και αναγκασμένους να ζουν σε μια ξερή, τσιμεντένια πόλη.

Ο δικός μας Αύγουστος έφυγε σαν μια γουλιά αγαπημένου κρασιού.

Και ας ξέρω βαθιά μέσα μου πως δεν ήταν ποτέ δικός μου. Άσε με να πιστεύω ότι ήσουν εσύ εκείνος. Με την ζέστη, τον δροσερό αέρα, την ηρεμία.

Κάθε Αύγουστος ανήκει σε εμάς πλέον.

Σημείωμα αφηγητή

ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς ωραία.

Μίλησα για σένα σε μια φίλη μου σήμερα.

Και θα μπορούσα να το κάνω για ώρες.

Μου λείπεις.

Ελπίζω να σε δω σύντομα.

Σ’αγαπώ και να προσέχεις.

Για πάντα δικός σου.

-φανερώθηκα, Στον πολύ καλό μου φίλο.