#τζιν

[casseropita]

Εντωμεταξύ μιας και είμαι ξύπνια θα πω το παράπονο μου. Είχα βρει ένα καταπληκτικό τζιν τις προάλλες στα τελευταία κομμάτια h&m, ήταν ένα νούμερο μικρότερο αλλά λέω θα το παλέψω. Μμ ναι, όλα καλά μέχρι που έφτασε halfway στα μπουτακια.

ΗΤΑΝ ΛΙΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ 7€ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΤΟ ΗΘΕΛΑ

Αυτα, thank you for coming to my Ted talk.

[sidokasa]

έχω ξαπλώσει φορώντας το τζάκετ της..

[sugaroto]

Μας βάλανε 3ωρο ιστορία αύριο σεντ χελπ🥲

[newtness532]

όχι ότι βρέχει πολύ αλλά βραχηκαν μέχρι και οι κάλτσες μέσα στα μποτάκια και το φούτερ μέσα από το μπουφαν

[polyxrwmhpsyxh]

πώς περνάς το καλοκαίρι σου πολύχρωμη;

θάλασσα όλη μέρα, όμορφα είναι🩵

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο σ��ήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[annarrchy]

αρχή: κάτι με ενοχλεί.

με ενοχλεί που δε μπορώ να εκφραστώ.

με ενοχλεί που κάθε φορά κάνω τη μεγαλύτερη δυνατή διαδρομή, απλά και μόνο για να αργήσω να γυρίσω σπίτι και να μη βουλιάξω στο κρεβάτι μου.

με ενοχλεί που ξέρω πως κινδυνεύω σε μια πόλη που θα έπρεπε να μου παρέχει ασφάλεια και σιγουριά.

με ενοχλεί που κρατάω τα κλειδιά μου στο χέρι κάθε φορά που είμαι έξω το βράδυ, που κατεβάζω τη φούστα μου και κουμπώνω ερμητικά το μπουφάν μου για να «μην προκαλώ».

με ενοχλεί που υπάρχω σε μια κοινωνία που στοχοποιείσαι αν είσαι ο εαυτός σου.

με ενοχλεί που παραγκωνίζεται η τέχνη.

με ενοχλεί ο φασισμός.

με ενοχλούν οι πόλεμοι.

με ενοχλεί που κάθε φορά που με κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω και κάτι διαφορετικό και που δεν μπορώ να συνηθίσω την εικόνα μου.

με ενοχλεί που αλλάζω.

με ενοχλεί που καπνίζω, κι ας μην καπνίζω πολύ.

με ενοχλεί που πίνω, κι ας μην πίνω πολύ.

με ενοχλούν οι συνήθειες μου, κι ας μην προσπαθώ να τις αλλάξω.

με ενοχλεί η φωνή μου που ολοένα και χαλάει και δεν μπορώ να τραγουδήσω.

με ενοχλεί που δε γράφω όσο παλιά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να πω στους ανθρώπους μου ότι τους αγαπαώ επειδή φοβάμαι πως «είναι νωρίς» και πως το λέω «απερίσκεπτα».

με ενοχλεί που αγχώνομαι ακόμη και για τα πιο απλά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να νιώσω όμορφη αν δεν είμαι βαμμένη.

με ενοχλεί που δε φοράω πλέον το αγαπημένο μου τζιν, επειδή κάποιος επισήμανε πως φαινόταν η κοιλιά μου με αυτό.

με ενοχλεί που δεν αποδέχομαι το σώμα μου σε κάθε του εκδοχή.

με ενοχλεί που αφήνω σημάδια στο σώμα μου.

με ενοχλεί που έχω χάσει τον παππού και τη γιαγιά μου και που περιμένω τον καρτερικά τον θάνατο -και όσα υπάρχουν μετά από αυτον- με την ελπίδα ότι θα τους ξαναδώ.

με ενοχλεί που φοβάμαι το τέλος, αλλά ταυτόχρονα το περιμένω με πραότητα.

με ενοχλεί ο Θεός, που ενώ έβλεπε πόσο υπέφερα όταν με άγγιζαν χωρίς να το θέλω, δεν έκανε τίποτα.

με ενοχλεί που η μουσική δεν ακούγεται όπως παλιά.

με ενοχλεί που δεν έχω το θάρρος να πω στους γονείς μου, πως η κόρη που τόσο μόχθησαν για να μεγαλώσουν, δε θέλει τη ζωή της.

με ενοχλεί που οι φίλες μου φοβούνται.

με ενοχλεί που η μαμά μου δεν τρώει καλά πια.

με ενοχλεί που ο μπαμπάς μου κουράζεται.

με ενοχλεί που βρίσκω διαφυγή μόνο όταν είμαι μόνη μου, αλλά την ίδια στιγμή φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

με ενοχλεί που δε μπορώ να γράψω ποίηση.

με ενοχλεί που δυσκολεύομαι να πιστέψω τους ανθρώπους, αλλά και που έχω υπάρξει τόσο αφελής.

με ενοχλεί που τα σκίτσα μου είναι όλα ασπρόμαυρα και καταθλιπτικά.

με ενοχλεί που δεν ξέρω τι νιώθω.

με ενοχλεί που φοβάμαι να μιλήσω.

με ενοχλεί που δεν με αγαπάω.

με ενοχλεί που δεν με νοιάζομαι.

συμπέρασμα: κάτι με ενοχλεί.

[fandomchaosposts]

συγγνώμη ο Αντρέας φορούσε τζιν πουκάμισο? τζουκαμισο?

[circe1]

Γεια

Πήρα να δω τι κάνεις

Ελπίζω να είσαι καλά

Σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις ενοχές

Απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου

Δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι όπως ακριβώς σε έβλεπα εγώ

Και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί

Όσα έχω κρατήσει

Το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ

Τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε

Τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα

Ο τσαλακωμένος σου καναπές

Τα χέρια σου στο πρόσωπο μου

Τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπο μου

Η μυρωδιά από νεράντζια

Το παλιό σου ραδιοφωνάκι

Οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα

Το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο

Τα λεωφορεία που έχανες και εγώ σε περίμενα με τις ώρες

Η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

Η Επίδαυρος μας;

Δική μας ήταν

Δική μας κι αυτή

Δική μας και η ξύλινη οροφή σου

Δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο

Δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε

Δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε

Η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτια μας

Δικά μου τα μάτια σου

Τα μάτια σου δεν είναι δικά μου

Άλλωστε είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες

Εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη βαμβακερή

Να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

Θα προσέχω το δικό σου

Σ'αγαπώ

Δική σου

[orgismenh]

Τι θυμόμαστε τελικά από τους ανθρώπους που ερωτεύτηκαμε πολύ αλλά δεν είμαστε πια μαζί; Εσύ τι θυμάσαι από τον τελευταίο σου έρωτα;

Άλλοτε θυμόμαστε αυτό το ελαφρύ, αλμυρό καλοκαιρινό αεράκι που έφερε η πρώτη γνωριμία, κι άλλοτε θυμόμαστε αυτόν τον λυσσασμένο χειμωνιάτικο αέρα και το κρύο που άφησε φεύγοντας.

Άλλοτε θυμόμαστε το παγωτό βανίλια συνδυασμένο με τη δροσερή γεύση του δυόσμου και άλλοτε αυτή την πικρή γεύση που έχει ο γαλλικός με καραμέλα.

Θυμόμαστε αμυδρά εκείνες τις ταινίες που βλέπαμε τα Σάββατα στην καραντίνα, και εκείνα τα κρυφά ραντεβού, τις βόλτες στο κέντρο της πόλης, με τα φώτα να μας τυφλώνουν λες και δεν ήμασταν ήδη τυφλωμένοι από έρωτα.

Θυμόμαστε εκείνο το γλυκό που μας κράτησε επειδή ήξερε πως θα αδιαθετήσουμε, και εκείνα τα μακαρόνια που του φτιάξαμε για να τα βρει ζεστά μετά την δουλειά.

Το μπάνιο που κάναμε μαζί, το κρεβάτι που μοιραζόμασταν τα βράδια και εκείνη τη μεσημεριανή αγκαλιά στον χαλασμένο καναπέ.

Θυμόμαστε το πρώτο μας φιλί, τις ανάσες, τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τις πεταλούδες στο στομάχι που αργότερα τις ξεράσαμε ανακατεμένες με τζιν στη λεκάνη κάποιου σπιτιού που δεν θυμόμαστε.

Θυμόμαστε τις συναυλίες, τις παραστάσεις, τα ραντεβού σε θερινά που ποτέ δεν πήγαμε, γιατί εκείνοι έφυγαν σαν να 'τανε χειμώνας, τι κι αν πλησίαζε το καλοκαίρι.

Θυμόμαστε τις συζητήσεις, τις διαφωνίες, τις συμβουλές, σε κάθε απόφαση, σε κάθε κατάσταση σκεφτόμαστε τι θα έλεγε εκείνος.

Τις διακοπές που σχεδιάζαμε μαζί, την πρώτη εκδρομή, την βόλτα με το αυτοκίνητο και τη μηχανή, τις διαδρομές με το μετρό που πάντα θέλεις να διαρκούν λίγο περισσότερο.

Θυμάσαι τις ανάσες που έπαιρνε πριν τον ύπνο, πως σφάλιζαν τα βλέφαρα πως χαλάρωνε το κράτημα του με την ώρα, πάντα σε άφηνε πριν τον αφήσεις και αυτό το θυμάσαι.

Θυμάσαι τα μηνύματα που σου έστελνε, τις ατέλειωτες κλήσεις σας, τις συναντήσεις στο φοιτητικό σου διαμέρισμα και τα βράδια που περνούσατε χωριστά κουρνιάζοντας σε δανεικές αγκαλιές.

Θυμάσαι το κοκκίνισμα στα μάγουλα κάθε φορά που σε κοιτούσε πονηρά, τις γραμμές των χεριών του, τις πλάτες του και εκείνο το μικρό σημάδι που είχε.

Θυμάσαι τον ήχο του γέλιου του αμυδρά, υπόκωφα σχεδόν, προσπαθείς να ξεχάσεις την φωνή του αλλά κάθε φορά είναι εκεί να σου υπενθυμίζει ότι υπήρξε και σου ψιθύρισε τα πιο όμορφα τραγούδια, τραγούδια που δεν ακούς πια κι όταν τύχει να τα ακούσεις στο ραδιόφωνο κλαις.

Είναι πολλά αυτά που θυμόμαστε, στιγμές, συναισθήματα, καταστάσεις, κάθε φορά εξαρτάται από πια οπτική τα σκέφτεσαι, την θετική ή την αρνητική. Θυμάσαι τον άνθρωπο άλλοτε με αγάπη, άλλοτε με πικρία. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, και κυρίως έτσι είναι ο έρωτας.

Εγώ θυμάμαι κυρίως πράγματα που δεν έζησα, γιατί πιστεύω πως την στιγμή δεν μπορείς να την σφραγίσεις, κάθε φορά που θα θυμάσαι κάτι θα προσθέτεις, κάτι θα αφαιρείς και η αλήθεια είναι ότι τα μαθηματικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, ίσως για αυτό βγαίνω πάντα ρηγμένη.

[esk3ip]

Το tumblr ανήκει σε όσους άκουγαν αυτόν τον δισκο το ‘17 , φορούσαν στενό μαύρο τζιν και έστριβαν καπνό έξω απ τις συναυλίες

[demononvrosis]

όταν 3 το βράδυ μετά από 4 τζιν τονικ ανακοινώνω στην παρέα πως θα της στείλω ξανά και με πιάνει άγχος

[cathy-bluedream]

Η νύχτα που επαψα να ελπίζω μία νυχτα γεμάτη με ποτά και μ' ένα τίποτα στις άδειες τσέπες του μπλού τζιν μου το κενό βλέμμα μου και μία αστείρευτη λύπη που δεν μπορεί να εξηγηθεί έτσι συνήθως καταλήγω να βρίσκομαι ανάμεσα σ' όλα αυτά που δεν μου αξίζουν τις νύχτες που παύω να προχωράω και δεν ελπίζω .

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η νύχτα των αστεριών

Τα πεφταστέρια πλημμυρίζουν τον ουρανό

Και γω ακόμη σκέφτομαι πόσο θέλω να μου κάνεις έρωτα

Όσο η λάμψη τους χορεύει στο σκοτάδι

Έτσι θέλω να χορέψουν τα γυμνά κορμιά κάτω απτό χάδι μας

Η νύχτα είναι δικιά μας

Αύριο θα μαστε μακρυά μας

Το βράδυ θα με βρει με φούτερ και κάνα τζιν

Και αν είναι το δικό σου αυτό θα ναι μια ευχή

Τον ίδιο ουρανό θα κοιτάμε μη μου λυπάσαι

Θα περάσουν οι μέρες πάλι αγκαλιά μου θα σαι

"Μου λείπεις" λες και λιώνει η φωνή σου

"Μου λείπεις" λέω και κόβεται η αναπνοή μου

Τα παιδιά γελάνε και γω στο παγκάκι πάλι πίνω

Τσιγάρα σβήνω, τα μάτια κλείνω

Όσο σιχαίνεσαι τις συνήθειες μου αυτές, τόσο με αγαπάς λες

Δε με ανέχεσαι.. μα με αντέχεις με αυτές

Λέξεις που μοιάζουν μα διαφέρουν

Σημαντική η ουσία, που τη καρδιά ζεσταίνουν

Αυτά σκέφτομαι όσο το χέρι σου περνάει το φόρεμα μου

Αυτά σκέφτεσαι όταν μου λες <<σε θέλω δικιά μου>>

Τα μάτια σου κοιτάω και σημειώσεις κρατώ για τα γραπτά μου

Τα μάτια μου κοιτά και στίχους αναβιωνει απτή ραπ του

[kodysseia]

Έτσι

θα ‘θελα να ξέρεις πώς πίνω τον καφέ μου και όχι μόνο το τζιν πως αυτή η ιστορία για εμένα δεν έχει τελειώσει πως κάποτε ένας άνθρωπος μου άνοιξε το στήθος κι ένας άλλος μου κράτησε την καρδιά πως όταν σε ειρωνεύομαι, φοβάμαι κι όταν σε κοροϊδεύω, να με φιλάς θα ‘θελα να ξέρεις πως παίρνω χάπια για να κοιμηθώ κι όταν κοιμάμαι, δε βλέπω όνειρα πως αυτό που αγάπησα περισσότερο σε εκείνον ήταν τα χέρια του πως αυτές οι λέξεις γράφονται εν ώρα εργασίας θα ‘θελα να ξέρεις πως  πίσω απ’ το υφάκι  κρύβεται μια ανάγκη για αγκαλιά και τηρώ όλες τις υποσχέσεις εκτός από αυτήν που αφορά  στη διακοπή του καπνίσματος   θα ‘θελα να ξέρεις πως δεν είναι καλό που ξαναγράφω και πως δε θέλω να κρατήσει πολύ  πως μόνο εκείνος κράτησε πολύ και μέχρι σήμερα  τόσα χρόνια μετά μονάχα εκείνος με αγάπησε έτσι